Croque Jeannette

English: First successful gay pride parade in Belgrade. (Photo credit: Wikipedia)

Het mopje is ouder dan Methusalem... Twee croque monsieur 's op elkaar....

Ik wil het even hebben over homofilie.
Heb je ook gelezen, gezien, gehoord dat de paus eindelijk ook eens een opening maakt naar de homo's en hopelijk ook naar Lesbiennes, want dat laatste las ik nergens. Maar ja, de kerk is nog wel eens meer behept met vrees voor het vrouwelijke. Wellicht dat celibaat dat hen verhindert normaal te denken in deze ?

Maar het is al een grote stap in de goede richting, dat men eindelijk de homo niet meer kerkelijk gaat veroordelen.

Het zal je misschien verwonderen, maar ik vind dat het vlug is gegaan !
Ik heb in een ver verleden nog gewerkt in een psychiatrische instelling, en toen zaten daar nog mensen omwille van het feit dat ze homo waren. Daar deze mensen verstandelijk in orde waren en dus bekwaam waren om te ontsnappen zaten ze in de gesloten afdeling, bij de "gevaarlijke" zieken. Dat ik daar werkzaam was dankte ik onder meer aan mijn fors postuur, want in die tijd moesten we nog al eens een zieke in de dwangbuis hijsen, en dat was soms behoorlijk zwaar.

Maar eind van de jaren zestig van de vorige eeuw, werden homo's dus nog beschouwd als zieken, als mensen met een geestelijke afwijking, en wellicht dus ook als patiënten, die behandelbaar, zeg maar "te genezen" waren.

Dat wil zeggen dat we in minder dan een halve eeuw van die toestand zijn geëvolueerd naar een toestand waarin de gemeenschap niet alleen de homo aanvaard, maar dat zelfs de kerk over gaat tot erkenning. Dat is heel snel !

Goed, ik weet wel dat er nog pakken mensen buiten lopen die homo's helemaal niet accepteren, en de Russische president vaardigt zelfs wetten uit in die richting. Ook al gaat het daar eigenlijk over het publiek uiten van homofilie. En als ik heel eerlijk ben... dan voel ik dat ook nog een beetje zo, maar niet alleen tegenover homo's, ook tegenover gewone man/vrouw verhoudingen. Ik vind dat het niet echt past dat een koppeltje daar elkaar zit af te lebberen in het publiek. Ik ben nu eenmaal een kind van mijn opvoeding, en wat men ook vertelt, dat blijft hangen. (De gay-parade vind ik een onding)

Het zal voor mensen van mijn generatie wellicht ook veel moeilijker zijn om homofilie te aanvaarden, dan voor de generatie die opgroeit in deze tijd.

En nu ik het toch over verdraagzaamheid heb...
Laat ons ook maar eens een lans breken voor religieuze verdraagzaamheid... Hoe meer ik de haat en de wrevel zie die verschillende religies voor elkaar hebben, hoe meer ik de neiging heb om religie als mijn eigen ding te gaan beschouwen. Een religie waarin ik wel verdraagzaam ben, en ieders overtuiging respecteer.

Ik ben niet steeds zo geweest, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik lees en leer, hoe meer ik verdraagzaamheid hoog in het vaandel ga dragen. Niet alleen in deze zaken. Ik probeer dat ook toe te passen in de gewone menselijke relaties. Me niet meer zo snel kwaad maken over anderen, pogen meer begrip te hebben, ja, te begrijpen.

Ik denk dat dit proces eigenlijk begint met het groot worden van je eigen kinderen, vooral op het moment dat zij een relatie beginnen, en je plots in je eigen nest een ander jong vind, een die anders is opgevoed, anders tegenover bepaalde zaken staat, en die je moet leren aanvaarden als partner van een van je kinderen. Meer zelfs, die je soms moet verdedigen tegenover je andere kinderen, die nog lang niet aan die stap van verdraagzaamheid toe zijn...

Ik vind het jammer dat we dit niet vroeger leren... De wereld kan er alleen maar beter bij worden, als we verdraagzaam zijn voor elkaar.

Het geeft je ook de gelegenheid om de zaken wat meer van op een afstand te bekijken, je voelt je immers minder betrokken, en dan valt het op dat al die verschillen in feite geen verschillen zijn, of slechts heel minieme verschillen, en dat het echt de moeite niet is om er wakker van te liggen, laat staan je er dik in te maken.
Er is eigenlijk maar één ding waar ik me nog steeds aan erger: Mensen die anderen tegen elkaar op zetten. Mensen die menen je te moeten overtuigen tot hun gelijk. mensen die menen dat zij jou moeten gaan redden van het feit dat je niet denkt, niet bent als zij zijn... Ik denk aan politiek, ik denk aan religie, twee groepen die menen dat zij de enig zaligmakenden zijn...

Ik geloof in de mens, niet in doctrines.
Ik geloof in God, niet in het product dat de mens er meent van te moeten maken.

Ik geloof dat de mens goed is, als men hem/haar mens laat zijn.
Mens voor en met elkaar.

tot de volgende ?

De Croo en het "brugpensioen"...

Ik heb brugpensioen tussen haakjes geplaatst, omdat het niet echt een brugpensioen betreft, maar meer een soort verrijkte werkloosheidsvergoeding, maar dat doet eigenlijk weinig ter zake...

De Croo stelt dat het inkomen van de mensen die "genieten" van dit brugpensioen niet meer gemotiveerd zijn om werk te gaan zoeken, en dat er maar 3 % terug aan de slag gaat...
Als de mensen een gewone werkloosheidsvergoeding met degressief bedrag "genieten", zijn ze veel meer gemotiveerd.
Is dat wel zo?
Het hangt er van af wat je motivatie noemt... Als je stelt dat dreigende of werkelijke armoede een motivatie is, dan heeft hij gelijk ! Deze reden is ook het leitmotiv van deze liberaal, die nog veel liever zou zien dat de werkloosheidsvergoeding beperkt wordt in tijdsduur, en dat je na X tijd gewoon zonder enig inkomen komt te zitten. Van motivatie gesproken !

Natuurlijk zit er ook enige waarheid in zijn redenering, men kan wellicht niet meer praten van een behoud van de pensioenleeftijd op 65, en dus nog minder van een soort pensioen op nog vroegere leeftijd, als de mensen steeds langer leven, en de periode pensioen dus ook steeds langer wordt, ten opzichte van de gewerkte jaren, en dan praat ik nog niet over het feit dat men ook steeds langer gaat studeren.

Maar als dreigende armoede de motivatie wordt, dan is er toch iets grondig mis ! Want het niet vinden van werk ligt niet alleen aan de werkloze, maar ook aan het feit of er werkgelegenheid is. Ik ga hier niet weer zagen over het feit gepaste werkgelegenheid, want ook daar valt meer dan een boek over te vullen. Nee, gewoon over de kans om werk te vinden...

En in een periode met behoorlijk hoge werkloosheid, is het voor iedereen duidelijk dat het niet zo evident is om werk te vinden, werk die men aan kan, werk die bereikbaar is en binnen de mogelijkheden ligt van de werkloze. Het feit dat men bijvoorbeeld wanhopig op zoek is naar deskundigen op het vlak van kernenergie, als je metser bent... helpt de werkloze helemaal niet aan een kans.

Bovendien is het zo, dat als je deze onvrijwillig werklozen in ijltempo laat verarmen, je meteen ook de koopkracht aantast, en de koopkracht is hoe dan ook de motor van de economie. Maar het moet uiteraard draagbaar blijven, en er moet een oplossing in het vooruitzicht zijn.

Dus gaan de rechtse politici er van uit dat de enige kans ligt in het stimuleren, het steunen, het bevoorrechten van hen die werk verschaffen, dus van de werkgevers.  Daartoe gaan zij allerlei steunmaatregelen gaan treffen om de werkgevers, de bedrijven zo sterk mogelijk en zo concurrentieel mogelijk te maken. Ze gaan de bedrijven minder belasten, gaan premies uitdelen, gaan op God weet welke manieren allemaal de kosten voor de werkgever drastisch beperken om zo de tewerkstelling te promoveren.

Dit lijkt logisch, maar is het dat ook ?
Niet helemaal...
Als ik wasmachines fabriceer, dan kan ik door al die toelagen en vrijstellingen misschien mijn wasmachines beterkoop verkopen, maar er is geen mens ook maar een dag eerder een wasmachine zal kopen dan hij of zij hem nodig heeft. Ik kan dus alleen hopen dat ik een wat groter procentueel aandeel van de markt verover, maar dit gaat dan ten koste van de ander, dus ook van deze fabrikant gaat men dan ook over tot steunmaatregelen en als wij hier niet nog wat meer cadeautjes geven, is alle voordeel meteen weer verdwenen, en kost het alleen maar.
Er is meer, je zou ook de voordelen kunnen knopen aan de stijging van de tewerkstelling, maar ook dit is grotendeels prietpraat... Je kunt maar één man op een machine zetten, en tenzij het volume van werk dusdanig toeneemt, zijn er ook geen middelen om deze bijkomende machines aan te schaffen, en dan moet men ook nog maatregelen nemen om het marktaandeel te vergroten, anders ga je gewoon een steeds grotere stock opbouwen van producten die verouderd zijn nog voor je ze kunt verkopen...

In de praktijk gaan dus de premies en vrijstellingen niet resulteren in een blijvende tewerkstelling of een veroveren van een groter segment van de markt, maar van meer winst voor het bedrijf, en dat kan voor de fabrikant leuk zijn, maar het biedt geen oplossing voor de tewerkstelling.

Wat je er wel mee bekomt, is het feit dat je de werklozen steeds armer maakt, dat dit resulteert in een daling van de koopkracht, dat die daling met zich meebrengt dat er ook effectief minder gekocht wordt, dat er meer en meer van het beschikbare geld gaat naar de tweedehandsmarkt, en er dus steeds minder tewerkstelling komt, een stijging van de werkloosheid en een steeds verder toenemende verarming.
Wat de rechtse partijen eigenlijk echt willen wordt daarmee een feit ! Een kleine elite van rijken, een grote massa van armeren en afhankelijken.

De echte ziekte van de maatschappij is dus niet de werkloosheid, is ook niet het rijker worden van de rijken en armer worden van steeds meer armen... Volgens mij is de echte ziekte te vinden in het economische bestel !
Heel onze economie is gebaseerd op een steeds stijgende groei !
Men is nu zo ver dat men de grondstoffen vlugger verbruikt dan de aarde ze kan opbrengen, en dat in een steeds sneller tempo, want de economie moet groeien...
Men gaat steeds meer automatiseren, steeds meer de producten maken zodat ze slechts een zekere tijd kunnen meegaan, en ze dan waardeloos worden (en dus ook niet concurrentieel kunnen zijn via de tweedehandsmarkt)...
De enige manier waarop men binnen dat systeem kan zorgen voor een blijvende tewerkstelling, is dus een steeds stijgende productie en een steeds stijgende winst, want die winst is nodig om steeds sneller, steeds goedkoper, steeds meer beperkt in tijdsduur te kunnen produceren.

Dit kan niet niet ongelimiteerd zo verder !
Je hoeft echt geen genie te zijn om dit in te zien.
We moeten heel het economische bestel herzien, we moeten naar een andere vorm van toekomst, en een beter en nuttiger gebruik van de aarde.
We moeten de beschikbare grondstoffen beter verdelen over de ganse wereldbevolking, en ook het beschikbare werk beter verdelen, ook al moeten we daarvoor minder volautomatisch gaan produceren en moeten we weer terug naar een valoriseren van de arbeid.
Mij interesseert het geen fluit wat de werkgever verdient, of het veel is of weinig. Van mij mag hij of zij  verschrikkelijk veel verdienen, zolang iedereen een normaal inkomen heeft met een goed bestaan, beschikt over een goede woongelegenheid, gezond voedsel, goede kledij en goede verzorging, kortom een goed leven, kan het mij niet schelen dat er zijn die veel meer verdienen... Het kan mij geen zier schelen als ik in mijn huis kranen heb uit gewoon metaal en de rijke gouden kranen heeft, als we beiden maar beschikken over drinkbaar water.

Maar we moeten ons bewust worden van het feit dat er geen toekomst meer is in het steeds meer en steeds sneller produceren, en nog minder in het maken van producten die steeds sneller stuk gaan. Onze aarde is eindig, en niet onuitputtelijk.
Tijd dat we wakker worden !

.......................

We zijn dus een paar dagen aar Ambleteuse geweest... Een gemeente die je alleen kunt vinden dank zij het feit dat er bordjes langs de weg staan die je melden dat je er bent... zo klein en zo mooi is het er... Een kust zonder grote hotels, zonder kasten van villa's, alleen maar gewone huizen en een ongerepte kust vol duinen, strand met wit zand, strand met rotsen, mensen die bij laag tij schelpen en mossels gaan plukken, mensen die goeiendag zeggen, en rust...
De tweede dag zijn we Nausicaa gaan bezoeken, het grote aquarium in Boulogne sur Mer... Prachtig en het bezoek méér dan waard ! Maar tegen 's middags was mijn bobijntje afgelopen, en zijn we naar ons kleine hotelletje terug gegaan, heb ik op mijn bed gelegen en hebben we gekeken naar Madame Fletcher in Murder She wrote...
En gisteren steenstokkedood thuis gekomen.
Ik heb Anny gelukkig een en ander kunnen laten zien en kunnen laten genieten van de streek, en ik heb het overleefd. Dus alles is OK...

tot de volgende ?

Mater drup drup kermis drup...

English: The Slack river and the village of Ambleteuse (Département du Pas-de-Calais, France) Nederlands: Het riviertje de Slack en de kustplaats Ambleteuse (Departement Pas-de-Calais, Frankrijk Français : La Slack et la station balnéaire d'Ambleteuse (Département du Pas-de-Calais, France) (Photo credit: Wikipedia)

The Slack River estuary (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag is er de "Grote Rommelmarkt" te Mater, ter gelegenheid van de kermis...
Het spijt me meer dan ik kan zeggen, maar ik ga zelfs niet kijken: het regent !

En als het regent, dan moet je echt de moeite niet doen om naar een rommelmarkt te gaan, de helft van de kramers komt niet, en de rest schermt zijn waren af met grote stukken plastic, zodat je niets ziet. Alleen waar het een bewoner betreft, heb je kans iets te zien: als hij/zij een garage heeft, dan stelt hij/zij de waren uit in de garage... Maar voor die enkelen, hoe sympathiek ze me ook zijn, ga ik echt niet in de regen gaan lopen...
Jammer, want de organisators doen echt wel moeite om van de kermis een echte kermis te maken ! Maar als je het weer tegen hebt, dan is het vechten tegen de bierkaai... (Wat is een bierkaai eigenlijk ?)

Morgen geven ze iets beter weer... Dat zou dan goed zijn voor het vervolg van de kermisactiviteiten... en voor de rommelmarkt te Zegelsem (Kasseifeesten)...

Dus als het goed is, zit de kans er in dat er morgen geen blog is, en voor de daar op volgende dagen, komt er ook geen blog, want dan ben ik voor een paar dagen op vakantie... Naar Ambleteuse.
Ambleteuse, nooit van gehoord ?
Ik ook niet, en toen ik het opzocht op de kaart van La Douce France, vond ik het ook niet, ik moest al een gedetailleerde kaart er bij halen om het te vinden... Zo groot is het dorpje... aan de Opaalkust, niet ver van Boulogne sur Mer, in Frans Vlaanderen...
Toch is Ambleteuse niet helemaal zonder belang geweest in de geschiedenis: Napoleon gebruikte het om een deel van zijn vloot te meren, om een aanval te doen op Groot Brittannië, die er nooit is gekomen.
Voor de rest is er niets gebeurd in Ambleteuse... gelegen aan de zee en aan de monding van de Slack... Ook nog nooit van gehoord.


Op de foto zie je héél de gemeente en de stroom (mondt uit in zee) de Slack... Met wat goede wil kun je er wellicht over springen.

Misschien vraag je je dan af, waarom ga je dan dààr heen? Precies omdat het er zo klein en stil is, en je niet in de drukte verdrinkt. De rotskust is daar, volgens andere foto's niet meer zo hoog en impressionant, dus wellicht is het ook niet echt toeristisch, en is het nog echt kust zoals de kust eigenlijk moest zijn...

En als het slecht weer mocht zijn, dan rijden we naar Boulogne sur Mer, en gaan we Nausicaa bezoeken, de grote aquarium... Zitten we binnen ... en aan 't water achter glas.

Je ziet, we hebben ons al een heel klein beetje voorbereid, en de rest vinden we daar wel, en vragen we aan de mensen van te lande...
Dus... misschien is dit de laatste blog voor een dag of vier...

tot de volgende ?

de overconsumptiemaatschappij

Sinds ergens in augustus zijn we dus begonnen de wereld aan leeg te eten... Op dat moment immers hebben we de opbrengsten overschreden, en verbruiken we meer dan de wereld per jaar kan opbrengen. Je moet geen wiskundige zijn, om in te zien dat - als je niet drastisch gaat inkrimpen- je op een steeds snellere manier die capaciteiten aan het overschrijden bent, er blijft immers steeds minder over.
Hoe ze dat berekenen weet ik niet, ik weet zelfs niet wat ze allemaal wel of niet in rekening brengen, dus zal daar wellicht nog een marge mogelijk zijn, maar zowel naar beneden als naar boven...

Ik ben midden jaren 60 van de vorige eeuw op de arbeidsmarkt gekomen, midden in een zeer sterk groeiende economie. Werk zat, steeds stijgende lonen, betere arbeidsvoorwaarden, stijgende welvaart...

Eind de jaren 70 kwam de eerste knak in die groei, met de eerste petroleumcrisis, en sindsdien is nooit meer het elan van de jaren 60 bereikt, maar desondanks bleef de economie maar groeien,  steeg de welvaart, steeg het welzijn.

Ondanks diverse crises zien wij dat rijken steeds rijker worden, maar ook dat het ritme van de groei is afgenomen en dat het vooral de werknemers zijn die minder snel vooruit gaan, al is er eigenlijk niet echt van achteruitgaan te spreken.

Als je het consumeren bekijkt, dan is er helemaal geen achtergang. Sinds men op TV heeft onthuld dat in de moderne productie men de levensduur inbouwt in de toestellen, weten we ook deels waarom. Als je nu een toestel koopt is het maar gemaakt om een zekere (korte) tijd mee te gaan.
Op die manier bouw je het consumeren in de productie in.

Door het steeds sneller uitputten van de wereld en zijn grondstoffen, moest men een nieuwe industrie in het leven roepen, bestaande uit het recupereren van de grondstoffen uit de oude kapotte zaken. Het sorteren van je huisvuil heeft daar ook mee te maken. Dit is echt niet alleen om de hoop afval op die manier te verminderen, nee, het is ook een terugwinnen van grondstoffen.

In heel wat derdewereldlanden zien we mensen in zeer ongezonde omstandigheden gevaarlijke componenten terugwinnen uit onze afval. Grondstoffen verwerven via mijnbouw is gevaarlijk, het verwerven van die grondstoffen uit afval lijkt in veel gevallen al even gevaarlijk.

Maar desondanks overschrijden we dus steeds sneller de capaciteit van onze aarde...
Als een bedrijf niet groeit, dan beschouwt men dat als achteruitgaan. Onze taal is daarin duidelijk: "Stilstaan is achteruitgaan"...
Maar is dat wel zo ?
Moeten wij wel steeds "groei" kennen? Moeten wij wel steeds meer produceren aan steeds meer concurrerende prijzen?

Als ik kijk naar mijn kleinkinderen, dan zie ik regelmatig dat ze weer een nieuw model smartphone hebben... Nee, de oude was nog niet stuk, maar met die nieuwe kun je weer iets meer dan met die oude, en het gaat ook nog sneller, opa... En ik die dacht dat een telefoon, ook al is het een smartphone, in hoofdzaak diende om te telefoneren... Maar nee, ik zie ze nu via Facebook en Twitter met elkaar telefonisch op het internet zitten...

Telkens en telkens weer zitten er in de nieuwe modellen nieuwe piefjes... en dus moeten ze die hebben "om mee te zijn"...
Als ik kijk naar de prijzen van die dingen, dan vind ik dat verschrikkelijk duur. Zij niet.
Nu stel ik vast dat dit ook "goede" kanten heeft... De helft van mijn kleinkinderen gebruikt alleen "oude" toestellen, van een of een paar jaar oud, die ze dan gratis of bijna gratis krijgen van hun klasgenootjes.  Ik vind hun speeldingen even blits als die spiksplintere, maar ja, wie ben ik...
Ook op de rommelmarkt zie je die dingen liggen...
Net zoals steeds meer tweedehandskledij...

Ik heb de indruk dat er toch wel wat roert... Wellicht ook door de crisis, en door het feit dat de mensen hun manier van leven willen behouden, ook al moeten ze het dan doen via tweedehandsmarkt.

Ik vind dit positief.
Het kan met zich brengen, dat men de strategie in de productie weer wat gaat aanpassen naar een langere levensduur...
De mensen nemen het niet en je ziet ook weer herstellers op de markt komen. De wegwerpcultuur lijkt wat af te remmen.

Hoe dan ook, als mijn kleinkinderen ooit nog willen kunnen genieten van hun kleinkinderen, dan moeten ze de aarde in ere houden, ze leven er op !

Tot de volgende ?

Kom pjoeteren !

't Is tegenwoordig 't een en 't ander met al die vreemde woorden in ons moeders taal... Niet dat ik er iets tegen heb, maar soms weet ik gewoon niet meer waar ze het over hebben. Vooral waar ze beroepen plots in een Engels of Amerikaans sausje dippen... Neem nu het edele beroep van kuisvrouw, om een of andere reden vindt men dat dit plots niet meer deftig klinkt en noemen ze haar Floor Manager, zij die de vloer beheert... Ze blijft wel kuisen. Voor het zelfde loon. Alleen haar naam is volgens insiders (!) wat hoger gevalueerd (!).

Dat laatste fenomeen is een modeverschijnsel... Om een of andere reden past het niet meer te zeggen wat je doet, en om toch niet te liegen, geeft men er nu ronkende liefst Engelstalige omschrijvingen aan. Dat doet me denken aan lang geleden: het oude vrouwtje was heel fier dat haar zoon een job had in Brussel, in de Grote Post (ze sprak het uit met hoofdletters , hij was er "estampilleur"... Met andere woorden, hij zette de stempel op de postzegels... Maar dat klonk natuurlijk niet zo sjiek als estampilleur hé...

Net die neiging om jezelf en je kinderen op een hoger schavotje te plaatsen, doet je naar omschrijvingen grijpen die nog wat stralender, nog wat blitser zijn... Je hebt het gemaakt, je zoon/dochter heeft een belangrijke functie !

Maar is er eigenlijk een functie die belangrijker is dan de andere ?
Is iemand die de leiding heeft echt belangrijker dan een uitvoerder van een simpele taak?
Ik meen van niet, mocht diene simpele er niet zijn, dan mocht die leidinggevende daar zelf dat werkje gaan doen.
Met andere woorden, we zijn eigenlijk allemaal maar even waardig (Met uitzondering van de politici, die verprutsen alleen maar).
Voor mij is een huisvrouw geen cent minder waard dan een zakenvrouw of een directrice... Voor mij is de man van de vuilkar zeker even belangrijk als uw huisdokter. U kunt niet zonder. Niet zonder de een, niet zonder de ander.

Als ik het goed bedenk, dan lijkt het mij dat de logica zegt, dat geen enkel tandwiel goed werkt, als niet iedere tand precies in iedere groef grijpt. In onze moderne maatschappij is dat meer dan ooit het geval. Vroeger, in de tijd dat ieder dorpje min of meer zelfbedruipend was, toen ieder dorpje eigenlijk een economische entiteit was, was iedereen belangrijk, maar nu, nu de zelfredzaamheid in feite veel lager is dan toen, is dat meer dan ooit het geval.
Vroeger waren er veel minder technologische hoogstandjes in ieder huis. De pomp en waar er rolluiken waren het rolluik, waren zowat de enige echt technische dingen. Daar moest je iets van kennen om het bij breuk te herstellen. Voor de rest kon men zich meestal zelf wel behelpen. En anders kon iemand van het dorp je wel uit de nood helpen.
Tegenwoordig is zo wat alles technologie in en om het huis. Je hebt geen bel meer waar je de klepel tegen de klokmantel slaat, nee, het is een elektrische schel, waar niets aan te herstellen is, maar te vervangen is, wellicht door eentje met keuze uit 5 melodieën... Eenmaal binnen raak je de schakelaar aan om licht te maken, tenzij je werkt met een bewegingsmelder, dan gaat het automatisch... en zo kun je heel je woning aflopen... En tenzij je een scholing hebt in een of ander technologisch vak,  kun je wellicht in geval van nood, geen enkel van die dingen herstellen als dat nodig blijkt.
Ik denk dat dit ons een soort minderwaardigheidsgevoel heeft bezorgd... En daarom gaan we onszelf, en de onzen een hoger titel gaan geven, stempelen ze niet langer de brieven af, maar zijn ze estampilleur....
Maar dat alles maakt dat we steeds meer en meer van elkaar afhankelijk zijn. En het gaat nog verder... Men gaat steeds meer specialistisch werken ! Iemand die in een autofabriek werkt hoeft geen jota meer te weten van die auto, hij moet alleen weten waar hij van ieder passerend stuk die drie vijzen moet vast draaien...
Dit maakt ook dat de echte beroepsfierheid er niet meer is. Men gaat zijn job doen, en dan zo snel mogelijk weer naar huis, in de sofa, voor de TV...

Ik vermoed dat daar ook een beetje het geluk zoek is... Iets wat men veel te ver zoekt.

tot de volgende ?

Panda Daisa

The BBCi Pandas (Photo credit: Bods)

Elio di Rupo is weer de pineut. Hij heeft het aangedurfd om een koppel pandaberen naar Paira Daisa te laten gaan in plaats van naar de Zoo te Antwerpen. Talrijke NVA-ers kwamen hun verontwaardiging spuien op het scherm.

Maak jij je daar nu druk om ?
Ikke niet.

Om eerlijk te zijn, voor mij is het beter dat ze naar Paira Daisa komen, want die dierentuin ligt zo wat aan mijn achterdeur, Antwerpen is véél verder weg. In die zin kan ik ook de Antwerpenaars begrijpen die de beren liever bij hen kregen, maar voor de rest laat het mij Siberisch koud.

Maar dat Panda's een politiek punt vormen in ons land, dat maakt het nu aan heel de wereld duidelijk hoe "beestig" onze politiek wel is...

Aan de ene kant vind ik het leuk dat we nu eens Panda's in levende lijve kunnen gaan zien, aan de andere kant vind ik het erg dat men van die beesten show-artikelen maakt, die telkens van dierentuin naar dierentuin hobbelen, om door de massa mensen bekeken te worden.
Dat men Panda's houd in dierentuinen, is de redding geweest en is het nog van deze soort, maar ze nu verdiemelieren als showartikels... nee, voor mij hoeft dat niet zo nodig.

Maar ja, de verkiezingskoorts lijkt al weer aan het rijzen... Volgend jaar moeten wij met zijn allen weer bollekes gaan rood kleuren om zo onze politieke wil kenbaar te maken. Ik heb al meermalen gezegd dat  ik niet geloof in het huidige politieke systeem, waar niet de verkozene maar de partij de wet dicteert. Om eerlijk te zijn zouden ze dus de stembrieven beter sterk vereenvoudigen, en je alleen laten kiezen tussen die of gene partij, met nadruk op gene...

Toch ben ik zelfs voor één keer overtuigd van het belang van deze verkiezing, omdat voor sommigen het doel van deze verkiezingen de splitsing is van ons land. Een land dat in werkelijkheid niet echt kan gesplitst worden, gewoon al door het feit dat je Brussel noch bij Vlaanderen, noch bij Wallonië kunt voegen, en dan zwijg ik nog over dat stukje Duitstalig gebied...

De enigen die werkelijk brood zien in de splitsing zijn de politici, die er een uitbreiding van hun macht en de postjes in vinden. De stilzwijgende meerderheid van dit land is helemaal niet geïnteresseerd in splitsing.

Maar er is meer waar ik bang van ben...
De Nieuwe Vlaamse Alliantie... Een alliantie is een bondgenootschap, een verbond. We kunnen dus net zo goed lezen : Nieuw Vlaams Verbond... Is dit een verwijzing naar het oude verbond ? Het Vlaams Nationaal Verbond ????
VNV heeft nog een leuke bijkomstige betekenis: Vlaams Nationale Vrienden, en dat is toch wel de naam van de kerngroep van NVA zeker ...
Ik stel me grote vragen.
Ik maak me heel erg ongerust.
En de zeer rechtse houding van die partij stelt me zeker niet gerust.

Ik hou niet van extremen. Ik hou niet van mensen of van partijen die zich duidelijk profileren naar uiterst links of naar uiterst rechts... Beide vormen doen mij te veel denken aan dictatoriale uitwassen die we in ons verleden zagen.

Ik hou van het gezonde boerenverstand, die poogt de kerk in 't midden van de parochie te houden, zoals we dat plegen te zeggen...
Ik hoop dat de mensen zich volgend jaar voor het eerst bewust zijn van het belang van hun stem.
Ook al gaat het over politiek, over een bestel waar ik niet echt in geloof, dit keer gaat het over veel meer... Straks zitten die Pandaberen niet in Paira Daisa, maar in het buitenland !

djudedju

tot de volgende ?

daar is de regen...daar is de herfst !

Het lijkt of die lange heerlijke zomer voorbij is. Ik zit hier met amper genoeg licht om mijn klavier te zien ( ik kan niet blind typen)... Nog een beetje meer wolken, en ik mag midden op de dag het licht aansteken. Ik zie dat Anny dat in de zitplaats al heeft gedaan, daar zit je wat verder weg van het raam, en is het altijd wat minder licht.

Dus daar is het seizoen waar ik ieder jaar zo tegen op zie: het donkere seizoen.
Ik heb veel minder problemen met regen, kou dan met het feit dat de dagen zo kort worden. Ik zie dat de zon maar meer opstaat om 7.10' en al weer ondergaat om 20.08'... Je ziet, de dagen zijn al korter dan de uren waarop je normaal pleegt wakker te zijn, actief te zijn.
Met andere woorden, we leven al weer tegen het natuurlijke ritme in, of de natuur is helemaal niet meer aangepast aan het moderne leven.

Ik heb er een hekel aan dat ik al op ben, en het licht is er nog niet, of nog niet volledig, en ik heb er al even zeer een hekel aan dat het al donker is als ik nog volop actief ben... Het lijkt dan wel of er iets mis is met me, en eigenlijk is dat dus ook zo, ik leef tegen de natuurlijke gang de dingen in. Normaal moeten we met de kippen op stok, en moet de zon al volop schijnen als we weer goed en wel leven.
Want slapen, dat is een beetje dood zijn. Dat is een soort tijdelijk afscheid van het bewust leven.

Voor me zit Lowietje de parkiet nog wat suf rond te kijken, hij poetst zijn veren wat, en als alles goed ligt, stopt hij zijn kopje maar weer tussen zijn pluimen. 't Is nog niet eens licht. De vogels buiten haasten zich tussen de vlagen in, om wat eten bijeen te scharrelen, en ik zie dat er al verscheidene zijn die nu en dan eens de voederplank bezoeken, zien of er nog niets te verkiskassen is... Ook voor hen is vandaag het begin van de winter.

In de loop van deze of volgende week komt er een man bestek op maken om mijn tuin eens weer in orde te brengen. Zelf kunnen we het niet meer, noch Anny, noch ik... Dus moeten we maar een buitenstaander aan het werk zetten. Eigenlijk is dat een beetje gek, want Frederik is van beroep tuinier, maar hij is momenteel werkloos, en de reglementering laat niet toe dat hij dan bij ons zou komen de boel opkuisen. Ik snap het nut van de reglementen wel, maar ergens is het toch niet helemaal logisch.
Nu ja, hoe dan ook, het komt dus met tijd en boterhammen in orde, en bij leven en welzijn, hebben we volgend jaar terug een nette tuin. En dat zal wellicht makkelijker zijn om het wat bij te houden. Alle vlug groeiende (woekerende) planten moeten er uit, op die manier dat ons beeld van een wilde tuin wel blijft, maar makkelijker onder controle te houden is.

Misschien gaan er zelfs wat nieuwe planten bij moeten waar andere verwijderd worden... wie weet. We zien wel. Het doel is te komen tot een tuin die zo weinig mogelijk werk vraagt, en toch mooi is om te zien en een kleine biotoop vormt voor zoveel mogelijk natuurlijk leven. Wij hebben nu veel vlinders en vogels, en dat zouden we liefst willen behouden... Maar ik vrees dat de vogels wel een beetje nestgelegenheid zullen verliezen, omdat zij nogal in die woekerplanten nestelden...

In de academie ben ik dus alweer druk aan het kleien... Heel wat vrienden van vorig schooljaar terug gezien, en vastgesteld dat het schoolse ritme voor velen slechts moeizaam te herpakken is, er zijn er nog een heleboel die de weg terug naar school nog moeten vinden.

Ik heb tijdens de lange vakantie twintig kilo gewone klei omgewerkt tot papierklei... Ik vind dat de mogelijkheden daarmee groter zijn, zeker voor wie figuratief werkt... En daar in de papierklei die je kunt kopen geen chamotte zit, maak ik die dan maar zelf, ook al is daar heel wat kneedwerk aan !

Ik ga stoppen, 't wordt te donker.
djudedju

ZOOOMER !!! Waar ben je ?????

tot de volgende ?

PS: in het veld voor ons zijn de aardappelen doodgespoten, klaar om te oogsten... Nu liggen ze in vette natte klei onbereikbaar te wezen, de huizengrote machines kunnen wellicht niet tegen de modder ?