dia-race

Eigenlijk wou ik het liever gewoon als één woord schrijven: diarace, maar ik vreesde dat je het dan verkeerd zoudt uitspreken, en niet snappen waar het over gaat... Maar misschien snap je het nu ook niet...

Heb jij gisterenavond ook "Vreten op Aarde" beoefend ?
Ik ook, weliswaar in mineur, maar we hebben toch eens iets gegeten dat we al heel lang niet meer aten... Ik had ze zien liggen in de winkelrekken van Auchan... "Zouden we dat niet eens eten?" "Ja, dat is eigenlijk al heel lang geleden !"
Dus gingen ze de winkelkar in.
"Ze", dat waren dan "Les escargots au beurre fine"... Ofte wijngaardslakken met kruidenboter...
Wellicht zullen sommigen de neus ophalen, maar slakken zijn heerlijk, en in het licht van het feit dat we binnenkort krekels en meelwormen gaan eten, zijn slakken helemaal niet vies !

En dus maakte Anny de slakken gereed...
Een heerlijke geur, met veel look vulde gans het huis.
Echt Frans brood (Une baguette uit Auchan) lag al klaar, en de speciale potjes en de bijhorende tangen om de beestjes vast te nemen lagen al op tafel.

We sneden profijtig het brood in schijven, gingen met het vorkje in het slakkenhuisje, prikten het beestje vast, haalden het, overdekt met hete boter en fijne kruiden uit zijn huisje, legden het op het brood. Even blazen, want die dingen komen uit de oven. De rest van de boter uit het slakken huisje over het brood druppelen... Hmmm... Heerlijk !

Waar we geen rekening hadden mee gehouden, was het feit dat we beiden heel weinig vet eten. Ik doe zelfs geen boter meer op de boterham... en dan plots al dat heerlijke gekruide botervet...
Nee, daar was onze maag niet aan gewoon.

... en dus, al na een klein uurtje zaten we beiden met de diarree...

Gelukkig hebben we twee wc's in huis. Maar wie de langere weg naar boven moest, moest dat doen met dichtgeknepen billen...
Dus was het soms een echte race naar het dichtste toilet... een echte diarace dus...

Voor de nieuwsgierigen, ja, ik ben één keer niet vlug genoeg geweest, en mocht meteen ook een nieuwe onderbroek aandoen.
djudedju.

Kerstmis schoonder dan de daegen...

En dan ga je naar bed.
Heb je al eens proberen te slapen met toegeknepen billen?
Nee, dus Motilium gepakt, dat is wellicht niet echt gezond, maar het stopt. Van het werkwoord stoppen in al zijn betekenissen.

En na twee keer een mislukte start, waarbij je vaststelt dat het nog niet over is. Nog maar eens twee pilletjes... was je heel tevreden toen het derde alarm alleen een droog windje betrof... Eindelijk kon je het wagen te slapen...

We hadden nog wat van die beestjes over. Wie ze wil zien, moet maar eens in onze vuilnisbak komen kijken. Wij, wij eten dat in ieder geval nooit meer  !

Vet staat nu op de lijst van de verboden producten.
Heb je dat ook al vastgesteld? Hoe ouder je wordt, hoe langer die lijst wordt.
Renners hebben ook zo'n lijst, maar daar staan heel andere producten op.
Voor een heel ander doel.

Oh ja, wist je dat onze koning ook duchtig met de fiets gaat rondtoeren?
Je kon het opmerken aan zijn Kerstboodschap: Hij had duidelijk zadelpijn, en kon niet meer gaan zitten.

Maar bij hem spreken ze dan van een nieuwe stijl.
Terwijl het gewoon zijn poep is die pijn doet.
djudedju

tot de volgende ?

Vreemd gespuis

Toen landbouwer J.R. uit Mater gisteren zijn weide voorbij reed met zijn tractor, dacht hij iets te zien in het schuilhok op zijn weide. Hij had niet onmiddellijk tijd om het te controleren, en nam zich voor in het terug keren het eens te controleren.

De boer ging voeder halen voor zijn paard, en bij het terugkeren dacht hij helemaal niet meer op de schuilhut op zijn weide.

Hij deed zijn dagelijks werk op de hoeve, de beesten eten geven, de stallen kuisen, van de wintertijd gebruik maken om een en ander van het gerief eens netjes op te kuisen en in te vetten, zodat alles weer in orde zou zijn als straks de lente komt, en het weer weer open gaat.

Het was tijdens het avondmaal dat hij aan dat schuilhokje dacht. Maar de wind en de regen maakten dat hij helemaal geen lust had om nog tot daar te stappen, laat staan dat hij weer van kledij zou veranderen.

Deze morgen was er het dagelijkse werk te doen, en zijn vrouw wilde dat hij haar nog eens naar hier en daar voerde, om een en ander in te kopen voor straks, het feestelijke kerstmaal, bij de versierde kerstboom.

Toen hij op de terugweg naar huis was, zag hij warempel licht in zijn schuilhok, en hij zat zicht op te winden, dat ze van zijn dingen af moesten blijven, en thuisgekomen deed hij meteen zijn werkkleren en laarzen aan om door de drassige weide te kunnen stappen naar dat verdomde schuilhok !

Tot zijn ontsteltenis was dat schuilhokje voor zijn koeien nu ingenomen door een koppel van die vreemde snoeshanen. Ze hadden warempel een of twee belotten stro open geschud, en de vrouw lag daar in zijn stro te slapen, of ze deed alsof. Hij, zo'n halfbruine met zo'n sjaal om zijn nek, precies zo een als je op TV zag lopen met zo'n bommengordel om, ratelde een en ander in dat vreemde taaltje van hem, terwijl hij de boer smekend aan keek. Boer J. wees de deur, en tekende in de lucht met wijde armgebaren dat ze weg moesten, terwijl hij grove gotver's er bij riep. In het stro bewoog de ander. Verrek, het was een wijf ! Ze keek de boer smekend aan, die ietwat milder, zei - nu zonder gotver's dat ze weg moesten, en zich omkeerde en terug weg stapte, nu en dan nog eens omkijkend, want hij was niet echt gerust in die vreemdelingen. Je hoorde tegenwoordig van alles vertellen !

Thuis vertelde hij het aan zijn vrouw, overdreef nog wat over het uiterlijk van dat vreemd gespuis, en zij deed hem bellen naar de politie. J. wachtte nog een hele tijd, want hij vreesde de ambras rond een officieel optreden, en pas uren later belde hij de flikken.

Een klein halfuur later kwam de politie er toe met een combi en een gewone auto. De flikken liepen naar de stal. Even later kwam er eentje terug, zat daar wat te vertellen in zijn microfoon, en liep terug naar het schuilhok. Plots hoorde J. de sirene, en even later kwam er een ambulance toe. "Tedju," dacht J. "Seffens hebben ze nog een of andere ziekte ook, en moet ik ook onderzocht worden, weeral kosten, alle maal door die vreemde ratten !"

Maar even later reed de ambulance weg, met één van de twee, en de ander werd met geboeide handen in de combi gesleurd.

Alles was opgelost.
J.R. hoorde pas 's anderendaags dat de vreemde vrouw aan het bevallen was in zijn stal, en dat de vreemde de flikken en de ambulanciers had pogen weg te houden van zijn vrouw. Eén keer, twee maanden later, moest J nog eens naar het gerecht. Hij moest zeggen hoe hij de vreemden gevonden had... Ze werden gedrieën uitgewezen, terug naar hun land. We hebben hier al vreemden genoeg !

Wablief?
Wanneer dat precies gebeurde ? Op 24 december, 't zal zo wat tegen middernacht zijn geweest ! Ah ja, want heel hun kerstmaal was verstoord door die vreemde snoeshanen ! En 't waren dan nog sans papiers ook !

Wat ? Ah ja ! Het zal een kerstekindeke geweest zijn, of daaromtrent... Maar ja, die vreemden geloven daar toch niet in. Wij Christenen echter...

djudedju

tot de volgende ?

Keramiek en glas (Europese Triënnale)

Gisteren zijn we dus met Bart mee gegaan naar de tentoonstelling van de werken van Andy Warhol. Het was prachtig... Of eigenlijk moet ik eigenlijk zeggen: het was, het is een fenomeen. Zijn kunst is soms ietwat bizar, is op een manier maatschappij-kritisch, en heeft een revolutie teweeg gebracht in de moderne kunst. Maar je moet zelf maar eens gaan kijken. ik ben geen kunstcriticus, ik ben eerder een type dat de kunst ondergaat. Ik verdrink er een beetje in. Als het mij aanspreekt. En al hou ik niet echt van de moderne kunst, Warhol is voor mij een uitzondering. Op een of andere manier raakt me zijn werk.
Ik heb genoten.

Na dat museum was ik eigenlijk al moe, en ik was blij dat we een eetgelegenheid indoken en er een hapje gingen eten. Minder voor het eten dan wel voor de stoel. Maar het eten was er ook lekker, al was het maar een vlugge hap. We aten een veredelde tartaar met frietjes, en Bart en Lieselotte een speciale hamburger... Dat onze tartaar speciaal was ? Naast het klassieke rundvlees zat er ook foie gras in... Michelleke Vandenbossche zou er van wakker liggen, maar het IS lekker...

Op het kaartje van Mons, dat we kregen in het museum, zagen we dat de tentoonstelling "Triënnale voor Keramiek en Glas" eigenlijk niet ver was, en we besloten er naar toe te wandelen. (waar raak je nog eens je wagen kwijt in de omgeving ?)
Deze tentoonstelling is niet in Le Grand Hornu zoals ik eergisteren verkeerdelijk meldde, maar in La Grande Halle, in de rue de la Trouille in Mons. Tezelfdertijd was er nog een tentoonstelling van Vincent Beague, ook al een Keramist.

La grande Halle is op zich al bezienswaardig. Van buiten is het een prachtig oud industrieel bouwwerk. Bij navraag bleek het  eertijds een slachthuis te zijn geweest...  Men heeft het prachtig opgeknapt, en toch zoveel mogelijk bewaard van het gebouw en de infrastructuur. Zo zie je nog door het ganse gebouw de rails met de bijhorende haken, waaraan eertijds de geslachte dieren gehangen werden om door het slachthuis heen "gereden" te worden gedurende de bewerking.

Sommige kunstenaars maakten gebruik van deze haken, en hingen hun kunstwerken als zwevende ornamenten te presenteren.

Het was mooi ! Het was soms zelfs subliem.
Er waren werken waar ik met verstomming naar stond te staren, me afvragend hoe ze dit in hemelsnaam hebben gemaakt. De gebruikte techniek is voor mij een raadsel. (Ik moet duidelijk nog veel leren in de kunst van het keramiek...).

Na deze expositie moesten we de weg terug, terug naar de auto. Zowat halverwege heb ik gesteld dat we best even een café zouden bezoeken. Ik moest even kunnen zitten. Ik verrekte van de pijn. Ik heb duidelijk weer eens te veel hooi op mijn vork genomen.

Na even gerust te hebben bij een Cola, zijn we tot aan de auto gewandeld... Over de markt van Mons.

Op een bepaald moment viel mijn oog op iets bizars en ik wees er Anny, Bart en Lieselotte op: In het kader van de kerstverlichting, heeft men er niet beter op gevonden, dan de lichten op de lantaarnpalen in fuchsia-rode plastiek te wikkelen... We hebben er staan lachen als gek, en even later zagen we dat ook de lichten die in de grond ingebouwd waren om de monumenten te beschijnen, ook al voorzien waren van een stuk roze-rode plasticfolie...

Het is goedkoop en origineel, en geef toe, het deed ons ook nog een lachen...

En nu zit ik hier. Ik heb vanmorgen niet kunnen turnen, mijn rug doet verschrikkelijk pijn. Vannacht nam ik nog maar een pijnstiller, in de hoop in slaap te geraken, maar de pijn minderde wel, maar waar een normaal mens van pijnstillers wat suf wordt, wordt ik er klaarwakker van, en krijg ik overal jeuk... Nee, geen allergische reactie, gewoon van de zenuwen... Dus heb ik nu niet alleen nog steeds pijn, ik ben ook moe. Van 's morgens vroeg ! djudedju.

tot de volgende ?

Andy Warhol

English: Own work made in the style of Andy Warhol (Photo credit: Wikipedia)

Andy Warhol, Campbell's Soup I, 1968. (Photo credit: Wikipedia)

Morgen gaan we (Anny en ik) met Bart en Lieselotte mee naar de expositie in Mons van de werken van Andy Warhol, en nadien naar een expo in Le Grand Hornu over keramiek...
Museumdag dus !

Ik hoop dat er hier en daar een bank of een stoel staat, want het zal voor mij een verschrikkelijk lastige, maar ook een heerlijke dag worden.

Vanavond naar het afscheidsfeest van Luc, die op pensioen gaat... Kortom, ook al is het vakantie, het blijft druk ! Zo druk zelfs, dat ik gisteren de laatste uren academie voor het kerstverlof afwezig was: Robert en Suzanne kwamen op bezoek, want Robert kwam een kraan plaatsen op de waterleiding en een ding om het water te ontkalken...

Vanavond wordt het dus, voor ons doen, laat, en morgen dan een hele dag slenteren in musea... Cultuur opsnuiven. De tentoonstelling van Andy Warhol is wellicht iets waar we nooit nog de kans toe krijgen! De werken van deze kunstenaar zullen niet vlug weer in ons land komen. We moeten er van profiteren !

Op de foto zie je een van zijn bekendste werken. Een man die heel gewone, dagdagelijkse dingen uit hun context haalt, en ze naar voor brengt op zijn, heel speciale, manier. Heel bekend zijn ook de portretten van Marilyn Monroe.

Els en Ewoud gaan niet mee, die zijn niet zo verslingerd aan kunst. Lieselotte wel, die volgt ook al heel lang les in dezelfde academie waar ik ga keramieken.

Buiten is het heel grijs, en overtrokken.

Kerstmis is dien dag...

Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid,
dat mitrailleuzen hun welverdiende rust genieten
en de kanonnen met ne kerstboom zijn getooid.
(Uit het lied van Wannes Van De Velde, zaliger...)

Maar zelfs dat is verleden tijd. Kerstmis is nog meer gedegradeerd, is nu nog maar alleen een vreetpartij, en de dag van de pakjes.

Ooit was het een Germaanse feestdag, de terugkeer van het licht. Ik geloof dat het al zowat 700 na Christus was, dat men dat bewust verving door daar, op die dag een ander feest te plaatsen: de geboorte van Jezus, de Christus.
Je kon het in die tijd als een prachtige P.R. bekijken, een reclamestunt avant la lettre.
Maar het was zo mooi, het verhaal er rond zo zielig en zo pakkend.
Er kwamen steeds meer details bij, allemaal om het mooi en pakkend te maken en te houden. En nog veel later was er iemand die besloot dat stalleke dan maar eens op te bouwen, en er beeldekens in te zetten, om zo het geheel heel dicht bij te brengen.
Dat van de kerstboom dat kwam uit Duitsland, en hoe gek het ook klinkt, het is een restantje van de grote oorlog. Voordien was er bij ons geen kerstboom te zien, laat staan dat je er een in huis zoudt zetten !

Ik weet niet wanneer de pakjes er gekomen zijn... Soms heb ik de indruk dat die eigenlijk eerder hoorden bij het idee Nieuwjaar, het oude weg, en je kreeg een nieuwe, dus ook wat nieuwe dingen, en het was een kleine stap om daar een papiertje rond te wikkelen, om het wat verrassend te maken... En ik zie zo dat de kerk met lede ogen het feesten zag verschuiven naar dat Nieuwjaar in plaats van naar het kerkelijke feest van kerstmis...

Maar kijk, nu rest alleen nog het feest.
Je hoort nog amper iets over het idee achter het feest, en er is geen leger die het schieten nog laat omdat het Kerstmis is... Men laat steeds meer het "mis" vallen, en het wordt steeds meer gewoon Kerst of Kerstfeest... En in onze rijke Westerse wereld, vieren we nu én Kerst én Nieuwjaar, en veelal zelfs met twee grote copieuze feestmalen en zelfs met twee keer pakjes...
Een advent is een mooie krans, aan de voordeur, om iedereen er op attent te maken dat het tijd wordt om cadeautjes te kopen...

Ik mis de ingetogen sfeer van vroeger, de tijd van bezinning, de tijd van vrede...
Of je nu religieus bent of niet, het is goed nu en dan eens een periode in te lassen waarop we nadenken over het leven, een tijd waarop we alle ruzies en alle oorlogen eventjes aan de kant schuiven en nadenken over hoe mooi het kan zijn: Vrede !

Het is de tijd om ook lange ruzies aan de kant te schuiven, de hand opnieuw te reiken, en weer met iedereen overeen te komen.
Oorlogen zijn er niet alleen tussen naties, er zijn veel meer oorlogen tussen buren, broers, zussen, neven en nichten dan tussen staten... En oorlog moet niet noodzakelijk leiden tot doden, een ruzie, een vete kan al pijn genoeg doen.

Daarom wens ik alvast aan iedereen, bekenden, vrienden, vage kennissen, en zelfs totaal vreemden, een vredige kerst ! ... en als het effe kan, trek die vrede dan maar door voor de rest van de tijd dat we hier rondlopen...

Tot de volgende ?

Boekenmarkt

Vandaag begon de boekenmarkt in Flanders Expo weer. We waren er al heel vroeg, nog voor het opengaan, omdat we wilden proberen op een gratis parkeerplaats te kunnen komen. Dat lukte. Dat is 5 euro bespaard !

Zoals gewoonlijk, bekeken wij maar een gedeelte van de markt. Het volledig doen is voor mij quasi niet mogelijk. Ik zocht naar boeken over keramiek (die er waren heb ik al), en nog wat dingen voor Crea...

Toch waren we bijna 2 uur binnen... Het is ook zo enorm groot, en boeken bekijk je niet van op een afstand, telkens er iets is wat interessant zou kunnen zijn, moet je dat boek even open slaan, en bekijken.

Gek genoeg heb ik natuurlijk ook boeken mee die buiten de planning vallen... of misschien toch net er in, want het zijn boeken over Tribal Arts, kunst van over heel de wereld, maar dan alleen de kunst die historisch komt van de volkeren van toen, voor de "beschaving"... Beschaving is bewust tussen haakjes gezet, want ik heb soms de overtuiging dat wij hen niet beschaafd hebben, maar net andersom !

Ik hou van die kunst, omdat het een pure kunst is !
In feite is het veelal ook een soort volkskunst, je weet wel, dat velen hier bij ons helemaal niet als kunst beschouwen ! Als het van ver komt is het wel kunst, als het van hier komt, vanuit de buik van het volk, dan is het brol ! Om dood te vallen !

Ik ben verliefd op die dingen, omdat ze veelal echt de ziel van de mens weergeven, veelal ook zijn religie en zijn cultuur.

Ik heb heel wat van die kunst thuis staan, en er zitten stukken tussen die echt heel wat waarde hebben, maar voor mij is de echte waarde te vinden in de betekenis die die volkeren er toen aan hechtten ! Voor hen waren dat stukken van hun ziel, van hun eigenheid. Het zal wel aan mij liggen, maar soms heb ik het gevoel dat ik die dingen niet alleen bekijk, maar ook ervaar.

Toen we buiten kwamen, om terug naar de auto te stappen, zag Anny in een plas een sjaal liggen. Ik ben er naar toe gestapt en heb hem opgeraapt. Het is een heel mooie sjaal, in 100 % zijde, Italiaans fabricaat van het merk Laura Ashley... geen kattenpis !

Anny gaat het heel voorzichtig met de hand wassen, en 's zondags dragen... Merkkledij, iets wat we zelden zelf kopen...

Tot de volgende ?

The dark Ages

Ofte de donkere tijden...
Het is nu halfnegen, en ik zit hier nog steeds met het licht aan. Buiten is het niet echt donker meer, maar het is zeker nog niet klaar ! Ik heb een hekel aan die donkere periode van het jaar.
En dan ook nog eens die eindejaarsfeesten !
Heel de wereld lijkt Oh en Ahh te roepen, overal in de straten hoor je die melige muziek, zie je de kerstverlichting pinkelen, en zit je te denken: "Ah, ik wou dat het al weer voorbij was..."

Kerstmis is de periode waar we nog eens met gans het gezin, in de ruimste betekenis van het woord, bijeen komen. En dan zie je maar één ding: dat gat. Dat gat waar Koen had moeten zitten.

Kerstmis, Nieuwjaar is de periode waar het gemis veel erger lijkt, en ik denk dat die duisternis daar mee heeft te maken. Je doet nog veel vroeger de rolluiken naar beneden, je doet ze later weer omhoog, en ondertussen zit je in dat coconnetje, opgesloten in je eigen wereld, in je eigen gedachten.

Het is niet alleen de periode van innerlijk leed, het is ook de periode van lichamelijk leed. Als je ergens iets hebt dat pijn doet, dan doet het in deze tijd meer pijn. De mensen zeggen dan dat dit door het weer komt. Ik denk dat het vanuit jezelf komt. Je hebt teveel de tijd om de pijn te voelen. Je hebt immers de wereld buiten gesloten, samen met het dichtdoen van de rolluiken, en als je ze eindelijk omhoog trekt, dan is het nog niet om het licht binnen te laten, maar om wanhopig de wereld binnen te halen, maar integendeel, het is jou wereld, die met het licht van uit je kamer de wereld in sijpelt.

Gelukkig is het niet ook nog eens slecht weer. We mogen op dat stuk zeker niet klagen. De doemprofeet die ons een december volgeladen met sneeuw voorspelde, vindt zelfs zijn sneeuw niet op de hoogste bergen. Het skiseizoen valt niet eens in het water... eerder in de naakte droge grond.

Dat er in deze tijd van het jaar meer depressieve mensen zijn, dat kan ik goed geloven ! Ik ben niet depressief, en toch weegt die duisternis op me.

Straks ga ik weer naar de academie, wat voortwerken aan mijn "commeren"... "In mijn stroatse zijn 't almoal commeren..." zong en zingt Walter De Buck op zijn Gents.  Ik ben begonnen aan het eerste beeld van drie. Drie commeren... (Voor mijn Nederlandse lezers: Commeren vind ik in geen enkel woordenboek, maar het zijn kwaadspreeksters, die samen iedereen keuren en vooral afkeuren)

Nu is dat op zich niet zo speciaal, maar ik ga proberen ze min of meer in de kleuren te zetten van het oude aardewerk uit Brugge, Torhout, Doornik... Helemaal hetzelfde wordt het niet, want de kleur was enigszins het gevolg van het gebruik van loodglazuur, en dat zeer giftige product wil en mag ik niet gebruiken in de academie (er buiten ook niet voor mijn part).

Maar ik wil ergens een link leggen met het verleden. Mijn commeren dragen de klederdracht van heel lang geleden, met rokken tot op de grond, en krijgen ook de kleuren van toen...

Als dat naar behoren lukt, dan wil ik die kleuren proberen over te zetten naar moderne, eigentijdse werken. (Niet dat ik zo modern ben... Mijn kinderen zeggen niet voor niets: "Vader is blijven hangen in The Sixties..."

Nu ja, we doen ons best, en ik maak wat ik mooi vind, en waar ik me in thuis voel. Hoe zou ik kunst kunnen maken als ik het zelf niet mooi vind ???

tot de volgende ?