Heksen

Image via Wikipedia

In Keulen worden de heksenprocessen (400 jaar geleden !) herzien, en de vrouwen in eer hersteld... Ze zijn er vet mee...
Ze werden verbrand op de brandstapel, en nu krijgen ze eerherstel?
Misschien soelaas voor de afstammelingen, want dergelijke dingen wegen heel lang op families. Hier in Mater was er nog niet zo lang geleden een vrouwtje die nagewezen werd als zijnde behept met het kwade oog...

Waar halen we dat uit ?
Wij, mensen.
Je weet wel de soort die zichzelf logica en verstand toedicht.

Wellicht was het al genoeg dat een oud besje wat in zichzelf zat te mummelen in een bijna vergeten dialect, om de naam te krijgen. Als er een of ander slimmerik beweerde dat zijn koe was ziek geworden op het moment dat Trijntje daar passeerde, was dat al genoeg om anderen zich te laten "herinneren" dat hun Octaafke ziek geworden was na een bezoek van Trijntje, en dat dit begonnen was toen ze de kleine aanraakte... en hupsakee, een heks er bij ....
Trijntje op de brandstapel...

De laatste vierhonderd jaar misschien niet meer op de echte brandstapel, maar dan wel heel reëel op brandstapel van de kwaadsprekerij.
Oudbakken?
Nee, ik hoorde zo net dat er in de scholen een anti-pest-dag was... En was dit geen ultieme vorm van pesten soms ? Ik meen van wel ! En zelfs iets waartegen je je niet verweren kunt ! Kwaadsprekerij is niet meer te herstellen. Ik weet niet meer of het Zuster Hubertine was of de pastoor die ons vertelde dat een man was komen biechten dat hij enorm veel kwaad had gesproken over mensen. De pastoor droeg hem op een hele zak pluimpjes op de kerktoren te dragen en dan de zak te legen door de galmgaten van de kerk. Toen de man dat gedaan had, droeg de pastoor hem op al de pluimpjes weer te verzamelen en terug in de zak te stoppen. "Maar dat is onmogelijk!" kreet de man. "Juist," zei de pastoor, "en net zo onmogelijk is het om kwaadsprekerij te herstellen..."

Het is maar een verhaaltje, maar dan eentje met een lering. Want kwaadsprekerij, dat kun je niet stoppen. Zodra je het loslaat vloeit het over van mens naar mens, en wellicht worden er nog wat pittige details toegevoegd, en die ook al voor "waar" verder verteld worden. Je hebt er geen verhaal tegen. En het gekke is, dat zelfs bij mensen die het slachtoffer door en door kennen, die weten dat het niet waar kan zijn, er toch iets blijft hangen...

Pesten, kwaadspreken... ik ken mensen, of liever ik kende mensen die daar slachtoffer van waren, en die zichzelf het leven hebben benomen, niet meer bij machte die pesterijen te verdragen...
Onder meer een van mijn beste vrienden uit mijn kinderjaren.
Een doodbrave jongen... gedood door de tong van de mens.

Daar is echt geen brandstapel voor nodig, en er is geen proces van eerherstel.
Och ja, tegenwoordig is er een wet tegen pesten, maar heel veel heeft die nog niet opgebracht... Gewoon omdat pesten en kwaadsprekerij zo moeilijk vast te nemen is. Men bind een leugen aan een halve waarheid en zie, de leugen is niet meer te herkennen. Lijkt hoogstens een wat scheefgetrokken waarheid.

Trouwens, wie pest met de bedoeling een ander te doden ? Niemand, maar het is niet de pester die dood, het is de laster, de pijn die doodt. De pester wast zijn handen in onschuld, en slechts heel, heel zelden is laster terug te voeren naar de uiteindelijke bron. Probeer in een bad vol inktvissen, die zwart ziet van de inkt, maar eens aan te duiden welke inktvis daar verantwoordelijk voor is...
Je ziet de inktvissen nog amper, laat staan dat je de bron kunt aanduiden.

We denken daar veel te weinig aan... We zijn zo makkelijk om mee te babbelen, het verhaaltje voort te vertellen, zonder te controleren op het gehalte aan waarheid. Wij verspreiden de inkt door heel het aquarium waarin we leven, en zijn verwonderd dat het overal smerig en goor is.
Weet je, de meeste mensen zijn niet slecht. De meesten zijn goed, met hier of daar een klein braampje aan. Te klein om er aan te haperen, tenzij... Tenzij je dat kleine haperingetje  gaat uitvergroten en omvormt tot een weerhaak... dan hapert iedereen... aan dat kleine dingetje.
Gek.

Laat ons eens proberen na te denken, gewoon, voor we verder vertellen wat we hoorden. Wedden dat we veel minder gespreksstof hebben ?

tot de volgende ?

dikketruiendag...

Image via Wikipedia

Zonet op AVS de regionale Tv-zender, een school in de kijker voor dikketruiendag... KBO Mater. Toch eens gaan kijken...
Een hele bende enthousiaste jongeren, dringend voor het scherm, in de klas, met muts, vest en handschoenen aan, de juf met alleen een wollen vestje... Zij komt hoger, en warme lucht stijgt. Duidelijk te zien.
Maar wat ons vooral opviel...
Vroeger, toen onze kinderen klein waren, was het hier "De Zoete Inval", en zat ons huis hele dagen vol met jeugd, met hele bendes.
Wij dus kijken of er ook kinderen van die kinderen van vroeger zaten... Maar we herkenden eigenlijk maar één naam...
Waar zijn die allemaal naar toe?
En dan valt onze frank (euro)... Onze kleinkinderen zijn ook al lang en breed het basisonderwijs ontgroeid... Dat zal dus voor hun vrienden van toen ook wel het geval zijn.

Binnen een jaar of tien, vijftien... Dan zien we misschien hun kleinkinderen op het scherm...
We worden oud, ook al voelen we het (nog) niet, ook al denken we er niet aan.

We moeten maar naar onze kinderen kijken, naar de kleinkinderen en verbaasd staan dat ze al zo groot zijn... "Oma, ik ben wel geen kind meer hé!"... Nee, ze zijn het wel nog, maar ze zijn op de leeftijd dat ze dat met klem ontkennen. En dan denk je terug aan je eigen tienertijd, een je kinderen in die pubertijd, en je kijkt nog eens naar je kleinpubers... djudedju...

Mocht mijn oudste zus hier nu naast me zitten, en mee schrijvelen aan deze blog, dan zou ze weer beginnen over het feit dat zij en mijn oudste broer een heel andere generatie waren dan ik met mijn jongere zus... Dat was ook zo. De twee oudsten waren van voor en tijdens de oorlog, wij, de twee benjamins van na de oorlog. Wij als jongsten hebben niets gekend dan een heel snelle vooruitgang in welvaart en welzijn, en zijn groot geworden in de golden sixties... Volle economische expansie, alles ging vooruit, Tv en radio, de spoetnik, en zowaar nog een Belg die de Tour de Zwans won... Het kon niet meer op, altijd maar beter, meer...

Lang heeft het niet geduurd, in midden de jaren zeventig van de vorige eeuw, was het al aan het keren, en eigenlijk is er nooit meer dat elan teruggevonden. Er zat altijd wel iets of iemand op de rem. Er was altijd werkloosheid, en besparingen, en we keken met zijn allen in de pikzwarte tunnel van Dehaene, waarvan hij zei dat er licht was aan het einde, maar dat hebben we eigenlijk nooit echt gevonden, als we er al uit zijn geraakt, dan was het ergens bij nachte.
Echt slecht is het niet geworden, maar die explosie van groei, die was er niet meer. Het stagneerde in het beste geval, en veelal was er zelfs wat afbouw.
De huizen werden duurder, de leningen nog onbetaalbaarderderder...
Kortom, de kleine man werd hoe dan ook het eerste "slachtoffer".
Nu zitten we weer in een dipje, besparingen, praten over de index, pensioenleeftijd optrekken... sociale onrust.

De pensioenen van de ministers en parlementairen na 25 jaar "dienst", daar is nog niet aan geraakt.
Beetje bitter, gal wellicht.
 In de Verenigde Staten van Amerika alleen al wordt er dagelijks genoeg voedsel weggegooid om de rest van de wereld te voeden.
Hier in het rijke Europa zal het wel niet beter zijn.
En wij dan maar klagen.

Ooit tekende ik een bittere cartoon, die geweigerd werd wegens te bitter, waar je een paar van honger stervende zwartjes zag liggen, terwijl een paar dikke sigaren rokende kapitalisten het over de problematiek van de boterberg en de melkplas hadden...
Zij hadden ook hun problemen...
Er is nog zo weinig veranderd
we zijn ons eigen doembeeld

tot de volgende ?

foto: kinderen op school in Tanzanië... zonder dikke trui....

Geutelingen en Sente Plone

Image via Wikipedia

't Is weer de moment ! In heel wat gemeenten en gemeentjes van onze mooie Vlaamse Ardennen is men weer bezig aan het bakken van de Geutelingen... Nee, ik heb geen recept, maar het zijn een soort pannenkoeken, die men in een gloeiendhete bakoven giet (geut-elingen), waarop de geuteling opblaast als een ballon. Bij het afkoelen zakt hij weer in tot een dikke pannenkoek.... Heerlijk met wat bruine suiker er op, en zo warm mogelijk te eten.
En Sente Plone ? Voor de inwoners van Elst (deelgemeente van Brakel) is de geuteling onverbreekbaar verbonden met "hun" Sente Plone, ofte de Sinte Apollonia. Patrones tegen de tandpijn. Als je zo'n hete, besuikerde geuteling eet ter intentie van Sente Plone, dan ben je heel het jaar gespaard van tandpijn... Of verrek je meteen van het zeer ?
Och, ik wil hier geen exposé houden over de Heilige Apollonia... Nee, ik denk, met een beetje weemoed aan al die dorpsheiligen, die stilletjes in de vergeethoek sukkelen. Alleen met een Geutelingenbak of een grote ruitersommegang blijven sommigen nog wat bekendheid genieten, de rest wordt stilletjes vergeten, samen met het kerkelijke, met het godsdienstige in ons Vlaanderen.
Waar men gaat langs Vlaamse wegen, Oude hoeve, huis of tronk, komt men U Maria tegen, staat Uw beeltenis te pronk... Je moet tegenwoordig al zoeken om nog van die echte oude kapelletjes te vinden, die die er nog staan zijn gerestaureerd en niet meer een rest van de devotie, en de andere, die nog echt resten van toen, die zijn veelal vervallen, of het beeldje is gestolen of door vandalisme kapot gemaakt...
Ik vind dat jammer...
Het enige wat weer wat herleeft, dat zijn de "grote" bedevaartsoorden, hier in de streek Kerzelare en Halle... Die trekken de laatste jaren weer wat meer volk. Maar de echte volksdevotie, zeg maar het kleine geloof van de kleine mens, dat is bijna volledig verdwenen...
Naar Sint Cornelis te Sint Kornelis Horebeke voor de luchtwegen, naar Appolonia voor je tandpijn, en zo waren er vroeger een heleboel bedevaartsoorden, die in feit een beetje de doktoor waren voor de arme... Vroeger moest je een frank in een wijwatervat van een kerk (waar je nog nooit eerder waart geweest) werpen, om je wratten kwijt te spelen. Heel sadistisch detail: wie die frank er uit haalde zou dan jou wratten krijgen.

Ach, allemaal bijgeloof... Skepp zou steigeren mochten ze nog zoiets vinden. Maar ik heb er een beetje heimwee naar. Niet omwille van het bijgeloof, maar omwille van het feit dat het geloof de mensen waarachtig hielp. Vertrouwen, steun, sterkte... en wellicht is die psychologische steun wel belangrijk. Is het niet zo, dat mensen die vertrouwen hebben beter genezen?
Maar nu zijn we daar véél te nuchter voor.
De wetenschap heeft al lang bewezen dat Kornelis niet helpt tegen de astma, en Apollonia geen tanden plombeert... dus...
Wat dus ?
Laat mij toch dat kleine beetje steun... Laat mij dat beetje hoop, geef mij terug het geloof in die verhaaltjes, vertellingen, sagen, legendes... Laat mij weer wat kind zijn.
Niet kind qua grootte, niet qua verstand, maar geef mij terug dat vertrouwen in de verhaaltjes, in de mensen, in de mensheid. Laat mij weer met grote ogen luisteren naar Zuster Hubertine die ons verhaalde hoe bij een man die op de Gewijde Hostie had gebeten, de mond overliep van het Bloed. Allemaal met hoofdletters uitgesproken.

Wat hadden we een die vertrouwen en een heilige schrik van al die dingen. Eerbied vol vrees. Heel simpel, heel puur.
Nu denken we.
Beredeneren we.
En dromen zijn verboden.
Alleen een ouwe gekke opa mag dat nog doen in zijn blog. En dan hoort die Opa hoe ze zijn verhaaltjes appreciëren... Wellicht omdat opa zegt wat zij niet meer durven zeggen? Wellicht omdat het geen mode meer is om Kind te zijn ? Maar iedereen het toch wel nog in zich heeft ?

Troost je, ook ik kan niet meer geloven in de heilzame kracht van het ten van een Sint Hubertus-broodje... Maar ik heb heimwee naar de tijd dat we dat nog wel geloofden, dat we geestelijke muurtjes opbouwden rondom rond ons, om steviger in de boze wereld te staan.Nu moeten we die steun zoeken in een wetenschap die het ook niet weet...

tot de volgende ?

(foto: Sinte Appolonia met de tang in haar hand, symbool van het tandentrekken) En oh ja... Google eens naar Skepp... Kom je bij mensen die alle "bijgeloof" willen weren, en rotsvast geloven in Sint Darwin...

Miskunde

Image via Wikipedia

Ik schreef reeds, met een glimlach, over het feit dat volgens de wiskundigen, er naast onze wereld nog gelijktijdige alternatieve, parallelle werelden moeten zijn... anders klopt de wiskunde niet.

Anders klopt de wiskunde niet...
djudedju...

Stel nu eens dat de wiskunde echt niet klopt ! Dat al het onvolmaakte (= alles) gewoon te danken is aan het feit dat we doodgewoon verkeerd zijn begonnen met tellen... Stel dat 1 + 1 niet gelijk is aan 2... Dat  één plus één gelijk is aan twee plus de vrucht... Of dat één plus één gelijk is aan ...één, maar iets anders dan de oorspronkelijke één, iets groter of iets kleiner... Ik kan het niet, maar ik ben er quasi zeker van dat een echte wiskundige deze stellingen waar kan maken. ( Die mannen kunnen alles doen passen!) Even waar als de andere vorm... (één vinger plus één vinger is minder dan één vierde van een hand)

Ik las dat men het wereldbeeld à la Keppler nog steeds wiskundig kan bewijzen, ook al "weten" we nu dat het verkeerd is... Maar "weten" we dat nu echt ? Of moeten we nog een correctie verwachten, een nieuw wereldbeeld met een nieuw idee van of over het heelal ?

Ik vind het woord al zo eng: heelal... Klinkt een beetje als gepikt uit de godsdienst(en)... Heel en al, volledig... Terwijl we niet eens een idee hebben over de grootte, de uitgestrektheid, of het minieme van dat geheel. We "weten" eigenlijk nog veel meer niet, dan we wel weten, en hoe meer we weten, hoe beter we weten dat we niet weten....

Wij werken met een tiendelig stelsel, omdat we 10 vingers hebben. De Sumeriërs werkten met een twaalfdelig stelsel, omdat ze met hun duim de vingerkootjes van dezelfde hand telden... We danken er nog onze tijdrekening aan... Maar als je nu eens de wiskunde, helemaal zoudt heropbouwen, op een drieëndertigdelig stelsel (of een willekeurig ander getal), zouden we dan dezelfde uitkomsten hebben ? Stel dat we vertrekken van pi als basis van eenheid... nu is dat een getal dat we niet eens kunnen berekenen. Toch niet vanuit ons idee van wiskunde.

Of zouden we met ons drieëndertigstelsel misschien wel een nette uitkomst hebben voor pi ?
Zou het bereiken van een sluitend beeld van een cirkel niet een heleboel foute présumes wegcijferen (letterlijk!) ?

... en zouden we die alternatieve, parallelle werelden niet weer kwijt zijn als these ?

Ik weet het niet, en eigenlijk lig ik er niet wakker van.  Ik weet alleen dat het duidelijk mag zijn, dat onze geleerdheid net zo goed een grote zeepbel kan zijn. Puzzelstukjes die toevallig passen, maar niet het geheel vormen...
Kijk eens naar het verleden... Hoe dikwijls is de wetenschap al omgebouwd, verbeterd, aangepast aan nieuwe zienswijzen, en hoe dikwijls zal dat nog gebeuren? Iedere keer waren de geleerden van toen overtuigd van hun gelijk, van de juistheid, van het bereiken van het volmaakte beeld... Ook nu weer zijn de geleerden overtuigd van hun eindelijke gelijk, wellicht zelfs van het feit dat zij HET nu eindelijk volledig hebben doorgrond... Net zoals hun voorgangers dat ook dachten.
En wie weet, was er ooit wel een visie die juister was dan wat we nu hebben? Dichter bij de "waarheid"...
Ooit las ik een verhaaltje, bij het bereiken van de oplossing stopt het spel, bij het bereiken van de waarheid is de wereld er niet meer, is alles weg, het spel zit opnieuw in de doos... In het verhaal ging het over de honderdmiljard namen van God... Zodra die opgeschreven waren, zou de wereld verdwijnen. Een slimmerd zette er een grote computer voor in, die stelselmatig alle mogelijkheden uitprintte, met als gevolg het niets meer...
Misschien zal er met het bereiken van de werkelijke kennis, de wereld zoals wij die kennen ook wel verdwijnen... De ultieme kennis zou inderdaad wel eens aanleiding kunnen geven tot een totaal nieuwe visie, een totaal andere kijk, een totaal andere benadering van de werkelijkheid, zodat die helemaal niet meer is wat wij er nu van denken...
Back to the basics ? Terug naar het...niets ? Het oerinstinct, het niet meer denken... De wereld voor de boom van kennis van Goed en Kwaad ? Het aardse paradijs, als onwetend dier?

Eigenlijk zou dat pas een mooi slot zijn voor het streven naar meer kennis... Weten dat de oplossing ligt in het niet-weten...
Ik denk dat daar misschien wel meer vrede is... Alhoewel, apen vechten en moorden blijkbaar ook. Ons beeld van de nobele wilde lijkt ook al niet je dat.
Maar toch... moeten we echt niet opnieuw vertrekken met de schone kunst van het wiskundig redeneren??? Blijkbaar zitten we nu vast in een miskunde...

tot de volgende ?

Dooi

Image via Wikipedia

Het is plus 1 graad... het dooit heel zachtjes en geleidelijk. Gisterenavond zag ik dat het aan het sneeuwen was, dus wellicht zullen er momenten geweest zijn dat het hier en daar glad was, en langs kleine wegen wellicht nu nog glad is... De velden zien er nu nog steeds witter uit dan ze gisteren er bij lagen, maar toch: het dooit !
Ik ben er alvast niet kwaad om... Ik hou niet van gladde wegen en ook niet van dat bittere koud. Van mij mag het gerust wat warmer zijn en blijven. Laat de winter maar voorbij zijn, ik heb genoeg gehad. En ik ben er zeker van dat de vogeltjes dat ook denken, want ze hebben koud gehad, de beestjes. Toen ik nog een volière had staan, heb ik verschillende keren mee gemaakt dat er vogeltjes waren die een of meerdere teentjes verloren door de vorst. Dus zullen er in het wild wellicht ook wel sukkels zijn die een of meerdere teentjes missen! Vooral bij de mannetjes was (is) dat een ramp. Om te paren moeten ze zich goed kunnen vasthouden, en dan zijn die tenen van enorm belang. Ik zag nu en dan dat die mannetjes niet meer vruchtbaar waren, of liever, dat ze de paring niet degelijk konden uitvoeren. Voor de kweek waren die beestjes dan afgeschreven, en ze konden ook niet meer mee doen op exposities, want daar werden ze steevast afgekeurd.

Dat van die exposities speelt wellicht niet mee in het wild, maar dat van echt goed en degelijk paren speelt wel mee. Ik heb gedurende de koude dagen eens heel goed en rustig mijn massa mussen bekeken, terwijl ze kwamen voederen. Mijn eerste indruk was dat ik niets anders zag dan ringmussen, maar later zag ik toch tussen al die ringmussen ook enkele huismussen zitten. Heel groot is het verschil niet, je moet ze eens goed kunnen bekijken. Maar nu met een voederhokje op twee meter van mijn raam zie ik ze duidelijk. Huismussen zijn ook veel schuwer, en het duurt wat langer voor zij dichterbij komen. Ringmussen zijn veel stouter, en zitten meteen aan het voeder, en jagen de andere vogeltjes weg om er goed bij te kunnen. Niettemin heb ik de indruk dat er merkelijk minder huismussen zitten dan ringmussen.

Nu en dan hoor ik en lees ik, dat men vogeltellingen organiseert. Ik snap dat niet. Probeer maar eens de vogels te tellen ! Die beestjes zitten geen moment stil, je kunt hoogstens een brute schatting doen, en wat betekent dat dan? Als ik aan mijn voedertafel een gewirwar van mussen zie, dan durf ik niet zeggen of dat er nu vijftien of twintig zijn. Ik zou het echt niet kunnen zeggen, het zouden er net zo goed maar 12 kunnen zijn op dat moment. Ze vliegen heen en weer, zijn er, dan weer niet en even later zijn ze er met meer terug, of zijn dat allemaal andere?

Nu, bij mij zitten er een heleboel mussen, ring- en huismussen. Maar ik weet niet hoeveel, en zeker niet hoeveel van elke soort. Ik zie ook roodborstjes, winterkoninkjes, heggenmussen,  pimpelmeesjes, koolmeesjes, staartmezen en ik vermoed dat er nog een matkop of zwarte tussen zat ook, maar het kan best een wat vuile koolmees geweest zijn ook, want ik kon het beestje helemaal niet goed bekijken. Merels en tortels en zelfs een paar spreeuwen kwamen ook naar de voedertafel, en wellicht ook nog wat andere soorten, die ik niet heb opgemerkt. Ik zit daar niet de hele dag naar te kijken. Wat mij meer interesseert, dat is dat een pak van die vogelsoorten hier dan niet alleen overwintert, maar ook in de zomer hier in mijn tuin of in de buurt blijft en hier de lucht vult met hun gezang.

Dit voorjaar ga ik ook eens werk maken van het maken en hangen van nestkastjes voor hommels en andere insecten... Mijn tuin is al een wilde tuin, ik wil er ook een zo divers mogelijke biotoop van maken, vol met leven. Ik ben helemaal niet blij als ik voor mijn deur dat immense veld zie, waar de bodem zo dood is als de dood maar kan zijn... Ik heb zelfs regenwormen uitgestrooid in mijn tuin, en bosaarde, vol leven er in gelegd, hopende dat zoveel mogelijk soorten ook in mijn tuin blijven. Ik legde er stukken dood hout in om kevers te lokken, en ik zag vorig jaar heel wat vlinders die ik al lang niet meer zag. Het helpt, zelfs op die piepkleine tuin-schaal van mij...

Vroeger had ik soms struiken die in enkele dagen bladerloos gevreten werden, nu niet meer... Ik heb nu immers niet meer alleen "schadelijke" insecten, de goede soorten zitten er ook, en houden de boel in een wankel evenwicht. Wankel, omdat mijn tuintje maar een klein eilandje is in een insectenwoestijn...

Je kunt er natuurlijk jouw gedacht van hebben, maar ook die kleine beestjes hebben recht op leven, en weet je, kort voor de werkelijke lente er aan komt, komen de voorboden: een hele vlucht staartmezen landt dan in mijn tuin, en zoekt tussen alle takjes en twijgjes, hiphoppend, naar insecten. Ook zij zijn een deel van dat evenwicht. En hoe langer het duurt, hoe beter alles werkt, hoe evenwichtiger het allemaal is. Vroeger hadden we hier ook nu en dan een wespenplaag, de laatste twee jaar, ondanks het feit dat er in de kranten en op TV groot alarm was, waren er hier geen overmaat aan wespen. Wellicht was hun plaats al ingenomen door "prettiger" beestjes ?

Ik weet het niet... maar het is goed zo. Een tuin boordevol leven... misschien pas ik er ook nog een tijdje in...

tot de volgende ?

Sculpting Demonstration Video Clips by Philippe Faraut, Portrait Sculptor

Dit is een schat aan boetseertechnieken... Weliswaar niet direct de manier om keramiek te maken, maar toch een, nee heel wat lessen in vormgeving !!!. Klik op de link.

Sculpting Demonstration Video Clips by Philippe Faraut, Portrait Sculptor

Yesterday...

Image via Wikipedia

We waren al rond 9 uur ter plaatse voor de begroeting om 9.30 uur. We waren de eersten in de kerk, maar 10 minuten later waren zowat alle stoelen volzet. oef, we waren dus net op tijd geweest. Luc zag me zitten en kwam direct al eens goedendag zeggen. Nadien zijn we het lijk gaan begroeten, en terug op onze stoel gaan zitten. Het was een mooie dienst, heel persoonlijk en wellicht voor een groot gedeelte geschreven ten huize van Luc.
In de kerk was het niet koud, tenminste tot aan de offerande... Het was een mooi klein kerkje, maar er stonden minstens twee kerken aan volk buiten, dus deed men de grote poort open om hen binnen te laten voor de offerande. De koude lucht kwam ook binnen...
Het was zowat 11.30 uur toen de plechtigheid en de condoleanties voorbij waren. We moesten om 13.30 uur al in de academie zijn, voor de opendeurdag... We zijn dan maar meteen naar Zottegem gereden, en de auto meteen maar op de parking gezet. Dan te voet de stad in, en we zijn gaan eten bij de Thaï. Het was er héél lekker...
Op de opendeurdag was er een massa volk !
Wellicht was het koude weer een meevaller, zodat de mensen maar een kleine uitstap deden, en eens naar de academie kwamen.
Ik ben niet gebleven tot het slotuur... Mijn vaas was af, en het was niet de moeite om iets nieuws te beginnen.  Dus zijn we maar op ons gemak naar huis gereden. Alle twee moe van die ongewone dingen.

Een mens is een gewoonte dier... Iedere verstoring van het gewone stramien wordt vermoeiender dan het gewone dagdagelijkse. Dat is ook de reden van de weekend-migraine en dergelijke. Mensen worden ziek van het plots niets doen in het weekend, van het langer slapen in het weekend, kortom door op een andere manier te gaan leven. Ik ben dus geen uitzondering! Ik weet ook niet waarom dat zo is... Dat lijkt mij niet iets wat er bij de oermens al zal geweest zijn. De jager/verzamelaar leefde door zijn manier van overleven nu eenmaal niet op een regelmatige manier. De regelmaat, de klok-gebondenheid is er pas later gekomen, met de "beschaving".

Wellicht dus ook de weekend-migraine?

Na de lange periode dat ik thuis zat en nu aansluitend mijn pensionering (waarbij alleen het statuut van naam veranderde, maar de levensstijl gelijk bleef) is voor ons ieder uitstapje, wat ook de aard er van weze, een onderbreking van het gewone stramien. Gelukkig hebben wij er geen migraine door, alleen wat vermoeidheid, wat onwennigheid...
Maar we zijn dus, zelfs in ziekte, gewoontedieren geworden.
We leven op de klok. Niet dat er een dwang op staat, maar heel onze maatschappij is er op gemaakt. Wil je 's morgens het nieuws horen op de radio, dan moet de radio aan om 8 uur, en voor het nieuws op TV om 19 uur. Naar de academie gaan is op bepaalde uren en dagen, al wat we doen is aan de klok gebonden. We eten niet als we honger hebben, maar om 12 uur 's middags. En om 17.30 uur 's avonds. Slapen en opstaan zijn ook al min of meer aan al die tijdstippen verbonden.

Er is een tijd geweest, waar de zomer lange dagen had, ook lange werkdagen, en de winter korte, gewoon door de hoeveelheid licht die er was. Winteravonden waren lang, en de mensen zaten dicht bij het vuur, daar zag je nog iets, dicht bijeen, en deze omstandigheden waren wellicht de oorzaak van de vele verhalen aan de haard... Ze konden niet veel anders doen, het was te donker. Ik weet niet of de uitvinding van het licht wel zo weldadig was (eerst waren er gaslicht en petroleumlichten, nadien den "elektriek"...)
We waren niet meer afhankelijk van de natuur...Maar je kunt evengoed zeggen: we leefden niet meer natuurlijk. Een van de grootste doorbraken, die de maatschappij fundamenteel hebben veranderd, dat was de invoering van de straatverlichting. Pas dan was het mogelijk om langer uithuizig te zijn. Voordien was het heel gevaarlijk om in het donker rond te lopen in de steden.
Het licht maakte dat er ook een andere soort van vertier kwam, toneel, schouwburg...
Kortom het licht veranderde fundamenteel ons bestaan.
Misschien moeten we daar eens op denken als we vanavond het licht aan doen, de TV op zetten en ons neervlijen in de zetel... Om te kijken naar het nieuws.
Ook dat is een van die recente dingen. Het is echt nog niet zo lang geleden dat nieuws uit Amerika hier bekend werd door een boot die de grote oversteek had gedaan. Het was pas met de uitvinding van de draadloze doorzendingen van signalen en later klank, de radio, dat de wereld plots heel wat kleiner werd. En dan is het heel vlug gegaan... Nu kijken we naar de oorlog op de andere kant van de wereld. We zien het als het ware gebeuren.
We hebben niet meer het gevoel dat het "ver weg" is... We zitten immers op de eerste rij te kijken.

Kortom, de maatschappij waar we nu in leven, dat is een recente wereld. Een paar honderd jaar terug was dat totaal anders.
We spreken nu nog van mensenmaat, maar die maat is in die paar honderd jaar serieus veranderd. Niets is ons nog vreemd. We zien immers al die vreemde zeden en gebruiken vanuit onze zetel. We kijken op een heel andere manier naar de wereld.

Gisteren zaten we in de kerk, te luisteren naar een heel mooie kerkdienst, voor de begrafenis van een werkmens... Honderdvijftig jaar terug kwam die kist niet verder dan het portaal. De kerk was er voor de rijkeren. Er is veel verbeterd, er is veel verslecht... Het evenwicht was er toen niet, en is er nu nog niet.
Iedere keer we bijna aan dat evenwicht toe zijn, veranderd de wereld... en moeten we weer zoeken en schuiven om dat evenwicht terug te vinden.

Ik vind dat niet echt een nadeel. In tegendeel, nu meer dan ooit, hebben wij, ook als kleine mens, de mogelijkheid ons leven voor een stukje zelf te bepalen, te leven zoals wij dat willen... binnen de marges van duizenden wetten en wetjes, Koninklijke besluiten en gemeentelijke verordeningen.
Het zoeken naar de weg daar tussen is al een levenswerk...

tot de volgende ?  (foto: kerk Zottegem: daar achter de kerk is de Thaï...)