Mexicaanse griep...

Image by Ela2007 via Flickr

Sinds men van semi-officiële zijde verkondigde dat na het verlof de Mexicaanse griep in België zeven doden per dag zou kosten, is er van overal reactie gekomen.
De mooiste vind ik die van de werkgevers... die hadden al vlug uitgerekend dat een dergelijke griepepidemie hen 1.3 miljard euro zou kosten. Miljaar !
Geen woord over doden, geen woord over leed, geen woord over dat ellendige ziek zijn, nee, alleen maar een berekening hoeveel het hen, hen alleen, zou kosten...
van medeleven gesproken
siert de mens
djudedju


Nogal een geluk dat het crisis is, en dat hun inkomen al op een laag pitje staat, anders was het verlies nog dramatischer...

De crisis is nog niet erg genoeg voor die mannen, die met alle middelen proberen hun positie t.o.v. den massa, het plebs, het schorum, te verstevigen. Weg met alle sociale verworvenheden, die kosten alleen maar geld, en geld is er niet genoeg (voor ons), dus moeten de werkmensen inleveren. Bovendien moet ze ook weer langer en meer werken voor hunne euro! Ze leven veel langer dan vroeger, dus is het logisch dat je ze langer laat werken, anders wordt het pensioen onbetaalbaar, bovendien, als ze niet langer werken, wie zal dan al die werkloze jongeren onderhouden?

En dan komt daar nu nog die griep bovenop! Snap je niet waarop ze doelen? Niet op dat ziek zijn, zelfs niet op het werkverlet die de arbeiders daardoor zullen kennen, want het is toch crisis, maar op het feit dat ze gewaarborgd loon zullen moeten betalen voor die ziektedagen...

Denk je echt dat dit nu zoooo erg zal zijn? Ik niet, ik hoor niets anders dan de melding dat ze in bijna alle bedrijven bezig zijn met tijdelijke werkloosheid... Ik ken er die pas in september weer eens een week zullen mogen werken vooraleer er weer een periode van gedeeltelijke werkloosheid wegens economische redenen zal ingaan voor zes weken en langer...

De arbeiders en bedienden die nu nog werken op een normale manier, ongetroffen door gedeeltelijke werkloosheid, die zijn er niet veel meer.... Men houdt momenteel het loon nog min of meer in evenwicht met de werkloosheidsvergoeding, maar niettemin is de crisis in koopkracht en koopgedrag al heel goed merkbaar. Dit effect zal niet onmiddellijk weer verdwijnen, ook al zou de crisis vandaag opgelost zijn...Eerst moet de economie weer normaal gaan draaien, moeten de inkomens weer stabiel lijken en het vertrouwen bij de gewone man terug zijn, dan pas zal het koopgedrag weer een normale curve gaan vertonen, met volgend jaar een diep dal in de verlofperiode! Want al die dagen gedeeltelijke werkloosheid geven geen recht op verlof noch op verlofgeld... met alle gevolgen vandien. Volgend jaar mogen wij op zijn minst een crisis verwachten in de verlofsectoren, hotels, restaurants, pretparken en ga zo maar door...

Ik ken mensen die leningen aangingen om op reis te gaan... Wat uiteraard de reis nog duurder maakt, maar het de indruk wekt makkelijker te betalen te zijn door de spreiding van betalingen. Maar het zijn net dergelijke luchtbel-leningen die de crisis hebben veroorzaakt! Want bij niet betaling staat bij zo'n reislening uiteraard niet echt iets meer in waarborg, de waarborg moet genomen worden op andere goederen, en wat als blijkt dat die in feite ook bestaan bij gratie van leningen... dan krijgen we meteen een nieuwe crisis.

Dit voorbeeld mag wat simplistisch lijken, maar toch is dat net wat in feite de huidige plotse monetaire crisis heeft veroorzaakt. De hoofddaders zijn de banken, die de leningen die onvoldoende waarborgen gaven heeft toegestaan...Maar net zo goed de ontleners die een levensstatus hebben opgebouwd op geld die ze in feite niet echt hadden.

Maar hoe erg dat allemaal is, wordt nu nog eens dik in de verf gezet door een werkgeversorganisatie die de talrijke doden en zieken door de Mexicaanse griep alleen bekijkt als een kostenplaatje...

We hebben niets geleerd.
Het enige wat telt is geld.

..............en macht...................

Wat zitten we te broebelen over menselijkheid? Menselijkheid is juist al dat slechte, al dat negatieve, al dat hebberige... We zijn de enige diersoort die zijn eigen soort de kop afbijt en het lijk laat liggen rotten. We doen het niet eens van de honger, maar gewoon uit kwaadaardigheid. Wat maakt het toch zo moeilijk om mens te zijn met de mensen, om niet steeds op winstbejag te azen, maar gewoon elkaar te helpen?

Om Lief te hebben, met hoofdletter, zo maar, om dat het goed voelt goed te doen?

En het gaat steeds verder en verder... Vroeger leerden de oude stielmannen hun leerlingen het beroep aan, leerden hen alle handigheidjes en truukjes, opdat ze fier waren op hun kundigheid en omdat ze die kennis en handigheid niet wilden laten verloren gaan. Nu houden ze hun kennis angstvallig geheim, want een ander zou wel eens een bedreiging kunnen vormen voor hun werkzekerheid...

Met hoe meer mensen we zijn, hoe dichter we op een hokken, en hoe dichter we opeen hokken, hoe verder we uit elkaar groeien. Bij een mus is de pikafstand ongeveer zes centimeter, bij een kip ongeveer twintig, bij de mens is de pikafstand onbeperkt...We reageren al op zicht.

... en toch voelt het veel beter om vriendelijk te zijn, veel beter om lief te zijn, veel beter om te glimlachen...Waarom doen we dat dan niet ?

We kennen de toverformule, maar gebruiken hem niet, nee, in tegendeel we zijn jaloers, we hebben nooit genoeg, willen meer en beter dan de ander, zonder grenzen...

Kijk, ik glimlach je hier en nu toe
een brede smile
omdat je een mens bent zoals ik ben,
een mens die wil mens zijn met de mensen

weet je, jou glimlach doet me deugd !

tot de volgende ?

Een gewichtig persoon...

Image by LodewijkB via Flickr

Heb je de hoofding GOED gelezen?
Daar zit iets ouds in, bijna archaïsch...
Daar staat in feite: een persoon van gewicht. Een dikke, iemand die door zijn omvang kon tonen hoe westellend hij wel was, hoeveel eten hij wel had.
In die verre tijden was dat het summum van rijkdom etaleren, je toonde je dikke welgevulde buik om te laten zien hoe rijk, hoe welvarend het was...
De term is blijven bestaan, maar de betekenis is met de buik weggeëbt.
Maar ik, ik ben nog een gewichtig persoon, in de oude betekenis van het woord, en helemaal niet in de moderne betekenis. (Gelukkig maar zou ik zo zeggen, want de huidige gewichtigheid heeft veel te maken met macht, en dat is iets waar ik allergisch aan ben (en daar helpt geen pilletje tegen, zelfs niet een verguld))
Met andere woorden, ik ben niet alleen oud, ik zie er ook ouderwets uit, want ik voldoe niet aan de eis van de moderne tijd. Ik ben niet van dat schriele van dat bijna ijldoorzichtige type. Integendeel, in Rubens tijd zou ik wellicht een favoriet model van schilders geweest zijn, en prijkte mijn conterfeitsel nu op een van de beroemde doeken van de grote meester, als een van de drie wijzen aan het stalletje van Betlehem...

Maar toen ik een dikke maand geleden bij de dokter was, begon hij daar ook over te zagen...en ik zou en moest vermageren, tot heil en genezing van mijn bloeddruk en mijn rug... Dat mijn rug naar de knoppen ging op een moment waarop ik mager was, deed niets terzake, een buik hangt, en hij hangt bovendien aan je ruggengraat, dus is die buik belastend... Wat kun je daar nu nog op zeggen? Ik verweerde me met duidelijk te stellen dat ik geen grote eter ben, maar dat speelde allemaal geen rol, dus moest en zou ik vermageren.

Er waren sinds enige tijd pillen op de markt die (eindelijk) eens effectief waren, en die moest ik nemen, dan zou er wel een pak vet verdwijnen, tot heil onzer ruggenwervels...

Ik ben dus nu al een dikke maand bezig met die pillen, en ik moet toegeven, ik let ook nog wat meer op wat ik eet, zonder dat ik echt minder eet, maar ik vermijd zoveel mogelijk vetstoffen...en eet zo mogelijk nog meer groenten en fruit (freud?).

En ja, vandaag zag ik dat er al elf (11) kilootjes weg zijn. Dat lijkt een heel pak, maar er is nog geen mens die me heeft aangesproken om te zeggen hoezeer ik vermagerd ben.
Dat komt omdat ik in mijn leven al zo dikwijls dik ben geweest en al zo dikwijls dun (nu ja...) ben geweest... Ik ben het typevoorbeeld van de jojolijner. Hopelijk helpen die pillen daar ook tegen, ik eet in ieder geval niet minder en ben toch aan het vermageren... Hoop doet vermageren zullen we dus maar zeggen hé...

Helaas, driewerf helaas, ik kan niet zeggen dat die elf kiloos ook maar iets deden tengunste van de pijnbestrijding. Integendeel, het is slecht(er) weer, dus heb ik meer pijn. Niet erger dan vroeger, maar ook niet minder. Elf kilo's ten spijt. Mijn bloeddruk heb ik nog niet gemeten, ik heb wel twee meters daartoe, maar ik denk daar nooit op om eens te controleren. Bloeddruk voel je alleen maar als hij werkelijk torenhoog te hoog staat, of afgronden diep te laag staat...Anders voel je daar noppes van.

Dus controleer ik dat ook niet.
Allemaal in naleving van mijn eigen richtlijn: negeer je pijn, negeer je ziekte, dan voel je het veel minder.
Als ik dat zeg tegen de dokter, schudt hij zijn manen. Hij kan het moeilijk tegenspreken, maar ergens zou hij toch willen dat ik nu en dan eens die meter ter hand nam en mijn bloeddruk mat, en het ook nog eens zou noteren, met dag en uur er bij... Ik denk er gewoon nooit op. En als ik eens, uit baldadigheid mijn bloeddruk toch meet, dan denk ik er niet aan dat op te schrijven, en als ik er wel op denk, dan vergeet ik op welk briefje ik dat schreef en waar ik dat kloteding ook weer heb gelegd...
Als we maar gezond zijn.
nu ja, je verstaat wel wat ik bedoel
hoop ik


want soms versta ik mezelf niet eens...


Anny is kwaad omdat ik vermager.
Niet dat ze me liever dik ziet, maar omdat ik net voor de dokter me die pillen voorschreef weer eens twee broeken heb gekocht. Ze liggen in de kast, de pijpen zijn nog niet eens bijgesteld, en ze zijn wellicht alweer te wijd.
Maar weet je, ik heb misschien nog wel ergens broeken van toen, van uit de tijd dat ik ook weer eens magerder was...
...niet meer in de mode?... Och, tegenwoordig is alles mode, en niets trekt nog op iets. Als je op TV die modeshows ziet, zou jij zo durven op straat lopen??? Zo ja, verwittig mij even, dan kom ik ook lachen.

maar nog een beetje, en ik ben zelf niet eens meer gewichtig in de letterlijke zin
djudedju
ik ben aan het devalueren.

tot de volgende?

Licht op groen

Image by Erf-goed.be via Flickr

Licht op groen
groen licht op
kortom opgelucht groen...
Het heeft geregend, vannacht, toen het minst mensen stoorde, maar helaas, driewerf helaas, het ziet er naar uit dat het ook overdag niet droog zal blijven.
De nachtelijke malse regenbuien zullen wel een wensdroom blijven.
Maar het groen !
Het groen is weer groen, de grijze stoflaag is afgespoeld, en alle kleuren ogen weer nieuw. Zonder Ariël, zonder Bref of Dash, gewoon met malse regen...
Mijn hortensia's staan van wit over rood en rose naar blauw en paars te blinken met grote dikke bloemenkronen. Mooi. Zelfs het pluizige zaad van mijn oranjebloeiende havikskruid ziet er vers gewassen uit en zal weldra fris en monter de wind dankbaar zijn om weggeblazen te worden naar nieuwe en vruchtbare gronden.
Ik zal eindelijk de buxus weer een kunnen bijknippen, want dat mag niet in de zon.
En de hemel vertoond alle kleuren tussen wit tot blauwiggrijs, bijna zwart, geschilderd in brede banen met pluizige randen.
Het landschap vertoont nu niet meer die blauwgrijze dekmantel, waardoor de afstand beklemtoond wordt door telkens hoe verder hoe blauwgrijzer te vervagen...Nee, nu is zelfs de verste einder nog groen en scherp en duidelijk in de verf gezet.
De wereld is gewassen
de gewassen staan er netjes voor, en steken hun blaren hoog in de lucht, reikend naar de hemel, reikend naar het leven- en kleurbrengende nat.
Alles verdwijnt onder groen
Het licht staat op groen
groen van leven
groen van hoop
Geen wonder dat men zelfs de zonden probeert weg te wassen met dat levenbrengende water...
Je moet maar eens buiten kijken, nu, na die eerste regenbui die het stof en het grijs wegspoelde.

Heb je al eens met pastelkrijt gewerkt ? Weet je wat een doezelaar is?
Neem een stuk papier, trek er een brede streep krijt op, en neem dan een wattenstokje, we gaan dit gebruiken als doezelaar... Wrijf met het wattenstokje van in het krijt naar het maagdelijke papier, en je ziet dat je de kleur aan het uitsmeren bent, en hoe verder je gaat, hoe minder kleur je rest. Kijk nu eens naar die regenlucht... Daar heeft er ene duchtig gewreven met de doezelaar hé !! Hij heeft er een prachtwerk van gemaakt in kleur tinten die gaan tot het niets van het maagdelijk witte papier, sorry, hemel...

Hier en daar heeft hij dan de kleur met krijt weer wat opgehoogd zodat het weer fel te pronken staat.

En daaronder groen in duizenden, neen, miljoenen tinten.
Heb je al eens geprobeerd een groen landschap te schilderen?
Hoe meer je er aan werkt, hoe meer je er op wroet, hoe onmachtiger je jezelf voelt, onmacht om al die tinten, al die kleuren in één kleur weer te geven. Het totaalbeeld kan best aardig zijn, maar jij die poogde de natuur weer te geven, hebt alleen een bittere smaak in de mond, als asse van een verbrande poging.

In een boom zie je al honderden tinten, waar het licht op de bovenkant van het blad valt, waar niet, waar het op de keerzijde van het blad valt, waar het licht van het blad weerspiegelt op het blad er naast, de bladeren aan de onderkant van de boom die zijn eigen schaduw maakt... je kunt tinten blijven vinden, in één boom...

Sta jij daar nooit eens bij stil ? Zet je eens neer, daar, op de rand van de wegberm, en geniet van het groen in zijn ontelbare tinten. Kijk gewoon eens naar die grote dodde gras, hoeveel kleuren en vormen je daar kunt zien. Dürer poogde dit al te tekenen, en wij vinden het verbluffend, tot je naar het echte kijkt... en dan voel je de onmacht van die grote kunstenaar.
Soms denk ik dat dit één van de redenen is waarom "modern" kunstenaars de natuur hebben verlaten, ze zijn het moe de onmacht te voelen...

Je kunt een heel leven werken aan het weergeven van één graspol...en iedere dag zal je in wanhoop je blad verscheuren, omdat iedere dag de belichting weer iets anders is, de kleuren weer anders liggen, de tinten weer net...

Och, we kunnen alleen netjes stuntelen, maar stuntelen blijft het.
Het penseel van de natuur is veel beter dan het fijnste marterharen penseel.

Wellicht is dat de reden dat voor mij het hoogtepunt van de kunst werd bereikt in impressionisme en expressionisme, waar men poogde een momentopname te maken, niet in detail, alleen een weergeven van de sfeer, van de geur, de kleur, van het moment.

Men gaf de onmacht toe, en wist daardoor net iets hoger te stijgen dan zij die het niet wilden aanvaarden.

Ik ben momenteel aan een prachtig boek bezig over de Europese architectuur... Een eenvoudig en leesbaar werk, verlucht met duidelijke schetsen van structuren en gebouwen, verduidelijkt met teksten die niet alleen de bouwstijl, maar ook de sociale achtergronden er van weergeven. Ik drink met grote teugen nieuwe kennis over bouwstijlen en het waarom er van. Hoe men kwam van Romaans naar gotiek... en ga maar door, het is een voortdurende en logische evolutie. Een heerlijk boek, die me met heel andere ogen doet kijken naar gebouwen. Hoe bijvoorbeeld de vroege Scheldegotiek die je ziet in Pamelekerk, nog duidelijk Romaanse trekken vertoont, onder meer heel goed te merken aan de zwaarte van de structuren en aan het feit dat de toren op de viering staat. Ik wist vroeger niet eens wat de viering was...

Als ik nu nog een boek vind die me duidelijk maakt hoe men van een heel eenvoudig TV toestel is gekomen tot een ding met tientallen knopjes en piefjes, wie weet, misschien zal ik op den lange duur zelfs weten waar die allemaal toe dienen...

Hoop doet leven, zeg maar

tot de volgende ?

Oud en beginnen mankeren...

Image by Haags Uitburo via Flickr

Mijne kwampjoeter was al een week wat kuren aan het vertonen, ik kon er nog mee werken, maar het opstarten en zo duurde eeuwen (min of meer eerwaarde vader)... Ik heb er dan maar een deskundige bijgehaald, want ik zag het niet.
Bleek dat mijn harde schijf plots een gat vertoonde, een stukje waar men niets meer kon op schrijven of wat men niet meer kon lezen, of zoiets...
"Tja, hoe oud is uw computer al?" zo'n zeven, acht jaar..."Tja, dat is al oud hé!"
djudedju
Enfin, dank zij de power van linux en ubuntu heeft hij het kunnen oplossen, maar hoe lang ik nog ongestoord zal kunnen verder werken??? Maar geen nood!, hier stond nog een oude computer, met een kapot onderdeel, klaar om te dienen voor wisselstukken voor een andere vriend-computeraar, eens gekeken, en bingo! Zelfde type van harde schijf, veel minder oud veel groter, en dus heb ik die uitgehaald, samen met de grafische kaart, die ook zwaarder en beter is dan bij mijn oud beestje... Ik heb de wisselstukken netjes verpakt, en als mijn oud ding nog eens in panne valt, dan kan ik het nog maar eens depanneren, en nog véél ouder laten worden...
Ik werk dus nu met een komputer die perfect werkt, dank zij het vermijden van het kramikkige stukje op de harde schijf.
De techniek staat voor niks.
Ik mag er niet op denken dat zo 'n harde schijf zo veel gegevens kan bevatten, en dat je nu ook nog kunt werken met een stukje niks er in... wunderbar....

Iedere keer ik nu opstart, hou ik mijn adem in, maar alles is weer picobello... Mijn bewondering voor die technologische komputeraars stijgt met de dag. Want zelf heb ik van die dingen geen kaas gegeten. Ik kan werken met mijn kompjoeter, zoals ik kan rijden met mijn auto, maar vraag van geen van beide hoe die dingen eigenlijk werken... Ik heb ook geen interesse meer voor al die technische snufjes... Ik zoek naar de dingen die perfect doen wat ik ervan verlang, zonder al die knopjes en foefjes die momenteel het leven moeilijk maken. Neem nu een TV... Vroeger had je daar een knop aan en uit, een knop voor de zender, een knop voor scherp stellen en een voor klaar of donker beeld... Nu heb ik zo'n bakje met wel dertig knopjes op, en van de meeste daarvan weet ik niet eens waar ze voor dienen. Het drama begint pas als ik per ongeluk op een van die onbekende dingen heb geduwd... dan staat er plots iets op het scherm wat ik er niet wou, en dan moet ik gaan zoeken hoe ik het weer wegkrijg. De beste en makkelijkste oplossing (ondervinding hé!) is gewoon de TV eventjes uitschakelen, en dan weer aandoen. In bijna alle gevallen is het euvel verdwenen...Maar waar het eigenlijk voor zou kunnen dienen is mij een raadsel.
Je hebt zo'n massa piefjes op je dvd-speler, en op je videospeler, en die staan op een duistere manier dan ook nog eens in verbinding met je TV, zo dat je legio kansen hebt om sterk vervuilde schermen te doen ontstaan.
Is het nu echt niet mogelijk een TV te maken die luistert als ik roep? Als ik zeg Eén, dan moet hij dat toch kunnen verstaan en gehoorzamen??? Zelfs mijn hond begrijpt eenvoudige commando's, en dat is helemaal geen hoogtechnologisch beest !
Maar nee, ze geven me zo'n dingen met piefjes en knopjes en schuivertjes en weet ik veel wat nog allemaal.
Op mijn telefoon is dat ook al zo.
De normale instelling van dat ding is dat het drie keer belt (3!) en dan gaat het over op een automatische opname. Wil je hebben dat hij meer keren belt voor dat die opname begint, dan moet je dat zelf instellen. Met bewerking van al die knopjes en piefjes. De eerste keer heb ik daar een paar uur aan bezig geweest! Niet dat ik het niet begreep, niet dat ik dat ik niet wist (na herhaald lezen en herlezen van de installatievoorschriften) wat te doen, maar ik vond dat knopje niet van alinea 37 vers 234...Het was louter toevallig dat ik ontdekte dat er ook nog piefjes en knopjes op de rugzijden van de voet van het toestel stonden. Wie heft er nu in godsnaam dat ding op om te kijken naar de onderkant van het toestel, dat ding waar het op staat!!! Ik zag het dan ook pas toen ik het wanhopige een keer in de lucht had geworpen in de hoop dat de hogere machten het zouden regelen. Ze deden het niet, maar zorgden er wel voor dat de onderkant nu boven lag, zodat ik dat piefje zag...djudedju...

Nu heb ik nieuwe tijdsklokken voor mijn aquarium. Kun je instellen per dag, per week, op willekeur en noem maar op, allemaal digitaal... Ik heb er al vijf keer aan geprutst, heb ontdekt dat er ook piefjes zijn aan de rugzijde (sinds de telefoon kijk ik daar nu eerst), maar desondanks krijg ik het ding niet ingesteld... Ik zal het eens moeten vragen aan mijn zoon of zo, die zijn veel meer piefjes-minded dan mijn generatie...

Wij komen nog uit de tijd dat we om warm te hebben niet op een knopje duwden of draaiden, maar kolen in de kachel goten.
Dat zag je, dat snapte je tenminste.
maar nu, nu voel ik mij steeds verder wegebben van de huidige piefjestijd.
Och, het is niet allemaal verslechterterterd, kijk maar naar mijn schoenen! Die velcrosluiting vind ik handig.
Maar veel verder moet het niet gaan...

Ik voel me niet oud, integendeel! Al de dingen van toen ken ik nog, net zo goed als in mijn jeugd...'t zijn die nieuwe die zo moeilijk zijn...

djudedju

tot de volgende ????

Een voorbeeldfunctie ???

Image by Getty Images via Daylife

Nee, ik zal het niet hebben over de cocaïne van Stommeke Boonen... Dat is oud nieuws, en we hoorden er al zoveel over. Ik ga het ook niet hebben over Yasmine, en haar uitstappen uit het leven, nee, daar is alles al lang en breed over gezegd, scheef getrokken, overdreven, geminimaliseerd allemaal à la tête du client... Wat je maar wou horen of zelf kwijt wilde over die onderwerpen.
Nee, voor de verandering ga ik het eens hebben over The Queen of the United Kingdom ...
Je weet wel, de kween Ulluzzebut...
Het arme mensje heeft naast enkele andere kleinigheden ook een renstal... Nu blijkt dat een van haar paarden betrapt is op het gebruik van doping.

Dat vind ik nog erger dan Stommeke Boonen! Stommeke deed het zichzelf aan, wetens willens (ook al was hij naar eigen zeggen zoooo grauwelijk zat dat hij niet wist dat hij het gedaan had... (vind ik geen excuus, maar een verzwaring)) Maar dat paard, dat heeft de spuit tegen zijn wil gekregen, of het drankje in zijn drinken, of hoe ze doping bij paarden ook mogen toedienen...
Dat is niet alleen een vervalsing van de wedstrijd, maar het is een misdaad tegenover het dier dat weerloos is in die dingen.

In een ver verleden was ik bestuurslid van De Vlijtige Siervogels uit Oudenaarde, en moest helpen bij het opzetten van een tentoonstelling van de vogels, en ook helpen om de kooien met vogels aan te brengen tot bij de jury, die moest oordelen welke vogel nu eigenlijk de mooiste was in zijn reeks...
Een van de moeilijkheden om vogels te kunnen presenteren, is het kalm krijgen van die beestjes en het leren mooi te zitten. Dat wil zeggen dat ze bijvoorbeeld ook niet mogen zitten slapen, ze moeten alert zijn, zich mooi houden en kalm blijven zitten, zodat de keurmeester de vogel kan beoordelen.
De liefhebber kooit zijn vogeltjes dan ook al een heel end op voorhand, en is dagelijks bezig de dieren te leren kalm te zijn en gewoon te worden aan vreemde mensen en aan het verzetten van zijn kooi en ga zo maar door. Daar is werk aan, en bij sommige rassen is dat heel, heel moeilijk !
En zo kwam het dat we op een dag in een kooi een klein dood vogeltje vonden... Er was eten, en zijn drinknapje was ook nog vol... Het was een jong beestje, eigen kweek van het jaar...Wat was er dan wel gebeurd? Even ruiken aan het drinkbakje gaf meteen het antwoord: het drinkwater bevatte iets wat niet in drinkwater hoort... Daar het een vogeltje was van een moeilijk kalm te houden ras, was het niet moeilijk, er was een kalmeringsmiddel in het drinkwater, en de dosis was te zwaar voor het minieme beestje...
Toen de kweker kwam, zijn kooi niet terug vond en uitleg kwam vragen, confronteerden we hem met het dode vogeltje en met de drinknap met inhoud. Er kwam geen protest, wat zo goed was als een bekentenis... Maar dat is erg! Heel erg ! Ook hier was er niet alleen een vervalsing van de wedstrijd, maar bovendien was dat mooie diertje gewoonweg vermoord om punten op te brengen voor zijn eigenaar. Ik noem dat geen liefhebber, dat is een prutser, een foefelaar. Net zoals de Kween van het Enge - land...

Een ander mens wordt dan voor de rechtbank gedaagd, en riskeert een boete. Ik zie dat niet meteen gebeuren met de kween, maar bovendien zou ze dan de boete betalen met de belastingen die onder meer door de rechter betaald worden... Heb ik toch een paar vragen en opmerkingen bij....

Maar het gaat me over de voorbeeldfunctie !
Ook hier loopt een en ander fundamenteel mis!
Als er nu een van die vedetten zoals de kween en Stommeke Boonen en ga zo maar door, iets mispeutert, dan wordt dit veelal met de mantel der liefde bedekt, of krijgen ze een lichtere straf.
Nee!!! Ze zouden juist een strengere straf moeten krijgen, omdat ze een voorbeeldfunctie hebben!
Als je ze dan nog wat betuttelt, dan zeg je eingenlijk met zoveel woorden dat het mag, en vermits het voorbeeld het mag...mag iedereen het !!!

Maar ja
ik ben er ook maar ene uit den hoop,
ene die helemaal niet loopt te juichen en te tieren als hij weer een koers won, als hij weer een goal maakte, als hij weer iemand de poten afstampte...
ik heb geen verstand van die dingen
geen ontzag voor die "grote" mannen
geen eerbied voor iemand die tegen een bal kan stampen of op een velo zitten, of een hele natie voorliegen
wat wil ik dan zitten te broebelen?
Ik heb zelfs meer eerbied voor een gewone arbeider die werkt voor een karige boterham!
kun je nagaan wat een idioot ik ben...

tot de volgende ?

Op de foto ene die hele dagen bezig is over het milieu en dierenwelzijn...djudedju

Onweer maar het blijft droog...

Image via Wikipedia

Vannacht hoorden we het plots rommelen in de verte, en het kwam met rasse schreden dichter en dichter...en verdween weer in de verte.
Niet dat ik zo'n liefhebber ben van onweer, maar het water zou wel welkom zijn geweest...Nu, naar het schijnt is er water op komst...Hoop doet (letterlijk) leven.
Water is niet voor niets (samen met het vuur) in veel geloven gekozen als reiniging, als doopsel, als inwijdingsritus... OOk vuur is een symbool van reiniging, en geef toe, beide hebben inderdaad ook een enorme uitwerking op de natuur, zowel van dood als van leven.
Zelfs in de godsdiensten die niet behoren tot wat wij de natuurgodsdiensten plegen te noemen, zien wij dat de natuur toch linken heeft via symboliek en via inwijdingsriten en dergelijke.
Het is ook zo logisch hé, het biedt een duidelijk beeld en een duidelijk voorbeeld.
Bovendien zien we dat de grote godsdiensten wel eens iets overnemen, inpikken, integreren in hun versie van het geloof, om zo makkelijker en sneller nieuwe adepten te bereiken.
Wellicht net omdat veel van die dingen ook zo'n grote symbolische waarde hebben, denk aan Sol Invictus die zo maar overgepoot werd op de Kristusfiguur, en plots was het Licht der Wereld "gekerstend"...
Erg is dat niet, maar het bewijst dat symboliek echt maar symboliek is, en alleen een soort brug legt naar wat in feite het geloof zou moeten zijn.
We gaan hier niet heel de geschiedenis van de kerk uit de doeken doen, maar het moge iedereen heel duidelijk zijn dat de erkenning van het kristendom tot Romeinse staatsgodsdienst alleen mgelijk is geweest dank zij toegevingen in beide richtingen. De Romeinse keizer van dienst zag dat één godsdienst heel wat meer stabiliteit en zekerheid kon bieden, en de kerk zag in dat ze met reuzegrote schreden vooruit zou gaan als ze officiëel werd.
Wat er toen allemaal verdwenen en onder het tapijt werd geveegd is nu nog niet helemaal duidelijk, maar één van de voornaamste dingen was dat men plots overging tot een éénvormige bijbel, en dat de talrijke andere evangeliën spoorloos verdwenen.
Op dat moment is de kerk ook werkelijk een instelling geworden, en al heel vlug kwam er protest op verscheidene vlakken tegen het machtsmisbruik. Eén van die reacties was het opkomen van de kloosters, die voor een groot stuk ontstonden uit verzet tegen de macht van Rome.
De kloosters werden dan op hun beurt een machtsinstelling, vooral na de invoering van de Benidictijnerregel, waar onder meer vermeld was dat een intredende kloosterling geen goederen mocht bezitten, en dat al de goederen dus toekwamen aan het betreffende klooster. Op een gegeven moment was meer dan een zesde van alle kapitaal en goederen in Europa, in bezit van de kloosters!!!

Dit doet voor mij geen afbreuk aan het feit van "Geloof", maar is wel één van de redenen waarom ik nogal allergisch ben aan organisaties, in zover dat ze machtsposities innemen. Ik weet wal dat we in onze maatschappij alleen kunnen bestaan door het vormen van organisaties die een evenwicht moeten vormen tegen de gevestigde instellingen, maar dat neemt niet weg dat het me ongelukkig maakt. Ik heb altijd in de vakbeweging gewerkt, maar ik wou dat de vakbeweging niet nodig was, pas dan zouden wij een mooie en goede maatschappij hebben, maar ik heb de indruk dat na een periode van min of meer vreedzaam naast elkaar bestaan, we weer aan het groeien zijn naar een situatie waarin het brood- en broodnodig zal zijn te beschikken over een sterke vakbeweging, nu niet meer zozeer nationaal als wel Europees en Mondiaal ! Het strijdtoneel is verlegd, maar de strijd is -helaas- niet verdwenen!

Maar het blijft een beetje kwaad met kwaad bestrijden... En het risico dat ook in de organisaties die bestaan als blok tegen de te sterke organisaties, mensen komen die er niet meer zitten voor een herstel van de evenwicht, maar om het laken naar zich te trekken. Wat dan uiteraard zal leiden tot een sterkere uitbouw van de oorspronkelijke tegenstrever, en zo blijft het probleem voor altijd een probleem.

Mocht iedereen in eerste instantie proberen mens te zijn in een maatschappij, dan zou er geen vuiltje aan de lucht zijn, maar iedereen poogt op de eerste plaats zijn deel zo groot mogelijk te maken. Wat dat deel ook moge zijn, voor de een zal dat deel een gemakkelijk leven zijn, voor de ander rijkdom voor nog een ander macht...allemaal dingen die de maatschappij in se ontwrichten.

En ondertussen voelen wij aan den lijve dat water meer is dan alleen een symbool! Mijn hortensia's staan nu in de morgen weer min of meer fris, maar gisteren hingen ze paraplu van de warmte en de droogte...

Daarom ben ik toch een beetje, een klein beetje, voorstander van een onweertje (zonder veel bliksem!) met wat milde regen gedurende enkele uren... en dan weer van her dat zalige zomerweer...Maar in ons belgenlandje is het nogal dikwijls alles of niets... Of goed weer, of slecht... en dan weer voor een hele lange tijd!
tot de volgende?

Oetje, maatje...

Image by fofie57 via Flickr

Onbegrijpelijke titel? Kan best zijn, maar Oostendse lezers zullen wel weten wat het is, of wat het allemaal kan zijn, want het is een uitroep bij iets wat verkeerd gaat of dreigt te gaan...
Bij mij is het de pijn...
Maar ja, ik heb het mezelf aangedaan zeker?
Zoals aangekondigd, ben ik gisteren met Luc en zijne Cecile naar Dadiflor gegaan, winkelen in planten en aanverwanten, eens goed gaan smullen, even verpozen in het park van Dadizele, en dan naar Dupon-zoo, eventjes gaan dierenkijken en wat voer halen voor onze papegaai.
Maar de meeste van die dingen behelzen dus stappen... en dat is niet de meest ideale manier om de pijn weg te houden.
Reken daarbij dat ik nog niet honderd procent hersteld was van de rommelmarkt te Welle zondag laatst, en je hebt de perfecte formule om me wakker te houden van de pijn.
Iedere beweging doet zeer.
Maar, wat je jezelf aandoet, daar moet je niet over klagen.
djudedju
't doet toch maar zeer zulle!

Maar het was gezellig, het was leuk, het was een mooie dag!
En daar ging het hem om! Dat ik tegen het einde "gekrusseveerd" was, dat wist ik eigenlijk op voorhand. Dat mocht ik verwachten... Maar het is nu eenmaal zo, dat ik ook in de pijn bewuste keuzes moet maken! Ofwel kies ik voor geen pijn, maar dan meteen ook voor een rimpelloos en doodstil vegeterend bestaan, ofwel opteer ik voor het nog beleven en doen van bepaalde dingen, wetende dat ik daar pijn van krijg. Ik kies het laatste, want vegeteren, dat is voor mijn planten, niet voor mij. Zolang ik kan zal ik blijven kiezen om nog zo actief mogelijk te zijn en te blijven.

Weet je, ik ben nu eenmaal een gezelligheidsbeest! Ik hou van mensen, ik hou van dat gekeuvel, van elkaar plagen en samen lachen, samen eens weg zijn uit het gewone bestaan, en Luc is daar wellicht nog veel erger in dan wij. Maar dat is alleen te danken aan het feit dat ik door mijn ziekte moet opteren voor geselecteerde doelen, alles gaat niet meer, ik moet keuzes maken en enkele dingen uitpikken, en tussentijds weer een herstelperiode hebben...

Het weer is mooi, het leven is mooi - ondanks de pijn- dus alles is goed.
Weet je, als je niet zo heel veel meer moogt verwachten, lijkt alles wat iets over het rimpelloze bestaan uitstijgt, je plots zo heel mooi, zo schitterend.
Een bezoekje is voor ons véééél meer dan wat een bezoekje voor veel anderen is, voor ons is dat immers een doorbreken van dat stille bestaan.
En dan denk ik aan tanteke, die iedere week weer de dagen en de uren zit af te tellen tot wij daar weer eens opduiken op het wekelijkse bezoekje.. En ze mag echt nog niet klagen, er zijn er daar legio die helemaal geen bezoek meer krijgen, ondanks ze nog veel dichtere familie hebben dan tante... Zouden die mensen die hun familielid daar zo maar vergeten laten zitten, er nooit aan denken dat ze misschien ook ooit daar eens terecht kunnen komen, en dan misschien evenzeer zullen bestaan als een vergeten ver object...
Het mag lelijk zijn van mij, maar ergens hoop ik het een beetje, misschien dat ze dan op zijn minst eens terugdenken aan wat ze hadden kunnen betekenen voor die eenzame tante of nonkel, of zelfs broer of zus.

Tante en veel van die bejaarde mensen daar, zitten hele dagen oeverloos voor zich uit te staren, of wandelen de hele dag de gang op en neer, op en neer, op en neer...zonder ooit een eindpunt, een doel te bereiken... Ze doen nochtans heel wat om die mensen bezig te houden, maar je kunt ze moeilijk dwingen, en er zijn er die lethargisch blijven zitten te zitten... wachten op ...op wat eigenlijk ?

Ik ga stoppen, nog wat nagenieten van de dag van gisteren... Vandaag gaat Anny bloemen planten. Ik mag toezien en commentaar leveren...elk zijn werk zeker ?

tot de volgende ?