Volle maan

Heb je het ook gezien? Vannacht was het volle maan !
En daar het een heldere nacht was, was het echt maneklaar, het scheelde niet veel of je kon je gazet lezen zonder licht aan te maken.
Maar met die maan heb ik slecht geslapen...

Het is warm, dus staat 's nachts het raam open, en is het rolluik een heel stuk omhoog... en dus is het klaar in de kamer, veel klaarderderder dan we gewoon zijn... Maar bovendien leek het wel of alle hanen in de buurt (uitgenomen mijn eigen hanen, die sliepen de slaap der rechtvaardigen of die der luie hanen) klaar wakker, waren en ook niet goed wisten of het nu nacht was of dag. En voor alle zekerheid kraaiden ze dan maar nu en dan, en dan antwoorden de anderen, in een idiote reflex...

En ik ? Ik lag te luisteren en naar de zoldering te staren. Ik hoorde Anny verscheidene keren op staan en naar beneden gaan (met haar blote voeten op de koude vloer, om af te koelen) om iets te gaan drinken. Dan naar het toilet. De waterspoeling die lawaai maakt. Anny die heel stilletjes in bed kruipt om mij niet te wekken (!).

Je ligt dan op van alles en nog wat te denken. Georgette die overleden is, en wanneer zou het begrafenis zijn? Zouden er weer paarden komen in de wei naast ons? Want Mario heeft de grote tank met drinkwater terug geplaatst. Gek dat pauwen veel minder roepen dan hanen. En we hebben nog geluk, of die ezels aan de Hauwaert slapen, of de wind zit goed, zodat we die tenminste niet horen balken....

Toen ik Anny hoorde zachtjes snurken, heb ik stilletjes het licht aangemaakt, en ben beginnen lezen in een gek boek over allerhande bizarre feiten van vissenregen tot klopgeesten en dergelijke... Allemaal artikeltjes uit oude tijdschriften en kranten. Of ze hadden toen veel meer last van de komkommertijd, of er gebeurden vroeger veel meer gekke dingen dan nu...

Licht weer uit, pogen te slapen.
Lukt niet.
Licht weer aan, weer lezen.

Vanmorgen viel ik dan bijna in slaap op het moment dat we normaliter opstaan, dus, hop! het bed uit.
Rustig wat op het toilet gaan zitten, boekje lezen, en dan mijn turnoefeningen gaan doen.

Mijn pyamavest gaan afdoen, zoals iedere dag op de weegschaal gaan staan. Ja, die 4 kilo blijven er af, het lijkt wel of ik dus echt aan het vermageren ben ! Joepie ! En ik moet zeggen dat ik er niets voor doe, ik eet gewoon minder omdat ik minder trek heb. Ik denk dat nu pas de gevolgen van het stoppen van alcohol te gebruiken beginnen te werken. Vroeger dronk ik een aperitiefje, eens een galaasje wijn, en wellicht waren dat ook dingen die je meer doen eten? Het minder eten is ook niet plots gekomen maar heel geleidelijk. Plots stel je vast dat je 's avonds niet drie, maar slechts twee boterhammen meer eet, en dat je 's middags ook minder vlees eet, en zelfs minder groenten neemt.

Anny is al veel langer in die fase van weinig eten, blijkbaar hoort dat ook wat bij de leeftijd. Maar dat ik er wat magerder door wordt, dat is mooi meegenomen !

Ben jij ook een van die mensen die iedere dag op de weegschaal staan? Doe het maar niet, want een mens is een gek ding om te wegen. Ik weeg me wel iedere dag, maar heb geleerd dat ik veel meer de tendens dan het gewicht van de dag moet bekijken... Het dagelijks wegen vertoont soms gekke uitschieters, zowel naar boven als naar beneden, die een of twee dagen later weer helemaal verdwenen zijn. Je moet dus bijna een soort grafiek maken om de tendens te zien, en te kijken wat er werkelijk aan de hand is.

Toen ik stopte met het nutten van een glaasje wijn en/of aperitief had ik wonderen verwacht, maar er gebeurde niets. Blijkbaar moest mijn lichaam zich eerst aanpassen aan de nieuwe manier van leven... En denk niet dat leven zonder alcohol erg is... Helemaal niet, in tegendeel. En hou je van de smaak van een glaasje wijn of een pintje bier ? Ook niet erg, tegenwoordig vind je die dingen ook zonder alcohol. Natuurlijk is het niet helemaal hetzelfde... Maar toch...
Ik herinner me de uitzending op TV, waar ze een hele zaal jonge mensen gratis bier aanboden op een groot dansfeest. Wat de jonge mensen niet wisten, is dat het alcoholvrij bier was... Ze amuseerden zich zoals anders, vroegen zelfs nu en dan een colaatje, want straks moesten ze rijden, en ze begonnen het al te voelen... Gek, te gek !  Als je het niet weet, niet beseft, dan denk je dus niet alleen dat je alcohol drinkt, nee, je "voelt" het ook !

Een verbazingwekkende test, die ik nu veel beter kan geloven dan vroeger... Omdat ik nu weet dat je echt geen alcohol nodig hebt om plezier te hebben in een groep...

Ik voel het dat ik te weinig heb geslapen vannacht.
djudedju

tot de volgende ?

Exit

Gisteren zijn we, terwijl we van de ene winkel naar de andere reden, ook nog eens langs geweest bij Georgette van café Pallieter...
Georgette is zo wat familie geworden in de loop der jaren. Een wijs mens, een echte moeder, die haar deel heeft gekregen, en dus wist wat pijn deed en hoe je de pijn kunt verzachten van het leven.
Een ziekelijke man, een bende kinderen, en later schoonkinderen, kleinkinderen en nog niet zo lang geleden een eerste achterkleinkind.... en ook nog niet zo lang geleden een zoon verloren. (Een kleinkind was al eerder overleden, een kind van de overleden zoon)...
Ze hield jarenlang een winkel en café, en was dus geconfronteerd met zowat het leed van heel de dorpsgemeenschap, want een cafébazin is ook een soort biechtvader.

Ik had ze leren kennen, omdat de vergaderingen van de Christelijke Centrale Hout en Bouw ook daar plaats hadden, in de keuken... Een beetje weg van het café, maar dicht genoeg om betrokken te zijn met het leven van een cafébazin. Toen waren al haar kinderen nog jong, ik heb ze allemaal weten huwen, ik heb er al de kleinkinderen weten geboren worden, en heb er gezien hoe Georgette een beetje een moederfiguur werd voor mijn vrouw. Wij woonden immers ver weg van onze beide thuis, en Georgette was, met al haar ervaring en wijsheid, een vrouw waar je tegen kon klappen, en die naast een luisterend oor, ook nog veelal goede raad wist te geven...

Zo werden we een soort familie.

Georgette zag er gisteren helemaal niet goed uit, en amper hadden we haar gezien, of de verpleegsters kwamen binnen voor de verzorging. Toen we terug binnen mochten, dacht ik warempel dat ze dood was (Ik dacht aan ons Pa, die ook overleed tijdens de verzorging), maar dan zag ik haar ademen. Haar kleur was echter de kleur van de dood...
Stillekens bekwam ze weer een beetje, maar nu en dan zat ze te grijpen naar dingen die er niet waren, en zei ze dingen waar wij geen verband mee vonden...
Later beterde ze weer wat, haar kleur beterde wat, en ze vertelde nu en dan zinnige dingen, onderbroken door woorden die we niet konden plaatsen...
Na een drie kwartier zijn we weggegaan, en zegden elkaar dat ze er niet goed uit zag...
Veerle, haar dochter zou me bellen, zodra ze van de specialist wat meer wist...
Vanmorgen de telefoon. Al vroeg, ik was me aan het wassen.
"Antoon? Ik heb slecht nieuws..."
Ik wist al wat zou volgen.
Georgette is niet meer.

Onze leenmoeder zit nu misschien te keuvelen met ons moeder en onze Koen, haar Roland en Matthias.

We hebben de zoveelste begrafenis van dit jaar voor ons, maar nu een heel pijnlijke.

Op zo'n momenten hoop je dat er leven is na de dood, hoop je dat het afscheid niet voor eeuwig is.
Hoop je dat al de dingen die je elkaar nog wilde zeggen, toch nog gezegd kunnen worden
hoop je
hoop je

Er is geen antwoord, en als ik het antwoord eindelijk weet, kan ik het je niet komen zeggen.

alleen hoop rest
en liefde die plots zonder richting staat te kijken.

tot de volgende ?

de goudfazant

Vandaag zag ik toevallig op Google+ een foto van een goudfazant. Wat een prachtige kleuren hebben die beestjes !
Ooit heb ik er nog gehouden, gewoon als een levend sieraad.
En toen, en nu nog, vraag ik mij de reden af, waarom die beestjes zo kleurig zijn ?

De meeste dieren die behoren tot de prooidieren, hebben een schutkleur, of een andere vorm van camouflage, waardoor ze heel moeilijk te zien zijn. je kun twintig keer langs een boom passeren waarin een uil zit, zonder het beestje ooit te zien... Maar bij de vogels zijn er heel wat uitzonderingen !

Gewoonlijk zijn de vrouwtjes dan wel voorzien van een schutkleur, maar de mannetjes pronken in alle kleuren van de regenboog. Er zijn uitzonderingen op, ik geloof dat het de edelpapegaai is, waar het vrouwtje knal rood is, en het mannetje groen. Maar meestal is het dus het mannetje die pronkt in schitterende opvallende kleuren. Moeten ze misschien dienst doen als een soort levende bliksemafleiders ? Die met hun felle kleuren de jagers moeten weghouden van het verscholen nest ?

Soms zie je dat gedrag ook bij mensen... Sommigen pronken in schitterende kledij, opvallende juwelen, uitdagende houdingen om alle aandacht naar zich te trekken, terwijl andere mensen eigenlijk nooit opvallen... Hier gaat het niet over het weglokken van de jagers, maar eerder het aantrekken van de "jagers", ook al heeft dat woord hier een gans andere betekenis....
En dan denk ik meteen aan de Moslims, waarvan sommigen hun vrouwen verplichten om in vormloze kledij rond te lopen, soms zelfs met een afgedekt gelaat... Daar zou het wel een bescherming kunnen zijn van het vrouwtje...  Ook al geeft men het dan een godsdienstig kleedje..

Allemaal een beetje gek eigenlijk. Wij moeten geen nestelende partner beschermen, we moeten niet pronken om een partner te veroveren, bij ons is het paringsritueel op heel andere zaken gebaseerd. Maar toch zie je er altijd wel enkele die alles doen om op te vallen.

Dat maakt voor mij het terrasjes-zitten zo heerlijk. Kan ik genieten van de pronkende mens.
Soms is het heel leuk, zie je er eentje die bijna niet kan stappen omdat de hakken veel te hoog en veel te dun zijn, soms zie je er die pogen sensueel met hun derrière te draaien, ook al gaat het hen niet goed af. Soms heb je er die heel luid praten, voor héél de goegemeente, soms net andersom, die zo steels en dievelings tegen elkaar staan te vezelen, dat iedereen wel moet proberen er toch iets van te horen....

Ik vind het leuk. Net zoals ik die pronkende goudfazant leuk vind.
Alleen, die fazant doet dat met zijn eigen pak, terwijl de mens het doet met een gekochte outfit... De laatste tijd zie ik ook steeds meer en meer mensen die hun eigen lijf gaan "opsieren". Je ziet steeds meer en steeds gekkere piercings en steeds meer en steeds grotere tattoos...
Toen ik jong was, waren piercings en tattoos iets wat we zagen bij "wilde" volksstammen ergens in een brousse aan de andere kant van de wereld, waar we alleen van wisten door verslagen en foto's van missionarissen en andere ontdekkingsreizigers... Nu is het hier mode.
Een teken van beschaving ? of net van het terug wild worden ?

Ach, het zal allemaal wel weer verdwijnen en nadien nog wel enkele keren terugkeren en verdwijnen... Net zoals de mode...
Het valt me op dat ik steeds meer kledij zie, die ik ooit al eens, heel lang gelden heb gezien... Die ooit al mode was...

De fazant echter, die blijft zichzelf trouw.
Blinkend in zijn pakje

tot de volgende

Stichting Levend Erfgoed

Nu zondag, 25 augustus 2013 is het weer DE dag van het Levend Erfgoed in ons landje... In Puyenbroek is er weer een bijeenkomst van alle mensen die geïnteresseerd zijn in onze Belgische rassen, en van al die rassen die er voor hen komen showen...

Je kunt nu wel zeggen: "Wat interesseert het mij dat er een Oost-Vlaams koeienras bestaat, of een Brakelse kip... Ik heb geen dieren, en ik hou niet van beesten...
Oh nee ? Hou je van een lekker biefstukje? Of een malse kippenbil  op je bordje ?
Waar denk je dat dit vandaan komt, uit de blote blauwe hemel ?
Nee, van nutsdieren...
En nutsdieren zijn dieren die men heeft geselecteerd om zo voordelig mogelijk te zijn voor het doel waarvoor men ze hield en houdt....
Waarom heeft men een Oost Vlaams koeienras ? Omdat men gezocht heeft en gekweekt heeft naar een dier dat hier, in deze regio het best floreerde, en het meest opbracht. De oude rassen waren dan ook veelal dubbeldoel-rassen, zowel voor de productie van vlees als voor de melk.

En je kunt die redenering eigenlijk doortrekken voor ieder ras... Ooit is het ergens gekweekt, omdat het zo het best voldeed aan een behoefte voor die of deze regio...

Een herdershond voor schapen is anders dan een koehond (bouvier),  die gekweekt werd om te waken over een kudde koeien... Een schoothondje was heel iets anders dan een trekhond.
En zo kweekte men kippen voor de leg, kippen voor het vlees en de leg, kippen zuiver voor het vlees, en kippen waarvan de hanen enorm goede en sterke vechters waren...

Alles had en heeft zijn doel...
En nu kun je denken: dat is voorbijgestreefd, maar niets is minder waard !
Nu nog steeds worden die oude rassen nu en dan gebruikt om bepaalde kenmerken in andere rassen in te brengen, om nog betere nog meer productieve dieren te creëren...
Men heeft ook vastgesteld dat bepaalde rassen veel beter bestand zijn tegen bepaalde ziekten dan ander....
Kortom, wij hebben met onze oude rassen een schat die we moeten koesteren, niet alleen omdat ze mooi zijn, eigen zijn, maar ook omdat ze een genenpoel zijn, waar uit men kan putten voor de toekomst.

Eén ding vind ik een beetje jammer, en een vervalsing van wat het oorspronkelijke ras eigenlijk was... Je moet maar eens naar een tentoonstelling gaan van kleinvee... Je ziet ook daar heel wat van onze oude inlandse rassen. Neem nu bv de Brakel, een prachtige kip, die in de tijd over zowat gans de wereld werd uitgevoerd, om wille van zijn legvermogen (The everyday-layer)... Als je nu die prachtige kippen ziet staan, dan zie je eigenlijk iets heel anders... Je ziet een kip die men selecteert op de mooiste en de beste benadering van het ideaalbeeld van hoe een Brakel er eigenlijk uit moet zien... En in plaats van een kip die zowat elke dag zijn ei legt, hebben we nu Brakels die schitterend mooi zijn, maar geen 100 eieren meer leggen per jaar...

Zonder die exposities zou de Brakel wellicht al lang en breed verdwenen zijn, dank zij die exposities hebben we nu eigenlijk een andere kip dan de Brakel van toen...

Kortom, we maken ergens een fout in het "behouds - systeem" van onze rassen.
We laten de herder niet meer zorgen voor zijn kudde,
we selecteren de kip niet meer op zijn leg maar op zijn verenpak
we houden de mooiste Oost Vlaamse koe en niet de beste

                                                 Mechelse haan


Men gaat soms nog veel verder...
Neem nu de boxer (geen Belgisch ras), die gekweekt werd als vechthond, die moest vechten tegen stieren (Onze voorouders hadden heel andere begrippen van sport dan wij hebben). Men kweekte daartoe honden die een aparte beet hadden, en die eens ze gebeten hadden, niet meer loslieten. Dat groeide uit tot een verkorte muil. Maar als je nu de huidige boxer ziet, dan heeft men voortdurend gekweekt naar een nog kortere muil, en heeft men dieren die wellicht met de beste wil van heel de hondenwereld, geen stier meer zouden kunnen vastgrijpen in een beet...
Bovendien is die muil nu eigenlijk gedeformeerd, en het dier is niet meer normaal. Het heeft met andere woorden last van die muil.

Je kunt bij bepaalde goudvissen ook zo'n extremen zien qua vinnen en kop, waardoor de vissen nooit meer in het wild zouden kunnen overleven...

Kortom, we zijn soms verkeerd bezig...
We zouden moeten streven naar het behoud van de kwaliteiten van die dieren... Ook al hebben we die kwaliteiten niet meer nodig. Er is niemand die er nu nog aan denkt om honden te laten vechten met stieren (alhoewel, we zien wel honden die gekweekt worden om tegen elkaar te vechten, waar men dan grote sommen op verwed, net zoals eertijds op de hanengevechten.)
Maar toch, als we ijveren voor behoud, moeten we ook pogen niet alleen het uiterlijk te behouden maar ook het nut.

Voor mij is een boxer een mooi dier, maar ik zie véél liever de boxer van het oude, oorspronkelijke model, dan de dieren met zo'n platte muil, die er wat clownesk uit zien...

En als ik hier de Brabantse kip zou houden, dan zou ik die houden voor zijn leg, niet alleen omdat hij mooi is.  Wist je trouwens dat deze kip ook Brabançonne wordt genoemd, omdat hij de "Belgische" kleuren heeft ?

Echt als je niet weet waar naartoe zondag, ga naar Puyenbroek... Misschien zien we er elkaar wel eens in levende lijve...

tot de volgende ?

Foire aux Artisans ofte "de zelfdoenersbeurs"

Gisteren zijn we dus, onmiddellijk na de begrafenis, vertrokken naar Hoves (Hove), een deelgemeente van Silly. Het is niet zo ver weg, en al vlug zagen we het probleem... Van meer dan een kilometer van Hoves stond de baan langs weerszijden vol met auto's... Parking !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Juist voor de markt zag ik aan ander kant van de straat een zijstraatje... Hier eens proberen.... En een heel end verder Bingo ! een plaatsje ! We stonden toch zo'n halve kilometer ver, maar in de gegeven omstandigheden was dat "dichtbij"...  Eén ding was positief, als er zoveel auto's stonden en een plaatsje aan het zoeken waren, dan moest het toch wel de moeite zijn !!!????

Het is de moeite. Ook vandaag kun je het nog bezoeken, al valt het weer niet mee, maar in tegenstelling tot een rommelmarkt, zijn omzeggens al die kraampjes overdekt, en een heleboel staan er zelfs in grote tenten opgesteld, dus het kan best !

En het is waarlijk de moeite, bij ons staat het genoteerd om ieder jaar op de agenda te plaatsen !
Ook al heet het Foire aux Artisans, je moet dat met een korreltje zout nemen, vandaar dat ik het vertaalde als de "zelfdoenersbeurs"... Want het gaat zeer breed !

Aan het eerste kraam kwamen we bij een kaasboerin terecht ! En toen ik de naam bekeek, zei ik tegen Anny dat dit een Nederlandse naam was, en de dame knikte blij van ja ! Ze bleek afkomstig uit Gouda ("Ik ben in de kaas opgegroeid !") en had nu een kaasboerderij in Thoricourt (ook niet zo ver weg). De kaas was heel lekker van rauwe melk gemaakt, en dus kochten wij een en ander...

We zagen er nog kaasboeren, drankstokers, kruidenverkopers en dergelijke, allemaal dingen die ik eigenlijk niet bij artisans zou stoppen, maar die toch wel heerlijk waren om te zien en om van te proeven...

Natuurlijk waren er daar ook keramisten (ook raku), schilders, pottenbakkers, en een heel gamma van zaken waar ik honderduit heb gevraagd om de techniek te leren kennen. Er waren zaken bij, die bruikbaar zijn voor de hobby van ziekenzorg, maar meestal is het toch wel wat te hoog gegrepen ... Eén ding vond ik persoonlijk heerlijk fris en kunstig ! Er was een man die uit blik van conservendozen heel mooie figuren maakte. Hij hamerde eerst alle platen vlak, knipte er dan de vorm uit, en met behulp van kleine beiteltjes klopte hij - op een stuk leder- reliëf in dat blik. Voor sommige werkjes had voegde hij verschillende stukken samen, die dan aal elkaar gesoldeerd werden. Maar eigenlijk was dit een zeer goedkoop en zeer mooie vorm van volkse kunst ! Afval (blikken dozen), een blikschaar, een hamer, verschillende kleine beiteltjes in diverse vormen om reliëf in te kloppen, een lap leder en een dikke plank om daar onder te leggen... en een aansteker en een soldeerbout  en toebehoren. De beiteltjes hoeven niet extreem gehard te zijn (blik is makkelijk te bewerken), en die kun je dus makkelijk zelf vervaardigen in het model dat je wil hebben. Beeldhouwwerken gemaakt met alleen een boomzaag... en nog duizend dingen meer.

Er was ook een middeleeuws kamp te bekijken, waar ik heel wat tijd spendeerde aan het bekijken van een soort bandweven, waarbij men een rond schijfje met inkepingen op de rand, en een gat in het midden, gebruikte. Door dat gat  hing na het bewerken het geweven lint, en de draden, die dus in de inkepingen hingen, waren op houten klosjes gewonden, waardoor ze een zeker gewicht hadden, en dus  een beetje trekkracht uitoefenden. Heel de tijd dat ik in mijn beste Frans bezig was met de middeleeuws uitgedoste jonkvrouwe over die weeftechniek, werd ik gefilmd door de regionale televisie van de regio Doornik... (Thuisgekomen heb ik getelefoneerd naar mijn Waalse vriend, of hij het eens wou opnemen...)

Er was ook een tentoonstelling van Le Photo Club Double Déclic... waar we verbazend mooie foto's hebben gezien. Vele van die foto's waren duidelijk bewerkt, maar dan op zo'n kunstzinnige manier dat het echt verbluffend was... Eén van de leden was daar, en sprak perfect Nederlands (wat het wel makkelijker maakt)... We hebben er wat gebabbeld, en toen ik vertelde dat de werken van een zekere Monique me enorm bevielen, viel hij me bij, dat dit ook volgens hem de beste werken waren... Zeker ook aan te raden. Om eerlijk te zijn, ik had nog nooit eerder een fototentoonstelling bezocht, foto's zijn niet echt mijn ding, maar na wat ik gisteren zag...

Kortom het was een heerlijke namiddag (we waren alle twee steenstokkedoodmoe en hadden alletwee pijn )... Aan te raden !!!

tot de volgende ?

Besmettelijk

Vissen is besmettelijk... Bart is opnieuw mee gegaan om te gaan vissen, en Ewoud ook. Drie generaties Goderisjes aan de heerlijke sport bezig. Ik dacht even aan ons vader, die moest er ook nog bij zijn geweest, een viergeslacht aan 't vissen, nog nooit gezien?

En Ewoud heeft het meest van ons drie gevangen, en ik wellicht het minst. Het evenwicht is hersteld ?
't Waren weer allemaal kleine bliekjes, tot helemaal op het laatst, plots mijn dobber wegschoot, ik aansloeg, meteen het verraderlijke zingen van de nylondraad hoorde, de elastiek heel strak en heel lang uitgerokken... Een karper, en een grote !
Heel even konden we hem zien, 't was er ene van zo'n 4 kilo !
Maar na een heel tijdje worstelen, schoot de karper onder de oever weg... Ik heb je al verteld dat de oevers heel diep zijn uitgehold, en dat we eigenlijk tijdens het vissen boven water zitten op de grasmat. Bart poogde nog eens, plat op zijn buik liggend, met zijn hand de karper uit zijn schuilplaats te dwingen, en dat lukte, maar de karper zette met zo'n sneltreinvaart aan, dat het lijntje knapte... Pieuw !

Ik heb een nieuw onderlijntje aangedaan (trekkracht 1.6 kg), en het boeltje opgekraamd... Pepee kwam toe toen we al bijna klaar waren. We hebben hem, traditiegetrouw de rest van de maden geschonken. Kan hij ook nog eens vissen.

Het was heet aan het water, en plots kwamen er wolken opzetten. Ewoud zei dat het zou regenen, en toen het inderdaad begon glorieerde hij... Het was gek, we zaten aan het water, zagen de regen vallen in de vijver, en wij voelden niets. Nee, we zaten niet onder de bomen... En toch weer wel, want de wind kwam van achter ons, en blijkbaar hielden de bomen achter ons de regen net tegen tot en met waar we zaten. Na een tijdje hield het op, maar de zon bleef weg. Op het moment dat we op kraamden, begon het weer te regenen. Ik heb pepee dan maar in de auto mee genomen naar zijn huis.

Thuis gekomen hebben we dan nog wat zitten keuvelen, en een glas gedronken... We hadden weer een zalige namiddag aan het water meegemaakt. Nu zal het wel wat moeilijker zijn om Bart te verleiden, in het weekend gaan we rommelmarkten, en veel feestdagen zijn er niet meer op komst, tenzij we in november zouden genieten van een echte Indian Summer ???

Deze middag weer een begrafenis in Mater, weer een lid van ziekenzorg, en de vader van een vriend van Bart. Om 12 uur, klop op de middag is de lijkdienst (er is nog een begrafenis er voor)... Na de begrafenis gaan Anny en ik naar Hove (Hoves) in Henegouwen, vlak tegen Edingen (Enghien)... Voor een keer niet naar de rommelmarkt, maar naar een artisanale beurs... We gaan er kijken naar houtsnijders, beeldhouwers, keramisten, schilders en wat er allemaal aan kunst te zien is... Ik denk dat het leuk zal worden.

Zondag is er rommelmarkt te Zingem, maar ze geven regen... We zien wel of het lukt of niet...

Mocht je niet weten wat doen vandaag: Hoves Artisanat... (Geen straat bekend, we vinden het wel )

tot de volgende ?

Waar men gaat langs Vlaamse wegen...

Oude hoeve, huis of tronk,
Komt men U Maria tegen....

Het was inderdaad zo, heel Vlaanderen stond vol met kapelletjes, weliswaar niet allemaal ter verering van de H. Maria, maar toch de meesten.
Stilaan verdwenen ze uit het landschap, ze stonden in de weg, ze verkommerden, en daarmee verdween er iets eigens uit ons landschap.

Nu is er in Ename, achter de Delhaize ongeveer, om mensen uit de buurt wegwijs te helpen, hebben ze een verdwenen kapelletje terug geplaatst, of liever er een nieuw in de plaats gezet. En tot mijn blijdschap, zie ik dat hier en daar van die oude scheefgezakte exemplaren gerestaureerd worden... Er komt iets van ons eigen terug...

Eén ding is er duidelijk veranderd...
Vroeger kon je niet alleen binnenkijken in het kapelletje, je kon er ook in, of toch minstens je handen in steken om er een boeketje veldbloemen in te zetten... Maar dat kan nu niet meer...
Hier in Mater is er nog een mooie, recente kapel, waar ze nu, na dat er talrijke beelden vernietigd werden, niet alleen een nieuw beeldje hebben geplaatst, maar er ook een beschermende omheining hebben omgezet... (Ik heb het beeldje geschonken, een oud beeld dat ik heb gerestaureerd )

                                      (Kapelletje Eersel)

Want ook die dingen zijn niet meer heilig voor de baldadigheden...

En daar wou ik het over hebben... We zouden de tekst van het vrome liedje kunnen veranderen: Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men baldadigheden tegen...
Alleen, het is niet in Vlaanderen alleen, het lijkt wel een beetje een algemeen verschijnsel. En niet alleen ten opzichte van kapelletjes en andere Heilige Huisjes... Nee, algemeen, banken omver trekken, of in de vijver van het park werpen, publieke vuilnisbakjes omkieperen, gevels bekladden met obscene teksten, kerken en moskees en tempels gaan bekladden....

Wat hebben ze daar aan ?
Ik ben geen Islam, maar ik kan met open mond naar hun manier van versieren kijken, even goed als naar de pracht van die Indische Tempels en naar onze kerken, waar een devoot volk, de vruchten van hun beste kunnen ten prijk stelt en stelde ter ere Gods (en wellicht na een goede betaling in aardse centen)...
Maar het zou niet bij me opkomen om daar iets aan te vernietigen, te beschadigen of te bekladden. Meer zelfs, het doet me ergens een beetje pijn als ik een oud kapelletje schots en scheef zie teloor gaan. Net zoals ik het erg vind als er een mooi, typisch huisje wordt tegen de vlakte gehaald om er een modern knoertlelijk flatgebouw op neer te poten... Ik hou van dat mooie, van dat soms primitieve, van de volkse, van dat aandoenlijke... En ik heb zelfs spijt dat men bij "restauratie" de oude tekst vervangt door moderne spelling...
Het heeft voor mij met meer te maken dan schoonheid, het heeft ook te maken met geaardheid, volk, godsdienst, traditie en noem maar op... Het is kortom iets wat bij mij een zekere eerbied, een zekere warmte oproept.
Het doet er niet toe of je gelooft in Maria, om eerbied te hebben voor de mens die het wel doet. Het doet er niet toe dat uw opvatting over bouwstijl niet overeenstemt met dat waarin dat kneuterige kapelletje prijkt, het doet er allemaal niet toe... Het is iets waar mensen, je weet wel, naasten, hun beste kunnen aan gegeven hebben, en dat alleen al maakt het waardevol.

Ik loop dikwijls op rommelmarkten, en soms zie ik een beeldje dat ik nu eens echt en echt knoertlelijk vind...En dan zie ik dat iemand dat beeldje koopt. En dan denk ik: Kijk, die vind het mooi ! Ben ik nu verkeerd, of is de koper verkeerd ?
Het antwoord is heel simpel: ik ben verkeerd !
Mooi is een persoonlijke ervaring.

Ik ben blij dat er weer aangeknoopt is met een traditie uit een ver verleden, en wie weet, komen er nu weer her en der van die kapelletjes terug, langs Vlaamse wegen...

tot de volgende ?