Een beetje tot mijn verbijstering las ik dat in ons aller Europa weer komkommers die heel krom zijn, wortels met een krul in, meloenen met een bocht het mag weer allemaal...
Dat wil met andere woorden zeggen dat tot voor kort er geen kromme wortels meer in de winkelrekken mochten liggen, geen rechte bananen en geen gekrulde kwamkwammers...
Alles wat er niet "netjes" uitzag moest de vuilbak in, of in het beste geval, werd het verwerkt in preparaten. Dus je bakje komkommersla kwam vroeger met wiskundige zekerheid van scheve kwamkwammers.
Hoeveel kilo volwaardig voedsel is hier weer vernietigd geweest geworden????
Het is natuurlijk véél te duur om het te bezorgen aan de zwarte negertjes van China, dus, hop de vuilhoop op, en er met de bulldozer enkele keren overheen, om zeker te zijn dat er geen snoodaard stiekem toch van eet...
Een geluk voor die Europese parlementariërs dat ze in het laatste concilie de hel hebben afgeschaft, anders zouden die lui hun poepke nogal gebrand hebben aan de olie uit kromme olijven en vierkante koolzaadjes !
djudedju !
Die dingen zijn zelfs niet terecht gekomen in de huizen die de armen van hier te eten geven.
Wraakroepend is een ouderwets woord, maar ik vind er geen betere
djudedjudedju.
Van ouderwetse woorden gesproken... Hoelang is het al geleden dat u het woord "Verontschuldigen" nog hebt gehoord?
Geen mens die zich nog verontschuldigd!
Hoogstens krijg je nog een "Sorry !"
En als het wat deftiger en stijver en strakker moet: "Excuseer!"
En heel pijnlijk aan mijn taalgevoelige oortjes kraakt tegenwoordig wel eens:" Verexcuseer"...
Dat men leenwoorden uit het Engels gebruikt, of uit het Frans, tot daar toe, maar dat men die op hun beurt ook nog eens gaat liggen verkrachten ! djudedju! (Of op zijn vlaams gvd, gvd !)
Och, het verschijnsel is niet nieuw... Toen ik jong was, kwamen die draagbare lawaaimakers in zwang. Er was een mooie Nederlandse term voor: een draagbare radio, of zelfs een draagbaar radiotoestel... maar iedereen in Vlaanderen noemde het "zijn portatiefke", terwijl het in Nederland veeleer een "portable" werd, op zijn Engels... (Henk, was er ook een portabelletje ????)
Ik vind het niet zo erg dat dit gebeurt, maar ik lig er wel wakker van dat de oude, juiste, nederlandse naam stillekes vergeten wordt. Ik denk dat er bij onze kinderen die nu zowat 10 jaar oud oud zijn, heel wat zouden zijn die bij het woord "verontschuldigen" ietwat onzeker hun wenkbrauwen omhoog zullen trekken tot de bij hun nog laagliggende haarlijn... (Aan mijn leeftijd lukt dit niet meer, ik kan mijn wenkbrauwen veel hoger optrekken dan vroeger (oefening baart kunst weet je wel) maar mijn haarlijntje is al veel te ver richting nek gekropen...
Ik bedoel dus dat taalverrijking altijd mag, maar dat we moeten oppassen dat we niet het kind met het badwater weggooien, en gewoon een woord vervangen voor een eigenlijk vreemd woord. Als je de huidige dikke Vandaal bekijkt, weet je wat ik wil zeggen ! Dat boek is al lang geen boek meer, het is een halve boekenkast verworden. En toch is onze dagdagelijkse woordenschat niet toegenomen, of toch niet merkbaar. Dat betekent dat wij over een steeds uitgebreider voorraad woorden beschikken, maar er in feite nog steeds evenveel gebruiken. Dus stoppen wij al die quasi vervallen woorden veilig in de steeds dikker wordende Vandaal, en voelen ons gerust: Wij hebben de taal gered !
Ik daag u uit ! Wedden dat u geen halve dag een normaal gesprek meer kunt voeren, zonder te vervallen in al die nieuwe termen waarvoor er een goed en evenwaardig nederlands woord bestaat. Och, ik verwijt u niets, ik ben niets beter dan u! Wij zijn er ondertussen zo vertrouwd mee, dat die vreemde termen ons eigener lijken dan onze eigen Vlaamse woordenschat. In deze alinea heb ik bewust geprobeerd om vreemde termen te vermijden, maar het vergt, zelfs voor zo'n kort stukje, al wat denkwerk, en ik vond geen nederlands woord voor alinea... (Is er eenje ?)
In het groot synoniemenwoordenboek vind ik alleen: deel... beetje flauw en onduidelijk.
Met andere woorden heb ik hiermee ook duidelijk aangetoond dat vreemde woorden wel degelijk een verrijking, duidelijker kunnen zijn, dan wat we in het nederlands kennen. Dus: geen afkeuring, maar er acht op slaan dat we de echte oude vertrouwde Nederlandse woorden niet overboord kieperen !
Vooral in het Vlaams hebben wij nogal de neiging veel Franse woorden te adopteren (zie je wel!).Het is dan ook geen wonder dat er een Waalse komiek een prachtig stukje opvoert over het nederlands, waarbij hij aantoont dat de Walen in feite allemaal al vlaams spreken... Le premier: de premier. Facilité : faciliteiten, combination: combinatie en zo gaat hij eindeloos verder, en bewijst dat het merendeel van onze politieke(politique)vocabulaire (vocabulair) in feite frans is... Het enige waardoor we nooit overeen komen, ligt hem aan het feit dat we onze afspraken steeds mislopen... Wij zeggen over veertien dagen en zij dans une quinzaine de jours.... Wij zijn steeds een dag te vroeg, of zij een te laat.
Grandioos ! Ik heb het al verschillende keren gezien, en iedere keer weer zit ik te genieten. Het leuke is dat de Walen dat als een soort aanval zien, en wij zitten er van te genieten en vinden het goed gevonden. Ik denk dat dit het grootste verschil is tussen Vlamingen en Walen... onze zin voor humor is onbegrensd, de hunne niet.
Er is bijna geen wind... ik zie de blaren (diegene die er nog aanhangen) van mijn linde wiegen in in een zachte beweging, die er toch nog te veel aan is, want nu en dan dwarrelt er weer en weer en weer een van die gouden blaadjes naar de grond. Er is geen zon te zien, en toch is het eerder helder dan overtrokken weer. Warm is het niet meer... het is herfstststst....met veel ststststsssst om het stil te maken. De weinige mensen die te voet of per fiets voorbij komen, hebben hun kop ingetrokken voor de kou. Ze lijken wel jaloers van de huisjesslak.
Ik ga stoppen... deze middag boodschappen doen. Heel onze week ligt overhoop met die feestdag (nu ja feest???)...
Tot de volgende ?
donderdag, november 13, 2008
woensdag, november 12, 2008
Heerliicke soeterniien
en verschrikkelijk bittere herinneringen...
Vannacht lag ik weer (wakker of halfslapend?) te denken aan vele dingen uit het verre verleden van een mensje...
Ik was een zorgenkindje (je zou het niet geloven als je me ziet hé?) en verschrikkelijk veel ziek. Ik lag voor mijn twee jaar al meerdere keren op sterven tengevolge van pleuritis (Het fleurus zei ons moeder). En tot aan een leeftijd van 10 à 11 jaar was ik meer ziek thuis dan dat ik op school was. Maar ik dacht daar niet aan, ik dacht aan al die dingen die ik in de loop der tijden al heb moeten slikken om te "genezen"...
Ik heb je al verteld dat ik mijn leven te danken heb aan de penicilline die dan nog een nieuw medicament was, en die om de drie uur in mijn arme billetjes ingespoten werd. Ons moeder zei dat mijn gat gelijk een speldenkussen was.
Maar naast die pikuren moest ik ook nog heel wat slikken... en dat vond ik in veel gevallen véél erger dan die spuiten !
Pillen, zelfs al waren het joekels van dingen, daar zat ik niet mee. Ik slikte dat zonder moeite binnen. Desnoods zonder drinken. Hup en binnen.
Maar er waren andere dingen...
Ik ga beginnen met wat ze toen cachetten noemden... (Ik weet er begot de juiste naam niet van, en ik ben er nog steeds zo vies van dat ik het zelfs niet wens op te zoeken !)
Cachetten, dat waren gewoonlijk grote dingen, groot, dat wil zeggen iets meer dan 2 cm diameter, en zo'n 7 mm dik. Capsules uit hostiebrood. Ik heb er wel eens eentje opengeprutst om te bekijken, dat waren in feite twee rondjes, met een opstaande boord, en je kon die netjes opeen of ineen liever, schuiven, waardoor je een gesloten potje had. In hostiebrood.
Als je indertijd je Communie hebt gedaan, zul je je dat hostiebrood wel nog herinneren. Zo'n heel dun wit koekje bijna zonder smaak. Als je een hostie in je mond kreeg op een moment dat je onvoldoende speeksel in je mond had, dan bleef die hostie aan je gehemelte hangen, en dan zat je minuten lang wanhopig met je tong over je verhemelte te wrijven om dat plakkerige goedje er af te krijgen. Het zou natuurlijk veel simpeler geweest zijn je vinger in je mond te stoppen en het met je vinger af te schrepen, maar dat mocht niet. Dat was doodzonde. Toen mochten wij met onze ongewijde poten nog niet aan een hostie raken !
Je zult wel denken, wat heeft dat nu te maken met medicamenten ? Alles ! Want die cachetten waren dus ook van dat vermaledijd hostiebrood gemaakt, en hadden dus ook die leuke eigenschap van zich vast te klemmen aan je verhemelte... en dat betekende niet alleen dat je het moest loskrabben, maar veel erger, dat betekende dat de inhoud, het medicament, zich plots in je mond bevond en al de smaakpapillen van je mond martelden met de meest afschuwelijke smaken. Wat er allemaal inzat weet ik niet, maar de enige voorwaarde om er in te geraken was blijkbaar bitter, zout of een mengeling van de twee zijn. Je mocht nadien drinken wat je wou, een stuk droog brood eten, een stuk met zoete confituur of wat dan ook...de smaak bleef je teisteren. Ik weet niet of de geleerde proffesoren ooit al ontdekt hebben dat smaakpapillen een apart geheugen hebben, maar ik kan ze het bevestigen ! Ik moet er maar op denken en ik proef die verschrikkelijke smaak weer. Cachetten nam ik dan ook in mits een speciale voorbereiding... Ik zat eerst wanhopige met gesloten mond te trekkebekken om toch maar zoveel mogelijk speeksel te verzamelen, zodat ik betrekkelijk zeker was dat die ondingen in één keer door de mond en door je keelgat verdwenen...
En dan had je ook nog... de flessen siroop.
Siroop heeft iets zoets in zich. Voor mij niet meer. Siroop is verbonden met allemogelijke smaken, met uitzondering van de lekkere.
Hadden ze mij moeten vertellen dat die siroop gemaakt was van rotte krengen, ik zou dat zonder moeite hebben geloofd, want zo smaakten ze stuk voor stuk.
Het leuke was dat mijn moeder dan een "troostmiddel" had...Bij iedere nieuwe soort siroop proefde zij het eerst. Ze hield de fles aan haar mond (ik heb nooit kunnen ontdekken of ze werkelijk proefde of niet) en had toen steeds dezelfde geijkte verklaring: " Awel, Toone, den dien is niet slecht !" en ik kreeg dan die lepel met gal en venijn gemengd met drek van dode kamelen te slikken. bah.... Ik mag er niet op denken.
Toch ben ik bijna zeker dat ons moeder echt proefde van die flessen siroop, en dat ze het echt meende dat het niet zo slecht was... Ik moet nu maar kijken naar mijn kleinkinderen om te zien hoezeer hun smaak veel teerder is dan de mijne. Alles wat je nu eet en drinkt is veel fijner van smaak dan in onze tijd. Ik denk dat de siroop van toen nu slachtoffers zou maken die in shock gaan bij de ontzetting van de afgrijselijkheid.
Ons moeder kwam dus uit een nog verdere generatie, een generatie die niet naar de smaak keek, maar naar de eetbaarheid.
Kruiden en zout waren indertijd in de eerste plaats middelen om de dingen weer eetbaar te maken, niet om het een lekker smaakje te geven !
Mijn grootvader ging (zo heb ik altijd horen vertellen, want ik herinner mij de man amper) de beer halen bij de mensen (voor de nederlanders: aalt), en om zeker te zijn van de kwaliteit, proefde hij er eerst eens van.
Dat lijkt ons nu onvoorstelbaar, maar hij kwam weer uit een nog verdere generatie, en had wellicht nog herinneringen rechtstreeks of uit de vertellingen van zijn ouders, aan de pis- en drekdoctooren... Want in de volksgeneeskunde werd nogal wat "genezen" met het drinken van je eigen pis (vooral de eerste van 's morgens bij het ontwaken). Dat van die eigen drek opeten, dat heb ik nooit gehoord, maar wel gelezen in oude boeken over geneesconste.
Als wij in de winter bonen aten, dan waren dat bonen die uit het zout kwamen, want daarin werden ze bewaard. Koteletten kwam uit bokalen, waarin ze gebraden en overdekt met reuzel bewaard bleven. Eieren in de winter waren er niet, dus aten wij "opgelegde" eieren. Ons moeder kocht voor de winter een massa eieren, en die werden in een stenen pot ingelegd in waterglas (wat dat ook mag wezen... maar ik herinner mij dat er wat water op stond, en op dat water verscheen er dan een mat, halfdoorzichtig kalklaagje...Als je er met je vinger op duwde brak het in stukjes die bleven drijven)
Appelen werden op de zolder gelegd, en nu en dan moesten we de appelen verlezen, dat wil zeggen de rotte er uit halen. De laatste van die appelen waren precies oude gerimpelde wijven.
Ik vraag me af wat onze jeugd nu zou zeggen mocht je die dingen op tafel zetten...
Ik leerde bij onze gebuur om vier uur een boterhammetje eten, met een beetje boter er op, en dan een laagje zout gestrooid, zodat je een dunne witte laag had...Heerlijk...
Geef dat nu eens aan onze kleinkinderen !
Nee, het is geen wonder dat we nu alle miserie van de wereld hebben om de kleinkinderen eens een pil te doen slikken, of een lepel siroop... en echt die dingen smaken echt niet zo slecht meer als toen, en cachetten van hostiebrood, die zijn niet meer te verkrijgen...ze bestaan gewoon niet meer. Nu zijn dat dingen in iets wat er uit ziet als plastic, en die je al heel, heel lang in je mond moet houden om ze te laten smelten. Hostiebrood, dat is een fractie van tienden van seconden voor je prijs had !
In mijn kindertijd was er geen weelde. Wij hadden geen zeven soorten toespijs om uit te kiezen, wij hadden geen sneetje kaas per boterham...Wij hadden een sneetje, en daar aten wij alle boterhamen mee op. Op een of andere manier hielden wij een brokje van die kaas in onze mond, en dat brokje diende om de smaak door te geven aan iedere beet boterham. En dat lukte perfect, en wij hadden nooit het gevoel dat wij ook maar iets tekort kwamen. Integendeel... wij waren perfect gelukkig.
Wij droomden zelfs niet van de rijkeren, wij kenden maar één werkelijkheid, de onze. En als wij droomden, dan was het in de boeken...want toen reeds waren we boekenwurmen. Er was er bij ons maar eentje die niet heledagen in de boeken zat, en dat was Suzanne. Hoeveel avonden hebben wij, Pierre, Ma en ik, naast elkaar op de plankenvloer gelegen, plat op onze buik, leunend op onze gekruiste armen, in een boek liggen lezen. De enige reden om dat eens niet te doen waren de hoorspelen op de radio.
Wat waren wij rijk... Wij hadden geen enkele behoefte aan meer.
Nu zijn de kinderen veel armer, want ze hebben zoveel dat ze nooit weten wat er mee te doen.
Wij maakten een revolver met een plankje, een wasknijper en een stuk fietsband, en schoten met droge erwten... Nu schieten ze met die plastic balletjes die veel te hard zijn en veel te hard afgeschoten worden... Veel te echt om leuk te zijn, en er is geen beetje plezier aan geweest om het zelf in elkaar te steken.
Wij hadden ons handen, onze fantasie en massa's vindvoorwerpen, daar bouwden wij een hele wereld mee van goud en diamant...
Ik ga stoppen... straks ga ik nog lullen over de goede oude tijd, terwijl de tijd nu veel beter is...alleen zijn de mensen nu armer
armer aan fantasie
armer aan zelfgebouwde werelden
tot de volgende ?
Vannacht lag ik weer (wakker of halfslapend?) te denken aan vele dingen uit het verre verleden van een mensje...
Ik was een zorgenkindje (je zou het niet geloven als je me ziet hé?) en verschrikkelijk veel ziek. Ik lag voor mijn twee jaar al meerdere keren op sterven tengevolge van pleuritis (Het fleurus zei ons moeder). En tot aan een leeftijd van 10 à 11 jaar was ik meer ziek thuis dan dat ik op school was. Maar ik dacht daar niet aan, ik dacht aan al die dingen die ik in de loop der tijden al heb moeten slikken om te "genezen"...
Ik heb je al verteld dat ik mijn leven te danken heb aan de penicilline die dan nog een nieuw medicament was, en die om de drie uur in mijn arme billetjes ingespoten werd. Ons moeder zei dat mijn gat gelijk een speldenkussen was.
Maar naast die pikuren moest ik ook nog heel wat slikken... en dat vond ik in veel gevallen véél erger dan die spuiten !
Pillen, zelfs al waren het joekels van dingen, daar zat ik niet mee. Ik slikte dat zonder moeite binnen. Desnoods zonder drinken. Hup en binnen.
Maar er waren andere dingen...
Ik ga beginnen met wat ze toen cachetten noemden... (Ik weet er begot de juiste naam niet van, en ik ben er nog steeds zo vies van dat ik het zelfs niet wens op te zoeken !)
Cachetten, dat waren gewoonlijk grote dingen, groot, dat wil zeggen iets meer dan 2 cm diameter, en zo'n 7 mm dik. Capsules uit hostiebrood. Ik heb er wel eens eentje opengeprutst om te bekijken, dat waren in feite twee rondjes, met een opstaande boord, en je kon die netjes opeen of ineen liever, schuiven, waardoor je een gesloten potje had. In hostiebrood.
Als je indertijd je Communie hebt gedaan, zul je je dat hostiebrood wel nog herinneren. Zo'n heel dun wit koekje bijna zonder smaak. Als je een hostie in je mond kreeg op een moment dat je onvoldoende speeksel in je mond had, dan bleef die hostie aan je gehemelte hangen, en dan zat je minuten lang wanhopig met je tong over je verhemelte te wrijven om dat plakkerige goedje er af te krijgen. Het zou natuurlijk veel simpeler geweest zijn je vinger in je mond te stoppen en het met je vinger af te schrepen, maar dat mocht niet. Dat was doodzonde. Toen mochten wij met onze ongewijde poten nog niet aan een hostie raken !
Je zult wel denken, wat heeft dat nu te maken met medicamenten ? Alles ! Want die cachetten waren dus ook van dat vermaledijd hostiebrood gemaakt, en hadden dus ook die leuke eigenschap van zich vast te klemmen aan je verhemelte... en dat betekende niet alleen dat je het moest loskrabben, maar veel erger, dat betekende dat de inhoud, het medicament, zich plots in je mond bevond en al de smaakpapillen van je mond martelden met de meest afschuwelijke smaken. Wat er allemaal inzat weet ik niet, maar de enige voorwaarde om er in te geraken was blijkbaar bitter, zout of een mengeling van de twee zijn. Je mocht nadien drinken wat je wou, een stuk droog brood eten, een stuk met zoete confituur of wat dan ook...de smaak bleef je teisteren. Ik weet niet of de geleerde proffesoren ooit al ontdekt hebben dat smaakpapillen een apart geheugen hebben, maar ik kan ze het bevestigen ! Ik moet er maar op denken en ik proef die verschrikkelijke smaak weer. Cachetten nam ik dan ook in mits een speciale voorbereiding... Ik zat eerst wanhopige met gesloten mond te trekkebekken om toch maar zoveel mogelijk speeksel te verzamelen, zodat ik betrekkelijk zeker was dat die ondingen in één keer door de mond en door je keelgat verdwenen...
En dan had je ook nog... de flessen siroop.
Siroop heeft iets zoets in zich. Voor mij niet meer. Siroop is verbonden met allemogelijke smaken, met uitzondering van de lekkere.
Hadden ze mij moeten vertellen dat die siroop gemaakt was van rotte krengen, ik zou dat zonder moeite hebben geloofd, want zo smaakten ze stuk voor stuk.
Het leuke was dat mijn moeder dan een "troostmiddel" had...Bij iedere nieuwe soort siroop proefde zij het eerst. Ze hield de fles aan haar mond (ik heb nooit kunnen ontdekken of ze werkelijk proefde of niet) en had toen steeds dezelfde geijkte verklaring: " Awel, Toone, den dien is niet slecht !" en ik kreeg dan die lepel met gal en venijn gemengd met drek van dode kamelen te slikken. bah.... Ik mag er niet op denken.
Toch ben ik bijna zeker dat ons moeder echt proefde van die flessen siroop, en dat ze het echt meende dat het niet zo slecht was... Ik moet nu maar kijken naar mijn kleinkinderen om te zien hoezeer hun smaak veel teerder is dan de mijne. Alles wat je nu eet en drinkt is veel fijner van smaak dan in onze tijd. Ik denk dat de siroop van toen nu slachtoffers zou maken die in shock gaan bij de ontzetting van de afgrijselijkheid.
Ons moeder kwam dus uit een nog verdere generatie, een generatie die niet naar de smaak keek, maar naar de eetbaarheid.
Kruiden en zout waren indertijd in de eerste plaats middelen om de dingen weer eetbaar te maken, niet om het een lekker smaakje te geven !
Mijn grootvader ging (zo heb ik altijd horen vertellen, want ik herinner mij de man amper) de beer halen bij de mensen (voor de nederlanders: aalt), en om zeker te zijn van de kwaliteit, proefde hij er eerst eens van.
Dat lijkt ons nu onvoorstelbaar, maar hij kwam weer uit een nog verdere generatie, en had wellicht nog herinneringen rechtstreeks of uit de vertellingen van zijn ouders, aan de pis- en drekdoctooren... Want in de volksgeneeskunde werd nogal wat "genezen" met het drinken van je eigen pis (vooral de eerste van 's morgens bij het ontwaken). Dat van die eigen drek opeten, dat heb ik nooit gehoord, maar wel gelezen in oude boeken over geneesconste.
Als wij in de winter bonen aten, dan waren dat bonen die uit het zout kwamen, want daarin werden ze bewaard. Koteletten kwam uit bokalen, waarin ze gebraden en overdekt met reuzel bewaard bleven. Eieren in de winter waren er niet, dus aten wij "opgelegde" eieren. Ons moeder kocht voor de winter een massa eieren, en die werden in een stenen pot ingelegd in waterglas (wat dat ook mag wezen... maar ik herinner mij dat er wat water op stond, en op dat water verscheen er dan een mat, halfdoorzichtig kalklaagje...Als je er met je vinger op duwde brak het in stukjes die bleven drijven)
Appelen werden op de zolder gelegd, en nu en dan moesten we de appelen verlezen, dat wil zeggen de rotte er uit halen. De laatste van die appelen waren precies oude gerimpelde wijven.
Ik vraag me af wat onze jeugd nu zou zeggen mocht je die dingen op tafel zetten...
Ik leerde bij onze gebuur om vier uur een boterhammetje eten, met een beetje boter er op, en dan een laagje zout gestrooid, zodat je een dunne witte laag had...Heerlijk...
Geef dat nu eens aan onze kleinkinderen !
Nee, het is geen wonder dat we nu alle miserie van de wereld hebben om de kleinkinderen eens een pil te doen slikken, of een lepel siroop... en echt die dingen smaken echt niet zo slecht meer als toen, en cachetten van hostiebrood, die zijn niet meer te verkrijgen...ze bestaan gewoon niet meer. Nu zijn dat dingen in iets wat er uit ziet als plastic, en die je al heel, heel lang in je mond moet houden om ze te laten smelten. Hostiebrood, dat is een fractie van tienden van seconden voor je prijs had !
In mijn kindertijd was er geen weelde. Wij hadden geen zeven soorten toespijs om uit te kiezen, wij hadden geen sneetje kaas per boterham...Wij hadden een sneetje, en daar aten wij alle boterhamen mee op. Op een of andere manier hielden wij een brokje van die kaas in onze mond, en dat brokje diende om de smaak door te geven aan iedere beet boterham. En dat lukte perfect, en wij hadden nooit het gevoel dat wij ook maar iets tekort kwamen. Integendeel... wij waren perfect gelukkig.
Wij droomden zelfs niet van de rijkeren, wij kenden maar één werkelijkheid, de onze. En als wij droomden, dan was het in de boeken...want toen reeds waren we boekenwurmen. Er was er bij ons maar eentje die niet heledagen in de boeken zat, en dat was Suzanne. Hoeveel avonden hebben wij, Pierre, Ma en ik, naast elkaar op de plankenvloer gelegen, plat op onze buik, leunend op onze gekruiste armen, in een boek liggen lezen. De enige reden om dat eens niet te doen waren de hoorspelen op de radio.
Wat waren wij rijk... Wij hadden geen enkele behoefte aan meer.
Nu zijn de kinderen veel armer, want ze hebben zoveel dat ze nooit weten wat er mee te doen.
Wij maakten een revolver met een plankje, een wasknijper en een stuk fietsband, en schoten met droge erwten... Nu schieten ze met die plastic balletjes die veel te hard zijn en veel te hard afgeschoten worden... Veel te echt om leuk te zijn, en er is geen beetje plezier aan geweest om het zelf in elkaar te steken.
Wij hadden ons handen, onze fantasie en massa's vindvoorwerpen, daar bouwden wij een hele wereld mee van goud en diamant...
Ik ga stoppen... straks ga ik nog lullen over de goede oude tijd, terwijl de tijd nu veel beter is...alleen zijn de mensen nu armer
armer aan fantasie
armer aan zelfgebouwde werelden
tot de volgende ?
dinsdag, november 11, 2008
11 november
90 jaar geleden stopte de grote oorlog, en als orgelpunt zette men er de slachting nog eventjes verder met de Spaanse griep, die nog meer doden maakte dan die verschrikkelijke oorlog.
90 jaar geleden kwam een einde aan een jaren durende verschrikking. Niet alleen aan de ijzer of in Verdun, maar ook in het bezette gebied was het verschrikkelijk.
In Nederland zaten duizenden en duizenden vluchtelingen van Belgische maar ook van Duitse origine in kampen de oorlog te doorstaan, in belabberde omstandigheden. Tussen België en Nederland stond een echt ijzeren gordijn, een kilometers lange afspanning in prikkeldraad, waar hoogspanning op gezet was. Duizenden en duizenden die of de vrijheid zochten of smokkelden, kwamen daar aan hun dood.
Oorlog is altijd verschrikkelijk, maar de grote oorlog 14-18 en de oorlog 40-45 waren veel schrikkelijker dan wat we nu op tv zien in Irak en Afghanistan, omdat toendertijd de burgers evengoed het slachtoffer waren als de vechtende soldaten. Hele steden werden platgebombardeerd, soms met als enige doel het breken van de moraal van de bevolking. En niemand was vrij van zonden, in de laatste oorlog in onze contreien, werden Duitse steden volledig vernield in grote bombardementen raids, zelfs al was daar in velden noch wegen een militair doelwit te zien.
Verschrikkelijke dingen, die wij ons gelukkig niet kunnen indenken. Ons bevattingsvermogen is veel te klein om dergelijk leed in te denken.
Gelukkig maar...
Maar jammer misschien aan de andere kant, want dan zouden wij misschien veel meer oppassen niet opnieuw in oorlogen verzeild te geraken.
Irak mag geen kernwapens maken of hebben, want dat is ontoelaatbaar. Desnoods doen we er wat aan.
Van mij zou geen enkele macht op aarde kernwapens mogen hebben, maar waar haalt de ene staat het recht om de ander te verbieden wat hijzelf doet ?
Ja, maar dat zijn slechte staten!
Is dat niet juist wat zij zeggen van de tegenpartij ?
En ze hebben gelijk, want de tegenpartij heeft nu al die kernwapens waarmee hij poogt de rest van de wereld in het gareel te laten lopen. Zijn gareel ...
We leren maar niet bij
we doen maar verder met onze agressie
en iedere partij steekt het op de ander.
Vanmorgen ging het nieuws niet alleen daarover... Men deelde ook mee dat met het lijkje had gevonden van een pasgeboren baby.
Wie en waarom doet iemand zo iets ?
Wie meet zich het recht toe, het leven van een ander te beëindigen?
En dan nog een leven in de knop, die nog moest aanvatten?
Vooral dat er zoveel mogelijkheden zijn om het kind te laten adopteren of wat dan ook.
Er moeten dus andere redenen zijn.
Reden één, een jong meisje die zwanger raakte en het thuis niet durfde zeggen, wegens de strengheid van de ouders of van de religie...
Reden twee, een kind uit een relatie buiten het huwelijk en die verborgen wordt.
reden drie: ... ik kan niet meteen een andere reden indenken, maar voor wie het doet, zullen er wellicht honderden redenen zijn om zich van het kind af te maken, maar kan er één plausibele reden zijn om het te doden?
Van mij mogen ze overal die vondelingenschuif weer invoeren... Niet dat het me gelukkig maakt, maar het is zeker beter dan het kind te smoren in een plastic zak.
Ik heb eigenlijk een beetje compassie met die "moeder"... want ik weet niet hoe ze dat ooit kan verwerken... Een stukje van je zelf doden?
Vannacht heeft het verschrikkelijk gestormd, slecht geslapen...
Vanmorgen naar de rommelmarkt te Laarne (Kalken)... en nu vlug vlug bloggen, eten en dan naar de hobby...les geven en zelf wat knutselen. We maken vandaag ondermeer een tafelversiering voor kerstdag.
Tot de volgende ?
90 jaar geleden kwam een einde aan een jaren durende verschrikking. Niet alleen aan de ijzer of in Verdun, maar ook in het bezette gebied was het verschrikkelijk.
In Nederland zaten duizenden en duizenden vluchtelingen van Belgische maar ook van Duitse origine in kampen de oorlog te doorstaan, in belabberde omstandigheden. Tussen België en Nederland stond een echt ijzeren gordijn, een kilometers lange afspanning in prikkeldraad, waar hoogspanning op gezet was. Duizenden en duizenden die of de vrijheid zochten of smokkelden, kwamen daar aan hun dood.
Oorlog is altijd verschrikkelijk, maar de grote oorlog 14-18 en de oorlog 40-45 waren veel schrikkelijker dan wat we nu op tv zien in Irak en Afghanistan, omdat toendertijd de burgers evengoed het slachtoffer waren als de vechtende soldaten. Hele steden werden platgebombardeerd, soms met als enige doel het breken van de moraal van de bevolking. En niemand was vrij van zonden, in de laatste oorlog in onze contreien, werden Duitse steden volledig vernield in grote bombardementen raids, zelfs al was daar in velden noch wegen een militair doelwit te zien.
Verschrikkelijke dingen, die wij ons gelukkig niet kunnen indenken. Ons bevattingsvermogen is veel te klein om dergelijk leed in te denken.
Gelukkig maar...
Maar jammer misschien aan de andere kant, want dan zouden wij misschien veel meer oppassen niet opnieuw in oorlogen verzeild te geraken.
Irak mag geen kernwapens maken of hebben, want dat is ontoelaatbaar. Desnoods doen we er wat aan.
Van mij zou geen enkele macht op aarde kernwapens mogen hebben, maar waar haalt de ene staat het recht om de ander te verbieden wat hijzelf doet ?
Ja, maar dat zijn slechte staten!
Is dat niet juist wat zij zeggen van de tegenpartij ?
En ze hebben gelijk, want de tegenpartij heeft nu al die kernwapens waarmee hij poogt de rest van de wereld in het gareel te laten lopen. Zijn gareel ...
We leren maar niet bij
we doen maar verder met onze agressie
en iedere partij steekt het op de ander.
Vanmorgen ging het nieuws niet alleen daarover... Men deelde ook mee dat met het lijkje had gevonden van een pasgeboren baby.
Wie en waarom doet iemand zo iets ?
Wie meet zich het recht toe, het leven van een ander te beëindigen?
En dan nog een leven in de knop, die nog moest aanvatten?
Vooral dat er zoveel mogelijkheden zijn om het kind te laten adopteren of wat dan ook.
Er moeten dus andere redenen zijn.
Reden één, een jong meisje die zwanger raakte en het thuis niet durfde zeggen, wegens de strengheid van de ouders of van de religie...
Reden twee, een kind uit een relatie buiten het huwelijk en die verborgen wordt.
reden drie: ... ik kan niet meteen een andere reden indenken, maar voor wie het doet, zullen er wellicht honderden redenen zijn om zich van het kind af te maken, maar kan er één plausibele reden zijn om het te doden?
Van mij mogen ze overal die vondelingenschuif weer invoeren... Niet dat het me gelukkig maakt, maar het is zeker beter dan het kind te smoren in een plastic zak.
Ik heb eigenlijk een beetje compassie met die "moeder"... want ik weet niet hoe ze dat ooit kan verwerken... Een stukje van je zelf doden?
Vannacht heeft het verschrikkelijk gestormd, slecht geslapen...
Vanmorgen naar de rommelmarkt te Laarne (Kalken)... en nu vlug vlug bloggen, eten en dan naar de hobby...les geven en zelf wat knutselen. We maken vandaag ondermeer een tafelversiering voor kerstdag.
Tot de volgende ?
maandag, november 10, 2008
Pata Pata
Miriam Makeba is niet meer...
Vrijdag is ze nog opgetreden, nu is ze dood.
Een grote dame, met veel inzet voor haar onderdrukte medemensen, en vooral een zeer grote Jazz zangeres, en vooral bekend met haar Pata Pata... een liedje uit Zuid Afrika, met die typische en niet na te doene kliktaal er in verwerkt.
Ik heb zo net nog eens op youtube naar een filmpje gekeken en naar Pata Pata geluisterd...
als in memoriam...
Ik hou van die muziek, waar de klanken van de wildernis nog wat in te horen zijn... Ik hou van het geluid van die ritmes die ons als blankes zo vreemd zijn, en toch ook zo vertrouwd. Het is alsof dat ritme veel dieper in je graaft, naar het stukje van jezelf dat je dacht voorgoed te hebben weggeborgen... Muziek die je op een of andere manier het bizarre gevoel gaf thuis te komen, terug naar je verste roots...
Daarom zit ik soms die gekke klanken uit australië, Afrika, Azië van de eskimo's tot aan het zuidelijkste stukje van dat immense werelddeel te beluisteren... Gek, ik heb niet die uitgesproken band met de oorspronkelijke amerikaanse muziek.
Europa, Azië, Afrika en Australië, daar heb ik ergens op een of andere manier binding mee. Vraag mij niet waarom, vraag mij niet hoe, ik weet het niet, maar als ik de heel primitieve muziek hoor van die contreien, dan gaat er iets in mij mee trillen met het ritme...
Ook de klank van die primitieve instrumenten, die vaak een doordringend geluid produceren, doen mij wat. En natuurlijk hou ik dan ook van de jazz, niet de moderne, de oude authentieke klanken ontstaan uit de mengkroes van volkeren in slavernij. Daarom ook kan ik uren luisteren naar gospels, want ook dat is doorweven van die primitieve klanken van de huilende mens.
Misschien is het dat wat me onbewust ergens raakt, heel wat van die primitieve dansen en ritmes hebben te maken met hun natuurgodsdiensten, en in de jazz hebben ze dat via de gospels verweven met het kristelijke denken... Je moet eens de klanken van Haïti beluisteren, waar je die vermenging heel fel en contrasterend naast elkaar hoort !
Het is allemaal muziek waarbij je niet stil kunt zitten, je hele lijf wil bewegen wil mee met die oeroude ritmes van de mens...in en met de natuur.
Bij ons is de muziek bijna te beschaafd, te complex, te bestudeerd om nog die binding te hebben met het ingebakken ritme. Ook al probeert men via de blanke jazz en de moderne muziek weer een ritme te laten overheersen, op een of andere manier is het niet dat ritme, niet het ritme van de mens. Ook in de oude oosterse beschavingen zien we dat, hun klankenpatronen zijn ons vreemd, zijn heel anders, maar ook zij hebben hun muziek gekunsteld, verheven tot kunst, ten koste van het oergevoel, ten koste van het oerritme.
In muziek willen wij het té mooi maken...
Terwijl muziek in oorsprong het geluid was en is dat ons doet vibreren.
Soms gaat ons innerlijke zelf zo te keer, dat we er een beetje bang van worden. Het is alsof de muziek de leiding overneemt.
Dat was dan ook de bedoeling, vergeet niet de binding met de natuurgodsdiensten ! De bedoeling was te komen tot een extase, een toestand waarop de ziel het lichaam verlaat en opgaat in het grote geheel van de natuur, van de godsdienst.
Wij kennen allemaal de boeddhistische Mantra's, waarbij men door het steeds herhalen van een klank of een klankenreeks, ook tot een soort extase komt. Ook in de katholieke wereld kennen wij bv de rozenkrans, waarbij voortdurend hetzelfde gebed herhaalt wordt, tot niet meer de woorden maar de klank en het ritme het als het ware overnemen.
Het Oehm van de boeddhisten, het Paternoster van de kristenen, zijn gebedsvormen waarbij de klankbinding heel hoog ligt, en aldus een verre band vormen met dat ritme, die kadans die leidt tot het verlaten van het lichamelijke tot een vergeestelijkte toestand.
Er is niets nieuws onder de zon. De sjamanen, en later ook de priesters van diverse godsdiensten maakten dan ook gretig gebruik van geestesverruimende middelen, om sneller in die toestand te komen. Men verbrandde kruiden die de mensen beïnvloedden. Onze wierook is daar wellicht nog een flauw restantje van...
Nu hoor je dat niet meer, maar toen de mis nog in het latijn opgedragen werd, dan werd het evangelie niet gelezen, dan werd het evangelie half zingend voorgedragen... Ik hoorde in dat verband ooit het woord sjanten, wellicht van Chante ? Ook daarin vonden we dat gedragen ritme terug, het evangelie verkreeg een kadans die de mens moesten boeien. (Er was immers bijna niemand die het latijn begreep). En boeien bedoel ik hier bijna letterlijk, binden aan de sfeer, binden aan de godheid. Een soort terug naar het oerritme ?
God, ik ga wel heel ver om duidelijk te maken dat ergens diep in ons er een soort oerritme zit, die even diep in ons een binding heeft met wat boven ons is, buiten ons begrip ligt. Bijna zo ver dat we het niet meer durven te begrijpen, niet meer durven te voelen, er ons niet meer durven aan overgeven... Wij zijn bang ons te laten gaan en te bewegen in dat oeroude ritme.
We zijn van zoveel bang, omdat we zoveel dingen hebben afgezworen. Omdat we steeds dat laagje vernis koesteren in plaats van het beeld dat er onder zit.
Omdat we ten allen prijze willen ontkennen dat wij maar een klein onderdeeltje zijn van een grote allesomvattende natuur. Omdat wij niet durven terugkeren naar onze roots, ons oerbewustzijn.
Dan schrijft men boekenkasten vol over de "nobele wilde", in een poging zo ons eigen afkomst op te hemelen.
Er is aan de mens als wezen niet veel nobels te vinden, ook nu nog niet. Kijk maar eens naar de toestand van de wereld, denk maar eens aan de gemiddelde leeftijd van de mens op aarde: 28 jaar !
We moeten onszelf niet verheffen in onze gedachten, als we onszelf willen verheffen, dan moeten we dat doen met onze daden! Dan moeten we niet alleen beseffen dat er voedsel is voor iedereen, maar dan moeten we ook zorgen dat het bij iedereen terecht komt !
Maar we zijn nog zo ver, zo hemels ver van wat we in feite wel weten maar nog steeds niet kunnen...
Als er een kleurling tot president gekozen wordt van de Verenigde Staten, dan vallen mij daarbij enkele dingen heel sterk op:
- We zijn verbaasd dat ze eindelijk een kleurling verkiezen, en juichen dat toe als een soort wereldwonder ... Waarom ? Waarom zou dat anders zijn dan een blanke, of een Aziatisch type of een latino ??? Waarom, is er iets anders aan die mens, iets wat ons doet denken dat dit nu toch wel buitengewoon is ???
- Waarom moeten ze die man nog veel meer en beter beschermen dan andere presidenten voor hem? Omdat hij een ander kleurtje heeft ?
- Waarom hebben we het gevoel dat we nu iets goeds gedaan hebben ? Is dat nu beter dan een ander kleurtje, en zo ja, waarom deden we het dan niet allang en niet allemaal ?
We zijn doodgewoon niet eerlijk tegen onszelf en tegenover de anderen. daarom.
Miriam Makeba is niet meer...
Zij werd uit haar land verdreven omdat ze voor haar medemensen dezelfde rechten vroeg als voor de blanke medemens.
Tot de volgende ?
Vrijdag is ze nog opgetreden, nu is ze dood.
Een grote dame, met veel inzet voor haar onderdrukte medemensen, en vooral een zeer grote Jazz zangeres, en vooral bekend met haar Pata Pata... een liedje uit Zuid Afrika, met die typische en niet na te doene kliktaal er in verwerkt.
Ik heb zo net nog eens op youtube naar een filmpje gekeken en naar Pata Pata geluisterd...
als in memoriam...
Ik hou van die muziek, waar de klanken van de wildernis nog wat in te horen zijn... Ik hou van het geluid van die ritmes die ons als blankes zo vreemd zijn, en toch ook zo vertrouwd. Het is alsof dat ritme veel dieper in je graaft, naar het stukje van jezelf dat je dacht voorgoed te hebben weggeborgen... Muziek die je op een of andere manier het bizarre gevoel gaf thuis te komen, terug naar je verste roots...
Daarom zit ik soms die gekke klanken uit australië, Afrika, Azië van de eskimo's tot aan het zuidelijkste stukje van dat immense werelddeel te beluisteren... Gek, ik heb niet die uitgesproken band met de oorspronkelijke amerikaanse muziek.
Europa, Azië, Afrika en Australië, daar heb ik ergens op een of andere manier binding mee. Vraag mij niet waarom, vraag mij niet hoe, ik weet het niet, maar als ik de heel primitieve muziek hoor van die contreien, dan gaat er iets in mij mee trillen met het ritme...
Ook de klank van die primitieve instrumenten, die vaak een doordringend geluid produceren, doen mij wat. En natuurlijk hou ik dan ook van de jazz, niet de moderne, de oude authentieke klanken ontstaan uit de mengkroes van volkeren in slavernij. Daarom ook kan ik uren luisteren naar gospels, want ook dat is doorweven van die primitieve klanken van de huilende mens.
Misschien is het dat wat me onbewust ergens raakt, heel wat van die primitieve dansen en ritmes hebben te maken met hun natuurgodsdiensten, en in de jazz hebben ze dat via de gospels verweven met het kristelijke denken... Je moet eens de klanken van Haïti beluisteren, waar je die vermenging heel fel en contrasterend naast elkaar hoort !
Het is allemaal muziek waarbij je niet stil kunt zitten, je hele lijf wil bewegen wil mee met die oeroude ritmes van de mens...in en met de natuur.
Bij ons is de muziek bijna te beschaafd, te complex, te bestudeerd om nog die binding te hebben met het ingebakken ritme. Ook al probeert men via de blanke jazz en de moderne muziek weer een ritme te laten overheersen, op een of andere manier is het niet dat ritme, niet het ritme van de mens. Ook in de oude oosterse beschavingen zien we dat, hun klankenpatronen zijn ons vreemd, zijn heel anders, maar ook zij hebben hun muziek gekunsteld, verheven tot kunst, ten koste van het oergevoel, ten koste van het oerritme.
In muziek willen wij het té mooi maken...
Terwijl muziek in oorsprong het geluid was en is dat ons doet vibreren.
Soms gaat ons innerlijke zelf zo te keer, dat we er een beetje bang van worden. Het is alsof de muziek de leiding overneemt.
Dat was dan ook de bedoeling, vergeet niet de binding met de natuurgodsdiensten ! De bedoeling was te komen tot een extase, een toestand waarop de ziel het lichaam verlaat en opgaat in het grote geheel van de natuur, van de godsdienst.
Wij kennen allemaal de boeddhistische Mantra's, waarbij men door het steeds herhalen van een klank of een klankenreeks, ook tot een soort extase komt. Ook in de katholieke wereld kennen wij bv de rozenkrans, waarbij voortdurend hetzelfde gebed herhaalt wordt, tot niet meer de woorden maar de klank en het ritme het als het ware overnemen.
Het Oehm van de boeddhisten, het Paternoster van de kristenen, zijn gebedsvormen waarbij de klankbinding heel hoog ligt, en aldus een verre band vormen met dat ritme, die kadans die leidt tot het verlaten van het lichamelijke tot een vergeestelijkte toestand.
Er is niets nieuws onder de zon. De sjamanen, en later ook de priesters van diverse godsdiensten maakten dan ook gretig gebruik van geestesverruimende middelen, om sneller in die toestand te komen. Men verbrandde kruiden die de mensen beïnvloedden. Onze wierook is daar wellicht nog een flauw restantje van...
Nu hoor je dat niet meer, maar toen de mis nog in het latijn opgedragen werd, dan werd het evangelie niet gelezen, dan werd het evangelie half zingend voorgedragen... Ik hoorde in dat verband ooit het woord sjanten, wellicht van Chante ? Ook daarin vonden we dat gedragen ritme terug, het evangelie verkreeg een kadans die de mens moesten boeien. (Er was immers bijna niemand die het latijn begreep). En boeien bedoel ik hier bijna letterlijk, binden aan de sfeer, binden aan de godheid. Een soort terug naar het oerritme ?
God, ik ga wel heel ver om duidelijk te maken dat ergens diep in ons er een soort oerritme zit, die even diep in ons een binding heeft met wat boven ons is, buiten ons begrip ligt. Bijna zo ver dat we het niet meer durven te begrijpen, niet meer durven te voelen, er ons niet meer durven aan overgeven... Wij zijn bang ons te laten gaan en te bewegen in dat oeroude ritme.
We zijn van zoveel bang, omdat we zoveel dingen hebben afgezworen. Omdat we steeds dat laagje vernis koesteren in plaats van het beeld dat er onder zit.
Omdat we ten allen prijze willen ontkennen dat wij maar een klein onderdeeltje zijn van een grote allesomvattende natuur. Omdat wij niet durven terugkeren naar onze roots, ons oerbewustzijn.
Dan schrijft men boekenkasten vol over de "nobele wilde", in een poging zo ons eigen afkomst op te hemelen.
Er is aan de mens als wezen niet veel nobels te vinden, ook nu nog niet. Kijk maar eens naar de toestand van de wereld, denk maar eens aan de gemiddelde leeftijd van de mens op aarde: 28 jaar !
We moeten onszelf niet verheffen in onze gedachten, als we onszelf willen verheffen, dan moeten we dat doen met onze daden! Dan moeten we niet alleen beseffen dat er voedsel is voor iedereen, maar dan moeten we ook zorgen dat het bij iedereen terecht komt !
Maar we zijn nog zo ver, zo hemels ver van wat we in feite wel weten maar nog steeds niet kunnen...
Als er een kleurling tot president gekozen wordt van de Verenigde Staten, dan vallen mij daarbij enkele dingen heel sterk op:
- We zijn verbaasd dat ze eindelijk een kleurling verkiezen, en juichen dat toe als een soort wereldwonder ... Waarom ? Waarom zou dat anders zijn dan een blanke, of een Aziatisch type of een latino ??? Waarom, is er iets anders aan die mens, iets wat ons doet denken dat dit nu toch wel buitengewoon is ???
- Waarom moeten ze die man nog veel meer en beter beschermen dan andere presidenten voor hem? Omdat hij een ander kleurtje heeft ?
- Waarom hebben we het gevoel dat we nu iets goeds gedaan hebben ? Is dat nu beter dan een ander kleurtje, en zo ja, waarom deden we het dan niet allang en niet allemaal ?
We zijn doodgewoon niet eerlijk tegen onszelf en tegenover de anderen. daarom.
Miriam Makeba is niet meer...
Zij werd uit haar land verdreven omdat ze voor haar medemensen dezelfde rechten vroeg als voor de blanke medemens.
Tot de volgende ?
zondag, november 09, 2008
Januaririvier
Oh jawel, je kent die rivier zeker !
Het gekke ervan is niet dat je die rivier kent, maar dat ze niet bestaat!
In 1502 of 1504, de historici zijn er niet heel zeker van, ontdekte een Portugese kapitein een diepe baai in de kust van Zuid Amerika, en hij was er van overtuigd dat dit de monding moest zijn van een grote stroom... Vermits het januari was gaf hij die stroom de naam Rio de Janeiro...
Er is echter geen grote stroom, en dus geen rio de janeiro...geen rivier Januari...
Naamgeving... een gek ding.
Zo vroeg iemand aan een Australische inboorling hoe dat gekke beest noemde dat daar voorbijhopte. De inboorling antwoordde dat hij de man niet begreep, in zijn taal klonk dat ongeveer als Kan goo roo... en zo huppelt sindsdien een gek beest rond met de heerlijke naam: Ik versta je niet !
Ik heb ooit een heel artikel gelezen met dergelijke bizarre verhaaltjes, een prachtige om te sluiten... Een verkenningsreiziger belande bij in Groenland bij een stam die hem volkomen onbekend was... Hij wilde de naam van zijn ontdekking noteren, en wees op zichzelf en zijn gezellen: "We.... British", vervolgens wees hij op de man en zijn gezellen met een vragend gezicht en gebaar. De man antwoordde hem Eskimo... wat zoveel is als mensen...
Is het niet waar, het is leuk, en het kan best waar zijn !
Ik denk hierbij ook aan een plezant boekje van heel ver uit mijn jeugdjaren, van pater Versteylen, over zijn vader, gedurende de Duitse bezetting. Een Duitse officier wees op het kleine klapraampje boven het toilet, iets wat hem blijkbaar onbekend was, en vroeg "Was ist das ?" Papa Versteylen wist van geen kanten hoe zo'n raampje nu eigenlijk noemde en zeker niet in het Duits, maar tegen zo'n bezetter moet je altijd beleefd zijn, dus antwoordde hij beleefd: " Dat ? Dat is een vasisdaske"... einde citaat. Sindsdien noem ik het klapraampje in mijn toilet nog steeds het vasisdaske...
Gek hoe woorden soms ontstaan... En nog veel gekker dat wij er ons geen vragen bij stellen. Als kruiswoordraadselaar kom ik regelmatig in contact met die taaluitwassen. Zo kan ik mij heel concreet voorstellen hoe de drietenige luiaard aan die naam is gekomen, hij heeft drie tenen en hij lijkt in onze ogen onvoorstelbaar lui... Maar waarom je dan als synoniem dat beest plots ai moet noemen ??? Bij mijn weten heeft het geen pijn, en toch...
Tussen haakjes, het beest is eigenlijk helemaal niet lui, maar leeft van boombladeren, die zo weinig voedzaam zijn dat het beest alleen kan overleven als het zijn energie heel zuinig gebruikt. Blijkbaar is er nog geen enkele ai op het idee gekomen om een ander dieet te beginnen... Maar vermits de hersenen een van de grootste gebruikers van energie zijn van het hele lichaam, is dat in zijn geval wellicht logisch...Ook al heeft hij niet de energie om dat zelf te beseffen.
Als er op de teevee niets is, zette ik vroeger een elpee op, nu een ceedee. Of ik stopte vroeger een video in, en nu een deeveedee...
Buiten de rare categorie van puzzelaars en quizfanaten, is er geen mens meer die zich ook maar een vraag stelt bij het gebruik van die tot woorden vergroeide afkortingen. Ik ben er mij van bewust dat ik wat overdreven heb in het uitschrijven, maar dat is alleen een kwestie van tijd. Nu is het nog cd en dvd, maar elpee en teevee zijn allang aanvaard, en in sommige tijdschriften al helemaal ingeburgerd.
We zijn zelfs een stapje verder, we googlen er een stuk op los, alhoewel we van microsoft niet mogen msnen, omdat daar een overtreding van het patent zou in schuilen...
Stap eens mee met mij naar een verre toekomst... Als die woordvorming doorgaat, dan zal er wellicht niemand meer zijn die ook nog maar beseft dat dit eigenlijk geen woorden zijn, maar afkortingen...
En dan, net zoals nu zal er zich geen kat over bekommeren of dit al dan niet een verarming dan wel juist een verrijking is van de taal. Taal is immers in de eerste plaats een gebruiksvoorwerp. Een middel om dingen duidelijk te maken aan een ander.
Een van de grootste verworvenheden, zo niet de grootste van heel de menselijke geschiedenis. Het enige wat eventueel dingt om de kroon is de geschreven taal... waardoor het mogelijk is de kennis te bewaren, de kennis te vrijwaren van verlies.
En toch...
Regelmatig vindt men archeologische zaken die we niet kunnen inpassen in het rijtje van onze zo geroemde kennis. Regelmatig moeten we deemoedig bekennen dat we de geschreven teksten van vroegere volkeren niet meer kunnen ontcijferen, alhoewel die misschien net een heel pak van die raadsels zouden oplossen...
Britten hebben jaren zitten staren naar enkele woorden in de kant van een oud geschrift, zonder er iets van te snappen, tot plots een gast uit Nederland of Vlaanderen zag dat het in feite nederlands was die daar stond...
Zal men binnen afzienbare tijd beroep moeten doen op Vlaamse gasten om de geschiedenis van Frans Vlaanderen nog te kunnen ontwarren ?
Niemand weet waar de basken vandaan komen, men vindt geen linken naar andere talen.
Hier zitten wij ons druk te maken over het behoud van de Vlaamse taal, ginds van het Baskisch, daar van het Koerdisch...
Maar er zijn ondertussen blijkbaar tientallen talen gewoon verdwenen...
De Kristenen weten dat de Heer Aramees sprak, maar die taal is nu bijna volledig weg; verschwunden... Hooguit enkele tientallen mensen spreken die taal nog... En dank zij de moderne tijd, het voorrecht van de schoolse opvoeding, zal die taal in ijltempo volledig uitgewist worden ! Want net zoals in La France het Vlamsch heel snel verdween na invoering van de schoolplicht (in 't Frans!), zal ook het Aramees verdwijnen onder druk van de officiële taal van het land.
Ik weet niet of dat erg is... Ergens wel, het is een verarming, het is als een prachtig veelkleurig schilderij, waarvan door een of andere omstandigheid één kleur verandert van tint en overgaat in een ander kleur... Als je naar een bos kijkt, dan zie je honderden tinten van groen, kijk je naar een tekening van een kind, dan is dat bos uniform eenkleurig groen, en plots zie je hoe plat het papier is... Hoe doods...
En toch zijn we hele dagen bezig met die verarming... Hoeveel Vlaamse woorden zijn al verdwenen onder druk van het geschreven noordNederlandse woord ? Toen ik nog schoolliep, gebruikten wij het prismawoordenboekje, en er werd ons aangeraden de woorden met de vermelding (zn) te vermijden, als zijnde geen nederlands... die zn was de afkorting van zuidnederlands, lees Vlaams... Nu is dat gelukkig niet meer zo, nu heeft men zelfs het Surinaamse nederlands toegevoegd aan de dikke Vandaal... Maar nog steeds staat daar het vermaledijde (zn) naast bepaalde woorden, en nu wellicht ook (sur)?
Van Nederlandse lezers van mijn blog hoor ik dat zij genieten van mijn taalgebruik, precies omdat het Vlaams is... Dat wij niet hetzelfde ervaren bij het lezen van een Nederlands boek of blog, komt omdat wij dit hoognederlands ingestampt kregen als dé Nederlandse taal... Het ABN was een van Vlaams gezuiverde taal...
Nu gelukkig niet meer, of veel minder. Door radio en tv , door boeken en tijdschriften, door blogs en chatting, groeien onze talen steeds dichter naar elkaar, en in plaats van het stijve van het Nederlands of het barokke van het Vlaams te hekelen, genieten wij van de rijkdom die deze toch zo minieme verschillen ons bieden.
Taal is heerlijk... laat er ons asjeblief een beetje zorg van dragen... Laten wij niet tenonder gaan aan smstaaltjes, die al het smeuïge, al de crème uit de taal weghalen, en alleen een skelet overlaten... Geniet van een Gezelle, van een Annie M G Schmidt, van een Jacques Perk en een Rodenbach... Geniet van de taalvirtuozen, die met klanken schilderen !
Wees blij, wees dankbaar dat wij kunnen putten uit onvermoede bronnen, uit de inbreng van uit het Jiddisch, het Duits, het Frans, het engels en alle talen van wie wij leentjebuur speelden... En wees er fier op dat ook onze taal zorgde voor heel wat woorden die in andere talen zijn doorgesijpeld... Ons oervlaamse mannekijn werd een mannequin, en onze borstrok zijn samen met heel wat scheepstermen niet alleen in het Russisch, maar in heel wat talen overgenomen... Taal leeft, moet leven !
Maar laat kleine taalgroepjes niet zomaar verdwijnen... Laat je kleurenpalet niet onvolkomen worden.
Vanmorgen verwachtte ik een kale linde te zien te krijgen, na de felle wind van deze nacht... (Ik moest voor het eerst het raam van de slaapkamer dichtdoen!) maar de linde staat er nog, weliswaar wat luchtiger gekleed, maar nog steeds in blad. Het groen is bijna volledig weg, en is overgegaan in zachtgeel...Het contast met het donkere groen van de camelia er onder is nog veel intenser geworden dan voorheen. Het veld ligt er verzopen bij, en het zijn alleen kraaien die in de modder zitten te foerageren.
Tot de volgende ?
Oh ja, mocht je dinsdag geen blog te zien krijgen, schrik niet, het zal gewoon een heel drukke dag worden...eerst de eeuwige vlam gaan aanwakkeren, en dan is het, feestdag of niet: hobbyclub !
Het gekke ervan is niet dat je die rivier kent, maar dat ze niet bestaat!
In 1502 of 1504, de historici zijn er niet heel zeker van, ontdekte een Portugese kapitein een diepe baai in de kust van Zuid Amerika, en hij was er van overtuigd dat dit de monding moest zijn van een grote stroom... Vermits het januari was gaf hij die stroom de naam Rio de Janeiro...
Er is echter geen grote stroom, en dus geen rio de janeiro...geen rivier Januari...
Naamgeving... een gek ding.
Zo vroeg iemand aan een Australische inboorling hoe dat gekke beest noemde dat daar voorbijhopte. De inboorling antwoordde dat hij de man niet begreep, in zijn taal klonk dat ongeveer als Kan goo roo... en zo huppelt sindsdien een gek beest rond met de heerlijke naam: Ik versta je niet !
Ik heb ooit een heel artikel gelezen met dergelijke bizarre verhaaltjes, een prachtige om te sluiten... Een verkenningsreiziger belande bij in Groenland bij een stam die hem volkomen onbekend was... Hij wilde de naam van zijn ontdekking noteren, en wees op zichzelf en zijn gezellen: "We.... British", vervolgens wees hij op de man en zijn gezellen met een vragend gezicht en gebaar. De man antwoordde hem Eskimo... wat zoveel is als mensen...
Is het niet waar, het is leuk, en het kan best waar zijn !
Ik denk hierbij ook aan een plezant boekje van heel ver uit mijn jeugdjaren, van pater Versteylen, over zijn vader, gedurende de Duitse bezetting. Een Duitse officier wees op het kleine klapraampje boven het toilet, iets wat hem blijkbaar onbekend was, en vroeg "Was ist das ?" Papa Versteylen wist van geen kanten hoe zo'n raampje nu eigenlijk noemde en zeker niet in het Duits, maar tegen zo'n bezetter moet je altijd beleefd zijn, dus antwoordde hij beleefd: " Dat ? Dat is een vasisdaske"... einde citaat. Sindsdien noem ik het klapraampje in mijn toilet nog steeds het vasisdaske...
Gek hoe woorden soms ontstaan... En nog veel gekker dat wij er ons geen vragen bij stellen. Als kruiswoordraadselaar kom ik regelmatig in contact met die taaluitwassen. Zo kan ik mij heel concreet voorstellen hoe de drietenige luiaard aan die naam is gekomen, hij heeft drie tenen en hij lijkt in onze ogen onvoorstelbaar lui... Maar waarom je dan als synoniem dat beest plots ai moet noemen ??? Bij mijn weten heeft het geen pijn, en toch...
Tussen haakjes, het beest is eigenlijk helemaal niet lui, maar leeft van boombladeren, die zo weinig voedzaam zijn dat het beest alleen kan overleven als het zijn energie heel zuinig gebruikt. Blijkbaar is er nog geen enkele ai op het idee gekomen om een ander dieet te beginnen... Maar vermits de hersenen een van de grootste gebruikers van energie zijn van het hele lichaam, is dat in zijn geval wellicht logisch...Ook al heeft hij niet de energie om dat zelf te beseffen.
Als er op de teevee niets is, zette ik vroeger een elpee op, nu een ceedee. Of ik stopte vroeger een video in, en nu een deeveedee...
Buiten de rare categorie van puzzelaars en quizfanaten, is er geen mens meer die zich ook maar een vraag stelt bij het gebruik van die tot woorden vergroeide afkortingen. Ik ben er mij van bewust dat ik wat overdreven heb in het uitschrijven, maar dat is alleen een kwestie van tijd. Nu is het nog cd en dvd, maar elpee en teevee zijn allang aanvaard, en in sommige tijdschriften al helemaal ingeburgerd.
We zijn zelfs een stapje verder, we googlen er een stuk op los, alhoewel we van microsoft niet mogen msnen, omdat daar een overtreding van het patent zou in schuilen...
Stap eens mee met mij naar een verre toekomst... Als die woordvorming doorgaat, dan zal er wellicht niemand meer zijn die ook nog maar beseft dat dit eigenlijk geen woorden zijn, maar afkortingen...
En dan, net zoals nu zal er zich geen kat over bekommeren of dit al dan niet een verarming dan wel juist een verrijking is van de taal. Taal is immers in de eerste plaats een gebruiksvoorwerp. Een middel om dingen duidelijk te maken aan een ander.
Een van de grootste verworvenheden, zo niet de grootste van heel de menselijke geschiedenis. Het enige wat eventueel dingt om de kroon is de geschreven taal... waardoor het mogelijk is de kennis te bewaren, de kennis te vrijwaren van verlies.
En toch...
Regelmatig vindt men archeologische zaken die we niet kunnen inpassen in het rijtje van onze zo geroemde kennis. Regelmatig moeten we deemoedig bekennen dat we de geschreven teksten van vroegere volkeren niet meer kunnen ontcijferen, alhoewel die misschien net een heel pak van die raadsels zouden oplossen...
Britten hebben jaren zitten staren naar enkele woorden in de kant van een oud geschrift, zonder er iets van te snappen, tot plots een gast uit Nederland of Vlaanderen zag dat het in feite nederlands was die daar stond...
Zal men binnen afzienbare tijd beroep moeten doen op Vlaamse gasten om de geschiedenis van Frans Vlaanderen nog te kunnen ontwarren ?
Niemand weet waar de basken vandaan komen, men vindt geen linken naar andere talen.
Hier zitten wij ons druk te maken over het behoud van de Vlaamse taal, ginds van het Baskisch, daar van het Koerdisch...
Maar er zijn ondertussen blijkbaar tientallen talen gewoon verdwenen...
De Kristenen weten dat de Heer Aramees sprak, maar die taal is nu bijna volledig weg; verschwunden... Hooguit enkele tientallen mensen spreken die taal nog... En dank zij de moderne tijd, het voorrecht van de schoolse opvoeding, zal die taal in ijltempo volledig uitgewist worden ! Want net zoals in La France het Vlamsch heel snel verdween na invoering van de schoolplicht (in 't Frans!), zal ook het Aramees verdwijnen onder druk van de officiële taal van het land.
Ik weet niet of dat erg is... Ergens wel, het is een verarming, het is als een prachtig veelkleurig schilderij, waarvan door een of andere omstandigheid één kleur verandert van tint en overgaat in een ander kleur... Als je naar een bos kijkt, dan zie je honderden tinten van groen, kijk je naar een tekening van een kind, dan is dat bos uniform eenkleurig groen, en plots zie je hoe plat het papier is... Hoe doods...
En toch zijn we hele dagen bezig met die verarming... Hoeveel Vlaamse woorden zijn al verdwenen onder druk van het geschreven noordNederlandse woord ? Toen ik nog schoolliep, gebruikten wij het prismawoordenboekje, en er werd ons aangeraden de woorden met de vermelding (zn) te vermijden, als zijnde geen nederlands... die zn was de afkorting van zuidnederlands, lees Vlaams... Nu is dat gelukkig niet meer zo, nu heeft men zelfs het Surinaamse nederlands toegevoegd aan de dikke Vandaal... Maar nog steeds staat daar het vermaledijde (zn) naast bepaalde woorden, en nu wellicht ook (sur)?
Van Nederlandse lezers van mijn blog hoor ik dat zij genieten van mijn taalgebruik, precies omdat het Vlaams is... Dat wij niet hetzelfde ervaren bij het lezen van een Nederlands boek of blog, komt omdat wij dit hoognederlands ingestampt kregen als dé Nederlandse taal... Het ABN was een van Vlaams gezuiverde taal...
Nu gelukkig niet meer, of veel minder. Door radio en tv , door boeken en tijdschriften, door blogs en chatting, groeien onze talen steeds dichter naar elkaar, en in plaats van het stijve van het Nederlands of het barokke van het Vlaams te hekelen, genieten wij van de rijkdom die deze toch zo minieme verschillen ons bieden.
Taal is heerlijk... laat er ons asjeblief een beetje zorg van dragen... Laten wij niet tenonder gaan aan smstaaltjes, die al het smeuïge, al de crème uit de taal weghalen, en alleen een skelet overlaten... Geniet van een Gezelle, van een Annie M G Schmidt, van een Jacques Perk en een Rodenbach... Geniet van de taalvirtuozen, die met klanken schilderen !
Wees blij, wees dankbaar dat wij kunnen putten uit onvermoede bronnen, uit de inbreng van uit het Jiddisch, het Duits, het Frans, het engels en alle talen van wie wij leentjebuur speelden... En wees er fier op dat ook onze taal zorgde voor heel wat woorden die in andere talen zijn doorgesijpeld... Ons oervlaamse mannekijn werd een mannequin, en onze borstrok zijn samen met heel wat scheepstermen niet alleen in het Russisch, maar in heel wat talen overgenomen... Taal leeft, moet leven !
Maar laat kleine taalgroepjes niet zomaar verdwijnen... Laat je kleurenpalet niet onvolkomen worden.
Vanmorgen verwachtte ik een kale linde te zien te krijgen, na de felle wind van deze nacht... (Ik moest voor het eerst het raam van de slaapkamer dichtdoen!) maar de linde staat er nog, weliswaar wat luchtiger gekleed, maar nog steeds in blad. Het groen is bijna volledig weg, en is overgegaan in zachtgeel...Het contast met het donkere groen van de camelia er onder is nog veel intenser geworden dan voorheen. Het veld ligt er verzopen bij, en het zijn alleen kraaien die in de modder zitten te foerageren.
Tot de volgende ?
Oh ja, mocht je dinsdag geen blog te zien krijgen, schrik niet, het zal gewoon een heel drukke dag worden...eerst de eeuwige vlam gaan aanwakkeren, en dan is het, feestdag of niet: hobbyclub !
zaterdag, november 08, 2008
zomaar een mooie zaterdag....
Hier het filmpje van onze Bart, uitgezonden door AVS... Zoals je weet won hij de prijs van West Vlaanderen, en dat wordt uitgezonden in Oost Vlaanderen, gezien Bart in Lierde Oost Vlaanderen woont.
Een fiere vader mag wel eens stoefen....dus.....
Het was moeilijk te vinden, maar voila, hier is het nu !
Garage TV - video filmpjes - Kiosk Vl Ard 10112008 Textielontwerper - kiosk,ard,10112008,textielontwerper,wmv
Mocht het zijn dat de link niet werkt (bij mij doet hij het wel), dan kun je nog altijd de gegevens noteren, en met die gegevens het filmpje opzoeken bij Garage TV... Eventueel misschien ook via de koppeling juist onder de titel van deze blog.
De zon schijnt, en vanmorgen, toen we eerst boodschappen deden en dan doorreden naar Deinze, naar de rommelmarkt, heb ik voor de veiligheid mijn zonnebril opgezet. Gek is dat, in de zomer zet ik die zelden op, maar in de wintertijd, als de zon zo laag zit is dat meer dan belangrijk.
We zijn eerst naar de melkerij gereden, om mijn dagelijkse yoghurtjes, dan naar de veevoederhandelaar om een zak kippenvoer, en dan doorgereden naar de rommelmarkt te Deinze...
Niets gekocht, er was niet veel in mijn interesses te zien, maar het was al bij al wel een leuke uitstap. Bij het wegrijden heb je wel wat moeilijkheden, dood het invoeren van eenrichtingsverkeer, is het niet simpel om terug op de rijbaan te geraken. Achter mij stond er dan nog een haastigaard te claxonneren ... Ik dacht om te doen zoals wijlen Nonkel Julien, uitstappen, en uitgebreid de achterkant van mijn auto controleren en hem dan te gaan zeggen dat ik niet abnormaals zag...
Voila, nu weet je meteen waarom ik wat laat ben met mijn schrijvelen... Nu ja het is weekend, en dan nog een heel lang weekend. Het kan dus best zijn dat er een dezer dagen nog wel eens wat laat geblogd zal worden... U niet ongerust maken, we zijn niet ziek, alleen delen wij mee met onze kinderen om eens wat te genieten van een lang weekend.
Vandaag is het niet alleen mooi zonnig weer, er is ook wind, en daardoor lijkt al het stof uit de lucht geblazen, en is de einder weer veel verder weg dan anders. Als ik er op denk, zal ik vanavond eens op Koens kamer door het venster kijken. Als het heel klaar weer is, en de blaren zijn van de bomen, dan zien we Gent Zeehaven, of althans de vlam van de petroleumnijverheid.
Met andere woorden, van op onze berg kun je héél ver weg kijken. Het is dan ook geen wonder dat er hier in de streek her en der een uitkijkpunt is gemaakt. In Brakel heb je de uitkijktoren, in Schorisse is er een mooi uitkijkpunt, en ook in Ronse kun je van uit het Park Malander een wijds gezicht hebben rond deze tijd van het jaar.
Onze bergen mogen dan wel molhoopjes zijn, het is er mooi !
In Horebeke is er zo'n verblijfje voor toeristen, dat zit omzeggens gans het jaar vol! Om je maar te zeggen dat het hier heerlijk verblijven is. Het is er ook heerlijk wonen. Niet alleen voor het mooie landschap, ook voor de mensen, mensen die hier nog goedendag zeggen tegen elkaar. Die nog praten, boeren die nog stoppen met hun tractor om je te vertellen hoe gehaast ze wel zijn... Heerlijk toch ?
Toch wordt het ook hier winter, korten de dagen en komen we meer en meer in de donkerste periode van het jaar. Daarom moeten wij te meer genieten van wat we krijgen, als er zon is, geniet er dan van! Het is een bewezen geneesmiddel tegen depressies !
Ik ga stoppen voor vandaag, het kriebelt, ik ga eens voorzichtig een klein wandelingetje proberen te maken...
Tot de volgende ?
Een fiere vader mag wel eens stoefen....dus.....
Het was moeilijk te vinden, maar voila, hier is het nu !
Garage TV - video filmpjes - Kiosk Vl Ard 10112008 Textielontwerper - kiosk,ard,10112008,textielontwerper,wmv
Mocht het zijn dat de link niet werkt (bij mij doet hij het wel), dan kun je nog altijd de gegevens noteren, en met die gegevens het filmpje opzoeken bij Garage TV... Eventueel misschien ook via de koppeling juist onder de titel van deze blog.
De zon schijnt, en vanmorgen, toen we eerst boodschappen deden en dan doorreden naar Deinze, naar de rommelmarkt, heb ik voor de veiligheid mijn zonnebril opgezet. Gek is dat, in de zomer zet ik die zelden op, maar in de wintertijd, als de zon zo laag zit is dat meer dan belangrijk.
We zijn eerst naar de melkerij gereden, om mijn dagelijkse yoghurtjes, dan naar de veevoederhandelaar om een zak kippenvoer, en dan doorgereden naar de rommelmarkt te Deinze...
Niets gekocht, er was niet veel in mijn interesses te zien, maar het was al bij al wel een leuke uitstap. Bij het wegrijden heb je wel wat moeilijkheden, dood het invoeren van eenrichtingsverkeer, is het niet simpel om terug op de rijbaan te geraken. Achter mij stond er dan nog een haastigaard te claxonneren ... Ik dacht om te doen zoals wijlen Nonkel Julien, uitstappen, en uitgebreid de achterkant van mijn auto controleren en hem dan te gaan zeggen dat ik niet abnormaals zag...
Voila, nu weet je meteen waarom ik wat laat ben met mijn schrijvelen... Nu ja het is weekend, en dan nog een heel lang weekend. Het kan dus best zijn dat er een dezer dagen nog wel eens wat laat geblogd zal worden... U niet ongerust maken, we zijn niet ziek, alleen delen wij mee met onze kinderen om eens wat te genieten van een lang weekend.
Vandaag is het niet alleen mooi zonnig weer, er is ook wind, en daardoor lijkt al het stof uit de lucht geblazen, en is de einder weer veel verder weg dan anders. Als ik er op denk, zal ik vanavond eens op Koens kamer door het venster kijken. Als het heel klaar weer is, en de blaren zijn van de bomen, dan zien we Gent Zeehaven, of althans de vlam van de petroleumnijverheid.
Met andere woorden, van op onze berg kun je héél ver weg kijken. Het is dan ook geen wonder dat er hier in de streek her en der een uitkijkpunt is gemaakt. In Brakel heb je de uitkijktoren, in Schorisse is er een mooi uitkijkpunt, en ook in Ronse kun je van uit het Park Malander een wijds gezicht hebben rond deze tijd van het jaar.
Onze bergen mogen dan wel molhoopjes zijn, het is er mooi !
In Horebeke is er zo'n verblijfje voor toeristen, dat zit omzeggens gans het jaar vol! Om je maar te zeggen dat het hier heerlijk verblijven is. Het is er ook heerlijk wonen. Niet alleen voor het mooie landschap, ook voor de mensen, mensen die hier nog goedendag zeggen tegen elkaar. Die nog praten, boeren die nog stoppen met hun tractor om je te vertellen hoe gehaast ze wel zijn... Heerlijk toch ?
Toch wordt het ook hier winter, korten de dagen en komen we meer en meer in de donkerste periode van het jaar. Daarom moeten wij te meer genieten van wat we krijgen, als er zon is, geniet er dan van! Het is een bewezen geneesmiddel tegen depressies !
Ik ga stoppen voor vandaag, het kriebelt, ik ga eens voorzichtig een klein wandelingetje proberen te maken...
Tot de volgende ?
vrijdag, november 07, 2008
I have a dream door Martin Luther King jr.
I have a dream door Martin Luther King jr.
Na een klein beetje zoeken vond ik de nederlandse vertaling van het beroemde I have a Dream...
In de context van alles wat momenteel gaande is, wil ik niet nalaten u deze nog eens voor te leggen...
Opa Toon
Na een klein beetje zoeken vond ik de nederlandse vertaling van het beroemde I have a Dream...
In de context van alles wat momenteel gaande is, wil ik niet nalaten u deze nog eens voor te leggen...
Opa Toon
Abonneren op:
Posts (Atom)