Dan maar de boom omhakken ?

A mural by the Bogside Artists at Free Derry Corner, depicting Bernadette Devlin during the riot (Photo credit: Wikipedia)

Wij, westerlingen, bekijken met verbazing de gewelddadige beroering rond de stupide Amerikaanse film over Mohammed... We zijn verbaasd en verontwaardigd als er ook hier, in ONS Hoboken een betoging komt tegen die film...
We horen weer stemmen tegen de Moslim, onbegrip tegenover het fanatisme van deze godsdienst... Maar eigenlijk is er niets nieuws onder de zon. We kennen nog steeds ook dergelijke fanatieke Christenen, en als we rekening houden met het feit dat de Islam 632 jaar jonger is dan de Christelijke, en in onze eigen geschiedenis zo dikke zeshonderd jaar achteruit kijken, dan zien we in de vijftiende, zestiende en nog enkele eeuwen daarachter, ook in de Christelijke wereld datzelfde fanatisme.
We leven nu in een andere wereld... Och ja, heb je de wereld van de Moslim als eens bekeken, je weet wel, bijna allemaal landen die wij koloniseerden of bezet hebben, en waar wij onze beschaving hebben proberen op te dringen, maar niet helemaal om er zo lang mogelijk baas te kunnen spelen, en in veel van die landen, ook onze godsdienst op te dringen... Die wereld heeft geen begrip voor ons Westerlingen, wij zijn de bezetters, die nog maar pas weggewerkt zijn. En de mensen die nu hier inwijkeling zijn, zijn gevlucht uit de armoede die wij mede hebben gezaaid...

Maar dat allemaal niet mee gerekend, moeten wij zo erg panikeren over dat fanatisme? De meesten in onze wereld zijn al lang niet meer zo fanatiek, en ook in hun midden, zijn die fanatici een minderheid. Het zijn ook meest jongeren, en leg eens uw hand op uw hoofd, en kijk eens naar uw jeugd, en uw fanatisme toen. Wij waren ook makkelijk mee te sleuren in een veel te fel flamingantisme, en andere gevoelens die toen "in" waren.

Moeten wij dan onze eigen jeugd veroordelen? Zowel ons eigen verleden als het heden van de jonge mensen nu ? Bah neen, ondanks ons fanatisme en onze ideeën vol scherpe kanten en hoeken, zijn we allemaal uitgegroeid tot bezadigde mensen, met veel meer gezond verstand en evenwicht dan je mocht verwachten van die rebels jeugd...

Als ik nu die zaken zie op TV, dan schud ik mijn hoofd, en denk, dat zal ook wel voorbijgaan. Het slechte is dat er nu (vroeger waren die er ook, maar minder gewelddadig) volwassenen zijn, die misbruik maken van dat jonge vuur. En dat die volwassenen nu extreem gewelddadig zijn. Maar we moeten ook echt niet zo ver achteruit gaan in onze eigen geschiedenis om dergelijke uitwassen te zien. Ik denk aan Nazisme, maar ook aan Ierland en het fanatisme van katholieken en protestanten...

Toen ik jong was, dweepte ik met een Bernadette Devlin, en het onderdrukte Ierland... Nu jaag ik me daar allemaal niet meer in op, en schud mijn hoofd (doe ik veel)...

Mijn raad?
Als je rechtdoor wilt stappen, en er staat een boom in je weg...
Dan is het veel makkelijker om langs de boom te gaan in plaats van het obstakel om te hakken.
Of: Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind...

Maak je dus niet dik... Kalmte alleen kan je redden !

tot de volgende ?

Bermvervuiling

Location of Horebeke in East Flanders (Photo credit: Wikipedia)

Erger jij je ook zo erg aan al die borden die je willen doen stemmen voor Pol of voor Anneke ?
Geef toe, ons landschap wordt er echt niet mooier door ! Ik heb een gloeiende hekel aan al die vervuiling. Een blikje inde berm, daar kun je nog overheen kijken, maar al die borden zijn zo groot mogelijk om toch maar op te vallen.
Gelukkig zijn er her en der nog wat creatievelingen op de baan, die de foto's wat bijwerken, waardoor er plots dames met snorretjes verschijnen en mannen met heerlijke lippen om te zoenen.
 In Horebeke komen er slechts twee partijen op, de lijst van de donkerblauwe burgemeester en een NVA-lijst. Daar staan maar heel kleine gemeentelijke borden, want er moeten maar twee partijen er op plakken... De werkelijkheid is anders ! De gemeente heeft vergeten dat er ook nog verkiezingen zijn voor de provincie, dus zie je nu borden staan met foto's van andere partijen, waar men die van Horebeke zou verwachten... Er volgt nu wellicht een plakwedstrijd? Of zoals in de oude tijd, toen men nog overal plakte waar maar te plakken was... En nachtelijke plakploegen rondliepen om de verkiezingsfoto's van "de vijand" te overplakken. Er werd soms heel fel gevochten, met bloedlippen en blauwe ogen tot gevolg. Dat was de tijd dat de mensen nog vertrouwen hadden in de politici... Nu heeft alleen het trouwe lid van de partij nog enig vertrouwen, maar de liefde gaat niet zo ver dat ze ook nog zouden gaan plakken. De plakkers van dienst heden ten dage, dat zijn mensen die verplicht zijn dat te doen, of omdat ze iets nodig hebben van een politicus, of omdat ze iets gekregen hebben, of omdat ze werken bij de politicus.

Vroeger keken we op als we een huis zagen met borden voor twee verschillende partijen, maar nu heb ik er al veel gezien. Mensen die duidelijk op twee paarden wedden.

Eén ding verheugt mij !
Tegenwoordig zie je veel meer dan anders overvriendelijke mensen! Ze komen iedereen een handje schudden, vriendelijk en heel joviaal, doppen je een folder in je handen en vragen hen niet te vergeten... Mogen ze op rekenen... Ik vergeet nooit op hen te denken. Ik hou me iedere keer onledig met het opsieren van het folderke in casu. Bij mij krijgt iedere dame een nette snor en/of baard, vervorm ik neus en lippen, vervorm wenkbrauwen en zelfs soms de coiffure, en bij mannen doe ik hetzelfde. Ik amuseer me rot met deze kunstwerken.

Ik doe het beter dan wat je op de affiches langs de weg ziet, maar ja, ik heb ook meer tijd, loop geen risico een PV te krijgen voor het bevuilen van de straat (Wat doen die borden dan?)... Ik kan er rustig mijn werk van maken. Ik probeer het telkens zo te doen, dat het eigenlijk niet opvalt als "getekend", maar eigenlijk gewoon een foto lijkt waar niets aan hapert. Ik moet eerlijk zijn: dat lukt niet zo best met kleurenfoto's...

Maar al die dingen, dat moet toch stukken van mensen kosten?
Als dat ten laste is van de kandidaat zelf, dan is dat voor de niet-verkozenen (de dikke meerderheid) een flinke aderlating !

Enfin, ik trek het mij niet aan, ze doen maar. Ik vind het maar niks, maar zij zijn duidelijk overtuigd van hun eigen waarde. Ik denk dat ik het heel moeilijk zou vinden om van mijn eigen zichzelven zo lovend te spreken als die mensen allemaal doen. Ik kreeg nog geen een folder waar op staat dat de man/vrouw in casu verklaart dat hij menselijk is. Nee, het zijn allemaal engelen, heiligen, martelaars voor de goede zaak... en ze kronen zichzelf tot de mens waar ik voor zou moeten stemmen, wil ik geen groot onrecht begaan...

Weet je wat?
Dit jaar ga ik ze allemaal content stellen, ik ga alle bolletjes rood kleuren, zo hebben ze van mij allemaal niets, en ik ga er nog een tekeningetje bij zetten, om zeker te zijn dat ze allemaal gelukkig zijn...

djudedju

"Maar zie ne keer ! De Jan ! Hoe lang is dat al geleden dat ik u gezien heb !" "Zes jaar meneer de burgemeester, zes jaar..."

djudedju

tot de volgende ?

Grote werkzaamheden

Voor onze huizen (Van mijn buur en van mij) staat momenteel een grote hoogtewerker. Het ding kan 32 meter hoog, en dan nog negen meter ver reiken. Het lijkt nog nagelnieuw... "Neenee," zegt de arbeider die beneden alles stuk voor stuk moet aanhaken om op het dak te installeren als werkstelling, "neenee, we hebben hem al een week of vier..."

Mijn buur en ik hadden de laatste maanden regelmatig stukjes en stukken cement naar beneden zien en horen komen. Bij nazicht bleek dat te komen van de vorstpannen. We hebben dan maar eens samen gezeten, en beslist dat we dat samen in één keer zouden laten herstellen. Het is immers ook één dak. En nu zijn ze dus bezig.

Ik ben al twee keer naar buiten geweest om te kijken, maar het is veel te koud om er lang te staan. Ik weet niet hoeveel graden er nog resten van de zomerwarmte, maar het lijkt wel of het vandaag plots herfst is geworden, een koude wind die dwars door je heen blaast. En we zijn het nog niet gewoon. Gisteren zaten we nog in de hobby te werken met het raam wijd open, omdat het zo warm was, en vandaag rammel ik bijna uit mijn vest van de kou. Vest ? Ik heb zelfs mijn wintervest aangedaan, maar het bleef koud !

De weerman geeft wel weer verbetering aan, maar dat helpt ons vandaag niet.

Nu en dan horen we een zwaar gebrom van boven ons hoofd door het hele huis zoemen, dan zijn ze wellicht bezig met een of ander onderdeel van de stelling vast te zetten. Lap, 't is weer van dat. 't Is telkens maar een korte tijd, en dan nu en dan het geluid van schuiven en slepen. Blijkbaar gaan ze een stelling maken op het dak van beide huizen in één keer. Ik heb verwonderd de zaak zitten bekijken. Nog maar bijna twee decennia ben ik uit dat wereldje verdwenen, en de werkwijze is al weer helemaal veranderd.

Wat wel hetzelfde is gebleven, is de vastheid van voet van die mensen. Ze lopen over dat schuine dak zoals wij over de begane vloer lopen. Bij ons kunnen ze wel niet diep vallen... Het grootste deel van het dak eindigt op een plat dak, en aan de twee uiteinden is er stukje dat doorloopt, maar waar het hoogstens drie meter van de begane grond reikt. Nu ja, je moet van niet hoog vallen om je behoorlijk zeer te doen. Ik denk aan Livin zaliger, die een garage aan het metsen was, en viel van een muurtje van anderhalve meter... Hij kwam kwalijk neer op een hoop stenen en lag maanden in het ziekenhuis...

Niet aan denken. Laat alles maar goed aflopen, zonder glijden en zonder vallen. Ik moet niet gaan zeggen dat hij zich moet vast gorden, het is de baas zelf die op het dak staat... De man met het kleine hondje. Ik kwam hem enkele maanden geleden tegen op een rommelmarkt... De man had zijn hondje bij... Een klein kalf. Een jonge Sint-bernardshond, van zo wat drie maand oud, met poten dikker dan mijn arm. Hij vertelde me dat hij nu al zo hoog komt - hij wijst zowat ter hoogte van zijn heup... Ik zou het hondenvoer niet willen kopen voor dat beest ! Nu ja, elk zijn meug... Maar voor mij is een  Sint-bernardshond een maat te groot. Bovendien moet je beloop hebben voor zo'n beest. En mijn tuin is maar een tuintje...

Er wandelen ladders voorbij, met een man onder, en mijn parkiet fladdert verschrikt in zijn kooi rond. Dat is hij niet gewoon.

Ik ben al een paar keer buiten gaan zien naar de werkzaamheden, maar alles zit nog in de fase van de voorbereiding. Bij mijn gebuur zijn ze nu grote platen aan het leggen op zijn veranda... Kwestie dat er geen steen naar beneden valt en dwars door de veranda heen zou gaan. Buur heeft geluk dat de steen die een paar weken terug naar beneden kwam, op mijn terras en niet op zijn veranda terecht kwam...

Kortom, de werken zijn nodig !

Ik ga stoppen en wat gaan kijken, we zien dat niet iedere dag...
tot de volgende?

Koetong met maderasaus

Church of the Assumption of Mary in Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia) Op de voorgrond zie het standbeeld van Hoorn (Egmont en Hoorn)

Dinsdag laatst mochten wij de beentjes onder tafel steken op de jaarlijkse feestmaaltijd van de kaarters van Okra Mater... Op het menu tomatensoep, witloof in een sneetje gerookte zalm in een jasje van bladerdeeg, koetong met maderasaus en kroketjes, een stuk taart na...

Een echt heerlijk ouderwets Vlaams feestmenu, zo klassiek als maar zijn kan... en alles overgoten met lekkere Okra-wijn...

Wat moet een mens meer hebben? Wel, dat was er ook bij !!! Een gebabbel en gekeuvel en gelach ten allen kante. Ondanks het feit dat het feest op het laatste nippertje moest verhuizen van de Kantschool naar de Drie Sleutels (Zie een der vorige schrijfsels van uwen nederige dienaar), was de stemming opperbest... En weet je wat er gebeurt als het eten voorbij is? Allee, het zijn kaarters ! Kaarten natuurlijk.
Maar voor één keer niet serieus, de wijn en de gezelligheid maakte dat we meer zaten te lachen dan te kaarten. Er werd publiek "gezeurd", en niemand maakte zich boos, het was allemaal een bron van gelach, niet alleen door de kaarters, maar ook door hen die er zaten op te kijken. Ik heb mee gezeurd...

en lawaai gemaakt als ik een ander zag foefelen... En gelachen dat ik bijna de kaarten niet meer zag.

De afspraken voor het Sinterklaasfeest zijn ook al weer gemaakt, hier in Mater voor de Okra, en in Zottegem voor de Academie, want ik moet zien dat de Sint niet op het eigenste moment in Mater èn in Zottegem moet optreden hé...Kortom, het was een goed feest !

Maar vooral het menu deed me dromen... Waarschijnlijk is er in Vlaanderen geen feestmenu zo vaak opgediend als koetong in Maderasaus met kroketjes... Dat was HET feestmenu bij uitstek voor de modale Vlaming van toen. Misschien ook voor de modale Waal, maar in die tijd kende ik geen Walen van dichtbij. Maar ik weet wel dat dit voor ons de obligate feestmaaltijd was, en waar het in mijn thuis stilaan werd vervangen door andere feestmenu's, bleef het blijkbaar nog jaren doorgaan in mijn schoonthuis. Als we daar naar toe gingen dan was het of koetong, of kalkoenrollade... Onze kinderen zaten al voor we vertrokken naar ginder te zagen over het feit dat ze weer koetong of kalkoen zouden moeten eten...

Met andere woorden, koetong was geen feestmenu meer..., maar een gewoon menu geworden. Het ging zo ver, dat onze kinderen dit helemaal niet meer associeerden met feest. Het gevolg is, dat het voor mij nu al heel lang gelden was dat ik koetong in maderasaus had gegeten. Varkenstongetjes met een heerlijke bruine jagerssaus met massa's champignons, dat eten we nog wel eens, maar een koetong is véél te groot voor ons twee, en als de kinderen komen moeten we dat ook al niet maken, want dan vragen ze of we gaan vervallen in de "ziekte" van "moetje" zaliger...  Wellicht was het daardoor dat het nu zo lekker smaakte ? Het was al zo lang geleden...

Ook de omvang van de maaltijd was "ouderwets"... Vroeger waren de maaltijden veel copieuzer dan nu... En bij Okra was het weer zoals in de tijd van toen, waar je de mannen ostentatief hun bovenste broekknoop zag losmaken... Ik vond het heerlijk, en zeker gepast voor Okra, waar de meeste mensen nog het feestmaal uit hun jeugd herinnerden, en even gretig als toen uitgebreid tafelden.

Ach, kijk, ik word oud... Zelfs bij het eten dwaal ik terug naar de tijd van toen. Herinner ik me mijn Plechtige Communie, waar heel de familie bij elkaar zat in de "voorplaats" en "salon", aan een lange tafel, en hoe voor de eerste keer een vreemde regeerde in moeders keuken, een zekere Julma, iets wat ons luidkeels deed zingen ven " Heb je ons Zulma niet gezien?" Gek, dat is ook een naam die ik al jaren niet meer tegenkom.
Op dat feest werden moppen getapt, waarvan ik als kind de helft niet snapte. Wij waren toen nog niet zo "vlug" als de jeugd van nu. Voor ons was alles wat sex benaderde taboe, en "aangebrande" moppen werden nooit in ons bijzijn verteld. Als je nu luistert naar de moppen die een kind van twaalf vertelt, dan worden wij rood in hun plaats.
Wij werden te dom gehouden en nu weten ze te veel, veel te vroeg...

Misschien zijn het al die dingen samen die een mens nostalgisch maken.
We hebben een heel leven vol gestapeld met herinneringen netjes in de ladekasten van onze hersenen gestopt, en bij alles wat er gebeurt, schuift er een of meer laden open, en zie je het verleden terug.
Heel nuttig, want je hebt ervaring zat... Heel ambetant, want je ziet de kinderen en kleinkinderen dan denken: "Opa is blijven hangen in te sixties..."

Maar weet je, ik vind dat niet eens erg...Voor mij zijn al die zaken uit het verleden mijn privé-bibliotheek... en lezen, dat is nog steeds mijn hobby numero Uno !

tot de volgende ?

alternatief ?

English: Leonardo da Vinci in Amboise Русский: Леонардо да Винчи в Амбуазе (Photo credit: Wikipedia)

Ik lees zo net dat in Spanje, de scholen Ubuntu zullen hebben op hun kwampjoeter...
Ik weet niet of ik daar nu gelukkig of ongelukkig om moet zijn... Aan de ene kant gelukkig omdat men door te kiezen voor een gratis systeem, duidelijk ook aan besparingen doet, anderzijds een beetje teleurgesteld omdat men de keuze maar maakt als het alternatief niet meer betaalbaar is voor de staatskas. Precies alsof het de tweede keus is...

Ubuntu is geen tweede keus, het is een andere keus, en bovendien gratis. Punt.

Ik heb trouwens nieuws heet van de naald ! Binnen kort kun je Ubuntu ook installeren op je smartphone, tablet en dergelijke...

En heb je de nieuwe NEX al eens bekeken ? Een smartphone die je kunt inpinnen in je andere toestellen, dus aan je tablet, laptop en/of je PC... en die daardoor niet alleen de allures krijgt van een volwaardige computer, maar het ook is. En niet te vergeten, via een verbinding "in the Clouds" zijn alle toestellen op elkaar afgestemd ! Je moet maar eens Google - n... Je staat verbluft te kijken naar de oceaan van nieuwe mogelijkheden die er komen in de smartphone !

Ach, ik sta iedere dag weer versteld van de enorm snelle ontwikkelingen die we kennen op dit gebied ! Ik schreef nog maar onlangs dat we nog maar een dertig jaar echt bezig zijn op dit gebied. Natuurlijk waren er voorheen ook al wat zaken, maar het systeem Internet, is er minder dan 30 jaar (Apranet niet meegerekend, dat was er ook niet voor de grote massa).

Ik heb naast Facebook ook Google+ op mijn computer geïnstalleerd, en daar ben ik lid van een "kring" die zich bezig houdt met Linux... Dat is uiteraard maar een klein hoekje van het Internet, maar als je daar de ontwikkelingen volgt, dan is het al niet bij te houden. Als je ook eens gaat kijken op de nieuwe hardware, dan gaat het daar even snel.

Ik vraag me af of er mensen zijn die het nog allemaal kunnen volgen.

...Wellicht dank zij hun computer ?

En dan zijn we eigenlijk al weer aan de "uitbreiding van het menselijke kunnen". Mensen die echt hun PC beheersen, en er 100 % mee kunnen werken, die zijn eigenlijk allemaal straffer dan Leonardo Da Vinci... Ook al hebben ze niet zijn ingenieuze kijk op de zaken, ze hebben veel meer knowhow ter beschikking.
Dit doet mij weer eens en nog met meer en meer aandrang, pleiten voor het stimuleren van de creativiteit !

We hebben steeds meer mogelijkheden, en het verschil tussen het hebben van kennis en het doen van nieuwe vindingen, ligt in het feit dat we een creatieve kijk op de zaken moeten hebben. Het is niet meer zo zeer de zaak de mogelijkheden te hebben dan wel het idee te hebben.

Ik heb de indruk dat ons onderwijs meer en meer op drie peilers zou moeten gebaseerd worden:
1) leren hoe je de kennis kunt bijeen garen, en dat gebruiken
2) leren je lichaam te verzorgen via hygiëne EN sport
3) leren creatief te denken, creatief om te gaan met de beschikbare kennis

In dit lijstje kun je rustig zeggen dat 3 hoger is dan twee, en twee hoger dan één. Het voornaamste lijkt me steeds meer het creatieve denken.
Nu is het zo dat het creatieve onderaan staat, waar het in feite dus bovenaan zou moeten staan. Kennis is bereikbaar voor iedereen, het is het gebruiken die belangrijk is, en dan vooral het gebruiken in creatieve oplossingen.

Ik gebruik bewust het woord creatief in zowel het artistieke als het gebruik van dingen. Volgens mij zijn dit evenwaardige zaken, maar ik weet dat de meerderheid dat niet zal aanvaarden. En toch beweer ik dat het even belangrijk is, net omdat het de geest doet werken op een creatieve manier ! En net het creatieve is wat de mens vooruit jaagt op het pad van de ontwikkeling.
Je kunt stellen dat een schilderij niet echt een toonbeeld is van een voortschrijdende ontwikkeling, en je hebt daar gelijk in, maar ik praat over de manier om creatief te denken.
Natuurlijk is het denken over een nieuwe vorm van voortbeweging niet identiek aan het ontwerpen van een nieuw beeldhouwwerk, maar beiden zetten delen van de hersenen aan het werk op een andere, een verfrissende en vooral nieuwe manier van denken.

Ik ben geen professor, dus weet ik niet precies hoe je dat tijdens de opvoeding en tijdens de leertijd kunt bijbrengen, maar er moet een (of meerdere) manier(en) zijn om het creatief zijn aan te leren, te bevorderen.

Misschien kun jij de eerste stap zetten?

tot de volgende ?

Levend? erfgoed

Vlaanderse koekoek (Photo credit: Tom & Katrien)

Ik ben bezig het prachtige kijk- en leesboek te lezen van de Stichting Levend Erfgoed... Gewoonweg prachtig.
Ik heb de Stichting nu ook op mijn facebook gezet.
Kortom, ik vind Levend Erfgoed heel belangrijk.

Ik heb veel interesse voor Erfgoed in het algemeen, maar ik heb de indruk dat we meer zorg dragen voor een oud gebouw, dan voor het bewaren van een oud koeienras.

Nochtans zijn ze beiden de vrucht van de inzet van onze voorouders.
En wellicht kun je vol bewondering staan kijken naar het prachtige Stadhuis van Oudenaarde, en geen oog hebben voor een Mechelse Scheper...
Nochtans is er aan beide heel veel werk, inzicht en doelgerichtheid voorafgegaan.
En het kweken van een mooi kippenras die beantwoordt aan het doel, namelijk veel eieren en lekkere bouten, zal wellicht ook een werk van eeuwen zijn geweest.

Om eerlijk te zijn, die kip zal op zich belangrijker zijn geweest dan dat stadhuis. Want eten is nog steeds levensbehoefte nummer één.

Ik wil maar zeggen, het zou verschrikkelijk jammer zijn, mocht men het stadhuis laten vervallen, maar even jammer mocht men die oude dierenrassen laten teloor gaan.

Hele generaties zijn bezig geweest om het ideale schaap, de ideale melkgeit te kweken.

Ik heb de tijd nog net meegemaakt, dat vele werkmensen de melkkoe van de werkmens langs de straatkant "staakten". dat wil zeggen, ze klopten een ijzer in de grond, met daaraan een ketting, waaraan de melkgeit vast zat. Heel het gezin dronk van de melk van de geit, en het eten kwam in feite van de gemeenschap. Want een eigen weide had de kleine man niet, dus liet hij zijn geit grazen langs de boord van de straat.

Er waren overal te lande geitenverenigingen, die tot doel hadden de kwaliteit van de melkgeit te verbeteren. Ieder jaar waren er wedstrijden en men kocht er veelal gezamenlijk een goede bok aan, of legde samen om een bok te kunnen gebruiken.

Het beetje land dat de werkmens ter beschikking had, diende voor het bekomen van voedsel voor het gezin. In die tijd veelal het grote gezin. We staan altijd een beetje verbaasd, bij die grote gezinnen, en denken dat dit vooral te wijten was aan het feit dat er nog geen pil was, maar de werkelijkheid is anders !

Die grote gezinnen zie je overal waar armoede is. Je vindt het een beetje gek, omdat mensen die niet veel hebben dan nog zo'n grote bende eters moeten onderhouden, maar de reden is anders. In landen met veel armoede is de kindersterfte gewoonlijk ook veel hoger dan hier. Dat betekent dat het hebben van veel kinderen een verzekering is dat er minstens een deel overblijven die volwassen worden. En meer nog: in die arme landen is er geen of nauwelijks sprake van sociale voorzieningen. Dat betekent dat er geen pensioen bestaat, en de enige garantie op een oude dag, is het hebben van kinderen die voor je kunnen zorgen.

In die sfeer moet je dus ook het kweken van heel wat oude dierenrassen bekijken. Heel wat van de oude kippenrassen zijn dieren die graag slapen hoog in een boom, die niet of moeilijk te houden zijn in de omheining van een kippenperk... De reden is simpel, men kweekte kippen die zoveel mogelijk zelf hun voedsel wisten bijeen te scharrelen. En het vergde heel wat fokkerskunst om daar uit de beste leggers te selecteren, zodat men veel eieren had van een kip die niet veel voedsel nodig had.

Als we nu de bewaarde rassen bekijken, dan zien we dat die zelfredzaamheid van de kip er langzaam uit gaat. Gewoon omdat de kippenrennen nu veel degelijker gemaakt zijn en de kip minder kan ontsnappen, maar ook omdat ze voldoende voeding krijgen om niet meer te moeten scharrelen. Trouwens dat scharrelen is in onze dichtbevolkte woongebieden niet meer te doen. De buur die zijn tuintje ziet omgewoeld worden door de kippen van Jan, zal niet gelukkig zijn...

Dus, zelfs al bewaren we nu met zorg die oude rassen, ze gaan toch gedeeltelijk verloren, gewoon door de andere wereld waarin ze nu leven. We bewaren wel het uiterlijk en de genen, maar het zou wellicht weer een hele tijd kosten om die zelfredzaamheid er terug in te kweken.

Die zelfredzaamheid van toen was er wellicht mede de oorzaak van, dat hele gebieden tot een uniform ras kwamen. kippen die vrij of grotendeels vrij rondlopen, worden niet alleen door de eigen haan, maar wellicht ook door de haan van de buren gedekt... en je krijgt een steeds uniformer dier. Iedereen fokte op dezelfde kwaliteiten, en de genen bleven gezond.

Eigenlijk is het met het levend erfgoed een beetje zoals met het gewone erfgoed... We bewaren het zorgvuldig... Maar het is niet echt meer dienstig voor de functie waarvoor het ooit gecreëerd werd. Dat mooie stadhuis is niet aangepast aan de vereisten van de tijd, die kip wordt niet meer gehouden voor zijn uitzonderlijke kwaliteiten, maar voor zijn model en zijn kleuren... Veel verschil is er dus niet tussen dat stadhuis en het Brakelse Hoen !

Het lof

emblem of the Papacy: Triple tiara and keys Français : emblème pontifical Italiano: emblema del Papato Português: Emblema papal. (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren schreef ik over de Chiro... en daaraan terugdenkend, denk ik op de binding die er toen was met het geloof, met de kerk...
Ik weet niet meer precies wanneer het afgeschaft werd, maar jaren lang gingen wij om drie uur, met gans onze groep van de Chiro, St Katharina Conterdam, naar het lof...
Als je nu aan jongeren zoudt vragen wat het lof is, dan weten de meesten dat niet eens meer. Eén psalm herinner ik me nog: Tantum Ergo ... Toentertijd was alles nog in het Latijn. Buiten de Chiro zaten er maar een paar oude besjes in de kerk, mensjes die door de rest van de bevolking kwezels werden genoemd.

Het lof duurde niet lang, zo'n twintig minuutjes hooguit.
Een eredienst om God te loven...

Ik hoorde ons moeder nog spreken over het Angelus, en soms zei ze bij het horen van het klokgeluid, na een blik op haar uurwerk: 't Angelus... Maar dat was alles wat er van dat gebed nog restte... Dit was blijkbaar al voor het lof verdwenen uit de volksdevotie.

Het lof is nog verdwenen, terwijl ik in de Chiro was. Ik herinner mij echt niet meer wanneer dat geweest is, en ik weet niet of het lof niet meer gehouden werd, of dat wij als jeugdbeweging niet meer er aan deelnamen.

Maar de binding met de kerk die was er en die bleef er heel mijn jeugd lang. In onze parochiekerk was er vroeger een "stoeltjeszetster", een oude dame die tijdens de misviering rondkwam bij de gelovigen om het stoeltjesgeld op te halen. Het rondgaan met de schaal werd gewoonlijk door een van de leden van de kerkfabriek gedaan. Die man begon dan zijn rondgang met het in de schaal leggen van een briefje van honderd frank...

Toen de stoeltjeszetster overleden was, vroeg onze proost, de onderpastoor van de parochie, of wij met de Chiro die taak niet wilden op ons nemen. Wij kregen daarvoor een percentje of twee van het opgehaalde, en dat was welgekomen voor een jeugdbeweging. Dus spraken wij af met de leiding om elk één mis van het weekend op ons te nemen, en het stoelgeld te gaan innen. Sindsdien weet ik dat enkelen van de leden van de kerkfabriek hun honderd frank weer uit de schaal raapten toen ze hem binnen brachten in de sacristie...

Wij moesten al die frankjes tellen, en inschrijven in een register. Kort voor we op kamp gingen, kregn we dan onze percentjes op het geld. Dat was in die tijd nog een behoorlijk bedrag, want toen gingen er nog veel mensen ter kerke... Nu is dat heel anders.

Ik denk niet dat die sterke binding tussen Chiro en kerk nog bestaat, of in ieder geval zal het veel minder hecht zijn. Alles lijkt wel meer en meer geseculariseerd. En als ik terugblik, dan lijkt alles wel heel sterk gedwongen in een kerkelijk keurslijf.

In de school begon en eindigde de dag met een gebed, was er heel veel aandacht voor het "vak" godsdienst, moesten wij de vragen uit de Mechelse Catechismus van buiten leren, en zonder fout kunnen opdreunen. Ik denk dat ik er nog steeds enkele zo uit het hoofd kan opzeggen: "Waar is God?" In de hemel, op de aarde en op alle plaatsen"... Er waren in dat boekwerk twee soorten vragen, de soort in grote letters en soort in kleine letters. Die in kleine letters moesten we pas leren in het zesde studiejaar, in voorbereiding op onze Plechtige Communie en Vormsel...

Mijn kleinkinderen hadden geen catechismus, en wat ze kregen als Godsdienst leek helemaal niet meer op wat wij leerden...
Midden in mijn puberteit kwam het Concilie... Heel de kerk leek op zijn kop gezet. En heel wat pastoors (en gelovigen!) hadden moeite met de vele snelle wijzigingen in de eredienst en in de leer... Ik herinner me dat ik op een kamp door de proost van dienst gevraagd werd om koster te zijn, het altaar klaar te zetten, de kelk en ciborie klaar te zetten en dergelijke meer. Ik was zo fier als een gieter. Terug thuis van kamp, vertelden wij dat aan onze proost, de onderpastoor, en die zei dat ik doodzonde had bedreven door de gewijde vaten aan te raken...
Leuk voor een kerel in die al zo wankele puberteit...

De kerk sprak plots onze taal, en trad van haar sokkel. De pastoor deed zijn mis voortaan met zijn gezicht naar het volk. Het enige wat nog herinnert aan de tijd dat de kerkdienst door de pastoor werd opgedragen met zijn rug naar het volk, is het oude gezegde dat je nog wel eens hoort na een begrafenis... " Als je het gat van de pastoor hebt gezien is heel je dag naar de ..."
Eigenlijk klopt dat dus niet meer, je ziet het gat van de "paster" niet meer... Hij staat met zijn gezicht naar je toe.
Ook gaat hij niet meer op de preekstoel staan om te prediken...
Ik herinner me de vastentijd, toen vreemde paters in de avonddienst kwamen prediken. Zij vertelden zo gruwelijk over hel en vagevuur, dat we bijna niet meer door de donker naar huis durfden...

Er is zo veel veranderd...
djudedju

tot de volgende ?