vrijdag, november 22, 2013

Bijbel, goud op snede...

English: "The Deluge", Frontispiece ...
English: "The Deluge", Frontispiece to Doré's illustrated edition of the Bible. Based on the story of Noah's Ark, this shows humans and a tiger doomed by the flood futilely attempting to save their children and cubs. Français : "Le Déluge", Frontispice de l'édition illustrée par Gustave Doré de la Bible. Basé sur l'histoire de l'Arche de Noé, la gravure montre des humains et un tigre tentant en vain de sauver leur progéniture. (Photo credit: Wikipedia)
Vorige week zag ik op de rommelmarkt een oude bijbel liggen, een knoert van een boekwerk, met hele dikke stevige kaft, met leder bedekt, op de rugzijde "Holy Bible" in goudopdruk, de zijkanten van het boek blonken goud... Goud op snede heet dat in het jargon...
Ik had er graag eens in gebladerd, maar er lag een kaartje op: "Verboden aan te raken".

Vannacht lag ik, om God weet welke reden, op die bijbel te denken... Ik denk dat het een familiebijbel was. In bepaalde groepen van Christenen is de bijbel niet alleen een dagelijks gebruikt item, het gaat ook over van vader op zoon, en iedere generatie schrijft er zijn gezinnetje netjes in op.
... maar ik mocht er niet in kijken...

Het was ook nu een duur stuk, maar in die uitvoering moet het ook nieuw ooit een heel dure aankoop zijn geweest, gemaakt om de eeuwen te trotseren, misschien wel met hier en daar een belerende lithografie in van Gustave Doré of een andere kunstenaar. (Ik heb er een liggen met etsen en schilderijen van Rembrandt)

... maar ik mocht er niet in kijken...

Eigenlijk is dat "Verboden er in te kijken", voor de bijbel niet nieuw. De katholieke kerk heeft jarenlang het gewone volk verboden om de bijbel te lezen. En zelfs toen de bijbel wel mocht, bleef voor de meesten de bijbel een boek dat je niet zo maar kon en mocht lezen. En je moest opletten, want er waren ook protestantse bijbels ! Je moest uitkijken, alleen de katholiek goedgekeurde versie lezen !!!

In de familie van mijn vrouw waren er twee nonnetjes, een er van was ooit missiezuster, en was door ziekte hier weer in het oude vaderland ingekwartierd. Bij een bezoek toonde ik haar enkele van mijn bijbels. Ze bekeek ze met veel argwaan. En mij ook. En toen ik haar vroeg wat er dan anders was aan die protestantse bijbels, antwoordde ze me: Daar staat Onze Lieve Vrouwke niet in...

Blijkbaar was zelfs in het klooster een en ander niet doorgedrongen... Ik heb haar dan uitgelegd dat er alleen een verschil was inzake de deutero-canonieke boeken, maar het was duidelijk dat ze me maar half geloofde, en dat ze vreesde voor mijn zieleheil...

Als ik met Anny ga winkelen in de grote winkel van Auchan, dan laat ik Anny de boodschappen doen, en ga ik kijken naar de dingen die mij interesseren; bloemen, tijdschriften, computers en... boeken...  In die boeken vind ik steevast heel wat boeken van die reeks "for dummies" (Daar pour dummies...). Ofte in het Nederlands boeken voor dommeriken...
En iedere keer weer kijk ik met verbazing naar twee boeken:
La Bible pour dummies
Le Koran pour dummies (Of is het Coran?)
En iedere keer weer kriebelt het, om daar eens in te gaan lezen...
Wat en hoe zouden zij deze boeken uitleggen?
Wetenschappelijk?
Religieus?
Beide?

Ik neem ze niet in handen... Want anders loop ik de kans dat Anny me niet meer terugvindt als zij gedaan heeft met winkelen, en dat ik met honger naar meer het boek moet terugleggen.

Er is een tijd geweest dat ik die boeken zeker zou hebben gekocht... Nu niet meer.
Ik heb al zo veel gelezen over die boeken, dat ik het gevoel heb dat ik alle manieren van interpreteren al wel minstens één keer ben tegen gekomen. En hoe meer ik het lees, hoe minder ik weet. Want het is duidelijk zo, hoe meer je weet, hoe beter je beseft dat je niets weet. Ook in die zaken.

Bovendien lijkt er mij duidelijk een tweespalt tussen de verhalen en het geloven.
En het geloof is op zich een interpretatie.
En in alle geloven lijkt het wel of altijd en overal verschillen in interpretatie en dus in geloven zijn.
... en ik trek het me niet echt meer aan.
Ik ben voor mezelf begonnen.
Ik heb mijn interpretatie opgemaakt, en ik probeer er naar te leven.
(niet dat dit altijd lukt)
Mijn geloof is heel simpel: Bemin je medemens als jezelf.
En hoewel ik mijn medemens in die verre landen niet uitsluit, vind ik het al moeilijk genoeg om dit te proberen toe te passen hier, en op mijn wereldje om me heen.

Vooral dat "als jezelf" is héél erg moeilijk.
Moet je maar eens proberen.

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

donderdag, november 21, 2013

't es winter, 't sneuit !

Of in het West Vlaams: 't Is wienter, 't snèèwt !
In het Nederlands: Het is winter, het sneeuwt... Maar dat had u ondertussen al lang geraden...
Eigenlijk sneeuwt het nu niet meer, het heeft gisteravond en vannacht gesneeuwd, en we zijn wakker geworden in een witte winterwereld.
De wegen zijn vrij, maar de tuin en zelfs het voetpad liggen netjes wit, als een reclame voor zeeppoeder.

Hoever de sneeuw ligt is niet te zien, want ik zie zelfs de overkant van de straat niet: het is mistig.

Kortom, laat het duidelijk zijn: HET IS WINTER !
Ook al is het volgens de kalender nog steeds herfst, voor het gevoel is gisterenavond/vannacht de winter echt begonnen.

De winter houdt zich niet aan de afspraken met de blaadjes van De Druivelaar of een andere kalender, de winter is er gewoon, soms nogal plots, zoals nu. Maar we mogen niet klagen, gewoonlijk hebben we op deze tijd van het jaar al een tijdje te maken met echte kou en vorst aan de grond. Nu kregen we alleen water, massa's water, en toen de winter besloot te voorschijn te wippen, besloot hij de trend voort te zetten, en ons wat water in bevroren toestand te sturen.

Het is best mooi, zo'n witte wereld... zeker van achter mijn dubbel glas, vlak naast de radiator. Maar eerlijk gezegd, ik ben niet zo happig op naar buiten gaan... Het ziet er koud uit. Natuurlijk is het DE gelegenheid om mijn hondenkot op te zetten !
Ja, ik heb een hoed gekocht... een hondenkot om mijn steeds dunnere haardos te beschermen tegen het verder uitwaaien. Ik had al geprobeerd met een pet, maar eerlijk gezegd staat dat me nog minder, dus maar eens geprobeerd met een hoed... Volgens mijn teerbeminde echtgenote staat het me. Ik zal het maar geloven ...

Om eerlijk te zijn, in de zomer draag ik - bij zon - al een hoedje, ik heb er zelfs twee, een net wit hoedje en een strooien hoed, alle twee in het model van zo'n jagershoedje, je kent dat wel... Maar nu heb ik dus een volwassen hoed gekocht, een uitgegroeid exemplaar.

Wie weet zie ik er nu uit als een serieuze mens... Dat zou een hele verandering zijn, maar wellicht geen verbetering. Misschien zal mijn oudste zus nu content zijn, want volgens haar loop ik altijd rond als een sloddervos... en een sloddervos met een hoed op is toch al iets beter... of niet ? Nu ja, mijn zus heeft voor die dingen aandacht. Voor haar moet je steeds in orde zijn, want wat zouden de mensen wel niet denken. Van mij mogen de mensen denken... (voor sommigen zou dat een verrassende verbetering betekenen !). Voor mij geldt maar één ding, en dat is dat ik me goed in mijn vel voel, al de rest trek ik me niet echt aan.

... en ik ben een gelukkig mens, want ik heb een vrouwtje getroffen, die net als ik zelf, heel weinig aandacht hecht aan uiterlijk, maar veel aan comfort. Ik ga nu niet gaan vertellen dat we helemaal geen oog hebben voor het uiterlijk (anders zou ik die pet blijven dragen), maar het goed in zijn vel zitten gaat voor alles. Zo hecht ik enorm veel belang aan mijn schoenen, niet op hun uiterlijk, maar op het feit dat ze goed zitten. Ik heb brede voeten en een hoge wreef, en dus zoek ik schoenen die nergens duwen of wringen. Hoe ze er uit zien is bijzaak, als ze maar gemakkelijk zijn. En eigenlijk gaat het toch daar over ? Je draagt die dingen om je voeten te beschermen, niet om ze te pijnigen !

Schoenen moeten dus goed zitten, een degelijke zool hebben die mijn voeten beschermt, en waterdicht zijn, mocht ik eens door een plas heen moeten stappen. Van mijn auto verwacht ik dat ik er behoorlijk in kan zitten, dat hij rijdt en dat het niet binnen regent... (En sinds de oliecrisis: dat hij niet te veel verbruikt - en liefst ook niet te vervuilend is...)

Ach, ik ben dus zo te zien een simpel iemand... Maar soms lijkt het net daardoor dat ik buiten de regeltjes loop, dat ik opval... Door niet op te vallen kun je inderdaad ook opvallen.  Bizar maar waar.

... en soms ben ik een beetje het slachtoffer van het feit dat ik graag de mensen ter wille ben. Zo zit ik nu met de boekhouding van Ziekenzorg boven op al mijn andere besognes. En zit ik met jeuk en moet ik mijn haar vaker wassen dan anders omdat ik straks weer Sinterklaas moet zijn in de academie en bij Okra... Met mijn lange baard moet ik geen valse baard dragen, en om ook geen pruik aan te moeten, laat ik in die periode mijn haren wat langer groeien... Maar eigenlijk kan ik dat niet goed verdragen ! Dat kittelt altijd maar in mijn oren, en ik moet veel vaker dan anders mijn haren wassen... Je ziet, gewoon doen wat de mensen graag hebben is ook niet altijd alles...

En dan vertel ik nog niet alles... Er hangen mij nog dingen boven het hoofd.
djudedju

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

woensdag, november 20, 2013

Selfie

Selfie is Het Woord ven het jaar...
Voor wie het niet kent, of niet gelezen/gehoord heeft, selfie is het woord voor zo'n (gewoonlijk knoertlelijk) zelfgenomen zelfportret die je dan op een van sociale media zet...

Ik moet eerlijk zijn, ik kende het fenomeen, maar gaf er een andere naam aan, een ouderwetse naam, totaal démodé... Ik noemde die dingen uitingen van Narcisme.

Narcissus was een of ander godje of godenkind, die verliefd was op zichzelf, en voortdurend zichzelf zat te bewonderen in de waterspiegeling... Tot straf werd hij veranderd in een narcis.

Maar dus gewoon een woord waarmee je aanduidt dat iemand vooral bewondering en liefde heeft (en geeft) voor zichzelf. Ook het woord Selfie, waarin we zelf vinden lijkt me eigenlijk die richting aan te duiden...

Ik moet bekennen: soms ben ik heel ouderwets, en dus ergerde ik me al dikwijls aan die selfie's (of schrijf je selfies?). Ik had al enkele keren mijn ongenoegen geuit over bepaalde personen die voortdurend op Facebook of andere sociale media van die "zelfportretten" publiceren. Niet alleen vind ik het narcistisch, ze voldoen ook meestal niet in het minst aan de eisen van een goede foto. De meeste zijn wazig of staan schots en scheef, of vertonen gezichtsuitdrukkingen die wellicht leuk bedoeld zijn, maar het helaas niet zijn. Nee, ik hou er niet van. Ik ben ouderwets.

We zijn allemaal behept met een overmaat aan eigenliefde. Zelfs de meest altruïstische mens heeft nog steeds een behoorlijke portie eigenliefde. Dat is goed, want het hoort bij het overlevingspakket van ieder levend wezen. Ieder levend wezen, dus ook de mens, poogt zichzelf te beschermen, poogt in leven te blijven. Het gaat dus over de mate waarin je dat doet. Voor zover het een reflex is waarmee je jezelf beschermt, lijkt alles redelijk in orde, maar eens je die onzichtbare grens over gaat, en je eigenlijk gaat onderdompelen in zelf-liefde, daar heb ik problemen mee.

Ik vermoed dat die mensen in casu zich niet echt bewust zijn van het feit dat ze die lijn hebben over gestoken... Ze vinden zichzelf zo mooi dat ze de wereld dit moois niet willen onthouden.

Zouden ze er ooit hebben aan gedacht, dat, als je die wereld dan verveelt met ontelbare poses van je gelaat, die wereld tenslotte steeds meer en meer aandacht gaat geven aan de onvolkomenheden? Zouden ze er zich van bewust zijn dat hun neus net iets te dik is? Dat hun ogen wat dichter bij elkaar staan dan wat de norm is? Dat hun lippen... en zo kun je wel blijven doorgaan.

Eigenlijk is het net het zelfde als onbeleefd zijn tegen een politieagent... Als die zich boos maakt en je wagen begint te inspecteren van A tot Z, je papieren, je boorddocumenten, dan vindt hij altijd wel enkele dingen die niet helemaal koosjer zijn... En mag jij de boete betalen.

Wie voortdurend selfie's plaatst, mag er van overtuigd zijn, dat iedereen al de foutjes van je gezicht zal gescreend hebben op alle mogelijke en onmogelijke fouten.

Voor wie het interesseert, je kunt bij tekencursussen soms ook wel een cursus vinden in de kunst van het karikatuurtekenen... Daar kun je leren wat de ideale verhoudingen zijn van het gezicht, en dat een van de gevestigde manieren om een karikatuur te tekenen is: je legt het ideale gezicht boven op het gezicht waar je een karikatuur van wilt maken. Je noteert de afwijkingen. (bv: De ogen staan iets te dicht bijeen, de neus is iets te lang en iets te spits, de kin net wat te klein...) Dan ga je het gezicht tekenen, maar je vergroot de afwijkingen. Niet te fel overdrijven, want de gelijkenis moet blijven. Op die manier maak je schitterende karikaturen.

Mensen die selfies in massa publiceren stellen zichzelf daar aan bloot... Want op de duur gaat iedereen, ook de niet-tekenaar, bijna onbewust, dat gezicht gaan vergelijken met het ideaal, gaat iedereen voor zichzelf die iets te dikke neus gaan zien, en gaan uitvergroten.
Het herhalen van fouten doet die fouten immers altijd groter lijken !

Het mag dan al het woord van het jaar zijn.
Het mag dan al mode zijn, in zijn... doe het niet...
Je stelt jezelf bloot aan ongewenste kritiek.
Het klinkt misschien gek, maar laat je eigenliefde zo groot zijn, dat je jezelf niet blootgeeft...

tot de volgende ?

dinsdag, november 19, 2013

Suske en andere wiet...

Voor wie niet vertrouwd is met de vinkensport, suskewiet is een weergave van het liedje van de vink. Bij vinkenzettingen telt men het aantal gezongen liedjes, en het liedje moet een voorgedeelte hebben en daar bovenop eindigen met wiet. Eindigt het met weew, dan is dat niet goed, want dat is het Waalse dialect van de vink. Jaja, u leest het goed, ook vogels hebben een dialect, en hebben een soort taalgrens.
Indertijd vingen de vinkeniers jonge vinken, die dan meestal "Waals" zongen, en verleerden die. Als ze er in slaagden hen Vlaams te doen zingen, dan waren dat gewoonlijk de zangers die meest zongen...

Toen ik, helemaal in het begin van mijn huwelijkse loopbaan nog in Loppem woonde, kwam er een vriend enkele kooitjes met Waalse vinken in mijn enorme tuin hangen, om te verleren. Vandaar mijn kennis...

Maar eigenlijk wou ik het over wiet hebben, zonder suske...
Er zijn weer eens een paar profs die willen hebben dat men de wiet zo maar zou verkopen, op een - wat zij noemen- gecontroleerde - manier, met mogelijkheid er belasting op te heffen en zo meer...

Ik heb me indertijd wel eens onledig gehouden met het bestuderen van de Hennep, wiet, cannabis of hoe je die drug allemaal noemen kunt. Niet alle studies waren eensluidend, maar de meerderheid wees toch op sterke gevaren, waaronder onder meer hersenschade. Niet in het minste noemde men ook het feit dat het leek of wiet veelal een eerste stap was naar het nemen van zwaardere en nog gevaarlijkere drugs.

Een kennis van me werkt in een instelling voor verslaafden, en als je hoort hoeveel jonge mensen daar zitten, zonder enige hoop op herstel... dan kun je niet anders dan tegen alle drugs zijn...

Maar alle drugs, dat wil zeggen dat je ook tegen de nu sociaal aanvaarde drugs moet zijn, dus tegen tabak en tegen alcohol...

Ik leef nu al een tijdje zonder al die dingen, en ik moet zeggen dat ik me beter voel. Maar ik ben niet zo'n held dat ik mijn vrienden en kennissen het recht zou gaan ontzeggen om een pint te drinken of een lekkere sigaar te roken...

Als ik hier rokers in huis heb, dan laat ik ze roken (Als ze weg zijn ledigen we meteen de asbakken, en als het weer het toelaat zetten we even ramen en deuren open, want we vinden dat het stinkt). Als er bezoek komt dan geef ik hen als goede Belg de kans een pint of een druppel te drinken, en ik zal hen zeker dit genot niet ontzeggen... (Ook al presenteer ik hen tegenwoordig nog een derde optie aan: alcoholvrije aperitief...)

Misschien is het roken van een wiet-sigaret niet erger dan een gewone sigaret, maar ik denk dat het gevaarlijker is voor het verkeer... Van een sigaret wordt je rijstijl wellicht niet beïnvloed, maar van wiet wel. (Van een pint of een druppel of een aperitiefje wordt je rijstijl ook negatief beïnvloed !)
Dus we zijn wellicht niet helemaal consequent in onze houding.

Maar ik ben het meest ongerust over het verslavende effect, en de effecten op lange termijn op de hersenen, al kun je dat van alcohol ook stellen.

Het gaat dus inderdaad vooral om het idee "sociaal aanvaardbaar"...
Maar moeten we echt de norm op aanvaardbaar leggen? Moeten we de norm niet leggen op het wenselijke, het beste, de hoogste norm ?
Als we de geschiedenis bekijken, dan is het bier een aanvaardbaar iets geworden in de tijd dat water gevaarlijk was voor de gezondheid... Veelal waren de bronnen besmet met allerlei dodelijke ziekten, en het proces om bier te maken was ook een proces dat die ziektekiemen doodde... Dus het drinken van bier was veiliger dan het drinken van water !
Tabak werd, toen het hier voor het eerst werd ingevoerd, aangeprezen als een geneesmiddel tegen zowat alle ziekten...
Al na een betrekkelijk korte tijd kwamen de eerste verboden er op tabak (Van de kerk mocht men niet roken tijdens de mis !)

Maar na een betrekkelijk korte tijd was tabak in onze maatschappij niet meer weg te denken (Het is geen man die niet roken kan)... Het kostte meer moeite om de aardappel hier te doen aanvaarden dan de tabak !!!

Ik wil maar zeggen, als we de wiet gaan aanvaarden, dan zitten we binnen de kortste keren met een nieuwe sociaal aanvaarde drug, eentje op de hoop. Hoe je het ook bekijkt, het idee "sociaal aanvaard" is eigenlijk gewoon een erkenning van de zwakte van de mens.

Moeten we echt officieel de stap zetten naar het aanvaarden? Moeten we niet ten allen prijze pogen te voorkomen dat er nog maar een zwakte bij gecreëerd wordt ?
Opvoeden is niet de mogelijkheid scheppen tot het aanvaardbaar maken van fouten, maar net pogen de fouten te leren vermijden. Of dat nu is in de opvoeding van het kind of van een volk.

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

maandag, november 18, 2013

huwelijksfeestje...

Gisteren waren we precies 46 jaar gehuwd... 46 jaar geleden was het een schitterende mooie dag, zonnig en warm (Toen in de namiddag enkele feestvierders even de benen wilden strekken, wandelden ze buiten in hun hemdsmouwen aan de Lac van Loppem wat rond)
Het was een heerlijk huwelijksfeest, volgens de modes van toen: copieus en veel eten, veel leute maken, en 's avonds een orkestje met heerlijke dansmuziek...
Nu eet men niet meer zoveel op zo'n feest, en de dansmuziek komt niet meer van een orkestje, maar van CD's...

Als we het fotoboek van die heuglijke dag in handen nemen, dan stellen we vast dat de meesten van toen er al niet meer zijn. En de vrienden die op het avondfeest waren, die kennen we niet meer. Meer zelfs, soms moeten we al eens denken over hun naam. Het feit dat we 40 jaar terug naar het verre (?) Oudenaarde verhuisden zal daar niet vreemd aan geweest zijn... Maar ook het feit dat toen, veel meer dan nu, een gezinnetje zich terugtrok in zijn eigen wereldje. Je had geen vrienden meer nodig, je was met zijn tweeën, en daar kon je de hele wereld mee aan...

Het feit dat we ver weg woonden van iedereen, maakte ook dat we effectief veel meer op onszelf aangewezen waren. Waar een ander stelletje al vlug eens aan ma of pa, broer of zus kon vragen om eens op de kinderen te passen, konden wij dat slechts als het echt een noodgeval was, want dan moest ons moeder vanuit Oostende, naar Oudenaarde komen...

Ik herinner me een keer dat op een nacht heel het gezin, de drie kinderen en Anny ziek werden. Hevige diarree, overgeven, buikpijn... Ik moest gaan werken, dus belde ik moeder op. En Ma kwam, ik meen me te herinneren dat het die keer een buurman van Ma was, Frans De Poorter, die ons ma tot bij ons bracht. Zodra Ma er was, ging ik werken... Moeder zorgde voor heel die bende zieken.

46 jaar... Het lijkt veel als je het zo zegt, maar het lijkt wel of het in een zucht voorbij is gegaan...
Gisteren zaten we in een restaurantje, en naast ons kwam een stelletje zitten met hun drie kleine kinderen, de oudste met een kroontje op het hoofd met daarop een grote 6. We wensten hem proficiat met zijn verjaardag... De drie kinderen scheelden niet heel veel van elkaar in leeftijd. Wij vertelden dat we er ook zo drie hadden, elk 18 maanden uit elkaar... Bij hen was de oudste zes, het tweede scheelde 6 maand en het derde twee jaar...
6 Maand? Toen we later in de auto zaten naar huis vroeg Anny nog een keer, "zei ze 6 maand?" Ik knikte. "Waarschijnlijk zo'n nieuw samengesteld gezin. Eentje van haar, eentje van hem en eentje van hen bieden samen??? "
Zo gaan ze nooit aan die 46 jaar geraken dacht ik bij me zelf...

Thuis was er een cowboyfilm op TV...

En de dag was weer een gewone zondag.
Net zoals die vrijdag 17 november in 1967 voor de meerderheid van de mensheid een héél gewone werkdag was...
Ons huwelijk veroorzaakte zelfs geen rimpeltje op het water van de tijden.
... en toch was het voor ons zo'n speciale dag. Zo'n dag die je nooit meer vergeet.

We hebben hoogtepunten en dieptepunten gekend in al die jaren, maar nooit in ons huwelijk. Daar verliep alles zonder haperingen, ook zonder stroomversnellingen. Het geheim is en was heel simpel. Bij ons is niemand de baas, en zijn we het alle twee. Als ik voel aan Anny dat dit voor haar iets belangrijks is, dan laat ik dat aan haar, voelt zij dat iets voor mij echt belangrijk is, dan gunt ze het mij... We spreken en spraken elkaar tegenover de kinderen nooit tegen, ook al hadden we soms een ander gedacht (daar werd dan later wel eens over gepraat, als alles ver voorbij was, en het geen rimpels meer kon veroorzaken, omdat alle wrevel al lang weer weggesleten was)

Het leven was als een malse regenbui, die doordrong in de bodem van ons huwelijkse leven. De pijn en de vreugdes droegen we samen en dragen we nog samen.

Ik kan alleen dankbaar zijn voor het leven dat we kregen met elkaar, voor elkaar, door elkaar... al 46 jaar lang, en het mag gerust zo nog een hele tijd doorgaan...

tot de volgende ?

vrijdag, november 15, 2013

bijterkes

Voilà, de tand die ik afgebeten had is weer hersteld.
En de maaltand die ook niet meer was zoals hij moet zijn, is ook weer opgelapt.
Deze morgen om 8 uur zat ik reeds op de stoel bij de tandarts, en ik was niet de eerste klant ! Ik heb nog eventjes moeten wachten voor ik aan de beurt was.

Volgens de tandarts is het niet door het bijten dat ik steeds weer mijn tanden afbreek, maar door het trekken... Zou best juist kunnen zijn ! Ik heb deze tand gebroken bij het eten van droogvis, en droogvis, daar bijt je eerst in, en dan trek je om er een stuk af te sleuren... Mag niet !
Dus geen droogvis meer...
Je moet de stukjes afsnijden zei de tandarts. Wellicht eet hij geen droogvis, want ik zie het niet echt zitten om droogvis te snijden. Daar zitten graten in !

Met ribbetjes en zo kan dat wel, ook al is het genoegen van het knagen mij dus in het vervolg ontzegd.

djudedju

Maar om het kort te houden: tanden zijn dus bijterkes, geen trekkertjes...

Toen ik deze morgen, in de donkerte, naar de tandarts reed, was het ferm mistig ! Maar nu is het - vanachter het raam - heerlijk zonnig weer ! Hopelijk is het voor een tijdje gedaan met de regen, want de velden liggen er maar verzopen bij!

We hebben ook menen te zien dat het al wat heeft gerijmd, en de bladeren van mijn linde zijn al ferm bruin aan het worden. Bomen zijn duidelijk anders dan mensen: zij bruinen van de kou, en wij van de zon...  We moeten dus ook vliesdekens gaan aanbrengen aan de vorst-gevoelige planten. De zeer gevoelige zijn al binnen gezet.

Heb je het ook gelezen of gehoord, er is weer een voorspeller die zegt dat we een verschrikkelijk harde winter tegemoet gaan ! In december zou het héél de maand hard sneeuwen... Vorig jaar zou het ook zo'n bitterkoude winter worden, maar gelukkig is voorspellen duidelijk geen wetenschap ! We kregen wel een lange winter, maar niet een echt harde winter.

Van mij moet het geen harde winter worden, en liefst ook niet weer zo'n lange winter !
Ik hou van de Lente, ik hou van de zomer, maar herfst en winter hou ik helemaal niet van. Maar dan spreek ik niet echt van de seizoenen op kalenderbasis, want veelal klopt dat niet. Wij hadden dit jaar een lange zomer, en de herfst begon pas heel laat.  Voor mij is het dan ook zo dat de seizoenen gevoelsmatig aanwezig of afwezig zijn. En ergens ben ik het eens met de heel oude manier van denken, waarbij men eigenlijk maar sprak van twee seizoenen: Winter en Zomer.

Geef toe, een mooie lente geeft je veelal een zomers gevoel, en die natte kille herfst voelt soms heel erg winters aan. Spreek met de mensen, en bijna iedereen spreekt nu van de winter, ook al begint die officieel pas op 21 december... Maar 21 december is voor mij de eerste aanzet tot beterschap! Op (of ongeveer op) die dag beginnen de dagen weer te lengen...
Vanaf 21 december zien wij het licht terug komen. Onze Kerst is eertijds door de kerkelijke instanties op 25 december geplaatst, net om het oude Joelfeest of Lichtfeest te vervangen... De concurrentie met dat oude gebruik was te groot, dus heeft men het maar in de kerkelijke ritus opgenomen.

Denk niet dat dit een uniek iets is... Heel wat van die oude zaken zijn blijven hangen, of zijn "verkerkelijkt".... In Eine heeft men ook een paardenommegang, met wijding van de paarden. Nog niet zo ver terug werd die zegening uitgevoerd met het lichtjes "kloppen" met een zilveren hamer op het hoofd van het paard. Die hamer was een restantje van de Hamer van Thor, de dondergod...

(Net als taal vind ik Geschiedenis van de mens héél interessant, het vertelt ons heel wat die ons de mens beter leert begrijpen...)

Ik ga stoppen voor vandaag...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

donderdag, november 14, 2013

Hobbit

The Hobbit (2012 film)
The Hobbit (2012 film) (Photo credit: Wikipedia)
Voila, het boek Hobbit is uit.
Prachtig ! Het lijkt mij niet helemaal de "voorloper" van "In de ban van de ring", maar het is net zo goed een heel mooi boek.
Ik hou wel van die soort Fictie. Voor mij is het echt kunst je fantasie de losse teugel te laten, en een verhaal te creëren van uit je eigen pure fantasie.
Als ik zo'n boek lees, dan zit ik meteen zelf in die wereld. Ik trek zelf mee met de dwergen, ontmoet zelf de boselfen... Kortom, ik duik onder in het boek.
Dat is wat voor mij een boek veel intenser maakt dan een film. Een film geeft mij niet die ruimte tot zelf fantaseren. Het fantaseren is daar reeds door een ander gedaan. Daarom is het bekijken van een film na het lezen van het boek, voor mij, bijna altijd een desillusie.
Gewoon, omdat ik de beelden die ik zelf, in mijn eigen geest, niet kan terug vinden in de film.

Beelden in je verbeelding zijn grootser, niet beperkt door de rechthoek van het scherm, ze omvatten de hele wereld van dat moment. Een film mag nog zo groots zijn, het heeft zijn beperkingen, het speelt binnen een kader.

De wereld die je zelf creëert heeft die belemmering niet. Je zit werkelijk midden in het avontuur, Je moet niet het beeld hebben van de held die het hoofd omdraait om te kijken wat hij daar hoorde, nee, geestelijk kijk je zelf om, want jij bent zelf de held, je leeft je in in de figuur en zijn wereld.

Wellicht dat dit de reden is waarom ik vooral hou van fictie, of het nu Science Fiction is of Horror of een knappe detective... Ik leef mee. Ik ben de speurder, de ruimtepiloot, de held op het eiland vol dinosaurussen... Geen film kan me dat ooit geven.

En toch hou ik ook van een goeie film nu en dan. Liefst zonder sex, zonder bloot, want die scènes zijn voor mij telkens een storende onderbreking van vlotte gang van het verhaal. Men kan rustig het idee van liefde suggereren, maar van mij hoeft men daar echt geen pellicule aan te besteden. Het erge is, dat ik de indruk heb, dat men net die beelden er bij voegt, om meer kijkers te trekken. Mij stoot het eerder af. Neem nu de prachtige reeks The Band of Brothers, daar komt amper een vrouw in voor, en het blijft bij een suggestie van liefde, en het is op geen enkele manier een onderbreking van het machtige verhaal van de tweede wereldoorlog in Europa... Na het succes maakte men nog een tweede reeks, The Pacific, maar daar waren er voortdurend liefdesscènes in te zien, en gaat het verslag van de oorlog verloren in al die scènes die helemaal niets tot het verhaal bijdragen.

Ik vind de liefde en mijn vrouw heerlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat ik de beelden van de beleving van deze liefde zou gaan tonen aan het plebs... Wat mooi is in werkelijkheid, lijkt plat en vulgair als je het tot een schouwspel degradeert.

Nee, in boek en film mag de liefde voor mij rustig een suggestie, een ampel vermelden blijven. Als men de liefde echt wil beschrijven, dan hoort dat niet tot dat enkele lichamelijke te blijven, maar vooral in te gaan op wat de liefde echt is, leven voor en met elkaar. Liefde is immers duizend keer meer dan die momenten van sex.

Nee, het avontuur in boek of film kan de liefde, de echte liefde nooit echt verfilmen, en wellicht daardoor valt ze terug op dat ene, kleine onderdeel van het geheel. Ik ga niet ontkennen dat dit lichamelijke geen belangrijk onderdeel is van de beleving, maar het is niet DE Liefde. het is er slechts een eigenlijk, zeker in tijdsduur, klein onderdeel van gezien in een heel leven vol van die liefde.

Als ze dit te veel, te naakt beklemtonen in boek of film, dan stoort mij dat, dan is het een onderbreking van de lijn van het verhaal. Dan brengt het je weg van het verhaal.

Wellicht dat Hobbit en "In de ban van de Ring" dan ook de boeken zijn waarin ik me helemaal kan laten wegzinken in het verhaal. Alles hoort in het geheel, in de lijn van het verhaal.

... maar ik blijf het boek mooier vinden dan de film's hoe mooi die ook zijn !

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta