Het wonder van het leven...

Vanmorgen met veel moeite afscheid genomen van mijn boek, en de liggende positie vervangen door de verticale. Vannacht een paar keer lang wakker gelegen, zoekend naar de slaap, maar die pas gevonden na het helemaal omploegen en omwroeten van mijn bed.

Gisteren met veel pijn in mijn bed gekropen, en vanmorgen niet veel beter opgestaan. Het was nochtans een heerlijke dag vissen samen met Bart. We hebben wel niet veel gevangen, maar de vis was mooier dan anders. Ach, ik moet me niet afvragen waar de pijn vandaan komt... Soms vind ik gewoon geen reden. Meestal weet ik het wel, te lang gewandeld, te veel dit, te veel dat, maar op een luie stoel aan het water zitten??? En dan nog niet eens veel vis moeten ophalen?

Ach, het zal dus wel behoren bij de vele onopgeloste raadsels die me omringen, de wonderen zeg maar... Ach ik weet het wel, dat is helemaal geen wetenschappelijke benadering van de dingen, maar hoeft dat echt ? Moeten wij steeds weer, steeds alles pogen uit te leggen, te verklaren? Is het niet veel leuker ze te aanvaarden en zich te verwonderen?
Gisteren was het grootste wonder het plots voorbijvliegen van een ijsvogel. Dat prachtige fluo-blauwe vogeltje die hier helemaal niet lijkt thuis te horen, die kleuren heeft die veeleer thuishoren onder de tropenzon dan hier in onze wereld met ons koele licht...

Maar zo is heel de wereld vol met wonderen, het was gisteren bladstil, het is nog niet koud geweest, de lente kwam veel later dan anders... Je zou verwachten dat de bomen een beetje de tel kwijt zijn, en dat alles nog felgroen en honkvast aan de boom zou vastzitten, maar niets is minder waar. Ondanks het mooie weer zie je de bomen al stilaan overgaan tot de herfstkleuren, en ondanks het gebrek aan wind, dwarrelt nu en dan een geel of geelbruin blaadje naar beneen...
Het is herfst, en welk weer het ook is, het is de tijd dat de blaren vallen... Dus doen ze dat ook. Waarom ? Waardoor? Ook dat is voor mij een wonder. Het zal wel iets te maken hebben met het korter worden van de dagen, met het feit dat de zon niet meer links van de kerk van Horebeke ter kimme rijst, maar al een heel stuk rechts er van boven de horizon komt piepen, en een veel minder steile klim begint naar een zonnige herfstdag...
En ja, ik weet dat dit te maken heeft met de omloop rond de zon, met de hellingshoek van de aardas, maar telkenjare verwondert het me weer. Als ik me de wereld voorstel met een as er door, die draait als een top, dan vraag ik me af hoe we er in hemelsnaam op blijven staan. En wat me nog meer verwondert is dat de wind dan niet steeds aan een constante snelheid in dezelfde richting blaast, gewoon door dat draaien van de aarde. Dat het magnetische Noorden aan het verschuiven is... Dat bloemen bloeien en dat ik leef, ademhaal, lach en pijn heb... dat zijn de wonderen waar ik elke dag mee mag leven.

Heerlijk toch ? Ja, ook die pijn. Stel je voor dat je leefde zonder ook maar iets te voelen, geestelijk en lichamelijk... Leven als een plant... Al heeft men ontdekt dat een plant wel degelijk gevoelens heeft... Nee, geef mij maar gevoelens, ook al zit daar dan pijn bij. Er zit ook vreugde en liefde bij, en trots, en geluk, en honger en dorst, en plezier, en ... LEVEN !
Leven... van dag tot dag, samen met mensen die je kent, mensen die je liefhebt, en soms ook mensen waar je een hekel aan hebt... Leven op die levende aarde met wind die draait van west naar oost...
Met zon en regen, met bloemen en bijtjes.
Zelfs met die wespen die bijna het licht uitbliezen uit de ogen van een heel goede vriend.
Het hoort allemaal in dat geheel
dat wonderlijke geheel
dat geheel van wonderen

Waar hebben wij dat verdiend ?


tot de volgende ?

Gaan vissen...

Gisterenavond kreeg ik een foontje van Bart. "Pa, ik heb maandag een dag congé, zouden we niet nog eens kunnen gaan vissen?" "Tuurlijk kunnen we dat !"

Het is duidelijk, niet alleen de vis heeft gebeten, Bart heeft in het vissen gebeten, en is gevangen. Joepie.

Ewoud is op school, anders konden we weer met drie generaties aan het water gaan zitten. Een heerlijk gevoel. De vis moet niet eens bijten op zo'n dagen. Het heerlijke samenzijn in de stilte van de natuur is genoeg.

Ik denk dan terug aan vroeger, toen ik regelmatig mee ging met pa om te gaan vissen. In die tijd was vissen nog gericht op het vangen van vis om op te eten, en we waren toentertijd palingvissers. En we visten nog met van die zware hengels in bamboe. Nu zie je die wel eens op de rommelmarkt liggen, als antiek. De mijne en die van pa liggen hier nog ergens op zolder, net zoals mijn oude vismand.

Nu vis ik met een hengel in carbon, je weet nog amper dat je iets vast hebt, zo licht zijn die dingen. Die bamboehengels van vroeger wogen als lood. Mensen die toen op bliek gingen vissen, hadden ook hengels in bamboe, alleen was het topeinde dan een heel dun sprietelke bamboe, waar het aan onze hengels bijna een pink dik was...

Waar is de tijd... We zaten aan de Ijzer, of in een steenput in Zandvoorde, of heel soms in het Maria Hendrika Park te Oostende... En heel soms ging ik mee met Frans, de zon van Pee, je weet wel, onze buurman, die ging aan zee vissen. Hij reed met een Volkswagen, een kever, en dan reden we samen naar het strand, kreeg ik een van zijn hengels te leen, of viste ik met een van die palinghengels van op de golfbreker... Heel soms vingen we dan mooie vis, meestal veel te weinig om de pan vuil te maken.

Met de paling was het gewoonlijk alles of niets. Je ving veel paling, of je ving er geen of maar één of twee stuks. De paling moet op de loop zijn, zodat ze je aas tegen kan komen.

Bij bliek vis je wat actiever, probeer je de vis naar je toe te lokken. Als sport is bliekvissen veel actiever dan paling- of karpervissen.
Maar het leukste was dat ik dan bij pa zat, en veelal ook bij pee. Je moest er stil zijn, zwijgen en stilzitten, maar je hoorde er bij.
Eigenlijk voelde ik me heel sterk verbonden met mijn vader, ik ging niet alleen mee vissen, ik ging ook regelmatig mee op vergaderingen, en nu en dan zat ik mee in zijn bureel, om omzendbrieven te plooien, in omslagen te stoppen, adressen en postzegels er op te kleven...

Dat gevoel heb ik nu een beetje terug... nu ben ik pa, en mijn zoon en soms mijn kleinzoon zitten bij me. Heerlijk is dat.

Ik heb voor Bart een hengel gekocht, speciaal om bij pepe in Wannegem te kunnen gaan vissen, een hengel van zes meter, met een elastiek, waar je heerlijk licht en gemakkelijk mee kunt vissen.

Deze namiddag zullen we daar weer zitten, stil, genietend...

.....................

Gisteren en eergisteren zijn we, zoals bijna ieder weekend gaan rommelmarkten. Normaliter ga ik dan de zaterdag na de middag nog naar de academie, maar nu was er rommelmarkt te Denderhoutem, en daar woont Jef, een goede vriend. Daar blijf je dus wat langer hangen. Vriendschap kent immers geen tijd.

Gisteren in Vlekkem (zoek dat maar eens op ! Een piepklein gemeentje, deel van Erpe-Mere, je weet wel, de gemeente van Lucien Van Impe)... vond ik een mooi Afrikaans beeldje, een Chokwe (spreek uit tjokwee)... Ik kreeg het heel goedkoop. "Waar gaan we dat nu weer zetten?" "Ik weet het ook niet... We vinden wel nog een plaatsje"...
Ondertussen staat het er al, tussen al die beeldjes van andere stammen...
Straks staat héél Afrika op mijn kast.
djudedju

tot de volgende ?

Croque Jeannette

English: First successful gay pride parade in Belgrade. (Photo credit: Wikipedia)

Het mopje is ouder dan Methusalem... Twee croque monsieur 's op elkaar....

Ik wil het even hebben over homofilie.
Heb je ook gelezen, gezien, gehoord dat de paus eindelijk ook eens een opening maakt naar de homo's en hopelijk ook naar Lesbiennes, want dat laatste las ik nergens. Maar ja, de kerk is nog wel eens meer behept met vrees voor het vrouwelijke. Wellicht dat celibaat dat hen verhindert normaal te denken in deze ?

Maar het is al een grote stap in de goede richting, dat men eindelijk de homo niet meer kerkelijk gaat veroordelen.

Het zal je misschien verwonderen, maar ik vind dat het vlug is gegaan !
Ik heb in een ver verleden nog gewerkt in een psychiatrische instelling, en toen zaten daar nog mensen omwille van het feit dat ze homo waren. Daar deze mensen verstandelijk in orde waren en dus bekwaam waren om te ontsnappen zaten ze in de gesloten afdeling, bij de "gevaarlijke" zieken. Dat ik daar werkzaam was dankte ik onder meer aan mijn fors postuur, want in die tijd moesten we nog al eens een zieke in de dwangbuis hijsen, en dat was soms behoorlijk zwaar.

Maar eind van de jaren zestig van de vorige eeuw, werden homo's dus nog beschouwd als zieken, als mensen met een geestelijke afwijking, en wellicht dus ook als patiënten, die behandelbaar, zeg maar "te genezen" waren.

Dat wil zeggen dat we in minder dan een halve eeuw van die toestand zijn geëvolueerd naar een toestand waarin de gemeenschap niet alleen de homo aanvaard, maar dat zelfs de kerk over gaat tot erkenning. Dat is heel snel !

Goed, ik weet wel dat er nog pakken mensen buiten lopen die homo's helemaal niet accepteren, en de Russische president vaardigt zelfs wetten uit in die richting. Ook al gaat het daar eigenlijk over het publiek uiten van homofilie. En als ik heel eerlijk ben... dan voel ik dat ook nog een beetje zo, maar niet alleen tegenover homo's, ook tegenover gewone man/vrouw verhoudingen. Ik vind dat het niet echt past dat een koppeltje daar elkaar zit af te lebberen in het publiek. Ik ben nu eenmaal een kind van mijn opvoeding, en wat men ook vertelt, dat blijft hangen. (De gay-parade vind ik een onding)

Het zal voor mensen van mijn generatie wellicht ook veel moeilijker zijn om homofilie te aanvaarden, dan voor de generatie die opgroeit in deze tijd.

En nu ik het toch over verdraagzaamheid heb...
Laat ons ook maar eens een lans breken voor religieuze verdraagzaamheid... Hoe meer ik de haat en de wrevel zie die verschillende religies voor elkaar hebben, hoe meer ik de neiging heb om religie als mijn eigen ding te gaan beschouwen. Een religie waarin ik wel verdraagzaam ben, en ieders overtuiging respecteer.

Ik ben niet steeds zo geweest, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik lees en leer, hoe meer ik verdraagzaamheid hoog in het vaandel ga dragen. Niet alleen in deze zaken. Ik probeer dat ook toe te passen in de gewone menselijke relaties. Me niet meer zo snel kwaad maken over anderen, pogen meer begrip te hebben, ja, te begrijpen.

Ik denk dat dit proces eigenlijk begint met het groot worden van je eigen kinderen, vooral op het moment dat zij een relatie beginnen, en je plots in je eigen nest een ander jong vind, een die anders is opgevoed, anders tegenover bepaalde zaken staat, en die je moet leren aanvaarden als partner van een van je kinderen. Meer zelfs, die je soms moet verdedigen tegenover je andere kinderen, die nog lang niet aan die stap van verdraagzaamheid toe zijn...

Ik vind het jammer dat we dit niet vroeger leren... De wereld kan er alleen maar beter bij worden, als we verdraagzaam zijn voor elkaar.

Het geeft je ook de gelegenheid om de zaken wat meer van op een afstand te bekijken, je voelt je immers minder betrokken, en dan valt het op dat al die verschillen in feite geen verschillen zijn, of slechts heel minieme verschillen, en dat het echt de moeite niet is om er wakker van te liggen, laat staan je er dik in te maken.
Er is eigenlijk maar één ding waar ik me nog steeds aan erger: Mensen die anderen tegen elkaar op zetten. Mensen die menen je te moeten overtuigen tot hun gelijk. mensen die menen dat zij jou moeten gaan redden van het feit dat je niet denkt, niet bent als zij zijn... Ik denk aan politiek, ik denk aan religie, twee groepen die menen dat zij de enig zaligmakenden zijn...

Ik geloof in de mens, niet in doctrines.
Ik geloof in God, niet in het product dat de mens er meent van te moeten maken.

Ik geloof dat de mens goed is, als men hem/haar mens laat zijn.
Mens voor en met elkaar.

tot de volgende ?

De Croo en het "brugpensioen"...

Ik heb brugpensioen tussen haakjes geplaatst, omdat het niet echt een brugpensioen betreft, maar meer een soort verrijkte werkloosheidsvergoeding, maar dat doet eigenlijk weinig ter zake...

De Croo stelt dat het inkomen van de mensen die "genieten" van dit brugpensioen niet meer gemotiveerd zijn om werk te gaan zoeken, en dat er maar 3 % terug aan de slag gaat...
Als de mensen een gewone werkloosheidsvergoeding met degressief bedrag "genieten", zijn ze veel meer gemotiveerd.
Is dat wel zo?
Het hangt er van af wat je motivatie noemt... Als je stelt dat dreigende of werkelijke armoede een motivatie is, dan heeft hij gelijk ! Deze reden is ook het leitmotiv van deze liberaal, die nog veel liever zou zien dat de werkloosheidsvergoeding beperkt wordt in tijdsduur, en dat je na X tijd gewoon zonder enig inkomen komt te zitten. Van motivatie gesproken !

Natuurlijk zit er ook enige waarheid in zijn redenering, men kan wellicht niet meer praten van een behoud van de pensioenleeftijd op 65, en dus nog minder van een soort pensioen op nog vroegere leeftijd, als de mensen steeds langer leven, en de periode pensioen dus ook steeds langer wordt, ten opzichte van de gewerkte jaren, en dan praat ik nog niet over het feit dat men ook steeds langer gaat studeren.

Maar als dreigende armoede de motivatie wordt, dan is er toch iets grondig mis ! Want het niet vinden van werk ligt niet alleen aan de werkloze, maar ook aan het feit of er werkgelegenheid is. Ik ga hier niet weer zagen over het feit gepaste werkgelegenheid, want ook daar valt meer dan een boek over te vullen. Nee, gewoon over de kans om werk te vinden...

En in een periode met behoorlijk hoge werkloosheid, is het voor iedereen duidelijk dat het niet zo evident is om werk te vinden, werk die men aan kan, werk die bereikbaar is en binnen de mogelijkheden ligt van de werkloze. Het feit dat men bijvoorbeeld wanhopig op zoek is naar deskundigen op het vlak van kernenergie, als je metser bent... helpt de werkloze helemaal niet aan een kans.

Bovendien is het zo, dat als je deze onvrijwillig werklozen in ijltempo laat verarmen, je meteen ook de koopkracht aantast, en de koopkracht is hoe dan ook de motor van de economie. Maar het moet uiteraard draagbaar blijven, en er moet een oplossing in het vooruitzicht zijn.

Dus gaan de rechtse politici er van uit dat de enige kans ligt in het stimuleren, het steunen, het bevoorrechten van hen die werk verschaffen, dus van de werkgevers.  Daartoe gaan zij allerlei steunmaatregelen gaan treffen om de werkgevers, de bedrijven zo sterk mogelijk en zo concurrentieel mogelijk te maken. Ze gaan de bedrijven minder belasten, gaan premies uitdelen, gaan op God weet welke manieren allemaal de kosten voor de werkgever drastisch beperken om zo de tewerkstelling te promoveren.

Dit lijkt logisch, maar is het dat ook ?
Niet helemaal...
Als ik wasmachines fabriceer, dan kan ik door al die toelagen en vrijstellingen misschien mijn wasmachines beterkoop verkopen, maar er is geen mens ook maar een dag eerder een wasmachine zal kopen dan hij of zij hem nodig heeft. Ik kan dus alleen hopen dat ik een wat groter procentueel aandeel van de markt verover, maar dit gaat dan ten koste van de ander, dus ook van deze fabrikant gaat men dan ook over tot steunmaatregelen en als wij hier niet nog wat meer cadeautjes geven, is alle voordeel meteen weer verdwenen, en kost het alleen maar.
Er is meer, je zou ook de voordelen kunnen knopen aan de stijging van de tewerkstelling, maar ook dit is grotendeels prietpraat... Je kunt maar één man op een machine zetten, en tenzij het volume van werk dusdanig toeneemt, zijn er ook geen middelen om deze bijkomende machines aan te schaffen, en dan moet men ook nog maatregelen nemen om het marktaandeel te vergroten, anders ga je gewoon een steeds grotere stock opbouwen van producten die verouderd zijn nog voor je ze kunt verkopen...

In de praktijk gaan dus de premies en vrijstellingen niet resulteren in een blijvende tewerkstelling of een veroveren van een groter segment van de markt, maar van meer winst voor het bedrijf, en dat kan voor de fabrikant leuk zijn, maar het biedt geen oplossing voor de tewerkstelling.

Wat je er wel mee bekomt, is het feit dat je de werklozen steeds armer maakt, dat dit resulteert in een daling van de koopkracht, dat die daling met zich meebrengt dat er ook effectief minder gekocht wordt, dat er meer en meer van het beschikbare geld gaat naar de tweedehandsmarkt, en er dus steeds minder tewerkstelling komt, een stijging van de werkloosheid en een steeds verder toenemende verarming.
Wat de rechtse partijen eigenlijk echt willen wordt daarmee een feit ! Een kleine elite van rijken, een grote massa van armeren en afhankelijken.

De echte ziekte van de maatschappij is dus niet de werkloosheid, is ook niet het rijker worden van de rijken en armer worden van steeds meer armen... Volgens mij is de echte ziekte te vinden in het economische bestel !
Heel onze economie is gebaseerd op een steeds stijgende groei !
Men is nu zo ver dat men de grondstoffen vlugger verbruikt dan de aarde ze kan opbrengen, en dat in een steeds sneller tempo, want de economie moet groeien...
Men gaat steeds meer automatiseren, steeds meer de producten maken zodat ze slechts een zekere tijd kunnen meegaan, en ze dan waardeloos worden (en dus ook niet concurrentieel kunnen zijn via de tweedehandsmarkt)...
De enige manier waarop men binnen dat systeem kan zorgen voor een blijvende tewerkstelling, is dus een steeds stijgende productie en een steeds stijgende winst, want die winst is nodig om steeds sneller, steeds goedkoper, steeds meer beperkt in tijdsduur te kunnen produceren.

Dit kan niet niet ongelimiteerd zo verder !
Je hoeft echt geen genie te zijn om dit in te zien.
We moeten heel het economische bestel herzien, we moeten naar een andere vorm van toekomst, en een beter en nuttiger gebruik van de aarde.
We moeten de beschikbare grondstoffen beter verdelen over de ganse wereldbevolking, en ook het beschikbare werk beter verdelen, ook al moeten we daarvoor minder volautomatisch gaan produceren en moeten we weer terug naar een valoriseren van de arbeid.
Mij interesseert het geen fluit wat de werkgever verdient, of het veel is of weinig. Van mij mag hij of zij  verschrikkelijk veel verdienen, zolang iedereen een normaal inkomen heeft met een goed bestaan, beschikt over een goede woongelegenheid, gezond voedsel, goede kledij en goede verzorging, kortom een goed leven, kan het mij niet schelen dat er zijn die veel meer verdienen... Het kan mij geen zier schelen als ik in mijn huis kranen heb uit gewoon metaal en de rijke gouden kranen heeft, als we beiden maar beschikken over drinkbaar water.

Maar we moeten ons bewust worden van het feit dat er geen toekomst meer is in het steeds meer en steeds sneller produceren, en nog minder in het maken van producten die steeds sneller stuk gaan. Onze aarde is eindig, en niet onuitputtelijk.
Tijd dat we wakker worden !

.......................

We zijn dus een paar dagen aar Ambleteuse geweest... Een gemeente die je alleen kunt vinden dank zij het feit dat er bordjes langs de weg staan die je melden dat je er bent... zo klein en zo mooi is het er... Een kust zonder grote hotels, zonder kasten van villa's, alleen maar gewone huizen en een ongerepte kust vol duinen, strand met wit zand, strand met rotsen, mensen die bij laag tij schelpen en mossels gaan plukken, mensen die goeiendag zeggen, en rust...
De tweede dag zijn we Nausicaa gaan bezoeken, het grote aquarium in Boulogne sur Mer... Prachtig en het bezoek méér dan waard ! Maar tegen 's middags was mijn bobijntje afgelopen, en zijn we naar ons kleine hotelletje terug gegaan, heb ik op mijn bed gelegen en hebben we gekeken naar Madame Fletcher in Murder She wrote...
En gisteren steenstokkedood thuis gekomen.
Ik heb Anny gelukkig een en ander kunnen laten zien en kunnen laten genieten van de streek, en ik heb het overleefd. Dus alles is OK...

tot de volgende ?

Mater drup drup kermis drup...

English: The Slack river and the village of Ambleteuse (Département du Pas-de-Calais, France) Nederlands: Het riviertje de Slack en de kustplaats Ambleteuse (Departement Pas-de-Calais, Frankrijk Français : La Slack et la station balnéaire d'Ambleteuse (Département du Pas-de-Calais, France) (Photo credit: Wikipedia)

The Slack River estuary (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag is er de "Grote Rommelmarkt" te Mater, ter gelegenheid van de kermis...
Het spijt me meer dan ik kan zeggen, maar ik ga zelfs niet kijken: het regent !

En als het regent, dan moet je echt de moeite niet doen om naar een rommelmarkt te gaan, de helft van de kramers komt niet, en de rest schermt zijn waren af met grote stukken plastic, zodat je niets ziet. Alleen waar het een bewoner betreft, heb je kans iets te zien: als hij/zij een garage heeft, dan stelt hij/zij de waren uit in de garage... Maar voor die enkelen, hoe sympathiek ze me ook zijn, ga ik echt niet in de regen gaan lopen...
Jammer, want de organisators doen echt wel moeite om van de kermis een echte kermis te maken ! Maar als je het weer tegen hebt, dan is het vechten tegen de bierkaai... (Wat is een bierkaai eigenlijk ?)

Morgen geven ze iets beter weer... Dat zou dan goed zijn voor het vervolg van de kermisactiviteiten... en voor de rommelmarkt te Zegelsem (Kasseifeesten)...

Dus als het goed is, zit de kans er in dat er morgen geen blog is, en voor de daar op volgende dagen, komt er ook geen blog, want dan ben ik voor een paar dagen op vakantie... Naar Ambleteuse.
Ambleteuse, nooit van gehoord ?
Ik ook niet, en toen ik het opzocht op de kaart van La Douce France, vond ik het ook niet, ik moest al een gedetailleerde kaart er bij halen om het te vinden... Zo groot is het dorpje... aan de Opaalkust, niet ver van Boulogne sur Mer, in Frans Vlaanderen...
Toch is Ambleteuse niet helemaal zonder belang geweest in de geschiedenis: Napoleon gebruikte het om een deel van zijn vloot te meren, om een aanval te doen op Groot Brittannië, die er nooit is gekomen.
Voor de rest is er niets gebeurd in Ambleteuse... gelegen aan de zee en aan de monding van de Slack... Ook nog nooit van gehoord.


Op de foto zie je héél de gemeente en de stroom (mondt uit in zee) de Slack... Met wat goede wil kun je er wellicht over springen.

Misschien vraag je je dan af, waarom ga je dan dààr heen? Precies omdat het er zo klein en stil is, en je niet in de drukte verdrinkt. De rotskust is daar, volgens andere foto's niet meer zo hoog en impressionant, dus wellicht is het ook niet echt toeristisch, en is het nog echt kust zoals de kust eigenlijk moest zijn...

En als het slecht weer mocht zijn, dan rijden we naar Boulogne sur Mer, en gaan we Nausicaa bezoeken, de grote aquarium... Zitten we binnen ... en aan 't water achter glas.

Je ziet, we hebben ons al een heel klein beetje voorbereid, en de rest vinden we daar wel, en vragen we aan de mensen van te lande...
Dus... misschien is dit de laatste blog voor een dag of vier...

tot de volgende ?

de overconsumptiemaatschappij

Sinds ergens in augustus zijn we dus begonnen de wereld aan leeg te eten... Op dat moment immers hebben we de opbrengsten overschreden, en verbruiken we meer dan de wereld per jaar kan opbrengen. Je moet geen wiskundige zijn, om in te zien dat - als je niet drastisch gaat inkrimpen- je op een steeds snellere manier die capaciteiten aan het overschrijden bent, er blijft immers steeds minder over.
Hoe ze dat berekenen weet ik niet, ik weet zelfs niet wat ze allemaal wel of niet in rekening brengen, dus zal daar wellicht nog een marge mogelijk zijn, maar zowel naar beneden als naar boven...

Ik ben midden jaren 60 van de vorige eeuw op de arbeidsmarkt gekomen, midden in een zeer sterk groeiende economie. Werk zat, steeds stijgende lonen, betere arbeidsvoorwaarden, stijgende welvaart...

Eind de jaren 70 kwam de eerste knak in die groei, met de eerste petroleumcrisis, en sindsdien is nooit meer het elan van de jaren 60 bereikt, maar desondanks bleef de economie maar groeien,  steeg de welvaart, steeg het welzijn.

Ondanks diverse crises zien wij dat rijken steeds rijker worden, maar ook dat het ritme van de groei is afgenomen en dat het vooral de werknemers zijn die minder snel vooruit gaan, al is er eigenlijk niet echt van achteruitgaan te spreken.

Als je het consumeren bekijkt, dan is er helemaal geen achtergang. Sinds men op TV heeft onthuld dat in de moderne productie men de levensduur inbouwt in de toestellen, weten we ook deels waarom. Als je nu een toestel koopt is het maar gemaakt om een zekere (korte) tijd mee te gaan.
Op die manier bouw je het consumeren in de productie in.

Door het steeds sneller uitputten van de wereld en zijn grondstoffen, moest men een nieuwe industrie in het leven roepen, bestaande uit het recupereren van de grondstoffen uit de oude kapotte zaken. Het sorteren van je huisvuil heeft daar ook mee te maken. Dit is echt niet alleen om de hoop afval op die manier te verminderen, nee, het is ook een terugwinnen van grondstoffen.

In heel wat derdewereldlanden zien we mensen in zeer ongezonde omstandigheden gevaarlijke componenten terugwinnen uit onze afval. Grondstoffen verwerven via mijnbouw is gevaarlijk, het verwerven van die grondstoffen uit afval lijkt in veel gevallen al even gevaarlijk.

Maar desondanks overschrijden we dus steeds sneller de capaciteit van onze aarde...
Als een bedrijf niet groeit, dan beschouwt men dat als achteruitgaan. Onze taal is daarin duidelijk: "Stilstaan is achteruitgaan"...
Maar is dat wel zo ?
Moeten wij wel steeds "groei" kennen? Moeten wij wel steeds meer produceren aan steeds meer concurrerende prijzen?

Als ik kijk naar mijn kleinkinderen, dan zie ik regelmatig dat ze weer een nieuw model smartphone hebben... Nee, de oude was nog niet stuk, maar met die nieuwe kun je weer iets meer dan met die oude, en het gaat ook nog sneller, opa... En ik die dacht dat een telefoon, ook al is het een smartphone, in hoofdzaak diende om te telefoneren... Maar nee, ik zie ze nu via Facebook en Twitter met elkaar telefonisch op het internet zitten...

Telkens en telkens weer zitten er in de nieuwe modellen nieuwe piefjes... en dus moeten ze die hebben "om mee te zijn"...
Als ik kijk naar de prijzen van die dingen, dan vind ik dat verschrikkelijk duur. Zij niet.
Nu stel ik vast dat dit ook "goede" kanten heeft... De helft van mijn kleinkinderen gebruikt alleen "oude" toestellen, van een of een paar jaar oud, die ze dan gratis of bijna gratis krijgen van hun klasgenootjes.  Ik vind hun speeldingen even blits als die spiksplintere, maar ja, wie ben ik...
Ook op de rommelmarkt zie je die dingen liggen...
Net zoals steeds meer tweedehandskledij...

Ik heb de indruk dat er toch wel wat roert... Wellicht ook door de crisis, en door het feit dat de mensen hun manier van leven willen behouden, ook al moeten ze het dan doen via tweedehandsmarkt.

Ik vind dit positief.
Het kan met zich brengen, dat men de strategie in de productie weer wat gaat aanpassen naar een langere levensduur...
De mensen nemen het niet en je ziet ook weer herstellers op de markt komen. De wegwerpcultuur lijkt wat af te remmen.

Hoe dan ook, als mijn kleinkinderen ooit nog willen kunnen genieten van hun kleinkinderen, dan moeten ze de aarde in ere houden, ze leven er op !

Tot de volgende ?

Kom pjoeteren !

't Is tegenwoordig 't een en 't ander met al die vreemde woorden in ons moeders taal... Niet dat ik er iets tegen heb, maar soms weet ik gewoon niet meer waar ze het over hebben. Vooral waar ze beroepen plots in een Engels of Amerikaans sausje dippen... Neem nu het edele beroep van kuisvrouw, om een of andere reden vindt men dat dit plots niet meer deftig klinkt en noemen ze haar Floor Manager, zij die de vloer beheert... Ze blijft wel kuisen. Voor het zelfde loon. Alleen haar naam is volgens insiders (!) wat hoger gevalueerd (!).

Dat laatste fenomeen is een modeverschijnsel... Om een of andere reden past het niet meer te zeggen wat je doet, en om toch niet te liegen, geeft men er nu ronkende liefst Engelstalige omschrijvingen aan. Dat doet me denken aan lang geleden: het oude vrouwtje was heel fier dat haar zoon een job had in Brussel, in de Grote Post (ze sprak het uit met hoofdletters , hij was er "estampilleur"... Met andere woorden, hij zette de stempel op de postzegels... Maar dat klonk natuurlijk niet zo sjiek als estampilleur hé...

Net die neiging om jezelf en je kinderen op een hoger schavotje te plaatsen, doet je naar omschrijvingen grijpen die nog wat stralender, nog wat blitser zijn... Je hebt het gemaakt, je zoon/dochter heeft een belangrijke functie !

Maar is er eigenlijk een functie die belangrijker is dan de andere ?
Is iemand die de leiding heeft echt belangrijker dan een uitvoerder van een simpele taak?
Ik meen van niet, mocht diene simpele er niet zijn, dan mocht die leidinggevende daar zelf dat werkje gaan doen.
Met andere woorden, we zijn eigenlijk allemaal maar even waardig (Met uitzondering van de politici, die verprutsen alleen maar).
Voor mij is een huisvrouw geen cent minder waard dan een zakenvrouw of een directrice... Voor mij is de man van de vuilkar zeker even belangrijk als uw huisdokter. U kunt niet zonder. Niet zonder de een, niet zonder de ander.

Als ik het goed bedenk, dan lijkt het mij dat de logica zegt, dat geen enkel tandwiel goed werkt, als niet iedere tand precies in iedere groef grijpt. In onze moderne maatschappij is dat meer dan ooit het geval. Vroeger, in de tijd dat ieder dorpje min of meer zelfbedruipend was, toen ieder dorpje eigenlijk een economische entiteit was, was iedereen belangrijk, maar nu, nu de zelfredzaamheid in feite veel lager is dan toen, is dat meer dan ooit het geval.
Vroeger waren er veel minder technologische hoogstandjes in ieder huis. De pomp en waar er rolluiken waren het rolluik, waren zowat de enige echt technische dingen. Daar moest je iets van kennen om het bij breuk te herstellen. Voor de rest kon men zich meestal zelf wel behelpen. En anders kon iemand van het dorp je wel uit de nood helpen.
Tegenwoordig is zo wat alles technologie in en om het huis. Je hebt geen bel meer waar je de klepel tegen de klokmantel slaat, nee, het is een elektrische schel, waar niets aan te herstellen is, maar te vervangen is, wellicht door eentje met keuze uit 5 melodieën... Eenmaal binnen raak je de schakelaar aan om licht te maken, tenzij je werkt met een bewegingsmelder, dan gaat het automatisch... en zo kun je heel je woning aflopen... En tenzij je een scholing hebt in een of ander technologisch vak,  kun je wellicht in geval van nood, geen enkel van die dingen herstellen als dat nodig blijkt.
Ik denk dat dit ons een soort minderwaardigheidsgevoel heeft bezorgd... En daarom gaan we onszelf, en de onzen een hoger titel gaan geven, stempelen ze niet langer de brieven af, maar zijn ze estampilleur....
Maar dat alles maakt dat we steeds meer en meer van elkaar afhankelijk zijn. En het gaat nog verder... Men gaat steeds meer specialistisch werken ! Iemand die in een autofabriek werkt hoeft geen jota meer te weten van die auto, hij moet alleen weten waar hij van ieder passerend stuk die drie vijzen moet vast draaien...
Dit maakt ook dat de echte beroepsfierheid er niet meer is. Men gaat zijn job doen, en dan zo snel mogelijk weer naar huis, in de sofa, voor de TV...

Ik vermoed dat daar ook een beetje het geluk zoek is... Iets wat men veel te ver zoekt.

tot de volgende ?