Boeken

Boekzitting, een prachtig plekje boven de muziekberg, half in Ronse, half in Louise Marie. Boek komt hier van Beuk.
Het is lang geleden dat ik daar nog eens was... Het prachtige muziekbos die zijn brede bosvallei helemaal voor je uitstrekt... Toen de kinderen klein waren gingen we er dikwijls om de kinderen te laten ravotten in het bos. Zelfs toen ze nog klein waren, was het er veilig, je ziet de kinderen heel de tijd voor je ogen in de vallei. De beek die er door loopt is van enkele bosbronnetjes, en heerlijk helder water, niet diep genoeg om je helemaal nat te maken. Er leven salamanders en, heel bijzonder ook de vuursalamander (we hebben er ooit één keer een gezien...)
Boeksiettie (Boekzitting, maar in het dialekt) is een herberg, boven op de berg, waar het heerlijk rustig zitten is, zeker op weekdagen.
Ooit waren we er eens naar toe gegaan met heel de familie, en terwijl de kinderen speelden zaten we met oma, Suzanne, Robert en ik weet niet wie nog allemaal, van een heerlijke pint te genieten in de lommerte van de bomen. Het deed deugd, we waren thuis volop aan de verbouwingswerken bezig, en anders ging ieder vrij moment naar het werk, en nu konden we eindelijk weer eens enkele uren genieten van het niets doen. We zaten gezellig te keuvelen, toen Anny plots eengroep scouts zag afkomen in de verte... "Kijk" zei ze" er is daar een hele bende in couffragevesten"... We lagen plat van het lachen, en wij niet alleen, ook aan de tafeltjes naast ons zaten de mensen te hinniken van de lach... Anny zat een moment verbaasd te kijken, en snapte toen plots wat ze gezegd had, couffrage in plaats van camouflage... Wellicht nog in de sfeer van de verbouwing ? (Voor mijn Nederlandse vrienden, die wellicht het woord couffrage niet kennen, het is een verbastering van het franse woord voor bekisting, algemeen gebruikt in de bouwnijverheid voor het bekisten van beton) (Net zoals wij nooit werken met een schroevendraaier, maar steeds met ne tournevis (uitgesproken toernavies))...

Jàààren heeft die vest bij ons geen andere naam meer gehad...couffragevesten ! Heerlijk ! God, hoe lang is dat al geleden ? De kinderen waren nog kinderen en hebben nu al kinderen van die leeftijd... djudedju, we worden oud mette !
Oud worden... in november zijn we al 41 jaar getrouwd... In de arme afrikaanse landen worden de mensen gemiddeld niet eens zou oud! Wij hebben nu al een leven om dankbaar voor te zijn! Ondanks alle tegenslagen ziektes en dood, hebben wij het goed hier in ons Absurdistan. Stel dat we in een arm land woonden, dat ik daar ziek geworden was en het werken niet meer aan kon, dan lagen we allang onder de schrale grond, en sprak men al niet meer over ons !
Is het niet erg te bedenken dat er mensen leven die zich de "luxe" niet kunnen permitteren om ziek te zijn ? Dat het pas enkele generaties geleden hier ook zo was ? Dat, met andere woorden, het echt niet zo'n heksenwerk moet zijn om ook in die landen de mensen zich te laten opwerken tot een beter leven... Och, ik weet wel dat het er veel moeilijker uit ziet, maar het was hier echt niet beter ! Honderden mensen die in enkele schamele huisjes woonden in een beluik, met één wc op het binnenplein, en één pomp voor het water...Die pomp lag dan in veel gevallen veel te dicht bij de beerput en was de oorzaak van de talrijke sterfgevallen door de gevreesde cholera... De mensen hadden honger, en kinderen van 6, 7 jaar oud moesten al gaan werken om de kans op overleven iets te vergroten, terwijl ze juist door dat werk heel vroeg stierven... Die kleine kinderen moesten op handen en knieën onder de draaiende machines door kruipen om de gevallen vezels bijeen te garen zodat ze nog eens konden verwerkt worden in de spinnerij.
Het was werken om niet te sterven en sterven van het werken... Veel verschil was er niet met wat we nu zien in die arme landen, alleen hebben ze daar zelfs niet eens de mogelijkheid om te werken tot de dood, ze kunnen alleen hongeren tot de dood.
Gelukkig hebben de Al Gores van deze wereld geen gelijk, en is de aarde niet echt aan het opwarmen, anders zou de toekomst van veel van die mensen nog veel erger zijn! Veel van die arme landen liggen in gebieden die amper iets boven zeeniveau liggen, denk aan Bangladesj bijvoorbeeld, waar bijna het ganse grondgebied amper een halve meter boven de zee uitkomt...
Maar daar hebben we gelukkig geen zorgen over te hebben, want de het is nog nooit zo koud geweest als nu op de zuidpool en in bijna heel de zuidelijke helft van de wereld, en ook hier vermindert de ijskap op Groenland niet, de randen smelten wel af, maar door het iets minder koude weer sneeuwt het veel meer en groeien de ijsmassa's sneller dan ooit...maar dat vertellen de Al Gores je om allerlei politieke redenen niet er bij.... Ze noemen alleen de smeltende zijkanten en vergeten de aangroeiende massa van de kern... Dat en de "dreigende terroristen" zijn genoeg om overal in de wereld de bevolking meer en meer onder druk te zetten en de macht meer en meer in handen te geven van de "regeringen"... En kijk, allemaal, of bijna allemaal lopen ze er met open ogen in ! Een van de belangrijkste mensen van het "democratische" amerika heeft publiekelijk gezegd dat de oplossing van alle problemen er in bestond minstens een derde van de wereldbevolking te elimineren... en het was geen boutade ! Hij meende het ...

En zeggen dat het allemaal zo schoon zou kunnen zijn... Waar welvaart is, is er geen noodzaak meer om het overleven te verzekeren door het hebben van grote gezinnen. Zo was het hier, zo zou het ook daar zijn ! Maar het is zo moeilijk om ook een ander iets te gunnen... Ooit tekende ik voor het ledenblad van de vakbond Hout en Bouw onder meer enkele cartoons... Ik herinner me er eentje dat werd afgekeurd als te "cru"... Je zag twee dikke welvarende blanken met sigaar in de mond, aktentas onder de arm, die voorbij een van honger stervende zwarte passeerden, terwij de ene blanke tegen de ander zei "... maar wij hebben ook onze problemen, de boterberg, de melkplas, de groentenoverschotten..." Ja, het was cru, maar het is ook de bittere waarheid ! Ken je het toppunt van wreedaardigheid ? Melkpoeder sturen naar de sahellanden, waar ze geen water hebben om het op te lossen !
Ik heb het al gezegd, ik geloof in een God, maar niet in een God die zich onledig houdt met eenieder van ons, veeleer een God als oorzaak, als begin en einde maar die zich niet om de details bekommert... Mocht hij het wel doen, wat dacht je dat hij met ons zou doen, in een maatschappij die voedsel vernietigt terwijl er anderen hongeren ? Wij leven op een aarde, in een aarde, door de aarde, met de aarde, en ons begin en ons einde is de aarde...daarom leven we ook "eeuwig", zo eeuwig als de aarde is... Is er nog meer, dan is dat meegenomen, is er niets meer, dan is dat ook zo. Dat idee zit eigenlijk ook in het begrip reïncarnatie (letterlijk weer in het vlees komen)...

Hoe meer ik over al die dingen nadenk, hoe meer ik dat idee genegen ben, hoe meer ik denk in die richting. Hoe meer ik ook geloof dat alle leven van één bron is, niet alleen als evolutietheorie, ook als een overtuiging... Naar het schijnt leefde dit ook bij de eerste Christenen...
Het is natuurlijk allemaal niet meer te achterhalen, maar ik zou graag eens echt de worden hebben gehoord van de mensen die nu aan de basis liggen van de talrijke godsdiensten. Ik geloof dat de meesten echt verlichte geesten waren, die heel goed inzagen wat er van was, en die echt hun medemensen wilden helpen om te komen tot een ideale en ideële maatschappij... Maar we zullen het helaas nooit meer te weten komen, omdat men er stelsels van gemaakt heeft in plaats van leefregels... men heeft er instanties van gemaakt en weer, weer zien we dat het opnieuw en opnieuw en opnieuw over macht gaat... terwijl er alleen een tijdelijk verblijf is op een bepaalde plaats op een bepaald moment... en daarna is er... iets anders, en leeft men onder een macht.

Steeds meer en meer ontdekken we dat er steeds minder en minder overblijft dat ons onderscheid van het andere leven. Volgens mij gaat het nog veel verder, zit het niet alleen in wat wij leven noemen, maar in ieder kleinste stukje van de kleinste atoom. Heb je al eens bedacht hoezeer een atoom met zijn neutronen en al lijkt op een zon met zijn manen? Zit er hier hoog boven ons een smid te hameren op de stof waarop wij leven? Doen wij het op de werelden die in wat wij atomen noemen rondzweven? oneindige eindigheid... We zijn nog veel kleiner dan we al denken... amper iets meer dan niets, en sommigen vinden het heerlijk er baas over te spelen. Idioten...

tot de volgende ?

Nappie

Op de rommelmarkt vond ik gisteren een boek (jawaadde!) over Napoleon.
Een grote dikke kanjer van ene professor die zich met dergelijke geschiedkundige werken bezig hield. (houd ?).
Ik hoop met grote hoop dat het hier niet een fan van de Grote Panoleon betreft, maar iemand die de geschiedenis heeft geschreven van één van die vele oorlogszuchtigen die de vrede steeds maar weer en weer naar de knoppen maken.
Ik weet wel dat nu héél de francofonie op haar achterste benen gaat staan, omdat ik zo oneerbiedig over hun grote held spreek, maar feit is en blijft feit ! Iemand die heel de wereld in rep en roer zet, duizenden mensen doet sterven, duizenden doet verder leven met onnodige letsels, gezinnen verscheurt, moeders pijn doet, dat is geen held, dat is een massamoordenaar.
En net zoals Xerxes, Nabuchodonosor, Alexander de Grote, Caesar, Hitler, Kaiser Wilhelm, en een heleboel anderen mag hij in het rijtje staan van machtswellustelingen, geweldenaars, lorejassen!
En net zoals de massa nu dweept met Alexander de Grote, Napoleon en andere kloefenkappers, voorzie ik dat er binnen x tijd wel lovend zal gesproken worden over een Hitler ook, in spijt van al de grove dingen die er nu nog aan zijn naam kleven. Het begint al, en ik denk hierbij niet aan de neonazistjes, maar aan het feit dat steeds meer en meer van zijn generaals nu al met een aureooltje worden bekleed, denk maar aan Rommel de "Woestijnvos", om er meteen maar zijn koosnaampje bij te voegen...
Sommige van die overweldigers kregen in de loop van de geschiedenis zelfs meer dan een aureooltje, maar worden nu de grote beschavers genoemd ! Alexander in het Oosten en Caesar hier in het westen... Precies of er ooit een van die veroveraars iets meer hebben gebracht dan dood, armoede, ellende en onderdrukking !
De haat was zo erg, dat zelfs de dingen die zouden kunnen als bonus genoemd worden, meteen verdwenen, uitgespuwd werden door de bevolking op het moment dat de romeinen hier werden buitengeborsteld ! En nog gaan we nu zo ver in ons gedweep, dat wij dat dan denigrerend de "duistere" middeleeuwen noemen !
De mensen van toen wilden gewoon alles, maar dan ook alles wat maar enigszins naar de romeinen rook kwijt raken, ook al hadden ze er niet onmiddellijk een ander equivalent voor. Eigenlijk doet het me een beetje glimlachen weet je, want ik denk nu aan een vergelijking met de huidige flaminganten die ook nu nog over de misstappen van 100 jaar geleden klappen, en alles, maar dan ook alles wat maar aan francofonie doet denken willen over boord zwieren !
Het moet dus wel een menselijke eigenschap zijn... die wrok, die blijvende haat... Ik werkte ooit bij een man die een hartsgrondige hekel aan de Duitsers had overgehouden, en die beweerde dat alle Duitsers als oorlogszuchtigen op de wereld kwamen, ze werden allemaal met de helm geboren... Dat dit iets heel anders is durfde niemand hem ooit te zeggen, want dat zou door hem als sympathie voor die "Duitse smeerlappen" uitgelegd worden...
Hoewel ik het alleen heel onrechtstreeks kan afleiden, kwamen ook de oorspronkelijke goden weer volop in de mode, en werden de christenen beschouwd als iets dat ook uit Rome kwam... Je kunt dit afleiden uit de politieke manoeuvres uit die tijd, die jammer genoeg alleen afkomstig zijn uit het kristelijke kamp, zoals altijd, uit het kamp der uiteindelijke overwinnaars... Maar gewoon al de naam van Karel Martel, bewijst dat de macht dan volop in handen was van de "heidenen", de mannen die de oude goden aanbaden, en Karel vocht in het teken van de Hamer van Thor. (Vandaar zijn naam Martel, Marteau wat hamer betekent)

Het zou natuurlijk niet juist zijn te zeggen dat de bezetters niets goeds meebrachten... En eerst smeten we het overboord, en dan nadien voerden we het terug in, omdat het voordelen had. Denk maar aan de fusies van de gemeenten, Groot Gent was er al tijdens de bezetting ook... en zo kun je nog wel wat dingen opnoemen.

Maar in eerste en belangrijkste instantie waren het veroveraars, geweldenaars, machtswellustelingen... wat je ze ook voor lieve namen geeft in de geschiedenisboekjes.

Ik hoor dat madammeke nog vertellen dat ze in het Yugoslavië onder Tito veel vrijer waren dan hier nu... en ik kan haar geloven, want eerlijk is eerlijk, het gaat met onze vrijheid in sneltreinvaart bergaf ! (Allemaal om ons te beschermen...?????)

Beseffen we niet dat we met onze verheerlijking van die oude veroveraars in feite het veroveren heiligen ??? We maken er helden van, in plaats van de moordenaars die ze in werkelijkheid zijn ! En op die manier kweken we bij onze kinderen stelselmatig in dat veroveren en afslachten, roven en verkrachten goede daden zijn ! Terwijl iedereen die het zo leest, zoals ik het nu net schreef weet dat dit niet zo is ! Maar men vertelt van een Napoleon allang niet meer hoeveel doden hij op zijn conto heeft, men spreekt van de held, de briljante veldheer... Maar voor de mensen in die tijd was hij de veroveraar, de geweldenaar, de moordenaar, de verkrachter de rover, de bandiet! En dat zou hij moeten blijven, ook in de geschiedenisboekjes ! Men zou onze kinderen en kleinkinderen moeten leren dat geweld nooit de oplossing is ! Dat iedere oorlog de aanleiding is voor de daaropvolgende ! dat geweld geweld oproept ! Dat oorlog het ultieme kwaad is !

Een echte held, dat is iemand als Ghandi, die door zijn geweldloosheid de soldaten tot wanhoop bracht !

Maar ach, wat wil ik hier papier aan vuil maken... We zouden veronderstellen dat we nu, al al die eeuwen van strijd en ellende eindelijk toch tot het besef zouden zijn gekomen dat oorlog nooit iets oplost, en ook vandaag nog zitten we in een wereld vol oorlog en vol van nog veel meer oorlogsdreiging... De kans dat er een nieuwe strijd losbarst, nu met Iran, wordt met de dag reeëler... en God, en Allah mag weten waarom !
Ach, iedereen weet waarom! Macht ! Het moet verschrikkelijk zijn, als je zo gehecht bent aan de macht, zo hangt aan je overwicht op de anderen, om dan te sterven ! Plots te moeten toegeven dan het allemaal een zeepbel was... Plots tot niets vervallen...

Ik heb je al gezegd, we zijn nog veel te veel dier om al mens te zijn, en teveel mens om nog een normaal dier te zijn. We zitten gevangen in die dualiteit tussen geest en lijf, in een eeuwige strijd... en het is pas als je zo oud of zo mallendig bent geworden, dat je dat lijf als het ware van je kunt af zetten, dat je ziet hoe absurd het allemaal is.

----------------

Ik word oud! Nu mijn armen bruin zijn, zie ik pas hoeveel witte haren er nu ook al op mijn armen staan ! Ook in mijn wenkbrauwen zie ik de eerste witte haren pieken (en dat is een correct woordgebruik! die witte haren volgen de natuurlijke "val" van de haren niet, staan schots en scheef te priemen). Op mijn hoofd was ik al heel vroeg grijs, net zoals Bart, die is ook al heel grijs aan het worden... Maar nu begint blijkbaar de rest van mijn lijf ook de strijd voor het behoud van kleur te verliezen. Tjutoch !

Maar toch, ik voel me nog altijd jong van spirit ! Ik lees veel, speel sudoku en kruiswoordraadsel om de grijze celletjes aktief en wakker te houden, maar al dat bruisende leven zit in een lijf dat het al lang heeft opgegeven. Dat is mijn dualiteit. De dualiteit van een langdurig zieke. Dus kijk niet meewarig, toon geen medelijden, dat is maar het omhulsel, dat telt maar voor een heel klein beetje mee... de moeite niet. Praat met me, mail me, schrijf me, doe beroep op dat goede stuk van mij, help het goed te houden. Ik weet wel dat dat lijf van mij wel eens de overhand neemt, met geweld, dus met pijn, maar dat maakt mij niet kapot, ik denk, dus ik ben !

Ik kan lachen, ik kan sakkeren, ik kan spelen met woorden, ik kan schrijven en heb dus alles om dankbaar te zijn voor het leven. Net zoals iedereen dankbaar zou moeten zijn voor het leven, ook het leven van de anderen...
Vandaag de dag heb ik soms de indruk dat de jonge mensen veel meer inzet hebben voor het leven van een dier, dan voor dat van een medemens... Nu, misschien, hopelijk leidt het een naar het andere, en zal het feit dat ze althans al voor één aspect van het leven eerbied hebben, hen mettertijd ook eerbied doen hebben voor de medemensen... Hoop doet leven.

tot de volgende ?

lamenielachen !

We zijn er uit ! De oplossing is gevonden, het kan wel nog niet verklaard worden, maar het is toch heel duidelijk ! België !
In België stijgt de luchtvervuiling tot 2.5 keer sterker dan in de rest van de wereld !
Zou de politieke spanning daar iets mee te maken hebben ?

Nu de politiek in België nog alleen ondergronds "werkt" (nu ja...), hebben de kranten duidelijk een gebrek aan inspiratie, en daar de nieuwe religie van het heilige Klimaat nog steeds zo veel belijders heeft, vond De Standaard (by all means!) het nodig deze kwakkel in vetjes te publiceren.

Hij had het ook kunnen indienen op het humorfestival, maar de Standaard betaalde beter, ook al heeft het maar een gering aantal lezers... Pas op, ik zeg niet kopers, want dat ligt merkelijk hoger dan het aantal lezers, voor sommigen is het nog steeds bon ton dat de Standaard duidelijk iedere morgen precies zeven centimeter uit de bus steekt, met duidelijk de titel zichtbaar, om de buren te bewijzen dat je een interloktueel bent... Vroeger was dit (vooral in La Frandre de Papa) de Libre die zo netjes moest zichtbaarblijvend uit de bus steken. In Antwaarpen was dat La Métropole, het gazetje van papa Desguin, de papa van madame Decroo, je weet wel, die een hekel heeft aan beenhouwerszoontjes. (Wellicht is ze overgegaan tot de sekte van de vegetariërs ?) (Alhoewel, haar echtgemaal is ingeschreven als landbouwer...of heb ik het mis ? Is hij weer veranderd ?). Maar nu is de francofonie zelfs bij de gegoede Vlaming niet meer echt de bon ton, en zit ook daar De Standaard in de bus te gloriën. (ook al leest er daar geen kat die flamingantengazet, ils sont pas fous hein!)

Wij kunnen ons alleen maar verheugen dat de Standaard, die altijd zo hard zijn best deed om als héél serieus over te komen, toch de beslissende stap gezet heeft naar de humor. Of schat ik hen te hoog in ? Zouden ze soms echt altemet gedacht hebben dat het een ernstig bericht was ? Dat het klimaat hier, netjes boven ons landekotje een uitstulpingetje maakt ? Dan is het nog véél erger met hen gesteld dan ik al dacht ! Arm Vlaanderen...

Nu, één ding is er goed aan deze berichten, de mens die het nu nog gelooft moet wel heel erg op zijn koppeke gestuiterd hebben, alle trappen van het Koninklijk Paleis naar beneden ! Maar ja, het is ondertussen zelfs geen familie meer van, het heeft zelfs de schijn niet meer van wetenschap, het is een hype geworden, een echte religie, en daar zijn de believers getraind op het aanvaarden van dogma's en mirakels, dus zullen ze het mirakel van de temperatuursuitstulping boven het Koninkrijk der Belgen ook wel slikken...

Een momentje, ik schud even de gal van mijn toetsenbord, zodat ik ook met minder venijn kan schrijven...

De maïs zit nu, vanuit mijn gezichtshoek, al een heel stuk hoger dan de onderkant van mijn geliefde linde, zodat mijn horizon nu in die richting volkomen verdwenen is. Eén voordeel, het is altemaal groen, en volgens de spichologen is dat rustgevend ! Ik moet me dus niet langer meer ongelukkig voelen door die maïs muur, maar zielsgelukkig zitten glimlachen tussen het groen. Tjudedju, er zit precies nog altijd wat gal tussen mijn toetsen ...

Deze namiddag gaan we, als het weer het nog wat volhoudt, naar de rommelmarkt te Deinze. Dat is een veel te grote rommelmarkt voor mijn capaciteiten, maar gelukkig is het op de markt, en de markt in Deinze is één lange heel brede straat, met aan weerszijden een heleboel café's, met grote terrassen, met stoelen, gemakkelijke stoelen, zetels bekans, waar je telkens weer kunt tot leven komen... bij het nutten van niet-alcoholische dranken (want we moeten ook nog naar huis rijden hé).

Wie weet staat er weer een standje van de kantekleerstoet ! Om de zoveel jaar gaat die stoet rond in Deinze, en al ver vooruit zijn ze dat aan het voorbereiden. Op die stand deelden ze vorige keer bladwijzers uit, ik heb er nog een twintigtal van. Mochten er weer liggen, dan doe ik weer een voorraad in. Vermits ik tot het curieuze ras behoor van mensen die soms bezig zijn met het lezen van meerdere boeken op hetzelfde moment (niet letterlijk, want dat kan niet)heb ik veel bladwijzers nodig, en overal waar er dergelijke dingen te verkiskassen zijn, doe ik steeds een voorraadje op. Er zijn soms heel mooie bij, die niet alleen nuttig zijn als bladwijzer, maar je ook telkens nog eens naar de bladwijzer zelf doen kijken.

Ouwe zakken zoals ik zullen zich nog wel herinneren dat we vroeger allemaal gebruik maakten van een complex systeem van bladwijzers ! Nee ? Herinner je je nog je dikke missaal die je ook kreeg voor je Plechtige Heilige Communie ? Hoe je dan bij de meest gebruikte en vaak nodige bladzijden niet alleen de aanwezige lintjes gebruikte, maar ook een hele voorraad sanctjens ? Van weeïge zeemzoete heiligenbeeldekens, herinneringskaartjes van de andere communicantjes en misschien ook al enkele doodsanctjes van bekenden... Allemaal devote bladwijzers.

Ik heb van een oude groottante, een monument van katholieke devotie, alle boeken geërfd, en daar zitten een heel pak gebedenboeken bij. In die gebeden boeken zit een schat aan bidprentjes, van alle mogelijke en onmogelijke heiligen. Sommige zelfs nog in zijde, andere op perkament, en zelfs een gedeelte met een reliek van de heilige (of iets dat er dicht bij was geweest)...

Mijn bezoeken aan de rommelmarkten hebben me geleerd dat die dingen, hoe gek het ook klinkt, waarde hebben. Het kan je verwonderen, maar ik heb ondertussen geleerd dat alles, maar dan ook alles verzameld wordt, ook heiligenbeeldekens...

Nu en dan bekijk ik ze nog eens, telkens met iets van weemoed... Waar is de tijd dat wij die zeemzoete afbeeldingen als het summum van schoonheid ervaarden? Waar we zielsgelukkig waren als we zo'n prentje kregen van Masoeur Hubertine, omdat we zo braaf waren geweest. Nu vind ik dat de zoetigheid er van af druipt, maar toch zeggen ze me nog steeds meer dan dezelfde afbeelding in een tijdschrift, ergens hangt nog steeds een sfeer van devotie om die prentjes heen. Wij hebben met ons kinderlijk onschuldig geloof geleefd in die sfeer, en helemaal weg gaat dit nooit meer.

Sommige sanctjens zij ook heel mooi, ook nog in onze ogen. Ik heb er in art nouveau ofte Jugendstil, die werkelijk, ook nu nog heel mooi zijn. Ook reprodukties van schilderijen zitten er tussen, van een Rubens tot Caravaggio... Geen Rembrandt, want die zat in het verkeerde kamp.

Gek dat die prentjes me ook doen terugdromen naar mijn plechtige communie, naar het feest, waar voor het eerst eens een kokkin het eten kwam bereiden, zodat ook ma eens een feest had. Ze heette Zulma, en we zongen uit volle borst "Hedde mijn Zulma nie gezien ?"
Weemoed...

tot de volgende ?

Vrijdag ! Jongen, vrijdag !

Gisteren moest Veerle niet werken, dus gingen we 's middags haastig om al onze wekelijkse boodschappen, en in de namiddag naar tanteke.(Ze zag er goed uit, ondanks het drukkende weer). Dus stond ik vanmorgen op, in de heilige overtuiging dat het vandaag zaterdag was, en ik was me al inwendig aan 't prepareren om naar de rommelmarkt te Deinze te gaan...
Maar 't is dus "nog maar" vrijdag !
Gek, hoe je onbewust een kalender in je hebt, gebaseerd op gewoontes. Je gaat naar tanteke, dus is 't vrijdag...Ook al is 't nog maar donderdag.
Toen ik nog ging werken had ik ook van die gekke refleksen. Tijdens de twee verlofmaanden waren er geen avondvergaderingen, maar iedere avond, twee maanden aan één stuk, werd ik rond 19 uur ongedurig, begon op mijn uurwerk te kijken, en te denken "Waar heb ik vanavond vergadering". Een mens is een gek wezen.
Het lijkt wel of de mens zichzelf aan de wijzer van de klok hecht. Het is zo laat, dus moet je nu dit doen... Sommige mensen houden er dan plots in het weekeinde een ander schema op na, en gaan 's middags niet om 12 uur maar plots om 1 uur eten. Sommigen omdat het chiquer is, anderen omdat ze ergens een duidelijk iets willen inbouwen dat een breuk is met de werkelijke werkdag van andere dagen... Heel wat mensen zijn door dat ze hun levenswijze in het weekend onderste boven willen keren, het slachtoffer van migraine en andere malaaien... Iedere dokter kan dat hun vertellen, maar toch willen ze niet op het gewone ritme opstaan, eten en bewegen als anders, anders hebben ze "niets aan dat weekend" gehad... Gekke mensen. Verkiezen hoofdpijn boven te houden aan een gewone dag van alle dagen.

Ik weet niet of het een symptoom is van ouder worden, of van het thuis zitten door ziekte, maar ik hou er meer en meer van dagen te hebben die rustig voortkabbelen, zonder te veel opwinding, zonder te veel onverwachte storing. Er zijn uitzonderingen op, ieder bezoekje is een godsgeschenk en een zalige onderbreking, zelfs de facteur die voor mijn raam komt zwaaien met mijn brieven opdat ik naar buiten zou komen om ze in ontvangst te nemen. Maar als er een brief is die mij noodzaakt op te treden, dan zucht ik, en moet ik mij uit mijn rustige leven weg sleuren. Bovendien zit ik mij dan te enerveren, precies alsof ik overspoeld ben door het werk, terwijl het alleen die ene brief betreft. Het zal wel een soort gemakzucht zijn, gevoed door het besef dat beweging en dergelijke ook nogal eens resulteert in pijn... Gek, als ik hier mijn blog zit te typen, dan ben ik volmaakt ontspannen, en doet dit "werk" me geen pijn, maar als ik een brief moet schrijven, dan jaag ik mij wat op, en wellicht neem ik dan onbewust een "strakkere" houding aan, en dan krijg ik pijn van het typen. Waarom kan ik niet op dezelfde ontspannen manier typen in die gevallen ? Ik vermoed dat het gewoon is door het intens nadenken en zoeken naar de formulering en zo, dat ik niet alleen mijn kopje doe werken, maar ook de rest van mijn lijf, en dus onbewust mijn spieren opspan en zo... Dan erger ik mij aan mijn eigen absurditeit, en dan wil ik bewust aan mijn houding werken, en dat is nog slechter...want dan doe ik net de verkeerde dingen voor dat ogenblik. Bij het bloggen laat ik gewoon mijn fantasie de vrije loop, of geef mijn ergernis een vrije uitloop, of ga terug in de tijd, de tijd waarin alles zo goed was...
Ondertussen zit ik hier te zweten ! Vannacht hebben wij twee onweders gehad, een normaal, maar kort daarvoor een gek soort onweder.
Dat rare onweder, dat was een droog en dondervrij onweer! Het beperkte zich tot een felle windbui. We lagen beiden in bed te luisteren naar die plotse wind, en te luisteren naar het lawaai van de bladeren en de bomen, het gefluit tussen de takken...na een tiental minuten was dat plots weer gedaan. Gek, heel gek ! Een half uur later kwam dan een gewoon onweer, met veel klank- en lichtspel, striemende regen die kletterde tegen het rolluik...Dubbel zo luid als anders, want achter dat rolluik stond het raam open, om toch wat van de verkoeling binnen te laten. Anny ligt dan nog onder de dekens, terwijl ik in de 28 graden al zachtjes lig te sudderen.
Bobbie ligt dan te hijgen en te zuchten van de schrik. Ieder fel geluid schrikt hem af, en donder is zijn grootste schrik! Uren te voren ligt hij al te staren naar de richting van waaruit het onweer zal komen. Hoort hij dan al iets in de verre verte, of is het gewoon op basis van de verstikkende hitte die het onweer voorafgaat, ik weet het niet, maar we zien aan hem dat er iets op komst is. Veel gekker is het dat hij veel minder signalen geeft, als het onweder ons links of rechts passeert. Hij is dan wel bang, maar bijlange niet zo intens, en dat zie je al aan zijn voortekenen. Blijkbaar voelen zij veel beter dan wij dat er iets komende is.
Enkele dagen geleden sprak ik je al over de geneeskracht van de mens, genezende handopleggingen en dergelijke... Toeval wil dat er nu een bevestiging komt van uit een universiteit in kamerika... waar men het fenomeen onderzocht en vaststelde dat het inderdaad werkelijkheid is ! Ze zijn er dan ook begonnen met het geven van opleidingen ! En, ze geven me gelijk, iedereen kan het mits enige oefening, en vooral mits vertrouwen in eigen kunnen.
Ergens weten we dat wel allemaal, kijk maar eens om je heen ! Als er iemand in de put zit, of heel erg ziek is, dan zie je dat de mensen in zijn nabijheid hem of haar de hand vasthouden, als willen ze kracht doorgeven aan de zieke, alleen zijn we vergeten of weten we niet meer bewust, dat we dat ook werkelijk doen ! We moesten elkaar veel meer knuffelen, niet alleen uit sympathie, maar ook omdat we elkaar sterkte willen geven!
Ik heb ooit, een bizarre vorm van tijdverdrijf in de file - ik geef het toe, mij eens onledig zitten houden met me sterk te concentreren op de bestuurder voor me, en hem geestelijk te commanderen dat hij plots last kreeg van jeuk... En ja hoor, zeker drie, vier op de tien begonnen na een korte wijle te krabben als gek. Ik amuseerde me kostelijk in de file...
Maar ik vertel je dat maar om je te zeggen dat er veel meer in ons zit dan we zelf beseffen. Ik was dan ook niet verwonderd toen Bart me eens vertelde dat er plots, toen hij er onder reed lampen van de straatverlichting, de een na de ander uitdoofden... Ik kende dat, want ik had het ook meermaals meegemaakt. Wat het is weet ik niet, maar ik vermoed dat ook dat hoort bij die vele mogelijkheden die in ons zitten, en die wij niet of amper benutten.
Ook voorgevoelens... nu heb ik dat zoaak niet meer, maar in de tijd kon ik plots zeggen tegen Anny, we mogen niet weggaan, want den dien of degene komt langs. Anny vroeg dan of ze gebeld hadden of zo iets, maar nee, ik wist het gewoon, en die namiddag kwam dan inderdaad het door mij verwachte bezoek opdagen... Ik denk dat die gave wat weggedeemsterd is, door dat we nu zelf telefoon hebben, en dat bezoekers zich steeds aankondigen... Vroeger deden ze dat heel zelden, want dan moesten ze daarvoor bellen naar de buur, die toch een kleine 100 meter van ons af woonde... en dat doe je niet zo hendig. (en de brandstof was dan ook nog niet zo duur !)

Onze wereld onderdrukt al die dingen, we hebben er niet meteen een verklaring voor, dus bestaat het niet.
Maar het bestaat wel, en er zijn zoveel dingen die we niet of nog niet kunnen verklaren, en die we toch soms vaststellen... Hoe wist de Georges, de pendelaar precies waar het water zat ? en hoe, want dit is nog veel straffer, dat het op exact 15 meter diepte zat ???
Ik ben er van overtuigd dat we mits een andere instelling, en bewuste opvoeding in die richting, heel wat zaken anders zouden bekijken dan we nu doen, en dat we ons veel bewuster zouden zijn van alle leven rondom ons.
Steeds weer, hoe meer we menen te weten op wetenschappelijk gebied, worden onze vaststaande stellingen ondergraven, en moeten we alles weer herzien, herdenken...We hebben steeds geleerd dat het licht zowat de enige constante was in ons universum, met steeds de zelfde, de ultieme snelheid...Nu weten we dat het licht in bepaalde omstandigheden tot 300 keer sneller kan bewegen ! Meteen valt ook de wetenschap van de relativiteitstheorie van Einstein in het water... En toch menen we steeds weer te kunnen stellen dat iets niet kan omdat het wetenschappelijk niet kan bewezen worden...
Zouden we niet veel nederiger moeten zijn, en zeggen dat we niet weten???
En moeten we ons niet openstellen voor andere dingen, ook al begrijpen we ze niet ?
Denk eens aan geneeskunde... Al duizenden jaren genezen ze mensen met acupunctuur, met adjurvedah, al een hele tijd ook met homeopathie... allemaal dingen die we niet echt kunnen uitleggen, maar blijkbaar werken ze, anders zouden ze niet zo lang meegaan... Zou het dan niet veel verstandiger ( en voor nederiger) zijn, te zeggen dat we ze nog niet kunnen verklaren ? Stel dat het werkelijk een placeboeffect was, wil er mij dan eens iemand uitleggen hoe je iemand met inbeelding daadwerkelijk kunt genezen? Want dat zou pas een ideale werkwijze zijn !!! Weg met al die vuile medicamenten, leve het idee !
Maar nee, we zien dat het er is, maar snappen doen we het niet. Want we kunnen het niet naar eigen goeddunken benutten...
och, kijk, als je openstaat voor ideeën, dan zit je nu al heel de tijd te knikken, maar als je vastgeroest zit in het idee van "ik kan het niet beredeneren, dus is het er niet", dan kan ik praten als Brugman, je wilt het gewoon niet geloven...
Weet je, ik denk dat " Als je het geloof zou hebben van een mosterdzaadje" precies daar op slaat ! Als je zou openstaan voor je eigen kunnen, dan zou je echt mirakels doen ! Maar in onze maatschappij is het zo moeilijk om op je gevoel af te gaan tegen het weten in... en toch...

tot de volgende ?

Karadzic

Ik heb het bericht aanhoord met gemengde gevoelens...
Niet dat ik twijfel aan de misdaden van deze man, maar aan de rechtvaardigheid van deze wereld.
Deze man zat in het uiteindelijk verliezende kamp (ook al kwam dat alleen door ingrepen van andere partijen die niet rechtstreeks betrokkenen waren), dus moet hij boeten voor zijn misdaden.
Misdaden ? Ja, hij gaf bevel tot het doden van de vijanden.
... dus, als ik het goed snap, is degene die de bevelen geeft tot het doden van de vijand, schuldig aan moord ?
Ook al spreken we hier van de vijand?
Ja, zelfs dan !
Maar als iemand het bevel geeft om mensen te doden die helemaal geen vijanden zijn, is dat dan niet veel erger ?
Niet zolang hij behoort tot de winnende partij in het gevecht.
Ja, maar de anderen waren helemaal geen partij, alle beschuldigingen waren gelogen, er was geen enkele reden tot een aanval, tot doden...
Speelt geen rol, zolang hij de winnaar blijft, heeft hij gelijk !
Ook als er in zijn eigen land steeds meer stemmen opgaan tegen dat beleid ? Zelfs als er officieel een vraag is gesteld tot zijn aftreden ?
Ja, ook dan.
Zijn degenen die met hem meedoen dan ook onschuldig ? Ja, maar alleen zolang zij tot het winnende kamp behoren !

En wij nu maar hopen dat China en Rusland zich alleen blijven verzetten met verbaal protest, anders zouden ook wij wel eens tot het verliezende kamp kunnen gaan behoren, en zouden ook onze "leiders" kunnen beschuldigd worden van hulp aan moord, massamoord...
... en zouden wij in de ogen van de wereldbevolking al ons krediet verliezen en meedelen in de slechte naam. Dat is natuurlijk niet zo erg, en als we zelf onze foute leiders in handen geven van het neutrale hof (dat nu in een mogelijk later fout land gelegen is) dan zijn al onze zonden vergeven, en is er zelfs grote kans dat wij ons dan mogen aansluiten bij de dan heersende unie van landen... dju toch!

Er is iets geks met die oorlogen! Iedereen vertelt je dat het uiteindelijk gaat over de macht over de olie...maar olie, is dat niet het ding dat bijna uitgeput is ? Waar we volop mee bezig zijn om vervangende oplossingen te bedenken? Waarom moeten we er dan nu nog voor vechten? Of zijn er dingen die me ontsnappen? Weet je wat, ik denk dat het veeleer gaat over het machtspelletje, dat de ene partij moet verzekeren dat het minstens even sterk is als de andere.
China is al goed aan het wakker worden, en begint al duchtig mee te spelen in het ultieme machtsspelletje, en India is nog aan het wakkerwordingsproces bezig, en begint zich al eens uit te rekken en te gapen... Maar dat zijn twee enorme machten, die, eens ze de achterstand ingehaald hebben, heel wat gewicht zullen hebben in het dubieuze spel van de macht. En mochten ze ooit aan hetzelfde zeel trekken, dan moeten de anderen heel snel allemaal samen een tegengewicht gaan vormen, anders is de machtspositie helemaal scheef getrokken.
... en dan zouden ze wel eens Bush en zijn aanhangers alsnog kunnen opeisen voor hun misdaden tegen de mensheid...als de mensheid dan in het andere kamp zou zitten...
Och, ik ga geen oordeel vellen, ik probeer afstand te houden... Maar als ik de geschiedenis van de laatste wereldoorlog bekijk, zo nuchter mogelijk, dan zie ik niet alleen aan de kant van de Duitsers oorlogsmisdadigers... De bombardementen op de grote Duitse steden, met als enige doel de moraal van de Duitse troepen te fnuiken... lijkt mij ook niet zo proper. Veel van die steden waren op geen enkele manier een militair doel. Ze deden alleen maar wat Hitler gedaan had (of probeerde) met Londen. Nu kan dat niet meer, de televisie zou het tonen ! Militair gezien moet de tv wel een ambetant beestje zijn hé !

Wellicht daarom was het zo interessant dat 11 september wereldwijd kon worden uitgezonden. Alleen jammer dat er nadien zoveel vragen en zoveel feiten kwamen bloot te liggen... Bijvoorbeeld hoe kan het dat een vliegtuig zo ver uit zijn baan gaat zonder dat er militair ingrijpen is ? Normaal is dat ingrijpen er veel vroeger. Och, er was bevel gegeven niet op te treden? Hoe kan het dat dan nog een tweede vliegtuig, dezelfde dag ??? Idem !
Hoe kan het dat die gebouwen zo mooi recht in elkaar zakten ? Het leek wel een geplande afbraak. Och, er zijn getuigen dat er een heleboel ontploffingen waren net voor de collaps ? Het moet verschrikkelijk zijn als dat allemaal aan het daglicht komt... maar het is net lang genoeg verborgen geweest om toch de slag tegen het terrorisme in te zetten, wereldwijd !

Net zoals er reuzegrote twijfels zijn over hoe Pearl Harbour op die manier kon gebeuren indien het niet toegelaten was, dat men er nagenoeg tweehonderd procent zeker van is dat er nooit een aanslag was op het Amerikaanse slagschip door de Vietnamezen, en dat er nooit een vliegtuig is in het Pentagon binnen gevlogen... Maar al die feiten waren wel genoeg om de oorlog te beginnen met het gevoel dat ze onschuldig aangevallen waren ! Deze werkwijze hoort bij het normale pakket van de militaire tactieken...

Maar voor de eerste keer hebben ze een middel gevonden waardoor wereldwijd de machthebbers effectief de macht kunnen verhogen ! Want terrorisme is een internationaal gegeven, en dus is ook de bedreiging internationaal, en dus ook de maatregelen... ter bescherming van de bevolking... Ook daar waar ze nog nooit iets hebben gezien van die terroristische aanslagen, want dan kun je voorhouden dat dit dank zij de effectieve maatregelen is ! En ondertussen maar wetten maken om iedereen van de eerste tot de laatste effectief in de gaten te kunnen houden.

Is het niet schitterend dat je de vrijheid kunt beknotten onder het mom van de bescherming van diezelfde vrijheid ?

Het is net als een veredelde techniek van wat wij hier al jaren zien gebruiken in de opgeklopte hetze tegen de Walen. De sociale zekerheid moet gesplitst worden, wan te Walen profieteren er meer van dan de vlamingen. Hoezo ? Via de werkloosheid, ze willen daar niet werken. Is er werk, nee, maar toch profiteren ze er van... ze moeten maar werk zoeken, maar is er dan wel werk ? Nee... Oh ja, ik zou nog vergeten dat er indertijd werkelijk een onderdrukking was van de vlamingen en van het Vlaams, een boerendialekt... We moeten wel het verleden vergeten als het over de laatste wereldoorlog gaat, en de Duitsers met open armen ontvangen in de Europese gemeenschap, maar dat feit, nee, dat mogen we niet vergeten, en zeker niet vergeven... Lijkt het u ook niet een beetje op oude koeien...

Als we alles wat er ooit aan ons werd aangedaan zouden blijven bijhouden, dan was er geen samenleving meer over... Maar we moeten het wel doen als het in het kraam van sommigen van pas komt... Logica...

Is het bij jullie ook zo heet ? Hier binnen in huis is het 25 graden, met de ventilator draaiende. Boven in bed, 27 graden... Anny was kwaad omdat ik zo vroeg wakker was, maar ik moest wel ! Als ik het niet deed, dan dreef ik gewoon de kamer uit op mijn eigen zweet. Ik heb me vanmorgen helemaal gewassen, gewoon om het zweet weg te krijgen en om toch wat verkoeling te hebben. Hoewel dat geen langdurig effect heeft. Het is rot weer voor dikke mensen. Vroeger, toen ik nog sport deed, kon zweten me niet schelen, ik kon van een jogging thuiskomen terwijl ik gewoon drééf, maar bij mensen die sport doen, ruik je het zweet amper, terwijl nu, met al die vuile medicamenten ik steeds de indruk heb dat ik de lucht verspreid van een hele chemische fabriek. Dat is ook zo als ik mijn water maak, ook dat ruikt naar chemie ! Allemaal van die gezonde (?) troep die ik dagdagelijks moet slikken om de pijn verdraagbaar te houden. Bovendien heb ik op zo'n dagen, waar steeds onweersneigingen zijn, niet de indruk dat ze zo goed werken als anders... Blijkbaar werkt het weer ook al op mijn pijncentrum. Nu ja, ik hou het uit, en neem slechts een bijkomende pijnstiller als het echt té wordt, maar met mijn oefeningen en de pogingen om mijn houding te corrigeren, hou ik het net uit. (Soms tegen het janken aan, maar ik hou het uit!)
Wat erger is, dat is voor mijn omgeving... Als ik veel pijn heb, dan lijkt het wel of ik veel vlugger kwaad wordt, en veel giftiger uit de hoek kom. Ik weet het, probeer me in te houden, maar het lijkt of mijn lontje dan te kort is. Iedereen begrijpt het beter dan ik verdien! Maar het is een fout die ik graag zou weg krijgen, en waaraan ik werk... met heel klein resultaat...

Vorige week heb ik mijn aquarium gekuist, en dan nog een hele tijd bezig geweest met het vangen van visjes voor Luc. Ik had me behoorlijk overbelast, dus behoorlijk veel pijn, en dan is er die dreigende onweersneigingen bij gekomen, en ik heb mijn pijn niet weten wegebben zoals anders. 's Anderendaags weest vissen met Ewoud, weer pijn, zondag Rommelmarkt et Lierde:pijn... maar ik vertik het om het op te geven te leven ! Ik blijf de dingen doen ik ik nog net aankan, en geniet er van, ondanks de pijn. Als ik dat ook zou laten vallen, dan pas zou de ziekte mij overheersen, en dan , waar sta ik dan ? Ik heb gezien hoe mijn vader zich afsloot van de wereld, ik wil proberen dat niet te doen !

Het is al erg genoeg dat ik niet veel op bezoek durf te gaan bij anderen, omdat ik daar dan, nog minder dan thuis bij bezoek van anderen, kan zitten en me houden op de manier die me het minst pijn doet. Nu ja, ik kan er niets aan veranderen...maar ik wil zolang mogelijk, ook al doet het pijn, dingen blijven doen. Bovendien, als je dingen doet, dan denk je minder aan je pijn, ben je minder bezig met die pijn, en is die pijn beter verdraagbaar...tot hij zo hoog klimt dat het allesoverheersend wordt... en dan moet je wel plooien... en dan ben je vies, en kwaad op heel de wereld...tjutoch.
Ik ga stoppen, ik ben aan het zagen, je moet maar denken dat het van de hitte komt, en van het zweten...

tot de volgende ?

gebroebel

Gehoord op de radio: Asielzoekers lijden vooral van de dorst terwijl ze boven op de kraan zitten.
Van alle vuile racistische opmerkingen is dat wel de ergste ! Gewoonweg willen stellen dat die vreemden niet eens weten dat je gewoon even moet draaien aan de knop van de kraan waarop ze zitten ! Je moet maar durven ! Foei radio één !

Ik heb het al gezegd, ik heb de neiging alles wat gezegd wordt te onderzoeken op een dubbele bodem, ook (en vooral) als het kan humoristisch uitgelegd worden... en geef toe, het denkbeeld van die asielzoekers boven op een waterkraantje... en maar dorst hebben !

Ik heb vanmorgen eens extra goed gekeken vooraleer ik mij waste, kwestie van geen gastarbeiders plat te drukken op het kraantje van mijne lavabo.

Asielzoekers zijn een probleem! Hoe zou dat komen ? Mochten de verschillen in welvaart en levensvoorwaarden ietsje normaler liggen, dan zou dat probleem wellicht niet eens bestaan. Maar ja, wij moesten zo noodzakelijk die mensen gaan "beschaven", en ze dan als een steen laten vallen, terwijl ze hun eigen cultuur kwijt zijn, en de onze nog niet hebben. Bovendien gaan onze lui daar dan massaal de toerist gaan uithangen, en de ogen uitsteken van de arme bevolking. Goedkoop dat het daar is ! En rijk dat die westerlingen allemaal zijn !
Als ik honger had, en ik wist dat er landen zijn waarvan de bevolking zo maar naar hier komen, om niets te doen dan wat sightseeing en souvenirs kopen, en geld hebben met heelder hopen, dan zou ik wellicht ook naar dat vreemde paradijs gaan, om te gaan eten uit die onmetelijk rijkgevulde trog !
Mochten ze daar ooit een normaal leven hebben, met voldoende eten, kleren en woonst, dan zouden er al heel wat minder de noodzaak voelen om dat grote avontuur aan te gaan. Maar nu hebben ze het idee dat het hier werkelijk een paradijs is ! En stel je voor dat je uit een regio komt waar het allernoodzakelijkste onbereikbaar is, en ze dumpen je hier in een grote bazar, met kilometers eten en kleren en luxe op rekken uitgestald, zou jij dan nog weg willen ? Zelfs al zou je het nog niet meteen kunnen kopen, je weet dan op zijn minst dat het er is, en je kunt zelfs een toeristische uitstap doen naar de winkels, kijken naar al dat moois en dat lekkers.
Enkele dagen geleden moest ik wachten aan een weg voor het rode licht, ze waren aan de weg aan het werken... Zwaar werk, met veel handwerk in sleuven, en zware kabels trekken... Ik zag er zelfs één blanke, de kraanmachinist... alle anderen waren turken. En werken deden ze ! Wie zei daar ook weer dat het allemaal profiteurs waren ? Dezen alvast niet !
Blijkbaar hadden zij de sleutel naar het westerse paradijs niet alleen gevonden, ze gebruikten hem ook, ze wisten hoe ze hun geld konden verdienen.
Ik bedoel maar, we moeten niet altijd direct met ons oordeel klaar staan !
In de tijd dat we nog kolonisators waren, wie ging er dan naar die kolonies toe ? Geef toe, voor het grootste gedeelte wat wij "avonturiers" noemen, mensen die het aandurfden alles achter zich te laten en volledig opnieuw te beginnen, de goede avonturier, en de tweede soort avonturier de lui die het hier niet (meer) konden maken en ginder ook eens zouden gaan proberen.
Ik heb altijd het idee gehad dat mensen overal mensen zijn, en dat alles achter zich laten en ergens anders helemaal opnieuw beginnen vooral die soort mensen aantrekt die dat aandurven ! De weinige zekerheid die je hebt toch maar ook laten vallen om ergens naar toe te trekken waar van je niet weet of het je daar zal lukken. Dus als wij het over de vreemden hebben die hier naar toe komen, dan spreken wij hoofdzakelijk over de tweede soort avonturiers, zij die het in hun thuisland niet konden maken en alles riskeren om een tweede kans te grijpen, ergens ver weg. Hier dus .
Die soort van kolonisten had ginder geen te beste naam, zij hier ook niet. Gewoon, omdat zij niets te verliezen hebben, hebben ze ook niet de leefregels die horen bij het leven in een land waar we wel hebben. En uiteraard zien we dat als bedreigend.
Zodra ze echter wel iets hebben, willen ze, net als wij, dat verdedigen... Maar wij laten hen dan ook niet toe, want ze zien er nog steeds uit als die andere vreemden, ook al zijn ze het ondertussen niet helemaal meer... Dus bouwen ze een eigen verdedigende kring op. Net zoals wij in feite doen, maar van ons zie je dat niet zo goed omdat wij veilig binnen een grote gemeenschap zitten; zij echter, zij bouwen dan noodgedwongen hun verdedigende kring op uit mensen zoals zij, en wij zeggen dan dat ze aaneenklitten, dat ze niet willen integreren.
Weet je, onze kolonisten in de tijd deden dat ook, zij klitten ook aaneen, ook om hun verdedigende kring op te bouwen, en wee de blanke die te familiair was, dat was een gevaar voor de (blanke) samenleving...
Er is niets nieuws onder de zon.
Alleen, we vergeten zo vlug, en we zijn zo bang voor ons verdedigingetje...

Sta ik dan zo open, zo neutraal ? Als ik heel eerlijk ben, nee, niet zo open als voor een iemand uit mijn eigen kringetje... Ik heb niets tegen die mensen, maar ik zou wellicht niet gelukkig zijn als er een met mijn dochter omgang had, niet omwille van zijn kleur, niet omwille van zijn taal, niet omwille van zijn godsdienst, maar omwille van hun manier van samenleven. Hun manier om te reageren op de dagdagelijkse dingen. De kans dat daar spanningen door ontstaan lijkt mij veel groter dan met iemand die dezelfde culturele achtergrond heeft, alhoewel dat ook geen waarborg is. Maar gewoon, je wilt voor je kinderen zoveel mogelijk zekerheden inbouwen, en dat is er een van. Maar dat bewijst meteen dat ook ik blijk geef van enige vooringenomenheid. Ik heb met dergelijke mensen samengewerkt, en ik moet zeggen dat ik er geen enkele moeite mee had, ik had er een heel goede arbeidsrelatie mee, net zo goed als met anderen. En net zoals ik op een bepaalde manier bewondering heb voor de getuigen van Jehova, die hun geloof zo openlijk durven manifesteren, zo heb ik dat ook voor hen in hun ook zo openbare geloof. Wij durven dat meestal niet zo open en bloot meer stellen !
Waar ze echter hun rechtspraak baseren op teksten die al eeuwen en eeuwen oud zijn, en niet mee geëvolueerd zijn, daar heb ik dan wel moeite mee... Wij zijn de doodstraf al wat ontgroeit (Ook al roepen we over een Dutroux en consorten luidop dat daarvoor...) en het idee van handen afhakken en zo, dat lijkt ons helemaal niet meer als "straf" voor de misdaad. Geen misdaad is zo eeuwig dat we er een hand voor willen afhakken, of een brandmerk op iemands gezegd branden. Er hoort in onze denkwijze steeds een tweede kans te zijn. Bovendien herinneren we ons dat er veel doodstraffen werden uitgevoerd die naderhand ten onrechte bleken, en waar de ware' schuldige nog vrolijk fluitend rondliep...
Maar dat zijn allemaal zaken die horen bij het thuishoren in een maatschappij... en we staan weer bij af...
Niet simpel op te lossen. Maar in ieder geval ook niet alleen maar van uit ons standpunt te bekijken, zonder rekening te houden met hun achtergrond.

Met andere woorden, ik kom weer tot hetzelfde, begrip en evenwicht... Als we probeerden wat meer evenwicht te hebben tussen alle mensen, ook ginder ver...

evenwicht... maar we staan allemaal op een slappe koord, dezelfde koord, en iedere beweging van een ander verstoort ons evenwicht... Er is nog veel werk aan

tot de volgende ?

Spartacus

Het boek...
Heel anders dan de film, die ons een heel idealistisch beeld bood van een held, terwijl het boek, gebaseerd op de echte geschiedenis (weliswaar verteld door de overwinnaars) een veel triestiger verhaal vertelt. Maar het is ook veel waarschijnlijker dat het zo, en niet zoals in de film is verteld, gebeurd is. Het klinkt alleszins veel realistischer. Ik was een beetje met tegenzin aan het boek begonnen, omdat ik het verhaal meende te kennen, maar men zou een veel mooiere film, veel pakkender kunnen maken van het echte verhaal.
Het echte leven heeft heel weinig voeling met de Hollywoodscribenten.
De voortdurende moeilijkheden om het zooitje ongeregeld toch te doen samenwerken, lukt lang niet altijd, en het is ook dat die uiteindelijk leidt tot het einde van de slavenopstand. Wellicht - zo stellen geschiedkundigen- had Spartacus Rome op de knieën kunnen dwingen, maar zijn doel lag daar niet, zijn enige betrachting was het scheppen van een rijk waarin geen slaven en geen bazen waren... Dat utopische beeld was rechtstreeks de aanleiding van de uiteindelijke val, mede door zijn steeds weer te grote vertrouwen in de medemensen.

Het was toen al zo, en nu nog steeds, dat goede bedoelingen misbruikt worden door anderen. Het lijkt wel ingebakken in de species Mens, dat ze gedwongen zijn elkaar naar de kroon te steken.
Jammer.

Iedereen droomt van een goede wereld, en niemand zet zich er werkelijk voor in. In ieder menselijk streven lijkt wel een dubbele bodem te zitten. Al ware het maar in het bewijzen dat hij/zij de meest altruïstische is, en daar pront op gaat. Zelfs degene die lijkt gewoon zijn weg te gaan, zonder zich met anderen te moeien, of andere te schaden, wil en kan niet verdragen dat er een ander op zijn weg zit... Het lijkt wel of wij voortkomen uit een soort van dieren die bestond uit eenzame jagers, die besloten heeft dat samenwerking meer jachtresultaten heeft, maar steeds iedere kans grijpt om tussendoor weer solo te jagen.

Is de mens in se een einzelgänger ? Niet helemaal, het lijkt er meer op dat hij als eerste doel heeft ergens de meerdere te zijn. Waarom zijn wij zo ? Waarom kunnen wij niet tevreden zijn met ons plaatsje onder de zon? Waarom moeten wij steeds iets verder, iets hoger ? Waarom leren we dat aan onze kinderen van kleins af aan ? Zou het in andere landen, met een godsdienst zoals de Hindoes, met hun ondergaan van het geschonken leven in de hoop op een beter toekomend leven, anders zijn ? Zouden ze daar minder streber zijn dan wij hier ? En is dat systeem beter voor de mens ? In onze ogen wellicht niet, maar welk recht hebben wij om te oordelen over de manier van leven van een ander, buiten precies het feit dat wij ons dat recht steeds weer aanmeten ? Geen wonder dat wij kolonisatoren waren ! En kijk eens wat wij hebben achtergelaten ! Hier in België zitten er al die zeggen dat het hier nooit ofte nooit zal gaan, omdat wij een kunstmatig samenraapsel zijn tot één natie omgevormd...Wat moeten wij dan stellen van al onze voormalige kolonies ? Je ziet in alle die landen dat ze samengesteld zijn uit diverse etnische groepen, over de kunstmatige grenzen heen en er binnen... En wij zitten dan belerend met het vingertje te zwaaien over de "stammentwisten" !
Is het eigenlijk nodig landen te hebben ?
Oh ja, nu wel, in het bestel waarin wij nu vastgeroest leven, kan men zelfs niet dromen van het niet bestaan van een organisatie als een land... Wij leven in een systeem die ons met handen en voeten bindt aan die formule, wij hebben van de vrijheden die het ons biedt, meteen onze gevangenis gemaakt. Wij hebben een redelijk degelijk pensioenstelsel opgebouwd, en dat gaf ons de mogelijkheid om de zorg voor de ouderen aan de kant te schuiven. Wij hebben zelfs de opvoeding van onze kinderen uit handen gegeven, en de uren dat ze niet in school zitten worden ze opgevangen in instellingen die daarvoor werden geschapen.
Wij hebben onze wortels doorgehakt, en leven nu bij gratie van de staat die ons onderhoud... en die staat kan dat dank zij de buitengewone inspanningen van zij die nog productief zijn. Die productiviteit is er door de beloning in koopkracht en materiële welvaart die een surrogaat moet zijn voor de knusse warmte en liefde in een gezin.
Oh ja, de negertjes in hun hutjes in stamverband voor de komst van de "beschavende" blanken, hadden veel minder, maar hadden zij ook niet veel meer ? Nog eens, vergeet je manier van kijken die je aangeleerd werd, kijk met de ogen van de mensen daar... Kijk eens wat er nu gebeurd, nu wij die stammen en dorpjes vernietigd hebben, hen dwongen te werken in fabrieken en steden, hen dwongen te leven op een manier die zij niet of nog niet echt kennen als de hunne. Wij hebben hen niet alleen de voordelen van de beschaving gebracht, in tegendeel, wij hebben hen vooral al de uitwassen gebracht !
En we kunnen de situatie niet terugdraaien, en in die landen zullen ze nog jaren twisten hebben met andere etnische groepen, omdat zij gedwongen worden samen te leven terwijl ze zo verschillend zijn, of omdat ze door een lijn op een blanke landkaart in twee verschillende landen moeten leven (of in drie, of vier... denk eens aan de Koerden)
Wij hadden geen enkel recht onze manier van leven aan hen op te dringen, en zelfs nu nog dwingen we hen in de levenswijze die niet de hunne is.
Pas als ze hier komen wonen, stellen we met schrik vast hoe verschillend ze zijn, en roepen er velen dat ze hier niet horen, dat ze zich niet aanpassen aan onze levensstijl...
Eigenlijk is het wat ironisch, ware het niet zo triest...
Ooit las ik een sciencefiction verhaal... Plots was er van op de aarde een naderend ruimteschip opgemerkt, en zodra de afstand het toeliet was er contact tussen de aarde en het ruimteschip. Vriendelijk contact. Bleek zelfs dat het ook wezens waren die oorspronkelijk van onze aarde afkomstig waren en heel blij waren hun thuiswereld eens te kunnen bezoeken, na al die eeuwen en eeuwen dat ze er weg waren...
De radioberichten over en weer waren niet meer te tellen, er werd van alles en nog wat gepraat. Tot plots een van de ruimtevaarders zei, met een hart als een koekebrood, dat ze heel goed nieuws hadden, dat ze de ziekte die hen bijna verdeeld had hadden kunnen overwinnen ! Ze waren er in geslaagd om eindelijk de mensen die leden aan die lelijke witte huid te genezen en hen weer mooi zwart te laten zijn ...

Het zou allemaal zo schoon kunnen zijn, zo heerlijk, zo paradijselijk, maar zolang wij het ook niet gunnen aan onze buur, kunnen we er zelf niet in !

Om nog maar eens de taal van de ecologisten te gebruiken, we moeten het in evenwicht houden! En dat kan alleen maar mits respect voor de anderen... alle anderen...

tot de volgende ?