Leven dankzij de dood ?

ALDI in Hjørring, Denmark (Photo credit: Wikipedia)

Och, we lazen dergelijke berichten al meer dan een keer. Iemand verzwijgt het overlijden van de echtgeno(o)t(e)  om verder te kunnen genieten van zijn/haar pensioen... Vandaag las ik weer zo'n berichtje, nu van een dame die meer dan anderhalf jaar samen "leefde" met haar dode echtgenoot.

Ik vind dat altijd heel trieste berichtjes... Want het duidt op armoede, echte of vermeende, maar beide zijn m.i. zo wat even erg...

Echte armoede is sowieso erg, daar het een normaal bestaan moeilijk, zelfs onmogelijk maakt. Maar ook vermeende armoede is erg. Er zijn inderdaad mensen die eigenlijk helemaal niet arm zijn in de echte zin van het woord, maar zich arm voelen.

Mensen die jaloers zijn op de levenswijze van buren/familie omwille van een vermoede hogere welstand, lijden wel eens aan die vorm van vermeende armoede.
Het erge is dat die jaloezie veelal geheel onterecht is... Soms ligt het gewoon aan een andere manier van leven, aan het stellen van andere prioriteiten.
Woon je toevallig naast iemand voor wie het hebben van een sjieke auto heel belangrijk is, dan zal deze zijn leven daar op richten. Hij zal besparen op bepaalde zaken die voor hem minder belangrijk zijn, om toch maar met die mooie wagen te kunnen pronken en er zich goed bij te voelen. Ben jij dan een buur die ook wel van een mooie wagen houdt, maar niet in die mate dat je er offers voor brengt, dan kun je je armer voelen dan de buur, want die heeft die wagen wel...Terwijl bewuste buur minder of net zoveel inkomen heeft...
Dit is een heel simpel voorbeeld van vermeende armoede, in de praktijk is het veelal een complexer gegeven, maar je snapt het plaatje wel.
Dergelijke mensen maken in feite zichzelf ongelukkig, en voelen zich steeds te kort gedaan. Er is voor dergelijke mensen geen oplossing voorhanden. Het benijden van anderen is een verschrikkelijke ziekte.

Maar er zijn ook mensen die dus echt arm zijn. Ook in onze maatschappij.
Natuurlijk is de armoede hier helemaal anders dan de armoede in een van de vele "ontwikkelingslanden", maar het gevoelen is net zo nijpend.
Het groeiend "succes" van de voedselbanken en dergelijke wijst er op dat de armoede in ons land van melk en honing aan het stijgen is.
Je ziet ook meer en meer dat de markt van tweedehandse goederen groeit. Zelfs op de rommelmarkt zie je steeds meer tweedehandse kledij van eigenaar wisselen. Kringloopwinkels en dergelijke vullen een gat in deze groeiende markt.

Maar je merkt ook een verschuiving op.
Een op het eerste oog bizarre ontwikkeling noem ik het Aldi-effect.

Herinner jij je nog de tijd toen de Aldi, de goedkope winkelketen, hier te lande verscheen? Heel wat mensen wilden daar niet heen, omdat het de naam had van de winkel voor de armen. Het was er goedkoop, dus kon het niet goed zijn. De Aldi deed stug voort, en je zag steeds meer mensen in die winkel die je vroeger had horen zweren dat ze er nooit heen zouden gaan... En op de duur werd het een hype, je hoort naar de Aldi te gaan om in te zijn...

Met de Kringloopwinkel is nu hetzelfde bezig. In het begin was dit echt een winkel die een oplossing bood voor armen. Nu zie je er steeds meer mensen heen gaan, ook dezen die dat echt niet van doen hebben, maar die het wel interessant vinden, en het zien als een middel om meer te kunnen dan voorheen.
En je merkt dat het zelfs stilaan aan het verschuiven is naar een hype...

Eigenlijk allemaal gekke vaststellingen. Zoals de wereldwinkelproducten die een aura van snobisme krijgen..
Gek.

Maar wie maalt er om... Als het maar verkoopt.
Maar op een of andere manier zien we dat op die manier het marktsegment steeds weer een stukje opschuift... En straks moet er weer een nieuw initiatief komen om het echte "kringloop- effect" te krijgen ten gunste van hen die het echt NODIG hebben, en moet er weer een nieuwe Wereldwinkel komen, die echt voldoet aan het idee dat aan de grondslag ligt...

Nu zitten we in een solden-periode... En daar er nog veel te veel zomerkleren in de rekken hangen, gaan sommige winkels over tot ware dumpingprijzen... Soms geeft dat aanleiding tot gekke effecten...

Ik had een tijd terug een printer gekocht in de Colruyt... Na een tijdje maakte dat toestel een gek geluid. Het werkte nog wel, maar maakte een geluid alsof het op sterven na dood was. Ik belde naar Colruyt, en ik moest het toestel binnenbrengen in de winkel waar ik het aankocht.
Ikke dus met die printer onder mijn armen naar Colruyt...
Daar hoorde ik dat Colruyt geen printers meer zou verkopen, en dat ik dus gewoon gans mijn aankoopsom zou terugkrijgen. De dame schreef mij een bon voor het volle bedrag uit. Anny en ik gingen onze gewone aankopen doen, en ik zie dat ze net nog één van die printers nieuw hebben staan, aan de helft van de prijs, want ze verkopen uit...
Ik heb dus de volle som teruggekregen voor mijn oude printer, en voor de halve prijs een nieuwe printer mee genomen...
Moderne wiskunde ?

Maar we waren bezig over armoede... Armoede is ook -gedeeltelijk- een manier van leven. Ik heb het meermaals gezien dat mensen geen benul hebben van budgetbeheer, en halfwege de maand al alles hebben "opgeleefd", niet omdat ze echt te weinig inkomen hebben, maar omdat ze niet het inzicht hebben het geld te beheren, niet het inzicht hebben over verdelen over een ganse maand.

Armoede is dus een heel complex probleem, waar je als buitenstaander niet zo maar kunt over oordelen. Je kunt de mensen dan ook pas helpen als je eerst een gedegen onderzoek doet naar de soort armoede waarin de betrokkenen leven. Je kunt immers met steun net het omgekeerde effect bekomen van wat je beoogt !

Als je dus mensen hoort klagen, of ziet dat ze in armoede leven, oordeel dan niet te vlug, help ook niet op een wellicht ongepaste manier, maar verwijs hen naar de bestaande diensten, die van het geval eerst een studie maken, om dan effectief over te kunnen gaan tot hulp, hulp niet voor eventjes, maar die moet leiden tot een oplossing. En ondanks de bekwaamheid van de mensen in die diensten, zien we dat er toch enkele gevallen blijven sukkelen, die het systeem gewoonweg niet aankunnen...
Oordeel dus niet...

tot de volgende ?

Aubechies Archeosite

Aubechies (Belgium), Rue de la Cure – « St Géry » pub façade. (Photo credit: Wikipedia) (van de Archéosite vond ik niet meteen vrije afbeeldingen, dus dan maar een van die kleine landelijke woningen uit dit dorpje)

Aubechies is een klein dorpje in de omgeving van Leuze, dus niet zo ver van hier verwijderd.
In dat piepkleine dorpje werden ooit wat archeologische vondsten gedaan, en in de plaats van die ergens in een opkamertje van het plaatselijke museum te leggen, besloten een paar wijze leukerds om er eens echt iets mee te doen. Niet alleen met hun paar vondsten, maar ze spraken ook de gemeenten in de omgeving aan en kregen de paar voorwerpen van daar, of replica's er van, zodat er een kleine verzameling ontstond.
En in plaats van daar een muf klein museum van te maken, besloten ze een levend geheel te maken. Een Archeosite in het schoonste Waals...

We (Bart en zijn gezin en wij tweeën) zijn er heen geweest, om het eens te bezoeken.

De ingang is 7.5 euro de man, en het bezoek duurt ongeveer een twee uur.
Maar je krijgt wat voor je geld, zeker als je je bezoek plant in het weekend, omdat je dan echt te maken hebt met een levend museum.

Hun wondere formule is dat ze de woningen van in het stenen tijdperk, bronzen tijdperk, ijzeren tijdperk hebben nagemaakt, en daar staan vrijwilligers een oud beroep uit te oefenen. De mensen die dit doen zijn allemaal vrijwilligers, die daar niet voor betaald worden, maar gewoon uit liefhebberij hun kunsten tonen aan het volk.

Ze werken zoveel mogelijk op de manier van toen. Ik heb nogal wat staan babbelen met een pottenbakker en de werking van zijn oven, houtgestookt en uitgebouwd zoals toen, en gedicht met leem. Hij kon zowel bakken met toevoer van zuurstof als zonder, waardoor je heel verschillend aardewerk verkrijgt. We zagen smeden, bronsgieters en noem maar op. Eentje die ik dolgraag had gezien, ontbrak... de man die uit silex vuistbijlen en dergelijke maakt. Hij was op verlof...

Dank zij die vrijwilligers is het Archeosite echt meer dan de moeite waard om te bezoeken !
Ik kan het je alleen maar aanraden, maar bezoek het dus in de weekends. Je vind alle mogelijke info op de site van Aubechies Archeosite... Je moet maar eens googelen.... Je kunt er - voor wie nog geen GPS heeft, ook een kaartje downloaden...(     http://www.archeosite.be/     ) Of je klikt gewoon op het adres hier voor vermeld...

Oh ja, je kunt er eventueel ook een gids krijgen, zo je dit wenst, ook nederlandstalig... Maar heel wat van de vrijwilligers die er werken kennen wel wat Vlaams... En ik vond het heerlijk om weer eens wat Frans te kouten. (Zo vergeet ik die taal niet)

Bart was niet gelukkig met de kwaliteit van het gemaakte weefsel... Volgens hem is het perfect mogelijk om - ook met dat primitief weefgetouw - mooie stoffen te weven. Maar ja, bij Bart is dat wellicht evident, hij werkt heel vaak met handweefgetouwen, dus kent hij die dingen als geen ander. Ik neem dus aan dat hij gelijk heeft. Maar mij lijken die weefgetouwen wel heel primitief, en ik denk, mocht ik er op weven, dat mijn stuk stof nog veel belabberderderder zou zijn...

Kortom, als je eens niet weet waar naar toe, dan is dat piepkleine Aubechies een adres voor een leuke uitstap. Het is bovendien ook nog eens leerrijk. En voor de liefhebber, de dingen die ze er maken zijn veelal te koop, je kunt er originele hangertjes armbanden, messen en dergelijke kopen.
Allemaal handwerk, je ziet ze zelf maken !

Anny heeft foto's genomen, dus zul je die, met tijd en boterhammen nog wel eens te zien krijgen... Ik heb geprobeerd er eentje rechtstreeks van de camera hier op te zetten, maar dat bestand is veel te groot, dat lukte me niet. Het moet wel kunnen, maar ik ga eerst eens moeten zoeken hoe ik dat dan wel moet doen... Sorry, het genie is helemaal geen genie in deze dingen.

Oh ja, Leuze is dus wel het Leuze in Henegouwen (België) en niet dat Leuze aan de Somme in la Douce France...

Tot de volgende ?

Daar brandt de lamp

Reference Desk (Photo credit: chelmsfordpubliclibrary)

niet meer...
Het ouderwetse peertje, de gewone gloeilamp verdwijnt in sneltreinvaart uit onze huizen en uit onze maatschappij.
Meer zelfs, er komt een verbod op, en het mag niet meer geproduceerd worden en het mag kortelings niet meer verkocht worden.
Werp uw oude gloeilamp dus niet weg, het wordt een zeldzaam overblijfsel van een verdwijnende maatschappij.

De reden waarom het ouderwetse gloeilampje moet verdwijnen is: energie.
Het lampje gebruikte heel veel energie voor een minieme lichtopbrengst. Voor de rest is de gewone gloeilamp volkomen onschadelijk.
Geen nefaste gevolgen voor de gezondheid.

Nu wordt alom de spaarlamp aangeprezen en in de strot geduwd. Een beetje tegen de zin van velen, want het licht is niet hetzelfde, veel koeler, dan dat van het peertje. Bovendien is het veel lomper van vorm.
Maar er is meer aan het handje...
De nieuwe spaarlamp blijkt niet alleen licht uit te stralen, ze straalt ook uv-stralen uit, net zoals de zon. Deze uv-stralen zijn niet onschadelijk. Je krijgt er rimpels van en zelfs huidkanker.
Maar dat is nog niet alles, de lampen zouden ook scheikundige stoffen produceren, die ook al niet gezond zijn. Je krijgt de raad om niet te dicht met je hoofd bij die lampen te zitten, en zeker niet langdurig, maximaal een paar uren per dag.
Als de spaarlamp breekt komen er weer stoffen vrij, waaronder het zeer giftige kwik.

Dat politici ons deze lamp in de strot duwen is weer een van die dwaze dingen, waar we allemaal het slachtoffer van dreigen te worden. Ze zijn gewoon op een of andere manier "beloond" door de lobby die deze lampen wil verkopen, en bovendien een heleboel accessoirs daarbij. (Een ouderwetse lampadaire of een luster zien er veelal niet uit als je ze "versiert" met die nieuwe spaarlampen, dus moet er een nieuw lampadairke, en een nieuwe luster komen...

Kortom Philips en co hebben een aardig centje uitgedeeld om hun slag te slaan...

Och, er zijn alternatieven, de lelijke halogeenlamp, die ook al een andere voet heeft dan het oude gloeilampje, en de ledlamp, die helemaal nog niet op punt staat om te concurreren als bron van licht. Ledlampjes geven nog steeds veel minder licht.

Bovendien zijn halogeenlampen en ledlampen vele keren duurder dan de spaarlamp, spaarlamp die ook al véél duurder is dan dat oude gloeilampje.

Ik weet niet of de productie van al die soorten lampen veel verschilt in het gebruik van energie om ze te produceren, maar je kunt je vragen stellen over het nut van deze operatie.  De gloeilamp gebruikt veel energie, en het produceren van die energie is op zich zeer schadelijk voor het milieu, maar de vraag is wat uiteindelijk het schadelijkst is voor datzelfde milieu?

Oh ja, dat milieu...

Wij hebben allemaal wel geleerd over de grote uitstervingen in de loop van de geschiedenis van deze aarde. Het bekendst is wel het grote uitsterven van de dinosaurussen...

Maar ik moet eerlijk zijn, ik had over die grote uitstervingen een totaal verkeerd beeld. Ik dacht: Boem, er gebeurt een enorme ramp en in een korte tijd is bijna alle leven verdwenen.

Daar ben ik dus verkeerd in. Ik weet wel hoe dat idee zich bij ons heeft ingenesteld, dat komt door de mammoeten... Ze vinden nu nog in de permafrost in Siberië mammoeten die netjes bevroren zijn, gestorven in zowat één ogenblik, met volle maag doodgevroren.
Maar die manier van uitsterven is een heel uitzonderlijk iets. Het grote uitsterven van de dinosaurussen, blijkt een langzaam proces te zijn geweest, gaande over een periode van zowat 10.000 jaar... Bovendien was er bij dit heel zware uitsterven een verdwijnen van zowat 70 % van alle dierlijke leven...
Als we nu het uitsterven van de dieren zien in onze maatschappij, als dat uitsterven verder gaat op het huidige tempo, dan zijn binnen een dikke duizend jaar 70 % van de diersoorten verdwenen, dus véél sneller dan dat grote uitsterven van de dino's...

Och ja... Uit de resten van deze perioden van "grote uitstervingen", blijkt dat het in veel gevallen ook ging om drastische klimaatswijzigingen. Ofwel grote afkoeling (ijstijden) ofwel grote opwarmingen... en dat laatste is wat er nu aan het gebeuren is in onze tijd...
Hoelang houden wij, mensen, het nog uit ?
Nadenken over zoiets triviaals als een gloeilampje, lijkt plots niet meer zo triviaal...

tot de volgende ?

De muur

Nee, niet die van Berlijn, de muur voor mijn deur, de groene muur, de muur van maïs... Ik kan er niet eens meer overheen kijken, of toch, als ik wat op en neer spring, maar dat is pijnlijk voor mijn rug.

Ik heb altijd het gevoel dat mijn huis is gedevalueerd, nu het eindeloze vergezicht weer is verdwenen achter de groene muur.
En dat is nog niet alles. Straks komen er grote maïskolven tevoorschijn, en met die kolven komen de ratten.
En dan doen ze die maïs af, en de ratten zoeken een goed heenkomen en vooral voedsel. En dan belanden ze onder meer hier. Bij mijn kippen. Daar is kippenvoer.

Nu zijn er geen ratten te bespeuren, hoogstens eens een muisje, die op de geur van het graan afkomt. Het kippenvoer staat in een ton, met gladde wand, en op de ton ligt een deksel, helaas blijkbaar niet altijd zorgvuldig gesloten.
Hoe de muizen er in slagen de gladde wand van het vat te overwinnen, is ons een raadsel, maar al enkele keren vonden we een muisje in het vat met voeder. We, dat moet je lezen als Anny, want zij is de voedster van de kippen, en de raapster van de eieren...

En dan doet ze 's morgens het vat open, en ziet daar beneden op  het graan een muisje lopen... Nee, zij gaat niet aan het schreeuwen, nee, ze gaat niet lopen, nee, niets van dat alles. Ze neemt de schep en klopt het muisje dood. Anny is een boerendochter, die hebben geen schrik van muizen, en kregen met de paplepel binnen dat die beesten schadelijk zijn, en dus dood moeten.

Ik denk dat ik zou twijfelen... Ik vind een muis een mooi diertje, met zijn kraaloogjes. Ik weet echt niet wat mijn reactie zou zijn. Misschien haalde ik het er uit, en zette het ergens ver weg van mijn huis. Ver weg, want ik weet ook heel goed dat het schadelijk is... En het daar zetten, zodat het bij een ander op voedsel gaat zoeken... dat is eigenlijk ook geen oplossing.

Maar Anny heeft een heel andere kijk op dieren, dan ik heb. Als ik een grauwende hond tegenkom, dan ga ik uit de weg, een beetje angstig. Anny neemt een stok op en gaat de hond te lijf, en de hond vlucht. Anny is dus veel dapperderder dan ik ben.
Ik ben maar een angsthaas in die dingen. Neem nu een paard. Daar ben ik ook niet stout op. Dat zijn voor mij veel te grote beesten. Voor Anny is een paard een dier dat ten dienste staat van de mens, om dingen te trekken en velden te bewerken. Ze gebruiken als rijdier, dat is eigenlijk niet helemaal correct, een paard is een nutsdier. Punt andere lijn.

Hoewel ik als kind heel vaak op boerderijen zat, ik had twee vrienden die boerenzoons waren, en ging vaak met hen mee om te werken op het veld, toch is mijn kijk op die dingen de kijk van een buitenstaander.

Ratten vind ik vies en agressief. Anny neemt de riek en gaat ze te lijf.

Ooit kwam hier een vriend van ons, op het moment dat Anny een echt heel kwaad was op een van de kinderen. De vriend vertelde me naderhand dat hij niet dicht durfde komen, "Ze zag er veel te gevaarlijk uit"... Ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt, maar dat zal wel in die zelfde lijn liggen van "niet wijken" voor de "vijand", in dat geval een van de zonen, die groter waren dan hun moeder, maar die ook niet meer piepten als ze zagen dat moeder echt kwaad aan het worden was...

Een dappere vrouw, veel dapperder dan ik ben. En dat is een vertrouwd beeld, ik zag dat als kind thuis ook. En ik denk dat dit een beetje normaal is. Een moederdier heeft een andere, veel scherpere agressie dan het mannetje. Ooit las ik dat vrouwelijke soldaten ook veel erger zijn dan hun mannelijke collegae. Ik geloof dat grif. En toch kan dat vrouwelijke wezen, ook mijn Anny, zo zacht zijn als boter, zo lief en meegaand, volgzaam en onderdanig. En ook dat vind ik normaal, want ook dat zag ik thuis.
Voor mij is dat dus het beeld van "de vrouw", de moeder.

Dat maakt voor mij het beeld compleet van de volmaakte vrouw...
Ik hou niet van die karakterloze dingen die je soms in films ziet, nee, ik hou van die vrouw die zoveel kanten heeft als er facetten zijn aan een diamant, en die net zo mooi zijn door de glanzende liefde en blinkende karakter die ze vertonen.
Als ik een beetje moed heb, dan heb ik dat eerder van moeder geërfd dan van vader. Mij lijkt het dat moed en moeder dezelfde woordstam hebben. Niet bij toeval.

Ik ben veel vlugger geneigd om rond de moeilijkheden te gaan, ze te ontwijken, en hoe ouder ik wordt, hoe meer ik die neiging heb. Als je jong bent, dan zet je je voeten midden in de schotel, eens je ouder bent, zoek je andere minder drastische methodes. Vrouwen lijken dit minder te hebben, hun reflexen tegen over de dingen komen minder uit het verstand, dan wel uit hun hart.

Ik hou daar van.
Ik ben er zelfs een beetje jaloers op.
Ik denk te veel
....................... heb te weinig hart...

tot de volgende ?

Verduistering

Dormition Cathedral in Omsk, Russia. Français : La cathédrale de la Dormition, à Omsk, en Russie. Русский: Успенский собор в городе Омске, Россия. Српски / Srpski: Катедрала Христовог васкресења у Омску, Русија. (Photo credit: Wikipedia)

Español: Logo Vectorial de YouTube (Photo credit: Wikipedia)

De plotse warmte heeft een gek gevolg: de huizen worden verduisterd. Overal zie je de rolluiken naar beneden gerold, of de overgordijnen dicht getrokken, niet -zoals in een oorlog - om het licht binnen te houden, maar om de zon buiten te houden, en de temperatuur binnen draaglijk te houden.

Gek een dikke week terug zaten we nog te smeken om zon, nu steken we hem (Haar ?) buiten. Maar ze geven al weer een eind aan dit mooie weer, dus de kans zit er dik in, dat we ergens volgende week weer zitten te zagen om die zon terug te krijgen.

Wij leven nu eenmaal in een gebied met wisselvallig klimaat. Dat is een groot voordeel ! We kennen en krijgen alles wel een keer. Dat is een groot nadeel, we krijgen het maar zeer zelden als het ons past.
Maar het grootste voordeel van dat wisselvallige weer is ongetwijfeld dat we een onuitputtelijk gespreksthema hebben...
De opener bij uitstek is hier steevast: "'t Is wel een weer hé !" (Uitroepteken zeker niet vergeten !)
Het voordeel van dat zinnetje is, dat het net zo goed kan slaan op slecht, op goed, op uitstekend, op uitzonderlijk, op gewoon, op nat, op droog, op koud, op warm of wat voor weer dan ook. Het enige juiste antwoord op die opener is dan evengoed geijkt: "'t Is wreed hé !"
Dat wreed is meestal -gelukkig maar- helemaal niet letterlijk te nemen, maar is gewoon een uiting van de eeuwige onvrede met Het Weer.

Persoonlijk heb ik niet zoveel last van het weer. Ik heb alleen een hekel aan te lang, te veel regen, aan mist en aan de donkerte van de winterdagen (die niet alleen aan het weer op zich te danken zijn.). Mij kan het niet zo veel schelen dat het heet is, of koud, want al bij al valt het hier qua temperaturen echt wel mee. Ik zou wellicht anders denken over kou moest ik in Omsk wonen, en over warmte mocht ik in de Sahara verblijven...

Om het anders te stellen, ik hou wel van de afwisseling. Dat is typisch Belgisch. Te lang regenen is nefast voor het humeur, te lang zon is nefast voor het humeur, te lang kou, te lang.... Eigenlijk zijn we pas echt gelukkig als het weer heel frequent wisselt, al is dat op zich ook een reden om er over te zagen en te zeveren.

Voor vanavond en vannacht geven ze onweer...

En gek genoeg doet mij dat denken aan ouder worden.

Vraagtekens ? Ik weet niet of het een algemeen verschijnsel is, maar ik stel bij mezelf vast, dat er steeds meer dingen zijn waar ik angst voor heb. Fysieke angst, angst die ik voel aan mijn lijf, ik voel mijn buik (een heel belangrijk onderdeel in mijn geval) zo samentrekken van angst. Angst voor dingen waar ik vroeger geen grein schrik van had.

Het zal dus wel een verschijnsel zijn die samenhangt met mijn ouder worden. Een voorbeeld ? Vroeger had ik geen of bijna geen last van hoogtevrees. Ik herinner me dat Anny en ik in Madeira een Nederlandse toerist hielpen om zijn vrouw weer op begane grond te krijgen. De dame stond op een smalle richel, tegen de rots aangedrukt, een panische schrik in de ogen, niet meer in staat ook maar één spier te bewegen, buiten haar tong... Ze liet een heel bizar extreem klagend jammerend geluidje horen. Hoe haar man ook trok, sprak, smeekte... Geen beweging in zijn madam te krijgen. Ik heb dan haar ene hand van de rots geplukt, haar man de andere, en voetje voor voetje hebben we haar - voortdurend sussend op haar insprekend-  begeleid tot de weg voor haar weer breed genoeg was...

Er was wel een gek gevolg aan dit verhaal. Mijn vrouw wilde dat pad ook niet meer op, wellicht bang dat de schrik ook bij een van ons zou toeslaan, want dat schrikbeeld was echt niet leuk om zien. Paniek in de hoogste graad is beangstigend.

Om maar te zeggen dat ik geen schrik had... Nu dus wel. Ik moet maar op TV, of in een van die YouTube - filmpjes iemand zien vallen, iemand zien springen, iemand zien neerkomen op een rare manier, om mijn buik te voelen samentrekken in schrik.

Maar dat is niet het enige gevoel dat veranderd is met ouder worden... Ik stel vast dat ik nu, bij het bekijken van een film of een gebeuren op TV, zo ontroerd kan worden, dat ik er bij zou kunnen huilen. Ik hou dan krampachtig mijn tranen in, maar ik ben een gevoelig mensje geworden.

Ik zou eens moeten vragen aan andere ouder geworden medemensen, of zij dat ook hebben...
Wellicht wel, want ik ben maar een heel gewoon mensje, dus zal ook dit wel gewoon zijn, met dit verschil misschien, dat een heleboel mensen hun gevoelens niet echt durven te uiten. (Ik dus ook niet, anders zou ik die tranen niet wanhopig proberen binnen te houden)...
djudedju
de mens, een complex ding hé ?


tot de volgende ?

Don Camillo en de kleine wereld

English: Don Camillo and his church in Brescello. Polski: Don Camillo i jego kościół w Brescello. Français : Don Camillo devant son église à Brescello (Italie). (Photo credit: Wikipedia)

Het prachtige boek, en leuke film met Fernandel in de hoofdrol (Guareschi)... Al heel lang geleden, maar nog steeds grijp ik met plezier het boek vast, en lees het nog eens, en nog...

Toen ik vanmorgen door het raam keek was het "bolle" mist, je zag de overkant van de straat niet meer. En dan dacht ik...
Gek, het is plots een heel kleine wereld geworden.
Vandaar was de link naar het boek wel heel klein...

Heb jij soms ook het gevoel, dat bij felle mist, de wereld plots teruggekrompen is tot een wereld op mensenmaat. Ieder mens zijn eigen wereldje. En daar de mist ook iets lijkt te doen met geluid, is het zelfs een wereldje met (bijna) alleen je eigen lawaai.

Stel je voor dat je eensklaps dat mannetje bent uit de cartoons, een eenzame drenkeling op een piepklein eilandje in het midden van een eindeloze oceaan... Plots is dan de kleine wereldje niet meer op mensenmaat. Het is veel te klein, en vooral veel te eenzaam.

Gek hoe we aan de ene kant zoeken naar rust, naar stilte, naar eenzaamheid, terugtrekken in ons eigen wereldje, en aan de andere kant niet alleen kunnen zijn.

Soms heb ik de indruk dat mens zijn een hele opdracht is. Ik kan verkeerd zijn, maar het leven van een dier lijkt veel eenvoudiger. Een dier slaapt of is wakker, zoekt voedsel of rust, loopt of staat stil... Mensen maken van die simpele levensfuncties heel ingewikkelde handelingen. Alles is heel complex geworden. Als wij willen eten, dan moeten wij niet gewoon beginnen, wij moeten zelfs niet eens gaan jagen of een plaats zoeken met een grazige weide, nee, wij moeten gaan werken, wachten tot het einde van de maand, voor dat werk geld beuren, met dat geld naar diverse winkels lopen om onszelf te voorzien van het nodige.
Slapen is niet meer simpelweg je neerleggen in een quasi veilig hoekje, maar het aanschaffen van een bed, dekens, lakens, hoofdkussen, dikke gordijnen om het te verduisteren.

Kortom we maken alles wat zo eenvoudig lijkt, tot een heel bewerkelijk iets. Niets is nog eenvoudig, alles gaat via een hele reeks van bewerkelijkheden. Dit noemen we dan onze beschaving, onze cultuur.

Onze manier van leven.
Voor mij zit in zijn grote kooi, mijn papegaai. Het is een van zijn stille perioden. Straks, binnen een uur of wat is het etensuur, en als er niet genoeg lekkers in zijn bak zit, dan laat hij dat horen. Dan eet hij en gaat een korte wijle een siesta houden. Nadien komt er een periode van activiteit, dan kruipt hij zijn kooi rond, schreeuwt om aandacht, en begint te praten en gekke toeren te doen. Nadien weer siesta... Zijn dagen lopen volgens een vast stramien van eten, slapen, beweeglijk zijn, eten, slapen... Zonder veel variatie. Heel simpel en je wordt er héél oud bij. Papegaaien halen volgens hun grootte onwaarschijnlijke leeftijden.

Wij moeten als kind naar school, wijsheid opdoen, waarvan het meeste nooit meer nodig hebben. Nutteloos ? Nee, niet in onze wereld. De wereld die allang niet meer gewoon de aarde is, maar een specifiek mensenwereldje, de kleine wereld van Don Camillo.

Don Camillo (er zijn een hele reeks boeken van), dat gaat hem specifiek over de kleinmenselijkheid, de kleine dorpspolitiek, de mens tegenover zijn wereld. Soms is het een knappe parodie over de grote echte wereld, geconcentreerd in een klein Italiaans dorpje, soms is het gewoon milde humor.

Humor over de mens en zijn kleine kantjes.

De kleine wereld...

tot de volgende ?

Visparadijs

Nederlands: De Schietsjampettermolen in Wannegem-Lede (België) (Photo credit: Wikipedia)

De Schietsjampettermolen... deze molen werd teruggeplaatst, na en met heel wat strubbelingen van voor- en tegenstanders, waarbij de veldwachter (=sjampetter) zelfs een schot loste... vandaar de naam 

Zoals je al we eerder las in deze blog, ik ga liefst vissen bij Pepé in Wannegem-Lede... Daar zit je midden in de prachtige natuur, op je dooie akkertje aan de waterkant te genieten... Wat kan er nog beter zijn?
Datte ! Dat van vandaag ! Anny gaat mee vissen. Ze ging reeds eenmaal eerder mee, en ook zij is verliefd op dat stukje grond met de waterplas in Wannegem-Lede... Het is er zalig, en zeker met zijn tweetjes.

Niet dat we daar dan zitten te babbelen, nee, Anny gaat ergens in de schaduw van een boom zitten, en ik zit daar ergens aan de waterkant, en we houden een wedstrijd in het stil genieten.
Zalig !

Ik hoor sommigen al denken: "Is dat alles ?"
Ja, dat is werkelijk en letterlijk alles...
Het geluk, het paradijs, dat is geen paleis vol zilver en kristal, vol rijkdom en glorie, het paradijs, dat is het mooie van moeder Aarde, de zon, de waterkant, het bos...
De geur van de aarde, het gezang van de vogels, het nu en dan opspringen van een vis...
Niet veel ?
Nee, maar meer moet dat niet zijn. Gelukzoekers doen het verkeerd, zij zoeken het geluk, terwijl het gewoon voor hun voeten ligt.
Eigenlijk nog dichter dan voor je voeten, het geluk, dat ligt gewoon in je zelf. In je binnenste, in het aanvaarden van het leven zoals het komt, in het savoureren van alle dingen, het kwade en het goede, het verdriet en de lach... Je kunt er toch niet omheen, dus aanvaard het zoals het komt, en geniet er van.
Ook van het verdriet? Ja, zelfs van het verdriet.
Nog nooit gehoord dat het deugd kan doen om eens te wenen?
Dat benadert wat ik zeggen wil.

Het zit er hem in dat je niets mag vasthouden, je moet het loslaten, zijn gang laten gaan. Heb je verdriet? Laat het verdriet dan rustig over je komen, en zodra het mindert, laat het dan los. Wentel je niet in dat verdriet... Laat het gaan.

Wij hebben een kind verloren, en dat is wellicht een van de ergste dingen die er bestaan. Dat verlies blijft als een verlies aanvoelen, ooit noemde iemand het een amputatie. Ik ken mensen die iedere dag weer naar het kerkhof sjokken, om het afscheid uit te stellen, om wanhopig vast te houden. Ik denk dat dit verkeerd is, je moet juist laten gaan. Het verlies blijft, maar het verdriet moet je loslaten.

Het mag gek klinken, maar het is wellicht vooral door dat grote verlies, door dat immense verdriet, dat ik ontdekt heb dat je moet loslaten. Of ik verdronk in dat verdriet, of ik moest het loslaten.
En kijk, daar ontdekte ik dan het stille geluk. Want geluk is niet uitbundig, is geen gevoel van luid jubelen, geen korengezang... Nee, het is stil genieten, stil tevreden zijn met wat je hebt, wat je bent, wie je bent.
Aanvaarden.

Nee, dat is geen fatalisme, dat wil niet zeggen dat je niet kunt, moogt, moet streven naar verbetering, maar leer vooral dat dit streven niet eenzijdig op jezelf mag gericht zijn, maar dat het uitdelend moet zijn, anderen laten mee delen.

Ik heb in mijn tuin meer dan tien soorten daglelies, die allemaal staan te bloeien in al die verschillende kleuren en zelfs vormen. Dat brengt mij vreugde. Ja, die stomme bloemen, door hun verscheidenheid en in hun eenvoud. Ik heb die bloemen niet alleen, ze staan in mijn voortuin, heel de wereld kan er van genieten... weinigen doen het.
Een bloem is zo nietig zo...onbelangrijk.
Maar ze zijn net als het geluk, onbelangrijk tot je het niet meer hebt.

Er is wellicht geen tijd geweest waar men meer over het geluk praat dan deze tijd. En toch is het voor de meesten van ons een tijd van welvaart, een tijd waarin de maatschappij zorgt voor geneeskundige verzorging, voor een inkomen voor wie niet meer kan werken, werkloos valt, oud wordt..  Enkele generaties terug was dit nog niet zo, was je afhankelijk van het werk van je handen, of van het werk van de handen van je kinderen voor je oude dag. Anders viel je uit de boot.

En toch, nu we dus in een veel betere situatie zitten, net nu lijkt het geluk verdwenen.
Materieel bezit vervangt het geluk niet.
Het lijkt wel dat het geluk in het hebben van al die dingen lijkt te verdwijnen.
Dat doet het niet, maar je schat het veel te groot in, je denkt bij geluk aan gejubel, feest, overstelpend gevoel...
Dat is het niet.
Geluk is een heel klein maar heel belangrijk iets.
Geluk, dat lijkt een beetje op dat kleine plantje met dat kleine blauwe bloempje: het vergeetmenietje... Let op, ruk het niet uit als onkruid.
Laat het niet verkommeren onder al dat bezit en al die luxe...

tot de volgende ?