Donker

 Ik heb een hekel aan de donkere dagen...

Al heel vroeg doe ik de rolluiken naar beneden, en doe de lichten aan, om de klaarte binnen te houden en het duister buiten.

Is dat niet wat we eigenlijk doen in gans ons leven ?

We houden de droeve, de donkere, de kwade gedachten zoveel mogelijk uit ons hoofd, en denken uit alle macht aan leukere, lichtere dingen.

Dat gaat over lichamelijk pijn, maar ook over geestelijke smart. Buiten damitt ! Haal de zon in je hart... Maar dat lukt niet altijd hé ? Soms wordt je overmand door de pijn, het verdriet, de eenzaamheid, de ziekte, de dood...

Ik denk dat het dat is wat mijn aversie tegen de donkere dagen veroorzaakt. Het hoort bij al die dingen die te mijden zijn wegens triest, droef, pijnlijk, donkere gedachten.

Covid verergert dat allemaal nog wat. Je ziet haast geen mensen meer, en als je er een ziet, dan zie je maar de helft van zijn gezicht, en net het sprekendste gedeelte zit achter dat masker. Ik weet het, het is nodig, en ik draag het overal waar ik gevaar ducht, en meer dan waar de wet voorziet.

Maar het doet me treuren.

Vroeger zagen we hooguit dergelijke beelden uit die absurd drukke steden in Azië... En daar was het niet tegen de virussen, maar tegen de enorme vervuiling. De lucht was (is?) giftig.  Hier was dat eigenlijk min of meer verboden, je moest je gezicht tonen, kenbaar zijn, herkenbaar zijn. Voor de houders van de wet, en wellicht ook een beetje om de vrouwen te "helpen" in die ons wat vreemde godsdienst. Nu draagt dus iedereen die bescherming... Bescherming van onze gezondheid, en een beetje de bescherming van onze identiteit, ook al is dat laatste helemaal niet de bedoeling. Ik las dat we wellicht nog een jaar of vier, vijf met dat masker zullen rondlopen.

Want er lijkt geen echte immuniteit te bestaan tegen de Corona. Je ziet/hoort/leest over mensen die al meer dan één keer ziek waren van dat beestje. Ook ingeënten lijken niet helemaal veilig. De inenting tegen pokken, polio en andere kwade ziekten, werkten zo goed, dat deze ziekten zowat uitgeroeid zijn. Gelukkig maar, want het waren ook heel erge ondingen. Maar corona lijkt meer in de soort van de griep te zitten... Ieder jaar opnieuw een inenting, en hopen dat je ingeënt bent tegen de juiste variëteit van die beestjes... Ik verwacht dan ook dat we straks ieder jaar opnieuw bij de dokter gaan mogen, voor een nieuwe inenting. (Of meerder keren per jaar ?)...

Maar zie, ik zit alweer, in deze donkere dag, met donkere gedachten over duistere ziekten...

Nie pleuïen zouden ze in Gent zeggen. We mogen en we kunnen het niet opgeven. We moeten en we willen voortleven. Wij, ikke ! Want kijk eens over de grenzen van de welvaart heen... In al die arme landen is er geen geld om de vaccins aan te schaffen, om ze te verdelen, en in veel gevallen is er ook niet de infrastructuur om het te kunnen (die dingen moeten gekoeld zijn !) en om het structureel aan te pakken is haast niet mogelijk door de levensomstandigheden van die arme mensen.

Armen hier zijn heel rijk in vergelijking met de armen daar. Maar psychisch voelt het hetzelfde aan. Arm zijn is niet alleen een lichamelijk probleem.

Ooit zei een dokter-specialist tegen Anny: "Madammeke, in de arme landen verliezen de moeders som meer dan de helft van hun kinderen, en ze leven verder..." Wat treuren wij dan over het verlies van één kind? was de onderliggende boodschap. Maar kun je dat vergelijken?

We zien in onze wereld van welvaart steeds meer gezinnen met één kind (En dat danken ze dan nog veelal aan de medische wetenschap die daar echt wonderen doet)... Verlies dan maar eens dat ene kind !

Het verlies is misschien niet erger, maar wat rest is veel leger. Ik weet het, je kunt het niet echt vergelijken, maar het doet ons wat meer gefundeerd nadenken over de opmerking van die dokter.

Zie, ik ben het (mijn) verdriet aan het sublimeren... 

Rolluiken dicht en kunstmatig licht aan !!!

Only the lonely...

 Binnen een paar weken is het 1.5 jaar dat Anny overleden is... en onze Koen is al meer dan 20 jaar dood.

Dood.

Wat is dat eigenlijk ? Ben je gelovig ? Dan is het antwoord voor u wellicht heel anders dan voor de ongelovige. En ben je gelovig, dan is het antwoord veelal ook nog eens verschillend naargelang je geloof.

Ben je niet gelovig, dan is er voor jou niets meer. Dood is weg, is uit, is ... Wat is niets meer ? Uw verdriet zal wellicht even groot zijn, of misschien zelfs groter dan bij de gelovige, die zich nog ergens aan kan optrekken...

Maar het moet al iemand zijn met een heel sterk geloof om niet te twijfelen aan dat alles. Eigenlijk zit het al besloten in het woord "geloof"... Het is geen weten, het is "maar" geloven.

Toch ken ik wel enkele mensen die echt lijken te geloven, grenzend aan zekerheid, grenzend aan weten. Of die zichzelf zo erg weten te overtuigen dat het een vorm van weten wordt.

Misschien moeten we de zaak eens bekijken vanuit de andere richting... Wat is leven ?

Ook dat is geen simpele vraag.

Een boom leeft, en als hij omgezaagd is, dan is hij dood. Maak je er een meubel van, dan hoor je, zie je dat het hout "leeft", of "werkt"... Blijkbaar gaan we er op dat moment onbewust van uit dat leven beweging is. Er zit beweging in het meubel omdat het hout uitzet, krimpt, kromtrekt... En toch weten wij dat de boom "dood" is.

Ik heb het gevoel dat we daar ergens botsen op de grens tussen gevoel en weten, tussen kennis en ervaren, tussen weten en ... geloven?

Ik ben al zowat gans mijn leven op zoek naar een sluitend antwoord, naar het verleggen van geloven naar weten. Dat antwoord is er wellicht niet. Ik vind me persoonlijk nogal terug in de benadering die de Theosofie me biedt. Proberen terug te gaan naar de oer-godsdienst om zo tot een antwoord te komen, die me een héél ander antwoord biedt dan de huidige religies.

Het heeft ook geen "kerk", geen instelling, geen machtsinstelling... Want ook dat is één van de redenen van mijn twijfelen. We zien momenteel veel te goed hoe een religie de macht kan grijpen, een tirannie kan worden, maar als we eerlijk zijn, dan vinden we die machtspositionering en het verdedigen van die positie in de maatschappij in zowat iedere religie terug. Kijk maar in de geschiedenis hoe vaak religie aan de basis (of mede aan de basis) ligt van oorlogen, onderdrukking en alle kwaad van de wereld... Eigenlijk is of zou dat contradictorisch moeten zijn hé?

Wat is leven?

Wie al lang mijn blogs leest, weet dat ik al heel lang vol verwondering blijf kijken naar het atoom. En met nog meer verwondering vaststel dat die structuur zich telkens herhaalt. Als we ons zonnestelsel miljarden keren verkleinen, dan hebben we iets wat er net zo uitziet als een atoom. Zelfs meteoren, en zwervende rotsblokken blijken nu terug te vinden op atomair niveau.

Als leven bewegen is, dan leeft het atoom. Daar zit beweging in.

Als de atoom het leven is, dan is er geen dood, en is de dood alleen een -(tijdelijk ?)- veranderen van structuur, van samenstelling , van toestand. 

In de theosofie vind je, een beetje uitgebreider en complexer, dit idee terug, en daaruit stellen zij ook de reïncarnatie vast. Iets waar ik steeds meer in geloof. Je moet echt eens gaan zien naar "vaststellingen" van gereïncarneerden...  Je weet niet wat je ziet.

En dan, dan is er geen dood, alleen een tijdelijke toestand. 

Er komt meer bij kijken, maar dan moet je maar zelf eens gaan grasduinen  (googelen) in Theosofie. Misschien voel jij je daar ook iets meer in thuis, en iets vrediger dan nu.

Ik ben niet The Lonely, ik dwaal in een wereld vol leven, ondanks corona !

Watersnood, brand, virussen, bacteriën die terug in opmars zijn...

 We spreken wel eens van het uitsterven van de dinosaurussen... Veel minder mensen weten dat dit grote uitsterven al een paar keer eerder is gebeurd, en dat het dus nog wel kan gebeuren.

Eigenlijk zijn we er als mens al eens dichtbij geweest... Uit studies van DNA blijkt dat er op een bepaald ogenblik maar een paar duizend mensen meer op de wereld waren.

En - voor gelovigen en ongelovigen - in zowat alle verhalen uit de oudheid, uit zowat alle delen van de wereld, vind je ook verhalen over de grote vloed, de zondvloed zoals wij plegen te zeggen...

Ik heb ons moeder wel duizend keer horen zeggen: "De wereld is al eens vergaan door water, de volgende keer zal het door vuur zijn..." . Wellicht heb jij dat ook al wel eens links of rechts gehoord. 

Maar eigenlijk was de wereld niet vergaan door dat water... Bijna was het mensdom vergaan, volgens de verhalen, maar de aarde draaide vrolijk verder, en het leven bloeide weer op.

Maar ze hebben gelijk ! Als de wereld vergaat zal het door vuur zijn ! Binnen heel wat miljarden jaren zal de zon een rode reus worden, en zodanig groot worden, dat hij te dicht bij de aarde komt, en de aarde zal verbranden, opgeslokt in de massa van de zon. De wereld zal dat niet meer bestaan. (Alhoewel... we zullen deel uitmaken van een stervende zon, of in brokstukken door het heelal zweven... Maar alle leven zal dan wel weg zijn.)

Denk je dat de dinosaurussen zich zullen verheugd hebben in het feit dat de wereld, als planeet, niet verging ? Nee, in zover die wezens het zouden kunnen bevatten, was hun uitsterven voor hen gewoon het einde. Stop. Point Final !

Ook voor ons zou het grote uitsterven, het einde betekenen. Het einde van "onze" wereld. De wereld zoals wij hem kennen, en zoals wij hem hebben gevormd, vervormd, verwoest. En misschien komt er dan een ander wezen die dominant is, en de wereld overheerst. Who cares...

Ik heb er geen idee van, hoeveel procent van de global warming de schuld is van de mens... En of we in die berekening alleen de rechtstreekse ingrepen moeten (mogen) optellen, of dat we daar ook de bijkomende effecten van moeten mee rekenen... Maar we kunnen niet meer naast het feit dat het klimaat aan het veranderen is...

Als bijkomende effecten van het klimaat krijgen we nu verschrikkelijk, ongekende overstromingen (die misschien binnen een paar honderdduizend jaar ook de naam van de grote vloed zullen krijgen???), krijgen we verschrikkelijke droogte en de daarmee gepaard gaande enorme branden... (De wereld vergaat daar toch wel een beetje door vuur...)

En niet voor het eerst, maar voor het eerst in een globale belangstelling en globaal optreden (alhoewel...) worden we geconfronteerd met een pandemie.

Het betreft hier een virale besmetting. En virussen waren tot voor kort, een minder belangrijke vijand, die nu plots overgaat in een wereldwijd gevaar. Eén soort virus... en er zijn er wellicht miljoenen soorten ! En wereldwijd zien we dat we steeds meer met die virussen te maken krijgen. De reden is hoofdzakelijk te vinden in het feit dat we steeds meer delen van de wereld bezetten, als soort, en de andere soorten verdringen. Dit betekent dat we ook steeds meer in aanraking komen met de dieren die voorheen rustig leefden, en nu in hun bestaan bedreigd worden door de massale aangroei van de mens... 

Covid19 of Corona is afkomstig van een vleermuis. Hiv 'en dus ook Aids van de aap. (Apen worden gegeten, en wij zullen wellicht geen dood dier oprapen op straat om op te eten, maar in die echt arme streken doen ze dat wel, kijken ze of het vlees nog niet rot is, nee? op eten maar... En zo krijgen ze ziekten binnen die voorheen niet bij de mens voorkwamen. Let wel, soms blijft de besmetting bij de eerste generatie (in het voorbeeld bij degene die de aap opaten), maar soms passen de virussen zich aan en lukken er in om van mens tot mens over te gaan. (Ebola is een verschrikkelijk dodelijke ziekte, maar gaat slechts een à twee generaties ver, waardoor de besmettingshaarden steeds eerder plaatselijk en beperkt bleven... Maar niemand garandeert dat een volgende generatie Ebola niet evolueert naar een soort die besmettelijk blijft van mens tot mens... en dan krijgen we veel ergere zaken te zien dat Corona, die al bij al min of meer beheersbaar lijkt...

Ik ga niet stoppen met de negatieve berichten... Toen de penicilline uitgevonden werd, en de volgende generaties bacteriedodende middelen, leek het er op dat we heel wat ziekten konden negeren. We waren de bacteriën de baas... Maar door misbruik van die middelen, onverantwoord gebruik en misbruik, krijgen we steeds meer en meer bacteriën die resistent zijn tegen deze middelen... Als we dat geen halt kunnen toe roepen, dan zitten we binnen één generatie weer met een gemiddelde levensduur van een goede dertig jaar voor de mens...

Ik ben misschien een pessimist, maar ik denk, dat als we niet ZEER VLUG de nodige stappen zetten om de wereld met meer eerbied te behandelen, de geneesmiddelen leren wijs te gebruiken, strenge normen opleggen voor geboortebeperking en ga zo maar door... dan zullen heel wat van mijn lezers wel eens heel bewust zien dat het zoveelste grote uitsterven begonnen is...  Dan komen er binnen enkele miljoenen jaren films over dat verschrikkelijke dier mens, die zijn eigen wereld verwoestte...

duur

 Voor wie nog nooit in een dergelijke situatie zat, zal het wellicht niet geloofwaardig lijken...Maar ik sukkel precies meer en meer met het verdriet.

Niet het afscheid, dat duurt maar heel kort, een oogwenk en ze is weg. Het ene moment hoor je haar ademen, het andere niet meer. Maar verdriet, dat is anders.

Het lijkt wel of je steeds weer, steeds opnieuw geconfronteerd wordt met die afwezigheid, met dat gemis, met dat samen zijn. En daar ik al heel lang thuis zat wegens ziekte, waren wij wellicht nog meer vergroeid dan anders. 

Vergroeid... we deden zowat alles samen. We gingen samen winkelen, ze kwam mee naar de Crea van Samana (Ziekenzorg), waar ze de taak van "koffiemadame" op zich nam, ze ging mee vissen, en dan zat ze meestal aan de de overzijde van de vijver, in de schaduw, te genieten van de stilte en van de natuur, tot ze hoorde of zag dat ik "een grote" aan de haak had, en dan kwam ze af om te helpen met het schepnet... We gingen samen naar de rommelmarkt, we keken samen TV, we...we deden zowat alles samen. Alleen het bereiden van het eten deed ze alleen, en terwijl ik op de computer zat, keek zij TV... maar voor de rest? Onafscheidelijk.

Zij keek de vrijdagavond graag naar die politiefilm, en al viel ik steevast in slaap, we bleven samen...

Het enige wat ik nu "nieuw" doe, is de dagelijkse wandeling met de hond. Maar voor de rest mis ik haar bij zo wat alles wat je maar kunt bedenken.

Zondag ging ik voor het eerst alleen naar de rommelmarkt, en er was een moment dat de weg haast verdween in de tranen. Ik dacht warempel dat ik even zou moeten stoppen... De markt zelf, dat ging, vooral doordat het voor Tommie een totaal nieuw gegeven was, tussen andere mensen en andere honden lopen... Daar had ik werk mee. Maar ik leerde ook, dat je met z'n tweeën 4 handen hebt om iets te dragen, en alleen, met een hond en een wandelstok...geen...

Corona heeft ongetwijfeld mee schuld aan het alleen zijn... Maar het ligt ook aan mezelf. Ik moet me echt lostrekken van dat idee dat ik alleen ben. Ik heb nog niet gekeken naar mijn visgerief, ik heb heel veel moeite om nu en dan toch iets te doen van creatief bezig zijn, ik heb moeite om me te concentreren op de boeken die ik lees... (Soms moet ik een hoofdstuk gewoon herbeginnen, omdat ik gewoon niet meer weet wat ik gelezen heb...).

Ik moet me in gang trekken.

Ik moet de stap zetten naar het gewone leven.

Ik moet me bewust worden van het feit dat blijven plakken niets oplost.

Maar het lukt me vooralsnog niet. Ik mis Anny bij alles wat ik doe.

En ik ben verschrikkelijk blij als ik eens kan praten met andere mensen, zelfs al ken ik ze niet. ... en toch ben ik ook bang dat ze zouden indringen in dat nest, dat nest dat, al voelt het zo leeg, nog vol is van Anny...

Hoe complex kan je zijn?

Waarom heb je verdriet? Wat is dat? Het is ongetwijfeld ook een soort egoïsme, een soort jezelf induffelen, en niet kunnen of durven losmaken. Gemis. Het voelt onvolledig. Hoe zou Anny dat gedaan hebben ? ... maar vooral , bovenal is het eigenlijk een bescherming van jezelf, je wilt terug volledig maken wat nu niet meer is.

Egoïsme.

Is dat op zich niet ontnuchterend? (nee ! )

zij ne keer stille !

 En we klagen, en we zagen dat er door die coronamaatregelen te weinig contact is tussen de mensen... Maar ondertussen doe je je huisgenoot of huisgenoten zwijgen, "want het nieuws is bezig" Het is mijn feuilleton, laat mij eerst een keer die tank aan diggelen schieten, het is juist..."

We sluiten zelf veel deuren.

En klagen dat er zoveel gesloten zijn.

We verlangen naar dat terrasje, dat restaurantje, waar we zo gezellig zitten...

Weet je waarom je daar zo gezellig zit ? Omdat je daar nog eens met elkaar praat, je gsm of smartphone niet heel de tijd voor ogen houdt, je hoort dat de andere mensen nog tegen elkaar praten (woorden wekken - weet je wel ?)... Omdat je daar alle besognes achter je laat en gewoon eens mens bent.

Ik heb vandaag een boodschapje gepost op Facebook: Schenk eens een glimlach ! (met de vraag dit verder te sturen aan zoveel mogelijk mensen...)

Ik meen het.

Gisteren was ik boodschappen aan het doen, en mijn winkelkar stond in de weg voor een dame die uit de andere richting kwam. "Pardon"... Kar aan de kant gezet... "Madame, weet ge wat ik ambetant vind ? Dat je met die lap voor onze mond niet eens meer kunt zien dat ik daarbij een verontschuldigende glimlach gaf..." De dame gaf me gelijk en zei dat het hoog tijd wordt dat we weer mens mogen zijn.

Dat vind ik ook.

Zelfs met die lap voor de mond kun je beleefd en vriendelijk zijn. Glimlachen lukt niet met dat ding, maar een goedendag, een groet, een "'t Is wel een weer hé", dat kan wel.

Elkaar een hand geven, of een knuffel dat mag niet, maar elkaar toeknikken, en goedendag zeggen, dat kan wel.

Waarom doen we dat zo weinig ?

Vandaag twee fietsers die stoppen vlak voor me, om een "gelleke" te eten. Ik zeg goedendag, en die ene zegt goedendag terug, ondertussen ben ik op de hoogte van de tweede en wens hem "smakelijk!" ... Niets... Tot ik de eerste hoor zeggen "Diene mens heeft u wel smakelijk gewenst hé !" "Ah"... Maar verder niets.

Ik weet wie van de twee het meest tevreden is met zichzelf als mens.

Deel je wensen, je glimlach, je hoofdknikje uit ! Het kost niets en het is goud waard !

Walking in the rain...

 Een hond is een prachtig iets om te hebben !

Het verplicht je om dagelijks een wandeling te doen.

Ook nu, ook vandaag, in de regen. Ik doe de nodige beschermende kledij aan, de hond loopt in zijn eigen blote bast, kort haar en vlug koud. Dus moet ik hem - zeker in de start - regelmatig aanmoedigen om toch te wandelen. 

Ik heb bijbedoelingen, hij wellicht wil alleen uit die regen weg.

Het duurde langer dan anders voor hij zijn plas deed en netjes in het gras langs de straat zijn "grote commissie".  We hebben ons kortste parcours afgelopen. Zo'n  3000 stappen. (Voor ongeruste mensen, het betreft hier niet een "pelouse", maar een boord wild gras en onkruid. Mooi met de vele bloemen die er soms in komen. De grootste is het fluitekruid, en de kleinste ? Madeliefje of klein speenkruid ?)

Toen we thuis kwamen stormde de hond het huis rond, de trap op en neer, allemaal om de kou en de natte uit zijn lijf te krijgen. En dan komt hij, nat en wel, op mijn schoot zitten. Likt eens vriendelijk mijn neus en wrijft met zijn neus tegen de mijne. Zijn manier om informatie uit te wisselen.

Nu zit hij op mijn schoot zich in allerlei bochten te wringen, om zichzelf droog te likken. Voor ons lijkt dat een tegenstrijdig iets, maar voor hem lijkt zijn tong de beste handdoek.

Mijn nicht zegt dat ik nooit meer blog... Eén van de redenen zit op mijn schoot. (Waar hij meestal zit, als hij me niet voortdurend uitdaagt om zijn bal weg te werpen, die hij dan achterna holt, weer terugbrengt, mij uitdaagt hem af te pakken en weer weg te werpen. ) Probeer maar eens te typen met een hond die heen en weer zit te wroeten op je schoot, of die plots denkt dat de muis een heerlijk iets is om aan te likken of om heen en weer te duwen met die neus van hem.

De neus is HET zintuig van de hond. Als je wandelt dan loopt hij meestal met zijn neus net boven de grond. Nu en dan eens rondkijkend of er geen verdachte beweging is. Zijn kijk op wat verdacht is en niet, scheelt wel wat met mijn mening.

Ik kweek hem bewust "vriendelijk" op. Ik hou niet van agressieve honden. Een hond moet alert zijn, moet melden dat er iemand aan de deur is en zo, maar voor de rest moet hij vriendelijk zijn. Dat is niet altijd evident voor hem. De verpleegster die dagelijks langskomt, dat is een wezen die aan zijn baas komt, en dat mag niet. Nu staat er een doos met hondensnoepjes in de gang, en iedere verpleegster die binnenkomt geeft hem een snoepje, en bij het weggaan nog eentje. De verhouding is op die manier al heel wat verbeterd !

Toch heeft hij ook zijn eigen mening, en is het moeilijk hem daar te doen van afwijken. Er is een man uit de wijk, die hij maar moet zien (zelfs van heel ver weg), of hij grolt en bromt en blaft aggressief. Die man heeft hem nog nooit iets misdaan. Gek. Sommigen zeggen dan dat die man wellicht niet te betrouwen is, en honden voelen dat... Ik weet het niet. Het kan.

Nu ligt hij eindelijk stil op mijn schoot. Hij is droog, mijn broek nat.

djudedju

Honden !!! 

een jaar

 Zaterdag 13 maart is het een jaar dat Anny is gestorven.

Toch volgens ons kalendersysteem... Als ik echter kijk naar een werkelijk aarde-jaar, dan zou het ergens rond 5 uur zondagmorgen moeten zijn...

Om maar te zeggen dat het idee van verjaren een heel kunstmatig iets is. Het heeft ook heel weinig betekenis, het lijkt of het er alleen is, om in dit geval nog eens de confrontatie aan te gaan met het verdriet. Idioot eigenlijk. Het verdriet is er niet groter of kleiner door. 

Het is ook geen bijkomende herinnering.

Ik denk elke dag aan haar, en hoe ik haar mis.

Zelfs de spannenste film kan me niet verhinderen, om aan haar te denken, al was het maar " Dat had je ook moeten zien..." of het tegendeel "Daar zou jij niet graag naar gekeken hebben"... Kortom om het eens op een gekke absurde manier te zeggen: "De leegte vult mijn dagen"...

Is het dan nog niet beter dan in het begin ? Ja, de scherpte van de pijn slijt wat, nee, het lijkt wel of het gemis groter wordt met de tijd.

Ik moet straks de wasmachine weer vullen en de was doen. Iets wat ik nooit deed, dat was haar domein. Ik heb moeten uitleg vragen aan Veerle, waar moet het wasmiddel en waar de verzachter? Moet dit op 40 of op 60 ?

Koffiemaken had ik sporadisch wel al gedaan, maar ik moest in mijn geheugen krabben om me te herinneren hoeveel lepeltjes koffie en hoeveel chicorei we gebruiken... En zo zijn er dagdagelijks honderden kleine zaken die je telkens en telkens weer op haar doen denken.

En Corona maakt dan nog eens dat we uit ons normale doen zijn gerukt en nog meer worden gedoemd tot eenzaam zijn. Anders kreeg ik een belletje: "Gaan we donderdag naar Pairi Daisa ? Kom je naar de kaarting, Is er Crea? Of je krijgt een uitnodiging voor een vergadering, of ze vragen om iets voor te bereiden voor dit of dat... Maar niets gaat nog echt door.

Ach, ik weet het wel, in theorie kan ik naar Pairi Daisa, maar dat is niet hetzelfde, netjes op de paden blijven, niet eens bij elkaar gezellig tafelen in het Chinees of Russisch restaurant... eens gaan zitten op een bankje en mensjes kijken (het moeten niet altijd dieren zijn...

Nee, ze hebben zowat alles afgesneden en laten me hier zitten.

Gelukkig heb ik de hond, en de dagelijkse wandeling.

Zie ik daar - heel soms- iemand die enkele woorden wisselt.

Of ik zie iemand van Samana, en sta voor de deur met hen te babbelen.

Maar meestal moet ik mijn troost vinden in het kijken naar de eerste sneeuwklokjes, de eerst madeliefjes, en kijk, het paard staat al buiten (Nu niet meer, want paarden hebben nu hun eigen corona, en moeten ook binnen blijven (en zij hebben wellicht nog minder om naar te kijken dan ik...).

Hier zit ik dan... zo'n dertig kilo lichter. Van het verdriet ? Nee, dat denk ik niet. Van minder te eten ? Nee, dat denk ik ook niet, van het wandelen? Misschien een klein beetje. Ik denk dat het meeste komt van het feit dat ik 's avonds niet meer zit te "sneukelen"... Anny at altijd wel iets 's avonds, en dan eet je mee. Nu denk ik daar zelfs niet op. Ik denk dat daar het verlies van die kilo's zit. Je ziet, zelfs aan de zwartste kantjes zit er wel een licht randje...

Tommy ligt op mijn schoot te snurken. We hebben onze wandeling al gedaan (een kleintje, maar een 6000 stappen - want het is koud en het ziet er naar uit dat het gaat regenen...)

Als het weer wat beter wordt, moet ik nodig eens tuinieren. Ik ga bodembedekkers zetten, om het onkruid uit de tuin te houden. Als dat lukt...

Bezig zijn, bezig blijven. 

Iedere morgen krijg ik vrouwelijk bezoek: de verpleegster komt mijn kousen aandoen (tegen de spataders). Dan de kippen voeren. Och ja, ik moet eten halen ook...

En dan maar klagen dat ik eenzaam ben ! djudedju