doof

Ik heb vastgesteld dat de leeftijd niet alleen iets deed met mijn rug, benen en ogen, nee, het deed blijkbaar ook iets met mijn oren...
Gisteren schreef ik over Ayan, waar ik nadien las dat de kleine sukkelaar eigenlijk Aylan heette... Sorry, wijt het maar aan de ouderdom...

Maar ja, ik ben 69, dus ben ik in mijn zeventigste levensjaar, en dan komt er wel eens wat sleet op, hier en daar. Pas op, dat is geen waardevermindering ! Mocht ik een auto zijn, dan zou mijn waarde heel wat hoger liggen dan de aankoop van een gloednieuwe...Maar ik ben geen auto, eerder een krakende wagen. (Maar krakende wagens lopen het langst !)

Maar een mens voelt wel de leeftijd, wat men je ook vertelt... Deze morgen tijdens het turnen deed plots mijn rechterarm pijn, maar hoe ik er ook aan voel en tast, ik kan nergens de pijnlijke plaats ontdekken, het is één van die vele onbestemde pijntjes, waar we normaliter niet eens over praten. Het hoort er bij... Ik hoor het van mijn collega's, die wel nog een goede rug hebben, ook zij hebben van die vele vage klachtjes en pijntjes, die komen en gaan zonder dat men ooit de reden van het komen (en het gaan) er van ontdekt. Niet erg dus. Helemaal niet om over naar huis te schrijven.

Stel, je bent aan het wandelen, en plots gaat je rechtervoet pijn doen. Je hinkt er warempel van. Je denkt bij jezelf "Wat is dat nu?", maar voor je een antwoord kunt bedenken stel je vast dat het al weer over is. Gek? Nee, oud.

Met dat doof zijn is het net zoiets... Je voelt dat niet, je wordt het meestal helemaal niet gewaar, behalve...
Als Bart hier op bezoek komt, dan is zijn eerste werk kijken waar het bakje van de tv ligt, en het geluidsvolume verminderen. Op de reis naar Brussel zaten we in een zaal met zo'n zeventig vrienden en bekenden, die allemaal aan het babbelen waren en ik moest wel 100 keer weer vragen om het even te herhalen, maar dan luider... En in veel gevallen heb ik geknikt in de hoop dat dit het verwachte antwoord was...

Och, het is nog niet van die aard dat ik van plan ben om naar de dokter te hollen, of naar zo'n winkel waar ze gratis je gehoor testen om je dan een hoorapparaat aan te smeren... Nee, ik hoor, naar mijn gevoel nog meer dan genoeg. Om eerlijk te zijn, soms denk ik dat ik teveel hoor, meer dan ik eigenlijk moet horen. Ik heb wel al jaren last van tinnitus, in mijn linkeroor ruist en fluit het altijd door, de ene keer meer dan de andere keer, maar het is er altijd. Volgens mijn huisarts is daar niet veel aan te doen, dus ga ik mijn tijd niet verprutsen in de wachtzaal van weer een andere specialist. Ik lees en hoor dat er mensen zijn die van zo'n ruis of fluittoon haast gek worden, maar blijkbaar hoor ik tot de gelukkigen die dit kan verdringen naar de achtergrond van de hersenen, waardoor je je haast niet meer bewust bent van dat geluid. Alleen de dagen dat het heel erg luid gaat, werkt het soms wat op mijn zenuwen...

Al ben ik al jaren thuis door de eeuwige rugpijn, toch voel ik me eigenlijk "gezond"... Ik vind dat rugpijn eigenlijk geen ziek zijn is... Ziek zijn, dat is zich ellendig voelen, koorts hebben, overgeven, hoofdpijn en spierpijn en dergelijke hebben, en dat alles meestal ook nog op hetzelfde ogenblik. Je voelt je ellendig, te ellendig om ook maar iets te doen... dat is ziek zijn. Pijn hebben, zonder dergelijke symptomen, dat is ambetant, dat verhindert je heel wat dingen, maar dat is niet ziek zijn in de zin van koortsig, ellendig en zo.

In die zin ben ik dus NIET ziek. Ik voel me - buiten die rugpijn - eigenlijk kiplekker, alleen doet het nu eens hier dan weer daar ook wel eens onverwachts pijn...

Maar allee, ik schrijf deze blog eigenlijk om me te excuseren dat ik u de verkeerde naam gaf bij het schrijven over de kleine Aylan, en ik hoop dat die kleine kapoen, vanuit de moslimhemel niet kwaad naar me zit te turen...Het was niet kwaad bedoeld... Moslimhemel... Ik weet niet of er een hemel is, en als er ene is, dan zal het er maar ene zijn, voor alle mensen van goede wille, welke religie of zonder religie dan ook... Misschien maken ze een uitzondering voor kinderen, die sterven vooraleer ze echt geleefd hebben, en krijgen die een tweede kans, een soortement reïncarnatie... Ik hoop het voor hen. Want de hemel... dat duurt zo lang hé ?

tot de volgende ?

Vergift

Bent u ook een van de mensen die getroffen waren door het beeld van dat kindje aangespoeld op het strand? Was jij ook zo getroffen door de dood van de kleine Ayan? Had je ook een krop in de keel toen je hoorde dat de vader niet alleen zijn zoontje Ayan had verloren, maar nog een andere zoon en zijn vrouw?

Eerlijk- Heb jij een moment getwijfeld aan wat je zag op je tv ?

Heb jij daar abnormale dingen vastgesteld?

Toch kun je op internet hele beschuldigingen horen dat dit beeld volledig bedrog was, dat dit kind zelfs niet eens door verdrinking om het leven kwam, dat zijn positie ten opzichte van de zee helemaal verkeerd is, dat de richting van zijn natte haren niet kloppen met de stroming van het water...

Ik heb het heel aandachtig allemaal gelezen.
Omdat ik niet alleen met mijn verstand geloof, maar vooral met mijn hart, poogde ik die argumenten te weerleggen, maar een deel er van kun je niet zo maar, niet zonder er bij te zijn geweest, weerleggen.
Een deel wel... Ik ben een kind van de zee, en heb meerdere keren dingen zien aanspoelen, weliswaar geen lijken (Gelukkig maar), maar de zee is een gek ding. Je ziet soms een balk regelrecht op het strand komen, bijna als ware het een afgeschoten pijl, soms komt het helemaal dwars aangespoeld, en soms schots en scheef. Bovendien gebeurt het aanspoelen meestal niet in een keer. Je ziet het aanspoelen, door een volgende golf weer halvelings opgepikt worden, scheef mee getrokken worden, soms weer helemaal vrij komen van het strand, en dan weer drie, vier golven later pas weer op het strand belanden. Je kunt dus uit de positie van het lijkje niets afleiden, en evenmin uit de richting waarin de haren op zijn hoofdje lagen.
Over de verkleuring van zijn handen kan ik niets zeggen... Ik heb nog nooit zo'n drenkelingetje gezien... Maar lijkverkleuring heeft met veel factoren te maken. De warmte van het zeewater, maar misschien - ik ben een leek in dit vak - ook met het feit dat het zoutwater is.

Maar ik moet toegeven dat ik met mijn verstand het verhaal niet helemaal kan ontkrachten. Als ik zuiver verstandelijk reageer, dan moet ik zeggen dat ik het niet meer weet.

Maar zie jij iemand in staat om met een kinderlijkje rond te zeulen, dat nat te maken, en netjes te positioneren op het strand? Bovendien moet hij dat kinderlijkje niet alleen nat hebben gemaakt, doorweekt, hij moet het ook nog eens hebben aan gebracht door het water, want er waren geen voetsporen in het zand te zien. Maar het zou dus kunnen.

Het zou wel een misvormde geest moeten zijn, om zo'n mis en scène op te stellen !
Net zoals het een misvormde geest moet zijn, om -als het wel waar is - een verhaal op te bouwen om dit te ontkrachten.

Maar zuiver verstandelijk ?
Je weet het niet meer.
Heel wat van die foto's en momentopnamen van de tegenstanders der vluchtelingen worden makkelijk ontkracht, soms door gewoon het filmpje niet te stoppen op dat moment, maar ook de verdere beelden weer te geven.

Je kunt alleen nog kijken met je hart, met je gevoel, vanuit je overtuiging.
Maar dat wil dan ook zeggen, dat wie tegen het binnenkomen van die sukkelaars is, kijkt met zijn ogen, met zijn gevoel, met zijn hart...
Met andere woorden, het is haast onmogelijk om mensen anders te doen kijken.

Ja, we hebben hier al heel wat armoede in ons eigen land, nee, we hebben die toevloed van mensen helemaal niet nodig, ja er is al werkloosheid... Maar verandert daar iets aan door de komst of door het weigeren van die sukkelaars? Worden de armen bij ons daar armer door ? Nee. En ja, we moeten iets aan die armoede doen, aan die werkloosheid...

Maar we moeten gewoon de mensen in nood helpen, om het even wie het is, om het even van waar ze komen, om het even welke huidskleur ze hebben of welke godsdienst ze belijden... Of ze nu van Gent zijn of van Syrië, van Pakistan of van Oeganda... Mensen in nood moeten geholpen worden.
Zonder voorkeur !
De enige maatstaf moet en mag de nood zijn.

En probeer asjeblief  de zuivere, nuchtere waarheid te vertellen, ontdaan van gevoelsmatigheden.

Laat ons proberen de waarheid te zien.
Maar laat ons vooral ons hart behouden, een hart dat nog kan en wil mee leven met de medemens, met alle medemensen...

En of de kleine Ayan nu verdronken is, of op een andere manier is gestorven, het is een kind dat gestorven is ! En ik weet uit ervaring hoe hard en pijnlijk dat is en blijft.

tot de volgende ?

herfst ?

Waar is "The Indian Summer" ?
Als ik vanmorgen de rolluiken omhoog trok, brandde de straatverlichting nog. Het is nu zelfs nog niet echt klaar. Het lijkt wel of we reeds een heel end in de herfst zitten, en officieel moet die nog komen.

Het is niet echt herfst, niet qua vallende bladeren en aarzelende nachtvorst, want echt koud is het niet, maar het is de voortdurende bewolking die de sfeer wekt van de winteravonden...

De verwarming slaat nog niet aan, maar gek genoeg hebben we allebei het gevoel dat het niet echt warm meer is in huis. Gek, want het is dus nog warmer dan wat we in de winter aanhouden als normale temperatuur. De reden is niet ver te zoeken: in Brussel in het hotel waar we verbleven stond de verwarming wel aan, en vonden we het eigenlijk haast te warm voor ons normale doen. Maar ergens heeft dit tijdelijk onze ingebouwde thermostaat ontregelt.

Nu ja, alles komt wel weer in orde. Mochten we dat koude-gevoel niet kwijtraken, dan schakelen we over naar de meest economische isolatie die we kennen in onze moderne wereld: we trekken een wollen trui aan in plaats van dit lichte katoenen T-shirt... Gek, maar de meeste mensen vergeten deze goedkope en adequate isolatie... Ze doen dure investeringen om hun huis over te isoleren (zodat er soms problemen komen inzake luchtverversing), en vergeten dat je jezelf kunt isoleren op een perfecte en veel goedkopere manier. Natuurlijk moet je niet in de kou gaan zitten, maar 20° is zelfs twee graden warmer dan de normale temperatuur die aangeraden wordt om in te werken. Dat is dus zeker niet koud. Nee, we hebben alleen last van de overgang van zomer naar herfst en van de tijdelijke gekke verwarming in het hotel.

Om naar buiten te gaan vergeten we de kleren-isolatie niet, maar voor binnen ? Ho maar !
Vroeger, in de tijd voor de centrale verwarming algemeen werd, kenden we die truc allemaal! Kijk maar eens naar de oude fotootjes, uit de tijd van de brandende kachel... Dan zaten we niet in huis in een T-shirt in de winter, nee, we hadden een dikke trui, veelal nog door moeder met de hand gebreid, en ook onze sokken waren van degelijke wol. 's Nachts kropen we in een ijskoude kamer in een koud bed, onder een massa dekens, en aan ons voeten lag een baksteen in bruin papier gewikkeld, die eerst opgewarmd was in de oven van de kachel. We lagen alleen met het puntje van de neus boven de dekens, om onszelf warm te houden, en als we 's morgens wakker werden, dan was het slaapkamerraam versierd met ijsbloemen... We hielden er onze warme vinger tegen om een kijkgaatje te maken.

Op onze slaapkamer staat een radiator, maar die laten we nooit warm worden. Onze kamer is echter nooit zo koud als de slaapkamer uit onze kinderjaren... Ons huis is veel beter geïsoleerd, en de ramen zijn uit dubbelglas, en daar komen geen ijsbloemen meer op. We liggen niet meer onder een dik pak dekens, maar dekken ons met een donsdeken, die perfect onze lichaamswarmte bewaart. In de badkamer staat de verwarming wel aan, en die warmte komt ook een beetje de slaapkamer in. Het dak is geïsoleerd, de ramen dubbelglas, en die moderne ramen hebben geen kieren meer waardoor de koude noordenwind de kamer in kan waaien...  Zelfs als het echt koud is, komt de temperatuur van de slaapkamer nooit beneden de 12 - 13 °... en geef toe, dat zijn niet echt wintertemperaturen. Anny heeft dan wat last om warme voeten te krijgen, maar ik vind het heerlijk om in een fris bed onder de donsdeken te kruipen. Veel leuker dan de zomer, waar je zoekt naar een fris plaatsje, en je draait en keert om toch wat afkoeling te vinden.

Ergens hou ik dus wel van de winter... Alleen... Ik zie nu al op tegen die korte dag-uren, tegen dat vroeg donker worden en laat licht worden, tegen de kale bomen die als skeletten wanhopig naar de zon pogen te grijpen...

Ik hou van licht en zon en kleur...
djudedju... de winter komt er aan !

Waar is die verdoemde Indian Summer ?
Help ! Ik wil licht, ik wil zon !

tot de volgende ?

Broekzeels blogje

We zijn 3 dagen op reis geweest, naar onze hoofdstad, Brussel, Bruxelles, komende van de oude naam Broekzele, waarbij broek staat voor moeras.

Brussel ligt zoals Rome, op 7 heuvels. Iedere dag was er een uitstap met gids gepland, maar zoals je weet, dat zijn dingen die ik niet aankan. Anny heeft de uitstappen wel gedaan, en is nu nog val van de pijn in haar rug en been (uitstralingspijn)... Het ziet er naar uit dat ook voor haar de uitstappen te lastig worden...

We logeerden in het NH-Hotel op de Grote Zavel, een van de rijkere stukken van die grote stad.  Vrijdag middag vertrokken de groepen om een heel stuk van Brussel af te stappen en te bewonderen, en ik deed enkele dingen in de onmiddellijke nabijheid van het hotel...

Ik bezocht de Zavelkerk, verwonderde me over het bijna in volle grootte aanwezig zijn van een sloep op één van de zijaltaren, tot ik de legende las van de sloep die het miraculeuze beeld van O.L.Vrouw tegen stroom in van Antwerpen naar Brussel bracht, stroom op, zonder zeilen, zonder roeien...

Het is een heel mooie kerk, met heel wat rijkdom, onder meer te danken aan de aanwezigheid van de graven van Tour en Tassis... Trouwens, de kerk puilt zowat uit van de adellijke aanwezigheid.
Ik las in een foldertje de namen van de huidige leden van de kerkfabriek, en nog steeds is dat een kliekje adellijke bietekwiets... Het zou dus, ondanks al het moois, nooit mijn kerk kunnen zijn !

Vandaar slenterde ik naar het kleine parkje waar onder meer een reuzegroot monument staat van Egmont en Hoorn, in een halve cirkel er omheel vind je dan mooie beelden van roemrijke personen uit onze geschiedenis, ik herinner me onder meer Rembertus Dodoens (Dodoneus) en Vesalius (Van Wesel)... Aan de buitenkant van het park vind je 48 mooie beeldjes, maar er zijn er momenteel enkele in restauratie...

Hee  uitzonderlijk kon men ook binnen in het mooie paleis daar achter dat parkje. Heel mooi, maar wat kaal.

Dan slenterde ik naar de Rollebeekstraat, want daar zou een winkel zijn met heel wat wandelstokken... Dat klopt, maar de nering was in faling, en de zaak Fermé gesloten... Door de uitstalramen zag ik verschrikkelijk veel wandelstokken, en heel wat exemplaren die ik al heb. Prijzen waren er niet zichtbaar, maar spoedig zou ik wijzer worden...

De zatervoormiddag gingen Anny en ik eens loeren op de antiekmarkt recht voor het hotel... Verschrikkelijk duur ! We zagen er wat wandelstokken, en eentje, waar ik een haast identiek en op het oog even oud exemplaar bezit, was getooid met de prijs... Ik had mijn stok gekocht op de rommelmarkt voor 15 euro... Daar vroeg men -schrik niet - 350 euro ! Klein verschil !

In de namiddag kwam voor mij het hoogte punt !!! Een bezoek aan het poppentheater Toone... Dat was gelegen in een heel oud pand, en het theater is op de zolder. Heel oud een allemaal hout, wat ons bedenkingen uitlokte over de brandveiligheid, maar dan bemerkten we dat er een sprinklersysteem aanwezig was !

We kregen een toneelstuk te zien over d'Artagnan en de 3 Musketiers...

Een vrije versie op het boek dat we wellicht allemaal kenden van uit onze jeugd. De zware poppen worden bediend door 6 mensen, drie aan iedere zijde van het toneel. Als een pop dwars over het toneel gaat, dan gaat hij dus over van de ene poppenspeler naar de andere. Er is een zevende man aanwezig, die de teksten doet, dus zowel de mannen als de vrouwenstemmen. Ik vond het heerlijk. Eén groot minpunt was de verschrikkelijke warmte en bevangenheid, met te veel mensen op een te kleine oppervlakte.

Vandaar wandelden we op ons dooie akkertje, en met de inbouw van een paar rustposten, terug naar het hotel. 's Avonds hadden we een receptie, een spreekbeurt van een van de huidige grote Manitou's van onze Centrale, en een lekkere maaltijd... Dan naar onze kamer om eens heerlijk te slapen, want we waren moe. Maar ja, een mens zet dan nog even de TV aan, gaat wat zappen, en komt op een film van The Hobbit uit... en natuurlijk zijn we blijven kijken ... (Gisteren hebben we thuis nog eens de film, maar nu volledig bekeken !)

Op de kamer in het hotel hadden we een tv met een reuzegroot scherm... Voor een film is dat heerlijk, maar toch een bedenking... Zowel Anny als ik maakten te bedenking dat je op zo'n scherm de ondertekst niet meer in één blik kunt vangen, en het lezen moet precies rapper gebeuren (al is dat eerder een illusie dan werkelijkheid, je moet alleen vaker de blik verplaatsen, maar dat betekent dat je minder intens naar de beelden kunt zien). Maar als beeld ... Fantastisch, je zit net in een cinemazaal !

Zondagmorgen, de valies gepakt, en samen met Jef en Lut naar het Centraal station gewandeld. Daar bleek dat er werken zijn aan de spoorwegen, en de trein naar Kortrijk kwam niet in het Centraal station, we moesten eerst naar de Noord... gelukkig met de trein, en daar moesten we dan nog een half uur wachten op onze trein... Maar het werd wel tien minuten langer wachten, want met al die veranderingen door de werken veroorzaakt, vertrokken we met 10 minuten vertraging... De NMBS is altijd een beetje reizen...

Thuis vlug wat frietjes gebakken met een ei, en dan vlug naar de computer... Wat is er allemaal gebeurd in de wereld tijdens onze afwezigheid ?

tot de volgende ???

Karel Appel

Gisteren had ik opgemerkt dat ik na "Familie" ook wel eens even een stukje TV kon mee pikken: op Nederland was er "Tussen Kunst en kitsch", iets wat me wel aanspreekt.
Ik had geluk, ik trof net de uitzending waar men tussen de vele kitsch en mooie antiek, warempel een Karel Appel aan.
Ik zag het in beeld komen, zei meteen "Karel Appel !", en vond het mooi.
Anny vond het maar een lelijk ding.
Toen ze de geschatte waarde hoorde, was ze heel verontwaardigd.
Zo zie je maar...

Toch kan ik niet zeggen dat ik echt een fan ben van Appel... Heel wat van zijn werken spreken me niet echt aan, maar in zijn kenmerkende stijl heeft hij hier en daar toch zaken gemaakt, die echt behoren tot wat voor mij kunst is. (Ik hou ook van Picasso, maar niet van al zijn werken, ik pin me niet vast op een naam, ik ervaar telkens een per een de kunstwerken, en die vind ik mooi, spreken me aan, of niet.)

Bij Appel ben ik telkens weer een beetje verwonderd dat er dingen bij zijn die me echt aanspreken, want ik hou niet echt van zijn stijl van werken. Maar hoe meer ik me verdiep in kunst, sta ik des te meer open voor die andere richtingen.
Dat is niet echt te zien als een bredere kijk op de zaken, het is veeleer zo dat ik niet meer zwart-wit denk, niet meer hokjes-denk.
Ik denk, had je me twintig jaar geleden mijn mening gevraagd over Appel, mijn reactie ronduit negatief zou zijn geweest. Zelfs wat me ergens wel raakte zou weggeduwd geweest zijn, door het adagio "Appel trekt op niets"...

Appel is hier maar één van de velen. Als je jong bent, denk je veel meer zwart-wit, iets is goed of slecht, en dat daar wel eens stukjes grijs in zitten, of zelfs schitterend helder wit, dat wordt weggeveegd onder de verderfelijke algemene noemer.

Dat spijt me nu... Niet alleen voor de Appels en de kunst in het algemeen, maar ook voor de vele andere dingen in het leven, waar een mens min of meer genoodzaakt partij voor kiest... Ergens zijn we allemaal een beetje zoals de supporters van een of andere sportclub.

We vinden alleen wat "onze ploeg" doet goed, en als onze ploeg eens onmiskenbaar slecht speelt, dan is dat de schuld van de tegenstander die mooi spel onmogelijk maakte...Maar "mijn" ploeg kan niet verkeerd doen. We weten wel dat dit niet echt klopt, maar we bannen gewoon alle negatieve zaken uit, als het over onze ploeg gaat. De grote vijand is altijd de ploeg die onze ploeg bedreigt, de ploeg die ons de kampioenentitel dreigt af te pakken, of de ploeg waarmee we kampen om niet uit de reeks te vallen. De grote bedreiger. De eeuwige vijand.

Je moet eens op Facebook of Twitter of zoiets, de opmerkingen van supporters volgen... Valt het je ook op, dat ze eigenlijk veel minder voor hun eigen ploeg supporteren dan wel de vijand pogen af te breken?

We denken zwart/wit.

In mijn generatie kwam daar nog bij dat we hondstrouw bleven aan "Het Idee"... Eens we gekozen hadden, bleef dat zo. Er moest al heel wat gebeuren vooraleer we veranderden van politieke partij, van mutualiteit en/of van syndicaat... De jongere generatie heeft dat trouwe niet meer, ze redeneren niet meer zo gevoelsmatig. "Wij hebben drie kinderen die een bril dragen, welke mutualiteit brengt ons het meeste op bij deze dure dingen?"...

Is dat beter ? Is dat slechter ? Ik weet het niet... Misschien zullen ze veel vlugger dan ik zich bevrijden van het hokjesdenken... Ze zitten niet zo vast meer aan bepaalde ideeën. Misschien zal het dan weer negatief zijn voor het geven van een duidelijke richting aan het leven ???

Zelfs nu nog, op mijn leeftijd, ondanks het feit dat ik me al van heel wat hokjes heb bevrijd, stel ik vast dat ik toch vast blijf hangen aan bepaalde zaken, zaken waarvan ik niet echt door logica kan vaststellen waarom.

We bouwen onze eigen realiteit.
Zelfs wetenschappers, vastgepind aan feiten en bewijzen, stellen vast dat de realiteit verandert door de manier waarop we er naar kijken. Logica lijkt dus ook niet logisch meer.

djudedju

We blijven mensen, een bijzonder rare diersoort.
Tot de volgende ?

(Foto's: de eerste Appel vind ik wel mooi, de tweede zegt me helemaal niets... Waarom wel, waarom niet ? Ik weet het niet echt)

ikke

Gisteren tuimelde "Houvast", het tijdschrift voor de medewerkers van Ziekenzorg in de bus... Vlug het plastic-hoesje er af gepeuterd, het boekje geopend, en daar stond ik in alle glorie naar mezelf te kijken. Martine Van Overmeire is een goede fotografe ! Het is het mooiste portret van mezelf dat ik ooit zag. Een mens zou er een dikke nek van krijgen. Op de bladzijde volgend op dat artikel staat dan het artikel dat ik zelf schreef, en dat opgesierd wordt met een knappe tekening van Hendrik.

Ik had nog niet meteen de tijd om het blad volledig door te kijken, want er kwam bezoek.

Pas 's avonds kon ik eens rustig alles doorbladeren. Wat stil gestaan bij het artikel over Ziekenzorg die de pensioenleeftijd heeft bereikt... Daar kan ik misschien iets mee doen, voor een volgend stukje in Houvast.

Ik heb meteen op mijn computer een maagdelijk blanke pagina geopend, ben ben begonnen aan het schrijven van mijn bedenkingen rond Ziekenzorg op pensioen... Ergens naast me hoorde ik ondertussen "Familie" op TV. Anny volgt dit elke avond. TV is voor mij geen belangrijk meubelstuk, ik kijk alleen naar dingen die me echt interesseren of die ik echt eens wil zien. Gisteren was er een film op Vitaya: "Verlengd Weekend". Ik herinnerde me dat ik daar ooit positieve zaken had over gelezen. Ik zetten na "Familie" de TV op Vitaya.
Het was best een aardige Vlaamse film, we hebben er beiden van genoten. Voor één keer een Vlaamse film waar geen overdadige seks en bloot in komt, dat alleen al maakt het beter dan vele andere.

Dan, veel later dan anders, het bed in en slapen tot ... 4 uur... En lag ik daar weer, te kijken in het zwarte niets van de donkere kamer. Te denken, pijn te voelen, op te staan om eens naar het toilet te gaan en wat te blijven zitten in het donker, gewoon om een andere houding aan te nemen en de pijn wat te laten weg ebben...

Zoals iedere morgen, iets voor zeven uit het bed, de oude radio (zo ene met lampen van in de tijd van toen, met die ouderwetse klank van toen, en dat gebrom bij het op warmen) aangezet, op radio 2, om het nieuws te horen van zeven uur. Iets voor zeven, want de radio heeft wat tijd nodig om zijn eerste klanken uit te spuwen, we zijn dat niet meer gewoon... De moderne radio speelt meteen, moet niet meer opwarmen... heeft ook niet die brommende toon van de warmende lampen. Het is een radio die past bij de man, al een beetje oud. Nog net geen antiek.

Terwijl ik naar het nieuws luister, inwendig lach met de dertig ton meloenen over de baan, ben ik aan het turnen. De dagelijkse poging om zo goed mogelijk alles weer los te werken, weer klaar te zijn voor een dag bewegen.

Had ik, van jongs af aan die turnoefeningen gedaan, zou ik dan niet veel beter zijn geweest, zou ik dan niet of veel later ziek zijn geworden? Ach, het helpt niet om daar over te denken. Achteraf denken is zinloos. Was het Boeddha die stelde dat spijt nadenken was over wat voorbij was, zorgen maken iets was voor de toekomst, en we leven eigenlijk alleen in het nu, dus zijn spijt en zorgen eigenlijk zinloze dingen... Wijze mens, die Boeddha !

Na, het turnen, het dagelijkse neusspoelen, het wassen, het bedden opmaken, zat ik aan de ontbijttafel, en zag op TV de lange rijen vluchtelingen in Brussel, in Boedapest, in... in heel het Avondland eigenlijk.
Wat zitten we hier veilig en warm in ons kleine landje, en hoe zien die mensen daar af, onder de onzekerheid van hun bestaan. Wedden dat ze op zo'n moment de wijsheid van Boeddha niet zouden appreciëren ?
Ik zie daar kleine kinderen, heel stilletjes, met grote ogen en holle gezichtjes, heel stilletjes aan de hand van een stille mama, aanschuiven in eindeloze rijen ellende...
Soms heeft ons welzijn een wat bittere nasmaak.

tot de volgende ?

De straatlantaarn

Voor mijn deur staat een lantaarn. Deze morgen, toen ik het rolluik omhoog trok, zag ik voor het eerst deze zomer, het licht weer branden in de morgen...

Dat doet me denken aan de winter, korte dagen, vroeg donker en laat weer licht... Maar nu was het gewoon omdat het zo dik bewolkt is, en het zelfs nu nog donker lijkt.

We zijn 1 september... De scholen starten terug. Je ziet meteen heel wat meer verkeer, schoolbussen en schoolbusjes rijden weer, je ziet fietsende kinderen langs de weg, en een veel te grote hoop moeders die hun kinderen naar school voeren met de wagen. Uiteraard zijn er ook nog een heel pak leerkrachten die weer de banen onveilig maken, kortom, het is nog drukker dan anders, en het is al veel te druk.

Vroeger had zowat ieder dorp een eigen station, waar regelmatig de trein stopte... Maar door de toename van het persoonlijke autoverkeer brachten die kleine stations niet meer op, en werden ze gesloten, waardoor de rest van de treingebruikers verplicht werd ook met de wagen te gaan.

"Mijn auto, mijn vrijheid !"

De persoonlijke wagen brengt je waar je zijn moet, van je deur naar de deur waar je zijn moet, op het tijdstip waarop jij dat wilt... Althans, dat is de bedoeling ! Want ondertussen zijn er zoveel wagens op de baan, dat er eigenlijk baan tekort is om al die wagens plaats te geven. We hebben dan ook de eer de Europese kampioenen te zijn inzake files.

Men stimuleert dan ook het openbaar vervoer... Maar tezelfdertijd schaft men buslijnen af, vermindert men de frequentie van de bussen en de treinen, schaft men treinen en stations af, omdat ze niet rendabel zijn. Nochtans zijn er heel veel mensen die makkelijk met het openbaar vervoer naar het werk zouden kunnen, maar die dit niet doen, omwille van het feit dat er steeds stukken of stukjes zijn die niet door dit openbaar vervoer overbrugd worden, of waar je moet wachten op aansluiting. We vinden het ook niet handig om te winkelen en dan met zwaarbeladen handtassen de bus of de trein op te moeten. Trouwens, die bus of die trein stopt niet waar je zijn moet !

Nee, het is niet zo simpel om de mens te overtuigen de wagen toch maar thuis te laten...

Ik denk dat er toch wel oplossingen zijn in het delen van de auto. Voor mensen die uit dezelfde regio komen en naar hetzelfde werk gaan, is het perfect mogelijk om de wagen te delen. Maar daartoe zou men ook bepaalde stimuli moeten invoeren. (Een iets hoger vergoeding voor gedeeld rijden?) Ook zou de wetgeving dit deel-rijden moeten stimuleren, met aanpassingen in de wetgevingen zoals bv de wet op arbeidsongevallen (op de weg van- en naar het werk).

Bovendien stel ik vast dat je haast onmogelijk nog aan werk geraakt, als je geen rijbewijs en/of geen wagen hebt. Deze houding is er mede oorzaak van dat de werknemer met de wagen naar het werk gaat, ook al zou openbaar vervoer of gedeeld rijden perfect mogelijk zijn. Ik stel me ook vragen bij de "bedrijfsvoertuigen", die in feite helemaal niets te maken hebben met de echte tewerkstelling, maar in feite een soort loon zijn...

Nee, ik wil de auto, je vrijheid, helemaal niet afschaffen, ik wil alleen dat we alles op alles zetten, om die wagen niet te gebruiken als het niet echt nodig is. En als je de auto gebruikt, probeer die dan zo nuttig mogelijk te gebruiken. Rij niet drie keer op een dag naar een of andere winkel, probeer die winkels op één rit te combineren, en probeer dat dan te doen in de daluren, de tijdstippen waarop woon-werkverkeer er niet is.

Laten wij proberen de files niet langer te maken dan nodig is...
De lucht die we inademen, die is heel kostbaar !
Misschien wel kostbaarderderder dan het idee "vrijheid", die er in de praktijk veelal geen is. Want geef toe, hoeveel deugd heb je van in de file te staan? Voor je zenuwen, voor je longen, voor de economie ????

Gebruik je wagen nuttig, zo nuttig mogelijk !

Tot de volgende ?