geen dag als een ander...

Nederlands: Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk in Ninove (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenmorgen moesten we proberen heel vroeg aan de Aldi te zijn, want ik wilde zo'n pomp kopen om mijn visvijvers mee te kuisen. Die dingen kosten anders stukken van mensen, en nu waren ze betaalbaarderderderder... Toen we toekwamen stond heel de parking bomvol, en moesten we zoeken voor een plaatsje...
Binnen was het drummen, maar ik heb mijn pomp.
Vandaar zouden we dan doorrijden naar Wieze, naar de rommelmarkt. GPS aangezet, en wijllie weg... 10 km, en dan stonden we stil, in de file...
Door die brand op de autosnelweg, was alle verkeer van de autostrade afgehaald, en stonden ze allemaal stil om de huizen langs de baan te bewonderen. Tsjechische en Roemeense vrachtwagens met vertwijfeld kijkende bestuurders, en een keer zagen wij en hoorden wij een dame aan de overkant van de weg vloeken dat het niet schoon meer was. Toen ze me zag lachen, riep ze me toe dat ik ook nog een paar uur zoet was...
Enfin, we hebben twee uur gereden naar Wieze... Ik was geradbraakt. En aan de rommelmarkt was er veel minder volk dan anders. Wellicht stonden ze ook allemaal stil ?

We liepen dus rustig op de rommelmarkt, gingen naar een van de terrasjes om iets te drinken en een belegd broodje te nutten, en dan terug markten. Blijkbaar was de massa (nu ja...) eindelijk door de file geraakt, want nu begon het drukker te worden.

In het terugkeren, besloot ik geen risico te nemen, en reed over Ninove naar huis, zo ver mogelijk weg van de opritten naar de E 40...dacht ik, want ook daar waren er opritten... Gelukkig geen file meer, en toen we over de autostrade reden, zagen we dat de auto's weer op de snelweg reden. Op de baan van Ninove naar Brakel... Werken ! Rode lichten en beurtelings langs de werken rijden... djudedju

Enfin, we zijn thuis geraakt...

En vannacht om drie uur was het plots weer twee uur. Een uur die plots verdween in het niets. Einstein met zijn relativiteit snapt het ook niet. Maar vanmorgen werd ik dan wakker op een uur dat ik allang had gegeten, maar eigenlijk was het het normale uur, maar moeten we nu leven op het abnormale uur. En eigenlijk feitelijk is dat normale uur ook al niet het normale uur, maar het restantje van het zomeruur van binst de oorlog, die hier is blijven hangen. Dus is het volgens het normale uur middag op het moment dat uw uurwerk nu twee uur in de namiddag wijst. Allemaal heel natuurlijk dus...

Heel ons bioritme naar de knoppen...
Weeral een keer, twee keer per jaar mogen we daarvan genieten. Dat is om te besparen zegt men. Al wat ik weet is dat ik nu honger heb als het nog geen hongeruur is, en dat ik uit en in mijn bed moet op momenten die me niet echt passen. Heb je toevallig ook dat programma gezien over "slecht slapen" ? Je moet steeds op het voor u juiste en zelfde uur slapen gaan. Het helpt niet om een uurtje vroeger in je bed te kruipen, want dan lig je wakker tot dit uur om is... Maar hoe moet dat nu ?
Heel mijn bioritme naar de Filistijnen.
djudedju
 't is weer geen dag als een ander hé ?


tot de volgende ?

Waarde relatief ?

Apple 1 computer (Photo credit: Wikipedia)

Er is momenteel heel wat te doen over het schilderij uit 1534 met een zicht op Gent... Het zou niet echt uit 1534 zijn, en dus helemaal geen topstuk.
Jaren is het een topstuk geweest, en plots niet meer.

Dit deed me denken aan de relativiteit van de waarde die men aan dingen hecht.

Het schilderij is niet veranderd, de kijk er op wel, en dat bepaalt dan plots de daling in waarde. Gek toch? Het is krek hetzelfde als daar voor...

Ik ben liefhebber van Afrikaanse beelden, en koop nu en dan eens een stuk aan op de rommelmarkt (soms vind je er schitterende dingen !), maar ook daar zie je de relativiteit van de waarde der dingen. Ik hou maar een paar dingen bij, maar ik zie dat je perioden hebt dat de dingen duur zijn, en plots, geen mens weet waarom, zijn die zaken uit de mode, en dalen ze spectaculair in waarde. Daardoor stijgt de verkoop weer, en dus stijgen de prijzen, en de eindeloze cirkel der menselijke gekheid herbegint. Dit is zo met de Afrikaanse beelden, maar het is eigenlijk min of meer met alles zo.

Een auto van het model van vorig jaar staat in de uitverkoop, een stuk goedkoper dan vorig jaar. Dan denk ik, met mijn slecht karakter, dus hebben ze de auto vorig jaar véél te duur verkocht, en woekerwinsten gemaakt ! Ik maak me telkens en telkens weer deze bedenking bij soldes en dergelijke. En ik erger me mateloos dat ik naar "goedkope" winkels moet om de dingen te kopen aan een normale prijs. Waarom vind ik kledij aan de helft van de prijs in de "Boum" (In Wallonië, bij mijn weten niet in Vlaanderen te vinden), en andere dingen in de Action en niet in de gewone winkel.

Ik bedoel dit niet als reclame voor die winkels, maar eigenlijk als een blaam aan de anderen.

Ons vader zaliger spaarde postzegels, en hij had zo'n cataloog met daarin onder meer de waarde van ieder zegel, gestempeld en ongestempeld... Waarde die je nooit kon krijgen, want dat vermelde bedrag was maar een "richtlijn"... Richtlijn ? Waar naar toe? Naar een gevoel van valse rijkdom ?

Neem nu mijn Afrikaanse beelden. Ik zie beelden die op veilingen heel duur blijken te zijn, en die ik aankocht voor een appel en het spreekwoordelijke ei... Met andere woorden, die dingen zijn net zo veel waard als de gek er voor wil geven.

Wellicht zal iemand die helemaal niet van Afrikaanse kunst houdt er helemaal niets voor geven, het niet eens bekijken...

Het stadsgezicht van Gent is dus ook voor mij nog net zo veel waard voorheen: een leuk ding dat mij een idee geeft van hoe een stad er ongeveer uitzag in 1534 of iets later of vroeger... Meer niet.  Ik kan er uren staan op kijken, vergelijken met de gebouwen van nu, met de omvang van de stad nu, maar veel meer zegt het mij niet, en of die 1534 nu plots 1575 zou worden interesseert me geen zier. Ik ben niet zo gehecht aan data. Ik vind het een mooi werk die me een impressie biedt op de stad in een ver verleden.

Daarom kan ik ook even goed genieten van een mooie kopie dan van het origineel. En daar gaat het toch over ?
Een schilderij, echt of vals, van 1534 of van 1600 is om naar te kijken en van te genieten. Een auto van vorig jaar of het nieuwste model van dit jaar dient om mee rond te rijden, meer niet.
Een TV van vorig jaar of eentje van de allernieuwste, dient om naar te kijken en om je programma te zien...
Een tablet van mer Apple of van Samsung Galaxy zijn net zoveel waard als je er voor wilt geven, om er jou ding mee te doen. En welke doet wat jij wilt, dat is de beste, en dan opteer ik voor de goedkoopste die dat doet.

Naam of model, dat doet toch eigenlijk niets ter zake, niets, dan een voldoen aan de menselijke ijdelheid.

In onze maatschappij moet je kind kleren hebben van merk x, of het valt uit de toon. Gek !!!! Kleren zijn om je te bedekken en om er je comfortabel in te voelen... meer niet.

Maar ja, ik ben iemand waar winkels niet zo veel aan verdienen... Ik heb geen of heel weinig aandacht voor al die dingen. Mij gaat het over het nut. En eventueel de duurzaamheid en het verbruik. Kortom het NUT...

Oh ja, ik heb wel oog voor wat mooi is, en ik kan ook met genoegen kijken naar een mooie wagen, maar ik heb er geen enkele behoefte aan daarom die wagen te kopen. Ik koop een wagen waarvan ik denk dat ze het nuttigst is en niet te veel gebruikt en lang zal meegaan. En van een kleur waar je het vuil niet te veel op ziet liggen, zodat ik hem niet te vaak moet (laten) wassen.

Wat is de waarde van een ding ?
Juist, wat de gek er voor wil betalen...

En als jij niet van Afrikaanse kunst houd, dan ben ik de gek, en jij de verstandige, de nuchtere.
Maar ik ben niet zo gek dat ik er veel voor uit geef... Ik wil niet alleen die dingen in huis, ik wil ze alleen als ze goedkoop zijn, maar zelfs dat goedkope is voor wie er niet van houdt veel te duur !
relativiteit was er al lang voor Einstein.

Kijk maar eens hoelang een uur duurt in de wachtzaal van de tandarts, en hoe vlug dat gaat als je aan iets leuks bezig bent...
Waarde ? Pfffffffffffffffffff!

tot de volgende ?

Aarde 2

Nederlands: (Photo credit: Wikipedia)

Het mag geen verwondering wekken, dat de ontdekking van de vierde dimensie rechtstreeks aanleiding gaf tot spectaculaire ontwikkelingen in de ruimtevaart. Eenmaal men ontdekt had dat een neutron schijnbaar de snelheid van het licht had overtroffen, maar in feite gebruik maakte van de vierde dimensie, was de jacht geopend.

De precaire situatie van de Aarde door de stijgende vervuiling noopte er toe om een uitweg te zoeken in de ruimte, een nieuwe aarde te exploreren: Aarde 2 ...

Het schip was 47 jaar, 3 maand, en 12 dagen onderweg, toen het eindelijk Aarde 2 bereikte, die eigenlijk gelegen was op een afstand van zo'n kleine 800 lichtjaren van de oude Aarde. Gedurende de reis waren 2 van de 12 piloten overleden, en vervangen door reserve-piloten uit de voorraad "slapers"... Aan boord waren immers zo'n 1248 slapers, jonge mensen, die een blakende gezondheid hadden, op vruchtbaarheid waren getest, en bovendien allen op verschillende gebieden van de wetenschap onderlegd waren. Zij waren allen in een soort winterslaap gebracht, een soort kunstmatige coma, maar dan op een manier die geen schade toebracht aan lichaam noch geest. Gedurende de ganse reis werden door het individuele toestel van iedere slaper, de spieren op peil gehouden, en zij verkeerden voortdurend onder een kunstmatige zwaartekracht.

Nu het schip eindelijk, na al die jaren Aarde 2 bereikt was, werden ze gewekt, en alras was het schip vol leven van de opgewonden bende. Ze hadden na de start geen contact meer gehad met Aarde 1, daar radioseinen niet via de vierde dimensie te versturen waren. Ze waren kortom als het ware afgesneden van hun verleden, ze waren de echte pioniers, de echte Adams en Eva's van hun nieuwe wereld !

Ze draaiden enige dagen rond de aarde 2, teneinde uit te zoeken waar ze zich het best en het makkelijkst konden vestigen, om na te kijken of de lucht goed was, of er leven was, of ... of ...

Eindelijk landden ze, gedeeltelijk met het enorme ruimteschip, anderen met vliegtuigen die in het enorme schip voorzien waren. Op die manier spreidde men het risico en maakte het quasi zeker dat de bevolking kon plaatsgrijpen.
Maar alles lukte wonderwel, iedereen verzamelde rond het ex-ruimteschip, en keek rond over de nieuwe aarde... De zon was, net zoals op de oude aarde, een witte ster, de dag duurde hier 29 uur, en een jaar deed er 389,14 over om rond de zon te toeren. Er was een maan die iets groter was dan de oude maan, kortom, eigenlijk leken ze we een beetje thuisgekomen...

In eerste instantie gebruikten ze het ruimteschip als veste, maar reeds 's anderendaags begonnen ze aan het maken van een echte vesting, waar ze zich zouden kunnen verdedigen tegen dieren en wie weet tegen... verstandige wezens van deze planeet...  Gedurende de bouw leek het er steeds meer en meer op, dat deze aarde heel vreedzaam was, dieren leken beperkt tot grazers, ze zagen geen enkel roofdier ! En ander leven was er in de nabijheid blijkbaar ook niet te vinden. De aarde leek vruchtbaar, en ze besloten over te gaan tot het bloot maken van stukken grond om aan landbouw te gaan doen, met de granen en zaden die ze meebrachten van de oude Aarde...

Dat leek wel het alarmsignaal. De dieren verdwenen spoorloos bij het horen van de gigantische landbouwmachines, en plots zagen ze mensen, of toch mensachtigen, die naar hen toekwamen.

Meteen trokken zij zich terug binnen de veilige omwalling van de veste, en keken wantrouwig naar de lui die daar naderden. Ze zagen er heel menselijk uit, hun armen en benen leken wel iets korter in verhouding, en hun kleur had iets groen-bruins, maar verder leken het gewoon ... mensen. Ze waren gekleed in geweven kleren, die heel kunstig gekleurd waren in een soort pasteltinten, maar zo, dat ze wel leken op te gaan in de achtergrond. Je had het gevoel, mochten ze stilstaan, dat je ze wellicht niet eens zoudt opmerken.

Tijdens het naderen hielden de vreemden de handen voor zich uit, als om aan te tonen dat ze niet gewapend waren. En aan de veste begonnen ze te spreken, in een verschrikkelijk koeterwaals, waar niets maar dan ook niets van te begrijpen was. Een paar van taalkundigen besloten naar buiten te gaan om te pogen iets van de taal op te rapen. Ze spraken in hun aardse Engelse taal, en de anderen broebelden er maar op los. Zwegen en leken te wachten op het gesprek van de anderen. De anderen spraken dan maar, hoofdzakelijk om te stellen dat ze hen niet begrepen. Dat heen en weer geklets duurde even voort, zonder blijkbare vooruitgang, tot plots een van de vreemden (die hier eigenlijk thuis waren!) uit zijn zak een vreemd voorwerp haalde, dit voor zijn mond hield, en zie, daar sprak hij plots Engels. Of liever, wellicht sprak hij zijn taal, toch aan zijn mond te zien, maar de aardlingen hoorden Engels...
Ze waren verbluft !
Ze zagen er niet uit als mensen die een hoge technologische ontwikkeling hadden, eerder het tegendeel, maar waar haalden ze dan dat ingenieuze vertaalmachientje vandaan ?

Ze nodigden de vreemden uit in hun vesting, en uit de volgende gesprekken bleek dat deze aarde, die er zo groen, zo vredig, zo natuurlijk uitzag, enkele eeuwen terug bijna kapot was gegaan aan vervuiling en oorlogen...tot omzeggens alles kapot was, niet meer te herstellen leek en de mensheid en bijna heel de natuur uitstierf. De overblijvenden kwamen bijeen, en besloten de zaken te herbeginnen, de aarde te herstellen, de natuur als eerste prioriteit te nemen, geen vervuilende industriën meer op te zetten, de natuur natuur te laten en de aarde terug te geven aan zichzelf. Zij zouden voortaan huurders zijn van de aarde, met de plicht hun woonplaats gezond te houden, groen te houden en de natuur te bevorderen. En kijk, het is gelukt ! De aarde is terug gezond, wij houden het aantal mensen en het aantal dieren binnen de perken zodat alles zijn normaal verloop kent en de natuur zijn rechten kan hernemen. Wij hebben geen oorlogen meer, richten onze landbouw in op een manier die de aarde respecteert... Wij komen u welkom heten, en vragen u beleefd om u ook aan die normen aan te passen. U kunt hier wonen en leven, maar u moet uw aantal binnen de perken houden die draagbaar is voor een natuurlijke aarde. Alleen op die manier is leven te behouden, is leven draagbaar voor de wereld.
De wereld is onze moeder, wij kunnen en mogen onze moeder toch niet vermoorden???

Ik schreef dit stukje als een soort evangelische parabel... Neem het ter harte !
tot de volgende ?

Het Hof !

Nederlands: Koektrommel uitgebracht door de firma Delacre in 2009. Naar aanleiding van het 50-jaar huwelijk tussen koning Albert II en koningin Paola. (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag gaan de Koning en de koningin, De Nederlandse kroonprins en zijne gemalin, een pak eerst ministers, en een zee van volk naar de begrafenis van een deel van de kinderen die gestorven zijn in het busongeval te Zwitserland... En toch weet ik dat de ouders daar eenzaam zullen staan.
Alleen met hun verdriet.
Verdriet kun je niet delen, hoe vaak je het ook deelt, het blijft even groot.
En je bent dan ook alleen op een klein vlotje, in een oceaan van verdriet.
Eenzaam in een massa medelevenden.
Eenzaam
Alleen

Vannacht lag ik te denken...
Een mens is als een mooie aarden pot, waar een scherf is afgesprongen. De pot is veel te mooi om weg te gooien, dus neem je de pot in handen, je neemt een tube lijm, brengt lijm aan op de pot en op de scherf, en duwt beide delen samen. Je moet dit tegen elkaar blijven aandrukken, tot de lijm pakt... Maar dan ruik je plots dat de broccoli aan het aanbakken is, pot aan de kant, broccoli redden... Of de bel gaat, of je partner valt, of .. of ...

Er is altijd wel iets wat je verhindert de pot te lijmen, er is altijd wel iets dat verhindert dat het leven, dat je zelf volmaakt bent, geheel bent, bent zoals je eigenlijk zou moeten zijn.

We zijn als mensen bijna onmogelijk in staat om dat volmaakte te bereiken. En de definitie van dat volmaakte is ook al niet volmaakt, wat voor de ene heiligheid is, is voor de ander het bereiken van een diploma, het bereiken van rijkdom, het hebben van... Want het volmaakte, dat is gelieerd aan "geluk"... En geluk, dat zoeken we steevast buiten, terwijl het eigenlijk in ons ligt.

Vandaag zullen in die kerk heel wat mensen aanwezig zijn die echt gaan om hun steun, hun medeleven te betonen, maar hoe jammer ook, ze bereiken de treurende ouders niet echt.  Oh, hun aanwezigheid heeft wel enig effect, het lijkt een moment dat heel de wereld stilstaat uit verdriet, maar dan is de offerande voorbij, of de mis uit, en je staat weer alleen met je verdriet.  Verdriet zit van binnen, en we kunnen hen niet strelen, niet knuffelen, niet troosten aan de binnenkant, we raken niet verder dat aan de buitenste zijde van het leed, de rand.

Nee, ik wil niet zeggen dat je niet moet gaan, integendeel, hoe klein het effect ook is, het is iets, daar waar nu niets meer lijkt te zijn. Dus ga maar, toon je medeleven, ga in massa, raak hen door aantal, door aanwezigheid. Dat kleine beetje is ook belangrijk. Want op dit moment is er niets, dus ieder klein beetje lijkt op het moment sterk uitvergroot. Het is maar heel tijdelijk, maar het is wellicht de eerste keer dat iets van buiten weer binnen in geraakt. Dat is op zich al belangrijk. Er is daar buiten nog altijd iets, een wereld, het ziet er niet naar uit, maar je kunt vanuit dat immense verdriet, terug naar de wereld. 't Zal nooit meer hetzelfde zijn, maar het is er nog, en zelfs met dat verdriet kun je ook nog geluk kennen. Het een verhindert het andere niet. Nu kun je, wil je dat nog niet geloven, maar ik weet het uit harde ondervinding.

Ik ben een pijnpatiënt, zo eentje waar de dokter zegt: "Je moet er mee leren leven"... En dat lukt. Als de pijn niet echt opspeelt, maar gewoon stilletjes aanwezig is, dan zeg ik: "Ik voel me goed", en ik meen dat. In het begin van mijn ziekte kon ik dat niet, dan was de pijn er altijd en zijn aanwezigheid blokkeerde het normale leven. Nu is die pijn er nog, maar ik heb er mee leren leven, als het op zo'n manier is, dat ik nog een en ander kan doen, dan voel ik me goed. Het is pas op de momenten dat de pijn té wordt, dat ik klaag en me moet zetten of gaan liggen. Je leert er dus werkelijk mee leven, mee tevreden zijn. Het is dat of geen leven meer... Verdriet is ook zo, het is er wel, maar zolang het je niet schrijnend weer confronteert met je verlies, dan gaat het, dan voel je je "goed"...
Klinkt het gek ?
Het is het niet.

Zoek de dingen die je graag doet, die je goed kunt, en kom weer in beweging, verzet je lijf en je gedachten, weg van pijn, weg van verdriet.
Wentel je niet in je pijn, in je verdriet, doe dingen waardoor je op andere dingen denkt.

Het helpt ! Echt !

tot de volgende ?

vuil ventje

Water cycle http://ga.water.usgs.gov/edu/watercycleprint.html Other language versions: Català Czech español Finnish Greek Japanese Norwegian (bokmål) Portugese Romanian עברית Diné bizaad (Navajo) and no text and guess water vapor (Photo credit: Wikipedia)

Česky: Pitná voda - kohoutek Español: Agua potable (Photo credit: Wikipedia)

Het begon deze nacht...
Anny ging naar het toilet, deed nadien de waterspoeling werken (in 't schoon Vlaams:aan de chasse trekken), en meteen begon het...
Ze moeten bij nachte aan het werk zijn gegaan aan de waterleiding, en wij lagen te genieten van spookachtige geluiden: psssjjt, boenk, drup drup psssjjjjt prrrrr, boem,eindeloos ...
Na vijf minuten luisteren ben ik opgestaan, heb de deur van de badkamer en de deur van onze slaapkamer gesloten, en dan hoorde je alleen nog de luidste boek boenk geluiden...
Een mens is dan natuurlijk klaarwakker, en dus nam ik mijn boek en ging een uurtje lezen, zodat de boenkboenk wat uit mijn gedachten verdwenen en ik niet meer intens lag te luisteren naar wat ik niet horen wilde.

Vanmorgen: geen water, ja, een paar spatten zuiver roest, en dan een dun straaltje modderig dinges... (in het toilet hoorde ik nog steeds het gedrup en gepssjjjt !)
Geen tandenpoetsen, geen wassen, alleen haar kammen.
djudedju
Ik voel me een vuil manneke
Naar de buur "Hebt ge ook geen water?" "Nu juist weer wel!" Ik naar huis, beneden de kraan opengedraaid, en ja, daar was het water. In het begin wat ros water, maar weldra weer net klaar water.
Ik naar boven...
niets
Dat kan toch niet ?
Dat filterkopje er af gedraaid, en daar lag een dikke laag modder en harde stukjes te liggen. Nu de kraan open: volop water !
Filterkopje afgespoeld, weer op gedraaid: water...
Water !

Koffie !

Heb je er al eens bij stil gestaan waarvan we heden ten dage allemaal afhangen?
Geen elektriciteit: geen verlichting, mijn rolluiken niet meer omhoog te krijgen, mijn rolluik aan mijn deur niet meer te openen, mijn garage kan ik manueel bedienen, maar zonder licht vind ik dat spul om dat te bedienen van ze leven terug...
Geen koffie, geen verwarming (de brander werkt niet zonder stroom).
een kaars en een zaklamp.
Geen computer, geen blog...en geen eten bereiden !
Geen water: geen koffie, geen soep en geen patatjes koken. Geen werkend toilet, hopelijk heb je op die dag geen diarree !!!
Voor onze verwarming hangen we af van stookolie of gas... en dat kan ook stilvallen...
We hebben prachtige huizen, voorzien van alle snufjes, maar we zijn och zo afhankelijk geworden.

Wij kunnen onszelf niet meer bedruipen, zelfs ons dorp is geen zelfstandige entiteit meer... We hangen van alles en nog wat af. We hebben onze auto, onze vrijheid, maar de moderne wagen is is niet echt geschikt om op aardewegen rond te rijden, zelfs onze moderne tractoren laten het bij erge modder op de velden afweten... Ik zag hier ooit een koppel paarden een tractor lostrekken. We zijn alleen nog geschikt voor de wereld die we zelf opbouwden.
In een ver verleden gingen Anny en ik op verlof, voor grote lange voettochten door stukken Frankrijk, of in Schotland, maar we hadden dat moderne vervoer nodig om aan de start te geraken, en na afloop namen we weer dat moderne vervoer naar huis toe. We gingen eten in een of ander restaurantje, en sliepen zo mogelijk in een hotelletje of een gîte, of een bed and breakfast of wat we ook vonden om niet te hoeven slapen in de tent.

We zijn geen echte natuurmensen meer... We doen graag net alsof, maar we zijn het niet meer.

We kunnen niet weg zonder al die moderne hulpmiddelen, en het wordt er niet beter op. Ik kijk nu en dan nog wel eens op een kaart, maar als ik ergens naartoe ga, dan zet ik de gps op... En een lieve stem zegt me wel waar ik moet rijden om ter bestemming te geraken. De nieuwe generatie zal wellicht niet meer weten hoe je een kaart moet gebruiken... Mercator ligt wellicht te wenen in zijn kist.

Je leest wel eens verhalen over ontmoetingen met "marsmannetjes", en bijna iedere keer vertelt men daarbij dat alles stil valt, je auto, de elektriciteit, je uurwerk... Stel je eens voor dat dit géén verhaaltje is ! Stel je eens voor dat je plots zonder al die moderne voorzieningen staat in je huis !
Je kunt het makkelijk uittesten, dwing je zelf eens om al die dingen ongebruikt te laten... Hoe lang denk je het uit te houden? Eén dag ? Ik geloof nooit dat je jezelf zolang in bedwang kunt houden om van alle gemakken af te zien.
Ik ook niet.

We kunnen het ook omgekeerd bekijken... Haal eens iemand uit het diepste van het Braziliaanse oerwoud, uit zo'n onontdekt dorpje indianen... En laat die onze kranen zien, laat hem zien hoe we dat kostbare water verspillen om ons pisje door te spoelen, laat hem verbluft zien dat het dag blijft in onze huizen dank zij de elektriciteit, laat hem zien hoe we koken door aan een knop te draaien van het fornuis... De man denkt ongetwijfeld dat wij in de hemel wonen. Neem hem niet mee naar een warenhuis, de schok zou wellicht te groot zijn.

En wij denken er zelfs niet meer bij na, of ja, toch wel... Als er ergens een panne is...

tot de volgende ?

treurfile

Image via Wikipedia

Gisteren zat ik met verbazing te kijken naar de file die aanschoof om te kijken naar de schoolpoort waar de verongelukte kinderen school liepen.
Een zee bloemen, kaarsjes, knuffels onder een inderhaast opgetrokken afdakje...
Je zag warempel mensen die weenden, zo diep ging hun medeleven.

Op iedere begrafenis kun je dat fenomeen ook aanschouwen: mensen die niet tot de familie behoren en toch staan te wenen. Ik dacht vroeger dat dit wel héél goede vrienden moesten zijn van de overledene, maar nu twijfel ik daar een beetje aan. Ik heb de indruk dat er zoiets bestaat als solidariteitsweners... Mensen bij wie de empathie zo groot is, dat ze gewoon zo intens meeleven, dat ze dan ook maar mee wenen.

Ik heb dat niet, of toch niet in die mate. Alhoewel, met ouder worden, of misschien door het grote verdriet van zelf een kind verliezen, ben ook ik weemoediger geworden. Niet alleen voor verdriet. Eigenlijk een beetje voor alle gevoelens. Ik heb het niet meer zo onder controle als vroeger, ik ben niet meer die koele kikker. Ik kan emotioneel beladen worden door een stomme film op TV, ik krijg kriebels in mijn buik bij het zien vallen van een persoon, net of ik aan het mee vallen ben, en ik kan me vooral heel goed boos maken als ik politici weer onzin hoor debiteren. Nog een beetje en ik ga ook wenen op begrafenissen !
Nee, daar is geen gevaar voor... Want om heel eerlijk te zijn, ik ga niet meer echt naar begrafenissen van andere mensen, iedere begrafenis is een memento voor onze Koen. Net of heel mijn verdriet zich uitkristalliseert rond mijn dode zoon.

Ik stel net dat ik weker geworden ben, melancholieker, maar tezelfdertijd ben ik ook ongevoeliger geworden, in die zin, dat niets meer die top van gevoelens kan overstijgen. Een beetje "ik heb het allemaal al gehad"-gevoel.

Wellicht speelt dit mee in mijn verbazing over die treurfile aan de schoolpoorten van de betrokken scholen. Misschien behoor ik tot de weinigen die het verdriet iet of wat kunnen inschatten, maar tegelijkertijd verhindert me dat net om echt mee te leven. Ik ben bang er opnieuw in te verdrinken.

Treurfile... kijkfile, rampentoerisme... ergens is het allemaal een beetje familie van elkaar. Ooit hoorde ik een vrouw na een huilbui zeggen: "Dat kan eens deugd doen zie!" ... Misschien is dat er ook wel familie van...
En misschien is het wel zo, dat in het rijke westen, men alle kansen aangrijpt om een diep weg te zakken in gevoelens. We worden door TV, reclame en dergelijke steeds meer opgejaagd om van alles mee te pakken in het leven, om dit en dat te drinken, zus en zo te eten, pretparken, hebbedingetjes, terwijl echt genot lijkt te verdwijnen uit ons leven. Het echte genieten, het allesoverspoelende gevoel van deugd hebben, dat wordt in de zee van prikkels en hebben, hebben, hebben een zeldzaam bloempje verscholen onder het dikke struikgewas van de platte commercie...

Wellicht is de treurfile een zoeken naar echt voelen?
Niet naar dat oppervlakkige, maar dat diepe, dat echte, ook al gaat het over verdriet, het is zoeken naar het pure.

We hebben nog nooit zo veel gehad, en we zijn nog nooit zo arm geweest aan echte gevoelens. Ik zie om me heen massa's verliefdheden, maar oh zo weinig liefde. Ik zie snoepen, eten, drinken, degusteren, kopen, kopen, kopen... maar zo weinig geluk.
We leven oppervlakkig.
Het lijkt wel, dat we, hoe meer we hebben, hoe minder we voelen.
En toch is geluk zo simpel...
Het ligt voor je voeten, en je ziet het niet omdat het zo klein is. We zijn verleerd te kijken naar het kleine, het onooglijke, we grijpen naar grote blinkende hebbedingen, en zien niet dat het geluk net zit in dat kleine, dat onooglijke, dat niet-hebben - dingetje, dat weggeefding, dat meedeelding, dat geluksding dat je vind in jezelf, in tevredenheid, in leven met.

Als ik gelijk heb, en ik vrees het, dan heb ik compassie met die mensjes in de treurfile, zoekend naar echt gevoel, terwijl ze maar in eigen hart moeten leren kijken en hun hart moeten leren open stellen voor anderen.
djudedju

tot de volgende ?
op de foto: een etalage vol verlokkingen, ijsgekoeld.

Sinterklaas met een emmer !

Image via Wikipedia

Vandaag naar de rommelmarkt geweest, een boekje gevonden over keramieken, en een drinkemmer voor de kippen.
We wandelen op ons gemak naar onze auto toe, Anny met haar tas, en ik met die emmer in de hand. Komt er uit de tegenovergestelde kant een gezin af, met onder meer een klein manneke van zo'n jaar of 5... "Kijk mama, daar komt Sinterklaas met een emmer !"
Toen we elkaar passeerden lachte ik naar de kleine, wees op Anny en zei: " Pas maar op dat ze u niet in de zak stopt" Waarop de moeder: "En hij heeft nog goede oren ook !".
Leuk.
Heeft helemaal niets te betekenen, maar het is als het zout op de patatten van het leven.

Heb je ook gelezen of geluisterd naar dat Marokkaans meisje dat zelfmoord pleegde omdat men haar dwong te huwen met haar verkrachter ?
Kijk, daar word ik dan misselijk van.
Met te huwen is het geen verkrachting meer.
Waar zijn ze mee bezig ?
Ik hoorde ooit op TV (Nederland) dat er een vereniging bestaat voor pedofielen, met een eigen tijdschrift.
Misselijk word ik daar van.

Dan denk ik weer: Waar zijn de normen naar toe ?
En kan ik weer niet anders dan betreuren dat de normen steeds weer en steeds meer lijken te vervagen...
Oud-minister Dehaene maakte ooit een wet waardoor fietsers tegen richting in mogen rijden, "Want ze doen het nu toch al..."
Waarom zouden we pedofilie niet aanvaarden, want het bestaat toch.
Waarom zouden we elkaar niet de schedel inkloppen, want het gebeurt toch al.
Waarom zouden we niet helemaal idioot worden, want je ziet er nu al heel veel.

En waarom zouden we niet alle wetten en alle normen aan ons laars lappen, want er zijn er altijd wel die dat ook doen...

Ik heb het al gezegd, voor mij is een wet het gevolg van het feit dat de mensen geen normen genoeg hebben, of de normen niet respecteren. Voor mij zou een wet alleen moeten bestaan om afspraken te maken, zoals we gaan allemaal recht rijden. (Vroeger was dit niet zo, iedere stad bepaalde zelf zijn rijrichting, in Gent bijvoorbeeld reed men links, buiten Gent rechts. Gelukkig was er toen nog niet zoveel verkeer, anders zou dat een leuk knooppunt worden aan de stadspoort...

Maar de basis van de wetten, zelfs de tien geboden, zijn eigenlijk maar gewoon het vastleggen, het omschrijven van de normen + een drietal geboden over God er bij gevoegd. Of misschien is het net dat beetje van God, die in ons de normen vastlegt.

Normen veranderen. Er is een ontwikkeling, veelal ten goede, maar lang niet altijd. Ten goede zie ik bijvoorbeeld dat nu de "goegemeente" bombardementen van steden, burgerlijke doelen algemeen veroordeelt. Maar er zijn er ook ten kwade, zaken waar we de norm "versoepelen", maar in feite afzwakken. Soms is de grens tussen de twee daardoor aan het vervagen. Kijk maar naar het ballonnetje dat onlangs werd opgelaten door enkele geleerden, dat abortus ook mogelijk moet zijn NA de geboorte.

Kijk naar onze eigen gemeenschap, dat onder druk van een heleboel feiten en onwaarheden steeds meer racistisch aan het worden is. Kijk maar naar de steeds fellere indoctrinatie tegen vreemdelingen en tegen...Walen, want ook daar worden we opgestookt en kennen we niet meer de werkelijkheid, maar de politieke "waarheid", daar waar iedereen weet dat Politiek en Waarheid zelden te verenigen zijn.

Als iets genoeg gezegd wordt, als men genoeg herhaalt, dan blijft het op den duur hangen, en wordt het de waarheid. Dit is des mensen... Iedereen weet dat getuigen op die manier kunnen bewerkt worden, en dat ze echt overtuigd zijn de waarheid te zeggen, waar ze in feite een of meer details van het verhaal van een ander overnemen. Ook al hebben ze dat niet echt gezien, ook al hebben ze het zelfs anders gezien, dan nog schakelt hun geheugen onbewust over naar de nieuwe waarheid... Gek, maar het is zo.
Normen zijn heel sterk beïnvloedbaar !

Ooit werd er een proef gedaan, waarbij men personen de opdracht gaf mensen te straffen met een elektrische schok, indien ze de opdracht niet naar behoren vervulden. De schok kon je verzwaren, tot aan een dodelijke dosis. Dat de schok niet echt was, maar gespeeld door goede toneelspelers wisten de proefpersonen niet en konden ze niet vaststellen. Tot verbijstering van de professoren stelde men vast dat een grote meerderheid van de proefpersonen zonder bezwaren zelfs overging tot de dodelijke dosis... Gewone brave huisvaders kunnen dus makkelijk omgevormd worden tot kampbewakers in Auschwitz... Je moet niet eens gebrainwasht worden... Gewoon beetje bij beetje de dosis verhogen is genoeg.

Ik wil maar zeggen, normen zijn dingen die je heel goed moet bewaren en beschermen ! Ze zijn heel makkelijk aan te tasten, en de weg terug is heel moeilijk. Een van de gevolgen is steeds meer wetten en steeds meer betutteling van de overheid.
We doen dus veelal ons eigen de miserie aan.
Toch eens over nadenken ?

tot de volgende ?