Wiezewiezewiesbombom

Dorpskom, Wieze (Photo credit: Erf-goed.be)

Vanmorgen vroeg gebruik gemaakt van onze democratische vrijheid om verplicht te gaan stemmen... Contradictie ? Niet in België...

Het ging heel vlot, en in vijf minuten tijd waren wij al weer buiten. Vandaar naar Wieze, naar de oktoberhallen, naar de rommelmarkt.
Dat is altijd een grote markt, waar we 's middags even gaan zitten aan een tafeltje, wat drinken bestellen en een belegd broodje... Ondertussen de pijnlijke rug weer wat laten op zijn plooi komen, en dan verder de markt aflopen, en luisteren naar de mensen, en soms eens een babbel doen met een kramer die we kennen...

Er werd vooral gebabbeld over de verkiezingen, en veelal hoe de computers het lieten afweten, en hoe ze daar al heel vroeg stonden aan te schuiven en daar meer dan een uur moesten wachten omdat die computer het niet deed... en hoe er sommigen zelfs naar huis waren gestuurd, met een "Kom binnen een uurke nog eens kijken" en hoe ze ze het moe waren, en dat er toch niets zou veranderen, dat het allemaal zakkenvullers waren...
Ik heb geen mens horen praten op een positieve manier over die verkiezingen in ons Absurdistan...  Misschien waren dat zij die zwegen... ?

En zeggen dat onze voorouders en zelfs onze ouders nog betoogd hebben, en gevochten hebben, om stemrecht te krijgen voor iedereen... Zouden zij beseft hebben dat dit zou evolueren tot particratie? En helemaal niet tot wat zij er van wilden bekomen?

Buiten is het mooi weer... De zon schijnt op de weg naar het stemlokaal... En de mensen ginnegappen over de politiek en de politici...

Er was veel volk op de rommelmarkt, al van heel vroeg. Waarschijnlijk allemaal mensen die van het kiesbureau kwamen, en het de moeite niet meer vonden om eerst nog naar huis te gaan.

Er waren ook weer hele meutes gehandicapte honden.
Heb je dat ook al vastgesteld, dat er tegenwoordig zo veel honden zijn die gehandicapt zijn?
Ik zie steeds meer honden die vervoerd worden in een soort buggy, of die heel de dag op de arm gedragen worden. Wellicht allemaal pootloze exemplaren? Of verlamd ?

Laat die beestjes toch eens rondlopen ! Ik heb altijd medelijden met de hond die niet mag lopen, niet mag snuffelen... Honden zijn geen knuffelbeertjes, het zijn levende wezens, die dolgraag rondlopen en overal gaan aan snuffelen.

Denkt dat baasje echt dat het diertje gelukkig is in die buggy?
Ik zag er zelfs eentje die op zijn rug lag, als een mensenkind, met een mutsje op het kopje, en het lijfje onder een dekentje. Binnen, in een warme zaal.
djudedju

Het is zondag. Onze Bart is weer terug thuis van India. Wellicht moet hij dit jaar er nog eens heen. "Pa, er is daar zoveel werk te doen" Ik kan het geloven, als ik zijn foto's bekijk... India is een van de Bric-landen, een van de landen die economisch heel sterk aan het groeien zijn, en ons wellicht binnen afzienbare tijd zullen overvleugelen... Nu lijkt het dat die afzienbare tijd vooral afzien is. Voor de armen onder de Indiërs.

Ik denk dat ik nog heel wat zal horen over "hoe het ginder is..."

tot de volgende ?

Zwateldag

Strijpen - Zottegem - Belgium - Sint-Andreasschool (Photo credit: Wikipedia) Daar begint ongeveer de kleine omleiding van dik 8 kilometer om naar de academie te gaan... Leuk)

Ik heb vandaag drie groepen politici en politici in spe en would-be politici in de weer gezien... In kleurige regenfrakjes (Blauw, rood en oranje om de partijen niet te noemen) zag ik ze van deur tot deur trekken, als bedelaars, bedelend voor je stem, je sympathie, je goedgelovigheid (vooral dat laatste)...

Wat ze allemaal zwatelden weet ik niet... Maar dat is een familieziekte. Gisteren, terwijl ik in Zottegem zat te keramieken, was de Oudenaardse burgervader (nu nog...) aan de deur. in zijn hand had hij een kaartje met zijn eigen zichzelf op geconterfeit, en onder zijn arm een hoop ander drukwerk. Toen Anny de deur open deed, en hem zag gloriën, moet hij haar onwil van het gezicht af gelezen hebben, en met een asjeblieft gaf hij het kaartje, zonder een woordje bij, en de kleurige folder bleef bij de hoop onder zijn arm zitten...

Wij kunnen dat niet weg steken, wij zijn niet geboren als diplomaten, wij hebben niet alleen het hart op de tong, maar het staat ook op ons gezicht geschilderd... Onze burgemeester is geen slechte mens, maar het is een politieker, dus is het ook geen goede. Punt. Andere lijn.

Het regent dat het giet, een prachtweer om politici door te jagen.

Ik heb vrienden die heel erg begaan zijn met politiek, die zelfs aan politiek doen... Ik lig daar niet van wakker, het blijven vrienden, maar ze weten dat ze hier niet moeten beginnen te politiekeren...  Dan word ik dwars, en bits.
Dan komt al mijn weerzin voor dat systeem van particratie weer boven borrelen en overlopen.

Tot mijn spijt staat de partij die nooit een zetel haalt dit keer niet op de lijst... Dus zal ik consequent mijn stembrief ongeldig maken, dat is de enige manier waarbij ik weet dat hij voor niemand is. Ik vraag me telkens weer af, of je met de computer ook ongeldig kunt stemmen. Als dat niet kan, dan is dat een aantasting van mijn democratische vrijheid ! Dan ga ik zeker dwars liggen en een systeem zoeken om toch ongeldig te kunnen stemmen, ook al zou ik dat publiekelijk moeten doen.  Ik heb met dat publiekelijke geen moeilijkheden.

Ik spreek nooit als eerste over de politiek... Maar als de anderen er over beginnen, dan geef ik ook mijn mening. Voortgaande op wat de mensen vertellen, mocht de stemming niet verplicht zijn, ik vermoed dat er geen 10 % van de mensen gaat kiezen.

Ben ik dan geen democraat ? Ja, juist daarom verzet ik me tegen het huidige systeem ! Nu stem je niet voor een of enkele kandidaten, je stemt voor een partij, hoe je het ook doet. Het is de partij die dicteert, en de partij dat zijn hooguit enkele mensen, de werkelijke tirannen in ons zogezegd democratisch bestuur. Voor mij zouden er, als men dan echt alleen een systeem van kiezen wil hebben, geen partijen mogen bestaan ! Men zou maar één lijst mogen hebben, en de mensen die daar op staan zouden verantwoording moeten afleggen over de beloften die ze deden voor de verkiezing !  Kunnen ze niet aantonen dat ze hun beloften hebben gehouden of minstens hebben (bewijzen !!!) gepoogd te verwezenlijken, dan moeten ze alle verdiensten die rechtstreeks of onrechtstreeks met dat politiek ambt samenhangen, moeten terugbetalen aan de gemeenschap.

Echte democratie is pas als iedereen echt kan mee stemmen. Als iedereen zijn zienswijze kan uitdrukken en gewicht heeft op de definitieve uitwerking. Dus, voor ieder punt een volksraadpleging.  Dat is pas de ultieme democratie, maar dan nog alleen op voorwaarde dat er geen oen is die de teksten dusdanig op stelt dat hij wel moet zijn zin krijgen. Dus in feite moet je ook de vraagstelling democratisch opstellen.

Morgen ga ik dus, tegen mijn gedacht naar het kiesbureel, om mijn kiesbrief te bekladden...
Tegen mijn zin, want ik droom van democratie
maar zolang dat er niet is
hoef ik ook niet in te stemmen met schijnvertoningen


djudedju

tot de volgende ?

De wereld is (nog niet) om zeep...

Gelezen in "De laatste met het Nieuws": robotbij ontwikkeld voor het bestuiven van de bloemen"

Een robotbij !
Nu de honingbijen massaal aan het uitsterven zijn, en men de wereld bang maakt dat wij afhangen van de bestuiving der planten, komt nu de moderne redding: de robotbij
djudedju

Gaat dat ding dan ook robotbijenhoning maken? Met een heerlijk smaakje van smeerolie? En zal de ding ook kunnen steken? ("Opstand der robotbijen", een nog te schrijven boek)... Of zal het alleen dienen om bloemen te bestuiven?

Straks moet de boer een aankoop doen van 1.000.000 robotbijen om zijn velden te bevruchten... Plus een heel dure verzekering tegen gebeurlijke ongevallen. Want ik zie het zo al gebeuren... Nu en dan krijg je een bij of een dikke vlieg of hommel tegen de vooruit van je wagen. Een lelijke plek, twee of drie keer sproeien en de ruitenwisser laten gaan, en hup, alles is weer net... Maar krijg maar eens zo'n robot in je voorruit ! Als het ding er niet dwars door heen vliegt, dan kan ik je nu al zeggen dat smeerolie heel moeilijk weggaat met water en ruitenwisser. Straks moeten we  heel sterke detergenten in ons sproeibakje gieten... Slecht voor het milieu ! Och ja, dat milieu is al om zeep, dus komt het niet op dat beetje zeep aan...

Ach, ik ben weer bezig... Ik kan het nu eenmaal niet laten !
En straks zijn er weer mensen die alleen dat verhaaltje, die fantasie hebben gelezen of hebben onthouden, en niet er uit puren wat ik er heb willen instoppen.... Ik wil het vandaag niet echt hebben over die robotbij, die is er jammer genoeg echt... en wordt gebouwd uit hoge nood bij het echte uitsterven van de echte bijen...

En daar wil ik het echt over hebben ! Over het uitsterven van bijen en een heleboel andere dieren en diertjes en planten en plantjes... Wellicht ook van bacteriën en ander klein grut, die allemaal een rol spelen in dat grote geheel wat "LEVEN" heet...

Als kind ging ik met mijn vriend Odiel en zijn zusters mee aardappelen rooien. Dat was niet met die enorme machines die je over het veld ziet rijden, maar het paard trok een heel simpel tuig voort over het veld, waardoor de aardappelen bloot op de grond kwamen te liggen. Wij kropen op onze knieën daar achter, een mand mee trekkend, en aardappelen rapend. Was de mand vol, dan gingen we die in een zak gieten, was de zak vol, dan werd die op de kar gestapeld...
Wij amuseerden ons kostelijk, en als we op de veld leeuwerikenjongen vonden, dan stopten we die in een kooitje. Die leeuweriken werden dan gevoederd, en naderhand werden de mannetjes in een leeuwerikenkooi gestopt om te zingen. Nu moet je dat niet meer doen. We zijn als mens een stuk verder ontwikkeld, we hebben meer eerbied voor de dieren, maar de grote reden is dat je geen of amper nog een leeuwerik ziet, laat staan vinden op het veld. En met die grote moderne machines worden de aanwezige jongen wellicht mee omhoog gedraaid in dat mechanische sorteercentrum... en uitgespuwd met de keien en de aarde...

En dan heb ik heimwee.
Naar de tijd van de leeuwerik.
Naar de tijd dat die kleine vogeltjes zo hoog in 't geluchte gingen hangen dat je ze nog amper kon zien, en daar luid, voor heel de wereld, kwinkeleerden dat  het een lieve lust was. Nu moet je al heel veel geluk hebben om een leeuwerik te horen. Niet alleen zijn er nog heel weinig over, de mensenwereld is zo lawaaierig geworden dat die beestjes er haast niet meer boven uit kunnen zingen...

En het is heus niet alleen de leeuwerik die ik mis, waar is de geelgors, het kwikstaartje (wij noemden dat paardewachtertjes omdat ze achter de ploeg aan hipten om wormpjes en maden op te pikken --- maar ook die maden en wormen leven nog amper in het doodgespoten veld !)...

Het zijn heus niet die vogeltjes alleen die ik mis... Ik zie geen glimwormen meer, ik zie bepaalde bloemen niet meer, ik zie wel een hemel vol condensstrepen, ik ruik de natuur nog amper, ik ruik veel meer het verkeer en de fabriek... En dan woon ik nog op den buiten... Als ik de stad in ga, dan stel ik vast dat het er gewoonweg stinkt. Wie er woont ruikt dat wellicht niet meer, hij is het gewoon, kent niets anders...

Een Schelde vol dode vissen, en gekrakeel tussen gewesten wie de schuld heeft aan deze moord.

Dat maakt me allemaal bang.
Ik wil ook voor mijn kleinkinderen en hopelijk mijn achterkleinkinderen een wereld waarin de leeuwerik opnieuw zingt, de geelgors zijn gouden kleed toont, een kwikstaart vrolijk op het veld wormpjes zoekt...
Een wereld die niet stinkt
een wereld waar je nog stilte kunt vinden
een wereld barstend van leven
een wereld zonder oorlog
zonder gevecht over grondstoffen
een wereld vol vrede
zonder honger
zonder dorst
een wereld met levende oceanen en massa's bossen en wouden
een wereld...

om in te leven...

tot de volgende ?

Amstrong en doping

MADRID, SPAIN - FEBRUARY 07: Spanish cyclist Alberto Contador speaks during a press conference a day after the court of arbitration for sport handed him a two-year ban and stripped him of his 2010 Tour de France title following a positive test for clenbuterol on February 7, 2012 in Madrid, Spain. (Image credit: Getty Images via @daylife)

Het dossier Amstrong brengt nog maar eens de doping in beeld...
Ik heb hier al menig keer betoogd dat heel wat dingen die wij sport plegen te noemen, al lang niet meer thuishoort onder wat sport in feite zou moeten zijn.

Iemand die "sport" doet als beroep, die beoefent geen sport maar een beroep. Veel meer is daar eigenlijk niet over te zeggen. Ik wil alleen nog wijzen op de tijd dat "beroepssporters" eertijds zelfs niet mochten deelnemen aan de Olympische spelen, omdat hun beroep en het idee sport niet samen kunnen onder één noemer.

Ik heb er niets tegen dat er mensen zijn die als beroep voetballer zijn, of wielrenner, of golfspeler, of tennisser of wat dan ook, maar dat ze nu eindelijk eens ophouden dat als sport te betitelen.

Dat men in die beroepen dan de lat steeds hoger en hoger gaat leggen, dat is een van de uitwassen van het beroeps zijn, men moet immers er voor zorgen dat er publiek komt, liefst veel publiek, zo dat publiciteit en investering in de beroepsmens ook renderen. Men kan mij niet wijsmaken dat een mens, zonder medische begeleiding (waartoe doping volgens mij behoort) een Tour de France kan uitrijden aan een koerstempo. Het zou al heel zwaar zijn om gewoon de Tour uit te rijden in dat beperkt aantal dagen, zelfs zonder dat je ook maar één trap moet koersen,moet kijken naar je "klassement".

Vertellen dat heel die meute renners daar loepzuiver rond koerst, daar geloof ik geen jota van.

Dat er van die mensen te veel gevraagd wordt, om op een normale manier te fungeren, dat lijkt me duidelijk, en dat zal ook wel duidelijk zijn voor iedereen die daar eens over nadenkt. Ik geloof zelfs niet dat het trainingsschema dat die mensen wordt opgelegd van aard zijn om gezond te zijn... En is die gezondheid nu niet net een van de doelen van sport ?

Met andere woorden, het is de sensatiezucht, het geldgewin die en de beroepssporter én de supporter aan lokt tot deze aanslag op de gezondheid van de mens.

Iemand die gewoon gaat joggen - ik zou hier liever sjokken schrijven- , zonder naar anderen te kijken, gewoon omdat hij het graag doet, omdat hij iets aan zijn fysieke conditie wil doen, die doet aan sport. Degene die als jogger gaat meedoen aan loopwedstrijden (ook al gaan die door onder de noemer jogging), die verliest een stuk van wat sport zou moeten zijn. Als hij of zij zich daarbij pijn doet, in de zin dat het eigenlijk niet goed is voor zijn of haar lichaam, die doet niet meer aan sport, maar aan roofbouw.

Het enige positieve van de beroepssport is, dat zij door die publiciteit, ook een deel gewone mensjes in - gezonde- beweging krijgen.
Voor de rest ?
Van mij mogen al die zaken morgen verdwijnen...
Ik zou er niets door missen, en wellicht zouden heel wat meer mensen gezonder leven dan ze nu als "sporter" doen.

Tot de volgende ?

Het bad

Nederlands: Licensieinfo: Foto zelf gemaakt, Naamsvermelding verplicht. Naamsvermelding als u het wilt kopieren: Calvintijd als naamsvermelding. Beschrijving: Grasparkiet Sweety met zijn speeltjes en kooi. (Photo credit: Wikipedia)

Je herinnert je wel dat ik je vertelde van het overlijden van mijn papegaai? En hoe ik zijn heel ruime kooi dan heb verhuurd aan mijn roodrugparkiet, die heel tevreden was met de zee van ruimte?

In zijn oude kooi had deze parkiet een bad, een ding die je aan de open deur van de kooi bevestigde, en waar de parkiet regelmatig een bad in nam, tot grote vreugde van Anny, die dan de ramen mocht poetsen.

In zijn nieuwe kooi was het niet mogelijk dat bad aan de deur te hangen, dus hadden we het dan maar op de grond gezet. Maar voor een vogel is het nemen van een bad blijkbaar een verheven iets, en zo laag bij de gronds kon hij zich niet met goed fatsoen wassen. Al wat wij deden was nu en dan het water verversen, en zien hoe meneer zich hoogstens verwaardigde om even van het badwater te drinken.

Toen heb ik dat bad maar uit de kooi genomen, en gekeken of ik geen middel zag om het bad aan de binnenkant van de kooi op te hangen. Natuurlijk waren er alleen bevestigingshaken om dat klerebad aan de buitenkant te hangen, dus moest ik met een boormachine en al mijn technisch vernuft (oeioei) iets in elkaar flansen om dat bad toch te kunnen ophangen voor meneer de parkiet...

Dat lukte (mij niet onderschatten hé), en alras hing het bad daar ter beschikking van de weledele heer parkiet... Die het ding wantrouwend bekeek, en zich de eerste vijf dagen op een veilige afstand van dat bad bewoog. Nadien beschouwde hij dat weer als een extra drinkbak...

Tot gisteren. Gisteren had hij plots een verlicht moment, en herkende hij de mogelijkheid om zich te wassen. Het was een geplens van je welste !

Voor me zit nu een blinkende gele parkiet, met een bloedrode rug naar me te kijken.
Het beest was warempel vuil. Want het ziet er nu heel wat mooier en netter uit.

Nu ja, mooi en net... Het is ruitijd, en in plaats van een mooie staart staan daar nu amper twee grote veren, en enkele die al aan het terug groeien zijn. We gaan de kooi heel voorzichtig moeten reinigen, want anders zal heel het huis vol liggen met vele gele en enkele rode veertjes.
Ondertussen zit de kanarie luid te zingen en meneer de parkiet zit te knagen aan een stuk "zeeschuim", borstbeen van een inktvis, goed voor zijn kalkhuishouding...

Van zodra je tegen hem babbelt, komt hij aan de de draad zitten, zo dicht mogelijk bij je, zijn kopje scheef, en nu en dan dansend heen en weer trippelend op zijn stok. Als ik mijn vinger in de kooi steek, wil hij wel bij me komen, maar heeft net niet genoeg moed om het ook werkelijk te doen. Hij trippelt dan een stukje naderbij, en als hij er bijna is, weer achteruit. Gek beest.

Hij is ook schrikachtig. Als iemand aan het raam voorbijkomt, dan fladdert hij van schrik heel zijn kooi rond. Meestal is het "gevaar" al lang weer verdwenen vooraleer we kunnen zien waar hij van geschrokken was, maar je ziet dan zijn hartje bonken en hij ademt dan heel snel. Schrikbeest !

Als ik naar mijn kanarie en mijn parkiet kijk, dan vraag ik mij dikwijls af, wat geluk, wat vrijheid is... Beide beestjes zitten heel content in een kooi, hoe dan ook, een soort gevang. Ze hebben alles wat hun hartje verlangen kan, buiten de vrijheid. Eten, drinken, bad en ze zitten warm...
En ze zijn duidelijk content, en kwinkeleren heel de dag, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ze hebben als partner alleen de mensen die hen verzorgen.

Het zijn schoolvoorbeelden van hoe je kunt gelukkig zijn in wat toch een abnormale situatie mag heten. Blijkbaar verstaat een dier, veel beter dan een mens, dat geluk een aanvaarden is van de situatie, en er het beste van maken. Vogels in een kooi, die goed verzorgt worden, leven ontzettend lang in verhouding tot hun wilde soortgenoten. Een vink in de natuur houdt het maximum 4 à 5 jaar uit, het merendeel haalt amper 3 jaar. Een vink in een kooi gaat makkelijk tien jaar en langer.

Het leven van een vogel in het wild, in "vrijheid" is zwaar en vol gevaren. Het leven van een kooivogel is veilig en gemakkelijk.

Het leven van een mens in een complexe maatschappij is als het leven van een kooivogel. We leven er langer, en we kunnen er perfect gelukkig zijn, ook al zijn we omgeven door tralies van reglementen en wetten.

Jammer dat "uitbraakpogingen" leiden tot steeds meer tralies, meer reglementen, meer wetten, meer beperkingen, meer beteugelingen... Soms krijg ik het gevoel dat men reeds tralies aan het plaatsen is, binnen in de kooi die ons gegund was.
En straks hebben we de vrijheid om te kiezen voor nieuwe traliebouwers...
djudedju

tot de volgende ?

Verjaardagen

Google Appliance as shown at RSA Expo 2008 in San Francisco. It was only a computer case with no parts inside.-Daniel A (Photo credit: Wikipedia)

De streepjescode is 60 jaar jong, en Google Nieuws net 10 jaar...
Ik moet zeggen van die streepjescode schrik ik even... Ik dacht niet dat dit al zo oud was. Maar wellicht is de invoering van het systeem in onze contreien wel iets later gekomen. Of was het er wel, maar werd het nog niet gebruikt.

Maar iedere keer weer schrik ik een beetje van die verjaardagen... zeker de verjaardagen die rechtstreeks te linken zijn aan de computer... en het internet. En daar schrik ik dan van hoe jong dat allemaal nog is, en hoe snel dat allemaal de wereld heeft veroverd.

Ik herinner me nog als gisteren de dag dat ik persoonlijk met de computer in contact kwam... Ik zat in het redactiecomité van het ledenblad voor de arbeiders uit de Houtnijverheid en de bouwsector. Er zou een nieuwe uitgave komen van de nieuwe arbeidsovereenkomst, en ik pleitte er voor om dat nu eindelijk eens te maken in mensentaal, en niet zo maar de wettekst publiceren... Het blad moest bruikbaar zijn door de leden, en iets wat ze niet begrijpen omdat het in dat wettelijke jargon geschreven is, dat is iets wat ze niet kunnen gebruiken. Ik vond steun bij heel wat van de andere leden van het comité, en men zou dus voor de eerste keer de conventie van de bouwnijverheid "vertalen" in gewone mensentaal.

Mijn werkgever nam wel een beetje "wraak", en ik kreeg het grootste pakket om om te zetten in gewone taal, namelijk gans het pakket dat ging over het Fonds voor Bestaanszekerheid... Ik zei dat ik dat gewoon zou uitschrijven, en dat zei dat dan maar moesten uit typen, maar ze zegden " Neenee, je zult dat meteen op de computer doen!" "Maar ik heb geen computer" "We geven er eentje mee met je!" "Maar ik kan daar niet op werken, ik heb dat nog nooit gedaan! " "Kom, we gaan het even tonen..." En men wees me hoe ik het ding moest aan en uit doen, hoe ik naar een bestand moest gaan, en hoe ik regelmatig moest opslaan wat ik geschreven had...
De computer werd in mijn auto gezet, en ik terug van uit Brussel naar Oudenaarde...

Daar zette ik alle onderdelen op mijn bureel, en begon te zoeken waar wat in paste... Ze hadden me gezegd dat ik niet kon missen, dat iedere kabel anders was, en elk maar in één opening paste, maar ik had er toch wel wat zoekwerk aan, want die openingen zaten soms op plaatsen waar ik nooit een opening zou stoppen...

Ik heb die eerste week wellicht 100 keer en meer naar Brussel getelefoneerd, in paniek omdat er weer een keer iets niet ging...

Nu kan ik mijn computer niet meer missen. Ik ben er eigenlijk een beetje verslaafd aan. Ik heb met die computer heel de wereld in huis, alle wijsheid en alle domheden in een pakket.

Het is mijn deur op de wereld, een wereld die eigenlijk, zonder de computer, voor mij afgesloten zou zijn... Door mijn ziekte ben ik minder mobiel geworden dan vroeger, en mijn computer is nu een uitweg en een mogelijkheid om met heel veel vrienden in contact te zijn en te blijven...

Zo zeer als ik die mannen met hun computer vervloekt heb indertijd, zo dankbaar ben ik hen nu, dat ik dat medium heb leren kennen en leren gebruiken. Bijna alles wat ik er kan mee doen heb ik zelf geleerd.  Ik kreeg nooit veel les, en de lessen die ik kreeg gingen over Microsoft Excel en dergelijke, en dat zijn dingen die ik nu nooit gebruik... Ik zou het wellicht ook niet meer kunnen, want ik werk nu met Linux, waar wel een soortgelijk iets is, maar waar ik nog nooit naar heb gekeken...

Maar al die dingen zijn eigenlijk nog allemaal nieuw als we het van het standpunt "Geschiedenis" bekijken... En het wonder is dat het allemaal zo vlug is gegaan... Zo wat iedereen heeft nu een computer of laptop of tablet of smartphone, waarmee hij heel de wereld aan zijn of haar voeten heeft.

De vorige "grote" stappen van de mensheid, die zijn veel trager in gang gekomen. Denk aan radio, denk aan TV... Hoe lang heeft het niet geduurd voor zo wat iedereen een TV had ? Nu lijkt dat allemaal veel en veel sneller te gaan.

En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de computer zelf voor die versnelling zorgt.
Ik denk dat de computer voer geeft aan die versnelling, net door het ter beschikking stellen van "alle" wetenschap, "alle" kennis... Wie nu een idee heeft, heeft het veel gemakkelijker om dit uit te werken, omdat net die kennis voorradig is, als gebruiksmateriaal.

Wie zou er twintig jaar terug ooit hebben gedacht dat er een 3D-printer zou gemaakt worden? Nu is die er al een tijdje, en lees je dat gewone mensen een werkende revolver hebben gemaakt door middel van die 3D-printer... Wapenwet ? pffffffffffffffffff..... Patenten ? pffffffffff....

Met andere woorden we kennen de ene "revolutie" na de andere, steeds sneller en sneller gaan we over tot een steeds nieuwere en steeds modernere wereld....

... en dan gaat mijn zoon voor het werk naar Indië... Stuurt ons foto's door via Facebook, en worden we dank zij de moderne technologie onmiddellijk geconfronteerd met de schrijnende armoede en het feit dat hele stukken van de wereld nog niet eens de mogelijkheid hebben om kennis te maken met die computer, kennis te maken met die bron van alle kennis...
Zien we dat er op deze steeds kleiner wordende wereld nog steeds twee werelden bestaan.
Voelen wij ons wat beschaamd over onze weelde, onze welvaart


tot de volgende ?

Goud in de mond

English: Painting by Emile Claus – "First Communion" (Photo credit: Wikipedia)

The Old Gardener, 1885 (Photo credit: Wikipedia)

Toen ik vanmorgen opstond, was het nog pikdonker. Ik heb nog wat tijd doorgebracht op het toilet, met een boek over de apartheid in Zuid Afrika (Geschiedenis is één van mijn interesses), en toen ik dan eindelijk nog een poging deed om het rolluik definitief omhoog te doen, zag ik de mooiste zonsopgang die ik ooit zag... (Nu ja, ik zag al zoveel zonsopgangen... maar dit was echt een heel mooie)

Ik zag zwart, ik zag helblauw, zachtblauw, esmeraldgroen, oranje, rood, geel, wit, grijs en dat allemaal in schitterende schakeringen. Ik dacht nog een moment: laat ik een foto nemen... Maar een foto kan dit nooit weergeven.

Niets kan die schittering, die kleurnuances evenaren die de natuur ons biedt.

Morgenstond geeft warempel goud in de mond.  Ik weet wel, ik moet eigenlijk schrijven heeft goud in de mond, maar ik prefereer geeft. Nah.
Ik heb staan kijken, wel 10 minuten lang, en zag het beeld veranderen tot het gewoon een mooie zonsopgang was, eentje zoals je er nu en dan wel een ziet. De pracht, het goud, was verdwenen.

Het schitterende was al na enkele seconden aan het vervagen. Ik heb Anny doen opstaan en doen kijken, doen genieten... Maar ze zei dat ze nog wel zonsopgangen heeft gezien, en kroop weer in bed.
djudedju

Zo zie je maar... Er zijn soorten van gewaarwording over één en hetzelfde fenomeen.
Mensen verschillen. (Gelukkig maar)
En misschien zag jij die zonsopgang ook, en misschien heb je er niet eens ook maar een tel aandacht voor gehad. Of misschien was je wel aan het vloeken omdat de zon in je ogen scheen, en het verkeer hinderde...

Ik, ik proef het goud nog steeds in mijn mond.

Maar zo is het toch ? Laat ons samen een wandeling maken door Middelheim en de beeldhouwwerken bewonderen... En misschien wordt jij wel verliefd op een beeld die ik afschuwelijk vind. Laat ons een museum binnenstappen en de schilderijen gaan bewonderen... Misschien sta jij verwonderd naar mij te kijken omdat ik zo onder de indruk ben van dat werk van Emile Claus, waar jij helemaal niets aan vindt...

Dan noem ik je een cultuurbarbaar en jij vind mij démodé, niet meer mee met de tijd.
Of misschien vind jij Emile Claus al veel te modern, en vind je die oude meesters veel mooier.

Gelukkig maar...

Stel je voor dat we allemaal krek hetzelfde dachten, hetzelfde voelden... Niet alleen zouden we een verschrikkelijk vervelende wereld hebben, maar we zouden met zijn allen verliefd zijn op dezelfde vrouw, en zij maar op één man, de man waar alle vrouwen op verliefd waren.
We reden allemaal in de zelfde auto, in de zelfde kleur, en zaten allemaal op dezelfde stoelen en vrijden in hetzelfde bed...

Stel je dan voor dat er ergens een abnormale liep, een gek, een die niet aan de norm voldeed... Een die zich kleedde in kleren die hij zelf ontwierp, reed in een auto die hij zelf opbouwde, zat op een stoel... We zouden hem wellicht interneren, als zijnde sociaal onaangepast.

Herken je niets?
Wat ik hier schets, dat bestaat in werkelijkheid !
Wat ik hier - te dik - in de verf zet, dat is de wereld waarin mensen moeten leven in een dictatuur.
In een dictatuur mag je niet meer denken wat je wil denken, mag je niet mooi vinden wat je eigenlijk best wel mooi vindt, mag je niet wat de anderen niet willen dat je doet.

Als je het zo bekijkt, is kunst eigenlijk de expressie van de vrijheid.

En toch... Toch kan ik me niet ontdoen dat we nu in een tijd leven, waarin de vrijheid zo dik in de verf wordt gezet, dat ze neigt naar wetteloosheid, naar redeloosheid.
Je kunt geen groep mensen bijeen zetten, bijeen laten leven, zonder dat je leefregels opstelt, regels om deze maatschappij voor allen leefbaar te houden.

Wat is dan vrijheid ? Wat is dan dictatuur ?

... ik weet het niet...
Ik denk dat het beide vooral zaken zijn van een subtiel evenwicht tussen beide, en een individueel aanvaarden ven het geheel.
Maar wandelen op het slappe koord is een kunst.
Ik wou dat politici wat vaker oefenden op evenwicht.

tot de volgende ?

(Twee foto's van schilderijen van Emile Claus. Ik heb ze uitgekozen omdat hier heel duidelijk is dat Claus een van de hele groten was in de uitbeelding van Het Licht... Je kunt het licht als he ware vastnemen op zijn doeken...)