Ik heb er reeds enkele malen over geschreven, toen ik klein was zat er op de markt een zwarte evenmens (ik mag niet meer neger schrijven!), en dat was toen nog een bezienswaardigheid. Op de Wereldtentoonstelling te Brussen in 1958 kon je gaan kijken naar een heel nagemaakt dorp met zwarte evenmensen...
Kortom, op dat moment was er bij ons nog helemaal geen sprake van vreemdelingen die hier kwamen wonen. We hadden (ik ben van Oostende) uiteraard ieder jaar massa's toeristen over de vloer, maar dat is iets anders.
In de streken met koolmijnen had men wel al te maken met gastarbeiders, in den beginne waren dat vooral Italianen en Spanjaarden, maar al gauw kwamen er ook mensen uit de Mahgreb regio...
Zolang de mijnen draaiden hadden we ze broodnodig, want dat was een werk waar niet veel Belgen nog toe bereid waren... En niemand zag er dan ook een probleem. Toen de mijnen sloten gingen die mannen echter niet terug naar hun thuisland. Ze waren ondertussen hier gesetteld, hun kinderen hadden hier school gelopen, een heel pak was ondertussen Belg geworden, en velen er van wisten uit ondervinding dat het leven hier veel beter was dan in het thuisland, en bij ieder bezoek aan hun verre familieleden, maakten ze reclame voor ons landje, en er kwamen steeds meer en meer van die mensen naar hier.
Na een tijdje kwamen er wetten om die invoer te beperken en te regulariseren, maar door de onrust in heel veel landen op deze aardkloot, waren er heel veel die hier als vluchteling kwamen, en zeg nu zelf, kun je nu mensen terugsturen naar de dood ?
Hoe kun je, als mens weigeren dat ze hun gezin hier naar toe haalden? Nee, dat kun je niet, dat is niet humaan. En zo kwamen hier uiteindelijk een heel pak mensen onze al dichtbevolkt landje vervoegen.
Zolang alles goed gaat, iedereen werk en behoorlijk inkomen heeft, is er geen mens die daarvan wakker ligt, maar eens er werkloosheid heerst, de armoede dreigt, dan zien we het altijd weer terug opdoemende spook van het racisme weer te voorschijn komen. De werkloosheid is dan de schuld van al die gasten die hier niets te zoeken hebben, al de misdaden worden door hen gepleegd, alle werkloosheid en alle mutualiteiten worden door hen leeg gegeten, en ga zo maar door...
Bijna iedereen wordt in meerdere of mindere mate door dat racisme aangetast ! Als je de krant openslaat om je dagelijkse misdaadverslag te lezen, dan staat daar telkens bij dat de dader van vreemde origine is... Als het een wasechte Belg is met een Belgisch klinkende naam, dan staat er niets bij.
Maar op de duur kun je haast niet anders dan op die manier de indruk krijgen dat het altijd of bijna altijd die vreemdelingen zijn die de misdaden doen. En misschien zit daar zelfs iets van waarheid in, maar er zit ook een zekere logica in. Die soort van misdaden (diefstal, diefstal met braak, met geweld) wordt meestal gepleegd door mensen die laaggeschoold zijn en/of arm zijn. De grote groep vreemdelingen zijn veelal, door diverse redenen lager geschoold dan de Belgen... (Onder meer door de mindere kennis van de taal, door het feit dat ze thuis minder gesteund worden (armoe en geen idee van de waarde van scholing))
Niet allemaal, maar een groot deel van die vreemdelingen zien er ook anders uit, en zijn dus heel makkelijk te herkennen. Bovendien groeperen ze zich, en vallen ze op door het spreken van een andere taal. Veelal hebben ze dan ook nog een andere religie, en waar bij ons de religie iets voor binnenskamers is, tonen zij hun religie ostentatief.
Ze zijn dus heel goed herkenbaar...
Een heleboel van die kenmerken waren ook de basis van de Jodenhaat...
En laat ons eerlijk zijn, onze reacties zijn ook veelal te vergelijken !
Als we naar de streken gaan waar eertijds de mijnen waren, dan zien we dat die Spanjaarden en Italianen allang geïntegreerd zijn... Maar laat hier eens een Italiaanse ploeg komen voetballen, dan zijn plots al die mensen, die al twee, drie generaties Belg zijn, plots weer Italiaan. Je doet je aard niet af zoals je hemd, er blijft heel, heel lang iets van hangen.
Integratie is heel belangrijk, maar ook met integratie blijf je zitten met de volksaard. Waar echter die Italianen en Spanjaarden van toen, stilaan gaan uitzwermen, niet meer in groep wonen, daar vermindert die oude volksaard, daar huwen ze meer met mensen uit niet-eigen volk, en verwatert langzaam dat oude Nationale gevoel. Toen ik in Loppem woonde, had ik een vriend in Brugge, hij noemde Biggler, en zijn vrouw was een Diaz... Zijn naam toonde dat hij wellicht Engelse voorouders had, en zij Spaanse, maar daar wisten ze niets meer van, en ze waren even Vlaams als u en ik. (Er zijn sterke aanwijzingen, dat mijn naam eigenlijk ook van Engelse origine zou zijn: Goodrich, en dat zou dateren uit de tijd van Karel de Grote...)
Ik wil maar zeggen, wie van ons kan zeggen dat hij op en top van Zuiver Vlaams of zuiver Waals bloed is ? Wellicht niemand meer.
We hebben dan ook geen poot om op te staan als we rassentheorieën gaan spuien !
Als er hier in onze wijk één gezin zou komen wonen van vreemde origine, dan zou de integratie veel sneller verlopen, dan als er plots een tiental families kwamen. Omdat die tien gezinnen onderling veel meer contact zouden hebben dan met ons. (De Belgen in den Kongo zochten ook elkaar op !).
Dat bewijst dat we moeten pogen die mensen werkelijk aan te trekken, er mee te praten, er echt mee samen gaan leven. Ze betrekken in het leven van de gemeente. Ze uitnodigen om deel te nemen aan het leven van onze gemeenschap.
Makkelijk ?
Nee, op je krent blijven zitten is veel makkelijker !
Maar eerlijk, ik heb nog maar één keer gehad dat zo'n vreemde medemens niet vriendelijk was... Al de anderen, en dat zijn er heel veel, die waren heel vriendelijk. En als ik naar de Marokkaanse winkel ga in Ronse, dan word ik er ontvangen als een koning, in mijn eigen taal, soms doorspekt met een Frans woord, maar ze doen hun best. Ik vind het er aangenaam winkelen, en ik leer er heel wat producten kennen, die ons al zo weelderig leven nog verrijken !
Sluit je niet af, laat je niet meesleuren met dat racisme !
(Denk dat het allemaal fantastische voetballers, atleten, wielrenners of zo iets zijn, want daar heeft de doorsnee Belg dan helemaal geen moeite mee om ze op te nemen als "Belg"...)
tot de volgende ?
vrijdag, november 21, 2014
donderdag, november 20, 2014
Mist
Vandaag zit ik niet in die mooie Vlaamse Ardennen, maar in een pak watten... Wat we nog zien is grijs overschilderd...
Het doet me denken aan die vele mooie schilderijen en aquarels met de Leie als onderwerp. Om een of andere duistere reden lijkt het of het bijna altijd mistig is over de Leie. Natuurlijk is het niet echt zo, maar de Leie in de nevel is mooi. Als de harde oever verzacht wordt, als de bomen niet hard naar voren springen, maar zacht vergrijzelen, als de schepen grijze donkerten zijn op een bijna wit doek, dan krijg je haast automatisch die speciale sfeer die we als mooi ervaren.
Maar ik mag het niet gedroomd hebben, dat de Leie altijd in zo'n nevel zou verhuld zijn ! Want die nevel is wel mooi op doek of op papier, zelfs vanachter het raam, maar als je buiten gaat, dan is het koud en vooral nat, en veelal ondervind je dat de lucht die je inademt sterk vervuild is, met alle stof en gassen van verkeer en industrie van het Ruhrgebied tot hier.
Vandaag is het ook zo, de lucht is helemaal niet verfrissend, maar eerder beklemmend.
Op zo'n dagen heb ik een beetje heimwee naar mijn geboortestreek, waar de zeebries het meeste vuil altijd weer landinwaarts weg stuurt. Maar op de zee is de mist -naar mijn gevoel- het meest beklemmende ding dat er bestaat. Ik heb in behoorlijk zware stormen gevaren, maar bang was ik alleen bij echte mist. Je weet wel, zo mistig dat je het gevoel hebt dat je je eigen handen niet meer zou zien. Ik vaarde op een behoorlijk groot schip (Ostend-Dover), met een behoorlijke radar, maar toch moesten wij dan, als bemanning rondom rond het schip gaan staan, om te luisteren of we geen bel of toeter of motor hoorden die onze richting uit kwam. Ik hoorde precies alle bellen en toeters van heel de Noordzee, maar je ziet niets ! Bangelijk !
Zomernevel is heel wat anders... Dat is ook een vorm van mist, maar dan eentje die in dunne flarden over de velden hangt. Nu en dan kun je dan een veld zien met koeien, die pootloos rond lijken te zweven, als bontgevlekte ballonnen. Die nevel is gewoonlijk vlug verdwenen, eens de zon ook maar enige kracht heeft, zie je de wolken oplossen. Want mist en nevel zijn niets anders dan wolken die over de aarde hangen.
Eigenlijk is dat een beetje ontluisterend... Die mooie witte schapenwolkjes die het helle blauw van 't geluchte opsieren, zijn dus niets anders dan mistvlekken in de hoge hemel. En die grote grijs-zwart-blauwe wolkenkastelen die dreigend naderbij komen, nu en dan helle bliksemflitsen afschietend, en het verre gerommel van de donder als dreigend gegrom naar je sturen... zijn niets dan ...mist. Mist waarvan je weet dat je er zo doorheen kunt wandelen, waarvan je hooguit nat wordt... Die bliksem is wel gevaarlijk ! We weten perfect dat die ontstaat door een verschil in spanning van de ene wolk ten opzichte van de andere, of van de grond ten opzichte van die wolken. En het is plots weer onbegrijpelijk dat zo iets ijls überhaupt een spanning heeft !
En dat doet je dan weer beseffen dat de natuur hoe dan ook zo onbegrijpelijk is en blijft, zelfs als je het antwoord kent, blijft het bizar en vreemd. Toen ik klein was leek het of onweer met donder en bliksem een fenomeen die gebonden was aan warm drukkend weer... Maar ondertussen heb ik een onweer meegemaakt tijdens een sneeuwbui en in de koude winterdagen.
En dan vraag ik me af: "Zou nevel, mist ook een onweer kunnen geven?" Dat heb ik alleszins nog niet meegemaakt, maar dat wil niets zeggen. Wij ervaren de nevel, de mist altijd als wittig van kleur, maar als je in de mogelijkheid zoudt zijn, om een mistvlek te zien van ver, zouden er dan ook van die dreigende onweerachtige kleuren in bestaan?
Misschien ben ik nog niet oud genoeg om dat al gezien te hebben.
Tof idee... ik ben nog niet oud genoeg... Joepie !
tot de volgende ?
Het doet me denken aan die vele mooie schilderijen en aquarels met de Leie als onderwerp. Om een of andere duistere reden lijkt het of het bijna altijd mistig is over de Leie. Natuurlijk is het niet echt zo, maar de Leie in de nevel is mooi. Als de harde oever verzacht wordt, als de bomen niet hard naar voren springen, maar zacht vergrijzelen, als de schepen grijze donkerten zijn op een bijna wit doek, dan krijg je haast automatisch die speciale sfeer die we als mooi ervaren.
Maar ik mag het niet gedroomd hebben, dat de Leie altijd in zo'n nevel zou verhuld zijn ! Want die nevel is wel mooi op doek of op papier, zelfs vanachter het raam, maar als je buiten gaat, dan is het koud en vooral nat, en veelal ondervind je dat de lucht die je inademt sterk vervuild is, met alle stof en gassen van verkeer en industrie van het Ruhrgebied tot hier.
Vandaag is het ook zo, de lucht is helemaal niet verfrissend, maar eerder beklemmend.
Op zo'n dagen heb ik een beetje heimwee naar mijn geboortestreek, waar de zeebries het meeste vuil altijd weer landinwaarts weg stuurt. Maar op de zee is de mist -naar mijn gevoel- het meest beklemmende ding dat er bestaat. Ik heb in behoorlijk zware stormen gevaren, maar bang was ik alleen bij echte mist. Je weet wel, zo mistig dat je het gevoel hebt dat je je eigen handen niet meer zou zien. Ik vaarde op een behoorlijk groot schip (Ostend-Dover), met een behoorlijke radar, maar toch moesten wij dan, als bemanning rondom rond het schip gaan staan, om te luisteren of we geen bel of toeter of motor hoorden die onze richting uit kwam. Ik hoorde precies alle bellen en toeters van heel de Noordzee, maar je ziet niets ! Bangelijk !
Zomernevel is heel wat anders... Dat is ook een vorm van mist, maar dan eentje die in dunne flarden over de velden hangt. Nu en dan kun je dan een veld zien met koeien, die pootloos rond lijken te zweven, als bontgevlekte ballonnen. Die nevel is gewoonlijk vlug verdwenen, eens de zon ook maar enige kracht heeft, zie je de wolken oplossen. Want mist en nevel zijn niets anders dan wolken die over de aarde hangen.
Eigenlijk is dat een beetje ontluisterend... Die mooie witte schapenwolkjes die het helle blauw van 't geluchte opsieren, zijn dus niets anders dan mistvlekken in de hoge hemel. En die grote grijs-zwart-blauwe wolkenkastelen die dreigend naderbij komen, nu en dan helle bliksemflitsen afschietend, en het verre gerommel van de donder als dreigend gegrom naar je sturen... zijn niets dan ...mist. Mist waarvan je weet dat je er zo doorheen kunt wandelen, waarvan je hooguit nat wordt... Die bliksem is wel gevaarlijk ! We weten perfect dat die ontstaat door een verschil in spanning van de ene wolk ten opzichte van de andere, of van de grond ten opzichte van die wolken. En het is plots weer onbegrijpelijk dat zo iets ijls überhaupt een spanning heeft !
En dat doet je dan weer beseffen dat de natuur hoe dan ook zo onbegrijpelijk is en blijft, zelfs als je het antwoord kent, blijft het bizar en vreemd. Toen ik klein was leek het of onweer met donder en bliksem een fenomeen die gebonden was aan warm drukkend weer... Maar ondertussen heb ik een onweer meegemaakt tijdens een sneeuwbui en in de koude winterdagen.
En dan vraag ik me af: "Zou nevel, mist ook een onweer kunnen geven?" Dat heb ik alleszins nog niet meegemaakt, maar dat wil niets zeggen. Wij ervaren de nevel, de mist altijd als wittig van kleur, maar als je in de mogelijkheid zoudt zijn, om een mistvlek te zien van ver, zouden er dan ook van die dreigende onweerachtige kleuren in bestaan?
Misschien ben ik nog niet oud genoeg om dat al gezien te hebben.
Tof idee... ik ben nog niet oud genoeg... Joepie !
tot de volgende ?
woensdag, november 19, 2014
Poetsvrouw
Oef, de poetsvrouw is terug van ziek geweest... Het is hoog tijd, want noch Anny, noch ik kunnen het nog aan. Maar ja, ook poetsvrouwen kunnen ziek zijn ! En waarschijnlijk lopen ze, net zoals de mensen uit het onderwijs, meer kans dan een ander, om ergens iets te vangen.
"Mijn" poetsvrouw had gelukkig maar een zware verkoudheid, en op facebook had ik gelezen dat ze niet meer kon praten, waarop ik gereageerd heb dat haar man content zal zijn geweest... Ze kon er mee lachen, en had het aan haar man getoond, die ook gegrinnikt had.
We kregen meteen ook het bericht dat zij voortaan onze "vaste" poetsvrouw zal zijn, en dat zij dus normaal alle weken zal langskomen, maar in december, met die feestdagen zal het ook eens zonder poetsvrouw te doen zijn... Maar een week, dat vinden wij al lang niet meer zo erg, we zijn meer gewoon. Het heeft immers heel wat tijd gevergd vooraleer ze hier voor het eerst kon komen.
Binnenkort zal ik hier vriendelijk verzocht worden om plaats te ruimen, want ze moet hier ook poetsen. En dan druip ik af naar de zetel, en wacht geduldig tot ik weer mag kompjoeteren...
Van op Facebook ken ik gans haar gezinnetje, haar man en de twee kinderen. Geef toe, het is maar een van die sociale media, maar op zo'n moment voel je echt het sociale er van. Het maakt dat je de mensen wat beter kent. En haar man is dan ook nog van Mater, niet eens zo ver van hier, afkomstig.
En weet je, door het feit dat we geconfronteerd werden met ganse perioden zonder dat er hier werkelijk kon gepoetst worden, hebben we geleerd om meer aandacht te schenken aan het proper houden. Dat slaat dan vooral op mij... Ik heb eindelijk geleerd om er steeds op te denken mijn voeten zorgvuldig af te vegen als ik buiten was, en 's middags help ik de tafel ruimen en ik maak iedere dag het bed op. En nu en dan nog van die kleine dingen die de dag voor Anny wat lichter maken, en die mee werken aan het zolang mogelijk proper houden van ons huis.
Hopelijk zullen die elektrische schokken op de zenuwen van de rug, helpen, en zal Anny toch iets beter worden en weer zelf een en ander kunnen doen. Hoop doet leven.
Eén van de moeilijkste dingen die er momenteel zijn, is de aquarium... Wat betreft het aquarium zelf, is er weinig werk aan voor Anny, maar vooraleer ik daar kan aan werken, moeten wij het front en het dak van het aquarium nemen, en dat is redelijk zwaar, en hangt voor Anny op een hoogte die voor haar niet zo gelukkig is. Maar och, als we het voorzichtig doen, dan lukt het wel. En nu ik de verlichting heb veranderd, is daar toch al een pak werk verdwenen. Vroeger moesten we die verlichting ook iedere keer wegnemen, en ook die dingen waren niet echt licht te noemen... Nu hangt de verlichting, en kan hij blijven hangen.
Ik had gehoord van Erwin dat je met led-verlichting een aquarium perfect kunt verlichten, en ik heb het eens geprobeerd met zo'n moderne lampen waarmee stielmannen nu rondlopen... Vroeger was dat een gewone lamp, nadien zag je van die werflampen met TL, maar nu zijn ze meestal met led-verlichting. Ik heb het geprobeerd, en het werkt perfect. Natuurlijk is het niet volmaakt, omdat het zuiver wit licht is, en niet die speciale kleuren die ze nu voor aquaria bestemmen, maar het resultaat is mooi ! Met twee zo'n lampen is mijn bak compleet verlicht en beter dan ooit ! (En mijn aquarium is twee meter lang, 60 cm diep en 70 cm breed !!!) (meer dan 800 liter water !)
Je ziet, moeilijkheden maken een mens inventief !
We zoeken middelen om ons zo goed mogelijk mee te behelpen.
tot de volgende ?
"Mijn" poetsvrouw had gelukkig maar een zware verkoudheid, en op facebook had ik gelezen dat ze niet meer kon praten, waarop ik gereageerd heb dat haar man content zal zijn geweest... Ze kon er mee lachen, en had het aan haar man getoond, die ook gegrinnikt had.
We kregen meteen ook het bericht dat zij voortaan onze "vaste" poetsvrouw zal zijn, en dat zij dus normaal alle weken zal langskomen, maar in december, met die feestdagen zal het ook eens zonder poetsvrouw te doen zijn... Maar een week, dat vinden wij al lang niet meer zo erg, we zijn meer gewoon. Het heeft immers heel wat tijd gevergd vooraleer ze hier voor het eerst kon komen.
Binnenkort zal ik hier vriendelijk verzocht worden om plaats te ruimen, want ze moet hier ook poetsen. En dan druip ik af naar de zetel, en wacht geduldig tot ik weer mag kompjoeteren...
Van op Facebook ken ik gans haar gezinnetje, haar man en de twee kinderen. Geef toe, het is maar een van die sociale media, maar op zo'n moment voel je echt het sociale er van. Het maakt dat je de mensen wat beter kent. En haar man is dan ook nog van Mater, niet eens zo ver van hier, afkomstig.
En weet je, door het feit dat we geconfronteerd werden met ganse perioden zonder dat er hier werkelijk kon gepoetst worden, hebben we geleerd om meer aandacht te schenken aan het proper houden. Dat slaat dan vooral op mij... Ik heb eindelijk geleerd om er steeds op te denken mijn voeten zorgvuldig af te vegen als ik buiten was, en 's middags help ik de tafel ruimen en ik maak iedere dag het bed op. En nu en dan nog van die kleine dingen die de dag voor Anny wat lichter maken, en die mee werken aan het zolang mogelijk proper houden van ons huis.
Hopelijk zullen die elektrische schokken op de zenuwen van de rug, helpen, en zal Anny toch iets beter worden en weer zelf een en ander kunnen doen. Hoop doet leven.
Eén van de moeilijkste dingen die er momenteel zijn, is de aquarium... Wat betreft het aquarium zelf, is er weinig werk aan voor Anny, maar vooraleer ik daar kan aan werken, moeten wij het front en het dak van het aquarium nemen, en dat is redelijk zwaar, en hangt voor Anny op een hoogte die voor haar niet zo gelukkig is. Maar och, als we het voorzichtig doen, dan lukt het wel. En nu ik de verlichting heb veranderd, is daar toch al een pak werk verdwenen. Vroeger moesten we die verlichting ook iedere keer wegnemen, en ook die dingen waren niet echt licht te noemen... Nu hangt de verlichting, en kan hij blijven hangen.
Ik had gehoord van Erwin dat je met led-verlichting een aquarium perfect kunt verlichten, en ik heb het eens geprobeerd met zo'n moderne lampen waarmee stielmannen nu rondlopen... Vroeger was dat een gewone lamp, nadien zag je van die werflampen met TL, maar nu zijn ze meestal met led-verlichting. Ik heb het geprobeerd, en het werkt perfect. Natuurlijk is het niet volmaakt, omdat het zuiver wit licht is, en niet die speciale kleuren die ze nu voor aquaria bestemmen, maar het resultaat is mooi ! Met twee zo'n lampen is mijn bak compleet verlicht en beter dan ooit ! (En mijn aquarium is twee meter lang, 60 cm diep en 70 cm breed !!!) (meer dan 800 liter water !)
Je ziet, moeilijkheden maken een mens inventief !
We zoeken middelen om ons zo goed mogelijk mee te behelpen.
tot de volgende ?
dinsdag, november 18, 2014
Mega
Hier voor me ligt een stick, eentje met 4 GB (Gigabite) plaatsruimte er op. Ik heb er al zien liggen met 64 GB en wellicht zijn er nog véél grotere op de markt.
Dan denk ik terug aan mijn eerste kleine computertje van Tandy, een merk die allang in de computerhemel is. Dat had, als ik me goed herinner zo'n 20 megabites... En daar kon ik alles mee doen wat ik wou, want ik had er ook een floppydrive bij. Ook die floppy's zijn allang in de computerhemel, en mijn kleinkinderen weten niet eens wat dat zou kunnen geweest zijn.
Ik had nog lang geen Internet thuis, dus was dat ding veeleer een veredelde typemachine, en de info die ik wilde raadplegen moest ik er eerst instoppen, met behulp van programmaatjes die ik kocht.
Later kwamen er van die kleine discettes in de plaats van die floppy's...
Nu heb ik een computer met Internet er bij, en op dat toestel zitten ik-weet-niet-hoeveel giga's, en ik doe er weinig of niets mee, want ik stockeer een heleboel dingen in The Clouds... In de wolken dus, en die wolken dat zijn blijkbaar enorme machines die ergens op de wereld staan te staan, en waar ik massa's kan stockeren, die mij niets kosten. Er bestaat een handig programmaatje waar je heel wat van die Clouds bij elkaar kunt voegen, en zo aan een massa stockageruimte kunt komen. Het voordeel is dat je computer niet heel de tijd op je harde schijf moet zitten zoeken naar de programma's. En dus gaat je systeem sneller, tenzij bij die programma's in die grote stock. Maar daar staan dus alleen dingen die ik maar af en toe bekijk.
Er is een tijd geweest dat mijn computer vol stond met programma's en programmaatjes, waar je een jaar nadat je ze geïnstalleerd had jezelf zat af te vragen waar ze in Godsnaam voor dienden. Nu staat er haast niets meer op die computer van mij, net nu ik al die plaats heb...
Als ik eens iets echt nodig heb, dan installeer ik het, niet eerder, en het blijkt dat ik niet zoveel nodig heb.
Maar toch... Als ik denk aan mijn oude Tandy, dan kan ik daar niet eens één basisprogramma van nu meer op zetten. Mijn Ubuntu, die in vergelijking met Windows haast niets gebruikt, zit al torenhoog boven die 20 mega van toen. Ik kan er ook veel meer mee doen, en, ik heb internet.
Onlangs heb ik toch maar een programmaatje geïnstalleerd, die ik niet echt nodig heb, maar dat ik wel leuk vind... Ik kan nu in de taakbalk zien welke temperatuur het momenteel buiten is. Buiten, dat wil zeggen in Horebeke, want Mater kent het programma niet, dan moet ik Oudenaarde nemen, en Oudenaarde ligt beneden de berg, en ik zit er bovenop... En daar ik ze dan maar beiden heb genomen, zie ik dat er meestal een graadje verschil is tussen de twee. Soms zie ik dat het mistig is in Oudenaarde en hier zonnig. Ik kijk buiten en het klopt. Ik weet nu wanneer de zon opstaat en ondergaat, maar krijg er ook de dageraad en de zonsondergang bij, een heel uitgebreid weerbericht.
Natuurlijk staat dit niet allemaal in de taakbalk, ik moet dan klikken op het icoontje met de temperatuur, en dan krijg ik een blad vol info.
Ik moet niet meer de tuin in om te kijken op de thermometer, nee, ik kijk even op mijn computer...
Kortom, mijn computer maakt van mij een luie mens.
Op meer dan een manier. Ik kom iets tegen wat ik niet begrijp... Vroeger ging ik dan even op mijn knieën zitten bij mijn boekenkast, nam het deel van de encyclopedie die ik nodig had, en begon te zoeken. Soms moest ik dan ook nog eens bij gaan zoeken in de bijlagen waarvan er ieder jaar een verscheen (wellicht nog steeds, maar ik koop die dingen niet meer). Nu Google ik even, en ik krijg alle denkbare en ondenkbare info over het gezochte item. Soms zoveel, dat ik daarin even moet gaan bij zoeken om echt dat te hebben waar ik eigenlijk naar op zoek was. Kortom, ik heb de hele wereld hier voor me staan. Op enkele vingerbewegingen van me vandaan.
Eigenlijk zijn we ons er bijna niet meer van bewust welke rijkdom we daar mee in huis hebben ! Natuurlijk kun je er ook spelletjes op spelen, en ik ken er die al hun vrije tijd besteden aan dat spelen. En natuurlijk kun je op allerlei manieren via die computer veel geld uitgeven, aan het downloaden van muziek, aan het spelen van sommige spelletjes, aan het kopen van "werktuigen" voor die spelletjes, en ga zo nog maar een tijdje door... Maar je kunt haast al die dingen ook doen zonder geld uit te geven. Natuurlijk zal het dan niet exact dat spelletje zijn, maar je houd er in ieder geval je portemonnee mee gezond. Maar voor mij zijn die dingen niet belangrijk, ik hou er van rond te dwalen op het internet... Ik moet maar op iets denken, en dan ga ik zoeken, en dat uitpluizen. Nu en dan kom ik heerlijke dingen tegen, en die stop ik dan in mijn bookmarks, waar honderden sites op zitten die ik nu en dan weer ga verkennen, en weer in ga zitten lezen en kijken.
Eén van de dingen waar ik ook veel tijd doorbreng is Pinterest, waar ik duizenden foto's op kan stockeren van dingen die mij interesseren. Ach, ik moet er maar over beginnen om weer goesting te krijgen om daar eens op te dwalen. Ik heb een enorm kunstmuseum opgebouwd aan foto's... Inspiratie met hopen.
Ik ga stoppen, want over mijn computer, daar kan ik uren over door bomen.
tot de volgende ?
Dan denk ik terug aan mijn eerste kleine computertje van Tandy, een merk die allang in de computerhemel is. Dat had, als ik me goed herinner zo'n 20 megabites... En daar kon ik alles mee doen wat ik wou, want ik had er ook een floppydrive bij. Ook die floppy's zijn allang in de computerhemel, en mijn kleinkinderen weten niet eens wat dat zou kunnen geweest zijn.
Ik had nog lang geen Internet thuis, dus was dat ding veeleer een veredelde typemachine, en de info die ik wilde raadplegen moest ik er eerst instoppen, met behulp van programmaatjes die ik kocht.
Later kwamen er van die kleine discettes in de plaats van die floppy's...
Nu heb ik een computer met Internet er bij, en op dat toestel zitten ik-weet-niet-hoeveel giga's, en ik doe er weinig of niets mee, want ik stockeer een heleboel dingen in The Clouds... In de wolken dus, en die wolken dat zijn blijkbaar enorme machines die ergens op de wereld staan te staan, en waar ik massa's kan stockeren, die mij niets kosten. Er bestaat een handig programmaatje waar je heel wat van die Clouds bij elkaar kunt voegen, en zo aan een massa stockageruimte kunt komen. Het voordeel is dat je computer niet heel de tijd op je harde schijf moet zitten zoeken naar de programma's. En dus gaat je systeem sneller, tenzij bij die programma's in die grote stock. Maar daar staan dus alleen dingen die ik maar af en toe bekijk.
Er is een tijd geweest dat mijn computer vol stond met programma's en programmaatjes, waar je een jaar nadat je ze geïnstalleerd had jezelf zat af te vragen waar ze in Godsnaam voor dienden. Nu staat er haast niets meer op die computer van mij, net nu ik al die plaats heb...
Als ik eens iets echt nodig heb, dan installeer ik het, niet eerder, en het blijkt dat ik niet zoveel nodig heb.
Maar toch... Als ik denk aan mijn oude Tandy, dan kan ik daar niet eens één basisprogramma van nu meer op zetten. Mijn Ubuntu, die in vergelijking met Windows haast niets gebruikt, zit al torenhoog boven die 20 mega van toen. Ik kan er ook veel meer mee doen, en, ik heb internet.
Onlangs heb ik toch maar een programmaatje geïnstalleerd, die ik niet echt nodig heb, maar dat ik wel leuk vind... Ik kan nu in de taakbalk zien welke temperatuur het momenteel buiten is. Buiten, dat wil zeggen in Horebeke, want Mater kent het programma niet, dan moet ik Oudenaarde nemen, en Oudenaarde ligt beneden de berg, en ik zit er bovenop... En daar ik ze dan maar beiden heb genomen, zie ik dat er meestal een graadje verschil is tussen de twee. Soms zie ik dat het mistig is in Oudenaarde en hier zonnig. Ik kijk buiten en het klopt. Ik weet nu wanneer de zon opstaat en ondergaat, maar krijg er ook de dageraad en de zonsondergang bij, een heel uitgebreid weerbericht.
Natuurlijk staat dit niet allemaal in de taakbalk, ik moet dan klikken op het icoontje met de temperatuur, en dan krijg ik een blad vol info.
Ik moet niet meer de tuin in om te kijken op de thermometer, nee, ik kijk even op mijn computer...
Kortom, mijn computer maakt van mij een luie mens.
Op meer dan een manier. Ik kom iets tegen wat ik niet begrijp... Vroeger ging ik dan even op mijn knieën zitten bij mijn boekenkast, nam het deel van de encyclopedie die ik nodig had, en begon te zoeken. Soms moest ik dan ook nog eens bij gaan zoeken in de bijlagen waarvan er ieder jaar een verscheen (wellicht nog steeds, maar ik koop die dingen niet meer). Nu Google ik even, en ik krijg alle denkbare en ondenkbare info over het gezochte item. Soms zoveel, dat ik daarin even moet gaan bij zoeken om echt dat te hebben waar ik eigenlijk naar op zoek was. Kortom, ik heb de hele wereld hier voor me staan. Op enkele vingerbewegingen van me vandaan.
Eigenlijk zijn we ons er bijna niet meer van bewust welke rijkdom we daar mee in huis hebben ! Natuurlijk kun je er ook spelletjes op spelen, en ik ken er die al hun vrije tijd besteden aan dat spelen. En natuurlijk kun je op allerlei manieren via die computer veel geld uitgeven, aan het downloaden van muziek, aan het spelen van sommige spelletjes, aan het kopen van "werktuigen" voor die spelletjes, en ga zo nog maar een tijdje door... Maar je kunt haast al die dingen ook doen zonder geld uit te geven. Natuurlijk zal het dan niet exact dat spelletje zijn, maar je houd er in ieder geval je portemonnee mee gezond. Maar voor mij zijn die dingen niet belangrijk, ik hou er van rond te dwalen op het internet... Ik moet maar op iets denken, en dan ga ik zoeken, en dat uitpluizen. Nu en dan kom ik heerlijke dingen tegen, en die stop ik dan in mijn bookmarks, waar honderden sites op zitten die ik nu en dan weer ga verkennen, en weer in ga zitten lezen en kijken.
Eén van de dingen waar ik ook veel tijd doorbreng is Pinterest, waar ik duizenden foto's op kan stockeren van dingen die mij interesseren. Ach, ik moet er maar over beginnen om weer goesting te krijgen om daar eens op te dwalen. Ik heb een enorm kunstmuseum opgebouwd aan foto's... Inspiratie met hopen.
Ik ga stoppen, want over mijn computer, daar kan ik uren over door bomen.
tot de volgende ?
maandag, november 17, 2014
zevenenveertig jaar
17 november 1967 zijn Anny en ik in het huwelijksbootje gestapt... Als ik het nu bekijk waren we nog bitter jong, Anny 20 en ik 21... Maar toen voelden we ons al heel volwassen en wisten alles veel beter dan de rest van de wereld. En zo hoort het eigenlijk ook te zijn.
Zowel dat jong zijn, als dat je-volwassen-voelen...
Dat zijn dingen die bij elkaar horen. Je wil je losrukken van de oude wereld, en binnenstappen in de nieuwe.
Nu is dat veel minder het geval dan toen. Nu is er geen voorzichtig aftasten meer, de jeugd weet alles van de seksualiteit, bijna ieder meisje is al heel vroeg aan de pil (voor de veiligheid (?)) en is ze dat niet, in ieder grootwarenhuis vind je condooms.
In onze tijd was dat niet zo.
Of het beter was of niet, laat ik in het midden, dat zal wellicht net als nu voor de ene beter zijn, en voor de ander minder goed. Ik maak er geen oordeel over. We zitten in een andere tijd, met heel andere normen.
Maar net zoals vroeger moet je als ouder aan je kind normen meegeven, wat hij of zij er mee doet, daar heb je het raden naar, want net zoals wij in onze tijd vertellen de kinderen van nu lang niet alles aan hun ouders. Want ook in deze moderne tijd is daar het proces van zich-losrukken...
Zevenenveertig jaar geleden was het een exceptionele zonnige en warme dag... Maar als ik kijk in de statistieken was het minimum 0.5 ° en maximum maar 8.2° celsius... En wij liepen buiten in onze hemdsmouwen. Maar dat exceptioneel warm was dus niet zo erg warm...
Dat zal dan wel behoren bij het onbewust inkleuren van je herinneringen. Het was een mooie dag, een dag die de start was van een gelukkig samenleven en samen zijn in goede en kwade dagen. En dus was alles goed, en kleur je onbewust die dag nog mooier in dan hij wellicht was.
Dat is ook een goed ding. Dat bewijst dat je het nog steeds goed vindt.
Maar zodra je op details van die dag ingaat, dan spelen er andere elementen, elementen die niet zo happy zijn... Je denkt aan die mooie grote feesttafel en meteen aan het feit dat er bijna geen mensen meer over zijn die er toen bij waren. Buiten broers en zussen en hun wederhelft (en zelfs daar is er al een van overleden) kan ik niemand meer bedenken. Allemaal zijn we ze verloren in die 47 jaar.
Van het feest 's avonds, waar vrienden uitgenodigd werden, weet ik het doodgewoon niet ! Ik kwam van Oostende, Anny van Loppem, en we wonen nu al sinds 1973 in het Oudenaardse... Al meer dan 40 jaar van die 47 zijn we Oost-Vlaming geworden, en allebei voelen we ons hier kiplekker en zouden niet meer terugwillen naar onze oude heimat... Want, we kennen er niemand meer...
Ooit heb ik een oude vriend uit mijn jeugd ontmoet, en na vijf minuten waren we tenden gebabbeld... We hadden niets gemeenschappelijks meer, buiten een ver verleden. En je kunt natuurlijk dingen ophalen uit dat verleden, maar als dat het enige gespreksonderwerp vormt... Nee, dank je wel...
Eén ding die toen normaal was, vind ik eigenlijk beter dan wat we nu zien gebeuren bij de meeste jonge mensen. Toen we trouwden hadden we bijna niets. Alles wat we nu hebben, hebben we samen opgebouwd. Daardoor en daarvoor hang je hechter aan elkaar, je hebt samen opgebouwd. Je bent het gezamenlijke leven begonnen met magere tijden, tijden van langzaam opbouwen.
Nu hebben jonge mensen (bijna) alles om mee te starten. Dat is leuk, maar ik denk dat waar ons huisje en alles er in een stukje van de lijm is die ons samenbindt, dat hun bezit geen kleefstof bevat...
En hoe idealistisch we alles ook bekijken, het materiële is er en speelt hoe dan ook een rol in het leven.
47 jaar... het is lijk den dag van gisteren... Ik zie mezelf weer in dat nette pak, plastron, wit hemd met manchetten en bijhorende knopen, en Anny in een wolk van wit... Ik hoor nog de reactie van mijn familie toen ze hoorden dat mijn schoonmama in Wannegem-Lede geboren was... Wij wisten geen van allen waar dat lag... Wist ik veel dat we ooit in die streek zouden terechtkomen...
djudedju... we worden oud, moeder !
tot de volgende ?
( Wat zagen we er netjes uit hé ?)
Zowel dat jong zijn, als dat je-volwassen-voelen...
Dat zijn dingen die bij elkaar horen. Je wil je losrukken van de oude wereld, en binnenstappen in de nieuwe.
Nu is dat veel minder het geval dan toen. Nu is er geen voorzichtig aftasten meer, de jeugd weet alles van de seksualiteit, bijna ieder meisje is al heel vroeg aan de pil (voor de veiligheid (?)) en is ze dat niet, in ieder grootwarenhuis vind je condooms.
In onze tijd was dat niet zo.
Of het beter was of niet, laat ik in het midden, dat zal wellicht net als nu voor de ene beter zijn, en voor de ander minder goed. Ik maak er geen oordeel over. We zitten in een andere tijd, met heel andere normen.
Maar net zoals vroeger moet je als ouder aan je kind normen meegeven, wat hij of zij er mee doet, daar heb je het raden naar, want net zoals wij in onze tijd vertellen de kinderen van nu lang niet alles aan hun ouders. Want ook in deze moderne tijd is daar het proces van zich-losrukken...
Zevenenveertig jaar geleden was het een exceptionele zonnige en warme dag... Maar als ik kijk in de statistieken was het minimum 0.5 ° en maximum maar 8.2° celsius... En wij liepen buiten in onze hemdsmouwen. Maar dat exceptioneel warm was dus niet zo erg warm...
Dat zal dan wel behoren bij het onbewust inkleuren van je herinneringen. Het was een mooie dag, een dag die de start was van een gelukkig samenleven en samen zijn in goede en kwade dagen. En dus was alles goed, en kleur je onbewust die dag nog mooier in dan hij wellicht was.
Dat is ook een goed ding. Dat bewijst dat je het nog steeds goed vindt.
Maar zodra je op details van die dag ingaat, dan spelen er andere elementen, elementen die niet zo happy zijn... Je denkt aan die mooie grote feesttafel en meteen aan het feit dat er bijna geen mensen meer over zijn die er toen bij waren. Buiten broers en zussen en hun wederhelft (en zelfs daar is er al een van overleden) kan ik niemand meer bedenken. Allemaal zijn we ze verloren in die 47 jaar.
Van het feest 's avonds, waar vrienden uitgenodigd werden, weet ik het doodgewoon niet ! Ik kwam van Oostende, Anny van Loppem, en we wonen nu al sinds 1973 in het Oudenaardse... Al meer dan 40 jaar van die 47 zijn we Oost-Vlaming geworden, en allebei voelen we ons hier kiplekker en zouden niet meer terugwillen naar onze oude heimat... Want, we kennen er niemand meer...
Ooit heb ik een oude vriend uit mijn jeugd ontmoet, en na vijf minuten waren we tenden gebabbeld... We hadden niets gemeenschappelijks meer, buiten een ver verleden. En je kunt natuurlijk dingen ophalen uit dat verleden, maar als dat het enige gespreksonderwerp vormt... Nee, dank je wel...
Eén ding die toen normaal was, vind ik eigenlijk beter dan wat we nu zien gebeuren bij de meeste jonge mensen. Toen we trouwden hadden we bijna niets. Alles wat we nu hebben, hebben we samen opgebouwd. Daardoor en daarvoor hang je hechter aan elkaar, je hebt samen opgebouwd. Je bent het gezamenlijke leven begonnen met magere tijden, tijden van langzaam opbouwen.
Nu hebben jonge mensen (bijna) alles om mee te starten. Dat is leuk, maar ik denk dat waar ons huisje en alles er in een stukje van de lijm is die ons samenbindt, dat hun bezit geen kleefstof bevat...
En hoe idealistisch we alles ook bekijken, het materiële is er en speelt hoe dan ook een rol in het leven.
47 jaar... het is lijk den dag van gisteren... Ik zie mezelf weer in dat nette pak, plastron, wit hemd met manchetten en bijhorende knopen, en Anny in een wolk van wit... Ik hoor nog de reactie van mijn familie toen ze hoorden dat mijn schoonmama in Wannegem-Lede geboren was... Wij wisten geen van allen waar dat lag... Wist ik veel dat we ooit in die streek zouden terechtkomen...
djudedju... we worden oud, moeder !
tot de volgende ?
( Wat zagen we er netjes uit hé ?)
zaterdag, november 15, 2014
All my troubles seem so far away...
Gisteren zijn we dus weer naar het UZ gereden, nu zonder last van files. Zoals gewoonlijk waren we er weer heel vroeg, maar soms wordt dat beloond ! Want we kwamen in de pijnkliniek, en Anny mocht meteen naar de behandeling...
Ik heb me rustig in de wachtzaal neer gepoot, ik had mijn boek meegenomen, en begon op mijn gemak te lezen... Zo'n dik uur later stond Anny al weer bij me.
Het was een pijnlijk iets, vertelde ze. Die naalden inbrengen is al pijnlijk, dan zitten ze te wroeten om de zenuw te hebben, als ze die hebben, dan doet dat verschrikkelijk pijn. De dokter trekt de naald dan een ietsiepietsie achteruit, zodat die pijn vermindert.
Maar dan voeren ze daar elektrische stroom in, mijn benen vlogen vanzelf omhoog. De dokter minderde de stroomtoevoer, en dan was het pijnlijk, maar verdraagbaar.
Het zal nu 4 à zes weken duren vooraleer we weten of het werkt of niet. Want door het complexe aan letsels bij Anny, kan het zijn dat de behandeling nog eens moet herhaald worden, of dat er een behandeling moet gedaan worden aan de facetten, ook al met elektrische stroom. Laat ons hopen dat het niet nodig is, en dat Anny zo'n zes maanden (bijna) pijnvrij zal zijn. Bijna, want de pijn zal niet volledig weg zijn. Ik vermoed dat Anny dan in een situatie terecht zal komen zoals ik nu heb, altijd wel wat pijn, maar verdraaglijk, zolang je braaf bent... Want zodra je iets te veel doet naar de zin van je rug is het meteen prijs, en heb je weer veel meer pijn. Maar dat zou in ieder geval op zich al een serieuze verbetering zijn !
Maar voorlopig zijn we dus optimistisch, en we hopen dat het werkt. In januari moetn we weer naar het UZ, om te evalueren, en eventueel te beslissen of er nog iets anders moet gebeuren. Dan moeten we daar héél vroeg zijn... Hopelijk hebben we dan geluk met het weer, want januari kan van alles met zich brengen... Maar we zijn vndaag optimist ! All my troubles seems so far away..., maar dan niet Yesterday, maar vandaag en morgen en overmorgen en overovermorgen en overoveroveroverover....
Straks gaan we naar de rommelmarkt, een nieuwe, ergens in Merelbeke... We zien wel wat het wordt.
Zelf heb ik steeds meer last van uitstralingen in mijn dij, op een hele andere plaats dan Anny. Het lijkt wel of de plaats die jarenlang gevoelloos was, nu evolueert naar een pijnpunt. Maar het is aan de zijkant, en het doet niet meer zeer als ik zit of sta of lig... Wat bij Anny wel het geval was (Haar pijnen lagen aan de achterkant van de dij, zo dat ze er moest op gaan zitten, en dat doet zeer !
Ik ga stoppen, het is bijna tijd om te gaan rommelen op de rommelmarkt...
tot de volgende ?
Ik heb me rustig in de wachtzaal neer gepoot, ik had mijn boek meegenomen, en begon op mijn gemak te lezen... Zo'n dik uur later stond Anny al weer bij me.
Het was een pijnlijk iets, vertelde ze. Die naalden inbrengen is al pijnlijk, dan zitten ze te wroeten om de zenuw te hebben, als ze die hebben, dan doet dat verschrikkelijk pijn. De dokter trekt de naald dan een ietsiepietsie achteruit, zodat die pijn vermindert.
Maar dan voeren ze daar elektrische stroom in, mijn benen vlogen vanzelf omhoog. De dokter minderde de stroomtoevoer, en dan was het pijnlijk, maar verdraagbaar.
Het zal nu 4 à zes weken duren vooraleer we weten of het werkt of niet. Want door het complexe aan letsels bij Anny, kan het zijn dat de behandeling nog eens moet herhaald worden, of dat er een behandeling moet gedaan worden aan de facetten, ook al met elektrische stroom. Laat ons hopen dat het niet nodig is, en dat Anny zo'n zes maanden (bijna) pijnvrij zal zijn. Bijna, want de pijn zal niet volledig weg zijn. Ik vermoed dat Anny dan in een situatie terecht zal komen zoals ik nu heb, altijd wel wat pijn, maar verdraaglijk, zolang je braaf bent... Want zodra je iets te veel doet naar de zin van je rug is het meteen prijs, en heb je weer veel meer pijn. Maar dat zou in ieder geval op zich al een serieuze verbetering zijn !
Maar voorlopig zijn we dus optimistisch, en we hopen dat het werkt. In januari moetn we weer naar het UZ, om te evalueren, en eventueel te beslissen of er nog iets anders moet gebeuren. Dan moeten we daar héél vroeg zijn... Hopelijk hebben we dan geluk met het weer, want januari kan van alles met zich brengen... Maar we zijn vndaag optimist ! All my troubles seems so far away..., maar dan niet Yesterday, maar vandaag en morgen en overmorgen en overovermorgen en overoveroveroverover....
Straks gaan we naar de rommelmarkt, een nieuwe, ergens in Merelbeke... We zien wel wat het wordt.
Zelf heb ik steeds meer last van uitstralingen in mijn dij, op een hele andere plaats dan Anny. Het lijkt wel of de plaats die jarenlang gevoelloos was, nu evolueert naar een pijnpunt. Maar het is aan de zijkant, en het doet niet meer zeer als ik zit of sta of lig... Wat bij Anny wel het geval was (Haar pijnen lagen aan de achterkant van de dij, zo dat ze er moest op gaan zitten, en dat doet zeer !
Ik ga stoppen, het is bijna tijd om te gaan rommelen op de rommelmarkt...
tot de volgende ?
donderdag, november 13, 2014
Goed nieuws !
Deze morgen zijn we naar het UZ geweest, om te horen wat er nu verder kon gebeuren met Anny... Na een gesprek en evaluatie van de onderzoeken, mogen wij morgen terug voor een behandeling.
Deze behandeling heeft niet onmiddellijk resultaat, pas na 4 à 6 weken weten we of het geslaagd is, maar dan zou ze gedurende maanden véél, véél beter zijn.
De dag was nochtans niet zo goed begonnen... Ik ben een van die mensen die altijd zorgt dat hij zeker op tijd is, dus ben ik altijd te vroeg. Ook vandaag reden we dus al veel te vroeg naar Gent, naar het UZ... Nogal een geluk, want we hebben serieus in de file gestaan ! Waar je normaal in een dik half uur in Gent in het UZ staat, zijn we nu bijna anderhalf uur op baan geweest. Nu ja, letterlijk dan, we waren op de baan, en roerden van geen meter. Na zo'n file begrijp ik het voordeel dat die moderne auto's hebben, die bij stilstand automatisch de motor stilleggen... Als je in een file staat durf je dat niet goed, ze zouden eens een meter moeten opschuiven... Met zo'n automatisch systeem zouden we veel diesel gespaard hebben...
Morgen dus weer naar Gent, weer naar het UZ, en hopen dat de behandeling lukt...
Maar het is alleszins goed nieuws, dat het te behandelen is ! Helpt het niet, of onvoldoende, dan zijn er nog twee gelijkaardige opties open. Als ik in mijn agenda kijk, dan heeft Anny nu al sinds eind mei pijn... En dat is verdomme lang om pijn te hebben !
Morgen moeten we niet zo vroeg zijn in het UZ, dus gaat het wellicht makkelijker zijn op de baan. Maar we hebben al een volgende afspraak voor in januari, en dan moeten we om 8.30 uur bij de dokter zijn... Om te kijken wat het resultaat is van de behandeling. We zullen dan dus heel vroeg moeten vertrekken, en hopelijk is het dan geen slecht weer !
Deze week zouden we weer een poetsvrouw hebben, maar dat brave kind is ziek geworden, dus zitten we nu al twee weken zonder... Anny gaat proberen toch een beetje te kuisen. Maar ik heb haar gezegd dat ze dat zeker nu niet moet doen, met morgen die behandeling.
Is het bij jullie ook zo'n prachtig weer ? Het is hier 10° Celsius, maar echt heerlijk zonnig weer met in de blauwe hemel van die lichte witte wolken. Voor wie het kan: echt wandelweer !
Tot de volgende ?
Deze behandeling heeft niet onmiddellijk resultaat, pas na 4 à 6 weken weten we of het geslaagd is, maar dan zou ze gedurende maanden véél, véél beter zijn.
De dag was nochtans niet zo goed begonnen... Ik ben een van die mensen die altijd zorgt dat hij zeker op tijd is, dus ben ik altijd te vroeg. Ook vandaag reden we dus al veel te vroeg naar Gent, naar het UZ... Nogal een geluk, want we hebben serieus in de file gestaan ! Waar je normaal in een dik half uur in Gent in het UZ staat, zijn we nu bijna anderhalf uur op baan geweest. Nu ja, letterlijk dan, we waren op de baan, en roerden van geen meter. Na zo'n file begrijp ik het voordeel dat die moderne auto's hebben, die bij stilstand automatisch de motor stilleggen... Als je in een file staat durf je dat niet goed, ze zouden eens een meter moeten opschuiven... Met zo'n automatisch systeem zouden we veel diesel gespaard hebben...
Morgen dus weer naar Gent, weer naar het UZ, en hopen dat de behandeling lukt...
Maar het is alleszins goed nieuws, dat het te behandelen is ! Helpt het niet, of onvoldoende, dan zijn er nog twee gelijkaardige opties open. Als ik in mijn agenda kijk, dan heeft Anny nu al sinds eind mei pijn... En dat is verdomme lang om pijn te hebben !
Morgen moeten we niet zo vroeg zijn in het UZ, dus gaat het wellicht makkelijker zijn op de baan. Maar we hebben al een volgende afspraak voor in januari, en dan moeten we om 8.30 uur bij de dokter zijn... Om te kijken wat het resultaat is van de behandeling. We zullen dan dus heel vroeg moeten vertrekken, en hopelijk is het dan geen slecht weer !
Deze week zouden we weer een poetsvrouw hebben, maar dat brave kind is ziek geworden, dus zitten we nu al twee weken zonder... Anny gaat proberen toch een beetje te kuisen. Maar ik heb haar gezegd dat ze dat zeker nu niet moet doen, met morgen die behandeling.
Is het bij jullie ook zo'n prachtig weer ? Het is hier 10° Celsius, maar echt heerlijk zonnig weer met in de blauwe hemel van die lichte witte wolken. Voor wie het kan: echt wandelweer !
Tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)