Boring Belgium ?

Image via WikipediaAls je onder deze blog eens kijken wilt, daar plaatste ik nog een blogje, met alleen een filmpje, een leuk en leerzaam filmpje... Waar wij als Belgen bijna zo belachelijk uit komen als we zijn (We zijn als land nog veel belachelijker, maar gelukkig is nog niet alles doorgedrongen tot de internationale gemeenschap...)
Maar het toont wel heel goed, hoe absurd onze politiek hier wel is... En hoe absurd de mens hier wel moet leven. Het is wel in het Engels, maar ja, volgens de minister van opvoeding moet dat toch de tweede taal worden...
Wat kan ik hier nog aan toevoegen? Niks zinnigs, alleen misschien je da raad geven eens de boeken van Kafka te lezen, in de hoop dat je dan leert denken als een Belg, ook al was Kafka dat niet, zijn denken lijkt er heel sterk op.
Even absurd, even hopeloos en doemdenkend.
Magritte toonde de woonplaats van De Belg, een stralend blauwe hemel en de woonplaats van de Belg in een onwaarschijnlijk duister gehuld.
Er had best een opschrift bij gekund zoals: "Ceci n'est pas un pays"
Want je moet al heel veel verbeelding hebben om in de poespas die ons rest nog een land te zien zitten... Het is op zijn best een puzzel, waarvan de stukjes nooit kunnen passen.
Dat komt omdat ze geproduceerd worden in verschillende landen: Vlaanderen, Wallonie en een tweetalig Brussel, met toezicht van de federale regeringen: Vlaanderen, Wallonië en Duitstalig België (Wat doet dat België nog in die naam?), enfin, bekijk het filmpje hé!
Gisteren hebben we ons enkele uren onledig gehouden met het kleinmaken van een hele boom. En wonder boven wonder, de enorme hoop takken lijkt plots belachelijk klein te worden, hoe meer je de takken en spillen klein maakt en netjes opstapelt, hoe kleiner het geheel wordt. Het is echt een symbool van ons regeringssysteem! Als je het ordent en netjes allemaal op zijn plaats legt, stel je vast dat je bijna niks overhoudt, en dat je massa's overbodige nietswaardige ballast hebt, waar je niks, maar dan ook niks, mee kunt doen, maar die je het haar van je muts kost !
Tedju, ben ik weer al aan het politieken! Maar ja, geef toe, als je leest dat het oeverloos gezwam van die bende oelewappers ons weeral vele miljarden staatsschuld oplevert... Ik stel voor dat we het de mannen die het veroorzaken ook laten betalen. In plaats van zich vet te mesten op rug van de goegemeente, zouden ze dan nog iets van nut hebben. Nu scheppen ze palaverend de room van onze melk, en laten ons met amper water zitten.
Gisterenavond was er ook nog eens vergadering van Ziekenzorg Mater. Ik vroeg aan Chantal of het niet goed zou zijn, als we de iconen die we gaan maken ook zouden laten wijden op het feest van Ste Amelberga, kwestie van op die manier de makers te pleizieren en ten tweede ook nog eens Crea Ziekenzorg in het zonneke te zetten... en zo publiciteit te maken voor ons werk. Chantal was meteen enthousiast en zei dat ik dat op geen beter moment kon doen dan nu, want, op het feest van St Amelberga komt volgend jaar de Bisschop de plechtigheid doen ! Zo halen we zeker de pers ! En wordt onze St Amelberga-icoon voor de makers werkelijk een groots bezit, want we leven hier (gelukkig) nog in een heerlijk landelijk en katholiek stukje Vlaanderen!
In een reactie kregen wij op slag nog een nieuw lid er bij voor onze Crea !!!
Sjongejongejonge, we worden groot !
Ik ben een gelukkig mens, want ik slaag er een heel klein beetje in bij de mens het besef bij te brengen dat creatief bezig zijn heerlijk is, en dat iedereen een beetje kunstenaar kan zijn, creatief zijn ! Wij opteren voor de herintroductie van de volkskunst, heel wat waardevoller dan TV !
tot de volgende ? (op de foto: kapel van Ste Amelberga te Mater !)

Do you want to know more about Belgium?

De sjokkolatte boot

Image via WikipediaHet zou niet in het Zoete Land der Franken zijn, dat in Bordeaux een man het voor elkaar kreeg een boot van 3.5 meter te maken uit chocolade, en er ook nog eens een rondje mee te varen.
Ik kreeg een power pointje met foto's van mooie landschappen, die bij nader toezien bestonden uit brood, vlees, kaas en groenten. Prachtig gemaakt.
Het moet heerlijk zijn, om op een van die supergoedkope computerkes ergens in een ver ontwikkelingsland dergelijke beelden te mogen aanschouwen. Je ziet zo dat het kwampjoetertje meteen stuk gaat, door kwijl van de goesting die in het klavier droop.
Je moet eens in de steden kijken naar het afval, en zien welke hoeveelheden eten er in de vuilnisbak belanden. Niet dat het op de boerenbuiten minder erg zou zijn, maar daar gaat "den overschot" toch nog naar de kippen of het varken.
Maar ik blijf het erg vinden...
Ergens moet ik een trauma hebben opgelopen bij het zien van die uitgehongerde kindjes uit de Sahel landen... Ik moet zelfs niet eens mijn ogen dicht doen om die beelden weer voor me te zien. Ze zijn in het geheugen van mijn ogen ingegrift. Dat babytje aan de lege moederborst... en wij maar landschapjes maken met goed voedsel en bootjes uit chocolade waarin je echt kunt varen. Wie heeft daar iets aan ?
Wie heeft er in hemelsnaam baat bij de wetenschap dat je ook uit chocola een bootje kunt fabriceren?
Ik leef in het land waarin duizenden en duizenden mensen een streng dieet volgen omdat ze te dik zijn, ik ben er ook eentje van. Dat is des te schrijnender als je daar tegenover die hongerkindjes plaatst. Wij eten verkeerd, omdat we te veel keus hebben, zij hebben niet te kiezen, er is niets.
Maar wie ligt er nu wakker van die kindjes ginder ver weg? Kom, pak nog een pint en vergeet het.
Doe je ogen toe en geniet van de milde vruchten der aarde. En maak van je oren als er mensenkinderen zijn die pogen te ontsnappen uit die verschrikkelijke armoede en hier pogen een kruimel van onze tafel mee te eten. Wat zou jij doen, mocht je honger hebben, echt honger, en je buur zit daar te schransen en werpt hele broden in zijn vuilnisbak ????
Als we niets doen, dan is het niet moeilijk te voorspellen dat steeds meer mensen de tocht zullen onder nemen naar de gedekte tafels van het Westen. Wij zouden het ook doen, en als je de geschiedenis echt leest, dan is het al meerdere keren gebeurd...
Ooit zei een Romeinse keizer: "Wil je de vrede, bereid dan de oorlog voor!". Ik zeg je nu, wil je de vrede, deel dan je weelde mee aan de anderen...
Mijn boom ligt nu, in een grote berg van wirrewarrige takken en dikke blokken op mijn oprit. Mijn auto staat op de oprit van de buur... en straks gaan we die wirwar heel geduldig en vol goede moed in kleine handzame stukjes knippen, voor de kachel van Veerle...
Op mijn neus zit een korstje, een rozentak vond het heerlijk daar een schram te zetten, in verzet tegen het afzagen...
tot de volgende ?

Boompje dood, baasje groot...

Image by mararie via FlickrMijn notelaar heeft de (notelaren) pijp aan Maarten gegeven. Het was ondertussen uitgegroeid van een sprietige plant tot een mooie massieve boom. Mettertijd had ik een mooie klimroos laten groeien door het notelarenstruweel, zodat in het voorjaar mijn notelaar leek te bloeien in een wolk van witte roosjes. En plots, vorig jaar, de roos liep niet meer uit, en mijn notenboom had maar weinig bladeren, die dan ook niet eens levendig van kleur waren, maar met gele en bruine plekken op wat verfomfaaid hingen te hangen...
Toen ik er begon op te letten, zag ik vele notelaren met zieke blaren... Blijkbaar zit er een plaag in...en dit jaar kwamen er welgeteld nog vijf pietepeuterige blaadjes op mijn boom, die een maand later het gevecht opgaven en daar stond mijn boom, een kaal skelet. Bomen sterven staande.
Het enige groen is een klimop die van de plotse overdaad aan licht en ruimte gebruik heeft gemaakt om vliegensvlug de stam in te nemen. Vorig jaar kwam dat ding amper een meter hoog, en dit jaar staat het al heel hoog door de dode takken heen.
Vandaag komt Jo normaliter met zijn zaag, om de boom af te doen. Mijn notelaar, waar ik iedere keer met welgevallen naar keek, is dan niet meer. We gaan het hout klein maken en Veerle zal er deze winter hopelijk wat warmte uithalen, en wat aardgas kunnen besparen.
en dan is het weg...alsof het er nooit is geweest.
de weg van alle dingen.
Enkele jaren terug stonden Anny en ik, naar beneden te kijken op de Romeinse ruïnen van het Forum Romanum... Die gebouwen staan meters diep ten opzichte van de huidige weg.
Toen dacht ik ook aan het verval der dingen, en hoe, onder mijn voeten twintig eeuwen geschiedenis lagen. Met andere woorden, meters vergankelijkheid onder mijn voeten.
Archeologen weten aan de diepte van de opgegraven voorwerpen al min of meer de ouderdom te bepalen. Het stof der eeuwen dekt de geschiedenis van de vergankelijkheid toe met een milde mantel, die soms vol staat met wild woekerende natuur...die op zijn beurt zal vergaan en de humus vormen van volgende generaties woekerplanten.
Mij doet het denken... Hoe klein en nietig we eigenlijk maar zijn. We voelen ons het centrum van het universum, en even later zijn we stof waarin met veel geluk een bloempje groeit.
Wij, denkenden, kunnen dit maar niet aanvaarden. En we hopen dat op zijn minst onze geest het stoffelijke zal overleven.
Het kan toch niet dat wij, als eindpunt van de ontwikkeling, zo maar de weg zullen gaan van alle stof ?
Of toch ?
En kijk, ieder volk, heel de geschiedenis door, heeft zich vastgehouden aan Geloof, heeft een houvast gemaakt - of - gekregen, om dat einde van alles te kunnen ontlopen. Is het geloof in de mens ingebakken, of bakken we het geloof in onszelf in?
Ik hoop het eerste, maar zekerheid is daar niet.
(Anders moesten we niet Geloven...)
Dat geloof is gebruikt en misbruikt, om de mens in de goede richting te duwen, of hem net de andere kant op te sturen. Denk aan de Kamikaze, aan de levende bommen momenteel bij fundamentalistische moslims, maar durf ook eens terug te denken aan de grove misdaden van de Kruisvaarders onder de banier van het geloof... Op de riem van Nazi's stond ook Gott mit uns...
Niets is zo mooi als Geloof, en niets is ook zo vaak misbruikt en verguisd als datzelfde geloof. Of moet ik zeggen diezelfde Hoop? Hoop op onsterfelijkheid...
Vandaag las ik dat er een pil op komst is, waardoor we tientallen jaren zouden kunnen toevoegen aan ons leven... Stel dat we er in lukken om "onsterfelijk" te worden... Zouden we dan nog geloven?
Zouden we dat onbestemde verlangen dan nog kennen?
En wat zou dat niet allemaal meebrengen, die onsterfelijkheid... (Wanneer zouden we dan pensioengerechtigd worden? Wanneer zou dan de arbeid als gedaan kunnen beschouwd worden? - Heerlijke vragen om uren over wakker te liggen... en geen antwoord te vinden...)
Al het stoffelijke vergaat, dus stoffelijke onsterfelijkheid??? Ik zie het niet zitten.
Bovendien, hoe zouden we er uit zien? Een steeds verder aftakelend lichaam waarin een geest die het verouderen niet kan, niet wil aanvaarden?
Ik weet niet of dat wel zo'n goed iets zou zijn.
Nee, de eeuwigheid waar we op hopen zien we wel eventjes anders, dan hier op dit tranendal...
Ons Geloof biedt een veel mooier perspectief.
Weet je, ik moet niet eeuwig blijven rondlopen op deze aardkloot, maar ik hoop met volle hoop en een zo sterk mogelijk geloven, dat er een Zalige Eeuwigheid is, na dit leven...
Alleen, het is verdomd lastig te moeten geloven zonder een ziertje zekerheid...
tot de volgende ?

De Regengod weent over Vlaanderen...

Image via WikipediaEn héél de nacht ! Dikke tranen, in massa's!
Het water stroomt weer als een bergbeek over mijn oprit. Dank zij de zandzakjes die de stroom wat moeten weghouden van mijn mazoutput, klotst het nu onder de dorpel van mijn voordeur.
Water, bron van leven doodt mijn plantjes die er niet in slagen zich te redden met schoolslag of rugzwemmen in de woeste vloed.
Nu ja, ik drijf een beetje over, maar echt, 't heeft héél de nacht water ge go ten ! En het water stroomt over mijn oprit... Gelukkig heb ik met karrevet mijn putdeksel waterdicht gemaakt...Anders zat ik weer met water in mijn mazout, en water wil, ook bij mij, vooralsnog niet branden...
Als de miserie blijft aanhouden, dan zal ik er toch nog aan beginnen denken over te schakelen op aardgas, ook al is Anny bang van gas.
Ik vermoed dat de ellende voortkomt uit het feit dat er nu geen landbouwgrond meer achter en naast ons ligt, maar allemaal weidegrond. Bij de landbouwgronden had je op zijn minst altijd een voor langs de velden, waarin het water terecht kwam, en waarlangs het in een richting gevoerd werd, en op de baan vloeide en zo in het riool, en niet terecht kwam op mijn grond...
Vroeger waren er beekjes rond de velden, ook om de weiden, maar dat is allemaal verleden tijd... Nu zie je die nuttige dingen nergens meer. De enige geulen die je ziet, zijn ontstaan door de sterke erosie waarbij massa's goede landbouwgrond wegstromen. Geen boer die er zich zorgen om maakt, het zal zijn tijd wel duren, en zijn kinderen boeren toch niet meer verder. Boerenstiel is niet lucratief genoeg, en wordt steeds grootschaliger en industriëler... Niet meer een paar zeugen op het erf, maar een stal met honderden zeugen, iedere zeug in een klein hok met net genoeg plaats om het leven te schenken aan een pak biggen, die dan volgestampt worden met voer, tot heil van de steeds meer vleesetende rijke Europeanen...
Je moet tegenwoordig goed rondkijken om nog ergens normale koeien te zien lopen, nu zijn het bijna allemaal van die blauwwitte wangedrochten met abnormaal dikke billen. Ze kunnen alleen nog kalven mits een keizersnede. Je ziet ze dan met de kenmerkende littekens op de zij in het veld lopen met een veel te dik achterwerk en een even misvormd kalf naast zich.
Kippen in een legbatterij, of in een vetmesterij.
Konijnen op batterijen, op sterk kippengaas lopend, zodat de mest en de pis meteen weg loopt en je kunt besparen op het strooisel.
Allemaal heel natuurlijk en heel gezond.
En wij maar eten.
Opgesloten in onze huisjes, onze wagen, ons bureel, ons werkplaats...
Kijk eens naar de lucht, het is toch geen weer om zelfs maar te denken op buiten lopen.
We leven bijna net als de dieren in de grote dierenfabriek, opgestapeld in grote appartementsgebouwen, in wooneenheden. Geschikt voor de kweek.
Sarcastisch ? Amper...
We haten de regen zo erg, omdat buiten voor ons alleen nog een plaats voor ontspanning is, en daar hoort regen niet bij, regen is niet leuk. Regen maakt dat je kledij er niet meer uitziet, en maakt je sikkeneurig.
Regen is niet meer de godendrank die de wereld voedt.
Regen is vervelend en ambetant.
Wij willen in de weinige vrije tijd die de onze is, buiten in het zonnetje. We vliegen naar Spanje en Turkije om de zon te voelen op ons witte lijf, wit van het binnenzitten. In onze kweekbatterij die we thuis noemen.
Knus cocoonen in onze makkelijke zetel voor de kijkkast die ons verre landen toont, waar het lijkt of de zon altijd schijnt.
Heb jij al een toeristische documentaire gezien waar het heel de tijd regent?
Onze wereld is gebouwd uit waanbeelden ons ingegeven door de toverkast waar we elke avond voor zitten. Te zitten. Met een hapje en een drankje. Dichtslibbend.
Waar is de zon in ons klereland ????
Door mijn rug kan ik niet snel stappen, tenzij ik de pijn nadien er bij neem...dus stap ik soms door de regen, niet gehaast, gewoon stappen.
En de eerste stappen sakker ik net als de anderen op de regen.
Nadien deert het mij niet echt meer, en alleen mijn bril ervaar ik als hinderlijk, daar horen ruitewissertjes op, maar voor de rest valt de regen eigenlijk best mee.
Je moet het echt eens doen, gewoon stappen door de regen.
I'm singing in the Rain...
Niet te lang, want we zijn eigenlijk niet echt gekleed voor regenweer. Och, we hebben een regnjas, een paraplu en zo, maar als je broekspijpen nat worden, dan wordt het stappen vervelend door dat kleffe gevoel van die plakkende kledij. Maar zonder dat... Best leuk, die regen.
In de zomer, in je korte broek (geen natte broekspijpen) en met je blote voeten in je sandalen (geen natte sokken) is het zelfs aangenaam eens in de regen te zijn.
We hebben de mond vol van "Terug naar de natuur"
maar we menen in feite naar de drooguur...
tot de volgende ?

ons Belgiekske ???

Image via WikipediaEn de boer, hij ploegde voort.
De politiekers ploegen niet, ze palaveren over de ploeg.
... en ze vinden hem niet, niet in het Koninkrijk der Nederlanden, en viraal besmet, ook niet in ons Koninkrijk het Belgiekske...
In la Douce France staken ze, in Griekenland liggen ze stil, enfin, heel het Avondland ligt zowat op zijn derrière... en snakt naar asem.
In de RTBF hebben ze op het kerkhof de overleden vader van Bart De Wever virtueel opgedolven en aangetoond dat hij een zwart kostuum droeg, waarop Bartje wees op de gloriedagen van Rex en Degrelle in la Wallonie... Allemaal om tot een vergelijk te komen natuurlijk. En een van de voorouders in vrouwelijke lijn van de RTBF reporter beet ooit in een verboden vrucht, waardoor haar nazaat moet zeveren op TV om zijn boterham te verdienen. Ze hebben nog gezocht, maar het graf was niet meer te vinden en wellicht zou het klokhuis van de appel in casu ook al lang vergaan zijn.
Stel nu dat uw of mijn vader ooit een fout heeft begaan, kun jij, of ik, daar iets aan doen?
In ons landje hangt het er van af wie of wat je bent...
Toen Pol de derde beschuldigd werd van alle fouten tot landverraad toen stelden ze in zijn plaats zijn zoontje aan, de zo wat heilig verklaarde Boudewijn...
In dat licht zou Bart De Wever eigenlijk zijn kansen moeten zien stijgen, al hoewel ik in hem helemaal geen heilig Bartje zie.
Of de oude historie van twee maten en twee gewichten, of van de splinter in het oog en ga zo maar een tijdje voort.
Feit blijft, dat we maar blijven sukkelen met de regeringsvorming, en dat het land dank zij dat feit zijn schuldenlast vanzelf ziet wegsmelten. (Allee, er blijft nog meer dan te veel schuld over zulle, we zullen het nog heel hard moeten uitzweten, wacht maar een beetje...)
Een mens is het niet wijs, dat er überhaupt nog geld kan zijn, gezien het aantal parlementairen wij hier hebben te onderhouden, en dan moeten we niet vergeten dat we er in Europa ook nog een heel pak moeten betalen, aan nog veel hogere wedden. (Weet je hoeveel een parlementair in ons land verdient? Niks, maar ze krijgen héél véél !)
Moest het niet zo denigrerend zijn, een mens zou er mee lachen als je ze bezig ziet en hoort. Misschien zouden ze een stukje rapper en efficiënter zijn, als ze maar betaald werden van zodra ze ook prestaties leveren. Maar ja, wellicht zouden er dan vele parlementairen de hongerdood sterven ? Want parlementair en presteren, dat lijkt niet samen te gaan.
Tegenwoordig kunnen wij in ons Absurdistan genieten van rechtstreekse uitzendingen van de werkzaamheden van onze vroede parlementairen... Ze spelen met hun veredelde gee-is-emmekes (ofte mobieltjes), ze zitten patience te spelen op hun laptop (In Kamerika zat er zelfs eentje porno te bekijken !), ze lezen de krant, ze zitten onder elkaar de laatste moppen te vertellen, of... ze zitten te slapen ... Jij moest dat eens proberen op jou job!
Maar ja, jij verdient wel meer, maar je krijgt veel minder...
en zeggen dat ik gezworen had niet meer over die oelewappers te schrijvelen... ze zijn immers de inkt niet waard. Maar een mens is maar een mens, en geef toe, ze werken op de zenuween!
Soms heb ik het idee dat ik, zittend aan de waterkant, turend naar een bewegingsloze dobber, nog veel actiever ben dan... maar och... foert !
En kijk, toch moet ik toch ook een goed feit melden van één kleine politieke paartaai... De Waalse Groenen, les Ecolos... Hebben die toch wel een wijze stap gezet zeker ! Ze gaan met heel hunne santeboetiek over van Windows naar... Ubuntu...
zo zie je, zelfs in de slechtste mensensoort (politiekers) vind je nog iets goed... (Ik vond zelfs een foto van Bart De Wever met een das !!!!)
en tegen beter weten in, hopen wij
een grote hoop
shit
tot de volgende ?

Te dol, te fijn...

Image by rob20 via FlickrDolfijn.
Heerlijk woord, nu pas zag ik dat dit woord uit twee keer "heerlijk" bestaat.
Deze vis die geen vis is, maar een zoogdier, komt bij de mens over als héél sympa, vooral dank zij dat krulletje in zijn mondhoek, die er op lijkt te wijzen dat hij/zij eeuwig glimlacht.
Eigenlijk moeten we dat eens blijvend voor ogen houden!
Schaf al die armbandje voor allerlei goede doelen af, en vervang het door een armbandje in de vorm van een dolfijn, die netjes rond je arm is gekruld, zo, dat je steeds de glimlach ziet en er aan herinnerd wordt, dat glimlachen je ook sympa maakt.
Ga glimlachend door het leven, en zie, iedereen is op slag vriendelijk tegen je (tenzij je glimlacht op een begrafenis, daar schakel je best dat lachje even uit...).
Nee, ik meen het!
We ogen veel mooier, liever met een glimlach, alles wordt dol, alles wordt fijn, alles wordt dol-fijn.
Maar... kijk eens even om je heen. Vanmorgen lijkt iedereen wel een kopje azijn te hebben gedronken. Massa's zure gezichten, van mensen die er alles lijken aan te doen om er op zijn slechts uit te zien. Zelfs onder (soms veel te dikke) pleisterlagen van rouge en lippenstift zie je de moede, sikkeneurige mens zitten.
Zelfs aan de schoolpoort bij de jongeren zie je veel meer vieze saaie verveelde gezichten dan blije jonge lachende.
Wat is er toch aan de hand ?
Gisteren ontving ik nog een mailtje met foto's over Afrika... Daar, in al die armoede zie je op de foto's nog veel mensen met een glimlach van oor tot oor. Zwarte mensen tonen daarbij dat witte gebit in een brede happy-grijns, die ons bijna automatisch ook doen glimlachen.
Hebben wij te veel om nog gelukkig te zijn?
Drukt het bezit ons humeur naar beneden?
Je zou het bijna denken...
Wij hebben alles wat we nodig hebben, en hebben steeds meer verlangens.
We leven niet meer, we worden geleefd door het materialisme.
In de Colruyt biedt men de klanten de kans om bij de aankoop ook een storting te doen voor Pakistan. Heel simpel, terwijl je toch aan het betalen bent, kun je meteen wat meer in calculeren, voor die dutsen in die enorme waterellende... Ik dus 10 euro doneren voor Pakistan. Ik kan alleen maar hopen dat dit kleine beetje nu en dan wat soelaas biedt, en dat er onderweg niet te veel aan de strijkstok blijft hangen, maar niets doen is zo bitter weinig als je die ellende ziet...
De dame aan de kassa kijkt verbaasd op bij die vraag... Begint heel de kassa onderste boven te keren om uit te vinden hoe ze dat kan doen... Op de lange duur komen andere kassiers mee zoeken en uiteindelijk wordt de chef er met de luidspreker bij geroepen. Ik heb nog nooit zo veel aandacht gekregen bij een stille donatie... Niet alleen mijn linkerhand, maar een heel cliënteel wist van mijn "goede" daad, die dan plots niet zo goed meer leek...
Maar mijn eerste gedacht was: Is er nu echt nog niemand die van die gelegenheid heeft gebruik gemaakt? Is er nu echt niemand begaan met die mensen ginder ver ?
Geen wonder dat ze allemaal rondlopen met gezichten als zuurpruimen. Sommigen misschien omdat ze zelf voortdurend moeten uitkijken hoe ze de eindjes aan elkaar knopen, maar de meerderheid omdat ze geen aandacht hebben voor zaken buiten het ik...
Och, weet je... dat besef doet mij pijn. Bijna zou ik zelf er mijn glimlach bij verliezen!
Vanmorgen dacht ik heel eventjes: "Help, er zit een computer in mijn computer!"
Ik had ergens gelezen over Eye OS, en wilde eens kijken naar dat wondere ding.
Dat OS staat, zoals u wellicht weet, voor Operating System. En dat Eye Os is een computer die plots alles kan, alles doet, maar...in the Clouds... In een wereld die niet in je computer zit, maar ergens ver weg in een virtueel iets. Ik snap het ook niet goed, maar je kunt dus zo wat alles doen, zonder dat je je harde schijf belast, alles zit ergens anders, ergens weet ik veel waar. Het zou ook nog veilig zijn, in zover een kwampjoeter ooit veilig is...Maar niet slechter dan andere systemen.
De installatie duurde hooguit vijf seconden, en ik kon werken in het niets.
Met dergelijke systemen hoef je al die dure ruimte niet op je harde schijf, je schrijft lekker ver weg.
...maar weet je, ik vind het toch maar een eng idee dat mijn teksten daar ergens "hangen". Ik dus eventjes op het onderwerp in gaan, en wat lezen en zoeken...
Blijkt dat ik al lang in the Clouds aan het werken ben!
Deze blog hangt daar ook ergens.
Is het geen wonder dat jij dat daar net weet te vinden, in dat onmetelijke niets ?
djudedju
tot de volgende ?