De Rerum Novarum

De - een beetje laattijdige - reactie op de groei van het socialisme, was een lofwaardige poging van de kerk, om zich aan het groeiende sociale bewustzijn aan te passen... Maar eigenlijk had dit niet nodig moeten zijn... De kerk was (is nog steeds gedeeltelijk) weg-gegroeid van de basis en van de principes van de Bergrede...

Eigenlijk zou bij een volmaakt geloof ook een volmaakte maatschappij moeten ontstaan, maar helaas zijn we daar nog héél ver af.

Voor één keer ga ik het hier niet hebben over de vele sociale wantoestanden die er nog steeds bestaan in onze maatschappij, ga ik het niet hebben over de verrechtsing die op zich al noodlottig is voor een sociale wereld... Nee, laat het ons eens hebben over de erge problemen op onze steeds kleiner wordende wereld.

Hier praat men over de veel te hoge percentages van nog eetbaar voedsel die bij het vuil terecht komt, terwijl ginder mensen leven die sterven bij gebrek aan voedsel, gebrek aan drinkbaar water, gebrek aan beschutting tegen kou of hitte...

Regelmatig gaat men hier met de bedelnap rond om deze slachtoffers van de onrechtvaardige verdeling te helpen, en tezelfdertijd krijg je dan in je mailbox berichtjes met de astronomische wedden die de bestuurders van deze "menslievende" organisaties beuren...

En dan wil je wel, maar je weet niet goed hoe, of langs welke weg je WERKELIJK iets kunt doen, zonder dat kapitalen aan de spreekwoordelijke strijkstok blijven hangen.

En dan spreek ik nog niet over de meestal diefachtige regeringen in deze armoe-landen, die ook nog eens de giften afromen voor eigen glorie en profijt.

Kerkelijk zegt men dan dat de intentie bij je milde gift eigenlijk datgene is wat telt... Maar daar zijn die mensen ginder vet mee, en geef toe, je hebt er zelf ook een wrang gevoel bij. Gelukkig zijn er hier en daar organisaties waarvan je weet, omdat je het regelmatig ziet en hoort, die wel goed werk verrichten, of tenminste pogen het zo goed mogelijk te doen.

Ik ga geen namen noemen, om er geen te vergeten en geen vergissingen te maken, je moet zelf maar uitkijken om je steentje bij te dragen voor een rechtvaardiger wereld...

Maar het gaat nog veel verder dan dat...
Onze economie melkt niet alleen die landen uit door er de grondstoffen te "roven" (Dat is het woord dat meestal het dichtst bij de werkelijkheid zit), maar bovendien maken ze er, omwille van snel gewin ook nog eens de natuur, de basis van hun leven, kapot. Zonder ontzag, zonder nadenken, door ontbossing, door gebruik maken van sproeistoffen die hier al lang verboden zijn, door gebruik van productiemiddelen die hier al lang verboden zijn omwille van de giftige nevenproducten...

Aan zowat ieder smartphone kleeft mensenbloed, kleven de resten van vele aren kapotte bodem... En men schroomt zich niet om een deel arbeiders "te werk" te stellen om de wilde dieren af te schieten en te gebruiken als bron van voeding voor de al zo zeer misbruikte arbeiders.

Ach, ik kan de klaagzang haast oneindig lang maken...
Maar feit is dat de Nieuwe Zaken er nog helemaal niet zijn.
En wat wij hier wel hebben voor een groot deel is verwezenlijkt door het leegroven van de rest van de wereld.

Als ik het nog niet heb gehad over de vele immigranten, dan is dat omdat zij slechts het gevolg zijn van al deze misstanden.
De enige redding ligt in het rechtzetten van al deze misdaden.
Wij moeten niet echt geven, nee, wij moeten stoppen met leegroven en misbruiken.
Wij kunnen niet Hier sociaal zijn, als het gebeurt op kap van de rest van de wereld.

tot de volgende ?

Het Crea Wonder

Gisteren was het weer eens Crea-Ziekenzorg Mater-Welden...
De vorige maal hadden ze een kabouter vorm gegeven in zoutdeeg, en thuis hadden ze dit gebakken, zodat het hard was en gereed om te beschilderen.

Voor de eerste keer is er niemand die een kopie heeft pogen te maken van het model dat ik gemaakt heb ! Nee, voor de eerste keer heeft iedereen zijn kabouter geschilderd, in de kleuren die zij leuk vonden. Het gevolg is dat alle kabouters schitterend mooi en origineel zijn !

Wellicht beseffen ze het niet, maar ze hebben een nieuwe grens overschreden. Het is hen wel opgevallen dat ze allemaal iets anders deden, maar dat ze op die manier een nieuwe grens overschreden hebben, dat realiseren ze zich maar half.

Ik ben fier op deze prestatie ! Ik ben er in geslaagd hen zelfstandig te doen beslissen over kleur en model. En als ik nog eens hier of daar moet helpen, dan is dat hooguit aan kleine details zoals oogjes en lippen. Dat is eerder iets van vaste hand en van durf, dan wel van het durven schilderen naar eigen inzicht.

Dat bewijst dat het mogelijk is om van iedereen een "kunstenaar" te maken. Nee, geen grootmeester à la Rubens of Picasso, maar ik heb van mensen die dit nooit in zichzelf zouden hebben gezocht, mensen gemaakt die een eigen beeld kunnen en durven maken naar hun eigen inzicht. Ik vind dat prachtig ! Ik weet niet of ze dit thuis gaan doen als hobby, maar ik weet haast zeker dat ze nu op een heel andere manier hun kleinkinderen zullen leren tekenen, kleuren en schilderen... Ze zullen meer zelf durven en die durf mede delen.

En je weet, voor mij is dat het ideaal !
Voor mij is een mens pas echt volwaardig als hij ook zichzelf open zet voor het creatieve.
En dat creatieve dat beperkt zich niet tot de kunst, die creativiteit is ook dezelfde die van mensen uitvinders maakt.
Voor mij is creativiteit het ding dat HET onderscheid is tussen mens en dier.
En ik heb hier bewezen dat we dat allemaal in ons hebben, ook diegenen die zouden gezworen hebben dat ze dat niet konden. Zonder onderscheid van leeftijd of opleiding.

Ik ben een gelukkig mens.

Hallelujah !

Ik heb dat alleen kunnen realiseren, door heel geleidelijk de trede iets hoger te maken. Door telkens een nieuwe stap te zetten, zonder dat ze zich daar bewust van waren. Weet je, we zaten daar in de Onderstroom van de Cultuurraad helemaal op onze plaats ! We zijn creatief, we creëren !

Het veld voor onze deur is heerlijk zachtgroen gekleurd: de erwten zijn al goed gegroeid, en als je tegen de richting van de zaailijn in kijkt, zie je een volledig groen veld. Het is geen natuur, maar het is toch heerlijk mooi. Of heb jij nog nooit een rijp korenveld staan bewonderen, de golfbewegingen bewonderd die het koren danst onder de lichte warme zomerwind? Nee? Je weet niet wat je hebt gemist ! Dat plots zo egale veld in een natuur waar eigenlijk haast niets zo egaal is... Zeker niet in onze wereld. In werelddelen waar grote eindeloze prairies zijn, of pampa's, savannes, zie je die eindeloze egale vlakten wel. Dus eigenlijk hebben wij via de landbouw wat van andere werelddelen hier nagebootst. Landschappelijke kunst.

Ik hou er wel van om door de bewerkte velden te gaan, uit te kijken over die kleurvlakken, die van onze wereld een bonte mozaïek maakt.
Het hoeven echt niet altijd bloeiende boomgaarden te zijn... Ga hier op een heuvelrug staan en kijk over de eindeloze landerijen in hun bonte kleurenbord... Daar laat ik die bloeiende boomgaard voor staan.

tot de volgende ?

Het spermafabriekje

Franse geleerden zijn er in geslaagd sperma te kweken in vitro...
Ik heb meteen doorgeklikt, om het artikel helemaal te lezen, en ontdekte dat er eerst spermatogonia ontstaan, die, na een ongeveer 70 dagen durende rijpingsperiode uitgroeien tot spermacellen, je weet wel die dikkopjes die zwemmen wat ze zwemmen kunnen voor de ultieme bevruchting.

Heel wat mannen komen echter niet tot het produceren van goede sperma, en dat euvel zou meestal ontstaan in die 70 dagen rijpingsperiode.

De Franse geleerden zijn er nu in geslaagd om de spermatogonia in vitro te kweken tot volwaardig sperma, die goed genoeg is om -in vitro- een eicel te bevruchten, en dus uit te laten groeien tot een volwaardig mensenkind.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van die spermatogonia had gehoord, en dus ook niet van die zeventig dagen rijpingsperiode... Maar ja, ik ben dan ook geen geleerde vernufteling. Ik ben gewoon een manneke in de rij van mannen op deze aardkloot. (Om in de sfeer te blijven).

Is dit nu een goede zaak ?
Ik meen van wel!
De meeste mensen willen graag een of enkele kinderen, het zit in ons gebakken, de soort wil voortbestaan. Het is een natuurlijk iets. Dus iets van de natuur. Ieder dier zoekt zich voort te planten. Je moet maar eens komen kijken naar mijn goudvissen, hoe die beantwoorden aan de jacht op voortplanting ! En wie huisdieren heeft, weet dat de drang naar voortplanting héél sterk is. Dus is het ook een ingebakken verlangen van de mens, als biologisch wezen. Maar ook vanuit ons mens-zijn, dus geestelijk verlangen wij er naar om ons voort te planten.

Om het anders te stellen, echtparen die geen kinderen kunnen krijgen, ervaren dat veelal als een ramp. De wachtzalen bij de bevoegde geneesheer-specialisten zitten dan ook vol.

Met de in-vitrofertilisatie kon men al heel wat mensen gelukkig maken, en hen een nakomeling bezorgen. Maar waar de man geen vruchtbare spermacellen produceerde, was ook die oplossing niet echt voorhanden. Dan bleef alleen de spermadonor over, en geef toe, dat is toch niet helemaal hetzelfde.

Nu is er dus voor een heel groot gedeelte van die mannen een echte oplossing op komst. Ze krijgen hun eigen nakomeling, hun eigen vlees en bloed.

Nee, ik vind dit een goed ding, die heel wat mensen gelukkig kan maken !

En ja, ik ben me bewust van de overbevolking, en ja ik weet dat die overbevolking steeds sneller toeneemt en dat het weldra onhoudbaar worden zal, maar dat maakt de rekening niet van het echtpaar met kinderwens. De oplossing voor de overbevolking ligt volgens mij ergens anders...

We stellen vast dat in de landen met een behoorlijke welvaart en een behoorlijke educatie, het kindertal automatisch kleiner wordt. Als je de cijfers ontleedt, dan gaat onze bevolking zelfs achteruit als we de aangroei bekijken vanuit de geboorteaantallen... Dat we toch een bevolkingsaangroei kennen komt hoofdzakelijk door de immigratie en het feit dat deze immigranten wel nog grotere gezinnen hebben. (In de derde generatie zie je die aantallen ook slinken).

Met andere woorden, als we eindelijk zouden komen tot een degelijke scholing voor alle mensen, als we zouden komen tot een degelijk inkomen voor alle mensen, komen tot een degelijke voeding voor alle mensen, dan zou het probleem van de overbevolking zich geleidelijk stabiliseren en uiteindelijk op een natuurlijke manier weer dalen.

Maar onze regeringen, onze industrie, onze ikzucht laat ons niet toe om de kennis, de welvaart, de voeding te brengen over de ganse wereld. En toch zou dan die immigratie ook automatisch stoppen. En die immigratie, dat is toch voor velen HET probleem ???

djudedju

tot de volgende ?

Het vestje...

Eindelijk heb ik een fotootje van het gebeuren waarbij Anny, voor de zekerheid, mijn vest liet passen door Eddy... Zo wist ze dat hij voor mij ook zou passen!

Geen wonder dat iedereen zat te lachen met mijn vest !

djudedu !

middelmaat

Ik ben een "zwaar" geschiedenisboek aan het lezen... Ik zit momenteel in de jaren 30 van de vorige eeuw. Een warrige tijd, waar overal in Europa (en ook daar buiten) een tendens was om te kiezen voor "een sterke man".
We zagen het zowat overal gebeuren, heus niet alleen in Duitsland. Het was gelukkig niet overal zo dat men werkelijk overging tot deze vorm van politiek, maar we zagen wel overal de tendens, de verheerlijking van de leider.

In die tijd, en in die tijdsgeest verklaarde een politicus dat de veralgemening van het kiesrecht ook de aanleiding was om te komen tot een monotoon, kleurloos bestaan in een maatschappij waar alle beleid ook  monotoon en zonder hoogtepunten was. Hij doelde er duidelijk op, dat het voortdurend moeten streven naar compromis ook leidde tot een kleurloosheid, een plat, effen ding, waar ieder hoogtepunt, ieder duidelijke stellingname afgezwakt werd tot de kleurloze monotone compromis.

Uiteraard klopt dit ergens wel.
Het is kenmerkend aan compromissen, dat beide (of meer !) partijen zich in het geheel moeten kunnen terugvinden, en dus worden alle duidelijk één-partij-standpunten afgevlakt tot een algemeen aanvaardbaar iets, iets kleurloos, iets monotoon (letterlijk éénkleurig ). De kleur die je krijgt is een mengeling van de oorspronkelijk duidelijk felle kleuren van de diverse partijen.

Hoe meer partijen je krijgt, hoe groter de kans is dat je tot een systeem van compromissen moet komen, en hoe kleurlozer het geheel wordt.

Ik heb het al meerdere keren gezegd, het systeem dat we nu kennen is niet goed. De over-democratisering die je toelaat om steeds meer partijen  op te richten, is één van de grote oorzaken van de kleurloosheid, karakterloosheid van de politiek. Voor mij is de ideale democratie in het huidige systeem van verkiezingen en regeren in ons landje, een drie-partijen-systeem, waarbij men een partij heeft die sterk progressief is, een partij die sterk conservatief is, en een middenpartij, die noch uitgesproken het één is, noch uitgesproken het ander.

Enige decennia gelden was dit nog grosso modo zo, we hadden de liberale conservatieven, de socialistische progressieven, en de katholieke middenzuil. In die tijd was een regering duidelijk eerder progressief of eerder conservatief, waarbij meestal de katholieke middenzuil zorgde dat het niet te links of niet te rechts ging hangen.

Nu hebben we gewoon een soepje... Zelfs in de momenteel rechtse regering is de schrik van de (in Vlaanderen) aanwezige middenzuil, zo bang van een duidelijke stellingname, en haar positie is (nog) zo sterk, dat dit remmend werkt.

Het feit dat we nu een rechtse regering hebben, ligt niet aan de rechtse keuze van de kiezer, maar veeleer aan het feit, dat men, net als in de jaren 30 van de vorige eeuw, als volk weer opteert voor een duidelijke leider. Een De Wever voelde dit haarscherp aan, en profileerde zich duidelijk als de leider, en dit had succes. Wij zagen dit al eerder met het plotse succes van wat toen nog het Vlaams Blok heette. Ook daar koos men voor het extreme, in een zich afzetten tegen de kleurloosheid, de middelmatigheid. De NVA heeft door te kiezen voor het actief regeren, uiteindelijk ook de stap gezet naar de kleurloosheid, de middelmatigheid.

Dat bewijst dat ons kiessysteem op die manier een ingebouwd veiligheid heeft, en dat extremen door dit systeem uiteindelijk gedoemd zijn leeg te bloeden, maar het draagt ook in zich de kiem van de ontevredenheid van de kiezer, de massa. Dat is de reden waarom ik opteer voor het behoud van het systeem, maar voor het drie-partijensysteem, die een iets duidelijker beleid toelaat.

Een 100% waarborg is dit niet, want we stellen ook vast dat de politiek mede bepaald wordt door het kapitalisme. De macht van het geld, en de daaraan vasthangende macht van de publiciteit, en de macht van de media, en het systeem waarbij de politiek een rol speelt bij de benoemingen en het beleid van de media... dat alles is zeer sterk mede bepalend. Een NVA en meer speciaal de profilering van een Bart De Wever zou niet eens bestaan zonder de invloed van de media, die deze figuur letterlijk in de geest van het volk hebben geplugd, gehamerd, geklopt met een voorhamer.

Wij hebben, in België, een mediabeleid die zeer sterk onder invloed staat van de politiek. Voor mij is en blijft de berichtgeving tijdens de kernramp in Tjernobyl, waarbij de bevolking in opdracht van de regering flagrant belogen werd, een duidelijk voorbeeld van de politiek binding tussen media en politiek.

Je zou eigenlijk best naar enkele buitenlandse zenders gaan luisteren, wil je een duidelijker en eerlijker beeld krijgen van de politieke situatie in ons land.
Je kunt stellen dat onze media in feite veel meer thuishoren in een dictatuur, dan in wat ze hier democratie noemen.

Het Belgische systeem ... Het heeft zijn voordelen, maar het heeft ook verschrikkelijk grote nadelen. En het ziet er niet naar uit dat het zal beteren. Het spontaan ontstaan van een volksbeweging (Hart boven hard), lijkt een positief signaal, maar zal wellicht uitmonden in het verworden tot de zoveelste politieke partij, die eens te meer zal leiden tot een nog onduidelijker systeem van vermenging tot onduidelijke standpunten, en een onduidelijk beleid...
We modderen maar aan.
djudedju

tot de volgende ?

Writersblok

Soms zit ik voor mijn witte scherm te piekeren, waarover zou ik nu in hemelsnaam weer eens kunnen leuteren in een leesbare en zinnige blog... En dan lijkt het wel of heel mijn grijze massa in staking is, en er komt niets, nada, rien de knots...

Als ik het aandurf een blogje over te slaan, dan krijg ik meteen enkele mailtjes om naar de staat van mijn gezondheid te informeren, dus dat kan ik ook niet doen, de mensen ongerust maken omdat ik eens geen inspiratie heb, dat hoort nu eenmaal niet.

Ik heb ook opgemerkt dat het veel moeilijker is om een stukje te plegen in opdracht, over een bepaald onderwerp, waarover je eerst ook nog eens in een redactiecomité hebt zitten "brainstormen"... Het woord alleen al, brainstormen... storm in je brein. In opdracht dan nog wel.

Maar goed, ik heb mijn eerste tekst binnen gestuurd, en het is op een paar kleine opmerkingen na, goedgekeurd. Nu zit Hendrik wellicht te piekeren wat hij bij dit artikel als cartoon kan tekenen. In het volgende nummer van Houvast (september ?) zou in hetzelfde nummer een artikel over mij en een artikel van mijn hand verschijnen... Ik word wereldberoemd binnen het wereldje van de medewerkers van Ziekenzorg. En dat is wel een heel klein wereldje, waar je dus best heel bescheiden over blijft. Maar toch is het prettig dat je weer ergens "iets" doet... Ik ben al 20 jaar ziek, en buiten Crea en eens gaan vissen, wat slenteren op de rommelmarkten, was mijn wereldje wel heel klein geworden.

En ik betrap mezelf er op, dat ik me begin te settelen in dat minieme wereldje. Ik zoek niet meer om er buiten te treden. Toen we laatst eens een paar dagen naar de Ardennen gingen, zou ik op het moment van het vertrek veel liever in mijn zetel gedoken zijn, dan in te stappen in de auto die ons tot ginder ver brengen zou... Ik dreig meer en meer een huismus te worden. Vandaag zouden we eigenlijk naar de rommelmarkt moeten gaan, maar het is slecht weer... dus gaan we niet. Maar om eerlijk te zijn, het is wel overtrokken, maar het regent niet, en volgens het weerbericht zou het voor de middag niet regenen... Dus, we hebben niet veel nodig om thuis te blijven.

De computer beneemt veelal de tijd die ik vroeger in creativiteit stak, en het is dank zij crea dat ik nog echt iets doe. Ik wordt lui. Iets doen veroorzaakt pijn, en het niets doen veroorzaakt wellicht een steeds hogere gevoeligheid voor die pijn. Ik besef dat ik eens mezelf moet vastpakken, dooreenschudden en weer de bezige mens moet worden.

Straks nog eens wat kuisen aan het aquarium, en wat gaan kijken naar de goudvissen in de vijver. Daar is de paartijd volop bezig, en de mannetjes hangen in trossen hun flanken te wrijven tegen de vrouwtjes, die eerder onwillig lijken, maar ja, wat zou je willen als er zo'n zes, zeven mannetjes je proberen plat te drukken.

Mooi is het wel, het wit, geel, oranje en rood flitst nu en dan zelfs tot boven de wateroppervlakte uit. Hopelijk komt er geen kat langs, want nu is het wel heel makkelijk om vissen te pakken !
Als je aan de visvijver zit, te vissen, dan zie je dat zelfde fenomeen soms, maar dan met grote karpers. Natuurlijk heb je dan niet die kleuren, maar het geklets van de grote staarten op het wateroppervlak is soms spectaculair. Je weet dat er dan weinig kans is dat je een karper zult verschalken... De meesten vinden het paren veel leuker dan het eten...

Ik ga stoppen, en aan het aquarium beginnen, mails nog wat laten wat ze zijn, en facebook laten waar het is...

Tot de volgende ?

Maar Lidl toch !

Je moest toch al lang weten dat het geen bon ton meer is om te stellen dat de vrouw gezond moet koken voor haar echtgenoot ! Dat is op zijn minst middeleeuws. Vrouwen horen niet meer te koken, dat is een beeld die de ouderwetse vrouwenrol accentueert, en dus is het verkeerd. Vrouwen horen nu in een rol die alles heeft behalve vrouwelijkheid, of althans vrouwelijkheid zoals de mannen die vroeger wilden zien. Want mannen van vandaag hebben veel liever een vrouw die alle taken weigert die ook maar zou kunnen gealludeerd worden aan het vrouw zijn.
Wie een vrouw wil die vrouwelijk is in de oude zin van het woord, die mag het vergeten.

Jaja, ik weet het, ik overdrijf, maar geef toe, als je de feministen (ook al een ouderwetse term) hoort, dan heb je wel de indruk dat ze vrijheid soms verwarren met het opnemen van een andere rol, en dan liefst de rol die vroeger als typisch mannelijk werd omschreven.

Sorry dames, maar ik ben het daar niet mee eens. Goed, ik weet het wel, ik ben van het "verkeerde" geslacht om daar over te oordelen, maar toch heb ik ook recht op mijn mening. En mijn mening is heel simpel: Dames, jullie hebben 200% gelijk als jullie stellen dat een vrouw niet minder is dan de man, maar het zou fout zijn, nu de rollen te gaan omdraaien, en te gaan stellen dat de vrouwen baas zijn over de mannen. De bedoeling moet zijn: gelijkheid.

Maar gelijkheid kan niet helemaal, want de geslachten zijn nu eenmaal niet gelijk. Er zijn dingen die mannen nooit gaan kunnen (een kind baren bv), en wellicht zijn er ook dingen die een man beter liggen dan de doorsnee vrouw. Uit onderzoeken is gebleken dat zelfs de hersenen van mannen en vrouwen verschillend zijn. De een is niet minderwaardig dan de andere, maar ze zijn anders. Vrouwen zijn daardoor meestal minder goed in het ruimtelijk denken (bv kaartlezen), mannen zijn gewoonlijk veel minder sterk in het multitasken...

Ik ben nu 47 jaar gehuwd, en bij ons is er niemand de baas. Als we voelen dat de ander op een of ander iets heel erg gesteld is, of daar beter in is, dan mag hij of zij deze bevoegdheid gerust dirigeren. Is het iets waar we beiden nogal op gesteld zijn, en waar we verschillen van mening, dan zal nu eens de ene dan weer de ander zijn ding mogen doen. Dit is niet echt afgemeten, de leidraad is veeleer het feit dat de ander voelt dat de partner het precies nog iets meer wil dan hij of zij.

En ja, zo zijn er dingen waar ik baas ben, maar er zijn net zo goed dingen waar moeder, de vrouw baas is. En één van de dingen waar zij baas is, is de keuken, en ja, zij maakt er een erezaak van om goed en lekker te koken voor haar man, voor mij dus. Dat is zelfs één van de dingen waar ze fier op is, en waar ik niet nalaat haar regelmatig lof toe te zwaaien, want in een goede relatie moet je elkaar ook wel eens ophemelen. Eigenlijk denk ik dat, mocht ik het gaan afwegen, we ongeveer evenveel dingen hebben waar we "baas" zijn, alleen, wij zien het niet als baas zijn, wij ervaren het niet als baas zijn, we hebben gewoon het meest perfecte evenwicht gevonden om samen te leven in een knus gezin.

Als ik de "figuur van het jaar" zou moeten aanduiden, dan zou ik wellicht mijn vrouw daar zetten. En die titel zou in die zin verkeerd zijn, dat ze niet de figuur van het jaar is, maar de figuur van mijn leven, van ons gezin.

Is mijn vrouw bijzonder ? Nee, ik denk het niet, ik denk dat ze gewoon de vrouw is waar ik bij pas en die bij mij past. Ze is wellicht bijzonder in die zin dat ik wellicht geen ander zou kunnen vinden die zo perfect past.
Dat is niet zo als je elkaar leert kennen, dat is niet zo in het begin dat je gehuwd bent, dat komt zo, dat groeit zo. Het huwelijk is als een schoen, hij past pas perfect als je er al een tijd mee hebt gelopen, als je er al eens mee door een regenbui liep...

En ik wens ieder mens, man en vrouw, het geluk !
En dat geluk ligt echt niet in het opnemen van een rol, maar gewoon in het jezelf zijn, en je zelf vormen naar de partner, en de partner naar jou.
Geluk, daar moet je in groeien.

Gisteren hebben we samen een heerlijke dag gehad, we zijn samen naar Floralux gegaan, planten gekocht voor de tuin, samen bedisseld wat waar kan staan, wat we graag zien. en dan zijn we gezellig gaan eten, iets wat voor de dame die zo graag kookt, een hemels gebeuren is. Eens proeven van hoe een ander het doet.

We zijn alle twee naar huis gekomen met een rug vol pijn en een hart vol geluk.

Tot de volgende ?