maïsmuur

Gemündener Maar (Photo credit: Wikipedia)

Voor mijn deur is het zicht op de wereld drastisch veranderd. Waar tot voor kort een grote groene muur van maïs stond, staat nu een grote gele muur van maïs...  De maïs staat er nog, maar ziet er dood en verdord uit.
Zo lang heb ik nog nooit "plezier" gehad van die verdomde maïs. Ik begin te vermoeden dat de boer in kwestie, gezien de lage prijs van de maïs en de hoge prijs van de brandstoffen, besloten heeft het maar zo te laten.
Dan zit ik hier voor eeuwig en drie dagen te kijken op die muur.
Weg mijn mooie zicht op de Vlaamse Ardennen.

Maar het is niet alleen hier dat ik nog steeds de maïs zie staan. Ofwel is het inderdaad zo dat het moeite van het oogsten niet meer loont, of ze komen nog, maar dan véél later dan anders.

Het is zeker geen mooi zicht, die okergele muur.
Nu ja, het is in ieder geval een paradijs voor de ratten... Ratten vinden maïs heerlijk, ze stoeien in de planten, rennen langs de stengel omhoog, en zitten dan te vreten van de dikke kolven.
Als ze de maïs oogsten, dan zitten honderden ratten opeens zonder eten, en zoeken ze wanhopig waar mijn kippenhok staat.

Zelfs nu al, zijn er die vluchten voor de oogst, wellicht om de beste plaatsen te hebben, en die vreten nu vergift bij hopen. Nu en dan vind je dan een dode rat... Ik hou ze bij, voor Oostende, voor het Bal du rat mort...

Wellicht heb je al gezien dat ik regelmatig deze blog opsier met een foto. Deze foto komt bijna altijd van Zemanta, een hebbedingetje dat je kunt installeren om je blog of je mails op te sieren met foto's. Dat ding is eigenlijk Engelstalig, en daar zie ik dan gekke dingen gebeuren. Als ik het woordje heel gebruik, dan krijg ik foto's van de gemeente Heel.  Waar dat dan weer ligt is voor mij een vraag, maar ik heb een vermoeden dat het wel eens in Nederland  zou kunnen zijn.

Zo zie ik regelmatig ook afbeeldingen van het woordje maar... Dat zijn dan meren in voorhistorische kraters van dode vulkanen in Duitsland.

Je kunt je daar aan ergeren, of je kunt er mee lachen. Soms heb ik lust om deze prentjes eens te benutten, en af te wachten of er reactie komt. Maar de ervaring heeft me geleerd dat de mens heel veel leest zonder te reageren op tekst, laat staan op de illustraties.

Maar (vulkaanmeer) je zou natuurlijk het ook eens kunnen bekijken als een gek woordspelletje. Dat zou heel (gemeente) leuk kunnen zijn.

Maar ik zit hier maar virtueel papier vol te kladden met onzin. Ik ga stoppen, en ga naar de rommelmarkt in Lochristi...
Tot de volgende?

Allermensen

Allerzielen-altaar Mexico (Photo credit: petertf)

Allerheiligen
Allerzielen
Allermensen
Allerwezens

Er zit een logica in dit gekke lijstje. We beginnen met kerkelijke feestdagen, waar men de heiligen verenigt en aanroept, allemaal, ook degenen die we niet kennen, dan Allerzielen ter nagedachtenis van alle doden (dat zijn er verschrikkelijk veel na al die eeuwen mensdom)... Ik vind dat je dan ook maar eens moogt denken, vandaag bijvoorbeeld, aan alle levende mensen... En morgen, morgen denken we dan aan alle levende wezens.

over die laatste feestdag wil ik het met u hebben...
Is het je ook opgevallen dat we steeds meer en meer berichten, mededelingen, faits divers, weetjes, en wat dan ook horen, over het feit dat men bij steeds meer dieren "verstand" vaststelt ?

Mij in ieder geval wel. We hebben nu een beluga die menselijke stemmen nabootst, en vandaag lees ik over een olifant die dat kunstje niet alleen ook kent, maar ook daadwerkelijk zou gebruiken, dus praat tegen jou en mij...

Filmpjes over apen die werktuigen gebruiken en vooral, die werktuigen zelf maken... Beren die, honden die...

Kortom, het lijkt er steeds meer en meer op, dat wij, de mens, helemaal niet zo uitzonderlijk zijn met het bezit van de rede... Blijkbaar is dat gemeengoed.

Wel lijkt het er (nog steeds) op dat verstand in soorten bestaat. We beginnen blijkbaar pas nu genoeg verstand te hebben, om te zien dat de dieren ook een verstand hebben, maar dan in een andere vorm, op een andere manier.

Ik vind dat tof !
Om twee redenen: het haalt ons van dat zelfgemaakte troontje, en het toont aan dat we, ondanks alles, blijkbaar nog maar op een der eerste sporten staan van de verstandsladder.

Dat we nederiger moeten zijn, moeten kijken naar wat wij de natuur noemen, om ons verstand wat uit te breiden met andere vormen van denken en doen. Zo is men heel druk bezig om bijen en mieren na te bootsen in de robotica, om beter en efficiënter te werken in opslagplaatsen, en om het probleem van de files op te lossen...

Heel wat van de menselijke uitvindingen zijn in feite nabootsingen van wat we in de natuur vonden. De natuur die blijkbaar, lang voor ons al een oplossing had en heeft. Denk bv aan de Velcro...

Maar tot op heden lijkt het er op, dat wij de eersten en enigen zijn, die ons bezighouden met filosofie. Met gewoon denken omwille van het denken, met het opstellen van levensleer, levenshoudingen, godsdiensten en dergelijke meer.  Ook onze hang aan het leven lijkt door dat denken bezoedeld. We sterven niet gewoon, nee, we binden daar een heleboel dingen aan vast, kijk maar eens naar het lijstje waar we mee begonnen zijn.

 Nu zijn er twee mogelijkheden... Of we zijn een heleboel tijd aan het verprutsen met dat oeverloos denken, of we zijn net de enigen die een stukje van de volgende stap hebben ontdekt. Ik weet het niet. Ik twijfel heel vaak over die dingen.

Ik luk er niet in, om neutraal te staan tegenover de vraag of er iets of niets is na de dood.
Om het anders te stellen, ik twijfel.
Meer zelfs, ik snap niet dat er mensen zijn, die daar niet over twijfelen. Die zeker zijn dat het wel of dat het niet bestaat.
Mensen die zeker zijn dat er geen God is, mensen die zeker zijn dat er wel een God bestaat.
Ik ben er een beetje jaloers op, maar als ik met hen spreek, dan ben ik meestal weer blij dat ik twijfel. Want het lijkt wel of zij die zeker zijn, plots veranderen in predikanten, mensen die menen dat zij hun overtuiging MOETEN overbrengen aan alle anderen. Mensen die ons zo nodig willen overtuigen van hun gelijk, en vooral van het feit dat zij de enige oplossing hebben.
En dat doet mij dan weer twijfelen.
Ik wil niet dat ik mijn waarheid ga prediken, ik wil niet dat ik mijn regels aan anderen ga opdringen. Ik wil dat iedereen gewoon vrij is in zijn denken.
Als ik geloof, dan is dat mijn zaak, als ik niet geloof dan is dat ook mijn zaak. Ik hoef dat niet op te dringen. Ik mag er over praten, maar niet in een vorm die opdringerig is, niet predikend.

Ik geloof steeds meer aan het allerwezens... een feest van alle leven.
En zo gezien hebben we een quasi eeuwig leven, als we sterven, dan voeden we de aarde en het leven er op. We worden deel van een ander leven. Stel dat op mijn as een mooie krop sla groeit, dank zij de mineralen die ik daar met mijn as lig te zijn... Een konijn eet de sla op, ik maak deel uit van het konijn. Bent U jager, dan misschien straks weer deel van u...
Deel van u...
Maar of dat iets met uw geest, uw verstand heeft te maken?
Ik weet het niet
ik ben een heerlijke twijfelaar

tot de volgende ?

Midden in de oorlog !

Promotional poster for Band of Brothers. (Photo credit: Wikipedia)

Toen we gisteren - teleurgesteld- van het piepkleine rommelmarktje in de Qubus te Oudenaarde terug kwamen, ging ik wat aan het zappen op TV...
Plots zat ik midden in de gevechten... En even later bleek ik net het einde te hebben gezien van deel 1 van "Band of Brothers"... Maar geen nood, deel twee begon net.

Ik kijk niet veel in de TV-gids, maar nu keek ik toch maar eens, en daar zag ik dat men alle tien de delen zou uitzenden, we zaten goed tot 20.00 uur 's avonds !

Ik heb het al gezegd, ik ben geen groot TV-kijker, dus was deze reeks voor mij totaal nieuw, en wat belangrijker was, ik kon ze  allemaal in één keer zien, want anders zou ik zeker, door diverse redenen, heel wat afleveringen missen. Nadien bleek dat dit eigenlijk niet erg zou zijn geweest, want iedere aflevering staat op zichzelf... Het betreft iedere keer een stukje van de wereldoorlog door de Amerikanen hier in Europa.

Kijk, ik ben niet zo'n fan van oorlogsfilms, omdat de meesten sterk geromantiseerd zijn, en helemaal niet de realiteit pogen weer te geven. Meestal heb je met die oorlogsfilms gewoon een klein stukje, een spie uit de taart, die je helemaal geen idee geeft van de gehele taart. Dit was anders. Dit was veel meer oorlog, en met een duidelijke binding naar de echte geschiedenis. Je kunt deze reeks bekijken en heel wat opsteken over de echte geschiedenis van deze oorlog. Weliswaar vanuit de Amerikaanse hoek genomen, maar toch met een duidelijke binding aan de realiteit. Je ziet dan ook regelmatig oud-strijders aan het woord, die spreken over hun ervaring, over hoe bij sommigen deze oorlog nog steeds op hun mensheid weegt.

Ik heb dus uren aan één stuk door  aan mijn scherm gekluisterd gezeten...

Oorlog...
Menselijke waanzin.
Iedere keer weer, denk ik dat ik wellicht een heel slecht soldaat zou zijn.
Ik ben geen held, ik geloof niet in oorlog, ik denk niet dat ik op onbekenden zou kunnen schieten...
Ik denk dat ik bij het vinden van zo'n uitroeiingskamp in staat zou zijn om in een dolle woede enkele duizenden Duitse burgers te doden...
Kortom, ik zou helemaal niet passen in een leger, met zijn eigen regels, zijn eigen discipline.

Iedere oorlog zal wel ergens een oorzaak hebben, maar ik vind ze niet. Gewoon, omdat ik geen enkele afdoende reden kan vinden om zo maar te gaan schieten op andere mensen.
Och, ik kan me best boos maken, en ik denk dat ik in een aanval van woede best in staat zou zijn om enkele klappen uit te delen, maar dan nog steeds op de manier zoals wij als kind deden. Niet op de bril slaan, niet op kleineren, minder weerbaren slaan, alleen vechten met gasten van je eigen kaliber, en na het gevecht is de kous af, is de ruzie voorbij, kun je weer beste maatjes zijn met elkaar.

Woede is bij mij iets wat vlug voorbij is.
Oorlog niet.
Bovendien tref je in een oorlog heel wat mensen die niet je vijand zijn. Je treft burgers, je treft kinderen, en zelfs die soldaten aan de andere kant, dat zijn mensen die je van haar noch pluim kent...

Waanzin.
En hoe meer ik lees en leer over oorlogen, hoe meer ik telkens en telkens weer zie, dat het in feite gaat over macht. Macht, Geld, Politiek... kortom de bronnen van praktisch alle kwaad.
Een of andere kluiver wil steeds meer en meer macht, werkt zich op tot hij of zij op een positie zit waar hij beslissingen kan nemen, grijpt uiteindelijk de macht over het gebied, en dat is nog niet genoeg, hij/zij wil nog meer macht en gaat andere gebieden aanvallen. Neen, niet hij of zij, maar hij laat dit doen door zijn onderdanen.
Daartoe moet hij genoeg aanhang hebben en/of krijgen, dus zoekt men redenen om het volk te overtuigen van de noodzaak op te treden tegen de anderen.
Of men pest den buur dusdanig, dat die uiteindelijk reageert, en dat noem jij dan provocatie.

Als je dus ooit een oorlog wilt beginnen, dan moet je alles uit de kast halen om je politiek op te werken, en eenmaal je op die hoge plaats zit, moet je alles uit de kast halen om de media aan je kant te krijgen, om daar je boodschap van haat aan te kunnen prijzen en te verkopen aan de gewone burgers. Ieder middel is goed. Je moet voortdurend in de belangstelling zijn en blijven, en lepeltje bij lepeltje de gedachten van de man in de straat in de richting duwen die jij wilt.
(Je kunt zelfs aandacht lokken door drastisch te vermageren of zo... Alles is goed)

Ik schreef dit laatste zinnetje, omdat ik zie hoe snel men de massa blijkbaar kan mee slepen met het gebruik van simpele slogans en zelfs door gewoon in de belangstelling te staan en te blijven staan. Hoe de mensheid daar in loopt, alhoewel ze duidelijk kan opzoeken waar die beweging, die man voor staat... maar dit heel duidelijk niet doet. Men volgt, men luistert naar simpele slogans, men volgt en men grijpt naar dezelfde makkelijke "vijand"...
De lessen uit het verleden?
Vergeten !

De mensheid is hardleers.
De mensheid is geen massa individuen, het is een massa, die als massa bespeeld kunnen worden, en je stelt tot je stomme verbazing vast dat het individuele denken verloren gaat in die zee avn gemeenschappelijke drang.
Walen bestelen ons, we worden gewalloniseerd, we hebben niets tegen vreemdelingen maar ze moeten...

Nee, ik vrees niet zozeer een nieuwe oorlog, maar ik vrees een sfeer van haat, van onverdraagzaamheid.
Ik ben een lui mens, en vriendelijkheid vergt veel minder inspanning dan haat !

Oorlog = waanzin = politiek = machtsspel (Of het nu een grote oorlog betreft, of een politieke machtsgreep over een piepklein gebied als Vlaanderen)

tot de volgende ?

één miljard

2009_11_07-Durbuy-texture (Photo credit: massonth (a bit busy))

Ik heb ergens gelezen, dat 1.000.000.000. (één miljard) seconden ongeveer 32 jaar is... Onze Koen is dus ongeveer 1 miljard seconden oud geworden.
Ik zit al boven de twee miljard.
Anny ook.

Maar dat geeft je wel een idee van hoeveel 1 miljard nu eigenlijk is. En dat doet je meteen denken aan de politici, die zo maar met (andermans) miljarden goochelen, net alsof het niets is.

Nee, ik ga niet weer politieken... Ik vind ze steeds minder en minder waard om er nog maar een woord aan vuil te maken.

Maar ik wil het eens hebben over hoeveelheden...
Wij spreken over getallen, waarbij wij niet eens meer een voorstelling hebben van wat die hoeveelheid eigenlijk vertegenwoordigt.
Dat komt wellicht door het feit dat afstanden steeds minder belangrijk lijken. We rijden met de auto, voor een uitstapje eventjes naar de Ardennen... Laat ons stellen dat je vertrekt uit Oostende, dan heb je zo'n 300 km af te leggen. Eventjes heen en weer voor een uitstapje naar Durbuy, daar eens goed gaan eten, wat wandelen en dan terug.

Het is niets meer.

Maar heb je al eens gedacht hoe ver dat eigenlijk wel is ? Een gewone wandelaar legt zo'n 4 km per uur af, dat betekent, als je onafgebroken zoudt doorwandelen, je 75 uur onder weg bent... enkele richting. Wedden dat je met een lekker maaltje niet meer zoudt toekomen?

Wij hebben op een of andere manier onszelf overstegen. We zijn niet meer wie of wat we zijn, we hebben een toegevoegde waarde aan ons zijn, aan ons kunnen, toegevoegd.
En ik  toon dat hier aan met een heel klein, heel simpel voorbeeldje, maar het gaat steeds verder en verder. Herinner je je nog de tijd dat je de tafels van vermenigvuldiging van buiten moest leren, dat die tafels in de klas opgedreund werden tot ze vast in je geheugen verwerkt zaten? Hoe de leraar je uren onledig hield met oefeningen in hoofdrekenen?
Toen je in het middelbaar zat, toen kwam met met de rekenliniaal, sinussen en cosinussen, algebra en allerlei andere middelen om jonge mensen mee te pesten...
Nu is dat er allemaal niet meer, of in veel mindere mate. De kinderen moeten nog wel leren redeneren, maar die stomme berekeningen worden toevertrouwd aan een stom rekenmachine. Alhoewel... Stom? Ik, die heb geworsteld en gezucht en gezwoegd in de hoop dat ik die dingen ooit wel eens zou snappen, snap nu niets van dat wondere machine. Hoe kan dat kleine bakje, met één stom zonnecelletje doen wat ik nooit heb gekund?

We hebben met dat machientje, met de computer ons kunnen ver overstegen. We kunnen nu veel meer dan we eigenlijk zelf zouden kunnen, hadden we dat machientje niet gehad.

De broer van ons moeder, die ooit mijn oom zou moeten geworden zijn, is gestorven aan "Het vuur in de buik"... Wellicht dus gewoon een appendicitis. Een heel gewone maar pijnlijke dood.
Nu is die dood bijna niet meer denkbaar. Ook in de geneeskunde verleggen we dagelijks de grenzen van ons normale kunnen, ons normale zijn.

Het is niet makkelijk om bepaalde stoffen in voldoende mate te verzamelen bij mensen, maar dat is toch geen probleem, we maken transgene dieren, die deze stoffen produceren. We creëren dus dieren die eigenlijk niet bestaan, uit bestaande dieren met een toegevoegde waarde. Ook daar overstijgen we, niet alleen ons eigen zichzelven, maar zelfs de natuur rondom ons.

En als je eens even wilt kijken, bijna al die dingen zijn van heel recente datum... Bijna al die verwezenlijkingen zijn er gekomen in zowat de laatste honderd jaar, en een heleboel zelfs in de laatste kwarteeuw. En de ontwikkeling gaat steeds sneller en sneller.

Neem nu de communicatie...
Heel vroeger moest je te voet naar de man aan wie je iets wilde meedelen, dan kwam er paard en kar, dan de brief, dan de post, dan het telegram, dan de telefoon, dan de GSM en nu de smartphone, Voipe en andere Skype 's...

We praten nu - in real time- met Jan die aan de andere kant van de wereld zit, en we zien hem zitten, vlak bij ons op ons scherm.

Ik kan het niet helpen, maar al die dingen blijven me verbazen.
Ik zit in mijn wagen in stille bewondering te luisteren naar de stem uit mijn GPS, die steeds en altijd en overal de weg kent. Geen ruzie meer met mijn vrouw omdat ze de kaart niet kan lezen, een onfeilbare dame is in mijn leven getreden. Zelfs als ik van de weg moet afwijken door weer eens wegenwerken, dan weet ze na enkele tellen een alternatieve route uit de mouw te schudden. Ik kan wel kaart lezen, maar niet zo snel als die onbekende dame in dat kleine bakje...

En dat is mijn tweede bedenking...
Stel dat wij morgen al die dingen kwijt zijn.
Stel dat morgen er geen brandstof meer is (Wagen én verwarming), dat er geen elektriciteit meer is, geen batterijtjes, niets van dat alles... Kortom we staan weer op af.
Als ik iets wil zeggen tegen mijn zus, dan moet ik daar 100 km ver voor wandelen.
Anders moet ik het maar zonder haar advies rooien.
Ik moet hout gaan sprokkelen om het eten te warmen.
En in huis twee dikke truien aan doen.
En vanaf 18.00 uur, bij het licht van een -dure- kaars nog wat napraten, en dan vlug het bed in, onder een dik pak dekens, om toch maar warm te krijgen in die kamer waar ijsbloemen op ramen prijken.

Mijn tweede bedenking is dan ook: is er nog een weg terug?
Kunnen we nog terug naar een leven zonder al die dingen?
Ik vrees van niet.

Niet alleen zouden we heel wat moeilijkheden hebben op al die kleine dagelijkse dingen, maar zelfs onze landbouw is niet meer voorzien op een bedrijvigheid zonder al die technische snufjes. Ik vermoed zelfs dat bepaalde plantensoorten niet meer kunnen groeien, bestaan zonder die dingen die wij hebben toegevoegd.

... en dan spreek ik nog niet van het stil vallen van ziekenhuizen en medische apparatuur...
Nee, we zijn onszelf overstegen.
Je kunt dat prachtig vinden (doe ik ook), maar je kunt niet ontkennen dat er grote gevaren in schuilen.

Ik denk dat we het oude alternatief niet zo maar kunnen en mogen vergeten !

tot de volgende ?

Het kadukke Fordje

Ford Motor Company: The First 100 Years by Robert C. Kreipke (Photo credit: IFHP97)

Ik weet niet meer op welke post ik de man zag en hoorde praten over de massale afdankingen in het bedrijf waar hij werkte... Het was geen Ford, dus wordt er niet over gepraat. Regeringsleiders komen hen niet troosten, men belooft geen reconversie-maatregelen, er is geen sprake van grote afscheidspremies of hoe je die dingen ook noemen wilt...

Heel stilletjes, heel geruisloos staan ze daar met zijn allen op straat. Geen massa's blijken van sympathie, geen bezoek van een minister, laat staan de premier...

Toch zijn die arbeiders net zo goed het slachtoffer van de werkloosheid.
En in deze streek hier, loopt het echt ook niet over van kansen op tewerkstelling.
Nu nog een nieuwe wet waardoor de werkloosheidsvergoeding sneller wordt afgebouwd, en hupla, daar sta je dan, met je kinderen die nog studeren, de afbetaling op je woning en op je auto. Auto die je niet weg kunt doen, want dat is een middel om -hopelijk- aan werk te geraken... Wat men ook vertelt van het Openbaar Vervoer, probeer er maar eens dagdagelijks mee naar je werk te gaan... Als je geen geluk hebt, moet je heel vroeg vertrekken omdat je ginder nog enkele kilometers moet stappen...
En heb je helemaal geen geluk, dan passen de uurregelingen van geen kanten.

Dus de auto moet noodgedwongen blijven... een kans op werk kun je, mag je niet laten liggen.

Je bent 50 jaar of zelfs enkele jaren ouder, en wil je nog aan werk geraken dan lijkt het noodzakelijk dat je een nieuwe opleiding volgt... En als die er is via de de VDAB, dan sta je wellicht op een wachtlijst, is het opleiding in het bedrijf zelf, dan ben je te oud om nog zo'n investering in jou te doen.

Tja, je bent niet van Ford...

Nee, ik heb helemaal niets tegen die mensen van Ford. Ik heb net zo goed medelijden met hen, ik voel met hen mee in de economische ramp die hen treft . Economische ramp, dan heb ik het over de gezins-economie... Want daar leef je als kleine man in. Die grote economie, dat is voor de arbeider een ver-weg-show, iets waarover je hoort op TV, en waar ze je bang maken voor het spook van verarming, kostenstijgingen en... werkloosheid.

Ik heb alleen iets tegen het feit dat men, bij dergelijke grote sluitingen, van alles en nog wat doet voor de slachtoffers, en dat men helemaal geen woord zegt, laat staan iets doet, voor de even vele of zelfs nog meer mensen die iedere maand getroffen worden door diezelfde werkloosheid.

Er zijn geen twee soorten slachtoffers van de werkloosheid !

... En weet je wat nog erger is ?
Na een tijdje is iedereen vergeten hoe je werkloos bent geworden, in die slechte tijd, één van de velen... En dat er helemaal geen werk was voor je... Hoe je maand na maand werkloos bleef, hoe je werkloosheidsvergoeding al heel vlug afgebouwd werd, hoe je alles op alles moest zetten om je huis toch afbetaald te krijgen, of hoe je het zelfs moest verlaten en overlaten in de handen van grijpgrage banken...
En na een tijd spreekt men dan over je, als den dienen, die al jaren op den dop zit... Zo met een ondertoon van de leegganger, de luiaard, de profiteur....
Als je niet op past, raak je helemaal in het sukkelstraatje... En nog is het niet gedaan !
Als je oud wordt heb je minder pensioen...
Je sleept de ramp mee tot aan je dood.

En dat is heus niet alleen het geval voor mensen uit enorm grote sluitingen van bedrijven, maar net zo goed uit het faillissement van een piepklein bedrijfje...

Dat is het echte spook van de werkloosheid.
Hoe langer je werkloos bent, hoe moeilijker het wordt om werk te vinden.
Dat is logisch, je kennis en vaardigheden raken steeds meer en meer achter op de moderne wijze van werken. Je kennis loopt hopeloos ten achter.
En het ergste... Het ergste is wellicht dat je jezelf steeds minder en minderwaardiger voelt worden.
Je verliest je zelfrespect, en dat straal je ook uit.
Je ziet er niet meer uit als die levenslustige mens van vroeger.

Ik voel me altijd wat boos worden, als ik mensen hoor die denigrerend spreken over de werkloze...
Ze weten niet wat het is.
Bovendien hebben wij, hier in ons Belgenland, een heel gek systeem van werkloosheid... Om ziek te zijn moet je 66% arbeidsongeschikt zijn. Als je dus maar 60 % ongeschikt bent, ben je niet ziek, maar je kunt evengoed je taak niet meer vervullen, en dus raak je op de werkloosheid. Daar loop je tussen die grote hoop mensen die werkloos en/of eigenlijk arbeidsongeschikt zijn, maar niet genoeg om ziek te zijn....

Daar vinden we in ons landje hele pakken van wat men smalend de beroepsdoppers noemt. Mensen die te ziek, te gehandicapt zijn om te werken... maar niet ziek, niet gehandicapt genoeg om in dat andere systeem van de sociale zekerheid te vallen...
...En aan de andere kant heb je dan mensen op de ziekenkas, die net die 66% wel halen, maar echt niet zieker lijken dan die werkloze, en ook die hebben dan de naam van profiteur...

Het lijkt wel of er mensen zijn die hen benijden om hun toestand !
Gek toch ?

tot de volgende ?

Het blinkende graf

Onze-Lieve-Vrouwehospitaal (former hospital/convent) and chapel in Oudenaarde. Oudenaarde, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag gaan we naar het kerkhof, naar Zingem en naar Oudenaarde...
We gaan niet alleen een bloemetje brengen, nee, we gaan ook om in Zingem het graf van Tante en nonkel wat op te poetsen en in Oudenaarde dat plaket van Koen wat te reinigen.
En we blijven dan een wijle stilstaan, en gedenken...

Op deze dagen is het druk op de kerkhoven, nog niet vol van mensen in hun zondagse pak, met bloemen in de hand, maar vooral van dames met een voorschoot om, die over de graven heen buigen met borstel, vod en zeep...

Het is grote kuis op het kerkhof... Heel het jaar zien de meeste graven geen levende ziel, en toch zijn ze na een jaar weer bestoven, groen van minieme mossen, vervuild. De ene steen is de andere niet. Als je een blinkend gepolierde grafsteen hebt, dan heb je het gemakkelijk: eventjes met water en een goede vod, en het stof van een jaar is weer weg... Heb je echter een grafsteen dat niet zo blinkend glad is, dan is het stof wel makkelijk weg te vegen, maar het groen van het mos lijkt wel in de steen gedrongen, en daar zie je mensjes ijverig schuren op de grafstenen...

Zowel Zingem als Oudenaarde zijn betrekkelijk nieuwe kerkhoven, waar niet veel van die mooie oude grafmonumenten te bewonderen vallen, maar toch zie je hier en daar wel eens iets origineels, iets wat opvalt, wat anders is... In vorm of in kleur...

Op die manier is het kerkhof soms wel bezienswaardig... Want eigenlijk is het maar een droevige plaats, waar men zijn doden naar hun eeuwige rustplaats brengt, waar ze - al naargelang de gemeente- tegenwoordig maar heel tijdelijk liggen...  Ik ken gemeenten waar men na een goede tien jaar al de plaats moet ruimen voor verse doden. (Klinkt luguber hé ?) Maar hoe gek het klinkt, bij de meesten is het grootste leed dan al wel wat weggesleten. Het verdriet zit op dat moment al ingekapseld, het is er nog wel, maar er ligt eelt op, de  wonde is een litteken geworden.

Och, ze zijn nog lang niet vergeten, en er over praten, er over denken doet nog steeds pijn, maar het weegt niet meer op het leven. In het begin dat je iemand verliest, weegt dat verlies heel de dag door op je. Je kijkt TV, je leest de krant, maar ergens zit je tijdens die werkzaamheden nog steeds ergens met de dode in je hoofd, in je hart.

Dat slijt (gelukkig maar !), zachtjes slijt dat felle verdriet tot een ding op de achtergrond. Het is niet weg, maar het overheerst niet meer.

Met andere woorden, dat graf hoeft geen monument te zijn... Een eikenhouten kruis zou al lang genoeg meegaan, om het verdriet zichtbaar te tonen... Het hoeft echt geen arduin te zijn. Het hoeft echt niet met een "eeuwige vergunning" te zijn...

Maar misschien ben ik te hard... Misschien willen sommigen dat echt wel !
Ik behoor tot die mensen, voor wie het kerkhof geen monument is, maar een begraafplaats, waar men het verleden begraaft. Op de kast staan bij ons altijd wel enkele foto's, van mensen die nog niet zolang geleden begraven werden. Die maanden dat die prentjes daar staan, kijken we daar regelmatig naar, en nu en dan parten we er zelfs over..., nemen het nog eens in handen, hoelang is het nu al weer geleden? Maar na enkele maanden verdwijnen die doodszantjes in de schuif, bij de grote hoop die ons al eerder zijn ontvallen... Familie, vrienden, goede kennissen, buren of hun dichte familie...
Daar liggen ze gewoonlijk in alle rust, tot we bij het zoeken naar iets anders, ook bij die doos komen, en dan nog eens verwijlen bij de doden...

De doden waar ik echt verdriet om heb, die zitten niet alleen in die doos, die liggen niet alleen op het kerkhof, die zitten vooral in mijn hoofd, in mijn hart. Dat kerkhof, dat is maar een soort openbaar gedenken. Het echte gedenken, dat gebeurt bij mij, binnen in me.

Als we ook naar Zingem gaan, naar tante en nonkel, dat komt vooral omdat er anders geen kat meer naartoe gaat... Uit het oog, uit het hart.
Daar zijn geen kinderen en geen broers en zusters meer over.
Daar is alleen dat graf, met een eeuwige vergunning (In Zingem duurt de eeuwigheid maar 50 jaar of zoiets).
Ieder jaar weer kijk ik dan ook naar die graven waar niets staat, waar niemand de moeite neemt om het nog eens wat op te kuisen, waar geen bloem, geen gedachte laat staan een gebed gebeurt... En dan probeer ik al die vergetenen ook even te gedenken... Het is niet goed dat er mensen zijn die zo maar verdwijnen, alsof ze er nooit geweest zijn.

En toch hebben ook zij ooit wel eens een steen in de rivier geworpen, waardoor de loop van de rivier nooit meer hetzelfde is geweest...

Wij zijn niet alleen de vrucht van onze ouders, van dat knusse gezin... Wij zijn kind van een hele wereld, gevormd, gekneed door een oneindige massa...

Zonder die man die er zo'n honderduizend jaar geleden in slaagde dat paard te doden, waardoor zijn gezin kon overleven... waren wij er ook niet !

Wij hebben de geest, de ervaring, het epos, de ontwikkeling van een heel mensdom in ons.
Laten we dus ook al die naamlozen niet vergeten.
De grootste uitvinding, die nog steeds bepalend is voor zo wat alles in deze ontwikkelde wereld, dat is het wiel... We kennen die uitvinder niet.

Ga jij ook op hem of haar denken dit jaar, op dat grote dodenveld vol bloemen?

tot de volgende ?

draagbaar versus haalbaar

State President Paul Kruger of the South African Republic at his fourth inaguration in 1898 (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen gelezen: Er zouden volgens de Duitse pers weer drastische inleveringen moeten komen in Griekenland...

Ergens doet mij dat denken aan Paul Kruger, de Zuidafrikaanse vrijheidsstrijder (Transvaal), Hij zei, tijdens een meeting te Potchefstroom tot de reeds opgezweepte massa:
" Burgers, verstaat gij den brief van het Engelsche Gouvernement? Ik zal u duidelijk maken wat ik geloof dat de bedoeling van deze zelfregering is: steek uw hoofd eerst  in den strop, opdat ik u kan ophangen, dan kunt gij met uwe beenen zoo vrij schoppen als gij wilt. Dit is de vrijheid en het zelfbestuur. "

Ik ben akkoord dat Griekenland noodzakelijkerwijs iets moet doen aan zijn schuldenlast. Ik kan aannemen dat men dan op een gegeven moment ook van de burgers (zij zijn het land !) moet bespaard worden, ja misschien zelfs iets moet ingeleverd worden. Maar het moet draagbaar blijven.

Met draagbaar blijven, bedoel ik gewoon dat het leven van de Griek een leven moet blijven, geen hel. Het mag niet leiden tot armoede en ellende. Het mag niet leiden tot minder gezondheidszorg, het mag niet leiden tot een pensioen dat niet meer leefbaar is, het mag niet leiden tot huis-loosheid omdat de huur of de afbetaling echt niet meer kan..

Het inkomen moet zelfs zo hoog blijven dat er nog een aanvaardbare binnenlandse markt kan blijven bestaan. Met andere woorden, als er dan al afgeroomd moet worden, dan mag het alleen de room zijn, en niet de ganse ketel melk. Het mag zo zijn dat luxe niet echt nodig is, en dat dit stuk moet ingeleverd worden, maar dat mag op zijn beurt ook geen aanleiding geven tot mindere geschooldheid van de jeugd die moet opgroeien in deze moeilijke tijd.

Dit is maar een heel summiere lijst van bedenkingen... Maar ik ben er van overtuigd, dat al wat verder gaat dan het afromen van de room, de luxe, een stap te ver gaat. Wees gerust, zelfs het inleveren van wat je luxe noemt of zou kunnen noemen, is reeds zwaar genoeg om dragen voor de meerderheid van de burgers van het land.

En het is helemaal niet makkelijk om de grens te bepalen van wat luxe is... In ons landje zul je wellicht geen mens vinden die TV als een luxe beschouwt, terwijl voor een bewoner van de Hoorn van Afrika, drie maaltijden per dag al een toppunt van luxe zou heten...

En het is nu eenmaal heel moeilijk en heel hard in te leveren. Eens je gewoon bent op een bepaalde manier te leven, dan is een stap terug, terug naar de situatie van vroeger, heel, heel lastig te aanvaarden. het lijkt niet denkbaar nog te leven op de manier waarop je twintig, dertig jaar geleden leefde. En nochtans, twintig, dertig  jaar geleden had je wellicht niet het gevoel dat je arm was, of echt iets tekort kwam.

Het is zelfs bijna onmogelijk nog te zeggen wat het verschil was met toen. Alles is zo geleidelijk geëvolueerd, dat je onmogelijk je vinger op de kalender kunt prikken en zeggen: Kijk daar, dan op dat moment is mijn leven veranderd, verbeterd... Het is ook niet plots gekomen, het is heel stilletjes veranderd, lepeltje per lepeltje. Maar zelfs het afnemen van de inhoud van één lepeltje, zal men onmiddellijk voelen als een verarming, een onrecht, een verdwijnen van een verworven recht.

Ik heb begrip voor de woede van de modale Griek. Ik denk dat ik ook zou betogen, schreeuwen van onmacht...

Ik denk dat we de woorden van Kruger moeten in ons hoofd houden, dat we moeten blijven zorgen dat het draagbaar en haalbaar blijft, dat is al moeilijk genoeg !
Er is nog een argument voor het behoud van het haalbare, draagbare ! Je mag de eigen markt ook niet uitschakelen als segment van de globale markt ! Je kunt heel simplistisch stellen dat je door gratis arbeid een goede positie op de markt kunt veroveren, maar als je arbeiders dan niet meer kunnen werken van de honger, dan ben je zo die situatie weer kwijt ! Je moet ook produceren voor de eigen markt, en dus moeten je eigen mensen ook de middelen hebben om die binnenlandse producten aan te kopen. Als ik zie dat de Grieken hun nood steeds meer gaan oplossen door middel van onderlinge ruilhandel (ik geef je wat van mijn sla, bak jij voor mij een brood in de plaats), dan heb ik schrik dat je ergens de grens van het marktsysteem hebt overschreden. Nog verdere inleveringen zouden alleen kunnen leiden tot een ramp, een wegvallen uit het systeem... dus ook uit Europa. Uit het systeem van de Euro. Als je leeft bij gratie van ruilhandel heb je immers geen Euro's van doen... !


tot de volgende ?