de moderne mens... ?

Image via Wikipedia

Januari is ook weer zo goed als voorbij... Zondag de laatste nieuwjaarders op bezoek gehad, uit Wallonië. Ikke mijn best doen om Frans te klappen en hij alles uit de kast halen om Vlaams te kouten.
De nieuwjaarsmaand is weer voorbij. Nu moeten we niet meer iedere groet vergezellen met "de wenschen van het jaar".
Hoe ouder ik word, hoe idioter ik al die dingen vind. En ik stel vast dat ik niet alleen ben. Er zijn meer en meer mensen die al dat kopen en geschenkjes moe worden. Tegenwoordig is het heel het jaar door wel iets. Straks is het weer carnaval, want de brievenbus puilt weeral uit met folders vol carnavalkledij. Vooral voor de kinderen, want daar ligt de grootste marktduwer. Kinderen pressen de ouders tot aankopen van zo'n idiote dingen, geduwd door klasgenootjes en modegrillen.

En dan zal de winkel vol liggen met paaseieren, en dan grote actie voor de communiekleding, gevolgd door de markt voor de vakantiekledij, ondertussen krijg je nog moederdag, vader dag en wanneer valt grootouderdag ook al weer ? Het houdt gewoon niet op !

En blijkbaar loopt de mens daar in, met beide voeten in de plateau...
En heel wat van die mensjes doen zich wellicht pijn, om hun kinderen niet achteruit te stellen tegenover de klasgenootjes. En beseffen niet dat zij daarmee precies anderen net ook in die moeilijkheden plaatsen.
Er is geen kind meer zonder gsm...
Ik heb een heel leven zonder die gsm achter de rug, en ik kan me eerlijk gezegd niet goed inbeelden wat ik als kind met zo'n ding zou hebben gedaan. In een tijd waar zelfs de telefoon nog geen gemeen goed was.
Ik kan me haast niet voorstellen dat ik als kind tijd zou gehad hebben, laat staan behoefte zou hebben gevoeld om daar heel te tijd te staan sms-sen of telefoneren. Neem nu de kwampjoeter en de gsm af van een kind, en het verveelt zich letterlijk dood.

Ik las onlangs een studie over de menselijke hersenen... Door het gebruik van de computer zijn de menselijke hersenen op een totaal andere manier gaan werken. Ik kan dat bericht makkelijk geloven... Je denkt immers op een andere manier dan vroeger. Vraag eens aan iemand om een beetje te hoofdrekenen, vraag eens om iets op te zoeken in een encyclopedie. ("Een watte ?")...  Nu zoeken we niet meer, we googlen. En als er iets gebeurt, dan maken we geen omstandig rapport over de feiten, nee, we filmen het ter plaatse met onze gsm.
Kortom we zijn veranderd.
We zijn niet meer dezelfde soort wezens van een halve eeuw terug.

Stel nu eens, dat je op een of andere manier zonder computer valt, zonder GSM, zonder GPS, zonder tablet of laptop, kortom, zonder al die elektronische snufjes die ons leven zo drastisch hebben veranderd... En je staat daar op een van god verlaten plaats met een auto die in panne is gevallen. Geen mens te zien. Je bent kilometers van het dichtste dorp verwijderd... Zouden die gewijzigde hersenen van die moderne mensenkinderen in staat zijn om hun plan te trekken? Of zouden ze werkelijk volledig zijn "uitgeschud"... bij gebrek aan elektronica....

Ik vrees dat er een heleboel van die mensen daar "verloren" zouden staan te staan. Er geen idee van hebbend hoe ze zich moeten redden. Geen idee meer hebbend hoe ze gereden hebben (de GPS dicteert toch) en dus ook niet wetend hoe ze eventueel moeten stappen om ergens mensen te vinden.

Waarschijnlijk weten die kinderen -met al hun moderne snufjes- meer dan wij vroeger, maar zodra de snufjes weg zijn, hebben ze geen houvast meer.  Waarschijnlijk moeten ze een speciale cursus "survival" volgen, om min of meer in staat te zijn te bewegen zonder die moderne middelen. Kortom, we worden meer en meer afhankelijk van al die middelen. Dat is niet nieuw. Neem gewoon de auto... Ik heb nog de verhalen gehoord van groot- en overgrootouders, die 's morgens bij het kraaien van de haan, te voet van hun woonplaats stapten naar de stad, uren ver... met de manden met eieren die ze wilden verkopen op de markt ginder ver. Wij, met de auto, kunnen ons dat niet meer indenken. De auto is er op die manier zelfs de oorzaak van dat het dorpswinkeltje verdween. Onze afhankelijkheid is niet nieuw, maar hij wordt steeds en steeds groter.

Wij denken er niet bij na. De auto is zo danig ingeburgerd, dat wij ons het leven zonder niet meer kunnen indenken. Mijn auto is mijn vrijheid... (Oh ja ? Of is het net de reden van uw anders leven?) Zonder de auto zou ik niet eens naar die rommelmarkten kunnen gaan. Openbaar vervoer ? Heb je dat al eens geprobeerd ? Ik ook niet. We nemen de auto, makkelijk zat.

En ik rij tegenwoordig ook rond op basis van wat de dame in mijn GPS me dicteert... Binnenkort wordt een kaart een vreemd ding. Iets archaïsch, waarvan we ons zullen afvragen waarvoor dat ooit zou gediend hebben...

Mij hoor je niet zeggen dat het vroeger beter of slechter was, het was anders, en we waren minder afhankelijk van allerlei hulpmiddelen. We moesten meer ons plan leren trekken en ons leren verhelpen met de middelen die er toen waren. En wellicht zat mijn opa zich al af te vragen waar het met de mensheid heen ging... En dat zij vroeger veel minder afhankelijk waren. De mensen verhuisden ook niet zo maar van her naar hot... Je bleef in je dorp of verhuisde hoogstens een of een paar dorpen verderop. Afstanden waren toen echt nog ambetante dingen. En je moest niet naar een ander dorp om een nieuwe wasmand te halen, die vond je in het dorp, bij de mandenvlechter.

En toch, toch vraag ik me af, wat zou er met ons gebeuren als plots de elektriciteit verdween uit ons leven...

tot de volgende ?

pijnbestrijding ?

Image via Wikipedia

Ik zit nu al een volle week met veel pijn. In een poging de pijn te milderen heb ik in die tijd mijn dagelijkse turnoefeningen opgeschort, het is immers niet evident om met veel pijn te gaan turnen... Maar de pijn verergerde dag na dag. Vanmorgen raakte ik bijna niet uit mijn bed. Zelfs stukken van mijn rug waar ik eerder nog nooit pijn had, deden nu ook al zeer.
Dus vanmorgen besloot ik alles op alles te zetten, en toch te turnen.
De pijn is een heel stuk minder !
Alleen mijn schouder doet nog steeds veel pijn, maar dat is geen onderdeel van mijn rug (tot nader order). Dus dat zal wel een andere reden hebben.
Ik heb een hele week het maximum aan pijnbestrijders geslikt, zonder daar echt baat bij te vinden. Maar dat turnen helpt dus wel.

Ik snap het ook niet, maar blijkbaar is in mijn geval letterlijk: rust roest...

Waar ik dan helemaal niet aan uit kom, is wat er dan aan het begin van mijn ziekte was ? In die tijd was ik heel actief, ging onder meer minstens 50 à 60 km per week joggen... en plots, op een morgen kon ik geen tien meter meer stappen van de pijn.
Blijkbaar moet de pijn dan een andere pijn zijn geweest, dan wat nu rest. Want dat kan toch onmogelijk ontstaan zijn door een tekort aan beweging.
Vroeger moest je steevast rusten om je rug te laten genezen, nu moet je bewegen... Weet je, als ik zo mijn ziekteverloop bekijk, dan denk ik dat je eerst een periode moet rusten, om de ziekte wat te laten bekomen, om de ontstekingen wat te laten minderen, en dan had ik moeten beweging krijgen. Ik ga niet vertellen dat ik dan misschien niet werkonbekwaam zou gebleven zijn, dat weet ik niet, maar ik vermoed dat ik heel wat minder onnodige pijn zou hebben gehad.

Met andere woorden, wellicht is iedere rug anders, en zou men moeten ieder geval afzonderlijk bekijken en met trial and error de behandelingen uitproberen. Bij sommigen zal de beweging wellicht heilzaam zijn, maar bij anderen wellicht niet. Bij sommigen zal men voldoende resultaten hebben bij de pijnstillers en ontstekingsremmers, bij anderen niet... Kortom rugpijn lijkt niet te voldoen aan een algemene regel.
Ik weet in ieder geval dat bij mij beweging (niet zo maar, maar gericht) helpt, terwijl de oefeningen die men normaliter voorschrijft in de "rugschool" bij mij heel nefast werkten. Dus wordt het ook nog eens zoeken welke bewegingen er voor die of deze persoon helpen. En wellicht zijn er ook die de bewegingen moeten vermijden???

Kortom, iemand met rugpijn kan niet oordelen over de pijn van een ander, en naar mijn gevoel kan een dokter ook niet zo maar een geneeswijze voor schrijven, ook voor hem zal het zoeken en proberen zijn...

Eén ding weet ik, rugpijn werkt verlammend ! Bijna echt letterlijk ! Als ik veel pijn heb, dan heb ik steeds weer de indruk dat mijn linkerbeen aan het verlammen is. Het is zo erg dat ik er werkelijk -iedere keer weer- schrik voor heb. Is het gewoon een gevoel of is het werkelijk een aantasting van bepaalde zenuwen, ik weet het niet, en dokters reageren er niet echt op, wellicht omdat je nooit eens onmiddellijk bij een dokter raakt... Iedere keer je dat wilt doen, moet je eerst een afspraak maken... en tegen dan is de pijn (gelukkig maar) weer wat minder.

Je kunt pijn niet organiseren. Ik begrijp wel dat het voor dokters ook niet handig is om deze dingen telkens tussendoor te nemen, maar toch...
Ondertussen ben ik wellicht uit ondervinding en zelf zoeken een pijn-ervarings-deskundige geworden... Alhoewel... Pijn is een individuele ervaring. Mensen kunnen identiek dezelfde verwonding hebben, waarbij de ene vergaat van de pijnhttp://seniorennet.be/ en de andere zelfs geen reden heeft om te klagen. Men weet hoe de pijnprikkels werken op het lichaam, maar waarom de een er meer last van heeft dan de andere ? Ik heb -volgens de dokters- een hoge pijngrens... Mijn gebrek aan tandpijn ligt waarschijnlijk ook daar ergens, maar misschien ben ik net aan mijn rug gevoeliger ? Of heb ik geluk dat ik die hoge pijndrempel heb, anders zat ik misschien in een rolstoel... Ik weet het niet, en het is niet van buiten af te bepalen. Dat maakt dat we veelal onbegrijpend staan tegenover een ander. We vergelijken (uiteraard) met onze eigen ervaringen, maar dat is in dit geval dus duidelijk geen maatstaf. Er is gewoon geen maatstaf.

Wellicht kan men iets afleiden uit de reacties in de hersenen door een intensief hersenonderzoek tijdens een pijnaanval? Maar wellicht is ook dan niet de individuele ervaring te meten?

Dat heeft gemaakt dat ik eerbied heb voor iemand die pijn heeft. Ook als ik de reden niet zie, als ik geneigd ben het te onderschatten, probeer ik steeds daar aan te denken dat pijn individueel is. Hopelijk heb jij nog niet die ervaring gehad, hopelijk krijg je hem ook nooit, maar probeer in ieder geval de anderen te respecteren in hun verwerking van hun pijn. Het is trouwens wellicht goed om altijd, niet alleen bij lichamelijke pijn, de anderen te eerbiedigen in hun ervaren van de dingen !
Begrip hebben lijkt mij altijd gepast.

tot de volgende ?

donker

Image by Getty Images via @daylife

Het is bijna kwart na achten, en het is nog donker. De barometer stijgt (naar een vorstperiode toe), maar dat is nog niet aan de hemel te zien. Het is blijkbaar overtrokken, grijs.
Ach, het is winter, zeker wat het licht betreft. TWat de temperatuur betreft is er nog geen dag winter geweest. MLen laat ons weten dat dit nu wel zal gebeuren, volgende week.
Net wat ik dus dacht en zegde: februari is zowat de koudste wintermaand. Het lijkt er dus op dat dit weer zo zal zijn, tenzij het gekke, overhoop liggende weer ons in maart nog kouder weer geeft.
Ik hoop dat de koude ons geen ellende op de wegen zal brengen. Een dag wat rijm deed hier in de omgeving al wagens in de gracht belanden.
Ach... als het glad is, dan blijven we binnen, of toch zoveel mogelijk. Maar de werkende mens kan zich dat niet permitteren.
Werkende mens...
Een paar dagen terug zei er iemand dat hij dacht dat de mens niet gemaakt was om te werken. Wellicht heeft hij gelijk, maar dat hangt volledig af van wat je als werk omschrijft. De mens in zijn natuurlijke staat, op zijn natuurlijkste levenswijze, was wellicht een jager-verzamelaar. Dat wil dus zeggen dat hij actief moest zoeken naar eten, en dat hij nu en dan moest jagen. Wellicht lijkt ons dat een makkelijke, zorgeloze manier van leven, maar voor de weinige mensen op deze aardkloot die nog op die manier leven, zal dat wellicht ook "werk" zijn....
Maar ergens heeft de spreker gelijk... Wat we nu als werk beschouwen is een verschijnsel die is ontstaan door de stijgende ongelijkheid van de mens, en door de stijgende welvaart en door de invoering van het systeem van specialisatie.
Eigenlijk moet je beginnen met het laatste: de specialisatie.
Als er in het stenen tijdperk iemand was die veel beter dan de anderen stenen kon kloppen tot bruikbare werktuigen en wapens dan de anderen, dan zal men in die stam wellicht al heel vroeg gekomen zijn tot een systeem van: gij maakt mij een schraper en drie pijlpunten, en daarvoor krijg jij van mij een halve oeros... De steenklopper moest niet meer jagen, niet meer verzamelen, hij klopte stenen en de anderen betaalden hem.
Ergens lijkt dat een mooie oplossing, maar het is ook meteen het begin van de ellende van het werken. De jager moest meer gaan vangen, anders had hij geen pijlpunten, en hij had meer pijlpunten nodig, anders had hij geen messen en schrapers...
Het idee werk was geboren.
En eigenlijk is het steeds verder in die zin geëvolueerd, tot aan de industriële revolutie, waar een volgende stap werd gezet. Een rijke bouwde een fabriek en liet er een massa mensen werken tegen een loon(tje)... Dus niet meer zelf weven, ook niet meer zelf weven om enkele lappen te verkopen op de markt of te ruilen voor een hesp... Nee, oeverloos mechanisch weven, staand aan een machine die het ritme bepaalde.
Het idee werk kreeg een nieuwe betekenis.
De afhankelijkheid was er niet meer van de baron en de kerk, de afhankelijkheid was er nu van de industriebaronnen.
Als de man sprak van: de mens is niet gemaakt om te werken, dan sprak hij wellicht van dit soort werk. Werken in dienst van een bedrijf. Werken aan iets waar je zelf niets aan te zeggen hebt. Werken aan een onderdeel van iets wat je wellicht nooit in zijn geheel ziet.
Oeverloos werken.
Bandwerk.
Menselijke robots

Nee, wellicht is de mens niet gemaakt om zo te werken, maar het is uiteindelijk die manier van werken die deze wereld heeft gemaakt tot wat ze nu is... Rijke mensen, welvaart, en vooral een heleboel verlangens naar meer, meer , meer ....

Het is ook die manier van werken die de vervuiling heeft doen toenemen en de grens heeft doen overschrijden, het is ook die manier van werken die heeft gemaakt dat er hele stukken van de wereld in armoede zijn blijven zitten. Armoede die veel meer aangevoeld wordt door vergelijking met dat rijke stuk.

Werken is een soort automatisme verworden. De mens maakt niet meer iets, hij maakt een klein onderdeeltje van iets wat hij misschien niet eens kent. Het is niet meer de steenklopper, hij is nu iemand die steeds weer en weer één ding doet. Of, hij werkt in de "dienstensector", een systeem in leven geroepen om de gaten die ontstaan zijn in het systeem weer op te vullen met niet echt productieve maar noodzakelijke werkzaamheden. De grote brouwerijen zitten niet meer in het dorp, maar moeten hun bieren uitvoeren naar andere gemeenten en steden en landen. Daarvoor heb je geen voerman nodig met kar en paard, maar grote vrachtwagens, met chauffeurs, die het bier naar magazijnen brengen, waar de moegewerkte arbeider dan zijn bakje pils komt halen. De oude brouwerij had dat allemaal niet nodig, die lag in het dorp en bevoorraadde zijn klanten in het dorp. Met het geld dat hij daarvoor kreeg liet hij in het dorp zijn wagen(s) herstellen en maken. Het dorp was een entiteit, zelf bedruipend en ieder had zijn functie in dat geheel.
Nu is de mens een radertje in een enorm machine, waarvan we niet eens weten hoe het geheel er uit ziet.
Nee, dat werk is niet echt op mensenmaat, het is onoverzichtelijk, niet meer echt te vatten.

Maar het bracht wel een heel wat rijkere manier van leven op. Waarvan de meesten dit niet meer willen of kunnen loslaten. De mens lijkt steeds meer onvoldaan, en wil steeds meer hebben. Behoeften worden gecreëerd. Ik kijk altijd een beetje gek naar die GSM-manie... Men koopt geen draagbare telefoon, men koopt een hebbedingetje, die enorm veel dingen kan, die je niet nodig hebt. En het is noodzakelijk om er steeds vlugger steeds weer nieuwe versies van te kopen, want er staan weer meer nutteloze dingen op om te gebruiken voor niets mee te doen....
We zijn slaven

djuddedju

tot de volgende ?

kopvoeters

Image via Wikipedia

In de academie wordt er een opendeur georganiseerd, en iedere klas moet iets voorbereiden onder het thema "kleur bekennen"... Onze juf wil iets doen rond kopvoeters...
Kopvoeters ? Heel simpel, letterlijk !
Kopvoeters zijn de gewone eerste kindertekeningen, waarbij de mannekes (en meisjes) alleen een kop hebben en voeten daaronder. (Met twee lijntjes-benen).
Sinds Klee is dat verheven tot kunst. En naar het schijnt is het niet zo simpel voor een volwassene om echte kindertekeningen te maken.
Ik vind het idee niet echt verheven, maar ja, bevel is bevel...
Ik denk er over om een kopvoetersstrip te maken... Dat is dan wel weer niet kinderlijk, maar aan mijn ouderdom wellicht wat kinds te noemen?
De klas van Jan heeft lijkenmaskers genomen van (bijna) al de leerlingen, en maakt daar een soort globaal werk van. Ik zag individuele stukken die best origineel en mooi zijn.
Als ieder klas zo een initiatief neemt, zal het best wel kleurrijk zijn...
Maar geef mij maar een overzicht van wat we daar dagelijks doen, dat is al gek en kleurrijk genoeg.

Weet je, in plaats van de klassieke kopvoeter, zou ik ook aardappelmannekes kunnen maken, die kan ik zelfs driedimensionaal maken. Aardappelmannekes wijken vooral af door het feit dat de koppen niet rond zijn, maar aardappelvormig, en de benen zijn geen lange stokken (die het lijf vervangen), maar meteen voetachtige aanhangsels. (Een beetje in de vorm van een hark)

Als land van bier en frietvet (het hoeft niet altijd melk en honing te zijn) vind ik dat aardappelventjes ons meer nabij staan dan gewone kopvoeters, al kun je die wel wat zien als levende frieten...

Ach, we zullen wel zien wat de juf er mee wil bakken... We moeten wel bakken materiaal meenemen... ook glossy-tijdschriften. Dat hebben wij hier niet. We zijn niet glossy en we trekken alleen een klein boekje met de TV-programma's om ons toe te laten te weten wanneer wij de 898° heruitzending van de kampioenen kunnen bekijken. En dar staan dus geen kleurige blinkende foto's in van fancy eetplaatsen en ultradunne mode mannekijns... (Oud  echt Vlaams woord die de oorsprong is van het huidige mannequin...)

Als ik die lelijke vrouwen zie in die waanzinnige creaties voel ik mij steeds ellendig worden. We leven in een wereld van obese mensen, en gaan dan "kleren" showen met mensen die behoren tot een restantje van Buchenwald of een ander vernietigingskamp.
Waar ik wel naar kijk is dan de maquillage die ze ophebben. Ik denk dat de Maori daar stikjaloers op zijn. Die mannekijns zijn veel afschrikwekenderderder dan de Maori in oorlogsverf.


Misschien een kopvoeter met  Maori-Tatoeages ?
Maar nee, want dat is dan weer zwart-wit... En je kunt moeilijk kleur bekennen met zwart en/of wit, want dat zijn geen kleuren.

Allee, ik zit hier te zagen over de kopvoeters van de juf, en ik weet niet wat ze er wil van bakken... Misschien wordt het wél mooi... Of is het omdat de juf denkt dat we niet kunnen tekenen, dat ze ons terugvoert naar onze prille kindertijd ?
Wat dan ook, we zullen maar mee doen hé, en hopen dat we er een eigen accentje kunnen aangeven, iets wat binnen het kader net buiten het kader wipt?

kopvoeters...djudedju

tot de volgende ?

Vrouwen en pijn

Image via Wikipedia

Ik had het al eens gelezen in een of andere studie, maar nu is er weer een onderzoek geweest, dat uitwijst dat vrouwen pijn veel intenser voelen dan mannen....
Ze zullen dat niet graag horen !
Hoe dikwijls horen we hen niet zeggen "Mannen zouden ook eens een kind moeten kopen!" of "Moesten mannen de kinderen kopen, dan zou er maar eentje zijn in ieder gezin"... en dergelijke dingen meer.
Nu, ik kan uiteraard niet oordelen hoeveel pijn een kind baren wel veroorzaakt, maar de mannen zouden het dus blijkbaar minder erg voelen dan de vrouwen. (Als ze tenminste over dezelfde "uitgang" voor de geboorte zouden beschikken, want nu zie ik dat niet zitten)
Ach, weer een fabel de wereld uit geholpen. Maar wat hebben we daar aan? Niets, net wat u zegt.
Ik ken mannen die kleinzerig zijn, en vrouwen die heel wat verdragen. En omgekeerd ook. Dat verandert niets aan mijn opinie over "de mens".
En of er nu een verschil is tussen mannen en vrouwen in de pijnervaring? En dan ? Het schijnt dat roodharigen ook meer pijn verdagen dan de anderen. Maar wat heb ik daaraan?
Voor mij blijft er één ding overeind: vrouwen baren het kind, hebben het lichaam om het kind te laten ontwikklen in de baarmoeder, hebben borsten om het kind na de geboorte een optimale eerste voeding te geven, en vooral: ze hebben een moederhart, een binding met het kind, waar geen vader aan tippen kan.
En daar wil ik niets aan afdoen.
Niet dat de vaders geen vaderliefde kunnen hebben, maar die lichamelijke band is anders. Niet minder, anders.

We leven in een bizarre tijd, waar we vroeger een wat beschermende houding van de mannen kenden over de vrouw (soms veel te ver gaand en meer een dominantie dan wel een verzorgende houding zijnde), zien we nu de "ontvoogding" van de vrouw. De vrouw wil ten alle prijze bewijzen dat ze de evenknie is van de man.
Is ze dat dan niet altijd geweest?
Er is geen man op de wereld zonder de vrouw, en geen vrouw zonder dat er een man bij te pas kwam. Ze zijn in feite één... Twee delen van één voortplantingsgeheel.
Ik las dat ze nu bezig zijn met systemen à la klonen, waarbij er eigenlijk geen man meer zou nodig zijn, maar de natuur zegt het in feite anders. De samensmelting van eicel en zaadcel, veroorzaakt een sterk wisselend patroon, waardoor het geheel, de mensheid, veel sterker is in ontwikkeling, dan dat er zou zijn als het steeds een vorm van klonen zou zijn, waarbij ieder klein foutje sterk uitvergroot wordt en meegesleurd wordt voor eeuwig...

Ik voel me niet beter dan de vrouw, en heb ook geen minderwaardigheidscomplex tegenover haar... Ik voel me de helft van het geheel in ons gezinnetje. Niet meer, niet minder.

Dat er nu vrouwen zijn, die "vechten" voor een betere positie van "de" vrouw, wijst er op dat er heel wat mannen zijn geweest die de vrouw ergens hebben onderdrukt, of hen althans dat gevoel hebben bezorgd.  Ik hoop dat ik dat niet deed, en als ik het deed, dan was het in ieder geval onbewust. Ik heb steeds gepoogd om mijn vrouw haar rol te laten spelen, en we hebben en hadden een nette taakverdeling. Ik geef toe dat wij een wat ouderwets gezin hebben, waar de vrouw de vrouwelijke taken op zich neemt, volgens een eeuwenoud rollenpatroon, maar het is bij ons nooit als een opdringen, als een minder hoogstaand iets bekeken. De rol van Moeder is heel belangrijk, en naar mijn gevoel veel belangrijker dan de rol van de vrouw in een ander patroon dan het moederschap.

Dat de vrouw nu een keuze heeft om geen moeder te zijn, maar carrièrevrouw ? Ik heb daar geen moeite mee, maar het zou me in mijn eigen gezin spijten hadden we niet onze kinderen gehad. Zij zijn immers mede de vervulling van het gezin en van het geluk en de vrede die we hebben in onze staat. Wellicht is dat niet voor iedereen zo, en zijn er mensen die perfect gelukkig zijn in hun keuze van "geen kinderen"... Maar daar kan ik niet over oordelen, ik kan het van uit mijn gevoel zelfs niet eens goed inbeelden.

Ja, ik ben dus wat ouderwets... Alhoewel ik die term veel te negatief vind. Ik heb niet het idee dat kiezen voor een gezin ouderwets is. Ik heb zelfs niet het idee dat kiezen voor meer dan één kind ouderwets is. Ik begrijp wel dat onze maatschappij veel te weinig oog heeft voor de vrouw als carrièrevrouw én als moeder. Men lijkt de mix van de twee niet te aanvaarden of niet aan te kunnen of geen plaats te geven. Nochtans zou die ultieme vrijheid door de moderne vrouw zo bepleit net dat moeten zijn !

Nu zijn er velen die carrière en moederschap netjes uiteen houden, of het één, of het ander... Gek !

Als we nu eenmaal in een maatschappij leven, waar carrière zo belangrijk is, moeten we dan die andere loopbaan,, het moederschap daarvoor opofferen? Ik meen van niet. Het moet kunnen dat we beiden de volle plaats geven in ons bestaan, zonder dwang, in de ene of in de andere richting. Vrouwen hebben nu eenmaal - wat we er ook van denken- een lichaam dat er op is gebouwd de kinderen te baren.

En weet je... van mij mogen ze gerust blijven volhouden dat de mannen kleinzerig zijn. Of dat nu waar is of niet, het kan me geen lor schelen, als we maar samen dat hechte geheel blijven, en van elkaar houden, elkaar respecteren en samen één zijn...

tot de volgende ?

blogverslaafd

Image via Wikipedia

Ik merkte dat ik al verschrikkelijk veel blogjes de wereld heb ingestuurd. Verschrikkelijk veel ! (meer dan 2.000 !)
En ik stelde ook vast, als ik eens, door omstandigheden, niet in staat ben om te bloggen, ik tekenen vertoon van verslaving. Ik loop ongelukkig rond, voel een gemis.
Met andere woorden, je kunt aan om het even wat verslaafd raken. Zelfs aan het schrijvelen van een blogje. Ik heb wanhopig geprobeerd om te weten te komen wat er in hemelsnaam verslavend kan zijn aan schrijven, maar ik moet helaas het antwoord schuldig blijven. Wellicht is het gewoon een vorm van dagboek-verslaving, alhoewel mijn blog niet echt een dagboek is.
Als je eens stukken gaat herlezen, dan stel je vast dat ik verander, dat ik zelfs mijn mening regelmatig bijstel. Ik pas mijn opinie aan aan nieuwe omstandigheden, en regelmatig verwonder ik mezelf over die stappen.
Kortom, er is een evolutie merkbaar in mijn blogs (Of is het een aftakeling?)...

Eén ding is duidelijk herkenbaar, en heeft een vast stramien: mijn weerzin van alles wat politiek is... Er is denkbaar niets wat ik meer minacht dan een politicus. Dat is voor mij duidelijk de laagst denkbare vorm van leven, meer zelfs, ik heb soims de indruk dat het niet echt leven is ! ik zag foto's en beelden op TV die duidelijk aantonen dat sommigen op zijn minst al gedeeltelijk gemummificeerd zijn, en nog amper op het knopje kunnen drukken voor de stemming. Ze bewegen amper. Dat zijn nog niet eens de slechtsten, er zijn er die maar één keer aanwezig zijn: voor de eedaflegging... voor de rest bewegen ze wellicht alleen om hun wedde te incasseren. Nu ja, misschien doen ze dan misschien nog het minste kwaad ook.

Soms neemt mijn blog daadwerkelijk de allures aan van een dagboek, en schrijf ik een verslag van een of andere gebeurtenis in mijn leven. Soms is dat vol humor, soms vol bitterheid. Ik heb niet echt een vaste stijl. Ik vermoed dat mijn stijl wel eens wordt aangetast door de boeken die ik op dat moment aan het lezen ben. Zo vertoef ik nu en dan in een SF-wereld... een kans om gal te spuwen op de huidige wereld geprojecteerd op een verre toekomst of een verre planeet. Maar ik heb ook ontdekt dat de vele oude boeken een invloed hebben... De vlagenzwangere hemel pikte ik onbeschroomd van Rodenbach... En ook Buysse en Streuvels werden wel eens gebruikt.

Geef toe, soms is het leuk om eens die oude woordenschat weer op te frissen. Een wielrenner lijkt veel echter als coureur, en je ziet hem veel beter vallen in een tuimelperte dan in een uitschuiver. Van Dale ziet dat ook in. Als je vaststelt dat de dikke steeds dikker wordt, dan komt dat door dat Van Dale wel telkens de nieuwe woorden bijvoegt, maar slechts heel zelden, en pas na veel overwegingen, ooit één woordje schrapt. Nog enkele decennia en de dikke Van Dale vult op zijn eentje een heel schab van je boekenrek.  Ik vul dit werk dan nog aan met het groot synoniemenboek, een boek met spreekwoorden, een boek vol citaten, een boek "Zuidnederlands", een etymologisch woordenboek en het boek "Het Juiste Woord". Kortom, ik hou van woorden; En daarom ligt er ook nog een Frans-Nederlands en Nederlands-Frans boekwerk, met CD-rom... Kwestie van nu en dan eens geleerd te doen ook. Engels is meer iets voor de jeugd, dus waag ik me daar maar zelden aan.

Deze boekwerken staan er niet werkloos... Nee, nu en dan neem ik er eentje ter hand, en zoek een synoniem, of de juiste schrijvelwijze... Of zoek een citaat om mijn stemming te omschrijven... soms zoek ik vruchteloos. En ik moet me heel sterk intomen om niet over te gaan tot gekke dingen. Neem nu synoniemen... In onze taal (in iedere taal bij mijn weten), heb je woorden die meer dan één betekenis hebben. Soms klinken ze hetzelfde maar zijn ze anders geschreven, neem bv ijs en eis... Ik moet me soms echt inhouden om die woorden niet bewust om te wisselen. (Maar dan krijg je geen gelach, nee, dan krijg ik een mailtje met een verwijzing naar de juiste schrijfwijze... Humor is niet voor iedereen gelijk...........)

Kortom, een blog is geen dagboek. Een dagboek schrijf je voor je zelf, een blog schrijf je om gelezen te worden. Dus moet je je aanpassen aan je publiek.

En dat publiek is de laatste tijd sterk gewijzigd. Ik stel vast dat ik tegenwoordig een heleboel lezers heb in de joenaaitut steets of Ameurika... Dat zijn weliswaar meestal mensen met een Nederlandse instelling op hun kwampjoeter, dus wellicht emigranten of zo, maar toch. Iedere keer stel ik weer vast dat daar meer en meer lezers zitten. Als dat uitwijkelingen van de eerste generatie zijn, dan zullen ze wellicht het Vlaams herkennen, maar als het mensen zijn van tweede of derde generatie, dan zal mijn woordkeuze en mijn eigenaardigheden hen wellicht nopen tot oeverloze zoektochten in dikke woordenboeken. Ik zie ze voor mijn geestesoog al wanhopig de vertaling à la Google aanklikken, en die staat dan ook voor Piet Lul, in zijn woordenboek staat schrijvelen en kwampjoeter ook al niet.

Soms heb ik dan ook het gevoel dat de enige die echt de volle honderd procent amusement uit deze blog weet te puren ikzelf ben... En ik heb dan ook nog eens het genot het zelf te mogen maken, construeren, foefelen, prutsen, kortom schrijven... Geen wonder dat ik verslaafd ben.

tot de volgende ? (foto: Zo te zien was van Dale heel wat minder dik dan zijn boekwerk ! (en hij ziet er niet naar uit dat hij taal zo leuk vond...))

de tandarts

Image via Wikipedia

Vanmorgen, al heel vroeg diende ik me aan bij de tandarts. Als man die niet graag te laat komt, was ik natuurlijk een kwartier te vroeg... Maar dat gaf niet, ik had nog niet eens de tijd om te zien welke tijdschriften er ter beschikking lagen, of de tandarts was er al.
Wat scheelt er ? Nu ja, een maaltand waar de vulling uitgevallen was, en een snijtand waar de vulling afgebroken was. Wat hij eerst moest doen? Nu, van mij mag je ze alle twee doen.
Hij duikelde met veel ijzer en staal mijn bekkeneel binnen, begon er wat aan te prutsen en te pitsen... "Ga je het nog kunnen repareren ?" Hij dacht dat het nog wel zou gaan. Nog eens goed kijken en prutsen... "Mag ik het zonder verdoving proberen?" Van mij mocht het, als hij me niet te veel pijn deed. Twee keer heb ik met mijn hand gezwaaid (spreken gaat moeilijk met een tandarts die wellicht bijna helemaal in je mondholte zit en er aan het rondlopen is met een grote boormachine), maar voor de rest ging het. "Voila, alles is er uit" Ik dacht nog bij mezelf, het moet er niet uit, de vulling moet er in... Maar blijkbaar kon dat maar nadat alles er uit was. Dat ging rap. Ik hoorde hem ergens achter mij een voorraad beton maken (of iets in die zin), en weldra kwam hij met schoppenvol mijn het gat, waar ooit mijn tand zat, opvullen en aanstampen, drilboor er in om de laatste luchtbelletjes uit de beton te trillen, nogmaals hoed aanstampen met een kleine voorhamer, en dan mocht ik de resten van het zand en de keien uit mijn mond spoelen.
Hij keek nog eens naar het bouwwerk, duwde mij een onbekend iets in de mond en beval mij te bijten. Blijkbaar had ik niet goed gebeten, want hij begon te slijpen en te zagen... Spoelen, en nogmaals op het ding bijten. Nu was het goed, op een kleinigheidje na... Hij sleep er blijkbaar nog een afwateringskanaal in, en het was ok. Nu de snijtand nog...  Blijkbaar was dat een minder intensieve behandeling. Eerst bouwde men blijkbaar een stelling waarin nadien de beton zou gegoten en aangedamd worden, maar dat was met een prefab-systeem, waardoor het zeer snel ging.
Ik moest nog eens bijten op ding, weer wat slijpen en schuren, en weer bijten...Tot drie keer toe. Voor het eerst in mijn leven ontmoette ik een tandarts die een spiegel voorhield om zijn kunstwerken ook eens te bekijken.

Niet verdoofd, geen pijn, en vlug afgewerkt met een goedgekeurde afwerking... het kost veel, maar ik zag meteen het resultaat. Behoorlijk. Ik kan weer bijten, en mijn tong en lip worden niet meer gekwaetst door de scherpe brokstukken.
Betalen en buiten... ?
Nee, ik vroeg hem eerst of hij geen spatels en dergelijke meer had die hij niet meer gebruikte, of die versleten waren. Om te boetseren ... Ik kreeg nog een vijftal nuttige instrumenten om in de klei te prutsen... Goede tandarts, brave vent.
Ik zit hier nu ongelukkig te zijn, want blijkbaar had mijn tong zich al gesetteld in de ruimten die er vrijgekomen waren, en moet zich nu weer schikken naar de verbouwingen...

Maar ik heb geen pijn, geen ongemakken, buiten die tong die de nieuwe situatie weer moet leren kennen.

Deze namiddag ga ik weer naar de academie, kleien en kleuren en wellicht ook glazuren. Er is verdomd veel meer werk aan keramiek dan aan beeldhouwwerk. Bij beelden maak je het beeld, en als je het niet in brons giet, dan is het om zo te zeggen af... Bij keramieken begint er dan nog een hele poespas. Heel de klas en heel de leraren"meute" (alle twee) lijkt net dat kleuren en glazuren "DE" keramiekkunst te vinden... En ik sta er alleen als man die het beeld op zich daar wil stellen. Ze zullen wel gelijk hebben zeker... Maar ik moet - aan mijne ouderdom- heel mijn idee van "het beeld" om keren... naar een postuur in keramiek. Ik heb er wat moeite mee...

Ook als ik naar de beelden en vazen kijk van de anderen, dan kijk ik naar het beeld, veel minder naar de kleur en de glazuur. En als men mij spreekt over kleuren en glazuren, dan denk ik aan het beeld, en hoe ik het beeld beeld kan laten zijn, zonder veel poespas van kleurtjes en hebbedingetjes. Ik ga echt moeten leren mijn manier van kijken te veranderen. Ik zie graag keramiek, maar ik blijf het zien als een beeld. Er is een kunstenaar die grote beelden maakt, die ze dan in felle kleuren zet (ik ken haar naam niet meer)... Ik vind steeds weer dat die kleuren er te veel aan zijn, dat ze het beeld wat verstoren... Ik heb echt moeite met dat kleuren.

Ik ben dus nog geen keramieker... En ik weet niet of ik het ooit echt ga worden... Ik zie het momenteel nog steeds niet echt zitten.

Linda en Jan (de leraren) zullen nog werk hebben aan mij...

Maar ik hou er wel van beelden te maken, dus zullen we wellicht elkaar wel vinden, in een tussenvorm of zoiets... We zien wel.

tot de volgende ?