Druk !

Vergadering van het dagelijks bestuur Ziekenzorg Mater-Welden, naar de begrafenisondernemer om het lijk van vriend Marc te groeten, en ondertussen ook nog een ander afgestorven lid, vandaag met Anny naar de kine, want haar rug verslecht weer in plaats van verder te verbeteren, we moeten deze week zeker nog terug, datum en uur nog niet bekend, we moeten naar een feest ter gelegenheid van een 60-jarig huwelijk... en Bart zou graag nog eens mee gaan vissen... Als we een gaatje vinden...
Dus niet schrikken als er geen blog is, nee, IK ben niet ziek (buiten mijn rug, maar dat is al zo lang dat we er niet meer van klappen)...

(Als ik echter enkele keren niet blog, zonder te verwittigen, dan krijg ik telefoontjes en mailtjes om te weten wat er me scheelt, ik stel uw bezorgdheid heel erg op prijs, maar je moet dus niet ongerust zijn, deze week en wellicht ook in de twee volgende weken zal ik dikwijls weg moeten met Anny om kine te ondergaan...)

Toen ik gisteren voor de lijkbaar stond van Marc, stelde ik vast dat ik, sedert het overlijden van onze Koen, geleerd heb om op een of andere manier een geestelijke muur op te trekken. De dood laat ik niet meer bij me binnen, die heeft me genoeg pijn gedaan voor de rest van mijn leven. Niet dat ik gevoelloos ben geworden, maar ik laat het verdriet, het medeleven de boel niet meer overnemen. Ik blijf de emoties de baas.
... en toch had ik 's middags helemaal geen honger meer.
Het doet me dus meer dan ik mezelf voor houd.

In de tijd dat ik in het dagelijkse bestuur zit van Ziekenzorg Mater-Welden, is dat al de tweede mede-voorzitter die komt te overlijden. Het lijkt een gevaarlijke job.

We zagen er ook Lisette, de weduwe van Marc... Er blijft bijna geen Lisette meer over. Het mensje was al niet groot en niet dik, en nu is ze nog vermagerd en lijkt ineen geschrompeld van verdriet. Het doet pijn de mensen zo te zien.

Het is nu al enkele dagen slecht weer, en eindelijk is het ook wat aan het afkoelen. Binnen is de temperatuur gezakt tot een comfortabele 23,5 graden Celsius. Van mij mag het gerust nog enkele graden dalen. In het aquarium is de temperatuur terug naar 29 gedaald... Nog veel te warm, maar de vissen lijken het te verdragen.

In de tuin groeit en bloeit alles... Ook het onkruid.
Wij hebben dit jaar op een vrij hoekje een pompoen, een courgette en een augurk geplant... Ook daar groeit en bloeit alles, en ik zie warempel al enkele piepkleine courgettes, en één klein pompoentje... Nog geen augurkjes te bespeuren.
We moeten we de pompoen al beginnen omleiden, anders gaat hij straks door de haag groeien. Dat ding groeit per dag wel 20 cm !!!

Wat ons echt meevalt, dat zijn de mirabilis ! Die bloeien in alle kleuren, langs de muur van de garage, waar we tot op heden nooit echt goed bloemen konden houden. Eén nadeel: mirabilis moet in de winter vorstvrij overwinteren... Nu ja, we doen dat al een paar jaar met de eucomis ook.

Ik ga stoppen voor vandaag... Straks met Anny naar de kine...

tot de volgende ?

Hete hoest

Het is warm, nee, het is heet...
Vannacht heeft het weliswaar wat geregend, hoorden we donder in de verte, maar er kwam geen echte afkoeling.
Daardoor is het nu binnen 25 graden, zwemmen de vissen in water van 30 graden en zit ik hier te zweten...
Ik heb/had een verkoudheid, en nu en dan moet ik nog eens hoesten, maar nu krijg ik zo'n echte hoestbui, je weet wel, wat je ook doet, het blijft kriebelen en je blijft hoesten... en zweten...
djudedju
Het zweet loopt letterlijk langs mijn gezicht, mijn lijf...
Plezant ...

Het is zo'n vochtige warmte, een mens zweet van niets doen, en dan zo'n felle hoestbui. djudedju.

Toen ik vanmorgen wakker werd, was mijn hoofd nat van het zweet.
Ik verdraag gewoonlijk goed de warmte, maar nu is het niet alleen warm, het is ook vochtig, en die combinatie maakt het zwaar.
Je kunt warmte veel makkelijker verdragen bij droge lucht.

Oef... weer een hoestje van 5 minuten (min of meer, Eerwaarde Vader...).

En voor me zit mijn parkiet zalig te schommelen. In dit weer gaat hij dagelijks een of meerdere keren in bad. Hij doet me ideeën krijgen. Nu en dan zit hij zachtjes te zingen. (Roodrugparkieten hebben een melodieus gezang, iets wat niet zo vaak voorkomt in de parkietenwereld...)

Alle deuren en ramen die open kunnen, staan open, in de hoop nog wat van de ietwat frissere buitenlucht binnen te halen. Buiten is het maar 21 graden... Zo warm stook ik het in de winter niet.

De donder die we hier in de verte hoorden, moet toch ergens flink thuis gehouden hebben... Hopelijk zijn er niet te veel mensen die schade hebben van bliksem of van water of hagel...

Dat doet me denken aan dat vliegtuig dat lijkt neergeschoten boven Oekraïne, aan de Gaza, en aan al die gebieden waar mensen lijden door geweld en oorlog.
Bijna dagelijks krijg ik hier de kans om petities te tekenen tegen slavernij (2014 !), tegen onderdrukking, tegen mishandeling, tegen geweld op dieren, op milieu..

Wat is er toch mis aan de mens?

We zijn met veel te veel op een te kleine oppervlakte. Dat heeft tot gevolg dat men een economie moet opbouwen, om het systeem toch min of meer draaiend te houden. Economie wil zeggen dat er rijken zijn... en armen. Dat er macht is en onmacht, dat er leugen is en bedrog, onderdrukking... Opstanden, misbruiken, pogingen om wat plaatsen op te schuiven op de ladder, ook al moet je daardoor wie hoger staat naar beneden werpen...

Economen zeggen dat we makkelijk genoeg kunnen produceren voor de huidige wereldbevolking, maar men doet het niet. Want als men het doet, groeit die massa nog meer, nog sneller. Men prefereert te onderdrukken, te laten creperen van de honger.

Wij leven nu aan de "goede" kant van de wereld, de kant met eten en luxe.
Voor hetzelfde geld word je geboren aan de andere kant, en word je kindsoldaat, in een vage onbestemde strijd tegen de andere macht en hopelijk het voedsel.

Zag je de beelden van Gaza ? van dat vliegtuig ? Van de kindsoldaten ? Waar zat je dan? In je zetel, met een pint voor je, en een zakje chips in de hand?
Heb je dan ook plots jezelf gezien, geconfronteerd met die andere realiteit?

Maar dan begon die quiz weer... en leunde je weer zalig achterover in de kussens.

we zijn gek.


tot de volgende ?

De mens

Zonet kreeg ik bericht dat Marc is overleden... De man was in het dagelijks bestuur van onze kern Ziekenzorg gekomen, als vertegenwoordiger van Welden. Hij is bijna de ganse tijd zwaar ziek geweest, en nu is hij overleden...
Gek, eigenlijk heb ik hem, op die manier, nooit echt leren kennen.
Wat ik wel van hem ken, is zijn vriendelijkheid en zijn inzet voor anderen.
Ondanks zijn ziekte was hij steeds bereid meer te doen dan hij eigenlijk kon en mocht, maar misschien hoorde dat ook in het ontkennen van zijn ziekte...

Hij was immers een van die zieken die zich steeds beter voordeden dan hij was.

Zijn vrouw ken ik beter... Ik was hier nog niet zo lang aan het werk in Oudenaarde, toen ik te maken kreeg met een dodelijk arbeidsongeval. Er bleef een jonge weduwe met drie kinderen alleen staan. Die vrouw ontmoette ik terug toen ik Marc leerde kennen. Marc was ook al heel lang weduwnaar, en hij en Lisette hadden elkaar gevonden. Ik was blij dat zij, die ik had leren kennen, als "bijna dood van verdriet", toch terug wat geluk had gevonden.
En nu zal ze weer dit immense verdriet moeten door maken.

We weten het allemaal wel, we zijn hier slechts tijdelijk, sommigen heel erg kort, anderen een stukje langer, maar we weten dat de dood onafscheidelijk bij het leven hoort.
Soms hoor je wel eens dat dit het enige rechtvaardige is op deze aarde: of je nu rijk bent of arm, gaan moet je toch...
Ik ben het niet eens met deze zegswijze ! Je moet maar eens kijken naar de hongerlanden, waar mensen sterven van honger, daar is het verschil tussen rijk en arm meteen ook het verschil tussen leven of sterven ! Of op zijn minst langer leven of veel te vroeg sterven. Daar heb ik het gevoel dat er duizenden, miljoenen zijn, die voor hun tijd gaan. Voor de hen toegemeten tijd.
Dat is ook zoiets... De ons toegemeten tijd... Onze tijd, hier en nu is veel langer dan de tijd die ze hier 100 jaar geleden kregen, of die ze nu krijgen in de hongerlanden. Wie zou ons de welvaart, het voedsel, de medische verzorging hebben toegemeten en het hebben ontzegd aan al die anderen? Wie daar God in vult heeft wel een heel klein idee van die God... Of ziet God als iets of iemand die hij zo maar aan zijn kant kan scharen.

In die God kan ik alvast niet geloven.

Ik kan niet geloven dat er een God is die op een of andere manier voorziet, regelt dat X net op dat vliegtuig naar Kuala Lumpur stapt die zal neergeschoten worden boven Oekraïne. Ik kan niet geloven in een God die een raket net een duwtje bij geeft opdat het net op dat stukje strand zou vallen waar kinderen aan het spelen waren...
Ik kan zelfs niet geloven dat die God plots die ene cel in je lichaam gaat het bevel geven te gaan woekeren... Of die virus het bevel geeft bij u binnen te dringen en je doodziek te maken...

Dat lijkt me allemaal niet kunnen.
Ik geloof wel in een God, als oorsprong van alle dingen, maar niet in een God die zich ligt te amuseren met het inrichten van slachtvelden, oorlogen, waarbij hij de legers inricht met allerhande wapens om elkaar mee te vernietigen.
Nee, dat doet de mens alleen.

Ik heb geen groot gedacht van de mensheid, ik heb een enorm groot gedacht van de mens. Ik ben beschaamd mens te zijn als ik die oorlogen, aanslagen en dergelijke zie, als ik misbruiken zie, slavernij, mishandeling, vernietiging van de aarde waarop we moeten leven, ik sta met mijn mond open vol bewondering en verwondering, als ik de verwezenlijkingen, goede daden, samenwerking, uitvindingen zie van de mens...

De mens... Als je een bekende, een vriend, een familielid, een gezinslid verliest, dan doet dat pijn... De mens die elkaar vernietigt, de mens die zijn eigen leven riskeert om dat van een ander te redden. De mens...

djudedju

tot de volgende ?

Het verlijden

Het zal wel aan mij liggen, maar ik kan bij woorden wel eens stilstaan... Doet u dat soms ook ? Nadenken over de betekenis van het woord, de oorsprong, de oorspronkelijke betekenis...
Als ik een woord hoor zoals "verleden", dan doet die ee-klank in leden me denken aan een verleden deelwoord (daar heb je dat woord weer, in een iets andere betekenis !)...
Maar stel nu, dat het echt een verleden deelwoord is (was)? Van welk werkwoord zou dat dan afstammen, en dan kom ik bijna automatisch tot verlijden... Verlijden bestaat, en is het laten vastleggen in een akte, een testament, bij een notaris. Eenmaal je dat gedaan hebt, dan is het verleden, en hupsakee, we zijn er weer, weer in een iets andere betekenis, maar toch... Toch heeft het allemaal ergens een bijklank van voorbij, al gedaan.

Dus zit het er wellicht dik in, dat verleden inderdaad komt van verlijden, en dat dit woord ooit, vroeger, lang geleden, een meer actief bestaan heeft gekend. Je zou je zelfs kunnen indenken dat het nu, het huidig beleven onder verlijden valt, en eens het voorbij is, tot het verleden. Maar wellicht werd dit woord iets meer exclusief gebruikt, zoals bij het praten en handelen van de vorst. Je zou het misschien kunnen zetten bij het Koninklijke Meervoud, Wij, Koning der Belgen,...

Je zou kunnen stellen dat oorspronkelijk het woord verlijden niet alleen ging over het vastleggen van een akte, maar ook over de onderhandelingen die er toe hebben geleid. In die betekenis lijkt het mij een kleine stap naar ons huidige verleden in de zin van het voorbije.

Nu denk je misschien: "Wat interesseert me dat ,"... Dat is je goed recht, het moet je niet interesseren, maar toch is het interessant ! Hoe is het woord "loos" van zijn oorspronkelijke betekenis "slim, sluw", veranderd in stom, lomp ? Hoe is "onnozel" van zijn oorspronkelijke betekenis "onschuldig" veranderd in stom, dom ?

Ik ga niet zeggen dat ik daar wakker van lig, maar het interesseert me, gewoon omdat ik wil proberen de mens te begrijpen. En de ontwikkeling van de taal is daarbij van enorm belang. 

De manier waarop de mens zo snel is geëvolueerd, is de taal. Zolang alle wijsheid verbaal (gesproken) moest doorgegeven worden, ging het met stapjes vooruit, eens men het geschrift had ontwikkeld, en de wijsheid veel beter en veel visueler kon bewaard worden, ging het veel sneller, en eens het schrift gemeengoed werd en het drukken er kwam, gingen we met reuzenschreden vooruit !

Maar, als we vaststellen dat woorden evolueren, veranderen van betekenis, dan wil dat ook zeggen dat oude geschriften niet zo maar kunnen gereproduceerd worden, maar dat ze in feit moeten vertaald worden naar de huidige betekenis van de woorden, of op zijn minst toegerust dienen te worden met verklaringen en voetnoten, om duidelijk te maken wat dit eigenlijk NU wil zeggen.

Er is meer ! Soms kun je zaken gewoonweg niet omzetten in hedendaags Nederlands ! Gewoon omdat het gaat over begrippen die hier - binnen ons taalgebied - niet bestaan. Ik kan me bv indenken dat men ergens in de amper gekende gebieden van het stroomgebied van de Amazone er mensen zijn, die een ding hebben ontwikkeld waarmee zij een bepaalde vrucht bewerken. Noch de vrucht, noch de bewerking, noch het ding waarmee zij dat doen, zijn bij ons gekend... Hoe kun je dat vertalen? Niet. Wij hebben er gewoon geen woorden voor.

Taal... een machtig, maar geen almachtig ding !
Ook een ding waar gevaren aan vast zitten... Religies hebben de neiging zich vast te pinnen op de tekst, op de woorden. Want die woorden achten ze heilig. Terwijl het in feite wellicht de betekenis was die heilig was... Ik gebruik hier bewust de verleden tijd, omdat die betekenis ook al kan veranderd zijn in de loop der tijden, of omdat het gaat over zeden en gewoonten die ons vreemd zijn.
Soms is het zelfs heel moeilijk om de echte betekenis toen, daar, te achterhalen en te vertalen naar nu, hier.
En hoe verder het in het verleden ligt, hoe vreemder die wereld ons lijkt.

Die wetenschap maakt ons - helaas - niet slimmer... Als wij hier wetten maken, dan gaan wij dat weer vastpinnen op woorden, punten en komma's, in plaats van op de betekenis, de bedoeling. Het gevolg is dat onze wetboeken ieder jaar dikker en dikker worden, door een steeds meer omslachtige uitleg, en steeds meer aanvullende wetten om de bedoeling sluitender en sluitender te maken, en net daardoor, door weer vast te hechten aan woorden, punten, komma's weer meer en meer interpretaties en discussies open zetten.

Gek, hoe zorgvuldig we zijn voor het vastleggen van wetenschap, en hoe we denken ook religie, levensleer, wetten, filosofie en dergelijke ook op die manier kunnen vastgelegd worden...  Of is dat omdat we eigenlijk niet echt willen dat gedrag zuiver omschreven wordt ?

tot de volgende ?

Mireille 22/7

Op mijn computer hangt een van die gele PostIt-briefjes, met daarop Mireille 22/7...
Soms hangen daar wel drie, vier briefjes, altijd met een voornaam en een datum er bij. Voor niet-insiders zijn die memo's latijn, voor mij is het gewoon een geheugensteuntje. Momenteel mag ik tot 22/7 geen mailtjes zenden naar Mireille, tenzij het iets echts belangrijks, iets dringends is. Want Mireille zal wellicht ook op haar verlofadres haar mailbox kunnen bekijken, maar heeft geen lust daar veel van de vakantie-tijd aan te hangen, ze heeft wel andere dingen te doen.

En dan laten mijn vrienden dit veelal weten, met de vraag hun mailbox te sparen. Dat probeer ik dan ook te doen. Ik zeg wel proberen, want nu en dan zal er toch wel eens een mailtje door glippen... Maar ik probeer in te gaan op de wensen van mijn mail-klanten... Zo heb ik er die een selectie vragen omtrent de onderwerpen: "Je moet geen van die mailtjes toesturen met van die zage-spreuken, ik heb thuis al iemand die me voortdurend terecht wijst..." Of: "Opa, je moet alleen de grappige dingen aan mij sturen !"...

Dat zijn minder makkelijke opdrachten... Humor is niet iets wat je netjes kunt omschrijven en vastpakken... Wat vindt zij humor ? Maar ik doe mijn best, en als ik verder geen commentaar meer hoor, dan vermoed ik dat ik op zijn minst ongeveer aan de wensen tegemoet kom...

Facebook is een heel ander media... Daar krijg ik dagelijks honderden berichtjes, die ik meestal vluchtig overloop. Nu en dan blijft mijn oog aan iets haperen, iets wat me ergert, of iets wat me boeit, of iets wat ik leuk vind. Maar een heleboel van die berichtjes passeer ik zonder verpinken. Ik krijg ook steeds meer en meer "vrienden" op Facebook... Veelal mensen die ik noch van haar noch van pluimen ken, maar die die dan blijkbaar weer vriend zijn van vrienden van mijn vrienden, en die op die manier wellicht een paar van mijn opmerkingen of berichtjes binnenkrijgen en me dan verzoeken of ik vriend wil worden... Dat doe ik dan... Facebook is voor mij iets openbaars, iets waar ik echt niet bereid ben mijn diepste zielenroerselen op te zetten... Al laat je ongetwijfeld toch wel zien wie of wat je bent. Stel nu de oorlog tussen Israël en de Palestijnen... Je bekijkt daar een en ander over, en je geeft er je eigen commentaar op... Dan toon je ook je eigen kijk op deze zaak. Op die manier toon je via Facebook dus ook wel wie of wat je bent, ook al zet je er geen persoonlijke dingen op.

Heel veel mensen zetten er wel persoonlijke dingen op, liggen blijkbaar in bed met hun smartphone te kijken naar Facebook, en laten je weten dat ze weer niet kunnen slapen... Tja, als ik mijn boek niet weg leg, dan kan ik ook niet slapen... Ik bedoel maar, je kunt jezelf wakker houden om te klagen dat je wakker bent...

Maar hoe dan ook, mijn kompjoeter is voor mij een brug naar de wereld. Het heeft openingen die strikt persoonlijk zijn, en waar ik veilig kan "praten" met vrienden, het geeft me openingen naar een veel bredere wereld, waar ik heel wat kennissen heb die ik zonder mijn kompjoeter niet eens zou kennen, en het opent een hele wereld van verre vage kennissen, die ik ken door hun werken (bijvoorbeeld de vele mensen die hun keramiek-werk publiceren via Facebook), of die ik ken via-via andere van die vage vrienden.
Ik heb er ook een deel poorten opengezet naar dingen die ik graag zie, of waar ik interesse voor heb. Ik ken niets van fotografie (en met mijn ogen zal ik het wellicht ook nooit kunnen), maar ik hou van mooie beelden, en of het nu schilderijen of foto's zijn, mooi is mooi, zolang het voor mij mooi is. Zo heb ik linken gelegd met verenigingen voor de bescherming van parkieten en papegaaien, gewoon voor de prachtige foto's van een diersoort waar ik verslingerd op ben, en van een vereniging van de kwekers van daglelies... Enfin, je begint wellicht te snappen waardoor ik steeds meer en meer vrienden heb...

En dan heb ik nog niet gepraat van Pinterest... een systeem waar je zowat alles op kunt verzamelen van foto's... daar heb ik massa's en massa's beelden bijeen gegaard, over alles en nog wat, omdat ze mij op een of andere manier raken.
Gewoon omdat ze mooi zijn, of omdat ze me intrigeren, of omdat ze me inspireren ...

En dan heb ik uiteindelijk nog maar een topje van de ijsberg belicht... Want op dat wereldwijde web van Internet, daar zit eigenlijk heel de wereld in... En door allerlei programma's kan ik zelfs min of meer correct brieven lezen in het Chinees of in het Oezbekistaans...

Mijn kompjoeter, dat is een rijkdom waarvan ik nooit had verwacht dat ik dat nog eens in huis zou hebben. Als kind was dat iets wat wij helemaal niet kenden, waar zelfs nooit werd over gesproken, ook al was er wel hier en daar op de wereld een computer te vinden, ter grootte van een huis, en met minder capaciteit dan het ding dat nu als telefoon in mijn zak zit. Om eerlijk te zijn, toen de computer op het werk verscheen, dan hield ik me er zo ver mogelijk vandaan... Weer iets om te leren, weer iets om nog meer en nog sneller te werken... Toen het ding toch op mijn kantoor kwam, heb ik de eerste weken meer aan de telefonische hulplijn gehangen dan wat anders... Maar eenmaal ik het een beetje kende, werd het een vriend... Je kon er zo verschrikkelijk veel mee doen ! En het evolueerde zo snel, niet alleen het machine op zich, maar ook al de randapparatuur, printers, scan... en dan konden we plots op dat Internet...

Nee, dat was een wereld waarvan ik nooit gedroomd had, die plots heel echt voor me stond, en waar ik zomaar binnen kon...

Onze wereld is plots oneindig groot geworden, en daardoor ook net zo klein... Zo groot omdat we alles en nog wat kunnen bekijken, bestuderen, zo klein omdat het allemaal binnen handbereik is gekomen...

Ik ben blij dat ik deze wereld mag beleven... en thuis binnen handbereik ! Djudedju !

tot de volgende ?

Weltmeister

Duitsland is dus gewonnen. Met een schamele 1-0...
Nee, ik heb niet gekeken, maar toen ik deze morgen aan het zappen was om toch nog ergens het nieuws te horen en zien in plaats van dat ellendige voetbal, kwam ik op Nederland terecht, waar ze natuurlijk ook dat voetbal als nieuws beschouwen... en dat stuk hoorde ik dus ook.
Nee, ik heb niets TEGEN voetbal, ik heb ook niets tegen koers of tegen om het even welke "sport"... Ik heb alleen een hekel aan het feit dat men betaalde mensen iets laat doen, en dat dan sport gaat noemen. Sport kan voor mij niet betaald zijn, of het verliest zijn titel van sport.

Als ik dan ook nog de wedde van bepaalde van die ballenstampers hoor, dan gaat mijn hart helemaal ondersteboven hangen in mijn lijf. Daar wordt ik misselijk van. Van mij mogen ze het dubbele krijgen, ik ben er niet jaloers op, maar als ik dat vergelijk met het loon van een metser, of van de man die de ziel uit zijn lijf loopt achter de vuilkar, dan wordt ik misselijk.

Toch moet het iets hebben... Ik kan me niet voorstellen dat mensen massaal gaan kijken naar iets wat niets heeft, alleen, ik zie het niet. Mij zegt het niets, noppes, nada.

En vermits het er naar uitziet dat ik in het kamp van de minderheid zit, moet het dus aan mij liggen. Maar ik blijf het niet snappen. Ik ben ook grootgebracht in een gezin waar voetbal helemaal niets was. Geen mens zou er bij ons aan gedacht hebben om ooit de TV op te zetten om naar een voetbalmatch te kijken, tot...

Leon was een bouwvakarbeider, een vriend van ons pa, woonde in onze straat, had geen TV en was verzot op voetbal. Op een dag vroeg hij ons pa: "Charel, geeft het nie als ik vanavond kom kijken?"... Ons vader zal eerst moeten denken hebben, waar Leon dan wel wilde naar kijken, maar tegen die tijd had Leon dit stilzwijgen allang geïnterpreteerd als toestemmen...

En dus kwam Leon naar de voetbal kijken, en wij moesten allemaal mee kijken. Ik weet nog dat ik na tien minuten mijn boek pakte, en me plat op mijn buik op de mat legde, met mijn boek, en dat de wereld de wereld mocht blijven, ik zat in mijn boek...

In het vervolg kwam Leon bij iedere grote match kijken, tot hij, na een lange tijd ook een TV had. En wij moesten mee kijken, of ons afzonderen met een boek.

Bij ons vader is toen de hekel aan voetbal wat gemilderd. Door het enthousiasme en de uitleg van Leon, begon hij warempel ook wat te genieten van dat spel, al keek hij, eens Leon zelf een TV had, alleen naar hele grote matchen.

Maar ik heb nooit echt gekeken, zeker me nooit onledig gehouden met te pogen de spelregels te snappen... en dus ben ik nog steeds een van hen die helemaal niet van voetbal houden. Als kind hield ik meer van rugby, maar dat was omdat ik met mijn grootte en zwaarte mijn makkers makkelijk de baas was, en ik dus iets betekende in de match, nee, geen competitie, gewoon, met de makkers van de Chiro, op een dag dat de leider blijkbaar geen programma had voorbereid... (En vraag mij niet naar spelregels, in ons spel ging het er om de bal aan de andere kant over de lijn te krijgen.)

Ik heb eigenlijk nooit echt een sport beoefend... Ik heb wel heel veel gezwommen, en heb regelmatig mee baantjes getrokken met een dame die het kanaal overzwom (hoe noemde dat mens ook weer ?). En op een latere leeftijd (midlife weet je wel) ben ik een fervent jogger geworden... Maar voor de rest was sport helemaal niet mijn ding.

Het zal dus wel voor een stuk met mijn opvoeding te maken hebben, maar ik vermoed dat er ook meer aan de hand was. Ik zwom dus graag, maar in de school kreeg ik altijd onder mijn voeten omdat ik er maar niet in lukte de schoolslag op een ordentelijke manier te zwemmen, en crawl ging mij helemaal niet af. Ik had een heel eigen slag, geleerd van een oude visser. Als ik het nu, achteraf, bekijk, dan denk ik dat ik eigenlijk altijd iets mankeerde aan mijn linkerbeen. Ik kan niet met links wat ik met rechts wel kan. Ik kan gewoon de beweging van de schoolslag niet juist maken, er is iets aan mijn been wat dit niet toelaat. Ach, nee, geen gebrek, hooguit een klein ietsje dat misschien iets te scheef of te recht is, niet zichtbaar, tenzij je mij ziet de schoolslag zwemmen, en je mijn benen in de gaten houdt...

Misschien is het allemaal geen toeval, dat ik een hele strook van dat linkse been heb, die gevoelloos is, dat dit ook het been is waarin ik het vaakst uitstralingen heb van mijn rug... Misschien is het allemaal terug te voeren tot een klein defect ?

Waar ik eigenlijk naar toe wil... Ik haat wiskunde, en ik kan het niet goed. Of is het net andersom: ik kan niet goed wiskunde, dus heb ik er een hekel aan?
Ik kan niet goed sporten dus heb ik er een hekel aan, of ik heb er een hekel aan en dus kan ik het ook niet goed.
Oorzaak en gevolg... gevolg van de oorzaak?


tot de volgende ?

Western

Gisteren was het weer een typische zondag: nergens een TV-programma dat op iets trok, ofwel die vervelende Tour de France (Hebben we al zo vaak gezien), of een andere sport, of een film van voor we geboren waren, of ene die we ook al gezien hebben, en die ons toen ook al niets zei...
Dus opende ik mijn kompjoeterke om eens te kijken of niets was op die posten die niet in ons boekje staan... Ik heb na lang zoeken een site gevonden waar die posten wel op vermeld zijn. Het is niet de handigste website, maar wel de compleetste die ik gevonden heb... en ja hoor, om 16.30 uur was er een western, ons favoriete genre... en tedju, na deze nog ene en dan nog ene !!!

Dus hebben wij van 16.30' tot zo'n 21.40'uur zitten kijken naar drie ouderwets zalige cowboyfilms....

En vannacht hebben we heerlijk geslapen, ik ben amper één keer wakker geworden van de donder, omdat ik midden in de verovering van het fort van Generaal Cordoba plots ook klank kreeg... maar 't was maar de donder... Deken weer over mij getrokken en verder geronkt.

Het waren drie a-typische westerns, er waren amper indianen, er werd niet eindeloos geschoten met een revolver, zonder ook maar één keer te moeten laden... maar het waren toch westerns, met dat sausje van avontuur en bijna niet te geloven er dik over gegoten... Heerlijk om van te genieten zonder veel na te denken. Daar houden we alle twee van. Gewoon achterover leunen in de zetel en genieten zonder meer.

Op die post (MGM om hem niet te noemen), geven ze bovendien de films zonder die vervelende onderbrekingen met reclameboodschappen... Je moet wachten tot de eindgeneriek om een plaspauze in te bouwen.

Ik ga niet zeggen dat we niet kunnen genieten van een film waarbij je wel moet nadenken, of die je aan het nadenken zet, maar als er kans is, dan opteren we voor die lichte dingen, waarbij we op het puntje van de stoel zitten van spanning, of nu en dan onze bril moeten af zetten om de lachtranen weg te wissen en weer het scherm te zien.

Als er mensen zijn die verwonderd zijn dat we dit zo maar durven toegeven, zeggen we dat we vroeger, toen het werk en alles wat er bij te pas kwam, het grootste deel van ons denken en doen benam, toen hebben we genoeg serieuze programma's bekeken, toen hebben we genoeg duidingprogramma's bekeken, nu zijn we op pensioen, de tijd die er is voor ons, ons eigen zichzelven... Wij zijn in de periode waarop iedere dag een zondag is... Iedere dag een verlofdag.

En als we serieuze zaken willen bekijken, dan is dat geen must meer, maar een goesting. En als we niet willen kijken, dan is dat onze zaak in onze tijd.

Veel van de vrienden profiteren van hun pensioen om nu en dan op reis te gaan... Wij kunnen dat niet zo goed, door onze gezondheid, maar we missen niets, we vullen ons programma gewoon anders in, met dingen die we wel kunnen en waar we van genieten. Al is het voor het ogenblik nog steeds een beetje in mineur... Anny is al wel redelijk hersteld, maar nu zit ik al anderhalve week met een bronchitis (het gaat al beter, dank u).

Maar zelfs dat is geen domper op ons bestaan.
Wij hebben geleerd dat genieten geen kwestie is van veel dingen te doen, maar een kwestie van savoureren... Pikken in wat er lekker uit ziet. Een uitstapje, een rommelmarktje, een museumpje... ga zo maar door.

Wij hebben geleerd te leven met onze beperkingen. Je kunt als koe de helft van je leven doorbrengen met wringen en wroeten om onder de prikkeldraad door toch wat gras te kunnen vreten van de buren... Of je kunt genieten van de wei. Die is wel afgesloten, maar biedt veel meer ruimte dan het wroeten onder de draad je geeft !

tot de volgende ?