Het olielek eindelijk dicht

Image by LearningTour via Flickr

Ik heb gewacht tot het min of meer zeker was... De grootste milieuramp ooit lijkt daarmee stopgezet, niet voorbij.
Hoeveel jaar de ramp zijn invloed nog zal laten gelden is een grote vraag... Maar de invloed van die olie op fauna en flora (mens inbegrepen) is immens. En zal zeker nog jaaaaren duren.
Ik gebruik ook olie, in mijn auto en om mijn woning te verwarmen. Maar toch heb ik grote vragen bij het winnen van olie in de diepe zeeën. Je ziet hoe moeilijk het is om daar een lek te dichten. Onverantwoord moeilijk, en met veel te grote gevolgen om ooit nog verantwoord te kunnen heten.
Toch moet mij iets van het hart... Pas nu, ter gelegenheid van deze enorme ramp, hoorde ik dat het te vergelijken is met de gevolgen van de oorlog te Koeweit, en de oliemassa die daar toen - opzettelijk! - de zee is ingelopen. Daar hebben wij toen blijkbaar heel weinig aandacht voor gezien. Men sprak eigenlijk alleen van de grote verliezen aan brandstof, niet voor de gevolgen voor de natuur. Natuur waar wij, dus ook de Koeweiters en buurtbewoners deel van uit maken...
Wij kunnen het belang van het leven in zee moeilijk overschatten! De invloed van de zeeflora alleen al is van het allergrootststststste belang willen wij alsnog wat doen aan klimaat en dus aan het leven op aarde. Als wij nu ook de zee opofferen naast het kappen van de bossen, dan geloof ik dat de onheilsprofeten veel kans hebben gelijk te krijgen, en dat binnen honderd jaar de mens zal uitgestorven zijn. Aan de gevolgen van een collectieve zelfmoord.
Wij moeten stoppen de wereld verder naar de kloten te helpen. Sorry voor het taalgebruik, maar krachttermen zijn hier blijkbaar noodzakelijk! Ik ben een fiere opa, van kleinkinderen die het slachtoffer dreigen te worden van de menselijke waanzin. Ik hou van mijn kleinkinderen en wens hen een mooi leven toe, geen verschrikkelijke dood!
Weet je, ik woon op de buiten, en denk dat ik door dat feit alleen al heb geleerd ecologischer te leven. Neem nu simpelweg het winkelen... Wij hebben geen winkels meer in het dorp, dus moeten wij ons verplaatsen om te gaan winkelen. Welnu, wij hebben ons mede daardoor, aangeleerd om al onze inkopen te doen voor een ganse week. Verder komt de wagen alleen nog buiten voor een bezoek aan een of andere rommelmarkt, en soms als het om een of andere reden nodig is, maar dikwijls is dat niet. Ook onze verwarming hebben wij ingesteld op een zo zuinig mogelijk verbruik, en met behoud van een redelijk welzijnsgevoel. Kortom, wij leven bewuster. Ik betrap me zelf er op dat ik tegenwoordig ook al vlugger iets koop uit de fair trade, en dat  ik kijk waar het fruit en de groenten vandaan komen...
Ik wwet wel, dat zijn kleine minieme dingen, maar als iedereen nu eens begon met die kleine dingen, dan zouden we toch al iets doen. Om het met een spreekwoord te zeggen: als iedereen voor zijn deur kuist, is heel de straat schoon...
Want hoe kunnen wij die grote mastodonten zoals een BP nu iets kunnen zeggen over de grote zaken, als wij zelf nog niet in staat zijn tot kleine daden ?

tot de volgende ?

raindrops keep falling...

Image by Inferis via Flickr

Toen wij vanmorgen - heerlijk laat - wakker werden, scheen de zon, toen wij een half uurtje later in de wagen stapten, begon het te regenen... Op het moment dat we Kruishoutem passeerden was het weer droog...
Toen we op de rommelmarkt aankwamen, was alles droog, maar het had net flink gedrasjt... Alle kramers waren druk doende de grote vellen plastic weg te nemen, en her en der hun materiaal aan het afdrogen. Kortom: Belgisch weer op zijn best...
Met de Gps waren we weer langs kleine baantjes gereden, door de weidse velden, en wij zagen met verwondering dat daar, de maïs op een normale grootte gegroeid was! Bij ons is het minimaïs... door al die droogte en de grote hitte.
Maïs is hier zo'n vertrouwd gewas geworden, dat we er niet meer op denken dat dit een Amerikaans graansoort is, meer zelfs, het was de enige graansoort die daar oorspronkelijk geteeld werd. De maïs die nu hier gekweekt wordt is aangepast aan ons klimaat en onze bodem, ik vraag me soms af, of dat gewas wel nog zou groeien, moest je dit zaad nu zaaien in zijn oorspronkelijke thuisland...
In de weiden zien we steeds meer blauwwitte koeien (Waals) en de Frans Charolais... Hier en daar nog wat melkkoeien, hoofdzakelijk zwartbont Fries... Onze oorspronkelijke bruinbonte Oostvlaamse koeien en de rode Westvlaamse koeien zie je bijna niet meer...
Misschien zijn die vreemde rassen iets beter, maar al bij al is het toch een verschraling van de soortenrijkdom. Ook bij schapen en geiten zie je steeds meer vreemde rassen... Het is een verademing als ik plots een weide zag met Vlaamse paarden, prachtbeesten... die hier uitgestorven waren ! Men heeft ze teruggehaald uit Amerika bij de Amish.
Dat is net wat ik bedoel, we beseffen het niet altijd, maar soms stellen we op een ander vast dat onze rassen daar the Top of the Bill zijn...
Ik heb helemaal niets tegen de import van andere en nuttige rassen, maar ik vind dat men niet genoeg doet om de eigen rassen te behouden en te beschermen. Het is een rijkdom en het zijn dieren die in eeuwen en eeuwen aangepast zijn aan ons klimaat, aan ons gebied.
Ik maak me soms bedenkingen over al die moderne teelttechnieken...
Neem nu de kippen. We zien in de praktijk maar twee soorten (gelukkig in nog wat meer rassen) kippen, de vleeskip en de legkip. Beide zijn uiteindelijk gemaakt om in grote aantallen op zo'n klein mogelijke oppervlakte zoveel mogelijk op te brengen in de kortst mogelijke tijd... Vroeger hadden bijna alle buitenmensen wel een toompje kippen lopen, en dat waren gewoonlijk kippen die én behoorlijk legden, én een behoorlijk slachtgewicht haalden.
Zeg nu niet dat ze nog bestaan, dat ze in stand gehouden worden door verschillende clubs die het houden van raskippen promoveren, want dat klopt in werkelijkheid niet. Men houdt nu inderdaad die oude rassen in stand, maar de selectie gebeurt niet meer op basis van leg en/of van slachtvlees, nee, nu doet men alles wat men kan om het ras zo mooi en zo volmaakt mogelijk te doen lijken op het volmaakte beeld van dat ras.  In onze regio was de Brakel de kip bij uitstek. Ze zijn er nog, maar ze halen helemaal niet meer de ooit zo geroemde legcapaciteit... Ze zien er wel allemaal formidabel mooi uit.
We doen dus iets verkeerd... Vroeger gebeurde de selectie, binnen het ras, op de leg of op de slacht, of op beide, en als ze er dan nog mooi uitzagen ook, dan was dat meegenomen... Nu selecteert men nog alleen op dat uiterlijk...
Ik wou dat ik heel wat jonger was, wist wat ik nu weet, en voldoende grond had om eens een poging te doen om weer echt Brakels te kweken die vooral goede leggers zijn... Dan pas zouden wij die oude rassen ook weer bij de liefhebber van een toom kippen op het eigen erf krijgen.  Want de mens die enkele kippen houdt, doet dat om er ook wat eieren van te hebben!
Maar wat sta ik hier te lullen, ik heb noch de grond, noch de leeftijd om een dergelijk project op te zetten. Hopelijk komt er ooit eens iemand die dat inziet, en daar iets aan doet.
Ik ga stoppen, 't is tijd om te eten...

tot de volgende ?

Een schalkaard had een bie gevâân

Image by fotoopa via Flickr

en hield 'r bij d'r vleren...
Op een of andere manier is een honingbij hier binnen gesukkeld... Hij zit nu op de blommen van mijn orchideeën en zal straks, zwaar beladen wellicht pogen de weg naar huis te vinden...
Ik zou hem wel willen helpen, maar een bij, dat kun je niet zomaar eventjes bij het handje, sorry, het pootje nemen om samen naar de voordeur te wandelen.
Want, 't beestje heeft zulke hete pootjes...
(Ik hoop dat mijn lezers allemaal dit gedichtje van Guido Gezelle kennen.)

Of misschien is het een bij die helemaal niets vindt in het huidige weer, en daarom maar naar binnen is gekomen, waar nog steeds de restjes hangen van de voorbije warmteperiode.
Er moet hier toch ergens in de buurt een imker zitten, want ik zie hier veel bijen zoemen in mijnen hof. Heerlijk, al die beestjes, vlinders, bijen, motten, vliegen, rupsen, kevers in diverse grootten en kleuren, de tuin zit er vol van. Gisteren zag ik een Afrikaanse kever, eentje met een vuvuzela in de mond... Bij controle in het naslagwerk over kevers leerde mij dat het een snuitkever was, niet Afrikaans, die negers ginder hebben wellicht grotere snuitkevers dan wij hier, en leerden zo de toeter kennen???
Ben jij ook een van die gekken, die gehurkt zitten te kijken naar al dat wonderlijke leven op de bodem en op de planten? Heb je ook al eens nieuwsgierig de wonderlijke patronen van dat muurmos bekeken? Ik weet niet eens zeker of dat mos is, misschien is het wel een soort wier of zoiets...Je kent het wel, van die kleurige plaketjes die soms felle kleuren vertonen. Op het arduin van oude grafstenen groeien ze soms volop... Aan de rand van mijn vijver zie ik dat er ook "natte" variëteiten bestaan, maar die zijn dan groen tot donkerbruin.

De mens is nu volop bezig met het zelf "bouwen" van levende wezens, kleine eencelligen bouwen, in de hoop nuttige wezentjes te kunnen ontwerpen die bv aardolie maken... Ik bibber en beef voor het idee dat er ooit eens iets misloopt, en de wereld ten onderen gaat aan zo'n zelfgemaakt creatuur... Hoe kunnen wij zelfs maar denken aan zelf maken van "leven", als we zelfs nog geen idee hebben van de rijkdom aan leven op onze aarde... Zelfs nu worden nog bijna dagelijks nieuwe dieren, nieuwe planten ontdekt, en wij snappen nog maar een ietsjepietsje van de wondere samenhang van het leven in één groot ecosysteem, en dan nieuwe wereldvreemde elementen zelf gaan ontwerpen? Toevoegen? Heel het systeem ontwrichten uit gebrek aan kennis?
Nee, uit domheid !
Ik word nederig als ik die kleine diertjes in mijn tuin bekijk, stel verbijsterd vast hoe bijna onzichtbare rupsen in een paar dagen heel mijn stekelbessen struik kaalvreten, zonder dat ik ze zie, tenzij na echt speuren... Die rupsen worden dan wellicht een van die vele mooie vlindersoorten... Waarom zou ik dan sproeien? Ieder jaar worden die boompjes kaalgevreten, ieder jaar groeien ze terug en pluk ik vele bessen en ieder jaar vliegen vele vlinders in mijn kleine paradijs... Meer kan ik toch niet vragen?
Er staat ook heel wat onkruid in mijn tuin, onkruid die ik laat staan omdat ze zo mooi blommen... Ooievaarsbek en papavers zijn toch heerlijk, en heeft er niemand zaad voor mij van de teunisbloem ? Want die vind ik ook prachtig...
Nu staan er stokrozen te bloeien, er is er eentje bij die wel vier meter hoog is!
En dan denk aan mijn jeugd, aan stokroze... Ik weet niet wie of waarom die oude dame in de wijk de naam van stokroze gekregen had, maar in ieder geval, in haar tuin stonden ook stokrozen. Ik weet zelfs haar naam niet meer. (Pelagie?) (Er staat mij vaag voor dat ze de vrouw was van "Den Doven"van Remi, den doven... (je mocht met een pot op zijn kop slaan, hij zou het niet gehoord hebben zei men van hem))
Och, mijn wereld wordt steeds groter en groter... Ik heb niet alleen de wereld van vandaag, maar ook de wereld van mijn verleden, en van mijn boeken en de TV en de Krant en ... het groeit steeds maar aan. Wij leven in een wondere tijd, en zien vol verbijstering hoe sommigen die wereld naar de verdommenis helpen...

tot de volgende ?

Alfaro_cultratus.jpg (JPEG-afbeelding, 500x318 pixels)

Alfaro_cultratus.jpg (JPEG-afbeelding, 500x318 pixels)
Hier, zoals beloofd, een afbeelding van mijn nieuwe visjes: Alfaro cultratus

Goud uit de hemel

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we dus gaan winkelen naar Leers... We vertrokken in mooi weer, maar verwittigd door de diverse weerlui hadden we toch maar een regenjasje in de auto gestopt... Je kunt nooit weten, dat die mannen en vrouwen ook eens correct het weer voorspellen...
Na het winkelen gingen wen nog even de bar binnen (Anny was niet meer waterdicht en moest zo nodig), om een cola light te nutten, en Anny zei plots " Hé, zou het regenen? Ik zie precies dat er mensen zijn die de druppels afschudden..."
Het regende niet.
Het GOOT !
Het is wreed gemakkelijk als je in de winkel staat, te kijken naar een immense parking, en ginder ver je wagen, door het dikke regengordijn heen...en wetende dat je regenjasjes veilig en droog in de auto liggen... Ik zei tegen Anny, blijf hier maar staan, ik haal de regenjasjes wel even. Ikke weg, op mijn snelste versnelling, zo dat iedereen kijkt wie er daar zo op zijn gemak door de gietende regen wandelt; sorry, ik kan niet sneller...
Aan de auto kwam er daar nog een man zagen om een paar liter brandstof, want hij zat zonder en de pomp was dicht wegens de Quatorze Juillet... Jammer, maar ik kon hem niet helpen, mijne Opel heeft een tank waar zelfs de douane niet in raakt om te kijken of ik niet met goedkope brandstof de wegen vervuil... dus kan ik ook geen brandstof uithalen met een darmpje... Ik vond het wel plezant dat de man beroep deed op mijn Belgisch zijn, want hij werkte zelfs in Moeskroen... Dan weer op mijn snelst naar Anny terug... (Ik met mijn jas al aan, of wat dacht je ?)
Mijn vissershoed (je weet wel, die Australische cowboyhoed) lag ook in mijn auto, en om alles in de wagen te leggen deed Anny dan maar die cowboyhoed ook aan... Best dat er in die regen niet veel mensen rondlopen, zelfs niet op de parking van Auchan...
Dan op ons gemak huiswaarts, mits een stop in Estaimpuits, om visseneten te halen... Ook al in de plensregen.
Omdat dat het zo erg regende, gingen wij, na het eten bij elkaar gehaald te hebben, ook nog maar eens vissenkijken... en zie, ik vond toch wel een levendbarend visje dat ik nog nooit ofte nimmer had gezien..Wat dacht je? Tuurlijk moest ik die hebben !
Dus zwemmen er nu in mijn aquarium alfaro cultratus rond... Als ik er foto's van vind op Zemanta doe ik er eentje bij deze blog... Mooie visjes...
Toen we naar buiten gingen goot het niet meer... Het waren nu hele emmers die ze hierboven eens lekker op ons uitkieperden. Rondom slingerden bliksems en de donder ratelde en knetterde. Ik achter mijn auto, Anny blijf maar staan in het portaal... En zo kon Anny min of meer droog alles in de auto leggen en in stappen... En wij naar huis, met de hulp van de gps die ons steeds maar op de verkeerde weg wou sturen...
We zijn goed thuisgekomen, en de vissen werden meteen uit de auto gehaald, voor de rest: even wachten, het regent te veel... en ' dondert en 't bliksemt...
Een paar uur later was al dat geweld voorbij... De wereld was wat afgekoeld, en ik zweer je dat het gras precies al weer wat groen zag! Het water was echt goud waard voor deze dorstige wereld, maar als het de Grote Weermaker om het even is, ik heb het liever zonder al dat klank- en lichtspel, en je hoeft ons echt niet al die liters te geven per seconde...
Deze voormiddag kunnen we weer aperitieven zonder alcohol...
Nu schijnt de zon alweer, maar het is veel frisser, en haastige grote wolken drijven voorbij en werpen nu en dan hun kolossale schaduwen op een nog natte wereld...
Al het stof van de wereld is weg gespoeld, en de wereld glanst in zijn mooiste kleuren.

Weet je, zelfs regen kan best eens mooi zijn...

tot de volgende ?

Lachen met de mensen, niet schoon van u !

Image by Gerard Stolk "de focus voorbij" via Flickr

Ik vind het niet schoon dat jullie zich zitten te verkneukelen met de miserie van een ander! Gisteren moest ik dan nog aan het werk met mijn hobbyïsten, en gisterenavond was ik weer een wrak. Ik moet zelfs zeggen dat ik gisterenavond zelfs wat schrik had van die pijn, want ik had het gevoel zoals op het moment dat de pijn vastzit... 't Is niet waar hé ? Nee, gelukkig niet, toen ik vanmorgen opstond was de pijn weer op normaal niveau, met daarbij stijve pijnlijke spieren. Toen Anny opstond was het ook van dattum, oeioei, mijn billen doen zo'n zeer... Dat putje zal ons nog een tijdje heugen...
Maar na mijn dagelijkse turnoefeningen gaat ook dat weer, en zijn de spieren weer wat losser geworden.

Gisteren was er dus hobby... Via "Kerk en Leven" waren de leden verwittigd dat ze of oude kleren moeste aandoen, of een degelijke stofjas of zoiets, want er moest geverfd worden...
Ik dus mijn auto volgeladen met grotten bestaande uit een plank, ijzerdraad en van pleister doordrongen oude dweilen, potten verf, borstels, sparretjes, de boompjes die ze de vorige keer hadden geknutseld, en plaaster om die boompjes mee vast te zetten.
Toen iedereen er was legde ik uit dat ze eerst hun boompjes moesten zetten, en gaf hun enkele bedenkingen om het wat natuurlijk te doen ogen. Dan maakte ik een deel plaaster klaar, en de dames togen aan het werk. Het gezucht en geklaag was niet uit de lucht, de boompjes wilden niet blijven staan... Ik gaf hen het advies dat ze voldoende plaaster moesten gebruiken, en ja, toen ging het. Yolande had een boom die steeds weer omviel, tot ik haar er op wees dat de boom een scheve stam had, en dat ze die beter of wat korter maakte, of hem wat tegen de rots aan deed "groeien"... Enfin, na een uurtje waren alle bomen en sparren geplant in plaaster, en stelde ik voor om dan maar eerst de koffiepauze te houden, want straks moesten we schilderen... Ik had twee taarten mee, want ik ben deze maand jarig. Maar toen Monique toekwam had ze ook een taart mee, ze dacht dat er niemand was die taart zou mee hebben... Drie taarten !!! Monique heeft haar taart dan maar in porties gesneden om mee te nemen naar huis... Trop is te veel zou VDB gezegd hebben....
Maar dan begon het leuke werk... schilderen. Ik had groene en bruine verf mee... Groen voor de buitenkant van de grot, die dan een met gras begroeide heuvel moet worden, bruin voor de binnenkant van de grot, die dan "rots" moet verbeelden...
De gedeelten met de verse plaaster moesten ze openlaten, omdat de pleister nog niet in en in droog was, ik zal dat wel thuis afwerken voor hen.
Maar het leukste is de binnenkant van de grot... Zo heel groot is dat niet, en het is niet zo makkelijk dat helemaal zorgvuldig te schilderen, zeker niet zonder smossen... Toen Irma een momentje stopte om weer eens recht te kunnen zitten, bekeek ik haar handen, en vroeg of ze door het papier geschoten was... Dan bekeken ze allemaal hun handen en armen, en 't waren allemaal Irmaatjes....  Ook de tafels waren geverfd... Na de werken hebben ze dan met verkrachte eenden en cif de tafels gekuist ... en zelfs hier en daar de grond...
Onder het schilderen werd er veel gezucht, maar vooral veel gelachen, want de dames vonden het schilderen van de grotten blijkbaar iets wat hen deed denken aan pikante dingen... Ze hielden "zwarte school" dat het niet schoon meer was... Ik zei dat ik maar een man was, en niet tegen die "vuile" praat kon, waarop ze natuurlijk nog meer zaten te lachen en nog wat gas bijgaven...
Eéntje was er die schilderde zoals ons moeder... Ons moeder had eens zelf de keukenstoelen geschilderd, en toen vader thuiskwam van zijn werk vertelde ze dat aan hem, en ons vader ging de werken keuren... Toen hij terug kwam zei hij niets, en ons moeder " Awel, is 't goed gedaan?"... Ons vader hield het hoofd bedachtzaam wat schuin, en zei toen: " Ja't, 't is heel goed geschilderd, maar je mag het nooit meer doen!" Ons moeder keek hem vragend aan... "Want" vervolgde ons vader, "Als je die stoelen nog een keer zo schildert, dan kunnen ze de keuken niet meer in..."
Madeleine schilderde haar grot en gras ook zo... in één dikke laag smeren, dan is 't zeker gedekt...
Na de werken alles weer in mijnen auto en thuis alles weer in de garage gezet...
Volgende maand moeten de dames op de grot gras aanbrengen... Wat ga ik dan tegenkomen?
Wat wel leuk is, ze vinden dat ze echt bezig zijn iets moois te maken, en daarvoor doen we het toch hé ?

Deze namiddag ga ik met Anny naar Auchan te Leers... Onze voorraad alcoholvrije aperitief halen, en nog een boel andere inkopen... In het terugkeren stoppen we nog even te Estaimpuis, om er in de "Poisson d'or" visseneten te halen voor mijn aquariumvissen en mijn vijvervissen. Natuurlijk ga ik daar ook wat rondkijken, het is een echt paradijs voor de visliefhebber, zowel zoetwater- als zeevissen zwemmen er bij duizenden rond in honderden en honderden soorten. Het is immers een avn de grootste winkels op dat gebied in ons landje. Iedere keer zie je op de parking honderden Franse auto's staan, want ook de Fransen weten dat wondere magazijn zijn ! Wij gaan inkopen doen in Auchan, zij komen onze visjes kopen...
Zo is Europa pas echt Europees...

tot de volgende ? (Oh ja, je moet maar eens googelen naar poisson d'oir... Mooi !!!!!)

Pensioen

Image by luchrupan via Flickr

Vorige week gaf de postbode mij een grote witte omslag... Dik en zwaar.
Reeds op de omslag stond dat het over mijn pensioen ging. Ikke dat ding voorzichtig opengemaakt (je mag zo'n dingen niet oneerbiedig benaderen!) en joep, een heel pak formulieren om in te vullen, formulieren om niet in te vullen en formulieren om uit te leggen wat je wel en niet mag invullen en daarenboven ook nog formulieren om te zeggen waar je hulp kunt krijgen ... in Gent ???
Gelukkig kreeg ik een week vroeger al een pampierke van de stad Oudenaarde, waarin men wees op mogelijkheid van "Help !!!!" in de Sociale dienst van de Stad...
Ik heb de pampieren met aandacht bestudeerd, heb dan op zolder heel mijn loopbaan van onder het stof gehaald, alle data en gegevens netjes op een papierke geschreven en dan gekeken waar ik wat moest invullen...
Voor zo ver het mijn werkende loopbaan betrof geen moeilijkheden, dat zag ik wel zitten, maar waar en hoe moest ik vermelden dat ik op een gegeven moment halftijds ziek/ halftijds werkte, dan weer werkte (op papier, want in de praktijk kon ik maar halftijds) dan halftijdse loopbaan onderbreking en halftijds werken, en dan halftijdse loopbaanonderbreking en halftijds ziek en 66% invalied... Ik zag het niet.
Dus gisteren, moe en ellendig naar het administratief centrum van de stad... (Over dat moe en ellendig vertel ik je straks wel)
Daar zat een lieve, vriendelijke en mooie jonge dame (het oog wil ook wat), die me heel vriendelijk uitleg vroeg over mijn loopbaan. "Oei" zei ze, "je hebt ook in Openbare dienst gewerkt " " ikke ? nee, nooit!" Ze viel over een job bij het Ministerie van Verkeerswezen, waar ik een seizoenswerk heb gedaan op de Mailboat Ostend- Dover... Maar dat was een gewoon contract mevrouw, zie maar naar mijn pensioenuittreksels van die periode. Ze zag het.
" Maar ach! Je hebt toch in Openbare diensten..." Nu had ze het over de tijd dat ik als bediende werkte in dienst van Het Vrij Technisch Instituut te Brugge... Maar dat was in dienst van de school, niet van het ministerie... Ze keek wat wantrouwig naar mijn pensioenuittreksels, schudde even het hoofd, "Nog nooit gezien"... Enfin, de rest was simpel... De rest ? Dat was net waar ik de moeilijkheden zag !
Maar nee hoor, ze vulde hier en daar een kruisje in, enkele data en een korte nota van drie woorden.
"Zo" zei ze "dat is in orde, ik moest nog even aftekenen, ze stopte alles in de bijgevoegde omslag en zou het zelf voor mij versturen...
Wanneer zou ik nieuws krijgen??? Tussen september en het einde van het jaar gistte ze, tenzij ze nog iets moeten weten, dan vroeger...
Hopelijk zit het dus allemaal lang genoeg weg...
"Maar je moet niet ongerust zijn, meneer," zei ze, "Je hebt een mooie rechtlijnige loopbaan."
Ons vader moest het horen!

Ik moet je ook vertellen waarom ik er zo vermoeid, afgebeuld en ellendig uitzag toen ik naar de Stad trok...
's Morgens stelde Anny vast dat het water van de pompsteen de garage inliep... Mijn 7 grotten stonden bijna onder water, en vandaag moeten mijn hobbyïsten er aan voort werken!
De leiding is verstopt ! We moeten het putje in de keuken legen, het zal wel daar zijn. Het electrisch vuur en de wasmachine aan de kant getrokken, dat putje opengeprutst, en Anny tussen de keukenapparaten in, op haar knieën met een oude pollepel (voor dat doel bewaard!) vuil scheppen... Doe eens water lopen in de gootsteen.... Niets, geen water te zien. Ik wurmde me langs de apparaten de garage in, en kon juist op tijd de grotten redden van een tweede dreigende overstroming. Het moest dus op een andere plaats zitten. Het was aan het donderen, bliksemen, water gieten...de put op de inrit zal verstopt zijn. Oude regenjas aan, die put opengemaakt en Anny scheppen... Zie je wel! Het zit vol! Het andere zat ook vol dacht ik stillekes... Giet eens wat water in het putje in de garage... Het water bleef vrolijk staan waar het stond. Het moest de leiding zijn.  Heel ons huis afgezocht naar de rattenstaart die ergens moest liggen (Een rattenstaart is een metalen soepel ding om leidingen mee te kuisen en door te "steken") Geen rattenstaart meer te vinden. Toen ik vroeg of het soms bij Veerle of Bart... Nee! Ik zweeg. Belt eens naar Veerle dat ze eens vraagt aan Lucien of hij geen rattenstaart heeft ...
Enfin, na lang boren en wroeten en zuchten kreeg ik die buis weer buis in plaats van massieve massa. Giet eens water in. Ikke naar de keuken, water in het putje in de garage...Alles weg. Joep, opgelost! Giet eens water in de gootsteen... Overstroming in de garage...
djudedju
Het moet de buis zijn van de gootsteen naar het putje in de keuken, wist Anny. Goed, Anny op haar knieën in dat kleine hoekje van de garage, de rattenstaart in dat buisje gefoefeld...Alles potdicht. Enfin, we hebben nog een keer of vijf overstroming gehad tot de buis plots toch wilde lopen, ook al was het traag. Anny keek in het putje in de keuken, naar het traag binnensijpelende water... Och ja, wist ze plots, er is achter dat putje nog een putje, ze dook weer op de knieën tussen de keuketoestellen door, en begon met de hand, achter het hoekje van het putje in een onzichtbaar ander putje te scheppen... Zie je wel ! Ze haalde twee hele emmers vuil uit dat kleien annexputje... Probeer nu eens... Het water stroomde vrolijk door...
Oef.
Anny raakte bijna niet meer recht, ik kon bijna niet meer recht... enfin... twee jolige jonge mensen die krakend door het huis liepen, om de diverse putjes weer toe te leggen met de bijhorende putdeksels.
We hebben ons wel drie keer gewassen, maar naar ons gevoel stonken we nog steeds...
Begrijp je nu waarom in moe, ellendig, uitgeput... naar de stad toog ?
Maar de putjes,
zij lopen vrolijk

tot de volgende ?