Het stalleke van Bethlehem in Juni?

Image by petermeuris via Flickr

Tja, het moet kunnen hé, er is tenslotte geen mens die de juiste geboortedatum van Jezus van Nazareth, genoemd de Kristus, weet... dus kan ik er best dichter bij zitten dan alle vroede kerkvaders te gader... Maar bij mij is het eigenlijk niet echt een stal, eerder een grot, gemaakt met plaaster en een oude dweil, op een geraamte van ijzerdraden... Mooi is het wel, en het is ook eens iets anders. Heel stemmig, zoals alle kerststalletjes. Ik zag ooit een tentoonstelling van kerststalletjes, en hier niet zo ver vandaan was er eertijds een pastoor die ieder jaar een kerststal zette waar poppen stonden in de gedaanten van alle parochiebewoners. Gelukkig was het een klein dorpje...Maar leuk was het wel.

Sommige mensen en sommige aftakkingen van het Christelijk geloof, en ook sommige andere geloven, verbieden beelden. Als ik zie dat men begint te spreken van miraculeuze beelden, dan kan ik daar in komen. Als er al mirakels gebeuren, dan ligt dat niet aan het beeld. Voor mij kan een beeld hoogstens een hulpmiddel zijn om je gedachten te richten op...maar ook niet meer dan dat. Wat beelden voor mij veeleer zijn, dat is mooie dingen, mooi wezen. En tegenstanders van beelden in het geloof zullen daar meteen opspringen om te stellen dat het hiermede bewezen is dat beelden funest zijn, je ziet wel, het beeld op zich leidt af van de Idee (met hoofdletter)... Maar ik denk dat, mocht ik al voor me zelf het beeld zien als een hulpmiddel, ik wel in staat zou zijn om de twee dingen uiteen te houden: geloof en schoonheid van het beeld.

Bovendien heeft het beeld een heel oude geschiedenis, en veel van de beelden en glasramen en schilderijen die wij nu zo zeer bewonderen, werden ooit gemaakt als illustratie, als uitleg van de bijbel, als verhaal uit de bijbel in een prentje... Dit was zeker nodig in de tijd dat in de kerk Latijn gesproken werd voor gelovigen die daar geen iota van snapten (ook al is iota een Griekse letter). Het "prentje" was dus een bladzijde uit de bijbel voor het volk. Niks mis mee dus. En bovendien is het mooi, soms in alle naïviteit... Maar nogmaals, zolang men de "Kracht" niet op het beeld gaat projecteren...


Veel erger vind ik het dat het stalleke van Bethlehem verworden is tot een symbool van commercie... Cadeautjes onder de kerstboom, eieren met Pasen, en tot mijn verwondering nog geen kaarsen en aanstekers met Sinksen (hebben ze nog niet op gedacht)... Ik kan me niet inbeelden dat vandaag de dag, soldaten uit de tranchées zouden komen gekropen om samen met de "vijand" enkele dagen van Vrede te hebben, in de Geest van Kerstmis... Niet langer dan 96 jaar geleden was dit nog wel het geval. Er leven nog mensen uit die tijd onder ons. De wereld is wel heel erg verwereldlijkt in die kleine eeuw.

Naar mijn gevoel is dat niet alleen te wijten aan het verminderen van het geloof, er spelen andere dingen mee! Want als je kijkt naar het geloof, dan heb ik de indruk dat er nog nooit zoveel mensen zijn geweest die zoeken naar een houvast. Je ziet spiritualisten, wicca en allerlei geloven uit verre streken, die hier hun aanhangers, of liever hun "zoekers" hebben. Nee, ik geloof niet dat het geloof weg is, veeleer is het vertrouwen weg in de kerk als instelling. En gebeurtenissen zoals misbruik van kinderen door vertegenwoordigers van die kerken, worden aangegrepen als excuus om de instelling te verlaten en "zelfstandig" te gaan geloven, en zo begint voor velen een lange en veelal hopeloze zoektocht naar het geloof dat ze eigenlijk al hadden, maar die hen nu niet meer ligt...Het is trouwens wat démodé om te zeggen dat je gelovig bent. Ook dat is een nieuw symptoom van de verwereldlijking.

Wat de mens Geloof noemt, is voor de meesten eigenlijk alleen Hoop.
Hoop dat het leven niet stopt met je laatste haal zuurstof van deze wereld. Dat er na dit leven nog iets is. Liefst iets eeuwigs, iets eindeloos... Blijkbaar is met het denkvermogen, meteen ook deze hoop ontstaan. Zelfs de oudste sporen van de mensheid wijzen op dit geloof, op deze hoop op een hiernamaals. Ik denk dat dit iets is wat logisch uit elkaar is voortgekomen. Toen de mens een denkend wezen werd, werd hij, via zijn denken, voor het eerst geconfronteerd met iets wat de stof oversteeg. Denken ging boven de materie uit, dus lijkt het logisch dat het ook wat het einde betreft, boven de materie uit moet gaan, aan andere wetten moet gevolg geven. Onstoffelijke dingen hebben niet echt een leven, dus ook geen dood. Dus ons denkvermogen kan niet zo maar dood gaan. Maar zeker zijn we dat niet, dat is slechts een Hopen, we stellen vast dat denken niet materieel is, dus moet het ook andere wetten volgen dan de wetten van de natuur.

Wellicht is het eerste geloof ontstaan uit een verlangen een "zinnig" antwoord te geven aan de dingen die niet konden worden uitgelegd. Hoe kan het dat de zon iedere morgen uit het oosten verrijst, en weer sterft in het westen. Hoe komt het dat er seizoenen zijn, dat de zon in de winter veel lager over de horizon reist dan in de zomer ? Hoe kan het dat een boom zijn bladeren verliest en nieuwe krijgt in de lente, en dat sommige toch hun blaren houden??? Dit moest wel allemaal gedaan worden door een wezen, of wezens, die ons begrip ver te boven gaan. Goden dus. Het zou dus wel eens goed zijn om die Goden welgevallig te zijn! Kwestie dat ze niet opeens die zon achter de horizon zouden houden!

Geloof werd plots meer dan schrik voor het onbekende, het werd een leer, een regularisatie-element in de maatschappij. Een heel goede zaak dus. En vermits wij wellicht nooit tot een volledig begrip van alle dingen zullen komen, lijkt het goed het geloof te houden, als antwoord, als regularisator in de maatschappij, en vooral als hoop op een onbeantwoordbaar verlangen... Verlangen die niet beantwoordbaar is in het leven, en dus nooit feitelijk kan vastgesteld worden. Het geloof zal mijns inziens dan ook nooit verdwijnen. Gelukkig maar, want het is ook mijn antwoord... mijn Hoop.

Hoe rationeel ik het ook kan benaderen, ik blijf toch geloven en vooral Hopen, en ik volg de opgelegde moraal, mede uit Hoop. Ook al ben ik soms kwaad en woest, dat onstoffelijke verlangen is en blijft een rem. Op het moment dat woede het denkvermogen uitschakelt, blijft die Hoop daar boven oplichten. Opportunistisch ? Ja... maar Geloof is altijd een beetje opportunistisch, het is immers een ontastbaar antwoord op een onbeantwoordbare vraag. Daarom ook is het Geloof, en vooral...Hoop.

En mijn stalletje, dat een grot is, is voor mij nog steeds een symbool van Vrede en Vriendelijkheid voor elkaar...

tot de volgende ?

Israël

Image by tempoaw via Flickr

Ik heb net zoveel met de Palestijnen als met Israël: niks, nothing, rien, nada...

Maar als klein mannetje verblijvend op deze aardkloot, laten oorlogen en grote onrust op mijn wereldbol me überhaupt niet onberoerd.

Het is uit een vorm van collectief schuldgevoel, dat de wereld na de verschrikkelijke holocaust, het opportuun heeft geacht om zo maar, uit het niets, een Joodse staat te maken. Weliswaar met wat geharrewar er rond, maar toch, het collectieve schuldgevoel primeerde. Nu kun je niet zomaar ergens een volk gaan inplanten in een ander gebied, zonder brokken te maken. Je moet hen immers inplanten in een gebied dat al bewoond is. De theorie dat dit gebied van oudsher Joods is, is bullshit, de Joden hebben het indertijd ook al veroverd op nog oudere bewoners, lees maar eens de leuke krijgsmethode van Joshua die met trompetten de muren omver blies... Er is wellicht geen enkel, of slechts heel zeldzame plaatsen op aarde, waar de bevolking niet wisselde onder druk van oorlogen, volksverhuizingen ( = oorlogen uit honger) en dergelijke meer. De collectieve idiotie van de mensheid vindt het nu nog steeds nodig om de grote veroveraars als helden te beschouwen, denk aan Hannibal, Alexander de Grote, Juultje Ceasar en Napoleon, om Hitler nog niet te noemen, want dat is nog niet lang genoeg geleden, daar moet nog een eeuw of zo over gaan.

Maar wat men ook zegt, voor de Palestijnen, hebben de Joden hun land bezet, en ze hebben dat nog eens uitgebreid ook na een oorlogje van zes hele dagen en zo...

rest: het nationaal gevoel van de Palestijnen...

Als ik het nationaal gevoel moet analyseren doorheen de geschiedenis, dan is dat niet zo makkelijk. De eersten waar je, naar mijn kennis min of meer kunt spreken van een Nationaal Gevoel, is in de tijd van de Romeinen, voor zover we praten over Italië (en dan nog niet eens volledig). Voor de rest vind je eigenlijk niet echt een nationaal gevoel, het hoogste wat er op leek, was het stadsgevoel, dorpsgemeenschap. De geest van collectiviteit van hen die "samen" wonen. Het is eigenlijk pas met Napoleon dat het idee nationaal gevoel echt herkenbaar wordt en ook vernoemd wordt.

Maar nu is het er overal, desnoods over de landgrenzen heen. Denk maar eens aan de Koerden, die verdeeld zitten over diverse staten, maar zich toch één volk, een nationaliteit noemen. Het is niet alleen iets wat dus streekgebonden is, maar ook taalgebonden en cultuurgebonden. (Denk ook maar aan Vlaanderen - Wallonië, waar de taal één element is, maar wellicht nog meer het verschil in cultuur, in volksaard.)

Terug naar Israël...De joden die daar ingeplant werden, kwamen uit het westen, uit een totaal andere manier van leven, van denken, van handelen, dan wat daar normaal was in het Palestijnse gebied. Bovendien spraken ze bij overeenkomst ook nog eens een andere taal, om zich duidelijk te onderscheiden van... Alles was er en is er nog steeds, om van de Palestijnen een onderdrukt volk te maken. Zelfs al zou het zo niet zijn, zelfs al zouden ze volstrekt dezelfde rechten hebben, dan nog voelen zij dagdagelijks het verschil, zien het verschil, ondergaan het verschil, en dat is meer dan genoeg om samen te klitten, om een blok te vormen tegen de anderen, en als je dan nog alle historische feiten achter je voelt, als zijnde de verdreven en onderdrukte groep, dan heb je alle elementen om een onoplosbaar conflict te creëren.

En dat is het: onoplosbaar!
Je kunt nu de zaak niet meer "herstellen" door de joden weer naar hun land van oorsprong te brengen, want door hun godsdienst en hun manier van leven, zijn ze zelf ook altijd een minderheid geweest in een vijandige wereld. Ze doen anders, ze spreken onder elkaar een andere taal, ze geloven op een andere manier en gaan zoveel mogelijk in groepen bij elkaar wonen. Als je dat lijstje nu nog eens wilt herlezen, dan zul je zien dat dit bijna alle punten zijn waarvoor nu heel veel westerlingen de "vreemdelingen" scheef bekijken, en je weet meteen ook hoe het komt dat de Joden hier en overal voortdurend scheef werden bekeken, en veelal vervolgd werden. Heus niet alleen in Nazi Duitsland! In heel Europa kenden we bij tijd en wijle pogroms!

Ook al woonden de Joden al honderden en honderden jaren onder ons, ze werden (worden) steeds scheef bekeken, als zijnde anders, niet thuishorend in de gemeenschap.

Nu is dat daar net hetzelfde met de Palestijnen. Het hoogste wat men ooit zou kunnen bereiken is een vreedzaam naast elkaar leven, waarbij iedereen op de toppen van de tenen loopt om de ander niet aan te raken, niet kwetsen. Bovendien stelt zich daar bovenop ook nog eens het probleem van de godsdiensten. Zowel de Joodse als Moslim godsdienst is een gesloten godsdienst. (Vroeger was de Christelijke kerk dat ook !) Met andere woorden, de anderen zijn niet alleen verkeerd, ze zijn ook "ongelovigen" en dus vijanden van het ware geloof. Voeg daar nog een paar fanatieke kerkleiders aan toe (als ik het woord kerk hier kan en mag gebruiken), en je hebt alle ingrediënten om steeds weer en weer de ruzie op te kloppen. Weet dan dat men in Jeruzalem een hele resem godsdiensten bij elkaar heeft gezet, die in veel gevallen dezelfde plaatsen claimen als heilig in hun godsdienst, en dus onaanraakbaar voor de anderen, en je bent er...

De joden proberen nu, in een vijandige omgeving, hun stelling te vrijwaren van vijanden. De Palestijnen proberen hun "eigendom", hun "eigen land" weer terug te veroveren... Ik kan dan ook de actie van Israël niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen. Ik kan de houding van Hamas niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen... Maar dat lost uiteraard niets op.

Weet je, de Indianen beschouwden de aarde als van niemand, of van iedereen en alles...Wij plakken er ons etiket op, zetten er paaltjes rond en dat er eens enen durft op mijn land te komen...
Die onbeschaafde wilden waren soms wel hééél hééééél erg wijs...

tot de volgende ?

Klein Turkije...

Image via Wikipedia

Vandaag zijn we, langs de wondere wegen van de GPS, naar Zele gereden, naar de rommelmarkt op de Zandberg die in feite een heel plat plein moet zijn, als ze er niet aan het werken zijn en je door het zand moet stappen...
In Zele zijn heel wat bedrijven van grondwerken, en wie tegenwoordig grondwerken zegt, denkt Turken... Een zwaar en vuil werk, vroeger het Mekka van de Noeste Vlaming, nu van de Turken. In Zele wonen er veel, en er zijn dan ook Turkse winkels te zien... Ik heb er een Turkse meloen gekocht, in de hoop dat die ook zo lekker is als de andere honingmeloenen (veel lekkerderderder dan de zo geprezen cavaillon)...
Op de markt wa ik weer briefjes aan het uitdelen voor de rommelmarkt op kermis Mater, en een Turk vroeg me heel beleefd, en in correct Nederlands of hij ook een briefje mocht. Ik zei, natuurlijk, waarom zou jij geen briefje mogen hebben, zoals ik meestal op die vraag reageer... De man dankte me beleefd, en wou me zelfs een hand geven, wat ik dan ook deed... Het was een mooie grote man, en zijn gezicht was een en al glimlach... Een tijdje later kwam ik hem terug tegen, aan een kraampje van Turken, waar hij in het Turks aan het spreken was. Ik groette hem weer, en zei dat ik in zijn taal niet kon antwoorden aan hem, zoals hij wel Nederlands kon spreken met mij. Hij antwoordde heel beleefd, "Ik werk hier, dus moet ik de taal ook spreken!" Prachtig toch ? Daar had een Vlaams Belanger eens moeten bij staan! De meeste Turken die ik ken zijn heel beleefd, en heel nijverig!
Ik heb op de markt een nieuwe visbak gekocht, een nagelnieuwe, met een rugleuning, wat me het makkelijker moet maken om te zitten aan het viswater. Een prachtige en hoge bak, waar ik alle gerei makkelijk in zal kwijt kunnen, en ook nog zal kunnen zitten op mijn gemak, leunend....
en van een reeks boeken over kunst, waarvan ik er enkele mankeer, heb ik er een paar van gevonden...
Mooie markt, mooi weer!

Het is eigenlijk een beetje te plots, te warm, geen wonder dat ze voor morgen onweer verwachten! Met andere woorden het is typisch Belgisch weer: onstandvastig, zoals de politiek.

Gistern heb ik nog wat gewerkt aan de kerstal (het model weet je wel), en met uitzondering van het gras, is alles gereed. Hopelijk valt dit gras ook mee, want het gras van vroeger was gans anders (West Vlamingen spreken nu over een brillenwinkel) dan het gras wat ik nu heb om op de kerststal te kleven.

Ik ga stoppen, ik moet eten, en ik zit nu nog te zweten van de rit in de auto. Ik heb geen airconditioning, en als de auto een heel end in de zon heeft gestaan, kan het er heet zijn. Goed voor het afsmelten van de lichaamsvetten...


tot de volgende ?

Zie toch, hoe lief ze zijn voor elkaar...

Image by ReindeR Rustema via Flickr

Mocht het passen in onze beeldcultuur, ze beten elkaar letterlijk de kop af! Om beurt hemelen ze zichzelf op, en maken ze alle anderen tot brandhout.
Wetende dat goede wijn geen krans hoeft, zoek ik wanhopig naar de goede partij, degene die het niet nodig vindt zichzelf de hemel in te prijzen, maar ik vind er geen... Nochtans, ze hebben allemaal één grote gave: ze spreken de onverbloemde waarheid als het over de anderen gaat, en dan moet ik wel weer tot de conclusie komen, dat er geen ene goeie tussen zit. (Maar dat wist ik al na al die jaren het politieke gesjoemel bekijken)

Als je ze hoort, dan stevent ons land naar de zwaarste en langdurigste politieke crisis af sinds mensenheugenis... Iedereen weet dat je in ons door particratie verziekte landje, geen regering kunt vormen zonder het aangaan van coalities, en als ik ze hoor lief zijn voor elkaar, dan is er geen enkele coalitie meer mogelijk... Ik denk dat de enige oplossing zal zitten in een volstrekte minderheidsregering, het land laten regeren door de Partij van de Arbeid, die nu misschien wel aan één vertegenwoordigd zal geraken... Dat is genoeg om minstens even goed te regeren als we nu zien met ons 55 ministers en oneffen. (Die elkaar voortdurend in de haren zitten, één man alleen kan moeilijk zichzelf in de haren zitten)

Moeten we niet terug naar de basics van de democratie ? In het oude Griekenland had men een systeem dat men, in tijden van crisis, de verantwoordelijkheid gaf in handen van één man, herinner je iets soortgelijks in de tijd bij onze De Haene, een regering met volmachten... (Die moet je nu ook niet meer vragen, die heeft zoveel beheersfuncties dat hij onmogelijk nog tijd kan maken voor zoiets onbenullig als het Vaderland) Niet dat ik voorstander ben van zo'n systeem, maar het is te verkiezen boven een volslagen onvermogen van een regering die vastloopt in oeverloze compromis om toch maar tot een coalitie te kunnen komen... We zagen het resultaat, de man die hier in Ronse Franstalige pamfletten verdeelde om te stemmen te ronselen voor zijn zitje in de Vlaamse deelregering, hangt nu plots de extreme Vlaming uit, en doet de regering vallen over BHV... In ons apenlandje kan alles...

In het oude Griekenland stelde men aan die regeringsvorm een bepaalde termijn, bij voorbaat bepaald en (meestal) gerespecteerd. Bij onze laatste ervaring, een regering met volmachten, zagen we ook iets dergelijks. Maar dat lijkt me nu zelfs niet eens meer haalbaar! De versnippering en de verschillen tussen de partijen is nu immers zó groot, dat men niet eens meer kan komen tot een regering die zou kunnen met volmachten regeren. Néé, mij lijkt dat we - op zijn minst tijdelijk- het systeem van wat men halsstarrig democratie blijft noemen, moeten herzien. Want wat we nu hebben heeft geen uitstaans meer met democratie!!!

Neem om het even welke grote partij (nu ja groot...) in ons landje, en kijk eens op welke manier die partij dan fungeert! Alle beslissingen worden vooraf bepaald door het partijbureau, en als je dan eens echt van nabij gaat kijken, dan stel je vast dat in dat partijbureau de zaken eigenlijk beslist worden door een handvol grote manitou's... De krokodillen ...

Met andere woorden, voor wie je ook stemt, je stemt in werkelijkheid voor de twee of drie kopstukken van die partij. Jou stem heeft slechts in zoverre invloed, dat je al dan niet een sterke positie veroorzaakt voor die of gene partij. Meer niet.

De democratie is ter ziele gegaan met het sterker worden van "de partij", lees het handjevol leiders van een partij. Bij de verkiezingen wil men het telkens en telkens weer aan de mensheid verkopen, dat je kunt stemmen voor Piet, of voor Jan, voor Louiseke of Marie, en dat jou stem dan via Piet, Jan, Marie of Louise zal doordringen in het beleid van dit land/provincie/gemeente of wat dan ook... Want het systeem der krokodillen werkt zelfs in de onderdelen van de partijen door.

De enige echte democratie die ik nog ken is de Zwitserse, waar men bij volksreferenda de belangrijkste beslissingen neemt. Hier richt men ook soms een referenda in, zoals bv over de Lange Wapper te Antwerpen, maar als dan die Lange Wapper afgewezen wordt, dan vertaalt de regering van dienst dat als: we moeten de formule herzien, het is immers alleen maar die formule die afgewezen is... en heel de massa stembriefjes van het grote referendum wordt verwerkt tot WC-papier... Tot zo ver ONZE democratie...

Eén van de beste manieren om de democratie naar de duvel te helpen, is...de democratie...
Het lijkt heel democratisch om steeds maar nieuwe en andere partijen het levenslicht te laten zien, maar door die versnippering is het net dat systeem dat de misbruiken en de particratie mogelijk en makkelijker maakt. Het zou veel beter en zekerder zijn een systeem te hebben waarbij maximum drie partijen mogelijk zijn, maar in ons Absurdistan zou dit meteen al vertaald worden in 6, drie Waalse en 3 Vlaamse, en er zit nog een dikke kans in dat men ook nog een gat ziet om er nog eventjes 3 Brusselse bij te maken... en we zijn weer aan af.

Och, wat ik ook vertel, ze gaan toch weer hun gedacht doen, en wellicht nog wat meer ministerpostjes creëren om alle partijen van de onmogelijk werkende coalitie toch een schijn van werkzaamheid te geven, en wij zullen weer alle wereldrekords kloppen qua aantal ministers per hoofd van de bevolking. Nog een paar verkiezingen en onze werkloosheid is opgelost, we maken ze allemaal minister... Kunnen ze met zijn allen gaan memmen over het verhogen van de pensioenleeftijd, en de pensioenleeftijd voor de ministers behouden op ... 52 jaar (echt waar!)

och, ik ga stoppen... Ik kan alleen nog maar de inkt van mijn pen vervangen door vitriool, maar dan verbrand ik alleen uw vingers en niet heel die politieke poppenkast...

tot de volgende ?

Dag visserke vis, daag lieve vis...

Image via Wikipedia

Gisteren gingen we dus vissen... Ik wilde dat luc op mijn plaats ging zitten, maar hij wou niet, volgens hem zou ik niet kunnen vissen op zijn plaats, met mijn lange hengel zou ik steeds in de overgroeiende bomen hangen... dus elk weer op zijn vaste stek...
De wind zit nog steeds noord, dus: weinig beten. Luc ving 4 voorns en 1 blei, ik ving 4 kleine voorns en... 2 karpers !!! Een van 5 kilo en de tweede maar liefst weer 6 kilo. Alletwee netjes gewogen en dan weer liefdevol in het water gezet.
De karper van 5 kilo was een gewone geschubde, en liet zich betrekkelijk makkelijk landen, maar de tweede, een lederkarper (alleen een halve rij schubben boven op de rug), dat was andere koek. Ik had hem al tot op een meter of vijf gekregen, toen ik nog geen vis had gezien. Gewoonlijk vertonen de vissen dan al iets van wanhopige pogingen, en springen draaiend boven water, wat meteen ook een eerste teken van uitputting is...maar den diene!!! Het begon al met de beet, je had echt geen verklikker nodig, hij vertrok zo plots en zo snel, dat ondanks het feit dat de draad in vrije loop staat, de hengel toch even doorboog en dan stond te schudden door de haast waarmee de molen afliep... een sneltrein! Ik heb er nogal werk aan gehad om hem binnen te halen! Leuk!

Bijna gans de namiddag hadden we supporters, een paar kennissen van Luc, en twee kleine knapen die vol bewondering het binnenhalen van de twee karpers meemaakten, en mij heel den tijd van alles en nog wat vroegen over de edele kunst van het vissen... Eentje heeft, na voorzichtigheidshalve uitleg te hebben gevraagd, heel voorzichtig eens een vinger in de muil van zo'n karperbeest gestoken...Echte helden! En toch is er ook beterschap voor Luc en de karpers, hij kreeg een beet aan zijn karperlijn, maar de vis loste nog voor Luc kon reageren, en zijn blieklijn is met een knal afgebroken, toen een karper eens probeerde of maden ook lekker zijn...

We waren al aan het opkramen, toen daar plots een man naar ons kwam, met een kodak van jewelste, precies een kanon... Je moet weten dat ik, bij het vissen een voddige hoed draag in camouflagestof, zo'n model zoals je ziet in de Australische films, aan een zijde de rand omhooggezet tegen de bol van de hoed (nu ja, bol...een slappe voddige bol dan). Moest mijn oudste zus me zien, ze zou weer zeggen dat ik moest beschaamd zijn er zo bij te lopen...maar ik voel me lekker in mijn vel, en om te vissen moet je liefst geen nette kledij aan hebben....
Dus die man met zijn Nikonkanon kwam naar ons gestapt, en vroeg of hij me eens mocht fotograferen, want hij was bezig een cursus fotografie te volgen, en hij moest portretstudies maken, en ik heb zo'n sprekende kop... Nadat we eerst wat stonden te gniffelen heeft de man dan een foto gemaakt, en ik moet zeggen het was een mooie foto (van een voddige vent).
Toen we dat 's avonds vertelden aan Cecile, de vrouw van Luc, vroeg ze aan Luc of ze hem niet getrokken hadden, waarop ik grinnikend repliceerde dat hij niet mooi genoeg was... We hebben nogal gelachen, toen Luc over mijn hoed begon, en dat hij zo geen mooie uitrusting had...djudedju een mens moet niet veel hebben om plezier te maken, een voddige hoed is al genoeg!
Het is heerlijk als je zo'n goede vrienden met elkaar bent, dat je rustig jezelf en elkaar kunt zitten uitlachen, en weten van elkaar dat het alleen en zuiver voor de lol is, en helemaal niet kwetsend... Dat kun je maar als je echt goede vrienden bent.

Het leven is mooi als je vrienden hebt!

tot de volgende ?

Early in the Morning...

Image by markkilner via Flickr

Ik kon weer eens niet slapen, om 3 uur lag ik al weer klaarwakker. Een paar keer wat in een boek gelezen, dan weer een half uur op het toilet gaan zitten (boek lezen) en om halfzeven heb ik het voor gezien gehouden. Ik ben opgestaan, heb mijn turnoefeningen gedaan, me gewassen, rest van de turnoefeningen gedaan, kleren aangedaan, naar beneden, yoghurtje eten, pillen pakken en computer aangezet... en hier ben ik dan...
Tot mijn verwondering heb ik vastgesteld dat zo vroeg de zon bijna in het noorden opstaat op deze tijd van het jaar!'t Is niet dat ik nog nooit zo vroeg opgestaan ben, maar 't is de eerste keer dat ik mij van dat feit bewust ben! De zon stond bijna recht voor me, en was dan al een heel end boven de kim... Een mens moet zo oud geworden zijn om op zo'n elementair feit te letten! De beelden van dag van 24 uur in de poolcirkel worden mij plots veel duidelijker, alsook het feit dat wij hier al behoorlijk noordelijk zitten. Maar als je turnt met de zon in je ogen, dan moet je er wel op letten.

Gisteren heel wat afgebabbeld met Germain, en natuurlijk heel wat getoond en uitgelegd over de kwampjoeter aan onze nieuwe internetter... Hij was wel meer dan enthousiast toen ik hem een site toonde waar oude postkaarten te koop staan aangeboden. Niet dat hij een postkaartenverzamelaar is, maar net als ik, zoekt hij wel eens inspiratie in die oude gezichten op je eigen dorp, om die dan te verwerken in een of ander werkje. Ik weet zeker dat hij gisterenavond nog aan het surfen is geweest op deze site! Ook over het vissen zijn we bezig geweest, en hij keek vol bewondering naar de foto met de grote karper die ik ving. Zo groot ving ik ze nog nooit zuchtte hij... daar moet je nogal werk aan hebben om dat aan land te krijgen! Dat kon ik alleen maar bevestigen...het is een hele karwei om zo'n beesten binnen te halen, maar dat is net het leuke er van. Als je blei vist, dan duurt het gevecht maar enkele seconden, en de vis geeft zich over, en er rest je niets meer dan hem binnen te halen, alleen nog rekening houdend met zijn gewicht en de sterkte van je draad... Geef mij maar een vis die hevig vecht, waar je alles uit de kast moet halen om hem niet kwijt te spelen...dat is pas leuk!

En vandaag is het weer zo ver! Vandaag gaan Luc en ik vissen in het park. Ik zal Luc eens doen op mijn plaats zitten, in de hoop dat hij nu eens een karper vangt... het is al een heel end geleden dat hij er nog een fatsoenlijke ving, het moet nu maar eens zijn beurt zijn. Als de karper dan toch nog bij mij komt, in de plaats van aan zijn haak, dan weet ik het niet meer...dan begin ik te geloven aan het noodlot, en lijkt onze visserij eerder een Griekse tragedie waar het karpers betreft!

Van Griekse tragedies gesproken, ik ben in mijn zesdelige wereldgeschiedenis net bezig aan het lezen over het oude Griekenland, en onder meer ook over de Griekse Tragedies... Na het lezen van dit allemaal ga ik nog moeten toegeven dat Griekenland een serieus stuk van de oorsprong van onze beschaving heeft opgebouwd! Maar desondanks lijkt het me toch nog niet helemaal aannemelijk, als ik zie hoe de Grieken hun wijn naar de knoppen helpen met er hars bij te voegen... dat getuigt alvast niet van veel smaak! En ook de huidige toestand van Griekenland is helemaal geen weerspiegeling van de grootheid van toen! Maar dan kom ik weer bij de politiek, en ik heb daarover al genoeg gebroebeld.

Geschiedenis is ook een van de items die we gisteren hebben zitten bespreken. Germain is gefascineerd door de eerste wereldoorlog, en verslind alles wat hem in handen komt over deze periode. In de Westhoek is dat nog steeds de GROTE oorlog... en als je heel oude luchtfoto's bekijkt, dan kun je onder meer een luchtfoto vinden van Passendale, voor de slag, en eentje van na de slag om Passendale... Er stond geen steen meer op de ander! Verschrikkelijk moet dat geweest zijn! Geen boom meer, geen struik, geen huis, niets meer dan door bommen omgeploegde aarde ! Het is geen wonder dat dit in het collectieve geheugen van de westhoek is blijven hangen! Hoe erg de tweede wereldoorlog ook mag zijn geweest, die manier van oorlog voern was dan nieuw en de gevolgen waren verschrikkelijk. Bovendien stopte de oorlog niet echt met het tekenen van de vrede, want dan was de Spaanse Griep er ook nog bezig, en ook die maakte wereldwijd miljoenen doden... Het leek wel of er geen einde aan zou komen, of de wereld aan het vergaan was...

En nu ga ik buiten gaan werken...Straks komen ze ons voetpad en mijn oprit openbreken en een nieuw voetpad aanleggen... Maar om de werken niet onmogelijk te maken, moet ik mijn hortensia's en andere planten opbinden zodat het voetpad helemaal vrij is, en de machines er bij kunnen...Het alternatief is dat ze mijn bloemen een stuk inkorten...

dus...een kort en heel vroeg blogje...

tot de volgende ????

een oude vriend...

Image via Wikipedia

Eigenlijk ken ik Germain al van toen ik nog een kleine Toon was... Germain was bouwvakarbeider, lid van de vakbeweging en bestuurslid in die vakbeweging, waarvan mijn vader propagandist was. Zo kwam Germain bij ons thuis, als vriend, en waarschijnlijk ook op bezoek bij zijn mentor, mijn vader.
Germain werd veiligheidsadviseur in de bouwnijverheid, een job die hem paste als een tweede huid. En toen ik hier in Oudenaarde propagandist werd van de vakbeweging voor de Houtbewerkers en Bouwvakarbeiders, was Germain nog steeds veiligheidsadviseur, en onder meer verantwoordelijk voor de veiligheid in de regio waar ik ook verantwoordelijk voor was.
De oude vriendschap werd meteen hernieuwd, en Germain zou niet in de streek komen werken, zonder eens binnen te springen. En in tegenstelling tot bij de collega's, sprong hij meestal niet binnen op mijn bureel, maar kwam hij bij mij thuis, op het middaguur, en hij at zijn boterhammen bij ons op, met een goede babbel er bij.
De vriendschap verdiepte, en toen Germain op pensioen ging, kwam hij met zijn opvolger op bezoek, en nadien kwam ook Herman hier zijn bokes opeten...Traditie moet er zijn!
Minstens ééns per jaar kwamen we samen met Germain, Herman en de respectievelijke echtgenotes, om de vriendschap levendig te houden... Tot ik door mijn ziekte die verplaatsingen niet meer aankon, maar dan hielden wij het sporadisch nog eens dicht bij de deur, en Germain, die kwam met zijn Georgette nu en dan eens langs...
Zo komt hij ook vandaag weer eens langs...
Een vriendschap van meer dan vijftig jaar, die voor mij begon in mijn kindertijd, en nog steeds bestaat. Sinds kort is Germain, ondanks zijn ondertussen respectabele leeftijd, toegetreden tot het heir van de kwampjoeteraars, en mailen we elkaar regelmatig en versturen elkaar leuke PPS-jes. Er is een nieuw facet aan de vriendschap gekomen, een nieuw blad aan een oude boom. Ik zit hier een beetje weg te dromen, kijkend naar een prachtige tekening van een koppel trekkende boerenpaarden, een van de werken van Germain die mijn huis opsieren. Germain is een begaafd aquarelist, en dus ook in de kunst vinden we elkaar. Niet dat we altijd dezelfde mening hebben, maar dat hoeft ook niet! Ik zou bijna zeggen, integendeel, want als je over alles hetzelfde denkt, waarover zou je dan nog moeten babbelen?

Dit is geen ode aan Germain, het is een ode aan vriendschap. Die over de grenzen van het werk is gegroeid en blijven bestaan, die er is ondanks een respectabel verschil in leeftijd (alhoewel dat steeds minder lijkt naarmate ik zelf ouder word) en ondanks de vele kilometers die ons scheiden, en ondanks het feit dat de liefde van een kant moet komen, omdat ik me niet meer zo ver kan verplaatsen zonder te veel pijn... (Eigenlijk zou ik weer eens moeten proberen om eens op bezoek te gaan bij de een of de ander die zo ver woont, gezien het feit dat de pijn er wel is, maar zich niet meer lijkt "vast" te zetten, maar ik heb schrik...schrik dat dit toch net te veel zou zijn... ik ben een kakkebroek)

Gisteren heb ik mijn eerste kerststal gemaakt, enfin, in plaaster, de afwerking moet nog gebeuren. Weet je, het was weer even zoeken, diep in mijn memorie scharten om weer te weten hoe ik dat indertijds deed... Het is maar als je er aan begint, dat je vaststelt dat er bepaalde dingen zijn waarvan je niet meer weet hoe het ook weer ging... Maar met de hulp van mijn wederhelft, die ook toendertijd altijd aan mijn zijde stond, was het er vlug terug, en nu staat de kerststal er, zij het in plaasterlijk wit... Een van deze dagen beginnen we met de afwerking. De denneboompjes, de gewone bomen, het gras en dergelijke aanbrengen... Het wordt mooi! Op de hobby maak ik er samen met de anderen, nog eentje, voor Monique, die momenteel in Duitsland zit, bij haar zoon. Het exemplaar dat ik nu maak, is het model, en zal nadien op de expositie te koop worden aangeboden. Het is tof weer echt aan een hobby bezig te zijn. Ik kan er niet genoeg reclame voor maken!

Maar ik meen het! Naar mijn gevoel zou men in het onderwijs veel meer aandacht moeten hebben voor pastische opvoeding, en dat niet alleen in de richting van echte kunst, wat voor een deel steeds desillusionair werkt, maar ook gewoon in het knutselen, je bezig houden met het maken van leuke dingen. Ik zou de kinderen een pak blikken dozen, kurken, WC-rolletjes en dergelijke geven, en hen gewoon opdragen daar iets mee te maken. Hun fantasie prikkelen, hen doen zien dat er in de vormen van heel gewone dingen ook ongewone vormen schuilen... Maar ja, dat mag niet! Want in het onderwijs breng je de kinderen niet in aanraking met WC-rolletjes, (de kans op microben!!!)en blikjes (de kans op snijwonden)... Het is echt een wonder dat mijn generatie al die risico's heeft overleefd! Wij dronken met zijn allen uit één flesje cola, plukten appels en aten die op zonder te wassen, en dronken melk recht van de koe (Als je niet oplette, dan stroelde de melker of melkster van dienst, de melk recht in je gezicht)

Bij het slachten van het varken hielpen wij bij het opvangen van het bloed, deden er een snede brood in en roerden het bloed tegen het stremmen, om er later bloedworst mee te kunnen maken. Hygiëne ? Nooit van gehoord, maar wel lekkere bloedworst!!!

Bij een onderzoek stelde men vast dat er minder microben zaten op de huid van die vuile zigeunerkindjes dan op de frisgewassen snoetjes van onze eigen nette hygiënische kindjes. Echt waar ! Dat de kinderen nu minder weerstand hebben komt wellicht mede door het feit dat ze minder weerstand opbouwen, daar ze te veel beschermt worden, te weinig met die microben en bacteriën in contact komen... Maar dat is weer een heel ander onderwerp. Vandaag komt Germain!

tot de volgende ? op de foto: het park te Oudenaarde, en het viswater met de vele karpers)