vrijdag, juli 17, 2015

Pairi Daiza

Gisteren zijn we, met Luc en Rita, voor de eerste keer weer naar Pairi Daiza gegaan. Ooit, in een ver verleden hebben we dat al eens bezocht, toetertijd met de kleine kleinkinderen... Dus pak zo'n 15 jaar geleden. In die tijd is Pairi Daiza (het heette toen ook nog anders !) uitgegroeid tot een prachtige dierentuin, op een groot terrein, waar niet alleen de dieren, maar ook het park, beplanting en enscenering het zien meer dan waard zijn.
Het is zelfs zo, dat de dieren eigenlijk allemaal bekend zijn, en het voor mij veel meer het park is, dat me noopt tot bewondering en ontzag.
Ze kunnen ons haast geen dieren meer tonen, die we niet door en door kennen van op TV, maar het is voor het eerst dat ik in India kan lopen, kan gaan eten in een Chinese tempel, vol ontzag sta voor een enorme boeddha, en uiteindelijk ook, helemaal aan de andere kant van het immense park sta te kijken naar dat enorme beeld in houtsnijwerk van Ganesha... Oh ja, dat is aan het park van de Aziatische olifanten, waar ook nog eens een piepklein jong olifantje rondloopt...

We hadden er ook nog eens prachtig weer bij ! (Het mocht gerust een paar graadjes minder zijn geweest !!!)

Ik denk dat het gewoon haast onmogelijk is om het ganse park in één keer te bekijken. Zeker voor ons, die met onze handicap alleen traagzaam stappen kunnen. (Traagzaam trekt de wijtewagen door de stille straten toen, en 't is wenen en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen...) Eerst moet je de ellenlange rijen aanschuivenden trotseren om aan ticketjes te raken, en dan hop (maar dan traagzaam) het park binnen. We zijn heel rustig drummend de serre en de grote volière binnengeschoven, hebben genoten van het tussen de vogels lopen, hebben de bloemen en planten bekeken en bewonderd (Toon, hoe weet je al die namen van die planten? Gelezen Luc, en onthouden... en na even nadenken: Dat is mijn sterkte en mijn zwakte, ik onthoud veel te veel, mijn harde schijf zal waarschijnlijk een keer crashen !)
Rond de middag waren we aan de Chinese tempel
En bewonderden het bouwwerk en de grote Boeddha... En dan de lange klim, buiten om, om ot het tweede verdiep van de tempel te belanden in het Aziatische restaurant. Het zat vol, zodat we ook nog eens de trap op moesten naar de derde verdieping... We hebben er heerlijk gegeten van ontelbare soorten vreemde groenten en spijzen... Heel anders dat het gewone Chinese restaurant. We moesten naar het tweede verdiep om eten te halen, maar mijn metgezellen hebben voor mij iedere keer een bord meegebracht ! Brave mensen allemaal ! Smak !
Het was van lik mijn lipje !!!

Als je goed kijkt, dan zie je dat het "lik mijn lip" letterlijk kan genomen worden !

Ik heb véél te véél gegeten, net zoals de anderen. Het was dan ook zo lekker hé !

Omdat ik dolgraag het grote beeld van Ganesha wilde zien, besloten we in één ruk naar helemaal de achterkant van het park te stappen... En dat is echt héél ver voor mijn doen. Om eerlijk te zijn, ik was dan al zo moe en had zoveel pijn, dat ik echt niet meer veel oef had om het goed te bekijken. Gelukkig heeft Anny wat mooie foto's genomen ! Na wat rust zijn we dan afgezakt naar de brouwerij (ze hebben op het domein een echte heuse brouwerij staan, met volgens Luc en Rita heerlijk bier ). Daar zijn we binnen gaan afkoelen bij een fris glas... en dan langzaam en vol pijn naar de uitgang... Ik kon haast niet meer in en uit de auto.

Gisterenavond zijn we, na de Kotmadam, de trap op gesukkeld, en hebben ons in ons bad laten vallen...
Ik heb heel de nacht geslapen, tot zo'n 5.30' uur... En wonder boven wonder... haast geen pijn. Bij Anny was het ginder redelijk, maar ze heeft nu wat pijn. Niet te erg, maar toch.
Het was een heerlijke uitstap, en we beslisten om enkele keren terug te gaan, en het ganse park te bezoeken, ook al moeten we daarvoor 5 keer terug gaan. Het is er heerlijk, mooi en je ziet er heel de wereld in een notendop... Nu ja, een hele grote notendop dan...
Oh ja, om je duidelijk te maken dat er ook dieren zitten:

Je ziet er ook prachtige stenen, in alle kleuren, onder meet dit enorme kristal in rozekwarts...
Het is gewoonweg prachtig!
Je moet het echt eens bezoeken !

tot de volgende ?

woensdag, juli 15, 2015

we worden allen nat...

Eindelijk is de wereld weer eens nat... Hoog tijd, want het was droog, erg droog, en we moesten de planten die dit jaar geplant waren van armoe water geven, anders hielden ze het niet.
Planten die al degelijk geworteld waren houden het veel langer uit.

Ook de vijver moest al enkele keren bijgevuld worden. En toen ik wat overtollig eendenkroos weg schepte, ontdekte ik niet alleen piepkleine padjes, maar ook een kleine salamander. Ik kon niet vaststellen welke soort het was, maar een beetje tot mijn verwondering was het een pikzwarte jonge salamander. Ik vraag me af of we hier niet met een exoot te maken hebben ?

Ik las dat we ook in ons landje met exoten te maken hebben onder de salamanders, en dat deze verantwoordelijk zouden zijn voor de schimmelinfectie die dreigt onze inheemse salamanders uit te roeien... Maar ik weet het niet zeker of dat kleine ding een exoot is, en ik kan het  - mocht het zo zijn - toch niet gaan doden. Dat krijg ik niet over mijn hart. Het beestje kan er immers niet aan doen dat het hier terecht is gekomen.

Hoe de kleine padjes die de vijver al eerder uit kropen het stellen, is een grote open vraag... Ik vermoed dat de droogte en hitte voor hen ook niet het meest optimale klimaat is, en dat er ook daarvan velen zijn gesneuveld.

Kikkers heb ik niet in mijn tuin, al zou ik wel enkele kwakers op prijs stellen, maar Anny is er tegen. Moeilijk zou het niet zijn, ik weet wel iemand die er heeft, en een handje kikkerdril in het voorjaar meebrengen en in de vijver gooien zou al genoeg zijn om voor eeuwig en drie dagen kwakende kikkers te hebben... Maar ik geef Anny gelijk: in Zulte weten we een vijver waar er zoveel van die kwakende beestjes zitten, dat het echt niet meer te doen is !

Buiten zijn de tuinmannen bezig met onkruid te wieden en waar nodig de struiken bij te knippen. Dat het regent kan hen niet schelen: "Als het zo heet is, is het nog veel lastiger !"

Als ik buiten loop, dan valt mij op hoe heerlijk de wereld ruikt. De regen spoelde al het vuil uit de lucht en het groen geeft weer zijn geuren aan de wereld. Als je dan naar binnenkomt, dan ruik je het huis en de nog steeds aanwezige warmte. heel wat gezonder buiten ! Gisteren was het crea, en we hebben mandala's gemaakt... Anny heeft wat foto's getrokken, als er goede bijzitten, zie je bij deze blog wat van de kunstwerken van onze leden.  Tot mijn en Anny's verbijstering hoorden wij dat verschillende van onze leden al even de verwarming hadden aangezet: "Na die warmte voelde het zo koud aan, en het was minder dan 24°..."
Wij zetten hier nog steeds deuren en ramen open, om het huis weer afgekoeld te krijgen.
Maar ja, ook in de winter staat de centrale verwarming hier maar op 20°... Vroeger stond hij op 22°, maar we hebben dat veranderd, één graadje per keer, en hebben het nu warm genoeg met die 20°. Het is allemaal een beetje gewoontevorming. 's Avonds, als we stil in de zetel zitten, voor de TV, dan dekken we ons met een van die heerlijke plaids, en voelen ons knus in een coconnetje van warmte.

En weet je, je spaart er honderden euro's per jaar aan verwarming mee uit ! Als je het wilt doen, doe het dan zoals wij het deden, één graadje per keer... Dan word je het echt niet gewaar ! Normaal gezien zegt men dat 18° genoeg is, maar dat lijkt me alleen zo, als je echt in beweging bent, en wij, met al onze pijnen en pijntjes zijn nu niet echt de grote "bewegers"...

We hebben bovendien een gezellig en knus huis, waar het warm aanvoelt. Je hebt ook huizen waar het altijd lijkt kil en koud te zijn. Dat is gevoelsmatig, maar het is er wel ! Kies dus voor je living voor warme kleuren en tinten, dan voel je je lekkerder.

Het meest last heb ik van de hitte in, als ik in bed lig... Voor de rest verdraag ik zowel hitte als koude heel goed. Toen we vorige week zaten te vissen, was het afwisselend zonnig en heet, en dan waren er plots wolken en leek het koud. Anny deed voortdurend haar jas aan en af... Ik zat er in mijn T-shirt, en had nergens last van...buiten 's avonds toen ik thuis kwam, en vaststelde dat mijn knieën helemaal verbrand waren... Een beetje vet er op, en het ergste leed was geleden...

Vroeger, toen ik bureauwerk deed, dan was de hitte wel vervelend, want ik ben een zweter, en dan plakken alle papieren aan je armen... maar dat is al lang geleden...

Foto's: Een paar foto's van de dames aan het werk aan de mandala's, en eentje met enkele van de "Russische" kabouters...



Tot de volgende ?

dinsdag, juli 14, 2015

Pius IX ?

Ik heb na lang zoeken besloten dat de paus op mijn wandelstok Pius IX is, die paus was van 16 juni 1846 tot 7 februari 1878... Met andere woorden mijn wandelstok is wel al behoorlijk oud en mag rustig ondergebracht worden bij antiquariaat...

Hij werd geboren als Giovanni Maria Mastai-Ferretti. 
Hij was geen onbelangrijke paus in de kerkgeschiedenis. In 1854 kondigde hij het dogma af van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria. In 1869 -1870 riep hij het Vaticaans concilie bijeen, waarbij het dogma van de onfeilbaarheid van de Paus werd vastgesteld.
In het jaar 2000 werd hij Zalig verklaard door Johannes Paulus II... Niet zonder weerstand van de Joden, want ook deze paus had een slechte naam bij de Joden...

Maar goed, het is niet aan mij om een oordeel te geven... Maar het was dus kerkelijk gezien een belangrijke figuur, en er zit een zekere logica in dat men zijn kop zelfs als knop voor een wandelstok gebruikte. Wellicht was dit toentertijd een van de toeristische memorabilia... Zoals ik in illo tempore in Rome een paar gedenkpenningen kocht van Johannes-Paulus II, zal er ooit iemand daar een stokje hebben gekocht met de kop van de Paus er op. Zoveel mensen gingen toen niet naar Rome, dat was veel te ver en veel te duur, dus zal het wellicht of een rijke burger zijn geweest, maar veel waarschijnlijker een student in opleiding tot pastoor.... of een of andere geestelijke die het zich kon permitteren. (Dat waren er toen wellicht behoorlijk veel, want het ambt van pastoor was toen veelal een uitweg voor wie de adellijke titel niet kon erven...)

Nu staat er in mijn gang, tussen al die andere wandelstokken, dus een Zalige Paus te blinken. Of nee, blinken doet hij niet, zeker niet tussen de zilveren, koperen en tinnen knoppen toont hij eerder mat en kleintjes. Klein, want ik geloof niet dat het ooit echt als knop van een wandelstok heeft gediend. Het was wellicht een van die stokken die men dan onder de arm hield, zoals de mode toen voorschreef. Het was ook een wapenstok, want het waren sombere tijden, en het plebs begon zich te roeren !

Hoe dan ook... voor mij is het gewoon een wandelstok in de hoop. (Er staan er meer dan 300). Alleen, is het er eentje die wel kan gedateerd worden, die duidelijk al heel oud is, en dus daardoor wellicht een zekere waarde heeft. Wellicht zijn er heel veel van gemaakt, maar zijn er niet veel van bewaard gebleven, want wie bewaard nu zo'n dingen als een portret van een paus... Je hebt veel meer kans zo'n dingen tegen te komen als sanctjen in een oud kerkboek, dan in de gang tussen de paraplu's en de wandelstokken. Ik vraag me af of ik, in die oude kerkboeken van wijlen tante Clemence, zelfs niet nog zo'n exemplaar zou terugvinden... (Daar zitten zelfs perkamenten beeltenissen in, soms met een "echte" relikwie er op, met de stempel van de bevoegde bisschop of abt om het echt te verklaren ! Die dingen hebben bij verzamelaars ook een zekere waarde !)

Nu ja, dat hier antiek te vinden is, dat wordt heel normaal... ik hoor er zelf ook stilaan bij...
djudedju

tot de volgende ?


maandag, juli 13, 2015

Steenkerque

Hier zit ik dan, kromgebogen voor mijn kwampjoeterke... Pijn en vreugde en geluk...
We hebben een wonderlijk mooi weekend achter de rug !

Vrijdag zijn we met Luc en Rita naar Auchan gereden, hebben er de vrouwen laten winkelen, deden als mannen DE vondst van de dag inzake wasproduct, en besloten de uitstap met een kleine maaltijd in restaurant Le Bus...

Zaterdag was er rommelmarkt te Ogy, nee, niet de grote rommelmarkt, een kleinere, die naast rommelmarkt ook plaats bood aan het artisanale. Niet zo groot, maar wel leuk.

Zondag rommelmarkt te Steenkerque (Braine le Compte) (Voor de flaminganten onder jullie: Steenkerke, deelgemeente van 's Gravenbrakel)...

We waren er nog nooit eerder geweest. Het was zowat de enige rommelmarkt die er interessant uitzag in het boekje met rommelmarkten... Het beloofde tot 450 kramen. Tot... Het kon dus ook veel minder zijn. "Nu ja" dachten we, "We zien wel, ver is het niet..."

Het werd een wondere ervaring.
Steenkerque is een piepklein dorpje, verscholen tussen de plooien van het heuvelige landschap, en ontsnapt aan de tijd en de evolutie van hoogbouw en knoertlelijke villa's... Het was een mooie, interessante en grote rommelmarkt (zo groot dat we even in paniek raakten: "Waar staat onze auto ???"), maar het was vooral heerlijk wandelen in het dorpje dat er grotendeels nog uitziet zoals het er honderd jaar geleden moet hebben uitgezien. Blijkbaar zit daar al wat steen in de bodem, want de meeste oude huisjes zijn opgetrokken in natuursteen. Op sommige momenten zijn we blijven staan, gewoon om een huis of een oude hoeve te bewonderen.
Ik kan het je echt aanraden, je hoeft echt niet naar Bokrijk of naar de Waalse tegenhanger Fourneau St Michel te trekken, in Steenkerque staan ze nog zoals ze gegroeid zijn uit de vruchtbare grond. Het dorpje is niet dood, er staan ook enkele nieuwere gebouwen, en één er van hebben wij ook vol verbazing bekeken ! De kerk staat op de top van een heuvel, tot je aan de achterkant vaststelt dat daar iets geks aan de hand is... Naast de kerk staat een modern huis, die er heel gewoon uitziet, eigenlijk niet helemaal past in het kader. Je volgt de krinkelendewinkelende straatjes, behoorlijk bergaf, en plots zie je dat moderne huis aan de achterkant, oprijzend uit een "ravijn"... Klimmend uit een diepte, wel twintig, vijfentwintig meter muur die uit de diepte rijst tot aan de hoogte waar het plots huis wordt... Bizar. (Dat is een veel te klein woord om je verrassing te dekken)

De rommelmarkt is er groot ! En het parcours is er niet alleen schitterend mooi, het is ook zwaar bergop en bergaf... Maar ik vond er twee wandelstokken en een mooi Afrikaans beeld (Vruchtbaarheidsbeeld Baoule). Eén van de wandelstokken is waarlijk oud, echt antiek. Het handvat is een houten uitgesneden kopje van een paus. Ik heb zijn naam en rugnummer nog niet teruggevonden, maar het moet uit uit de 19° of misschien zelfs 18° eeuw zijn. Ik zoek verder op de computer...  Hoe gek het ook klinkt, het is niet alleen een wandelstok, het verbergt een wapen, een steekwapen van zo'n 12 centimeter lang... Ook dat is iets wat ik nog nooit eerder zag.
Op de keerzijde van het beeldje is een stempel ingedrukt, een driehoek met de punt naar beneden. Daarin staat in hoofdletters AHA, en daaronder iets waarvan ik vermoed dat het een 9 is...
Heel wat om op te zoeken dus !

Maar het mooiste van de dag was wel de ontdekking van dat mooie verstilde dorpje...
Toen we thuis kwamen zei Anny: "Duidt die markt maar aan, dat is er een om ieder jaar te doen !". Ik heb het meteen gedaan... Volgend jaar gaan we hopelijk weer naar Steenkerque... Waals dorpje van duidelijk Vlaamse komaf.
(Vlak naast Hoves (Hove) waar faciliteiten zijn...)

Gisteren was het al niet warm meer, en nu en dan viel er één druppel uit een grijze hemel naar beneden... Vandaag ligt de straat nat, niet dat het echt regent, maar het druppelt toch. Morgen zou het wat regenen, in de ware zin van het woord, en tegen donderdag zitten we weer in de hete zomer... Laat de regen maar eens vallen ! Het is veel te droog voor het land.

Tot de volgende ?

donderdag, juli 09, 2015

nog geen 3 liter

Ja, het heeft geregend, net genoeg om ons thuis te houden in de plaats van lekker aan het water te zitten. Maar toen ik vanmorgen eens ging kijken stelde ik vast dat er in totaal nog geen drie liter gevallen was per vierkante meter... Zijn we daarvoor niet gaan vissen?
Enfin, hoe dan ook, deze namiddag ga ik vissen. Ik mag bij Luc om wat wormen en maden, en ik ga naar Jo, naar de vijver...
En morgen is het St Amelberga, en ga ik wat naar de paarden kijken.
En dan is het weekend en zal er wel ergens te rommelen zijn op de rommelmarkten.
Onze Bart is deze week 45 zomers oud... Ik vind het verschrikkelijk !
Een kind van 45 hebben... (Onze Koen zou nog ouder zijn geweest!).
Straks heb ik kinderen in the midlife-crisis... djudedju

Ik heb ook geen kleinkinderen meer, daar zijn ze al veel te groot voor.

En straks, binnen een paar weken word ik 69... het laatste jaar voor ik helemaal bij de oudjes terecht kom.

Ik voel me niet zo oud ! Ik ben stijf en stram en vol pijn door die stomme rug van mij, heb een vrouw die kraakt en piept op dezelfde plaatsen als ik kraak en piep, maar we voelen ons bijlange nog niet oud. Maar toch...

Haast iedere middag staan we - een beetje versteld - te kijken naar ons bord en de pannen en schotels op tafel. Is er weer zoveel over ? "Geef het maar aan de kippen !" "Laat dat vlees maar liggen, dat eet ik vanavond wel met een boterham!"
We eten steeds minder en minder.
En we vermageren geen gram.
Blijkbaar heeft ons lijf minder en minder nodig.
We doen nog steeds hetzelfde als vroeger, maar blijkbaar doen we dat op minder en minder brandstof. Bij een oude auto is dat net omgekeerd. Wat bewijst dat we geen machine zijn, geachte rechtse economisten !

Gisteren heb ik 11 geraamtes gemaakt waarop dinsdag de leden van Crea mandala's zullen weven. (Manda-wadde ?) Mandala's ... "Wat is dat ?" Je zult het wel zien...

Ik heb ook al een model klaar, met een heleboel technieken er in vervat. Ik ken nog twee technieken, maar ik kreeg die niet allemaal in één mandala, het is dan ook niet echt een groot exemplaar. De bedoeling is dat we onze creatievelingen warm maken om thuis eens alle restjes breiwol, die daar nu liggen te verstoffen, te verwerken in hun eigen kunstige mandala.

Wikipedia zegt dat een mandala is:
De mandala (Sanskriet: मण्डल voor cirkel) is een generieke term uit de Tibetaanse kunst en het Tibetaans boeddhisme voor een plan, kaart of geometrisch patroon dat metafysisch of symbolisch de kosmos uitbeeldt. Het concept heeft een hindoeïstische oorsprong, maar wordt ook veel in het Tibetaans boeddhisme gebruikt.


Voila, we weven dus niet zo maar, ons weven is een manier van bidden, van mediteren... Al geloof ik nooit dat er bij de dames van crea veel aan dat aspect zal gedacht worden !
Wij willen vooral een mooi iets maken... 

De dames hebben er wellicht geen gedacht van, hoeveel werk we al hebben gedaan voor zij aan het weven beginnen... Ik ben bamboestokjes gaan kopen, heb gepoogd om te komen tot een wiel-vorm met deze stokjes, heb dat na ettelijke pogingen moeten opgeven. Dan heb ik gezocht hoe ik dat dan wel kon oplossen... Na enig denkwerk ben ik tot het besluit gekomen dat we best een achthoekig blokje zouden maken, waar we dan netjes de stokjes zouden in vast zetten, om zo dat wiel te bekomen. Ik heb niet de technische middelen om die achthoekige blokjes hier te maken, dus heb ik een vriend geambeteerd... Een ganse namiddag hebben we in zijn atelier zitten werken om een balk achthoekig te maken, de balk dan in schijfjes te zagen, en er dan gaatjes in te boren... Thuis gekomen heb ik de blokjes geverfd, en er dan uiteindelijk al de stokjes in gestoken... Maar voor sommige moest ik de boorgaten groter maken. Dan de stokjes er in gelijmd...

Alles bij elkaar is mijn vriend een halve dag bezig geweest, en ikzelf twee dagen...
Geen wonder dat er weinigen geroepen zijn om crea te geven...
De afgebeelde mandala is een technisch hoogstandje... om jaloers naar te kijken, en... ideeën te krijgen wat er allemaal kan !

tot de volgende ? (Afbeelding gevonden in Pinterest, met dank aan de maker van de mandala !)


woensdag, juli 08, 2015

't regent... niet meer... toch...niet !

De tuin smacht naar water. Eindelijk is het frisser, zit de lucht vol met veel belovende wolkenmassa's, maar noppes. Ja, drie spatten en gedaan.
Maar het is heerlijk fris !
In onze slaapkamer was het weer maar een zalige 18 graden.
Een mens slaapt veel beter in zo'n temperatuur.

Deze namiddag ga ik voor de eerste keer vissen. Hopelijk regent het niet net dan ! Ik ga om aan het water te zitten, niet er in.

Maar qua temperatuur vind ik het nu heerlijk! Het doet deugd dat het weer eens normale Belgische temperaturen zijn. Van mij hoeft het echt niet zo heet te zijn. Ik heb er weliswaar niet echt last van, maar ik heb het toch meer op iets frisser. Een heerlijk zonnetje, een fris windje, je kent dat wel. Maar de afgelopen periode was er geen wind, en smoorheet weer. Op de rommelmarkt liep ik met een strooien hoedje op, want mijn haar is eerder dun gezaaid tegenwoordig.

Ik ben benieuwd om te zien hoe de vijver van Jo er nu bij ligt. De oevers zijn versterkt, het water is dieper geworden, het zal wellicht een heel ander zicht zijn, en anders vissen. Ik hoorde ven Luc dat de grote karpers nu heel wat makkelijker bijten, en dat de kans dat je lijntjes kwijtspeelt, veel en veel groter is. Nu ja, we zien het wel. Misschien zien we geen beet, net nu het weer verandert.

Net nu ik ga vissen was er op de radio iets te horen over de kwaliteit van het water in onze rivieren. Dat is een stuk beter geworden, maar men raad toch af om de vis op te eten. Toen ik kind was, ging ik met ons vader vissen in de IJzer, of in oude steenputten (putten die ontstaan zijn door het uitgraven van de klei voor het bakken van de bakstenen.) Toentertijd visten we alleen op paling, want vissen moest naast het plezier ook zijn nut hebben, en paling was lekker.

Maar toen waren de rivieren nog proper, en was de paling lekker, en mocht je er van eten zonder je zorgen te maken. Op bliek vissen was toen haast iets minderwaardigs, want bliek, dat was voor ons, die genoeg kans hadden op lekkere verse zeevis, een niet te vreten vissoort. (Pepee zaliger die at graag nu en dan wat bliek, en ik ben ervan overtuigd dat het ook lekker was (is), alleen wij waren toen verwend aan zeevis...)

Ik reed toen soms met de fiets van Oostende naar Mannekesvere om er te gaan vissen, met de fiets, de bak op het stoeltje, en de hengels in een zak over de schouder of langs de buis van de fiets gebonden. (Beide systemen hebben hun voor en na).
Als pa ging vissen, was het een stuk makkelijker, dan kon ik mee met de auto. Veelal ging onze oude buurman ook mee. En heel nu en dan ging ik vissen met de zoon van onze oude buur, Frans, maar dan gingen we vissen aan zee, van op de golfbreker of van het staketsel.  Dan kreeg ik wat materiaal van Frans, want de uitrusting om op zee te vissen is heel anders dan deze om in zoet water te vissen.
Maar Frans woonde eigenlijk in Duitsland (beroepsmilitair), dus vaak kwam dat niet voor. Ook toen zag je niet zo vaak kinderen die zaten te vissen. Net als nu waren en zijn dat uitzonderingen. (Ik ben dus altijd al een uitzondering geweest !)

Als we thuis kwamen met een zooitje paling, dan was het ma of pa die de paling het vel afstroopte, en eens goed afwaste. Ma zette de pan op het vuur, en met verse boter werd de paling gebakken. Heerlijk, om duimen en vingers af te likken. De beste paling van smaak was zo'n duim dik. Paling die een stuk dikker was had dikwijls een mindere smaak. Ma zei dat ze dan naar het slijk smaakten...

In de IJzer kon je toen, op het juiste tijdstip, ook glasaaltjes vangen. Glasaaltjes zijn in feite heel jonge palingen, die nog geen kleur hebben, en doorzichtig zijn als glas. Ik ving die soms om ze eens te bekijken, en dan weer los te laten. Dat vangen was niet moeilijk, in de IJzer groeide een soort wier, je leunde dan voorover, en greep met je hand een dot van dat wier, en haalde het snel op. Regelmatig zat dit dan vol met glasalen. Bizar dat dit palingen moeten worden.

Palingen gingen we vissen met regenwormen, en dan ging ik met een spa en een confituurbokaal naar het bos, stak de spade in de grond, en deed de spa trillen door er heel snel tegen te kloppen. Deze trillingen deden de wormen uit de grond kruipen, en dan pakten we deze en deden ze in het bokaaltje.

Later hoorden wij dat er waren die regenwormen vingen met elektrische stroom de grond in te voeren. Maar zo modern zijn wij nooit geweest. Toen kon je op ieder stukje grond wormen vangen, nu mag je op het veld hier voor mijn deur met de spade gaan schudden tot je een ons weegt... Geen worm te zien ! Door het gebruik van sproeistoffen en die grote zware machines die de bodem keihard toe walsen, leeft er geen worm meer !

Wormen worden nu gekweekt, en je kunt ze kopen...
djudedju

tot de volgende ?

dinsdag, juli 07, 2015

Het mobieltje

Soms - meestal ! - heb ik de indruk dat de moderne mens niet meer kan leven zonder zijn mobieltje. Je moet handsfree bellen in de auto, maar iedere dag dat ik buiten ben, kan ik overtreders zien van dit gebod.
Je loopt op straat en moet goed opletten of telefoneerde of SMS-ende  mensen lopen je omver. Je loopt in een museum om de kunst te bekijken en tot je verbazing en ontsteltenis zie je ook daar weer mensen die meer bezig zijn met hun mobieltje dan met de kunst.
Je gaat naar een toilet, en hoort naast je iemand telefoneren.
Je zit te wachten op de bus, en naast je zit iemand spelletjes te spelen op zijn mobieltje.
Kortom, je ziet en hoort altijd en overal die mobieltjes.

Ik zal wel ouderwets zijn, maar mij begeestert dat ding niet. In tegendeel. Ik heb er wel eentje, vooral met het oog op het feit dat ik -in mijn situatie- wel eens hulp kan nodig hebben. Ik gebruik dat ding dus maar met mondjesmaat. Nu en dan dwing ik mezelf om met het mobieltje te bellen in plaats van met mijn vast toestel, maar dat doe ik vooral omwille van de vrije gesprekken.

Toen ik nog gezond was, en werkte, bracht ik heel wat tijd door in de wagen, op verplaatsing van de ene vergadering naar de andere taak... Ook toen al stonden we regelmatig eens in de file. Voor mij was dat een onverwachts geschenk. Ik kreeg plots, vanuit een onverwachte hoek, wat tijd cadeau om te niksen. Ik genoot van die pauze. Nu zie je in die file mensen die zitten te telefoneren, te gesticuleren, zich op te jagen... in plaats van een te genieten van de onverwachte rustpauze. Maar ja, ze zijn niet onbereikbaar meer ! Hun werk is niet meer op een bepaald punt gevestigd, nee, hun werk reist met hen mee. En staan ze stil, dan gaat alras dat vervelende muziekje weer, en zijn - in de file, in de privacy van hun auto - weer aan het werk, en is privacy een woord, maar geen begrip meer.

Ik deel mijn GSM-nummer met heel weinig mensen. Als ik niet thuis ben, beschouw mij dan maar als niet-bereikbaar ! Dan voel ik me veel meer op mijn gemak !

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat er in onze straat maar een paar telefoons waren. Er was om de hoek ook een telefooncel. Dat was het publieke middel om de dokter of zo te bereiken. Meer was er niet, en er was ook geen nood aan.

Niemand had de behoefte om de medemens om de vijf minuten op te bellen. Spreken, dat deed je pas als je binnen gehoorafstand was, en dat was het. Het was heel gewoon, en het lukte best.

Als ik er zo over denk, heel wat van onze moderne verworvenheden, zijn eigenlijk niet ten onze dienste, maar omgekeerd, wij hebben er ons aan vastgepind ! Wij hangen vast aan die dingen, niet omgekeerd. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat er geen fotokopiemachines waren... Als wij een dubbel nodig hadden, dan schreven wij dat netjes over. Als wij een brief schreven, dan maakten wij met een carbonpapiertje en een heel dun briefje een dubbel terwijl wij op het schrijfmachine zaten te kloppen. Ik schrijf kloppen, omdat, in vergelijking met het klavier van je computer, je toen nog echt letter per letter moest aanslaan, hard genoeg zodat de letter de inkt van het lint duidelijk doordrukte op het papier.

Ook voor de rechtbank was dit het systeem, we schreven eigenhandig een kopie...

Toen kwam de fotokopiemachine, en plots had men overal en nog ergens kopieën van alles en nog wat nodig. We schreven geen dubbels meer, we maakten een of meerdere kopieën...

Nu hebben we thuis een printer staan, waarmee we ook thuis een kopie kunnen maken.

We hebben niet alleen een wagen om ons werk naar behoren te kunnen doen, nee, we hebben in veel gevallen meerdere wagens voor de deur staan. Tot mijn verbijstering hoor ik dat mensen niet aan een job geraken, omdat ze geen wagen hebben, want het openbaar vervoer is niet flexibel genoeg meer, en verhindert dat de arbeiders flexibel zijn (lees overuren kunnen doen).

Een telefoon dat zou een handig en gemakkelijk ding moeten zijn, die onze vrijheid vergroot, maar het doet net andersom.
Een kopieermachine dat zou ons meer tijd moeten geven, die we niet meer moeten verspillen aan het slaafs overschrijven, maar het veroorzaakt alleen dat de berg papier op ons werk en zelfs thuis alsmaar groter wordt !
Een auto zou een hulpmiddel moeten zijn, een luxe voor een familie-uitstap, een gemak... Maar het is een middel om ons met handen en voeten te binden aan nieuwe verplichtingen.

Ach, die dingen zijn echt niet slecht, weet je... Alleen, wij verlagen onszelf tot slaven van die dingen.
Hoogtijd dat wij OXI zeggen tegen alle dingen die ons leven overnemen !

Of ben je bang van smartphonexit ?
djudedju

tot de volgende ?