en 't miek er zo koud...

Buiten is het nog stikkepikkedonker... Ik zit hier voor mijn computer op een wit blad te staren, en denk aan gisteren...
Gisteren, toen we na de kine gingen winkelen "'t Gaat nu nog zo druk niet zijn" zei Anny, "Morgen zou het veel slechter zijn..." Blijkbaar had iedereen dat lumineus idee, en dus kon je haast over de koppen lopen (Mag niet van onze dokter).

Bij het inkopen is Anny de baas... Nu en dan mag ik eens iets gaan zoeken... "Oei, ik heb het afwasmiddel vergeten, ga dat eens halen...". Nee, dat is geen bevel, dat is een vraag, en ik ga op zoek naar het afwasmiddel. In welke rij zou je dat vinden. Ach, daar is er een mens van de Colruyt, vlug even vragen. Even later sta ik kwispelstaartend met de bus afwasmiddel in mijn bek pootjes te geven.

Ik ben gek.
Nee, gisteren had ik vooral oog voor de karren van anderen...
Soms kreeg je het gevoel dat ze nood hadden aan een tweede of derde kar, als aanhangwagen. Liters drank, kilo's eten...
Geen waspoeder of wasverzachter, geen pampers, geen gewone dingen van alledag, nee, nu is het allemaal bestemd voor De Feesten. Met hoofdletters.

We staan daar tussen met enkele gewone producten, en er zijn er warempel die kijken naar onze kar. Wellicht in de zin van "Zie je die arme mensen daar????"... Wij zijn gelukkig niet arm (ook niet rijk), maar wij gaan nu niet feesten. Voor ons zijn dat dagen zoals de andere dagen, of toch niet helemaal, want we gaan weer de beesten mogen gaan voederen in Lierde... Daar gaan ze er een weekje tussenuit. Gelijk hebben ze. En wij hebben weer een dagelijkse uitstap. Gelukkig is het nu niet glad, we hebben andere jaren gekend.

De distilleerderijen en de veeboeren, slachthuizen en beenhouwers maken overuren, bakkers raken niet weg van de oven, het is feest, Vlaanderen Vreet... In gedachten zing ik "Maria die soude naer Betlehem gaen, Kerstavond voor de noene... " Een beetje een absurde tekst. Hoe kon Maria nu op kerstavond ergens naar toe gaan, op een moment dat kerstdag nog niet eens uitgevonden was ??? "... Het miek er zo koud..." Nu niet, het is eerder warm voor de tijd van het jaar, en het ziet er steeds meer naar uit dat we weer eens geen winter gaan hebben. Voor mij niet gelaten, bespaar ik netjes op de mazout. Heb je er op gelet dat men zingt "Het miek er..." In die tijd was maken nog een sterk werkwoord. Nu is maken een zwak werkwoord geworden, nu ja, wat ze tegenwoordig maken is niet veel soeps meer, vandaar wellicht dat zwakke?

(In het Oudenaardse dialect hoor je nog dat geven vroeger ook veel sterker was, daar zegt men nog gegoven... Maar ja, geven gaat ook al achteruit hé)

Ach, ik moet eens leren mijn rond dwarrelende  gedachten in toom te houden. Maar ja, de winterperiode met zijn donkere dagen, de feestperiode, het schoolverlof, de rustdagen en vakantiedagen... het is een periode waardoor je uit je gewone doen bent, ook al doe je niet echt mee met die heisa.

Anny doet de rolluiken omhoog, het is halfnegen, maar het is nog donker buiten...
In het zwart zie ik de witte vlekken van de bloeiende camelia... Helemaal uit zijn doen. Net zoals de mensheid...
Vrede op Aarde, 't Belgiekske koopt oorlogstuig als kerstcadeau voor Europa...
djudedju

tot de volgende ?

Hoest

Mijn valling komt los, en nu en dan zit ik hier te hoesten dat de tranen uit mijn ogen lopen en het snot uit mijn neus. Ik zweet er van, en mijn hoofd doet pijn van de inspanning. Maar 's nachts slaap ik als een roosje. Gek.
't Zal wel aan mij liggen, en wellicht zal er gedeeltelijk een prikkelhoest bij zitten, want als ik druk bezig ben, dan heb ik het niet of veel minder.

Zenuween zouden ze hier zeggen... Met nadruk op ween.

Buiten ziet het er goed uit, het is vandaag redelijk klaar, ook al is het geen open hemel. Gisteren was het gans de dag veel meer overtrokken en bewolkt.

Straks ga ik met Anny naar de kinesist, en daarna gaan we de inkopen voor de ganse week gaan doen, zo is dat ook gedaan. We doen niets speciaals met kerst, dus moeten we ook geen speciale dingen in huis halen... Het is voor ons een week zoals de andere. Met oudejaar komt Veerle met de kinderen en Fre, en pas een heel eind daarna gaan we eens samenkomen met alle kinderen en kleinkinderen samen. Dat wordt steeds moeilijker, je moet met steeds meer rekening houden, zodat we besloten hebben de eindejaarsperiode uit te sluiten, en te kijken in een periode waar alles weer wat rustiger is.

Voorlopig wordt het de laatste beurt bij de kinesist. We gaan eens kijken hoe het gaat, en gaat het niet, dan doen we nog een "kuur" van zes weken... Maar we zijn door de specialist verwittigd dat het een hopeloze zaak is, iets wat haast niet geneesbaar is, en wat telkens zal verergeren door het feit dat ze niet "normaal" meer kan stappen door de rugpijn met uitstralingen in de benen... We zijn er goed mee.

Maar we leven nog. Gisteren is de sociale assistente van de mutualiteit langs geweest, om te kijken waar we eventueel zouden recht op hebben... Gezien onze penibele lichamelijke situatie. We horen wel van haar.

Ons grootste probleem is in feite de zelfredzaamheid... We kunnen een deel dingen niet meer zelf doen, en moeten hulp zoeken. De Sociale assistente drukte haar verwondering uit dat we nog zo optimistisch waren, ondanks alles wat we hebben aan pijn en klachten. Ik wees haar er op dat het niet helpt om bij de pakken neer te zitten, we moeten vooruit, want niet meer vechten is heel rap achteruit gaan. Ze beloofde alles zo goed mogelijk te bekijken, en na te zien en te zorgen dat we krijgen waar we recht op hebben... Meer kunnen en mogen we niet vragen.

Het is natuurlijk een flauwe troost, maar er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan wij... Maar ergens heb ik het meest medelijden met hen die niet meer vechten, die zich laten gaan... Dat is een snelweg naar het einde !

We blijven bezig, met wat we nog kunnen. De beperkingen zijn geen grens, het zijn alleen omwegen naar andere dingen. Een mens mag zich niet vastpinnen op wat men vroeger kon, dan maak je jezelf ongelukkig. Je moet binnen je mogelijkheden doen wat je wel nog kunt.

Als ik ga vissen, wat ik dolgraag doe, dan heb ik steeds meer schrik dat ik een grote aan de haak zal slaan, want daar weet ik dat ik soms over de grens van mijn kunnen ga... Soms doe ik dan mezelf te veel pijn om nog leuk te zijn. Ik weet dat zowat alles wat we doen een keuze is: "Hoeveel pijn is dat waard", maar soms ga je echt te veel over de grens, en dan zit de kans er in dat je weer met vastzittende pijn komt te zitten, en een hele tijd haast niets meer kunt... Ik weet dus dat de tijd nabij is, dat ik niet meer op karper ga kunnen vissen, maar dan blijf ik op bliek gaan ! Zie je, dat is de manier waarop we eigenlijk alles afmeten... en toch actief blijven.

Ik wens je uiteraard geen ziekte of pijn toe, maar ik wens je wel toe, mocht je ooit ziek of gehandicapt worden, toe dat je ook de spirit behoud om bezig te blijven en blijft vechten !

Tot de volgende ?

zie ik de lichtjes...

Vorige week reed ik door de stad, toen het al donker was...
Heb je ook al de feestverlichting gezien, in uw stad of gemeente ?
In Mater hebben wij alleen een verlichte bril (Van het wapenschild van Oudenaarde), maar in de stad hangt het vol met mooie verlichting.

Met de prijsstijging van "den illentriek" zal dat wellicht het laatste jaar zijn dat je daarvan kunt genieten. Van mij hoeft het er echt niet te hangen.
Ik zie weinig feestelijks in die kunstmatig opgepepte boel waarmee ze ons om de oren slingeren.
Hele dagen zien we allerlei filmpjes en beelden en folders en kaartjes om u aan te moedigen tot het kopen van... het eten van... het eten bij... het feesten bij... het drinken van... en ga zo nog maar eventjes door. Ik heb het dan nog niet eens over de diepzinnige psychologische verhalen die uw vrouw er van moeten overtuigen dat de aankoop van een stofzuiger door uw eega wel degelijk een teken van liefde is...

In de bus vind ik pakken kaartjes van mensen die na een maand of wat geleden stil te staan bij de doden, nu ook eens willen stilstaan bij de levenden. Bij de doden gaan ze nog even op bezoek, bij de levenden sturen ze een kaartje. Ik weet wel, ze menen het niet zo, het is een blijk van sympathie, het is goedbedoeld, maar nu en dan ben ik een zwartstezwartkijker...

In ons aller parochieblad vind ik meerdere slogans en artikeltjes om de bezitters van een wagen op te roepen om anderen mee te brengen naar de mis... de Kerstmis. Dit is nieuw, en komt door het sluiten van ettelijke kerken. Wie nu nog naar de mis wil, moet soms vele parochies verder zijn heil gaan zoeken. (In dit geval is dat voor hen een letterlijk te nemen zin).

Jààààààààààààààààren geleden, toen ik nog gezond was van lijf en leden, stond ik verbijsterd te kijken naar de gesloten kerken in La Douce France... Dat was toen nog ondenkbaar in het katholieke Vlaanderen. En ik vertelde dat ik soms het gevoel had ergens in de brousse te zitten, wachtend op de komst van de missionaris... Nu is het hier net zo.

Toen ik kind was, waren er kerken met één pastoor en wel drie onderpastoors... Nu heb je zeventien kerken die het mbataklanoeten stellen met één pastoor. Wij konden kiezen tussen de vroegmis over een hele gamma andere missen tot en met de slapersmis om 11 of zelfs om halftwaalf... Nu is je keuze veelal bepaald door bereikbaarheid, en past het uur niet, dan heb je pech.

Oudere mensen vertellen dat ze nu de zondag kijken naar de mis op tv... Hoelang zou die er nog zijn? Want als de groep gelovigen, kijkers steeds kleiner wordt, zal dit programma sluiten om reden van "niet-rendabel"... zoals zoveel andere dingen.

Ik heb de ontwikkeling meegemaakt van kerstfeest, als een familiefeest, waar we knus bijeen zaten, eens lekker aten, en dan met zijn allen naar de nachtmis gingen. Nu gaat het hem veel meer over het feestmaal en de pakjes dan over het kerstfeest... Eindejaarsfeesten, een soort feestmarathon. Wie houdt het uit, lichamelijk en financieel ?

Het enige wat voor mij nog echt waarde heeft, is dat we op die manier nog eens echt met heel het gezin, kinderen, kleinkinderen en heel de bataklan samen kunnen zitten. We eten samen (en dat is veel belangrijker dan wat we eten), en zijn weer voor een keer een echt gezin. (We missen er wel onze Koen, maar daar is niets aan te doen, in gedachten nemen we hem er ook bij)

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat vroeger de familiegeest sterker was dan nu. Maar ja, vroeger woonden we haast allemaal in dezelfde stad of hooguit een stad verder. Nu in de moderne economie is dat niet meer het geval. Kijk eens in je straat, en als je de mensen al kent, hoeveel zijn er nog die echt in de gemeente wonen waar ze ook opgroeiden?

Het is allemaal zo anders.
Nee, niet slechter of beter, anders... En we leven anders, veel meer naast elkaar.
Dat komt mede door de mogelijkheden van deze tijd...
Vroeger moesten we naar de buur om hem iets te vragen, nu sturen we een sms-je...
En kijk naar dat tafeltje waar jonge mensen bijeen zitten, lekker in de zon, met een glaasje wijn... Allemaal gebogen over hun smartphone... Zouden ze zo met elkaar praten?

djudedju

tot de volgende?

winter

We zijn vandaag winter... De kortste dag van het jaar...
Ik weet het wel, het voelt niet als winter, en om een of andere reden deert mij dit jaar de duisternis niet zo erg als anders... Tenzij ik er door moet met de auto. Ik heb een hekel aan het rijden in het donker.

De laatste dagen hoorden we - jammer genoeg - weer van fietsers die doodgereden werden...
Daarbij moet me iets van het hart.
Wie als voetganger of fietser de baan op gaat in duister weer, zou moeten verplicht zijn om fluoriderende kledij te dragen ! Ik heb ooit bijna onze Bart doodgereden die zijn hond aan het uit laten was. Bart in zwarte kledij, met een zwarte hond , en ik met de auto, ik kwam juist uit de bocht en zag pas toen ik al heel dicht was die twee donkere gedaanten...  Ik denk dat Bart ook geschrokken was, want hij reageerde niet op mijn donderpreek...

Stel je voor dat ik hem pas nog een meter of wat later zag, dat ik niet meer kon stoppen, ondanks het feit dat ik niet snel reed... Je mag er niet aan denken. Ooit hoorde ik van een man die zijn eigen kind doodreed op zijn eigen oprit... Het kind had zich verstopt in een kartonnen doos...

Ik heb het hier dus duidelijk over zichtbaarheid.
Ik zag een filmpje, een advertentie, van Volvo, over een nieuwe soort verf. De verf kan overal worden opgespoten, zonder hinder, want hij is onzichtbaar... Tenzij in de duisternis ! Als er een licht op schijnt, dan veranderd de verf plots in een hel oplichtend voorwerp ! In het filmpje bespoten ze fietsen, rugzakken, kledij...
Gek, maar buiten het filmpje zag ik nog niets... Is de verf zo onmenselijk duur, of is anonimiteit, onzichtbaarheid zoveel belangrijker dan veiligheid?

Trouwens, hoe onzichtbaar zijn we nog?
We zouden in ons land voortdurend in de gaten worden gehouden door meer dan 300.000 camera's... Ik weet niet of dit alleen de openbare camera's zijn, maar ik vermoed van wel, want als men de camera's op opritten, in winkelruimten, in banken... gaat meetellen, dan zijn er wellicht nog veel meer elektronische ogen die je in de gaten houden ! En dan spreek ik nog niet van al de sporen die je bewust of onbewust gaat achterlaten, dagdagelijks... Betalen met de kaart, bingo! datum, uur, tijd en plaats zijn bekend. Telefoneren, sms-en met je smartphone, met je gsm... Allemaal sporen.

Eigenlijk snap ik het niet goed dat ze zo lang moeten zoeken naar die verdachten van de terroristische aanslagen in Parijs... Er zijn zelfs al verschillende programma's die mensen kunnen herkennen in de menigte... Ze moeten die programma's toch ook wel kennen bij de politie? Of lopen die echt hopeloos achter ?

Nog nooit heeft men meer gezeverd over privacy, en nog nooit is er minder privacy geweest. Je kunt op geen enkele normale manier nog te weten komen waarheen je vriend Jan is verhuisd, als hij er niet op dacht je te verwittigen... Tenzij misschien, die gemeenschappelijke vriend wel weet...  Vragen op de dienst bevolking is niet toegelaten, dat gaat in tegen de privacy... Als wij, van Ziekenzorg, niet toevallig horen dat x zwaar ziek is, dan komen wij het gewoon niet te weten, want dit zijn vertrouwelijke gegevens, en die dienen tot bescherming van de levenssfeer... Toffe sfeer als je zo veroordeeld wordt tot eenzaamheid !

Eigenlijk hebben we het nog steeds over zichtbaarheid...
Waarom gaat Jan niet meer werken? Hij ziet er toch niet ziek uit ?
Soms zien wij ook niet de echte werkelijkheid, en hier helpt geen fluo-vestje of Volvo-verf...

... en soms willen wij niet zien... Willen we niet zien dat er ergens leed is, miserie...

Mijn hekel aan duisternis gaat niet alleen over de donkerte van de winterperiode, mijn hekel gaat vooral naar het donker waarmee wij zelf de dingen omhullen die we liever niet zien, niet horen...

21 december, winter, een paar dagen voor Kerstmis ... Feest van het licht.
Geen toeval als je het mij vraagt.

tot de volgende ?

vliegen

Ik zou willen vliegen... Niet hoog, 10 centimeter is me al meer dan genoeg, want ik heb wat hoogtevrees. 10 centimeterkes, juist genoeg om de grond niet meet te voelen, om te zweven, om geen druk van mijn lijf meer te hebben op die pijnlijke plaats in mijn rug, en in mijn voet...

Maar ja, zo kun je niet buiten !

Het minste windje waait je weg, en altijd in de richting die je net niet wou ! Je zou grabbelen naar iedere lantaarnpaal of de takken van de bomen... maar de speelse wind jaagt je juist wat te veel naar rechts of naar links, en zie, daar komt een vrachtwagen, die wanhopig met zijn koplampen naar je seint van "Ga weg !" in een soort dreigende morse.

Nee, ik zou heel mijn weg een soort reling moeten kunnen vasthouden... en dan kun je hoogstens één blokje om !

Nee, zet me waar weer met die pijnlijke voet (en) op de grond... Laat me dan maar weer de pijn voelen in voet en rug. Maar dan weet ik tenminste waar ik naartoe wil, ook al raak ik wellicht niet zo ver.
"Weet je nog, mama? Weet je nog hoe we de rugzak aangespten, jij ene van zowat 12 à 13 kilo, ik ene van 16 à 18 kilo... En daar trokken we mee door Haute Auvergne, bergop en bergaf, stonden we onder de beroemde brug waar Eifel zijn roem aan te danken had (Garabit), waardoor hij de kans kreeg die toren te bouwen in Parijs... We zagen over die brug een trein, heel traag en heel behoedzaam rijden... Nu nog steeds, nar al die tijd."

"Nu kunnen we -zelfs zonder die rugzak- niet eens een tochtje doen van een kwart van wat toen een dagetappe was..."

Ik buig het moede hoofd, en blader door het fotoboek, met het verslag van de tocht van toen... De foto's doen me wegdromen, ver buiten het kader van het beeld... Ik zie de mensen weer die we ginder ontmoetten, één keer, leuk en aangenaam, maar wetende dat het éénmalig was. De klagende boer (ook ginder ver klagen boeren altijd), de vrolijke opa met zijn zelfgestookte alcohol ("Combien de dégrés?" "Cinquantecinq, soixantecinq..." met dat leuke accent van de Languedocienne... Ik hoor het warempel weer.

Ik zou willen vliegen... Naar het verleden, weer genieten van al die dingen van toen, me weer kunnen boos maken, weer kunnen vechten, weer kunnen lachen, weer kunnen spelen, weer kunnen fluiten naar de meisjes... van hoog, onzichtbaar hoog uit de lucht, veilig om het niet echt weer te moeten doen, om niet echt weer ziek te moeten zijn, niet echt weer te moeten wenen van de pijn van de rammeling die ik kreeg, niet weer te moeten ...

Nee, het lijkt wel of er ook in het verleden een wind waait, die je niet altijd toelaat te dwalen waar je dwalen wil... Die je er op wijst dat het toen echt niet allemaal mooi en goed was, en dat het echt niet beter was dan nu... De rugpijn waren toen kopzorgen, pijn, onmacht, oeverloos vechten voor alle en nog wat... Dingen die je liever niet herinnert... Dingen die je liever niet meer zien wil, beleven wil...

Laat mij maar hier, met de pijn in mijn voet en de pijn in mijn rug... Ik herinner me dingen die véél erger waren...

Ik sta voorzichtig op, zet mijn voet neer zodat ik de knobbel zenuwen het minst voel, hou mijn rug zo dat ik hem het minst voel en stap zo dat het het minst... Maar ik stap nog, ik leef nog, ik lach nog - ik lach zelfs met mijn eigen ellende... Ik ben content, en we houden elkaar eens vast, lachen eens "Ziet ons eens gaan, precies Manten en Kalle !" We lachen en doen voort.

zonder zweven.

tot de volgende ?

kippen?voer

Gisteren ben ik twee zakken kippenvoer gaan halen.
Straks gieten we deze zakken in een ton, met deksel er op, zodat het eten onbereikbaar is voor muizen en ratten.
Toch gaat een behoorlijk groot deel van het voeder naar andere dieren dan mijn kippen !

Als je 's morgens het kippenhok binnengaat, dan hoor en zie je het gefladder van een heel pak vogels: mussen, ringmussen, heggenmussen (vogel van het jaar), roodborstjes en bij echt koud weer komen daar zelfs nog wat merels, lijsters en zelf één keer een koperwiek bij.

Zij komen er schuilen voor de regen en de kou (al is dat laatste dit jaar niet echt nodig). Ondanks het feit dat er een voedertafeltje staat, met heel wat vogelvoeder, vinden ze het kippenhok ook heel interessant.

Als er weer een vogelgriep zou opduiken, dan zou ik de kippenren moeten afschermen, zodat wilde vogels niet meer in de ren (en het hok!) kunnen, want zij worden beticht van het overbrengen van de vogelgriep. Als het moet, dan moet het, maar ik zou er eerlijk gezegd moeite mee hebben die diertjes in de kou te zetten.

- heb je bij dit relaas ook al eens gedacht op de vluchtelingen en daklozen? -

Het prachtige verhaal van de herberg zonder plaats van zo'n tweeduizend jaar geleden, is nog steeds actueel. Jammer genoeg.
Waarom bekijken we dat kippenhok anders dan onze ontbijttafel? Waarom zouden we de dakloze en/of vluchteling geen koffiekoek gunnen en wat warmte? En de mussen van het veld wel?
Gekke mensen.

Ons huis is een soort heiligdom, een plaats waar we niet zomaar iedereen binnen laten, laat staan dat ze aan mijn brood en mijn confituur gaan zitten. Een kippenhok, dat staat toch altijd open, daar kun je de dieren niet buiten houden, dan met drastische ingrepen. In mijn huis moet ik bewust de deur gaan openen. Met andere woorden, ik moet een daad stellen, het gaat niet van zelf.

Ik ken een braaf mensje dat honden red van het euthanasiespuitje, en de lijdende dieren nog probeert een mooi en waardig einde te geven. Dat is een bewuste daad, iets wat niet vanzelf komt, iets waar je veel meer dan je hart moet voor open zetten. Je moet je tijd en wat geld gaan opofferen voor dat lijdende dier.

Wij hebben daar bewondering voor, en voelen veel sympathie voor die dame. Doe het maar eens ! We zien het onszelf nog niet meteen doen.

En moeten we dan niet ergens eerst de reflex hebben om voor onze eigen soort eerst te zorgen, dus voor de daklozen/vluchtelingen ?

De enige godsdienst die we kennen, waar nooit godsdienstoorlogen zijn gevoerd uit naam van die godsdienst, is het Jaïnisme... Voor hen is ALLE leven heilig. De strengste belijders kijken waar ze stappen om toch zeker niet per ongeluk een kevertje te vermoorden, lopen met een mondkapje op om geen vliegje in te slikken.

Alle leven is heilig. Zij zijn louter veganisten, niets dierlijks mag gegeten worden. Voor hen is er dus geen verschil tussen het redden van een hond of een vluchteling: het is leven.

Ik  hou van alle leven, maar als ik een leliehaantje mijn lelies zie opvreten, dan haal ik de spuitbus er bij !

Maar geef toe, het is allemaal niet gemakkelijk... En ik begrijp heel goed dat er mensen zijn die het gezeur over de vluchtelingen beu zijn, en wijzen op het feit dat de daklozen daardoor wat in de vergeethoek sukkelen... Wat ik weiger te begrijpen is dat wij een scheiding maken tussen mensen op basis van huidskleur, taal, godsdienst...
Eigenlijk zijn we een beetje gek. Laatst liepen we op een grote tentoonstelling van vogels. En we keken vol verbazing en bewondering naar de kanarie...  Je hebt rassen die haast zo groot zijn als een kleine zanglijster, en soorten die kleiner zijn dan ons winterkoninkje, soorten waar  pluimen "en frisé" staan, en tientallen kleuren...
Als het over mensen gaat, dan willen we maar één soort, onze eigen soort, eigen kleur, eigen zang...
Gek !

tot de volgende ?

Warm ?

Toen ik gisteren omstreeks 17.30 uur van de vergadering naar huis reed, was het buiten al donker, maar de temperatuur bedroeg nog steeds 15 graden ...
Dat is geen normale temperatuur voor de tijd van het jaar. De weermannen vermoeden, op basis van de huidige weerkaarten, dat we tot eind januari nog steeds geen wintertemperaturen zullen hebben.
Voor mij niet gelaten, het is goed voor de rekening van de verwarming, en minder verwarming is op zich dan weer goed voor het milieu, en een goed milieu is dan weer goed voor het klimaat, wat op termijn zou moeten leiden tot weer normalere temperaturen in de toekomst.

Maar dat is allemaal toekomstmuziek... en wie weet hoe het allemaal evolueren zal...

Maar nu is het (te) warm. Op tv zagen we warempel mensen op terrasjes zitten met een ijsje... En straks gaan ze voor de zwembeurt van de ijsberen ijsblokjes moeten in het water doen.

In de tuin bloeien er nog steeds fuchsia's en verschillende lentebloemen komen al in bloei. Onder meer op de camelia bespeurde ik al een bloem !

Twee jaar geleden hadden we ook geen winter, dan bleven de fuchsia's heel de winter door bloeien. Wie nu nog niet gelooft dat er iets aan de hand is met het klimaat, die is ziende blind.

En toch... Als je met Jan met de pet praat, dan zijn er nog steeds die weigeren te geloven dat er iets aan de hand is.

Natuurlijk is het voor ons niet mogelijk om de gevolgen van de klimaatsverandering in te schatten. We horen allerlei elkaar tegensprekende berichten, maar wat mij het meest overtuigt, dat zijn de beelden die ik zag van die eilanden ginder ver, die steeds meer van hun grond zien verdwijnen door het wassende water. Als het water daar stijgt, dan stijgt het hier uiteraard ook, alle oceanen hangen immers aan elkaar, en je kunt niet de ene oceaan laten stijgen terwijl je de andere doet dalen. Deze zin klopt niet helemaal, want je moet rekening houden met het feit dat de aantrekkingskracht van de aarde niet overal even groot is. Op de oceaan kan het water op de ene plaats een meter of meer hoger zijn dan op een ander gebied. Ook de getijden moet je in kaart brengen, en daar moet je dan rekening houden met de maan... Maar globaal gezien stijgt het water, want je ziet die mensen hun grond verdwijnen in zee.

Men spreekt nu van een vluchtelingenprobleem, maar als er gebeurt wat men verwacht, dan zijn er straks 250.000.000 klimaatvluchtelingen ! Dat is heel wat anders dan wat we nu kennen tengevolge van de oorlogen.

Het is dus ook in ons profijt dat we zelf ook proberen bij te dragen aan een beter klimaat, aan minder vervuiling.

Zorg dat je verwarming goed is afgesteld, dat je wagen goed is afgesteld, en als je een nieuwe wagen moet kopen, ga dan niet voor een SUV, maar kijk naar de wagens die minder vervuilen ! Tenslotte dient een wagen om je van a naar b te brengen... en dat is aales. Of het dan een grote auto of een kleintje is, heeft eigenlijk weinig belang, tenzij je een groot gezin hebt, of materiaal moet vervoeren.
Probeer plasticverpakkingen en draagtassen te vermijden... en zo voort...

Tot de volgende ?