Het crematorium...

Image by OliBac via FlickrKom het maar eens tegen... Je zit daar triest afscheid te nemen van je teerbeminde, als ze doodleuk komen zeggen dat je ze nog wat moogt houden, dood en koud, want mevrouw is te dik, de kist dus te groot, en de deur van het crematorium te klein...
Het gebeurde niet eens ver van hier, weliswaar over de frontière linguistique, maar toch maar op een boogscheut van hier, in Doornik (Tournai!!!)...
Ik weet wel, straks is dat het buitenland, maar voor mij blijft het een stukje van mijn land, met een prachtige oude kerk die je MOET gezien hebben ! (Werelderfgoed !)
Ik denk dat ik, mocht ik iets dergelijks meemaken, wellicht in eerste instantie de neiging zou hebben gehad om te lachen. Een beetje zoals wanneer je iemand zie vallen, dan lach je ook eerst, en pas daarna wordt je bezorgd. Dat lachen is geen leedvermaak, het is een oncontroleerbaar iets, het zit in de mens ingebakken. Een wat absurd iets, een wat onverwacht iets, en voor alle andere reacties heb je een lachreactie, soms voel je jezelf daar naderhand heel belabberd over, want er is niets om te lachen, het is zelfs heel erg, waarom heb ik toch gelachen, ik wou helemaal niet... Dat hebben we allemaal al wel eens meegemaakt. Ik weet niet of het zo sterk is ingebakken als het feit dat je niet kunt niezen met je ogen open, maar toch, het is iets oncontroleerbaars.
Ik ken het crematorium van Doornik niet... Ik weet dus ook niet hoe men daar te werk gaat, maar ik heb (jammer genoeg) al enkele crematoriums gezien... En in enkele er van, neem je afscheid van de afgestorvene, en dan gaat de kist traagjes vooruit, en schuift tussen de gordijntjes door, het crematorium in. Dan kun je koffie gaan drinken, en wachten tot je de as van de overledene terug krijgt in een mooie urn. Als het ook zo is te Doornik, dan moet dat wel extra pijnlijk zijn geweest. Je neemt sereen afscheid, de afscheidswoorden, het gebed zijn gedaan, heel zachtjes speelt nog een muziekje, en de kist schuift zachtjes weg...boem! staat weer stil. Kist te groot...
Daar zit je dan, je hebt net ergens de geestelijke stap van het afscheid gezet, en joep, daar is ze terug. Je kunt nadien het afscheid nog een dunnetjes over doen, in een ander crematorium met een wijdere poort, of misschien dan toch maar op het kerkhof.
Weet je wat ? Ik ga verder afslanken... Ik wil niet dat mijn dik lijf de oorzaak is van bijkomend leed.
djudedju
Afscheid nemen is sowieso al pijnlijk, en je probeert dat zo sereen mogelijk te laten verlopen... Niet dat het verdriet mee schuift met de serene plechtigheid, maar toch is dit een stap in de verwerking. Mag ik dan veronderstellen dat een doorbreken van die sereniteit ook een breuk is in de verwerking? Ik vrees van wel...
Al ware het alleen maar omdat je ergens bij dat gebeuren die kriebel voelde tot lachen... iets wat helemaal niet past in dit kader.
Och, het zal de tijd van het jaar zijn, het vallen van de bladeren, de donkere ochtenden en avonden, die mij weer doen stilstaan bij de dood... Volgend jaar 1 maart is onze Koen al 10 jaar dood, en soms heb ik het gevoel dat het verdriet nog niets is afgenomen... Iedere morgen sta ik in wat zijn kamer was, te turnen, en iedere morgen kijk ik naar zijn foto, en iedere morgen vertoef ik weer bij hem. Niet altijd met dat enorme gevoel van leed, soms ook denkend aan de tijd waarop die foto werd gemaakt... soms denkend aan kleine dingen van toen hij er nog bij was.
En dan denk je aan al die anderen die je reeds verloren hebt op je levensweg, broer, ma,pa, schoonpa en schoonma, nonkels en tantes...neven en nichten... vrienden en goede kennissen... en je hoopt... hoopt... hoopt...
tot de volgende ?

Gnome

Image by Yunher via FlickrIk vraag me af of dit geen blog-titel is voor een "select" publiek... Niet dat ik u niet select genoeg vind, maar het gaat weer eens over Linux en meer bepaald over Ubuntu... en we zijn nog steeds maar met een klein bendeke ten opzichte van de Windows-gebruikers en de Mac-fanaten...
Maar och, ook kleine groepjes hebben hun rechten, en dus vertellen we weer een nieuwtje over Ubuntu. Vrees niet, niet gans mijn blog gaat hier over, ook de anderen zullen nog wel een en ander vinden die hun misschien wel interesseert...
Het gaat dus over Gnome. En Gnome, dat is het stukje in Ubuntu dat zorgt voor het uiterlijk. Dus als je Ubuntu opstart dan krijg je een gans ander beeld dan Windows, en het is Gnome die dat doet. Ook het uitzicht van de "werk"-schermen, is te danken aan die basis Gnome.
Nu is Ubuntu wat in onmin geraakt met de makers van Gnome, en wel omdat ze een andere mening hebben over het uitzicht en de werkwijze van je vertrouwde peeceetje... Daarom zal de volgende versie van Ubuntu ( in april volgend jaar) niet meer werken met Gnome, maar met Unity.
Unity is niet nieuw in Ubuntu, bij de draagbare kwampjoeters kon je Unity al gebruiken in de speciale versie van Ubuntu.
Maar wat we nu al kunnen zien van Unity, zal met zich brengen dat Ubuntu revolutionair zal wijzigen! Volgend de ontwerpers zal Ubuntu zelfs de Mac achter zich laten !
Dus, mocht je twijfelen, misschien is het nu "de" moment om Ubuntu te installeren (doe het naast je Windows, met gebruik van het speciale installatieprogramma Wubi.org )...
Deze namiddag gaan we op bezoek bij Lea... Altijd plezant om bij die twee te zijn, dat zijn twee verstandige mensen, die ook al heel wat hebben meegemaakt, en die begrip hebben voor andere mensen. Heb je al eens stilgestaan bij de vraag waarom je bepaalde mensen verstandig en aangenaam vindt, en andere niet? Moet je echt eens doen! Want, in aansluiting met mijn artikel van gisteren, zul je vaststellen dat ook vriendschap een win-win situatie vormt ! Je hebt vertrouwen in die mensen, omdat ze je vertrouwen schenken, je hebt gevoelens van vriendschap omdat zij je vriendschap beantwoorden, en ga zo maar door.
We zouden dit principe veel meer voor ogen moeten houden! Het is immers veel aangenamer leven in een win-win situatie, dan in om het even welke andere omstandigheid.
Maar dat wil dus ook zeggen, dat je er steeds moet op denken dat de winst naar beide kanten moet gaan, dat jij dus ook zelf vertrouwen moet aanbieden en vertrouwen waard zijn, dat jij ook vriendschap, hulp, bijstand moet geven, want anders klopt het plaatje niet, en hebben we geen vriendschap in de echte zin van het woord. Je kunt niet werken in één richting! de werking moet wederzijds zijn, en het moeilijkste is steeds het stuk dat zelf moet "geven". Daarom ook is intermenselijk verkeer steeds een inspanning! Zonder die inspanning kun je nooit een band creëren.
Maar geef toe, mocht vriendschap iets zijn dat je zo maar kunt van de bomen plukken, zonder enige inspanning, dan zou het wellicht ook niet zo waardevol zijn! Maar er is niet alleen de Vriendschap met hoofdletter, intermenselijk verkeer gaat niet zo diep als Vriendschap, maar toch, ook daar kun je veel meer bekomen met aan te bieden dan wel met nemen.
Ik heb een vriend die heel, heel erg ziek is, en die nu, veel meer dan vroeger, zijn troost, zijn houvast zoekt in het Geloof. Ik vind dit een bijna logische reactie, want als je een ziekte hebt die je niet kunt overwinnen, dan zoek je bovenmenselijke hulp, dat lijkt je dan de enige redplank. En eigenlijk is dat ook zo!
Dank zij dat geloof vind je weer krachten, die je eerder niet leek te hebben, je bouwt een vertrouwen op en van daaruit een kracht. Bovendien biedt het Geloof nog een tweede houvast, het biedt, ook als lichamelijk soelaas niet komt, een belofte van een beter leven na dit vol pijn en ziekte.
Wie die "redplank" niet kan aannemen, omdat hij niet gelooft in een opperwezen, een schepper, die mist op dergelijke momenten heel wat. Hij of zij mag dit van mij gerust een absurde manier van denken vinden, voor mij is Geloof niet absurd! Want zelfs al zou er geen God blijken te zijn, dan nog heeft het Geloof mij steun en vertrouwen gegeven, die je als mens niet zo handig in jezelf vindt!
Dat alleen al geeft Geloof een meerwaarde!
En mocht er ooit een echt Godsbewijs gevonden worden, dan zou dat voor mij ergens iets afnemen van het idee Godsdienst, van het idee Geloof, want als je het weet, dan heb je immers geen Geloof van doen! Het is net het niet-zeker-weten die vergt dat je die moeizame stap moet zetten naar een vaag iets, iets onvatbaars, onwezenlijks... iets boven ons denkvermogen.
Ik heb al eerder geschreven dat ik het van de mens heel ikzuchtig vind, het idee God uit te beelden in een menselijke gestalte, of in een gestalte van iets wat we kennen (zon, maan, gouden kalf.. of wat dan ook). Voor mij is het idee God zo groot en zo ongrijpbaar, dat ik er geen voorstelling kan van maken, en ik ben zeker niet zo overmoedig te denken dat ik er op lijk...
Ook al heb ik op een of andere manier een stukje van dat scheppend vermogen gekregen.
Ook al kan ik via woord of tekening, beeld of muziek uitdrukking geven aan mooie ideeën... (Jammer genoeg ook aan lelijke, slechte...)
Dat is dan misschien een beetje een aanwijzing van een inbreng van iets wat we niet kunnen bevatten...
Maar hoe dan ook, ik ben blij dat mijn vriend daar ergens, in dat wazige idee, troost en steun vindt in een periode waar wij als mens machteloos staan. Al wat wij kunnen bieden is wat troost (hoe?) en wat ontspanning via een bezoekje, via wat ceedeetjes die ik hem in bruikleen geef, zodat hij op de tonen van zijn geliefde muziek zijn gedachten wat kan laten wegzwerven van de pijn en het leed...
En ik voel me zo klein, zo machteloos tegenover al die pijn.
Ik weet wat pijn is, zowel lichamelijk als geestelijk, en dat maakt me, veel meer dan vóór mijn eigen pijnen, ontvankelijk voor zijn leed.
En dat doet me beseffen hoe weinig wij mensjes kunnen bieden...
Want ons begrip is in eerste instantie uit eigen ervaring of uit het zich in-leven in... en dus steeds tweedehands...
tot de volgende ?

facebook ???

Image by Alitsche via FlickrIk ben ook "lid" bij facebook, maar eigenlijk doe ik er maar heel zelden iets mee. Wat ik wel doe is het dagelijks lezen.
Een gek iets vind ik dat je, van al je "vrienden" kunt lezen wat ze vertellen, ook tegen anderen. (Tenzij ze het bewust afsluiten voor derden)
Maar ik heb telkens en telkens weer een beetje het gevoel dat ik bij al dat getwitter en ge-facebook een beetje een voyeur ben... ik kijk ongevraagd binnen bij anderen. Wellicht is dat ook de reden dat ik er slechts héél zelden zelf iets op zet, en dan heel zorgvuldig aan zelfcensuur doe.
Want de verhalen zijn legio, dat werkgevers die dingen afstruinen om een zicht te hebben op hun eventueel toekomstige werknemer...
Wat ik echter het ergste vind is dat men facebook ook gebruikt om een haat-campagne op poten te zetten, en iemand met zijn allen door de modder te slepen.
Waar zijn we mee bezig ?
Ikke, heerlijk quasi anoniem, kan nu eens zeggen wat ik van die of die vind, en hem de kop vol schelden van uit een onaantastbaar plaatsje, buiten zijn of haar bereik.
Ik weet niet wat ze daar aan vinden. In ieder geval, het getuigt niet van veel moed, dat optreden in de anonieme massa. (Alhoewel, zo heel anoniem zijn ze niet, ze zijn, voor wie het kent, op te sporen!)
Maar toch ze doen het van in het veilige gevoel dat ze met velen zijn.
Ik heb, als man van de vakbond, wel enkele betogingen meegemaakt, en daar was ook steeds dat gevaar aanwezig, dat de massa zou in beroering gebracht worden door enkele agitatoren, die, nadat zij de boel op gang hadden gebracht, spoorloos verdwenen. Ik verwittigde de mensen van onze groep dat zij zich zeker niet mochten laten verleiden tot dergelijke dingen... Want een massa, die doet heel andere dingen dan ieder individu uit die massa.
Met facebook is dat ook een beetje zo, men zegt er veel meer dan men zou zeggen van man tot man, vanuit de wetenschap dat men in een groep zit... en dan heb ik weer lust om ze te verwittigen: "Laat je niet meeslepen door de agitatoren!"... maar hier zitten ze niet bij me, maar ergens in hun eigen coconnetje ver weg, onbereikbaar voor mijn smeekbede.
Er is nu ook zo'n haat-facebook tegen Vermassen, omwille van zijn gedrag bij het pleidooi van de parachutemoord. Blijkbaar zijn er veel mensen, net als ik, die zich niet echt happy voelen dat men iemand kan veroordelen zonder klinkklaar bewijs... Maar ik heb helemaal geen behoefte aan het veroordelen van een Vermassen! Ik ben het niet eens met zijn kijk op die zaak, ik maak de bedenking dat ik zelfs niet zou durven pleiten als er geen nagelvaste bewijzen zijn, maar ik heb nog grotere bedenkingen bij de veroordeling, en dat is uiteindelijk het werk van de jury. Maar ook ook die mensen ga ik niet staan uitjouwen of haten, ik heb alleen wat huiver, en zou het niet aandurven iemand te veroordelen in deze omstandigheden. En mocht ik ooit een, of enkele, van die juryleden ontmoeten, dan zou ik wellicht eens met hen een gesprek aangaan, maar dan nog steeds van uit de wetenschap dat ik slechts weet en ondervonden heb wat ik las of hoorde op TV... en rekening houdende met het feit dat hun ervaring wellicht heel anders is, wellicht veel dieper gaat... Dus niet een veroordeling van de jury ! Want, mocht ik dat doen, dan maak ik in feite dezelfde fout, die ik hen verwijt.
Ik geloof niet dat wij, van uit ons gevoel - verstand eigenlijk iemand kunnen veroordelen, tenzij het over zulke duidelijke en klare misdaden zijn, dat iedereen er van huivert. Maar dan nog zou ik wellicht het heel moeilijk hebben om werkelijk een straf uit te spreken. Om twee redenen, ik geloof niet in het systeem van straffen zoals wij dat kennen in onze rechtspraak, en ten tweede, hoe kan ik oordelen over een "rechtvaardige" strafmaat?
Misschien noem je mij nu een softie, maar weet je, eigenlijk ben ik dat veel liever dan dat je mij een bikkelharde kerel zoudt noemen. Ik ben een telg van uit de tijd van de Flowerpower, en wellicht is daar iets van blijven hangen. Zelf probeer ik gewoon maar mens te zijn met de mensen, zoals ik hoop dat zij met mij zijn. Het is dus echt niet zo idealistisch, het is gewoon een win-win systeem.
Alleen, er zijn er velen die niet alleen willen winnen, ze willen meteen alles hebben, ook het deel van de ander. Eigenlijk is dat gek, absurd... We kennen allemaal het verschijnsel, maar wat heb je nu aan zo'n systeem? Als ik alles zou hebben, dan heb ik daar verdomd weinig plezier aan op mijn eentje, want dat wordt de werkelijkheid, je denkt toch niet dat diegenen van wie ik het afpakte met mij mee gaan genieten om mij te plezieren????
Nee, mens met de mensen, daar is pas winst uit te halen!
tot de volgende ?

Weven zonder (De) Wever...

Image by Thomas Willemsen via FlickrGisteren geluisterd naar de TV... de politiekers toonden weer hun beste kant, en hoezeer ze begaan zijn met het plebs, het schorem... Ieder zijn gelijk, en de ander kent er niets van. Samenzweren tegen het gezonde verstand.
Er was ook een beurs voor het paranormale, en een of ander journalist heeft bij gebrek aan zinnige kopij een bezoek gebracht aan de voorspellers... Volgens de ene komt er weldra een oplossing en gaat Bart De Wever een bocht van 180 ° maken, volgens een ander komen er herverkiezingen en met dezelfde uitslag, maar er komt dan een oplossing, en volgens de derde geeft Bart het op, en stapt uit het front. Hij blijft , maar op een lager niveau (Nog lager dan politiek??? Wat is dat ?)
Met andere woorden er is ook weer gebleken dat voorspellingen bullshit zijn. Wellicht daarom dat vele politici beroep doen op waarzeggers om hun beleid te bepalen (Reagan was een primus daar in).
Politiek en paranormaal zijn immers familie van elkaar: beiden hebben een gering waarheidsgehalte.
Maar laat ons zwijgen over die onbenullen... ze zijn de inkt van dit artikel niet eens waard. Kijken wij liever naar de gewone mens, die iedere dag 's morgens uit zijn warme bed stapt, zich huiverend staat te wassen met koud water om goed wakker te worden, zijn kleren aantrekt, een vlug ontbijt tot zich neemt en zich dan naar zijn dagtaak begeeft.
Naar zijn leven van werken en gecommandeerd worden door een chef, die het ook niet plezant vindt, en zijn wrevel uitwerkt op de werkman.
Naar zijn haastige hap om 9.30 uur met een slok halfwarme koffie, en dan vlugvlug weer aan het travakken... tot 's noens waar ze op een cementzak gezeten de rest van hun boterhammekes op eten met koude koffie en wat over de voetbal klappen, en dan terug de stelling op...werken...
's Avonds terug naar huis, moe en afgepeigerd je vuile kleren afdoen en jezelf in de zetel laten vallen, tot moeder vraagt of je niet eens wat zoudt gaan beginnen helpen, want zij heeft ook heel de dag gewerkt. Ondertussen zeuren de kinderen over hun huiswerk en hun lessen en of je niet eens kunt kijken en hen uitleg geven... Maar zij zitten al veel verder dan jij ooit gekomen bent, en van die algebra heb je nooit veel begrepen...
Avondmaal met een tafel vol bitsige mensen, die nadien neerzakken voor de TV, en tegen elkaar zitten te zagen over de programma's... en dan naar bed, de wekker zetten!!! Want morgen is het weer travakken geblazen...
Die mannen verdienen veel meer onze eerbied.
(De vrouwen ook !)
Kijk zie je de vuilniswagen komen? Ze hebben weer vertraging... Je kijkt, en ziet dat die grote vrachtwagen gereden wordt door een freel juffertje... Ze stopt, springt uit de cabine, rent naar de vuilnisbakken, rent met die vuilnisbak naar de achterkant van haar vrachtwagen en zet het mechaniek in gang om de vuilnisbak leeg te kieperen, vuilnisbak terug de oprit opgezwierd, rennen naar de voorkant van de vrachtwagen, er in springen, en hup, tot aan het volgende huis... Uit de wagen...
Tof werk als je dat helemaal alleen moet doen !
En dan zijn ze verwonderd dat er eens een staking uitbreekt.
Die mensen verdien veel meer onze bewondering en dankbaarheid !
En het is met het zweet en het inkomen van die "slaven" dat ze daar in Brussel zitten onnozel te doen...
En ze lukken er maar niet in om overeen te komen... Moeilijk dat dat is ! Moeilijk ! De werkmensen hebben er geen gedacht van hoezeer ze afzien en gebogen lopen onder de druk van hun verantwoordelijkheden...
djudedju
In de jaren 800 na Christus baden de mensen in iedere misviering: "Van de Noormannen, verlos ons Heer ! " En ja hoor, na enkele eeuwen bidden waren ze weg, opgegaan in de beschaving... Laat ons dus nu maar vlug beginnen om in het vervolg te bidden: "Van de politici, verlos ons Heer!", wie weet zijn we er na een paar eeuwen ook van af, en raken ze ook vermenselijkt... Ik weet wel, 't lijkt verschrikkelijk moeilijk, maar dat van die Noormannen was ook niet makkelijk !
Weet je, ze moesten die politici eens allemaal een bezotse geven, en ze een paar jaar laten sjouwen op de chantier, labeuren in het zweet hun aanschijns... Wedden dat ze wat rapper overeen zouden komen? Maar zelfs in de partij van de arbeid zitten er gene meer die ooit gearbeid hebben... laat staan bij de andere partijen.
Het is dan ook hopeloos.
Misschien moeten we bidden tot de H. Rita, dat is de patrones van de hopeloze zaken. Zeker niet tot Sinte Amelberga, die draagt water in een stramijn, en dat truukje kennen de politici al veel te lang, zij dragen onze centen in een schatkist zonder bodem....
djudedju
tot de volgende... laat ons bidden...

Pater Damiaan

Image by just.Luc via FlickrGisteren zijn we dus naar de bijeenkomst geweest van Ziekenzorg, met als gastspreker Jef Vermassen...over Pater Damiaan.
Indertijd was hij bij de uitzending over de Grootste Belg de "peter" van Damiaan.
Hij heeft een dik anderhalf uur verteld over Damiaan, op een boeiende en menselijke manier. Het is geen wonder dat dit een goed advocaat is, die man kan vertellen, kan zijn stof verkopen, zonder foefjes inzake retoriek, gewoon vertellen, op een gewone verteltoon. Het is heerlijk om die man bezig te horen.
Dit was niet alleen mijn idee, na zijn vertelling was het applaus zo hevig en zo lang, dat ik dacht: "Seffens komt hij weer op, en begint de vertelling opnieuw!"
Hij vertelde ons onder meer dat in Amerika, in de galerij waar de beeltenissen staan van alle Amerikaanse presidenten, er ook twee beelden staan van Belgen, twee Vlaamse paters: Damiaan en De Smet (pater bij de Indianen)...
Ergens ben je dan ook als Vlaming wel een beetje fier.
Oh ja, de vergadering was in Gijsegem, en dat ligt vlak bij Lede, vanwaar Vermassen afkomstig is.
Mocht die man geen advocaat geworden zijn, dan was hij op zijn minst een groot verteller en wellicht schrijver geworden. Chapeau!
Ik ben niet veranderd van mening wat de parachutemoord betreft, maar het verwonderd me geen zier meer dat die man, als hij zelf overtuigd is, hij die overtuiging ook kan overplanten in de toehorende jury... Hij weet zijn stof en zijn mening aan te praten! (Het zou wellicht ook een schitterende verkoper kunnen zijn !)
Ik ben ieder geval blij dat we geweest zijn, het was echt de moeite om mee te maken!
ondanks...
We moesten om kwart voor twaalf de bus nemen op het St Jozefsplein te Oudenaarde... Nadien reed de bus naar Ronse om nog enkele mensen op te pikken, dan naar Brakel om nog enkele mensen, dan naar Zottegem om nog... enfin we zijn meer dan anderhalf uur op baan geweest met de bus om hoop en al nog niet eens zo ver als Aalst te komen... En dan de zaal binnen, voor de vergadering en de vertelling, meer dan 3 uur op van die harde houten stoelen, van een type waarvan ik dacht dat ze al enkele eeuwen uitgestorven waren... Toen ik vanmorgen wakker werd en ging turnen, merkte ik dat mijn staartbeentje verrekt pijn deed ("de stoelen!" dacht ik!)... Toen we 's avonds weer in Oudenaarde toekwamen, na een lange, lange busreis, zijn we met de vrienden van Mater (de meeste toch) nog even gestopt bij "Leentje" (Want Leentje koopt ook altijd van onze koeken zei Monique, dus moeten we haar ook eens onze klandizie aandoen) en pas na 10 uur zijn we thuis gekomen... Moe maar intens tevreden over de mooie dag.
Wij, Anny en ik, gaan zelden weg, dus is wellicht voor ons een dergelijk uitstapje nog van veel groter "belang" dan voor vele anderen. Als het dan ook nog werkelijk interessant is, dan kan het voor ons niet meer stuk.
En oh ja... ik heb er het boek gekocht van Jef Vermassen, met zijn handtekening en opdracht er in. De winst van die boeken gaat naar een goed werk (Bolé-Bolé)... Maar zelfs zonder dat goede werk zou ik het wellicht gekocht hebben, want ik wil die grote verteller ook wel eens lezen!
En zo is het weer zondag... volgende week verandert het uur weer, en gaan we weer over op winteruur... Het is nog niet donker genoeg 's morgens, dus gaan we met zijn allen een uurtje vroeger opstaan, om wat meer plezier te hebben van de duisternis. djudedju.
't Wordt dus echt winter... Ik ga me weer maanden ergeren en zitten hopen op de terugkeer van het Licht...
Op meer dan één manier te interpreteren.
tot de volgende ?

Zie ze vallen de zieke zomerblaren...

Image by Dykes And The City via FlickrHeel mijn oprit ligt weer vol blaren, een heel klein beetje van mijn linde, en de rest van her en der. De hoek van mijn huis met mijn garage is blijkbaar een soort draaikolk waar de blaren in gezogen worden en dan dood neervallen. Alhoewel, dood ? Van zodra ik mijn voordeur opentrek komen ze tot leven en en dwarrelen in een wilde flamenco mijn hall binnen, en gaan dan kleurig gaan liggen op de witte vloer.
Anny lijkt in deze tijd van het jaar vergroeid met borstel en blik.
Vandaag gaan we naar een bijeenkomst van Ziekenzorg Midden Vlaanderen, met als gastspreker meester Vermassen de advocaat in de zaak van de parachutemoord...
Ik zal me moeten inhouden om niet te vragen of hij nog kan slapen... Ik heb bewondering voor zijn vakmanschap, maar ik denk dat ik het niet zou kunnen... Pleiten voor de veroordeling van een mens, waar er geen enkel materieel bewijs tegen is, of om het eens anders te zeggen, waar er geen wiskundige zekerheid is van de schuld. Nog veel minder zou ik bij de jury willen horen, zelfs in een duidelijk geval, waar je een gevangenisstraf moet uitspreken...
Want zelfs een gevangenisstraf van , neem 6 maanden, weegt heel het leven lang op de veroordeelde. Hoe je het ook draait of keert, je sleept je verleden met je mee.
Mocht men nu, in plaats van een gevangenis een soort heropvoeding geven, dan zou dit idee voor mij aannemelijker zijn en zou ik er wel kunnen in meegaan. Maar helaas, dat is het niet, ik zou bijna zeggen: in tegendeel! Men zet misdadigers bij elkaar, zodat ze technieken en ervaringen kunnen uitwisselen. Voor de volgende keer...
Bovendien twijfel ik wat aan de kennis die we hebben over de psyche, laat staan dat ik geloof in de mogelijkheden tot behandeling van zielsziekten, om maar eens een oud woord te gebruiken... Bij ieder proces, waar psychologen en/of psychiaters bij geroepen worden, zie ik dat de twee partijen heel duidelijk en goed omschreven en "wetenschappelijk" gefundeerd een totaal andere analyse maken van de dader... Dit ziende kan ik moeilijk veel vertrouwen hebben in die "wetenschap"...
Maar toch, toch zou ik veel meer op prijs stellen dat de gevangenen, niet zo maar gevangenen zijn, maar dat ze ook behandeld worden. Weet je, ik denk dat de huidige formule veeleer leidt tot verbittering en verharding, dan wel tot een maatschappelijk aangepaster persoon.
Ik denk dan aan mensen die na de straf de gevangenis verlaten... Outcasts, verschoppelingen, kansarmen in de letterlijke zin van het woord. Ga maar eens werk zoeken, zoek maar eens een huis om in te wonen, of, als je kunt terugvallen in je eigen gezin, trotseer dan maar eens de blikken van de buren... En tegenwoordig zijn er leukerds die bepaalde misdadigers met foto en al op internet zetten... In Engeland werd zo een pedofiel door zijn buren herkend, overvallen, afgeklopt en bedreigd, en toen bleek dat hij die persoon niet eens was, maar er alleen sterk op geleek...
(Soms kan ik mij verzoenen met de bijna absurde wet op de privacy !)
Iemand die uit het gevang komt, lijkt wat op de zieke zomerblaren, afgevallen, liggend in de modder, vertrapt. Maar waar de echte zomerblaren nog vergaan tot humus en bron van het volgende nieuwe leven, lijkt het wel of de gevangene geen kans krijgt weer te passen in de maatschappij.
Nee, ik zou echt niet graag jurylid zijn...
Heb je al eens geluisterd naar de mensen die je leren hoe je je hond moet opvoeden?
Een van de eerste dingen die ze je leren is dat je een hond niet moet straffen voor een feit die al verleden is, want een hond legt dan niet meer het verband tussen zijn "misdaad" en de straf. Dus kom je thuis en je hond beet je pantoffel stuk, dan ben je eigenlijk te laat om nog op te treden.
Opvoedend kun je alleen werken, als je op de daad zelf kunt reageren, als het ware in één aktie. Stukbijten = straf.
Bij kinderen is dit min of meer ook zo, je moet kinderen corrigeren op het moment dat ze verkeerd doen.
Slechte punten op de kaart, op het einde van de week, betekent dat het kind nog eens gestraft wordt voor een daad die hij reeds enkele dagen geleden heeft gedaan. Ieder kind vindt die tweede straf, die straf achteraf ergens onrechtvaardig.
Toch is dat net de manier waarop we werken in de rechtspraak.
Er is dus zelfs geen zweem van opvoeding of heropvoeding... er is alleen straf, veel te laat na de feiten om nog opvoedende, lees herstellende, waarde te hebben.
Maar wie ben ik?
De slechte vader, die op basis van die punten ook strafte, die op basis van voorbije daden ook strafte.
We zijn nog héééééél ver van goede opvoeders.
Maar we zijn volmaakt in de kunst van het straffen!
op het verkeerde moment...
tot de volgende ?

Albert toch !!!

Image via WikipediaOns aller Konijn der Belgen heeft het bestaan de partij die in Vlaanderen met de meeste stemmen is gaan lopen, volledig links te laten liggen (Wat voor een rechtse partij uiteraard nog pijnlijker is).
Bovendien duidt hij dan nog wel een Vlaming aan als bemiddelaar (ik ben de huidige functienaam alweer vergeten, het regent tegenwoordig titels voor die oelewappers), maar dan uit de zusterpartij van de Waalse winnaar der verkiezingen, waarbij een kind ziet dat op die manier het evenwicht drastisch omslaat ten voordele van de Waalse broeders.
Fout ! Duidelijk fout!
Je weet dat ik geen voorstander ben van splitsing van ons al zo kleine landje... Maar dat wil niet zeggen dat we de misstanden die er bestaan moet verstevigen. Er is een onlogische en onrechtvaardige geldstroom naar Wallonië, iets waar ik nog zou kunnen mee leven als het over een tijdelijke, duidelijk afgebakende steun was om dat landsgedeelte er boven op te helpen. Maar trop is teveel, en je kunt uiteindelijk geen onrechtvaardige zaken blijven verdedigen.
Je krijgt sterk de indruk dat ons aller (?) Albert nu duidelijk heeft gekozen...
Als er überhaupt nog een koning is in ons landje, dan is dat dank zij de Vlamingen, maar dat zijn de Von Sachsen-Coburg-Gotha's al weer lang vergeten. (Weet je nog dat het Engelse vorstenhuis dezelfde naam droeg, maar dat tijdens de oorlog tegen Duitsland heeft veranderd in Windsor, om minder Duits te klinken?)
Ik zou kunnen stellen dat we er op deze manier zeker niet (op de goede manier) uitkomen, maar het is duidelijk gebleken dat we er op de andere manier ook niet uitraken... Ik heb er alle begrip voor dat het voor de Waalse politici verdomd moeilijk moet zijn te beslissen dat ze akkoord gaan met de afbouw van die geldstroom, maar ik vrees dat de keerzijde wel eens de definitieve splitsing zou kunnen veroorzaken.
Wellicht is het net dat verfomfaaide Brussel, met zijn tweetaligheid, zijn Europees statuut, zijn overmaat aan allochtonen die deze oplossing in de weg staat... Ik heb de indruk dat eigenlijk geen van beide partijen happig is Brussel in te lijven, maar evenmin happig is het los te laten.
Ik heb al eens gesuggereerd dat wij Brussel een beetje een apart statuut zouden kunnen geven, net zoals Washington in Amerika... Maak van Brussel een soort Europese hoofdstad met een apart statuut, en laat het dan maar zichzelf bedruipen vanuit Europa. Zowel Vlaanderen als Wallonië zouden een goede zaak doen, en wellicht zou een oplossing dan iets makkelijker worden. Het probleem is: hoe kunnen we Europa er van overtuigen die stap te zetten? Want het deficitaire Brussel is echt geen sinecure om te besturen.
Bovendien zou men vaststellen dat het Brussel dat nu grotendeels bestaat uit hoofde van "Hoofdstad, Centrum" van het land, die functie verliezen, en zouden heel wat bedrijven die nu hun hoofdplaats hebben in wat men de kern van het land kan noemen, helemaal geen zin meer hebben daar te blijven, vermits het kern van het land meer zou zijn, en de kostprijs van Brussel zou daardoor nog toenemen.
Nee, de oplossing zal wellicht daar niet liggen, want niemand zal Brussel willen, ook Europa niet.
Ik zie dan ook steeds minder licht in de duisternis... Hoe verder men de zaken ten top drijft, hoe moeilijker de oplossing, de verzoening zal zijn.
Ik denk dat we nooit meer Koning Flupke zullen hebben, het land zal tegen dan niet meer bestaan.
Straks moet ik, om mijn Waalse vrienden te bezoeken, een landgrens overschrijden...
Straks zal Wallonië niet in een stappenplan, maar in één klap een serieus deel van zijn inkomsten verliezen. Met alle gevolgen van dien.
En het ergst van al... de sociale zekerheid, ons zo moeizaam veroverde stukje zekerheid zal wankelen onder de druk van de splitsing... Hebt u gewerkt in een bedrijf met een Brusselse hoofdzetel, die beslist heeft dat zij Waals is? Dan krijgt u later een Waals pensioentje.. Of koos hij voor Vlaanderen, dan wordt het een Vlaams pensioentje... Beide wellicht kleiner dan het huidige, want aan de splitsing hangen kosten vast, en ik weet al wie die kosten moet betalen: de kleine man, u en ikke...
Ik had van Albert wat Belgicisme verwacht, maar ja, hij kiest (weer) duidelijk Francofoon....
tot de volgende ?