Wat nu gezongen?

Okra growing in a Sub-urban garden (Photo credit: Wikipedia) DIT VIND IK LEUK... OKRA IS NIET ALLEEN EEN VERENIGING, HET BLIJKT OOK EEN PLANT TE ZIJN !!!

De KBO (Katholiek Basis Onderwijs) Mater moet noodgedwongen uitkijken naar andere lokalen om les te geven. De oude gebouwen zijn niet meer te gebruiken. De parochiezaal wordt dus aangeslagen om klaslokalen in onder te brengen...
Dit betekent dat alle organisaties OKRA, Ziekenzorg, KVLV, Toneelvereniging en wat weet ik nog allemaal plots op straat staan, of moeten zoeken naar uitwijkmogelijkheden, maar veel is niet mogelijk... Dus zal er met de kalender moeten geschipperd worden. Want nu hadden we meerdere lokalen, zodat er zelfs op hetzelfde tijdstip meer dan een activiteit kon plaatsvinden. Deze mogelijkheden worden nu sterk beperkt.

De duur ? We moeten blijkbaar minstens op drie jaar rekenen...
Wellicht op veel meer, als we de snelheid van de subsidiëring zien in ons landje...

Ik denk dat we dringend zullen moeten bij gaan zitten met alle organisaties, om de mogelijkheden te onderzoeken, en om alles op elkaar af te stemmen. In veel gevallen zal de kalender moeten aangepast worden, en wellicht zullen er dingen moeten beperkt worden, misschien zelfs (tijdelijk ,) afgeschaft worden.

Kortom, verenigingsleven heeft het al niet zo makkelijk om  leefbaar te blijven, en deze situatie zal dit wellicht niet verbeteren.
Maar misschien kan het ook nieuwe kansen bieden?
Ik ga niets zeggen over organisaties waar ik niets heb over te zeggen, maar ik denk dat deze tegenslag misschien ook een bron van nieuw leven zou kunnen zijn. Sommige organisaties zijn klein, bereiken slechts een kleine groep mensen, terwijl er anderen zijn die min of meer hetzelfde doen, en ook sukkelen om leefbaar te blijven. Vooral verjonging is veelal een heikel punt.
Als ik naar mijn eigen hoekje kijk, de Crea van Ziekenzorg, dan hebben ook wij niet te stoefen. Het is niet zo'n grote groep, en de gemiddelde leeftijd ligt aan de hoge kant. In bijna iedere organisatie is er wel een groep, of sporadische organisaties van creatieve werking. Naar mijn oordeel kunnen we ons misschien wel eens samen zetten, om samen enkele activiteiten te doen. Dit hoeft niet altijd te zijn, het kan beperkt worden tot een of enkele activiteiten per jaar, maar het zou in ieder geval voor allen een verrijking kunnen brengen.

Misschien zijn dergelijke samenwerkingsakkoorden mogelijk voor nog andere zaken... Ik zou zeggen, niets hoeft, alles kan...

We zouden op die manier niet alleen van elkaar kunnen leren, maar ook de kalender lichter maken. Iedere keer twee groepen samen iets doen, winnen we een dag op de kalender voor andere zaken.

Natuurlijk zal en zou dit niet makkelijk zijn ! Iedereen heeft zijn manier van werken, heeft zijn voorwaarden, heeft zijn beperkingen... Bij Ziekenzorg werken we met langdurig zieken, veelal met een klein inkomen. Dit betekent dat we voortdurend zoeken naar goedkope alternatieven om iets te maken. Bij andere organisaties speelt dit niet zo erg. Daar kunnen de leden veel makkelijker een eigen -groter- deel in de kosten dragen. Het zal kwestie zijn van dit en andere punten op te lossen op een manier die voor allen kan. Of samen te werken op die keren dat beiden elkaar praktisch kunnen vinden.

En vooral... goede wil...
Als je samen werkt, dan betekent dat onder meer dat je -tijdelijk- het roer uit handen geeft, en een ander de leiding geeft voor die activiteit... En ik weet dat dit wellicht het meest heikele punt van allemaal is...
Hoe gek het ook moge klinken, zelfs in zoiets als een beweging op parochiaal vlak, speelt de macht een rol...
Mensen zijn allemaal behept met dat virus.
Ook daar zal een evenwicht moeten worden gezocht.
Heel zorgvuldig, want daar ligt een van de gevoeligste punten.

Maar als we er in slagen, kan dat betekenen dat we elkaar "bevruchten", dat we er rijker uit komen, dat we bijleren, dat we meer leden krijgen in alle organisaties.
Ik weet wel, er zijn hoge klippen te nemen, maar de huidige beperkingen zouden - hopelijk - een verrijking kunnen brengen. Bovendien kunnen wij, door deze frontvorming, alleen sterker naar voor komen bij de bevolking.

Hoop doet leven...
en als parafrasering op het Belgisch devies: Samenwerking maakt macht !

tot de volgende ?

de nachtspiegel

Nachtspiegel, wellicht nu niet meer vermeld in van Dale... was ooit een synoniem voor po... Nachtemmer ofte pispot...
Maar daar wil ik het niet over hebben... Ik heb het over een echte spiegel voor 's nachts.
???
Voor uitleg moet je bij mijn parkiet zijn. Hij heeft ontdekt dat hij volkomen uit het licht kan gaan zitten, als hij zich achter de spiegel plaatst in zijn kooi. Daartoe gaat hij helemaal op het randje van zijn stok zitten, duwt de spiegel weg van de kant, zodat die gewoon voor en tegen hem komt te hangen. Het licht mag nu branden, meneer zit in de schaduw van zijn zelfontworpen paravent... In dit geval misschien beter een paralumière genoemd?

Het is niet toevallig één keer, nee, iedere avond herhaalt zich dat fenomeen. Meneer wil rusten, en dus doet hij - op zijn manier- het licht uit.

Ik zou er misschien een foto kunnen van nemen, maar dat zou dan onvermijdelijk met flits zijn, en ik wil dat beestje niet doen schrikken. Ik wordt ook niet graag gewekt. Zeker als het niet nodig is.

Bovendien zou je op de foto alleen een spiegel zien en daaronder een staart. Meer is niet zichtbaar. Dat is precies de reden dat we zijn vreemde gedrag opmerkten ! We zagen het beest niet meer in zijn kooi ! Hij zal toch niet... Nee, daar zit hij, helemaal verdoken, buiten zijn lange platstaart.
Onze parkiet is een roodrug, een van de Australische platstaartparkieten.
Normaliter zijn dat groene parkieten met een mooie rode rug (de mannen). De onze is een knalgele vogel, met heel wat knalrode vlekjes op zijn rug. Mooi beestje, en heel lief.

Hij zit nu in Jacko's kooi... Een dikke week terug is onze papegaai heel plots gestorven. Het beestje kwam nog eens een kopje geven aan Anny, en kreeg plots een hartaanval, sidderde nog even, viel van de draad naar beneden en was dood. We hebben hem begraven in de tuin. Een gezel die wij hier al meer dan 20 jaar hadden. Hij kwam van bij Veerle, en zij kocht hem als een volwassen dier, waarvan we de leeftijd dus nooit hebben geweten.

Weer een dier minder. Vroeger hadden we veel meer dieren, honden, katten, vogels, vissen... Nu zijn de katten en de honden er al niet meer, en nu ook de papegaai niet meer... Anny wil geen dieren meer. Ik wel, maar ik begrijp haar, zij zit met het werk en het vuil van die beesten. Het enige wat ik zelf onderhoud zijn de vissen. Dat is mijn werk... Nu ja, de dekglazen worden gewassen door Anny, en zij staat buiten om het water aan te zuigen in de darm waarmee wij het water uit de bak hevelen, samen met het vuil. Maar filters en dergelijke , dat doe ik. Daar is een pak werk aan, maar dat is maar om de zoveel weken... Dus dat gaat wel.
In mijn grote bak (2 meter lang,70 cm breed en 60 cm hoog) zitten twee filters. De bak is te groot om het met één filter proper te houden. Er zitten zo'n 800 liter water in !

Maar om eerlijk te zijn, ik mis mijn hond, mijn kat, mijn papegaai...
Niet dat ik er zoveel mee bezig ben, maar het is leven in huis.
Ik hoop dat we niet met tijd en boterhammen moeten terugvallen op een huis met alleen maar twee mensen in.
Nu heb ik nog een kanarie die kweelt, een parkiet die fluit en rond klautert, schommelt, en probeert je aandacht te trekken met allerlei rare manoeuvres...en natuurlijk mijn vissen... Mijn levende televisie, veel beter dan de echte TV, want daar is er nooit een heruitzending !

Dat mijn kinderen en mijn kleinkinderen dierenliefhebbers zijn, dat is geen wonder... Ze kregen het met de paplepel opgediend !

Maar ook dieren zijn niet meer zoals ze waren... Of liever, wij behandelen ze heel anders dan vroeger...
Het best zie je dat bij de honden...
Toen wij pas getrouwd waren hadden wij al een hond. Dat beest at de restjes van de tafel en vooral veel oud en keihard brood. Daar was hij gek op, en als hij de kans zag zou hij de zak oud brood hebben meegesleurd in zijn hok. De hond sliep niet binnen in huis, maar in een stal, waarvan de deur open bleef staan. Zijn bed had hij gemaakt in de bak onder mijn werkbank. Ten zijne gerieve legden we daar enkele oude aardappelzakken in, om warm te liggen.

Onze laatste honden, die sliepen in huis, zelfs in de slaapkamer (niet in bed). Kregen speciale hondenbrokken, en hadden speeltjes. Eén van de honden was wel nog steeds verlekkerd op oud brood... Brood die we nu niet meer houden voor de honden, maar voor de geitjes van Bart.

Als je de kat bekijkt, dan zie je hetzelfde scenario... De eerste kat sliep buiten at van de restjes (delen met de hond !), en sliep meestal in het duivenhok bij de duiven (waar hij nooit ook maar een veer van aanraakte)... De laatste kat sliep in een kattenmandje, at kattenkorrels en nu en dan blikvoer voor katten, uit een eigen bakje... waar de hond niet mocht aan komen. Kat en hond waren beste maatjes en sliepen soms samen in één mand.

Kortom, dieren hebben mee geprofiteerd van de welvaart van hun baasjes. Als je nu honden bekijkt, dan heb ik er soms medelijden mee. Ze worden niet alleen vertroeteld, ze worden gedwongen zich als kleine mensjes te gedragen. Met kleren aan, ze mogen niet eens meer lopen, maar worden gevoerd in een soort kinderwagen... Ik geloof nooit dat die honden gelukkig zijn ! Honden moeten kunnen rennen, spelen, blaffen en... hond zijn...

Met katten gaat het dezelfde weg op ! Ik kreeg al mailtjes met katten waarvan de pels gekleurd werd of geknipt...Arm beest !

Dat is niet meer vertroetelen, dat is volgens mij een veredelde vorm van mishandeling. Laat het dier dier zijn !
En eigenlijk... ik kan me niet ontdoen dat we een beetje hetzelfde doen met onze kinderen ! Laat het kind eens kind zijn ! Laat het spelen en ravotten, maak er geen drama van als het een buil valt of een wonde heeft die moet genaaid worden... Dat hoort bij het opgroeien !
Eigenlijk moeten we eens meer kijken naar al die TV-uitzendingen over de Zoo... Daar zie je, hoe ze alles proberen om de dieren een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. Hoe ze minder dieren houden om plaats genoeg te hebben voor de dieren die wel blijven, opdat ze normaal kunnen bewegen, rennen, klauteren en door de bomen zwieren. Enorme volières waar devogels werkelijk kunnen vliegen en niet meer gedwongen zijn van van stok naar stok te hippen.

Heb je een kanarie? Mooi ! Maar zorg dat de kooi ruim genoeg is, zodat hij niet zo maar van stok op stok kan hippen, maar dat hij zijn vleugels minstens moet openslaan ! Heb je een goudvis ? Mooi, maar zorg dat het beest kan zwemmen, dat het schuilplaatsen heeft en dat het water regelmatig ververst wordt op de juiste manier ...
Doe je dat ? Goed zo, dan ben jij er ook eentje die zijn hond laat rennen en spelen... en niet in een mantelpakje in een kinderwagen zet.
En wellicht - hopelijk - ben je dan ook iemand die een kind eens kind laat zijn, die het kan verdragen dat ze spelen, dat ze lawaai maken... en zet je ze niet hele dagen voor de TV of Computer en aanverwanten...

Laat de natuur nog zijn deel doen in de opvoeding... Van dier... en mens !

tot de volgende ?

telefonitis

Handsfree... (Photo credit: Sonal And Abe)

Ik heb mijn handsfree in de vuilnisbak gekieperd. Het ding had de onhebbelijke gewoonte om bij iedere elektriciteitspanne al zijn instellingen te verliezen. Het vervelendste was wel dat hij dan na drie beltonen al overschakelde op het opnemen van boodschap en het telefoongesprek luid op door het huis uitkraaide. Iedere keer weer moest ik dan de handleiding gaan opsnorren om de zaken recht te zetten. Ik was het moe, en kocht een nieuw telefoontoestel, eentje zonder handsfree, en met grote duidelijke toetsen. Joekels van toetsen, zo 'n 1.5 cm op 2 cm groot per toets. Eentje die niet alleen belt, maar ook nog eens een rood licht doet branden als begeleiding van die beltonen.
 Wat er teveel aan is? Hij toont het uur, de dag, de maand, het nummer van de beller, en als je een oproep mist, dan staat er een vervelend klein lichtje te pinken.
Allemaal dingen die ik van een telefoon niet vraag. Ik vind het al erg dat Belgacom mij terugbelt als er iemand lang genoeg de telefoon heeft laten rinkelen om zelfs Belgacom wakker te krijgen.
Volgens mij ging dat vroeger veel handiger. Als er mij iemand opbelde, en ik was er niet, dan moest hij of zij maar eens terugbellen. Deed hij of zij dat niet, dan zal het wel niet belangrijk zijn geweest. Nu verwacht men dat ik terugbel. En dan krijg je te horen dat ze niet meer weten waarvoor ze eigenlijk belden. Tararara...

Ik hou van eenvoudige apparaten, die doen wat ik van ze verlang. Apparaten die er zijn om mij te helpen, en niet om mij op te solferen met een pak nieuwe taken. Als ik dingen wil doen, dan is dat mijn eigen keuze, mijn eigen beslissing... Nu dus niet meer. Nu beslist een apparaat dat ik zal en moet terugbellen.

Nog een beetje, en mijn auto zal mij uit mijn zetel toeteren, en mij voeren naar X of Y, omdat die heeft gezwaaid naar mij, en ik niet heb teruggezwaaid. Dat is immers een verwijt die ik dikwijls krijg: "Ik maar zwaaien en met mijn lichten "pinken", maar gij, niet kijken en doorrijden !" Ik heb het dan gewoon niet gezien, maar dat wordt door de tegenpartij als onmogelijk bekeken, en alleen te danken aan mijn slechte wil.
Al hun getoeter, gepink en gezwaai niet gezien? Dat kan niet, dat is onmogelijk.

Tot mijn eigen verrassing stel ik vast dat ik aan die toeterende zwaaiers geloof begin te hechten. Waarom zou ik anders een telefoon hebben gekocht met van die joekels van knoppen, omdat men mij zegt dat ik niet meer zie, een telefoon met een luid belsignaal, omdat ze me zeggen dat ik niet meer hoor, en daar bovenop nog een zwaailicht op mijn telefoon om toch, ondanks al mijn gebreken, mijn aandacht te trekken...
Het helpt niet...
Ik hoor nog steeds beter het gerinkel van mijn oud toestel in de voorplaats dan dat moderne geblaat, ik zie dat zwaailicht enkel als men er mij op attent maakt, en ik vind die grote knoppen ambetant omdat ik nu grotere bewegingen moet maken om een nummer in te toetsen...
Ik heb hier nog ergens een antieke telefoon liggen, met een joekel van een bel, en een hendel om de centrale mee wakker te krijgen, waar je dan in schreeuwen kunt dat je nummer zo en zo wilt spreken. ...
Maar er zit geen juf meer in de centrale van de telefoon, alleen een pak piefjes en pafjes die automatisch je oproep naar de verkeerde persoon doorverwijzen.
Tegen piefjes en pafjes kun je roepen tot je een ons weegt, ze doen niks zonder dat jij op jouw piefjes drukt.
Ik heb heimwee
heimwee naar dat simpele toestel uit mijn jeugd
een zwart bakelieten ding, met een grote hoorn waaraan je duidelijk zag waarin je moest roepen en waaraan je duidelijk zaagt waaraan je moest luisteren, geen toetsenbord met piefjes en pafjes, maar een draaischijf om je nummer mee te vormen, een joekel van een belsignaal, een een vrolijk gekraak op de lijn.  Niks geen knoppen om terug te bellen, of om het laatst gekozen nummer automatisch nog eens te draaien, niks geen systeem die je verplicht om terug te bellen naar het gemiste nummer... Nee het was gewoon een telefoon, pur et simple...

Heb jij ook het gevoel dat je niet meer leeft zoals je wil, maar dat er een heleboel dingen zijn die je leven dirigeren, in richtingen die jij echt niet wilt ?
Ik kan geen kwartje kilo suiker meer kopen, ik vind geen klompen kandijkristallen meer op stukjes koord, de melkboer schept de melk niet meer met een vertinde maatbeker in de pan die ik aan de deur zet, met het geld er in...Als ik nu een paard voorbij zie komen, dan is dat geen beest die werkt, maar een luxe-artikel.

djudedju


tot de volgende ?

Volgende week: school !

English: The Flemish poet Paul van Ostaijen (1896 - 1928) (Photo credit: Wikipedia)

Maar eigenlijk hoort daar geen uitroepteken, maar een vraagteken... Ik heb het immers over de academie voor beeldende kunsten, en daar is ook op zaterdag les... En 1 september is een zaterdag... dus ???

Ik ga straks eventjes bellen... Kwestie van zeker te zijn, en de lesuren te kennen. Lesuren die ik wil volgen, want vorig jaar zat ik eigenlijk ook in twee klassen, bij twee leerkrachten, omdat ik 's avonds niet ga, en dus alle daguren probeer mee te pakken. Wellicht wordt het weer zoiets, maar nu zaterdag ??? Ik ga bellen. Straks of morgen, want straks komt Marc op bezoek.

Hé, dat doet me denken aan "Mark groet 's morgens de dingen" hoe noemt die dichter weer ? Schiet me niet te binnen. Nu ja, dat is den diene van Singernaaimachine en van Melopee en zo... Heel mooi ! Ik heb twee boeken met zijn werken. Maar zijn naam? Oh ja: Paul Van Ostaijen... djudedju, ik wordt oud. Correctie, volgens mijn kleinkinderen ben ik oud.

En ze hebben gelijk ! Toen ik hun leeftijd had, vond ik zelfs mijn eigen vader en moeder al oude mensen.  Gek hoe je het begrip oud altijd voor je uit schuift. Zelf ben je het blijkbaar nooit, zij die ouder zijn, zij zijn het. Laatst zat ik te babbelen met iemand van 86... dat is een oude mens, maar dat ben ik ook binnen 20 jaar, als ik zo ver geraak. Ik schrok er een beetje van. Dat oud komt toch dichterbij. Zou die mens zich oud gevoeld, oud geweten hebben? Of schuif je op die leeftijd dat nog steeds vooruit?

Ik denk dan aan tante Climme (Van Clemence), die kwam toen ze al dik 90 was, op bezoek bij ons moeder. Ze was wat later dan anders en ons moeder vroeg of de bus vertraging had... " Awel," Begon mijn groottante, "'t Is wat hé, op Petit Paris stapte er daar zo'n oude doos op de bus, ze geraakte er bijna niet meer op, 't bleef duren ! 't Was er verzekers eene van tachtig ! Zo'n oude mensen moesten niet meer met de bus reizen hé !"  Dat zijzelf negentig was, daar ging ze straal aan voorbij... Oud was geen kwestie meer van jaren maar van bewegingskunst...

Vannacht , toen ik naar het toilet moest, dacht ik er bij tijds aan dat men deze nacht aan de waterleiding zou werken, tussen 22 en 6.30 uur... Dus niet doorspoelen !!!! Ik dacht zelfs aan Anny, en deed het deksel van het toilet dicht, zodat ze hopelijk zou merken dat er iets abnormaals aan de hand was, en denken op het schrijven van de waterdienst... Niet dus... Ik werd wakker van het psshhtbrrsshtpruttelpruttelbrrpssht... "G' hebt doorgetrokken !" "Ja, ik was 't vergeten..." Geprobeerd van dat kraantje achter het toilet dicht te draaien, maar dat lukt niet (Dat lukt nooit, dat zit altijd vast !) Anny dus achter een vise-grippe (hoe heten die dingen in het Nederlands?) en dat ding dichtgedraaid...

Vanmorgen eerst alle kranen wat laten lopen, waarbij ze pruttelend ijzermoer spuiten, en je dan ook nog eens alles moogt afkuisen...
djudedju.
Ik vraag me af... als je braaf doet wat de waterleidingsdienst van je vraagt, en niets laat lopen tijdens die periode van werkzaamheden, heb je dan ook nog dat roeste water, of gaat dat lijden aan je voorbij ?
Ik zal het wel nooit te weten komen, want vergeet Anny het eens niet, dan doe ik dat wel... Ik heb het ooit eens gedaan twee minuten nadat Anny me verwittigde van niet door te trekken... Niet dat ik het vergeten was, maar het is zo'n automatisme hé? Je gaat naar het toilet en als je recht staat, duw je in een beweging door op de knop... Je denkt daar niet meer bij na.
Zo zijn er een hele boel dingen, die je doet zonder echt bij na te denken, of liever je denkt wel na, maar niet op wat je aan het doen bent.

Ik stel soms met wat schrik vast dat ik dat zelfs doe als ik met de wagen aan het rijden ben. Op een vertrouwde weg, rijd je niet met alle aandacht, je rijdt gewoon, zonder na denken, tenzij het heel druk is, en je gedwongen wordt alert te blijven. Maar is er normaal verkeer, dan ben je er eigenlijk niet echt meer bij. De auto rijdt met jou. Is het een redelijk lange weg, dan heb ik soms: "Waar ben ik nu al?"... en ik moet warempel eens goed kijken om te zien waar ik al zit. Maar misschien woon jij wel in een streek waar het altijd druk is, waar je altijd alert moet zijn... En snap je niet eens wat ik bedoel.
Nee, dat heeft niets met dat oud worden, dat heb ik al altijd gehad, van zodra ik echt op mijn gemak met de wagen rij... Dus van zodra ik rij-ervaring genoeg had om op mijn gemak te rijden...
Ik ben ook een rustig chauffeur. Ik rij niet vlug, en ik ga nooit bumperrijden. In tegendeel, ik laat altijd ruimte tussen mijn wagen en de voorligger, zodat ik tijdig kan reageren, en aan de lichten kijk ik van ver, en laat me al van ver stillekes uitlopen als ik zie dat ik toch voor het rood sta of ga staan. Je wint toch geen seconde met voluit te rijden en dan op je rem te moeten staan...

In een ver verleden ben ik ooit aan de maximum toegelaten snelheid van Oudenaarde naar Oostende gereden, dat is ongeveer 100 kilometer. In het terugkeren reed ik dan op mijn gewone rustige manier... Het scheelde geen minuut in tijd... Moet je voor minder dan een minuut je leven riskeren? Nee toch ?

Ik ga stoppen, seffens staat Marc hier ! Tot de volgende ? 

Familie

The town of Zingem from the west (Photo credit: Wikipedia)

Morgen komt Marc Pauwels op bezoek, met zijn dochter.
Een paar jaar geleden kenden wij deze man nog van bij, nog van ver... Nu weten we dat het familie is, dat wij hem regelmatig zien op de rommelmarkt in Flanders Expo te Gent...en dat hij de stamboomfanaat is van de Pauwelkes...

Sinds we Marc kennen, kennen we heel wat meer over de familie Pauwels, de kant van de moeder van Anny. De Pauwels zijn allemaal afkomstig uit deze streek, gaande van Zingem tot Waregem en Zulte... Tenminste, deze tak van de Pauwels. En sindsdien weten we ook dat ook Marc De Bel, de jeugdboekenschrijver, ook al familie is.

Nog niet zo lang geleden schreef ik in deze eigenste blog over "familie", en hoe door de moderne tijden, dat begrip vager en vager is geworden. Waar vroeger iedereen van de familie, iedereen van de familie kende, want ze woonden allemaal in het zelfde dorp of hooguit een dorp, twee dorpen ver van elkaar. Bij heel wat families kun je dat nog zien, omdat er grote groepen naamgenoten in het zelfde dorp, of toch in dezelfde regio wonen. Bij mij als Goderis loopt het niet verder dan West Vlaanderen, en pas sinds de twintigste eeuw is er wat verspreiding aan het komen. Maar je kunt rustig stellen dat, als een Goderis (Godderis, Godeeris en andere vormen) tegen het lijf loopt, dat het van oorsprong West Vlamingen zijn.

Het is alleen te danken aan het feit dat er hier en daar mensen zijn die zich geroepen voelen om een stamboom op te stellen, dat we nu familie ontdekken waar we er geen vermoeden meer van hadden.

Neem nu Marc Pauwels, totaal onbekend, maar toch niet eens verre familie. Zijn Vader en de Moeder van Anny waren neef en nicht van elkaar. Marc en Anny zijn dus achterneef en achternicht van elkaar en van onder meer Marc De Bel... Maar Marc woont nu in Aantwaarpen (Antwerpen) en is er dus eentje van de generatie der uitwijkelingen.

Ik ga niet vertellen dat er vroeger geen dergelijke uitwijkelingen waren, maar ze waren er heel zelden... Het is eigenlijk allemaal pas goed begonnen met de industrialisering van onze gewesten. Steeds meer dorpelingen verhuisden naar de stad... Door de industrialisering was de huisnijverheid niet meer leefbaar, en het was in de fabriek gaan werken of doodgaan van de honger. Ook de mijnen en de grote industriën zogen mensen van heinde en ver op... Ik zag ooit in La Wallonie een naambordje van een Godérie... Wellicht een van de Goderissen die ooit in Wallonië verzeilt geraakte op zoek naar werk, naar inkomen, naar eten voor vrouw en kind... en van wie de naam door een ijverige stadsbediende wat verhaspeld werd...

Maar naast de industrie was er ook verspreiding van het volk (en dus van de eigennamen) door oorlogen... Meisjes kregen kennis met een soldaat uit den vreemde, en of zij trokken mee met de soldaat, of de soldaat bleef hier hangen. In de regio Brugge vindt je nog heel wat Diaz... Wellicht van een Spaanse soldaat ?

En dat brengt ons tot de voorlaatste grote categorie: de handel... Vooral de scheepvaart zorgde voor verspreiding van namen in "den vreemden"... Matrozen die ziek werden, werden nogal eens achtergelaten in de haven, en als ze genazen, dan waren er daar bij die bleven hangen en daar huwden...

En dan tenslotte de honger... Hoevelen van ons volk zijn er niet geëmigreerd door de honger ? En het was heus niet alleen naar Amerika, het land van beloften... Heel wat mensen gingen van hier uit als seizoenarbeider naar Frankrijk, en bleven daar hangen...

Vlaanderen heeft een zeer bewogen geschiedenis achter de rug... Dus zijn er zowat overal Vlamingen belandt en gebleven, en zijn er verschrikkelijk veel eigenlijk vreemde namen hier blijven hangen...  De grootste reden, als je alles bij elkaar neemt, was en is de honger...

Eigenlijk zouden we dus allemaal moeten nadenken vooraleer we reageren op de vele immigranten... Het is niet nieuw, we hadden nog al perioden waar wij rijk waren, en waar velen hier naar toe kwamen voor de handel, voor het werk, voor de welvaart... Het was ook dikwijls omgekeerd... Er waren veel perioden waar wij de armen waren in de wereld van toen, perioden waarin wij uitweken naar streken waar werk en eten was te vinden...
Laat ons dus niet ongerust zijn over de immigratie nu... Ze zullen wellicht, zoals in het verleden, opgeslorpt worden in het geheel... Met invloed op dat geheel...Ons volk is door de geschiedenis een echt mengelmoesje geworden. Wij hebben geen type à la Zweden, waar bijna iedereen lang is, blond is en een lange schedelvorm heeft... Nee, hier zie je alle kleuren door elkaar, alle lengten en alle schedelvormen... En weet je, dat is niet slecht !
Hondenliefhebbers weten dat raszuivere honden veel minder sterk zijn dan de straathond...

Maar in dat licht is het wellicht ook een beetje gek dat wij ons zo sterk profileren als Vlamingen... Met die geschiedenis achter ons... Nee, niets om beschaamd over te zijn, maar heel blij, want wellicht is het net dat mengelen wat van ons een gezond en nijver volk heeft gemaakt ?

tot de volgende ?

Neil Amstrong / Levend erfgoed

Vitruvian Man (2) Rob ten Berge (Photo credit: Wikipedia)

Beide onderwerpen hebben met elkaar geen uitstaans, maar het zijn twee dingen die mij geraakt hebben vandaag...
Neil Amstrong, de eerste aardbewoner die voet zette op een andere planeet... We zaten allemaal voor de TV om dat wonder te aanschouwen, en zijn "Eeen kleine stap voor de mens, een reuzensprong voor de mensheid" is een gevleugeld woord geworden.
Hij is de voorbije nacht overleden.
Ik heb het la eerder geschreven in deze blog, een mens is bijna vergeten dat er na die landing op de maan nog anderen op de maan zijn geland, alle aandacht is en blijft getrokken door de eerste, dat wereldwonder, of moet ik zeggen maanwonder ?
Ik denk dat hij voor eeuwig in de menselijke geschiedenis zal vermeld blijven. Misschien was het toeval dat hij de uitgekozenen was, maar voor ons blijft hij de eerste man op de maan, naast Kuifje...


Vandaag was het weer de Expo van de Stichting Levend Erfgoed in het Provinciaal domein Puyenbroek te Wachtebeke... Ieder jaar staat dit bij ons op de kalender, een vaste uitstap, regen of geen regen, en nogal dikwijls regen.

Ook vandaag weer slecht weer. En vanmorgen vertrekken wij tamelijk vroeg, want we nemen de binnenwegen, dan zien we nog eens iets... Jajaja... opengebroken wegen... Niet alleen Oudenaarde heeft gekke politici in de uitverkoop, er zijn er zowat overal te vinden !
Maar dat was nog niet alles. om een of andere duistere reden was de spoorwegovergang te Beervelde dicht, met auto's en camionettes dwars over de weg, en hele bosjes politieagenten... Retourner is draaien, gelukkig had ik de GPS, en vonden we zonder veel moeite toch een andere route...

De expo was weer heel mooi ! Weer massa's mooie dieren gezien ! en een boek gekocht over alle Belgische dierenrassen. Ik moet dit niet verzwijgen, want straks ziet iedereen het toch. Want terwijl ik het boek (in voorverkoop besteld en dus goedkoper) ging kopen, werden wij (Anny en ik) heel de tijd gefilmd door AVS... Dikke kans dus dat het een stuk uitmaakt van het nieuws van deze regionale zender, maar misschien zelfs van het VRT-nieuws, die nogal eens beelden overneemt van de regionale zenders... Voor wie AVS niet kan zien, je kunt het nieuws ook bekijken op de website van AVS... (ik denk pas na 18 uur vanavond of in het nieuws van morgen na 18 uur)

We zijn ook gaan eten in het zelfbedieningsrestaurant van het domein. Vorig jaar hadden we daar beenhesp gegeten die ons meer dan bevallen was, dus namen we dat terug. Aan tafel gezeten neem ik een lepel van de soep... niet te doen ! Zout !!! Verschrikkelijk. Toen een garçon daar passeerde riep ik hem, en hij nam de sope mee, en zou ons andere brengen... Maar ja, ondertussen waren we al bezig met onze beenhesp met frietjes... Nu ja, de soep kwam er aan, andere soep, en niet zout... En de ober vertelde ons dat de kok geproefd had en de sope waar wij van kregen meteen wegkieperde... Het was inderdaad niet te eten.

Toch zal ik niet klagen, want het eten is er voor de rest altijd heel lekker, ook de soep die we nadien kregen... en het systeem van zelfbediening gaat vlot en is helemaal niet duur !

Het is ook een mooi domein om te wandelen (bij goed weer) en er is ondermeer in het park een stuk park waar je het levend erfgoed heel het jaar door kunt bewonderen... Of toch een deel er van. Je ziet er heel wat kippenrassen, koeienrassen, schapen- en geitenrassen allemaal inlandse rassen !

Ik weet wel, ik ben een dierengek... Maar ik denk dat dit een mooie uitstap is voor iedereen. Ik heb vol bewondering de Ardeense en de Roeselaarse koehond bewonderd, en met de eigenaars staan praten. Dit zijn rassen die dreigen te verdwijnen, maar die zeker heel mooie en heel slimme honden zijn. Niet meteen een ras voor wie de eerste keer honden houdt, maar voor wie met honden omkan, een ideaal huisdier en vooral... een nuttig werkdier !

Enfin, te veel om op te noemen... voor ons ieder jaar weer een heerlijke uitstap, en zoals ieder jaar hebben wij weer liters appelsap mee, vers van de pers... Heerlijk !
Oh ja, er zijn ook heel wat kraampjes met allerlei ambachten en liefhebberijen... In een ervan zaten enkele jonge dames die tapijten hebben gemaakt van vilt ! Heel knap ! Echte meesterwerken !
...en 't waren nog mooie madams ook...

tot de volgende ?

wiezewiezewiesbombom

Nederlands: TEKENING UIT HET MIDDEN VAN DE 19E EEUW.BEWERKT EN IN GRIJSTINTEN AFGEBEELD. Bewerking van een litho uit het midden van de 19e eeuw. Voor de bouw van de huidige Korenbeurs in 1880. Bron: knipsel Dagblad van het Noorden. Auteur onbekend maar gezien de leeftijd al meer dan 100 jaar dood. Der Aa-kerk, Groningen, the Netherlands, middle 19th century (Photo credit: Wikipedia)

Victoria, victoria, wiezewiezewiesbombom, tralala...
Hoe kom ik daar in hemelsnaam op, op dat liedje uit mijn kleutertijd... En meer dan die wiezewiezewiesbombom en dat victoria herinner ik me er niet van? Er moet wellicht meer geweest zijn, maar ik herinner me zelfs geen woordloos stukje melodie buiten dat wieze...

Heb jij dat ook? Zo nu en dan - God mag weten waardoor- dat er zoiets uit een heel ver verleden opduikt, en eventjes blijft hangen. Ik moet maar mijn ogen sluiten en ik hoor heel ons gezin zingen, uit volle borst. En meteen zit ik weer in de badkuip... Nu ja, badkuip, een zinken bassin die midden op de kekenvloer stond, en waar wij als kinderen één voor één in gezet werden, en proper werden geschrobt. Het zaterdagavond ritueel... En vader aan de tafel en na de was beurt, wij op zijn schoot en zingen maar... In de stille kempen, Als in de mei, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief, Wie zal er ons kindeke douwen... Al die oude liedjes die in mijn geheugen gebakken zijn, door dat wekelijks ritueel.
Toch kan dat al bij al niet zo veel jaren hebben geduurd, want van zodra wij de leeftijd hadden om het verschil te zien tussen mijn zus en ons, zal dat wel gedaan geweest zijn... Dat waren verboden onderwerpen in dat ver verleden.

Maar dat wasritueel, dat gloeiende kacheltje, de zinken teil en het feit dat wij bij pa op de knie gezet werden... dat is heel diep in mijn geheugen gegrift.

Net zoals de rouwtijd... Als er vroeger een overlijden in de dichte familie was, dan droeg men de rouw... Ik herinner me ons ma, die in de rouwtijd zelfs een zwarte voorschoot droeg in plaats van de gewone gebloemde schort. En wij hadden om de mouw van ons vest een zwart bandje... Wij waren in de rouw. Als mijn geheugen goed is, dan was voor een duur van zes weken... Dan speelde de radio niet (alleen voor het nieuws ???)... dan moest ons verdriet zichtbaar zijn.

Dat is er (gelukkig) allemaal niet meer bij. Verdriet hoeft niet geëtaleerd te worden, verdriet is een persoonlijk iets dat je op je eigen manier moet proberen te doorstaan.

Vroeger was dat allemaal anders. Je had veel meer uiterlijke leefregels. Er was veel meer etiquette, veel meer "hoe gedraag je je in het openbaar" dan nu. Nu is men veel losser, veel vrijer, veel minder gebonden aan uiterlijke gedragsregels. of dat altijd goed is, laat ik in het midden, maar ik stel vast dat mijn oudste zus daar nog veel meer van meedraagt dan ik en mijn jongste zus. Er was een soort generatiekloof midden in ons gezinnetje. En net in die uiterlijkheden was en is dat het best zichtbaar.

Ik vraag mij af of de media daar niet een grote rol hebben in gespeeld? Televisie met beelden van over heel de wereld, met regels van vreemde volkeren, die heel anders waren dan de onze... Ik weet niet meer in welk jaar onze buren een TV wonnen in de tombola, maar ik was nog een klein manneke, als ik daar bij "pee en mee" (geen familie) ging TV kijken... Ik vermoed dat het zo rond 1957 à 1958 zal geweest zijn, want ik herinner me nog de uitzendingen van de EXPO 58 te Brussel...

Die Tv, dat was een heel groot ding... als je daar de moderne TV tegenover zet, dat heb je met een veel kleiner meubel, een véél groter scherm en veel beter beeld... Maar dat oude zwarte/witte beeld, dat was voor ons een wonder iets. In heel de wijk was er nergens een TV, en onze buren hadden er een, en wij mochten daar gaan kijken ! Wauw !

Nu zou je echt moeten gaan zoeken, om een huis te vinden zonder TV... Zonder een hele wereld in huis...

Ik wordt oud... ik heb zo veel om terug te kijken, zoveel bladzijden in het boek van mijn leven. Ik ben een heel rijk man, want ik heb massa's heerlijke herinneringen, aan toffe mensen, heerlijke dingen... allemaal in een schatkamer die nooit echt toegankelijk zal zijn voor anderen, mijn eigen privé schat aan data. Oud worden is een groeiende bibliotheek aan herinneringen

Heerlijk toch ?

tot de volgende ?