woensdag, november 12, 2014

gay

In Ierland is er heel wat tumult over een homoseksueel...
Men wil hem, omwille van zijn geaardheid, ter dood brengen.
Ho ! Stop !
Niet overhaast in je pen kruipen, niet meteen beginnen met actie-voeren...

Het gaat over een stier... Dat dier dat op de hoeve moet instaan voor het dekken van de koeien, en niet om te gaan -je-weet-wellen- met zijn broertjes, neefjes, ooms en niet-verwante jongens...

Als je natuurlijk voorbijgaat aan het feit dat runderen in onze contreien deel uit maken van de productie van een boerenhof, dan kun je van die stier makkelijk een symbool gaan maken om het onrecht aan te klagen waaronder de mensen die homoseksueel zijn, nog dagelijks schijnen te lijden.

Ik heb je al eerder verteld, heel lang geleden heb ik nog gewerkt in een instelling voor geesteszieken, en daar zat onder meer een man opgesloten, gewoon omdat hij homoseksueel was, en men dat wilde genezen...

Ik herhaal dat maar even, om u te zeggen dat ik in mijn leven heel de ommezwaai van homoseksualiteit is een ziekte, over homoseksualiteit is een afwijking naar "we moeten homoseksualiteit aanvaarden als normaal"...

Dat maakt dat ik bij mezelf een hele ommezwaai heb moeten maken naar de aanvaarding, al moet ik zeggen dat ik nooit gelukkig ben geweest die homoseksuele jongeman te zien zitten tussen geesteszieken. Ik vond zijn geaardheid raar, maar van mij moest hij niet uit de maatschappij verwijderd worden. Ik liep op dat moment de goegemeente voor...

Maar terug naar de stier... Heel wat van die dieren halen het volwassen worden niet eens, zodra ze voldoende gewicht hebben worden ze geslacht, en landen ze als lekker brokje op je bord. Alleen nu en dan houd men een mooi exemplaar om te dienen voor de voortplanting en ter verbetering van de veestapel. Een stier is dus bijna de facto een die dat dient om zich voort te planten en zo de vee-industrie ten dienste te zijn. Derhalve is een homoseksuele stier helemaal niet nuttig, en wordt hij door de boer beschouwd als een dier dat niet opbrengt, en dus moet verwezen worden naar de slacht.
Om het anders te zeggen, hij is ten onrechte niet vroeger in de rij slachtproducten gezet. Hij is alleen wat ouder mogen worden dan zijn broertjes.

Tot zover het standpunt van de boer-veehouder.

Maar we raken als mens steeds meer bewust van het feit dat een dier blijkbaar heel wat dichter staat bij de mens, dan we vroeger dachten. Vroeger stond een dier niet één trapje, maar meestal een heleboel treden onder ons. Wij dachten dat wij, met onze mogelijkheden en ons verstand mijlen ver verheven waren boven de andere dieren. Wij waren geen dieren, wij waren iets anders, iets hogers.

Maar steeds meer en meer ontdekken we dat dieren niet zo dom zijn, dat ze wel degelijk een verstand hebben, weliswaar soms heel anders dan het onze, maar toch... en we begonnen met bepaalde dieren een wat hoger statuut te geven, mensapen, dolfijnen en apen... Maar dan stelden we vast dat er nog andere dieren waren die blijk gaven van verstand, en hoe verder we ze bestudeerden, hoe dichter ze allemaal op dat laddertje kwamen te staan.
Heel wat vegetariërs zijn dat geworden omdat ze geen "broers en zusters" wilden opeten.
(Ze moeten zich erg zorgen beginnen te maken ! Men stelt tegenwoordig vast dat planten ook beschikken over heel wat zaken die we verstand kunnen noemen...)

Maar kortom, men vindt dat de homo-stier niet mag geslacht worden omdat hij gay is... En je kunt niet anders dan vaststellen dat dit komt door dat we dit dier weer wat menselijks mee geven. Eigenlijk is het woord homo-seksueel al een verwijzing, want homo wil zeggen mens...

Als we de homoseksuelen onder de mensen moeten beschouwen als gewone mensen (ik ben daarmee akkoord), dan moeten we de homoseksuele stier ook beschouwen zoals de andere productie-eenheden van zijn kudde... Ze brengen op als slachteenheid of als voortbrenger van slachtvee... Vermits hij geen voortbrenger is van nieuw slachtvee, is hij dus zelf slachtvee. Dit is de gelijkwaardige bejegening. Met dat verschil, door het feit dat hij ouder is zal de boer minder krijgen dan anders...

Misschien sta ik, vanuit mijn verleden, vanuit mijn opvoeding, vanuit mijn contacten met boeren (Anny is een boerendochter) veel nuchterder tegenover dit "probleem", maar als je nog steeds een lekker stukje vlees op je bord wilt hebben, dan moet je ook de boerderij kunnen bekijken als een economisch systeem.

tot de volgende ?

dinsdag, november 11, 2014

Wapenstilstand

Naar mijn gevoel is de naam verkeerd, we zouden moeten spreken van Vredesdag... Dag dat het eindelijk weer vrede was in ons land.
Het heeft niet lang geduurd... 22 jaar later was het weer boempatat.

En als we iets verder kijken dan onze eigen grenzen, dan vind ik potdorie geen enkele dag zonder oorlog !

Oorlog...
Ik probeer het me in te denken, dat ik een geweer vat, en ga schieten naar mensen die ik noch van bij, noch van verre ken...
Het lukt me niet echt.
Ik heb heel weinig vijanden, of mensen die ik verafschuw, maar als ik daar de ergste uit pak, dan nog kan ik me niet voorstellen dat ik een geweer pak en hem dood schiet.

Maar honderd jaar geleden was het hier volop oorlog, lagen soldaten op soms minder dan 50 meter van elkaar in het slijk, naar elkaar te loeren en naar elkaar te schieten. Of met grote kanonnen enorme obussen schieten naar de "vijand", mensen die je niet kent en die je zelfs niet eens ziet...

honderd jaar geleden was het vliegtuig nog een bijna nieuw gegeven, maar toch werd het meteen ingeschakeld om anderen uit te moorden.

honderd jaar geleden schoten ze met dodelijk gas naar elkaar.

honderd jaar geleden

Vandaag reed ik langs een spandoek met daar op een foto van een oude dame, en daarboven "Ons Louise 105 jaar oud !"... zij heeft die oorlog min of meer bewust meegemaakt. Misschien zijn de beelden wat vervormd door het feit dat ze dan maar 5 jaar oud was, maar op het laatste van de oorlog moet ze omtrent 9 geweest zijn, en daar moet ze zich zeker nog heel wat van herinneren. Ook van het feit dat de oorlog niet het einde was, na al die ellende en honger kwam dan nog de Spaanse Griep die miljoenen slachtoffers eiste.

En zij was goed dertig toen de tweede oorlog daar was, wellicht moest haar man naar het front, misschien kwam hij niet terug...

Twee oorlogen in één mensenleven...
En ze leeft nog steeds, dus is dat allemaal echt niet zo lang geleden.
En we zien de oorlog nog iedere dag weer op het kleine scherm van de TV... En die oorlogen zijn echt niet zo ver... Wat vroeger ver weg was, is nu eigenlijk heel dichtbij gekomen. Ze sturen vliegtuigen van ons naar ginder om te gaan vechten.
We zijn (weer) betrokken partij.

En waar de oorlog toen al, honderd jaar geleden, al uitgevochten werd met middelen waarbij je je tegenstander zelfs niet eens meer moest zien, is het nu zo dat ze gaan bombarderen men doden met drones, die bestuurd worden op zo'n manier dat het een videospelletje lijkt.

Oorlog wordt steeds onpersoonlijker. Technischer.

En weer zien we voor de ontelbaarste keer dat in veel van die oorlogen religie wordt misbruikt om oorlogen te verrechtvaardigen. En weer zien we dat leiders van die religies de troepen zegenen en dat de soldaten vechten voor God. (Hoe ze hem of haar daar ook mogen noemen).

Ach...
Het is zo makkelijk om overeen te komen.
Ruzie maken is veel lastiger.

djudedju

tot de volgende ?

maandag, november 10, 2014

hoestsiroop ???

Op TV zag ik reclame voor hoestsiroop.
Hoestsiroop ???
Maar ik kan al hoesten, ik zou veel liever een anti-hoestsiroop hebben !

Automaat... Ik rij met een Opel Combo, lichte vracht, dus kan ik alleen mijn vrouw meenemen, en slechts nu en dan, als zij niet mee gaat, een maat. Ik heb dus weinig automaten...

Vind je het ook zo heerlijk om te kolderen met taal?
Het is in ieder geval veel leuker dan te luisteren naar "De Zevende Dag"... Ik heb het het precies 38 seconden uit gehouden, en dan vlug vlug overgeschakeld naar een andere post waar ze maar één moord tegelijk deden, en daar won het recht zonder noemenswaardige tegenstand.

Je moet eens luisteren naar de stem van het volk... Op de rommelmarkt hoor je geen voorstanders meer van de regering, alleen tegenstanders.
Voor één keer heb ik niet mee gepraat, ik wou eens gewoon luisteren, zonder invloed uit te oefenen, en ik luisterde vooral naar mensen die me niet eens hadden opgemerkt. Dan stond ik kwansuis te kijken naar een of ander item in het kraam.

Als je zo luistert, dan staan we niet voor een hete herfst, dan staan we voor een brandende herfst !

Ik ben niet alleen met de overtuiging dat het opschuiven van de pensioenleeftijd in feite alleen bedoeld is om zoveel mogelijk mensen te doen sterven voor ze hun pensioen bereiken ! Met andere woorden men begint de regering af te schilderen als moordenaars. Dat gaat nog een heel stuk verder dan woed over het verlies aan koopkracht en dergelijke !

Het is momenteel niet leuk meer om bij de mensen te zijn. Je hoort niets dan woede.
Vandaar dat ik op zijn minst wou beginnen met een paar idiote taalmopjes.
Kwestie van je gedachten eens te op een ander spoor te zetten. Spaar je woede voor de betogingen en de stakingen, daar heeft het meer effect.
Straks komt er een staking in Antwerpen. Men begint er nu al te beven en te sidderen van schrik voor de wraak van de havenarbeiders. De burgemeester van dat stadje lijkt nu veeleer een Ward De Bever dan een Bart De Wever... Hij is al volop bezig om strategische plannen uit te werken waar en hoe hij de flikjes zou kunnen inzetten. Ik hoop dat de flikken eens mee staken, want ze zitten ook aan hun sociale verworvenheden.

Democratie is een systeem waarbij het volk regeert, bij monde van haar vertegenwoordigers. Als het volk ageert tegen die vertegenwoordigers, dan wil dat in feite zeggen, dat deze het volk niet meer vertegenwoordigen, en dat er derhalve geen sprake meer is van   democratie ...
... Hoe noem je die vorm van regeren dan? Juist ja, een soort dictatuur...

Het gekke is dat de mensen hen gekozen hebben... en van een deel van die oelewappers wisten ze wel degelijk wat ze er van mochten en konden verwachten, maar ze stemden er toch voor, vooral omdat de vorige het ook al niet zo goed deden.

Dat komt omdat het systeem ziek is. We denken nog te stemmen voor vertegenwoordigers, maar in feite stemmen we voor partijen, en die partijen worden geregeerd door een handvol potentaten. Dus stemmen we in feite voor potentaten en niet meer voor piet of paul of marie... En potentaten dat is synoniem van dictators...

Bovendien is het economisch systeem, waar heel ons systeem op berust, dood en doodziek. Het systeem kan maar leven als het groeit, en het kan in feite niet meer groeien. Het is aan het maximum toe gekomen.

Er is naar mijn gevoel meer dan om tegen te ageren dan alleen de regering... We moeten wellicht eens de moed hebben om alles te herdenken en anders te gaan leven, waarden niet alleen te leggen bij economische groei en productie. Maar daar is men wellicht nog niet aan toe.

Vrijdag zijn we naar Auchan geweest, onze voorraad gaan opdoen van niet-alcoholische aperitieven, zaterdag rommelmarkt in Wieze, en gisteren in Deinze. Mooie markten, maar bijna niets gezien dat ons interesseerde. Buiten één bronzen beeldje...
Wie regelmatig rommelmarkten bezoekt, zal ook wel al gezien hebben dat er veel soorten van verkopers bestaan. De meest interessante zijn volgens mij de mannen die in de week tegen een kleine vergoeding bereid zijn je zolder op te ruimen, of het huis van je overleden ouders leeg te halen. Dat zijn mannen die twee keer geld verdienen. Je moet ze betalen om de boel op te ruimen, en dan gaan ze die boel nog eens gaan verkopen op de rommelmarkt.
Ik vind die kramen interessant, omdat het veelal mensen zijn die de dingen verkopen die hen zelf niet aanspreken, en waar ze eigenlijk geen interesse voor hebben. Ze doen veelal ook niet eens de moeite om na te gaan wat de waarde is van de dingen die ze mee hebben. Daar kun je soms die verrassende koopjes doen, waar de mensen dan van praten als ze op TV in een programma als "Schatten op Zolder" horen dat dit kunstobject op de rommelmarkt gekocht is voor bijna niets...

Zo zag ik op zo'n kraam een bronzen beeldje staan. Het viel mij op, omdat ik nu eenmaal interesse heb voor Afrikaanse kunst, en dat het me verwonderde zoiets te zien op een dergelijk kraam met allerlei prullaria. Ik sprak de man aan: "Afrikaans?" Hij haalde de schouders op. Ik wandelde verder, en kwam langs de andere kant van de rij terug, om de dingen aan de overzijde te bekijken. Terug aan dat kraam gekomen ging ik nog eens terug, ik was er steeds meer van overtuigd dat het hier een Afrikaans brons was, Benin, Yoruba of iets uit die contreien... Hoeveel ? Vroeg ik. Hij noemde een heel laag getal, en ik bood nog een stuk lager. Hij ging akkoord. "Van waar komt het ?" vroeg ik... "Ik heb het gevonden op de zolder bij een oud vrouwtje die overleden was..."
Bingo ! dacht ik ! (Foto van een Afrikaans brons. Mijn beeldje is een dier, geen persoon)


Het is zo dat men die oude bronzen tegenwoordig namaakt, maar de kwaliteit leek me al heel goed te zijn, want bij de meeste nieuwe namaak zie je sporen van slordige afwerking... Maar het feit dat het van een zolder kwam van een oud mensje duid er op dat het wellicht echt oud is, en dus wellicht origineel... En dan heb ik de koop van mijn leven gedaan !

Ik moet het eens voor leggen aan een kenner !

tot de volgende ?




donderdag, november 06, 2014

't Geluchte

Er is iets roerende op taalgebied... Men begint in te zien dat wij geen Nederlanders zijn, en dat Vlaams niet helemaal gelijk is aan het Nederlands. En waar we vroeger verplicht werden om Nederlands te leren, zijn er nu stemmen die zeggen dat ons Vlaams even goed is, en dat er geen een zinnige reden is om hier Nederlands te gaan kopiëren...

Ik weet het niet...
Eigenlijk vind ik het Nederlands een verrijking, die we best naast ons Vlaams kunnen leren. We moeten ons niet beperken ! Ik zou het dood en dood jammer vinden mocht ik een woordenboek nodig hebben om een boek te lezen van een Nederlander. Maar ik vind niets minderwaardig aan ons Vlaams, in tegendeel, ik denk dat iedereen automatisch een boontje heeft voor zijn eigen moedertaal. Het hemdje is nu eenmaal nader dan het rokje.

Alleen...
Waar beginnen we, en waar eindigen we ?
Taal evolueert. Je moet eens een boek (originele versie) van Stijn Streuvels ter hand nemen, en dat eens proberen te lezen. Het Vlaams dat daarin staat is bijna volledig verdwenen. Niet dat we het niet meer verstaan, maar het heeft een woordenschat die nu bijna niet meer bestaat. (Mijn titel wijst daar op !)

Als ik mijn taal vergelijk met de taal die mijn kleinkinderen spreken, dan zie ik daar zelfs een verschil in. Zij hebben veel meer Engelse leenwoorden opgenomen in de gewone spreektaal, maar tot mijn verrassing zie ik er soms ook Arabische woorden in, want ze hebben vriendjes of vriendinnen die Arabisch spreken op school.

Ik vind dat normaal.
Toen ik kind was trokken we aan moeders hand als we op de markt waren, om eens die zwarte meneer te zien met zijn spekken (Karaboedjah)... Een neger was een vreemd object, en op de wereldtentoonstelling te Brussel in 1958 stond er een negerdorpje tentoon...
Als je in een stad loopt die een beetje stad is, ben je veeleer verwonderd een straat te doorlopen zonder dat je een medemens van vreemde origine tegen komt, dan het omgekeerde. We zien mensen met Aziatische trekken (die we gemakshalve allemaal tot Chinezen benoemen), mensen met negroïde trekken, mensen met die duidelijk Arabische kenmerken, en mensen die er helemaal als ons uitzien, behalve dat ze ondereen een taal spreken waar je geen woord van snapt.
Je rijdt op de autostrade, en je kijkt voor de lol naar de nummerplaten van de auto's en vooral bij de vrachtwagens zie je allerlei nationaliteiten, soms zelfs met afkortingen waar je niet eens van weet welke landen dat nu weer zijn...
(Er zijn dan ook in de loop van mijn bestaan al heel wat landen bijgekomen of veranderd van naam of gesplitst in drie vier nieuwe landen)

Die werken hier, velen leven hier, en hun kinderen zitten op school met mijn kleinkinderen. Dat daar soms een inbreng is van een andere taal lijkt me logisch. Zelfs zonder die inbreng hebben wij in ons Vlaanderen al de neiging om woorden te adopteren, omdat ze net iets anders bijbrengen dat het Vlaamse equivalent. Neem nu het Duitse überhaupt, dat net iets anders is dan ons bovendien...dat gebruiken we al heel lang om net dat iets meer te beklemtonen dan we met ons eigen woord doen.

Onze taal is dan ook een levende taal, en we moeten echt niet gaan vastroesten in de taal van toen. (We mogen die ook niet helemaal vergeten, maar er is een verschil tussen spreektaal, gebruikstaal en woordenschat.)
Wij hebben geen nieuwe woorden geschapen voor onze radio, onze televisie (we zeggen tegenwoordig zelfs teevee (TV)) en al die andere nieuwe verworvenheden. We hebben de vreemde woorden opgeslorpt in het Vlaams, het soms een eigen klank gegeven, maar we slorpen ze op en verrijken er onze eigen taal mee.
Dat onze kinderen en kleinkinderen dat ook doen moet ons niet verwonderen. Net zo min als we verwonderd moeten zijn als ze soms verbaasd naar ons kijken omdat we iets zeggen dat niet meer tot hun taal behoort...

Onlangs hoorde ik zo iets uit ons dagelijkse leven... Een stagiair-verpleger werd er op gewezen dat "de dieë van kamer 17 mist een beetje, je moet er niet altijd op letten als ze weer iets broebelt"... Toen kamer 17 belde, ging de stagiair er naar toe, en hoorde de dame vertellen dat ze naar de koer moest. Heel vriendelijk reageerde onze stagiair daar op dat hij straks wel met haar eens naar buiten zou wandelen, als het goed weer werd... Tot hij een paar kamers verder een man had die ook naar de koer moest. Die man zag de stagiair schrikken, en zei vriendelijk dat het niet erg was, dat hij maar moest pissen... De stagiair is dan heel snel terug gelopen naar kamer 17 om de dame alsnog te kunnen helpen... (Echt gebeurd !!!)
De jongeman kende de uitdrukking "naar de koer gaan" helemaal niet, dat behoorde al niet meer tot de spreektaal van zijn ouders, en al helemaal niet tot de taal van de jongeren... Hoe kon hij ook weten dat dit gewoon wilde zeggen dat ze naar de WC (van het Engelse Water Closet) moesten, en dat ze dat zegden in wat in hun tijd een beschaafde uitdrukking was...

Taal moet leven, taal moet evolueren, taal moet groeien en krimpen, zich aanpassen aan het leven van vandaag...
Daar is niets mis mee, en dus is er zeker niets mis met het Vlaams ten opzichte van het Nederlands. Integendeel, wij verrijken de taal ! Net zoals zij onze taal verrijken !

tot de volgende ?


woensdag, november 05, 2014

zieke zomerblaren

Heb je dat ook ?
Als je nu naar de bomen kijkt? Zie je dan ook met weemoed al die bladeren ziek worden, sterven en vallen?
Denk je dan ook aan dat gedicht van Guido Gezelle "... Hoe zeere vallen ze, de zieke zomerblaren..."
Of ben jij ook van die jongere generatie die niets meer heeft met die gedichten?
Niets meer heeft met stilstaan bij de natuur en de gang van het leven er in?
Ik pijnig mijn hersenen om me te herinneren hoe ik naar die dingen keek toen ik nog een pak jonger was, toen ik nog gezond was en niet gekluisterd aan mijn stoel...
Maar ik kan het me niet herinneren.
Heb jij dat ook ?
Herinner jij je nog hoe je 10 jaar geleden de herfst hebt ervaren?
Was je blij dat de noten er weer waren, ging je wandelen in het bos, schoppen in de samen gewaaide blaren ? Rook je met diepe ademteugen de milde geur van de rottende blaren in het bos?
Ging je hurken bij die mooie paddenstoel - rood met witte stippen - en keek je steels of je niet ergens kabouter Spillebeen zag wippen?

Of had jij ook dat wee gevoel dat gepaard gaat met het sterven, het sterven der natuur ?

Ik vermoed dat het ouder worden, en mijn ziekte, heel wat te maken hebben met dat weeë gevoel dat herfst en winter me ieder jaar weer geven. Waarschijnlijk had ik vroeger veel minder tijd om naar buiten te kijken en te pogen met alle krachten van mijn gedachten de blaren aan de boom te houden. Waarschijnlijk ergerde ik me gewoon aan het vroeg donker zijn, en hoe ambetant dat was om te rijden met de auto.

Waarschijnlijk vond ik die blaren gevaarlijk op de weg, dingen die de remafstand schromelijk kunnen beperken, en dan al die fietsers die niet beseffen hoe onzichtbaar ze zijn zonder een degelijk achterlicht.

En de winter zal me vooral geërgerd hebben als er sneeuw of ijzel was, en het werken er gevaarlijker door werd... En de zondag met de kinderen naar de bossen of naar die dreef in Etikhove waar al die notelaars staan (Staan ze er nu nog ?), om noten te rapen, en bruine vingers te krijgen die je in geen week weer netjes krijgt... Vertelde je aan de kinderen hoe je met die bolsters bister kunt maken, om meubels te kleuren... Raapte je ook beukennootjes, en leerde hen hoe lekker die piepkleine nootjes wel zijn. (In de zomer trok je een halm van de tarwe af, wreef het kaf er af, en leerde hen hoe je door dat halfrijpe graan te kauwen je plots vaststelde dat je een soort kauwgom overhield in je mond...)

Je leerde hen een en ander over de planten, dat is goed voor thee bij de valling, en dit daar gebruikt men tegen wratten... En het zaad van deze plant is lekker en gezond voor de kanarie.

Nu dank je aan het vroeg donker worden en het grote afsterven...
En denk je aan het feit dat ze dit jaar wellicht ook nog eens je avonden zullen vergallen met het uitschakelen van de elektra... Wat met je aquarium ? De verlichting werkt met een tijdsklok, dus zullen die beestjes om 17 uur in het donker komen te zitten, en uren later plots weer licht krijgen gedurende uren van de nacht, en ik zal op een stoel moeten kruipen om die tijdsklokken weer bij te regelen, keer op keer. De TV zal niet zo maar weer opstarten, nee, eerst zal het programma moeten worden opgeladen. De diepvries zal een heel end draaien om terug op temperatuur te komen, de centrale verwarming zal draaien alsof ze niet meer zal stilvallen, de wereld zal plots pikdonker lijken en wie op de baan is zal dubbel moeten opletten. Gaan de verkeerslichten nog?
Plots lijkt dat grote sterven nog veel doodser en dodender.

In heel oude tijden smeerden de Romeinen de veroordeelden in met pek, kruisigden ze en staken ze in brand als "vrolijke" straatverlichting. Zouden politici goed branden?

tot de volgende ?

dinsdag, november 04, 2014

Het kerkhof, bij het leven

Vroeger was het kerkhof inderdaad te beschouwen als "hof bij de kerk", veelal zelfs rond de kerk. Gewoonlijk was het netjes onderhouden, had het iets weg van een tuin, waarin dan de graven lagen.
Om al dan niet echte hygiënische redenen verplichtte de staat om de kerkhoven buiten de bebouwde kom aan te leggen. (Men beweerde - al dan niet terecht - dat de lijken begraven in de dorpskom kwade invloed hadden op het putwater. In veel gevallen zal dit ook echt terecht zijn geweest, zeker in de steeds drukker bewoonde kernen).

Toen zijn de kerkhoven bijna allemaal verhuist naar de rand van de steden, en waar het steden of dorpen waren met meer dan één kerk, werden het gemeenschappelijke kerkhoven. Na wat tegenstrubbelen werden de kerkhoven ook aanvaard door de kerk.

(Leuk detail: In Eine (Oudenaarde) ligt een kleine brouwerij (Cnudde) vlak bij het kerkhof. De brouwer vertelde grinnikend dat zijn bier smaak verloren had door dat het kerkhof verhuisd was)

De naam is gebleven, ook al hangt men overal bordjes met wegwijzers naar de Gemeentelijke of Stedelijke begraafplaats, iedereen blijft het een kerkhof noemen. Het kerkelijke blijft op meer dan een manier zijn invloed hebben op deze begraafplaats ! Het meest gebruikte symbool op het graf van de overledene blijft het kruis, ook al was de overledene helemaal niet christelijk. De enige vaste uitzonderingen zijn zij die het uit -een andere religieuze overtuiging- niet willen hebben, en opteren voor een ander religieus symbool.
Toch zie je stilaan ook steeds meer graven zonder symbool verwijzend naar een geloof.

Op allerheiligen/allerzielen gaat zowat iedereen naar het kerkhof om eer te betuigen aan zijn of haar overledene. Ook de mensen die helemaal niet van die overtuiging zijn, gaan meestal dan op die dagen of vlak er voor, opdat hun graven er netjes zouden bijliggen, en er een bloempje zou staan.

Hier en daar zie je dan een opvallend graf, niet onderhouden, geen bloempje... Dit zijn geen graven van mensen die zich obstinaat verzetten tegen de religie, maar graven van mensen die geen (dichte) familie meer hebben, die nog de moeite doen om eens aan die doden te denken.

Ergens raken die graven mij veel dieper dan al die overdadig bebloemde graven. En ik verwijl dan ook eens in gedachten bij die sukkels die vergeten lijken door de gehele mensheid...

Maar globaal gezien kun je stellen dat op die dagen ieder graf wel zijn bloempje krijgt... Het meest absurde dat ik ooit heb meegemaakt is dat men de bloemen van het ene graf gaat stelen om het op een ander graf cadeau te doen. Ieder jaar zetten Anny en ik een potje kunstbloemen op het graf van onze Koen, die kunstbloemen staan er dan heel de winter, weer of geen weer mooi te zijn. En ieder jaar schrijf ik met onuitwisbare stift onderaan de pot, de naam van Koen op de pot. Onze Veerle had het potje bij ons thuis gezien, en ook bewonderd als zijnde mooi. Toen zij naar het kerkhof ging, waren wij er al weer weg. Tot haar grote verbazing zag Veerle het potje niet bij Koen's graf staan ! Zij is dan heel het kerkhof afgelopen, en aan de andere kant van het kerkhof heeft zij het potje - met de naam er nog op - gevonden op het graf van een ander !!!

Dat is voor mij de bevestiging van het feit dat er heel wat mensen zijn die niet voor de dode gaan, maar voor het oog van de mensen ! Wat zouden "ze" zeggen als ik geen potje zet op het graf van ...

Eigenlijk behoor ik eerder tot de groep mensen die niets aan dat kerkhof en de cultus van de graven vind.. Voor mij is onze Koen veel meer in mijn hart dan op dat kerkhof. En Anny en ik zouden veel eer gekozen hebben voor uitstrooiing dan voor  bijzetten in het columbarium, maar de kinderen wilden "iets" hebben om naar toe te kunnen gaan. Dus gaan wij dan ook maar, ook al ligt voor ons onze Koen daar niet... Onze Koen is nog steeds en altijd bij ons.

Op die manier lijkt het kerkhof ook een vertraagd afscheid nemen van...
Hij of zij is nog niet helemaal weg. Hij of zij ligt er nog. We kunnen er nog naar toe om eer te betonen. Dat was ook de reden waarom we vroeger graven hadden met een "eeuwige" vergunning. In de tijd was dat voorbehouden aan de rijken, maar door de stijgende welvaart konden steeds meer mensen dat, en namen die graven in aantal toe. Tot de wetgever inzag dat het zo niet kan en dat men geen "eeuwige" vergunning meer gaf. Men kon wel een vergunning kopen voor een groot aantal jaren. (In veel gemeenten is dat dan 50 jaar).
Bij die graven vind je veelal de mooiste graven qua uiterlijk, en zijn sommige kerkhoven eigenlijk verworden tot een soort monumenten-park, waar velen gewoon eens door wandelen om al dat moois te bekijken...

Soms zie je daar ook een evolutie in van de gebruiken... Zo zijn het graf van mijn overgrootouders en mijn grootouders er nog, maar die van ons vader en moeder niet meer... En mijn oudste zus heeft beloofd dat zij die oude graven nog ieder jaar eens zal bezoeken en opfleuren, net zoals ik dat deed voor nonkel Julien en tanteke... (Vergunning van 50 jaar !)...

Wij doen dat, want een belofte is heilig. En we staan dan ook bij die graven eens stil, in stil gedenken...

... maar eigenlijk is dat, als je het nuchter bekijkt, een beetje gek...
Want in of onder dat monument is allang niets meer terug te vinden dat ons nog zou verbinden met die mensen. Het is alleen een geestelijk iets, iets van je gedachten... en daar hoeft geen monument voor te bestaan.

In de loop van mijn leven heb ik al zo veel vrienden, kennissen en familieleden verloren, dat ik ze niet eens meer kan opnoemen... En bij sommigen is het slechts heel sporadisch dat ik nog eens aan hen denk... En dan is dat nog niet specifiek aan hen, veeleer een terugdenken aan een bepaald gebeuren, waarin die persoon dan ook een rol speelde... Dan hapert dat verhaal even, en sta je stil bij dat overlijden...en dan gaat het verhaal door.

We leven niet met de doden. We zijn er wel de vrucht van.
Alle mensen die een rol of rolletje speelden in ons leven, hebben een spoor nagelaten in ons menszijn.

Als ik een vergelijking mag maken, dan denk ik aan een stuk rots, die, losgekomen van de berg naar beneden valt, onderweg naar de vallei rolt hij en springen er stukken en brokken van af. Hij valt in de rivier, en wordt door de kracht van het water verder gerold, steeds weer botsend en slijtend, tot er een mooie ronde kei overblijft. Die kei zijn wij, en al die botsingen die ons vormden, dat zijn de mensen die we ontmoet hebben en die een rol of rolletje speelden in ons leven. Hoe ouder we worden, hoe minder diep de groeven worden die ze slaan, niet omdat ze minder doen, maar omdat wij door het leven glad gesleten zijn, en het veel moeilijker is om van een ronde kei nog iets af te slaan...

Wij kregen meer weerstand in en door het leven. Wij worden niet zo makkelijk meer gekwetst, en we kwetsen ook andere minder makkelijk.

Gelouterd... door het leven
Mocht de mens die ons al heel vroeg is ontvallen, terug komen in ons leven, zou hij of zij ons dan nog herkennen in die ronde gladde kei ?

tot de volgende ?


maandag, november 03, 2014

... en weer twee !

Het is niet te geloven, maar plots lijken er weer overal wandelstokken op te duiken...
In Gent (Flanders Expo) is het niet alleen plezant omdat we dan een lange babbel hebben met de achterneef van Anny, maar het is ook telkens een mooie rommelmarkt.

En voor mij kon de dag niet meer stuk ! Ik heb er weer twee wandelstokken gekocht, een Afrikaans, met gebeeldhouwde koppen (en van dat loodzware hout), en een heel mooie, heel speciale, in een soort marquetterie... Maar niet echt. Ik denk dat men stukken hout van de meest diverse soorten aan elkaar heeft gelijmd en op die manier één stok heeft gemaakt. Die heeft men dan afgedraaid, zodat er een mooie ronde stok is ontstaan die bestaat uit allemaal andere soorten hout. Het is wel heel mooi, en Anny suggereerde al een paar keer dat ik die moet gebruiken, hij is mooi !

En om het nog gekker te maken, ik vond ook nog een mooi Afrikaans beeldje (Senufo)... Het ziet er oud uit, maar ik ben er niet zeker van. De aankleding van het beeld lijkt me wat te nieuw en te mooi, al kan het natuurlijk wel dat men nieuwe "kleren" aan een oud beeld bevestigde... Maar hoe dan ook, het is een mooi beeldje, in die typische stijl van de Senufo-stam.

Ik heb het al gezegd, je kunt honderd markten aflopen en niets vinden, en dan plots lijkt het vol te liggen. De Afrikaanse kunst heeft meer dan een jaar op een heel laag pitje gestaan, bijna niets moois te vinden, en wat er lag was veel te duur voor mijn hobby, en nu lijkt het plots weer overal op te duiken en kelderen de prijzen.

Beursspeculatie in Afrikaanse kunst ? Het is in ieder geval een bizar fenomeen. Iets wat ik ook geleerd heb in de loop der tijden, is van wat je interesseert ook de prijs te vragen, ook als je er van overtuigd bent dat dit een heel stuk boven je budget ligt, want soms krijg je dan een verrassing cadeau, en hoor je een prijs die onmogelijk laag ligt. Ik heb hier beelden staan waarvan je verwacht dat ze minstens 100 euro zouden gekost hebben, die ik kocht voor zeven, acht euro... Gewoon niet te doen ! Hoor je een prijs die maar iets boven je budget ligt, dan moet je beginnen met behoorlijk zwaar af te bieden. Ik begin dan gewoonlijk met een beetje geringschattend: "Da's wel een beetje duur hé ???" Krijg ik geen reactie dan ga ik verder, en soms is dat weggaan al voldoende om te horen " Wat zou jij er dan voor geven?" en dan kan het spel van op- en afbieden beginnen... Begin laag, maar doe geen belachelijk bod, je moet je bod eventueel kunnen verantwoorden op een logische manier. Het is immers zo dat veel van die mensen geen specialist zijn in de materie, en dat je ze met zinnige argumenten kunt overtuigen, en meestal hebben zij die dingen uit een opkoop van een leegstaand huis of een zolderopruiming, waarbij ze in veel gevallen niet alleen niet betaald hebben, maar ook nog betaald werden om de boel op te kuisen... Je hebt dan een werkelijke marge om te onderhandelen !

Ik ben helemaal geen specialist, maar ten opzichte van de doorsnee ben ik dat wel. Ik ken er immers iets van, waar de meesten er niets van kennen. Ik heb al de vraag gekregen "Wat zou jij daarvoor vragen?", omdat ze weten dat ik wel iets van de waarde van die dingen weet. Als je hen dan goede raad hebt gegeven, dan kun je de volgende keer, als er iets is dat wel je gading is, rekenen op een gunstprijs... dienst en wederdienst.

Daar wij zowat iedere week op de markten te zien zijn, in een betrekkelijk klein gebied, zijn er heel veel kramers die ons kennen, en velen er van behoren dan ook tot een soort kennissen-kring, er is een wederzijds kennen en je kunt rekenen op een bijna automatische prijsaanpassing in je voordeel. Ik overdrijf niet, je ziet iets staan met een etiket 20 euro er op, ik kijk er naar, en de verkoper zegt, heel stilletjes "Voor u 12 euro !"....

Dat is het leuke van de markt, die babbel, die "vriendschap"... In Gent komt er een man naar me toe, ik ken hem als de man die op alle markten te zien is met reclame voor de rommelmarkt van Welle... " Ik zit in de mizerie, man ! Gisteren is mijn vader gevallen, en nu ligt hij met een been en zijn heup gebroken in het hospitaal ! " " Oei, dat is erg (en de man voor me lijkt een end in de vijftig) Hoe oud is je pa?" "Vierentachtig !" Oei, aan diene ouderdom ! dat is kwaad !" " Tedju, dat is van die pillen hé, en hij drinkt dan nog graag een glas wijn, en die twee te samen !" Ik knik en trek een bedenkelijk gezicht... " 't Beste hé !" "Danke..." zegt hij, het hoofd schuddend alsof hij het al heeft opgegeven...
Anny vraagt: "Wie was dat? Kende den diene?" Ik leg haar uit dat dit de man is van de briefjes van Welle... "En kent hij u ?" "Alleen van die briefjes en van eens een vlugge babbel"... Anny zwijgt eventjes... " Toch raar hé, dat hij dan tegen u van zijn pa begint?" "Hij zal het eens hebben moeten kunnen zeggen tegen iemand zeker..." Dat maakt voor mij "DE" markt... Een wat vage onbestemde vriendschap, ik ken hun naam niet, en zij wellicht ook de mijne niet, maar op de markt horen wij tot hun intieme kring. Snap je nu waarom ik niet noodzakelijk iets moet vinden, iets moet kopen, om een leuke markt te doen?

Mensjes kijken, mensjes ontmoeten, mensjes aanspreken, samen met mensjes lachen, samen over hun zorgen praten... Ik vind het heerlijk.

tot de volgende ?