Flantaart

Marcel heeft voor 80 man taart gebakken, flantaart !
Het is niet de eerste keer dat Marcel voor Ziekenzorg de taarten bakt. Je moet het maar doen, een hele dag taarten bakken, zo maar, gratis, voor niets, uit sympathie voor Ziekenzorg.
En het was lekkere taart !
Bedankt Marcel, het was van lik-mijn-lipje !

Eigenlijk is dat een beetje het wonder van Ziekenzorg...
We zijn niet zomaar een vereniging, niet zomaar een clubje, nee, we hebben het op ons genomen om voor de zieke medemens iets te doen.
Ik schrijf wel eens meer over Crea, omdat ik dat zelf bij de mensen breng, maar eigenlijk is dat maar een heel klein iets in het hele gebeuren van Ziekenzorg !

Waar ik persoonlijk een enorme bewondering voor heb, dat is voor de mensen die zo maar zieken gaan bezoeken... Ze horen of komen op een of andere manier te weten dat Piet of Mie ziek is (we spreken over ernstig en meestal langdurig zieken), en dan gaan ze daar alleen, of soms met zijn tweeën op bezoek.

Soms raken ze niet verder dan de deur, maar meestal zijn de mensen gelukkig om iemand te zien, en veelal blijft het niet bij één bezoekje, maar gaan ze nu en dan...

Ik heb voor dat werk een enorme bewondering ! Ik kan het niet. Ik, die nochtans een praatvaar ben, en tegen een hond met een hoed op ook zou praten, ik weet nooit wat ik moet zeggen tegen zieke mensen, zeker niet tegen zwaar zieken of mensen waarvan je weet dat de ziekte uiteindelijk fataal zal zijn. Dan sta ik met mijn mond vol tanden.

Ik vind dit de  grootste en edelste taak van Ziekenzorg, daar maken we onze naam waar, zorg dragen voor de zieken van onze dorpsgemeenschap. Daar draait het eigenlijk allemaal om. Dat we crea doen, dat we jaarlijks een uitstap doen met de zieken, dat twee keer in het jaar een feestnamiddag hebben, met een optreden van een of andere artiest, dat is allemaal belangrijk, maar peanuts in verhouding met het bezoeken van zieken.

Gisteren was er dus ons Herfstfeest... Een tachtigtal aanwezigen vulde de zaal. De tafels waren door de medewerkers netjes gezet, vrolijk versierd met kleine ornamenten en bloemstukjes, de borden stonden op de plaats, bordjes met suiker en melkjes ... De tafels zagen er netjes en uitnodigend uit. De nieuwe stoelen waren voor velen een verrassing, en de meesten waren héél tevreden dat de stoelen er niet alleen beter uitzagen, maar ook veel beter zijn !
Na koffie met taart, trad Luc Oppeel op. Hij wist gans de zaal mee te trekken, en ik denk dat bijna heel de parochie ons heeft horen zingen ! Ambiance tot en met. Geen wonder dat mensen die ook instaan voor andere organisaties de gegevens van die leuke entertainer gingen ophalen na het optreden !

Nadien een lekkere boterham (koekebrood !) met koffie, en tot besluit een gratis tombola voor de aanwezigen.

Voor de medewerkers is echter daarmee de kous niet af...
Dan moeten ze nog alle tafels afruimen, de schotels wassen en alles weer netjes in de kasten stoppen, de zaal uitvegen, de tafels en stoelen weer wegzetten, zodat de zalen weer klaar zijn voor een volgende gebruiker. Anny en ik hebben het niet uitgehouden tot het einde... We hebben ons best gedaan om zoveel mogelijk te doen (Anny maakte de koffie, en ik smeerde al de boterhammen, en na het feest waste Anny een groot deel van de schotels af, en hielp ik wat bij het opruimen van de zalen)

's Avonds, moe maar tevreden in onze zetel gevallen, nog naar het nieuws gekeken en Anny naar Familie, en dan naar ons bed.
Alle twee met pijn.
Maar het feest is weer eens geslaagd !

tot de volgende ?

terug...

Ik kreeg al mailtjes om te informeren naar mijn gezondheid... Nee, ik ben niet ziek geweest ! Vrijdag zijn we met vrienden gaan shoppen naar Floralux, voor de laatste keer om een bloemstukje voor het graf van onze Koen, dan eens lekker gaan eten, een bezoek aan Dupont Zoo en terug naar huis... Zaterdag was er een initiatief van CM MiddenVlaanderen voor Crea, waar we in de voormiddag de zaal klaar hebben gezet en leuk versierd (Halloween), en 's namiddags kwamen er een dikke 70 deelnemers aan het gebeuren. Er waren lessen in emailleren, lessen in het maken van bloemen met tape, en verscheidene mensen gaven dan ook nog eens demonstraties (ik gaf demo in het weven van mandala's...)

Zondag was er rommelmarkt te Merelbeke... Een beetje een tegenvaller: er waren zoveel kraampjes in de zaal opgesteld, dat het niet meer te doen was. Een mens met een rolstoel of een kinderwagen en de gang was hopeloos versperd. Ik heb er luidop de vraag gesteld wat er zou gebeuren bij een brand of bij een persoon die onpasselijk werd, en waar de ambulance moest bij kunnen??? Zelfs de marktkramers zelf gaven me 100 % gelijk, ook zij voelden het aan als niet veilig !
En de activiteiten stoppen nog niet !
Vandaag is er ons Herfstfeest Ziekenzorg Mater-Welden. Rond het middaguur gaan Anny en ik er al naar toe: Ik smeer er de boterhammen voor een dikke 70 aanwezigen, en Anny maakt er tot twee keer toe koffie voor...
... en morgen moet ik naar de tandarts... Ik mocht al vroeger, maar moest het weigeren omdat ik niet kon gaan wegens al die andere activiteiten... Het leven van een gepensioneerde...

Maar dat houdt ons jong !
We blijven bezig, we zitten niet neer bij de pakken, we blijven actief, binnen onze mogelijkheden.
Gisteren op de rommelmarkt een volledig gewei van een edelhert kunnen op de kop tikken, dat geeft me weer de mogelijkheid om weer eens zelf wandelstokken te maken ! (Ik heb er nog niet genoeg!)

Zaterdag of zondag, we moeten de mogelijkheden nog bekijken, gaan we alvast naar de tentoonstelling Kleinvee te Merelbeke... Kippen en konijnen bekijken... Ook eens leuk.

Voorlopig is de rest van de week nog vrij... Maar ik moet de boekhouding van ziekenzorg weer op punt stellen, want we hebben de laatste weken heel wat activiteiten gehad. Daar zal ik ook wel een paar uur mee zoet zijn... (Ik heb alles netjes bijgehouden tot na het feest, zodat ik dan weer een periode minder schrijfwerk heb aan dat boekhouden... (Wie heeft er in hemelsnaam het idee gekregen om net mij daar mee op te zadelen !!!))

We (Anny en ik), behoren tot de grote groep van de pijnpatiënten, mensen die de gelukkige bezitters zijn van chronische pijnen...  Maar zolang we het kunnen, vechten we daar tegen, en blijven actief, tot aan de grenzen van ons kunnen. Soms gaan we er wel eens over, en dan beklagen we ons dat, want dan kan het dat we gestraft worden voor onze overmoed, en dat we enkele dagen tot een paar weken niets meer kunnen, omdat de pijn te overheersend is... Bezig zijn is een zeer goede pijnstiller, maar zoals alle pijnstillers, heeft het ook zijn beperkingen.

Buiten is het echt herfstweer... donker, nat, kil.
Wellicht komt ook de wintertijd er aan, en zullen we ons weer eens moeten aanpassen aan die nieuwe uurregeling, heel ons systeem zal weer een paar weken ontregeld zijn, we zullen honger hebben op de verkeerde uren, en op het uur van etenstijd heug tegen meug moeten eten, omdat er ergens ver weg een deel idiote politici het nodig vinden ons zelfs te ambeteren met de klok !
Ik hoor hier steeds meer mensen zeggen dat ze zullen verhuizen (of zouden verhuizen mochten ze jonger zijn of hier nog niet een eigen huis verworven hadden) naar Wallonië... Vlaanderen wordt steeds duurder en duurder, Wallonië blijft veel betaalbaarder.

Bovendien valt het op dat men in Wallonië ook veel meer leeft in een samenleving, iedereen spreekt tegen iedereen, de mensen leven er nog echt in gemeenschappen. Wij gaan er regelmatig naar rommelmarkten, die meestal samenvallen met de plaatselijke kermis. Daar doet werkelijk iedereen mee aan het gebeuren. Men leeft er veel meer met elkaar dan hier. Wij, die hier hier vlak bij de taalgrens wonen, zien dat verschil wellicht beter dan de mensen die een heel end van Wallonië wonen, en die er zelden of nooit komen.

Zelfs tegen ons, die er als vreemde bezoekers rondlopen, wordt er gepraat, en is men er dienstvaardig. Het valt werkelijk op ! Dat is voor ons niet nieuw ! Toen we - lang geleden- nog met de rugzak op pad gingen, en Wallonië doorkruisten, hebben we dat ondervonden. Meerdere keren mochten we ervaren dat de mensen ons binnen riepen in hun huis, ons te drinken gaven, probeerden ons te helpen als we de weg eens kwijt waren, zelfs bereid waren ons tot daar te voeren (hebben we nooit gewild)... Dat waren dingen die we in Vlaanderen nooit ondervonden hebben. Jammer maar waar.

Ach, we zitten ongewild weer verzeild in "de politiek"... Erg hoe zich dat moeit met het mens zijn, met het samen leven...
djudedju

tot de volgende ?

Zoo

Gisteren op het nieuws gehoord...
De Zoo (Antwerpen) gaat de concurrentie aan met Pairi Daiza, en gaat voor gorilla's en Chimpansees "open" verblijven maken, eilanden waar de dieren in een semi-vrijheid kunnen buiten lopen...

Dat is pas goed nieuws !
Voor de dieren dan !

De Zoo van Antwerpen heeft jammer genoeg geen ruimte genoeg om een tweede Pairi Daiza te worden, maar als ze de dieren een dierwaardig bestaan willen geven, dan zijn we eindelijk op de goede weg !

Gelukkig heeft de Zoon te Muizen hun Planckendael... Wat een mooi gebied is, en waar de dieren een waardig bestaan hebben.

Maar hebben we eigenlijk dierentuinen nodig ?
Dat was een moeilijke vraag, dat is het helaas niet meer... Ja, we hebben dierentuinen nodig !
Niet meer om aan het volk de kans te geven om de dieren te showen (we zien ze vaak veel beter en in hun eigen milieu op tv), maar zonder dierentuinen waren er wellicht nog meer diersoorten verdwenen dan nu al het geval is.
Dierentuinen moeten volgens mij dan ook meer en meer "beschermtuinen" worden, waar men er alles op alles zet om de soorten in stand te houden. Dus spreken we over bedreigde diersoorten.

Bedreiging kan meer dan een gezicht hebben: ik denk niet alleen aan de soorten die werkelijk met uitsterven bedreigd zijn, maar evenzeer op diersoorten die alleen op een zeer klein gebied te vinden zijn, waardoor de kans op een ramp met uitsterven veel groter is dan voor dieren die op verschillende delen van de wereld te vinden zijn.
Er zijn ook dieren die bedreigd worden door epidemieën, denk maar aan de Tasmaanse Duivel, waar men bezig is om gezonde dieren te plaatsen op gebieden waar de ziekte niet aanwezig is, en ondertussen zoekt naar een middel om de ziekte uit te roeien.

Als men over voldoende grond beschikt, zou men misschien - naast de bescherming van de Fauna, ook de bescherming van de Flora op het lijstje kunnen plaatsen, en naast de dieren ook proberen om bedreigde plantensoorten te beschermen en opnieuw in een voldoende aantal terug te krijgen.
Een prachtig gebied als Pairi Daiza, met zijn briljant mooie park, zou zeker geschikt zijn om ook planten te gaan beschermen en te gaan kweken.

Dat men naast de werk aan bescherming ook aan educatie doet, lijkt mij logisch, en dus hoort een soort kinderboerderij er zeker ook bij, maar die mag naar mijn idee dan wel wat meer educatief zijn voor de iets oudere kleuters en kinderen.

Op die manier kan de dierentuin aan een werkelijke behoefte voldoen, en voor de dieren en voor de mens als lid van de Fauna... Want uiteindelijk zijn wij ook een deel van het grote geheel.

Als ik hoor dat Antwerpen terug naar de glorie van de oude gebouwen wil terug keren, dan juich ik dat architectonisch toe, maar men gaat toch niet weer de dieren in piepkleine tentoonstellingskooien gaan zetten???? Dat zou dan weer een ramp zijn voor de dieren.

Ik heb nog één bedenking, een heel persoonlijke bedenking...
Toen ik in Arnhem in Burgers Zoo voor het eerst slijkspringers zag (dat is een vis die op het land rond wandelt), dan was ik verbaasd dat dit zo'n klein dier was. De tv had me op het verkeerde pad gebracht, en me geen enkel houvast gegeven over de grootte van die beestjes. Als men dan ook dieren die geen bescherming nodig hebben aan ons wil tonen, dan hoeven dat voor mij niet altijd levende exemplaren te zijn (tenzij ze die makkelijk een goed leven kunnen aanbieden in dierwaardige omstandigheden), het mogen van mij best kunstmatige gemaakte exemplaren zijn, maar dan op ware grootte en met filmpjes uit het werkelijke natuurlijke milieu, waar we de dieren kunnen zien in hun echte natuurlijke habitat.

Misschien iets minder spectaculair, maar we moeten als dierentuin vooral de  bescherming en de educatie voorop stellen... Dus waarom ook niet een tentoonstelling van de diersoorten die al uitgeroeid zijn tijdens de laatste twee, drie eeuwen... (En door wie en wat, en hoe en waarom ze uitgestorven zijn...)

We hebben een verantwoordelijkheid, en het is hoog tijd dat we die op ons nemen !

tot de volgende ?

de druk van druk

Een heerlijk blogje van Sopdet over tijd deed me weer eens wegdromen...

Ik droom dat ik de Pasja ben van Lamentabelbad... Ik lig op een massa kussens, gevuld met de zachtste eiderdons, naast me staat een mooie slavin gekleed in haar niksje, met een waaier van mooie struisveren te zwaaien om me koelte toe te zwaaien en de vliegen weg te jagen.
Ik hoef slechts te kijken naar mijn gouden beker opdat een ander slaaf me de beker aan de lippen zet, en ik kan drinken.
Voor me staan de heerlijkste exotische spijzen...
En langs de muur staan wel 100 verleidelijke wezens te wachten of ik soms zin heb in andere dingen...

Ik zucht.
Ik lig steeds dikker te worden van het lekkere eten en het nietsdoen, word kortademig en verveel me grandioos.
Ik eigenlijk zou ik best eens iets willen doen, eens zelf een verfborstel vast nemen en de muur schilderen in een zacht groen... Maar als ik dat doe zouden mijn slaven denken dat ze me niet genoeg ter wille zijn, en de grootvizier zou ze wellicht allemaal laten ombrengen...
Eigenlijk mag ik niets doen, dan genieten.
Maar dan genieten op een luie manier.


Ik mag er niet op denken...
Eventjes niksen is heerlijk, maar verplicht niksen ??? Nee, laat maar !
Ik hou er van bezig te zijn... Aan alles en nog wat, meestal aan zoveel dingen tegelijk dat het soms lijkt of ze nooit af raken, dan weer aan enkele dingen die moeten gebeuren, dingen die op de agenda staan, en dingen die me opgedrongen worden (Vroensdag 17 septober om 10 uur bezoek aan de dokter)...
Ik hou van die mengelmoes van moeten en kunnen, doen en moeten doen.
En zelfs in het moeten zoek ik een zekere vrijheid.
We hebben al een tijdje een lieve dame die komt poetsen. Anny kan het niet meer, ik kan het al lang niet meer, dus moest er hulp komen. Maar op een halve dag per week kan die dame niet alles doen, en dus resten er nog wat dingen, die we zelf doen. Sinds Anny ook zo'n pijn heeft, probeer ik ook mijn steentje bij te dragen. Ik maak dagelijks het bed op, en eergisteren heb ik alle ramen beneden  aan de buitenkant gepoetst (zonder strepen !) (ben ik fier op). (Ik kan dit - op één klein raampje na - zonder een ladder of een trapje te gebruiken)
Dat zijn dingen die je moet en niet moet doen. Je moet het bed opmaken, maar eigenlijk kun je best ook in een onopgemaakt bed slapen, je moet de ramen poetsen, maar er zal geen mens er van wakker liggen als je dat nog een weekje zou uitstellen... Dus leg je eigenlijk jezelf de taken op.
In alle vrijheid.
Als je het zo bekijkt, zijn eigenlijk alleen de dingen die door een ander beslist worden voor jou een moeten... De dokter beslist dat je dan "mag" komen, maar eigenlijk is dat een moeten.
Thuis "moet" je haast niets. Je kunt de schotels best maar één keer per dag wassen, of zelfs eens een dagje laten staan. Je moet niet zo nodig warm eten, je gaat echt niet dood van een brooddagje, en het zou je zelfs wellicht eens goed doen een maaltijd over te slaan...
Kortom, veel van ons moeten ligt eigenlijk in het gebied van de vrijheden... Niet helemaal, maar toch, je kunt rustig wat sjoemelen.
In de tijd dat ik nog ging werken, was er meer moetenstijd... Je moet op je bureel zijn van - tot, je moet die en deze taak in orde brengen... Soms moest je echt toveren om alles gedaan te krijgen binnen de gestelde tijd, soms was het eens wat minder druk. Maar het was tijd in de sector ven het moeten, een stukje van je leven dat je geleefd werd.
Tussendoor zat je eigen tijd, veelal gevuld met van die dingen die ook "moeten", maar van dat moeten in vrijheid, je moet echt eens weer de muren behangen met een nieuw papiertje, maar uiteindelijk ben jij het die beslist over het exacte tijdstip en zelfs over de kleur en het dessin (Samen met je wederhelft !!!)...

Moeten is dus niet altijd strikt... En het mag gek klinken, als gepensioneerde heb je zeeën van tijd, en het lijkt net of je nooit echt tijd hebt... Omdat je jezelf wilt uit de sector van het moeten houden, en iedere aantasting van die eigen tijd lijkt een aantasting van de "vrije" tijd...

Maar je kunt alles ook net andersom gaan bekijken... Je MOET het bed opmaken iedere dag, je MOET het middageten maken, je MOET de ramen poetsen, je MOET... je MOET...
Het is een beetje hoe je het zelf bekijkt.
Hoe je het zelf wilt bekijken
Hoe je je zelf druk oplegt of niet.

Ergens moet je zelf beslissen of het moeten wordt ...of net niet... Op zijn minst met de tijd die niet ingevuld wordt door de anderen.

... en zelfs daar ligt er een periode van vrijheid in... Je bent echt niet verplicht om je in te schrijven in die cursus, maar je doet het omdat je het wil doen, dat is dus vrijheid, maar een vrijheid die best eens kan aanvoelen als druk op sommige momenten.

Gelukkig dat we geen Pasja zijn, en niet MOETEN niksen !!!

tot de volgende ?

3.340

Hé ! Dit is mijn 3.340° blog !
Niet dat ik er zoveel heb geschreven, er zijn er ook wel eens verschenen met alleen een filmpje of een tip naar een ander bericht, en er zijn zelfs een paar keer blogs verschenen die er twee keer staan, of die er half op staan (tedju, op een verkeerde knop geduwd !), maar al bij al, ik zit dus al een eind boven de 3.000...
Mijn eerste blog is verschenen op 15 februari 2006, dus straks is het tien jaar dat ik aan het bloggen ben...

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje verslaafd aan ben. Op een gegeven ogenblik heb ik de beslissing genomen om niet meer te bloggen op de dagen dat ik naar de rommelmarkt ging, omdat ik dan met blog en nakijken van de berichtjes en zo, gans de rest van de dag zat te computeren... Maar zelfs dat was in het begin een aanpassing, met de nodige ontwenningsverschijnselen...

Ik heb niet zo een enorm aantal lezers, en vermoedelijk lezen de meesten niet iedere dag het verse blogje, maar ik heb het vermoeden dat er enkelen zijn die dan iedere keer al de gemiste blogjes in één keer, alles na elkaar lezen. Ik heb ook de indruk dat ik een behoorlijk trouw publiek heb...

Enkelen reageren regelmatig op mijn schrijfsels, sommigen op de geijkte weg, anderen sturen me gewoon een mailtje, en soms krijg ik een anonieme reactie...

Ik antwoordt zelden op die reacties... Ik heb voor mij het gevoel dat ik in de betreffende blog mijn ding heb gezegd, en dat reageren een beetje dubbel gebruik zou zijn. Soms voel ik me heel vereerd door de reactie, en heel soms een beetje gekrenkt... Maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Heel soms ga ik zelf eens in mijn blogjes van lang geleden lezen... Zomaar willekeurig ergens beginnen en dan lees ik er gewoonlijk wel enkele na elkaar. Ik stel vast dat mijn manier van de dingen bezien in de loop der tijden veranderd is, dat ik, en wellicht dus ook iedereen, willens nillens beïnvloed worden door de media, ook al weten we dat ze ons heel wat wijsmaken en heel wat waarheden verwringen of het ons anders doen geloven door het uit zijn verband te trekken, of door er slechts enkele beelden van te tonen, helemaal uit de context... Dat bewijst dat ze hoe dan ook succes hebben met hun strategie, en dat wij niet in staat zijn om echt onze eigen mening te vormen. (Jammer, maar helaas...)

Maar het bewijst ook dat het bijhouden van zo'n blog, en het nu en dan doorbladeren verfrissend werkt, en ons helpt om toch min of meer op de rechte weg te blijven met ons eigen gedachtegoed.

Soms, heel soms, denk ik er toch aan om maar te stoppen met dat bloggen... Maar naast het feit dat het een verslaving is, is het een van de weinige wegen die ik heb, om vanuit mijn situatie als minder mobiel wezen, met mensen te babbelen. Meestal eenzijdig, maar toch, het laat me toe om eens mijn mening te ventileren, om eens te vertellen, om wat zin en soms wat onzin te brengen, om soms gewoon een verhaal op papier te zetten, om... nog duizenden kleine redenen meer...

Ik heb fictie gebracht en zelfs wat science-fiction, ik heb soms de draak gestoken met zaken, ik heb soms heel heftig gereageerd en soms (heel zelden) heel koel.

Maar dat ben ik, zo zit ik in elkaar...
Ik heb nood aan het ventileren van alles wat in me opborrelt... Zinnig en onzinnig, leuk, droef, bitter, sarcastisch, wat er op dat moment in me leeft. Ik kan niet alles schrijven, sommige zaken zijn te persoonlijk of zouden te erg bepaalde mensen raken, schaden... Maar dan ventileer ik soms op andere dingen, omdat ik toch iets nodig heb om op af te geven..

Maar trouwe lezers zullen me op de duur wel kennen, en wellicht zelfs aanvoelen dat ik eigenlijk iets anders vertel dan wat ik op dat moment op papier zet...
Kortom, mijn blog is ook een soort zelfportret...
Het is geen foto, het is veeleer een schilderij. Een goed portretschilder weet immers niet alleen een duidelijke gelijkenis op doek te zetten, nee, hij schildert ook de persoonlijkheid, het karakter, de persoon achter dat gezicht.

God, nu ben ik al een heel blad lang bezig over "de" blog te zeveren...

Heb je dat gehoord van dat lieve kind dat opeens verscheen met een hoofddoek op ? Hoe ze van haast iedereen werd verlaten, uitgestoten, hoe de mensen haar probeerden "terug te halen" met de bedreiging dat ze nooit meer aan deftig werk zou geraken...
Ergens vind ik dat een schitterend initiatief van dat meisje ! En tot mijn spijt moet ik vaststellen dat ik tot die kleine minderheid behoor die niet negatief sta tegenover moslims en moslima... Dat ik behoor tot een minderheid die de mens blijft zien, en niet zijn kleur, zijn religie, zijn taal... Maar wat wil je ? We leven in een klein, miniem hoekje van de wereld, waar ze ons leren dat wij apart zijn, speciaal zijn en dat we niet thuis horen in dit land, dat we moeten opkomen voor onze eigenheid, voor onze eigen taal en onze taalgemeenschap... Hoe kun je tegen zo'n opvoeding in gaan en zeggen dat alle mensen broeders zijn???

djudedju

tot de volgende ?
(Foto: zelfportret van Antoon Van Dijck onze grootste portretschilder...)

Het daghet in den Oosten...

Vanwaar ik hier zit, zie ik de hemel in het oosten lichter worden en kleuren, de blos van een jonge, nog verlegen dag...

Wij hebben hier in het Westen, heel wat te danken aan het Oosten...
De eerste stappen naar een modernere interpretatie van de geneeskunde, de scheikunde, de wiskunde, onze cijfers, het cijfer nul...

Als ik het zo bekijk, dan denk ik aan aan andere volkeren...
Toen ik jonger was, hadden de Japanners de naam alles na te maken, maar meestal veel goedkoper en minderwaardiger... Maar alras groeiden ze over die kinderziekten heen, en werden een economische belangrijke speler op de markt.
Nu zitten we te spreken over de vele kopieën van allerlei dingen uit China, maar we wijzen ook nog veelal op het minderwaardige van die producten, al zie je nu al dat ook zij stilaan beter worden en nu al een niet te onderschatten speler zijn op de wereldmarkt.
We zien nu India aankomen, en daarachter zie je al Afrika omhoog rijzen...

Maar wij waren dus zowat de eersten kampioenen in het afkijken, overnemen, verwerven andermans wijsheid en kennis... Nog ver voor de Japanners...

Na een hele tijd overvleugelden we zelfs onze leermeesters, meer zelfs, we veroverden hun land en roofden (lees roven) het leeg... In de naam van de beschaving ???????????????????????

Soms vraag ik me af, of de pionnen niet al weer aan het verschuiven zijn... Een herboren Rusland, een rijzend China en India... Zet er maar Brazilië en Zuid-Afrika bij, en je hebt de nieuwe economische grootmachten omzeggens in één hand...Een hand die zich misschien aan het voorbereiden is, om de economie te gaan dicteren aan de rest van de wereld.

Wij hebben hier niets meer zelf, geen grondstoffen, we moeten alles halen bij anderen, anderen die eindelijk inzien dat ze daar een machtsfactor in handen hebben, en die stilaan de westerse invloed uit de economie der grondstoffen aan het uitroeien zijn, en het zelf in handen gaan nemen. Je ziet steeds meer de wanhopige pogingen van dat Westen om met een "Verdeel en Heers-politiek" baas te blijven, maar je ziet ook dat dit niet zal blijven duren. ( Om eerlijk te zijn, soms heb ik de indruk dat het Westen veel meer inspanningen doet op vlak van de bewapening dan op het vlak van investeren in nieuwere en betere technieken - Ze weten dat ze economisch hun impact aan het verliezen zijn, en zetten alles op militaire overheersing !!!)

Soms, heel soms, is er een sprankeltje hoop...
Ik zie dat er stemmen opgaan om terug te gaan leven op een natuurlijker wijze, met groenten en vlees die op een natuurlijke wijze zijn gekweekt...
Ik lees dat er in Berlijn een Pastoor, een Rabbi en een Imam aan het overleggen zijn om de eerste gebedsruimte te bouwen voor alle drie samen...
Ik zie dat er meer en meer stemmen opgaan tegen bedrijven zoals Monsanto, die de natuur vernietigen op een barbaarse wijze...
Ik zie dat er mensen zijn die vluchtelingen niet zien als een economische bedreiging, maar als mensen in nood...
Ik zie ... eigenlijk veel te weinig goeds, en veel te veel oorlog, honger, machtswellust, religieuze fanatici, racisme...

Er is nog heel veel werk aan de winkel om de mensheid te overtuigen van het feit dat samenleven alleen echt kan als we werkelijk samen werken, samen opbouwen, samen ...

Zaterdag op de rommelmarkt: " Och meneer, en dan moet je nog heel de tijd opletten dat er niets gepikt wordt ! Je kunt het je niet voorstellen hoeveel er verdwijnt ! En het zijn niet de vreemden die het doen, hé meneer ! Het is net zo goed ons eigen volk ! Weet je, de eerlijkste mensen, dat zijn de zwarten, daar heb ik nog nooit diefstal of bedrog van ervaren..."

Soms hoor je eens iets wat anders klinkt dan wat ze ons proberen op te dringen. Oef !

tot de volgende ?

Sniper

Ik ben een boek aan het lezen, een misdaadroman, waarin de slechterik een sniper is ... In het Vlaams noemden we dat vroeger een scherpschutter. In wereldoorlog 1, tijdens de stellingenoorlog, waren dat gevreesde wezens! Zij zaten goed verborgen, haast onzichtbaar, en hielden de stelling van de vijanden doodstil in de gaten. Door hun haast onvoorstelbaar vermogen om van haast onmogelijk ver, zeer juist te schieten, wisten ze soms vele tientallen slachtoffers te maken, vooraleer ze zelf aan hun einde kwamen.

In het boek is de misdadiger dus een sniper, die in opdracht van een misdadiger, de getuigen uit de weg moet ruimen. Hij doet dit met een gewoon maar zeer goed onderhouden geweer, met een zeer degelijk en zeer goed afgesteld vizier, en hij heeft zijn kogels uitgerust met keramische koppen, waardoor ze zelfs door kogelvrije vesten gaan. (Klopt dat? Is een kogelvrij vest dan niet veilig?)

De man kan, dank zij zijn schutterskwaliteiten op haast een kilometer afstand, haarzuiver zijn doelwit uitkiezen en met één schot doden.

Het verhaal gaat voor een groot stuk over de moeilijkheid om zo'n scherpschutter te pakken... Ze zitten zo ver weg van hun doel, dat ze haast onvindbaar zijn...

Ik kan me dat goed voor stellen... Als je een kwartier stappen (4 km/uur) van je doelwit zit, dan ben je voor het blote oog haast onzichtbaar, en kun je haast overal zitten.  Zeker als het doelwit niet in een echt bebouwde kom zit, is de te bewaken ruimte haast oneindig groot. Neem maar eens een stadskaart bij je, stip je woning aan, en trek een cirkel van 1 km rond je woning. Dit geeft je een idee van de oppervlakte waarover men spreekt. In een stad zijn tussen de gebouwen wellicht geen of weinig openingen voor een schietvlak, maar in een haast open veld wordt de ruimte plots heel, heel groot.

Vannacht lag ik weer wakker... Pijn.
En dan lig ik te denken. Eigenlijk had ik lust om te liggen lezen, maar dan hinder ik Anny bij het slapen... en dus doe ik dat slechts heel zelden, alleen als ik de pijn niet zelf weg kan denken...

Maar vannacht lukte het denken behoorlijk...
Ik stelde me voor dat ik een sniper was...

Vraag 1: Wie zou ik uitkiezen als slachtoffer ? Ach, laat ik het niet te moeilijk maken, en gewoon de mensen kiezen die me echt regelmatig -door hun activiteiten - hinderen in een rustig bestaan: de politici... Dus mijn slachtoffers zijn, om te beginnen de ministers, en in ons Belgenland hebben wij er veel, heel erg veel ! (Met al die regeringen ...)

Vraag 2: Waar zou ik me opstellen? Ik kon de woning van de politicus centraal zetten, de weg naar het parlement in kwestie, of net voor het parlement. Best kon ik wisselen van techniek en plaats, om me zo onvindbaar mogelijk te houden.

Vraag 3: Waar moet je een politicus raken om zeker te zijn dat hij of zij dood is?
Dat is een moeilijke !
Je moet niet proberen ze door het hoofd te schieten, want daar raak je niets... Geen hersenen, of zo miniem dat een raak schot haast onmogelijk is...
Je moet niet proberen ze door het hart te schieten, want het is algemeen geweten dat politici geen hart hebben, en als ze toch ergens iets of wat van een dergelijk orgaan hebben, dan zit het niet op de juiste plaats...

De enige plaats waar je een politicus dodelijk kunt raken, is zijn portefeuille. Maar in België heeft dat woord in dit geval minstens twee betekenissen: de ministerportefeuille en zijn persoonlijk bezit, zijn geldbeugel, zijn bezit...(het tweede wordt grotendeels opgebouwd door invloed van het eerste). Het probleem van dat laatste is dat het wellicht verdeeld is over verschillende financiële instellingen, en wellicht zelfs voor een groot gedeelte in het buitenland... Iets wat ze zogezegd steeds aan anderen willen verhinderen, maar alleen als het over kleinere bedragen gaat, de echt grotere bedragen zijn veilig te stouwen in belastingparadijzen...

Met andere woorden...
Politici zijn als heel ambetant onkruid: onuitroeibaar... Je kunt het uittrekken, je kunt producten gebruiken van Vot'santo (het is zeker niet het mijne), je krijgt het niet echt weg...

Misschien kun je me niet geloven, maar ik lag te lachen in mijn bed.
En dan nog dank zij politici

djudedju

tot de volgende ?