Miskunde

Image via Wikipedia

Ik schreef reeds, met een glimlach, over het feit dat volgens de wiskundigen, er naast onze wereld nog gelijktijdige alternatieve, parallelle werelden moeten zijn... anders klopt de wiskunde niet.

Anders klopt de wiskunde niet...
djudedju...

Stel nu eens dat de wiskunde echt niet klopt ! Dat al het onvolmaakte (= alles) gewoon te danken is aan het feit dat we doodgewoon verkeerd zijn begonnen met tellen... Stel dat 1 + 1 niet gelijk is aan 2... Dat  één plus één gelijk is aan twee plus de vrucht... Of dat één plus één gelijk is aan ...één, maar iets anders dan de oorspronkelijke één, iets groter of iets kleiner... Ik kan het niet, maar ik ben er quasi zeker van dat een echte wiskundige deze stellingen waar kan maken. ( Die mannen kunnen alles doen passen!) Even waar als de andere vorm... (één vinger plus één vinger is minder dan één vierde van een hand)

Ik las dat men het wereldbeeld à la Keppler nog steeds wiskundig kan bewijzen, ook al "weten" we nu dat het verkeerd is... Maar "weten" we dat nu echt ? Of moeten we nog een correctie verwachten, een nieuw wereldbeeld met een nieuw idee van of over het heelal ?

Ik vind het woord al zo eng: heelal... Klinkt een beetje als gepikt uit de godsdienst(en)... Heel en al, volledig... Terwijl we niet eens een idee hebben over de grootte, de uitgestrektheid, of het minieme van dat geheel. We "weten" eigenlijk nog veel meer niet, dan we wel weten, en hoe meer we weten, hoe beter we weten dat we niet weten....

Wij werken met een tiendelig stelsel, omdat we 10 vingers hebben. De Sumeriërs werkten met een twaalfdelig stelsel, omdat ze met hun duim de vingerkootjes van dezelfde hand telden... We danken er nog onze tijdrekening aan... Maar als je nu eens de wiskunde, helemaal zoudt heropbouwen, op een drieëndertigdelig stelsel (of een willekeurig ander getal), zouden we dan dezelfde uitkomsten hebben ? Stel dat we vertrekken van pi als basis van eenheid... nu is dat een getal dat we niet eens kunnen berekenen. Toch niet vanuit ons idee van wiskunde.

Of zouden we met ons drieëndertigstelsel misschien wel een nette uitkomst hebben voor pi ?
Zou het bereiken van een sluitend beeld van een cirkel niet een heleboel foute présumes wegcijferen (letterlijk!) ?

... en zouden we die alternatieve, parallelle werelden niet weer kwijt zijn als these ?

Ik weet het niet, en eigenlijk lig ik er niet wakker van.  Ik weet alleen dat het duidelijk mag zijn, dat onze geleerdheid net zo goed een grote zeepbel kan zijn. Puzzelstukjes die toevallig passen, maar niet het geheel vormen...
Kijk eens naar het verleden... Hoe dikwijls is de wetenschap al omgebouwd, verbeterd, aangepast aan nieuwe zienswijzen, en hoe dikwijls zal dat nog gebeuren? Iedere keer waren de geleerden van toen overtuigd van hun gelijk, van de juistheid, van het bereiken van het volmaakte beeld... Ook nu weer zijn de geleerden overtuigd van hun eindelijke gelijk, wellicht zelfs van het feit dat zij HET nu eindelijk volledig hebben doorgrond... Net zoals hun voorgangers dat ook dachten.
En wie weet, was er ooit wel een visie die juister was dan wat we nu hebben? Dichter bij de "waarheid"...
Ooit las ik een verhaaltje, bij het bereiken van de oplossing stopt het spel, bij het bereiken van de waarheid is de wereld er niet meer, is alles weg, het spel zit opnieuw in de doos... In het verhaal ging het over de honderdmiljard namen van God... Zodra die opgeschreven waren, zou de wereld verdwijnen. Een slimmerd zette er een grote computer voor in, die stelselmatig alle mogelijkheden uitprintte, met als gevolg het niets meer...
Misschien zal er met het bereiken van de werkelijke kennis, de wereld zoals wij die kennen ook wel verdwijnen... De ultieme kennis zou inderdaad wel eens aanleiding kunnen geven tot een totaal nieuwe visie, een totaal andere kijk, een totaal andere benadering van de werkelijkheid, zodat die helemaal niet meer is wat wij er nu van denken...
Back to the basics ? Terug naar het...niets ? Het oerinstinct, het niet meer denken... De wereld voor de boom van kennis van Goed en Kwaad ? Het aardse paradijs, als onwetend dier?

Eigenlijk zou dat pas een mooi slot zijn voor het streven naar meer kennis... Weten dat de oplossing ligt in het niet-weten...
Ik denk dat daar misschien wel meer vrede is... Alhoewel, apen vechten en moorden blijkbaar ook. Ons beeld van de nobele wilde lijkt ook al niet je dat.
Maar toch... moeten we echt niet opnieuw vertrekken met de schone kunst van het wiskundig redeneren??? Blijkbaar zitten we nu vast in een miskunde...

tot de volgende ?

Dooi

Image via Wikipedia

Het is plus 1 graad... het dooit heel zachtjes en geleidelijk. Gisterenavond zag ik dat het aan het sneeuwen was, dus wellicht zullen er momenten geweest zijn dat het hier en daar glad was, en langs kleine wegen wellicht nu nog glad is... De velden zien er nu nog steeds witter uit dan ze gisteren er bij lagen, maar toch: het dooit !
Ik ben er alvast niet kwaad om... Ik hou niet van gladde wegen en ook niet van dat bittere koud. Van mij mag het gerust wat warmer zijn en blijven. Laat de winter maar voorbij zijn, ik heb genoeg gehad. En ik ben er zeker van dat de vogeltjes dat ook denken, want ze hebben koud gehad, de beestjes. Toen ik nog een volière had staan, heb ik verschillende keren mee gemaakt dat er vogeltjes waren die een of meerdere teentjes verloren door de vorst. Dus zullen er in het wild wellicht ook wel sukkels zijn die een of meerdere teentjes missen! Vooral bij de mannetjes was (is) dat een ramp. Om te paren moeten ze zich goed kunnen vasthouden, en dan zijn die tenen van enorm belang. Ik zag nu en dan dat die mannetjes niet meer vruchtbaar waren, of liever, dat ze de paring niet degelijk konden uitvoeren. Voor de kweek waren die beestjes dan afgeschreven, en ze konden ook niet meer mee doen op exposities, want daar werden ze steevast afgekeurd.

Dat van die exposities speelt wellicht niet mee in het wild, maar dat van echt goed en degelijk paren speelt wel mee. Ik heb gedurende de koude dagen eens heel goed en rustig mijn massa mussen bekeken, terwijl ze kwamen voederen. Mijn eerste indruk was dat ik niets anders zag dan ringmussen, maar later zag ik toch tussen al die ringmussen ook enkele huismussen zitten. Heel groot is het verschil niet, je moet ze eens goed kunnen bekijken. Maar nu met een voederhokje op twee meter van mijn raam zie ik ze duidelijk. Huismussen zijn ook veel schuwer, en het duurt wat langer voor zij dichterbij komen. Ringmussen zijn veel stouter, en zitten meteen aan het voeder, en jagen de andere vogeltjes weg om er goed bij te kunnen. Niettemin heb ik de indruk dat er merkelijk minder huismussen zitten dan ringmussen.

Nu en dan hoor ik en lees ik, dat men vogeltellingen organiseert. Ik snap dat niet. Probeer maar eens de vogels te tellen ! Die beestjes zitten geen moment stil, je kunt hoogstens een brute schatting doen, en wat betekent dat dan? Als ik aan mijn voedertafel een gewirwar van mussen zie, dan durf ik niet zeggen of dat er nu vijftien of twintig zijn. Ik zou het echt niet kunnen zeggen, het zouden er net zo goed maar 12 kunnen zijn op dat moment. Ze vliegen heen en weer, zijn er, dan weer niet en even later zijn ze er met meer terug, of zijn dat allemaal andere?

Nu, bij mij zitten er een heleboel mussen, ring- en huismussen. Maar ik weet niet hoeveel, en zeker niet hoeveel van elke soort. Ik zie ook roodborstjes, winterkoninkjes, heggenmussen,  pimpelmeesjes, koolmeesjes, staartmezen en ik vermoed dat er nog een matkop of zwarte tussen zat ook, maar het kan best een wat vuile koolmees geweest zijn ook, want ik kon het beestje helemaal niet goed bekijken. Merels en tortels en zelfs een paar spreeuwen kwamen ook naar de voedertafel, en wellicht ook nog wat andere soorten, die ik niet heb opgemerkt. Ik zit daar niet de hele dag naar te kijken. Wat mij meer interesseert, dat is dat een pak van die vogelsoorten hier dan niet alleen overwintert, maar ook in de zomer hier in mijn tuin of in de buurt blijft en hier de lucht vult met hun gezang.

Dit voorjaar ga ik ook eens werk maken van het maken en hangen van nestkastjes voor hommels en andere insecten... Mijn tuin is al een wilde tuin, ik wil er ook een zo divers mogelijke biotoop van maken, vol met leven. Ik ben helemaal niet blij als ik voor mijn deur dat immense veld zie, waar de bodem zo dood is als de dood maar kan zijn... Ik heb zelfs regenwormen uitgestrooid in mijn tuin, en bosaarde, vol leven er in gelegd, hopende dat zoveel mogelijk soorten ook in mijn tuin blijven. Ik legde er stukken dood hout in om kevers te lokken, en ik zag vorig jaar heel wat vlinders die ik al lang niet meer zag. Het helpt, zelfs op die piepkleine tuin-schaal van mij...

Vroeger had ik soms struiken die in enkele dagen bladerloos gevreten werden, nu niet meer... Ik heb nu immers niet meer alleen "schadelijke" insecten, de goede soorten zitten er ook, en houden de boel in een wankel evenwicht. Wankel, omdat mijn tuintje maar een klein eilandje is in een insectenwoestijn...

Je kunt er natuurlijk jouw gedacht van hebben, maar ook die kleine beestjes hebben recht op leven, en weet je, kort voor de werkelijke lente er aan komt, komen de voorboden: een hele vlucht staartmezen landt dan in mijn tuin, en zoekt tussen alle takjes en twijgjes, hiphoppend, naar insecten. Ook zij zijn een deel van dat evenwicht. En hoe langer het duurt, hoe beter alles werkt, hoe evenwichtiger het allemaal is. Vroeger hadden we hier ook nu en dan een wespenplaag, de laatste twee jaar, ondanks het feit dat er in de kranten en op TV groot alarm was, waren er hier geen overmaat aan wespen. Wellicht was hun plaats al ingenomen door "prettiger" beestjes ?

Ik weet het niet... maar het is goed zo. Een tuin boordevol leven... misschien pas ik er ook nog een tijdje in...

tot de volgende ?

Sculpting Demonstration Video Clips by Philippe Faraut, Portrait Sculptor

Dit is een schat aan boetseertechnieken... Weliswaar niet direct de manier om keramiek te maken, maar toch een, nee heel wat lessen in vormgeving !!!. Klik op de link.

Sculpting Demonstration Video Clips by Philippe Faraut, Portrait Sculptor

Yesterday...

Image via Wikipedia

We waren al rond 9 uur ter plaatse voor de begroeting om 9.30 uur. We waren de eersten in de kerk, maar 10 minuten later waren zowat alle stoelen volzet. oef, we waren dus net op tijd geweest. Luc zag me zitten en kwam direct al eens goedendag zeggen. Nadien zijn we het lijk gaan begroeten, en terug op onze stoel gaan zitten. Het was een mooie dienst, heel persoonlijk en wellicht voor een groot gedeelte geschreven ten huize van Luc.
In de kerk was het niet koud, tenminste tot aan de offerande... Het was een mooi klein kerkje, maar er stonden minstens twee kerken aan volk buiten, dus deed men de grote poort open om hen binnen te laten voor de offerande. De koude lucht kwam ook binnen...
Het was zowat 11.30 uur toen de plechtigheid en de condoleanties voorbij waren. We moesten om 13.30 uur al in de academie zijn, voor de opendeurdag... We zijn dan maar meteen naar Zottegem gereden, en de auto meteen maar op de parking gezet. Dan te voet de stad in, en we zijn gaan eten bij de Thaï. Het was er héél lekker...
Op de opendeurdag was er een massa volk !
Wellicht was het koude weer een meevaller, zodat de mensen maar een kleine uitstap deden, en eens naar de academie kwamen.
Ik ben niet gebleven tot het slotuur... Mijn vaas was af, en het was niet de moeite om iets nieuws te beginnen.  Dus zijn we maar op ons gemak naar huis gereden. Alle twee moe van die ongewone dingen.

Een mens is een gewoonte dier... Iedere verstoring van het gewone stramien wordt vermoeiender dan het gewone dagdagelijkse. Dat is ook de reden van de weekend-migraine en dergelijke. Mensen worden ziek van het plots niets doen in het weekend, van het langer slapen in het weekend, kortom door op een andere manier te gaan leven. Ik ben dus geen uitzondering! Ik weet ook niet waarom dat zo is... Dat lijkt mij niet iets wat er bij de oermens al zal geweest zijn. De jager/verzamelaar leefde door zijn manier van overleven nu eenmaal niet op een regelmatige manier. De regelmaat, de klok-gebondenheid is er pas later gekomen, met de "beschaving".

Wellicht dus ook de weekend-migraine?

Na de lange periode dat ik thuis zat en nu aansluitend mijn pensionering (waarbij alleen het statuut van naam veranderde, maar de levensstijl gelijk bleef) is voor ons ieder uitstapje, wat ook de aard er van weze, een onderbreking van het gewone stramien. Gelukkig hebben wij er geen migraine door, alleen wat vermoeidheid, wat onwennigheid...
Maar we zijn dus, zelfs in ziekte, gewoontedieren geworden.
We leven op de klok. Niet dat er een dwang op staat, maar heel onze maatschappij is er op gemaakt. Wil je 's morgens het nieuws horen op de radio, dan moet de radio aan om 8 uur, en voor het nieuws op TV om 19 uur. Naar de academie gaan is op bepaalde uren en dagen, al wat we doen is aan de klok gebonden. We eten niet als we honger hebben, maar om 12 uur 's middags. En om 17.30 uur 's avonds. Slapen en opstaan zijn ook al min of meer aan al die tijdstippen verbonden.

Er is een tijd geweest, waar de zomer lange dagen had, ook lange werkdagen, en de winter korte, gewoon door de hoeveelheid licht die er was. Winteravonden waren lang, en de mensen zaten dicht bij het vuur, daar zag je nog iets, dicht bijeen, en deze omstandigheden waren wellicht de oorzaak van de vele verhalen aan de haard... Ze konden niet veel anders doen, het was te donker. Ik weet niet of de uitvinding van het licht wel zo weldadig was (eerst waren er gaslicht en petroleumlichten, nadien den "elektriek"...)
We waren niet meer afhankelijk van de natuur...Maar je kunt evengoed zeggen: we leefden niet meer natuurlijk. Een van de grootste doorbraken, die de maatschappij fundamenteel hebben veranderd, dat was de invoering van de straatverlichting. Pas dan was het mogelijk om langer uithuizig te zijn. Voordien was het heel gevaarlijk om in het donker rond te lopen in de steden.
Het licht maakte dat er ook een andere soort van vertier kwam, toneel, schouwburg...
Kortom het licht veranderde fundamenteel ons bestaan.
Misschien moeten we daar eens op denken als we vanavond het licht aan doen, de TV op zetten en ons neervlijen in de zetel... Om te kijken naar het nieuws.
Ook dat is een van die recente dingen. Het is echt nog niet zo lang geleden dat nieuws uit Amerika hier bekend werd door een boot die de grote oversteek had gedaan. Het was pas met de uitvinding van de draadloze doorzendingen van signalen en later klank, de radio, dat de wereld plots heel wat kleiner werd. En dan is het heel vlug gegaan... Nu kijken we naar de oorlog op de andere kant van de wereld. We zien het als het ware gebeuren.
We hebben niet meer het gevoel dat het "ver weg" is... We zitten immers op de eerste rij te kijken.

Kortom, de maatschappij waar we nu in leven, dat is een recente wereld. Een paar honderd jaar terug was dat totaal anders.
We spreken nu nog van mensenmaat, maar die maat is in die paar honderd jaar serieus veranderd. Niets is ons nog vreemd. We zien immers al die vreemde zeden en gebruiken vanuit onze zetel. We kijken op een heel andere manier naar de wereld.

Gisteren zaten we in de kerk, te luisteren naar een heel mooie kerkdienst, voor de begrafenis van een werkmens... Honderdvijftig jaar terug kwam die kist niet verder dan het portaal. De kerk was er voor de rijkeren. Er is veel verbeterd, er is veel verslecht... Het evenwicht was er toen niet, en is er nu nog niet.
Iedere keer we bijna aan dat evenwicht toe zijn, veranderd de wereld... en moeten we weer zoeken en schuiven om dat evenwicht terug te vinden.

Ik vind dat niet echt een nadeel. In tegendeel, nu meer dan ooit, hebben wij, ook als kleine mens, de mogelijkheid ons leven voor een stukje zelf te bepalen, te leven zoals wij dat willen... binnen de marges van duizenden wetten en wetjes, Koninklijke besluiten en gemeentelijke verordeningen.
Het zoeken naar de weg daar tussen is al een levenswerk...

tot de volgende ?  (foto: kerk Zottegem: daar achter de kerk is de Thaï...)

kaart ?

Heb jij ook zo'n speciaal mapje met al je winkelkaarten bij je? In ieder winkel waar je komt geven ze je een klantenkaart al dan niet onder die naam. Je bent heel vlug in het bezit van een kaart van Delhaize, van Colruyt, van Renmans, van Aveve, en Auchan (dus ook in Frankrijk !), van Gamma, van weet ik veel wat allemaal, en dan heb je nog een pak lidkaarten van de verenigingen waar je lid van bent. Bij Okra geven ze je een lidkaart die geldig is in bepaalde winkels. Je identiteitskaart en je SIS-kaart zijn ook in dat zelfde formaat en zitten dus verborgen in de massa. Binnenkort zou ook je rijbewijs dat formaat hebben, en dat formaat is identiek aan je bankkaart(en)...
Dus bij winkelbezoek heb je niet alleen je bankkaart nodig, je moet ook de bij de winkel horende kaart boven halen om te genieten van speciale voordelen of van een tegoed op die kaart. Dan krijg je na lang "sparen" bij je betaling een bonnetje die je korting geeft op je volgende aankoop... Moet je dat briefje dan ook nog eens bijhouden, en niet vergeten dat het daar ergens zit.
Handig.
Verschrikkelijk handig.
Op een rommelmarkt zag ik vorig jaar een kraampje waar men aan het pleiten was voor de invoering van één kaart, overal geldig. Dat zou mooi zijn, maar maakt geen kans, want die kaart dient niet om jou als klant voordelen te bezorgen, maar vooral om je profiel op te maken. Dank zij die kaart houden de winkelketens netjes bij wat jij precies komt kopen, en een Colruyt gaat nog een stapje verder en bezorgt je daarvoor de gepersonaliseerde reclamecampagne in ruil.

Dus...
Als je in een winkel binnenstapt, wordt je niet alleen gefilmd vanuit verschillende hoeken, je bankkaart verraadt je spoor ook nog eens, de winkelkaart noteert wat je kocht, en als je ook nog eens je mobieltje gebruikte, dan weet de GSM-operator ook al dat jij daar die dag dat uur waart.

Nog een stapje verder, en we krijgen net als onze hond een chip ingeplant, en dan gaan ze ons de hele dag kunnen volgen. Zou zeker voordelen hebben bij het verdwijnen van personen (uitgenomen als je zelf wil verdwijnen, want dat kan dan niet meer), maar voor de rest  zou het betekenen dat ons hele leven netjes op kaart staat bij de bevoegde (????) diensten. Dat is nu al het geval bij iedere aankoop met je bankkaart, of bij gebruik van je GSM, maar dan zou het helemaal van a tot z te volgen zijn.

De werkgever moet er niet zijn om te weten dat je drie keer naar het toilet bent geweest, en de laatste keer heb je er wellicht een sigaretje gerookt, want je bezoek duurde er er precies 8 minuten en 42 seconden... Bovendien ben je vier keer weggeweest van je werkplek, en of je daar een verklaring voor hebt. Bij het echtscheidingsproces wordt duidelijk dat je zoveel keer aan de toog bent blijven hangen bij Mie Katoen op de hoek.

Vrijheid...
Ik heb het al gezegd, vrijheid is een ervaring, geen gegeven. Als ik niets kwaad in de zin heb, als ik geen moeilijkheden heb of te verwachten heb, dan kan het mij geen barst schelen dat men me filmt in de Delhaize en dat ze zien dat ik van dan tot toen bij Mie Katoen aan de toog hing... Maar zodra ik moeilijkheden heb, of zodra iemand mij moeilijkheden wil aandoen, dan worden al die gegevens plots een bedreiging van de vrijheid.


Dat is het gevaar van dergelijke zaken. Zo lang er niets aan de hand is, is het geen bedreiging, biedt het zelfs ogenschijnlijk wat bescherming, maar zodra er wel iets is, dan is het een verschrikkelijke bedreiging en beknotting van de persoonlijke vrijheid.  Stel dat je een glas te veel op hebt (dat heb je heel vlug!), en je rijdt een fietser aan. Je pleegt vluchtmisdrijf. Met een chip in je lijf zien ze gewoon dat jij het waart die daar waart op dat eigenste moment. En als ik de literatuur goed begrijp, dan is er de mogelijkheid dat men via die chip ook je gezondheid controleert en opvolgt. Zolang de dokter dat doet, onder medisch geheim lijkt dat een veiligheid, maar als de werkgever het kan lezen, dan is het te hopen dat je een ijzersterke fysiek hebt... of geen werk. Of geen vast werk.

Je ziet, er is steeds een keerzijde aan, zoals aan alles in het leven...
Dat is er aan alles. Waarschijnlijk zelfs aan het leven op zich.
Wat mij aan al die dingen stoort, dat is dat men het van hogerhand steeds meer en meer nodig vindt om u, mij en alleman, voortdurend te betuttelen. Precies of we zijn kleuters die ieder ogenblik onder een auto kunnen lopen...of... we zijn allemaal potentiële misdadigers, die strikt in de gaten moeten worden gehouden. Ik vind dat niet goed.
Ik ben een van de mensen die bits reageren op al die dingen, precies zoals de overgrote meerderheid.
Een verkeersdrempel is gemaakt om het verkeer af te remmen, voor de veiligheid van de omwonenden en de zwakke weggebruikers. Er is geen gevaarlijker punt om te wonen dan aan zo'n verkeersdrempel. Iedereen remt voor die klotedingen af, rijdt er behoedzaam over en geeft dan verkwistend gas. De pollutie is in die buurt wellicht twee keer hoger dan op andere plaatsen !, zonder van het risico te spreken van slippen bij het geven van verkwistend gas....

Ik heb de indruk dat de meeste van die betuttelende wetten net andersom werken... Ik ben een voorzichtig en kalm chauffeur, en ik vind die zone 30 aan de scholen picobello, maar als zo'n bord er staat te werken tijdens het schoolverlof, dan kriebelt het. Gek, want zonder dat bord zou ik wellicht, als het in een centrum was, automatisch trager zijn gaan rijden. Van mij mag men gerust de echte wooncentra allemaal in zone dertig omvormen, ik rij daar toch al uiterst voorzichtig, maar ik krijg de kriebels als ik zo een zone zie midden in het open veld, omwille van een paar (2)  dikke kasten van villa's... van invloedrijke mensen?

Heb jij dat ook ?
Ben jij ook zo wars van die betutteling en onzinnige verplichtingen?
Maar om het eens anders te vragen... Ben jij er werkelijk ene die automatisch al afremt in de bebouwde kom, ook al staat er geen bord ? Of moet er net voor jou zo'n bord gezet worden? En bij jij misschien de aanleiding van dat betuttelen?

tot de volgende ?

Opendeurdag

Image via Wikipedia

Zaterdag wordt het een lange, lange dag, wellicht ook een dag zonder blog, bij gebrek aan tijd... In de voormiddag moeten we naar de begrafenis van Luc (aardpeer) zijn vader, die gestorven is op een behoorlijk hoge leeftijd...Maar het blijft uiteraard Vader, met een hoofdletter...
En in de namiddag is er op de academie "Open deur", en men vraagt zoveel mogelijk leerlingen om actief bezig te zijn, ten aanschouwe van het plebs, het volk, de massa kijkers... Ik heb daar in het verleden ook tussen gelopen, toen we gingen kijken naar de activiteiten van Lieselotte. Nu kan Lieselotte komen kijken naar opa...die geen potten breekt in het potten maken.

Of er zondag ergens een rommelmarkt is, moet ik nog nakijken... anders wordt het misschien een lang en stil weekend. Blogloos... En een ongelukkige schrijvelaar die op zijn tandvlees bijt omdat hij niet kan bloggen.

Maar wellicht heel wat minder ongelukkig dan Luc, bij het verlies van zijn vader. Ik weet niet hoe het bij Luc was, maar ik was een "papakindje", ik hield veel meer van ons vader dan van moeder. Ieder kind heeft zo zijn favoriete ouder, zonder dat hij daarom minder liefde heeft voor de ander, heeft hij of zij toch duidelijk een van de ouders die op een of andere manier een trapje hoger staat. Bij mij was dat dus Vader, met een hoofdletter. En ik was hem veel te vlug kwijt. De sukkelaar is geen 58 geworden.
Maar een ouder verliezen, dat is, hoe oud ze ook zijn, steeds een verliezen. Je ouders, daar heb je een speciale band mee, zij zijn het die je hand hebben vastgehouden bij je eerste stapjes, en dat hebben ze in feite bijna heel je leven volgehouden. ook toen je al getrouwd was en niet meer thuis woonde, waren zij daar met de raad vanuit hun ervaring. Soms moest je het niet eens vragen, moesten ze niet eens bij je zijn, was er aan denken al genoeg: "Hoe zou ons Vader dat hebben gedaan?"... en op een of andere manier hielp dat.

En hoe oud ik nu ook ben, en hoe lang Vader al overleden is, ik doe dat soms nog. En ergens heb ik dan nog steeds het gevoel dat de hulp, de raad er is.
Voor mij is dat ergens, op een bepaalde manier een bewijs van de eeuwigheid. Ik weet heel goed dat dit niet wetenschappelijk is, dat het "maar" een gevoel is, maar soms voelt het zo echt, dat ik daar mijn bewijs vind.
Misschien is dat maar "willen" geloven, maar dat wil ik dan ook dolgraag.
Dat geef ik grif toe.

Is dat leven er niet echt, dan is dat niet erg, voor mij is het er, soms voelbaar, wel. Dat is voor mij voldoende.
Ik ben niet een van die mensen die echt Gelooft, met hoofdletter in goudopdruk, maar veeleer iemand die hoopt. Ik denk dat geloof nooit simpel kan zijn. Was het simpel, dan moesten we niet meer geloven, dan zouden we weten. Dat zou makkelijk zijn, maar wellicht ook minder waarde hebben.

Als ik mensen zo heel erg overtuigd hun geloof hoor belijden, dan vraag ik mij telkens af: "Geloven ze dat nu echt? Of zijn ze vooral bezig zichzelf te overtuigen ?"  Ik heb in ieder geval dat geloof niet, wellicht denk ik te veel, en het lijkt me veel makkelijker te geloven zonder denken. Maar dat kan ik dan weer niet. En ik troost me met het idee dat mijn moeizame geloof net daardoor misschien wel meer waard is... Mocht het van koper of brons zijn, dan zou mijn geloof blinken als een spiegel, want ik ben er heel vaak mee bezig. Ik draai het en keer het en bekijk het van alle kanten. En de grootste twijfel vind ik bij de mens, de kerk van mensen, door mensen. De grootste hoop vind ik in het geloof op zich.

Gek, begrafenissen zijn ook van die dingen die mij doen denken aan al die zaken. En ieder begrafenis is een herbeleven van de begrafenis van onze zoon, onze ouders, mijn broer... diegenen die je het meest nabij waren en eigenlijk nog zijn. Over de grenzen van de dood heen.
Iedere begrafenis doet de wonde weer wat bloeden.
Iedere begrafenis is steeds weer dezelfde.

tot de volgende ?

elfstedentocht ?

Image via Wikipedia

Ik vind het maar gek. Zitten klagen over de kou en hopen dat het genoeg vriest om een Elfstedentocht te kunnen organiseren... Ik geef toe, het is een heroïsche tocht over vele kilometers ijs en talrijke partijen klunen... Maar ook nu weer: Wat is de zin, wat is het nut?
Wat helpt het ons als er iemand in slaagt de top van de Mount Everest solo te beklimmen, wat baat het ons als er iemand de Elfstedentocht heen en weer zou bedrijven?
Niets, nada, nothing.
Maar toch ga ik wellicht ook kijken, mocht het toch doorgaan. Net zoals ik wel eens mee kijk met mijn vrouw naar het veldrijden, zeker als het bar koud is, of als ze moeten rijden door een zee van modder...
Als ze stomme dingen doen, dat ze het dan maar meteen heel stom doen is wellicht het leitmotiv dat me dwingt om ook eens te kijken. Maar er naar toe gaan, en kou staan lijden om ze bezig te zien ? Vergeet het.
Het is niet omdat zij zo gek zijn om door de modder te ploeteren dat ik in de kou moet staan, het is niet omdat ze zo knetter zijn om een kilometerslange helse schaatstocht te maken, dat ik zo gek moet zijn om daar te staan rillen en te kijken. Want geef toe, die toeschouwers zijn net nog een beetje gekker dan de beoefenaars van die "sport", die staan er immers maar te rillen en glühwein te zuipen.
Weet je dat je automatische tekstcorrector een aanduiding geeft als je elfstedentocht schrijft? Dat moet met een hoofdletter, meneer !
Waarom kijken we eigenlijk naar die exploten?
Ik weet uw reden niet, maar ik kijk hoofdzakelijk om ze te zien afzien, in een ding dat ze zichzelf aandoen. Zoals ik kijk naar de koers en hoop op een tuimelperte, liefst zonder kwetsuren of erge gevolgen, maar ze mogen wel spectaculair onderuit gaan. Nee, ik wens ze geen ongeval toe, ik wens iets te zien te krijgen. Ik wens de crossers veel modder toe, zodat je niet meer zeker bent wie nu de winnaar is, en je hem eerst met een brandslang moet schoonspuiten.
Ik overdrijf hier wat, maar ergens diep in mij, en wellicht ook een beetje die in u, hopen wij hen te zien afzien. Het zou immers het kijken niet waard zijn, mochten we moeten kijken naar een bende wielrenners die suffig rondjes draaien en niet eens sprinten voor de eerste plaats. Wij willen strijd, wij willen spektakel.
Wij willen opwinding.

Ik durf mezelf niet eens te analyseren over dat gedrag. Maar het lijkt me thuis te horen ergens in het meest primitieve stukje van onze hersenen... Records vestigen, boksend een ander onderuit slaan, de meeste kilo's heffen, om ter hoogst springen, de hoogste berg beklimmen, naar Mars vliegen... en ondertussen ons eigen leefwereld naar de knoppen helpen. Voor meer geld, meer luxe... meer genot, meer zinnenprikkels...

En we willen ons er liefst zo heel erg mee verbonden voelen. We springen hoog op als het een Belg is die wint. Plots is er geen hekel meer aan die Walen, want het is Philippe Gilbert die wint, een Belg!  Of we nationaliseren een van die anders zo vervloekte allochtonen, zodat we weer kunnen juichen bij de overwinning van een Belg (die veertien dagen eerder nog een Zambiaan of Oezbekistanees was)... Als we er ons maar mee kunnen vereenzelvigen... Ons zelf de illusie bezorgen dat we meedelen in de prestatie, in de overwinning.

Het zal wel aan mij liggen, ik zal wel ergens iets mankeren, maar ik heb dat niet zo. Ik kan me niet echt vereenzelvigen, ik kan niet echt supporteren voor die of die man/vrouw/ploeg... En ik heb een gloeiende hekel aan het vergoddelijken van een man/vrouw/ploeg die beter presteert dan de anderen. Ik heb steeds meer sympathie voor de underdog dan voor de overwinnaar. Ik kan het niet laten hun leven en hun inkomen te vergelijken met een sukkelaar die amper de choco op zijn boterham verdient. En dan zit ik weer te piekeren over het nut. Het nut voor de gemeenschap. Wie is nuttiger, die man die achter de vuilkar loopt, of die wielrenner die de Ronde van Vlaanderen op zijn palmares schrijft... En dan kies ik steeds en steeds weer voor de man van de vuilkar, die mijn huishoudelijk afval verwijdert van mijn huishouden. Dat doet die renner nooit, integendeel, als ze hier zijn voorbijgereden mag ik de drinkflessen en verpakkingen van krachtvoer uit mijn voortuintje rapen, in mijn vuilnisbak doen en hopen dat de man van de vuilkar...

Ik denk te veel... Ik weeg te veel af.
djudedju
...maar 't is toch waar zeker ?


tot de volgende ?