De tuin, le jardin...

Deze morgen, we lagen nog in bed, de telefoon...
"Hallo, 't is Bruno hier, er is iets veranderd in de planning, we kunnen vandaag nog de tuin doen, we zijn daar om 8 uur" Natuurlijk is dat goed, alleen, we moeten wel rap uit bed, geen turnoefeningen, vlug wassen en naar beneden, koffie zetten voor een veel grotere groep dan anders...

Ondertussen zijn ze al bezig... Ze kwamen allemaal, met een brede smile eerst goede dag wensen, buiten één die hier voor het eerst is, en me nog niet kent. De rest lijkt hier heel graag te komen, ze weten dat we hun werk op prijs stellen, en tijdig zorgen voor koffie of Cola of zoiets...

En volgens Bruno (de chef) zijn ze vooral heel graag hier omdat we onze appreciatie voor hun werk tonen door hen allemaal bij het afscheid (en bij het beginnen) een hand te geven. Blijkbaar is dat voor hen een uitzonderlijk iets. (Dat snap ik dan weer niet ! Ik heb verdomde eerbied voor de arbeiders in het algemeen, en als ze hier zijn, dan toon ik dat, en dat vind ik maar heel normaal.)

Er zitten weer enkele arbeiders tussen van vreemde origine, maar die lijken haast nog enthousiaster om me een goede dag te wensen en gaan gaan meteen vol ijver aan het werk. Wellicht is het voor hen nog minder vaak het geval dat mensen vriendelijk zijn tegen hen. Je moet maar op straat lopen om te zien dat er  bij velen een wrevel bestaat tegen de "vreemdelingen"... En nu, met I.S. (Het Kalifaat) is daar ook nog een stijgend wantrouwen bij gekomen.

Ach, het leven kan zo mooi en zo eenvoudig zijn, waarom maken de mensen het elkaar steeds weer zo moeilijk ?

Strak zie ik weer los door mijn tuin... Die mannen gaan er door aan een ongelooflijk tempo. Maar het was nodig. De enige die hier nog wat aan tuinieren kon doen, dat was Anny, en nu ze zelf ook niet meer kan werken, verwildert de tuin aan een hoog tempo. Maar ja, zo hebben die mensen dan weer werk.

Anny ziet er vandaag redelijk uit, de pijn lijkt vandaag iets minder, ik moet zelfs niet kijken naar haar om dat te weten... Ik hoor het aan haar stappen, als die ene voet niet sleept over de grond, gaat het redelijk. Ze is volop bezig met koffie zetten voor "onze" arbeiders...

Morgen en overmorgen zal er wellicht geen blog zijn, het is een weekend met weer twee mooie rommelmarkten. Anny heeft deugd van het wandlen, en voor mij is een kermis een geseling waard... Ik heb -zoals steeds- er wel wat pijn voor over om op de rommelmarkten te kunnen flaneren.

Mocht het onverhoopt toch slecht weer worden, dan zul je dat zien aan het verschijnen van een blogje...

tot de volgende ?

en dan heb je pijn...

Gisteren was het meer dan druk. Ik mocht bij Julien in Balegem langs gaan, om er enkele witte goudvissen te gaan vangen in zijn vijver. Ik bakte er niets van ! In plaats van een net had ik beter mijn vislijn mee genomen... De vijver is betrekkelijk groot, en goudvissen zijn véél rapper dan ik ben... Toen Julien er bij kwam, en we met twee netten de vis naar elkaar toe jaagden, konden we er toch enkele vangen, maar er waren er hoop en al twee witte bij... Julien heeft me nu beloofd dat hij me zal verwittigen als hij zijn vijver leegt, dan zal hij enkele witte er uit houden voor mij. Ik kreeg wel een stuk wortel -met bladeren- mee, van een mooie rode waterlelie !

Dan vlug naar huis, want Anny zal al ongeduldig zijn, om naar Auchan te gaan. Ze heeft gisteren op aanraden van de dokter nog een pijnstiller bij genomen, om dat aan te kunnen. Normaal gaan we altijd 's morgens, maar we moeten ook om eten voor de tropische vissen, en dan is een bezoek aan "Poisson d'Or" te Estaimpuis wel interessant, en dat is pas in de namiddag open...

Dus, thuisgekomen rap de vissen in de vijver gezet, de wortelstok van de waterlelie aan een steen vastgebonden, en ook in de vijver laten zakken, handen gewassen, deuren gesloten en op naar Auchan.

Daar zijn we eerst gaan eten, rustig genoten van een frietje met varkensgebraad met mosterdsaus, de dagschotel. Heerlijk.
Dan winkelen maar... Eerst mee met Anny om de flessen aperitief zonder alcohol, en dan liet ik haar maar winkelen, en trok ik naar de afdelingen die mij interesseren. Het voordeel van zo'n gigantische winkel, is wel dat er ook dingen staan die mij interesseren...

Rond 14 uur waren wij klaar met Auchan... Dan naar Estaimpuis naar de Poisson d'Or... daar hadden wij niet zo veel werk, we zijn niet naar de vissen gaan kijken, want we waren beiden dan al moe. Gewoon eten voor de vissen bijeen gezocht, betaald en weg. Maar nu is daar Famipark, het afgesplitste stuk van Floralux (Dadizele) vlak naast... En daar zit ook Dupont in, en misschien hadden ze daar nog wel ander eten voor de vissen...

Kijk, het is de tweede keer, maar wellicht de laatste keer dat ze ons daar zien. Niet dat het geen mooie winkel is, niet dat er geen visvoeder was, maar ze hebben daar het systeem waarbij je verplicht bent om een parcours te volgen, zodat je werkelijk héél de enorme winkel door moet, tot het uiterste doorgedreven ! Je moet het eens mee maken als je al alle twee veel pijn hebt !
Bij het verlaten van de winkel stond er een doos waar je je opmerkingen kwijt kunt over de winkel. Ondanks de pijn heb ik de pen gepakt en met een hart vergiftigd door de eigen pijn en de pijn van Anny, eens mijn gedacht op papier gezet...

's Avonds begon ik over dat systeem (een beetje kalmer ondertussen) na te denken, en ik vraag me af of dat eigenlijk wel kan ? Het lijkt me helemaal niet veilig ! Stel dat daar brand uitbreekt ! Ik heb wel een of twee keer een bordje gezien met nooduitgang, maar die bordjes zijn klein en je wordt quasi gedwongen door de grote panelen om het parcours te volgen door heel de winkel door... Nee, ik vind het zeker niet veilig. Wetende dat bij brand de mensen niet echt redeneren, maar panisch de uitweg zoeken...

We zijn thuisgeraakt... steenstokkedood versleten en op van de pijn... En dan kun je je niet in de zetel laten vallen... Nee, dan moet je nog alles uit de auto naar binnen sleuren, en alles op zijn plaats zetten... En dan, dan pas is de zetel daar.
... en mijn computer... Nee, echt geboeid was ik niet meer.

Vannacht alletwee niet echt goed geslapen van de pijn, en deze morgen alle twee nog een extra pijnstiller genomen, om de dag door te raken...
djudedju !

tot de volgende ?

OK

Vanmorgen moesten we naar de dokter, om ons jaarlijks beetje bloed af te staan om dat dan weer uitgebreid te onderzoeken op van alles en nog wat...
Ik vroeg hoelang dat duurde voor je iets te horen kreeg van dat darmonderzoek... "Oh ja, ik heb daar iets van gekregen..." Als ze het zo zeggen weet je het eigenlijk al, alles is OK... Ik moet dus niet van die olijke pap slikken en twee dagen zonder eten en de laatste dag zelfs zonder drinken ook gaan zitten.... om dan een onderzoek te ondergaan van de darm.

Anny wel, en dat onderzoek, dat was niets, maar die twee dagen zonder eten... Dat is erg.

Maar nu zijn we dus alle twee in orde, althans wat onze darmstelsel betreft.

Bij het onderzoek van deze morgen blijkt dat onze bloeddruk in orde is, onze hartslag ook, en onze longen piepen ook niet... Goedgekeurd voor de dienst.
Anny verwoordde het "De moteur is goed, maar de carrosserie is naar de kloten"... De dokter lachte en zei dat de conclusie juist was...

Met die carrosserie heeft Anny het over haar rug. 't Meisje zat weer te zweten van 't zeer. Nog een kleine twee weken en we mogen naar de pijnkliniek...

Blog-vriend "De Woelmuizenier" had het vandaag over het feit dat Poetin zijn blog ook leest, hij heeft vastgesteld dat er vanuit Rusland heelder pakken mensen blijkbaar zijn blog lezen... Bij mij is het Obama, die me volgt met argusogen, heelder pakken Kamerikanen volgen mijn blog.

Een mens vraagt zich af wie daar in Rusland of in Amerika een blog gaat liggen lezen van een Nederlandstalig iemand... Nu schrijf ik nog wel eens over politiek, maar De Woelmuizenier heeft het vooral over zijn wonderlijke manier van tuinieren... Vermoed men daar een soort geheimschrift ?

Enfin, ik laat het niet aan mijn hart komen... Als ze het graag lezen, ze zijn welkom, en wie weet laten ze de politiek nog vallen op basis van een of andere opmerking van mij, en groeit er nog een goeie uit. En als de Russen geheime boodschappen vinden in de patatten van mijn collega-blogger, dan zou ik hem aanraden er meteen eens een recept bij te zetten van "Hoe maak je echte frieten"... Want wellicht kennen ze dat daar niet. En wie weet zien ze daar een vredesboodschap in... Dat is immers iets wat we nodig hebben, als we kijken naar het gebeuren aan de grens met Oekraïne.

Heb je het ook gehoord of gelezen dat heel wat Imams uit Great Brittain een banvloek hebben uitgesproken over IS ? Zie je wel dat je niet alle moslims over één zelfde kam moet scheren ! De meesten zijn net zoals wij veel meer voor de vrede dan wel voor de oorlog. Ik krijg de seskes als ze die mensen allemaal in het spreekwoordelijke verdomhoekje stampen. Al die vreemden zijn profiteurs, al die vreemden zijn dieven, al die vreemdelingen zijn werkloos, en werklozen zijn lui.

Voor de oorlog waren de Joden de slechteriken, en nu zijn het de moslims... Ik heb schrik van die manier van redeneren. En ik wil het niet over politiek hebben, maar uiterst rechts heeft de neiging met zo'n veralgemeningen te werken. Ik kan het niet helpen, maar dan huiver ik.
Veralgemeningen zijn altijd gevaarlijk !
En uiterst rechts en uiterst links zijn uitersten... en iedereen weet dat de middenweg de beste is. Het best  beantwoordt aan de brede massa...
Een oplossing voor een geschil, is een gevolg van onderhandelen, en proberen een oplossing te vinden die voldoet aan alle partijen... Die oplossing kan er slechts komen, als iedere partij de indruk heeft dat ze iets uit de brand slepen. En dus kom je automatisch ergens in het midden terecht.
Het is geen ideale oplossing, maar het is een oplossing die voor iedereen aanvaardbaar is.

Als een land geregeerd wordt door een regering die bestaat uit een uiterste, dan kan het niet anders, of je krijgt heel wat ontevredenen. En heel wat mensen die uit de boot vallen.
In de tijd van Thatcher was ik in Schotland. In de regio rond Fort Williams had men dan een werkloosheid van 70 (zeventig !) procent...

Economisch groeide Great Brittain, maar ten koste van een heel pak van zijn eigen inwoners. Om het beleid verder en verder uit te bouwen zette men alles op alles om de tegenpartij (onder meer de vakbonden) monddood te maken. Nu nog zie je in dat land rijke regio's en regio's waar armoede en werkloosheid heel hoog is... Dat zijn ook regio's waar de criminaliteit hoger is, maar who cares, de economie is goed...

djudedju

tot de volgende ?

Heurne

Omdat er 5 zondagen waren in augustus, konden we nog eens naar de rommelmarkt gaan in Heurne. Normaal is dat een redelijk grote rommelmarkt, met meer dan 100 kraampjes, maar toen we er kwamen zagen wij dat het heel wat minder was.
Bij een marktkramer die we goed kennen, vroegen we uitleg en het bleek dat ze daar vorig jaar helemaal uitgeregend waren, en dat het gisterenmorgen om 8 uur weer water ge-go-ten had.... Wij wonen daar in vogelvlucht misschien 3 km van, en wij hadden geen drup gezien, maar natuurlijk, zo'n stortbui op het ogenblik dat de kramers zich aan het installeren zijn, is genoeg opdat er een heleboel meteen weer weg gaan...

Toch was het een leuk marktje, we zagen er verschillende oude bekenden nog van in de tijd dat ik werkte...Natuurlijk volgt er dan een heerlijke babbel. We zagen er ook groene pompoenen, donkergroen. Ze vertelden ons dat dit van Schotse oorsprong is ???

Door al dat gebabbel waren wij toch een heel end aan de wandel, en Anny had er deugd van. We gaan toch iets moeten daar aan doen ! We gaan proberen iedere dag een wandeling te doen. Voor mij is dat wel pijnlijk, maar Anny wil niet alleen gaan wandelen, dus ga ik maar wat afzien voor de goede zaak. Zij heeft al die jaren zo veel gedaan voor mij, ik mag dan ook wel iets doen.

Iedere morgen hoor ik tegenwoordig dezelfde jeremiade: "Ik zou toch zo geren blijven liggen. Dan heb ik geen pijn..." en tijdens het stapje voor stapje de trap af gaande "En zodra ik rechtsta, snijd het weer door heel mijn been "... Als het heel erg is, gaat de pijn soms tot met haar voet. Vooral links, maar soms ook een groot stuk in haar rechterbeen.

Ik wou dat ik wat van de pijn kon overnemen. Zij zit immers al een hele tijd in de periode waarop de pijn alles lijkt te overheersen. En dat is verdomd lastig.

Vandaag is het heerlijk weer. Dat is normaal, de kinderen moeten weer naar school, gaan binnen zitten, en dan is de zon daar. Het lijkt bijna een traditie. Toen ik vanmorgen stond te turnen voor het raam, bekeek ik de vele auto's, en vooral de vele bussen, zowel lijnbussen als schoolbussen, die plots terug zijn van twee maand afwezigheid. In die bussen zie je dan allemaal kinderen, een beetje stilletjes, velen nog met de nieuwe onwennige boekentas op de knietjes.

En straks lopen ze weer op de speelplaats, zoekend naar oude vriendjes of wanhopige starend naar een vriendelijk gezicht. Vooral voor kinderen die voor het eerst in een nieuwe school komen, is die eerste dag altijd een beetje zoeken, een beetje wennen.

Er zijn goede leerkrachten, maar ook leerkrachten die denken dat strengheid en het inwrijven van tucht en straffen de beste methode zijn om "ze" maar van de eerste dag in het gareel te dwingen. Plezant als dat je kennismaking is met de nieuwe school.

Soms heb je dan het geluk van een "brave" broer te hebben, die een paar jaar voor je de school onveilig maakte, en krijg je als welkom "Ach, Johan X ! Broer van Jozef X ?" En jij, onschuldig knikt verheugd ("Ze kennen je broer !") en dan "Zet je hier maar op de eerste bank, dat ik je in de gaten kan houden!"...

De overgang van het lager onderwijs, met één leerkracht voor zowat alle vakken, naar de "grote" school waar haast ieder uur een ander leraar komt lesgeven, en je overdondert met "zijn" uurrooster... En zijn verlangens voor soorten schriften en soorten papier en soort rekenmachine en dit en dat... en jij maar opschrijven... En dan 's avonds je moeder "En moet gij dat allemaal wel ECHT hebben? "... En jij in je eer en je waarheidslievendheid gekwetst, en het was al zo'n moeilijke dag. En dan haastig naar de winkels om al dat materiaal bijeen te zoeken.

En dan kun je je niet ontdoen van de indruk dat er ergens heel hoog boven je hoofd, afspraken zijn geweest tussen de school en de winkels, want kijk, ze hebben juist de goede rekenmachine en juist de goede soort schriften... djudedju (Je bent nu groot en dus mag je al eens (stilletjes) vloeken.)

En 's anderendaags ga je naar de school, beladen gelijk een ezel, met al die soorten schriften en boeken en pennen en potloden en het rekenmachine... Op de speelplaats ken je nu al enkele gezichten, en kun je al eens wat babbelen tegen elkaar. "De diene van wiskunde ziet er maar ne viezen uit, en den diene van biologie lijkt een schuw man..."

En dan krijg je de eerste lessen in totaal nieuwe onbekende vakken... Je bent meteen mee, en voelt je happy, of je snapt er geen jota van, en hebt meteen het gevoel dat dit wel een van die str...vakken gaat zijn, die heel je verder schooltijd je leven gaan verzuren...

Herinner je dat nog ?
Denk dan eens aan je kinderen, aan je kleinkinderen, die vandaag misschien net die zelfde ervaringen  hebben... en als ze vanavond thuiskomen, geef ze dan een dikke knuffel, misschien gaan ze voor het oog wat tegenstribbelen, maar eigenlijk zal het deugd doen... Eindelijk een mens die vriendelijk is en je eens vastpakt...
djudedju

tot de volgende ?

Kalfaten

Breeuwen.
Met werk en teer de scheepsnaden dichten.
Opknappen
Prutsen
Knutselen.

Vermits er haast geen schepen in hout meer worden gebouwd, zal het kalfaten wellicht op een laag pitje staan.

Hoe ik daar nu in hemelsnaam bij kom ? Door dat hele dagen horen praten over het Kalifaat. Ik weet wel dat het niets met elkaar te maken heeft, maar door een nieuwslezer op de radio werd het woord nogal haastig uitgesproken en ik, die maar met een half oor zat te luisteren, hoorde plots "kalfaat", en spitste de oren. (Er zijn niet zoveel mensen meer die nog de oren kunnen spitsen, maar ik behoor tot die minderheid die het nog kan.)
(Ik herinner me dat ik, als kind, ooit bij de kapper zat, te staren naar mijn eigen zichzelven in de spiegel, en uit verveling met mijn oren en mijn neus zat te wiebelen, tot ik plots opmerkte dat er twee heren mijn gedoe in de gaten hadden en zaten te lachen...)

Nu weet je hoe ik of kalfaten ben gekomen. Door een misverstand.

En nee, ik ga het niet over het Kalifaat hebben, noch over Syrië, noch over Gaza, noch over Oekraïne, noch over andere gebieden waar mensen zich onledig houden met het uitroeien van hun soortgenoten... Nee, in tegendeel ! Kalfaten is een positief begrip ! Het is het dichthouden van de scheepswand, want anders gaat het schip ten onder.
Dus, waar al die oorlogmakers het schip doen zinken, moeten wij de maatschappij kalfaten. En zelfs al zou het in overdrachtelijke zin zijn, en eerder wat knutselen of zelfs wat prutsen, het is positief, zeker ten opzichte van oorlog voeren.

Als een buur zijn buur doodt omdat zijn haag iets te hoog is doorgegroeid, dan haalt dat de pers, en dan praten de mensen over de agressie en het ongebreidelde geweld dat die buur heeft betoond voor zo'n stomme haag...
Maar eigenlijk is dat gewoon een oorlog in het klein, en van oorlog aanvaarden we dat het "normaal" is, dat er doden vallen. Nu de meesten beschikken over zeer gesofisticeerd oorlogstuig, aanvaarden we niet meer dat er burgerslachtoffers vallen, en zou de oorlog moeten beperkt blijven tot de soldaten, de vechters... (Maar de soldaat is ook iemands kind, iemands vader...)
Bij I.S., of Het Kalifaat gaat men weerloze mensen, gevangenen, burgers in veroverde gebieden zo maar gaan doden, of liever, niet helemaal zo maar, nee, men doet het in het publiek, men toont het aan gans de wereld, als afschrikwekkend voorbeeld tot wat ze in staat zijn.

Dat is niet nieuw, we dachten dat het voorbij was, dank zij die gesofisticeerde wapens, maar in de laatste wereldoorlog werden van weerszijden steden vol burgers platgebombardeerd zo maar, ter afschrikking... zo van "Zie ne keer hoe wreed wij kunnen zijn !".

Als het Kalifaat nu iets dergelijks doet, dan zijn we verbaasd en hogelijk verontwaardigd. Terecht, maar hier deden wij het ook. En van  de verliezende partij vonden we dat verschrikkelijk, en als de geallieerden Dresden helemaal plat bombardeerden en brandden, dan dachten wij eerder aan hoe zoet wraak wel was, dan aan "Verschrikkelijk ! Arme mensen !"...
Ondertussen gaat de meerderheid van de mensen hier ook anders denken, en vinden wij Dresden ook verschrikkelijk, en mensonterend, ook al kwam het van de "goeden"...

Hoe meer ik over dergelijke dingen denk, hoe meer ik overtuigd ben dat er in oorlog geen goeden zijn. Of je nu je buur doodt omwille van een haag, of een Rus doodschiet omdat hij soldaat is aan de verkeerde kant, het is en blijft het doden van een medemens. En ik kan me geen enkele reden indenken die voldoende zou zijn om iemand te doden.

We klagen de landen waar de doodstraf nog bestaat aan, als landen waar ze nog niet tot die graad van beschaving zijn gekomen, waar wij al wel zijn... Maar oorlog, dat mag, dat kan. (Maar liefst heel ver weg).

Steeds meer stel ik vast dat mensen, vooral jongeren, in hun opvoeding, in hun groei naar volwassenheid, gaan redeneren dat je eigenlijk ook geen recht hebt om dieren te gaan doden, ook niet om op te eten... Het Leven (met hoofdletter) is steeds meer Heilig. Maar oorlog, dat kan. En het is leuk de vijand uit te schakelen in een videospelletje. En diegenen die met een drone vijanden uitschakelen kijken op net zo'n schermpje, en duwen op net zo'n knopje om honderden kilometers verder mensen effectief, echt, te doden...Op een schermpje, maar ook in 't onwaarschijnlijke echte leven.

Heel lang geleden was een mens doden nog "handwerk"... Nu doodt je een medemens die je niet eens meer echt kunt zien. En dat doden voel je niet meer "aan de lijve"...
Tenzij ze plots executies gaan uitvoeren, als "voorbeeld"... dan plots lijkt dat schermpje weer heel dicht en heel reëel.

" Gij zult niet doden"
Waar hebben we dat nog gelezen???
djudedju

tot de volgende ?

Schoolverkeer

't Zal wel weer geen goed Nederlands woord zijn, maar straks zitten we weer met het schoolverkeer opgezadeld...

Ik zou mij niet zijn, als ik niet eens terugdacht aan héél, héél lang geleden, toen ik nog school liep... Toen kwam zowat iedereen te voet of met de fiets naar school. Als er al eens eentje met de auto werd gevoerd, dan was hij het middenpunt van spot en was hij de facto een moederskindje, tenzij het natuurlijk iemand betrof die werkelijk last had om zich te verplaatsen.

Regen, kou, sneeuw, ijzel... wij moesten er door, en we reden veelal in groep, met zijn tweeën naast elkaar op het fietspad, naast de snelweg. Babbelend en lachend, elkaar uitvragend of hij wel dat moeilijke vraagstuk had kunnen oplossen...

Nu is wie te voet komt, of met de fiets, een uitzondering... Bijna iedereen wordt naar de school gevoerd, door mama, of door opa, of met een groepje samen bij elkaar in één wagen.
De auto's staan elkaar dan te verdrummen om zo dicht mogelijk bij de schoolpoort te kunnen stoppen, want de kindjes zouden eens nat worden ! Kinderen die te voet zijn, of met de fiets, worden in de hoek gedrumd door koning auto, en het is voor hen inderdaad gevaarlijk !

Wie op het vermaledijde uur van de scholen ook naar zijn of haar werk moet, zal het geweten hebben. Het verkeer is plots verdubbeld ! En er zijn al zoveel auto's op baan.

Kinderen zijn geen kinderen meer zoals wij waren in de tijd van toen. Nu zijn het kasplantjes in verhouding met toen. Wij dronken aan hetzelfde flesje, we hadden geen helm op op onze fiets, en geen reflecterende hesjes (bestond dat al ?), we klommen in bomen, vielen wij en hadden wij een wonde aan ons been, dan moest het al héél erg zijn voor iemand zou praten van naaien... Wat mercurochroom er op, en een lap er rond was al heel veel... Ik heb massa's littekens op mijn benen en aan mijn hoofd. Als de wonde vuil was, dan werd hij uitgewassen met bruine zeep... (En ons moeder was van de harde school, vraag het maar eens aan mijn jongste zus, die was gevallen op een assenwegel, en ons moeder schuurde de wonde uit met een borstel... Later bleek dat door die behandeling een deel van de assesteentjes in de wonde waren gewreven in plaats van er uit...)

Nee, dat was geen betere tijd dan nu, maar ik denk dat we veel gezonder waren. We speelden buiten (er was geen TV en zeker geen computerspelletjes of smartphones...) in zon en regen, warmte en koude. We kweekten door onze manier van leven veel meer weerstand tegen alles en nog wat, omdat we er midden in leefden. Nu maken ze op TV reclame om je huis te poetsen met producten die alle mogelijke ziektekiemen doden...

Natuurlijk was het een andere tijd... Wij woonden op een hoek van de straat, en in de twee straten bijeen (en de gouwelozestraat was een lange straat !) waren er twee auto's en twee vrachtwagens... Dat was alles. Wij konden op straat spelen, er was amper verkeer. Op warme zomeravonden zaten alle volwassenen buiten op een stoel en de kinderen speelden in de straat tot het te donker werd.

Dat kunnen de kinderen nu niet meer... Zelfs waar ze snelheidsbeperkingen invoeren tot 30 km/h, is het nog niet echt veilig om te spelen. En straten zonder verkeer, die zijn op één hand te tellen.

Er is meer gevaar, en om de kinderen te beschutten voor al dat gevaar worden ze nu maar liever voor de TV gezet, worden ze maar liever met de auto naar school gevoerd... En het gevaar wordt er nog groter door...

Nee, ik heb geen oplossing... Tenzij men met grote verboden zou gaan zwaaien... en we worden al zo erg betutteld door de regering, zonder dat ze ook daar nog eens...

En zo sukkelen we voort.
Een straatje zonder eind... Een luxe-probleem zonder luxe-oplossingen.
De steden slibben toe.
Net zoals de buurtwinkeltjes verdwijnen ook de buurtschooltjes, en worden alle kinderen en alle goederen in grootwarenhuizen en grote schoolcomplexen gezet... Alleen, aan die warenhuizen zijn gewoonlijk grote parkings, aan de scholen zelfs geen veilige stopplaatsen...
djudedju

tot de volgende ?

De landkaart

Als onderlegger ligt hier, onder mijn klavier een grote plastic-landkaart met daar op heel Europa. Ik weet niet of alle landen er nog correct op staan, want de laatste jaren is er nogal een en ander veranderd...
Vroeger kwam Rusland tot aan onze achterdeur, maar nu zijn er een heleboel landen terug onafhankelijk geworden, en sommige daar van nog eens gesplitst in diverse kleinere brokken.
Haast iedere dag kijk ik naar Oekraïne om te zien of het nog steeds zo dicht bij ligt, in de gegeven omstandigheden had ik het liever wat verder weg... Maar als ik iets verder kijk, dan zie ik aan de rand van de kaart (en die rand is ook al niet ver van bij ons !) Syrië, Irak en Iran en weet ik dat heel die gloeiende onderkant van de Middellandse zee eigenlijk ook helemaal niet ver weg is...
Ik  leg één hand op de kaart, en ons landje en Oekraïne zijn bedekt, mijn hand iets draaien, en het zichtbare stuk van Syrië is ook verdwenen... Op een handbreedte van ons is het oorlog...

Je kunt geen krant, geen tijdschrift open doen, je kunt de TV niet aan zetten, of je zit weer midden in de Groote Oorlog, nu 100 jaar geleden. Net zo lang dat er geen soldaten meer van over zijn. Net zo lang dat het eigenlijk haast verdwenen is uit het geheugen van de gezinnen... Maar niet zo lang dat de sporen niet meer te zien zijn.

100 jaar, drie generaties, en met de stijging van de gemiddelde levensduur eigenlijk zelfs geen twee meer...

Als je op een van die soldatenkerkhoven loopt, en de duizenden gedenkstenen ziet, en de duizenden namen van dezen die ze nooit meer hebben teruggevonden, en je bekijkt de data, dan zie je dat er zowat een hele generatie afgemaakt is. Allemaal jonge mensen, net begonnen aan het stichten van een gezin, of er nog niet eens aan kunnen beginnen.

We hebben in die honderd jaar niet één, maar twee keer die waanzin zien over onze contreien gaan... Twee keer dat men de jeugd voor een groot stuk uit het geheel knipte... En er dan piëteitsvol een kruisje of een ander gedenksteentje op plaatste. Niet te groot, want ze hadden er veel van doen, verschrikkelijk veel.

Na de oorlog kwam dan de babyboom... Een beetje logisch, natuurlijk zelfs, want de gaten moesten worden opgevuld. Ik ben er één van. Ik ben geboren in 1946, was net oud genoeg om me de schrik te herinneren bij de oorlog in Korea, oorlog die officieel nog steeds niet is afgesloten...

De babyboom, er werden kinderen gemaakt dat het een lieve lust was, want er was veel werk te doen, en er waren handen tekort. Men voerde zelfs arbeiders in, eerst uit Italië en Spanje, nadien uit Marokko en Turkije... We hadden handen tekort !

Nu ben ik op pensioen, en ben ik een van die generatie waarvan er veel te veel zijn... Je weet niet wat dat kost zeker ? En wat doen al die vreemden hier ? We hebben zelf al geen werk genoeg... Gek hé, hoe alles in één mensenleven kan veranderen? We werden geboren als antwoord op de enorme groei die zich aankondigde, men voerde arbeiders in van overal waar men ze krijgen kon... en nu zijn die vreemden en die oude peetjes een last.

En zolang we nog min of meer ons zelf kunnen onderhouden gaat het nog, maar eens dat niet meer kan, dan kosten we handenvol geld aan de maatschappij. De maatschappij die we eerst hebben recht geholpen van uit de oorlogsput.

Ja, de maatschappij is veranderd... Heel erg veranderd ! Er is niet meer zo'n nood aan mankracht. Waar kracht nodig is, daar zijn nu machines. We hebben nu meer nood aan aan die andere soorten werkkrachten, de hooggeschoolden, en minstens goed geschoolden. Handen ? Niet meer nodig. We hebben geen mijn meer, we maken geen sleuven meer in de grond met de spade, daar hebben we machines voor...

De maatschappij is zo erg veranderd dat ik me zorgen maak over een grote groep mensen in onze maatschappij... Mensen die het niet aankonden om geschoold te worden. Vroeger was dat geen probleem, er was werk genoeg voor al wie "poten aan zijn lijf" had... Nu mag je sterk als een beer zijn, zonder diploma geraak je aan geen job. De Wever mag dan wel stellen dat iedereen werk kan vinden... Ik ken mensen die van job naar job lopen, maar niet aan de bek geraken: geen diploma, geen rijbewijs...

En dan komt -bijna logisch - de kreet dat we al die vluchtelingen niet kunnen blijven opvangen, we hebben zelf al werklozen genoeg !
Uw grootouders, of de generatie of misschien al twee generaties voor jou, die waren ooit ook vluchteling... In de eerste oorlog naar Nederland, Frankrijk, Engeland... In de tweede oorlog van de regen in de drup, want de oorlog liep sneller dan de mensen vluchten konden...
Dankzij het feit dat ze daar opgevangen werden, ook al was dat niet de hemel, het was een overleven, dank zij dat feit, ben jij er.

Herinner je de Groote Oorlog maar, maar denk dan ook eens aan het vluchten, aan het opgevangen worden...

tot de volgende ?