De Barak van Obama

Martin Luther King, 1964 (Photo credit: Wikipedia)

Weet je waarom het witte huis eigenlijk wit is? Omdat het zwart ziet !

Nee, dit is geen mop, het is ook geen dwaze opmerking over de zwarte president...
Het is gewoon zo, dat er ooit een brand is geweest in dat huis, waardoor het zwart geworden was. Men heeft het dan maar overschilderd, om het terug net en "zienbaar " te maken. In het wit.
(Hoe verf je het goedkoopst je huis in het wit ? In het zwart...)

Ons eerste zwartje in dat Witte Huis is er dus in geslaagd om ook nog herkozen te worden !
En we zijn het idee van een zwarte president al lang gewoon.

Waar is de tijd van  Martin Luther King, van Black Power... Het heeft heel wat inspanningen gekost om stilaan te groeien naar een gelijkberechtiging van de anders-gekleurde medemens. En we zijn er eigenlijk nog lang niet. Hoor maar eens gewoon naar je blanke medemens, wat zij heden ten dage allemaal vertellen over hun gekleurde medemensen... Ik las onlangs nog op facebook een opmerking van een jongedame die wanhopig op zoek was naar een job: "Ik geef het op ! Dat ze het nu maar allemaal geven aan die zwarten" ... Terwijl we weten dat het voor mensen met gewoon een vreemd klinkende naam al veel moeilijker is om werk te vinden dan met een naam die Vlaams of Belgisch klinkt...

Ik lees dat zelfs de slavernij nog niet helemaal is uitgeroeid... En dat men nu en dan zelfs in ons eigen land (vooral op ambassades !!!!) mensen vindt die eigenlijk uitgebuit worden tot op het merg van het been !

Onze Bart was een tijdje terug in India, en stuurde wat foto's door van de mensen daar... En ik kan het niet helpen, ik voel me dan wat beschaamd over onze welvaart hier, en de armoede daar. Heel dat rijke Westen heeft met de kolonisering en dergelijke systemen die soms een andere naam krijgen, maar in feite net zo goed hetzelfde doen, die gebieden ondergedompeld in een marginaal bestaan.

En ik vraag me nog steeds af, waar we onszelf het recht voorspiegelden, om die mensen hun leven, hun manier van leven af te pakken. Wij moesten zo nodig beschaven... Wij, je weet wel, dat volk dat in een tijdspanne van goed dertig jaar twee wereldoorlogen ontketende... Dat volk stelt zich dan op als beschavers. Zeg nu niet dat de wereldoorlogen enkel en alleen te danken zijn aan één natie... Dan ken je je geschiedenis niet, of hou je geen rekening met de druk die anderen uit oefenden op...

Kom mij ook niet af met het idee dat wij zo nodig onze Godsdienst als de enig zaligmakende moesten gaan prediken... We zien nu de Islam hetzelfde doen, en staan op onze achterste poten om te protesteren tegen het opdringerige van die bekeringswaanzin.

Ik vraag me nog steeds af, hoe de wereld zich zou ontwikkeld hebben zonder al die veroveringszucht. Als we we gewoon handel zouden hebben bedreven, op normale basis, zonder veroveringen, met al die landen. Als hun beschaving net zo goed de onze zou hebben beïnvloed als wij die van  hen.
Als Godsdienst geen macht maar een beleven was
Als mensen zichzelf geen status zouden geven, gebonden aan kleur of natie of godsdienst...

PLANTEN

Ik las weer eens een wetenschappelijk artikel over "planten met verstand"... Het artikel begon met een knipoog: "Slecht nieuws voor vegetariërs: planten hebben ook verstand !"...
Ik heb daar reeds eerder over geschreven. Steeds meer en meer doet men vaststellingen van een soort verstand bij planten. Planten reageren niet alleen, ze geven blijkbaar signalen aan elkaar door, zodat ook die planten op hun beurt gaan reageren. Giraffen weten dat, en eten steeds acaciabladeren tegen de wind in. Zodra ze aan een boom knagen, produceert die tannine en dit smaakt niet alleen bitter, het is ook moeilijker te verteren. Deze reactie wordt blijkbaar door de lucht doorgegeven aan de buurplanten. Door tegen de wind in te eten, vermijden de giraffen dus buikpijn...

Maar er zijn heel wat meer vaststellingen gedaan, waarbij bv planten die in een klimaat leven met grote droogteperioden elkaar op een of andere manier signalen geven. Sommige planten sterven bij grote droogte bovengronds af. Bij regen gaan ze weer groeien. Men heeft vastgesteld dat men, door een plant  in een aparte pot water te geven, er reactie kwam in de andere potten met droogteplanten... Dus op een of andere manier is er communicatie, maar men heeft nog niet ontdekt hoe, want dit werkt ook zonder dat er verspreiding door bodem of lucht mogelijk is...

Kortom, we geven miljarden uit om te kijken hoe het op Mars is gesteld, en we kennen onze buren, de planten nog niet eens...

en weet je wat... Als verstand niet zo echt gebonden is aan "De Mens", wat dan met godsdienst zoals we die nu kennen en interpreteren?

tot de volgende ?

de tandarts

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Straks ga ik met Anny naar de tandarts... Ze heeft tandpijn. En het is niet om te lachen, maar ze heeft pijn aan haar valse tanden.
Ze snapt het ook niet, maar ze zweert dat het de valse tand is die pijn doet. Ik denk dat het wellicht iets is dat ergens duwt, of een tand juist er naast... Nu we zien wel.

Maar tanden doen mij denken aan een ver verleden, wellicht zo'n 55 à 60 jaar terug in de tijd...

Ik heb al verteld dat we buren hadden die we mee en pee noemden, ondanks het feit dat het helemaal geen familie was. Maar het waren zo'n goede buren, dat ze eigenlijk wel een beetje familie geworden waren. Zo kwam niet alleen mee en pee regelmatig bij ons thuis binnen, maar zelfs de familie van mee en pee kwamen ook bij ons op bezoek.

Zo ook nonkel Mong (Edmond ?), ik denk dat dit een broer was van pee, maar dat herinner ik me niet met zekerheid.
Op een keer zat nonkel Mong weer eens bij ons, met zijn hoed op zijn stoere kop. Een oude hoed, die wat blonk aan de deuken, war hij dat ding altijd vastnam om op en af te zetten.
Ze zaten te klappen en te vertellen bij een kop koffie, en nonkel Mong vertelde dat hij een tand had die pijn deed, hij stond zelfs al een beetje los, en het was te hopen dat hij heel rap zou uitvallen, want hij ambeteerde... Ons moeder zei dat hij naar de tandarts moest, maar dat was voor Mong veel te duur en volkomen zinloos. Enfin, er werd doorgedramd over die tand, en dat hij nog liever zelf die tand zou uittrekken dan naar een tandarts te gaan, dat waren dieven, die geld vroegen voor de pijn van een ander, enzovoort, enzovoort...

Op een gegeven moment kwam het zo ver, dat hij ons moeder uitdaagde om de tand te trekken. Hij had dat veel liever dan die verdomde dieven van tandartsen, maar ja, Gabytje (tegen ons moeder) gij durft dat toch niet hé !

Dat was iets wat je nooit tegen ons moeder mocht zeggen... Niet durven, dat stond niet in haar woordenboek. Dus ging ons moeder de nijptang halen uit het kot achter ons huis, waar al het werkgerief lag. Nonkel Mong vroeg of hij nadien toch een druppel cognac kreeg voor de pijn. Dat was goed, en ons moeder nam met die grote nijptang de zere tand vast, wrikte even, en snokte dan dat ding er uit.
Mong verpinkte niet, en spoelde het bloed en de pijn weg met een goede dreupel...

Ik was nog een kind, maar zoiets blijft je bij...
Ik zie nonkel Mong nog zo voor mijn ogen zitten, met zijn kleine twinkelende oogjes onder die rand van zijn eeuwige hoed.
We zagen nonkel Mong en nog veel andere familieleden van onze buren heel regelmatig bij ons op bezoek, en Pa en ik gingen met pee gaan vissen in een steenbakkerij, op prive-water, die ook al van familie van Pee of mee was. Daar visten we op paling.

Gaan vissen in die tijd, dat was heel anders dan nu gaan vissen. Nu ga ik vissen voor de "sport", ieder vis gaat terug de vijver in, en we doen alles om het beestje zo vlug en zo gezond mogelijk te houden. Vroeger gingen we vissen om de vis (paling) mee naar huis te brengen, om op te eten.

Dat is nog iets die in de loop van mijn leven drastisch is veranderd...
Pee en mee hadden een lieve hond, Toby, waar ik heel vaak bij zat, en mee speelde. Op een keer zag ons moeder dat ik hier en daar op mijn borst en op mijn rug, bruine vlekken kreeg, en toen de dokter eens moest langskomen, toonde ons moeder die vlekken aan de dokter. "Heb je hier een oude hond?" vroeg de dokter, nee, maar hij zit hele dagen bij de hond van de buren.
Liever dan dat die hond ons van elkaar zou scheiden, nam pee Toby gaf hem een klop met een zware moker, stopte het stoffelijk overschot in een zak, met een steen er bij, en wierp heel het zootje in de gracht...
Nu klinkt dit wreed, onmenselijk, maar in die tijd was dit normaal. Geen mens ging met een hond naar de dierenarts. Inentingen voor een hond? Nooit gehoord, nooit gezien in die tijd. Een hond was nog altijd een dier zoals een ander.
Een tien- vijftien jaar later was dat al aan het veranderen... Toen onze hond (dan hadden wij een hondje !) ziek was, mocht mijn broer met het beestje naar de dierenarts... Dat was al een evenement op zich.

Ik heb, in het begin van ons huwelijk jaren konijnen gekweekt voor de opbrengst (Ik verkocht eens honderd konijnen op één dag !). Ik slachtte die konijnen, deed ze de pels af en kuiste ze, zodat ze netjes verkoopbaar waren.
Mijn kleinkinderen hebben ook al wel eens een konijn gehad, maar durf niet te zeggen dat ze het beest moeten slachten en opeten...  Moord !

Honden nemen nu een bijna-mensen-plaats in.
Ze worden vertroeteld en verzorgd, zo erg, dat ik er soms compassie mee krijg, omdat de dieren geen hond meer mogen zijn... (Ik zeg hetzelfde van de kleine kinderen die ik nu zie... Die mogen veelal ook geen kind meer zijn)

Ik denk soms dat de dierenliefde van nu, eigenlijk vooral een welvaartsliefde is... Men spendeert nu massa's geld aan die dieren.
Ik ook.
Ik ben ook een van die oenen die zakken zaad koop voor de wilde vogels in mijn tuin.  Ik kan me niet voorstellen dat we dat vroeger, in mijn jeugdjaren ooit zouden hebben gedaan ! In tegendeel, we zetten klemmen om vogels te vangen, om op te eten...

De liefde van toen was er wel, maar de economie maakte dat dit een gratuite, of bijna gratische liefde moest zijn.

Dure dieren kopen, dat was niet voorzien in het budget van het gezin.
Een hond hebben, dat was een beestje die je kreeg van iemand die een hond had met jongen.
Rashonden kopen?
Je zag die beestjes wel eens lopen, maar dat was dan vooral bij mensen van een andere stand dan de meerderheid toen.
Als ik nu de prijzen hoor die ze geven voor een hond...

en ik kan het niet helpen, maar de beste, liefste, slimste hond die we hier ooit hadden, dat was een rasloos beestje uit het asiel...

Ach, ik vel geen oordeel. Ik vraag me alleen af, mocht het weer een minder voorspoedige tijd worden, zou men dan ook niet terug treden inzake die dierenliefde van nu ? Zou een konijn niet terug een beest worden, gekweekt om op te eten?
Ik weet het niet, en ik hoop dat er geen slechte tijd meer komt, zodat we het nooit meer moeten weten.

tot de volgende ?

Pieter De Kleine

Regenboog (Photo credit: Wikipedia)

Er is weer een kind in de vondelingenschuif gelegd...
Ergens vind ik dat een goed idee. Veel beter dan dat er ergens een zuigeling te vinden wordt gelegd, of wordt vermoord. Veel minder vind ik het idee dat dit de media haalt, en dat men de naam van het arme dutske in het lang en in het breed aan het volk mededeelt...

Het wetsvoorstel om anoniem te bevallen vind ik nog veel beter, want daar garandeert men dan ook nog de nodige medische zorgen.

Je kunt natuurlijk stellen dat het domme mensen zijn die nu, vandaag de dag, nog bevallen van een ongewenst of onmogelijk kind, maar dat is bullshit. Nog steeds zijn er mensen die niet genoeg op de hoogte zijn van de voorbehoedsmiddelen, zijn er die daar iets tegen hebben, zijn er die ze verkeerd gebruiken en van deze zijn er heel wat die het idee van abortus helemaal niet zien zitten.

Ik ga daar allemaal niet bij stilstaan, er ook geen oordeel over vellen... Alleen wil ik het nu hebben over dat pasgeboren kind.
Als de moeder in casu het om een of andere reden echt niet ziet zitten om dat kind te houden, dan is het voor het kind beter in zo'n vondelingenschuif te belanden, dan ergens te vinden te worden gelegd.

Ik wil helemaal geen oordeel vellen. Ik geloof steeds meer en meer in de vrijheid van het individu, dus kan en mag ik nog veel minder dan vroeger een oordeel vellen. Dat geloof in het individu is bij mij steeds meer en meer naar boven gekomen, met de jaren. Is dat de wijsheid van de ouderdom? Of is het steeds meer begrip krijgen doordat je eigen kinderen en kleinkinderen in een andere wereld leven dan de uwe ?

Ik heb er niet echt een verklaring voor, ik stel alleen vast.
Ik geloof inderdaad veel meer in de vrijheid voor en van het individu; met die verstande, dat het individu bestaat in een maatschappij, en dat je als individu niet kunt bestaan, als je niet jezelf aanpast aan die gemeenschap.

Je kunt onmogelijk als individu in een maatschappij leven, als je niet de leefregels van die maatschappij respecteert. Je zou je zelf buiten de maatschappij zetten als je het niet deed.
Het kan gewoon niet. Je kunt nu eenmaal niet fungeren als individu zonder die leefregels die je een lid maken van de maatschappij, anders moet je maar ergens op een onbewoond eiland gaan zitten.

Zelfs als je slechts met twee zijt, het prille begin van een gezin, dan moet je met elkaar rekening houden. Je kunt niet samenleven zonder respect voor de ander. Dat dit niet eenvoudig is, dat is evident, je moet maar een kijken naar de verschrikkelijk hoge cijfers van echtscheidingen.
Dit mag een afspiegeling zijn, van hoe moeilijk het dan wel niet moet zijn, om in een grote gemeenschap te leven. Je hebt wellicht in je jeugd al wel eens op kamp geweest, en vastgesteld dat in een groep leven niet zo simpel is. Met hoe meer individuen je bent, hoe strenger de regels moeten nageleefd worden om te kunnen samen fungeren.
In de maatschappij, zeg maar in het volle leven, leef je samen met ontelbaar veel individuen. Als daar iedereen individueel zou oordelen, individueel zou reageren en handelen, dan gaat het na enkele ogenblikken al mislopen. Kijk maar naar het klassieke voorbeeld van rechts rijden op de weg... Als de eenling dat niet doet, dan is het een ramp. Of er komen rampen van.

Maar met hoe meer mensen we samenleven in één maatschappij, hoe moeilijker het wordt, en hoe meer je je moet aanpassen aan de maatschappij. Als je jong bent, dan sta je op je rechten, dan sta je op de toepassing van de regels, al is het maar om je eigen leefruimte precies af te bakenen.
Met het ouder worden, ben je blijkbaar meer geneigd om wat toe te geven, om wat soepeler te zijn tegenover de anderen, zo lang het de maatschappij op zich niet aantast.

Dit is geen zwakheid, maar het is een minder stringent beleid naar je eigen verdediging, je eigen verovering van je eigen plaats. Je vind die eigen plaats stilaan veel minder belangrijk. Als je plaats genoeg hebt om te zitten, te liggen, dan kan het je echt niet zo veel meer schelen dat een ander een stukje van je stoel inpalmt.

Ik stel vast dat deze evolutie bij mij nog bezig is, en je kunt het zelf ook vaststellen. Mocht je mijn blogs van enkele jaren terug lezen, dan zou je veel minder verdraagzaamheid vinden dan nu.
Ik weet niet of dat beter is, ik stel het gewoon vast.
Want ook daar wens ik niet langer een oordeel te vellen.
Toch stel ik nu en dan, met verwondering, vast dat er echt nog wel enkele dingen zijn, waar ik voor uit mijn krammen schiet. Veelal denk ik nadien: Waarom deed ik dat nu ?, maar ik heb het gedaan, dus is er nog wel een en ander waar ik nog niet dat evenwicht, die rust heb gevonden. Dus is er nog ruimte om verder te ontwikkelen (of is dat al het begin van in elkaar zakken en uiteindelijk weg teren?)

Maar globaal gezien heb ik nu meer evenwicht dan vroeger...
Waarom ik dat vertel ? Ik vind het een goede houding, het maakt me kalmer, rustiger, en wie weet, misschien kun jij er wel, door dit blogje, toe komen daar eerder aan te beginnen...
Heel veel dingen waar je je kwaad voor maakte zijn achteraf bekeken helemaal niet de moeite waard geweest...

tot de volgende ?

maïsmuur

Gemündener Maar (Photo credit: Wikipedia)

Voor mijn deur is het zicht op de wereld drastisch veranderd. Waar tot voor kort een grote groene muur van maïs stond, staat nu een grote gele muur van maïs...  De maïs staat er nog, maar ziet er dood en verdord uit.
Zo lang heb ik nog nooit "plezier" gehad van die verdomde maïs. Ik begin te vermoeden dat de boer in kwestie, gezien de lage prijs van de maïs en de hoge prijs van de brandstoffen, besloten heeft het maar zo te laten.
Dan zit ik hier voor eeuwig en drie dagen te kijken op die muur.
Weg mijn mooie zicht op de Vlaamse Ardennen.

Maar het is niet alleen hier dat ik nog steeds de maïs zie staan. Ofwel is het inderdaad zo dat het moeite van het oogsten niet meer loont, of ze komen nog, maar dan véél later dan anders.

Het is zeker geen mooi zicht, die okergele muur.
Nu ja, het is in ieder geval een paradijs voor de ratten... Ratten vinden maïs heerlijk, ze stoeien in de planten, rennen langs de stengel omhoog, en zitten dan te vreten van de dikke kolven.
Als ze de maïs oogsten, dan zitten honderden ratten opeens zonder eten, en zoeken ze wanhopig waar mijn kippenhok staat.

Zelfs nu al, zijn er die vluchten voor de oogst, wellicht om de beste plaatsen te hebben, en die vreten nu vergift bij hopen. Nu en dan vind je dan een dode rat... Ik hou ze bij, voor Oostende, voor het Bal du rat mort...

Wellicht heb je al gezien dat ik regelmatig deze blog opsier met een foto. Deze foto komt bijna altijd van Zemanta, een hebbedingetje dat je kunt installeren om je blog of je mails op te sieren met foto's. Dat ding is eigenlijk Engelstalig, en daar zie ik dan gekke dingen gebeuren. Als ik het woordje heel gebruik, dan krijg ik foto's van de gemeente Heel.  Waar dat dan weer ligt is voor mij een vraag, maar ik heb een vermoeden dat het wel eens in Nederland  zou kunnen zijn.

Zo zie ik regelmatig ook afbeeldingen van het woordje maar... Dat zijn dan meren in voorhistorische kraters van dode vulkanen in Duitsland.

Je kunt je daar aan ergeren, of je kunt er mee lachen. Soms heb ik lust om deze prentjes eens te benutten, en af te wachten of er reactie komt. Maar de ervaring heeft me geleerd dat de mens heel veel leest zonder te reageren op tekst, laat staan op de illustraties.

Maar (vulkaanmeer) je zou natuurlijk het ook eens kunnen bekijken als een gek woordspelletje. Dat zou heel (gemeente) leuk kunnen zijn.

Maar ik zit hier maar virtueel papier vol te kladden met onzin. Ik ga stoppen, en ga naar de rommelmarkt in Lochristi...
Tot de volgende?

Allermensen

Allerzielen-altaar Mexico (Photo credit: petertf)

Allerheiligen
Allerzielen
Allermensen
Allerwezens

Er zit een logica in dit gekke lijstje. We beginnen met kerkelijke feestdagen, waar men de heiligen verenigt en aanroept, allemaal, ook degenen die we niet kennen, dan Allerzielen ter nagedachtenis van alle doden (dat zijn er verschrikkelijk veel na al die eeuwen mensdom)... Ik vind dat je dan ook maar eens moogt denken, vandaag bijvoorbeeld, aan alle levende mensen... En morgen, morgen denken we dan aan alle levende wezens.

over die laatste feestdag wil ik het met u hebben...
Is het je ook opgevallen dat we steeds meer en meer berichten, mededelingen, faits divers, weetjes, en wat dan ook horen, over het feit dat men bij steeds meer dieren "verstand" vaststelt ?

Mij in ieder geval wel. We hebben nu een beluga die menselijke stemmen nabootst, en vandaag lees ik over een olifant die dat kunstje niet alleen ook kent, maar ook daadwerkelijk zou gebruiken, dus praat tegen jou en mij...

Filmpjes over apen die werktuigen gebruiken en vooral, die werktuigen zelf maken... Beren die, honden die...

Kortom, het lijkt er steeds meer en meer op, dat wij, de mens, helemaal niet zo uitzonderlijk zijn met het bezit van de rede... Blijkbaar is dat gemeengoed.

Wel lijkt het er (nog steeds) op dat verstand in soorten bestaat. We beginnen blijkbaar pas nu genoeg verstand te hebben, om te zien dat de dieren ook een verstand hebben, maar dan in een andere vorm, op een andere manier.

Ik vind dat tof !
Om twee redenen: het haalt ons van dat zelfgemaakte troontje, en het toont aan dat we, ondanks alles, blijkbaar nog maar op een der eerste sporten staan van de verstandsladder.

Dat we nederiger moeten zijn, moeten kijken naar wat wij de natuur noemen, om ons verstand wat uit te breiden met andere vormen van denken en doen. Zo is men heel druk bezig om bijen en mieren na te bootsen in de robotica, om beter en efficiënter te werken in opslagplaatsen, en om het probleem van de files op te lossen...

Heel wat van de menselijke uitvindingen zijn in feite nabootsingen van wat we in de natuur vonden. De natuur die blijkbaar, lang voor ons al een oplossing had en heeft. Denk bv aan de Velcro...

Maar tot op heden lijkt het er op, dat wij de eersten en enigen zijn, die ons bezighouden met filosofie. Met gewoon denken omwille van het denken, met het opstellen van levensleer, levenshoudingen, godsdiensten en dergelijke meer.  Ook onze hang aan het leven lijkt door dat denken bezoedeld. We sterven niet gewoon, nee, we binden daar een heleboel dingen aan vast, kijk maar eens naar het lijstje waar we mee begonnen zijn.

 Nu zijn er twee mogelijkheden... Of we zijn een heleboel tijd aan het verprutsen met dat oeverloos denken, of we zijn net de enigen die een stukje van de volgende stap hebben ontdekt. Ik weet het niet. Ik twijfel heel vaak over die dingen.

Ik luk er niet in, om neutraal te staan tegenover de vraag of er iets of niets is na de dood.
Om het anders te stellen, ik twijfel.
Meer zelfs, ik snap niet dat er mensen zijn, die daar niet over twijfelen. Die zeker zijn dat het wel of dat het niet bestaat.
Mensen die zeker zijn dat er geen God is, mensen die zeker zijn dat er wel een God bestaat.
Ik ben er een beetje jaloers op, maar als ik met hen spreek, dan ben ik meestal weer blij dat ik twijfel. Want het lijkt wel of zij die zeker zijn, plots veranderen in predikanten, mensen die menen dat zij hun overtuiging MOETEN overbrengen aan alle anderen. Mensen die ons zo nodig willen overtuigen van hun gelijk, en vooral van het feit dat zij de enige oplossing hebben.
En dat doet mij dan weer twijfelen.
Ik wil niet dat ik mijn waarheid ga prediken, ik wil niet dat ik mijn regels aan anderen ga opdringen. Ik wil dat iedereen gewoon vrij is in zijn denken.
Als ik geloof, dan is dat mijn zaak, als ik niet geloof dan is dat ook mijn zaak. Ik hoef dat niet op te dringen. Ik mag er over praten, maar niet in een vorm die opdringerig is, niet predikend.

Ik geloof steeds meer aan het allerwezens... een feest van alle leven.
En zo gezien hebben we een quasi eeuwig leven, als we sterven, dan voeden we de aarde en het leven er op. We worden deel van een ander leven. Stel dat op mijn as een mooie krop sla groeit, dank zij de mineralen die ik daar met mijn as lig te zijn... Een konijn eet de sla op, ik maak deel uit van het konijn. Bent U jager, dan misschien straks weer deel van u...
Deel van u...
Maar of dat iets met uw geest, uw verstand heeft te maken?
Ik weet het niet
ik ben een heerlijke twijfelaar

tot de volgende ?

Midden in de oorlog !

Promotional poster for Band of Brothers. (Photo credit: Wikipedia)

Toen we gisteren - teleurgesteld- van het piepkleine rommelmarktje in de Qubus te Oudenaarde terug kwamen, ging ik wat aan het zappen op TV...
Plots zat ik midden in de gevechten... En even later bleek ik net het einde te hebben gezien van deel 1 van "Band of Brothers"... Maar geen nood, deel twee begon net.

Ik kijk niet veel in de TV-gids, maar nu keek ik toch maar eens, en daar zag ik dat men alle tien de delen zou uitzenden, we zaten goed tot 20.00 uur 's avonds !

Ik heb het al gezegd, ik ben geen groot TV-kijker, dus was deze reeks voor mij totaal nieuw, en wat belangrijker was, ik kon ze  allemaal in één keer zien, want anders zou ik zeker, door diverse redenen, heel wat afleveringen missen. Nadien bleek dat dit eigenlijk niet erg zou zijn geweest, want iedere aflevering staat op zichzelf... Het betreft iedere keer een stukje van de wereldoorlog door de Amerikanen hier in Europa.

Kijk, ik ben niet zo'n fan van oorlogsfilms, omdat de meesten sterk geromantiseerd zijn, en helemaal niet de realiteit pogen weer te geven. Meestal heb je met die oorlogsfilms gewoon een klein stukje, een spie uit de taart, die je helemaal geen idee geeft van de gehele taart. Dit was anders. Dit was veel meer oorlog, en met een duidelijke binding naar de echte geschiedenis. Je kunt deze reeks bekijken en heel wat opsteken over de echte geschiedenis van deze oorlog. Weliswaar vanuit de Amerikaanse hoek genomen, maar toch met een duidelijke binding aan de realiteit. Je ziet dan ook regelmatig oud-strijders aan het woord, die spreken over hun ervaring, over hoe bij sommigen deze oorlog nog steeds op hun mensheid weegt.

Ik heb dus uren aan één stuk door  aan mijn scherm gekluisterd gezeten...

Oorlog...
Menselijke waanzin.
Iedere keer weer, denk ik dat ik wellicht een heel slecht soldaat zou zijn.
Ik ben geen held, ik geloof niet in oorlog, ik denk niet dat ik op onbekenden zou kunnen schieten...
Ik denk dat ik bij het vinden van zo'n uitroeiingskamp in staat zou zijn om in een dolle woede enkele duizenden Duitse burgers te doden...
Kortom, ik zou helemaal niet passen in een leger, met zijn eigen regels, zijn eigen discipline.

Iedere oorlog zal wel ergens een oorzaak hebben, maar ik vind ze niet. Gewoon, omdat ik geen enkele afdoende reden kan vinden om zo maar te gaan schieten op andere mensen.
Och, ik kan me best boos maken, en ik denk dat ik in een aanval van woede best in staat zou zijn om enkele klappen uit te delen, maar dan nog steeds op de manier zoals wij als kind deden. Niet op de bril slaan, niet op kleineren, minder weerbaren slaan, alleen vechten met gasten van je eigen kaliber, en na het gevecht is de kous af, is de ruzie voorbij, kun je weer beste maatjes zijn met elkaar.

Woede is bij mij iets wat vlug voorbij is.
Oorlog niet.
Bovendien tref je in een oorlog heel wat mensen die niet je vijand zijn. Je treft burgers, je treft kinderen, en zelfs die soldaten aan de andere kant, dat zijn mensen die je van haar noch pluim kent...

Waanzin.
En hoe meer ik lees en leer over oorlogen, hoe meer ik telkens en telkens weer zie, dat het in feite gaat over macht. Macht, Geld, Politiek... kortom de bronnen van praktisch alle kwaad.
Een of andere kluiver wil steeds meer en meer macht, werkt zich op tot hij of zij op een positie zit waar hij beslissingen kan nemen, grijpt uiteindelijk de macht over het gebied, en dat is nog niet genoeg, hij/zij wil nog meer macht en gaat andere gebieden aanvallen. Neen, niet hij of zij, maar hij laat dit doen door zijn onderdanen.
Daartoe moet hij genoeg aanhang hebben en/of krijgen, dus zoekt men redenen om het volk te overtuigen van de noodzaak op te treden tegen de anderen.
Of men pest den buur dusdanig, dat die uiteindelijk reageert, en dat noem jij dan provocatie.

Als je dus ooit een oorlog wilt beginnen, dan moet je alles uit de kast halen om je politiek op te werken, en eenmaal je op die hoge plaats zit, moet je alles uit de kast halen om de media aan je kant te krijgen, om daar je boodschap van haat aan te kunnen prijzen en te verkopen aan de gewone burgers. Ieder middel is goed. Je moet voortdurend in de belangstelling zijn en blijven, en lepeltje bij lepeltje de gedachten van de man in de straat in de richting duwen die jij wilt.
(Je kunt zelfs aandacht lokken door drastisch te vermageren of zo... Alles is goed)

Ik schreef dit laatste zinnetje, omdat ik zie hoe snel men de massa blijkbaar kan mee slepen met het gebruik van simpele slogans en zelfs door gewoon in de belangstelling te staan en te blijven staan. Hoe de mensheid daar in loopt, alhoewel ze duidelijk kan opzoeken waar die beweging, die man voor staat... maar dit heel duidelijk niet doet. Men volgt, men luistert naar simpele slogans, men volgt en men grijpt naar dezelfde makkelijke "vijand"...
De lessen uit het verleden?
Vergeten !

De mensheid is hardleers.
De mensheid is geen massa individuen, het is een massa, die als massa bespeeld kunnen worden, en je stelt tot je stomme verbazing vast dat het individuele denken verloren gaat in die zee avn gemeenschappelijke drang.
Walen bestelen ons, we worden gewalloniseerd, we hebben niets tegen vreemdelingen maar ze moeten...

Nee, ik vrees niet zozeer een nieuwe oorlog, maar ik vrees een sfeer van haat, van onverdraagzaamheid.
Ik ben een lui mens, en vriendelijkheid vergt veel minder inspanning dan haat !

Oorlog = waanzin = politiek = machtsspel (Of het nu een grote oorlog betreft, of een politieke machtsgreep over een piepklein gebied als Vlaanderen)

tot de volgende ?

één miljard

2009_11_07-Durbuy-texture (Photo credit: massonth (a bit busy))

Ik heb ergens gelezen, dat 1.000.000.000. (één miljard) seconden ongeveer 32 jaar is... Onze Koen is dus ongeveer 1 miljard seconden oud geworden.
Ik zit al boven de twee miljard.
Anny ook.

Maar dat geeft je wel een idee van hoeveel 1 miljard nu eigenlijk is. En dat doet je meteen denken aan de politici, die zo maar met (andermans) miljarden goochelen, net alsof het niets is.

Nee, ik ga niet weer politieken... Ik vind ze steeds minder en minder waard om er nog maar een woord aan vuil te maken.

Maar ik wil het eens hebben over hoeveelheden...
Wij spreken over getallen, waarbij wij niet eens meer een voorstelling hebben van wat die hoeveelheid eigenlijk vertegenwoordigt.
Dat komt wellicht door het feit dat afstanden steeds minder belangrijk lijken. We rijden met de auto, voor een uitstapje eventjes naar de Ardennen... Laat ons stellen dat je vertrekt uit Oostende, dan heb je zo'n 300 km af te leggen. Eventjes heen en weer voor een uitstapje naar Durbuy, daar eens goed gaan eten, wat wandelen en dan terug.

Het is niets meer.

Maar heb je al eens gedacht hoe ver dat eigenlijk wel is ? Een gewone wandelaar legt zo'n 4 km per uur af, dat betekent, als je onafgebroken zoudt doorwandelen, je 75 uur onder weg bent... enkele richting. Wedden dat je met een lekker maaltje niet meer zoudt toekomen?

Wij hebben op een of andere manier onszelf overstegen. We zijn niet meer wie of wat we zijn, we hebben een toegevoegde waarde aan ons zijn, aan ons kunnen, toegevoegd.
En ik  toon dat hier aan met een heel klein, heel simpel voorbeeldje, maar het gaat steeds verder en verder. Herinner je je nog de tijd dat je de tafels van vermenigvuldiging van buiten moest leren, dat die tafels in de klas opgedreund werden tot ze vast in je geheugen verwerkt zaten? Hoe de leraar je uren onledig hield met oefeningen in hoofdrekenen?
Toen je in het middelbaar zat, toen kwam met met de rekenliniaal, sinussen en cosinussen, algebra en allerlei andere middelen om jonge mensen mee te pesten...
Nu is dat er allemaal niet meer, of in veel mindere mate. De kinderen moeten nog wel leren redeneren, maar die stomme berekeningen worden toevertrouwd aan een stom rekenmachine. Alhoewel... Stom? Ik, die heb geworsteld en gezucht en gezwoegd in de hoop dat ik die dingen ooit wel eens zou snappen, snap nu niets van dat wondere machine. Hoe kan dat kleine bakje, met één stom zonnecelletje doen wat ik nooit heb gekund?

We hebben met dat machientje, met de computer ons kunnen ver overstegen. We kunnen nu veel meer dan we eigenlijk zelf zouden kunnen, hadden we dat machientje niet gehad.

De broer van ons moeder, die ooit mijn oom zou moeten geworden zijn, is gestorven aan "Het vuur in de buik"... Wellicht dus gewoon een appendicitis. Een heel gewone maar pijnlijke dood.
Nu is die dood bijna niet meer denkbaar. Ook in de geneeskunde verleggen we dagelijks de grenzen van ons normale kunnen, ons normale zijn.

Het is niet makkelijk om bepaalde stoffen in voldoende mate te verzamelen bij mensen, maar dat is toch geen probleem, we maken transgene dieren, die deze stoffen produceren. We creëren dus dieren die eigenlijk niet bestaan, uit bestaande dieren met een toegevoegde waarde. Ook daar overstijgen we, niet alleen ons eigen zichzelven, maar zelfs de natuur rondom ons.

En als je eens even wilt kijken, bijna al die dingen zijn van heel recente datum... Bijna al die verwezenlijkingen zijn er gekomen in zowat de laatste honderd jaar, en een heleboel zelfs in de laatste kwarteeuw. En de ontwikkeling gaat steeds sneller en sneller.

Neem nu de communicatie...
Heel vroeger moest je te voet naar de man aan wie je iets wilde meedelen, dan kwam er paard en kar, dan de brief, dan de post, dan het telegram, dan de telefoon, dan de GSM en nu de smartphone, Voipe en andere Skype 's...

We praten nu - in real time- met Jan die aan de andere kant van de wereld zit, en we zien hem zitten, vlak bij ons op ons scherm.

Ik kan het niet helpen, maar al die dingen blijven me verbazen.
Ik zit in mijn wagen in stille bewondering te luisteren naar de stem uit mijn GPS, die steeds en altijd en overal de weg kent. Geen ruzie meer met mijn vrouw omdat ze de kaart niet kan lezen, een onfeilbare dame is in mijn leven getreden. Zelfs als ik van de weg moet afwijken door weer eens wegenwerken, dan weet ze na enkele tellen een alternatieve route uit de mouw te schudden. Ik kan wel kaart lezen, maar niet zo snel als die onbekende dame in dat kleine bakje...

En dat is mijn tweede bedenking...
Stel dat wij morgen al die dingen kwijt zijn.
Stel dat morgen er geen brandstof meer is (Wagen én verwarming), dat er geen elektriciteit meer is, geen batterijtjes, niets van dat alles... Kortom we staan weer op af.
Als ik iets wil zeggen tegen mijn zus, dan moet ik daar 100 km ver voor wandelen.
Anders moet ik het maar zonder haar advies rooien.
Ik moet hout gaan sprokkelen om het eten te warmen.
En in huis twee dikke truien aan doen.
En vanaf 18.00 uur, bij het licht van een -dure- kaars nog wat napraten, en dan vlug het bed in, onder een dik pak dekens, om toch maar warm te krijgen in die kamer waar ijsbloemen op ramen prijken.

Mijn tweede bedenking is dan ook: is er nog een weg terug?
Kunnen we nog terug naar een leven zonder al die dingen?
Ik vrees van niet.

Niet alleen zouden we heel wat moeilijkheden hebben op al die kleine dagelijkse dingen, maar zelfs onze landbouw is niet meer voorzien op een bedrijvigheid zonder al die technische snufjes. Ik vermoed zelfs dat bepaalde plantensoorten niet meer kunnen groeien, bestaan zonder die dingen die wij hebben toegevoegd.

... en dan spreek ik nog niet van het stil vallen van ziekenhuizen en medische apparatuur...
Nee, we zijn onszelf overstegen.
Je kunt dat prachtig vinden (doe ik ook), maar je kunt niet ontkennen dat er grote gevaren in schuilen.

Ik denk dat we het oude alternatief niet zo maar kunnen en mogen vergeten !

tot de volgende ?