Nat, natter,natst, natster, natstest, natstester... enzovoort

Image by _boris via FlickrHeb je al een buiten gekeken? Nat hé ?
De lucht lijkt wel vol te hangen met minidruppeltjes, wellicht hebben ze hierboven de technologie goed in de gaten gehouden, en besloten tot het creëren van nanoregen. Regen in de vorm van uiterst minieme druppeltjes, zo klein, dat ze overal dwars doorheen vallen, zelfs... door een met nanodeeltjes gecoate paraplu...
Of... het antwoord van de natuur op de menselijke waanzin.
Gek, nu ik net een uitgebreid artikel las over die nanodeeltjes in "Kijk", zie ik dat ook vriend Henk er over schrijft (Leest hij ook "Kijk"?).
Maar in het artikel schrijft Henk over vreedzame toepassingen, in "Kijk" gaat het over militaire toepassingen. Maar beide artikels doen mij wat huiveren. In feite gaat het hier over, dat de mens er in geslaagd is om dingen te maken van een zo minieme schaal, dat het niet of bijna onzichtbaar is., maar de eigenschappen van de stof is er totaal anders door geworden. Het klassieke voorbeeld is de wax met nanodeeltjes, je zet je auto in de was, met toevoeging van die nanodeeltjes, en je wagen blijft heel heel lang proper, je hebt zelfs nog amper ruitenwissers van doen, want water kleeft er ook niet op. Zo kun je ook ramen maken met behulp van die technologie, die nooit meer vuil worden... Maar je kunt ook een revolver of een geweer en kogels maken, waar geen metaal meer in zit... (Dat is een van de redenen dat men nu is overgegaan tot de fullbodyscan op de vlieghavens !)
Beangstigend vind ik het feit dat een libel die je ziet vliegen nu misschien geen libel meer is, maar een spionagevliegtuig. We hebben het hier al gehad over het gebrek aan privacy in onze huidige maatschappij, waar je bijna constant gefilmd wordt, waar iedere keer als je je GSM gebruikt, men ook ziet waar je je bevindt, waar iedere keer als je betaalt met de kaart men dat ook ziet, en ga zo maar nog een tijdje door... Met die minieme nanodingetjes, kan dat nog veel verder gaan!
Men kan niet alleen vliegen of spinnen in je huis laten rondlopen die helemaal geen insekten meer zijn, maar minieme robots die alles vastleggen, maar men kan nu wapens maken die enkel en alleen op jou dna werken... Men kan je vernietigen midden in een massa mensen, zonder een ander te treffen...
Men kan wellicht ook al een of ander zendertje in je lichaam zetten (gewoon via je voedsel of glaasje fris), die voortdurend meld waar je bent en wat je doet... Als vakbondsmens denk ik dan aan de werkgever die noteert hoe dikwijls je opkijkt van je werk...
... en dat is uiteraard nog een van de minst schadelijke toepassingen van die dingen.
Men heeft een test gedaan met tanks, en tanks zijn geen kleine onooglijke dingen... Men wist met nanotechnologie het beeld van de wereld achter de tanks te filmen, en dat beeld te projecteren op de tanks aan de voorzijde. Gevolg was dat de tanks naderden, maar voor wie er voor stond totaal onzichtbaar waren!
(Je kunt je wellicht inbeelden wat er zou gebeuren als de tegenligger in het verkeer zoiets zou gebruiken)
Er zijn ook positieve geluiden te horen... Men zou wellicht met nanotechnologie de medicatie in je lichaam daar kunnen brengen waar het nodig is, zonder de rest aan te tasten... (Denk aan bestralingen en/of chemo bij kanker)
Maar het is dus werkelijk bijna een volledig nieuwe wereld die open gaat!
... en weet je, ik heb er geen idee van, maar ik denk nu aan de bomen... Herinner je nog dat ik je sprak over dat wondere iets van de haarvaten? Hou een klontje suiker in je koffie en je ziet de koffie via de haarvaatjes in de suiker zo omhoog kruipen. In een boom wordt de voeding op die manier tot aan de blaadjes gevoerd...Alleen, er is iets wat niet mogelijk kan zijn: je kunt via dit systeem de vloeistof maar een beperkt aantal meter omhoog krijgen, terwijl in de boom dat veel en veel hoger gaat ! Fantaseer ik dan te fel, als ik denk dat de boom misschien natuurlijke nanotechnologie gebruikt ??? Wellicht wel, maar het zou een antwoord kunnen zijn op dit "onmogelijke en toch waarneembare"...
Och, wellicht heb ik gewoon te veel fantasie...
Ik heb al menig keer naar de sterren liggen kijken, en dit vergeleken met atomen... Een ster als kern en planeten er rond als elektronen en wat zoeft er nog rond een atoom... Fantasie... Stel dat onze atomen dan voor nog véél kleinere wezentjes in een véél kleiner wereldje sterren lijken, en dat zij daar op hun beurt hun atomen ontdekken... die dan in werkelijkheid weer werelden waren voor nog veel miniemere... en ga zo maar door... Het verhaal van de luizen, als de luizen luizen hebben, hebben die luizen dan ook weer luizen?
Stom, maar heerlijk om zo weg te dromen...
Maar beangstigend als de werkelijkheid naar je dromen begint te neigen!
tot de volgende ?

Leonard gaat wat zwijgen...

Image by roel1943 gaat een paar dagen op een lager pitje via FlickrOnze aartsbisschop heeft, na aandringen van zijn woordvoerder (!) besloten tot kerstmis niet meer te praten met de media...
Kan hij niets meer verkeerd zeggen in die tijd. Hopelijk schrijft hij ondertussen geen calamiteiten...
Iedere keer weer kan ik begrijpen wat er gebeurd is, waarom het zo verkeerd overkomt, en waarom hij dan verwonderd staat te kijken dat men het zo interpreteert... Hij lijkt niet te beseffen dat hij zich nogal dubieus, nogal dubbelzinnig, verward uitdrukt. Misschien bedoelt hij het niet zo, maar hij zegt het wel op een manier dat het zo overkomt, of zo kan geïnterpreteerd worden.
En het valt niet te ontkennen dat hij iemand is van de oude stempel, met een visie die in deze wereld niet meer geaccepteerd wordt. Hij loopt achter, 't is een pastoor van honderd jaar terug, van de tijd toen de pastoors in de gemeente heel belangrijke en gezagsvolle personen waren. Uit de tijd toen de kerk nog echt een macht was in de maatschappij... Nu moeten ze schipperen om nog kerk te mogen zijn, en nog aanvaard te worden als "van betekenis" in zaken van het geloof.
Kortom, hij loopt achter, achter bij de werkelijkheid.
... en dan haal ik niet eens aan dat de maatschappij zich nu, wellicht in een reactie tegen misbruiken en tegen het vroegere machtsaureool, heel kritisch opstelt tegen alles wat Kerk is... Ga vijftig jaar achteruit, en dan keek men naar mensen die niet naar de kerk gingen, nu kijkt men naar degenen die wel naar de kerk gaan. Met andere woorden het is een volledige ommekeer op maatschappelijk gebied.
Die reactie is m.i. een beetje normaal... Het is zo dat de mens meer en meer vrijgevochten is, dat hij minder en minder gezag aanvaard, en dus ook niet meer het gezag van de kerk, een gezag dat geen eigenlijke macht heeft, geen politie, geen gevangenissen... alleen moreel wat gezag had, en ook op dat gebied is de mens meer en meer vrijgevochten.
De vrouw is mens geworden, net zo veel als de man, gezinsplanning behoort niet alleen tot de mogelijkheden, maar wordt gezien als een maatschappelijke plicht. Er zijn geen morele taboes meer, alles is bespreekbaar en vooral: alles (of toch bijna alles) is door de persoon zelf te beoordelen en beredeneerd toe te passen. IVF is door de mensen die geen kinderen konden krijgen aangenomen als een geschenk, en de houding van de kerk daar tegenover wordt niet begrepen. Het gebruik van condoom tegen een ziekte als Aids wordt aanzien als een redmiddel, en de houding van de kerk... Het wordt bijna eentonig.
Eigenlijk is het allemaal één begrip: de mens wil zelf zijn eigen geweten raadplegen, en legt zich niet meer neer bij dictaten van wie dan ook !
(Ik vraag me wel af, of de mens in staat is de grens nog te zien, en of we niet het gevaar lopen de grens naar eigen gebruik te zien, en naar eigen willekeur telkens en telkens weer op te schuiven. Om het anders te stellen, of ons geweten niet evolueert tot een eindeloze elastiek...
Want we praten over moraliteit, over zaken die je niet zo handig in wetteksten kunt gieten, maar die behoren bij wat we zouden kunnen noemen het gezonde verstand, of om het anders uit te drukken, het geweten...
Ik geef een voorbeeld: we rijden met de wagen. De wagen is een moordtuig als we ons niet houden aan bepaalde regels die moeten zorgen dat iedereen in de maatschappij nog een eigen plaatsje heeft op de weg. Mensen die een glas te veel hebben gedronken, hebben uit dit gegeven niet alleen een glas te veel gedronken, maar zijn niet meer zo bekwaam om met de wagen te rijden, als zonder dat glas te veel... Moeten we dan dat glas te veel bekijken als een glaasje te veel om gezond te zijn, of als een mogelijke overtreding van de wapenwet? Rondlopen (rijden) met een wapen die je niet beheerst.
Geef toe, je zult dit feit wellicht de ene keer zo en de andere keer anders bekijken! Als je op een feestje zit, is het zo normaal om nog één glaasje te nutten, en je weet echt wel nog wat je doet... Als je neefje wordt overreden door iemand die de alcoholgrens heeft overschreden, dan kijk je plots heel anders tegen de zaak aan!
Met andere woorden, ons geweten is een elastiek!
Misschien is het dan wel "goed" een Leonard te hebben, die wellicht veel en veel te scherp is, maar die ons misschien nog even doet nadenken... Tenminste als we niet gewoon reageren tegen, maar eens kijken naar wat er echt gezegd wordt...
tot de volgende ?

Francisco Domingo Joaquim - World's Widest Mouth

Die man moest in de politiek gaan !!! Hij zou niet eens erg opvallen met zijn grote mond...

Tijdreiziger ???

Image by arnoKath via FlickrOp ons aller internet is een filmpje opgedoken, waarin men een stukje toont van een film van Charlie Chaplin uit 1928... Niet uit de film, maar uit stukjes die niet in de film werden opgenomen, maar die wel op een bonus CD vertoont worden.
Op die CD is er een dame te zien, die (in 1928) druk praat in een GSM, een mobieltje, terwijl ze in beeld voorbij wandelt. Op een gegeven moment draait ze zich om en kijkt in de camera, terwijl ze druk aan het praten is, in wat voor ons duidelijk op een GSM lijkt... Maar in 1928 bestonden die dingen nog niet !
Uiteraard wekken die beelden ophef. Als het geen mobieltje is, wat is het dan wel, en waarom kennen we het dan niet? Volgens de kenners bestond er in 1928 geen draadloos toestelletje om in te praten.
Gek is het niet? Ik heb de beelden bekeken, en ik moet zeggen dat ook ik niets anders zie dan een GSM, waar dat nog niet kan bestaan.
En zo zitten we meteen weer bij de buitenaardsen, de UFO en dergelijke meer.
Ik heb er geen idee van of er in ons grote heelal nog ergens leven is, maar het zou mij heel sterk verwonderen dat er niet nog ergens leven is. Het kan ook heel goed zijn dat er daar wezens zijn die, net als hier de mens, die wonderlijke ontwikkeling hebben gekend, om "verstand" te ontwikkelen. Waar ik het veel moeilijker mee heb, dan zijn de immense afstanden. Vandaag nog las ik een artikeltje dat men wel makkelijk mensen naar Mars kan sturen, maar dat het terugbrengen onbetaalbaar blijft. En dan spreken we over een buur, want dat is Mars toch?
Gaan we echter praten over andere sterrenstelsel, dan spreken we meteen over lichtjaren ver. Een lichtjaar is de afstand die het licht aflegt per jaar. Wij kunnen de snelheid van het licht zelfs niet benaderen, en van ginder ver zouden hier wezens wat komen rondneuzen??? Daar heb ik het echt moeilijk mee, tenzij we echt gaan denken in science fiction beelden, en de wezens via wormgaten dergelijke veel sneller dan het licht laten reizen. (Maar dat kan bijna niet anders dan via een soort ontbinding in atomen en terug samenstelling bij aankomst... nogal onwaarschijnlijk hé????)
Maar goed, in theorie kan het, het zou zelfs kunnen dat die wezens er jaaaaren over gedaan hebben om hier te geraken... Misschien zelfs eeuwen in een selfsupporting system of in een diepgevroren toestand voor mijn part... Maar zouden we dan echt die ruimtetuigen niet hebben gezien?
En nu roepen de ufologen dat ze die dingen heel regelmatig zien!
Ik weet het niet.
Een Ufo dat is in het Vlaams een vliegend object van onbekende oorsprong ... Welnu, dan kan ik mij scharen aan de zijde van de ufologen, want ik heb (en samen met mij een heel groepje vrienden!) een ufo gezien. Ik vertelde het reeds lang geleden in deze blog. Het was in januari van het jaar van de eerste oorlog tegen Irak, tijdens het bewind van Bush Senior... Wij waren op een wandeltocht in Flobecq (Vloesberg) toen we een licht zagen hangen boven de Nato-torens in Flobecq... Bij nader kijken bleek dit licht te zitten in een driehoekig iets. Het hing daar maar te hangen. Plots zagen wij in de verte de lichtjes van een naderend vliegtuig, en meteen daarop hoorden wij het driehoekige ding een zacht snorrend geluid maken, dat ik niet beter kan vergelijken dan met het geluid van een naaimachine, en het ding vloog in een verbluffende snelheid, vanuit stil-hangen, weg...
Waren dat buitenaardsen? Ik voor mij denk veeleer aan ons onbekende vliegtuigen van het Amerikaanse leger. Maar in die tijd waren er in België honderden meldingen van die bizarre driehoeken, en nergens anders hoorden we er van??? Zouden de Amerikanen dan van België een testterrein hebben gemaakt ? Of waren het buitenaardsen die onze taalgrens kwamen bezoeken??? (Vloesberg - Flobecq ligt op de taalgrens en heeft zelfs een tweetalig statuut !!! )
Maar als ik dat filmpje bekijk uit 1928, dan zit ik er toch wat mee in de knoop! Wat is dat mensje (Is het wel een mens?) daar aan het doen?
Gek... dat is wel het minste wat we kunnen zeggen.
We kennen allemaal die "verkeerde" beelden uit de film, waarbij boven Spartacus duidelijk een vliegtuig heel hoog condensstrepen nalaat, of Ben Hur een polshorloge draagt, als anachronismen in de film kunnen die dingen tellen, maar dat zijn allemaal dingen uit onze tijd, die per ongeluk in een film zijn terechtgekomen die over het verleden gaat. Dat GSM-ende madammeke, dat is net het omgekeerde, die loopt rond met iets wat nog niet bestond...
Och, echt druk maak ik mij niet over die dingen...
Alleen... Stel nu eens dat het echt iemand is van een andere planeet, of iemand die uit de toekomst komt... Wat zouden die mensen- wezens dan van ons denken ?
Als wij ergens in de oerwouden van weet-ik-veel terecht komen bij een stam die nog in het steentijdperk lijkt te leven, dan kijken we onze ogen uit. Dan filmen we zoveel we kunnen en gaan hele studies wijzen aan die "cultuur"...
Zouden er nu, op een andere planeet, of in een verre toekomst, mensen of wezens zitten te lachen met onze stommiteiten? Zouden ze beseffen dat ze midden een filmset zaten, of denken ze daar nu dat wij zo leefden?
Héhé...
Leuk om te denken hé ? Zitten ze nu een studie te maken van onze cultuur, gebaseerd op de filmset van een Charlie Chaplinfilm...
Maar is dat niet wat wij hele dagen doen?
Wij zien iemand bezig, op een gegeven moment, bezig aan een iets, en baseren heel onze kijk op die persoon op die momentopname. Zien wij hem toevallig rusten, dan is ons beeld niet het beeld van een noeste werker, en toch hadden wij hem geobserveerd tien minuten te voren, dan dachten wij net het omgekeerde...
Of, zoals het spreekwoord zegt: "Het helpt niet vroeg op te staan, als je de naam hebt slaper te zijn..."
Moeten we niet wat voorzichtiger zijn in het "beeld-maken" van de anderen?
tot de volgende ?

Het crematorium...

Image by OliBac via FlickrKom het maar eens tegen... Je zit daar triest afscheid te nemen van je teerbeminde, als ze doodleuk komen zeggen dat je ze nog wat moogt houden, dood en koud, want mevrouw is te dik, de kist dus te groot, en de deur van het crematorium te klein...
Het gebeurde niet eens ver van hier, weliswaar over de frontière linguistique, maar toch maar op een boogscheut van hier, in Doornik (Tournai!!!)...
Ik weet wel, straks is dat het buitenland, maar voor mij blijft het een stukje van mijn land, met een prachtige oude kerk die je MOET gezien hebben ! (Werelderfgoed !)
Ik denk dat ik, mocht ik iets dergelijks meemaken, wellicht in eerste instantie de neiging zou hebben gehad om te lachen. Een beetje zoals wanneer je iemand zie vallen, dan lach je ook eerst, en pas daarna wordt je bezorgd. Dat lachen is geen leedvermaak, het is een oncontroleerbaar iets, het zit in de mens ingebakken. Een wat absurd iets, een wat onverwacht iets, en voor alle andere reacties heb je een lachreactie, soms voel je jezelf daar naderhand heel belabberd over, want er is niets om te lachen, het is zelfs heel erg, waarom heb ik toch gelachen, ik wou helemaal niet... Dat hebben we allemaal al wel eens meegemaakt. Ik weet niet of het zo sterk is ingebakken als het feit dat je niet kunt niezen met je ogen open, maar toch, het is iets oncontroleerbaars.
Ik ken het crematorium van Doornik niet... Ik weet dus ook niet hoe men daar te werk gaat, maar ik heb (jammer genoeg) al enkele crematoriums gezien... En in enkele er van, neem je afscheid van de afgestorvene, en dan gaat de kist traagjes vooruit, en schuift tussen de gordijntjes door, het crematorium in. Dan kun je koffie gaan drinken, en wachten tot je de as van de overledene terug krijgt in een mooie urn. Als het ook zo is te Doornik, dan moet dat wel extra pijnlijk zijn geweest. Je neemt sereen afscheid, de afscheidswoorden, het gebed zijn gedaan, heel zachtjes speelt nog een muziekje, en de kist schuift zachtjes weg...boem! staat weer stil. Kist te groot...
Daar zit je dan, je hebt net ergens de geestelijke stap van het afscheid gezet, en joep, daar is ze terug. Je kunt nadien het afscheid nog een dunnetjes over doen, in een ander crematorium met een wijdere poort, of misschien dan toch maar op het kerkhof.
Weet je wat ? Ik ga verder afslanken... Ik wil niet dat mijn dik lijf de oorzaak is van bijkomend leed.
djudedju
Afscheid nemen is sowieso al pijnlijk, en je probeert dat zo sereen mogelijk te laten verlopen... Niet dat het verdriet mee schuift met de serene plechtigheid, maar toch is dit een stap in de verwerking. Mag ik dan veronderstellen dat een doorbreken van die sereniteit ook een breuk is in de verwerking? Ik vrees van wel...
Al ware het alleen maar omdat je ergens bij dat gebeuren die kriebel voelde tot lachen... iets wat helemaal niet past in dit kader.
Och, het zal de tijd van het jaar zijn, het vallen van de bladeren, de donkere ochtenden en avonden, die mij weer doen stilstaan bij de dood... Volgend jaar 1 maart is onze Koen al 10 jaar dood, en soms heb ik het gevoel dat het verdriet nog niets is afgenomen... Iedere morgen sta ik in wat zijn kamer was, te turnen, en iedere morgen kijk ik naar zijn foto, en iedere morgen vertoef ik weer bij hem. Niet altijd met dat enorme gevoel van leed, soms ook denkend aan de tijd waarop die foto werd gemaakt... soms denkend aan kleine dingen van toen hij er nog bij was.
En dan denk je aan al die anderen die je reeds verloren hebt op je levensweg, broer, ma,pa, schoonpa en schoonma, nonkels en tantes...neven en nichten... vrienden en goede kennissen... en je hoopt... hoopt... hoopt...
tot de volgende ?

Gnome

Image by Yunher via FlickrIk vraag me af of dit geen blog-titel is voor een "select" publiek... Niet dat ik u niet select genoeg vind, maar het gaat weer eens over Linux en meer bepaald over Ubuntu... en we zijn nog steeds maar met een klein bendeke ten opzichte van de Windows-gebruikers en de Mac-fanaten...
Maar och, ook kleine groepjes hebben hun rechten, en dus vertellen we weer een nieuwtje over Ubuntu. Vrees niet, niet gans mijn blog gaat hier over, ook de anderen zullen nog wel een en ander vinden die hun misschien wel interesseert...
Het gaat dus over Gnome. En Gnome, dat is het stukje in Ubuntu dat zorgt voor het uiterlijk. Dus als je Ubuntu opstart dan krijg je een gans ander beeld dan Windows, en het is Gnome die dat doet. Ook het uitzicht van de "werk"-schermen, is te danken aan die basis Gnome.
Nu is Ubuntu wat in onmin geraakt met de makers van Gnome, en wel omdat ze een andere mening hebben over het uitzicht en de werkwijze van je vertrouwde peeceetje... Daarom zal de volgende versie van Ubuntu ( in april volgend jaar) niet meer werken met Gnome, maar met Unity.
Unity is niet nieuw in Ubuntu, bij de draagbare kwampjoeters kon je Unity al gebruiken in de speciale versie van Ubuntu.
Maar wat we nu al kunnen zien van Unity, zal met zich brengen dat Ubuntu revolutionair zal wijzigen! Volgend de ontwerpers zal Ubuntu zelfs de Mac achter zich laten !
Dus, mocht je twijfelen, misschien is het nu "de" moment om Ubuntu te installeren (doe het naast je Windows, met gebruik van het speciale installatieprogramma Wubi.org )...
Deze namiddag gaan we op bezoek bij Lea... Altijd plezant om bij die twee te zijn, dat zijn twee verstandige mensen, die ook al heel wat hebben meegemaakt, en die begrip hebben voor andere mensen. Heb je al eens stilgestaan bij de vraag waarom je bepaalde mensen verstandig en aangenaam vindt, en andere niet? Moet je echt eens doen! Want, in aansluiting met mijn artikel van gisteren, zul je vaststellen dat ook vriendschap een win-win situatie vormt ! Je hebt vertrouwen in die mensen, omdat ze je vertrouwen schenken, je hebt gevoelens van vriendschap omdat zij je vriendschap beantwoorden, en ga zo maar door.
We zouden dit principe veel meer voor ogen moeten houden! Het is immers veel aangenamer leven in een win-win situatie, dan in om het even welke andere omstandigheid.
Maar dat wil dus ook zeggen, dat je er steeds moet op denken dat de winst naar beide kanten moet gaan, dat jij dus ook zelf vertrouwen moet aanbieden en vertrouwen waard zijn, dat jij ook vriendschap, hulp, bijstand moet geven, want anders klopt het plaatje niet, en hebben we geen vriendschap in de echte zin van het woord. Je kunt niet werken in één richting! de werking moet wederzijds zijn, en het moeilijkste is steeds het stuk dat zelf moet "geven". Daarom ook is intermenselijk verkeer steeds een inspanning! Zonder die inspanning kun je nooit een band creëren.
Maar geef toe, mocht vriendschap iets zijn dat je zo maar kunt van de bomen plukken, zonder enige inspanning, dan zou het wellicht ook niet zo waardevol zijn! Maar er is niet alleen de Vriendschap met hoofdletter, intermenselijk verkeer gaat niet zo diep als Vriendschap, maar toch, ook daar kun je veel meer bekomen met aan te bieden dan wel met nemen.
Ik heb een vriend die heel, heel erg ziek is, en die nu, veel meer dan vroeger, zijn troost, zijn houvast zoekt in het Geloof. Ik vind dit een bijna logische reactie, want als je een ziekte hebt die je niet kunt overwinnen, dan zoek je bovenmenselijke hulp, dat lijkt je dan de enige redplank. En eigenlijk is dat ook zo!
Dank zij dat geloof vind je weer krachten, die je eerder niet leek te hebben, je bouwt een vertrouwen op en van daaruit een kracht. Bovendien biedt het Geloof nog een tweede houvast, het biedt, ook als lichamelijk soelaas niet komt, een belofte van een beter leven na dit vol pijn en ziekte.
Wie die "redplank" niet kan aannemen, omdat hij niet gelooft in een opperwezen, een schepper, die mist op dergelijke momenten heel wat. Hij of zij mag dit van mij gerust een absurde manier van denken vinden, voor mij is Geloof niet absurd! Want zelfs al zou er geen God blijken te zijn, dan nog heeft het Geloof mij steun en vertrouwen gegeven, die je als mens niet zo handig in jezelf vindt!
Dat alleen al geeft Geloof een meerwaarde!
En mocht er ooit een echt Godsbewijs gevonden worden, dan zou dat voor mij ergens iets afnemen van het idee Godsdienst, van het idee Geloof, want als je het weet, dan heb je immers geen Geloof van doen! Het is net het niet-zeker-weten die vergt dat je die moeizame stap moet zetten naar een vaag iets, iets onvatbaars, onwezenlijks... iets boven ons denkvermogen.
Ik heb al eerder geschreven dat ik het van de mens heel ikzuchtig vind, het idee God uit te beelden in een menselijke gestalte, of in een gestalte van iets wat we kennen (zon, maan, gouden kalf.. of wat dan ook). Voor mij is het idee God zo groot en zo ongrijpbaar, dat ik er geen voorstelling kan van maken, en ik ben zeker niet zo overmoedig te denken dat ik er op lijk...
Ook al heb ik op een of andere manier een stukje van dat scheppend vermogen gekregen.
Ook al kan ik via woord of tekening, beeld of muziek uitdrukking geven aan mooie ideeën... (Jammer genoeg ook aan lelijke, slechte...)
Dat is dan misschien een beetje een aanwijzing van een inbreng van iets wat we niet kunnen bevatten...
Maar hoe dan ook, ik ben blij dat mijn vriend daar ergens, in dat wazige idee, troost en steun vindt in een periode waar wij als mens machteloos staan. Al wat wij kunnen bieden is wat troost (hoe?) en wat ontspanning via een bezoekje, via wat ceedeetjes die ik hem in bruikleen geef, zodat hij op de tonen van zijn geliefde muziek zijn gedachten wat kan laten wegzwerven van de pijn en het leed...
En ik voel me zo klein, zo machteloos tegenover al die pijn.
Ik weet wat pijn is, zowel lichamelijk als geestelijk, en dat maakt me, veel meer dan vóór mijn eigen pijnen, ontvankelijk voor zijn leed.
En dat doet me beseffen hoe weinig wij mensjes kunnen bieden...
Want ons begrip is in eerste instantie uit eigen ervaring of uit het zich in-leven in... en dus steeds tweedehands...
tot de volgende ?

facebook ???

Image by Alitsche via FlickrIk ben ook "lid" bij facebook, maar eigenlijk doe ik er maar heel zelden iets mee. Wat ik wel doe is het dagelijks lezen.
Een gek iets vind ik dat je, van al je "vrienden" kunt lezen wat ze vertellen, ook tegen anderen. (Tenzij ze het bewust afsluiten voor derden)
Maar ik heb telkens en telkens weer een beetje het gevoel dat ik bij al dat getwitter en ge-facebook een beetje een voyeur ben... ik kijk ongevraagd binnen bij anderen. Wellicht is dat ook de reden dat ik er slechts héél zelden zelf iets op zet, en dan heel zorgvuldig aan zelfcensuur doe.
Want de verhalen zijn legio, dat werkgevers die dingen afstruinen om een zicht te hebben op hun eventueel toekomstige werknemer...
Wat ik echter het ergste vind is dat men facebook ook gebruikt om een haat-campagne op poten te zetten, en iemand met zijn allen door de modder te slepen.
Waar zijn we mee bezig ?
Ikke, heerlijk quasi anoniem, kan nu eens zeggen wat ik van die of die vind, en hem de kop vol schelden van uit een onaantastbaar plaatsje, buiten zijn of haar bereik.
Ik weet niet wat ze daar aan vinden. In ieder geval, het getuigt niet van veel moed, dat optreden in de anonieme massa. (Alhoewel, zo heel anoniem zijn ze niet, ze zijn, voor wie het kent, op te sporen!)
Maar toch ze doen het van in het veilige gevoel dat ze met velen zijn.
Ik heb, als man van de vakbond, wel enkele betogingen meegemaakt, en daar was ook steeds dat gevaar aanwezig, dat de massa zou in beroering gebracht worden door enkele agitatoren, die, nadat zij de boel op gang hadden gebracht, spoorloos verdwenen. Ik verwittigde de mensen van onze groep dat zij zich zeker niet mochten laten verleiden tot dergelijke dingen... Want een massa, die doet heel andere dingen dan ieder individu uit die massa.
Met facebook is dat ook een beetje zo, men zegt er veel meer dan men zou zeggen van man tot man, vanuit de wetenschap dat men in een groep zit... en dan heb ik weer lust om ze te verwittigen: "Laat je niet meeslepen door de agitatoren!"... maar hier zitten ze niet bij me, maar ergens in hun eigen coconnetje ver weg, onbereikbaar voor mijn smeekbede.
Er is nu ook zo'n haat-facebook tegen Vermassen, omwille van zijn gedrag bij het pleidooi van de parachutemoord. Blijkbaar zijn er veel mensen, net als ik, die zich niet echt happy voelen dat men iemand kan veroordelen zonder klinkklaar bewijs... Maar ik heb helemaal geen behoefte aan het veroordelen van een Vermassen! Ik ben het niet eens met zijn kijk op die zaak, ik maak de bedenking dat ik zelfs niet zou durven pleiten als er geen nagelvaste bewijzen zijn, maar ik heb nog grotere bedenkingen bij de veroordeling, en dat is uiteindelijk het werk van de jury. Maar ook ook die mensen ga ik niet staan uitjouwen of haten, ik heb alleen wat huiver, en zou het niet aandurven iemand te veroordelen in deze omstandigheden. En mocht ik ooit een, of enkele, van die juryleden ontmoeten, dan zou ik wellicht eens met hen een gesprek aangaan, maar dan nog steeds van uit de wetenschap dat ik slechts weet en ondervonden heb wat ik las of hoorde op TV... en rekening houdende met het feit dat hun ervaring wellicht heel anders is, wellicht veel dieper gaat... Dus niet een veroordeling van de jury ! Want, mocht ik dat doen, dan maak ik in feite dezelfde fout, die ik hen verwijt.
Ik geloof niet dat wij, van uit ons gevoel - verstand eigenlijk iemand kunnen veroordelen, tenzij het over zulke duidelijke en klare misdaden zijn, dat iedereen er van huivert. Maar dan nog zou ik wellicht het heel moeilijk hebben om werkelijk een straf uit te spreken. Om twee redenen, ik geloof niet in het systeem van straffen zoals wij dat kennen in onze rechtspraak, en ten tweede, hoe kan ik oordelen over een "rechtvaardige" strafmaat?
Misschien noem je mij nu een softie, maar weet je, eigenlijk ben ik dat veel liever dan dat je mij een bikkelharde kerel zoudt noemen. Ik ben een telg van uit de tijd van de Flowerpower, en wellicht is daar iets van blijven hangen. Zelf probeer ik gewoon maar mens te zijn met de mensen, zoals ik hoop dat zij met mij zijn. Het is dus echt niet zo idealistisch, het is gewoon een win-win systeem.
Alleen, er zijn er velen die niet alleen willen winnen, ze willen meteen alles hebben, ook het deel van de ander. Eigenlijk is dat gek, absurd... We kennen allemaal het verschijnsel, maar wat heb je nu aan zo'n systeem? Als ik alles zou hebben, dan heb ik daar verdomd weinig plezier aan op mijn eentje, want dat wordt de werkelijkheid, je denkt toch niet dat diegenen van wie ik het afpakte met mij mee gaan genieten om mij te plezieren????
Nee, mens met de mensen, daar is pas winst uit te halen!
tot de volgende ?