Daar zijn ze ! Daar zijn ze !

Ronde van Vlaanderen Museum at Oudenarde (Photo credit: Wikipedia)

In een eindeloze sliert passeren ze hier. De wielerterroristen aller landen hebben zich verenigd op het parcours van De Ronde Van Vlaanderen. (zouden ze het bijna failliete museum van De Ronde bezoeken?)

Een en ander moet veranderd zijn, want ze rijden tegen draad. Allee, tegen de richting van de koers van morgen. Ik vermoed dat ze de mannen die de kleine toer doen een ietwat ander parcours hebben gegeven, maar in mijn straat zullen straks ook die van de grote ronde passeren, in de andere richting. Ik ben benieuwd of die terroristen uit de weg zullen gaan voor de andere terroristen, of dat we hier homerische botsingen zullen krijgen vlak voor mijn raam...

Kleurig is het wel. Die trainingspakjes hebben alle mogelijke en onmogelijke kleuren. En zelfs piepkleine keuterbedrijfjes voeren hier reclame op de kleurige shirts. Ik zag er zelfs al met staatssteun (Dexia en andere noodlijdende (?) banken).

Zoals ieder jaar zullen wij er hier zo'n kleine (of grote) twintigduizend zien voorbijkomen. En dat is zonder de "zwartrijders" van gisteren, want steeds meer van die sportievelingen doen de ronde de dag voordien "om uit de massa" te kunnen rijden. Het gevolg is dat er gisteren al een massa waren...

Normaal hebben alle deelnemers een nummer op hun fiets, van de organisatie, maar zeker de helft rijdt zonder dat nummer... Allemaal zwartrijders ? Dan passeren er hier geen 20.000 maar wel 40.000 !!!!

En wij, brave mensen zitten hier gegijzeld in onze eigen woning. Vorig jaar heeft Anny zich midden de rijweg geposteerd opdat ik de auto zou kunnen tot op straat krijgen... We moesten naar tanteke, die dan in het hospitaal lag... Er is ondertussen al heel wat veranderd! Maar dit jaar zou dat wellicht helemaal onmogelijk zijn, want straks gaan ze hier in twee richtingen voorbijkomen. Geen tegenhouden, geen doorkomen meer aan !

Gisteren kon je dat zien aan de winkels. Iedereen - wij ook - deden al de boodschappen voor het weekend, zodat we niet naast gegijzeld ook nog verhongerd zouden worden.
Het klinkt pathetisch, maar het is echt zo !
De inrichter 'Het Nieuwsblad' beseft wellicht niet dat hij hier in de Vlaamse Ardennen heel wat vijanden kweekt door die organisatie. Je zou voor minder een andere krant kopen.
En hier mogen we nog niet echt klagen... Onze straat is nog breed genoeg om rustig met twee wagens elkaar te passeren, maar heel wat van die lieflijke straatjes in onze mooie Vlaamse Ardennen zijn maar geschikt voor één wagen, als je elkaar moet kruisen, dan moet er een ergens een gaatje zoeken om half het veld in te duiken. Als die bende wielerdinges daar passeren, dan kun je gewoon niet eens meer voor je deur gaan staan, ze rijden de sokken uit je schoenen !
Witte, blauwe, rode, gele, oranje, zwarte, gevlekte, gestreepte, geblokte in waanzinnige kleurencombinaties... Je ogen doen er zeer van.
Weer een kudde zwartrijders, zonder nummer op...

En dan is er nog de dreiging dat men duimspijkers en kleine nagels zou strooien op het parcours, om te protesteren tegen het feit dat de Muur van Geraardsbergen uit het parcours is gehaald. Mensen zijn gek. Of ze nu die muur  doen of een andere berg, wat maakt dat uit. En ik weet zeker dat er in Geraards zijn bergen ook heel wat mensen zijn, die blij zijn dat het circus van de wielerterroristen uit hun stad blijft...

Ik heb al twee auto's tegen stroom in zien voorbij kruipen. Nu gaat het nog, de renners zijn wel een bijna eindeloos lint, maar ze rijden momenteel nog niet in zwermen, breed uitgewaaierd over de baan. Hoe drukker het wordt, hoe meer ze dat doen, en hoe zekerderder ze zich voelen als "bazen van de weg".

Je zou op de duur gaan denken dat ik iets heb tegen wielertoeristen, en niets is minder waar. Ik heb gewoon iets tegen mensen die geen eerbied hebben voor andere weggebruikers. Zoals gisteren, op de baan Brakel - Oudenaarde waar ze met drie (3) renners gewoon heel de breedte van een rijstrook innamen, bergop, en achter hen een hele rij wanhopige auto's en vrachtwagens. Is dat nu echt nodig ? Kan dat niet op een deftige manier ?

Kan men niet gewoon rekening houden met elkaar? Dat is elementaire beleefdheid.  Dat zou zelfs niet eens moeten gevraagd worden, dat is iets wat de mens als lid van de gemeenschap, automatisch zou moeten doen. Och, hier zijn het de fietsers, wellicht op andere plaatsen wandelaars of joggers... Blijkbaar is het "in groep" zijn, genoeg om zich anders op te stellen.
Mensen zijn in groep "anders"
Ze voelen zich veel sterker, en stellen zich agressief op tegenover de "anderen". Je ziet dat bij betogingen, bij stakingspiketten en ... bij die groepen wielertoeristen...

Zoals ze nu nog steeds voorbijkomen, is het mooi, is het te doen, ze rijden op een lint, met hier en daar gaten in, zodat auto's nog kunnen rijden, zodat voetgangers nog buiten kunnen. Ja, ook de voetgangers, want op smalle wegen en met in zwermen rijdende fietsers, kun je niet eens te voet buiten.
Nee, ik overdrijf niet.

Probeer je het maar eens voor te stellen, een smal weggetje, een massa fietsers in zwermen... en jij, te voet, als je niet keer op keer op keer op keer in de graskant kunt springen...

Ach, ik ga zwijgen, en kijken en binnenkort de mannen ook uit de andere richting zien komen, in grote kudden, dwars door elkaar heen... en me ergeren. Morgen is het koers, zien we eerst de vrouwtjes voorbij passeren en nadien de beroepsrenners, je weet wel die vrouwen en mannen die dik betaald worden om "sport" als beroep te hebben...
djudedju

tot de volgende ?

Writersblock

Bust of Demosthenes, Roman copy after a Greek Hellenistic original. (Photo credit: Wikipedia)

Soms zit ik wanhopig naar dat witte scherm voor me te staren.
Het gebeurt niet vaak, maar nu en dan heb ik te kampen met een totaal gebrek aan inspiratie.
Inspiratie... Wat is dat eigenlijk ?

Ik heb er geen idee van !  Ik weet dat één woord genoeg kan zijn om enkele bladzijden tekst te produceren, maar waarom dat woord en niet een ander ? Waarom plots geen enkel woord en op een ander ogenblik massa's woorden?
Wat zet die hersencellen plots aan het werk? en Waarom ?
Geen idee...

Misschien zou ik wel een idee hebben, op het moment dat ik inspiratie had, maar dan denk ik daar niet aan, moet ik daar niet over na denken. Want dan is het er. Gewoon, zo maar...
En nu is het er duidelijk niet. Dus haal ik gewoon de trukendoos boven, de trukendoos die ik al gebruik van tijdens mijn schooljaren, de trukendoos die mij zelfs al enkele keren door een examen haalde, daar waar ik eigenlijk geen echt antwoord had. Ik begin gewoon, ik begin te schrijven of te praten over alles en nog wat, wat ik rond dat onderwerp weet, uitgebreid en wel, zodat op de lange duur de leraar ziet dat ik er op zijn minst een massa van weet, en hij eigenlijk niet meer opmerkt dat ik niet echt op de vraag antwoord...

Dus blog ik ook zonder inspiratie rond, gewoon over het gebrek aan inspiratie. Het doet me denken aan mijn oudste zus. Zij was wellicht de enige in ons gezin die niet graag opstellen schreef, en het ook niet zo goed kon als de anderen. Op een keer moest ze een opstel schrijven over...water.
Grote paniek, wat kun je nu schrijven over water ? Ons vader maakte zich er een beetje kwaad over, en schreef voor Suzanne het opstel over water, ettelijke bladzijden en nog bladzijden over hoe een wolk door de wind voortgeblazen werd over het groene land... hele beschrijvingen over de vlucht van de wolk, die uiteindelijk tegen een berg op botste, in sneeuw uiteen viel, het sneeuwvlokje deed er jaren over om met de gletsjer naar beneden te zakken tot het in een piepklein bergriviertje terecht kwam... naar de grotere rivier... naar de stroom ... Nar de zee, waar het verdampte en hoog boven het groene land... Kortom een uitgebreide beschrijving van de kringloop van het water, met hele omschrijvingen van het landschap, van het grote avontuur van de waterdruppel, het eindeloze, neverending lot van de waterdruppel... Suzanne schreef groot, met mooie ronde letters, en vulde blad na blad na blad... En had nog nooit zoveel punten voor een opstel.

Geen inspiratie? Pfffft ! deed ons vader, dat bestaat niet !
Weet je, hij had gelijk, kijk maar, ik heb al heel wat woorden neergekrabbeld dank zij dat "gebrek" aan inspiratie.

Net zoals het in mijn hoofd ook nooit stil is, is mijn papier ook nooit lang maagdelijk wit. Ik schrijf doodgraag. Net zoals ik doodgraag teken, en mocht je ooit botsen op oude nota's die ik opnam tijdens de vele vergaderingen, dan zou je niet alleen mijn kriebelschrift kunnen bewonderen, maar in de kantlijn heel wat droedels. Schreef ik niet, ik was aan het tekenen, kleine gekke figuurtjes, echte droedels.

Op een of andere manier kan ik niet stil zijn met een blad papier voor me. Net alsof ik dat niet kan met een klomp klei voor me. Op een of andere manier moet ik dingen maken, opschrijven, tekenen, kneden... Creëren is soms een veel te groot woord, maar toch bewaar ik sinds enige tijd al die krabbels... Want kijk, als ik ideeën zoek om een beeld te maken, of een oplossing voor een bepaalde houding van dat beeld, of een passende kop op dat beeld... dan kijk ik naar mijn oude schetsen en droedels, en al heel vlug vind ik nieuwe manieren om het geheel op te bouwen, te maken zoals ik het eigenlijk altijd heb geweten dat het moest zijn.
Geen inspiratie ? Pffft Ik hoor het pa nog zeggen...

Kortom, je moet gewoon beginnen, en dan, dan vloeit het ene woord uit het andere voort, vloeit het lijntje uit in een schets.

Maar ik ken veel grotere kunstenaars van het woord dan ik zelf ben... De grootste kunstenaars van het woord zijn wellicht de politiekers, die kunnen uren praten zonder iets te vertellen. Dat kan ik niet, tenzij...
op het moment dat ik geen inspiratie heb...
Eindelijk eens een lege bovenkamer heb.
Heel eventjes, heel tijdelijk.
Zij hebben dat voortdurend.

djudedju...

Tot de volgende ?

Vergadering

Cement plant d (Photo credit: Wikipedia)

Deze voormiddag was het vergadering van het "klein bestuur" (dagelijks bestuur) van Ziekenzorg Mater, bij Monique thuis. Dus had ik geen tijd om deze voormiddag nog te bloggen.
Waarvoor mijn excuses... (Meen ik niets van)

Ik heb in mijn leven wat vergaderingen meegemaakt... soms had ik de indruk dat de wereld aan vergaderingitis leed. Want geef toe, sommige vergaderingen lijken wel zinloos en oeverloos... Babbelen om het babbelen. Bij ziekenzorg Mater is dit gelukkig niet het geval! Daar worden de punten die moeten beslist worden degelijk voorbereid, uitvoerig bekeken en beslissingen genomen.
Nadien blijven we gewoonlijk nog wat na-keuvelen en genieten van een aperitiefje.

Deze vergadering was dus de voorbereiding van een heleboel activiteiten en van de uitgebreide vergadering van alle medewerkers. Eigenlijk is dat voor wie in het klein bestuur zit een beetje dubbel gebruik, maar dat is onvermijdelijk. Je kunt nu eenmaal geen deftige vergadering hebben zonder voorbereiding, en die voorbereiding komt dan uiteraard terug in de uiteindelijke vergadering.

Het probleem dat iedereen wel kent, die in bestuurswerking vervlochten zit. Niet te vermijden !

Ik heb weer een lans gebroken om de taken zo veel als mogelijk te verdelen. Dat heeft meerdere voordelen, onder meer dat je de personen niet overbelast, en dat je iedereen, of toch een heleboel mensen daadwerkelijk betrekt en verantwoordelijkheden geeft. Anders zijn het altijd dezelfden die voor alles opdraaien, en die dan uiteraard in veel gevallen dit niet lang uithouden. Er is nog een bijkomend voordeel, op die manier schakel je de ballast-mensen ook wat uit. Want ook die heb je, mensen die wel ideeën lanceren, maar de uitvoering over laten aan de werkpaarden.

Ik ga ook uit van het standpunt dat een vergadering niet alleen een belasting is voor het bestuurslid, maar eigenlijk ook voor zijn gezin. Het is gewoonlijk daar dat je de eerste tegenstand ontmoet tegen het vergaderen. Een beetje van buiten uit als het ware, wat het bestuur betreft, maar heel rechtstreeks van binnen uit wat het bestuurslid betreft.

Verdelen van taken en verantwoordelijkheden kan die wrijvingen zo klein mogelijk houden.

Het is ook niet makkelijk om bestuursleden te vinden... Er zijn niet zo veel mensen die bereid zijn de "kar te trekken"... Het is veel gemakkelijker om op de kar te zitten en je mee te laten trekken.

En het wordt er niet makkelijker op. De veranderende maatschappij is daar wellicht niet vreemd aan. De arbeidsdruk en het feit dat er niet echt meer "vrije" tijd is, is daar wellicht de oorzaak van. Misschien frons je nu wat de wenkbrauwen, maar met vrije tijd bedoel ik hier de tijd waar je niets te doen hebt... En de mens legt zich tegenwoordig vast aan alles en nog wat... onder meer aan de TV... Er zijn mensen die hun eigen stukje leven schikken rond bepaalde programma's op TV...

En geef maar toe, als je aan het kijken bent naar een programma, en er komt bezoek binnen, dan moet je jezelf losrukken om beleefd te zijn. Om beleefd te zijn... Waar je eigenlijk moest blij zijn met het bezoek.

En toch... Het zou een maatschappelijke ramp zijn, mochten al die organisaties en organisatietjes plots verdwijnen. Zij vormen in feite het leven van de dorpsgemeenschap. Zonder hen verdwijnt het laatste cement uit de voegen tussen de stenen die het dorps-huis vormen.

Ik wil mezelf niet bewieroken, ik ben maar een heel klein pionnetje, maar kijk eens rond in jouw dorp, jouw parochie wie daar de verenigingen trekt... En stel vol verbijstering vast dat je veelal dezelfde mensen tegenkomt in een heleboel organisaties. Kortom het aantal werkpaarden is nog veel kleiner dan je al dacht !

Erg ?
Ja, heel erg !
Want ik zag hier al een paar organisaties ter ziele gaan, door gebrek aan trekpaarden, of door stomme kleine ruzietjes, of door ... maar die komen nooit of heel zelden terug, en er blijft een gat in het dorpsleven.

Als je ook maar enigszins kunt, werk dan mee, wees een beetje de lijm tussen mensen onderling. Wat als los zand aaneen hangt, hangt immers niet aan een. Leeft niet als entiteit. Ik schreef al eerder over het feit dat het dorp als economische entiteit verloren is gegaan, laat het niet verloren gaan als gemeenschap. Doe er iets aan !

tot de volgende ?

Voeren

Nederlands: Teuven (Nurop), dorpsgezicht (Photo credit: Wikipedia)

Een Vlaamse enclave in de Luikse provincie, een heel mooi stukje Vlaanderen in het groen.
Wellicht Vlaams gebleven omdat het indertijd buiten het grote industrialisatieproces viel. Een tijdlang was het een twistappel tussen Vlaanderen en Wallonië, maar gelukkig lijkt het daar nu stiller... Gelukkig, want binnen een goed maand gaan Anny en ik er op verlof. Genieten van het groen, genieten van de bezienswaardigheden in de omtrek, gaan kijken op de rommelmarkt van Tongeren... Kortom heerlijk niets doen en heel de tijd druk bezig zijn.

Eigenlijk heb ik het daar een beetje moeilijk mee... Ik heb schrik.
Schrik van de reisweg, want autorijden doet me pijn, daarom doe ik het ook in etappes. Schrik, want ik zit alleen echt goed op mijn stoel, in mijn zetel en lig goed in mijn bed (hopelijk straks ook in dat nieuwe bed)...
Schrik van de pijn.

Maar misschien valt het allemaal wel mee, en doorbreek ik weer een nieuwe barrière in de strijd tegen mezelf, mijn pijn.

En ik zou wellicht nooit die stap zetten, mocht ik niet verplicht zijn. Verplicht, omdat goede vrienden me vorige zomer Vlaanderen Vakantiecheques hebben gegeven... En ik kan die toch niet laten vervallen.

Misschien wordt het wel het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg. Ik hoop het, voor mezelf, voor Anny vooral.

En dus zit ik nu wat te neuzen in allerlei websites om te weten te komen wat ik ginder allemaal kan doen... Wat is er te zien?... Maar de wereld houd geen rekening met mensen die niet goed "te pote" zijn, geen rekening met mensen die niet meer kunnen wandelen, geen rekening met mensen die niet meer kunnen fietsen en geen rekening met mensen die het niet leuk vinden om lange auto-uitstappen te maken...
Kortom geen rekening met mensen die eigenlijk die ontspanning brrodnodig zouden hebben.

Er zijn veel dingen waar je op die muur botst...
Ik ben te dik. Ik eet niet te veel, antwoord: meer beweging nemen: wandelen aan een behoorlijk tempo of joggen of fietsen.. Boem! Daar zit je dan. Dik te wezen.

In de winkel (Aldi, om het niet te noemen) is er een speciale aanbieding. Moet je vroeg bij zijn, want er zijn maar enkele stuks voorradig. Daar sta je dan aan te schuiven in een ellenlange rij aan de kassa (Aldi is beroemd om zijn vele kassa's die nooit gebruikt worden). Pijn te hebben. Ik moet al echt heel veel nood hebben aan dat ding om die pijn daar voor uit te staan !

En dan mag ik nog helemaal niet klagen. Ik ken verdomd veel mensen die er slechter aan toe zijn dan ik ben... Die heel wat meer pijn hebben of nog veel minder mobiel zijn.

Ik klaag dus niet, ik ben gelukkig dat ik nog zo veel dingen wel kan.
En misschien ontdek ik, dank zij die vermaledijde vakantiecheques wel dat er nog een grens wat kan verlegd worden, dat er nog wat dingen zijn die ik aankan. Dingen die ik gewoon niet durf te proberen, waarvoor ik de prijs van de pijn niet wil of durf riskeren. Want daar gaat het over...
Als ik naar de rommelmarkt ga, dan weet ik dat de kans er heel dik in zit, dat ik pijn zal hebben, dat ik mezelf ga moeten voortsleuren tegen de muur van pijn in. Maar ik ga graag naar de rommelmarkt, ik hou van die sfeer, ik ontmoet er mensen, kan eens heerlijk babbelen en lollen verkopen, kortom het is me de pijn waard.
Bovendien  weet ik wanneer ik moet stoppen, om net niet over die grens te gaan die uitmondt in een ontsteking met dagenlange pijn tot gevolg.
Nu sta ik voor een onbekende. Ik durf niet naar mijn familie, omdat, als ik twee keer die 100 km rijd op één dag, de kans groot is dat ik "vast zit" in een periode van pijn. Misschien (hopelijk) is het anders als ik die afstand in een ruk rij, met alleen kleine rustpauzes waar ik even de rug kan ontspannen in een andere houding.
Als ik naar de familie ga, dan ben ik na die 100 km meteen druk in de weer, zit ik aan tafel te babbelen, ben ik bezig met dit of dat, kortom, ik kan niet echt overgaan tot wat mijn rug eigenlijk wil... 't Komt er op neer, dat ik bij bekenden me bewust en onbewust veel sterker voordoe dan ik eigenlijk ben. Ik heb gewoonlijk zelfs pijn als men een bezoek brengt van enkele uren... Maar ik heb daarbij hetzelfde als met de rommelmarkt, het is de prijs waard...
Bij onbekenden heb ik dat niet of veel minder, daar durf ik rare houdingen gaan aannemen om die rug "op zijn plooi" te krijgen, ze kennen me toch niet.
Ik weet het, ik ben gek.
Ik heb een reuzegroot complex... Ik zag dat ook (nog veel erger) bij mijn zieke vader zaliger... Die wou ook niet "af gaan", die wou ook niet dat men zijn zwakte zou zien. En wellicht maakt dat de situatie (en de pijn) wellicht nog erger dan normaal.

Wie weet doorbreek ik nu weer een stukje van die muur...
ik hoop het

tot de volgende ?
foto: Teuven, Nurop... de straat waar we gaan logeren !

Polyphemus

Odysseus. Group of Odysseus blinding Polyphemus. Marble, Greek work of the 2nd century BC. (Photo credit: Wikipedia)

Odysseus in the Cave of Polyphemus (Photo credit: Wikipedia)

Polyphemus was de zoon van Poseidon, de God van de zee... Het was een eenogige reus (cycloop), die in het verhaal over Odysseus de scheepsmakkers van de held verorberde, waarop Odysseus, met een list, het ene oog van de reus uitstak.

Als je op de E17 naar Kortrijk rijdt, dan zie je daar plots aan je rechterkant Polyphemus staan... Vroeger stond de reus daar in zijn nakie, maar de laatste keer dat ik langs daar passeerde, had men hem een schaamlapje voorgebonden.

Ik vond het leuk... Was er plots iemand die zich geroepen voelde te zorgen voor de goede zeden van Eenogige Reuzen?
Het doet mij een beetje denken aan het prachtige beeld van David, die men ook ooit een zedig lapje ombond, of de Adam van het Lam Gods retabel te Gent... kreeg ook al een vijgenblad voor gebonden...

Nu en dan wordt de mensheid blijkbaar bevlogen door een zekere pudeur... Nu en dan lijkt het naakt in de kunst weer veel te bloot te zijn. Maar dat men dat vandaag de dag doet, waar je je knop van de TV niet kunt indrukken zonder seks te zien... Ik vind het een beetje gek. Een beetje vals spelen.

Bovendien heb ik veel meer tegen het bloot in al die films en toneelstukken, dan in de kunst. Meteen neem ik dan de stelling in dat heel wat van die films en toneelstukken voor mij niet bij de kunst horen. Jaja, je mag er je eigen gedacht over hebben, ik heb wel het mijne, dus jij ook je ding !
Kijk, ik heb al films gezien waar het naakt me niet stoort, omdat het echt een effectieve rol speelt in het geheel. Net zoals ik seks in een boek alleen mooi vind als het in het verhaal thuishoort, er deel van uit maakt. En dat is een beetje mijn maatstaf in alles wat bloot betreft... Als het deel is van de logische lijn van het geheel, dan kan het best, dan heb ik er niets tegen, maar seks of naakt er bij de haren bij sleuren om een flauw verhaal wat te vergulden??? Dan zie ik in dat bloot of die seks helemaal niets ... Het stoort me zelfs.

Maar omgekeerd ook... Ik vind een Adam met een vijgenblad helemaal niet beantwoorden aan het idee Adam.

Van mij hoeven het ook niet allemaal beeldschone figuren te zijn die daar gekonterfeit staan... Ik zou bijna zeggen: integendeel... Ik ben nogal voor het weergeven van de werkelijkheid, en zeg eens eerlijk: hoeveel mensen heb jij al in levende lijve gezien met een volmaakt lichaam? Ik hooguit een paar, waar ik dan wat verbluft naar staar (heel onbeleefd!) omdat het zo'n zeldzaam iets is. De mens is dus eigenlijk niet volmaakt van figuur. Punt. Dus vind ik een schilderij van een gewoon mens, met zijn kleine tekorten, veel interessanter dan een hypothetische Adonis op doek.

Een tekening van een oude versleten mens, dat vind ik het summum van schoonheid... Schoonheid omdat je daar niet alleen de mens ziet, maar eigenlijk het leven van de mens. Zijn werk, honger, overmatig eten, drinken, en wat nog allemaal etsten hun lijnen in het broze oude mensenlijf... Prachtig !

Bloot kan dus, en mag dus, maar het moet een logisch deel van het geheel zijn, en niet iets er bij de haren bij gesleurd. Om het anders te zeggen, niet bloot omwille van het blote, maar naakt omdat het nu eenmaal natuurlijk er bij hoort, er deel van uitmaakt.

Eigenlijk is dat een beetje met alles zo... Als je snoept omwille van het zoete van de suiker, dan ben je verkeerd bezig, maar als je wat suiker in je eten doet om de smaak te vervolledigen, dan is die suiker geen snoep meer maar een gepast onderdeel van het geheel.

Zo is ook het ganse leven... Als je overdrijft, dan is het niet goed meer. Dan is het niet echt lekker meer, dan krijg je op den langen duur een degout van dat wat je ooit zo aanlokte. Overdaad schaadt... echt !

Je moet het leven savoureren, met kleine hapjes, van het leven snoepen, zonder overdaad, zonder anderen hun deel af te nemen, zo dat je steeds lust blijft houden, dat je nooit echt voldaan bent, en al zeker niet een indigestie krijgt van het leven...

Een van de moeilijkste dingen voor een kunstenaar is het tijdig stoppen... Het lijkt gek, maar als je een kunstwerk maakt, dan heb je nooit het gevoel dat het echt af is... Je kunt er blijven aan werken, blijven aan bij werken... en veelal ga je dan net over het mooie heen... Je moet kunnen stoppen, een beetje onvoldaan, een beetje met honger... Dan heb je wellicht voor dat werk het summum van schoonheid bereikt. Ga verder en je vermindert het geheel in waarde.

Dat is het leven...
Leven is een kunst...


tot de volgende ?

Je zelf

Nederlands: Plafondschildering Sixtijnse Kapel door Michelangelo, middendeel met de beroemde scène van God en Adam. Vanaf Engelse wikipedia English: , Sistine Chapel ceiling – left centre section.SOURCE: http://artchive.com/ftp_site.htm, Picture prepared for Wikipedia by Adrian Pingstone in April 2003. (Photo credit: Wikipedia)

Mijn levenslange zoektocht zal wellicht niet beëindigd zijn, maar ik heb het gevoel een punt te hebben bereikt. Een punt die ik met je wil delen.
Wellicht is er geen mens echt tevreden met zichzelf, en ik heb het niet over uiterlijk, maar over je innerlijk, je echte eigen zichzelf.

Of we nu gelovig zijn of niet, ik denk dat God in mezelf zit, en ik in god, of voor niet gelovigen, dat het volmaakte in mezelf zit, en ik in het volmaakte, in het streefdoel.

Ik heb hier in deze blog al meermaals gedebiteerd dat ik geen heilige wou zijn, want wij stellen ons heiligen voor als "Zebedeussen", mensen die heel de dag door bidden, met een beate glimlacht om de lippen lopen ostentatief goed te zijn, kortom volkomen voorspelbare mensen, dus vervelende mensen...

Nee, zo wil ik niet zijn, ik voel me goed in mijn vel, alleen zijn er nog wel enkele puntjes die ik kan verbeteren. Zoals ieder weldenkend mens voor zichzelf zal vaststellen. We zitten wel goed in de basis van ons ik, maar er zijn wat kantjes aan die kunnen bijgeslepen worden. We vloeken te veel, we eten te veel (of te weinig), we drinken te graag een glaasje, we zijn knorrig als we opstaan, we... we...
Eigenlijk is het best een lange lijst. Ik kan er best bijvoegen: men mag me niet storen als ik aan het bloggen ben, anders raak ik de draad kwijt. (Denk ik)

Maar met het idee dat de goede, de volmaakte mens, of God in mij zit, en ik in de volmaaktheid, in God, daar vind ik een antwoord.

Ik mag best zijn en blijven wie en wat ik ben. Ik moet alleen maar voortdurend blijven pogen meer en meer aan het grondmodel te voldoen. De ruwe kantjes afslijpen, hier en daar een uitgevallen steen terug plaatsen.

Op zich ben ik een volmaakte mens, alleen kun je dat niet zien, omdat ik teveel afwijk van het oorspronkelijke ik.
Ik heb te veel slechte dingen opgeraapt. Ik maak me te vlug boos, ik ben een opgewonden standje, ik vind rustig blijven een heel zware opdracht...
Maar gelukkig heb ik het goed in me, kan ik mezelf terug brengen naar wat ik moet zijn.

Als ik niet in God zou geloven, terug naar het echt humaan zijn tegenover mijn medemensen, mij volkomen doen inpassen in een maatschappij, op die manier dat ik door mijn gedrag bij draag aan die maatschappij.
Als ik wel geloof in God, pogen zo goed mogelijk te zijn, goed voor mijn medemensen, -zo goed als voor mezelf !!!- en ook nog de tijd maken om God te eren, te bidden...

Hoe je het ook bekijkt, van welk standpunt je ook vertrekt, geen makkelijke opdracht ! Het vergt een voortdurende aandacht op je zelf. Niet voor je zelf (dat doen we veel te veel), maar op je zelf, om je te richten op de anderen.

Maar eigenlijk is het ook gemakkelijk, want het grondidee, de basis hebben we in ons. Meestal noemen we dat geweten, maar eigenlijk is het dus het grondmodel van een blokje die perfect past in het geheel van de maatschappij. Dat grondmodel attendeert ons voortdurend als we iets verkeerd gaan doen of gedaan hebben. Hoe meer aandacht we geven aan dat stemmetje, aan dat grondmodel, hoe fijner het zichzelf afstemt, en hoe meer en beter we ons moeten richten naar dat grondmodel. Oefening baart kunst, ook en zeker in dit geval.

Maar helaas ook het omgekeerde...
Hoe meer we die stem het zwijgen opleggen, hoe stiller de stem wordt, en hoe minder we passen in het geheel, integendeel, hoe meer we denken dat de rest zich maar moet aanpassen aan ons.
Maar je kunt geen muur bouwen met stenen die niet passen.
Je kunt geen maatschappij hebben met mensen die niet willen passen in het geheel

Dan krijg je misdadigers, fanatici kortom onaangepasten.
We kunnen best in onze genen een verkeerd stukje hebben zitten, waardoor we makkelijker neigen naar een of andere fout, we kunnen best een grove invloed hebben ondergaan van een slechte opvoeding, een verkeerd milieu, maar het grondmodel blijft diep in ons altijd ter beschikking.
En we kunnen oefenen, bijvijlen, aanpassen...

En wellicht het moeilijkste is dat we niet mogen knorren op de niet- of minder-aangepastheid van de anderen, want dan zouden ze het ook kunnen van ons.
(Enige uitzondering: het opvoeden van onze kinderen).

Maar vergeet het niet: we hebben het in ons !!
Dat geeft toch hoop is het niet ?

tot de volgende ?

geen dag als een ander...

Nederlands: Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk in Ninove (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenmorgen moesten we proberen heel vroeg aan de Aldi te zijn, want ik wilde zo'n pomp kopen om mijn visvijvers mee te kuisen. Die dingen kosten anders stukken van mensen, en nu waren ze betaalbaarderderderder... Toen we toekwamen stond heel de parking bomvol, en moesten we zoeken voor een plaatsje...
Binnen was het drummen, maar ik heb mijn pomp.
Vandaar zouden we dan doorrijden naar Wieze, naar de rommelmarkt. GPS aangezet, en wijllie weg... 10 km, en dan stonden we stil, in de file...
Door die brand op de autosnelweg, was alle verkeer van de autostrade afgehaald, en stonden ze allemaal stil om de huizen langs de baan te bewonderen. Tsjechische en Roemeense vrachtwagens met vertwijfeld kijkende bestuurders, en een keer zagen wij en hoorden wij een dame aan de overkant van de weg vloeken dat het niet schoon meer was. Toen ze me zag lachen, riep ze me toe dat ik ook nog een paar uur zoet was...
Enfin, we hebben twee uur gereden naar Wieze... Ik was geradbraakt. En aan de rommelmarkt was er veel minder volk dan anders. Wellicht stonden ze ook allemaal stil ?

We liepen dus rustig op de rommelmarkt, gingen naar een van de terrasjes om iets te drinken en een belegd broodje te nutten, en dan terug markten. Blijkbaar was de massa (nu ja...) eindelijk door de file geraakt, want nu begon het drukker te worden.

In het terugkeren, besloot ik geen risico te nemen, en reed over Ninove naar huis, zo ver mogelijk weg van de opritten naar de E 40...dacht ik, want ook daar waren er opritten... Gelukkig geen file meer, en toen we over de autostrade reden, zagen we dat de auto's weer op de snelweg reden. Op de baan van Ninove naar Brakel... Werken ! Rode lichten en beurtelings langs de werken rijden... djudedju

Enfin, we zijn thuis geraakt...

En vannacht om drie uur was het plots weer twee uur. Een uur die plots verdween in het niets. Einstein met zijn relativiteit snapt het ook niet. Maar vanmorgen werd ik dan wakker op een uur dat ik allang had gegeten, maar eigenlijk was het het normale uur, maar moeten we nu leven op het abnormale uur. En eigenlijk feitelijk is dat normale uur ook al niet het normale uur, maar het restantje van het zomeruur van binst de oorlog, die hier is blijven hangen. Dus is het volgens het normale uur middag op het moment dat uw uurwerk nu twee uur in de namiddag wijst. Allemaal heel natuurlijk dus...

Heel ons bioritme naar de knoppen...
Weeral een keer, twee keer per jaar mogen we daarvan genieten. Dat is om te besparen zegt men. Al wat ik weet is dat ik nu honger heb als het nog geen hongeruur is, en dat ik uit en in mijn bed moet op momenten die me niet echt passen. Heb je toevallig ook dat programma gezien over "slecht slapen" ? Je moet steeds op het voor u juiste en zelfde uur slapen gaan. Het helpt niet om een uurtje vroeger in je bed te kruipen, want dan lig je wakker tot dit uur om is... Maar hoe moet dat nu ?
Heel mijn bioritme naar de Filistijnen.
djudedju
 't is weer geen dag als een ander hé ?


tot de volgende ?