Lessen

of Lessines om het te noemen zoals het nu noemt.
Gisteren zijn we naar Lessines geweest, naar de overdekte rommelmarkt in Ollignies (deelgemeente van Lessines).

( tussen haakjes: Heb je het hospitaal Notre Dame de la Rose al eens bezocht in Lessines ??? Nee? Moet je zeker eens doen !)

Het is een wekelijkse markt, en we zijn naar de eerste opening geweest ergens in het najaar, nadien zijn we er nog eens geweest in november, samen met Luc, en gisteren dus nog eens. De start leek eerder moeizaam, maar nu staan de hallen tjokvol, en evolueert het naar een gezellige markt, waar veel dagjesmensen een uitstap maken.

Bij de marktkramers ook heel wat Vlamingen. Eentje zei me: " Wij mogen hier komen, en worden goed ontvangen, maar mocht een Waalse marktkramer naar Vlaanderen komen, dan zouden ze  daar van hun oren maken !" Ik vrees dat hij gelijk heeft ! Vlamingen zijn tegenwoordig een nogal onverdraagzaam ras, en dat ligt niet in het minst aan de politici, die ons voortdurend opmaken tegen Wallonië en de Walen...

Het is er niet alleen een rommelmarkt, we kochten er fruitsap en fruit, en ook een soort worsten. Maar het merendeel is toch rommel en... mooie antiek. Want er staan ook een paar standen met echt mooie (maar dure) dingen. Kortom een heerlijke mengeling waar je heerlijk kunt in wandelen. Daar zijn er niet zoveel bekenden, dus babbel ik daar minder, maar ik amuseer me toch, en helemaal monddood maken ze me niet. Is mijn Frans niet impeccable, ik trek mijn plan (je me débrouille)... en een Waal zal niet lachen met je fouten, misschien, als hij je wat kent, je verbeteren, om je te helpen.

Ik vond er een prachtige wandelstok. Aan het handvat te zien zou ik denken dat het Afrikaans is, maar aan het uitgesneden onderwerp??? Er zit net onder het handvat een prachtig uitgesneden arend, met halfopen vleugels , bezig zijn buit te verscheuren. Die arend is groter dan mijn vuist (en ik heb geen kleine handen!). Het is een prachtige stok, waarvan ik nog nooit een gelijkende zag. Wel was het hout heel mager en bleek, blijkbaar heeft de stok jaren en jaren ergens gestaan, zonder dat er iemand er zich ook maar iets van aantrok. Ik heb gisteren namiddag de stok duchtig ingewreven met meubelvernieuwer, en nu komt de pracht van het snijwerk nog beter uit.

Alleen... Ik krijg hem niet in mijn wandelstokken-bak... De knop is zo dik, dat ik nergens zoveel plaats vind tussen de andere stokken. Dus prijkt de arend nu boven aal andere stokken uit. Niet erg, hij is zo mooi dat het best gezien mag worden !

Mijn neus blijft me ergeren... Ik zit met een verstopte neus, wat ik ook doe. Vannacht heb ik voor de eerste keer in heel wat nachten behoorlijk geslapen. Ik ben maar één keer wakker geweest. Dat is een succes. Gisteren was ik zo moe dat in na De Kotmadam naar mijn bed ben gegaan. Ik was versleten na al die nachten wakker liggen.

Buiten schijnt de zon, en zoals je wel eens meer ziet op een zonnige winterdag, is het een gouden licht, en lijkt alles overgoten met wat geel. Mooi.

Toch zit er hierboven een donkere wolk, met dreiging van regen. 't Mag wel eens wat stoppen, we hebben de laatste tijd echt al regen genoeg gekregen...

Tot de volgende ?

snotterdesnot

dju ! Mijn neus blijft verstopt, en ik blijf maar snotteren aan een hopeloos verstopte neus.

Buiten is het zonnig, maar het ziet er maar frisjes uit.

Gisteren zijn we heel druk bezig geweest ! We deden onze wekelijkse boodschappen, eerst naar de Colruyt, en dan naar de Aldi... Nadien reden we naar Zwalm, want, volgens onze kuisvrouw, vond je daar nog een fotograaf. Onze fotograaf die vroeger instond voor het nemen van onze pasfoto's is er niet meer, dus moesten we op zoek naar een andere.
Fotografen zijn blijkbaar een uitstervend ras, want die in Zwalm bleek ook verdwenen...
Nu ja, we moesten ook nog naar Deinze, en vanuit Zwalm rij je dan door Gavere, misschien dat er daar??? Noppes, niets van fotograaf gezien op onze weg.

In Deinze gingen we naar een bloemenzaak waar ze ook ... vissen verkochten (Eurotuin of zoiets), want onze Bart had gezegd dat ze daar acanthodoras verkochten.

Ik heb reeds de gestreepte vorm zitten, maar daar hadden ze de gestippelde vorm. En ja hoor, nu zitten er twee gestippelde acanthodoras in mijn aquarium bij. Nee, je moet niet hals over kop naar hier komen om die speciale vissen te zien ! Want deze vissen zijn voornamelijk nachtdieren, en dus zie je ze zelden. Alleen als ze echt honger hebben, komen ze ook eens te voorschijn bij de dagelijkse voedering van de vissen, maar vaak gebeurt dat niet...

Het zijn bizarre vissen, als je ze uit het water haalt, dan knorren ze als een varken ! Bovendien hebben ze op de borstvinnen stekels staan, waarmee ze zich vastzetten, en dan zul je eerder de vinnen breken dan de vis losmaken ! Deze stekels zijn bovendien ook nog eens giftig, soms kun je zien dat er een soort "melk" uitkomt. Als je zo'n stekel in je vel krijgt, dan is de kans groot dat de wonde ontsteekt !

Waarom hou je zo'n vissen dan ?

Er zijn geen betere opruimers ! Zelfs behoorlijk grote dode vissen worden door hen opgepeuzeld. Maar ook plantaardig afval, resten van eten en dergelijke, verdwijnen in de magen van deze dieren. Ze leven héél lang, en zijn zo wat onverwoestbaar.

Enige tijd geleden zag ik een van mijn gestreepte acanthodoras in een holte in een steen zitten. Niets om je ongerust over te maken, dat is wellicht een schuilplaats voor dat beestje. Maar deze bleef weken in datzelfde gat zitten, en ik kon me niet ontdoen van de indruk dat dit dikke vette beest in die tijd wel heel erg mager was geworden. Zou het dood zijn? Of vastzitten. Het zat dus vast. Wellicht had het zich of te diep in de steen gezet, waardoor het niet meer terug kon, of ze had door een of andere schrik, haar borstvinnen opengezet, en zat daarmee rotsvast.

Ik heb enkele stenen verlegd in het aquarium, nam de staart vast, en ja, het beest leefde nog ! Ik heb echt moeten trekken en sleuren om het uit dat gat te krijgen, en eindelijk lukte het ! Een heel mager beest kwam er uit, met een volkomen geruïneerde borstvin... Je moet het beest nu eens zien ! Het is weer mortelvet, en de borstvin is volledig weer in orde ! Deze beesten zijn werkelijk ijzersterk !!!

Eén ding is er jammer aan de gestippelde acanthodoras... Als ze ouder wordt, gaan de stippen weg, en heb je een pikzwarte vis over. De vissen worden behoorlijk groot, zo'n 17 cm ongeveer. Dus niet voor een klein aquarium.

Onlangs stak ik nog enkele nieuwe schijfzalmen in de bak. Deze waren ongeveer een euro groot, mu zijn ze al zo'n zeven centimeter groot, in een dikke maand ! Je moet deze dieren in groep kopen, het zijn schoolvissen. Nadeel van het houden van schijfzalmen is dat je geen planten kunt houden, ze vreten alles op. Maar het zijn mooie imposante grote vissen !

tot de volgende ?

grijs

De zon is al weer piepedada !
De lucht is grijs en grauw. Nee, je ziet niet echt wolken, het is gewoon in unicolor grijs geverfd.

En kijk, meteen ziet het leven er een heel stuk minder riant uit. Zon heeft iets en geeft wat.

De bloeiende camelia lijkt plots veel minder kleur te hebben, en waar het gisteren als helle flitsen van kleur waren, zijn het nu, gewoon, bloemen, die er wat triestig bijstaan, als  stonden ze een grafwake te houden op het kerkhof.

ZON !!! Waar zit je ?

Gisteren heb ik wel 5 keer moeten bellen naar het hospitaal om een afspraak te krijgen en om die zo vlug mogelijk te krijgen... Het lijkt wel of heel Oudenaarde heeft een afspraak. Maar uitleg dat ik al zo lang met sinusitis zat, ondanks behandeling, deed hen alsnog een gaatje zoeken... Volgende week mag ik bij de specialist. (Ik heb niet verteld dat ik geen pijn heb...)

Eén voordeel heeft die ontstoken sinus... Ik lijk de laatste dagen te vermageren, ik heb weinig eetlust, en ik slaap niet (Zou door één van de huidige medicamenten komen)... dus kan ik hele nachten lezen, en heb ik een wettig excuus om het licht aan te doen aan mijn kant van het bed... Mocht je het niet weten, ik heb hier in huis dus ook iets wat van mij is, één kant van het bed. (Nee, dat is niet waar, het is hier niet van "ik heb", nee, wij hebben hier alles samen, hutje bij mudje bijeen gespaard. Het is van ONS )

Anny is niet uit gaan werken. We hebben samen geopteerd voor de opvoeding van de kinderen en het gezin. Dat is een bewuste keuze geweest, en ook al hadden we daardoor minder middelen, we hebben nooit iets tekort gehad, en onze kinderen hebben een droom van een jeugd gehad. Wellicht zou die keuze er nu niet meer zijn... Wij waren wellicht al bij de laatsten die konden kiezen voor die luxe. Nu is alles zo duur geworden en is de noodzaak om allerlei dingen te hebben steeds groter geworden, en moeten beide ouders gaan werken. Het is zelfs al erger geworden... Ik hoor dat, als jonge mensen opteren voor een eigen woning, het bijna niet meer mogelijk is, zonder inbreng van de ouders. Dit betekent dat de ouders moeten kiezen voor een klein gezin, anders kunnen ze hun kinderen niet de toekomst bieden die ze hen toe bedachten...

In onze tijd was het al niet evident de keuze te maken die wij hebben gemaakt, maar het lukte nog. Nu lukt dit in het modale gezin niet meer, die keuze is er niet meer.

Daar spelen heel wat factoren een rol: alles is duurder geworden, maar men leeft ook anders. Wij hebben nooit een reis gemaakt met de kinderen, buiten één keer naar Spanje, in een ons gratis ter beschikking gesteld appartementje... Voor de rest bleef het bij een of enkele daguitstappen. Een tv bleef staan tot hij werkelijk niet meer te herstellen was. En de woning was een sociale woning, in de tijd dat die prijzen werkelijk nog sociaal waren.

Wij hebben geen twee garages (we hebben nog steeds maar een auto, die heel lang moet meegaan), we hebben een verbouwing gedaan, maar we hebben dat zelf gedaan, met hulp van nonkel Julien en een paar vrienden die een handje toe hebben gestoken.

Nog steeds kijken wij naar prijsbewust kopen, het zit er onder tussen in gebakken. We doen ons niet tekort, maar we doen ook niet gek. En een huis schenken aan de kinderen??? Dat zit er niet in, dat hebben we niet.

Dat ik de laatste jaren ook nog ziek werd, verbeterde de situatie niet. Maar we hebben niets tekort, en we leven het leven wat we willen en waar we bewust voor gekozen hebben. Misschien is het net dat wat ons zo gelukkig maakt?

Dinsdag op de Crea vertelde ik dat we -Als 't God belieft - we volgend jaar 50 jaar gehuwd zijn... En ik zei er bij "... en nog nooit ruzie gemaakt!".
Tot onze verbijstering leek dit haast onmogelijk volgens al de anderen.
Toch is het zo.
We hebben nog nooit ruzie gemaakt.
Waarom zouden we.

tot de volgende ?

't Regent niet !!!

Een mens zou er op de lange duur aan gewoon worden dat het altijd maar regent, en regt, en regent...En dan plots vandaag zowaar de zon aan de einder !
Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar zo lang het duurt gaan we er van genieten !
Een lichtblauw in de hemel, met gouden wolkenvegen, en de zon die de einder héél licht maakt. Meteen is heel de wereld weer veel mooier.

Straks ga ik naar het hospitaal bellen, om een afspraak te maken op de dienst neus-keel-oor, want mijn sinusitis wil maar niet weg. De huisdokter vermoed dat het een vaste klomp is geworden, wat we in de volksmond versteend zouden noemen... Allemaal de schuld van dat scheve neustussenschot. (Wie heeft dat woord uit gevonden ? scheef neustussenschot, best dat ik niet slis !)

Ondertussen kreeg ik nog wat middeltjes, in de hoop die klomp ondertussen op te lossen. Hoop (?) doet leven.

Ondertussen ruikt heel de wereld naar die neusdruppels die men voorschreef. "Goed schudden, dan één keer spuiten, dan weer schudden en nog eens spuiten, en dan hetzelfde in het andere neusgat!" Voor ik de apotheek verliet hoorde ik haar nog eens "Goed schudden voor iedere keer dat je spuit ! Niet vergeten !" Nee, madam, ik zal het niet vergeten. Hoe zou ik ?

("Mijn" apotheker is in verlof, en dus moest ik naar een andere apotheek, en die dame wil blijkbaar wel héél zeker zijn dat haar cliënten de opdrachten goed hebben begrepen...)

Ach, het zal allemaal wel weer in orde komen, maar ondertussen blijf ik vrolijk snotterend door de wereld lopen, of als mijn neus volledig dicht zit, happend naar lucht als een vis in het water. Ik heb een hekel aan door mijn mond ademen ! Zelfs toen ik ging lopen, ademde ik door de neus in, en door de mond uit. Meer zelfs, ik ademden twee keer in door de neus en één keer uit door de mond. Om zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen. Toen had ik geen sinusitis... Kon ook niet, mijn adem ging als een sneltrein door mijn neusholten heen. Het is die gedwongen inactiviteit die me nu die verstopte sinussen lapt ! We ademen te weinig heel diep en heel bewust ! Eigenlijk zouden we dagelijks naast de turnoefeningen ook dagelijkse ademhalingsoefeningen moeten doen, maar nee, we bewegen door onze ziekte amper, en dus ademen we ook amper...

Rust roest dus niet alleen, het doet ook dichtslibben !

Als ik tegen iemand zeg: Ik heb sinusitis, dan is het steevast van "Oei ! En veel pijn zeker ?" ... Nee dus, dat alarmsignaal krijg ik dus niet, en dat is wellicht ook mede een van de oorzaken dat de ontsteking zich goed kon settelen vooraleer ik reageerde op de verstopte neus. Ben je nog altijd jaloers op dat gebrek aan pijn ?

De zon schijnt nog steeds, en er is geen vogeltje meer te zien op de voedertafel. Ze hebben plots weer, in het licht van de zon, ontdekt dat er toch gewoon eten te vinden is ook, dat er lente in de lucht hangt, en dat er materiaal te over is om eventueel een nest te bouwen. De mussenmannetjes jagen fel op de vrouwtjes en maken ondertussen onderling ruzie, de mezen hangen aan de nestkastjes om te zien of hun appartement nog steeds vrij is...

De camelia's bloeien volop, en aan hun voeten staan de sneeuwklokjes te pronken !

Je zou warempel denken dat het lente is !
(Van mij mag het !)

tot de volgende ?

3431

Ik ben bijna 10 jaar, bijna dagelijks aan het bloggen... Alleen een uitstap, een ziekte kon me ervan weerhouden om dagelijks achter het scherm te kruipen en een blogje te plegen... Dit is nummer 3.431...  Ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat mijn bobijntje, mijn blogbobijntje, tegenwoordig maar stroef meer draait...
Dat komt wellicht omdat ik niet meer alleen blogjes pleeg, maar ook nog schrijver ben van een column in Houvast, het blad van de medewerkers van Ziekenzorg Midden-Vlaanderen, en men me occasioneel ook nog wel eens vraagt om een tekstje te produceren voor een en ander.
Te veel is trop, en trop is te veel...

Ik hou het nog even vol, tot de tien jaar volledig zijn, en dan ga ik een versnelling lager gaan bloggen. Ik ga niet meer degelijks plichtmatig een stukje produceren, maar alleen als ik werkelijk lust heb, werkelijk nood heb aan het ventileren van mijn zielenroerselen...

Als, geachte en beminde lezer, nood hebt aan een stukje om je zinnen te verzetten, dan kun je putten uit meer dan drieduizend stukjes, lang en kort, leuk en bitter, hilarisch en sjagrijnig, je zoekt er maar eentje uit, heel bewust of op 't goed valle uit, je komt altijd wel ergens op terecht. En ik weet zeker dat je of een heel deel nooit hebt gelezen, of je met graagte een of ander stukje terug leest. Je kunt je ook bezig houden met het kijken naar mijn evolutie door de tijd heen... Bijvoorbeeld, hoe ik door het liederlijke gedrag van politici steeds meer Belg ben geworden en steeds minder Vlaming.
Je kunt er zien dat ik steeds meer alle politici, van welke partij ook, in het verdomhoekje schop, omdat ik zie hoe ze steeds meer de democratie verkrachten en er een nieuw soort dictatuur van maken met talloze idiote en bedillerige wetten en wetjes, en eigenlijk alleen voor zichzelf en hun job zorgen en vooral voor hun eigen portemonnee... Hoe ze niet vooruit denken, maar lappen leggen (Geen wonder dat onze wegen er ook al uit zien als grote lappendekens !)

Je zult ook zien dat met het ouder worden, het verleden een steeds groter stuk van mijn leven is. Dat is ook werkelijk zo, hoe ouder je wordt, hoe verder je immers achterom kunt kijken.

Je zult ook zien hoe ik steeds rationeler wordt inzake religie, en hoe het rationele en religie eigenlijk niet echt kunnen samengaan.

Je zult ook zien hoe een mens eigenlijk voortdurend worstelt met zichzelf. Als ik een mens moet vergelijken met een plant, dan denk ik haast nooit aan een boom, veel meer aan een woekerplant die zich doorheen en over alles heen wroet naar het licht, en vaststelt dat het licht tegen dan op een andere plaats lijkt te zitten. Dat maakt ons tot kromme, onnutte stukken hout, hooguit geschikt voor een decoratieve wandelstok.

Je zult ook gelezen hebben over mijn wandelstokken en over de Afrikaanse kunst en over Ganesha en dergelijke meer, en misschien herinner je je nog het Chinese keizerspaar dat hier terecht kwam...

Je hoorde ook over mijn boeken, en soms las je stukjes lieteratureluurderij, stukjes science fiction, stukjes verhalen...

En soms vraag ik me af wie het meest pret beleeft aan mijn blogjes... U, lezer, of ik zelf, die mijn geest los laat en laat krinkelen over het papier als een worm zoekend naar het vochtige en voedende gras.

"Ik ben wie ik ben" lijkt mij alleen juist, als je over een momentopname spreekt, want ik ben niet dezelfde van gisteren, en ik ben niet dezelfde van morgen. Maar toch, ergens ben ik mezelf, ben ik een individueel individu, ik mag dan een netel zijn tussen al die andere netels, maar dan ben ik die netel die iets anders is, door een kleine afwijking in de bladeren of de kleur... Maar ik prik zals de anderen, en ik ben lekker in de soep.

Tot de volgende ?

(Mocht er iemand iets weten over deze beelden, wilt u dan uw wijsheid met mij delen??? Dank !)

veel wind, weinig slapen...

Vannacht heb ik uren wakker gelegen, luisterend naar de wind, mijn kind (vrij naar een liedje van Lize Marke)...

Nee, ik lig er niet met schrik, nee, ik lig niet te luisteren of er geen pannen van het dak waaien, of dat het kippenhok krakend ineen stort... Nee, ik luister naar de wind. Ik zie de zee, ik zie de bomen die omgewrongen worden en krakend ter aarde slaan... Ik sta op en verwacht het bos uit mijn jeugd terug te zien, waar talrijke bomen om liggen. De grond was ook toen doorweekt, en met die wind waren talrijke bomen gewoon ontworteld.

Wat lig ik in godsnaam op al die dingen te denken?
Ik heb in ergere wind op zee gezeten, zonder schrik te hebben, waarom besluipt me nu een haast atavistische schrik bij het horen van de wind? Al weiger ik het schrik te noemen, ergens die van binnen zit toch een zekere onrust.

Ik heb uren liggen lezen, heb twee keer, op verzoek van Anny het licht weer uit gedaan "Ga je nu eens dat licht uit doen?"... en telkens, na hooguit een halfuur, knip ik het licht weer aan, pak ik weer mijn boek en lig ik weer te lezen, me afsluitend van alles wat me wakker houdt.

Ik ben wel drie, vier keer naar het toilet gegaan, gewoon om het bewegen, om het niet moeten stil liggen terwijl alles in mijn lijf lijkt te bewegen.

Ik ben gek... Of ben ik gewoon mens, gebonden aan dat lichaam, dat reageert op de ontketende natuur ? Heb jij ook wakker gelegen, luisterend naar de wind? Of heb je net, op de tonen van het jachtende lied der wind, geslapen als een roosje ? Maar de meesten van ons ondergaan we degelijk de invloed van het weer. Ik slaap niet alleen slecht bij storm, ik voel het ook aan mijn rug, ik voel het al voor de wind er is, tijdens de storm gaat het -gek genoeg- weer wat beter, en bij het luwen van de wind stijgt de pijn weer.  Ik heb minst pijn bij vast weer. Het mag slecht weer zijn, als het constant zo is, dan gaat het redelijk met de pijn, maar verandering doet pijn. Dokters geloven daar niet in, maar heel veel pijnpatiënten zitten nu wellicht te knikken, ook zij voelen verandering van weer.

Als kind waren we op stormdagen ook geweldig, blijkbaar heeft het ook invloed op het humeur en gedrag, ook al stop je dat als volwassenen weg onder dat laagje vernis van de "opvoeding en de elementaire beleefdheidsvormen"... Maar ergens willen we gek als de wind, over het veld lopen, een buiteling maken en roepen tegen de wind in...

Herinner je die tijd nog, dat je zo zot als de wind kon spelen en ravotten? Ik zie dat niet meer, de kinderen van tegenwoordig spelen niet meer buiten, te gevaarlijk, met al dat verkeer, en de boze mensen. Wij joegen de koeien op, plukten hele grepen gras en gooiden die hoog in de wind om het gras te zien vliegen. We vochten met elkaar in zot geweld, zomaar voor de lol, om dat geweld uit ons lijf te krijgen. Soms kwamen we thuis, zo zwart als Pietje Pek, we waren in de modder gevallen logen we, maar eigenlijk waren we gewoon de berg af gegleden in de modder.

Het leek wel of de wind de vrijheid bracht.
Het deed ons losbarsten in zot geweld, en we lachten om niets, zo maar uit zotternij.

Nu zijn we volwassen, en mag dat niet meer.
We moeten ons imago hoog houden.
Wat zouden de mensen wel niet denken?
Maar diep van binnen zou ik dolgraag nog een keer roepen, hollen door het gras, glijden in de modder, werpen met klompen aarde naar niets, zo maar, omdat je al die energie van de wind door je lijf wilt laten stormen, en al de boze gedachten wilt laten wegwaaien...

Het mag niet.
djudedju

Wat gaan ze zeggen...

tot de volgende ?

Aai, aai, Gent...

Nee, ik ben niet plots supporter geworden van een of andere voetbalploeg, maar ik kijk met verstomming naar al de heisa rond dat stomme balletje. Want eigenlijk is het niet groot, zo'n voetbal, en het is haast ondenkbaar wat sommigen betaald worden per trap tegen dat kleine ronde ding...

Maar vooral kijk ik vol verbazing naar de supporters... Te gek voor woorden.
Eerst snapte ik de juichende Anderlechtsupporters niet, maar na enig denken weet ik het: door het winnen van Club zijn zij drie punten nader bij de leiderplaats geklommen.

Zouden die van Club daar aan gedacht hebben?

Tezelfdertijd stel ik vast dat mijn vrouw, en ikzelf, helemaal geen West-Vlaamse reflex meer hebben... Wij hebben eerder sympathie voor Gent dan voor Brugge. tedju, dat had ik eigenlijk in en met mezelf niet zien gebeuren. Want als we West Vlaams horen, dan schakelen we zonder het echt te beseffen, meteen over op ons West Vlaams, ons moedertaal. Ja, ik geef het toe, het is niet zuiver meer, we hebben woorden gesprokkeld uit het Oost Vlaams, omdat die wellicht makkelijker zijn, of beter klinken, of zo danig eigen geworden zijn... Kortom we zijn geen West Vlamingen meer. We zijn stilaan een soortement Maternaars geworden.

Ik had bijna geschreven dat we gastarbeider waren, maar dat klopt van geen kanten meer... Eerder zijn we gastzieken geworden. Alle twee zitten we immers op de sukkel, maar we hebben het al bij al nog goed, we kennen mensen die veel erger getroffen zijn. Het helpt niet met Oei en Aai te zeggen, we moeten het leven pakken zoals het er is. Gisteren is voorbij en komt niet meer terug, en morgen is de dag die nooit komt, dus leven we in het nu, en daar maken we het beste van.

Maar terug naar Gent... Nee, niet over dat voetbal, dat zegt me niets, maar over de stad. Voor mij is Gent zowat de mooiste stad die er is in ons landje. Veel mooier dan het zo geroemde Brugge, wat mij eerder op een soort Bokrijk doet denken, best mooi, maar niet van deze tijd. Gent leeft, en je kunt in haast iedere straat van de oude binnenstad dat leven doorheen de eeuwen zien. Huizen zijn er niet kunstmatig in stand gehouden, de stad heeft zich hernieuwd en vernieuwd. Je ziet er alle bouwstijlen broederlijk naast elkaar en door elkaar, je voelt haast het groeien, de stad vertoont geen jaarringen als een boom, maar bouwstijlen en mooie dingen uit alle tijden van de stad zelf.

Van de heel oude kleine huisjes van de werkmens tot de schitterende herenhuizen, paleizen haast midden in de stad. Je ziet er nog de resten van de beluiken, ook al zijn ze gemoderniseerd en verbeterd, je voelt de ellende van het verleden is deze resten van het arme proletariaat, en de geldzucht van de rijken.

Je kunt er talrijke musea bezoeken, op allerlei vlak. Het is een stad met een universiteit, en dus met de aanzuiging van jonge begaafde mensen... Het is een stad die leeft.
Waar veel steden enorme leegstand hebben, Gent niet ! Gent leeft. Het is ondertussen ook een kosmopolitische stad geworden, waar je alle rassen en soorten en religies vind, meestal broederlijk door elkaar. Je moet er eens op een rommelmarkt lopen, en gewoon luisteren... Je weet op het gehoor alleen, niet meer te zeggen waar je bent op deze aardkloot !

Het is een stad zoals steden moeten zijn. Met de spanningen van het dicht bijeen wonen, van de verschillen tussen standen, rassen, religies, maar ook met het gevoel dat de stad uiteindelijk kiest voor zijn eigen eigenheid... En laat dat voetbal dan een stom spelletje zijn, het is een van de lijmsoorten die het allemaal verbindt. (Leven A.A.LIJM)

Als ik niet in het stille Mater woonde, dan zou ik wellicht opteren voor Gent.
... en dan heb ik nog niet gezegd over dat wondere dialect !

tot de volgende ?