donker

Image by Getty Images via @daylife

Het is bijna kwart na achten, en het is nog donker. De barometer stijgt (naar een vorstperiode toe), maar dat is nog niet aan de hemel te zien. Het is blijkbaar overtrokken, grijs.
Ach, het is winter, zeker wat het licht betreft. TWat de temperatuur betreft is er nog geen dag winter geweest. MLen laat ons weten dat dit nu wel zal gebeuren, volgende week.
Net wat ik dus dacht en zegde: februari is zowat de koudste wintermaand. Het lijkt er dus op dat dit weer zo zal zijn, tenzij het gekke, overhoop liggende weer ons in maart nog kouder weer geeft.
Ik hoop dat de koude ons geen ellende op de wegen zal brengen. Een dag wat rijm deed hier in de omgeving al wagens in de gracht belanden.
Ach... als het glad is, dan blijven we binnen, of toch zoveel mogelijk. Maar de werkende mens kan zich dat niet permitteren.
Werkende mens...
Een paar dagen terug zei er iemand dat hij dacht dat de mens niet gemaakt was om te werken. Wellicht heeft hij gelijk, maar dat hangt volledig af van wat je als werk omschrijft. De mens in zijn natuurlijke staat, op zijn natuurlijkste levenswijze, was wellicht een jager-verzamelaar. Dat wil dus zeggen dat hij actief moest zoeken naar eten, en dat hij nu en dan moest jagen. Wellicht lijkt ons dat een makkelijke, zorgeloze manier van leven, maar voor de weinige mensen op deze aardkloot die nog op die manier leven, zal dat wellicht ook "werk" zijn....
Maar ergens heeft de spreker gelijk... Wat we nu als werk beschouwen is een verschijnsel die is ontstaan door de stijgende ongelijkheid van de mens, en door de stijgende welvaart en door de invoering van het systeem van specialisatie.
Eigenlijk moet je beginnen met het laatste: de specialisatie.
Als er in het stenen tijdperk iemand was die veel beter dan de anderen stenen kon kloppen tot bruikbare werktuigen en wapens dan de anderen, dan zal men in die stam wellicht al heel vroeg gekomen zijn tot een systeem van: gij maakt mij een schraper en drie pijlpunten, en daarvoor krijg jij van mij een halve oeros... De steenklopper moest niet meer jagen, niet meer verzamelen, hij klopte stenen en de anderen betaalden hem.
Ergens lijkt dat een mooie oplossing, maar het is ook meteen het begin van de ellende van het werken. De jager moest meer gaan vangen, anders had hij geen pijlpunten, en hij had meer pijlpunten nodig, anders had hij geen messen en schrapers...
Het idee werk was geboren.
En eigenlijk is het steeds verder in die zin geëvolueerd, tot aan de industriële revolutie, waar een volgende stap werd gezet. Een rijke bouwde een fabriek en liet er een massa mensen werken tegen een loon(tje)... Dus niet meer zelf weven, ook niet meer zelf weven om enkele lappen te verkopen op de markt of te ruilen voor een hesp... Nee, oeverloos mechanisch weven, staand aan een machine die het ritme bepaalde.
Het idee werk kreeg een nieuwe betekenis.
De afhankelijkheid was er niet meer van de baron en de kerk, de afhankelijkheid was er nu van de industriebaronnen.
Als de man sprak van: de mens is niet gemaakt om te werken, dan sprak hij wellicht van dit soort werk. Werken in dienst van een bedrijf. Werken aan iets waar je zelf niets aan te zeggen hebt. Werken aan een onderdeel van iets wat je wellicht nooit in zijn geheel ziet.
Oeverloos werken.
Bandwerk.
Menselijke robots

Nee, wellicht is de mens niet gemaakt om zo te werken, maar het is uiteindelijk die manier van werken die deze wereld heeft gemaakt tot wat ze nu is... Rijke mensen, welvaart, en vooral een heleboel verlangens naar meer, meer , meer ....

Het is ook die manier van werken die de vervuiling heeft doen toenemen en de grens heeft doen overschrijden, het is ook die manier van werken die heeft gemaakt dat er hele stukken van de wereld in armoede zijn blijven zitten. Armoede die veel meer aangevoeld wordt door vergelijking met dat rijke stuk.

Werken is een soort automatisme verworden. De mens maakt niet meer iets, hij maakt een klein onderdeeltje van iets wat hij misschien niet eens kent. Het is niet meer de steenklopper, hij is nu iemand die steeds weer en weer één ding doet. Of, hij werkt in de "dienstensector", een systeem in leven geroepen om de gaten die ontstaan zijn in het systeem weer op te vullen met niet echt productieve maar noodzakelijke werkzaamheden. De grote brouwerijen zitten niet meer in het dorp, maar moeten hun bieren uitvoeren naar andere gemeenten en steden en landen. Daarvoor heb je geen voerman nodig met kar en paard, maar grote vrachtwagens, met chauffeurs, die het bier naar magazijnen brengen, waar de moegewerkte arbeider dan zijn bakje pils komt halen. De oude brouwerij had dat allemaal niet nodig, die lag in het dorp en bevoorraadde zijn klanten in het dorp. Met het geld dat hij daarvoor kreeg liet hij in het dorp zijn wagen(s) herstellen en maken. Het dorp was een entiteit, zelf bedruipend en ieder had zijn functie in dat geheel.
Nu is de mens een radertje in een enorm machine, waarvan we niet eens weten hoe het geheel er uit ziet.
Nee, dat werk is niet echt op mensenmaat, het is onoverzichtelijk, niet meer echt te vatten.

Maar het bracht wel een heel wat rijkere manier van leven op. Waarvan de meesten dit niet meer willen of kunnen loslaten. De mens lijkt steeds meer onvoldaan, en wil steeds meer hebben. Behoeften worden gecreëerd. Ik kijk altijd een beetje gek naar die GSM-manie... Men koopt geen draagbare telefoon, men koopt een hebbedingetje, die enorm veel dingen kan, die je niet nodig hebt. En het is noodzakelijk om er steeds vlugger steeds weer nieuwe versies van te kopen, want er staan weer meer nutteloze dingen op om te gebruiken voor niets mee te doen....
We zijn slaven

djuddedju

tot de volgende ?

kopvoeters

Image via Wikipedia

In de academie wordt er een opendeur georganiseerd, en iedere klas moet iets voorbereiden onder het thema "kleur bekennen"... Onze juf wil iets doen rond kopvoeters...
Kopvoeters ? Heel simpel, letterlijk !
Kopvoeters zijn de gewone eerste kindertekeningen, waarbij de mannekes (en meisjes) alleen een kop hebben en voeten daaronder. (Met twee lijntjes-benen).
Sinds Klee is dat verheven tot kunst. En naar het schijnt is het niet zo simpel voor een volwassene om echte kindertekeningen te maken.
Ik vind het idee niet echt verheven, maar ja, bevel is bevel...
Ik denk er over om een kopvoetersstrip te maken... Dat is dan wel weer niet kinderlijk, maar aan mijn ouderdom wellicht wat kinds te noemen?
De klas van Jan heeft lijkenmaskers genomen van (bijna) al de leerlingen, en maakt daar een soort globaal werk van. Ik zag individuele stukken die best origineel en mooi zijn.
Als ieder klas zo een initiatief neemt, zal het best wel kleurrijk zijn...
Maar geef mij maar een overzicht van wat we daar dagelijks doen, dat is al gek en kleurrijk genoeg.

Weet je, in plaats van de klassieke kopvoeter, zou ik ook aardappelmannekes kunnen maken, die kan ik zelfs driedimensionaal maken. Aardappelmannekes wijken vooral af door het feit dat de koppen niet rond zijn, maar aardappelvormig, en de benen zijn geen lange stokken (die het lijf vervangen), maar meteen voetachtige aanhangsels. (Een beetje in de vorm van een hark)

Als land van bier en frietvet (het hoeft niet altijd melk en honing te zijn) vind ik dat aardappelventjes ons meer nabij staan dan gewone kopvoeters, al kun je die wel wat zien als levende frieten...

Ach, we zullen wel zien wat de juf er mee wil bakken... We moeten wel bakken materiaal meenemen... ook glossy-tijdschriften. Dat hebben wij hier niet. We zijn niet glossy en we trekken alleen een klein boekje met de TV-programma's om ons toe te laten te weten wanneer wij de 898° heruitzending van de kampioenen kunnen bekijken. En dar staan dus geen kleurige blinkende foto's in van fancy eetplaatsen en ultradunne mode mannekijns... (Oud  echt Vlaams woord die de oorsprong is van het huidige mannequin...)

Als ik die lelijke vrouwen zie in die waanzinnige creaties voel ik mij steeds ellendig worden. We leven in een wereld van obese mensen, en gaan dan "kleren" showen met mensen die behoren tot een restantje van Buchenwald of een ander vernietigingskamp.
Waar ik wel naar kijk is dan de maquillage die ze ophebben. Ik denk dat de Maori daar stikjaloers op zijn. Die mannekijns zijn veel afschrikwekenderderder dan de Maori in oorlogsverf.


Misschien een kopvoeter met  Maori-Tatoeages ?
Maar nee, want dat is dan weer zwart-wit... En je kunt moeilijk kleur bekennen met zwart en/of wit, want dat zijn geen kleuren.

Allee, ik zit hier te zagen over de kopvoeters van de juf, en ik weet niet wat ze er wil van bakken... Misschien wordt het wél mooi... Of is het omdat de juf denkt dat we niet kunnen tekenen, dat ze ons terugvoert naar onze prille kindertijd ?
Wat dan ook, we zullen maar mee doen hé, en hopen dat we er een eigen accentje kunnen aangeven, iets wat binnen het kader net buiten het kader wipt?

kopvoeters...djudedju

tot de volgende ?

Vrouwen en pijn

Image via Wikipedia

Ik had het al eens gelezen in een of andere studie, maar nu is er weer een onderzoek geweest, dat uitwijst dat vrouwen pijn veel intenser voelen dan mannen....
Ze zullen dat niet graag horen !
Hoe dikwijls horen we hen niet zeggen "Mannen zouden ook eens een kind moeten kopen!" of "Moesten mannen de kinderen kopen, dan zou er maar eentje zijn in ieder gezin"... en dergelijke dingen meer.
Nu, ik kan uiteraard niet oordelen hoeveel pijn een kind baren wel veroorzaakt, maar de mannen zouden het dus blijkbaar minder erg voelen dan de vrouwen. (Als ze tenminste over dezelfde "uitgang" voor de geboorte zouden beschikken, want nu zie ik dat niet zitten)
Ach, weer een fabel de wereld uit geholpen. Maar wat hebben we daar aan? Niets, net wat u zegt.
Ik ken mannen die kleinzerig zijn, en vrouwen die heel wat verdragen. En omgekeerd ook. Dat verandert niets aan mijn opinie over "de mens".
En of er nu een verschil is tussen mannen en vrouwen in de pijnervaring? En dan ? Het schijnt dat roodharigen ook meer pijn verdagen dan de anderen. Maar wat heb ik daaraan?
Voor mij blijft er één ding overeind: vrouwen baren het kind, hebben het lichaam om het kind te laten ontwikklen in de baarmoeder, hebben borsten om het kind na de geboorte een optimale eerste voeding te geven, en vooral: ze hebben een moederhart, een binding met het kind, waar geen vader aan tippen kan.
En daar wil ik niets aan afdoen.
Niet dat de vaders geen vaderliefde kunnen hebben, maar die lichamelijke band is anders. Niet minder, anders.

We leven in een bizarre tijd, waar we vroeger een wat beschermende houding van de mannen kenden over de vrouw (soms veel te ver gaand en meer een dominantie dan wel een verzorgende houding zijnde), zien we nu de "ontvoogding" van de vrouw. De vrouw wil ten alle prijze bewijzen dat ze de evenknie is van de man.
Is ze dat dan niet altijd geweest?
Er is geen man op de wereld zonder de vrouw, en geen vrouw zonder dat er een man bij te pas kwam. Ze zijn in feite één... Twee delen van één voortplantingsgeheel.
Ik las dat ze nu bezig zijn met systemen à la klonen, waarbij er eigenlijk geen man meer zou nodig zijn, maar de natuur zegt het in feite anders. De samensmelting van eicel en zaadcel, veroorzaakt een sterk wisselend patroon, waardoor het geheel, de mensheid, veel sterker is in ontwikkeling, dan dat er zou zijn als het steeds een vorm van klonen zou zijn, waarbij ieder klein foutje sterk uitvergroot wordt en meegesleurd wordt voor eeuwig...

Ik voel me niet beter dan de vrouw, en heb ook geen minderwaardigheidscomplex tegenover haar... Ik voel me de helft van het geheel in ons gezinnetje. Niet meer, niet minder.

Dat er nu vrouwen zijn, die "vechten" voor een betere positie van "de" vrouw, wijst er op dat er heel wat mannen zijn geweest die de vrouw ergens hebben onderdrukt, of hen althans dat gevoel hebben bezorgd.  Ik hoop dat ik dat niet deed, en als ik het deed, dan was het in ieder geval onbewust. Ik heb steeds gepoogd om mijn vrouw haar rol te laten spelen, en we hebben en hadden een nette taakverdeling. Ik geef toe dat wij een wat ouderwets gezin hebben, waar de vrouw de vrouwelijke taken op zich neemt, volgens een eeuwenoud rollenpatroon, maar het is bij ons nooit als een opdringen, als een minder hoogstaand iets bekeken. De rol van Moeder is heel belangrijk, en naar mijn gevoel veel belangrijker dan de rol van de vrouw in een ander patroon dan het moederschap.

Dat de vrouw nu een keuze heeft om geen moeder te zijn, maar carrièrevrouw ? Ik heb daar geen moeite mee, maar het zou me in mijn eigen gezin spijten hadden we niet onze kinderen gehad. Zij zijn immers mede de vervulling van het gezin en van het geluk en de vrede die we hebben in onze staat. Wellicht is dat niet voor iedereen zo, en zijn er mensen die perfect gelukkig zijn in hun keuze van "geen kinderen"... Maar daar kan ik niet over oordelen, ik kan het van uit mijn gevoel zelfs niet eens goed inbeelden.

Ja, ik ben dus wat ouderwets... Alhoewel ik die term veel te negatief vind. Ik heb niet het idee dat kiezen voor een gezin ouderwets is. Ik heb zelfs niet het idee dat kiezen voor meer dan één kind ouderwets is. Ik begrijp wel dat onze maatschappij veel te weinig oog heeft voor de vrouw als carrièrevrouw én als moeder. Men lijkt de mix van de twee niet te aanvaarden of niet aan te kunnen of geen plaats te geven. Nochtans zou die ultieme vrijheid door de moderne vrouw zo bepleit net dat moeten zijn !

Nu zijn er velen die carrière en moederschap netjes uiteen houden, of het één, of het ander... Gek !

Als we nu eenmaal in een maatschappij leven, waar carrière zo belangrijk is, moeten we dan die andere loopbaan,, het moederschap daarvoor opofferen? Ik meen van niet. Het moet kunnen dat we beiden de volle plaats geven in ons bestaan, zonder dwang, in de ene of in de andere richting. Vrouwen hebben nu eenmaal - wat we er ook van denken- een lichaam dat er op is gebouwd de kinderen te baren.

En weet je... van mij mogen ze gerust blijven volhouden dat de mannen kleinzerig zijn. Of dat nu waar is of niet, het kan me geen lor schelen, als we maar samen dat hechte geheel blijven, en van elkaar houden, elkaar respecteren en samen één zijn...

tot de volgende ?

blogverslaafd

Image via Wikipedia

Ik merkte dat ik al verschrikkelijk veel blogjes de wereld heb ingestuurd. Verschrikkelijk veel ! (meer dan 2.000 !)
En ik stelde ook vast, als ik eens, door omstandigheden, niet in staat ben om te bloggen, ik tekenen vertoon van verslaving. Ik loop ongelukkig rond, voel een gemis.
Met andere woorden, je kunt aan om het even wat verslaafd raken. Zelfs aan het schrijvelen van een blogje. Ik heb wanhopig geprobeerd om te weten te komen wat er in hemelsnaam verslavend kan zijn aan schrijven, maar ik moet helaas het antwoord schuldig blijven. Wellicht is het gewoon een vorm van dagboek-verslaving, alhoewel mijn blog niet echt een dagboek is.
Als je eens stukken gaat herlezen, dan stel je vast dat ik verander, dat ik zelfs mijn mening regelmatig bijstel. Ik pas mijn opinie aan aan nieuwe omstandigheden, en regelmatig verwonder ik mezelf over die stappen.
Kortom, er is een evolutie merkbaar in mijn blogs (Of is het een aftakeling?)...

Eén ding is duidelijk herkenbaar, en heeft een vast stramien: mijn weerzin van alles wat politiek is... Er is denkbaar niets wat ik meer minacht dan een politicus. Dat is voor mij duidelijk de laagst denkbare vorm van leven, meer zelfs, ik heb soims de indruk dat het niet echt leven is ! ik zag foto's en beelden op TV die duidelijk aantonen dat sommigen op zijn minst al gedeeltelijk gemummificeerd zijn, en nog amper op het knopje kunnen drukken voor de stemming. Ze bewegen amper. Dat zijn nog niet eens de slechtsten, er zijn er die maar één keer aanwezig zijn: voor de eedaflegging... voor de rest bewegen ze wellicht alleen om hun wedde te incasseren. Nu ja, misschien doen ze dan misschien nog het minste kwaad ook.

Soms neemt mijn blog daadwerkelijk de allures aan van een dagboek, en schrijf ik een verslag van een of andere gebeurtenis in mijn leven. Soms is dat vol humor, soms vol bitterheid. Ik heb niet echt een vaste stijl. Ik vermoed dat mijn stijl wel eens wordt aangetast door de boeken die ik op dat moment aan het lezen ben. Zo vertoef ik nu en dan in een SF-wereld... een kans om gal te spuwen op de huidige wereld geprojecteerd op een verre toekomst of een verre planeet. Maar ik heb ook ontdekt dat de vele oude boeken een invloed hebben... De vlagenzwangere hemel pikte ik onbeschroomd van Rodenbach... En ook Buysse en Streuvels werden wel eens gebruikt.

Geef toe, soms is het leuk om eens die oude woordenschat weer op te frissen. Een wielrenner lijkt veel echter als coureur, en je ziet hem veel beter vallen in een tuimelperte dan in een uitschuiver. Van Dale ziet dat ook in. Als je vaststelt dat de dikke steeds dikker wordt, dan komt dat door dat Van Dale wel telkens de nieuwe woorden bijvoegt, maar slechts heel zelden, en pas na veel overwegingen, ooit één woordje schrapt. Nog enkele decennia en de dikke Van Dale vult op zijn eentje een heel schab van je boekenrek.  Ik vul dit werk dan nog aan met het groot synoniemenboek, een boek met spreekwoorden, een boek vol citaten, een boek "Zuidnederlands", een etymologisch woordenboek en het boek "Het Juiste Woord". Kortom, ik hou van woorden; En daarom ligt er ook nog een Frans-Nederlands en Nederlands-Frans boekwerk, met CD-rom... Kwestie van nu en dan eens geleerd te doen ook. Engels is meer iets voor de jeugd, dus waag ik me daar maar zelden aan.

Deze boekwerken staan er niet werkloos... Nee, nu en dan neem ik er eentje ter hand, en zoek een synoniem, of de juiste schrijvelwijze... Of zoek een citaat om mijn stemming te omschrijven... soms zoek ik vruchteloos. En ik moet me heel sterk intomen om niet over te gaan tot gekke dingen. Neem nu synoniemen... In onze taal (in iedere taal bij mijn weten), heb je woorden die meer dan één betekenis hebben. Soms klinken ze hetzelfde maar zijn ze anders geschreven, neem bv ijs en eis... Ik moet me soms echt inhouden om die woorden niet bewust om te wisselen. (Maar dan krijg je geen gelach, nee, dan krijg ik een mailtje met een verwijzing naar de juiste schrijfwijze... Humor is niet voor iedereen gelijk...........)

Kortom, een blog is geen dagboek. Een dagboek schrijf je voor je zelf, een blog schrijf je om gelezen te worden. Dus moet je je aanpassen aan je publiek.

En dat publiek is de laatste tijd sterk gewijzigd. Ik stel vast dat ik tegenwoordig een heleboel lezers heb in de joenaaitut steets of Ameurika... Dat zijn weliswaar meestal mensen met een Nederlandse instelling op hun kwampjoeter, dus wellicht emigranten of zo, maar toch. Iedere keer stel ik weer vast dat daar meer en meer lezers zitten. Als dat uitwijkelingen van de eerste generatie zijn, dan zullen ze wellicht het Vlaams herkennen, maar als het mensen zijn van tweede of derde generatie, dan zal mijn woordkeuze en mijn eigenaardigheden hen wellicht nopen tot oeverloze zoektochten in dikke woordenboeken. Ik zie ze voor mijn geestesoog al wanhopig de vertaling à la Google aanklikken, en die staat dan ook voor Piet Lul, in zijn woordenboek staat schrijvelen en kwampjoeter ook al niet.

Soms heb ik dan ook het gevoel dat de enige die echt de volle honderd procent amusement uit deze blog weet te puren ikzelf ben... En ik heb dan ook nog eens het genot het zelf te mogen maken, construeren, foefelen, prutsen, kortom schrijven... Geen wonder dat ik verslaafd ben.

tot de volgende ? (foto: Zo te zien was van Dale heel wat minder dik dan zijn boekwerk ! (en hij ziet er niet naar uit dat hij taal zo leuk vond...))

de tandarts

Image via Wikipedia

Vanmorgen, al heel vroeg diende ik me aan bij de tandarts. Als man die niet graag te laat komt, was ik natuurlijk een kwartier te vroeg... Maar dat gaf niet, ik had nog niet eens de tijd om te zien welke tijdschriften er ter beschikking lagen, of de tandarts was er al.
Wat scheelt er ? Nu ja, een maaltand waar de vulling uitgevallen was, en een snijtand waar de vulling afgebroken was. Wat hij eerst moest doen? Nu, van mij mag je ze alle twee doen.
Hij duikelde met veel ijzer en staal mijn bekkeneel binnen, begon er wat aan te prutsen en te pitsen... "Ga je het nog kunnen repareren ?" Hij dacht dat het nog wel zou gaan. Nog eens goed kijken en prutsen... "Mag ik het zonder verdoving proberen?" Van mij mocht het, als hij me niet te veel pijn deed. Twee keer heb ik met mijn hand gezwaaid (spreken gaat moeilijk met een tandarts die wellicht bijna helemaal in je mondholte zit en er aan het rondlopen is met een grote boormachine), maar voor de rest ging het. "Voila, alles is er uit" Ik dacht nog bij mezelf, het moet er niet uit, de vulling moet er in... Maar blijkbaar kon dat maar nadat alles er uit was. Dat ging rap. Ik hoorde hem ergens achter mij een voorraad beton maken (of iets in die zin), en weldra kwam hij met schoppenvol mijn het gat, waar ooit mijn tand zat, opvullen en aanstampen, drilboor er in om de laatste luchtbelletjes uit de beton te trillen, nogmaals hoed aanstampen met een kleine voorhamer, en dan mocht ik de resten van het zand en de keien uit mijn mond spoelen.
Hij keek nog eens naar het bouwwerk, duwde mij een onbekend iets in de mond en beval mij te bijten. Blijkbaar had ik niet goed gebeten, want hij begon te slijpen en te zagen... Spoelen, en nogmaals op het ding bijten. Nu was het goed, op een kleinigheidje na... Hij sleep er blijkbaar nog een afwateringskanaal in, en het was ok. Nu de snijtand nog...  Blijkbaar was dat een minder intensieve behandeling. Eerst bouwde men blijkbaar een stelling waarin nadien de beton zou gegoten en aangedamd worden, maar dat was met een prefab-systeem, waardoor het zeer snel ging.
Ik moest nog eens bijten op ding, weer wat slijpen en schuren, en weer bijten...Tot drie keer toe. Voor het eerst in mijn leven ontmoette ik een tandarts die een spiegel voorhield om zijn kunstwerken ook eens te bekijken.

Niet verdoofd, geen pijn, en vlug afgewerkt met een goedgekeurde afwerking... het kost veel, maar ik zag meteen het resultaat. Behoorlijk. Ik kan weer bijten, en mijn tong en lip worden niet meer gekwaetst door de scherpe brokstukken.
Betalen en buiten... ?
Nee, ik vroeg hem eerst of hij geen spatels en dergelijke meer had die hij niet meer gebruikte, of die versleten waren. Om te boetseren ... Ik kreeg nog een vijftal nuttige instrumenten om in de klei te prutsen... Goede tandarts, brave vent.
Ik zit hier nu ongelukkig te zijn, want blijkbaar had mijn tong zich al gesetteld in de ruimten die er vrijgekomen waren, en moet zich nu weer schikken naar de verbouwingen...

Maar ik heb geen pijn, geen ongemakken, buiten die tong die de nieuwe situatie weer moet leren kennen.

Deze namiddag ga ik weer naar de academie, kleien en kleuren en wellicht ook glazuren. Er is verdomd veel meer werk aan keramiek dan aan beeldhouwwerk. Bij beelden maak je het beeld, en als je het niet in brons giet, dan is het om zo te zeggen af... Bij keramieken begint er dan nog een hele poespas. Heel de klas en heel de leraren"meute" (alle twee) lijkt net dat kleuren en glazuren "DE" keramiekkunst te vinden... En ik sta er alleen als man die het beeld op zich daar wil stellen. Ze zullen wel gelijk hebben zeker... Maar ik moet - aan mijne ouderdom- heel mijn idee van "het beeld" om keren... naar een postuur in keramiek. Ik heb er wat moeite mee...

Ook als ik naar de beelden en vazen kijk van de anderen, dan kijk ik naar het beeld, veel minder naar de kleur en de glazuur. En als men mij spreekt over kleuren en glazuren, dan denk ik aan het beeld, en hoe ik het beeld beeld kan laten zijn, zonder veel poespas van kleurtjes en hebbedingetjes. Ik ga echt moeten leren mijn manier van kijken te veranderen. Ik zie graag keramiek, maar ik blijf het zien als een beeld. Er is een kunstenaar die grote beelden maakt, die ze dan in felle kleuren zet (ik ken haar naam niet meer)... Ik vind steeds weer dat die kleuren er te veel aan zijn, dat ze het beeld wat verstoren... Ik heb echt moeite met dat kleuren.

Ik ben dus nog geen keramieker... En ik weet niet of ik het ooit echt ga worden... Ik zie het momenteel nog steeds niet echt zitten.

Linda en Jan (de leraren) zullen nog werk hebben aan mij...

Maar ik hou er wel van beelden te maken, dus zullen we wellicht elkaar wel vinden, in een tussenvorm of zoiets... We zien wel.

tot de volgende ?

Oh, wat is het druk

Image via Wikipedia

Vanmorgen vergadering bij Monique, ziekenzorg Mater... En morgen moet ik naar de tandarts. Ik moet er voor opstaan, morgen om 8.30 uur moet ik er al zijn. "Kunt u ook overdag?" "Ja, ik kan overdag..." " Komt u dan maar woensdag om 8.30..." Nou, eerlijk gezegd lijkt mij dat niet overdag, dat is 's morgens vroeg. Uur waar ik normaliter aan tafel zit, aan het ontbijt.

Maar ja, een mens moet al blij zijn als je zo vlug bij de tandarts binnenraakt. Ik hoor verhalen van mensen die naar de tandarts bellen.... "Ik had graag een afspraak, ik verrek van de pijn..." "Eventjes zien... Oh ja, ik heb nog een gaatje op 17 maart van 2013..." Deze tandarts is al bereikbaar binnen de twee dagen. Niet te geloven.

Ik verrek niet van de pijn. ik weet niet wat tandpijn is. Soms krijg ik eens een pijnlijk gevoel als ik een ijsje eet of zoiets, maar dat is dan meteen weer over en meestal doet het tweede stuk ijs al weer geen pijn meer. Ik hoor verhalen over tandpijn... Maar ik kan niet mee praten. Mijn pijngrens laat geen tandpijn toe. Morgen zal ik wellicht wel pijn hebben, als ze die tand hebben getrokken, dan zal mijn kaakbeen iets of wat ontwricht zijn, en dat voel zelfs ik. (Ik ga steeds veel te laat naar de tandarts, gewoon omdat ik nooit iets voel...)

In de namiddag ga ik dan naar de academie. Met of zonder die tand. Tenzij het echt niet gaat. Maar ach, het zal wel zijn zoals gewoonlijk, en dan ben ik veel beter bezig dan dat ik zit te denken op de pijn.

Donderdag hebben we 's avonds weer een bijeenkomst met Ziekenzorg, maar dan is het om te eten...  Wellicht heel voorzichtig, aan één kant van mijn bekkeneel, want aan de andere kant zal er wellicht een groot gat zitten, treurend om de verdwenen tand. Je ziet, het IS druk. En tegenwoordig is het bijna altijd zo druk. In de academie zie ik mensen die thuis ook nog wat boetseerwerk doen, maar ik heb daar geen tijd voor ! Het is een geluk dat ik naar de academie ga, want anders kwam dat er niet van. Die schoolplicht maakt dat ik mezelf verplicht, en dat ik daar creatief zit te kleien... Mocht die plicht er niet zijn, dan zou mijn "productie" wel heel klein worden. Er is hier altijd wel wat.

Het klopt dus inderdaad dat een mens heel veel tijd moet hebben om gepensioneerd te kunnen zijn. Hoe deed iik dat vroeger ? Toen ik nog ging werken. Er is een ander antwoord, maar eigenlijk komt het er op neer dat we met verouderen gewoon veel trager zijn, en dat we veel meer tijd nodig hebben. Als je dan nog wat verplichtingen op je neemt, dan is het druk. Maar wellicht is dat gezond ! Mensen die stilvallen, dat zijn de dutsen. Ik heb geen tijd om stil te vallen. Op een dag staat de dood voor mijn deur, en ik vraag hem of hij wel een afspraakt heeft gemaakt....

Denk nu niet dat ik zit te zagen over het "werk" hé, in tegendeel. Ik amuseer me. Het zou me spijten mocht ik echt stil vallen. Maar momenteel is het wel lastig, want het gaat niet zo goed, ik heb pijn, en ik leef weer op pijnstillers... En dat is verschrikkelijk vervelend. Nu ja, in de vergadering hoorden wij weer over mensen die er veel erger aan toe zijn, die hulp nodig hebben voor de meest elementaire dingen. Niet meer zelf naar het toilet kunnen gaan, niet meer zelfstandig kunnen eten, niet meer kunnen praten... Ik kan nog steeds babbelen, schrijven, knutselen... ook al is het met pijn. Dus klaag ik niet. Ik ben nog bij de goeien.

Deze morgen las ik op facebook dat de echtgenote van een collega overleden is in Spanje... Dan zit je daar zo ver... Alleen met je verdriet, en je moet alles regelen voor overbrenging en zo voort en zo voort... De dame was - denk ik - ook nog een stukje jonger dan ik ben.
Het moet verschrikkelijk zijn als je dan in deze omstandigheden daar zo ver zit, ver weg van je familieleden, ver weg van steun en toeverlaat.
Wat zitten we hier soms te klagen voor veel minder erge dingen.
Ach... we klagen ook altijd he... Zo zijn we nu eenmaal. Ook al gaat het eigenlijk helemaal niet zo slecht.

We moeten maar eens meer denken aan situaties die veel erger zijn dan de onze. Dat zal ons misschien wat doen nadenken voor we aan het klagen slaan.

tot de volgende ?

winkelen

Vandaag "mocht" ik weer naar Auchan rijden, we hadden weer voorraad nodig. Nu ja, ik zie niet echt tegen winkelen op, ik laat Anny maar shoppen, en ga eens neuzen in al de dingen die mij interesseren. Je ziet mij dan bij de boeken, de tijdschriften en de bloemen en planten, en ook bij de speciale aanbiedingen.

Niet dat ik daar iets nodig heb, maar daar zijn dingen te zien die mij tenminste iet of wat interesseren.  Je ziet eens andere tijdschriften, boeken die ik eens doorblader en dergelijke meer, tot Anny weer verschijnt... En we naar de zaken gaan die ons beiden interesseren. Ik moet mee naar Fruit en groenten, omdat ik de fruiteter ben, en de groentennamen in het Frans voor Anny veelal latijn zijn. Ze weet dan wel wat ze wil hebben, maar er staan een massa bordjes met soms vreemde namen. Ik ken ze ook niet allemaal, maar door wat ik wel ken uit te sluiten weet ik wat er rest.

Wat je er wel vindt zijn een heleboel van die exotische fruit- en groentensoorten. In Frankrijk wonen heel veel mensen van vreemde origine, en dus is er daar een markt voor. Wij kijken dan eens naar al die gekke dingen, onbekend is onbemind. En geef toe, als je er geen idee van hebt wat het is, hoe je het eventueel zou moeten bereiden... Dan laat je die dingen beter waar ze zijn.

We hebben wel wat onbekende vleesproducten gekocht, maar dan aan een speciale stand van de charcuterie, want daar kan ik uitleg vragen over de smaak en de bereiding. Dan is het uiteraard nog een gok of het echt in je smaak valt, maar we leren zo steeds meer lekkere dingen kennen. Niet goed voor de lijn...

Op de baan heb je steeds meer dorpskernen met zone 30... Van mij mag dat best. Ik heb daar helemaal geen problemen mee, zolang het tenminste logisch is... Want ik reed onlangs langs een weg waar  2, misschien 3 huizen stonden op een afstand van meer dan een kilometer. Daar lagen drie drempels en was het zone dertig. Anny had wellicht gelijk met haar veronderstelling dat daar of een hele rijke, of een politieker woonde...

Waarom ik vandaag niet echt happig was op het winkelen, is dat ik al enkele dagen weer meer pijn heb dan "normaal". Ik zit met nogal wat uitstraling in mijn been, en kan soms bijna niet zitten zonder de pijn te verergeren. Ik kan toch niet heel de dag gaan liggen, want dan gaat mijn rug weer meer pijn doen. Ik zal eens een periode meer medicatie slikken... In de hoop dat het helpt. Misschien zou ik ook eens naar de dokter moeten gaan, maar ik ben dat zoooo moe, en daar mijn specialist overleden is, zal men mij weer alle scanners, en andere apparaten laten passeren. Die dingen moeten opbrengen, maar liefst niet met mij.

Ach, het zal allemaal wel passeren met voorbijgaan... Ik heb al meer pijn gehad, en ik loop nog steeds rond. (Nu ja lopen???)
Het zal gek klinken, maar zelfs als ik door de pijn eigenlijk niet veel kan, dan doe ik meer aan denkwerk. Ik heb het al gezegd, ik heb ook geen last met wachten in een wachtzaal, ik heb geleerd mijn tijd te passeren en verveling te mijden, door gewoon geestelijk bezig te zijn. Ik zou hele blogs kunnen vullen in een wachtzaal. En als er nog andere wachtenden zijn, dan kan ik nog wat mensje-kijken ook, en misschien wel een goeie babbel doen. Maar dat moet lukken, in de wachtzaal zijn de meesten zo gesloten als een oester. Wellicht totaal vervuld van het eigen leed ?

Of gewoon, mensen die menen op een eilandje te leven. Hier in ons dorpje kent iedereen iedereen, en zegt iedereen gedag aan iedereen, en veelal meer dan alleen gedag. Dat vind ik heerlijk. In de steden is dat niet zo, daar kijken ze raar als je gedag zegt. Je bent een beetje verdacht als je dat doet. En als je dan ook nog glimlacht, dan is er zeker iets mis met je, ben je wellicht een beetje simpel. Weet je, gek zijn is gezond !

tot de volgende ?