de langste maand

Voor mij speelt het geen rol meer, maar voor wie nog werkt: oktober is de langste maand van het jaar !
Misschien heb je er nog niet bij stil gestaan, maar oktober telt 31 dagen, en er zit nooit een feestdag in ! Heel soms wordt er verlofdag opgespaard, om met de feestdag van 1 november een brug te maken, maar dit jaar valt 1 november op een zondag... Misschien kun je die opsparen om met een verlofdag er bij een lange brug te maken met 11 november???
Maar oktober blijft dus de langste maand om te werken...

In januari, maart, mei, juli, augustus, oktober en december zijn er 31 dagen, maar oktober is daarvan de enige waar je nooit een feestdag in hebt... Dus is en blijft het de langste maand om uit te werken.

Als gepensioneerde is oktober ook een rotmaand ! Het is de eerste maand waarin de dagen werkelijk kort worden (en het donker zijn heel lang duurt), bovendien is het ook de maand waarin ze ons dwingen om op "winteruur" te gaan leven. Waardoor niet alleen de kippen van slag zijn, maar wij ook. Het vergt van ons oude lijf een inspanning om te wennen aan het andere uur om op te staan, slapen te gaan en te eten. Kortom, oktober is een lastige maand !

Zelfs de herfstvakantie heeft men pas in november (2 tot 8 november)... Voor veel grootouders is dit ook nog eens een periode waarop de kleinkinderen hen de hele dag mogen bezighouden. Zolang het nog van die hele kleine, knoddige, lieve, baby's of peuters zijn, is dit aangenaam. Je kunt er niet genoeg van krijgen om die kleine brokjes leven van je eigen bloed in de armen te nemen en te knuffelen...

Maar als ze bij je worden gezet als ze een stuk ouder zijn, en al wat kuren van de puberteit beginnen te vertonen, dan zijn het vreemde wezens van een andere planeet, die dingen doen waar je niets van snapt, hele dagen lopen te prevelen in een platte GSM, of met de duimen geheimschrift produceren op dat piepkleine schermpje, met afkortingen waar je niets meer van snapt. Als jij poogt te sms-en, dan heb je het gevoel dat je vingers altijd veel te dik zijn, moet je voortdurend weer corrigeren, en zij  lijken met hun duimen over de toetsen te vliegen, en het lijkt wel of zij nooit ofte nooit een letter mis zitten ! Ze zijn niet meer van deze aarde, toch niet van de aarde die jij kent, de aarde waar jij bent opgegroeid en oud geworden...

Als ze op school zitten, dan kun je hen niet meer helpen, want ze leren andere dingen, en de dingen die je wel kent, leren ze op een andere manier. Ze leren de tafels van vermenigvuldiging niet meer van buiten, ze leren zelfs nog amper een gedicht. Maar met een computer zijn ze als het ware grootgebracht.

Als ze met een groep bijeen zitten, dan zitten ze niet - zoals jij vroeger- met elkaar te praten en te lachen en te duwen, nee, ze zitten naast elkaar, zwijgend, elk met zijn gsm in de hand, te sms-en... Nu en dan tonen ze elkaar een ontvangen berichtje en lachen of reageren boos. Ergens voel je dat aan als een geluk, want geef toe, heel even dacht je dat ze naast elkaar zittend, naar elkaar aan het sms-en waren... (djudedju !)

Dat zijn de momenten waarop je je pas oud voelt, als je de confrontatie aangaat met je nageslacht... Onlangs gaf ik er eentje nog een oud leerboek van toen, Fysiologie, en dan kreeg ik de reactie "Opa, jullie hadden het gemakkelijk in jullie tijd, jullie leerden de Nederlandse benamingen, en wij moeten alles in het latijn leren. Je troost haar dan, en toont haar aan dat die woorden ook een betekenis hebben, en dat je op de duur die onderdelen van woorden of woorden terugvindt, en zo ze haast even makkelijk leert kennen en begrijpen als waren ze in het Vlaams... Ze knikt dan wijs. "Opa, in mijn eerste toets had ik 31 op 33 !"... Je toont je bewondering en zwaait met lof... Je kleindochter is een nijvere studente, iemand die je vroeger een blokbeest zou genoemd hebben, maar ook dat ligt ver, heel ver achter je, ook al lijkt het nog gisteren.

Nee, ik voel me niet oud, maar soms, als je tussen die jonge bende...
djudedju

tot de volgende ?

tehuis

Ze zaten in de haast lege cafetaria, recht over elkaar, elk aan een korte zijde van dezelfde tafel. Alle twee waren ze patience aan het spelen.
Ingespannen tuurden ze naar de kaarten, nu en dan een kaart vast pakkend om hem wat dichter bij de bijziende ogen te houden. Heel voorzichtig pakten ze nu en dan een rij kaarten op, om die op een andere rij neer te leggen.

Hij had een oude pet op, wat groezelig, die schuin op één oor rustte, de andere had nog al zijn haar, ook al was het sneeuwwit geworden.

Zuchtend raapte die met de pet zijn kaarten bijeen... " Moet ge ook koffie?" De andere bromde bevestigend. Pet schuifelde naar de hoek van de zaal, stopte wat centen in het machine, zette een bekertje op de plaats en drukte op de knop. Ondertussen keerde hij zich weer naar zijn gezel... "Moet je melk?" "Nee, maar wel suiker..." "Suiker is slecht voor je..." bromde pet.

Hij schuifelde voorzichtig, de bekers in beide handen houdend, weer naar de tafel. Zette de bekers neer, en haalde uit zijn broekzak het zakje met suiker.

"Wanneer moet jij naar de kine ?" "Ten tienen..."... "Moet jij vandaag ook?" De ander schudde het hoofd.

Het was weer stil, een pauze waarin ook de ander zijn kaarten verzamelde, en het pak voor zich legde. "Jaja..."
Pet bromde eens terug.
"Ga je vanmiddag mee met de wandeling?" "'k Weet het nog niet, het ziet er maar raar weer uit..." "Op de tv hebben ze droog weer voorspeld..."
"Pien, dat was een weerman ! Zijn weerbericht was er wel dikwijls neven, maar je kon nog eens lachen ! Diene Frank is maar ne droogstoppel!"
"Ja, Pien, met zijn grote bieten en zijn rare wortels... Hij had altijd wel iets om over te lollen..."
"Mijn kleinzoon heeft er nog les van gehad, wist je dat Pien leraar Wiskunde was ? 't Was nog ne viezen ook, zegt mijn kleinzoon..."
De ander knikte... "Ja, op het scherm zijn ze allemaal lief en gezellig...'t Is cinema hé !"

Ze nipten voorzichtig eens aan de koffie, proevend of het niet meer te heet was...Pet slurpte wat.

Ze dronken in stilte, je hoorde alleen nu en dan wat geluid van het slurpen, en het zachte geschuifel van het sloefen als ze hun voeten wat verzetten.
"Jaja..."
Pet knikte en zei ook "Jaja..."

Toen de koffie op was stond pet recht:" Ik ga naar de kine..." "'t Is nog vroeg !" "Ja, maar misschien is Maurice weer ziek, dan kan ik vroeger..." "De ander knikte "Jaja, Maurice, hij gaat het niet lang meer trekken." "We hebben er al veel zien gaan..."
... Pet schuifelde weg, naar de kine... De ander legde traag en bedachtzaam zijn kaarten, één voor één op de juiste rijen, zorgvuldig iedere kaart betastend, om zeker te zijn dat het er maar een was...
Hij leunde iets achterover, en bekeek de kaarten...

't waren lange dagen, en toch leek ieder jaar korter dan het vorige.
't Was veel beter toen hij nog thuis was, bij zijn vrouw, maar toen zij gestorven was, hadden de kinderen hem hier gebracht... Er was niemand die hem kon verzorgen en oppassen.
Hij moest pissen.
Dat verdomde prostaat ook...

tot de volgende ?

televisie ?

De VRT (ik noem het nog steeds BRT, maar dat heeft meer met mijn leeftijd te maken dan met mijn ideeëngoed) moet besparen...

Weet je, ik lig daar niet wakker van...
Ik lig er wel van wakker dat men dan zegt dat bij de zaken die behouden moeten blijven het nieuws moet zitten...
Want daar lig ik nu al wakker van, dus dat zou ik liever kwijt zijn dan rijk.

Nee nee, ik ben niet de mens die niet wil weten wat er op onze aardkloot en vooral in ons koninkrijkje bij de zee allemaal gaande is, maar wat we horen op tv, of radio lijkt me steeds meer en meer beïnvloed door de politiek en de lobby's...
Met andere woorden, we horen niet de waarheid, maar een sterk gekleurde versie.
Dat is geen nieuw fenomeen, maar ik heb de indruk dat het steeds erger en erger wordt. Op een gegeven moment begon ik me zelfs af te vragen of ik niet beter "Het Nieuws" zou vermijden en bannen uit het pakket van de dingen die ik wel eens beluister en/of bekijk. Maar dat is ook geen oplossing. Je komt het meest te weten als je veel tijd hebt, en een heleboel nieuwszenders gaat beluisteren... Rekening houdend met het land en zijn politiek. Je komt al heel wat genuanceerder aan nieuws als je binnen ons landje luistert naar de Vlaamse en Waalse zender. Daar hebben we alvast wat de regionale politieke bevoegdheid, een andere regering, van een andere politieke strekking.

Maar er blijft een probleem: ze liegen allemaal... Dus krijg je de moeilijke taak om uit al die leugens de waarheid te puren... Maar zelfs dat is haast onmogelijk, want je bent zelf niet neutraal, niet onbesmet door proposities. Je hebt dus zelf de neiging de zaken te horen en te interpreteren, zoals jij ze wilt horen...

Maar het blijft een feit dat de nationale zenders, van welk taalgebied dan ook, en commercieel of niet, ons allemaal willen opzadelen met HUN interpretatie van HUN werkelijkheid. Maar ze doen nog meer ! Ze proberen ons ook in bepaalde richting te sturen ! Hier in Vlaanderen moet je eens gedurende een maand chronometreren hoelang ze een bepaalde politieke groep als partij of via een van hun coryfeeën op de voorgrond zetten. Let wel, je moet zowel de negatieve als de positieve berichten bij elkaar optellen, want in het reclamewezen is het van geen belang of een bericht goed of slecht is, zolang je in de publieke belangstelling wordt gehouden, blijft men je naam onthouden...
Je zult zien dat de ene figuur er veel meer aandacht krijgt dan de andere, en dat men die steeds weer in de schijnwerper plaatst, ook al zou het maar zijn om een aquarium in de zoo te openen of een ander triviaal iets.
Met andere woorden, men kleurt niet alleen het nieuws, nee, men gaat verder ! Men voert in werkelijkheid ook nog eens publiciteit voor een of andere partij of partijfiguur. Men plugt die in het collectief bewustzijn.

Ook de manier waarop men iets verwoord heeft belang. Je kunt bij de introductie van een nieuwsfeit ook al een bepaalde sfeer scheppen door de woordkeuze tijdens de inleiding.

Maar nogmaals, we zijn zelf ook helemaal niet neutraal, en evenzeer geneigd er onze waarheid uit te puren, of ons te ergeren omdat ze niet onze overtuiging propageren.

Om dit te illustreren stel ik een kleine denkoefening voor... Stel dat de tweede wereldoorlog gewonnen was door Nazi-Duitsland... Hoe zouden de geschiedenisboeken er dan uitzien? Denk je dat men dan de holocaust zou vermelden, en zo ja, hoe zou ze verteld worden?

Daar raken we nog een heikel punt aan: het recht van de sterkste. Dat is eigenlijk geen recht, meer zelfs, als we eerlijk zijn, dan hebben we diep in ons binnenste meestal sympathie voor de underdog, maar de sterkste is en blijft de sterkste en eist vanuit die positie voordelen op. Voordelen waarbij ook zijn waarheid zit.

Neutraal nieuws zou zich moeten beperken tot een droge opsomming van feitelijkheden, zonder achtergrond, zonder duiding, zonder interpretatie... en zelfs dan zou het moeilijk zijn en blijven om de feiten als dusdanig weer te geven. Een beetje zoals het glas is halfvol/halfleeg... In feite zeg je twee keer hetzelfde, en het juiste feit, maar toch zit in het woordgebruik al een duiding...

Niet makkelijk... Maar men zou kunnen beginnen met alle politici uit de beheerraad te smijten, met de benoemingen niet te laten gebeuren door politici op basis van politieke motivatie... We zouden wellicht al een stuk op de goede weg zitten...

tot de volgende ?

Global Position Slappe lach...

Ik had een GPS, waar ik heel tevreden van was, een TOMTOM, met een groot goed zichtbaar scherm. Het ding had een waarborg van twee jaar... Na twee jaar en 5 maanden is het ter ziele gegaan. Dus een nieuwe GPS, want gaan rommelmarkten zonder GPS, met Anny met de kaartenboek in haar handen, dat is een regelrechte ramp, en aanleiding tot het bij ons zeer uitzonderlijk ruzie maken. Nu ja, ruzie is een groot woord, maar we waren toch iedere keer weer minder goed gezind na vijf keer stoppen, zelf de kaart in handen nemen... en "Zie je dat niet !"...

Nu kocht ik een nieuwe GPS, geen TomTom meer ! De man in de winkel raadde ons een Garmin aan, weer eentje met een groot duidelijk scherm...

Woonplaats ingebracht, land, taal? Nederlands...
En daar begon het onheil !!!

De GPS bezorgde ons haast ongelukken ! Ja, in het meervoud !

We wilden naar de rommelmarkt in Oeudeghien, een deelgemeente van Frasnes... Dat zijn gemeenten hier vlak bij, net over de taalgrens, voor een beetje schutter, een boogscheut ver...

De ramp begon toen de lieve damesstem on zei dat we de richting Frasnes moesten nemen. Voor wie niet uit de streek is, is het soms eens nadenken hoe je die Franse namen moet uitspreken, maar het is dus Fran'... Heel simpel, heel kort. De dame zond ons echter naar Frass nis... Of gewoon, hoe je Frasnes uitspreken zou, als je er helemaal geen benul van had dat we in een Franssprekend gebied zitten. We misten haast de bocht van het lachen !

Toen we naar de rue de pommiers moesten, kon ik niet meer... Ik moest stoppen om de tranen van het lachen van mijn brilglazen te halen... ruu des (zoals in :Des morgens als het regent) pommiers (zoals wij spreken van pompiers, maar dan zonder de tweede p)...

Eerlijk, wij hadden op den duur geen aandacht meer waar we heen moesten, maar hoe de stem het zou verhaspelen... Niet te doen !
Ondertussen kreeg ik de tip dat ik het ook op een Vlaamse stem kan zetten, en zelfs - mocht ik dat willen- een West Vlaamse stem....

Ik weet nog niet of ik dat wel zal doen... Humor is een kostelijk goed !

We zijn veilig in Oeudeghien geraakt, hebben er lekker geflaneerd op de rommelmarkt, weer eens kunnen babbelen met de marktkramers, dankbaar omdat ze haast allemaal proberen Vlaams te praten, en ondertussen zelf mijn Frans weer wat oppoetsen...Want er zit sleet op... Ik kocht er een latje om onderlijntjes op te plaatsen... Jaja, ik weet dat dit voor de meesten koeterwaals is, maar voor de meeste vissers zal dit heel duidelijk zijn ! Er bestaan een soort latjes, die heel handig zijn om onderlijntjes  (het onderste deel van een vislijn) op te bewaren. Deze latjes zijn echter in de handel niet meer te krijgen... (Wat goed is en lang mee gaat, dat maakt men niet meer, zie de historie hierboven !), dus iedere keer als ik op een rommelmarkt zo'n latje zie, koop ik het, is het niet voor mezelf, dan wel voor een of andere vissende vriend.

Ik ga het vandaag mee nemen, want we gaan vissen, met een man of drie, bij Jo in Wannegem-Lede. Ik ga straks mijn mengsel maken om weer karpers te proberen aan de haak te krijgen... Maar het zal wellicht nooit meer lukken om er 8 op een namiddag te vangen !

Morgen hoor je het wel...

tot de volgende ? (op de foto: de Rue des Pommiers...)

Goud !

Vanmorgen is heel mijn wereld gedoopt in goudverf !
Er hangt een zweem van nevel over de velden, en de zon verandert dit in een doorzichtige gouden sprei. Mooi !
Er is geen devaluatie meer, de wereld lijkt opgewaardeerd, de goudstandaard is allesbepalend !

Rechts in de hoek van het raam kan ik niet kijken, daar zit de zon, nog heel laag boven de einder, zijn gouden verf over de wereld te gieten. Het blinkt zo fel dat ik er niet kan in kijken, de goudpot is onbereikbaar.

Hier dichtbij is mijn linde gewoon linde gebleven, maar de bomen ginder ver, hebben een laagje goud op de bladeren. Gek, ik weet dat, als ik daar naar die bomen ga, het goud er niet meer is.

Het mag dan een optisch verschijnsel zijn, het is mooi !
Net voor de wereld in het donkere van de winter verdwijnt, krijgen we nog even een laatste stuiptrekking van wat ooit de zomer was... Weliswaar in veel kortere dagen, maar soms met die heerlijke gouden nevel over de wereld. (Gevaarlijk rijden met die laagzittende zon !)

Volgende week is het alweer oktober... Ik zag al een reclame over de herfstvakantie (ik moet nog wennen aan het feit dat de scholen al weer begonnen zijn, en ze spreken al weer van vakantie ! djudedju) In de winkel zag ik warempel al weer de eerste chocoladen sinterklazen liggen.  Allemaal voortekenen van de winter met zijn lange duistere nachten en korte, amper lichte dagen.

Maar nu, nu is de wereld mooi !
Dus niet denken aan de winter, denk aan het nu, aan de gouden velden, de blauwe hemel, van dat tere blauw waar de mensen uit het zuiden alleen kunnen van dromen. Hun blauwe hemels zijn veel blauwer, hebben niet dat tere, dat poëtische. Onze luchten zijn haast wit, met een zweempje blauw er in, vlak voor zonsondergang kun je soms een heel palet aan kleuren vinden in onze hemel, maar allemaal zo teer, zo breekbaar... Ik verwonder me altijd een beetje dat fotografen zo'n heisa maken van zonsondergangen met veel felle roden en felle gelen... De mooiste zonsondergangen zijn die met die tere tinten, haast een uitdoven van het tere licht waardoor zwemen van esmerald, goud, albast, en wit-overgoten indigo naast elkaar en door elkaar lijken te liggen als marmer, mooier dan de mooiste marmer die de natuur ons bieden kan.

Soms heb ik de indruk dat fotografen en schilders zich verliezen in felle kleuren en vergeten hoe mooi een kleur kan zijn, als hij amper zichtbaar is...

De wereld is vol met kleuren en geuren... Als de mens de boel niet vervuilt en verziekt ! Als men de mensen niet bedriegt en beliegt, als men ons niet beliegt met valse gegevens over uitstoot van je wagens, als men ons nooit de volledige waarheid vertelt, als men niet voor iedere waarheid er twee andere naast zet, die helemaal anders zijn... Als men  het onmogelijk maakt nog klaar te zien, waarheid te zien...

... dan krijg je een wereld van alleen maar felle kleuren, alleen maar zwart en wit, alleen maar scherpe tegenstellingen. Dan krijg je een wereld van onverdraagzaamheid, dan krijg je een wereld van vastgeroeste ideeën, die eigenlijk niet meer je eigen idee zijn, maar de ideeën die je ingestampt krijgt, vergiftigd door media die je geest infiltreren met het vergif van de partij die best betaalt... Dan wordt het onmogelijk om de waarheid te zien tussen alle leugens en verdachtmakingen van deze wereld.

Dan wordt het moeilijk om het goede nog te vinden.
Het goede in de mens wordt vergiftigd door het vervormen van de waarheid in een ondoorzichtig web van leugens. Het milieu is ziek door sproeistoffen, uitlaatgassen, reinigingsmiddelen... de mens door het sluipend vergift van de leugen.

Heel de wereld is ziek

                                     wij zijn ziek.

tot de volgende ?

en het licht scheen in de duisternis

Vanmorgen, ik sta altijd als eerste op, maar dan ga ik eerst turnen, dan mij wassen en dan maak ik de bedden op en doe mijn kleren aan... "Dju, het is nog donker als ik opsta !" "Ja, nog een beetje en we kunnen de rolluiken nog wat dicht laten als ik (Anny) opsta!"
Volgens seniorennet stond de zon vandaag op om 7.31' uur... Het licht is er wat vroeger, komt voor de zon uit over de einder gekropen, maar met de bewolking klopt het dus: het is 's morgens nog donker om 7 uur...

En zelfs nu zit ik hier aan mijn pc, onder het licht van de gloeilampen boven mijn hoofd. Van die gekke dingen, die spaarlampen die in een sierlijk krollewietje willen verbergen dat het eigenlijk een soort tl-lampen zijn. (Ik weet niet of dit technisch inderdaad zo is, maar het lijkt er heel sterk op !)

Kortom, we zijn begonnen aan die lange donkere maanden... Het wordt pas laat licht, en al heel vroeg is het donker...

Dat uit zich niet alleen in het aantal lumen, nee, je ziet het aan de samenleving, aan de manier van leven van de mens...

Om 20 uur zijn zowat alle rolluiken al dicht, zijn de mensen in hun coconnetje verdwenen. Hier en daar een uitzondering, die zich niets van de inkijk in zijn doen en laten aantrekt, of iemand die er alles op zet om zijn nieuwe meubels te tonen... Maar om acht uur s' avonds tot acht uur 's morgens gaat de wereld dicht. Je ziet nog wel een wagen voorbij rijden, maar ook die is duister en de mens er in onzichtbaar, onherkenbaar.

We zitten veilig voor alle blikken, in de knusse zetel voor het idiote scherm naar idiote programma's te kijken, en ons te ergeren aan het idiote (Waarom blijven we dan kijken?). We knabbelen aan verboden dingen, chips, kaas, nootjes en drinken een glas wijn of bier. We zitten toch veilig in ons nestje, afgeschermd van vreemde blikken. We voelen ons veilig, warm en ongezien.

Gek eigenlijk, want als je op een zomeravond in diezelfde zetel zit, naar diezelfde tv zit te staren, naar die zelfde idiote programma's, dan zien ze je wellicht ook niet, want in het nog helle buitenlicht, lijkt de inhoud van de huizen in een schemerdonker te zitten... Maar we hebben niet de echte zekerheid ongezien te zijn...

En dan ?

Waarom willen we ons zo graag onzichtbaar maken?
Omdat we dan eindelijk die bovenste knoop van de spannende kledij kunnen en mogen openzetten? Omdat we dan niet echt behoorlijk zitten, rechtop, de benen netjes gesloten, omdat we dan niet in alle vrijheid in onze neus kunnen pulken? Omdat we dan wel dat extra glaasje kunnen drinken, ongezien door vreemden? Omdat we dan onzichtbaar zijn voor allen die op een of andere manier onze meester zijn? Ons bevelen, ons een dieet voorhouden, ons pillen doen slikken, ons voorhouden dat we meer moeten bewegen????

Omdat we eindelijk het gevoel hebben "vrij" te zijn...

Eigenlijk is het allemaal een illusie...

Sta je soms in de file? Op een of andere manier voelt de mens zich in zijn auto ook in een coconnetje, voelt hij zich veilig voor de buitenwereld. Je ziet mensen in hun neus peuteren, je ziet ze gapen en geeuwen zonder het handje netjes voor de mond te houden... Ze voelen zich veilig, beschut in hun eigen nestruimte. Wellicht is dat één van de redenen waarom het zo moeilijk is om ze te verhinderen te telefoneren, te roken in hun eigen veilige mijn-auto-mijn-vrijheid-gevoel.

Waarom doen we dat eigenlijk?
We zouden de vraag ook kunnen omkeren... Waarom leggen we ons van die gekke regeltjes op, die ons verhinderen in onze neus te pulken waar en wanneer we willen?

Conventie, gedragsregels, beleefdheidsnormen... allemaal regeltjes, allemaal dingen waar we op moeten denken, waar we rekening moeten mee houden... Let op !!! Die regeltjes veranderen nogal eens met de plaats waar je terecht komt ! Boeren aan tafel is in sommige landen een vorm van ultieme beleefdheid...
Kortom, we maken ze zelf, die regeltjes. We leggen ze ons zelf op.
Ik raak altijd in de knoop met de beleefde kus als een vorm van begroeting... Waar ik opgroeide was dit ondenkbaar, je kuste niet zomaar ! Toen ik hier kwam wonen, kwam ik in een streek waar men je wel begroette met een kus... Wat zeg ik ? Een kus ? Hier is het er ééntje, daar zijn het er drie, en als mijn Waalse vrienden komen, dan zijn het er vier. Geen wonder dat ik soms in de knoei raak bij al die regeltjes.

Maar sinds een jongedame me, na het zien van de foto in het tijdschrift "Houvast", me een "grote lieve knuffelbeer" heeft genoemd, neem ik dat als een vrijgeleide om de regels toe te passen zoals het mij invalt... Als het een heel mooie dame is geef ik haar 5 kussen. Nah !

tot de volgende ?

Hemel

Heb je dat ook ?
Dat je 's morgens wakker wordt, en niet zeker bent of je droom nu een droom was of een werkelijke herinnering? Zo echt ! Zo reëel !... Verwarrend doordat het zich echt lijk te hebben genesteld in de echte herinneringen... of waren dat ook ooit dromen?

De Aboriginals geloven dat ze leven in een droomwereld, en dat hun dromen eigenlijk de echte wereld vormen. Ik snap precies hoe ze dat zo'n denkbeeld komen !

Vannacht ben ik gestorven, en linea recta hemelwaarts getogen... Even had ik de indruk te horen tot een grote stoet, maar alras snapte ik dat ik gewoon mee zweefde met alle afgestorvenen, die allemaal dezelfde richting uit gingen... Uiteindelijk belandden we in een prachtige tuin, een immens park, waar aan alle planten bloemen stonden, en zaad, en vruchten in alle vormen en kleuren.

De tuin, of het perk, hoe je het ook noemen wilt, was zo mooi, zo heerlijk en de vruchten en zaden zo lekker, en het gras zo zacht en warm en het water zo helder dat het beter smaakte dan de beste wijn... Iedereen was vriendelijk voor iedereen, en allen hadden we een zacht blauwe huid, die een zweem van groen kreeg bij opwinding. We hadden allemaal haren uit zuiver zonlicht, en er waren geen maken meer, geen lammen, geen doven, geen stommen, geen blinden...iedereen was mooi en volmaakt en gelukkig...
Dit was de hemel !

Iedereen sprak dezelfde taal, maar vraag me niet welke taal dat was, vermoedelijk was het gewoon hemels ? Je hoorde geen stem luider dan de andere, of het was het geluid van een blije lach...

Ik wandelde, ik liep (zonder pijn !), ik speelde, ik lachte en ik zong, ik praatte met iedereen en iedereen met mij... Ik heb er geen idee van hoelang ik er al was, toen mij plots een gedachte te binnen schoot... "Waar is God ?"

Van dan af was mijn hemel iets minder volmaakt, iets minder mooi, want ik ik was niet meer onbekommerd, ik was niet meer alleen maar genietend... Ik zocht, ik stelde vragen, ik wandelde niet meer, ik haastte me van hot naar her... Op een eindeloze zoektocht.

Plots nam me iemand bij de arm, hield me tegen... Ik wilde me los rukken, maar de greep was stevig. "Zoek niet, je zit er midden in, je maakt er deel van uit !"
"Waarin ? Waar ben ik deel van ?"
"Van de God die je zoekt..."

Ik keek om me heen, en zag niets dan lachende en knikkende gezichten... "Maar waar is God dan? En wie is nu eigenlijk DE God, Allah ? Jahweh ? Vishnu ? Zeus ? Odin of weet ik veel wie ?" "Jij bent het ! Wij zijn het , dit - hij zwaaide met weidse gebaren in het rond - is het !"

"Maar..." Ik keek vertwijfeld om me heen... " Dit is niet wat we..." "Nee, het is de kern, zonder alle vertelsels er rond, zonder omhulsels, de kern, de essentie... Het goede in iedere mens.." "En al het kwade dan?" Ik dacht aan al de verschrikkelijke dingen die we zagen, oorlogen, uitbuiting... "Allemaal vernietigd, allemaal weg..." "Ja maar... en de beloning dan ? de straf ?"
"De beloning is hier, voor iedereen, want iedereen doet goed, ook al is het soms naar onze ideeën heel weinig... Het goede wordt beloond, het kwade wordt vernietigd. "
"Maar hij die meer kwaad deed, is die dan ook even gelukkig ?" "Hier is alleen het goede..." Is er dan geen verschil, geen heiligen, geen vagevuur?"
"Wie veel kwaad deed heeft veel verloren, maar wat hier rest is het goede, en het volmaakte geluk voor het goede... Wat je verloren hebt aan kwaad, aan gierigheid, aan onwil, aan bedrog, aan geldgewin aan machtswellust, dat is vernietigd... Maar hier rest alleen het goede het volmaakt gelukkig zijn"...

"Maar een Hitler, een Mao, een Leopold II... ?" "Het slechte is vernietigd !"

God...
Ik ben een god, in 't diepst van mijn gedachten...
Jij bent een God in je diepste zijn.
Wij zijn God en strevend naar het volmaakte.
Wellicht deed het achterlaten van bezit, van macht, van wellust pijn op het moment van het gedwongen loslaten, maar het goede blijft volmaakt geluk...

tommetoch
zo simpel

tot de volgende ?