Eerst trok Anny naar de badkamer, haar wassen, en dan, het hoofd vol krulspelden, begint ze beneden alles op te ruimen, en dan te dweilen...
"Moet ik mijn voeten omhoog doen? ""Nu nog niet", twee seconden later wel.
Straks komt ze hier nog eens langs wellicht, om de bloemen water te geven, de uitgebloeide exemplaren te verwijderen, totaal uitgebloeide phaleonopsis af te knippen tot twee ogen... de papegaai zijn kot te kuisen en hem eten en drinken te geven (dagelijks werk)...
Ondertussen zit ik hier te grinniken met een deel cartoons die ik per mail kreeg van Erwin, mijn Waalse vriend.
Ik weet nu al dat de kuisperiode in schijfjes zal gaan, ook Anny lijdt aan rugpijn.
Gisteren hebben we samen de aquarium onder handen genomen, en dat is vooral mijn werk, Anny is gewoon niet groot genoeg om overal bij te kunnen. Dan ben ik zo wat een uur bezig, en heb dan drie, vier uur nodig om wat te bekomen van de pijn. Soms moet het aquarium wachten, als ik niet in een goede dag ben, moet ik er niet aan denken er aan te beginnen, dan gaat het gewoon niet... Als ik zie dat de bak weer stillekens aan een onderhoudsbeurt toe is, en ik niet in conditie ben, dan neem ik een dag rust en verzorging, om dan 's anderendaags te kunnen kuisen.
We moeten dat doen voor de kuisdag van Anny, want bij het kuisen van het aquarium mors je onvermijdelijk... Anny neemt dat dan vluchtig op, wetende dat de kuis er 's anderendaags of zo toch aan komt... even met een dweil erover om de meeste sporen te wissen moet dan maar voldoende zijn.
Vroeger was dat niets, nu zijn dat karweien.
Oud worden is zalig, maar die werkjes zouden er niet bij mogen zijn...zeker niet voor ons, die alle twee last hebben van bewegingspijn.
Ik heb het je al gezegd, de laatste tijd voel ik me goed ! Dank zij mijn dagelijkse oefeningen. Ik heb nog steeds geen bijkomende verdoving moeten nemen! Natuurlijk blijft mijn letsel er, blijf ik hevige pijn krijgen zodra ik iets doe wat mijn rug niet graag heeft, maar met wat rust en recuperatie gaat het telkens zonder ingrijpen weer naar een quasi normale toestand. Bovendien heb ik de indruk dat ik nu en dan iets langer kan bewegen dan enige maanden geleden. Eigenlijk is dat om je dood te ergeren ! Al die jaren al die specialisten afgelopen, al die pillen geslikt, en wie weet had een juiste behandeling van mijn spierstelsel het ergste leed kunnen voorkomen. Ik zou misschien niet genezen zijn, het letsel is er nu eenmaal, maar misschien was mij veel pijn bespaard gebleven ! Het ergste was het telkens en telkens weer hervallen in ontsteking van de spieren en pezen in mijn rug, zo vaak dat de spieren op den duur nooit meer ontspanden, en in een eeuwige kramp vervallen waren... De pijnkliniek heeft die cirkel doorbroken met zijn medicatie om de ontstekingen voor te blijven, maar hetgeen mij meest ergerde, de pijn die telkens en telkens weer toeslaat zodra ik iets doe, dat is er nog steeds... De zeurderige pijn is nu echter een pak verbeterd met mijn eigen therapie: oefeningen voor de spieren in buik en rug.
Nu ja, het helpt niet om er over te sakkeren, wat voorbij is, is voorbij...
Het regent (nog) niet, maar de lucht zit vol dreigende wolken. Grote grijsgrauwe wolken hangen dreigend in de lucht. Het anders zo heerlijke groen van mijn linde ziet er nu ook donker en somber uit. Waar is de zon ? Waar is die klimaatverandering naar toe ? Toen Anny van morgen de centrale verwarming een uurtje aanzette om het warm water in de boiler op te warmen, ging meteen ook de chauffage in huis aan... 13 juni, en het is koud weer !
Nu, dat is geen nieuw fenomeen, als ik denk aan regen, dan denk ik aan de zomervakantie waarin we hier in de tuin onze tuin helemaal heraanlegden, en wegeltjes en muurtjes maakten met klinkers. Bart en Koen, maar meest Bart en zelfs de op vakantie aanwezige Francis werden ingeschakeld om alles te helpen aanleggen. De wegeltjes werden uitgezet, de tweede vijver bepaald, het bruggetje over de als biologische filter werkende beplante beek, alles werd uitgestippeld op plan en dan netjes uitgemeten in de tuin, dan alles uitgegraven wat moest uitgegraven worden, en stabilisé maken, aanbrengen, vastkloppen, egaliseren op de juiste hoogte, en dan klinkers leggen... drie weken aan één stuk! Drie weken in de gietende regen (dat was ook de reden waarom Koen niet zo veel hielp, we waren bang voor zijn gezondheid in dat verschrikkelijke weer)... Iedere middag moesten we verse kledij aandoen, omdat we doorweekt waren, en 's avond nog eens... Anny waste en droogde in ijltempo onze werkkledij, en wij verzopen bijna in de regen... Maar we kregen het werk gedaan ! Francis met een zere teen van de kruiwagen die uit zijn handen geglipt was (met die regen?), bij mij hing er haast geen vel meer aan mijn handen... en idem bij Bart. Met weke handen van de natte werken in klinkers die ruwer zijn dan schuurpapier...
Die zomer blijft bij ons nog steeds dé regenzomer bij uitstek! Wellicht zijn er nog zo geweest, maar dan hebben we er niet dag in dag uit moeten in werken, en die gingen dan in stilte voorbij.
Als je kijkt in de statistieken, dan zijn juni en juli hier steevast de regenmaanden bij uitstek, dus is ons weer wellicht niet zo abnormaal, maar steekt toch evengoed tegen !
En dan mogen wij nog niet klagen, als je tegenwoordig bijna dagelijks ziet dat er mensen getroffen worden door watersnood, dat is pas erg ! Dat was er vroeger véél minder. Ik heb al tot vervelens toe gewezen op de landbouw met hun alles toesmakkende zware landbouwwerktuigen, maar we hebben ook de ruilverkaveling gehad, waardoor de velden veel groter werden, de grachtjes en kanten rond de velden grotendeels verdwenen, we kregen ook de werken van aquafin, om de oppervlaktewateren te zuiveren...maar niet in staat alles op te vangen bij te grote regenval, en natuurlijk het feit dat steeds meer oppervlakte bebouwd of bebaand wordt... Als we niet drastisch enkele stappen terug doen, zal dit probleem mijnsinziens niet opgelost raken !
Maar wie het treft is niet gebaat met mijn opmerkingen, er moet iets gebeuren.
Bij de klimaatverandering heb ik dan ook niet de indruk dat onze zomers verwarmen, bijna het tegendeel, maar wat wel veranderd is, zijn onze winters. We hebben omzeggens geen echte winters meer... Als kind heb ik het twee keer gezien dat de zee bevroren was, en de kust veranderd was in een brede strook van bewegende ijsschotsen, geen echt hard ijs, eerder bros, maar je kon er toch een end op lopen. Ik heb de winter van 62-63 meegemaakt waar het sneeuwde voor kerst en de sneeuw bleef liggen tot een eind in maart.. Toen onze kinderen klein waren maakten we mee dat de sneeuw zo dik lag dat ze als verdwenen in de sneeuw... Onze kleinkinderen weten amper wat sneeuw is, en als er eens ligt, dan moeten ze er vlugvlug van profiteren, want het blijft hooguit een dag liggen... In de tuin planten we nu planten die het tien jaar geleden hier nooit zouden hebben uitgehouden. Je ziet tegenwoordig zowat overal olijfboompjes staan.
Maar beter weer ? Nee, dat kan ik echt niet zeggen... En als de weerman vertelt dat het weer een rekordtemperatuur was, dan spreekt hij van tienden van een graad, en geef toe, dat voel je niet. Bovendien wil die stijging van graden ook niet zeggen dat het uren zon zijn...Ik denk soms het tegendeel... Maar die statistiek licht men veel minder toe, men spreekt alleen over "DE" verwarming... Zou men in de zestiende eeuw (de kleine ijstijd - zie schilderijen van Breughel) ook zo met alarmerende berichten de wereld hebben opgejaagd ? Wellicht wel, in die tijd wellicht via kerk en bedevaarten, maar ze zullen ook wel bang gemaakt geweest zijn... Net zoals nu... En toen de kleine ijstijd voorbijgleed zal men het een milde respons genoemd hebben van God op de vele gebeden en bedevaarten... Nu zullen ze het wijten aan de inzet van de industrie en de privépersonen die gedwongen mee werken aan minder luchtbezoedeling...ook al weet nog niemand of dat eigenlijk de bepalende factor is... En als het dan weer kouder wordt, denk je dan echt dat dit in dank zal afgenomen worden ????
Ik maak er mij echt niet druk om! Wat mij wel bekommert zijn de eventuele gevolgen van de opwarming in de vele lage kustgebieden, vooral in de arme landen, waar geen middelen voorradig zijn om degelijke afweer op te bouwen... Dat zal erg worden ! Maar of de rijke wereld dan echt zal wakker schieten ?
Ik ga stoppen voor vandaag. De mannen van de vuilniswagen zijn gepasseerd, ze hebben de vuilnisbak gewogen en uitgekipt, de lege bak werpen ze dan achter zich terug op... de rijweg ! Gelukkig dat ik het gezien had, gelukkig dat we thuis zijn en direkt de bak kunnen wegnemen, gelukkig dat er ondertussen nog geen ongeval is gebeurd...
Zin voor verantwoordelijkheid ?
In de vuilnisbak
tot de volgende ?
vrijdag, juni 13, 2008
donderdag, juni 12, 2008
't is weer voorbij die mooie zomer
en 't is podomme alweer aan 't regenen.
Geef toe, in 't zonlicht oogt de wereld veul vriendelijkerder !
Geen mens is gelukkiger dan ik, als ik aan het water zit, maar niet er in hé, en nu krijg ik steeds meer de indruk dat de enige kans op overleven voor de mens er in bestaat te muteren daar amfibie, of meteen naar vis...In den beginne zullen we natuurlijk wel wat last hebben van de restanten van onze chemische nijverheid die "spoorloos" geloosd werd, maar allà, we zijn ondertussen toch al een en ander gewoon hé ? Ik, boven op mijne berg, heb misschien iets meer tijd om te muteren dan jullie daar in jullie afvoerputje, maar ik ben mild als ik mijn medemens in de miserie zie zitten, je kunt nu en dan een adaptieperiode komen nemen, maar wel zelf je boterhammekes meebrengen hé !
Eén van de grootste aanpassingen bij het overschakelen naar waterbewoner is wel dat je voortaan alles rauw zult moeten vreten, waterkreeftjes in de schil, kabeljauw vers van de graat, en natuurlijk krill, die je zo tussen de spleetjes van je tanden door naar binnen kunt zuigen. Verhofstadt loopt daarbij risico op verslikken.
Zoals alle zeezoogdieren, zullen de dames ook een aanpassing moeten ondergaan en een fameuze speklaag opbouwen om de eigen lichaamstemperatuur beter te kunnen behouden. Bij mij is er alvast een voorsprong op dat gebied.
De beschermers van haaien, orka's en andere zeerovers zullen zich de haren uit het hoofd trekken als ze door hun lievelingen bedreigd worden en ja, zelfs opgevreten worden. Vermits de wereld voor 4/5 uit water bestaat, is in ieder geval het probleem van de overbevolking tijdelijk opgelost. Ik zou dus voorstellen dat we om te beginnen de beschikbare ruimte iets beter verdelen, en ook de derde wereld voldoende waterruimte te geven. Want vergis je niet ! In feite is er veel meer dan 4 keer zoveel ruimte ter beschikking, daar je in water ook zonder aanpassing van het milieu op en neer kunt gaan! Als je 10 vierkante meter krijgt, dan gaat die ruimte van aan het oppervlak tot aan de bodem, en in sommige gevallen heb je dan een waterkolom ter beschikking van 10 kilometer hoog !!! Natuurlijk zullen de Rockefellers en co wel deze ruimten in eerste instantie voor henzelf voorbehouden, tenzij ze zich meer aangetrokken voelen tot de warmere regio's.
Heerlijk hé, zo zeveren, zo eens je fantasie los te laten ?
Eigenlijk is dat een verlengstuk van de spelletjes uit mijn jeugdjaren, waar we ook een speelwereld creëerden, en er lustig op los fantaseerden... Je bouwt niet alleen een eigen wereldje op, je maakt er ook de wetten en de reglementen van op, kortom het is JOUW bloedeigen wereld. Ik stel met blijdschap vast dat ik het nog steeds kan, dat ik nog steeds kan wegdromen.
Toen ik heel lang geleden Chiroleider was, hoorde bij de zondagnamiddag ook een verteluurtje, en ik herinner me dat ik een eindeloos verhaal vertelde over de lotgevallen van een kleine rakker, net zo oud als de gastjes die daar voor me zaten met de mond open te luisteren naar al die avonturen... Ik had daar toen niet de minste moeite mee, ik zat immers nog dicht tegen de periode van mijn fantasiewereld aan...Nu zou ik wellicht te veel nadenken, te veel rekening houden met de realiteit en niet durven zweven in vrije val... Nu is het wat uit de mode, maar als je terugkijkt naar de boeken of de tv-reeks van Pippi Langkous, dan herken ik mezelf daar wat in... Die dame moet op een of andere manier ook als kind in die fantasiewereld rondgestruind hebben, moet heerlijke spelletjes gespeeld hebben in haar eigen wereld volgens haar eigen regels... en zij heeft die dingen nooit los gelaten, is nooit pardoes in de echte bikkelharde wereld gevallen, maar is veilig in haar wereld gebleven, heeft alles op papier gezet, en lukte er in te leven van haar dromen... Ik heb een kans gemist ! (meer dan een, maar who cares, ik heb er andere gegrepen)
Alleen, ik heb soms heimwee naar die wereld waarin alles altijd goed afliep... Als in een avontuur een vriendje ziek werd, dan genas hij of wonderbaarlijk, of we vierden prachtige begrafenisfeesten, waarna, na afloop der plechtigheid, het vriendje weer verrees en meespeelde. Als nu een vriendje ziek is, dan vrezen we voor de afloop, en een begrafenis is geen feest en kent - in onze wereld - geen happy end... en ons rest alleen verdriet en terugdenken.
Ik wou dat ik een aboriginal was, dan leefde ik nu in de droomwereld, en ging mijn sterven niets zijn dan overstappen naar de echte wereld.
Tot mijn verbijstering kwam ik gisteren mijn blog tegen op een andere site... op technorati, een volledig engelstalig iets, wie of wat of hoe ? Geen idee, maar wel weet ik dat mijn lezersaantal plots op een of andere manier bijna verdubbeld is. Van uit alle kanten van de wereld komen lezers, en stel ik vast dat er op een of andere manier Nederlandssprekenden over heel onze aardkloot verspreid zitten ! Je kunt dit bij de meesten controleren, omdat je hun manier van binnentreden in mijn blog kunt naspeuren... en als alles nederlandstalig is, dan blijkt dus duidelijk dat er veel van ons kleine taalgebiedje zich heel wijd hebben verspreid. Vial het tellerke zie je maximum vijftien landen vermeld, maar er zijn er ondertussen al bijna zoveel die er niet meer op vermeld staan wegens plaatsgebrek... Sommige heel exotisch, de Nederlandse antillen, guatemala, brazilië, turkye en noem maar op... Ik kan mij inbeelden dat er daar dan zitten te denken: "Wat broebelt den dienen allemaal over de regen, ik wou dat wij er hier wat van kregen", of ook nog "Wat zevert die altijd over de regen, hier zijn hele provincies verzopen, en hij klaagt!"... En ze hebben natuurlijk overscheute van gelijk !
...maar wij zijn allemaal zo'n heel kleine mensjes, dat we steeds eerst ons eigen zeer voelen, en niet dat van de anderen...
De meeste van die vreemde lezers komen "per ongeluk" op mijn blog terecht, zo herinner ik er mij een die via google alles opzocht over kleurkanaries, en zo op mijn blog binnenduikelde... Toch heb ik de indruk dat er sommigen "blijvertjes" zijn, het kan niet dat het aantal zo stijgt en blijft stijgen alleen door zoekwerk... en dan kan zo 'n vermelding op een andere site wel iets in beweging hebben gebracht... Nu, ze zijn allemaal welkom ! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!
Alleen... weet je, ik lig er van te dromen dat ik wat meer respons zou krijgen op mijn schrijfsels ! Iedere keer ik op mijn mailbox een "anonymus" zie staan, dan pik ik die er als eerste uit, want ik weet dat dit een reactie op mijn blog is... en krijg ik dan bijvoorbeeld de vraag om een stukje te pikken van mijn gewrocht, dan zeg ik volmondig ja, want ik voel mij dan zo vereerd, mijn dag kan dan niet meer stuk... Krijg ik eens een héél andere opmerking, dan zit ik te grinnikken omdat dat soms echt mijn bedoeling was... Soms zoek ik echt de reacties, en is het een desillusie als ik ze niet krijg...
Voila, vanaf nu verwacht ik dus nog veel meer dan ooit uw wederwoord !
tot de volgende ?
Geef toe, in 't zonlicht oogt de wereld veul vriendelijkerder !
Geen mens is gelukkiger dan ik, als ik aan het water zit, maar niet er in hé, en nu krijg ik steeds meer de indruk dat de enige kans op overleven voor de mens er in bestaat te muteren daar amfibie, of meteen naar vis...In den beginne zullen we natuurlijk wel wat last hebben van de restanten van onze chemische nijverheid die "spoorloos" geloosd werd, maar allà, we zijn ondertussen toch al een en ander gewoon hé ? Ik, boven op mijne berg, heb misschien iets meer tijd om te muteren dan jullie daar in jullie afvoerputje, maar ik ben mild als ik mijn medemens in de miserie zie zitten, je kunt nu en dan een adaptieperiode komen nemen, maar wel zelf je boterhammekes meebrengen hé !
Eén van de grootste aanpassingen bij het overschakelen naar waterbewoner is wel dat je voortaan alles rauw zult moeten vreten, waterkreeftjes in de schil, kabeljauw vers van de graat, en natuurlijk krill, die je zo tussen de spleetjes van je tanden door naar binnen kunt zuigen. Verhofstadt loopt daarbij risico op verslikken.
Zoals alle zeezoogdieren, zullen de dames ook een aanpassing moeten ondergaan en een fameuze speklaag opbouwen om de eigen lichaamstemperatuur beter te kunnen behouden. Bij mij is er alvast een voorsprong op dat gebied.
De beschermers van haaien, orka's en andere zeerovers zullen zich de haren uit het hoofd trekken als ze door hun lievelingen bedreigd worden en ja, zelfs opgevreten worden. Vermits de wereld voor 4/5 uit water bestaat, is in ieder geval het probleem van de overbevolking tijdelijk opgelost. Ik zou dus voorstellen dat we om te beginnen de beschikbare ruimte iets beter verdelen, en ook de derde wereld voldoende waterruimte te geven. Want vergis je niet ! In feite is er veel meer dan 4 keer zoveel ruimte ter beschikking, daar je in water ook zonder aanpassing van het milieu op en neer kunt gaan! Als je 10 vierkante meter krijgt, dan gaat die ruimte van aan het oppervlak tot aan de bodem, en in sommige gevallen heb je dan een waterkolom ter beschikking van 10 kilometer hoog !!! Natuurlijk zullen de Rockefellers en co wel deze ruimten in eerste instantie voor henzelf voorbehouden, tenzij ze zich meer aangetrokken voelen tot de warmere regio's.
Heerlijk hé, zo zeveren, zo eens je fantasie los te laten ?
Eigenlijk is dat een verlengstuk van de spelletjes uit mijn jeugdjaren, waar we ook een speelwereld creëerden, en er lustig op los fantaseerden... Je bouwt niet alleen een eigen wereldje op, je maakt er ook de wetten en de reglementen van op, kortom het is JOUW bloedeigen wereld. Ik stel met blijdschap vast dat ik het nog steeds kan, dat ik nog steeds kan wegdromen.
Toen ik heel lang geleden Chiroleider was, hoorde bij de zondagnamiddag ook een verteluurtje, en ik herinner me dat ik een eindeloos verhaal vertelde over de lotgevallen van een kleine rakker, net zo oud als de gastjes die daar voor me zaten met de mond open te luisteren naar al die avonturen... Ik had daar toen niet de minste moeite mee, ik zat immers nog dicht tegen de periode van mijn fantasiewereld aan...Nu zou ik wellicht te veel nadenken, te veel rekening houden met de realiteit en niet durven zweven in vrije val... Nu is het wat uit de mode, maar als je terugkijkt naar de boeken of de tv-reeks van Pippi Langkous, dan herken ik mezelf daar wat in... Die dame moet op een of andere manier ook als kind in die fantasiewereld rondgestruind hebben, moet heerlijke spelletjes gespeeld hebben in haar eigen wereld volgens haar eigen regels... en zij heeft die dingen nooit los gelaten, is nooit pardoes in de echte bikkelharde wereld gevallen, maar is veilig in haar wereld gebleven, heeft alles op papier gezet, en lukte er in te leven van haar dromen... Ik heb een kans gemist ! (meer dan een, maar who cares, ik heb er andere gegrepen)
Alleen, ik heb soms heimwee naar die wereld waarin alles altijd goed afliep... Als in een avontuur een vriendje ziek werd, dan genas hij of wonderbaarlijk, of we vierden prachtige begrafenisfeesten, waarna, na afloop der plechtigheid, het vriendje weer verrees en meespeelde. Als nu een vriendje ziek is, dan vrezen we voor de afloop, en een begrafenis is geen feest en kent - in onze wereld - geen happy end... en ons rest alleen verdriet en terugdenken.
Ik wou dat ik een aboriginal was, dan leefde ik nu in de droomwereld, en ging mijn sterven niets zijn dan overstappen naar de echte wereld.
Tot mijn verbijstering kwam ik gisteren mijn blog tegen op een andere site... op technorati, een volledig engelstalig iets, wie of wat of hoe ? Geen idee, maar wel weet ik dat mijn lezersaantal plots op een of andere manier bijna verdubbeld is. Van uit alle kanten van de wereld komen lezers, en stel ik vast dat er op een of andere manier Nederlandssprekenden over heel onze aardkloot verspreid zitten ! Je kunt dit bij de meesten controleren, omdat je hun manier van binnentreden in mijn blog kunt naspeuren... en als alles nederlandstalig is, dan blijkt dus duidelijk dat er veel van ons kleine taalgebiedje zich heel wijd hebben verspreid. Vial het tellerke zie je maximum vijftien landen vermeld, maar er zijn er ondertussen al bijna zoveel die er niet meer op vermeld staan wegens plaatsgebrek... Sommige heel exotisch, de Nederlandse antillen, guatemala, brazilië, turkye en noem maar op... Ik kan mij inbeelden dat er daar dan zitten te denken: "Wat broebelt den dienen allemaal over de regen, ik wou dat wij er hier wat van kregen", of ook nog "Wat zevert die altijd over de regen, hier zijn hele provincies verzopen, en hij klaagt!"... En ze hebben natuurlijk overscheute van gelijk !
...maar wij zijn allemaal zo'n heel kleine mensjes, dat we steeds eerst ons eigen zeer voelen, en niet dat van de anderen...
De meeste van die vreemde lezers komen "per ongeluk" op mijn blog terecht, zo herinner ik er mij een die via google alles opzocht over kleurkanaries, en zo op mijn blog binnenduikelde... Toch heb ik de indruk dat er sommigen "blijvertjes" zijn, het kan niet dat het aantal zo stijgt en blijft stijgen alleen door zoekwerk... en dan kan zo 'n vermelding op een andere site wel iets in beweging hebben gebracht... Nu, ze zijn allemaal welkom ! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!
Alleen... weet je, ik lig er van te dromen dat ik wat meer respons zou krijgen op mijn schrijfsels ! Iedere keer ik op mijn mailbox een "anonymus" zie staan, dan pik ik die er als eerste uit, want ik weet dat dit een reactie op mijn blog is... en krijg ik dan bijvoorbeeld de vraag om een stukje te pikken van mijn gewrocht, dan zeg ik volmondig ja, want ik voel mij dan zo vereerd, mijn dag kan dan niet meer stuk... Krijg ik eens een héél andere opmerking, dan zit ik te grinnikken omdat dat soms echt mijn bedoeling was... Soms zoek ik echt de reacties, en is het een desillusie als ik ze niet krijg...
Voila, vanaf nu verwacht ik dus nog veel meer dan ooit uw wederwoord !
tot de volgende ?
woensdag, juni 11, 2008
Uitval
Andrew Keen heeft een zeer bitse uitval gedaan naar de bloggers! Het is ongezond en het vergiftigd de maatschappij.
Ik begrijp hem wel, al had hij beter wat kunnen specificeren... Hij heeft het eigenlijk over de bloggende nieuwsgaarders, die alle nieuwtjes van de wereld via internet bijeenbrengen, en zo de beroepsactiviteiten van de journalisten ondergraven...alhoewel niet allemaal, minstens één Vlaamse krant leest die blogverzameling op Google readers ook, als informatiebron... Dus toch niet alleen slecht ?
Bovendien is niet ieder blogger een nieuwsgaarder... Ik ga niet zeggen dat ik nooit de actualiteit raak, maar als ik het doe, dan breng ik geen nieuwsitem, maar eerder een persoonlijke visie er op, of een waarschuwing, of wat schampere commentaar...Nauwelijks iets om de gazetten mee te verontrusten.
Ik zie mezelf veeleer als een soortement cursiefjesschrijver, iets wat een beetje démodé is, maar vroeger had je een Verbeeck, een Ghysen, een Carmiggelt die zich onledig hielden met hun kijk op de gewone man in de gewone straat, en daarmee een goed belegde boterham verdienden. Niet dat ik meen ook maar aan hun knoesels te komen... Bovendien kom ik te weinig buiten om dagdagelijks een stukje te kunnen plegen met als onderwerp de observatie van de medemens...
Vandaag zou ik dat kunnen, omdat ik gisteren op de hobbyclub weer alle gelegenheid had om enkele medemensen te bekijken en te beluisteren...
Stel je niet te veel voor van die hobbyisten... het zijn hoofdzakelijk oudere vrouwen, die het wel leuk vinden wat handwerk te doen, en als ze dat kunnen combineren met wat gekeuvel , voornamelijk over hun medemensen, dan is dat mooi meegenomen... Ik heb weer meer gehoord over mijn naasten dan anders in een jaar.
Dat komt omdat Anny en ik eigenlijk in een zeer gesloten wereldje leven... We zijn beiden geen grote praters, en als we eens praten met de buren, dan is dat alleen wat nodig is, of belangrijk op dat ogenblik, en daarmee uit. Met bezoek is het iets anders, dan zitten ze in ons wereldje, en daar kan en mag er gebabbeld worden, al ligt dat véél meer aan het bezoek dan aan ons. Je zult me niet geloven, maar als we niet echt een raakpunt hebben, dan ben ik heel vlug uitgebabbeld.
Dat is bijvoorbeeld ook mijn eeuwige moeilijkheid met de bezoeken aan tanteke... Ik ben altijd jaloers als e ik andere bezoekers hoor babbelen over onbenulligheden en dat een héél lange tijd kunnen volhouden... Als ik op bezoek ben, dan zijn er altijd lange periodes van stilte. Soms zijn er ook zo mensen die je telefoneren, en die ook dat uren kunnen volhouden, en als iemand je dan vraagt: "waarover belde x ?" dan moet je heel diep nadenken om tot de conclusie te komen dat er misschien heel in het begin van het gesprek een vraag of een mededeling is geweest die wellicht de aanleiding waren tot dat ellenlange telefoontje... Die mensen spreken in zinnen die nog langer zijn dan mijn voorgaande zin ! (Je kunt denken !)
Bij zo'n foontje wissel ik soms af van oor, tegen het warmlopen.
Gisteren op de hobby hebben ze kaartjes gemaakt. Ze lukken er in van kaartjes te maken die omzeggens gratis zijn, en toch mooi. Het kaartje is een vel gekleurd papier, netjes op maat geknipt en geplooid, daarin een wit papiertje, iets kleiner, ook gevouwen, er netjes in gekleefd, en de versiering... dat vind ik grandioos, ze maken recuperatiekaarten ! Ze knippen van de kaarten die ze vorig jaar zelf gekregen hebben, of die ze kregen van andere mensen, mooie stukken uit, soms met de wens er nog op, soms kleven ze er een wens onder (dat is het duurste onderdeel vermoed ik). Soms in twee lagen, soms op een soort dikke klevertjes, zodat er een reliëf effect ontstaat, maar het is dus zo dat de enige kost is: het gekleurde papier, het witte papiertje er in, en eventueel de kleeftekst in gouden lettertjes met Gelukkige verjaardag of iets anders... ! En echt, het resultaat mag gezien worden. Niet dat het echte kunstwerken zijn, maar het is echt mooi hobbywerk, voor zo goed als niets aan kosten.
En dat is in feite de tweespalt die er heerst tussen de twee leidinggevende dames...en de reden waarom zowat iedereen de ene volgt en de andere laat schieten... De ene lukt er in mooie dingen te maken die de dametjes zo goed als gratis kunnen krijgen, de andere koopt altijd dure materialen om mee te knutselen, en de dames zijn er unaniem in, als je kaartjes goedkoper kunt kopen in de winkel, dan moet je toch geen tijd in steken om er zelf te zitten maken zeker ? We leven hier in een kleine landelijke gemeente, de mensen die in de club zitten zijn niet van de nieuwste generatie, maar van de generatie die opgegroeid is toen zuinigheid nog een must was...
Zoals gezegd, volgende maand moet ik les geven in pyrografie... er zal hout zijn er zullen brandertjes zijn... Kan leuk worden. Misschien zorgen voor flamazine ?
Ik kan misschien de indruk gegeven hebben dat de dames iedereen over de hekel halen, maar dat is niet zo, het zijn de nieuwtjes van de parochie, de mededeling dat x ook slecht ligt, het is kanker... en het huis van treesje dat verkocht wordt... dergelijke dingen. Een van de dames wordt iedere maand dover... Meestal zit ze te handwerken, ze hoort wellicht niets van alles wat er verteld wordt, want plots, zo midden in een zin van een ander, kan ze iets zeggen of vragen over haar handwerk, en dan stopt iedereen, en Monique neemt dan het handwerk over, zegt heel luid wat ze gaat doen en hoe ze verder moet, waarna ze weer wegzakt in haar handwerkje, en de gesprekken hernemen. Er is iedere keer koffie en de jarige van de maand brengt een taart mee. Volgende maand zal ik dus taart moeten meenemen...
Nu ga ik nog eens telefoneren naar Luc, afspreken om te gaan vissen...
tot de volgende ?
Ik begrijp hem wel, al had hij beter wat kunnen specificeren... Hij heeft het eigenlijk over de bloggende nieuwsgaarders, die alle nieuwtjes van de wereld via internet bijeenbrengen, en zo de beroepsactiviteiten van de journalisten ondergraven...alhoewel niet allemaal, minstens één Vlaamse krant leest die blogverzameling op Google readers ook, als informatiebron... Dus toch niet alleen slecht ?
Bovendien is niet ieder blogger een nieuwsgaarder... Ik ga niet zeggen dat ik nooit de actualiteit raak, maar als ik het doe, dan breng ik geen nieuwsitem, maar eerder een persoonlijke visie er op, of een waarschuwing, of wat schampere commentaar...Nauwelijks iets om de gazetten mee te verontrusten.
Ik zie mezelf veeleer als een soortement cursiefjesschrijver, iets wat een beetje démodé is, maar vroeger had je een Verbeeck, een Ghysen, een Carmiggelt die zich onledig hielden met hun kijk op de gewone man in de gewone straat, en daarmee een goed belegde boterham verdienden. Niet dat ik meen ook maar aan hun knoesels te komen... Bovendien kom ik te weinig buiten om dagdagelijks een stukje te kunnen plegen met als onderwerp de observatie van de medemens...
Vandaag zou ik dat kunnen, omdat ik gisteren op de hobbyclub weer alle gelegenheid had om enkele medemensen te bekijken en te beluisteren...
Stel je niet te veel voor van die hobbyisten... het zijn hoofdzakelijk oudere vrouwen, die het wel leuk vinden wat handwerk te doen, en als ze dat kunnen combineren met wat gekeuvel , voornamelijk over hun medemensen, dan is dat mooi meegenomen... Ik heb weer meer gehoord over mijn naasten dan anders in een jaar.
Dat komt omdat Anny en ik eigenlijk in een zeer gesloten wereldje leven... We zijn beiden geen grote praters, en als we eens praten met de buren, dan is dat alleen wat nodig is, of belangrijk op dat ogenblik, en daarmee uit. Met bezoek is het iets anders, dan zitten ze in ons wereldje, en daar kan en mag er gebabbeld worden, al ligt dat véél meer aan het bezoek dan aan ons. Je zult me niet geloven, maar als we niet echt een raakpunt hebben, dan ben ik heel vlug uitgebabbeld.
Dat is bijvoorbeeld ook mijn eeuwige moeilijkheid met de bezoeken aan tanteke... Ik ben altijd jaloers als e ik andere bezoekers hoor babbelen over onbenulligheden en dat een héél lange tijd kunnen volhouden... Als ik op bezoek ben, dan zijn er altijd lange periodes van stilte. Soms zijn er ook zo mensen die je telefoneren, en die ook dat uren kunnen volhouden, en als iemand je dan vraagt: "waarover belde x ?" dan moet je heel diep nadenken om tot de conclusie te komen dat er misschien heel in het begin van het gesprek een vraag of een mededeling is geweest die wellicht de aanleiding waren tot dat ellenlange telefoontje... Die mensen spreken in zinnen die nog langer zijn dan mijn voorgaande zin ! (Je kunt denken !)
Bij zo'n foontje wissel ik soms af van oor, tegen het warmlopen.
Gisteren op de hobby hebben ze kaartjes gemaakt. Ze lukken er in van kaartjes te maken die omzeggens gratis zijn, en toch mooi. Het kaartje is een vel gekleurd papier, netjes op maat geknipt en geplooid, daarin een wit papiertje, iets kleiner, ook gevouwen, er netjes in gekleefd, en de versiering... dat vind ik grandioos, ze maken recuperatiekaarten ! Ze knippen van de kaarten die ze vorig jaar zelf gekregen hebben, of die ze kregen van andere mensen, mooie stukken uit, soms met de wens er nog op, soms kleven ze er een wens onder (dat is het duurste onderdeel vermoed ik). Soms in twee lagen, soms op een soort dikke klevertjes, zodat er een reliëf effect ontstaat, maar het is dus zo dat de enige kost is: het gekleurde papier, het witte papiertje er in, en eventueel de kleeftekst in gouden lettertjes met Gelukkige verjaardag of iets anders... ! En echt, het resultaat mag gezien worden. Niet dat het echte kunstwerken zijn, maar het is echt mooi hobbywerk, voor zo goed als niets aan kosten.
En dat is in feite de tweespalt die er heerst tussen de twee leidinggevende dames...en de reden waarom zowat iedereen de ene volgt en de andere laat schieten... De ene lukt er in mooie dingen te maken die de dametjes zo goed als gratis kunnen krijgen, de andere koopt altijd dure materialen om mee te knutselen, en de dames zijn er unaniem in, als je kaartjes goedkoper kunt kopen in de winkel, dan moet je toch geen tijd in steken om er zelf te zitten maken zeker ? We leven hier in een kleine landelijke gemeente, de mensen die in de club zitten zijn niet van de nieuwste generatie, maar van de generatie die opgegroeid is toen zuinigheid nog een must was...
Zoals gezegd, volgende maand moet ik les geven in pyrografie... er zal hout zijn er zullen brandertjes zijn... Kan leuk worden. Misschien zorgen voor flamazine ?
Ik kan misschien de indruk gegeven hebben dat de dames iedereen over de hekel halen, maar dat is niet zo, het zijn de nieuwtjes van de parochie, de mededeling dat x ook slecht ligt, het is kanker... en het huis van treesje dat verkocht wordt... dergelijke dingen. Een van de dames wordt iedere maand dover... Meestal zit ze te handwerken, ze hoort wellicht niets van alles wat er verteld wordt, want plots, zo midden in een zin van een ander, kan ze iets zeggen of vragen over haar handwerk, en dan stopt iedereen, en Monique neemt dan het handwerk over, zegt heel luid wat ze gaat doen en hoe ze verder moet, waarna ze weer wegzakt in haar handwerkje, en de gesprekken hernemen. Er is iedere keer koffie en de jarige van de maand brengt een taart mee. Volgende maand zal ik dus taart moeten meenemen...
Nu ga ik nog eens telefoneren naar Luc, afspreken om te gaan vissen...
tot de volgende ?
dinsdag, juni 10, 2008
Stommeke Boonen ?
Zojuist gelezen op het nieuws...Betrapt op het gebruik van cocaïne ? Een mooie maar korte loopbaan ... twee van de krantentitels.
Sjongejonge... En verschieten dat ik daarvan doe !
Veel meer woorden maak ik er niet meer aan vuil, ik heb al genoeg gedebiteerd dat alles wat prof is niets meer te maken heeft met "sport". Dit is gewoon het zoveelste bewijs in rij ...
Vanmorgen al weer eens aan mijn bieterkes laten werken, de rest van de herstelwerken van vorige keer waren in mijn kauwgum blijven zitten, dus, men heeft een nieuwe - hopelijk betere- laag gemetst rond het stuk tand dat er nog zit...
De zon is er! ze geven weer al regen, maar 't kan mij niet schelen, de zon is er! Deze namiddag ga ik naar de hobbyclub, en als het weer morgen redelijk is, gaan we vissen. 't Leven kan toch schoon zijn hé ! Volgende maand zou ik in de hobby de anderen moeten leren branden in hout. De club zou houeten lepels of zoiets gaan aanschaffen. Ik weet nog niet wat ik vandaag ga doen, wellicht een stukje pyrografie, want ik kan moeilijk die hoorn mee nemen, dat maakt veel lawaai als ik daaraan werk, en bovendien stinkt hoorn ook nog als het warm wordt... Anny heeft een wijnkist opgeraapt aan de Colruyt, een mooie kist, waar alleen een geschilderd merk op staat, ik vermoed dat het makkelijk zal uit te schuren zijn, en dan rest er een mooie houten doos, met sluiting en al. Ik denk er aan om die rondom rond te branden met tekeningen à la Anton Pieck, en op het deksel een van zijn mooie grote, drukke tekeningen... Ik weet nog niet of ik die ook zal inkleuren, ik zie nog wel... Vandaag neem ik dan de kist mee, en begin ik op papier, op de gewenste maat, de tekeningen op te zetten om de vier zijkanten mee te bewerken. Deze tekeningen zou ik zonder achtergrond neerzetten, gewoon de indruk wekken dat al die figuren gewoon rond de kist aan het wandelen zijn. Zie je het al voor je ogen ? Ikke wel !
Het schilderij van Gwendolyn hangt naast mijn bed, ze zal content zijn als ze het ziet! Ik zit nog steeds met bewondering te kijken naar haar werk, ze heeft echt talent !
Vanmorgen moest Anny er weer vroeg uit, om de tweeling op de bus te zetten, en ik moest al vroeg bij de tandarts zijn. Normaliter was er geen probleem, maar 't busje kwam niet... Dus kwam Anny niet terug, en moest ik eerst mijn auto gaan buiten zetten, dan de honden in de garage stoppen, en naar de tandarts gaan. De honden hadden het meteen door, en waren al onrustig omdat Anny er nietwas, en dus hebben ze (vooral de kleine) zitten huilen zegt Anny.
Ik was om iets voor negen al terug thuis, kwam aan de deur...nog op slot ! Maar nee, Anny was er gelukkig al wel, de bus was twintig minuten te laat gekomen...
Ik weet niet hoe Frederik vandaag naar zijn werk is gegaan, maar vanaf vandaag rijd de werkgever niet meer, dus moest hij of met zijn brommerke, of met het openbaar vervoer... Het laatste lijkt mij het makkelijkste, zeker als er slecht weer is. (En in ons apenland is het meer slecht dan goed weer !)
Ik ga voor alle zekerheid nog eens alle gegevens opzoeken om van en naar zijn werk te gaan met de bus. Op de website van De Lijn, kun je dat makkelijk berekenen, gewoon start en eindpunt en gewenste tijd van vertrek en aankomst ingeven. Het duurt wel lang vooraleer de berekening gemaakt is, maar we zien wel.
Gisteren is Roelof nog eens langs gekomen, plots was mijn Windows verdwenen ??? Mijn Ubuntu werkte perfect, maar op een andere virtuele schijf heb ik nog een windows staan, omdat sommige bankinstellingen zweren bij de meest lekke systemen... Ze zullen het nooit leren ! Aan de ene kant solferen ze je op met allerlei "veiligheidssystemen", en dan moet je dat doen via het meest lekke systeem op de markt, windows by all means ! Ik heb nu via Virtualbox ook binnen in mijn ubuntu een windows geïnstalleerd, die dan, door dat het op ubuntu draait, ook nog veiliger is, maar ik heb nog een probleem met de printer in die virtuele windows... Je ziet, wat je ook doet, windows is en blijft een str...systeem. Viva Ubuntu, viva Linux !
In enkele minuten, via ubuntu bracht Roelof alles in orde, maar die dingen durf ik niet zelf te doen, je moet daarvoor in het programma gaan, en dat ken ik niet en kan ik niet. De meeste dingen kan ik zelf oplossen, maar werkelijk in het programma duiken, dat laat ik aan de specialisten.
Nu werkt alles weer perfect, uitgenomen dat virtuele windowsgedoe, daar zoek ik nog naar een oplossing voor de printer. Het probleem zit in windows zelf, die het installatieprogramma niet vindt, waar het er normaal gezien wel inzit, want in mijn windows op die andere virtuele harde schijf, daar vindt ie het wel ! NU ja, ik zoek wel eens naar mijn installatieprogramma van mijn printer zelf, die is ook wel te vinden, want mijn schijfje van de aankoop van de printer is niet te vinden... Slordig ventje hé...
Over mijn tand... mocht het vulsel nog niet houden, dan kan ik kiezen voor een kroon...maar dat ding kost 540 euro, netto ! Of een vals gebit... en dat is goedkoop vermits ik oud genoeg ben om teruggave te krijgen van de mutualiteit... Hopelijk blijft het nu in orde !
ik ga stoppen, ik heb vandaag geen inspiratie, te vroeg moeten opstaan, me zitten opjagen omdat die bus er niet door kwam, en zo ben jij er het slachtoffer van...
tot de volgende ?
Sjongejonge... En verschieten dat ik daarvan doe !
Veel meer woorden maak ik er niet meer aan vuil, ik heb al genoeg gedebiteerd dat alles wat prof is niets meer te maken heeft met "sport". Dit is gewoon het zoveelste bewijs in rij ...
Vanmorgen al weer eens aan mijn bieterkes laten werken, de rest van de herstelwerken van vorige keer waren in mijn kauwgum blijven zitten, dus, men heeft een nieuwe - hopelijk betere- laag gemetst rond het stuk tand dat er nog zit...
De zon is er! ze geven weer al regen, maar 't kan mij niet schelen, de zon is er! Deze namiddag ga ik naar de hobbyclub, en als het weer morgen redelijk is, gaan we vissen. 't Leven kan toch schoon zijn hé ! Volgende maand zou ik in de hobby de anderen moeten leren branden in hout. De club zou houeten lepels of zoiets gaan aanschaffen. Ik weet nog niet wat ik vandaag ga doen, wellicht een stukje pyrografie, want ik kan moeilijk die hoorn mee nemen, dat maakt veel lawaai als ik daaraan werk, en bovendien stinkt hoorn ook nog als het warm wordt... Anny heeft een wijnkist opgeraapt aan de Colruyt, een mooie kist, waar alleen een geschilderd merk op staat, ik vermoed dat het makkelijk zal uit te schuren zijn, en dan rest er een mooie houten doos, met sluiting en al. Ik denk er aan om die rondom rond te branden met tekeningen à la Anton Pieck, en op het deksel een van zijn mooie grote, drukke tekeningen... Ik weet nog niet of ik die ook zal inkleuren, ik zie nog wel... Vandaag neem ik dan de kist mee, en begin ik op papier, op de gewenste maat, de tekeningen op te zetten om de vier zijkanten mee te bewerken. Deze tekeningen zou ik zonder achtergrond neerzetten, gewoon de indruk wekken dat al die figuren gewoon rond de kist aan het wandelen zijn. Zie je het al voor je ogen ? Ikke wel !
Het schilderij van Gwendolyn hangt naast mijn bed, ze zal content zijn als ze het ziet! Ik zit nog steeds met bewondering te kijken naar haar werk, ze heeft echt talent !
Vanmorgen moest Anny er weer vroeg uit, om de tweeling op de bus te zetten, en ik moest al vroeg bij de tandarts zijn. Normaliter was er geen probleem, maar 't busje kwam niet... Dus kwam Anny niet terug, en moest ik eerst mijn auto gaan buiten zetten, dan de honden in de garage stoppen, en naar de tandarts gaan. De honden hadden het meteen door, en waren al onrustig omdat Anny er nietwas, en dus hebben ze (vooral de kleine) zitten huilen zegt Anny.
Ik was om iets voor negen al terug thuis, kwam aan de deur...nog op slot ! Maar nee, Anny was er gelukkig al wel, de bus was twintig minuten te laat gekomen...
Ik weet niet hoe Frederik vandaag naar zijn werk is gegaan, maar vanaf vandaag rijd de werkgever niet meer, dus moest hij of met zijn brommerke, of met het openbaar vervoer... Het laatste lijkt mij het makkelijkste, zeker als er slecht weer is. (En in ons apenland is het meer slecht dan goed weer !)
Ik ga voor alle zekerheid nog eens alle gegevens opzoeken om van en naar zijn werk te gaan met de bus. Op de website van De Lijn, kun je dat makkelijk berekenen, gewoon start en eindpunt en gewenste tijd van vertrek en aankomst ingeven. Het duurt wel lang vooraleer de berekening gemaakt is, maar we zien wel.
Gisteren is Roelof nog eens langs gekomen, plots was mijn Windows verdwenen ??? Mijn Ubuntu werkte perfect, maar op een andere virtuele schijf heb ik nog een windows staan, omdat sommige bankinstellingen zweren bij de meest lekke systemen... Ze zullen het nooit leren ! Aan de ene kant solferen ze je op met allerlei "veiligheidssystemen", en dan moet je dat doen via het meest lekke systeem op de markt, windows by all means ! Ik heb nu via Virtualbox ook binnen in mijn ubuntu een windows geïnstalleerd, die dan, door dat het op ubuntu draait, ook nog veiliger is, maar ik heb nog een probleem met de printer in die virtuele windows... Je ziet, wat je ook doet, windows is en blijft een str...systeem. Viva Ubuntu, viva Linux !
In enkele minuten, via ubuntu bracht Roelof alles in orde, maar die dingen durf ik niet zelf te doen, je moet daarvoor in het programma gaan, en dat ken ik niet en kan ik niet. De meeste dingen kan ik zelf oplossen, maar werkelijk in het programma duiken, dat laat ik aan de specialisten.
Nu werkt alles weer perfect, uitgenomen dat virtuele windowsgedoe, daar zoek ik nog naar een oplossing voor de printer. Het probleem zit in windows zelf, die het installatieprogramma niet vindt, waar het er normaal gezien wel inzit, want in mijn windows op die andere virtuele harde schijf, daar vindt ie het wel ! NU ja, ik zoek wel eens naar mijn installatieprogramma van mijn printer zelf, die is ook wel te vinden, want mijn schijfje van de aankoop van de printer is niet te vinden... Slordig ventje hé...
Over mijn tand... mocht het vulsel nog niet houden, dan kan ik kiezen voor een kroon...maar dat ding kost 540 euro, netto ! Of een vals gebit... en dat is goedkoop vermits ik oud genoeg ben om teruggave te krijgen van de mutualiteit... Hopelijk blijft het nu in orde !
ik ga stoppen, ik heb vandaag geen inspiratie, te vroeg moeten opstaan, me zitten opjagen omdat die bus er niet door kwam, en zo ben jij er het slachtoffer van...
tot de volgende ?
maandag, juni 09, 2008
Mist
In de mist mis je veel... Heel de natuur is verdwenen in een wit nevelgordijn, en het lijkt wel of zelfs het geluid door een dikke deken moet kruipen. Alles is veel stiller, en er klinkt geen gezang van vogels, geen gekraai van mijn haan...Het is alsof je plots heel alleen bent, in een heel klein stukje dat nog amper zichtbaar is. Je weet niet eens of je dak er nog op zit, want ook dat zit in de ouate...
De baan ligt droog, maar de blaren van de bomen hangen af van de natte. En onder de boomranden zie je de sporen van het sombere gedruip van de nevel die van blad naar blad glijdt, en aan de laatste, de buitenste blaren niets rest dan vallen.
Waar is de zon? Waar is het leven ?
Mist... de ergste mist die ik ooit meemaakte was op de avond dat ik een algemene ledenvergadering moest houden in Gavere... Je zag letterlijk geen meter voor je uit, en dat het donker was maakte dat zeker niet beter... Ik hoopte, ik bad dat het toch een beetje zou opklaren, maar noppes. Het was zo erg dat Anny besloot mee te gaan, om te helpen turen op de witte muur. We reden stapvoets, vlugger kon echt niet, en we zagen heel de rit geen een, maar dan ook geen een andere auto. Toen wij daar aankwamen, ondanks mijn hebbelijkheid, voor één keer te laat, zat er in de zaal één, zegge en schrijve één man, om te zeggen dat er niemand was...Met die mist, de mensen durven er niet door, en jij komt dan nog van verst van allemaal... Was ik vet mee... Wij terug naar de auto, eerst de ruiten nog eens helemaal gereinigd van de dikke vuile laag van mist die erop scheen te plakken... en weer stapvoets naar huis...
Bijna even erg, toen ik van Kruishoutem kwam, na een vergadering... Het had gesneeuwd, het was al niet leuk rijden, maar toen ik naar huis moest, was er daar boven op nog dikke mist... Ik weet niet of je al eens het genoegen hebt gesmaakt om op de sneeuw in de mist te rijden ? Niet doen! Alles is wit ! Normaliter kun je je nog wat oriënteren op de kant van de weg, maar in de sneeuw is die kant ook weg... en alles is wit, onder je, naast je boven je, alles wit... Plots zag ik voor me uit een rood lichtje, het mistlicht van een auto voor mij... Ik iets dichter er naar toe, en me veilig in zijn kielzog houden... Zo reed ik enkele kilometer, tot plots het lichtje weg was, zo maar, plots ploep en weg...
Ik kroop over de weg, tot ik plots de bewuste auto zag staan aan de kant van de weg...Toen ik voorbij reed, kwam hij netjes achter me aan gekropen...Het was mijn beurt om te sukkelen !
Ondanks alles zat ik te grinnikken in mijn auto.
Mist... Je weet al dat ik gevaren heb, nu ja, varen, op de mailboat, telkens op en neer van Oostende naar Dover en terug... Ik heb je al verteld dat ik een paar stormen meemaakte en één keer lagen wij uren en uren in de vliegende storm voor Dover, maar we konden niet binnenvaren daar de storm te erg was... Iedereen was zeeziek, en wie moest werken sleepte zich voort, te ziek om iets te doen, maar het moest wel... Twee man wisten van niets, de commandant (de eerste luitenant dienstdoende als kapitein) en ikke, ik wist van niets. (Gek genoeg werd ik wat misselijk toen we na uren wiegen plots toch aan de wal konden...) Van die stormen had ik geen schrik, maar toen het mistig was op zee, dan was ik doodsbenauwd ! Oh ja, ik wist wel dat er radar was en zo, maar toch moest heel de bemanning op dek, aan de reling gaan staan, turen en luisteren in de mist... Je hoorde de scheepstoeters voor je uit, je hoorde het manueel luiden van de scheepsbellen van kleine scheepjes, maar je zag niets. Dood eng !
Ik kan het niet helpen, maar mist vind ik eng, nog steeds... Ik heb je verteld dat ik niet zo graag in Zwitserland was, omdat de bergen in mijn gezichtsveld stonden, maar met mist heb ik dat nog erger ! Ik heb geen claustrofobie, ik kan best in een lift zitten, en ook in de scanner, waar blijkbaar veel mensen het te kwaad hebben, voel ik niets, maar buiten, buiten moet ik zicht hebben, ik hou van die weidse wereld, die eindeloze verten, dat gevoel van oneindigheid. Ieder muur, ieder berg is een schending van het zicht op oneindig. Voor mij was de zee een droom, een niet eindigende wereld.
Het zal wel wat te maken hebben met mijn roots... Ik hoorde altijd dat in onze familie boeren en zeelieden zaten, twee mensensoorten die gewoon waren de wereld te zien als een oneindige vlakte... (Ik ben immers afkomstig van de kust, en daar zijn de enige oneffenheden de duinen.)
Duinen... een verdwijnend iets lijkt het wel! Onze belgische kust is zodanig volgebouwd, dat je moet zoeken naar de duinen... Gelukkig is de mooiste duinenrij aan Koksijde bewaard gebleven, en kun je nog steeds moeizaam door het rulle zand naar de top van de Hoge Blekker klimmen, en van daar uitkijken over de oneindige vlakten, vlakten zee, vlakten polder... Vlakbij heb je dan de mooiste moderne kerk die ik ken, een kerk waar ik steeds een beetje verliefd op ben, gek genoeg in de vorm van aan halve maan... Je zou denken aan andere godsdiensten hé ?... Maar het is buiten en binnen een sereen gebouw, waar niets lijkt te storen, waar de blik door niets weerhouden wordt, dan door het gewilde rustpunt, het altaar... Als je ooit in Koksijde komt, bezoek dan eens dit prachtige gebouw. Het is het tegendeel van de pracht en praal der gotische kathedralen, het is van een puurheid die me telkens weer raakt...
Ik heb dat niet vaak, dat de lijn van een gebouw me raakt, diep raakt... Waar ik dat ook had, was in de gotische kerk van St Omer in Frans Vlaanderen... Daar ook zijn de lijnen zo puur, zo juist, zo zuiver dat je diep geraakt wordt door het volmaakte...
Dat zijn echte kunstwerken, je hebt het gevoel van volmaaktheid, van niets kan beter.
Ik weet niet of jij dat ook soms voelt, dat je zo plots getroffen bent door de ultieme schoonheid ?
Het hoeft geen mensenwerk te zijn, ooit zag ik op de trein naar Haut Auvergne een vrouw, een mulattin, zo volmaakt van gestalte, iedere lijn zat op de juiste, de volmaakte plaats, het was een beeldhouwwerk van de natuur, ik wees er Anny op, en ook zij zag met bewondering naar die vrouw... In Middelheim, het prachtige park van beeldhouwwerken, heb ik ook zo staan kijken naar "De Profeet" van Pablo Gargallo, dat is ook zo'n werk dat me raakt met een kracht die me telkens weer met verwondering slaat. Eeuwige schoonheid, in de meest diverse vormen.
Zo had ik hier in Oudenaarde een vrijwillige medewerker in Lierde, die man zijn hoofd, daar moest ik mij telkens weer van losrukken... Die kop had ik willen beeldhouwen, dat zou de volmaakte kop zijn voor een Romeinse Keizer, met hoofdletters...
Ook in de natuur vind je soms zo'n volmaakte, onverbeterbare vormen terug... een verstild, versteend moment van eeuwige schoonheid... Zelfs zie je soms gebruiksvoorwerpen, die zo volmaakt zijn, dat ze eeuwig mooi blijven, volmaakt zijn... De volmaakte stoel...bestaat al vele tientallen jaren, maar blijft zo mooi dat hij nog steeds onbetaalbaar blijft... ook dat is een kunstwerk. Soms kun je, moet je iets vastnemen, iets voelen, om je te overtuigen dat het echt is, dat het werkelijk is...
Je kunt de schoonheid niet omschrijven, omdat het niet één ding is, het is een veelheid van onsterfelijke vormen, lijnen of tekening of kleur... Je voelt je plots zo klein, zo nietig tegenover dat oneindige... Ik geloof nooit dat een kunstenaar er ooit in slaagde meer dan één zo'n volmaaktheid te creeëren, dat zou bovenmenselijk zijn. Je kunt dat één keer bereiken, en dan de rest van je leven blijven zoeken daar het moment dat voorbij is...
Het hoeft niet, het kan bijna niet een weergave van de natuur te zijn, want dan zou je de natuur moeten overtreffen... Het kan bijna niets anders zijn dan een sublimatie van een idee, van een gevoel, van een ervaring... De volmaakte roos van een mens kan geen roos van de natuur zijn, maar zou een verheffing zijn van een roos tot een etherisch iets, een bijna ontastbaar iets.
Hog, ik ben weer aan 't zweven, maar weet dat het een diepe jaloersheid is, jaloersheid om dat volmaakte, dat oneindige, dat sublieme... het onbereikbare.
Ik ga stoppen, ik heb het boek van Middelheim weer eens bovengehaald, en ga nu weer wegdromen tussen beelden die me raken...
tot de volgende ?
De baan ligt droog, maar de blaren van de bomen hangen af van de natte. En onder de boomranden zie je de sporen van het sombere gedruip van de nevel die van blad naar blad glijdt, en aan de laatste, de buitenste blaren niets rest dan vallen.
Waar is de zon? Waar is het leven ?
Mist... de ergste mist die ik ooit meemaakte was op de avond dat ik een algemene ledenvergadering moest houden in Gavere... Je zag letterlijk geen meter voor je uit, en dat het donker was maakte dat zeker niet beter... Ik hoopte, ik bad dat het toch een beetje zou opklaren, maar noppes. Het was zo erg dat Anny besloot mee te gaan, om te helpen turen op de witte muur. We reden stapvoets, vlugger kon echt niet, en we zagen heel de rit geen een, maar dan ook geen een andere auto. Toen wij daar aankwamen, ondanks mijn hebbelijkheid, voor één keer te laat, zat er in de zaal één, zegge en schrijve één man, om te zeggen dat er niemand was...Met die mist, de mensen durven er niet door, en jij komt dan nog van verst van allemaal... Was ik vet mee... Wij terug naar de auto, eerst de ruiten nog eens helemaal gereinigd van de dikke vuile laag van mist die erop scheen te plakken... en weer stapvoets naar huis...
Bijna even erg, toen ik van Kruishoutem kwam, na een vergadering... Het had gesneeuwd, het was al niet leuk rijden, maar toen ik naar huis moest, was er daar boven op nog dikke mist... Ik weet niet of je al eens het genoegen hebt gesmaakt om op de sneeuw in de mist te rijden ? Niet doen! Alles is wit ! Normaliter kun je je nog wat oriënteren op de kant van de weg, maar in de sneeuw is die kant ook weg... en alles is wit, onder je, naast je boven je, alles wit... Plots zag ik voor me uit een rood lichtje, het mistlicht van een auto voor mij... Ik iets dichter er naar toe, en me veilig in zijn kielzog houden... Zo reed ik enkele kilometer, tot plots het lichtje weg was, zo maar, plots ploep en weg...
Ik kroop over de weg, tot ik plots de bewuste auto zag staan aan de kant van de weg...Toen ik voorbij reed, kwam hij netjes achter me aan gekropen...Het was mijn beurt om te sukkelen !
Ondanks alles zat ik te grinnikken in mijn auto.
Mist... Je weet al dat ik gevaren heb, nu ja, varen, op de mailboat, telkens op en neer van Oostende naar Dover en terug... Ik heb je al verteld dat ik een paar stormen meemaakte en één keer lagen wij uren en uren in de vliegende storm voor Dover, maar we konden niet binnenvaren daar de storm te erg was... Iedereen was zeeziek, en wie moest werken sleepte zich voort, te ziek om iets te doen, maar het moest wel... Twee man wisten van niets, de commandant (de eerste luitenant dienstdoende als kapitein) en ikke, ik wist van niets. (Gek genoeg werd ik wat misselijk toen we na uren wiegen plots toch aan de wal konden...) Van die stormen had ik geen schrik, maar toen het mistig was op zee, dan was ik doodsbenauwd ! Oh ja, ik wist wel dat er radar was en zo, maar toch moest heel de bemanning op dek, aan de reling gaan staan, turen en luisteren in de mist... Je hoorde de scheepstoeters voor je uit, je hoorde het manueel luiden van de scheepsbellen van kleine scheepjes, maar je zag niets. Dood eng !
Ik kan het niet helpen, maar mist vind ik eng, nog steeds... Ik heb je verteld dat ik niet zo graag in Zwitserland was, omdat de bergen in mijn gezichtsveld stonden, maar met mist heb ik dat nog erger ! Ik heb geen claustrofobie, ik kan best in een lift zitten, en ook in de scanner, waar blijkbaar veel mensen het te kwaad hebben, voel ik niets, maar buiten, buiten moet ik zicht hebben, ik hou van die weidse wereld, die eindeloze verten, dat gevoel van oneindigheid. Ieder muur, ieder berg is een schending van het zicht op oneindig. Voor mij was de zee een droom, een niet eindigende wereld.
Het zal wel wat te maken hebben met mijn roots... Ik hoorde altijd dat in onze familie boeren en zeelieden zaten, twee mensensoorten die gewoon waren de wereld te zien als een oneindige vlakte... (Ik ben immers afkomstig van de kust, en daar zijn de enige oneffenheden de duinen.)
Duinen... een verdwijnend iets lijkt het wel! Onze belgische kust is zodanig volgebouwd, dat je moet zoeken naar de duinen... Gelukkig is de mooiste duinenrij aan Koksijde bewaard gebleven, en kun je nog steeds moeizaam door het rulle zand naar de top van de Hoge Blekker klimmen, en van daar uitkijken over de oneindige vlakten, vlakten zee, vlakten polder... Vlakbij heb je dan de mooiste moderne kerk die ik ken, een kerk waar ik steeds een beetje verliefd op ben, gek genoeg in de vorm van aan halve maan... Je zou denken aan andere godsdiensten hé ?... Maar het is buiten en binnen een sereen gebouw, waar niets lijkt te storen, waar de blik door niets weerhouden wordt, dan door het gewilde rustpunt, het altaar... Als je ooit in Koksijde komt, bezoek dan eens dit prachtige gebouw. Het is het tegendeel van de pracht en praal der gotische kathedralen, het is van een puurheid die me telkens weer raakt...
Ik heb dat niet vaak, dat de lijn van een gebouw me raakt, diep raakt... Waar ik dat ook had, was in de gotische kerk van St Omer in Frans Vlaanderen... Daar ook zijn de lijnen zo puur, zo juist, zo zuiver dat je diep geraakt wordt door het volmaakte...
Dat zijn echte kunstwerken, je hebt het gevoel van volmaaktheid, van niets kan beter.
Ik weet niet of jij dat ook soms voelt, dat je zo plots getroffen bent door de ultieme schoonheid ?
Het hoeft geen mensenwerk te zijn, ooit zag ik op de trein naar Haut Auvergne een vrouw, een mulattin, zo volmaakt van gestalte, iedere lijn zat op de juiste, de volmaakte plaats, het was een beeldhouwwerk van de natuur, ik wees er Anny op, en ook zij zag met bewondering naar die vrouw... In Middelheim, het prachtige park van beeldhouwwerken, heb ik ook zo staan kijken naar "De Profeet" van Pablo Gargallo, dat is ook zo'n werk dat me raakt met een kracht die me telkens weer met verwondering slaat. Eeuwige schoonheid, in de meest diverse vormen.
Zo had ik hier in Oudenaarde een vrijwillige medewerker in Lierde, die man zijn hoofd, daar moest ik mij telkens weer van losrukken... Die kop had ik willen beeldhouwen, dat zou de volmaakte kop zijn voor een Romeinse Keizer, met hoofdletters...
Ook in de natuur vind je soms zo'n volmaakte, onverbeterbare vormen terug... een verstild, versteend moment van eeuwige schoonheid... Zelfs zie je soms gebruiksvoorwerpen, die zo volmaakt zijn, dat ze eeuwig mooi blijven, volmaakt zijn... De volmaakte stoel...bestaat al vele tientallen jaren, maar blijft zo mooi dat hij nog steeds onbetaalbaar blijft... ook dat is een kunstwerk. Soms kun je, moet je iets vastnemen, iets voelen, om je te overtuigen dat het echt is, dat het werkelijk is...
Je kunt de schoonheid niet omschrijven, omdat het niet één ding is, het is een veelheid van onsterfelijke vormen, lijnen of tekening of kleur... Je voelt je plots zo klein, zo nietig tegenover dat oneindige... Ik geloof nooit dat een kunstenaar er ooit in slaagde meer dan één zo'n volmaaktheid te creeëren, dat zou bovenmenselijk zijn. Je kunt dat één keer bereiken, en dan de rest van je leven blijven zoeken daar het moment dat voorbij is...
Het hoeft niet, het kan bijna niet een weergave van de natuur te zijn, want dan zou je de natuur moeten overtreffen... Het kan bijna niets anders zijn dan een sublimatie van een idee, van een gevoel, van een ervaring... De volmaakte roos van een mens kan geen roos van de natuur zijn, maar zou een verheffing zijn van een roos tot een etherisch iets, een bijna ontastbaar iets.
Hog, ik ben weer aan 't zweven, maar weet dat het een diepe jaloersheid is, jaloersheid om dat volmaakte, dat oneindige, dat sublieme... het onbereikbare.
Ik ga stoppen, ik heb het boek van Middelheim weer eens bovengehaald, en ga nu weer wegdromen tussen beelden die me raken...
tot de volgende ?
zondag, juni 08, 2008
vaderdag
Ik herinner mij nog, als de dag van gisteren, dat onze Koen geboren werd...
In die tijd wisten wij nog niet welk geslacht ons kindje zou hebben, maar ik was er zeker van dat het een zoon zou zijn...
De laatste maand ging ik met heel veel tegenzin naar het werk, het was verschrikkelijk om je vrouwtje daar alleen thuis te laten, en te weten dat je kind er aan kwam...
Op de nacht van 22 op 23 november 1968 was het zo ver. Anny voelde nog niet echt pijn, toen plots het water brak (water breken ??)... Ikke uit mijn bed, en gaan bellen bij de buren, twee al bejaarde mensen die beloofd hadden ons naar het moederhuis te brengen... Yvonne ging Anny wat helpen, terwij Maurits zijn auto uithaalde. De valies met alle benodigdheden stond al klaar in de gang, en wij weg. Ik zat voortdurend te duwen om de wagen sneller te doen rijden, nogal een geluk dat ik niet de chauffeur was !
Eens in de kliniek werd Anny in een bed gelegd, en regelmatig kwam de dokter en/of een verpleegster of een nonneke eens langs om te zien 'hoe ver het al stond". Ondertussen lag Anny daar te zweten en af te zien, ze hield mijn hand vast, en neep er zo fel in, dat ik nadien zag dat mijn hand had gebloed van de druk van haar nagels. Heel de nacht lag ze "in arbeid" zoals ze dat zo mooi noemen, maar ik hoop dat niemand ooit een werk krijgt die zo zwaar is als de eerste bevalling van een vrouw. Het was al een stuk in de morgen toen het eindelijk zo ver was, en Anny naar de verloskamer gebracht werd. In een laatste inspanning en mits wat knipwerk, kwam Koen ter wereld, meer dan 4.500 gr zwaar... Ik weet nog dat ik weende van opluchting dat alles goed gepasseerd was...
Dan naar de familie bellen (de ouders van Anny werkten in Zwitserland!) en hen op de hoogte brengen. Pa en ma waren de eersten die langs kwamen, gelukkig maar, want ma zag dat er iets mis was en riep de verpleegster er bij... Bleek dat de baarmoeder zich niet had dichtgetrokken, en dat Anny inwendig aan het uitbloeden was... Grote paniek, terug de verloskamer in, en Anny kende een tweede bevalling, van een enorme klonter bloed...Zij kreeg direkt bloed, bloedstollende middelen en dergelijke, en eindelijk kwam ze weer bovenop... In het bed naast haar lag een klagende en zeurende moeder dat "het" nooit meer waar zou zijn, dat ze "dat" nooit meer wilde meemaken, en Anny, met Koen aan de borst vroeg wanneer we zouden zorgen voor een broertje of een zusje...
Dus... Anny gaf de borst, op aanraden van de dokter, en vaststellende dat ze meer dan genoeg melk had. De verpleegster zei me dat ik moest zorgen voor een speciale bh om het makkelijk te maken om de borst te geven... Ikke ??? Ja, ikke !
Ik naar die winkel voor jonge moeders... Je staat daar dan, midden in de winkel, helemaal alleen als man, temidden van al die starende jonge moeders, nieuwe grootmoeders, toekomstige moeders... en je moet een bh bestellen. Ik weet wel, nu is dat niets meer, maar toen ging een man nooit ofte nooit een dergelijke winkel binnen, dat was taboe! De dame was vriendelijk, en ik was blijkbaar niet de eerste die daar om zo'n speciale bh kwam, zo'n model met blaffeturen noemde ik later dat ding...
De doopkaartjes van Koen had ik stuk voor stuk zelf getekend, met een penseel in chinese inkt, ragfijn, veel fijner dat je kunt tekenen met een pennetje... De mandjes voor de suikerbonen hadden we samen gevlochten, en mama had er ook nog een heel pak schoentjes bij gemaakt, die ze gehaakt had, mochten we te kort komen, we hadden voorraad.
Wellicht is het normaal, maar we hebben nooit meer zo intens naar de geboorte van een kind toegeleefd, als naar de geboorte van onze eersteling. We waren fier en gelukkig als geen een. Ik was vader, we waren eindelijk een echt gezinnetje, onze liefde droeg vrucht...
Soms zitten we nog wel eens, met veel weemoed, in "de dozen" te kijken, de "dozen", dat zijn de dozen waarin Anny heel zorgvuldig alles bijeen spaarde, een doos met alle kaartjes die we kregen op ons huwelijk, de menu's, de uitnodiging, en dergelijke, een doos van de geboorte van Koen, met nog enkele van de handgetekende doopkaartjes, een mandje en zo'n schoentje, en al de kaartjes die we ontvingen, een dergelijke doos van Bart en een van Veerle... Ze heeft ook fotoboeken met artikelen uit de krant en zo, over mijn loopbaan en over dingen die soms niets met mijn beroep te maken hadden, maar ook de krant haalden... Zo waren we de tweehonderdste spaarders bij de bac van Loppem, en we kregen een koffieservies en een foto in de krant... Dat ligt hier allemaal nog souvenir te wezen... Wellicht tot we alletwee ons kaars uitblazen, en alles zal verdwijnen in de grote definitieve opkuis... Misschien al eerder als wij het geluk kennen heel lang te leven en ook nog eens of bij een van de ons restende kinderen terecht komen, of in een home... Als we lang moeten leven, dan hoop ik dat we dat samen mogen doen, ik kan me niet voorstellen dat een van ons plots alleen zou moeten voortdoen.
Het is gek, maar die jaren dat ik nu al thuis zit met mijn pijn, hebben ons nog veel dichter bij elkaar gebracht dan vroeger al het geval was. Wij zijn al zover dat wij niet veel meer moeten praten om elkaar perfect aan te voelen, en meer dan ooit zijn we bezorgd om elkaar. Ook het verlies van onze Koen deed ons meer en meer bij elkaar aanleunen... In verdriet en zorgen moet je elkaar wel steunen, of er onder door gaan. Nu zijn we als twee bomen die met en door elkaar vergroeid zijn, geen mooie rechte stammen, maar zo dicht in elkaar vervlochten dat we als één boom zijn verworden. We staan in dezelfde grond, en houden elkaar recht, hoe zwaar de storm ook is... Gewoon, we zij het gewoon van elkaar te houden... er zijn geen hoogte- of dieptepunten meer, we groeiden gewoon ineen.
Vadertjesdag... eigenlijk moet dat niet gevierd worden, het zijn is al voldoende.
tot de volgende ?
In die tijd wisten wij nog niet welk geslacht ons kindje zou hebben, maar ik was er zeker van dat het een zoon zou zijn...
De laatste maand ging ik met heel veel tegenzin naar het werk, het was verschrikkelijk om je vrouwtje daar alleen thuis te laten, en te weten dat je kind er aan kwam...
Op de nacht van 22 op 23 november 1968 was het zo ver. Anny voelde nog niet echt pijn, toen plots het water brak (water breken ??)... Ikke uit mijn bed, en gaan bellen bij de buren, twee al bejaarde mensen die beloofd hadden ons naar het moederhuis te brengen... Yvonne ging Anny wat helpen, terwij Maurits zijn auto uithaalde. De valies met alle benodigdheden stond al klaar in de gang, en wij weg. Ik zat voortdurend te duwen om de wagen sneller te doen rijden, nogal een geluk dat ik niet de chauffeur was !
Eens in de kliniek werd Anny in een bed gelegd, en regelmatig kwam de dokter en/of een verpleegster of een nonneke eens langs om te zien 'hoe ver het al stond". Ondertussen lag Anny daar te zweten en af te zien, ze hield mijn hand vast, en neep er zo fel in, dat ik nadien zag dat mijn hand had gebloed van de druk van haar nagels. Heel de nacht lag ze "in arbeid" zoals ze dat zo mooi noemen, maar ik hoop dat niemand ooit een werk krijgt die zo zwaar is als de eerste bevalling van een vrouw. Het was al een stuk in de morgen toen het eindelijk zo ver was, en Anny naar de verloskamer gebracht werd. In een laatste inspanning en mits wat knipwerk, kwam Koen ter wereld, meer dan 4.500 gr zwaar... Ik weet nog dat ik weende van opluchting dat alles goed gepasseerd was...
Dan naar de familie bellen (de ouders van Anny werkten in Zwitserland!) en hen op de hoogte brengen. Pa en ma waren de eersten die langs kwamen, gelukkig maar, want ma zag dat er iets mis was en riep de verpleegster er bij... Bleek dat de baarmoeder zich niet had dichtgetrokken, en dat Anny inwendig aan het uitbloeden was... Grote paniek, terug de verloskamer in, en Anny kende een tweede bevalling, van een enorme klonter bloed...Zij kreeg direkt bloed, bloedstollende middelen en dergelijke, en eindelijk kwam ze weer bovenop... In het bed naast haar lag een klagende en zeurende moeder dat "het" nooit meer waar zou zijn, dat ze "dat" nooit meer wilde meemaken, en Anny, met Koen aan de borst vroeg wanneer we zouden zorgen voor een broertje of een zusje...
Dus... Anny gaf de borst, op aanraden van de dokter, en vaststellende dat ze meer dan genoeg melk had. De verpleegster zei me dat ik moest zorgen voor een speciale bh om het makkelijk te maken om de borst te geven... Ikke ??? Ja, ikke !
Ik naar die winkel voor jonge moeders... Je staat daar dan, midden in de winkel, helemaal alleen als man, temidden van al die starende jonge moeders, nieuwe grootmoeders, toekomstige moeders... en je moet een bh bestellen. Ik weet wel, nu is dat niets meer, maar toen ging een man nooit ofte nooit een dergelijke winkel binnen, dat was taboe! De dame was vriendelijk, en ik was blijkbaar niet de eerste die daar om zo'n speciale bh kwam, zo'n model met blaffeturen noemde ik later dat ding...
De doopkaartjes van Koen had ik stuk voor stuk zelf getekend, met een penseel in chinese inkt, ragfijn, veel fijner dat je kunt tekenen met een pennetje... De mandjes voor de suikerbonen hadden we samen gevlochten, en mama had er ook nog een heel pak schoentjes bij gemaakt, die ze gehaakt had, mochten we te kort komen, we hadden voorraad.
Wellicht is het normaal, maar we hebben nooit meer zo intens naar de geboorte van een kind toegeleefd, als naar de geboorte van onze eersteling. We waren fier en gelukkig als geen een. Ik was vader, we waren eindelijk een echt gezinnetje, onze liefde droeg vrucht...
Soms zitten we nog wel eens, met veel weemoed, in "de dozen" te kijken, de "dozen", dat zijn de dozen waarin Anny heel zorgvuldig alles bijeen spaarde, een doos met alle kaartjes die we kregen op ons huwelijk, de menu's, de uitnodiging, en dergelijke, een doos van de geboorte van Koen, met nog enkele van de handgetekende doopkaartjes, een mandje en zo'n schoentje, en al de kaartjes die we ontvingen, een dergelijke doos van Bart en een van Veerle... Ze heeft ook fotoboeken met artikelen uit de krant en zo, over mijn loopbaan en over dingen die soms niets met mijn beroep te maken hadden, maar ook de krant haalden... Zo waren we de tweehonderdste spaarders bij de bac van Loppem, en we kregen een koffieservies en een foto in de krant... Dat ligt hier allemaal nog souvenir te wezen... Wellicht tot we alletwee ons kaars uitblazen, en alles zal verdwijnen in de grote definitieve opkuis... Misschien al eerder als wij het geluk kennen heel lang te leven en ook nog eens of bij een van de ons restende kinderen terecht komen, of in een home... Als we lang moeten leven, dan hoop ik dat we dat samen mogen doen, ik kan me niet voorstellen dat een van ons plots alleen zou moeten voortdoen.
Het is gek, maar die jaren dat ik nu al thuis zit met mijn pijn, hebben ons nog veel dichter bij elkaar gebracht dan vroeger al het geval was. Wij zijn al zover dat wij niet veel meer moeten praten om elkaar perfect aan te voelen, en meer dan ooit zijn we bezorgd om elkaar. Ook het verlies van onze Koen deed ons meer en meer bij elkaar aanleunen... In verdriet en zorgen moet je elkaar wel steunen, of er onder door gaan. Nu zijn we als twee bomen die met en door elkaar vergroeid zijn, geen mooie rechte stammen, maar zo dicht in elkaar vervlochten dat we als één boom zijn verworden. We staan in dezelfde grond, en houden elkaar recht, hoe zwaar de storm ook is... Gewoon, we zij het gewoon van elkaar te houden... er zijn geen hoogte- of dieptepunten meer, we groeiden gewoon ineen.
Vadertjesdag... eigenlijk moet dat niet gevierd worden, het zijn is al voldoende.
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)