Wraak

God schudde meewarig het grijze hoofd: "Jullie hebben geluk dat er geen één dier is met zo'n slecht karakter als de mens !" De man tegenover hem haalde smalend de schouders op "Ze hebben dan ook geen verstand !" "Goed !" zei God, "je hebt er om gevraagd !" En met een brede zwaai van zijn almachtige arm gaf hij de dieren, en meteen ook maar de planten, verstand, een verstand gelijk aan dat van de mens... Volgens God nochtans zijn slechtste schepsel ooit ...

Eerst viel het niet echt op...
Er kwamen wat meer mensen binnen op de spoed, met beten en met vergiftigingen, die niet altijd meteen te verklaren waren, maar dat was niet meteen alarmerend.

De woonwijk in het Nederlandse Zaandam haalde echter wel de kranten... En eerst waren de berichten niet alarmerend, maar gewoon een mededeling, een kleine bladvulling, iets bizars...
Het was een van die oerlelijke woonwijken, waar men één enorm wooncomplex had gezet die meteen omringd was door een wandelstraat. De wooneenheden stonden er 4 op elkaar, allemaal identiek, met in de kern een lapje groen van een postzegel groot, waar de bouwmaatschappij wat gras en een paar struikjes en één boom had op aangeplant... Op die manier hadden ze enkele honderden wooneenheden gecreëerd, die allemaal zicht hadden op wat groen. Want groen dat was rustgevend.

Oh ja ?

Huisdieren waren er niet toegelaten. Het binnenkoertje was alleen toegankelijk voor een man die het gras, maaide, de struiken snoeide en de boom probeerde gezond te houden. Buiten vliegende wezens was het dus een onbereikbaar stukje groen. Toen Joop vertelde dat hij er een eekhoorntje had gezien, lachte iedereen hem uit ! Dat was gewoonweg onmogelijk, tenzij een van de bewoners het dier had binnengesmokkeld, en het had losgelaten door zijn raam... Maar toch keken de mensen eens meer dan anders naar het beetje schrale groen... En spoedig hadden er meer mensen een eekhoorn gezien. Eentje sprak er zelfs van maar meteen drie stuks op het zelfde ogenblik gezien ...

En een week later leek het wel of er honderden eekhoorntjes te zien waren. De mooie diertjes met de leuke pluimstaart hadden er veel bekijks en de mensen lachten met hun capriolen... Tot op een morgen er iemand merkte dat er in de sponning van zijn raam een gat was, dat zijn kasten waren geopend of gaten vertoonden, en dat resten van eten over de vloer verspreid lagen. Hij stormde zijn huis uit, naar de huisbewaarder, om te gaan klagen, maar zag dat hij er gewoon mocht aanschuiven in een lange rij van mensen met dezelfde klacht... Hij keerde terug, hij zou na het werk wel gaan klagen, hij moest weg... Toen hij zijn huis weer binnenkwam, zaten enkele tientallen eekhoorns hem op te wachten, en vielen hem aan.
Later stelde men vast dat hij dertien eekhoorns had kunnen doden, vooraleer hij bezweken was aan bloedtekort, bloed dat was weggestroomd uit de talrijke beten, allemaal heel specifiek en heel doelbewust gericht op slagaders.

De berichten in de krant gingen plots niet meer over het leuke en bizarre van lieve eekhoorntjes, maar over tientallen doden en paniek en bewoners die het huis niet meer in durfden...

Vossen namen de kippen niet meer te grazen, maar mensenkinderen. Massale vluchten houtduiven vlogen in ware kamikaze stijl de straalmotoren van de vliegtuigen in zodat deze motorloos uit de lucht vielen. Met vele doden tot gevolg.

Honderden mensen stierven door vergiftiging. Na onderzoek bleek dat het gif kwam uit de tomaten kwam die ze hadden gegeten. Het gif was een insecticide, die men al jaren gebruikte, en die normaal niet in de tomaat kwam. Op een of andere manier hadden de tomaten dit gif echter weten te absorberen. Dit had nog een gevolg: zonder de insecticiden was er een enorme toename van insecten. En insecten die vroeger insecten op aten, bleken plots ook planteneter geworden. Vogels die insecten aten leken over te schakelen op granen, waardoor de voedselvoorraad van de mens als sneeuw voor de zon verminderde. Gans de natuur, fauna en flora richtte zich tegen de mens.

...

De planten en de insecten waren duidelijk de oorlog met de mens aan het winnen. De mens kon de insecten en de planten niet uitroeien, want dit waren meteen de bronnen van zijn eigen voedsel.

Politici probeerden contact te maken met insecten in de hoop tot een akkoord te komen, maar de taalbarrière was onoverkoombaar.

Miljoenen mensen stierven, door honger, door vergiftiging, door aanvallen, door een massa van redenen die je niet meteen zoudt linken aan plant of dier...

Toen de mens helemaal geen gevaar meer vormde voor plant of dier, stopte de oorlog en leek alles zich weer een beetje te herstellen. De mens moest wel op een heel natuurlijk staat terugvallen, want zodra hij teruggreep naar kennis uit het verleden, kwam er weer oorlog van... Alle wezens waren eindelijk elkaars gelijken. Behept met hetzelfde soort verstand, met dezelfde nijd en jaloersheid, met dezelfde liefde en altruïsme, behept met dezelfde wellust voor macht en eigendom...
Er braken voortdurend oorlogen uit tussen soorten, en zelfs tussen stammen van dezelfde soort van dieren of planten.
Coalities werden gesloten, die even vaak weer verraden werden.
Alle dieren en planten specialiseerden zich in het maken van wapens.
Gentechnologie leidde tot onoverwinnelijke mieren, tot een ander er in slaagde om toch weer een wapen daartegen te maken...
Waar in de tijd toen de mens de heerser van de aarde was, er altijd wel ergens oorlog was, was er nu voortdurend overal oorlog, en was jij er als soort eens niet bij betrokken dan kon je steeds het slachtoffer worden van de strijd van anderen...

De wereld, die mooie groene wereld ging kapot aan innerlijke verscheurdheid.

En de man kroop op zijn knieën tot bij God "Heer, red ons, wij vergaan !"
God haalde de schouders op: "Je hebt er om gevraagd !"... Hij keerde zijn rug naar de aarde, en keek vol aandacht naar een planeet aan de ander kant van het universum... " Zou ik nog eens proberen???"

tot de volgende ?

Kerstmis, schoonder dan de dagen...

Ik wil al mijn lezers alvast prettige en zalige kerstdag toewensen, en daarom wil ik ze vergasten op het klassieke kerstverhaal, in een modern sausje... In de huidige literatureluur heeft men het niet meer zo met dat zemerige en dat zoeterige... Nee, momenteel moet het allemaal de harde rauwe werkelijkheid zijn...

"Nog een beetje, vrouw, nog een beetje, we zijn haast bij het dorp..." Jozef probeerde de ezel wat sneller te doen stappen, terwijl hij Maria ondersteunde, die dubbeltoe van de pijn op die ezel zat.

De weeën waren er vroeger dan ze gehoopt hadden, ze hadden gedacht nog zonder problemen bij Betlehem te geraken, en daar zouden ze dan wel ergens terecht kunnen. Maar al enkele uren was Maria aan het klagen over de pijn van haar weeën... Eindelijk kwamen ze bij een afspanning. Jozef liep naar binnen om te vragen of hij met zijn vrouw daar kon logeren. De waard leek eerst ingenomen met het verzoek, en stapte mee naar buiten... Maar toen hij daar Maria hoorde kreunen, haar toestand zag, dacht hij aan zijn beddelakens en al het bijkomende werk, het lawaai en de verstoorde nachtrust van zijn andere gasten, en hij draaide lijk een blad aan een boom en zei dat hij "helaas" geen plaats meer had, draaide zich om, en trok de deur achter hem goed dicht.
Jozef zuchtte... Hij vreesde dat dit overal wel zo zou zijn. Kon Maria nu maar eens een kwartierke zonder weeën zijn, zodat het niet leek of ze nog vannacht...
Bij de volgende herberg was het ook van dat, en bij de daar opvolgende ook, en dan was Jozef het dorp eigenlijk al volledig door, want Betlehem, och, dat was maar een parochie van zeven man en een paardenkop...
Maria kreunde en jammerde steeds luider, en Jozef werd wanhopig, ze konden toch niet midden op de weg...
Plots zag hij daar, een eindje verder, in de wei een brokke van een stal staan, zo'n schuilhokje waar bij heel slecht weer de herders dicht bijeen kropen om zich toch een beetje warm te houden. Jozef leidde de ezel daar naar toe, hij greep Maria in zijn sterke armen, en droeg haar de stal binnen. Hij schrok toen hij daar lawaai hoorde... "Is daar iemand?"... Geen antwoord, Jozef stapte voorzichtig binnen. Toen zijn ogen wat waren aangepast aan het donker van de stal, zag hij dat er toch een bewoner was ! In de verste hoek stond een oude os te staren naar Jozef...

Jozef zetten Maria voorzichtig neer op de grond, en begon haastig al wat er lag aan hooi en stro bijeen te scharrelen. Daar liet hij Maria op liggen, dat was iets zachter, en vooral iets warmer dan de grond.

Daar, in dat donker en kil kot, kreeg Maria haar kind, een jonge deerne die noch van toeten noch van blazen wist als het over bevallen ging, en een vent die dat ook nog nooit had meegemaakt. Een vent die niet wist wat hij moest of kon doen aan die verschrikkelijke scheurende pijn die bij een bevalling hoort. Een stomme os en een botte ezel die alleen maar wat in de weg stonden en zenuwachtig heen en weer trampelden, die liever buiten waren geraakt, maar Jozef en Maria zaten daar, en ze durfden daar niet voorbij.  Nu en dan moest Jozef zijn aandacht ook nog eens op hen richten om hen te kalmeren, zodat ze niet van schrik voor de roepende Maria over alles en iedereen heen naar buiten zouden stormen.

Jozef schrok van al die pijn, van dat bloed, was verschrikt toen daar ook nog eens de nageboorte aan kwam... En wat moest hij nu met dat kind, dat kleine mensje... Hij scheurde de onderste helft van zijn mantel af, om het kind er in te wikkelen. (Hij wist het niet, maar er zou een tijd komen waarin die korte jas mode zou worden !)

Gelukkig was het redelijk klaar weer, en toen hun ogen aangepast waren, zagen ze toch nog behoorlijk wat in hun stal. Bloed was weliswaar niet rood, maar zwart, maar afgezien daarvan zagen ze wat nodig was.

Het was maneklaar en boven hun hoofd, voor hen onzichtbaar flonkerde een ster die er normaal niet was. Hoogstwaarschijnlijk zouden we nu zeggen dat er net ergens boven hun een nova was, een ster die explodeerde in een felle uitbarsting van licht. Of misschien was het een komeet???

Al dat licht en het gekreun en het geroep van pijn van Maria klonken ver in de nachtelijke stilte... De kudde schapen reageerde onrustig, en de herders  moesten allemaal aan het werk om hen te kalmeren en bij elkaar te houden. Daardoor werden ook zij attent gemaakt op het lawaai daar ergens waar hun stal stond, en toen de kudde weer kalm was, en het lawaai gestild was, trokken enkele van de herders naar de stal, om te kijken wat de oorzaak van dat lawaai was geweest, het klonk alsof een mens in nood was.

Eigenlijk zou het veel beter zijn geweest, hadden die herders daar eerder geweest, want zij wisten alles van de geboorte af, wisten zelfs heel wat knepen om moeilijke bevallingen beter te laten verlopen, ze hadden hun kennis opgedaan bij hun schapen.  Toen ze bij de stal kwamen, en daar Maria met die boreling zagen liggen, liep hun hart over van kompassie. En ze schrokken toen ze zagen dat de navelstreng nog aan het kind hing. Ze deden het nodige, en de jongste, die thuis ook zo'n klein boeleke had, liep naar huis om wat zachte doeken en een pak droog mos om het kind mee droog te houden. De anderen gaven melk en vilten doeken om het kind op te leggen, en een pakte de voedertrog van voor de os weg, vulde het met wat stro, en legde daar een dikke doek van dik wollig vilt op, hij nam voorzichtig het kind uit de armen van Maria, en lei het zachtjes in het beddeke. Hij plooide de vilten doek over het kind heen, zodat het warm lag en alleen zijn hoofdje net er boven uit kwam piepen. De jonge herder kwam terug, niet alleen met doeken en mos, maar zijn vrouw en haar kind was er ook bij, en beide vrouwen hielpen elkaar met de wijsheden die bij moeders horen...

Een van de herders haalde zijn dikke vilten mantel voor Maria... Die had dat meer nodig dan hij... Herders maakten van de plukken wol die schapen verloren aan doornige struiken een dikke mantel van vilt, zo dik dat de mantel kon blijven staan zonder dat ze er in stonden. Die mantel gebruikten ze ook om in te slapen. Hij was quasi waterdicht door zijn dikte en door het wolvet, en was een bescherming die zo effectief was, dat je dergelijke mantels nog steeds ziet bij herders in van die ruige ver afgelegen gebieden.

Zo waren Maria en Jozef, en het kind, uit de hoogste nood, ze hadden melk, en kregen zelfs wat van het brood en de gedroogde bessen en noten van de herders. Maria kon bekomen en kon het kind voeden. Ze bleven dan ook een tijdje in die stal. Op zijn minst tot moeder en kind zouden zijn aangesterkt. Jozef, timmerman van beroep, knapte het oude bouwsel op tot een leefbaar iets...

Heel ver weg waren astronomen heel verbaasd aan het kijken naar die schitterende ster, die gans de hemel verlichtte, en zelfs bij dag zichtbaar was. En hier en daar was er ene die ergens gelezen had dat een grote ster de geboorte aankondigde van een koning, en drie van die geleerden, elk uit een ander deel van de toen bekende wereld, trokken richting ster, op zoek naar de koning...

Na een hele tijd raakten ze op de lange weg in elkaars gezelschap, en ze spoedden zich steeds verder en verder weg, richting de ster... Nu is het heel moeilijk om vast te stellen waar de ster boven hing... Kijk maar eens bij heldere hemel naar boven, zoek de ster die "vlak" boven je hangt, en ga dan een kilometer verder staan... Dezelfde ster staat nog steeds boven je...  Ze zochten dus wellicht naar een kind dat geboren werd op het moment dat de ster in nova ging... en hier bijna plots zichtbaar werd...

En ze gingen dan ook van paleis naar paleis zoeken naar een prins die geboren was op dat eigenste moment... En zo arriveerden ze in Jerusalem, bij Herodes. Daar was ook al geen kind geboren, maar de schriftgeleerden wezen hen op teksten die zegden dat in Betlehem er ooit een koning zou ter wereld komen... Misschien dat ze daar...

En zo arriveerden die drie wijzen daar. En ze boden koninklijke geschenken aan dat arme kind in die stal. Goud, wierook en mirre... Ik kan me voorstellen dat Maria, zodra ze weer weg waren, die dingen verkocht om nuttige zaken aan te schaffen, bruikbaar in een jong en arm gezin...

En toen hoorden ze ook nog eens dat soldaten van Herodes op komst waren en alle kinderen doodden beneden de twee jaar... En weer mocht Maria de ezel op, nu met het kind in de armen, en weer sjokten ze de lange weg op naar de veiligheid...

Er was niets romantisch aan heel dat verhaal van bittere armoede... Misschien was Maria toen al weer in verwachting van Jacobus, de broer van de Heer ? Maar dat deel van het verhaal raakt in de knoei met de officiële kerkelijke versie, dus gaan we daar niet over praten... Ach, het waren gewoon twee arme dutsen die daar in een koude tochtige stal een kind kregen... Die amper overleefden dank zij de steun van andere arme sloebers, herders, die in dienst van een rijke heer, schapen moesten hoeden in de eindeloze schraal begroeide velden...

En eigenlijk is voor mij het verhaal net daardoor weer wonderbaar ! Mensen die elkaar helpen, van uit hun niets hebben weggeven. Vanuit hun armoe mede delen.
Laat die nova maar nova zijn, laat die wijzen maar wijs zijn, laat ons gewoon denken aan de armoe, de nood en de medemenselijkheid...
Want dat is eigenlijk héél de boodschap : Bemin elkaar zo veel als je jezelf bemint !
Meer niet.
ook niet minder...

tot de volgende ?

een punaise...

Waarschijnlijk was iedereen net zo geschokt als ik was, bij het horen van de ramp in Hofstade (Aalst)...
Daar is een kleuter overleden door het inslikken van een duimspijkertje. Blijkbaar is bij kleuters de luchtpijp nog zo klein, dat een duimspijker dit helemaal afsluit.

Uit de eerste berichten leer ik dat de punaise waarschijnlijk afkomstig is uit een bord waar men de mededelingen op hangt.  Je kunt de vraag stellen of je een bord moet installeren waar je met duimspijkers moet werken, maar die kleine magneetjes als alternatief lijken me in de gegeven omstandigheden haast nog gevaarlijker, omdat die nog veel makkelijker van het bord vallen.

Maar hoe dan ook, het is één van die rampen, die haast onvermijdelijk lijken, en waar er zeker geen schuldigen zijn.

En wie al kinderen heeft opgekweekt, weet dat zij alles vinden wat jij niet eens ziet, dat ze alles in de mond stoppen, en alles weten los te krijgen met die kleine vingertjes van ze. Ik herinner me dat ooit een van onze kinderen een vijs die vastgedraaid was in hout, op een of andere manier had uit het hout gedraaid. Wij, als volwassenen lukken daar niet in, maar die kleine vingertjes kunnen dat wel.

Ik heb vannacht op een oplossing zitten broeden, en ik meen er een gevonden te hebben ! Als men onderaan het bord, over de volle lengte een bak maakt, breed genoeg en diep genoeg, en met op de bodem van de bak een laagje mousse, zodat vallende duimspijkers of vallende magneetjes niet op stuiteren... Dan meen ik dat het risico meteen heel miniem wordt ! Maar ook dan heb je nog niet een volle 100% zekerheid... Je kunt nog steeds onwetend een duimspijker mee in huis brengen in de zool van je schoen...

Als het lot het wilt, dan zal de ramp er komen, hoe voorzichtig men ook is.

Ik heb medelijden met de ouders, maar evenzeer met de mensen die daar werkzaam zijn in die kinderopvang... Want voor beiden is dit een echte ramp.
Voor de ouders uiteraard nog een graad erger, want een kind verliezen, dat is het ergste wat er is.
Ik vermoed dat dit zo hard aan komt bij een ouder, omdat het tegen de normale gang van zaken indruist. De ouder zou, als oudste, eerder moeten gaan dan het kind. Bovendien is het ook je "eigen bloed" die sterft, wat het op zich ook al erger maakt. Op een of andere manier is een kind een beetje je garantie op een voortbestaan hier op aarde. Er is iets van jou in het kind, het is een soort voortzetting van je genen.

En dan denk ik aan die school in Pakistan...
Wraak.
Een leven voor een leven.
Zelfmoordmissies.

...
 Dat zijn dingen die ik gewoonweg niet begrijp.
Ik kan me niet voorstellen dat ik andere mensen dood, laat staan kinderen, en ik kan me niet voorstellen dat ik dat doe door me zelf in hun nabijheid op te blazen. Ik heb geen schrik van de dood, maar ik kan me niet voorstellen dat ik zelf een einde maak aan mijn leven, laat staan met mee sleuren van tientallen anderen in die dood...

Godsdienst.
Godsdienst ????
In heel oude, barre tijden zien we dat men mensen offerde aan een of andere God, we lezen het zelfs in de bijbel, dus aan de god die ons hier meest vertrouwd is, blijkt men mensen te hebben geofferd (in één geval houdt een engel de hand tegen met het mes, maar in een ander verhaal doet men dat niet en offert men wel degelijk een mens !)
Rare Goden die het doden van hun eigen schepselen eisen ! Zelfs als het over dieren gaat, vind ik het nog iets absurds. Ik eet vlees, dus ik ben niet tegen het slachten van dieren, maar zelfs dan vind ik dat dit zo pijnloos mogelijk moet gebeuren. Bij offeren en ritueel doden lijkt het me dat men niet probeert het doden zo pijnloos mogelijk te maken, maar gewoon een ritus volgt.
Maar zelfs dan is het doden van mensen nog iets héél anders !
Het doden van je eigen soort lijkt op zich al tegennatuurlijk.
In de natuur zie je het hoogstens als een maatregel om het voortbestaan van de soort veilig te stellen. Als de dreiging dat de soort zou uitsterven door bijvoorbeeld hongersnood er is, ziet men wel eens dat het jong wordt verlaten om het moederdier te redden, want zij is een bron van mogelijk nieuw leven op een ander tijdstip. (Dus de houding van de kerk om het kind te redden ten koste van de moeder, is eigenlijk een beetje tegennatuurlijk!).

Maar ach, eigenlijk is iedere oorlog, hoe dan ook, waanzin. Daar gaat het in bijna alle gevallen over machtswellust. Machtswellust waarvoor soldaten opgejaagd worden tot het doden van anderen. (Want de leiders blijven zelf buiten schot !)

Kortom, eigenlijk is iedere dood pijnlijk, en bij iedere dood zijn er mensen die lijden omwille van het verlies.
En toch hoort de dood bij het leven.
We weten dat we het eeuwige leven niet hebben, toch niet in dit aardse leven. Misschien is er een leven na dit leven, maar dit weten we niet met zekerheid. Of misschien komen we terug in het leven bij een hergeboorte of... Maar eigenlijk is dat allemaal een hoop die ons de dood makkelijker moet laten aanvaarden.

In deze hoop zullen we leven en sterven...

tot de volgende ?

Meneerke Peeters

Wie herinnert zich nog dat cartoon-figuurtje "Meneerke Peeters "?
Je moet maar eens Google'n en je hebt het meteen. Ik kan het echter niet hier tentoonstellen, want blijkbaar zijn deze tekeningen beschermd... (Logisch )

Maar natuurlijk heb ik het hier niet over dat figuurtje uit de krant van lang geleden... Ik heb het over de Peeters van CD&V, van de tsjeven, van de kattekoppen, van de katholijken...

En och, hij is de kop van Jut, omdat hij nu eenmaal de vlaggendrager van die bende is. (In Ronse : de portedrapoedroager)

De CD&V weet niet meer hoe ze zich moeten draaien of keren. Ze zien hun leden en dus hun kiezers wegsmelten als boter in de pan op het vuur. Ze weten dat ze het roer moeten omzwaaien als ze nog iets van de meubelen willen redden, maar och... ze zitten zo graag in de regering... Ze scheppen zo graag geld en macht.

Hun gedrag is stilaan spreekwoordelijk geworden ! Als iemand wanhopig probeert zijn houding te verrechtvaardigen en ongezien te keren, dan spreek men van een tsjevengedrag. Terecht, want we kunnen allemaal vele, vele voorbeelden geven van die houding. De eerste keer dat ik kwaad ben geweest, was in de tijd van de wetgeving op de abortus... Ze hebben nooit meer op mijn sympathie kunnen rekenen.

Toch kregen ze nog vaak mijn stem, toch de linkervleugel in die partij, maar ach, als ze in de regering, aan het smeer zaten, dan waren ze helemaal niet meer zo links.

Dan was het weer de particratie die regeerde... en het belang van het overeind-houden van de coalitie...

En daar zit nu precies de angel, het venijn...
Ook nu weer, nu CD&V eigenlijk heel goed weet en voelt en beseft dat ze te ver gaan, durven ze niet consequent hun standpunt te verdedigen, laat staan in nemen ! Nee, want ze zouden dan wel eens uit de regering kunnen vallen, en och God, ze zitten toch zo graag aan het potteke... Ze verdedigen zich dan met de slogan dat zij "hun verantwoordelijkheid op nemen"... Tarara !

Hun verantwoordelijkheid opnemen, dat wil zeggen dat ze hun standpunt echt verdedigen, en dat ze niet kunnen, niet mogen, niet willen akkoord gaan met andere zaken... Maar ja, de coalitie hé...

Deze coalitie van Blauw met DonkerBlauw konsekwent hebben ze zelf gemaakt ! Ze moesten zo nodig de VLD er bij krijgen om de MR te kunnen vangen, en toch de schijn van een Belgische regering hoog te houden...

Dan zul je maar eens in een partij als de CD&V zitten, die zich voorstelt als een partij die alle standen vertegenwoordigt... Dus ook het patronaat, dus ook Het Kapitaal (Markx draait zich in zijn graf om)....

De ramp op politiek vlak voor onze "democratie", is dat men denkt dat democratie gelijk staat aan de keuze van een partij. Dus zien we alle partijen herhaalde keren splitsen en scheuren, zoadt we gezegend zijn met een massa partijen en partijtjes, en steeds meer en meer in de knoei raken bij het vormen van een regering... Want dan moet je logisch gezien over een meerderheid beschikken, en dus moet je diverse partijen bij elkaar gaan gooien, om zo een rekenkundige meerderheid te vormen (en let op !!! Dit kan dus verschillend zijn voor de deelregeringen, voor de kamer en voor de senaat..., wat ook weer zijn eigen moeilijkheden mee brengt !)

Een coalitie dat wil dus zeggen het bereiken van een rekenkundig gemiddelde. Meer niet? Och ja, véél meer ! Het wil ook zeggen dat deze partijen slechts kunnen samengaan als ze overeen komen, als ze een beleid kunnen opstellen waarin ze zich allen kunnen terugvinden.

Om het anders te stellen : noch mossel, noch vis...
Niemand is winnaar, maar ook niemand voelt zich verliezer !
Maar dit keer is dit anders !
En daar heeft CD&V zijn grootste fout gemaakt aller tijden !
NVA, VLD en MR zijn eigenlijk alle drie voorstanders van een liberale economie, met met hun aantal hebben zij de CD&V gewoon gedwongen om ook te kiezen voor deze economische politiek. Helemaal gelukkig waren ze daar niet mee, en ze kregen een paar vage beloften (die blijkbaar al allemaal lang en breed vergeten zijn), maar zij slikten dat ... omwille van het smeer, omwille van de ministerpostjes.

Nu weten ze eigenlijk niet meer op welk been ze moeten staan...
Als ze ballen aan hun lijf hebben, als ze nog wat willen redden van hun imago en hun achterban, dan hebben zij in feite geen enkele andere optie meer dan uit de regering te stappen.
Maar ja... omwille van het smeer likt de CD&V de kandeleer...

tot de volgende ?

Met haken en ogen...

Het voorbije weekend hing aaneen met haken en ogen...
Zaterdag mochten wij eens naar een begrafenis gaan... Naar Lede (van Wannegem-Lede)...

Dat is een piepklein kerkje, en toen wij er (al heel vroeg: je kent mij) arriveerden, stond er al een pak mensen buiten. We wurmden ons naar binnen: een bijna lege kerk... Maar op letterlijk iedere stoel lag een briefje : Voorbehouden Familie...
Gelukkig was het de zelfde lijkbidder van de vorige week te Kruishoutem, de dame die ons zo vriendelijk naar voorbehouden plaatsen had geloodst. Ik stapte naar haar, en vroeg of er echt geen plaatsje was voor ons. Ze knikte en nam ons op sleeptouw en zette ons vlak naast de biechtstoel... Oef.

De kerk liep langzaam vol, en ik had de indruk dat er nog heel wat bekenden van de dame aan een plaatsje raakten, want één keer haalde ze iemand er weer uit, om er een ander te zetten... dat zal dan wellicht wel echte familie zijn geweest. Na de begrafenismis en begroeting, hadden we nog net tijd om naar de Lidl te gaan en er mosselen te kopen, zodat we een vlug gereed maal konden nutten, mosselen met frietjes.

Ik belde naar Bart, om te vragen of ze in de namiddag thuis waren, want we moesten naar een tentoonstelling in Brakel, en dan is het mar een stap meer om tot daar te gaan. Els zei dat ze het gedacht had dat we naar de kleinveetentoonstelling zouden gaan... Nee, wij gaan naar een tentoonstelling van keramiek en kunst in het algemeen... Gelukkig keek ik nog eens naar de uitnodiging... Het was maar vanaf zondag...
Nu ja, we gaan dan maar naar de kippen en de konijnen, en vandaar naar Bart en Els...
Op de kleinveetentoonstelling zagen we enkele bekenden, waaronder ook de moeder van Els. Nog samen iets gedronken, en dan naar Bart.

's Avonds op ons gemak thuis, een boterhammetje genut, en lui in de zetel gelegen...

Zondag gingen we naar Wieze... Daar was het Belgische kampioenschap van  "De Witte Spreeuw", een ornithologische vereniging, en dus een tentoonstelling en wedstrijd om de mooiste vogels te kweken !
Het was een enorme tentoonstelling... Ik heb nog nooit zoveel vogels en zoveel soorten vogels bij elkaar gezien ! Echt de moeite !
Twee vogels zijn mij bijgebleven al een soort wonder van kwekerskunst !
1) een kanarieras waarvan de vogeltjes heel klein zijn geworden, en heel, heel erg dun ! Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn trouwring er overheen zou vallen zonder het beestje ook maar te raken ! Ik vond ze fantastisch !
2) Het kweken van onze Europese vogels heeft, na het verbod op de vogelvangst, een hoge vlucht genomen, en je ziet dat men er in slaagt haast alle vogelsoorten te kweken. Maar het gaat verder ! Ook bij die relatief nieuwe kweek is men er al in geslaagd om die beestjes te kweken in nieuw, schitterende kleuren.
De goudvink is een van onze mooiste "inlandse" vogelsoorten, maar wat ik daar zag !!! Een goudvink die volledig wit was, met waar in de wildvorm het rood is, een mooi strogeel , en er naast hetzelfde, maar dan met een mooie zachtrozerode buik ! Prachtig !

Och ja, er was ook een hele grote zaal vol met roofvogels ! Dat zijn toch prachtige dieren !
Ik ken wel wat van vogels, maar op het gebied van roofvogels ben ik een nitwit, ik ken ze niet uit elkaar. Wellicht komt dat omdat we ze zo weinig zien?
Maar ik heb nu wel ontdekt welke soort roofvogel hier vorig jaar tegen mijn raam aan vloog en probeerde binnen te raken om mijn kanarie te pakken ! Het is een torenvolk !

We hebben ons echt niet staan bezighouden, maar de tentoonstelling was zo groot, dat we plots merkten dat het al lang middag voorbij was. Geen erg, dan eten we hier wel een hapje.

Zoals altijd verzamelden we ook hier weer allerlei documentatie... De kleinkinderen zijn sterk geïnteresseerd in alles wat dier is... En zo kwamen we bij een oud mannetje terecht, op een stand met wel dertig, veertig verschillende soorten van nestkasten... Daar lag ook documentatie, en ik vroeg of dit gratis was. "Nee", was het antwoord. "OK" zei ik, en ik keek verder naar de nestkasten.

"Is dat echt nodig dat er twee vakken zijn in die bak voor steenuilen ?" "Nee" zei de man, plots heel wat vriendelijker " Maar in een normale bak jaagt het vrouwtje de man steeds buiten, en de meeste steenuilenmannen sterven daardoor een vroege dood..." "In dat aparte vak, mag hij wel binnen..."

De man bekeek me nog eens "Pijn?" ik knikte... "Je been?" hij keek naar mijn wandelstok "Nee, de rug" "Ik heb wat anders zei hij, en hij klopte op zijn been, die metalig klonk ...
De man vertelde dat hij voor jaar zoals steeds zijn voeten liet verzorgen door de pedicure, en dat een dag of twee nadien zijn grote teen begon pijn te doen. Een paar dagen later was de teen dubbel dik en helemaal rood. De huisarts zond hem naar de spoed, daar boorden ze een gat in de teen, om de ontsteking te draineren. Dat leek eerst te helpen, maar een tijdje later leek de onsteking verder te gaan... Om een lang verhaal kort te maken, het bleek die vleesetende bacterie te zijn. En na enkele maanden had men zijn onderbeen volledig afgezet, "en het was een opluchting ! Want als je pijn genoeg hebt..."
Wij zijn er weg gewandeld met een heel pak documentatie ! Naar het gedeelte waar we een hapje konden eten.

Ik raakte na het eten haast niet meer aan mijn wagen... Pijn !
Maar het is al een stuk beter, dank u.
Alleen, Anny liep al een paar dagen met een snotvalling, en mijn neus heeft besloten solidair te zijn...
Nu ja, 't is staking voor iedereen hé !

tot de volgende ?

Fierheid

Ik ben fier op mijn naam, en ergens ben ik blij dat er een kleinzoon rondloopt, die deze naam kan verderzetten, ook al is dit met de veranderde wetgeving niet helemaal meer zeker.
Maar ik weet dat de meeste mensen wel ergens een beetje fier zijn op hun naam.
Niet fier in de zin van trots, maar ergens heb je toch wel een zekere binding met je naam. Tenzij er ergens een of ander groot misdadiger of politieke figuur ook die naam draagt of droeg. Ik zou niet graag de naam Hitler dragen, of Bonaparte of een van die andere "grote" massamoordenaars die ze dan grote veldheren noemen. Ik zou ook niet graag Dutroux hebben als naam...
Tot op heden kiezen we niet zelf onze naam, en in ons landje kun je aan de naam niet meer weten of je met een Vlaming of met een Waal te maken hebt.
De man die het Vlaams bewustzijn wekte met zijn roman over de slag der gulden sporen, Hendrik Conscience had geen Vlaamse familienaam. En ik dacht dat mijn moeder een zuiver Vlaamse naam had (Van Hoenacker) tot bleek uit stamboomonderzoek, dat deze naam Arabische roots had... En mijn eigen naam Goderis blijkt hoogstwaarschijnlijk Engels van oorsprong te zijn...
Ik vind dat allemaal niet erg.
In ons land is er geen samenhang met de taalgroep waarin we thuis horen, en wat dan nog? Ons landje is zo dikwijls bezet geweest, is een dermate knooppunt van internationale handel geweest, dat er wellicht geen enkele Vlaming of geen enkele Waal is, die kan bogen op een "zuiver" Vlaamse of "zuiver" Waalse origine.

Ik verkneukel me dan ook, als ik mensen ontmoet die hun van oorsprong Franse naam op zijn Vlaams gaan uitspreken, om zich zo als flamingant te profileren... Nietwaar meneer Jan Jambon, of moet ik Jean Hesp zeggen? Nee, jij prefereert dat we Jam (confituur) en  bon zeggen (zoals in waardebon)... Te gek om los te lopen.

Kan ik het helpen, dat ik, iedere keer ik jouw naam zo hoor verbasteren, denk aan een bonnetje voor een pot Materneconfituur ?
Dat heb je alleen aan je zelf te danken.
Dan heb ik meer "eerbied" (voor zover je eerbied kunt hebben voor politici) voor je voorman Bourgeois... die vervormt zijn naam niet. Al moet ik toegeven dat dit in zijn geval wel moeilijker zou zijn.

Misschien, heel misschien, heb jij die uitspraak van je naam niet zelf "uitgevonden", Misschien, heel misschien, is het te danken aan een van je voorouders, en heb je je naam nooit anders dan zo weten uitspreken... Maar mag ik daar heel sterk aan twijfelen?
Eerlijk, als men je naam gewoon zou uitspreken op zijn Frans, Jambon, dan zou ik nooit de link met het achtereind van een varken hebben gemaakt, maar net die absurde vervorming trekt de aandacht.

Voor mij ben je Jantje Hesp, de man die probeert de vakbonden, de macht van het aantal te breken. De man die vergeet dat een massa niet tegen te houden is. De man die niet beseft dat het wel eens heel gevaarlijk kan zijn om die massa echt kwaad te maken.
Men heeft in een ver verleden gepoogd deze macht te breken met politionele macht en zelfs met inzetten van het leger te breken, maar net dat was wellicht de druppel die de massa deed kolken... Water is maar een vloeistof, als je je voet voor een klein straaltje water zet, dan moet het om die voet heen een nieuwe weg zoeken... Maar als het water in een wilde stormvloed opkomt, dan sleurt het huizen en de hoogste dammen in zijn vloed mee !

Tart de mensen niet !

Tart hun woede niet !

Tot de volgende ?

afscheid

Voilà, binnen een uur mag ik mij neervlijen in de zetel van de kapster. Mijn veel te lange haar moet er serieus ingekort worden, en van mijn echte-sinterklaas-baard moet er een handbreedte af. Ik zal me weer fris en vrolijk door het leven kunnen bewegen, verlost van een heel pak sinterklaasbagage.

Het is nodig, want ik loop al een hele tijd met jeuk. Ik weet niet hoe de vrouwen dat uithouden, of de langharige mannen, maar bij mij lijken de te lange haren altijd in mijn oren te willen gaan zitten kriebelen. Sinterklaas zijn is echt een roeping ! (Nu ja... niet TE letterlijk...)

Weet je nog... toen ik klein was, werd het haar aan de zij- en achterkant van het hoofd, letterlijk gemillimeterd... En toe, midden in mijn puberteit, kwamen daar de Beatles en wilden we ook lang haar hebben (Je moet echt eens zoeken naar foto's van de Beatles in de beginperiode, wij vinden dat nu helemaal niet lang !!!) Thuis werden wij regelmatig gecontroleerd, en vlogen naar de kapper (Coiffeur Georges...) om ons haar te laten kortwieken. Toch lukte ik er in om de eeuwige bros iets te laten langer worden,  en stillekens een beetje te gaan lijken op Elvis. En die had een vetkuif, dus wasten we ons haren minder. Zonder dat het echt opviel, anders kreeg ons moeder het in het snotje, en mochten we meteen dat haar wassen. Ik weet niet of we toen al shampoo hadden, of dat we ons haren nog wasten met bruine zeep...

Als ik nu mijn kleinzoon zie, dan is zijn haar opzij en vanachter ook gemillimeterd, en is zijn moeder kwaad omdat het zo is... Andere tijden, andere zeden zullen we maar denken. Als ik zeg dat ik het ook eens zo kort ga laten knippen dan steigert Anny... Dus, niet doen !

Zoals de trouwe lezer gezien heeft op mijn trouwfoto had ik heel donker haar, niet echt zwart, maar dicht er bij. Moet je het nu eens bezien. Ik had enorm veel haar, maar de leeftijd en de medicaties die ik slik, hebben gemaakt dat het bovenaan nog amper bedekt is... Je kunt er dwars doorheen kijken...

Je kunt ook zien dat mijn haarlijn heel wat is opgeschoven naar boven en naar achter toe... Ik ben me mentaal aan het voorbereiden op een pletskop.

Nu ja, er zijn er zoveel... Toch heb ik het er een beetje moeilijk mee. Ik was een beetje fier op mijn haren... Toen ik er eindelijk in gelukt was om mijn haar iets langer te laten groeien, bleek het een beetje te golven... Maar ook die golf is verdwenen... Uit koleire heb ik dan maar mijn baard laten groeien. Met in mijn achterhoofd het beeld van Chriet Titulaer... Dat was een man die we vroeger geregeld op TV zagen, en we dachten allemaal dat die man perfect zijn haar en baard van plaats kon wisselen zonder dat het zou opvallen... Mij lukt zelfs dat niet, maar ja, Chriet kon dan weer geen Klaas zijn...

Tot de volgende ?