There they are 2

Reeds meer dan een week stond het ruimtetuig daar te staan, omringd door een heel leger ! Groot Brittannië is lid van de Europese Unie, en voor één keer vonden ze dat heel interessant, en eisten dat hun legermacht zou versterkt worden door de andere Europese staten. Vandaar dat enorme leger.
Iedere dag om 10 uur stipt verscheen het gat in de grote bruidstaart (zoals het ruimtetuig nu algemeen genoemd werd !), één octopus kwam in het gat staan gedurende 59 minuten, ging dan weg, en om 11 uur ging het gat weer dicht.

Ondertussen werd er druk vergaderd door allerlei regeringen en door allerlei organisaties van diverse regeringen, maar nog steeds was er geen overeenstemming wie woordvoerder zou zijn, laat staan dat verschillende staten overeen kwamen om één lijn uit te zetten waarnaar iedereen zich zou gedragen. Amerika probeerde het laken naar zich toe te trekken, maar de BRIC -landen en Europa verzetten zich daar tegen, en een heleboel kleinere niet verenigde staten waren bezig te pogen zich te verenigen in een aparte club...

Uiteindelijk besloten ze met een delegatie van presidenten van de grootste blokken samen te gaan, en eerst te luisteren wat de vreemden voorstelden. Maar voor dit  kon plaats vinden, wilden die presidenten dat ook hun leger daar was, zodat zij ook verdedigd zouden worden... Het leger rond de bruidstaart werd steeds maar groter en groter, een dorp werd zelfs gewoon afgebroken om plaats te maken. Voortdurend hingen tientallen helikopters in de lucht rond de taart, en gevechtsvliegtuigen scheerden voortdurend over en weer. Dat er nog geen ongevallen waren gebeurd, mocht een wonder heten.

Maar eindelijk waren ze daar, de presidenten...
Ze waren er al een tijdje, maar het had nog eens twee dagen geduurd voor aleer ze onderling een woordvoerder hadden aangeduid. Obama zou het woord mogen voeren, maar iedere keer pas na overleg... Dat zou daar leuk worden, en we zouden een leuk figuur slaan ten opzichte van die ruimtewezens !

Om 10 uur verscheen de opening weer, en om 10.10' kwamen de presidenten nar voor. (Dit was een berekende politieke houding, zij lieten op zich wachten, niet omgekeerd. Net alsof die twee verloren weken al niet genoeg was !)

Toen het gesprek begon, werd meteen duidelijk dat de presidenten op zijn minst gedeeltelijk voor schut stonden, want iedereen (en via de TV en radio konden we over miljarden spreken) die op een of andere manier de zaken volgde, hoorde alles weer in zijn hoofd. Het wonderlijke was dat iedereen dat in zijn eigen taal leek te horen. Later bleek dat dit niet helemaal correct was, het waren veeleer impulsen in de hersenen, die door iedereen begrepen werden als taal, als de eigen taal.

De presidenten kwamen totaal niet aan het woord. Het was een grote monoloog van de octopusachtige... Ze kwamen kennis uitwisselen. En eventueel handel drijven, als er grondstoffen waren die hen interesseerden. Als eerste bood hij aan om de mens de mogelijkheid te geven om via de geest te praten, waardoor taal niet echt meer nodig was. Taal was - naar hun mening - een ding die langzaam aan het verdwijnen was, vervangen door het veel betere gedachten-
 overbrengen...
Ze konden ook de kennis delen om ruimtereizen te maken en toestellen die sneller dan het licht waren.
Je kon zo de groeiende opwinding zien bij de presidenten, en om eerlijk te zijn, eigenlijk bij iedereen !

Als we de octopusachtige mochten geloven, dan was het universum vol van werelden, waar volkeren leefden die soms veel verder stonden dan ons, soms nog maar aan het begin van hun groei naar denkende wezens. Het overbrengen van gedachten was voor iedereen begrijpbaar, maar bij minder ontwikkelden was het veelal een bron van angst en die angst leek soms te leiden tot agressie. Niet dat dit echt veel kwaad kon, want ze beschikten over voldoende verdediging. Projectielen, straling en dergelijke konden hen niet raken. En dan spraken ze niet alleen over hun ruimtetuig, maar ook over de individuele verdediging.

Hun verleden was, net zoals ons heden, vol van strijd en agressie, maar eens men de volmaakte verdediging had uitgevonden, was agressie zinloos geworden. Nog even was er economische strijd geweest, maar daar dit uiteindelijk altijd de beide partijen treft, was dit ook zinloos gebleken, en groeide men eindelijk naar een wereld van vrede. Dit wilden zij aan allen bezorgen, want vrede was de bron van welvaart.

Het klonk allemaal schitterend... Maar natuurlijk bleven we, als mensen, wantrouwig. En toen enkele dagen later plots miljoenen van die ruimtetuigen boven onze hoofden kwamen hangen, was er eerst paniek, en dan reageerden alle legers met aanvallen... die niet opbrachten. Want wat men ook deed, ze bleven onaantastbaar. En bovendien reageerden ze niet in het minst op de agressie.

Alle presidenten waren in een reactie naar hun land teruggekeerd, voerden hun legers aan, bouwden de verdediging uit... Tot ze beseften dat de enige slachtoffers van al dat geweld zij zelf waren. Het koste enorm, en het bracht niets op. Bovendien waren er ook nog enkele onvermijdelijke ongevallen, waarbij vliegtuigen crashten, of door eigen vuur geraakt werden... En langzaam aan werden de aanvallen gestaakt.

Er gebeurde niets... De ruimtetuigen bleven onverstoorbaar hangen.
En iedere morgen om 10 uur stipt, verscheen nog steeds de opening in de bruidstaart...

morgen vervolg

There they are !

Ik zag het toevallig, al zappen, op BBC: "There they are!"
Ik hield mijn vinger stil.. Wie was er daar ? Waarvoor moest die man zo roepen ?

Ik ben uren blijven kijken ! Ik was een van die gelukkigen die de uitzending heb gezien, vanaf het prille begin, toen het ruimtetuig nog maar een stipje was aan de bleke blauwe vrieshemel.

Het was een immens groot ding. Hoe kregen ze dat ooit omhoog ? Ik dacht aan ons spacelab, dat ze in tientallen brokjes en stukjes ginder boven gemonteerd hadden, maar dat ding landde hier, en moest dus logischerwijze ook weer omhoog kunnen.

De vorm ? Eigenlijk zou ik die het makkelijkst kunnen omschrijven als een taart, je weet wel, zo'n feestelijke taart op een huwelijksfeest, in drie verdiepingen... Daar leek het nog het meest op.  Je zag geen ramen, wel veel rare uitsteeksels, die wellicht een soort antennes waren, of misschien wel heel iets anders.

Het gekste was dat we er niet vooraf van wisten ! Hadden ze dat enorme ding dan niet zien komen? Wat deden ze daar in de ruimte, wat deden ze met al die telescopen, met Hubble ?

Nadien hoorden we dat we het inderdaad niet hadden gezien. Zelfs niet als een vlek waar plots de sterren niet meer zichtbaar waren. Het beeld bleef gewoon zoals het was. Dat ruimteschip kon zich dus, in de werkelijke zin van het woord, onzichtbaar maken. Misschien hingen er hier nog wel een hele serie boven ons hoofd, en wisten we het niet, en konden we het niet eens weten.

Het duurde wel een kwartier voor er beweging kwam in het ruimteschip, voor er een "deur" openging. Ook dat was heel gek, zojuist was er nog een massief ruimte schip, en plots was daar een ovaal niets in de wand. Niets, want in eerste instantie zagen we er gewoon dwars doorheen. Toen werd het plots wat vlekkerig, en zagen we een achtergrond van bizarre machinerie.

En na een tijdje verscheen daar een gekke figuur. Een soort omgekeerde visbokaal met daaronder wel twaalf of meer aanhangsels, waarvan er enkele duidelijk als poten (benen?) fungeerden.

Waar ze geland waren, was eerst niets, buiten weilanden en akkers, maar er kwam steeds meer en meer volk kijken, die door de eveneens opgedaagde politie en het leger, op een "veilige" (?) afstand werden gehouden. We zagen ook aan alle kanten tanks opdagen, en bewapende soldaten, die voor het vol kwamen plaats nemen, en het volk nog wat verder achteruit drumden.

Toen de bokaal uit het toestel kwam, ging er een militair naar hem toe. Toen pas had je een beter besef van de grootte van het wezen. Het was meer dan twee keer zo hoog als onze generaal !

Een tweede figuur kwam uit het ruimtetuig, met een toestel dat hij voor zich uit duwde. Daar waren geen wielen aan, het leek gewoon te zweven. Hij zetten het ding tussen de eerste figuur (Plots viel me op dat het wel wat weg had van een octopus !) en de generaal ...  En we hoorden (heel gek, blijkbaar hoorde iedereen hem, maar niet echt met je oren, je hoorde hem in je geest). Hij stelde zich voor als -een serie blub en fluitgeluiden - en zei dat hij in vrede kwam. De militair groette hem (enfin, we dachten dat, want hoewel hij wellicht luid sprak, stond hij veel te ver van ons af om hem te horen, maar na enkele seconden hoorden we ook hem in onze geest.

Het was allemaal heel gek ! Ik zat hier in Vlaanderen, dat ruimtetuig was daar ergens in Groot Brittannië geland, ik keek naar de TV, en ik hoorde de stem in mijn geest !

Het ding vroeg om te kunnen spreken met de leiders van de aarde... De militair knikte, en keerde terug naar de wachtende jeep, reed naar een wagen waar duidelijk antennes op te zien waren, en de reporter van de BBC vertelde dat de militair wellicht contact nam met de regering...

De "octopus" wandelde het ruimtetuig weer in, en plots was de opening weer verdwenen, en zagen wij weer dat onbeweeglijke gekke ding dat daar zo plots was geland.

Er waren hooguit drie uur voorbij gegaan, maar het leek veel langer.
Wat stond er ons te wachten ?
De BBC schakelde over op meer algemeen nieuws en gaf beelden van reacties uit gans de wereld op het gebeuren.
Barack Obama en Poetin waren blijkbaar onmiddellijk met elkaar in contact gekomen, en naar het scheen wilden de andere grote machten ook meteen hun inbreng doen. China, India, Brazilië, Het Verenigde Europa... Iedereen wou er bij zijn, wou de ontwikkelingen op de voet volgen.

We zagen beelden van militairen die zich overal ter wereld aan het voorbereiden waren tegen... Tegen wat ? Wat zou de toekomst brengen?
Wat zou de wereld doen?
Wat zouden de vreemden uit de ruimte doen?
Van waar kwamen ze ?

Morgen het vervolg...

Daar gaat ze...

... het oude jaar.
We hebben niet eens al onze vingers en tenen nodig om de resterende uren af te tellen.
Het eerste jaar van de grote sociale afbraak is bijna voorbij, en men belooft ons nog meer inleveringen en besparingen.
De anni horribili zijn aangebroken.

Nee, ik hoef geen linkse regering in de plaats van de huidig ultra-rechtse, ik vraag een regering vol evenwicht. Ik vraag niet dat die of deze soort van mensen bevoordeelt of benadeelt wordt, nee, ik vraag een zo rechtvaardig mogelijke maatschappij, met aandacht voor de mens, van heel klein tot heel oud, van heel bleek tot heel donker, van totaal anti-gelovig tot alle mogelijke religies, van om het even welke taal, van om het even welke origine...

Gewoon, een diep-menselijke maatschappij. (Allee, wat wij verstaan als we het woord diep-menselijk uitspreken, want soms lijkt het mij of al het kwade precies een eigenschap is van de mens als specie.)

Ik droom ook van een wereld die zich eindelijk bewust wordt van de noodzaak om eindelijk iets te doen aan het klimaat en het milieu. Ik droom van een wereld die eindelijk economie gelijk stelt met groei. Kortom ik droom ook van evenwicht op die gebieden.

Ik droom dat men de leem in Mater en Volkegem laat liggen waar het ligt.
Ik droom er van dat men stopt met het ongebreideld volbouwen van onze wereld, en bouwen alleen nog mag waar het al bebouwd is, hetzij door renovatie, hetzij door afbraak en nieuwbouw.

Ik droom dat de leeuwerik hier terug zingt... En hier terug kan nestelen.

Ik droom van auto's die niet of veel minder vervuilen, en die niet meer dan 100 km/uur kunnen rijden. (Vroeger waren we daar al heel content over !)...
Ik droom van fabrieken die producten maken die eeuwig meegaan.
Ik droom van ...
een hemel op aarde...
voor mens en dier
voor iedereen

Maar dromen zijn bedrog.
En wellicht zal 2015 niet beter zijn dan 2014, globaal gezien.
En wellicht zal ik ook in 2015 pijn hebben.
... en zorgen.

Maar ik ga toch mijn best doen, om zelf al een beetje te doen richting betere wereld.
U ook ?
Dan komen we er ooit wel

Hopelijk nog voor de wereld kapot is

Vier vanavond maar eens goed feest, vergeet een moment alles wat je ambeteerde in het afgelopen jaar, wens elkaar een betere wereld toe, en begin er zelf maar iets aan te doen. Beetje bij beetje.
Ik begin met het zoveel mogelijk vermijden van plastics...
( Wist je dat je kleren in synthetische stof één van de grootste veroorzakers zijn van al die plastics in de zee, in de vis, in de mossels ... in ons zelf ?)

tot de volgende ?

Prettige eindejaarsfeesten !

Gelukkig Nieuwjaar ! 

Toverboek

Ik wou dat ik een toverboek had, een echt boek vol spreuken die onmiddellijke wonderen tot gevolg hadden.
Ik wou dat ik je de eeuwige jeugd kon schenken en het echte diepe geluk.
Ik wou dat ik je gezondheid kon geven, en een leven vrij van pijn.
Ik wou dat ik je de echte Liefde kon schenken, dat diepe gevoel dat nooit overgaat, zelfs als de hormonen al lang het werken verleerd zijn.
Ik wou...

Maar ik heb geen toverboek, en kan je alleen hoop aanbieden... hoop die je straks, zoals haast iedereen, weer zult uitdrukken in die talrijke Nieuwjaarswensen, en zult bekronen met enkele vage kussen. (Voorzichtig voor de griep)

En misschien is dat maar de beste manier om te leven ook...
Stel je voor dat je een leven hebt vol van alleen maar geluk, vol van alleen maar gezondheid, vol van alleen maar lekker eten, vol van alles wat je hartje lusten kan...
Dat zou wellicht ook een leven zijn zonder echte hoogtepunten, net omdat er geen dieptepunten zijn, geen schaduwen omdat je midden de schijnwerpers staat van alle kanten belicht, waar echte liefde plots gewoon zou zijn, omdat het er altijd was, waar gezondheid ongemerkt voorbij zou gaan, omdat er geen ziekte en geen pijn zou zijn...

Nee, geef mij dan maar dat leven dat we nu hebben, waar we de hoogste toppen bereiken en in de diepste kuilen vallen, waar we pijn verbijten om de Liefde te behouden, waar we dingen doen tegen ons gedacht, om anderen te helpen of gewoon te plezieren...

Nee, ik wil het volmaakte niet... Dat is zo ... effen, zo egaal, zo zonder blitse momenten.

Toen we klein waren, leerde de Eerwaarde Zuster Hubertine ons dat de hemel een oord was waar we alle dagen rijstpap zouden eten met gouden lepeltjes, waar we met de engelen Hallelujah zouden kwelen voor de Heer... En het in de nabijheid zijn van God, dat zou het eeuwige geluk zijn...
Maar we leefden in een tijd waarin de mens in ons landje steeds sneller steeg op de ladder van de welvaart, en rijstpap, dat leek alras zo gewoontjes, en het is niet dat gouden lepeltje die het verschil maakte, we hadden er nu in Inox, en die blonken ook eeuwig.
Ergens deden de verworvenheden van ons Aardse bestaan, het verguldsel van die hemel slijten.
En dan kwam het concilie, en alles wat zo in ons gehamerd was, werd plots bij het kerkelijke afval gezet, en we moesten terug, terug naar de basis, en toen we er bijna waren, toen kwam er weer een nieuwe paus, die de remmen weer dichttrok en de oude waarden weer begon op te blinken.
En heel wat mensen waren ontheemd.
Dat oude vertrouwde was weg, het nieuwe werd weer teruggeschroefd en velen hadden het gevoel dat het eigenlijk alleen nog gruis was dat over bleef.
Dat onfeilbare, dat eeuwige was plots allemaal zo tijdelijk.

Het leven als overgang naar het eeuwige ?
Door het wegvallen van de oude zekerheden, het wegvallen van het eeuwige ritueel,  leek ook een beetje dat eeuwige leven mee te sleuren. Het gevoel van zekerheid leek een beetje zoek. De mens hoopt plots meer dan hij gelooft.
En het lijkt wel of al die wereldse wensen en feestdagen plots meer glans hebben dan de kerkelijke. Zelfs Kerstmis gaat niet meer over de geboorte van de Heer, maar over een avondfeest met lekker eten en veel pakjes onder de heidense dennenboom.

Morgen is het weer de laatste dag van het jaar.
Oudejaar, grote feesten, lekker eten, en vele wensen.
Heel dat eindejaar, met kerstmis en oudjaar en nieuwjaar, is eigenlijk een week van feesten en vreten, van pakjes en nadien moeizaam de eindjes aan elkaar knopen, van opgefokte vreugde en een bitter ontwaken.

... en hier kijken we op die dagen nog meer dan anders naar die lege plaats aan de tafel.

(... en voeger keken we op nieuwjaar ook uit naar de uitslag van de grote St Sylvesterloop, daar ergens in het verre Brazilië... Zou Gaston Roelants weer gewonnen hebben ?)

tot de volgende ?

Fantasie

Misschien ligt het aan mij, maar ik ben een van die mensen die uren kan kijken naar kunst. Let wel, ik vind lang niet alles goed, maar veelal probeer ik dan toch te vinden wat de kunstenaar wilde zeggen.
Ik kijk er ook naar als onuitputtelijke bron om mijn eigen fantasie te prikkelen. En soms erger ik mij, omdat de kunstenaar er naar mijn gevoel niet heeft uitgehaald wat er in zat. En dat geldt zowel de beeldende kunst als de literatuur. Ik kan na het lezen van een boek een onvoldaan gevoel hebben, omdat de schrijver niet het onderwerp heeft uitgebouwd naar de mogelijkheden die er in zaten. Ik kan voor een schilderij staan en me ergeren over lijnen die er niet opstaan en er eigenlijk hoorden, of over lijnen die er te veel opstaan.
Dat is geen kritiek, dat is het ondergaan van de prikkel die dat werk me geeft. En dus is het werk niet zonder verdienste.
Er zijn ook werken waar ik me haast niet kan van losrukken. Werken die naar mijn mijn gevoel volmaakt zijn. Dat kunnen werken zijn die u helemaal niet bevallen.
Ik wil maar zeggen, kunst is iets wat je ervaart, wat je moet doen ervaren.
Het moet je een kriebel geven.
En dat gaat verder dan wat men gewoonlijk onder kunst verstaat, omdat kunst veel verder gaat dan wat de meeste mensen als kunst ervaren.
Als we spreken over een gebouw, dan kunnen de meesten daar nog het idee kunst aan binden, maar als we spreken over een bed of een stoel, dan is dat voor velen een bank te ver. Toch zijn meubels, behangpapier, uw koffiekop... ook ontworpen. Heeft er zich iemand over gebogen om het voorwerp én volmaakt te maken naar zijn functie, én het er ook mooi te laten uit zien.

En misschien knik je nu, en denk je aan dat servies dat je zag in...

En als ik nog verder mag gaan: kunst moet niet noodzakelijk het product zijn van iemand die zichzelf een kunstenaar noemt !
Trouwens, ik vind het idioot alle werken van een bepaalde kunstenaar te verheffen tot onbetaalbare meesterwerken. Ik kan vol bewondering staan voor bepaalde werken van Pablo Picasso, van Rubens of Rembrandt, maar het komt niet bij me op te stellen dat alle werken van die kunstenaars ook meesterwerken zijn. Wie een werk koopt van een bepaald kunstenaar omdat die kunstenaar beroemd is, nam heeft, is veeleer een snob dan wel een kunstkenner. 
Ik hou van Van Gogh, maar niet iedere Van Gogh is een meesterwerk. Ze zijn wel herkenbaar door hun eigen stijl en techniek denk je, maar als je zijn oudere werken ziet, dan kun je haast niet geloven dat dit ook Van Gogh's zijn.
Toch zitten er ook in die eerste werkjes pareltjes...

Maar Jan met de pet, die graag tekent, kan op een mooie dag ook wel eens iets maken, dat het gewone ver overschrijdt...
Natuurlijk heb je meer kans bij een geschoold kunstenaar een meesterwerk te vinden dan bij de liefhebberende Jan met de pet, maar het een sluit het andere niet uit.

En als we eerlijk moesten zijn, dan zouden we voor dat meesterwerk van Jan met de pet eigenlijk veel meer moeten bieden dan voor een prutswerkje van Picasso.

Eén van de redenen waarom Picasso naar mijn gevoel bij de groten hoort, is dat hij steeds bleef vernieuwen. Toen hij in contact kwam met de Afrikaanse kunst, zag hij plots een heel nieuwe wereld opengaan, en hij bleef heel zijn leven spelen met het abstraheren.

Naar mijn gevoel is er geen enkele term in de kunst meer misbruikt dan "Abstract"... Het begrip abstraheren wil in feite zeggen dat men niet de klemtoon legt op het realistische beeld, maar in de weergave van de eigenschappen. Om bij de Afrikaanse kunst te blijven, (En eigenlijk bij bijna alle primitieve kunst van over heel de wereld), dan zul je vaststellen dat ze bijvoorbeeld bij het uitbeelden van het begrip vrouw, extreem grote borsten, buik en vulva zullen maken. De bedoeling is duidelijk, ze geven de essentie weer van het begrip vrouw, en niet van die of deze brave meid uit het dorp.
Ze doen dat omdat ze het vrouwelijke willen vereren, op een haast goddelijk échelon zetten.
Zo vind je naast "goden"-beelden, ook talrijke voorouderbeelden, en daar beklemtonen ze veel minder het uiterlijk van de overledene, dan wel zijn capaciteiten. Was hij een groot jager, dan zal dat aspect overheersen.
Voor Picasso, en het Westerse denken, was dit een nieuwe wereld die open ging ! En heel zijn leven is hij blijven zoeken, tot in het extreme naar nieuwe expressie-mogelijkheden, om steeds weer, steeds meer te vertellen met één werk.
Zijn studie van de stier is beroemd, en toont heel duidelijk hoe hij steeds verder ging in het zoeken naar het beeld van "de" stier.
Wat sommigen nu onder de noemer "abstract" naar voren brengen, heeft naar mijn gevoel geen uitstaans meer met abstraheren.
Let wel, het hoeft daarom niet slecht te zijn, of verkeerd, maar het is iets anders.

Het mooie van kunst is net, dat het eigenlijk een speelplein moet zijn en blijven. Iets waarin je je kunt uitleven, iets waarin je steeds weer blijft proberen om een manier te vinden om jezelf, je eigen gevoelens mee te delen aan anderen.

Persoonlijk vind ik, dat je nooit het einde kunt bereiken, maar toch zien we dat heel wat kunstenaars zich vastplanten in een bepaalde stijl, een bepaalde manier van zich uit drukken. Je kunt daar je idee over hebben, maar ik vind dat eigenlijk een beetje het bekennen van het feit dat je vast zit, niet meer groeit.

De kunstenaars van voor de revolutie, de bevrijding van de kunst, hadden het eigenlijk gemakkelijker. Ze beelden de werkelijkheid uit, en hun kunde lag meer in het creëren van een compositie dan in het scheppen van een nieuw beeld.
Soms droom ik wel eens: "Wat zou een Rembrandt, een Rubens, een Tintoretto, een Monet gedaan hebben, hadden zij Picasso moeten kennen, hadden zij de Afrikaanse kunst moeten kunnen ervaren..."

We zullen het nooit weten, en we kunnen de vraag ook omkeren, en Picasso laten werken in de tijd van Rubens...

Maar uiteindelijk is heel dit betoog op u gericht, beste lezer ! Om u te overtuigen van het feit dat in ieder mens een kunstenaar zit, ook in u ! Dat jij ook best wat je tijd investeert in het prikkelen van je fantasie, in het ervaren, zien, bestuderen van de kunst en de ideeën van anderen. Dat het goed is dat je een blad papier neemt en jezelf eens laat gaan.
En oh ja, je hoeft echt de deur niet meer uit om kunst te zien, ideeën op te doen ! Open op je computer Pinterest, en ga zoeken in de miljoenen afbeeldingen en ideeën die je daar vindt !! Ik kan het je zeker aanraden, het is er heerlijk dwalen in een onuitputtelijk prentenkabinet...

tot de volgende ?

regen+sneeuw+vorst=donker

Moderne wiskunde.
Vroeger leerden we dat je geen appelen met peren kon optellen, nu kan zowat alles.
Maar gisteren kregen we eerst regenbuien, die langzaam overgingen in sneeuwbuien, die eerst op de natte grond verdwenen, maar na een uur of wat onverdroten vallen begon de sneeuw te blijven liggen. Toen we naar bed gingen lag alles wit, met uitzondering van de rijweg.

Toen ik vanmorgen opstond, ging ik, zoals steeds, eerst het rolluik optrekken van mijn werkkamer... Ik kreeg hem zo'n dertig centimeter omhoog, en dan noppes... Het raam aan de voorkant kreeg ik geen millimeter omhoog.

Nu ja... Ik ging me wassen, en nadien trok ik daar het rolluik op, alsof het niets was ???

Nog eens geprobeerd in de andere kamers. Noppes, met uitzondering van onze slaapkamer, nadat ik het bed had opgemaakt probeerde ik eens, en het leek wel of er niets aan de hand was.

Ondertussen ging Anny naar beneden. Het rolluik van de voordeur is elektrisch bediend, en na een keer weigeren, ging het de tweede keer -gelukkig maar - omhoog.

Het rolluik aan de achterdeur was een fluitje van een cent. Wellicht hing daar minder vervroren sneeuw op, beschermd door de trap naar het terras.

De rolluiken van de eetplaats, weigerden gewoon omhoog te gaan. Aan de voorkant van het huis lukte het na enkele pogingen. Maar we zitten dus half in de donker. (Hopelijk zal het wel lukken binnen een paar uur: dan zal wellicht de warmte van in het huis toch min of meer invloed hebben, en buiten zal normaal het koudste moment van de dag voorbij zijn... We zien wel. Lukt het niet, dan is het maar zo, we hebben gelukkig nog onze elektrische verlichting...)

Zonet hoorde ik plots een gekraak. Ik keek naar buiten en zag een auto, voorzichtig naderen. Blijkbaar is de baan zo hard bevroren, dat het kraakt als brekend glas !

We hebben die dichtgevroren rolluiken nog niet eerder meegemaakt 8 Wellicht komt dit door de combinatie van eerst regen, dan natte sneeuw, dan sneeuw en daarop vorst... Als je sneeuw hebt van de eerste keer, dan werkt dit eerder isolerend dan wel vorst-versterkend...

Nu ja, we kunnen buiten, we hebben verwarming en verlichting, dus alles is ok.

Volgens het weerbericht van Oudenaarde en dat van Horebeke (waar wij vlak naast wonen), is het nu -5° Celsius... Het vriest dus wel goed ! En dat in een klap, want eigenlijk hebben we dit jaar nog geen echte vorst gehad, hoogstens eens wat rijm op het gras.

Kwaad ben ik niet, want zoals ik al eerder schreef, de struiken die vorig jaar heel de winter door groen bleven, zijn abnormaal hoog geworden, en zullen een goede snoei verdragen.

Mooi is het wel, en de hemel is strak blauw, een echte vrieshemel. Onze Vlaamse Ardennen zijn echt schilderijen van De Saedeleer geworden. De bomen in de verte lijken wel met Chinese inkt getekend tegen de lucht.

De parkiet hier voor me, in zijn grote kooi, trekt zich van de vorst niets aan, en neemt uitgebreid een bad, de druppels vliegen tot hier. Nu zit ze wat verfrommeld op een stok, bedachtzaam pluimpje na pluimpje door haar bek halend om alles weer glad en effen te krijgen. Zijn gele kleur is na een bad iedere keer weer plots veel intenser.

De kanarie aan de ander kant zit nog voor een gesloten rolluik. Nu en dan hoor ik een klagend getjilp, en soms een vage aanhef tot fluiten, maar het staat hem niet aan dat hij daar naar de rolluik moet staren. Hij fluit al een paar dagen minder. Dat komt omdat hij weer eens is aangevallen door een torenvalk. Wonderbaarlijk om zien, een torenvalk die tegen het glas van het raam zit te fladderen om binnen te raken en de kanarie te kunnen pakken ! Ook al kan hij niet binnen, de kanarie fladdert dan wanhopig tegen de tralies van zijn kooi om weg te vluchten, tot wij de torenvalk wegjagen.

Buiten is dan geen mus, geen merel, geen een vogel meer te zien !

Torenvalken zijn best mooie dieren, maar het is nu al enkele keren dat ze proberen aan mijn kanarie te raken ! Zou het iedere keer dezelfde zijn?

tot de volgende ?

sneeuw

Vannacht, toen ik weer eens uit bed mocht, om de pijn wat te laten verhuizen naar een ander plaats, zag ik plots dat het wit lag. Ik de trap naar beneden om eens te loeren door het raampje, en ja, buiten de baan lag zowat alles mooi wit, bedekt met een centimeterke sneeuw.

"Anny, 't lig wit !" "Mmm" klonk het van onder de dekens.

Toen ik vanmorgen opstond, om te gaan turnen, keek ik tussen de stijlen van de trap door... Niks geen sneeuw meer. "De sneeuw is weg !" "Nie moeilijk, 't heeft water gegoten !" "Niet gehoord..."

Maar allee, ik heb toch de eerste sneeuw gezien (denk ik toch ... Misschien is er een andere nacht al eens een vlokje gevallen...)

Volgens de weersverwachting op mijn kompjoeter, zou het vandaag nog sneeuwen, maar morgen meest, en dan zou het wellicht blijven liggen, want dan zouden de temperaturen negatief zijn...

't Zit er dus in, dat we toch nog eens wat winter gaan hebben. Met een beetje geluk worden mijn fuchsia's volgend jaar geen bomen. Gaan we dit jaar eens mogen snoeien.

Niet dat het niet mooi is, zo'n struik van drie meter hoog vol belletjes, of klokjes, of hoe je de fuchsiabloempjes ook noemen wil. Maar mijn tuin is eigenlijk veel te klein voor zo'n grote struik.

Gisteren ben ik - voor den elvendertigste keer met het kaartje en het gehaakte engeltje tot bij Irene geweest. Nu was ze zeker thuis ! De voordeur stond podorie open ! (Zo warm is het nu toch niet !)... Eeerst aanbellen - Niets. Dan op het raam gaan kloppen zoals ze mij hebben aangeraden - Niets. Wat harder gebonkt, en net toen ik het wou opgeven klonk er een "Jaaaah"... Ik naar de deur.

Haar de beste wensen aangeboden van mezelf en namens Ziekenzorg, en haar het kaartje en het engeltje geschonken. Ze vond het mooi. "Jullie doen je best met Ziekenzorg !" Irene was vroeger ook een actief lid van de beweging, tot ze wat last kreeg van dementie. Nu woont ze nog steeds alleen, maar er is iemand die heel goed voor haar zorgt. Ze heeft geen geld meer in huis, want daar kan ze geen weg meer mee. Maar ze had mij meteen herkend, en babbelde wat.

Ze was gisteren dus heel goed voor haar doen. Toen ik haar er op wees dat haar voordeur open stond, haalde ze de schouders op. "'k Zal ze daarjuist niet hard genoeg toe getrokken hebben...". Ik heb er op gelet dat hij nu wel goed dicht was.

In dit weer gaan we niet rommelmarkten. Ik ben er niet zo happig op om in glad weer te gaan rondrijden. Toch niet als het niet moet. Ik ben er niet zo happig op. En je ziet steeds meer van die testpiloten op de baan ! Gisteren op een bochtige weg, met een volle lijn in het midden van de weg, zag ik plots twee auto's naast elkaar op mij afkomen van uit de bocht ! Ik ben tot op het fietspad gereden, en kon zo een botsing vermijden. Wie haalt het in zijn hoofd om in een draai, over een volle lijn, in te halen als er geen zicht is op eventueel afkomende tegenliggers ???? En dan is er net geen politie te zien, noch heinde noch verre...
Zo'n chauffeurs mogen ze van mij meteen van de weg halen, met een eeuwig rijverbod !

(En zeggen dat er in die bocht al minstens twee doden zijn gevallen !)

Straks moeten we toch even de baan op... Naar Bart, om de beesten eten te geven.
We gaan eerst gaan, voor er weer sneeuw begint te vallen...

tot de volgende ?