Voeren

Nederlands: Teuven (Nurop), dorpsgezicht (Photo credit: Wikipedia)

Een Vlaamse enclave in de Luikse provincie, een heel mooi stukje Vlaanderen in het groen.
Wellicht Vlaams gebleven omdat het indertijd buiten het grote industrialisatieproces viel. Een tijdlang was het een twistappel tussen Vlaanderen en Wallonië, maar gelukkig lijkt het daar nu stiller... Gelukkig, want binnen een goed maand gaan Anny en ik er op verlof. Genieten van het groen, genieten van de bezienswaardigheden in de omtrek, gaan kijken op de rommelmarkt van Tongeren... Kortom heerlijk niets doen en heel de tijd druk bezig zijn.

Eigenlijk heb ik het daar een beetje moeilijk mee... Ik heb schrik.
Schrik van de reisweg, want autorijden doet me pijn, daarom doe ik het ook in etappes. Schrik, want ik zit alleen echt goed op mijn stoel, in mijn zetel en lig goed in mijn bed (hopelijk straks ook in dat nieuwe bed)...
Schrik van de pijn.

Maar misschien valt het allemaal wel mee, en doorbreek ik weer een nieuwe barrière in de strijd tegen mezelf, mijn pijn.

En ik zou wellicht nooit die stap zetten, mocht ik niet verplicht zijn. Verplicht, omdat goede vrienden me vorige zomer Vlaanderen Vakantiecheques hebben gegeven... En ik kan die toch niet laten vervallen.

Misschien wordt het wel het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg. Ik hoop het, voor mezelf, voor Anny vooral.

En dus zit ik nu wat te neuzen in allerlei websites om te weten te komen wat ik ginder allemaal kan doen... Wat is er te zien?... Maar de wereld houd geen rekening met mensen die niet goed "te pote" zijn, geen rekening met mensen die niet meer kunnen wandelen, geen rekening met mensen die niet meer kunnen fietsen en geen rekening met mensen die het niet leuk vinden om lange auto-uitstappen te maken...
Kortom geen rekening met mensen die eigenlijk die ontspanning brrodnodig zouden hebben.

Er zijn veel dingen waar je op die muur botst...
Ik ben te dik. Ik eet niet te veel, antwoord: meer beweging nemen: wandelen aan een behoorlijk tempo of joggen of fietsen.. Boem! Daar zit je dan. Dik te wezen.

In de winkel (Aldi, om het niet te noemen) is er een speciale aanbieding. Moet je vroeg bij zijn, want er zijn maar enkele stuks voorradig. Daar sta je dan aan te schuiven in een ellenlange rij aan de kassa (Aldi is beroemd om zijn vele kassa's die nooit gebruikt worden). Pijn te hebben. Ik moet al echt heel veel nood hebben aan dat ding om die pijn daar voor uit te staan !

En dan mag ik nog helemaal niet klagen. Ik ken verdomd veel mensen die er slechter aan toe zijn dan ik ben... Die heel wat meer pijn hebben of nog veel minder mobiel zijn.

Ik klaag dus niet, ik ben gelukkig dat ik nog zo veel dingen wel kan.
En misschien ontdek ik, dank zij die vermaledijde vakantiecheques wel dat er nog een grens wat kan verlegd worden, dat er nog wat dingen zijn die ik aankan. Dingen die ik gewoon niet durf te proberen, waarvoor ik de prijs van de pijn niet wil of durf riskeren. Want daar gaat het over...
Als ik naar de rommelmarkt ga, dan weet ik dat de kans er heel dik in zit, dat ik pijn zal hebben, dat ik mezelf ga moeten voortsleuren tegen de muur van pijn in. Maar ik ga graag naar de rommelmarkt, ik hou van die sfeer, ik ontmoet er mensen, kan eens heerlijk babbelen en lollen verkopen, kortom het is me de pijn waard.
Bovendien  weet ik wanneer ik moet stoppen, om net niet over die grens te gaan die uitmondt in een ontsteking met dagenlange pijn tot gevolg.
Nu sta ik voor een onbekende. Ik durf niet naar mijn familie, omdat, als ik twee keer die 100 km rijd op één dag, de kans groot is dat ik "vast zit" in een periode van pijn. Misschien (hopelijk) is het anders als ik die afstand in een ruk rij, met alleen kleine rustpauzes waar ik even de rug kan ontspannen in een andere houding.
Als ik naar de familie ga, dan ben ik na die 100 km meteen druk in de weer, zit ik aan tafel te babbelen, ben ik bezig met dit of dat, kortom, ik kan niet echt overgaan tot wat mijn rug eigenlijk wil... 't Komt er op neer, dat ik bij bekenden me bewust en onbewust veel sterker voordoe dan ik eigenlijk ben. Ik heb gewoonlijk zelfs pijn als men een bezoek brengt van enkele uren... Maar ik heb daarbij hetzelfde als met de rommelmarkt, het is de prijs waard...
Bij onbekenden heb ik dat niet of veel minder, daar durf ik rare houdingen gaan aannemen om die rug "op zijn plooi" te krijgen, ze kennen me toch niet.
Ik weet het, ik ben gek.
Ik heb een reuzegroot complex... Ik zag dat ook (nog veel erger) bij mijn zieke vader zaliger... Die wou ook niet "af gaan", die wou ook niet dat men zijn zwakte zou zien. En wellicht maakt dat de situatie (en de pijn) wellicht nog erger dan normaal.

Wie weet doorbreek ik nu weer een stukje van die muur...
ik hoop het

tot de volgende ?
foto: Teuven, Nurop... de straat waar we gaan logeren !

Polyphemus

Odysseus. Group of Odysseus blinding Polyphemus. Marble, Greek work of the 2nd century BC. (Photo credit: Wikipedia)

Odysseus in the Cave of Polyphemus (Photo credit: Wikipedia)

Polyphemus was de zoon van Poseidon, de God van de zee... Het was een eenogige reus (cycloop), die in het verhaal over Odysseus de scheepsmakkers van de held verorberde, waarop Odysseus, met een list, het ene oog van de reus uitstak.

Als je op de E17 naar Kortrijk rijdt, dan zie je daar plots aan je rechterkant Polyphemus staan... Vroeger stond de reus daar in zijn nakie, maar de laatste keer dat ik langs daar passeerde, had men hem een schaamlapje voorgebonden.

Ik vond het leuk... Was er plots iemand die zich geroepen voelde te zorgen voor de goede zeden van Eenogige Reuzen?
Het doet mij een beetje denken aan het prachtige beeld van David, die men ook ooit een zedig lapje ombond, of de Adam van het Lam Gods retabel te Gent... kreeg ook al een vijgenblad voor gebonden...

Nu en dan wordt de mensheid blijkbaar bevlogen door een zekere pudeur... Nu en dan lijkt het naakt in de kunst weer veel te bloot te zijn. Maar dat men dat vandaag de dag doet, waar je je knop van de TV niet kunt indrukken zonder seks te zien... Ik vind het een beetje gek. Een beetje vals spelen.

Bovendien heb ik veel meer tegen het bloot in al die films en toneelstukken, dan in de kunst. Meteen neem ik dan de stelling in dat heel wat van die films en toneelstukken voor mij niet bij de kunst horen. Jaja, je mag er je eigen gedacht over hebben, ik heb wel het mijne, dus jij ook je ding !
Kijk, ik heb al films gezien waar het naakt me niet stoort, omdat het echt een effectieve rol speelt in het geheel. Net zoals ik seks in een boek alleen mooi vind als het in het verhaal thuishoort, er deel van uit maakt. En dat is een beetje mijn maatstaf in alles wat bloot betreft... Als het deel is van de logische lijn van het geheel, dan kan het best, dan heb ik er niets tegen, maar seks of naakt er bij de haren bij sleuren om een flauw verhaal wat te vergulden??? Dan zie ik in dat bloot of die seks helemaal niets ... Het stoort me zelfs.

Maar omgekeerd ook... Ik vind een Adam met een vijgenblad helemaal niet beantwoorden aan het idee Adam.

Van mij hoeven het ook niet allemaal beeldschone figuren te zijn die daar gekonterfeit staan... Ik zou bijna zeggen: integendeel... Ik ben nogal voor het weergeven van de werkelijkheid, en zeg eens eerlijk: hoeveel mensen heb jij al in levende lijve gezien met een volmaakt lichaam? Ik hooguit een paar, waar ik dan wat verbluft naar staar (heel onbeleefd!) omdat het zo'n zeldzaam iets is. De mens is dus eigenlijk niet volmaakt van figuur. Punt. Dus vind ik een schilderij van een gewoon mens, met zijn kleine tekorten, veel interessanter dan een hypothetische Adonis op doek.

Een tekening van een oude versleten mens, dat vind ik het summum van schoonheid... Schoonheid omdat je daar niet alleen de mens ziet, maar eigenlijk het leven van de mens. Zijn werk, honger, overmatig eten, drinken, en wat nog allemaal etsten hun lijnen in het broze oude mensenlijf... Prachtig !

Bloot kan dus, en mag dus, maar het moet een logisch deel van het geheel zijn, en niet iets er bij de haren bij gesleurd. Om het anders te zeggen, niet bloot omwille van het blote, maar naakt omdat het nu eenmaal natuurlijk er bij hoort, er deel van uitmaakt.

Eigenlijk is dat een beetje met alles zo... Als je snoept omwille van het zoete van de suiker, dan ben je verkeerd bezig, maar als je wat suiker in je eten doet om de smaak te vervolledigen, dan is die suiker geen snoep meer maar een gepast onderdeel van het geheel.

Zo is ook het ganse leven... Als je overdrijft, dan is het niet goed meer. Dan is het niet echt lekker meer, dan krijg je op den langen duur een degout van dat wat je ooit zo aanlokte. Overdaad schaadt... echt !

Je moet het leven savoureren, met kleine hapjes, van het leven snoepen, zonder overdaad, zonder anderen hun deel af te nemen, zo dat je steeds lust blijft houden, dat je nooit echt voldaan bent, en al zeker niet een indigestie krijgt van het leven...

Een van de moeilijkste dingen voor een kunstenaar is het tijdig stoppen... Het lijkt gek, maar als je een kunstwerk maakt, dan heb je nooit het gevoel dat het echt af is... Je kunt er blijven aan werken, blijven aan bij werken... en veelal ga je dan net over het mooie heen... Je moet kunnen stoppen, een beetje onvoldaan, een beetje met honger... Dan heb je wellicht voor dat werk het summum van schoonheid bereikt. Ga verder en je vermindert het geheel in waarde.

Dat is het leven...
Leven is een kunst...


tot de volgende ?

Je zelf

Nederlands: Plafondschildering Sixtijnse Kapel door Michelangelo, middendeel met de beroemde scène van God en Adam. Vanaf Engelse wikipedia English: , Sistine Chapel ceiling – left centre section.SOURCE: http://artchive.com/ftp_site.htm, Picture prepared for Wikipedia by Adrian Pingstone in April 2003. (Photo credit: Wikipedia)

Mijn levenslange zoektocht zal wellicht niet beëindigd zijn, maar ik heb het gevoel een punt te hebben bereikt. Een punt die ik met je wil delen.
Wellicht is er geen mens echt tevreden met zichzelf, en ik heb het niet over uiterlijk, maar over je innerlijk, je echte eigen zichzelf.

Of we nu gelovig zijn of niet, ik denk dat God in mezelf zit, en ik in god, of voor niet gelovigen, dat het volmaakte in mezelf zit, en ik in het volmaakte, in het streefdoel.

Ik heb hier in deze blog al meermaals gedebiteerd dat ik geen heilige wou zijn, want wij stellen ons heiligen voor als "Zebedeussen", mensen die heel de dag door bidden, met een beate glimlacht om de lippen lopen ostentatief goed te zijn, kortom volkomen voorspelbare mensen, dus vervelende mensen...

Nee, zo wil ik niet zijn, ik voel me goed in mijn vel, alleen zijn er nog wel enkele puntjes die ik kan verbeteren. Zoals ieder weldenkend mens voor zichzelf zal vaststellen. We zitten wel goed in de basis van ons ik, maar er zijn wat kantjes aan die kunnen bijgeslepen worden. We vloeken te veel, we eten te veel (of te weinig), we drinken te graag een glaasje, we zijn knorrig als we opstaan, we... we...
Eigenlijk is het best een lange lijst. Ik kan er best bijvoegen: men mag me niet storen als ik aan het bloggen ben, anders raak ik de draad kwijt. (Denk ik)

Maar met het idee dat de goede, de volmaakte mens, of God in mij zit, en ik in de volmaaktheid, in God, daar vind ik een antwoord.

Ik mag best zijn en blijven wie en wat ik ben. Ik moet alleen maar voortdurend blijven pogen meer en meer aan het grondmodel te voldoen. De ruwe kantjes afslijpen, hier en daar een uitgevallen steen terug plaatsen.

Op zich ben ik een volmaakte mens, alleen kun je dat niet zien, omdat ik teveel afwijk van het oorspronkelijke ik.
Ik heb te veel slechte dingen opgeraapt. Ik maak me te vlug boos, ik ben een opgewonden standje, ik vind rustig blijven een heel zware opdracht...
Maar gelukkig heb ik het goed in me, kan ik mezelf terug brengen naar wat ik moet zijn.

Als ik niet in God zou geloven, terug naar het echt humaan zijn tegenover mijn medemensen, mij volkomen doen inpassen in een maatschappij, op die manier dat ik door mijn gedrag bij draag aan die maatschappij.
Als ik wel geloof in God, pogen zo goed mogelijk te zijn, goed voor mijn medemensen, -zo goed als voor mezelf !!!- en ook nog de tijd maken om God te eren, te bidden...

Hoe je het ook bekijkt, van welk standpunt je ook vertrekt, geen makkelijke opdracht ! Het vergt een voortdurende aandacht op je zelf. Niet voor je zelf (dat doen we veel te veel), maar op je zelf, om je te richten op de anderen.

Maar eigenlijk is het ook gemakkelijk, want het grondidee, de basis hebben we in ons. Meestal noemen we dat geweten, maar eigenlijk is het dus het grondmodel van een blokje die perfect past in het geheel van de maatschappij. Dat grondmodel attendeert ons voortdurend als we iets verkeerd gaan doen of gedaan hebben. Hoe meer aandacht we geven aan dat stemmetje, aan dat grondmodel, hoe fijner het zichzelf afstemt, en hoe meer en beter we ons moeten richten naar dat grondmodel. Oefening baart kunst, ook en zeker in dit geval.

Maar helaas ook het omgekeerde...
Hoe meer we die stem het zwijgen opleggen, hoe stiller de stem wordt, en hoe minder we passen in het geheel, integendeel, hoe meer we denken dat de rest zich maar moet aanpassen aan ons.
Maar je kunt geen muur bouwen met stenen die niet passen.
Je kunt geen maatschappij hebben met mensen die niet willen passen in het geheel

Dan krijg je misdadigers, fanatici kortom onaangepasten.
We kunnen best in onze genen een verkeerd stukje hebben zitten, waardoor we makkelijker neigen naar een of andere fout, we kunnen best een grove invloed hebben ondergaan van een slechte opvoeding, een verkeerd milieu, maar het grondmodel blijft diep in ons altijd ter beschikking.
En we kunnen oefenen, bijvijlen, aanpassen...

En wellicht het moeilijkste is dat we niet mogen knorren op de niet- of minder-aangepastheid van de anderen, want dan zouden ze het ook kunnen van ons.
(Enige uitzondering: het opvoeden van onze kinderen).

Maar vergeet het niet: we hebben het in ons !!
Dat geeft toch hoop is het niet ?

tot de volgende ?

geen dag als een ander...

Nederlands: Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk in Ninove (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenmorgen moesten we proberen heel vroeg aan de Aldi te zijn, want ik wilde zo'n pomp kopen om mijn visvijvers mee te kuisen. Die dingen kosten anders stukken van mensen, en nu waren ze betaalbaarderderderder... Toen we toekwamen stond heel de parking bomvol, en moesten we zoeken voor een plaatsje...
Binnen was het drummen, maar ik heb mijn pomp.
Vandaar zouden we dan doorrijden naar Wieze, naar de rommelmarkt. GPS aangezet, en wijllie weg... 10 km, en dan stonden we stil, in de file...
Door die brand op de autosnelweg, was alle verkeer van de autostrade afgehaald, en stonden ze allemaal stil om de huizen langs de baan te bewonderen. Tsjechische en Roemeense vrachtwagens met vertwijfeld kijkende bestuurders, en een keer zagen wij en hoorden wij een dame aan de overkant van de weg vloeken dat het niet schoon meer was. Toen ze me zag lachen, riep ze me toe dat ik ook nog een paar uur zoet was...
Enfin, we hebben twee uur gereden naar Wieze... Ik was geradbraakt. En aan de rommelmarkt was er veel minder volk dan anders. Wellicht stonden ze ook allemaal stil ?

We liepen dus rustig op de rommelmarkt, gingen naar een van de terrasjes om iets te drinken en een belegd broodje te nutten, en dan terug markten. Blijkbaar was de massa (nu ja...) eindelijk door de file geraakt, want nu begon het drukker te worden.

In het terugkeren, besloot ik geen risico te nemen, en reed over Ninove naar huis, zo ver mogelijk weg van de opritten naar de E 40...dacht ik, want ook daar waren er opritten... Gelukkig geen file meer, en toen we over de autostrade reden, zagen we dat de auto's weer op de snelweg reden. Op de baan van Ninove naar Brakel... Werken ! Rode lichten en beurtelings langs de werken rijden... djudedju

Enfin, we zijn thuis geraakt...

En vannacht om drie uur was het plots weer twee uur. Een uur die plots verdween in het niets. Einstein met zijn relativiteit snapt het ook niet. Maar vanmorgen werd ik dan wakker op een uur dat ik allang had gegeten, maar eigenlijk was het het normale uur, maar moeten we nu leven op het abnormale uur. En eigenlijk feitelijk is dat normale uur ook al niet het normale uur, maar het restantje van het zomeruur van binst de oorlog, die hier is blijven hangen. Dus is het volgens het normale uur middag op het moment dat uw uurwerk nu twee uur in de namiddag wijst. Allemaal heel natuurlijk dus...

Heel ons bioritme naar de knoppen...
Weeral een keer, twee keer per jaar mogen we daarvan genieten. Dat is om te besparen zegt men. Al wat ik weet is dat ik nu honger heb als het nog geen hongeruur is, en dat ik uit en in mijn bed moet op momenten die me niet echt passen. Heb je toevallig ook dat programma gezien over "slecht slapen" ? Je moet steeds op het voor u juiste en zelfde uur slapen gaan. Het helpt niet om een uurtje vroeger in je bed te kruipen, want dan lig je wakker tot dit uur om is... Maar hoe moet dat nu ?
Heel mijn bioritme naar de Filistijnen.
djudedju
 't is weer geen dag als een ander hé ?


tot de volgende ?

Waarde relatief ?

Apple 1 computer (Photo credit: Wikipedia)

Er is momenteel heel wat te doen over het schilderij uit 1534 met een zicht op Gent... Het zou niet echt uit 1534 zijn, en dus helemaal geen topstuk.
Jaren is het een topstuk geweest, en plots niet meer.

Dit deed me denken aan de relativiteit van de waarde die men aan dingen hecht.

Het schilderij is niet veranderd, de kijk er op wel, en dat bepaalt dan plots de daling in waarde. Gek toch? Het is krek hetzelfde als daar voor...

Ik ben liefhebber van Afrikaanse beelden, en koop nu en dan eens een stuk aan op de rommelmarkt (soms vind je er schitterende dingen !), maar ook daar zie je de relativiteit van de waarde der dingen. Ik hou maar een paar dingen bij, maar ik zie dat je perioden hebt dat de dingen duur zijn, en plots, geen mens weet waarom, zijn die zaken uit de mode, en dalen ze spectaculair in waarde. Daardoor stijgt de verkoop weer, en dus stijgen de prijzen, en de eindeloze cirkel der menselijke gekheid herbegint. Dit is zo met de Afrikaanse beelden, maar het is eigenlijk min of meer met alles zo.

Een auto van het model van vorig jaar staat in de uitverkoop, een stuk goedkoper dan vorig jaar. Dan denk ik, met mijn slecht karakter, dus hebben ze de auto vorig jaar véél te duur verkocht, en woekerwinsten gemaakt ! Ik maak me telkens en telkens weer deze bedenking bij soldes en dergelijke. En ik erger me mateloos dat ik naar "goedkope" winkels moet om de dingen te kopen aan een normale prijs. Waarom vind ik kledij aan de helft van de prijs in de "Boum" (In Wallonië, bij mijn weten niet in Vlaanderen te vinden), en andere dingen in de Action en niet in de gewone winkel.

Ik bedoel dit niet als reclame voor die winkels, maar eigenlijk als een blaam aan de anderen.

Ons vader zaliger spaarde postzegels, en hij had zo'n cataloog met daarin onder meer de waarde van ieder zegel, gestempeld en ongestempeld... Waarde die je nooit kon krijgen, want dat vermelde bedrag was maar een "richtlijn"... Richtlijn ? Waar naar toe? Naar een gevoel van valse rijkdom ?

Neem nu mijn Afrikaanse beelden. Ik zie beelden die op veilingen heel duur blijken te zijn, en die ik aankocht voor een appel en het spreekwoordelijke ei... Met andere woorden, die dingen zijn net zo veel waard als de gek er voor wil geven.

Wellicht zal iemand die helemaal niet van Afrikaanse kunst houdt er helemaal niets voor geven, het niet eens bekijken...

Het stadsgezicht van Gent is dus ook voor mij nog net zo veel waard voorheen: een leuk ding dat mij een idee geeft van hoe een stad er ongeveer uitzag in 1534 of iets later of vroeger... Meer niet.  Ik kan er uren staan op kijken, vergelijken met de gebouwen van nu, met de omvang van de stad nu, maar veel meer zegt het mij niet, en of die 1534 nu plots 1575 zou worden interesseert me geen zier. Ik ben niet zo gehecht aan data. Ik vind het een mooi werk die me een impressie biedt op de stad in een ver verleden.

Daarom kan ik ook even goed genieten van een mooie kopie dan van het origineel. En daar gaat het toch over ?
Een schilderij, echt of vals, van 1534 of van 1600 is om naar te kijken en van te genieten. Een auto van vorig jaar of het nieuwste model van dit jaar dient om mee rond te rijden, meer niet.
Een TV van vorig jaar of eentje van de allernieuwste, dient om naar te kijken en om je programma te zien...
Een tablet van mer Apple of van Samsung Galaxy zijn net zoveel waard als je er voor wilt geven, om er jou ding mee te doen. En welke doet wat jij wilt, dat is de beste, en dan opteer ik voor de goedkoopste die dat doet.

Naam of model, dat doet toch eigenlijk niets ter zake, niets, dan een voldoen aan de menselijke ijdelheid.

In onze maatschappij moet je kind kleren hebben van merk x, of het valt uit de toon. Gek !!!! Kleren zijn om je te bedekken en om er je comfortabel in te voelen... meer niet.

Maar ja, ik ben iemand waar winkels niet zo veel aan verdienen... Ik heb geen of heel weinig aandacht voor al die dingen. Mij gaat het over het nut. En eventueel de duurzaamheid en het verbruik. Kortom het NUT...

Oh ja, ik heb wel oog voor wat mooi is, en ik kan ook met genoegen kijken naar een mooie wagen, maar ik heb er geen enkele behoefte aan daarom die wagen te kopen. Ik koop een wagen waarvan ik denk dat ze het nuttigst is en niet te veel gebruikt en lang zal meegaan. En van een kleur waar je het vuil niet te veel op ziet liggen, zodat ik hem niet te vaak moet (laten) wassen.

Wat is de waarde van een ding ?
Juist, wat de gek er voor wil betalen...

En als jij niet van Afrikaanse kunst houd, dan ben ik de gek, en jij de verstandige, de nuchtere.
Maar ik ben niet zo gek dat ik er veel voor uit geef... Ik wil niet alleen die dingen in huis, ik wil ze alleen als ze goedkoop zijn, maar zelfs dat goedkope is voor wie er niet van houdt veel te duur !
relativiteit was er al lang voor Einstein.

Kijk maar eens hoelang een uur duurt in de wachtzaal van de tandarts, en hoe vlug dat gaat als je aan iets leuks bezig bent...
Waarde ? Pfffffffffffffffffff!

tot de volgende ?

Aarde 2

Nederlands: (Photo credit: Wikipedia)

Het mag geen verwondering wekken, dat de ontdekking van de vierde dimensie rechtstreeks aanleiding gaf tot spectaculaire ontwikkelingen in de ruimtevaart. Eenmaal men ontdekt had dat een neutron schijnbaar de snelheid van het licht had overtroffen, maar in feite gebruik maakte van de vierde dimensie, was de jacht geopend.

De precaire situatie van de Aarde door de stijgende vervuiling noopte er toe om een uitweg te zoeken in de ruimte, een nieuwe aarde te exploreren: Aarde 2 ...

Het schip was 47 jaar, 3 maand, en 12 dagen onderweg, toen het eindelijk Aarde 2 bereikte, die eigenlijk gelegen was op een afstand van zo'n kleine 800 lichtjaren van de oude Aarde. Gedurende de reis waren 2 van de 12 piloten overleden, en vervangen door reserve-piloten uit de voorraad "slapers"... Aan boord waren immers zo'n 1248 slapers, jonge mensen, die een blakende gezondheid hadden, op vruchtbaarheid waren getest, en bovendien allen op verschillende gebieden van de wetenschap onderlegd waren. Zij waren allen in een soort winterslaap gebracht, een soort kunstmatige coma, maar dan op een manier die geen schade toebracht aan lichaam noch geest. Gedurende de ganse reis werden door het individuele toestel van iedere slaper, de spieren op peil gehouden, en zij verkeerden voortdurend onder een kunstmatige zwaartekracht.

Nu het schip eindelijk, na al die jaren Aarde 2 bereikt was, werden ze gewekt, en alras was het schip vol leven van de opgewonden bende. Ze hadden na de start geen contact meer gehad met Aarde 1, daar radioseinen niet via de vierde dimensie te versturen waren. Ze waren kortom als het ware afgesneden van hun verleden, ze waren de echte pioniers, de echte Adams en Eva's van hun nieuwe wereld !

Ze draaiden enige dagen rond de aarde 2, teneinde uit te zoeken waar ze zich het best en het makkelijkst konden vestigen, om na te kijken of de lucht goed was, of er leven was, of ... of ...

Eindelijk landden ze, gedeeltelijk met het enorme ruimteschip, anderen met vliegtuigen die in het enorme schip voorzien waren. Op die manier spreidde men het risico en maakte het quasi zeker dat de bevolking kon plaatsgrijpen.
Maar alles lukte wonderwel, iedereen verzamelde rond het ex-ruimteschip, en keek rond over de nieuwe aarde... De zon was, net zoals op de oude aarde, een witte ster, de dag duurde hier 29 uur, en een jaar deed er 389,14 over om rond de zon te toeren. Er was een maan die iets groter was dan de oude maan, kortom, eigenlijk leken ze we een beetje thuisgekomen...

In eerste instantie gebruikten ze het ruimteschip als veste, maar reeds 's anderendaags begonnen ze aan het maken van een echte vesting, waar ze zich zouden kunnen verdedigen tegen dieren en wie weet tegen... verstandige wezens van deze planeet...  Gedurende de bouw leek het er steeds meer en meer op, dat deze aarde heel vreedzaam was, dieren leken beperkt tot grazers, ze zagen geen enkel roofdier ! En ander leven was er in de nabijheid blijkbaar ook niet te vinden. De aarde leek vruchtbaar, en ze besloten over te gaan tot het bloot maken van stukken grond om aan landbouw te gaan doen, met de granen en zaden die ze meebrachten van de oude Aarde...

Dat leek wel het alarmsignaal. De dieren verdwenen spoorloos bij het horen van de gigantische landbouwmachines, en plots zagen ze mensen, of toch mensachtigen, die naar hen toekwamen.

Meteen trokken zij zich terug binnen de veilige omwalling van de veste, en keken wantrouwig naar de lui die daar naderden. Ze zagen er heel menselijk uit, hun armen en benen leken wel iets korter in verhouding, en hun kleur had iets groen-bruins, maar verder leken het gewoon ... mensen. Ze waren gekleed in geweven kleren, die heel kunstig gekleurd waren in een soort pasteltinten, maar zo, dat ze wel leken op te gaan in de achtergrond. Je had het gevoel, mochten ze stilstaan, dat je ze wellicht niet eens zoudt opmerken.

Tijdens het naderen hielden de vreemden de handen voor zich uit, als om aan te tonen dat ze niet gewapend waren. En aan de veste begonnen ze te spreken, in een verschrikkelijk koeterwaals, waar niets maar dan ook niets van te begrijpen was. Een paar van taalkundigen besloten naar buiten te gaan om te pogen iets van de taal op te rapen. Ze spraken in hun aardse Engelse taal, en de anderen broebelden er maar op los. Zwegen en leken te wachten op het gesprek van de anderen. De anderen spraken dan maar, hoofdzakelijk om te stellen dat ze hen niet begrepen. Dat heen en weer geklets duurde even voort, zonder blijkbare vooruitgang, tot plots een van de vreemden (die hier eigenlijk thuis waren!) uit zijn zak een vreemd voorwerp haalde, dit voor zijn mond hield, en zie, daar sprak hij plots Engels. Of liever, wellicht sprak hij zijn taal, toch aan zijn mond te zien, maar de aardlingen hoorden Engels...
Ze waren verbluft !
Ze zagen er niet uit als mensen die een hoge technologische ontwikkeling hadden, eerder het tegendeel, maar waar haalden ze dan dat ingenieuze vertaalmachientje vandaan ?

Ze nodigden de vreemden uit in hun vesting, en uit de volgende gesprekken bleek dat deze aarde, die er zo groen, zo vredig, zo natuurlijk uitzag, enkele eeuwen terug bijna kapot was gegaan aan vervuiling en oorlogen...tot omzeggens alles kapot was, niet meer te herstellen leek en de mensheid en bijna heel de natuur uitstierf. De overblijvenden kwamen bijeen, en besloten de zaken te herbeginnen, de aarde te herstellen, de natuur als eerste prioriteit te nemen, geen vervuilende industriën meer op te zetten, de natuur natuur te laten en de aarde terug te geven aan zichzelf. Zij zouden voortaan huurders zijn van de aarde, met de plicht hun woonplaats gezond te houden, groen te houden en de natuur te bevorderen. En kijk, het is gelukt ! De aarde is terug gezond, wij houden het aantal mensen en het aantal dieren binnen de perken zodat alles zijn normaal verloop kent en de natuur zijn rechten kan hernemen. Wij hebben geen oorlogen meer, richten onze landbouw in op een manier die de aarde respecteert... Wij komen u welkom heten, en vragen u beleefd om u ook aan die normen aan te passen. U kunt hier wonen en leven, maar u moet uw aantal binnen de perken houden die draagbaar is voor een natuurlijke aarde. Alleen op die manier is leven te behouden, is leven draagbaar voor de wereld.
De wereld is onze moeder, wij kunnen en mogen onze moeder toch niet vermoorden???

Ik schreef dit stukje als een soort evangelische parabel... Neem het ter harte !
tot de volgende ?

Het Hof !

Nederlands: Koektrommel uitgebracht door de firma Delacre in 2009. Naar aanleiding van het 50-jaar huwelijk tussen koning Albert II en koningin Paola. (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag gaan de Koning en de koningin, De Nederlandse kroonprins en zijne gemalin, een pak eerst ministers, en een zee van volk naar de begrafenis van een deel van de kinderen die gestorven zijn in het busongeval te Zwitserland... En toch weet ik dat de ouders daar eenzaam zullen staan.
Alleen met hun verdriet.
Verdriet kun je niet delen, hoe vaak je het ook deelt, het blijft even groot.
En je bent dan ook alleen op een klein vlotje, in een oceaan van verdriet.
Eenzaam in een massa medelevenden.
Eenzaam
Alleen

Vannacht lag ik te denken...
Een mens is als een mooie aarden pot, waar een scherf is afgesprongen. De pot is veel te mooi om weg te gooien, dus neem je de pot in handen, je neemt een tube lijm, brengt lijm aan op de pot en op de scherf, en duwt beide delen samen. Je moet dit tegen elkaar blijven aandrukken, tot de lijm pakt... Maar dan ruik je plots dat de broccoli aan het aanbakken is, pot aan de kant, broccoli redden... Of de bel gaat, of je partner valt, of .. of ...

Er is altijd wel iets wat je verhindert de pot te lijmen, er is altijd wel iets dat verhindert dat het leven, dat je zelf volmaakt bent, geheel bent, bent zoals je eigenlijk zou moeten zijn.

We zijn als mensen bijna onmogelijk in staat om dat volmaakte te bereiken. En de definitie van dat volmaakte is ook al niet volmaakt, wat voor de ene heiligheid is, is voor de ander het bereiken van een diploma, het bereiken van rijkdom, het hebben van... Want het volmaakte, dat is gelieerd aan "geluk"... En geluk, dat zoeken we steevast buiten, terwijl het eigenlijk in ons ligt.

Vandaag zullen in die kerk heel wat mensen aanwezig zijn die echt gaan om hun steun, hun medeleven te betonen, maar hoe jammer ook, ze bereiken de treurende ouders niet echt.  Oh, hun aanwezigheid heeft wel enig effect, het lijkt een moment dat heel de wereld stilstaat uit verdriet, maar dan is de offerande voorbij, of de mis uit, en je staat weer alleen met je verdriet.  Verdriet zit van binnen, en we kunnen hen niet strelen, niet knuffelen, niet troosten aan de binnenkant, we raken niet verder dat aan de buitenste zijde van het leed, de rand.

Nee, ik wil niet zeggen dat je niet moet gaan, integendeel, hoe klein het effect ook is, het is iets, daar waar nu niets meer lijkt te zijn. Dus ga maar, toon je medeleven, ga in massa, raak hen door aantal, door aanwezigheid. Dat kleine beetje is ook belangrijk. Want op dit moment is er niets, dus ieder klein beetje lijkt op het moment sterk uitvergroot. Het is maar heel tijdelijk, maar het is wellicht de eerste keer dat iets van buiten weer binnen in geraakt. Dat is op zich al belangrijk. Er is daar buiten nog altijd iets, een wereld, het ziet er niet naar uit, maar je kunt vanuit dat immense verdriet, terug naar de wereld. 't Zal nooit meer hetzelfde zijn, maar het is er nog, en zelfs met dat verdriet kun je ook nog geluk kennen. Het een verhindert het andere niet. Nu kun je, wil je dat nog niet geloven, maar ik weet het uit harde ondervinding.

Ik ben een pijnpatiënt, zo eentje waar de dokter zegt: "Je moet er mee leren leven"... En dat lukt. Als de pijn niet echt opspeelt, maar gewoon stilletjes aanwezig is, dan zeg ik: "Ik voel me goed", en ik meen dat. In het begin van mijn ziekte kon ik dat niet, dan was de pijn er altijd en zijn aanwezigheid blokkeerde het normale leven. Nu is die pijn er nog, maar ik heb er mee leren leven, als het op zo'n manier is, dat ik nog een en ander kan doen, dan voel ik me goed. Het is pas op de momenten dat de pijn té wordt, dat ik klaag en me moet zetten of gaan liggen. Je leert er dus werkelijk mee leven, mee tevreden zijn. Het is dat of geen leven meer... Verdriet is ook zo, het is er wel, maar zolang het je niet schrijnend weer confronteert met je verlies, dan gaat het, dan voel je je "goed"...
Klinkt het gek ?
Het is het niet.

Zoek de dingen die je graag doet, die je goed kunt, en kom weer in beweging, verzet je lijf en je gedachten, weg van pijn, weg van verdriet.
Wentel je niet in je pijn, in je verdriet, doe dingen waardoor je op andere dingen denkt.

Het helpt ! Echt !

tot de volgende ?