Het Hof !

Nederlands: Koektrommel uitgebracht door de firma Delacre in 2009. Naar aanleiding van het 50-jaar huwelijk tussen koning Albert II en koningin Paola. (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag gaan de Koning en de koningin, De Nederlandse kroonprins en zijne gemalin, een pak eerst ministers, en een zee van volk naar de begrafenis van een deel van de kinderen die gestorven zijn in het busongeval te Zwitserland... En toch weet ik dat de ouders daar eenzaam zullen staan.
Alleen met hun verdriet.
Verdriet kun je niet delen, hoe vaak je het ook deelt, het blijft even groot.
En je bent dan ook alleen op een klein vlotje, in een oceaan van verdriet.
Eenzaam in een massa medelevenden.
Eenzaam
Alleen

Vannacht lag ik te denken...
Een mens is als een mooie aarden pot, waar een scherf is afgesprongen. De pot is veel te mooi om weg te gooien, dus neem je de pot in handen, je neemt een tube lijm, brengt lijm aan op de pot en op de scherf, en duwt beide delen samen. Je moet dit tegen elkaar blijven aandrukken, tot de lijm pakt... Maar dan ruik je plots dat de broccoli aan het aanbakken is, pot aan de kant, broccoli redden... Of de bel gaat, of je partner valt, of .. of ...

Er is altijd wel iets wat je verhindert de pot te lijmen, er is altijd wel iets dat verhindert dat het leven, dat je zelf volmaakt bent, geheel bent, bent zoals je eigenlijk zou moeten zijn.

We zijn als mensen bijna onmogelijk in staat om dat volmaakte te bereiken. En de definitie van dat volmaakte is ook al niet volmaakt, wat voor de ene heiligheid is, is voor de ander het bereiken van een diploma, het bereiken van rijkdom, het hebben van... Want het volmaakte, dat is gelieerd aan "geluk"... En geluk, dat zoeken we steevast buiten, terwijl het eigenlijk in ons ligt.

Vandaag zullen in die kerk heel wat mensen aanwezig zijn die echt gaan om hun steun, hun medeleven te betonen, maar hoe jammer ook, ze bereiken de treurende ouders niet echt.  Oh, hun aanwezigheid heeft wel enig effect, het lijkt een moment dat heel de wereld stilstaat uit verdriet, maar dan is de offerande voorbij, of de mis uit, en je staat weer alleen met je verdriet.  Verdriet zit van binnen, en we kunnen hen niet strelen, niet knuffelen, niet troosten aan de binnenkant, we raken niet verder dat aan de buitenste zijde van het leed, de rand.

Nee, ik wil niet zeggen dat je niet moet gaan, integendeel, hoe klein het effect ook is, het is iets, daar waar nu niets meer lijkt te zijn. Dus ga maar, toon je medeleven, ga in massa, raak hen door aantal, door aanwezigheid. Dat kleine beetje is ook belangrijk. Want op dit moment is er niets, dus ieder klein beetje lijkt op het moment sterk uitvergroot. Het is maar heel tijdelijk, maar het is wellicht de eerste keer dat iets van buiten weer binnen in geraakt. Dat is op zich al belangrijk. Er is daar buiten nog altijd iets, een wereld, het ziet er niet naar uit, maar je kunt vanuit dat immense verdriet, terug naar de wereld. 't Zal nooit meer hetzelfde zijn, maar het is er nog, en zelfs met dat verdriet kun je ook nog geluk kennen. Het een verhindert het andere niet. Nu kun je, wil je dat nog niet geloven, maar ik weet het uit harde ondervinding.

Ik ben een pijnpatiënt, zo eentje waar de dokter zegt: "Je moet er mee leren leven"... En dat lukt. Als de pijn niet echt opspeelt, maar gewoon stilletjes aanwezig is, dan zeg ik: "Ik voel me goed", en ik meen dat. In het begin van mijn ziekte kon ik dat niet, dan was de pijn er altijd en zijn aanwezigheid blokkeerde het normale leven. Nu is die pijn er nog, maar ik heb er mee leren leven, als het op zo'n manier is, dat ik nog een en ander kan doen, dan voel ik me goed. Het is pas op de momenten dat de pijn té wordt, dat ik klaag en me moet zetten of gaan liggen. Je leert er dus werkelijk mee leven, mee tevreden zijn. Het is dat of geen leven meer... Verdriet is ook zo, het is er wel, maar zolang het je niet schrijnend weer confronteert met je verlies, dan gaat het, dan voel je je "goed"...
Klinkt het gek ?
Het is het niet.

Zoek de dingen die je graag doet, die je goed kunt, en kom weer in beweging, verzet je lijf en je gedachten, weg van pijn, weg van verdriet.
Wentel je niet in je pijn, in je verdriet, doe dingen waardoor je op andere dingen denkt.

Het helpt ! Echt !

tot de volgende ?

vuil ventje

Water cycle http://ga.water.usgs.gov/edu/watercycleprint.html Other language versions: Català Czech español Finnish Greek Japanese Norwegian (bokmål) Portugese Romanian עברית Diné bizaad (Navajo) and no text and guess water vapor (Photo credit: Wikipedia)

Česky: Pitná voda - kohoutek Español: Agua potable (Photo credit: Wikipedia)

Het begon deze nacht...
Anny ging naar het toilet, deed nadien de waterspoeling werken (in 't schoon Vlaams:aan de chasse trekken), en meteen begon het...
Ze moeten bij nachte aan het werk zijn gegaan aan de waterleiding, en wij lagen te genieten van spookachtige geluiden: psssjjt, boenk, drup drup psssjjjjt prrrrr, boem,eindeloos ...
Na vijf minuten luisteren ben ik opgestaan, heb de deur van de badkamer en de deur van onze slaapkamer gesloten, en dan hoorde je alleen nog de luidste boek boenk geluiden...
Een mens is dan natuurlijk klaarwakker, en dus nam ik mijn boek en ging een uurtje lezen, zodat de boenkboenk wat uit mijn gedachten verdwenen en ik niet meer intens lag te luisteren naar wat ik niet horen wilde.

Vanmorgen: geen water, ja, een paar spatten zuiver roest, en dan een dun straaltje modderig dinges... (in het toilet hoorde ik nog steeds het gedrup en gepssjjjt !)
Geen tandenpoetsen, geen wassen, alleen haar kammen.
djudedju
Ik voel me een vuil manneke
Naar de buur "Hebt ge ook geen water?" "Nu juist weer wel!" Ik naar huis, beneden de kraan opengedraaid, en ja, daar was het water. In het begin wat ros water, maar weldra weer net klaar water.
Ik naar boven...
niets
Dat kan toch niet ?
Dat filterkopje er af gedraaid, en daar lag een dikke laag modder en harde stukjes te liggen. Nu de kraan open: volop water !
Filterkopje afgespoeld, weer op gedraaid: water...
Water !

Koffie !

Heb je er al eens bij stil gestaan waarvan we heden ten dage allemaal afhangen?
Geen elektriciteit: geen verlichting, mijn rolluiken niet meer omhoog te krijgen, mijn rolluik aan mijn deur niet meer te openen, mijn garage kan ik manueel bedienen, maar zonder licht vind ik dat spul om dat te bedienen van ze leven terug...
Geen koffie, geen verwarming (de brander werkt niet zonder stroom).
een kaars en een zaklamp.
Geen computer, geen blog...en geen eten bereiden !
Geen water: geen koffie, geen soep en geen patatjes koken. Geen werkend toilet, hopelijk heb je op die dag geen diarree !!!
Voor onze verwarming hangen we af van stookolie of gas... en dat kan ook stilvallen...
We hebben prachtige huizen, voorzien van alle snufjes, maar we zijn och zo afhankelijk geworden.

Wij kunnen onszelf niet meer bedruipen, zelfs ons dorp is geen zelfstandige entiteit meer... We hangen van alles en nog wat af. We hebben onze auto, onze vrijheid, maar de moderne wagen is is niet echt geschikt om op aardewegen rond te rijden, zelfs onze moderne tractoren laten het bij erge modder op de velden afweten... Ik zag hier ooit een koppel paarden een tractor lostrekken. We zijn alleen nog geschikt voor de wereld die we zelf opbouwden.
In een ver verleden gingen Anny en ik op verlof, voor grote lange voettochten door stukken Frankrijk, of in Schotland, maar we hadden dat moderne vervoer nodig om aan de start te geraken, en na afloop namen we weer dat moderne vervoer naar huis toe. We gingen eten in een of ander restaurantje, en sliepen zo mogelijk in een hotelletje of een gîte, of een bed and breakfast of wat we ook vonden om niet te hoeven slapen in de tent.

We zijn geen echte natuurmensen meer... We doen graag net alsof, maar we zijn het niet meer.

We kunnen niet weg zonder al die moderne hulpmiddelen, en het wordt er niet beter op. Ik kijk nu en dan nog wel eens op een kaart, maar als ik ergens naartoe ga, dan zet ik de gps op... En een lieve stem zegt me wel waar ik moet rijden om ter bestemming te geraken. De nieuwe generatie zal wellicht niet meer weten hoe je een kaart moet gebruiken... Mercator ligt wellicht te wenen in zijn kist.

Je leest wel eens verhalen over ontmoetingen met "marsmannetjes", en bijna iedere keer vertelt men daarbij dat alles stil valt, je auto, de elektriciteit, je uurwerk... Stel je eens voor dat dit géén verhaaltje is ! Stel je eens voor dat je plots zonder al die moderne voorzieningen staat in je huis !
Je kunt het makkelijk uittesten, dwing je zelf eens om al die dingen ongebruikt te laten... Hoe lang denk je het uit te houden? Eén dag ? Ik geloof nooit dat je jezelf zolang in bedwang kunt houden om van alle gemakken af te zien.
Ik ook niet.

We kunnen het ook omgekeerd bekijken... Haal eens iemand uit het diepste van het Braziliaanse oerwoud, uit zo'n onontdekt dorpje indianen... En laat die onze kranen zien, laat hem zien hoe we dat kostbare water verspillen om ons pisje door te spoelen, laat hem verbluft zien dat het dag blijft in onze huizen dank zij de elektriciteit, laat hem zien hoe we koken door aan een knop te draaien van het fornuis... De man denkt ongetwijfeld dat wij in de hemel wonen. Neem hem niet mee naar een warenhuis, de schok zou wellicht te groot zijn.

En wij denken er zelfs niet meer bij na, of ja, toch wel... Als er ergens een panne is...

tot de volgende ?

treurfile

Image via Wikipedia

Gisteren zat ik met verbazing te kijken naar de file die aanschoof om te kijken naar de schoolpoort waar de verongelukte kinderen school liepen.
Een zee bloemen, kaarsjes, knuffels onder een inderhaast opgetrokken afdakje...
Je zag warempel mensen die weenden, zo diep ging hun medeleven.

Op iedere begrafenis kun je dat fenomeen ook aanschouwen: mensen die niet tot de familie behoren en toch staan te wenen. Ik dacht vroeger dat dit wel héél goede vrienden moesten zijn van de overledene, maar nu twijfel ik daar een beetje aan. Ik heb de indruk dat er zoiets bestaat als solidariteitsweners... Mensen bij wie de empathie zo groot is, dat ze gewoon zo intens meeleven, dat ze dan ook maar mee wenen.

Ik heb dat niet, of toch niet in die mate. Alhoewel, met ouder worden, of misschien door het grote verdriet van zelf een kind verliezen, ben ook ik weemoediger geworden. Niet alleen voor verdriet. Eigenlijk een beetje voor alle gevoelens. Ik heb het niet meer zo onder controle als vroeger, ik ben niet meer die koele kikker. Ik kan emotioneel beladen worden door een stomme film op TV, ik krijg kriebels in mijn buik bij het zien vallen van een persoon, net of ik aan het mee vallen ben, en ik kan me vooral heel goed boos maken als ik politici weer onzin hoor debiteren. Nog een beetje en ik ga ook wenen op begrafenissen !
Nee, daar is geen gevaar voor... Want om heel eerlijk te zijn, ik ga niet meer echt naar begrafenissen van andere mensen, iedere begrafenis is een memento voor onze Koen. Net of heel mijn verdriet zich uitkristalliseert rond mijn dode zoon.

Ik stel net dat ik weker geworden ben, melancholieker, maar tezelfdertijd ben ik ook ongevoeliger geworden, in die zin, dat niets meer die top van gevoelens kan overstijgen. Een beetje "ik heb het allemaal al gehad"-gevoel.

Wellicht speelt dit mee in mijn verbazing over die treurfile aan de schoolpoorten van de betrokken scholen. Misschien behoor ik tot de weinigen die het verdriet iet of wat kunnen inschatten, maar tegelijkertijd verhindert me dat net om echt mee te leven. Ik ben bang er opnieuw in te verdrinken.

Treurfile... kijkfile, rampentoerisme... ergens is het allemaal een beetje familie van elkaar. Ooit hoorde ik een vrouw na een huilbui zeggen: "Dat kan eens deugd doen zie!" ... Misschien is dat er ook wel familie van...
En misschien is het wel zo, dat in het rijke westen, men alle kansen aangrijpt om een diep weg te zakken in gevoelens. We worden door TV, reclame en dergelijke steeds meer opgejaagd om van alles mee te pakken in het leven, om dit en dat te drinken, zus en zo te eten, pretparken, hebbedingetjes, terwijl echt genot lijkt te verdwijnen uit ons leven. Het echte genieten, het allesoverspoelende gevoel van deugd hebben, dat wordt in de zee van prikkels en hebben, hebben, hebben een zeldzaam bloempje verscholen onder het dikke struikgewas van de platte commercie...

Wellicht is de treurfile een zoeken naar echt voelen?
Niet naar dat oppervlakkige, maar dat diepe, dat echte, ook al gaat het over verdriet, het is zoeken naar het pure.

We hebben nog nooit zo veel gehad, en we zijn nog nooit zo arm geweest aan echte gevoelens. Ik zie om me heen massa's verliefdheden, maar oh zo weinig liefde. Ik zie snoepen, eten, drinken, degusteren, kopen, kopen, kopen... maar zo weinig geluk.
We leven oppervlakkig.
Het lijkt wel, dat we, hoe meer we hebben, hoe minder we voelen.
En toch is geluk zo simpel...
Het ligt voor je voeten, en je ziet het niet omdat het zo klein is. We zijn verleerd te kijken naar het kleine, het onooglijke, we grijpen naar grote blinkende hebbedingen, en zien niet dat het geluk net zit in dat kleine, dat onooglijke, dat niet-hebben - dingetje, dat weggeefding, dat meedeelding, dat geluksding dat je vind in jezelf, in tevredenheid, in leven met.

Als ik gelijk heb, en ik vrees het, dan heb ik compassie met die mensjes in de treurfile, zoekend naar echt gevoel, terwijl ze maar in eigen hart moeten leren kijken en hun hart moeten leren open stellen voor anderen.
djudedju

tot de volgende ?
op de foto: een etalage vol verlokkingen, ijsgekoeld.

Sinterklaas met een emmer !

Image via Wikipedia

Vandaag naar de rommelmarkt geweest, een boekje gevonden over keramieken, en een drinkemmer voor de kippen.
We wandelen op ons gemak naar onze auto toe, Anny met haar tas, en ik met die emmer in de hand. Komt er uit de tegenovergestelde kant een gezin af, met onder meer een klein manneke van zo'n jaar of 5... "Kijk mama, daar komt Sinterklaas met een emmer !"
Toen we elkaar passeerden lachte ik naar de kleine, wees op Anny en zei: " Pas maar op dat ze u niet in de zak stopt" Waarop de moeder: "En hij heeft nog goede oren ook !".
Leuk.
Heeft helemaal niets te betekenen, maar het is als het zout op de patatten van het leven.

Heb je ook gelezen of geluisterd naar dat Marokkaans meisje dat zelfmoord pleegde omdat men haar dwong te huwen met haar verkrachter ?
Kijk, daar word ik dan misselijk van.
Met te huwen is het geen verkrachting meer.
Waar zijn ze mee bezig ?
Ik hoorde ooit op TV (Nederland) dat er een vereniging bestaat voor pedofielen, met een eigen tijdschrift.
Misselijk word ik daar van.

Dan denk ik weer: Waar zijn de normen naar toe ?
En kan ik weer niet anders dan betreuren dat de normen steeds weer en steeds meer lijken te vervagen...
Oud-minister Dehaene maakte ooit een wet waardoor fietsers tegen richting in mogen rijden, "Want ze doen het nu toch al..."
Waarom zouden we pedofilie niet aanvaarden, want het bestaat toch.
Waarom zouden we elkaar niet de schedel inkloppen, want het gebeurt toch al.
Waarom zouden we niet helemaal idioot worden, want je ziet er nu al heel veel.

En waarom zouden we niet alle wetten en alle normen aan ons laars lappen, want er zijn er altijd wel die dat ook doen...

Ik heb het al gezegd, voor mij is een wet het gevolg van het feit dat de mensen geen normen genoeg hebben, of de normen niet respecteren. Voor mij zou een wet alleen moeten bestaan om afspraken te maken, zoals we gaan allemaal recht rijden. (Vroeger was dit niet zo, iedere stad bepaalde zelf zijn rijrichting, in Gent bijvoorbeeld reed men links, buiten Gent rechts. Gelukkig was er toen nog niet zoveel verkeer, anders zou dat een leuk knooppunt worden aan de stadspoort...

Maar de basis van de wetten, zelfs de tien geboden, zijn eigenlijk maar gewoon het vastleggen, het omschrijven van de normen + een drietal geboden over God er bij gevoegd. Of misschien is het net dat beetje van God, die in ons de normen vastlegt.

Normen veranderen. Er is een ontwikkeling, veelal ten goede, maar lang niet altijd. Ten goede zie ik bijvoorbeeld dat nu de "goegemeente" bombardementen van steden, burgerlijke doelen algemeen veroordeelt. Maar er zijn er ook ten kwade, zaken waar we de norm "versoepelen", maar in feite afzwakken. Soms is de grens tussen de twee daardoor aan het vervagen. Kijk maar naar het ballonnetje dat onlangs werd opgelaten door enkele geleerden, dat abortus ook mogelijk moet zijn NA de geboorte.

Kijk naar onze eigen gemeenschap, dat onder druk van een heleboel feiten en onwaarheden steeds meer racistisch aan het worden is. Kijk maar naar de steeds fellere indoctrinatie tegen vreemdelingen en tegen...Walen, want ook daar worden we opgestookt en kennen we niet meer de werkelijkheid, maar de politieke "waarheid", daar waar iedereen weet dat Politiek en Waarheid zelden te verenigen zijn.

Als iets genoeg gezegd wordt, als men genoeg herhaalt, dan blijft het op den duur hangen, en wordt het de waarheid. Dit is des mensen... Iedereen weet dat getuigen op die manier kunnen bewerkt worden, en dat ze echt overtuigd zijn de waarheid te zeggen, waar ze in feite een of meer details van het verhaal van een ander overnemen. Ook al hebben ze dat niet echt gezien, ook al hebben ze het zelfs anders gezien, dan nog schakelt hun geheugen onbewust over naar de nieuwe waarheid... Gek, maar het is zo.
Normen zijn heel sterk beïnvloedbaar !

Ooit werd er een proef gedaan, waarbij men personen de opdracht gaf mensen te straffen met een elektrische schok, indien ze de opdracht niet naar behoren vervulden. De schok kon je verzwaren, tot aan een dodelijke dosis. Dat de schok niet echt was, maar gespeeld door goede toneelspelers wisten de proefpersonen niet en konden ze niet vaststellen. Tot verbijstering van de professoren stelde men vast dat een grote meerderheid van de proefpersonen zonder bezwaren zelfs overging tot de dodelijke dosis... Gewone brave huisvaders kunnen dus makkelijk omgevormd worden tot kampbewakers in Auschwitz... Je moet niet eens gebrainwasht worden... Gewoon beetje bij beetje de dosis verhogen is genoeg.

Ik wil maar zeggen, normen zijn dingen die je heel goed moet bewaren en beschermen ! Ze zijn heel makkelijk aan te tasten, en de weg terug is heel moeilijk. Een van de gevolgen is steeds meer wetten en steeds meer betutteling van de overheid.
We doen dus veelal ons eigen de miserie aan.
Toch eens over nadenken ?

tot de volgende ?

De slag om de Ronde

Dwars Door Vlaanderen (Photo credit: Cindy Trossaert)

Vanaf maandag 19 tot en met vrijdag 23 maart kun je niet meer door St Maria Horebeke rijden. Wegenwerken.
Want De ronde moet daar over rijden.
Dat wij daar het ganse jaar moeten over rijden is van geen tel of geen belang. De wegen moeten in orde zijn voor de tere rennertjes en de duizenden wielertoeristen die peinzen dat ze coureur zijn.
Daarom moet ik volgende week drie keer een omweg doen via St Kornelis Horebeke, ik moet richting Brakel tot aan café De Trap Op, en daar rechts in, door Kornelis Horebeke tot op de baan naar Boekel... Waar ze wellicht straks ook de putten nog maar eens gaan dichten, en het aantal lapjes vergroten, zodat de weg meer en meer op een lange landkaart begint te lijken.

De verkeersdrempels worden waar kan weggehaald, en in Oudenaarde zelf halen ze zelfs de middenberm weg.

Allemaal voor DE koers, De Ronde van Vlaanderen.

Op het nieuwe parcours... Geraardsbergen ligt er nog wakker van.
Voor het eerst is de Ronde voor de wielertoeristen niet dezelfde van de echte Ronde. De echte ronde gaat drie keer of zoiets over de Patersberg, en dat is met die enorme massa niet te doen, dus hebben ze een alternatief parcours uitgestippeld door de Vlaamse Ardennen. Vooral Maarkedal wordt het slachtoffer bij uitstek.

Ja, slachtoffer !
Want wie op het parcours woont (dus ook ikke), die kan heel die dag niet buiten. Als het goed weer is kan ik misschien een stoel buiten pakken en mij aan mijn deur zetten, zodat ik kan schelden op al de onverlaten die van mijnen hof een pispiscijn willen maken, of het de ideale plaats vinden om hun verpakkingen en lege drinkflessen in te zwieren. Eigenlijk zou een mens een voldoende voorraad volle drinkflessen moeten bij zich nemen om naar hen te zwieren. djudedju.

Het enige positieve aan die Ronde is dus dat onze wegen dan eventjes opgelapt worden. Het triestige is dat ze nooit echt hersteld worden, ze moeten immers kasseiig, hobbelig blijven om de koers zwaar te maken. Alleen de te diepe putten waar de renners zouden kunnen over vallen, die worden dus omgevormd van put tot bult.  Zo kunnen wij je vol fierheid tonen, dat waar nu de verkeersdrempel is weggenomen, er toch nog bijna even grote bulten liggen, en dan nog liefst in gezelschap van netjes afgeronde putten. Met of zonder drempel rij je daar best niet te snel.

In de Jagerij is de weg bijna af, een heel nieuwe laag kasseien om ons te verheugen. Enfin, ze liggen toch beter dan de oude kasseien. En er is eindelijk riolering gekomen. We mogen dus niet klagen.

Kortom, het zijn de wegenwerkers en de gemeentearbeiders die momenteel de slag om de ronde aan het uitvechten zijn. Met grote potten teer, slappe asfalt en potten met een giettuitje om de voegen weer wat toe te gieten.

En dan, 1 april, is De Ronde er. Al die inspanningen voor 1 dag wielergekte (nu ja, twee als je die dag voor de wielertoeristen meetelt). Nee, het is geen aprilgrap. En met wat geluk zal de aandachtige TV-kijker in Mater de opa met lange baard zien staan kijken naar de voorbijzoevende renners. En dan terug in huis, in mijn knusse zetel, kijken naar de TV...

We leven in een gek land... Duizenden mensen zullen weer langs dat parcours komen staan kijken naar de renners. Er is geen enkel land die ons dat nadoet. Kijk maar naar de TV in het buitenland, waar dan ook, staan nooit die wielergekke massa's te zwaaien en te roepen en te huilen...

En dan spreek ik nog niet eens van die "liefhebbers" die van punt naar punt rijden met hun auto om de renners nog eens te zien, en nog eens, en nog eens... Je ziet ze dan vliegen door de straten, zichzelf en iedereen in gevaar brengend door onverantwoord snel te rijden op die mooie krinkelendewinkelende wegen .

Gek.

Sportief zijn is gaan kijken naar ... welke sport dan ook.
djudedju

De gemeentelijke arbeiders hebben weer drukke dagen voor de boeg.

tot de volgende ?
op de foto: Leuke caricaturen van Nesten langs de baan

Nationale rouw

Image via Wikipedia

Vandaag hangen alle vlaggen in België halfstok... Er is een dag van Nationale rouw afgekondigd voor de ramp met de bus in Zwitserland, waar zovele kinderen en volwassenen het leven lieten...
Het is een mooi symbool... Een grote ramp, en heel het land betoont solidair te zijn in de rouw.
Je hebt er niet echt iets aan, maar het is het gebaar dat telt.
Toch kan ik mij inbeelden dat er mensen zijn die vragen: waarom niet bij die of die ramp? En nu wel?
Wat is een GROTE ramp, en wat is het niet ?
Ik denk dat bij deze ramp niet in de eerste plaats het aantal doden de doorslag hebben gegeven, maar het feit dat er zoveel kinderen bij betrokken zijn.
Met andere woorden, je kunt moeilijk een norm vooropstellen. Het afkondigen van een nationale dag van rouw lijkt mij eerder een officiële reactie op het feit dat iedereen er van praat, iedereen zich geraakt voelt. Het zou dus perfect denkbaar zijn dat het gebeurt bij één of een paar doden... Ik denk dat bijvoorbeeld heel goed had gekund bij het ontdekken van de lijken en de opgesloten kinderen in de kelder en tuin van Marc Dutroux, al overheerste daar veeleer de woede dan het verdriet.

Het is ook een betrekkelijk nieuw fenomeen, voor de ramp te Marcinelle was nationale rouw er alleen bij de dood van de Koning... Nu is het op een bepaalde manier uitgebreid naar "grote" rampen. Maar lang niet altijd, iedereen kan zich wel een of meer rampen herinneren waar het niet gebeurde.

Dat is een beetje onvoorzichtig... Ik denk dat je dan beter een dag teveel dan een dag van rouw te weinig kunt uitvaardigen, teneinde niemand te kwetsen. Waarom niet voor de brand in het pensionaat te Heusden, waarom niet voor de ramp in het rusthuis te ... en ... en...

Mensen in rouw zijn extreem gevoelig.
Dat komt, omdat je bij een groot, zwaar verlies, als rouwende in die periode eigenlijk heel het universum bundelt in dat ene feit, alles is gecentraliseerd in, om, op dat verlies. Er is geen rest van de wereld meer, er is alleen onbegrip omdat niet iedereen huilt, niet iedereen weent, niet iedereen het zo ziet.
Ik overdrijf niet. Iedereen die al een echt verlies heeft gekend, zal het beamen. Echt intens verdriet overheerst alles, heel je zijn, heel je wereld.

Gelukkig blijft dat niet zo... Ook al blijft het verdriet, het slorpt niet meer heel je wereld op. Er zijn nog dingen buiten dat verdriet.

Maar het is echt niet moeilijk om je weer te laten wegzakken in die fase, om weer alles in het licht (of de duisternis?) van dat verdriet te stellen. Je hebt dat niet bij een verlies die je niet tot in het diepste van je zijn raakt. Je hebt dat alleen bij dat intense alles verscheurende verdriet. Als je als volwassen mens, met zelf al een gezin, je vader of moeder verliest, dan is dat erg, dat doet pijn, maar het is een "normaal" onderdeel van het leven. Oudere mensen sterven nu eenmaal.  Bij het verlies van een kind is dat anders, omdat dit lijkt in te gaan tegen de normale gang van het leven, daar is dat verdriet veel intenser.
Ik vermoed - gelukkig weet ik dat nog niet - dat het verlies van een partner ook een heel zwaar verlies is, omdat je na al die jaren een twee-eenheid zijt geworden. Omdat het heel je leven dooreen schudt.

Ik wil maar stellen, voor iedereen die zo zwaar is geraakt, is het eigenlijk niet een dag, maar een hele periode van Nationale rouw, niet dat heel de natie trert, maar dat jij je verdriet extrapoleert naar je buitenwereld.

Eigenlijk sta je bij een dergelijk verdriet een beetje verloren. Je zou willen dat je het aan iedereen zoudt kunnen vertellen, dat iedereen je troost, en anderzijds wil je vooral alleen zijn, het verdriet en de herinneringen alleen voor jezelf houden. Kortom je bent je houvast kwijt, je weet niet echt meer hoe.

Of er nu een dag van Nationale Rouw is of niet, de getroffenen zullen daar heel weinig aan hebben. Het is een van die heel kleine dingen die hoogstens een kleine rimpel in de zee van verdriet veroorzaken, net zoals veel volk op de begrafenis een troost is, maar niet echt.

Hoe dan ook, telkens als ik hoor, lees, zie dat ergens een ouder een kind verliest, dan voel ik mee, niet zozeer in hun pijn, maar in een herleven van mijn eigen pijn, en zo ook begrip hebbend voor hun pijn...
Een kind verliezen is geen verlies, het is een amputatie !

tot de volgende ?

Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail

Een beetje uitleg over de gemeente Frere, met dank aanvaard !


Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail