De tjoektjoeks

Image by Caramdir via FlickrHé, dat is pas een titel uit een ver verleden! Ik wed dat heel wat jonge mensen niet eens weten wat of wie een tjoektjoek is. Nee, het is geen treintje...
In werkelijkheid waren het een soort leurders, immigranten van avant la lettre, die hier in hun Oosterse tabbaard rondliepen met een rol tapijten over de schouders, aanbelden en je begroetten met de woorden: "Des beaux tapis d'Orient ?" terwijl ze een kleurig tapijtje voor je ontrolden.
In de volksmond heetten die rare kwistenbiebels dan: tjoektjoeks...
Want we vonden ze raar! Het waren Oosterlingen, die hun roots duidelijk in de verf zetten door hun gestreepte tabbaard en hun rare hoedje.
Nu kijken we van die verschijningen niet meer op, want het Avondland loopt vol met allerlei soorten van mensen in alle soorten van kledij. Maar in die tijd was een vreemdeling nog een bezienswaardigheid. Een neger, een tjoektjoek, dat waren wezens die net zo goed van een verre planeet konden gekomen zijn, we kenden dat niet, en wisten niet goed of onze nieuwsgierigheid het nu moest winnen van onze argwaan of niet.
Nu leven we al lang in een wereld waarin vreemdelingen helemaal niet meer opvallen. In sommige steden zijn er wijken, waar je als autochtoon pas een vreemde eend in de bijt bent !
Hoe kom ik er dan bij een stukje te schrijven over de tjoektjoeks ?
Dat komt door een winkel
in Ronse...
Via een Ronsische blog wist ik dat in de gebouwen, waar vroeger de Liddl zat, er een van de vele vreemdelingen in Ronse een winkel zou openen, speciaal voor de vreemdelingen, met de producten die ze hier zo erg moesten missen. Vanaf dat moment hield ik het nieuws daar over in de gaten, want ik zou ik niet zijn, als dat niet werkte als een magneet op mijn ijzeren gestel...
Gisteren moest Anny diepvriesproducten hebben uit de O'Cool, en dat combineren we nogal eens met een bezoek aan een paar andere winkels in Ronse. We hebben wel een O'Cool ook in Oudenaarde, maar zo komen we nog eens in Ronse...en in die andere winkels, waar we eens doorheen kuieren, zo maar, kijken of er geen interessante koopjes zijn...Nu gingen we vooruit, vooral naar die "vreemde winkel"...
Ja hoor, er stonden wagens op de parking, er brandde licht, en toen we aan de deur kwamen lazen we dat er speciale openingsuren waren tijdens de Ramadan...
Wij naar binnen, rechts was een afdeling beenhouwerij (Halal), een nette beenhouwerij, maar een beenhouwerij zoals de beenhouwerijen er vijftig jaar geleden bij ons uit zagen. Netjes de stukken vlees geëtaleerd, geen liflafjes, vlees pur sang...
Links was de afdeling groenten en fruit (Heel goedkoop en net).
Daarachter was dan de "bazar" , een grote vlakte met hoge rekken netjes in rijen en allerlei artikelen netjes opgestapeld in die rekken. De eerste rij was aan de ene kant een hele muur van allerlei soorten thee (vraag me niet welke, want ik kan geen Arabisch lezen...) en aan de andere kant een evengrote muur met allerlei soorten noten, nootjes en zaden.
Ook de manier van presenteren was anders dan we gewoon zijn. Neem nu de zakken met zonnebloempitjes... Die zijn dan netjes opgestapeld, tot boven toe, zodat je, in het totaalbeeld, geen rekken meer ziet, maar muren. Kleurige muren, maar je hebt schroom er een zakje uit te halen en zo het totaalbeeld te ontsieren.
In iedere rij was het achterste gedeelte bestemd voor allerlei goederen, potten en pannen, theeglazen, schuursponsjes en zelfs van die gasbranders om plat op de grond te zetten, waar we vroeger in grote ketels zagen koken... Ik zag er ook van die gestreepte tabbaards hangen... Die dingen zullen wel een andere naam hebben, maar voor mij zijn het nog steeds tabbaards.
We kochten er wat nootjes (voor Ewoud ! en de andere papegaai in huis), en ook van dat lekkere Turkse (of is het Marrokaanse?) brood, wit en bruin. En ik kocht er ook twee stukken snoep, van die mierzoete dingen, druipend van de honing. Als Bart en Els met de kinderen komen dan hebben we weer iets om eens te proeven bij een glaasje wijn of een pintje bier... In de afdeling fruit (bediend door de beenhouwer van daar rechtover) kocht ik ook een Turkse meloen...
Maar In de Dial Soussi praat men heel mooi en correct Nederlands ! In deze Vlaamse stad met faciliteiten zijn er zelfs Belgische winkeliers die deze kunst niet beheersen ! Ik heb hen gefeliciteerd met hun mooie en nette winkel, en zij waren heel verheugd over dat complimentje. Heel vriendelijk, heel beleefd en als je iets vraagt lopen ze de rekken af om je wijzen waar het gevraagde staat !
Ik ben blij dat ik er ben geweest, en zal er zeker nog gaan! Al was het maar voor dat lekkere brood. Ik zag dat ze er ook Arabische bloem verkopen om zelf mee te bakken... Ik denk dat toch ook eens te proberen... Franse bloem is al heel anders dan onze bloem, hoe zou die Turkse of Arabische wel niet smaken????
Je ziet, ik schreef je gisteren over die kleine avontuurtjes, rimpelingetjes in ons dagdagelijkse leven... Gisteren had ik al weer zo'n rimpelingetje... in de Dial Soussi in Ronse, in het Nederlands !!!!
tot de volgende ?

De vrijheid van het mobieltje ???

Image via WikipediaEen onderzoek heeft uitgewezen dat drie op de tien bezitters van een mobieltje om de vijf minuten kijken of er geen berichtje is...
Met andere woorden, het mobieltje is geen vrijheid, maar een dwang.
Ik heb ook een mobieltje, en meestal weet ik niet eens waar het klereding ligt. Ik heb het ooit aangeschaft, toen ik nog wat kon wandelen, om, mocht er mij iets gebeuren, ik om hulp zou kunnen telefoneren. In mijn mobieltje zitten dan ook de nummers van thuis(mijn vrouwlief) en van de kinderen.
Toen een van mijn kleindochters me zei dat ze eens een berichtje zou sturen naar mij, voor mijn verjaardag, heb ik eerst moeten vragen hoe ik dat kon zien en merken??? Zo'n straffe gsm-gebruiker ben ik...
Van de collega's hoor ik dat ze, kort na mijn ziek worden allemaal zo'n mobieltje kregen, om beter en altijd bereikbaar te zijn... Ben ik effe blij dat ik dat niet meer meemaakte! Ik schreef reeds eerder dat ik kon genieten van een file, als een onverwacht stukje "vrije" tijd... Nu met dat mobieltje is dat dus ook om zeep. Niks geen vrije tijd meer: altijd bereikbaar.
Ik vond de telefoon al zo'n klereding! Ik heb meegemaakt dat men om 1 uur 's nachts me opbelde vanuit een herberg, duidelijk beschonken... Ze waren in discussie hoeveel vooropzeg je moest geven als bouwvakarbeider als je minder dan drie jaar dienst had... Had ik op dat moment door de draad gekund met mijn armen, dan las je zeker over de telefoonmoord...
Of 's morgens om 5.30' uur: "Het busje is niet afgekomen, wat moeten we nu doen ?"
En nu zitten die sukkels van collega's ook nog eens met zo'n mobieltje...
djudedju
Nee, ik zie in dat ding helemaal geen vrijheid! Integendeel !
Heel wat van die moderne uitvindingen worden ons geschonken als interessant, meer vrijheid, makkelijk, overal bereikbaar en noem maar op...maar in werkelijkheid wordt je meer en meer de slaaf van al die dinges! Neem nu de mailbox van je kwampjoeter... Ik heb een tweede Gmail-adres geopend, om daar mijn abonnementen en dergelijke op te zetten. Dat is handig, want heel wat van die dingen die je invullen moet om een abonnement te krijgen op een e-krantje of zo, zijn ook gebonden aan pakken spam, publiciteit die je helemaal niet hebt gevraagd. Je vraagt dus één ding aan, en je krijgt meteen tientallen ongevraagde dingen er bij. In Gmail zit een automatische spamfilter, die je zelf kunt bijregelen... Werkt behoorlijk, en met dat tweede adres heb ik nu plaats zat...Laat ze maar sturen...
Ik geef dit tweede adres nooit aan vrienden of kennissen, zodat deze op mijn gewone mailbox zitten.
Via mijn abonnement op twitter en facebook krijg ik ook al massa's berichtjes binnen. Want als je iemand aanmeld als "vriend", dan krijg je meteen alles wat hij of zij ook krijgt of stuurt, ook al is dat niet aan u gericht. Er zou een mogelijkheid zijn om berichtjes strikt persoonlijk te sturen aan iemand, maar ik zoek dat niet, en blijkbaar zoekt niemand dat, want ik krijg hier massa's dingen binnen die mij of niet interesseren, of waar ik eigenlijk geen affaires mee heb.
We zijn dus wel degelijk de slaaf van al die "gemakken"...
Ik schrijf nooit op die dingen, tenzij in een rechtstreeks antwoord.
Eén voordeel hebben al die ongevraagde berichtjes op facebook, soms ontdek ik een adres van een bekende die ik al jaren uit het oog was verloren...Dan volgt er een hernieuwde kennismaking en soms wat uitwisseling van nieuwtjes.
't Is dus niet allemaal slecht, maar dat kan ook niet, anders zou geen mens die dingen gebruiken.
Maar in de praktijk ben ik ook slaaf... van mijn blog!
Ik kan het schrijven niet laten. Sommige blogs zijn in feite persberichtjes, andere duidelijk een weergave van een bepaalde opinie, of zijn een soort verslag van vereniging x of y... Mijn blog is niks van dat alles en alles tegelijkertijd ...
Eigenlijk schrijf ik gewoon graag... Over alles en nog wat.
Iedere dag kijk ik naar het aantal mensen dat mijn schrijfsels heeft gelezen, en iedere dag weer verwonder ik me dat het er toch nog zo veel zijn. Maar als ik eens een jaar of zo achteruit ga in mijn eigen blogjes, dan stel ik vast dat ze inderdaad best leesbaar zijn. Soms zijn ze leuk, soms droevig, soms belerend (om niet te zeggen zeurderig)...maar ze blijven vlot leesbaar. Er zit ook wat humor in, vooral door de manier van beschrijven, soms door de verhalen.
Maar als ik niet kan bloggen, dan loop ik ongelukkig
ik ben verslaafd
niet aan lezers of succes
gewoon aan het schrijvelen op zich
zo maar
omdat ik mijn verwarde denkewereld ook eens wat wil ordenen ???
of is het de oude dag ?
djudedju
tot de volgende ?

Het verhaal

Image by Stefanvds(.com) via FlickrIn ieder mens zit wel een verhaal, las ik een dezer dagen in een column... Dat dit een waarheid is als een koe, kun je niet ontkennen! Ieder mens heeft immers zijn verleden, en over al de dingen die hij of zij heeft meegemaakt kun je wellicht hele boeken schrijven. De hamvraag is, of die avonturen het lezen wel waard zijn.
Ik zou zo zeggen: ja !
Want er is een verschil tussen het verhaal van zijn (haar) leven, en het vertellen van anekdotes uit dat leven. En net die anekdotes zijn de slagroom op het toetje dat leven heet.
Gelukkig dat het leven zelf niet één groot avontuur is, want ik, en de meesten onder ons zouden dit niet overleven. Nee, ik leef, net zoals de meeste mensen, een heel gelijklopend leven, zoals een grote trage stroom door de lage landen loopt. Soms een kleine stroomversnelling, soms een plotse meander, en soms heel veel regen waardoor de trage stroom van het leven plots een bruisende alles overstromende vloed wordt, om na een tijdje weer netjes binnen zijn bedding te lopen alsof er niets is gebeurd...
Het liefst zijn mij die kleine versnellingen, en die kleine meanders... Want het leven is hopelijk nog niet volledig gekanaliseerd. De levensstroom loopt nog op zijn natuurlijke wijze voort, door de zelf gegraven bedding...
Mensen van wie het leven gekanaliseerd is, leven niet meer echt zelf...ze worden geleefd, en lopen netjes in de voor hen rechtdoor gegraven bedding, diep en rustig en dragen de schepen der anderen ongeweten voort.
Nee, laat mij maar meanderen, laat mij maar laag staan in de zomer en diep en breed stromen in de winter, de velden naast me overstromen en bevruchten met het vruchtbare slib dat ik meebreng uit verre streken. Laat op mijn oevers maar grote rietvelden ontstaan, waarin vogels van allerlei pluimage nestelen, in de meanders, aan de steile oeverkant nestelen de oeverzwaluwen en verblijden mijn rust met hun vluchten.
Wij weten haast niet meer wat een natuurlijke stroom is...
Alle stromen en rivieren zijn bedwongen, en als er eens een te grote toevloed van water is, waardoor mijn opgehoogde oevers toch overschreden worden door mijn wilde water, dan spreekt van een ramp in plaats van dankbaar te zijn voor het vruchtbare slib dat ik aanvoerde...
Ons leven is ook een beetje zo... We moeten werken van 8 tot 5, en onze taak is netjes omschreven en vastgelegd... Geen zijsprongetjes toegelaten. Na de dagtaak naar huis, eten en stompzinnig neerzinken voor de afgod TV en zijn waarheden slikken als zoete koek. Dan het bed in en slapen tot de wekker je wekt om opnieuw je dagtaak aan te vatten. Vijf dagen aan één stuk, en dan plots het weekend...Je mag slapen zolang je wilt, je mag de TV aanbidden zolang je wilt en je hoeft niet strak in het schema te lopen... Maar je bent dat niet gewoon, en echt van harte gaat dat niet. Sommigen hebben er zelfs lichamelijk last mee, en krijgen weekend migraine omdat ze de verscheuring van het ritme (de voor jou uitgegraven stroombedding) plots moeten missen.
Natuurlijk zijn is moeilijk als je gewoon bent in een voorgegraven bedding de uitgegraven stroom te volgen... Je leven is voorgekauwd en je moet alleen nog slikken.
In zo'n leven zijn kleine anekdotes plots grote avonturen!
"Weet je wie ik ben tegengekomen?" Die manier van vragen is een symptoom om dat kleine feitje de allures te geven van een belangrijk iets.
Zo verheffen we het niets tot iets, en leven in de waan van een heerlijk bestaan vol aangename verassingen...binnen de voorgegraven bedding...
We sjokken maar voort, in een leven dat zachtroze gekleurd is met lieve avontuurtjes.
Tot plots de wereld schokt, en er iets ernstigs gebeurt, een geboorte van een kind, een sterfgeval van een gezinslid... Plots is je bedding je een vreemd iets, want je loop is verstoord, je kent plots je eigen wereld niet meer...
Herken je dat ?
Dan ben je met mij een van die brave mensen die netjes in de rij meestromen in de grote vooraf uitgestippelde bedding van de levensstroom...
En zelfs na een schokkend feit loop je na een wijle weer mee en eet je voorgekauwde kost en luister je devoot naar de God TV...
Hé!!! Ruk je eens los, denk eens zelf, doe eens gek, lach eens en praat tegen vreemden... Verrijk je met de kennis van anderen en verover een bredere kijk op de wereld, wip eens over de opgehoogde dijk en geniet van het leven zoals het bedoeld is!
tot de volgende ?

Voetbal kan leuk zijn !

Image by Michel Coumans via FlickrIk zag een bende jongens op een stuk wei voetballen... Heerlijk was dat!
Daar is geen sprake van klassement, geen sprake van dikke premies en astronomische vergoedingen, daar geldt slechts de bal en het plezier. De goal was aangegeven met twee keistenen. Nu en dan was er dan ook wel eens een dispuut of de bal nu wel of niet binnen was gegaan, maar heel democratisch besliste de meerderheid daar over, en het viel mij op dat zowat alle dubieuze ballen afgekeurd werden: geen goal! De mistevredenheid duurde maar enkele seconden, en dan was iedereen weer aan het spel bezig. Er waren geen spitsen en ook geen specifieke verdedigers, iedereen holde achter de bal aan, en iedereen speelde blij mee. Eén wat tragere speler, kreeg nu en dan een bal toegespeeld door wat me de leidersfiguur van het groepje leek, en dan beloonde die tragere hem met een loepzuivere pas... Iedereen had plezier, ik was de enige toeschouwer, en had ook plezier. Niet in het voetbal, maar in het spel en in de lol die de spelers hadden.
Zo moest voetbal altijd zijn ! dacht ik bij mezelf, dan was er niet al die miserie rond, dan stampte men elkaar niet de benen af, dan was het leuk om doen. Dan pas is het een spel, is het een sport.
Toen ik terugwandelde dacht ik bij mezelf: "Zouden wij dat nu echt niet meer kunnen?"
Gewoon spelen, omwille van het spel, het speelse, de fun, het joie de vivre ?
Ik heb zelfs zitten doordenken...
Ik dacht aan onze gepensioneerdenbond... Tegenwoordig zijn heel wat gepensioneerden nog aardig fit, en zouden ze wellicht de kans met beide handen aangrijpen om nog eens wat lol te maken, en een balletje te trappen, als dat maar kon zonder stress en zonder dat ze boven de grens gaan van eigen kunnen...
Denk je eens in dat de verschillende gemeenten, elk met hun afdeling een ploeg samenstelden van zoveel mogelijk leden, dat die allemaal mogen meespelen, in die zin, dat er altijd maar elf spelers zijn in het veld, maar dat heel de rest op de bank zit. De bank bevat net genoeg stoelen zodat je ziet dat er maar elf spelers op het veld staan. Wie moe is, of even op adem moet komen, die gaat gewoon op eigen initiatief terug naar de bank, de rij schuift ieder een stoel op, en de uittreder gaat op het laatste zitje zitten... De volgorde wordt genoteerd, zodat, mocht niet iedereen eventjes hebben kunnen spelen, zij de volgende keer zeker aan de bak komen.
Er wordt geen klassement opgemaakt, men speelt gewoon het spel omwille van het spel en probeert te winnen omdat dat nu eenmaal bij het idee spel hoort. Bij het einde van het spel krijgt de winnende ploeg ieder een bierbonnetje, terwijl de verliezers moeten tevreden zijn met een...bierbonnetje. Want het gaat hem om het spel, de lol, het plezier... meer niet. Iedere ploeg vraagt de spelers om naast hun gewone truitje ook een wit truitje (tshirt) mee te brengen, want één ploeg speelt in gewone kleren, de andere in het wit. Geen onnodige kosten, gewoon lol en plezier maken...
Winnen is niet belangrijker dan gewoon het spel spelen, verliezen is niet erg, als je je maar hebt geamuseerd...
Dat zou toch moeten kunnen ?
Maar ik weet het, ik ben aan het dromen... Wellicht zou men het na een korte tijd toch hebben over een klassement, zou men de mindere spelers weren en zou het ontaarden van een heerlijk spel naar een competitie... hard en helemaal niet leuk meer...
Je ziet dat aan het toernooi kaartspelen... Het gaat hem over een toernooi, waarbij de punten telkens zorgvuldig genoteerd worden, om te komen tot een eindwinnaar een koning... En terwijl kaarten best leuk kan zijn, zie je nu dat het spel bikkelhard wordt gespeeld. De ene speler scheldt de andere uit omdat hij iets fout zou hebben gedaan (gewoonlijk weet ik op geen jaar na welke kaart ik op dat moment heb gespeeld...het interesseert me niet, en ik speel voor de gezelligheid, niet om ten alle prijze te winnen...)
Waarom wil de mens eigenlijk altijd de eerste zijn, altijd de beste zijn, records breken, eindwinnaar worden of wat dan ook ?
Heb je al eens bedacht dat je jezelf heel wat stress en heel wat gevoel van onvrede verschaft op die manier ?
Heb je al eens jezelf bekeken als je met je kleinkind speelt? Hoe je dat kleinkind wilt leren dat het ook moet leren verliezen, dat sportiviteit belangrijker is dan het winnen ?
Waarom doe je het dan zelf niet ?
Als ik het nu over het vissen heb, als sport die ik beoefen, dan heb ik je al meerdere keren beschreven hoezeer ik zou willen dat Luc nu ook eindelijk weer eens een grote karper zou pakken! Kijk, dat is wat ik sport noem... dat is niet de kunst van het winnen, maar de kunst om te spelen, en plezier te hebben in het spel omwille van het spel. Daarom wil ik dat ook Luc die grote karper zou pakken. Tenslotte heb ik daar niets minder om, en heb ik zeker niet minder plezier gehad, in tegendeel, het is even leuk te kunnen helpen om de vis te landen dan om hem zelf te vangen. Want dan ben je vlak bij een man die echt diep geniet, en dan straalt dat genieten ook wat tot in jezelf.
Ik weet wel je speelt om te winnen, dat is inherent aan het idee van het spel, maar verliezen maakt het spel, het spelen toch niet minder ?
Probeer eens op die manier het leven, want ergens is dat ook een "spel", op die manier te benaderen. Je doet je best om te winnen, maar verliezen is geen ramp, je hebt mogen meespelen en genieten van de spanning en het spel op zich.
Vannacht heeft het weer geregend, water gegoten ! En in Halle was er een windhoos of zoiets, waardoor vele bomen sneuvelden... De linde voor mijn raam heeft zijn laatste kleren aangetrokken... Kijk maar, op de uiteinden der takken zitten geen nagelnieuwe frisgroene blaadjes meer, ieder blad is gewoon het groen van de linde. De zomer loopt op zijn einde. De dagen zijn al weer ferm aan het korten. Straks staan we weer op in een wereld die nog moet ontwaken en gaan we slapen in een wereld die al lang slaapt...Helemaal niet meer levend met de natuur en de seizoenen... de winter hangt al ergens in de lucht te loeren om nabij te komen.
tot de volgende

Zo heerlijk rustig...

Image by Michel Coumans via Flickr't Is heerlijk weer ! De weerman/vrouw spreekt wel van kans op onweer, maar de zon is er door gekomen, de lucht staalblauw, en 't is warm ! Wij waren bijna aan iets herfstigs gewoon, en nu is de zomer er terug. Van mij mag het nog een heel lang end zomeren, niet alleen voor het goeie weer, maar ook voor mijn rug. Dat warme weer doet me deugd.
Buiten wat bendes wielerterroristen die proberen mijn goed humeur te verknallen is alles rustig, kalm en sereen. Dat mag ook wel na de voorbije nacht !!!
Waarom men om twee uur 's nachts gaat liggen de tarwe afrijden met zo'n kolos van een pikdorser, is voor mij een vraag en voor de boer een weet. Heel de wijk zal wel gewekkerd geweest geworden zijn ! ('t Is bijna weer: Wij willen Willem weg, wil Willem wijzer wezen, willen we Willem weer! (puntdicht tegen koning Willem vlak voor de onafhankelijkheidsstrijd van België))
Het pikken en dorsen van de oogst midden in de nacht is een spookachtige bedoening, grote mastodonten van machines met grote vérstralende lichten bovenop, rijden over en weer in het veld. Nu en dan zie je een tractor wegrijden, volgeladen met tarwe, naar de weegschaal in het dorp. Die mensen moeten ook heel de nacht op blijven, de boeren rijden !
Waarom ze de tarwe afrijden is de hamvraag ! Want ze hebben luidkeels staan misereren dat de oogst falikant mislukt is door die plotse hevige regen van de voorbije weken...en toch gaan ze bij nacht en ontij gaan pikdorsen. Zo mislukt is het blijkbaar niet. Maar ondertussen is het meel, de bloem het brood en al de rest al allemaal in prijs gestegen. Precies of ze waren nu al aan het bakken met de bloem van de tarwe die nog op het veld stond... djudedju.
Och, ik ken niks van economie... dat zal de reden zijn.
Ik denk er aan van straks een dikke trui aan te trekken en een van mijn nieuwe winterbroeken, want het gaat straks ooit wel eens weer koud worden. Gek ? Ja ! Maar niet gekker dan de prijs van de bloem opslaan omdat de oogst op het veld mislukt zou zijn. Tussen haakjes, bij iedere misoogst van de aardappelen slaan de frieten in het frietkot op. Is er al iemand van jullie die gezien heeft dat die frieten terug afslaan na een goed oogst, met beterkope aardappelen?
Economie... daar kun je pas geld mee verdienen. Met werken ? Ho maar.
Maar ik ben weer aan 't kneuten... en het helpt toch niet.
De zon schijnt, stralend, dus moeten wij ook stralend glimlachen.
Straks gaan we chinezen... 't Is eens wat anders.
Ik wou dat ik nu, net als wijlen Wim Sonneveld op een wagentje kon zitten, rijden en kijken naar de
kont
van
het
paard...
tot de volgende ?

KFC Herzele

Image via WikipediaNee, ik ben niet plots gaan behoren tot het voetbalminnend deel van de bevolking! Er is vandaag een rommelmarkt op en rond het plein van de KFC...
Dus wijllie daar naar toe... Wij wisten van het bestaan dank zij een strooibriefje, anders was het ons ontsnapt. Maar het is echt een mooi en gezellig rommelmarktje, en niet eens een kleintje, er staan wellicht iets meer dan 100 kraampjes !
De taal is ginder, ook al ligt het hier echt niet ver van, al helemaal anders, je hoort er al de Aalsterse klanken in. En ik heb er iets gekocht... Het mag gek klinken om te kopen op een snikhete zomerse dag, maar ik heb twee ribfluwelen broeken gekocht, nagelnieuw en heel mooi, wellicht van een faling of een uitverkoop. De winkelprijs hing er nog aan, en je kon ze kopen aan 1/10° van de prijs. Voor 18 euro heb ik twee mooie broeken... Voor deze winter. Om proper naar de rommelmarkten mee te gaan...
Stilaan wordt ik een echte, ik draag al schoenen van de markt, en jassen, en nu ook nog broeken...Ik kleed met een lapje, maar 't moet groot genoeg zijn zouden we in 't Westvlaams stellen...
En ja, het is weer mooi weer ! Na enkele natte weken (zelfs heel natte dagen!), is het nu plots weer echt warm ! Ik heb weer mijn korte broek aangedaan, en liep op de markt te zweten, van de warmte en van de pijn, want ik heb al een paar dagen weer heel vlug pijn. Ik vermoed dat de sterke wisseling van het weer daar voor iets tussen zit! Ik heb al regelmatig vastgesteld dat wisselvallig weer niet goed is voor de pijn!
Ik belde gisteren weer eens naar mijn oudste zus, en het is godzijdank beter, ze kan al weer wat rondpikkelen op haar reumavoeten... De specialist schreef haar ondermeer steunzolen voor. Ik heb dat eerlijk gezegd nog nooit gehoord als behandeling van reuma, maar ja, iik ben dan ook geen specialist hé...
Gisteren schreef ik u over het maken van een icoon met de Crea van Ziekenzorg Mater, en deed meteen een oproep om zo mogelijk de eindjes koperdraad bijeen te houden en te bezorgen aan de hobbyclub, en schreef daarbij dat het liefst draad moest zijn van 2 carré... Ik kreeg bericht van mijn schoonbroertje dat dit niet bestaat, dat het 2,5 carré moet zijn...Waarvan akte... Dus, ik ben op zoek naar koperdraad van 2,5 carré... Mocht je ons kunnen helpen????
Op de rommelmarkt kreeg ik heel wat mensen te horen, die ook zullen komen hun kraam opzetten op de rommelmarkt te Mater op 11 september... Mag ik jullie ook uitnodigen ? Niet alleen als marktkramer, ook gewoon als bezoeker ! En natuurlijk kun je dan meteen even de kerk inwippen om de tentoonstelling te bekijken van de hobbywerken van onze leden van Ziekenzorg. Je bent er bij voorbaat welkom (en als 't effe kan, breng wat restjes koperdraad mee... Dank U !)
Voilà, ik ga stoppen, 't is warm, 't is middag en de soep staat klaar !
tot de volgende ?

Lijmen

Image via WikipediaIk let er plots op: hier voor me op mijn bureau staan er drie potjes lijm. Een pot knutsellijm, een potje alleslijm en nog een oud potje Arabische gom. Ik zit te bedenken dat ik nog heel wat meer lijmsoorten in huis heb, houtlijm in twee soorten (watervast en gewoon), en in de diepvries zit nog een flesje met secondenlijm, heel straf dinges.
Dat komt omdat ik nu eenmaal een knutselaar ben, en lijmen een onmisbaar attribuut zijn voor de knutselaar.
Binnenkort ga ik met een grote fles alleslijm naar de mensen van de Crea Ziekenzorg stappen, want we gaan weer iets heel speciaals maken.
Ik heb een hele stapel boeken geraadpleegd over Romaanse kunst en Over Iconen... Op basis van die studie heb ik uiteindelijk een tekening gemaakt met Romaanse kenmerken, maar met de voorstelling van Sinte Amelberga, de Materse Heilige bij uitstek.
Op de afbeelding van Ste Amelberga moet je enkele van de meest kenmerkende attributen van de heilige afbeelden, om van een willekeurige heilige duidelijk een Amelberga te maken. Ten eerste hoort daar het stramijn ofte het vergiet bij, omdat de legende wil dat Amelberga met een stramijn water haalde bij de bron (anderen zeggen dat dit stramijn net duidt op het vinden van de bron). Het tweede voornaamste attribuut is de steur, omdat de heilige, in haar vlucht voor Karel Martel de Schelde droogvoets overstak, op de rug van een steur. Dat leert mij dat er toendertijd nog steuren zaten in de Schelde. Nu halen we de kaviaar uit Rusland.
Verder zijn de attributen een beetje divers... Bij sommige beelden zie je ook het gekroonde hoofd van Karel Martel onder haar voeten, bij nogal wat beelden zie je dat ze een open boek bij heeft, omdat ze de bevolking kerstende, bij anderen is dat een staf met kruisje, met dezelfde reden als hiervoor. En soms zie je ze ook met een palmtak, wat m.i. wat verkeerd is, omdat die palmtak eerder op martelaarschap duidt... Maar goed, ik heb een staf genomen, het stramijn en de steur. Daarmee is het duidelijk dat de dame die ik tekende een Amelberga is, en nog wel een Sancta Amelberga...
Met de Crea gaan we die tekening omvormen tot een "Icoon". We gaan eerst de achterzijde en de zijkanten van een geschikte plank in het zwart verven. Dan gaan we de tekening zorgvuldig overbrengen op het blanke hout. We gaan die tekening dan naderhand nog wat duidelijker maken, door hem bij te "kleuren" met een alcoholstift.
De tekening moet er immers heel scherp en duidelijk opstaan, en ook nauwkeurig zijn.
Daarmee is de eerste fase van onze icoon achter de rug, en beginnen we aan het geduldwerk...
De bedoeling is dat we, met uitzondering van het gezicht, alle lijnen vormen in koperdraad (electrische draad van twee carré zoals de vakman het hier noemt). Deze koperdraad wordt dus zeer zorgvuldig in de vorm van de tekening gemaakt, afgeknipt op de juiste lengte van het lijnstuk, en dan met alles lijm vastgelijmd op het hout.
Als het beeld op die manier volledig met koperdraad is uit gelegd, dan gaan we de plank zorgvuldig rondom rond bekleven met kleefband, op die manier dat de kleefband een boord vormt die wat uitsteekt boven de plank en minstens even hoog is an de koperdraad hook komt. Dan gieten we de aldus ontstane bak vol met plaaster, waarbij de koperdraden en alles onzichtbaar worden.
Na het drogen van de plaaster, wordt de plank met schuurpapier op een blokje, netjes terug gewreven, tot de koperdraad overal weer zichtbaar is, maar dus niet meer verheven is boven het vlak.
Binnen de tekening in koper wordt dan met verf de kleur aangebracht. Wie het durft en kan, mag ook zelf de schaduwen aanbrengen, en zelfs het gezicht invullen, wie dat niet aandurft, daar doe ik het wel voor hen.
De vlakte buiten de tekening wordt in goudverf gezet, net zoals bij de iconen meestal het geval is.
Nadien wordt de zaak vernist. Drie keer, waarvan de laatste keer met lichtbruine vernis voor wie graag de icoon een ouder uiterlijk geeft.
Je ziet, een heel werk! En we zijn er nog niet, want we zijn dringend op zoek naar koperdraad van "2 carré"... Mocht je er hier of daar nog wat liggen hebben op zolder, wij houden ons aanbevolen! Via deze blog kun je met mij contact opnemen; Dank bij voorbaat !!! in naam van alle creatievelingen van Ziekenzorg Mater !
tot de volgende ?