Western

Gisteren was het weer een typische zondag: nergens een TV-programma dat op iets trok, ofwel die vervelende Tour de France (Hebben we al zo vaak gezien), of een andere sport, of een film van voor we geboren waren, of ene die we ook al gezien hebben, en die ons toen ook al niets zei...
Dus opende ik mijn kompjoeterke om eens te kijken of niets was op die posten die niet in ons boekje staan... Ik heb na lang zoeken een site gevonden waar die posten wel op vermeld zijn. Het is niet de handigste website, maar wel de compleetste die ik gevonden heb... en ja hoor, om 16.30 uur was er een western, ons favoriete genre... en tedju, na deze nog ene en dan nog ene !!!

Dus hebben wij van 16.30' tot zo'n 21.40'uur zitten kijken naar drie ouderwets zalige cowboyfilms....

En vannacht hebben we heerlijk geslapen, ik ben amper één keer wakker geworden van de donder, omdat ik midden in de verovering van het fort van Generaal Cordoba plots ook klank kreeg... maar 't was maar de donder... Deken weer over mij getrokken en verder geronkt.

Het waren drie a-typische westerns, er waren amper indianen, er werd niet eindeloos geschoten met een revolver, zonder ook maar één keer te moeten laden... maar het waren toch westerns, met dat sausje van avontuur en bijna niet te geloven er dik over gegoten... Heerlijk om van te genieten zonder veel na te denken. Daar houden we alle twee van. Gewoon achterover leunen in de zetel en genieten zonder meer.

Op die post (MGM om hem niet te noemen), geven ze bovendien de films zonder die vervelende onderbrekingen met reclameboodschappen... Je moet wachten tot de eindgeneriek om een plaspauze in te bouwen.

Ik ga niet zeggen dat we niet kunnen genieten van een film waarbij je wel moet nadenken, of die je aan het nadenken zet, maar als er kans is, dan opteren we voor die lichte dingen, waarbij we op het puntje van de stoel zitten van spanning, of nu en dan onze bril moeten af zetten om de lachtranen weg te wissen en weer het scherm te zien.

Als er mensen zijn die verwonderd zijn dat we dit zo maar durven toegeven, zeggen we dat we vroeger, toen het werk en alles wat er bij te pas kwam, het grootste deel van ons denken en doen benam, toen hebben we genoeg serieuze programma's bekeken, toen hebben we genoeg duidingprogramma's bekeken, nu zijn we op pensioen, de tijd die er is voor ons, ons eigen zichzelven... Wij zijn in de periode waarop iedere dag een zondag is... Iedere dag een verlofdag.

En als we serieuze zaken willen bekijken, dan is dat geen must meer, maar een goesting. En als we niet willen kijken, dan is dat onze zaak in onze tijd.

Veel van de vrienden profiteren van hun pensioen om nu en dan op reis te gaan... Wij kunnen dat niet zo goed, door onze gezondheid, maar we missen niets, we vullen ons programma gewoon anders in, met dingen die we wel kunnen en waar we van genieten. Al is het voor het ogenblik nog steeds een beetje in mineur... Anny is al wel redelijk hersteld, maar nu zit ik al anderhalve week met een bronchitis (het gaat al beter, dank u).

Maar zelfs dat is geen domper op ons bestaan.
Wij hebben geleerd dat genieten geen kwestie is van veel dingen te doen, maar een kwestie van savoureren... Pikken in wat er lekker uit ziet. Een uitstapje, een rommelmarktje, een museumpje... ga zo maar door.

Wij hebben geleerd te leven met onze beperkingen. Je kunt als koe de helft van je leven doorbrengen met wringen en wroeten om onder de prikkeldraad door toch wat gras te kunnen vreten van de buren... Of je kunt genieten van de wei. Die is wel afgesloten, maar biedt veel meer ruimte dan het wroeten onder de draad je geeft !

tot de volgende ?

Oorlog... doe je niet op je eentje !

Ons vader hield ons altijd voor, dat oorlog een zaak van economie is.
Ik geloof nog steeds dat hij gelijk heeft. Als je diep genoeg graaft, dan bots je, bij iedere oorlog, uiteindelijk op economische belangen.
Ons moeder zei altijd dat er nooit meer vooruitgang wordt gemaakt op wetenschappelijk gebied, dan tijdens een oorlog.
Ik geloof ook daar nog steeds in... En laat het nu koude of echte oorlog zijn, de spectaculairste uitvindingen lijken altijd verband te houden met bewapening of met verdediging.

Ik begin daarmee, opdat je wat nu aan het gebeuren is in Israël en de Gaza, zoudt proberen te bekijken op een nuchtere, neutrale manier. Niet dat dit gemakkelijk is.
Om eerlijk te zijn, niet zo lang geleden, was welhaast iedereen pro-Israël... Dat was voornamelijk te danken aan het feit dat iedereen ergens diep van binnen of medelijden of schuldgevoelens had, voor wat in de tweede wereldoorlog met hen was gebeurd.

En het heeft heel lang geduurd vooraleer er iemand durfde denken (laat staan zeggen) dat hij eigenlijk wel meer begrip had voor de andere partij... Dat is de zwakke partij, de underdog, hij die sympathie krijgt omwille van het feit dat hij moet opboksen tegen de sterkere.

Ik weet het, ik stel het hier zonder nuances, maar ik wil het uitkleden tot op het skelet, de essentie van de oorlog.

De joden stellen dat zij naar hun vaderland zijn teruggekeerd, dat het historisch vaststaat dat dit hun land is. Dat is bullshit. Eerst en vooral weten we dat dit volk jaren heen en weer heeft gezworven (lees de Bijbel), en dan een land heeft veroverd. Dus van anderen.
Bovendien geeft het feit dat je er vroeger woonde je geen recht op dat land. Stel dat wij plots gaan eisen dat wij Frans-Vlaanderen gaan terugeisen van Frankrijk !!!

Maar het moderne Israël is eigenlijk nog iets ergers. Men heeft gewoon een stuk land genomen en gesteld dat dit nu Joods was. Iedereen die er woonde mocht er blijven wonen, maar ze zouden dan nu wel onder de Joodse staat vallen...

De meesten zijn er weggetrokken, en zijn de omliggende landen ingetrokken. Deze landen waren daar ook niet zo happy mee, en daar kwamen ze veelal terecht in vluchtelingenkampen. Waar ze voortdurend een steen des aanstoots bleven, en van waaruit ze altijd zijn blijven proberen terug te keren naar hun land, nu Israël.

Je hebt dus alle ingrediënten om een eeuwige oorlog in stand te houden.

Waarom maakt de mens eigenlijk oorlog ?
Ik denk dat het ingebakken zit in onze soort...

Vanaf het moment dat iemand door één of ander feit een beetje opvalt, wordt hij of zij aangevallen door de anderen, zij die niet opvallen...
Rosharigen worden gepest met hun haarkleur, want ze hebben een zeldzame haarkleur waardoor ze anders zijn.
Blonden worden verweten dom te zijn, want ze hebben een haarkleur die zeldzaam aan het worden is.
Dikkerds worden aangevallen want ze vallen op in de groep.
Mensen met een iets donkerder huid worden aangevallen want ze vallen op in onze bleke samenleving (terwijl we in de zomer in de zon gaan liggen bakken om ook wat bruin te worden !)

Het gaat hem dus ook over heel kleine dingen. Niet dat we meteen een oorlog gaan ontketenen tegen de rossen, maar we gaan ze wel pesten... En ik kan me voorstellen dat het niet zo moeilijk moet zijn, om dit plagen om te zetten in iets agressievers...

We verstoppen ons graag in de massa, en houden er niet van dat er daar tussen zitten die opvallen. In een klas zal men misschien die twee knapen viseren die graag wiskunde doen... Iedere groep zoekt bijna een "vijand", wellicht ook al omdat dit een middel is om de rest bijeen te trekken.

Het lijkt wel of het heel moeilijk is, om niet mee te doen met dit spelletje. Men heeft psychologische tests gedaan, hoe het mogelijk was dat in de de Duitse uitroeiingskampen, de bewakers zo wreed waren. Men stelde vast dat het heel eenvoudig was, om bijna iedereen er toe te brengen zo wreed te zijn. Het wrede werd heel makkelijk als normaal beschouwd door quasi iedereen.

Deze psychologische truc werd met succes toegepast door  Nazi-leiding, en de Jood werd er "Het zwarte schaap", waar alles wat mis ging op afgeschoven werd. (En dit was echt niet alleen in Duitsland zo, In de rest van de wereld was er eveneens een Joden-haat, alleen niet zo extreem).
Voor de Israëliet is de Palestijn de facto een verdachte, en vice versa. Het wordt er in de praktijk bijna onmogelijk om de zaken nuchter, neutraal te bekijken.
Iedereen kent, weet zaken over de andere partij, overal lees je, hoor je zaken... Neutraliteit is niet meer mogelijk !

Kijk om je heen, kijk naar de "mopjes" die je krijgt in je mailbox, luister naar wat Jan met de Pet vertelt in ons eigen landje... Ken jij nog veel mensen die echt helemaal neutraal staan tegenover allochtonen? Zelfs een heleboel van zij die zweren geen racist te zijn, kunnen zich niet neutraal, volkomen onafhankelijk meer opstellen.

Het zou echt niet zo moeilijk zijn om hier rellen te creëren !!!

Welnu, op het ogenblik dat iemand economie ziet in die rellen, zullen ze er zijn!!!
Op het moment dat er betaalde agitatoren tussen zitten die de boel in gang trekken, komt er daadwerkelijke agressie, van mensen die zich laten meeslepen in de overtuiging dat ze juist zijn, dat ze het echt goed voor hebben, dat de enige oplossing ligt in het verwijderen van die "anderen"...

Het is immers veel moeilijker om echt neutraal te zijn, dan om mee te doen met de groep, tegen diene rosse, of diene dikken, of dat blondje of die Jood, of die Turk of Marokkaan...

Als die Pool onder de tarief werkt, doet hij dat om u te kloten? Of omdat hij anders geen werk heeft? En wie is in dat geval de echte schuldige? De werkgever die misbruik maakt van de honger van de Pool ! Economie...

Ik wil u alleen maar pogen bewust te worden van het feit dat de enige oplossing ligt in het feit dat je voortdurend moet attent zijn op je neutraliteit !

tot de volgende ?

Voor mij "De Zonnebloemen" van Van Gogh, aub...

Ik heb met grote ogen de foto's, de videofilmpjes en dergelijk bekeken, bij het artikel over die Nederlander die er in is geslaagd een kopieermachine te maken, waarmee je perfecte replica's maakt van schilderijen !
Niet alleen qua kleur, maar ook iedere penseel streek is in een perfect reliëf afgedrukt.
U en ik zouden gewoonweg geen onderscheid meer kunnen zien !
Specialisten nog wel, omdat er blijkbaar nog te tekorten zijn op het gebied van halfdoorschijnende effecten, maar daar is men ook op zoek naar. (TU Delft)

Met andere woorden, de titel van deze blog is gewoon mogelijk !

Wat moeten we daar van denken? Is dat een gevaar voor de kunst, een kans op nog meer vervalsingen? Of zie je er de democratisering van de kunst in ?

Jarenlang hing er op de schouw bij ons moeder, een reproductie van "The Cross of St. John's of the Cross" van Dali. Ik heb het ooit, nog als kind geschonken aan mijn ouders, omdat ik het mooi vond, en omdat het voor mij - nog steeds - het idee achter de kruisiging het best uitbeeldt. (Op Google vind je er wel duuzend afbeeldingen van, maar die zijn blijkbaar geen van alle vrij te gebruiken...Sorry). Dat was niet te vergelijken met het echte schilderij, maar wellicht is dat echte schilderij van een formaat dat het helemaal niet zou passen op de schoorsteen thuis... Maar we vonden het wel allemaal mooi en zinvol.

En het was en is voor ons een verrijking dat we op die manier kunstwerken in huis kunnen halen... Ook al is het een reproductie.
Ik weet dat ik tegen een heleboel zere schenen ga stampen, maar waarom koop je een schilderij ? Omdat je het mooi vindt, of omdat het een lucratieve investering is ?
Als het je gaat om de schoonheid, dan ben je eigenlijk even goed gesteld met de reproductie ! Want dat is een exacte weergave van het doek, en alles wat je zo aansprak zit er in.
Als het je te doen is om de waarde, dan heb je geen andere keus dan te opteren voor het origineel, en dan kun je zelfs, als eigenaar, gaan voorkomen, dat men er ooit een reproductie zou van maken. Je kunt het een echt ik-ding maken, iets wat alleen van u is, en van niemand anders...
Maar eigenlijk is dat niet exact wat je wou, nietwaar?
Nee, je wil met het bezit van dat waardevolle item ook uitpakken bij je vrienden !
En dan rijst bij mij de vraag of je dat ding dan hebt omdat je het mooi vindt, of omdat het goed staat als bliktrekker ?

Laat mij het onderwerp nog één keer anders benaderen. Stel dat ik een grandioos kunstwerk zou maken, iets wat zowat al de rest van de kunst in de schaduw stelt. Zo mooi, zo volmaakt dat ik het eigenlijk helemaal niet kwijt wil. Ik wil het niet verkopen, niet wegschenken, nee, het is zo volmaakt dat ik het eigenlijk veel te mooi vind om het bloot te geven aan de blikken van nitwits die er toch niets van kennen...  Moet ik het dan ergens bewaren in een kluis, onzichtbaar voor wie dan ook?
En wat is de kunstwaarde van iets wat niemand ooit zag?
Wie bepaalt de kunstwaarde? De kunstenaar, of een of ander kereltje die meent dat hij en hij alleen De Kunstkenner is? of het publiek, de massa ?

Helemaal niet simpel hé ?
Ik heb al een heleboel "kunstwerken" gezien, die door een  Jan Hoet hemelhoog geprezen werden, maar die ik niet in huis zou willen hebben, omdat ik er niets aan vind.
Is het dan kunst ? Voor u misschien wel, voor mij niet.

Maar om terug te komen op het reproduceren van kunst... Van mij mag het, omdat voor mij, kunst gemaakt is om gezien te worden, om er van te genieten, om het te beleven. En als ik dan tegemoet wil komen aan mensen die kunst veeleer zien als een investering, als een individueel bezit, dan zou het moeten verplicht zijn te vermelden dat het over een reproductie gaat...
Mocht ik een grote, een hele grote, witte muur ter beschikking hebben, dan hing ik hier meteen het schilderij van Emile Claus "De bietenoogst"... Maar ik zou al tevreden zijn met een iets kleiner formaat ook...

tot de volgende ?

de draak

Hij zat rustig aan een tafeltje met een glas van dat vreemde gifgroene goedje voor zich. Hij bekeek de drukte in het enige etablissement bij de ruimtehaven. Zoals steeds was het erg druk. G17fT was een transithaven, en je zag hier dan ook lui van allerlei planeten uit dit en andere melkwegstelsels.

Plots stond een man voor hem "If deve ftoel vrij?" De man had duidelijk last met bepaalde klanken uit het lidokaï, de kunstmatige taal speciaal gecreëerd voor de interstellaire wereld van de ruimtevaart. Hij knikte en zei met een strak gezicht: "Zet u".

De man zette een grote tas, die eerst over zijn schouder hing, met een plof op de grond en zette zich op de vrije stoel. Dan glimlachte hij vriendelijk en zei "dank u" nu durfde hij ook te glimlachen... Maar hij wist uit ondervinding dat gelaatsuitdrukkingen niet overal dezelfde waren, dus was hij heel voorzichtig in woorden en gedragingen. Sommige van die kerels hadden een verdomd kort lontje !

Hij bekeek de man eens goed, zag de lichtgroene weerschijn op de huid, en vroeg: "Gliese7 ?" De man knikte, en antwoordde met een wedervraag: "Terra?" Hij knikte ja.

De man zwaaide met een verschrikkelijk lange arm naar een opdienster... "Lekker ? " vroeg hij, wijzend naar het groene goedje. Hij knikte ja, en toen de dienster kwam bestelde hij er twee, wijzend op zijn glas.

Zo raak je aan de babbel met een totale vreemde... Een dik aarduur later zaten ze er nog, er stonden al enkele lege glazen voor hen. Plots greep de groene man naar de zak die naast hem stond, haalde er een doos uit, uit die doos een kooi en in die kooi... een kleine draak.

Een draak !
Daar hoorde je wel eens over in oude legenden en sprookjes, van ver voor de ruimtetijd, maar dat zoiets ook bestond ??? Nu ja, in de sprookjes waren draken ook altijd verschrikkelijk groot waren gevaarlijk en spuwden vuur... De groene grinnikte: "Maar deve wordt normaal ook groot, in het wild... En vuurspuwen doen ze ook ! Hij porde met een stokje tussen de tralies door, en meteen blies het draakje een steekvlammetje van zo'n 10 cm, met veel stinkende rook er bij! Beide mannen zaten te lachen, en nu porde de aardmens ook eens met het stokje, en kreeg ook zijn vuurtje...

"En blijft dat ding nu klein?" "Ja, volang je hem alleen maar vleef voedert !"
De aardman was er meteen weg van ! Dat zou pas een leuk huisdiertje zijn, iets wat geen een van de buren had ! "Verkoop je het niet?"

Om een lang verhaal kort te maken, een paar uur later ging de aardman heel gelukkig, met het kooitje en het draakje naar zijn ondertussen weer volgestouwde ruimteschip.

Hij werd wakker van een stem: "Aardman ! Aaardman !" Hij herkende de stem, klikte het scherm aan, en zag de groene naar hem kijken. "Oef, ik dacht al dat er ietf met je gebeurd waf ! Geen last met het draakje ?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik geef hem alleen maar vlees , zoals je zei!" "Oef, Ik dacht dat ik vergeten waf te veggen dat je hem veker geen water mocht geven !" De aardman werd bleek... "Dat heb je niet gezegd ! En ieder dier moet toch drinken he..."

Hij hoorde op hetzelfde moment een gekraak, en meteen zag hij de enorme kop van de draak te voorschijn komen, een verzengende vlam...


...

Hehe... Ik vind het heerlijk om zo te fantaseren... Ik weet wel, ik kon dit veel langer uitspinnen, maar daar heb ik dan weer geen lust in. Vandaag is het Ste Amelberga, het is slecht weer, de holleweg ligt open, en dus moeten de paarden een alternatieve ronde doen... Langs onze deur.

Zo zien we de paarden toch nog... (Er was weer dat mooie zesspan bij van Willy Naessens !!!)
Want zo lang daar gaan staan zou wellicht te zwaar zijn voor Anny, en ik zou er ook geen deugd van hebben, want ik zit met een zware verkoudheid. (Mijn neus loopt en mijn voeten rieken) Mijn voornaamste bezigheid van de dag is momenteel hoesten en snotteren.
Maar we gaan toch maar doen zoals we wel geweest zijn, en iets eten wat vlug gereed is: Frietjes en een stukje heerlijke zalm en sla gekregen van Gilberte !

tot de volgende ?

zie je wel !

Ik weet nu dat Fluitje een  prachtige voornaam heeft, ik weet zijn familienaam, de naam en het beroep van zijn vader, dat hij Hebreeuws beheerst, en nog veel, veel meer...

Nu denk je misschien: Wat zitten ze daar te roddelen in de Crea van Ziekenzorg, maar ik kan je verzekeren dat dit niet waar is, er wordt niet geroddeld, wel worden er nieuwtjes uitgewisseld, over wie er nu gestorven is, en dat X nu in het rusthuis is, en dat Y weer in het hospitaal ligt, en dat het héél slecht gaat met Z... Deze nieuwtjes hebben eigenlijk niet alleen nieuwswaarde voor de bewoners van Mater, maar zijn veelal ook heel belangrijk voor Ziekenzorg. Wij trekken ons immers het lot aan van langdurig zieke mensen, en wij weten pas dat iemand ziek is, als men er ons over praat.
Wij hebben mensen in Ziekenzorg, die als "specialisatie" het op zich nemen om zieken te gaan bezoeken. Als ik soms de verhalen hoor, dan doe ik voor deze mensen mijn hoed af, en maak een diepe buiging... Dan is mijn bijdrage als man van de crea, maar een heel kleine bijdrage. Ik weet van mezelf dat ik daar niet goed in ben... Ik verdrink dan in mijn emoties en waar ik anders een praatvaar ben, vind ik dan geen woorden...

Dus als we in crea praten over mensen die ziek geworden zijn, naar het rusthuis moesten, overleden zijn en dergelijke, dan heeft dat niets met roddel te maken, maar met het feit dat wij alleen op deze manier weten wie er daadwerkelijk ziek is, en waar we ze eventueel kunnen bezoeken... en jammer genoeg ook dat we ze soms moeten schrappen met de laconieke vermelding: overleden...

Voor de (stomme) wetgeving op de privacy er was, konden we heel wat makkelijkere bronnen aanboren dan de nieuwtjes-tamtam... We konden adressen, leeftijden, en eventueel ook de langdurige ziekte te weten komen bij diverse instanties, die ze ons met graagte bezorgden, want uiteindelijk was ons sociaal werk ook voor hen van belang. Nu mag dat allemaal niet meer, het is schending van de privacy...

Ik wil daar niet opnieuw de discussie over gaan open trekken, maar volgens mij zijn de vele camera's de gegevens die genoteerd worden over het gebruik van je bankkaart, over het gebruik van klantenkaarten en dergelijke veel groter aantastingen van de privacy... Ons garen van inlichtingen had alleen tot doel een stukje van het sociale weefsel te verzorgen... Wat banken, winkels en politie doen met de beelden, gegevens tijds- en plaatsnoteringen, is niet van aard om het sociale weefsel te versterken, maar om je te bespioneren, hetzij voor commerciële doeleinden, hetzij voor toezicht op je gedrag en levenswijze...

Wees nu eens eerlijk, geef jij zo veel om die privacy ? Laat het mij zo stellen, zou jij er van wakker liggen als je op streetview van Google ergens zichtbaar zoudt zijn? Mij kan dat geen moer schelen. Ook niet dat mijn huis er op staat... Dat men mij al regelmatig heeft gefotografeerd op straat (meestal vragen ze het wel), dat kan mij geen moer schelen. Meestal gaat het dan over mensen die fotografie doen als hobby of als beroep, en die helemaal niet geïnteresseerd zijn in mij, maar in mijn kop met die grote baard...
Wanneer staat een mens op zijn privacy? Als hij of zij iets te verbergen heeft.

Soms doet me dat denken aan het liedje van Wim Sonneveld over "Het dorp"... Waarin hij beschrijft hoe de huizen grote wijde ramen krijgen "... zodat je kunt zien hoe het bankstel staat bij Mien...".
Mensen pronken met hun rijkdom, maar willen niet hebben dat het op StreetView te zien, want inbrekers kijken daar naar... Nou, is het dan niet de bedoeling dat er naar gekeken wordt ?
( http://youtu.be/lxPL6Ricdac )

Nee, er wordt niet geroddeld, men leeft er duidelijk MEE in de gemeenschap. Je voelt als het ware het cement, de verbinding tussen de mensen, het gevoel van verbondenheid met en voor elkaar.

... en als er me iets spijt, dan is het veeleer het feit dat het zo moeilijk is om mensen te vinden die zich willen inzetten in de verschillende bewegingen die er zijn.  Het gaat er me niet om, van welke origine of visie bewegingen zijn, het is belangrijk dat ze er zijn. Ze brengen de mensen bij elkaar, doen ze met elkaar praten, samen-leven...

Al eeuwen lang worden de inwoners van Mater door trommel, fluitje en de nar uitgenodigd naar het grote feest van Sinte Amelberga... Stel je voor dat -omwille van de privacy - er niemand meer is die wil staan dansen op straat, staan roffelen op de trom of staan blazen op de piccolo... Stel je voor dat je naar geen feest meer wilt, omdat men je zou kunnen zien, omdat je op foto zoudt kunnen staan... Stel je voor !

tot de volgende ?

ZIEKENBEZOEK

Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.

- - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - -- - - - - - --
Uit: Beemdgras (1968) van Judith Herzberg (1934)

Trommel en Fluitje...

Gisterennamiddag, we hadden juist bezoek van een koppel West Vlamingen, ging plots de bel. Anny ging opendoen, en meteen hoorden wij het vertrouwde geluid van Trommel en Fluitje, terwijl de Nar haar dansje deed...
Ik dwong bijna het bezoek om dat eens mee te gaan bekijken... We moesten een hele uitleg geven. We, dat was de nar en ikzelf, terwijl trommel en fluitje verder speelden.
Het was een hele uitleg, het Grote Feest van Sente Amelberga... Hoe ze hier in Mater was beland, op de vlucht voor Karel Martel...

Ondertussen was ook de muziek gedaan, en dan hoorde ik tot mijn verwondering dat Fluitje (Ik weet begot de naam niet van de jongeman - ik ben ook maar een importproduct hé) een fervent lezer was van mijn blog. Deze namiddag zal ik zijn naam wel weten, want dan is het Crea, en zit ik daar in een kring van bijna allemaal echte Matersen... Ik weet wel dat hij de zoon is van de Nar, dus binnen de kortste keren heb ik heel zijn curriculum vitae in het lang en het breed, met een stamboom er bij van enkele generaties, en weet je wie daar ook familie van is? Maar die moet je toch kennen, hij woont daar... Ik zal dat allemaal aanhoren, en er wellicht de helft van vergeten zijn tegen dat ik thuiskom... Maar de naam van de jongeman die zal ik wel memoreren !(Misschien zit hij wel op Facebook ook ?)

Het Vaantje van Sente Amelberga heb ik meegegeven aan mijn bezoek... Toen hij hoorde dat de Heilige ook aanroepen wordt tegen onweer, vroeg hij of dat ook tegen dat onweer zou helpen? en hij wees op zijn vrouw... Ik heb van ja gezegd, en hem het vaantje geschonken. Je kunt nooit weten hé.

En nu zit er dus een vaantje ver weg van haar oorsprong... Of toch niet zo heel ver, want juist voorbij Avelgem, is er een dorp, met als patroonheilige Ste Amelberga... En dat is in West Vlaanderen. En in Temse (Aantwaarpen) vereert men haar ook. Wellicht zullen ze ook daar een boel van die mooie legendes vertellen. Vroeger waren dat stukken van het Heiligenleven, en bijna zo zeker als de andere geloofspunten... Nu spreekt men niet meer op die manier, maar toch blijven de verhalen bestaan. Maar goed ook, het is een stuk van ons verleden. Ik heb hier een Amelberga in keramiek hangen, zelf gemaakt, die volgens de Materse bevolking veel te sexy is... Ik heb me verdedigd ! Als deze maagd moest vluchten voor Karel Martel die met haar wilde trouwen, dan kan het toch geen lelijke geweest zijn, anders zou hij ze niet achtervolgd hebben van Rodange tot Mater, ja tot Temse ! En als het dan zo'n schoon kind was, waarom zou ik ze dan niet mooi mogen tonen... Ze geven me dan gelijk, maar wreed tegen hun gedacht, want voor hen is het lichamelijke en Sinte Amelberga helemaal niet met elkaar te rijmen...

Ik denk er ernstig over om eens een Amelberga te maken in was... en dan eens na te gaan wat dat me zou kosten om het te laten gieten... Is het te duur, dan zal wat was was, was blijven... Maar ik zal me weer wat onledig hebben gehouden.

Als ik het zo bekijk, dan heb ik de afgelopen jaren niet zo heel veel gemaakt... buiten de zaken in keramiek. En ergens bijt dat een beetje, ik heb heel wat ideeën voor heel wat andere dingen... Ik  denk dat ik het keramieken eens een tijdje zal laten vallen... Weer wat meer met andere dingen bezig zijn. (De directeur zal ongelukkig zijn: hij zal weer op zoek moeten naar een sinterklaas...)

Een computer is een heerlijk ding, je vindt er zowat alles op... Dus eens gegoogled naar Sinte Amelberge, of naar Trommel en Fluitje... Pakken foto's en documentatie... EN dan:
Dan ga je kijken wat je mag gebruiken, wat vrij is, waar je niet de rechten op privacy schendt... en dan vind ik alleen één onnozel prentje van de heilige... Er stond ook een Foto van een mooie poedelnaakte Amelberga, maar dat zal wel geen heilige geweest zijn, en ze had helemaal niks geen privacy aan...
djudedju


Tot de volgende ?

Zakelijk...

Ik ben een vriendelijk mens, die graag lacht, die graag praat met de medemens, maar dat valt niet altijd mee...
In de wachtzaal van de dokter kun je meestal wel tegen de mensen klappen, de meesten zijn blij dat er toch iets is om de tijd te verdrijven, buiten de tijdschriften met een gemiddelde leeftijd van 2.73 jaar oud.
Op de rommelmarkt zijn de meesten ook graag bereid een babbeltje te doen, en bij de beenhouwer valt dat ook wel mee. Zelf mijn huisdokter is graag bereid eens te lachen, want hij weet dat ik zelfs pijn meestal weet in te kleden als iets om mee te lachen, en hij is wellicht blij eens een mens te ontmoeten die niet klaagt...

Maar je moet het niet proberen in een kantoor, of aan een kassa of zo'n hokje waarin iemand zit om u te woord te staan (!!!)... Deze mensen hebben meestal geen enkel gevoel voor humor, zeker niet over hun taak of hun "verantwoordelijkheden".

Sta je twintig minuten aan te schuiven voor 10 postzegels... Eindelijk is het uw beurt.
"Ah, is 't al aan mij ?"
Ik zei dat met een brede glimlach om duidelijk te maken dat het niet kwaad bedoelt was.
De man gaf geen krimp.
Hij staarde door zijn brilglazen recht in mijn ogen, zonder ook maar even met de ogen te pinken.
Ik staarde terug.
Eindelijk " Wa moet ebben?"
"Tien postzegels aub"
Hij bleef me aanstaren. Ik kreeg het gevoel dat de mensen in de lange rij achter mij, al begonnen te kuchen en met de voeten te schuifelen...
Ik, iets luider: "Tien postzegels asjeblief..."
Hij staarde me duidelijk boos aan.
"Allee, als het kan, hé..." Een mens raakt zijn zelfvertrouwen kwijt onder die starende blik.
Het deed me denken aan heel lang geleden, dat oog, "God ziet U, hier vloekt men niet", maar dan met twee ogen. Ik dacht er niet aan te vloeken.
"Welke"
Er was geen vraag gesteld, het was eerder een bevel.
"Voor op brieven"
"Welk bedrag!!!"
"Gewone, voor gewone brieven..." Ik wist begot de tarieven niet van de post, en had ik het geweten, onder die starende blik was ik zeker mijn geheugen verloren !

Hij bleef nog even staren, greep dan een grote map, deed die open op een bepaald bedrag, scheurde 10 postzegels af, en beet me bijna de neus af met het bedrag.

Ik heb rap betaald (Heb je niet gepast !!)...

Dan ging ik iets naast de rij staan, haalde de drie brieven uit die ik moest verzenden, kleefde daar een zegel op... Ondertussen stond het volgende slachtoffer in die starre ogen te kijken... Het brave mensje liet van alteratie haar centen uit haar geldbeugel vallen. Ze ging aan het rapen, heel vlug. De rest van rij keek zelfs niet eens. Ik heb wat geholpen... Het ging er al zo traag, dat de mensen blijkbaar stram, stijf en stom aan het worden waren...

Vroeger ging ik geregeld naar het kleine postkantoortje hier niet ver af. Dan krijg je een gans andere verhouding, je kent elkaar, en je kunt er wel eens babbelen, er staat ook nooit een lange rij aan te schuiven... Op een keer zat er plots een ander "Ach, is X hier niet?" "Ge ziet dat toch hé !!!" Djudedju, 't was er ene van het groot kantoor die moest vervangen !

Nu is dat kleine kantoortje gesloten. Bezuinigingen. Wellicht op menselijkheid ?

tot de volgende ?