Zie ze vallen de zieke zomerblaren...

Image by Dykes And The City via FlickrHeel mijn oprit ligt weer vol blaren, een heel klein beetje van mijn linde, en de rest van her en der. De hoek van mijn huis met mijn garage is blijkbaar een soort draaikolk waar de blaren in gezogen worden en dan dood neervallen. Alhoewel, dood ? Van zodra ik mijn voordeur opentrek komen ze tot leven en en dwarrelen in een wilde flamenco mijn hall binnen, en gaan dan kleurig gaan liggen op de witte vloer.
Anny lijkt in deze tijd van het jaar vergroeid met borstel en blik.
Vandaag gaan we naar een bijeenkomst van Ziekenzorg Midden Vlaanderen, met als gastspreker meester Vermassen de advocaat in de zaak van de parachutemoord...
Ik zal me moeten inhouden om niet te vragen of hij nog kan slapen... Ik heb bewondering voor zijn vakmanschap, maar ik denk dat ik het niet zou kunnen... Pleiten voor de veroordeling van een mens, waar er geen enkel materieel bewijs tegen is, of om het eens anders te zeggen, waar er geen wiskundige zekerheid is van de schuld. Nog veel minder zou ik bij de jury willen horen, zelfs in een duidelijk geval, waar je een gevangenisstraf moet uitspreken...
Want zelfs een gevangenisstraf van , neem 6 maanden, weegt heel het leven lang op de veroordeelde. Hoe je het ook draait of keert, je sleept je verleden met je mee.
Mocht men nu, in plaats van een gevangenis een soort heropvoeding geven, dan zou dit idee voor mij aannemelijker zijn en zou ik er wel kunnen in meegaan. Maar helaas, dat is het niet, ik zou bijna zeggen: in tegendeel! Men zet misdadigers bij elkaar, zodat ze technieken en ervaringen kunnen uitwisselen. Voor de volgende keer...
Bovendien twijfel ik wat aan de kennis die we hebben over de psyche, laat staan dat ik geloof in de mogelijkheden tot behandeling van zielsziekten, om maar eens een oud woord te gebruiken... Bij ieder proces, waar psychologen en/of psychiaters bij geroepen worden, zie ik dat de twee partijen heel duidelijk en goed omschreven en "wetenschappelijk" gefundeerd een totaal andere analyse maken van de dader... Dit ziende kan ik moeilijk veel vertrouwen hebben in die "wetenschap"...
Maar toch, toch zou ik veel meer op prijs stellen dat de gevangenen, niet zo maar gevangenen zijn, maar dat ze ook behandeld worden. Weet je, ik denk dat de huidige formule veeleer leidt tot verbittering en verharding, dan wel tot een maatschappelijk aangepaster persoon.
Ik denk dan aan mensen die na de straf de gevangenis verlaten... Outcasts, verschoppelingen, kansarmen in de letterlijke zin van het woord. Ga maar eens werk zoeken, zoek maar eens een huis om in te wonen, of, als je kunt terugvallen in je eigen gezin, trotseer dan maar eens de blikken van de buren... En tegenwoordig zijn er leukerds die bepaalde misdadigers met foto en al op internet zetten... In Engeland werd zo een pedofiel door zijn buren herkend, overvallen, afgeklopt en bedreigd, en toen bleek dat hij die persoon niet eens was, maar er alleen sterk op geleek...
(Soms kan ik mij verzoenen met de bijna absurde wet op de privacy !)
Iemand die uit het gevang komt, lijkt wat op de zieke zomerblaren, afgevallen, liggend in de modder, vertrapt. Maar waar de echte zomerblaren nog vergaan tot humus en bron van het volgende nieuwe leven, lijkt het wel of de gevangene geen kans krijgt weer te passen in de maatschappij.
Nee, ik zou echt niet graag jurylid zijn...
Heb je al eens geluisterd naar de mensen die je leren hoe je je hond moet opvoeden?
Een van de eerste dingen die ze je leren is dat je een hond niet moet straffen voor een feit die al verleden is, want een hond legt dan niet meer het verband tussen zijn "misdaad" en de straf. Dus kom je thuis en je hond beet je pantoffel stuk, dan ben je eigenlijk te laat om nog op te treden.
Opvoedend kun je alleen werken, als je op de daad zelf kunt reageren, als het ware in één aktie. Stukbijten = straf.
Bij kinderen is dit min of meer ook zo, je moet kinderen corrigeren op het moment dat ze verkeerd doen.
Slechte punten op de kaart, op het einde van de week, betekent dat het kind nog eens gestraft wordt voor een daad die hij reeds enkele dagen geleden heeft gedaan. Ieder kind vindt die tweede straf, die straf achteraf ergens onrechtvaardig.
Toch is dat net de manier waarop we werken in de rechtspraak.
Er is dus zelfs geen zweem van opvoeding of heropvoeding... er is alleen straf, veel te laat na de feiten om nog opvoedende, lees herstellende, waarde te hebben.
Maar wie ben ik?
De slechte vader, die op basis van die punten ook strafte, die op basis van voorbije daden ook strafte.
We zijn nog héééééél ver van goede opvoeders.
Maar we zijn volmaakt in de kunst van het straffen!
op het verkeerde moment...
tot de volgende ?

Albert toch !!!

Image via WikipediaOns aller Konijn der Belgen heeft het bestaan de partij die in Vlaanderen met de meeste stemmen is gaan lopen, volledig links te laten liggen (Wat voor een rechtse partij uiteraard nog pijnlijker is).
Bovendien duidt hij dan nog wel een Vlaming aan als bemiddelaar (ik ben de huidige functienaam alweer vergeten, het regent tegenwoordig titels voor die oelewappers), maar dan uit de zusterpartij van de Waalse winnaar der verkiezingen, waarbij een kind ziet dat op die manier het evenwicht drastisch omslaat ten voordele van de Waalse broeders.
Fout ! Duidelijk fout!
Je weet dat ik geen voorstander ben van splitsing van ons al zo kleine landje... Maar dat wil niet zeggen dat we de misstanden die er bestaan moet verstevigen. Er is een onlogische en onrechtvaardige geldstroom naar Wallonië, iets waar ik nog zou kunnen mee leven als het over een tijdelijke, duidelijk afgebakende steun was om dat landsgedeelte er boven op te helpen. Maar trop is teveel, en je kunt uiteindelijk geen onrechtvaardige zaken blijven verdedigen.
Je krijgt sterk de indruk dat ons aller (?) Albert nu duidelijk heeft gekozen...
Als er überhaupt nog een koning is in ons landje, dan is dat dank zij de Vlamingen, maar dat zijn de Von Sachsen-Coburg-Gotha's al weer lang vergeten. (Weet je nog dat het Engelse vorstenhuis dezelfde naam droeg, maar dat tijdens de oorlog tegen Duitsland heeft veranderd in Windsor, om minder Duits te klinken?)
Ik zou kunnen stellen dat we er op deze manier zeker niet (op de goede manier) uitkomen, maar het is duidelijk gebleken dat we er op de andere manier ook niet uitraken... Ik heb er alle begrip voor dat het voor de Waalse politici verdomd moeilijk moet zijn te beslissen dat ze akkoord gaan met de afbouw van die geldstroom, maar ik vrees dat de keerzijde wel eens de definitieve splitsing zou kunnen veroorzaken.
Wellicht is het net dat verfomfaaide Brussel, met zijn tweetaligheid, zijn Europees statuut, zijn overmaat aan allochtonen die deze oplossing in de weg staat... Ik heb de indruk dat eigenlijk geen van beide partijen happig is Brussel in te lijven, maar evenmin happig is het los te laten.
Ik heb al eens gesuggereerd dat wij Brussel een beetje een apart statuut zouden kunnen geven, net zoals Washington in Amerika... Maak van Brussel een soort Europese hoofdstad met een apart statuut, en laat het dan maar zichzelf bedruipen vanuit Europa. Zowel Vlaanderen als Wallonië zouden een goede zaak doen, en wellicht zou een oplossing dan iets makkelijker worden. Het probleem is: hoe kunnen we Europa er van overtuigen die stap te zetten? Want het deficitaire Brussel is echt geen sinecure om te besturen.
Bovendien zou men vaststellen dat het Brussel dat nu grotendeels bestaat uit hoofde van "Hoofdstad, Centrum" van het land, die functie verliezen, en zouden heel wat bedrijven die nu hun hoofdplaats hebben in wat men de kern van het land kan noemen, helemaal geen zin meer hebben daar te blijven, vermits het kern van het land meer zou zijn, en de kostprijs van Brussel zou daardoor nog toenemen.
Nee, de oplossing zal wellicht daar niet liggen, want niemand zal Brussel willen, ook Europa niet.
Ik zie dan ook steeds minder licht in de duisternis... Hoe verder men de zaken ten top drijft, hoe moeilijker de oplossing, de verzoening zal zijn.
Ik denk dat we nooit meer Koning Flupke zullen hebben, het land zal tegen dan niet meer bestaan.
Straks moet ik, om mijn Waalse vrienden te bezoeken, een landgrens overschrijden...
Straks zal Wallonië niet in een stappenplan, maar in één klap een serieus deel van zijn inkomsten verliezen. Met alle gevolgen van dien.
En het ergst van al... de sociale zekerheid, ons zo moeizaam veroverde stukje zekerheid zal wankelen onder de druk van de splitsing... Hebt u gewerkt in een bedrijf met een Brusselse hoofdzetel, die beslist heeft dat zij Waals is? Dan krijgt u later een Waals pensioentje.. Of koos hij voor Vlaanderen, dan wordt het een Vlaams pensioentje... Beide wellicht kleiner dan het huidige, want aan de splitsing hangen kosten vast, en ik weet al wie die kosten moet betalen: de kleine man, u en ikke...
Ik had van Albert wat Belgicisme verwacht, maar ja, hij kiest (weer) duidelijk Francofoon....
tot de volgende ?

Morgenstond

Image by FaceMePLS via FlickrVandaag ben ik een stuk vroeger opgestaan dan anders, en als ik nu buiten kijk, zie ik de zon nog niet boven de einder uit komen... Maar de einder is al wel goudkleurig lichtend, en er boven zie je dan het blauw, die aan de andere kant van het uitspansel nog iets van zijn nachtkleur heeft behouden, een blauw dat wat paarsig naar zwart zweemt. Mooie kleuren om de dag mee te beginnen... Morgenstond geeft misschien geen goud in de mond, maar toch voor je ogen!
Heb jij ook die obsessie voor kleur?
Ik kan daar echt van genieten, en betreuren dat ik dat niet echt kan vastleggen, want de mooiste foto, het mooiste schilderij, zijn maar een schijntje van de werkelijkheid, net omdat we dat licht niet kunnen er bij geven. We kunnen de kleuren wel nabootsen, maar het "licht" niet, het "leeft" niet...
En dan heb ik het heus niet alleen over een lucht zoals dit van deze morgen, nee, ik kan vol verwondering en verbazing genieten van het spel van het licht door de blaadjes van het wuivende riet, en vergeet soms naar mijn dobber te kijken, zo geboeid als ik ben door het samenspel van licht en kleur en materie.
Kijk eens naar één boom in een zonnige wereld, en probeer maar eens de soorten groen te tellen die je daar in ziet! Het lukt je niet, omdat het er ontelbare zijn, en ook omdat ze bij ieder zweempje wind telkens en telkens weer veranderen. Bekijk een bos en dan doe je nog de vaststelling dat iedere boomsoort een eigen basiskleur heeft (of zelfs twee basiskleuren als je naar de abelen kijkt!)... Prachtig toch? En laat daar dan nog enkele kleurige vlinders en enkele libellen en glazenwassers rondtoeren, dan is het kleurenpalet zo rijk dat je er haast in verdrinkt... De plotse beet aan je lijn is dan bijna storend!
Van één kunstvorm heb ik geen ziertje verstand, muziek... Ik kan het wel op prijs stellen, fluit en zing graag (en vals), maar ik ken geen noot uit de andere ( wel walnoten uit hazelnoten, maar dat heeft er niets mee te maken)... En dan zit ik soms in die kleurige natuur weg te dromen, en hoor de vogels lawaai maken, merels en lijsters zie zingen of luid tsjakken, kraaien die krijsen, en de roep van de specht of zijn gehamer op de boomstam... en dan vraag ik me af of een musicus van al die geluiden zo kan genieten als ik van de kleur en de vorm der dingen... Of is dat dan voor hen een kakafonie, een brute wirwar van lawaai?
En dan sluit ik soms de ogen, om beter te luisteren... en ook daar van te genieten.
Gisteren kwam Lea op bezoek. Ze had weer wat prei, wat andijvie en enkele pompoenen bij... Oogst van hun tuin, want Mandje is een verwoed tuinier. (Hij zou wellicht goed overeenkomen met Henk, dat is ook een tuinder)
Als wij bij hem op bezoek gaan, dan ga ik telkens zijn tuin even bewonderen. Want hij tuiniert niet alleen, hij doet werkelijke mirakels in zijn tuin! Zijn prei is altijd de dikste, zijn andijvie het best "gekropt"... maar hij zit dan ook heel veel in die tuin. Ik heb er geen zier begrip voor welk plezier je kunt hebben in dat tuinieren, maar aan mensen zoals Mandje en Luc zie ik dat die vreugde ook bestaat. En wellicht gaan zij dan verbaasd kijken naar de lucht waar ik zo poëtisch over doe, en hoogstens vaststellen dat er wellicht voor de noen regen van komt of zoiets...
Met andere woorden, het is moeilijk om de vreugde van een ander te ervaren...
Dus zullen er wellicht lezers geweest zijn, die heel, heel vlug over mijn luchten hebben heen gelezen... en die misschien ook bij de tuinders zitten te zuchten, want zij houden veel meer van...weet ik veel waarvan... Maar wellicht kunnen zij dan vol onbegrip kijken omdat wij hun dingen niet appreciëren.
Ergens is dat mooi... De mens is net zo verscheiden in zijn goestingen als de kleuren in de natuur.
Wellicht daarom dat ik ook graag mensjes kijk?
Ik ga niet zo vaak de stad in om van op een terrasje mensjes te kijken, maar ook op de rommelmarkt zie ik hen lopen... En ergens heb ik dan bewondering voor de man die durft rond te lopen met een echte cowboyhoed en cowboykleren, voor de jonge man met zijn groene hanenkam, en voor de turkse dametjes met hun zwarte kleren en hoofddoeken op... Zij durven anders te zijn, uit te komen voor hun goesting, hun geloof, hun ideeën... en ik geniet er van. Ik lach inwendig over de dikke pleisterlaag op de façade van een gepommadeerde madame, en kijk verbaasd op bij het zien van iemand in T-shirt bij dit koude weer... Ik zie meidjes in minirokjes met kiekenvlees van de kou en grinnik bij mezelf... En stel verbaasd vast dat kinderen er in deze tijd uitzien als jonge dames, heel uitdagend en koketterend...
(En denk dan aan pedofilie)
Doe jij dat ook ?
Of heb je geen aandacht voor de mens als verschijning?
Weet je, ik kan me heel goed indenken, dat iemand die in de drukke stad woont, dit niet eens meer opmerkt, maar hier kijk ik nog op als ik in de hoek van mijn oog iemand plots hier zie passeren...dat zijn zeldzame verschijningen...
Of moet jij ver weg gaan om de natuur te zien, omdat hij daar anders is dan hier ?
Mag ik u een goede raad geven? Kijk eens wat meer rond, bewust kijken, en geniet van al die verscheidenheid... weet je, het maakt je gelukkig !
tot de volgende ?

de roosjes in ons bloemstukje

Image via WikipediaAch, het is zomaar een gek verhaal... We hebben in onze hobbykring een bloemstukje gemaakt voor de komende dodenherdenking... Eigenlijk is het een groenstukje, want er zitten amper bloemen in. Hoogstens wat hortensia's (hydrangea) en ook wat bloesems van sedums, maar voor de rest groen, ceder, spar, hulst en dergelijke dingen. Maar toch kwamen er in ieder bloemstukje ook roosjes voor... zelfgemaakte.
We maakten roosjes uit "servietten-papier", witte en gele roosjes, uit wit en geel papier. Nu denk je misschien dat die papieren bloemetjes niet lang zullen meegaan eens ze buiten op het kerkhof prijken, maar niets is minder waar... want we hebben onze roosjes waterbestendig gemaakt.
We namen een dubbelgevouwen strookje papier, rolden het begin op een tandenstokertje (hout), en dan neem je telkens het papier met wat overslag weer op en draait het rond het tandenstokertje, zo, dat je een roosje verkrijgt. Zodra je klaar bent, bind je het vast met een stukje binddraad (metaal), en klaar is kees, je hebt een net roosje op een prikkertje...
Maar nu moeten we dit nog waterbestendig maken, daartoe hebben we een paar dikke witte kaarsen gesmolten, en de roosjes stuk per stuk manueel onder gedompeld in de vloeibare was. Je ziet het papier de was opslorpen! je haalt het roosje er weer uit, schudt het wat af, en laat het afkoelen, vastgeprikt op een stukje oasis of een stukje foam.
Het gekke is, dat de papieren bloemetjes er helemaal niet maar papierig uitzien, nee, ze lijken plots heel echt. Misschien kan deze techniek je ook wel eens van pas komen?
Duur is het niet, en het moeilijkste is wel het maken van de bloemetjes, iets wat zo wat ieder kind wel eens heeft gedaan bij een vakantie op het strand...
Waarom ik nu over zo iets onbenulligs schrijf? Ik kan verdoemme toch niet weer over die politieke oelewappers gaan schrijven hé, ik wil ook niet schrijven over de parachutemoord of iets dergelijks, alhoewel...
Ik heb compassie met de mensen die daar jury moeten zijn... Ik weet wel zeker dat ik in deze omstandigheden, waar geen enkel echt bewijs is, de beschuldigde zou vrij spreken, zelfs al ben ik er misschien van overtuigd dat ze schuldig is... Want, als ze niet heeft bekend, en er zijn geen bewijzen, dan wil ik niet het risico lopen iemand onschuldig op te sluiten!
Stel je voor dat je jaren en jaren opgesloten wordt voor iets wat je niet deed ??? Ik mag er niet op denken, en dus wil ik ook het risico niet lopen iemand iets dergelijks aan te doen.
Het moet trouwens altijd moeilijk zijn om als jury te zetelen! Laat ons nu een duidelijk geval nemen, met nagedichte bewijzen en een bekentenis bovenop, dan nog moet de jury de uiteindelijke strafmaat bepalen... Voel jij je geroepen om te zeggen of iemand nu twintig dan wel dertig, dan wel levenslang moet krijgen? Ikke niet ! Zelfs over een heel erg en wraakroepend iets, neem nu een Dutroux... dan nog denk ik dat ik vol twijfels zou zitten. Hoe erg ook, als een van mijn kinderen iets mispeutert, dan wis ik na een tijdje de schuld uit, mits hij of zij zich dan weer "gedraagt"... Heb ik dan het recht iemand anders kind het recht op vergeving te ontzeggen?
Ik vind dat niet makkelijk! Ik heb al slapeloze nachten gekend over minder zware problemen dat dit.
Och ja, ook ik was in eerste instantie woedend op een Dutroux, en ook ik zou hem in een eerste reflex met een nagel door zijn kl.. aan de muur nagelen, maar dat is wellicht een eerste en normale reactie, veilig vanuit een positie waarbij je toch niets kunt doen... Maar sta er maar eens voor ! Zit maar eens in een jury...
Nee, ik vind oordelen niet makkelijk. Ik ben vijfentwintig jaar rechter geweest in de arbeidsrechtbank, en zelfs daar had ik het soms moeilijk met de uitspraken en met de wet... Want logica en rechtspraak zijn zelfs niet altijd gelijklopend, onafgezien van je gevoel voor maatschappelijke eerlijkheid.
Maar laat ik daar niet over beginnen, want dan kan ik uren vertellen... ook over de vele feiten waar in ik uitspraken mede ondertekende, waar ik niet helemaal achterstond, die met mijn gevoelens helemaal niet strookten, maar wel met de (dode?) letter van de wet...
Het regent weeral, en het is zelfs nu, 9.17 uur in de morgen, nog niet eens echt klaar, en tot overmaat van ramp bespeur ik dat er op mijn linde al blaren staan die bruine tinten vertonen!
De winter komt er aan !
donkere sombere tijden
dodenherdenking
vallende blaren
koud en nat
glad en kil
... en soms heel mooi om zien, pronkend met de schitterende kleuren van het afgestorven blad, of met de witte lijkwade van sneeuw of rijm...
de dood in al zijn pracht. Gek hé ?
of nog...
de dood als basis voor het nieuwe leven...
tot de volgende ?

des winters als het ree eegent, dan zijn de paadjes diep...

Image via WikipediaDe Walen zijn ons weer aan 't pesten! De weerman had voorspeld dat Vlaanderen maar wat lichte regenbuien zou krijgen, en Wallonië de volle bak, maar die Waalse sloebers zijn weer bezig te proberen om Vlaamse grond in te nemen, en laten de plensbuien tot hier komen!
djudedju.
Nu ja, ik zit hier dan ook vlak bij die taalgrens, dus moeten ze niet eens zo fel uit de bocht gaan met die wolkenmassa's om ons hier te zegenen...
Wat op zich weer een absurd bewijs mag heten dat die taalgrens een fictief lijntje is op een al even fictieve kaart van een nog veel fictiever land (het wordt zelfs steeds meer fictief!)
In ieder geval, wij kunnen nog een en ander leren van onze landgenoten, de Walen... Een tekst van 72 blz lezen in een halfuurtje, en dan nog een tekst die niet zo vlot leest... Chapeau ! (Ik durf de walen niet te prijzen in een andere taal dan de hunne)
En weet je wat het ergste is van heel die politieke crisis?
Nee?
Wij houden een jonge man uit het werk!
Het is immers bekend geworden dat, zonder deze politieke crisis, ons Flipke van Le petit Prince zou evolueren naar Roi Philippe I (Le Premier!), en dat op het einde van dit jaar.
Ik heb dat manneke nog weten school lopen bij de paters van Zevenkerke (bij Brugge). Hij verbleef na de schooltijd op de grote villa naast mijn toenmalige deur. Daar kreeg hij des avonds en des morgens na en voor schooltijd nog wat bijlessen in het Vlaams en wat hulp bij het studeren. Hij en Laurentje liepen daar dan met een bende andere rakkers te ravotten in de tuin naast de onze. (Niet in de jardin, maar in de tuin!)
Zijn Saksen-Coburg-Gotha's accentje is hij nooit kwijt gespeeld, hij sprekt nok steeds met een petite aksaang. Voor de rest gaat het, en hij laat tegenwoordig zelfs zijn baard groeien, en baarden zijn voor mij nog steeds belangrijke mannelijke attributen: Al die willen de kapren vaaaaren, 't moeten mannen met baarden zijn, Jan, Piet, Joris en Filip...
Dan hebben wij meteen ook een nief koningin, en die spreekt voor de verandering eens wel behoorlijk Vlaams. Bovendien mag ze gezien zijn, laat de Hollanders maar stoefen met hun Maxima, ons Tilleke is toch veel schoonder, nah!
Maar ja, 't zit er dik in dat 't manneke (en 't meiske meteen) werkloos wordt! Het zit er dik in dat de politieke slampampers er in slagen het land in stukken te scheuren, het ziet er dank zij hun stoemmiteiten nu al uit als een gelapte broek, strak hebben wij hier alleen nog een short, en de walen alleen twee pijpen, zonder broek. Beide zijn in de winter verdomd frisjes! En met ons zeekklimaat is het hier meer fris dan warm! Straks lopen wij hier dus allemaal met kiekenvlees op ons kuiten rond, en de Walen met hunne pies in de wind. 't Zal schoon zijn. Wel attractief voor de toeristen.
Ik vertel het nu wel op een ironische toon, maar ik vrees met grote vrees, dat het wel eens waar kon worden! En dat van die broek meteen ook! Want waar de politieke onbenullen ons nu de hemel beloven bij een splitsing, denk ik dat we op Europees, en zeker op Wereldvlak nog minder dan min zullen betekenen. Met alle gevolgen van dien.
En dat allemaal omdat die oelewappers menen dat ze nog meer ministerpostjes gaan kunnen creëren en de koe nog verder gaan kunnen uitmelken... Maar halve koeien geven niet veel melk, en het is nu al een klein mager beestje...
Eén troost... ik las dat bij de jonge mensen er steeds meer stemmen opgaan voor het behoud van de eenheid van het land. Wie zei daar dat de jeugd niet wijs is ? In tegendeel, blijkbaar zijn ze veel wijzer dan de politiekers (maar ja, dat is nu echt niet moeilijk hé...)
Toen ik vanmorgen opstond, stond ik in de donker mijn oefeningen te doen. Dat is de eerste keer na de zomer... Ik weet het wel, 't was (is) regenweer, de hemel zat potdicht met wolken, maar toch...'t was nog donker ! We zijn dus stillekes aan het evolueren naar de winterperiode, de donkere periode... Binnen twee maand en twee dagen hebben wij weer de kortste dag van het jaar. Tommetoch, dat is een tijd waar ik ieder jaar weer tegen op zie! Ik hou niet van die donkere dagen.
Nogal een geluk dat ik niet binnen de poolcirkel woon, waar het dan zo'n zes maanden donker is, echt donker! Ik mag er niet aan denken! Maar weet je, misschien moet ik daar in de zomer eens naar toe! dan kan ik zes maand in het licht vertoeven, dag en nacht! Daar kan ik dan vissen in de fjorden op zoooo'n zalmen, die we dan 's avonds bij een haast onzichtbaar kampvuurtje kunnen bakken (Ha ja, want het is niet donker hé!), een beetje zout er op, en een stuk brood uit de vuist en eens kijken of er nog genoeg wormen zijn voor morgen... Maar ja, Anny zal niet willen hé... Ze eet niet graag vis. djudedju
tot de volgende ?

en boem! 't zit weer op zijn gat !

Image via WikipediaDe onderhandelingen bedoel ik dan, de onderhandelingen om tot een nieuwe regering te komen... Bart Dewever had een "ultiem" voorstel op tafel gelegd, en dit keer nog wel schriftelijk (dat kan hij dus ook). De Walen hebben het na een vluchtige lezing afgeschoten.
CD&V en Groen! keuren het alvast goed.
en wij ?
Wij bereiden ons voor op de komende verkiezingen.
Waarbij wij de kans zullen krijgen nogmaals onze stem uit te brengen op al degenen die nu net bewijzen dat ze het niet kunnen.
Hoop doet leven, maar in die dooie boel is geen leven meer te krijgen vrees ik.
Och, wat doet het er allemaal nog toe?
Het is toch bijna volledig gedaan met die poespas, want ds. (dominee) Orlando Bottenbley uit de baptistengemeenschap van Bethel in Drachten is er zeker van: binnen de 25 jaar hebben wij de terugkomst van Jezus Christus...
Weet je, ik heb daar weer grootse fantasieën bij...
Ergens in een oud beluik in Gent, in een migrantengezinnetje, komt de Heer weer op de aarde terecht.
Eenmaal tot de jaren van discretie en verstand gekomen, zou dat menneke nogal ogen open trekken als hij ziet wat we van zijn blijde boodschap hebben gemaakt !
Als hij ziet hoe we de aarde als geheel naar de Filistijnen hebben geholpen, als hij ziet hoe de kerk een machtsinstelling is verworden in plaats van een door liefde besmettelijk geloof...
Als hij ziet hoe arbeiders in fabrieken zaken monteren waarvan men weet dat ze nooit allemaal echt gebruikt zullen worden. Kilometers katoen geweven en nadien weer vernietigd, auto's die nooit de parking met de productievoorraad zullen verlaten, overproductie aan tomaten die vernietigd worden, en klagen over de kostprijs van de grondstoffen.
Fossiele brandstoffen die in dergelijke hoeveelheden verbruikt worden dat het natuurlijke zuiveringssysteem van de aarde het niet meer aan kan en verstikt en zo al maar vlugger tot een doodstrijd komt als biologische entiteit.
En mensen die elkaar doden uit naam van het Geloof en de liefde voor God.
En mensen die elkaar de duvel aandoen, en kwaad spreken en elkaar discrimineren op basis van sekse en/of huidskleur.
... en hier en daar een enkeling die wat doet voor anderen, zo maar. Die blijkbaar toch de boodschap heeft begrepen, maar dan blijkt dat hij niet tot het Geloof behoort, maar tot een onderafdelingske er van... een groepje die beweert dat zij alleen de echte boodschap brengen. En tot zijn verbazing ziet hij dat ze elkaar uitmoorden om hun gelijk te bewijzen, gelijk dat zegt dat zij de echte Liefde bezitten???
Mocht ik de Heer zijn, ik keerde me om, en ging terug naar de Hemel of wat dan ook waar Hij vandaan komt...
Och, ik ben niet de eerste met een dergelijke fantasie, er zijn er me voor geweest. Gewoon omdat het zo duidelijk is dat wij als mens aan het mislukken zijn, en zeker aan het mislukken zijn als volgelingen van de Blijde Boodschap... Het is moeilijk in deze wereld sporen te vinden van de "blije"!
Och de mens is zeker op zoek naar het Geluk, maar hij verwart steevast genot, plezier met Geluk. Net zoals hij zelf de term ongeluk heeft gecreëerd... Want geluk, dat is er voor iedereen, en zo maar voor het grijpen, maar de meesten herkennen het niet, omdat het zo gewoontjes is.
Geluk is het leven aanvaarden... met al zijn goeie en kwaaie kanten. Gewoon content zijn met wat je hebt en wat je bent. Of de buur nu rijker is, of je zus nu slimmer is, wat doet dat er eigenlijk toe? Jijzelf verandert daar toch niet door? En als je jaloers bent, dan maak je alleen dat je zelf het geluk niet vindt dat net voor je voeten ligt. Dan heb je on-geluk, gebrek aan geluk, niet-geluk.
Maar dat doe je jezelf aan!
Geluk is niet gelijk aan genot, niet gelijk aan bezit, niet gelijk aan hebben, bezitten... Geluk is gewoon tevreden zijn met wat je hebt, wat je bent. En overmate aan geluk is dit zelfs kunnen mee delen aan anderen. Schenken maakt je gelukkig, tenminste als je echt schenkt, zo maar, zonder bijbedoelingen, zonder hoop op terugkrijgen of nog erger, op meer terug krijgen.
Ik hoorde ooit een boeddhist zeggen dat vriendelijk zijn en gedienstig zijn voor anderen, helemaal niet moeilijk is. Wij denken ons gewoon in dat ieder ander mogelijk onze moeder is. En voor je moeder doe je toch alles?
Zij baseren dat op hun geloof in reïncarnatie maar niets belet ons iets dergelijks te doen, met of zonder dat geloof in terugkeer... Misschien vergt het van ons dan wat meer verbeeldingskracht, maar we zijn toch allemaal kinderen van één verre voormoeder, dus ergens klopt het ook dan.
Makkelijk? Nee, niet altijd, maar lukken of niet lukken, jij kunt het altijd blijven volhouden en aanvaarden... en gelukkig zijn...
tot de volgende ?

ZONdag

Image by FaceMePLS via FlickrMaar verdomd koud! Toen wij vanmorgen naar de rommelmarkt reden, was het amper 3.5 °C...
Beetje koud voor de tijd van het jaar. Men voorspelt nu al nachtvorst, terwijl de eerste nachtvorst gewoonlijk pas op de nacht van 1 op 2 november komt, net op tijd om de kerkhofblommen kapot te maken...
We zijn weer bijna zo ver... weer de dag dat iedereen obligaat naar het kerkhof trekt en zijn doden nog eens herdenkt. (En kijken wie er allemaal een pot heeft gezet, en vooral wie niet. Ook eens rondlopen om te kijken waar de meeste potten staan.
Opbod in dodenherdenking.
Ons vader zaliger zei dat er geen groter en sterker huwelijksbureau is dan het kerkhof...Een treurende weduwnaar troost een trieste weduwe en 't is koekenbak. Hé, ik hoorde een mopje over oudjes... Een bejaarde heer ontmoet op een gelegenheid een oude dame, en het vuur spettert er meteen af. Je weet, als een oude schuur in brand schiet, dan is er geen blussen aan. Het komt zover dat hij haar ten huwelijk vraagt en ze zegt ja... 's Anderendaags krijgt de dame een telefoontje van haar aanbidder: "Hallo? Je mag me niet kwalijk nemen, maar toen ik je gisteren heb gevraagd, heb je dan ja of neen gezegd, want verdomme ik weet het niet meer..." "Bennekik content da' je me belt ! Ik weet nog dat ik ja heb gezegd, maar ik wist niet meer tegen wie..."
Beetje alzheimerhumor... 't moet niet altijd racisme zijn.
Want de laatste tijd wordt mijn mailbox overspoelt door racisme... Ik ben er soms echt wat kribbig over. Zolang het echte leuke moppen zijn, ergert het me niet, maar de meeste zijn echt hatelijk. Ik heb niets tegen die mensen. En ik heb soms de indruk dat de negatieve dingen die we horen wel eens zouden kunnen komen door onze onverdraagzaamheid. Geef toe, als je jou voortdurend in de hoek duwen, dan zul je ook in verzet komen. Bovendien krijgen ze dan ook nog eens minder kansen op een normaal leven met een normale tewerkstelling. Daar zij vanuit een vreemde taal komen naar een Vlaamse school, hebben ze meteen al een beetje achterstand om mee te beginnen. Ik ben het daarom wel eens dat we echt iets moeten doen aan de inburgering. Vooral zouden we moeten kunnen bekomen dat ze de taal niet alleen leren, maar ook dagdagelijks zouden gebruiken, omdat ze nu eenmaal in deze wereld leven. Ik vind het jammer als ik op de markt loop en hele gesprekken hoor van een hele grope in een onbegrijpelijke taal. Als het toeristen zouden zijn, goed, maar als het mensen zijn uit onze buurt...dan vind ik dat niet helemaal zoals het zou moeten zijn, als we tenminste van echte integratie spreken. Ik weet ook niet hoe we dat moeten bekomen, maar toch lijkt mij dat de eerste grote opening tot integratie.
Maar dat is een grote en verregaande discussie... ik wens daar geen polemiek over te voeren, ik zeg gewoon hoe ik het voel. Meer niet. Ik heb ooit met een vreemdeling samen gewerkt, op de Wagons lits stond ik met een Algerijn in de keuken. Ik heb met die man nooit moeilijkheden gehad, en het was ook een goede werker. Ik heb hem wel heel wat Vlaams bijgebracht, en hij was daar blij over, want hij voelde ook de taalbarrière, ondanks het feit dat Algerijnen (hij ook) perfect Franstalig zijn.
Och, ik ga niet alle moeilijkheden oplossen en niet alles voorkomen, maar ik beweer dat het vormen van barrières, van beide kanten, helemaal niet tot een oplossing kan leiden.
Ik ga stoppen, het is een zonnige zondag...
tot de volgende ?