't zonnetje schijnt zo heerlijk schoon,

Nederlands: Affiche: "Wel, da's roomboter!". "Nee, 't is plantenboter, 't is Jurgens' Planta". Even voedzaam en heerlijk maar voordeeliger. (Photo credit: Wikipedia)

't vogeltje zingt op held're toon,
lustig klinkt ons lied...

God, wat is dàt lang geleden... En ik heb de indruk dat het iets is wat helemaal aan het verdwijnen is... Ik geloof niet dat je in de klas nog zangles krijgt... Net zoals ik mijn kleinkinderen nooit hoor spreken over declameren en het van buiten leren van gedichten...

Het wekelijkse zingen bij het bad de zaterdagavond is en blijft een mooie herinnering. Maar dan kwam er een openbaar badhuis in de school in de straat achter ons huis, en later kregen wij een echte badkamer thuis... en weg was het zingen, weg was de romantiek...

Waar is de tijd dat wij ons elk op beurt moesten wassen in de grote zinken wasteil, die in het midden van de keukenvloer was gezet ?  Ik hoor nog die kleine kachel (geelkleurig) ronken, en ook aan die kachel zitten herinneringen vast... kastanjes werden er op gepoft, de rest van de aardappelen werden er op drooggebakken. Moeder strooide wat zout op de hete plaat, en lei er de patatten op. Na een korte tijd kreeg je dan een droog gebakken kantje, met een zoutig smaakje. Heerlijk ! Wel slecht voor de plaat van de kachel, want nadien zag ik ons moeder de plaat kuisen en schrobben...

De keuken was niet zo groot, en wellicht maakte dat deel uit van die sfeer van intimiteit...

Dat zijn dingen die we ons kinderen nooit hebben kunnen bieden, we hadden een badkamer, we hadden al heel vroeg chauffage... en zij zullen nooit herinneringen hebben aan die verborgen geneugten van een het kachelplaat...

Ergens zit heel dat zaterdagse gebeuren in mijn geest gebakken als een soort ritueel... en ik pijnig mijn hersenen om een ritueel te vinden die ik aan mijn kinderen heb geboden... Ik vind er geen... Och, we hebben best gezellige dagen en uren gehad, maar dat vaste ritueel, nee dat was er niet.

En bij mijn kleinkinderen is het er nog veel minder... Met een stortbad is er helemaal geen badritueel, maar een korte dagelijkse douche, om de slaap in ruk uit te bannen. Weg met het een half uurtje vroeger opstaan om op je gemak wakker te worden, hup de douche in.

Wij zijn nog van den ouden bak... we nemen wekelijks een bad. (Tenzij we ons eens echt vuil hebben gemaakt aan een of ander werkje) We doen ook niet iedere dag verse kleren aan (wel vers ondergoed), maar het komt niet bij ons op om iedere dag weer een ander pak aan te trekken... Bij mijn kleinkinderen lijkt dit heel gewoon... Iedereen in de school doet het, en je zou deerlijk uit de toon vallen als je twee dagen na een het zelfde truitje zoudt dragen... Misschien is dat op zich al een nieuw ritueel... En ik vraag me af, als ze ooit volwassen worden, en op de werkvloer staan, of ze nog zoveel aandacht zullen hebben voor iedere dag een vers truitje, zeker als ze het zelf moeten wassen... Of zijn we dan al aan de wegwerptruitjes toe ?

Wellicht zijn het al die kleinigheden die ons "ouderwets" maken in de ogen van de jongeren... Maar weet je, ik kan begot niet zeggen wanneer en hoe die dingen veranderd zijn ! Ik heb het niet gemerkt, of liever ik heb het pas gemerkt toen het er al was. Ik heb de geboorte, het ontstaan niet gezien.
En als ik zeg dat het mij verwonderd, dan ben ik ouderwets.
Is er iemand die het mij kan zeggen, wanneer en waarom men plots iedere dag andere kledij ging aantrekken?

En ik geef toen ik ben in een slechte positie om het als eerste vast gesteld te hebben, want ik heb geen greintje aandacht voor mijn kledij... Als het voldoet aan de eisen die je stellen kunt aan kleren (Warmte, makkelijk zitten, zedigheid, droog houden) dan ben ik allang content...  (Zo ben ik ook tegenover een auto: hij moet rijden, liefst weinig verbruiken, mij droog houden en me comfortabel verplaatsen... Kleur en model interesseren me geen zier, of- ik zou liegen - ik neem steeds een kleur waar je het vuil niet zo erg op ziet, dan moet de auto niet zo vaak gewassen worden...)

Het is dus geen wonder dat ik me onwennig voel bij mensen voor wie de uiterlijke verpakking het Allerhoogste is... (Je ziet, ik geef het de bijna goddelijke sfeer die zij lijken te geven aan uiterlijk...)

Nu zie je ze niet zo vaak meer, maar vroeger zag je mensen die je alleen kende in overall (en in een zondags pak om naar de kerk te gaan).

Waar is dat allemaal heen ?

Geef mij maar een slobbertrui, een makkelijk zittende broek en schoenen die net iets te groot zijn, zodat ze heerlijk makkelijk zitten om de voeten... En laat me op een terrasje zitten, in het zonnetje, mensjeskijkend... en me verkneukelend

tot de volgende ?

beiers, beien, bezen en bessen

Soms is er iets geks met taal... Neem nu een aardbei, een bei die op de aarde groeit. Ik schrijf hier heel bewust een bei, want in mijn moerstaal, het West-Vlaams is dat een normaal woord. Alhoewel wij het niet gebruiken voor aardbeien, want die noemen wij op z'n Frans freizen (Fraises)...
Maar we spreken wel van braambeiers, en niet van braambessen.
Dus beiers zijn bessen... En als ik eens ga loeren in de dikke Van Dale, dan staat bei er ook als bes, met het voorbeeld dolle beien... Dus geen beiers, maar beien...

Ook bij werkwoorden vind je soms van die dingen uit het verleden... Naar ik ooit leerde waren vroeger zo wat alle werkwoorden sterk, dat wil zeggen dat de klank veranderde naar de verleden tijd, geven, gaf... en in ons modern Nederlands komt dan gegeven, maar niet in het Oudenaards, waar blijkbaar iets uit het verleden bleef hangen, en daar is het dus: geven, gaf, gegoven...

Ach zul je denken, wat maal ik daarom...
Ze doen maar...
En natuurlijk moet ik je daarin gelijk geven, ze doen het inderdaad... En ik vind taal heerlijk om naar te luisteren, om naar te kijken. Ik heb op facebook verscheidene "vrienden" in de zin van "het dialect van..", gewoon omdat het mij interesseert. Neem nu het Materse hutse voor een egel, als je dan leest bij Jacob Van Maerlandt dat dit het echte Vlaamse woord is voor egel... Dan besef je dat er dus ook hier iets uit het verleden bleef hangen...

Met andere woorden, onze taal is niet zo maar een verzameling van woorden, en onze dialecten zijn niet zo maar toevallig ontstaan... Ze zijn gegroeid ! En als het Vlaams heel verschillend wordt gesproken dan het Nederlands, ook al is het dezelfde taal, dan is dat de schuld van de geschiedenis !

Ik weet niet of het ooit al is onderzocht, maar volgens mij zou men makkelijk een studie kunnen maken over de link tussen gesproken taal en de geschiedenis van de streek. Als wij in het Vlaams en vooral in de Vlaamse dialecten heel wat vreemde woorden gebruiken, dan ligt dit wellicht voor een groot gedeelte aan het feit dat wij hier ontelbare keren door ontelbare soorten volkeren overheerst zijn... Maar er zijn daar meer dan alleen maar gevolgen voor inzake taal, ook de manier van leven, de manier van de bereiding van het eten zal wel die invloed hebben ondergaan !

Met andere woorden, wij zijn Vlamingen dank zij het feit dat we onze echte eigenheid voor een stuk hebben verloren aan al die bezetters en hun cultuur, hun taal...
En permitteer mij, dit proces is nog lang niet voltooid, het is nog steeds bezig !
Nu is er niet echt meer een bezetting, maar toch... Via de bedrijven die hier voor tewerkstelling zorgen, krijgen we weer een toevloed van nieuwe woorden, nieuw voedsel en ga zo maar door. Ook de modernisering brengt zijn taal mee ! Steeds meer zien we Engelse woorden opduiken in ons Vlaams, grotendeels namen en werkwoorden die te maken hebben met techniek, elektronica, computer, digitalisering... (Bekijk de laatste vier woorden maar eens...)
En er is nog meer...
Ik zie en hoor bij mijn kleinkinderen soms al Arabische woorden gebruiken... Vooral scheldwoorden, maar ze zijn er.  Scheldwoorden zijn wellicht de eerste woorden die men opneemt, zeker als kind...

Kortom, onze taal is in feite een geschiedkundig onderzoek meer dan waard !
Tegenwoordig wordt als Nederlands, op wereldgebied, ook het Afrikaans en het Surinaams meegeteld, en als je deze werkelijk bekijkt, dan is daar heel wat meer verschil dan tussen het Nederlandse Nederlands en het Vlaamse Nederlands ! En toch is het inderdaad de zelfde taal...

En misschien zullen ook deze elkaar meer en meer "bezwangeren"...

Ik hoop dat ik je nu ook eens op een andere manier heb doen kijken naar taal...
... en heel misschien zul ook jij nu en dan eens nadenken bij het horen van een bepaald woord in een bepaald dialect...

en dan wordt taal niet alleen een gebruiksvoorwerp, maar een speeltje, iets om je mee te amuseren...
... en wie weet, misschien ga je dan ook spelen met woorden en blogjes maken, zo maar, om je zelf en anderen onledig te houden...

heerlijk

tot de volgende ?

samen vissen

Deze namiddag, al vlak na het middageten, gaan we gaan vissen, bij pepee in Wannegem...
We, dat zijn Anny en ik.
Nee, Anny gaat niet vissen, zij gaat genieten van de heerlijke rust in het landelijke Wannegem, in het bos van pepee, en van de rust die uitgaat van het water...
Zij zal wellicht niet bij me zitten, maar aan de overkant van de vijver, daar is meer schaduw... want Anny is niet zo'n zonneklopper.

Met een beetje geluk zien we dan weer de ijsvogel, en de talrijke andere vogels die er zitten. Misschien bloeien er weer de talrijke (zeldzame) orchideeën, en geniet je van alle soorten groen in een palet die zelfs de beste schilder niet kan weergeven... Vlinders, glazenwassers, libellen, allerlei andere soorten insecten die om je heen zoemen en soms verschrikkelijk mooie kleuren hebben.

De natuur is eigenlijk veel mooier dan wij als mens verdienen ! Zeker als je ziet wat we er soms mee aanrichten.
Soms vraag ik mij af, of ik ga vissen omwille van het vissen, of omwille van de mooie natuur en de rust. Niet dat vissen op zich zo rustig is... ik moet toegeven dat ik er gewoonlijk steenstokkedood vermoeid van terugkeer. Voor mij is dat hengelen soms al knap lastig, zeker als ik veel vis vang, of enkele echt grote kanjers aan de lijn had... Maar het is het geheel dat het hem doet, het water, de rustige omgeving, het bos, de geluiden van de natuur, en ook een beetje het hengelen op zich.

In de vijver van pepee zitten soms wel verrassingen ! Je moet er niet schrikken als je er naast de gewone vissen ook soms een goudvis aan de lijn hebt, of een mooie winde, of een koikarper... Jo, de zoon van pepee vindt het leuk om er ook een deel van die exotische beestjes in de vijver te plaatsen. Ik moet toegeven dat het iedere keer weer leuk is, als je in plaats van het zilverwit van een bliek een knalrood boven water ziet komen... Mispak je niet, goudvis en koi zijn karpersoorten, en die kunnen behoorlijk vechten aan de lijn !  Je zou soms denken dat die exoten minder leuk zijn om te vangen, maar dat is helemaal niet waar ! Ze bieden echt weerwerk zoals andere karpers. Wat ook leuk is, is dat die vissen daar op een echt grote vijver zitten, en niet in een klein vijvertje in de achtertuin... Dat wil ook zeggen dat ze veel groter worden dan je meestal ziet in de tuinvijver.

En geef toe, een goudvis van 25 à 30 cm is iets wat je niet iedere dag ziet ! In een grote vijver worden ze zelfs nog groter !

Deze morgen heb ik niet geturnd, mijn lijf doet nog te veel zeer. Hopelijk verergert het niet met dat vissen, maar eigenlijk hoop ik dat het verbetert, dat ik niet te veel of te grote vissen vang, en zo net genoeg beweeg om stilletjes de verkrampte spieren en zenuwen weer los te krijgen... en anders zal ik een hele tijd weer het maximum van de pillen moeten pakken hé...

Nee, het helpt niet om je bij de pakken neer te zetten !
Dat is het erge van pijn. Als de pijn zo erg is, dat je werkelijk niets meer kunt doen, dan rest je niets anders dan daar te zitten, je pijn te voelen, en te dubben op de pijn die zich daardoor gesterkt voelt, en dubbel zo veel pijn doet ! Pijn is voor een stuk psychisch te bedwingen ! Bezig zijn is een vorm van pijnbestrijding !

Zelfs al doet het op zich al een beetje pijn, als het iets is wat je graag doet, dan wordt je door die activiteit opgeslorpt en lijkt de pijn wat weg te ebben...
Zelfs een bezoek, een babbel heeft een curatief effect !
(Vergeet dus niet van je zieke medemens nu en dan eens plezier te doen met een bezoekje)

tot de volgende ?

60 jaar gehuwd

Vanmorgen, toen ik aan het turnen was, moet er op een of andere manier plots een zenuw ergens klem geraakt zijn, en op slag kon ik haast niet meer bewegen.
Deze voormiddag was er dan ook nog een vergadering van het dagelijks bestuur van ziekenzorg, dus een pijnstiller "en surplus" genomen... Gelukkig duurde de vergadering niet zo heel lang, en zit ik hier nu al terug aan mijne kwampjoeter... te bloggen over de pijn, voor de zoveelste keer.
Ik hou mezelf voor dat u dat al meer dan genoeg hebt gehoord, dus ga ik daar niet over doorbomen.

In de plaats wil ik het een hebben over twee heel goede vrienden, Mandje (Armand) en Lea die deze week 60 jaar gehuwd zijn... Als je dat cijfer ziet staan, dan lijkt dat een hele tijd, als je achteruit kijkt naar je eigen huwelijk (dit jaar ook al 46 jaar), dan weet je dat dit pas gisteren was...

Het is gek, maar vooruitkijken lijkt altijd langer, verder weg, dan terugkijken. Als je een gewone uitstap maakt is dat al zo, de terugweg lijkt altijd korter dan de weg er naar toe.

Ik heb er ook geen verklaring voor, maar het is gewoon een vaststelling. Dus vermoed ik dat Mandje en Lea nu een beetje met verwondering achteruit kijken, en zeggen: 'Is dat echt al zo lang ???"...
Ik denk dat dit een goed iets is... Vooral omdat ook de minder leuke dingen ook sneller weg zijn, verteerd raken... Want als een mens begint te denken over het verleden, dan is het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn... Ook niet bij die twee vrienden die nu al 60 jaar gehuwd zijn... Ze hebben mooie dagen gekend, maar ook heel droevige, leuke dingen, maar ook heel verdrietige, gewone dagen die zo maar voorbij gaan zonder dat er iets is dat je bijblijft, maar ook dagen die diep ingekerfd zijn in het geheugen...
Maar toch, toch primeert het feit dat je al zo lang mag en kunt samen zijn...
Het zijn ook twee mensen die ergens model kunnen staan voor de echte Liefde, met een hoofdletter.
Echte Liefde is niet torenhoog, is niet uitbundig, is niet klaterend, is geen vuurwerk... Echte Liefde kan wel nu en dan iets van dat alles hebben, maar het is vooral dat stil voor en met elkaar leven, dag na dag, zo heel gewoon dat je er eigenlijk niet echt bij stilstaat, omdat het zo normaal lijkt...
Het is niet zo maar normaal, het is een monument van Liefde...
En het is goed er eens bij stil te staan.

Ik heb het al gezegd, in een echt goed hecht huwelijk, daar is je partner je echte vriend, Vriend met een hoofdletter, je weet wel waar je alles zoudt voor doen, en die ook alles voor jou zou doen, zonder er bij na te denken, als een natuurlijk gegeven.

Ons moeder zei steeds: als je goed getrouwd bent, dan heb je geen vrienden meer nodig. Ze heeft gelijk ! Je hebt als mens een Vriend nodig, maar als je er een hebt, dan is één eigenlijk genoeg.

Anderen kunnen kameraad zijn, maten zijn, maar Vriend ? Nee, naast je huwelijk heb je er geen nodig !

De mensen menen veelal dat je geluk moet kopen, dat je vriendschap moet kopen, dat alles in het leven eigenlijk net onbereikbaar is, omdat je nooit echt geld genoeg hebt... Terwijl het in werkelijkheid gewoon voor je voeten ligt, je alleen hoeft te bukken om het op te rapen, en aan de ander te schenken, want geluk en vriendschap, dat is GEVEN, dat is de enige manier om het te krijgen...

tot de volgende ?

Verkoopslatijn

Gisteren heb ik shampoo gezocht zonder parabenen, maar blijkbaar was ik verkeerd en zitten er soms parabenen in de haarlak, niet in de shampoo...

Parabenen zijn een groep met benzoëzuur verwante stoffen. Het zijn alkylesters van para- of 4-hydroxybenzoëzuur, en de natriumzouten van deze esters.

 Ik heb deze tekst gepikt uit het onovertroffen Wikipedia, om je duidelijk te maken wat parabenen zijn, en ik hoop van ganser harte dat je slimmer bent dan ik, want ik snap er nog steeds de ballen van. Maar die parabenen zouden schadelijk zijn.

En zo zwaaien ze ons hele dagen met allerlei vreemde termen uit een absurd soort potjeslatijn om de oren, om ons te vertellen waarom X nu net zo goed voor je is, en hoe schadelijk Y wel kan zijn als er wizzewisbombenen in zitten...

Ik moet nu al regelmatig in het warenhuis de kleine lettertjes lezen op voedingswaren, om te zien of er geen lactose in zit want mijn kleindochter verdraagt dit niet, Voor mezelf kijk ik soms of er geen GMO inzit, want ergens heb ik een onbestemde schrik voor dat genetisch gemanipuleerd voedsel. Maar hoe kunnen wij weten of de kip die we eten geen Gen-gemodifieerd soja kreeg in zijn korrels ? En in hoever dat voor mij al dan niet schadelijk zou kunnen zijn????

We zijn al zo ver dat er nu een etiket moet zijn, met vermelding van de bestanddelen, maar weet jij van buiten wat E 317 is, en of het scheikundig is of natuurlijk, giftig of juist gezond ? Ikke niet. Ik lees dus over al die E nummers heen, in de hoop dat het goeie E's zijn... En waarom geven ze de bestanddelen van mijn eten zo'n onsmakelijke namen ?

Wat is gemodificeerd maïs zetmeel? stabiliserende E 451-i, en een hele resem andere E-'s met of zonder nog een klein lettertje er aan hangend... En tot slot noemen ze de mogelijke allergenen, en om zich in te dekken staat daar dan nog bij: vervaardigd in een bedrijf die glucose, soya en selder gebruikt...
(En waarom is het de ene keer soja en de andere keer soya ?)

Ik durf die dingen niet echt te lezen, anders krijg ik het gevoel dat ik niet zit te eten, maar op scheikundige stoffen zit te sabbelen, en sedert er een van mijn capsules met pijnstillers en co openging in mijn mond, weet ik dat dit echt niet te vreten is.

Zeg me nu niet dat ik maar alles vers moet kopen... Want sinds ik weet dat ze nu mijn dagelijks appeltje meer dan een jaar plukvers kunnen bewaren, ben ik ook daar helemaal niet meer gerust in... En dan spreek ik nog niet van de verpakking waarvan ze nu zeggen dat het kankerverwekkende stoffen in ons eten drijft, en dat het waarschijnlijk mede de reden is van obesitas...

Ik kijk wanhopig naar mijn omvangrijke buik, en zie een chemisch bedrijf in volle werking.
Het stelt me helemaal niet gerust te weten dat het zuur in mijn maag zuurder is dan zoutzuur... Hoe houd mijn lijf dat allemaal uit ?

En als ik zit te typen, dan worden er van uit mijn hersenen elektrische pulsen naar mijn vingers gejaagd, waardoor ik op de juiste toets druk. 

Ik ben een robot !!!
djudedju

tot de volgende ?

de boekenworm is dood, leve de boekenmuis !

Gisteren was het weer Hobby, of hoor je liever Crea ?
We hebben een boekenmuis gemaakt...

Ja, je hoeft me niet zo nieuwsgierig aan te kijken, ik leg het je uit. Je hebt nodig een stuk karton, een pocketboekje (de oude Prisma reeks is van het goede formaat) van ongeveer 180 à 220 bladzijden dik, twee ogen, twee oren, een koord als staart en lijm...

Het is heel makkelijk te maken:
Je legt het boekje voor je, dwars (dus niet zoals het ligt om te lezen), en met de rugkant van je weg.
Je opent het boekje door de rug van je weg open te klappen, en dan vouw je de eerste bladzijde netjes in twee (in dit geval is dit dus een horizontale plooi, als je het boek zoudt houden om normaal te lezen wordt dit verticaal)
Van het geplooide blad vouw je netjes de twee hoeken om, zodat je twee rechthoekige driehoekjes hebt, waarvan de ene zijde gelijk loopt met de rand van het omgevouwen blad. Je krijgt dus een net trapezium.
Je doet dit één na één met elk blad. Je zult zien dat het na een tijdje minder makkelijk wordt, omdat het pak omgeplooide bladeren dik wordt en wat in de weg gaat zitten. Maar je ziet dan eigenlijk ook al de vorm van de muis... Het boekje is op het einde veranderd in een halve cilinder met stompe hoeken. Dat is de muis.... (Je moet wel zo zorgvuldig mogelijk vouwen, zo dat de eindvorm netjes "rond" lijkt)

Je legt het boek op je stuk karton, duwt het er goed aansluitend tegen, en tekent het af op het karton. Je snijdt het karton in de bekomen vorm van de muis. Op het karton breng je contactlijm aan (bv Pattex of Bison). Contact lijm is de lijm die je min of meer laat drogen vooraleer je de stukken aaneen kleeft !
Voor je tot het aaneen kleven over gaat, breng je in de nu hol staande rug van het boek ook een laag lijm aan. Je neemt het stuk touw, en kleeft het in die gleuf vast, zo, dat je ongeveer twintig cm staart bekomt.
Je kleeft het boek nu  op het karton, eventjes goed aandrukken en je normaliter moet het boek nu een stevige platte onderkant hebben....
... en de muis heeft al zijn staart...

Je knipt nu de oren uit een stukje vilt, (knip min of meer een bloemblaadje uit, je kleeft het puntje wat aaneen, waardoor het oor een min of meer gebogen en natuurlijke oorvorm krijgt), en voor de neus kijk je naar het boekje, je ziet de neus in de vorm van je plooiwerk, je moet het alleen bedekken met een stukje zwart vilt... (De oren deden wij in het wit...) Maar let op, ...
Wil je het heel netjes maken, dan maak je met een stuk of vier stukjes heel fijne metaaldraad of in stevige vezels uit een stuk koord, een "snor", die je dan onder de neus mee op kleeft...

En voilà, de muis is er !

Wat doe je nu met zo'n muis?
Het is eigenlijk best een handig iets !
Heb je post die je nog moet beantwoorden, dan stop je die tussen de blaadjes van de boekenmuis, en ze staan er netjes én in het zicht ! Vergeten is er niet meer bij, dank zij de boekenmuis !

Het enige wat mij moeite heeft gekost, is het opofferen van een boek... Ik ben een bibliofiel van de ergste soort, en het "verprutsen" van een boek... dat doet pijn... Maar ik heb er nog eentje gevonden uit mijn studententijd, gaande over muziekleer, een vak waar ik nooit ook maar één noot van heb gebakken...

(Het doet me nog steeds een beetje pijn, dat ik niets, maar dan ook niets ken van muziek, en niet verder kom dat het nafluiten van een liedje of het na zingen... )
Ik voel het aan als een tekort om werkelijk te horen tot de "volledige" mensen.
Ik kan wat dichten, schrijven, beeldhouwen, schilderen... maar een noot muziek, zo groot als de kerk kan ik niet lezen... djudedju !
Ach, misschien maakt dat me net menselijk...
Ik heb het al dikwijls gehad over heiligen, dat ik er niet één rond me zou willen hebben, want van een volmaakte weet je altijd op voorhand wat hij of zij zal doen... Als ik alle kunsten zou "kennen", zou dat ook niet een beetje te  zijn???
... enne, dat kennen, dat is ook sterk overdreven ! Laat ons stellen dat ik in al die dingen een liefhebber, een amateur, een hobbyist ben...
Maar ik vind het leuk
Het is vakantie, bij slecht weer kun je nu een boekenmuis maken !

tot de volgende ?

Het grote vasten...

Het is weer Ramadan, de grote vasten voor de Moslims. Iedere keer valt mij daar in eerste plaats op dat het telkens op een andere periode lijkt te vallen. Het Christelijke vasten (is niet meer wat het was) valt ieder jaar weer ongeveer rond de zelfde periode, niet dag op dag, maar toch...  De ramadan toont ons ieder jaar weer dat hun kalender ook anders is, en daardoor in onze ogen geen vastheid biedt.
Maar over kalendersystemen heb ik het al meer dan eens gehad hier in deze blog...

Ik wil het hebben over vasten...
Nu kijken we een beetje raar naar de moslims, want vasten lijkt iets uit een voorbije wereld, maar zo gek lang is het nog niet geleden, dat ook de Christenen daadwerkelijk hun vasten hielden.
De meesten deden het niet op de extreme wijze die we zien van de moslims, maar wellicht speelt daarbij de sociale controle een rol.
In de wereld van mijn jeugd was er bijvoorbeeld nog sprake van een soort sociale controle over het naar de mis gaan. In de steden was dit minder, maar op de boerenbuiten was er wel degelijk een soort sociale controle op het naar de mis gaan. Dit was een uiterlijk zichtbaar iets. De vasten van de moslims heeft ook een beetje dat aspect, er is ongetwijfeld ook sprake van een vorm van sociale controle mee gemoeid.

Maar afgezien daarvan, ik vond dat de Christelijke vasten wel iets had... Iets wat een echte en hechte band had met het dagelijkse leven.
Indertijd was het zo, dat het winterse eten heel anders was dan de voeding in de rest van het jaar. In de winter waren een heleboel dingen of niet verkrijgbaar, of niet te betalen. Het gevolg was dat de winterkost eigenlijk een soort bewaar-kost was. Quasi alles wat je at in die periode was op allerlei manieren bewaard voor de winter, en dat bewaren was dan nog niet zozeer een industrieel gegeven dan wel een huiselijke bezigheid.

Voor de winter kocht ons moeder eieren (want kippen legden haast niet in de donkere winterperiode) en legde de eieren op, bonen werden opgelegd, appelen werden op oude kranten bewaard op zolder, en ondergingen een proces van uitdrogen, waardoor je van die gerimpelde appeltjes kreeg. Ook aardappelen vertoonden op het eind van de winter tekenen van uitdroging, en nu en dan moest je ze "verlezen", waarbij je de blauwige scheuten aftrok, om de "kracht" in de aardappel te houden en niet te laten wegvloeien in de kiemkracht...

Kortom, ons voedsel was een overleven...
Het was armer aan vitaminen, het was bewaard...
Na de winter was het ook de tijd waarin de mens het nuttig vond om het lichaam eens goed te reinigen ! Dus kregen we een purge (van purgeren, zuiveren), in ons geval ging moeder naar de apotheek, en kocht er van die zilverkleurige pillen, die we moesten slikken en waarvan we dan een korte hevige diarree kregen. Dat was het middel om al die "vuile" stoffen van het wintereten uit het lijf te krijgen... en daar boven op kwam dan... de vasten...
Een hongerkuur, waarbij de hoofdmaaltijd (middageten) beperkt was en waarin we merkelijk minder vlees aten. Uiteraard was er in die veertig dagen geen sprake van snoep en dergelijke. Bij de volwassenen zagen we dat sommigen het roken lieten, geen pintje dronken en dergelijke zaken meer. Want er was sprake van twee soorten vasten: het minder eten, maar ook het zich beperkingen opleggen van genot...
Maar eigenlijk was het gewoon lichamelijk een tweede purge, een tweede zilveren pil...
Het lichaam had deugd van die zuivering van de stoffen die we in de winter gegeten hadden.

We eten nu niet meer op die manier, en wat er nu bewaard wordt, wordt veel beter bewaard en bevat nog steeds de nodige vitamines en mineralen... Vasten en purges zijn niet meer vandoen...

We eten ook in de winter heel wat verse dingen, die met vliegtuigen tot hier gebracht worden, zodat we op geen enkel moment nog echte winterkost, in de oude betekenis van het woord, te ten krijgen... Dus is de vasten stilletjes verdwenen... Ook al praat men er nog wel van, ook al prijst men hemelhoog het zich ontzeggen van genot, in de praktijk zie je niets meer, hoor je niets meer van die acties... Want er is geen sociale controle meer...

Alleen...
Wat vreten we nu allemaal ?
Wat zijn de gevolgen van bewaarmiddelen allerhande?
Ik las onlangs een studie over de invloed van de plasticverpakking rond het voedsel op het menselijk lichaam... Blijkbaar is er een link met kanker, maar ook met obesitas ofte zwaarlijvigheid...

Misschien moeten we nu gaan opteren voor een vastenperiode als een periode zonder plastic, zonder bewaarmiddelen...
En dan heb ik het nog niet over GMO... (Genetisch gemanipuleerde dieren en of planten)...

Misschien is een vastenperiode dan wel meer dan ooit gezond ?

tot de volgende ?