Tijgerbalsem

Image by bramloquet via Flickr

Met het slechte weer is ook de pijn weer hevig teruggekomen, en gisterennamiddag voelde ik dat het aan het evolueren was naar een ontsteking... Niet alleen aan de toenemende pijn, maar omdat je dan als het ware je hart voelt kloppen op de pijnlijke plek. Ik heb meteen mijn dagelijks rantsoen pillen aangepast en het aantal onstekingswerende middelen wat opgevoerd, en bovendien heb ik Anny gevraagd mijn rug in te wrijven met tijgerbalsem...
Het mag gek klinken, maar dat stomme Chinese zalfje lijkt bij mij behoorlijk pijnstillend, en bovendien neemt het de gloei weg in de pijnlijkste regio, en zorgt integendeel voor een soort koel gevoel.
Ik heb al jaren alle zalfjes afgezworen, tot ik eens in een hevige pijnaaval dat kleine doosje nam en mezelf insmeerde, met verbazingwekkend gunstig effect.
Het stinkt wel.
Mijn zus zou zeggen dat ik nu precies riek naar oude wijven... Misschien gebruikten die ook Tijgerbalsem voor hun vele pijnen en pijntjes??? Of misschien roken vroeger heel wat van die smeerseltjes naar die vage muntsoort...?
Maar het kan me niet schelen, als het mij maar wat helpt.
Misschien moet ik overwegen te verhuizen naar een of andere verre en warme woestijn, warm en droog, dan heb ik precies minder last.
Ik heb gisteren mijn pijn ook wat onderdrukt met het maken van een deel nieuwe vislijntjes, reserve bovenop de reserve die ik al heb...
Maar bezig zijn helpt ook, dus ben ik bezig, maar wel aan iets waarbij ik zo makkelijk mogelijk kan zitten.
Vannacht heb ik veel liggen lezen in een van de nobelprijswinnende boeken (hij is weeral uit), en ben zeker drie vier keer opgestaan om te gaan zitten lezen op het toilet...een andere houding helpt wel eens wat.
En vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest te Zwalm, een klein marktje, maar wel leuk om eens langs te lopen... Ik heb een boek gekocht, voor Bart... voor zijn Italiëreis; een van die boekjes met massa's uitdrukkingen in het Italiaans, zodat je tenminste weet wat je moet vragen aan de apotheek als je met de tourista(diarree) zit... Voor een halve euro jezelf kunnen verhelpen in het Italiaans, dat kun je niet laten liggen...

Gisteren ben ik ook naar de winkel geweest, de viswinkel, niet wat je denkt, maar de winkel waar ze naast tropische vissen ook vismateriaal verkopen...Ze gaan op pensioen, en het is nu uitverkoop. Ik ben een paar topeindjes, wat haakjes en wat nylonlijn gaan kopen... Ook al weer in reserve en om een kleine herstelling te doen... Het geeft me ook een beetje een gevoel van oud worden... Dat komt, omdat de dame die in de winkel staat, een soortement oude kennis is...

Toen ik in Oudenaarde kwam wonen, en de winkel binnenstapte, herkende ik haar meteen... "Hé, jij komt van de Muide te Gent?" "Ja!" "Ik ken u, nu ja kennen, ik herken u !" Ze keek me verbaasd aan, en ik begon te lachen, "Je hebt indertijd je best gedaan om telkens de andere kant uit te kijken!" Haar frank viel meteen "Was jij een van die studenten die altijd floten ?" Ik knikte lachend... Het was een van die meisjes waar wij achter floten, indertijd...In de tijd dat we bijna achter ieder meisje floten... En haar zagen we zowat alle dagen, toen ze stond te wachten op tram 10... En nu gaat ze op pensioen...Dat herinnert mij eraan dat ik ook die leeftijd aan het naderen ben...nog een paar jaartjes (van die korte, en steeds kortere) en het is zo ver...djudedju

Ze vertelde over enkele buren van in de tijd toen wij ook in 't stad woonden, wie er al allemaal dood was, en waar het zo slecht ging in dit of dat gezinnetje ... Bij sommigen moest ik al een goed denken wie dat nu weer juist was... Het lijkt wel of bijna gans de straat uitgestorven is, en of het bij de meeste van wat toen kinderen waren er nu al weer nieuwe kinderen lopen, en hoe slecht het gaat in zo veel van die gezinnetjes, en dat er zelfs van die jonge mensen er ook al enkele overleden zijn...
We worden oud... maar godzijdank, we zijn er nog, en ook al gaat het al kraken en piepen, we stellen het al bij al nog goed...
Want ook al heb ik pijn, ziek, zoals wij dat begrijpen, ben ik niet echt. Ik ben, wat we hier noemen, niet ziek van herte. En pijn, zolang het houdbaar is, kan een mens daar mee leven (je moet wel, en het ligt aan jezelf hoe je dat doet).

Maar hopelijk gaat het slechte weer weer eens voorbij, en komt de zon, de warmte en de droge lucht er terug, tot heil van mijn rug en benen, en ook omdat we dan toch iets meer kunnen doen dan nu, zonder te veel af te zien...Nu moet ik weer "heel braaf" zijn, en voortdurend oppassen wat ik doe om de pijn niet te wekken...

Ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag, en bovenal, 't is vandaag 11 juli, de feestdag voor iedere Vlaming !
schol!

Ste Amelberga

Image by Erf-goed.be via Flickr

't Is feest te Mater. De jaarlijkse paardenommegang is er weer, en nadien zullen de maternaren hun dorstige kelen laven aan het heerlijke Oudenaardse nat...
Alles ter ere van de parochieheilige: Ste Amelberga.
Eigenlijk is het een Luxemburgse dame, die indertijd gevlucht is voor haar snode aanbidder Karel Martel. Ze zou onder meer hier verbleven hebben en ook in Temse, waar ze ook nog steeds gevierd wordt.
Maar eigenlijk vertelt het ons heel wat meer...
...als we tenminste oog hebben voor geschiedenis...

Karel Martel dankt zijn naam Martel aan twee dingen: volgens de katholieke versie Martel (van het Franse Marteau = hamer) aan zijn bijnaam de hamer die de Arabieren en de Islam verpletterde in Europ ('t is te zeggen, ze raakten niet verder dan Spanje en werden uit Zuid Frankrijk verdreven).Wellicht dankt hij zijn naam veeleer aan het feit dat hij de Hamer droeg, als een blijk van zijn geloof in de oude Goden. De hamer was het teken van Thor, de dondergod, godheid die wij nog herdenken in onze donderdag (dondergod) en in het Engelse Thursday (Thur, Thor).

Hij zou volgens de geschiedenis van Ste Amelberga, deze katholieke maagd hebben willen verleiden, en dat werd uiteindelijk de strijd tussen het katholieke geloof en het oude geloof, of lees liever de machtsstrijd tussen beide geloven.

Karel werd geboren in 688 te Herstal (Wallonië) en is overleden op 22/10/741 te Quierzy.
Met andere woorden, toen de Islam hier trachtte binnen te komen, waren onze gebieden nog niet echt gekerstend. En het was een heiden die de Islam een halt toeriep. De strijd tussen de godsdiensten hier moet nogal bitter geweest zijn, dat kun je onder meer aflezen in het feit dat een van de onechte kinderen van Karel Martel later bisschop en heilige werd onder de naam Remigius. Het was in deze strijd belangrijk dat er veel "heiligen" kwamen, om een tegengewicht te vormen tegen de regering.

Wij staan daar niet echt bij stil, het lijkt ons dat het hier al altijd een katholiek nest is geweest, maar zo blijkt dat dit toch wel veel later is gekomen dan wij zo maar denken.

Zo heel erg katholiek is onze geschiedenis dus niet...

Je kunt dat eigenlijk ook zien aan de ouderdom van de oudste kerken in onze contreien. De meeste oude kerken dateren van de elfde en twaalfde eeuw, hier en daar eentje uit de tiende... Wellicht zullen er wel enkele oudere geweest zijn, maar dan wellicht in houtbouw, waarvan geen sporen of amper sporen zijn terug te vinden.

En de brengt ons dan weer bij de kerkbouw...de enige grote gebouwen uit die tijd.
Enkele blogs terug heb ik je gesproken over het feit dat de gothiek voor een groot gedeelte eigenlijk uit de romaanse bouwstijl is gegroeid. Ik wil je dit nu eens duidelijk maken.

Wellicht weet iedereen wat de romaanse bouwstijl is, met de rondbogen. Er kwam meer bij kijken, onder meer dat in de heel oude gebouwen die ramen niet alleen een ronde boog bovenaan hadden, maar ook nog zeer klein waren, en dat de bouwwerken zwaar en log waren om het geheel te dragen. Er was immers nog geen enkele manier om de krachten die spelen in het bouwwerk te bepalen, dus speelde men op veilig, en bovendien was het niet mogelijk grote ruiten te maken in glas. (Later in de echte gothiek zouden de bouwmeesters letterlijk spelen met de krachten die inwerken op het gebouw, wat tot gevolg had dat er heel wat van die gebouwen na een korte tijd gewoon instortten)
De grote verworvenheid, daterend uit de tijd van de romeinen was het tongewelf, waardoor het mogelijk was grote gebouwen neer te zetten.
Het tongewelf is net als die ramen halfrond, dus als een halve ton (vandaar tongewelf). In de oude bouwwerken, als men heel groot wilde werken, bouwde men dan twee of drie tot vijf zo'n tongewelven parallel naast elkaar, telkens gedragen door rijen zware pilaren. Tot men ontdekt dat men die tongewelven ook in een kruisvorm op elkaar kon bouwen, maar dan moest men als het ware de tonvorm op de kruising in de vier richtingen laten doorlopen. Je had dan daar een vierkant, waar de tongewelven elkaar kruisten, en als je dat van onderaan bekijkt, zie je duidelijk dat de "tonnen" elkaar kruisen in de diagonalen van dat vierkant.
Dit betekent dat je dus alleen die tongewelven kunt laten loodrecht elkaar kruisen, als de bogen, de tonnen gelijk zijn van formaat, en op exact de zelfde hoogte beginnen en eindigen.
En dat is net een van de dingen waaruit de gotische spitsbogen zijn gegroeid! Want, als je nu door omstandigheden de dwarsbalk van de kerk, niet net zo breed kunt maken als de middenbeuk? Dan moet je toch dezelfde beginhoogte en dezelfde eindhoogte hebben van je gewelf in de zijbeuk, anders kun je die niet laten "kruisen"... Dus was de enige oplossing: niet meer in een tongewelf werken, maar in die zijbeuk wel op dezelfde hoogte beginnen en op dezelfde hoogte eindigen, dat wilde zeggen dat je niet anders kon dan met een spits uitlopend plafond te werken.
Zo zie je dan een middenbeuk met tongewelf, die kruist op een rechthoek (niet langer een vierkant) met een zijbeuk met spitstoelopende zoldering...

Zowel bij de kruising van twee tongewelven als bij de kruising van een tongewelf met een spitsbooggewelf, bleek dat het zwakste punt steeds lag op de naad, op de zichtbare lijnen van de kruising van de gewelven... Een of ander genie ontdekte dan dat je die zwakke plaats kon versterken door gebruik te maken van ribben. Je ziet dan niet meer de diagonalen als lijnen, maar als ribben in het plafond uitkomen. In de hooggothiek, en de flamboyante gothiek werden die ribben gebruikt, niet alleen als versterking, maar ook als ornament, en zo zie je in sommige kerkgebouwen dat er niet alleen diagonaal de ribben elkaar kruisen, maar dat er een heel pak ribben bijgevoegd zijn, gewoon als versiering.

Ik hoop dat mijn uitleg duidelijk was...Duidelijk genoeg om je, de volgende keer dat je een van die mooie oude gebouwen bezoekt, ook eens naar de gewelven te kijken, en de manier te bewonderen waarop men toen, zonder enige kennis van de krachten van het gebouw toch dergelijke meesterwerken durfde neer te poten... (Je moet dan daarnaast eens gaan kijken naar bouwwerken in de neogothiek, en voor jezelf kijken hoe ze, met meer kennis toch terugvielen op heel wat bij ervaring geleerde wijsheden...)(Maar let er ook eens op dat de steunberen bij de neogothiek ontbreken of bijna niet bestaande ornamenten vormen).

In sommige kerken zul je ook, dwars door de kerk, balken of zware smeedijzeren stangen zien, die in feite dienden om de muren bijelkaar te houden, want door het zware gewelf en dakwerk hadden die muren de neiging open te gaan, waardoor die trekstangen of die steunberen aan de buitenkant heel erg nodig waren.

Je zult zien dat je met nog meer be- en verwondering kijkt naar die prachtige bouwwerken van zo lang geleden... Vraag je ook eens af hoe dit toendertijd kon betaald worden... en heb medelijden met de gewone mensjes van toen. Die betaalden twee keer belastingen, een keer aan de heer, hun bezitter, en ook nog tienden aan de kerk... We hebben die mooie stadshuizen, belforten en andere burgelijke gebouwen voor een stuk te danken aan het feit dat de burgerij zich wilde verheffen als macht, naast de macht van de kerk...Ze toonden dit door even imposante bouwwerken te maken, maar weer op de kap van Jan met de Pet... de kleine man, de wroeter, de sukkelaar.

genoeg voor vandaag... tot de volgende ?



(foto: abdij Maagdendale te Oudenaarde)

De zoete dood

Image by comicbase via Flickr

In Camden in New Jersey is een jobstudent een pijnlijke maar zoete dood gestorven, hij is in een kuip hete chocolade gevallen...
Het is lelijk van mij, maar in eerste instantie zat ik te grinniken... er zijn immers ontelbare mopjes over dergelijke doodsoorzaken, zodat ik dacht dat het ook hier een mop betrof. Maar nee, het is op het nieuws geweest in de Joenaaitutsteets of ameurika. Niets te lachen dus! De duts is wellicht zeer vlug exit geweest, want niet alleen was de chocolade heet, maar bovendien was er ook nog een soort vleugel in de kuip die de chocolade omroerde, en de student mede...
Maar geef toe, het klinkt als het begin van een mop...
Ik kan dan ook niet laten er eentje uit die reeks te vertellen...

"Ben ik bij mevrouw Van Sweetveldt?" Het is een politieagent die het vraagt. "Ja meneer;;;" met een beetje een timide stem, het mensje stamt nog uit de tijd dat een politieagent het gezag vertegenwoordigde... "Mag ik even binnenkomen?" De man wacht het antwoord zelfs niet af, en stapt meteen het huis binnen...
In de salon zet hij zich neer op een van de ongemakkelijke stoelen en zegt: "Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u!" De vrouw zakt meteen neer op haar stoel..."Uw man is vandaag verongelukt op zijn werk!"
De vrouw moet het even verwerken, en dan heel timide "Wat is er gebeurd?" "Madame, uw man is per ongeluk in de brouwkuip in het bier gevallen en verdronken"
Stilte onderbroken door gesnik
"Hij heeft toch niet te veel afgezien hé, mijnheer de agent?"
"'k Peins het niet, madammeke, hij is er nog drie keer uitgekropen om te gaan pissen..."

Ik zag gisteren nog een cartoon over de dood... Je ziet Misjelleke Clakson bij Ons Lieve Heer in de hemel staan. Misjelleke zegt met een stemmetje dat overslaat van vreugde: "Hebde da gezien? Hoeveel fans er zijn gekomen naar mijn begrafenis??? Hoeveel waren het er bij U?" waarop de Heer een beetje gallig: "Elf, en ons moeder..."

Moest je een dergelijk mopje vertellen over Mohammed, dan was je meteen ter dood veroordeeld...Hier kan en mag dat, gelukkig maar... want het duidt er op dat voor de meeste mensen God een menselijk gelaat heeft... Zoals in het liedje: "mais tu dit tu quand tu parle à Dieu". Zo hoort het wellicht ook, dat je God eigenlijk als een stukje van je zelf, van je innerlijke ziet, iemand waartegen je alles kunt zeggen, in volle vertrouwen. Verder gaat het echt niet, weet je wel...

Bij de Moslim is de God weer een verre wrekende God, waarvoor het heel moeilijk is goed te doen. Maar let op, eigenlijk was dat ook zo met onze God, zelfs nog enkele decennia terug. Het is eigenlijk pas sinds kort dat de kristelijke mens zijn god van het pieddestalleke heeft gehaald, en Hem op de stoel naast zich een plaatsje heeft gegeven. Sommigen zullen het "gebrek aan eerbied" betreuren, maar het is plots een God op mensenmaat geworden, en wat Rome ook zegt of doet, de gewone mens is blij dat God nu zit, en niet meer ginder hoog en ver troont op een onmetelijk hoge zetel...

Nogal een sprong hé, van mopjes naar God... Maar dat is het net, dat bedoel ik nou, het is niet meer Hij maar hij, niet meer die Afstandelijke, maar die mens naast je. Het is ook niet meer de God die voortdurend zit te kijven en te betuttelen, het is een God van liefde en begrip geworden. Tot spijt van de kerk, want met zo'n god heb je geen bemiddelaars meer nodig, je kunt er zelf mee klappen.

We verwachten ook niet meer dat God daar zit te luisteren en te kijken wie nu het meest en het best zit te bidden om zijn of haar wensen te verhoren, nee, hij is er, en is de bron en het einddoel van het leven. Is het niet zo, dan geeft het idee dat het wel zo is, de mens een gevoel van onsterfelijkheid, een overschrijden van de grens van de dood... en zelfs als dat alleen een gevoel zou zijn, dan is dat van goudwaarde, want allen zullen we, vroeg of laat sterven, en dat lijkt heel wat minder erg als die kans op verder bestaan er is.

Het geloof is dan ook eigenlijk veel meer een Hoop... want veel zekerheid hebben we niet, we hopen alleen maar en noemen dat ons geloof... Want dat is het gekke aan dat woord geloven! Als je er zeker van bent, dan moet je niet meer geloven, dan weet je! Het is dus alleen de twijfelaar die een echt geloof bezit.
Is dat niet mooi ?
Is dat niet lijnrecht in tegenstelling met dogma's en co???


Deze namiddag gaan we naar Caroline, de weduwe van Patrick... een overleden neef van Anny, veel te vroeg en veel te pijnlijk overleden. Het mensje heeft haar huis verkocht en een appartementje gekocht in de plaats, zodat haar plaats weer meer op maat is van haar huidige situatie. Klinkt cru, maar dat is het bij velen toch? Eens de kinderen de deur uit, of eens alleen gevallen, lijkt het huis plots veel te groot, en wordt het ingeruild tegen een kleiner en handiger te onderhouden dingetje. Maar bij de meesten gaat het niet echt over die ruimte, gaat het niet echt over dat onderhoud, maar is het veeleer dat die ruimte veel te tjokvol zit met herinneringen en weemoed. En in plaats van die herinneringen te koesteren als parels uit het verleden, worden het demonen die pijnlijk steken. Het gevoel van gemis overheerst. Niet de dankbaarheid voor de tijd die je kon delen met je kinderen, met je partner.

Ik vraag me steeds af (in stilte, zonder dat ooit luidop te zeggen) of dat verhuizen naar iets kleiners, iets handigers dan werkelijk een oplossing is om het verleden te ontvluchten...?

Soms lijkt het me wel of ik alleen sta in het besef dat herinneringen mooi kunnen zijn, troost kunnen zijn...

Soms lijkt het me wel dat voor vele anderen de herinneringen loodzwaar wegen, en in plaats van troost en dankbaarheid steeds weer herinneren aan het huidige gemis. Dat gemis is er, dat valt niet te ontkennen, maar dat heeft niets te maken met de herinneringen!
Stel het je eens anders voor, stel dat je de keuze had om je leven te herdoen, maar dan zonder de persoon of personen die je ontvallen zijn, zodat je dus ook nooit zoudt geconfronteerd worden met het verlies... Zou je dat dan kiezen? Zou je kiezen voor een leven zonder al die mooie en leuke dingen die je had met de persoon waar je zo van hield???
Nee toch ?
Nee, je verdriet is juist zo immens omdat de tijd samen zo mooi was !
Het is dus alleen zaak in plaats van te blijven treuren bitter te blijven, dankbaar te zijn voor de vele mooie zachte, zoete, leuke, hilarische, blije, hoopvolle, en noem maar op momenten.


Met pijn is dat ook zo... Het helpt je geen zier om je in de pijn te wentelen, je zelf te beklagen, de anderen voortdurend te herinneren aan je pijn aan je onmacht aan je miserie... Integendeel, duw die pijn met alle macht zo diep mogelijk weg, blijf bezig, zodat je wel aan andere dingen moet denken dan aan die pijn, en zie, de pijn lijkt plots veel en veel minder. Je moet maar eens bezoek krijgen van iemand met wie je eens heerlijk kunt babbelen, over alles en nog wat, en na het bezoek zal je moeten vaststellen dat je heel die gezellige tijd veel, veel minder pijn hebt gevoeld.

Gebruik die wetenschap bewust, en zoek dingen waar je mee bezig kunt zijn, om zo die pijn te verduwen naar de vergeetput in je eigen slottoren.

Denk niet dat het je steeds volledig zal lukken, maar ik geef het je op een briefje dat het werkelijk helpt, dat het werkelijk effectief is, en dat zelfs het schrijven van deze blog voor mij een pijnstiller is van formaat !

tot de volgende ?

Mexicaanse griep...

Image by Ela2007 via Flickr

Sinds men van semi-officiële zijde verkondigde dat na het verlof de Mexicaanse griep in België zeven doden per dag zou kosten, is er van overal reactie gekomen.
De mooiste vind ik die van de werkgevers... die hadden al vlug uitgerekend dat een dergelijke griepepidemie hen 1.3 miljard euro zou kosten. Miljaar !
Geen woord over doden, geen woord over leed, geen woord over dat ellendige ziek zijn, nee, alleen maar een berekening hoeveel het hen, hen alleen, zou kosten...
van medeleven gesproken
siert de mens
djudedju


Nogal een geluk dat het crisis is, en dat hun inkomen al op een laag pitje staat, anders was het verlies nog dramatischer...

De crisis is nog niet erg genoeg voor die mannen, die met alle middelen proberen hun positie t.o.v. den massa, het plebs, het schorum, te verstevigen. Weg met alle sociale verworvenheden, die kosten alleen maar geld, en geld is er niet genoeg (voor ons), dus moeten de werkmensen inleveren. Bovendien moet ze ook weer langer en meer werken voor hunne euro! Ze leven veel langer dan vroeger, dus is het logisch dat je ze langer laat werken, anders wordt het pensioen onbetaalbaar, bovendien, als ze niet langer werken, wie zal dan al die werkloze jongeren onderhouden?

En dan komt daar nu nog die griep bovenop! Snap je niet waarop ze doelen? Niet op dat ziek zijn, zelfs niet op het werkverlet die de arbeiders daardoor zullen kennen, want het is toch crisis, maar op het feit dat ze gewaarborgd loon zullen moeten betalen voor die ziektedagen...

Denk je echt dat dit nu zoooo erg zal zijn? Ik niet, ik hoor niets anders dan de melding dat ze in bijna alle bedrijven bezig zijn met tijdelijke werkloosheid... Ik ken er die pas in september weer eens een week zullen mogen werken vooraleer er weer een periode van gedeeltelijke werkloosheid wegens economische redenen zal ingaan voor zes weken en langer...

De arbeiders en bedienden die nu nog werken op een normale manier, ongetroffen door gedeeltelijke werkloosheid, die zijn er niet veel meer.... Men houdt momenteel het loon nog min of meer in evenwicht met de werkloosheidsvergoeding, maar niettemin is de crisis in koopkracht en koopgedrag al heel goed merkbaar. Dit effect zal niet onmiddellijk weer verdwijnen, ook al zou de crisis vandaag opgelost zijn...Eerst moet de economie weer normaal gaan draaien, moeten de inkomens weer stabiel lijken en het vertrouwen bij de gewone man terug zijn, dan pas zal het koopgedrag weer een normale curve gaan vertonen, met volgend jaar een diep dal in de verlofperiode! Want al die dagen gedeeltelijke werkloosheid geven geen recht op verlof noch op verlofgeld... met alle gevolgen vandien. Volgend jaar mogen wij op zijn minst een crisis verwachten in de verlofsectoren, hotels, restaurants, pretparken en ga zo maar door...

Ik ken mensen die leningen aangingen om op reis te gaan... Wat uiteraard de reis nog duurder maakt, maar het de indruk wekt makkelijker te betalen te zijn door de spreiding van betalingen. Maar het zijn net dergelijke luchtbel-leningen die de crisis hebben veroorzaakt! Want bij niet betaling staat bij zo'n reislening uiteraard niet echt iets meer in waarborg, de waarborg moet genomen worden op andere goederen, en wat als blijkt dat die in feite ook bestaan bij gratie van leningen... dan krijgen we meteen een nieuwe crisis.

Dit voorbeeld mag wat simplistisch lijken, maar toch is dat net wat in feite de huidige plotse monetaire crisis heeft veroorzaakt. De hoofddaders zijn de banken, die de leningen die onvoldoende waarborgen gaven heeft toegestaan...Maar net zo goed de ontleners die een levensstatus hebben opgebouwd op geld die ze in feite niet echt hadden.

Maar hoe erg dat allemaal is, wordt nu nog eens dik in de verf gezet door een werkgeversorganisatie die de talrijke doden en zieken door de Mexicaanse griep alleen bekijkt als een kostenplaatje...

We hebben niets geleerd.
Het enige wat telt is geld.

..............en macht...................

Wat zitten we te broebelen over menselijkheid? Menselijkheid is juist al dat slechte, al dat negatieve, al dat hebberige... We zijn de enige diersoort die zijn eigen soort de kop afbijt en het lijk laat liggen rotten. We doen het niet eens van de honger, maar gewoon uit kwaadaardigheid. Wat maakt het toch zo moeilijk om mens te zijn met de mensen, om niet steeds op winstbejag te azen, maar gewoon elkaar te helpen?

Om Lief te hebben, met hoofdletter, zo maar, om dat het goed voelt goed te doen?

En het gaat steeds verder en verder... Vroeger leerden de oude stielmannen hun leerlingen het beroep aan, leerden hen alle handigheidjes en truukjes, opdat ze fier waren op hun kundigheid en omdat ze die kennis en handigheid niet wilden laten verloren gaan. Nu houden ze hun kennis angstvallig geheim, want een ander zou wel eens een bedreiging kunnen vormen voor hun werkzekerheid...

Met hoe meer mensen we zijn, hoe dichter we op een hokken, en hoe dichter we opeen hokken, hoe verder we uit elkaar groeien. Bij een mus is de pikafstand ongeveer zes centimeter, bij een kip ongeveer twintig, bij de mens is de pikafstand onbeperkt...We reageren al op zicht.

... en toch voelt het veel beter om vriendelijk te zijn, veel beter om lief te zijn, veel beter om te glimlachen...Waarom doen we dat dan niet ?

We kennen de toverformule, maar gebruiken hem niet, nee, in tegendeel we zijn jaloers, we hebben nooit genoeg, willen meer en beter dan de ander, zonder grenzen...

Kijk, ik glimlach je hier en nu toe
een brede smile
omdat je een mens bent zoals ik ben,
een mens die wil mens zijn met de mensen

weet je, jou glimlach doet me deugd !

tot de volgende ?

Een gewichtig persoon...

Image by LodewijkB via Flickr

Heb je de hoofding GOED gelezen?
Daar zit iets ouds in, bijna archaïsch...
Daar staat in feite: een persoon van gewicht. Een dikke, iemand die door zijn omvang kon tonen hoe westellend hij wel was, hoeveel eten hij wel had.
In die verre tijden was dat het summum van rijkdom etaleren, je toonde je dikke welgevulde buik om te laten zien hoe rijk, hoe welvarend het was...
De term is blijven bestaan, maar de betekenis is met de buik weggeëbt.
Maar ik, ik ben nog een gewichtig persoon, in de oude betekenis van het woord, en helemaal niet in de moderne betekenis. (Gelukkig maar zou ik zo zeggen, want de huidige gewichtigheid heeft veel te maken met macht, en dat is iets waar ik allergisch aan ben (en daar helpt geen pilletje tegen, zelfs niet een verguld))
Met andere woorden, ik ben niet alleen oud, ik zie er ook ouderwets uit, want ik voldoe niet aan de eis van de moderne tijd. Ik ben niet van dat schriele van dat bijna ijldoorzichtige type. Integendeel, in Rubens tijd zou ik wellicht een favoriet model van schilders geweest zijn, en prijkte mijn conterfeitsel nu op een van de beroemde doeken van de grote meester, als een van de drie wijzen aan het stalletje van Betlehem...

Maar toen ik een dikke maand geleden bij de dokter was, begon hij daar ook over te zagen...en ik zou en moest vermageren, tot heil en genezing van mijn bloeddruk en mijn rug... Dat mijn rug naar de knoppen ging op een moment waarop ik mager was, deed niets terzake, een buik hangt, en hij hangt bovendien aan je ruggengraat, dus is die buik belastend... Wat kun je daar nu nog op zeggen? Ik verweerde me met duidelijk te stellen dat ik geen grote eter ben, maar dat speelde allemaal geen rol, dus moest en zou ik vermageren.

Er waren sinds enige tijd pillen op de markt die (eindelijk) eens effectief waren, en die moest ik nemen, dan zou er wel een pak vet verdwijnen, tot heil onzer ruggenwervels...

Ik ben dus nu al een dikke maand bezig met die pillen, en ik moet toegeven, ik let ook nog wat meer op wat ik eet, zonder dat ik echt minder eet, maar ik vermijd zoveel mogelijk vetstoffen...en eet zo mogelijk nog meer groenten en fruit (freud?).

En ja, vandaag zag ik dat er al elf (11) kilootjes weg zijn. Dat lijkt een heel pak, maar er is nog geen mens die me heeft aangesproken om te zeggen hoezeer ik vermagerd ben.
Dat komt omdat ik in mijn leven al zo dikwijls dik ben geweest en al zo dikwijls dun (nu ja...) ben geweest... Ik ben het typevoorbeeld van de jojolijner. Hopelijk helpen die pillen daar ook tegen, ik eet in ieder geval niet minder en ben toch aan het vermageren... Hoop doet vermageren zullen we dus maar zeggen hé...

Helaas, driewerf helaas, ik kan niet zeggen dat die elf kiloos ook maar iets deden tengunste van de pijnbestrijding. Integendeel, het is slecht(er) weer, dus heb ik meer pijn. Niet erger dan vroeger, maar ook niet minder. Elf kilo's ten spijt. Mijn bloeddruk heb ik nog niet gemeten, ik heb wel twee meters daartoe, maar ik denk daar nooit op om eens te controleren. Bloeddruk voel je alleen maar als hij werkelijk torenhoog te hoog staat, of afgronden diep te laag staat...Anders voel je daar noppes van.

Dus controleer ik dat ook niet.
Allemaal in naleving van mijn eigen richtlijn: negeer je pijn, negeer je ziekte, dan voel je het veel minder.
Als ik dat zeg tegen de dokter, schudt hij zijn manen. Hij kan het moeilijk tegenspreken, maar ergens zou hij toch willen dat ik nu en dan eens die meter ter hand nam en mijn bloeddruk mat, en het ook nog eens zou noteren, met dag en uur er bij... Ik denk er gewoon nooit op. En als ik eens, uit baldadigheid mijn bloeddruk toch meet, dan denk ik er niet aan dat op te schrijven, en als ik er wel op denk, dan vergeet ik op welk briefje ik dat schreef en waar ik dat kloteding ook weer heb gelegd...
Als we maar gezond zijn.
nu ja, je verstaat wel wat ik bedoel
hoop ik


want soms versta ik mezelf niet eens...


Anny is kwaad omdat ik vermager.
Niet dat ze me liever dik ziet, maar omdat ik net voor de dokter me die pillen voorschreef weer eens twee broeken heb gekocht. Ze liggen in de kast, de pijpen zijn nog niet eens bijgesteld, en ze zijn wellicht alweer te wijd.
Maar weet je, ik heb misschien nog wel ergens broeken van toen, van uit de tijd dat ik ook weer eens magerder was...
...niet meer in de mode?... Och, tegenwoordig is alles mode, en niets trekt nog op iets. Als je op TV die modeshows ziet, zou jij zo durven op straat lopen??? Zo ja, verwittig mij even, dan kom ik ook lachen.

maar nog een beetje, en ik ben zelf niet eens meer gewichtig in de letterlijke zin
djudedju
ik ben aan het devalueren.

tot de volgende?

Licht op groen

Image by Erf-goed.be via Flickr

Licht op groen
groen licht op
kortom opgelucht groen...
Het heeft geregend, vannacht, toen het minst mensen stoorde, maar helaas, driewerf helaas, het ziet er naar uit dat het ook overdag niet droog zal blijven.
De nachtelijke malse regenbuien zullen wel een wensdroom blijven.
Maar het groen !
Het groen is weer groen, de grijze stoflaag is afgespoeld, en alle kleuren ogen weer nieuw. Zonder Ariël, zonder Bref of Dash, gewoon met malse regen...
Mijn hortensia's staan van wit over rood en rose naar blauw en paars te blinken met grote dikke bloemenkronen. Mooi. Zelfs het pluizige zaad van mijn oranjebloeiende havikskruid ziet er vers gewassen uit en zal weldra fris en monter de wind dankbaar zijn om weggeblazen te worden naar nieuwe en vruchtbare gronden.
Ik zal eindelijk de buxus weer een kunnen bijknippen, want dat mag niet in de zon.
En de hemel vertoond alle kleuren tussen wit tot blauwiggrijs, bijna zwart, geschilderd in brede banen met pluizige randen.
Het landschap vertoont nu niet meer die blauwgrijze dekmantel, waardoor de afstand beklemtoond wordt door telkens hoe verder hoe blauwgrijzer te vervagen...Nee, nu is zelfs de verste einder nog groen en scherp en duidelijk in de verf gezet.
De wereld is gewassen
de gewassen staan er netjes voor, en steken hun blaren hoog in de lucht, reikend naar de hemel, reikend naar het leven- en kleurbrengende nat.
Alles verdwijnt onder groen
Het licht staat op groen
groen van leven
groen van hoop
Geen wonder dat men zelfs de zonden probeert weg te wassen met dat levenbrengende water...
Je moet maar eens buiten kijken, nu, na die eerste regenbui die het stof en het grijs wegspoelde.

Heb je al eens met pastelkrijt gewerkt ? Weet je wat een doezelaar is?
Neem een stuk papier, trek er een brede streep krijt op, en neem dan een wattenstokje, we gaan dit gebruiken als doezelaar... Wrijf met het wattenstokje van in het krijt naar het maagdelijke papier, en je ziet dat je de kleur aan het uitsmeren bent, en hoe verder je gaat, hoe minder kleur je rest. Kijk nu eens naar die regenlucht... Daar heeft er ene duchtig gewreven met de doezelaar hé !! Hij heeft er een prachtwerk van gemaakt in kleur tinten die gaan tot het niets van het maagdelijk witte papier, sorry, hemel...

Hier en daar heeft hij dan de kleur met krijt weer wat opgehoogd zodat het weer fel te pronken staat.

En daaronder groen in duizenden, neen, miljoenen tinten.
Heb je al eens geprobeerd een groen landschap te schilderen?
Hoe meer je er aan werkt, hoe meer je er op wroet, hoe onmachtiger je jezelf voelt, onmacht om al die tinten, al die kleuren in één kleur weer te geven. Het totaalbeeld kan best aardig zijn, maar jij die poogde de natuur weer te geven, hebt alleen een bittere smaak in de mond, als asse van een verbrande poging.

In een boom zie je al honderden tinten, waar het licht op de bovenkant van het blad valt, waar niet, waar het op de keerzijde van het blad valt, waar het licht van het blad weerspiegelt op het blad er naast, de bladeren aan de onderkant van de boom die zijn eigen schaduw maakt... je kunt tinten blijven vinden, in één boom...

Sta jij daar nooit eens bij stil ? Zet je eens neer, daar, op de rand van de wegberm, en geniet van het groen in zijn ontelbare tinten. Kijk gewoon eens naar die grote dodde gras, hoeveel kleuren en vormen je daar kunt zien. Dürer poogde dit al te tekenen, en wij vinden het verbluffend, tot je naar het echte kijkt... en dan voel je de onmacht van die grote kunstenaar.
Soms denk ik dat dit één van de redenen is waarom "modern" kunstenaars de natuur hebben verlaten, ze zijn het moe de onmacht te voelen...

Je kunt een heel leven werken aan het weergeven van één graspol...en iedere dag zal je in wanhoop je blad verscheuren, omdat iedere dag de belichting weer iets anders is, de kleuren weer anders liggen, de tinten weer net...

Och, we kunnen alleen netjes stuntelen, maar stuntelen blijft het.
Het penseel van de natuur is veel beter dan het fijnste marterharen penseel.

Wellicht is dat de reden dat voor mij het hoogtepunt van de kunst werd bereikt in impressionisme en expressionisme, waar men poogde een momentopname te maken, niet in detail, alleen een weergeven van de sfeer, van de geur, de kleur, van het moment.

Men gaf de onmacht toe, en wist daardoor net iets hoger te stijgen dan zij die het niet wilden aanvaarden.

Ik ben momenteel aan een prachtig boek bezig over de Europese architectuur... Een eenvoudig en leesbaar werk, verlucht met duidelijke schetsen van structuren en gebouwen, verduidelijkt met teksten die niet alleen de bouwstijl, maar ook de sociale achtergronden er van weergeven. Ik drink met grote teugen nieuwe kennis over bouwstijlen en het waarom er van. Hoe men kwam van Romaans naar gotiek... en ga maar door, het is een voortdurende en logische evolutie. Een heerlijk boek, die me met heel andere ogen doet kijken naar gebouwen. Hoe bijvoorbeeld de vroege Scheldegotiek die je ziet in Pamelekerk, nog duidelijk Romaanse trekken vertoont, onder meer heel goed te merken aan de zwaarte van de structuren en aan het feit dat de toren op de viering staat. Ik wist vroeger niet eens wat de viering was...

Als ik nu nog een boek vind die me duidelijk maakt hoe men van een heel eenvoudig TV toestel is gekomen tot een ding met tientallen knopjes en piefjes, wie weet, misschien zal ik op den lange duur zelfs weten waar die allemaal toe dienen...

Hoop doet leven, zeg maar

tot de volgende ?

Oud en beginnen mankeren...

Image by Haags Uitburo via Flickr

Mijne kwampjoeter was al een week wat kuren aan het vertonen, ik kon er nog mee werken, maar het opstarten en zo duurde eeuwen (min of meer eerwaarde vader)... Ik heb er dan maar een deskundige bijgehaald, want ik zag het niet.
Bleek dat mijn harde schijf plots een gat vertoonde, een stukje waar men niets meer kon op schrijven of wat men niet meer kon lezen, of zoiets...
"Tja, hoe oud is uw computer al?" zo'n zeven, acht jaar..."Tja, dat is al oud hé!"
djudedju
Enfin, dank zij de power van linux en ubuntu heeft hij het kunnen oplossen, maar hoe lang ik nog ongestoord zal kunnen verder werken??? Maar geen nood!, hier stond nog een oude computer, met een kapot onderdeel, klaar om te dienen voor wisselstukken voor een andere vriend-computeraar, eens gekeken, en bingo! Zelfde type van harde schijf, veel minder oud veel groter, en dus heb ik die uitgehaald, samen met de grafische kaart, die ook zwaarder en beter is dan bij mijn oud beestje... Ik heb de wisselstukken netjes verpakt, en als mijn oud ding nog eens in panne valt, dan kan ik het nog maar eens depanneren, en nog véél ouder laten worden...
Ik werk dus nu met een komputer die perfect werkt, dank zij het vermijden van het kramikkige stukje op de harde schijf.
De techniek staat voor niks.
Ik mag er niet op denken dat zo 'n harde schijf zo veel gegevens kan bevatten, en dat je nu ook nog kunt werken met een stukje niks er in... wunderbar....

Iedere keer ik nu opstart, hou ik mijn adem in, maar alles is weer picobello... Mijn bewondering voor die technologische komputeraars stijgt met de dag. Want zelf heb ik van die dingen geen kaas gegeten. Ik kan werken met mijn kompjoeter, zoals ik kan rijden met mijn auto, maar vraag van geen van beide hoe die dingen eigenlijk werken... Ik heb ook geen interesse meer voor al die technische snufjes... Ik zoek naar de dingen die perfect doen wat ik ervan verlang, zonder al die knopjes en foefjes die momenteel het leven moeilijk maken. Neem nu een TV... Vroeger had je daar een knop aan en uit, een knop voor de zender, een knop voor scherp stellen en een voor klaar of donker beeld... Nu heb ik zo'n bakje met wel dertig knopjes op, en van de meeste daarvan weet ik niet eens waar ze voor dienen. Het drama begint pas als ik per ongeluk op een van die onbekende dingen heb geduwd... dan staat er plots iets op het scherm wat ik er niet wou, en dan moet ik gaan zoeken hoe ik het weer wegkrijg. De beste en makkelijkste oplossing (ondervinding hé!) is gewoon de TV eventjes uitschakelen, en dan weer aandoen. In bijna alle gevallen is het euvel verdwenen...Maar waar het eigenlijk voor zou kunnen dienen is mij een raadsel.
Je hebt zo'n massa piefjes op je dvd-speler, en op je videospeler, en die staan op een duistere manier dan ook nog eens in verbinding met je TV, zo dat je legio kansen hebt om sterk vervuilde schermen te doen ontstaan.
Is het nu echt niet mogelijk een TV te maken die luistert als ik roep? Als ik zeg Eén, dan moet hij dat toch kunnen verstaan en gehoorzamen??? Zelfs mijn hond begrijpt eenvoudige commando's, en dat is helemaal geen hoogtechnologisch beest !
Maar nee, ze geven me zo'n dingen met piefjes en knopjes en schuivertjes en weet ik veel wat nog allemaal.
Op mijn telefoon is dat ook al zo.
De normale instelling van dat ding is dat het drie keer belt (3!) en dan gaat het over op een automatische opname. Wil je hebben dat hij meer keren belt voor dat die opname begint, dan moet je dat zelf instellen. Met bewerking van al die knopjes en piefjes. De eerste keer heb ik daar een paar uur aan bezig geweest! Niet dat ik het niet begreep, niet dat ik dat ik niet wist (na herhaald lezen en herlezen van de installatievoorschriften) wat te doen, maar ik vond dat knopje niet van alinea 37 vers 234...Het was louter toevallig dat ik ontdekte dat er ook nog piefjes en knopjes op de rugzijden van de voet van het toestel stonden. Wie heft er nu in godsnaam dat ding op om te kijken naar de onderkant van het toestel, dat ding waar het op staat!!! Ik zag het dan ook pas toen ik het wanhopige een keer in de lucht had geworpen in de hoop dat de hogere machten het zouden regelen. Ze deden het niet, maar zorgden er wel voor dat de onderkant nu boven lag, zodat ik dat piefje zag...djudedju...

Nu heb ik nieuwe tijdsklokken voor mijn aquarium. Kun je instellen per dag, per week, op willekeur en noem maar op, allemaal digitaal... Ik heb er al vijf keer aan geprutst, heb ontdekt dat er ook piefjes zijn aan de rugzijde (sinds de telefoon kijk ik daar nu eerst), maar desondanks krijg ik het ding niet ingesteld... Ik zal het eens moeten vragen aan mijn zoon of zo, die zijn veel meer piefjes-minded dan mijn generatie...

Wij komen nog uit de tijd dat we om warm te hebben niet op een knopje duwden of draaiden, maar kolen in de kachel goten.
Dat zag je, dat snapte je tenminste.
maar nu, nu voel ik mij steeds verder wegebben van de huidige piefjestijd.
Och, het is niet allemaal verslechterterterd, kijk maar naar mijn schoenen! Die velcrosluiting vind ik handig.
Maar veel verder moet het niet gaan...

Ik voel me niet oud, integendeel! Al de dingen van toen ken ik nog, net zo goed als in mijn jeugd...'t zijn die nieuwe die zo moeilijk zijn...

djudedju

tot de volgende ????