Omdat...

mijn kleinkinderen plots heel mijn dag benemen, moet ik eerst mijn blog maken, en dan pas kijken naar mijn mailtjes... Want ik moet Ewoud om 10.30 uur gaan oppikken in Grotenberge (Zottegem), en vanavond moet Kimberly opgepikt worden aan het station om 17.30 uur, want ze komt thuis van een schooluitstap.

Bart zal Kimberly normaliter gaan oppikken, want hij passeert er nagenoeg, maar mocht hij om een of andere reden vertraging hebben, dan moet ik alsnog rijden... 't Zijn drukke tijden als de examens gedaan zijn, en de leerlingen de brousse ingejaagd worden op de gekste uren...

En zeggen dat volgende week Ewoud hier drie dagen zal logeren en de week nadien de tweeling voor zowat twee maanden... Oma en opa zijn plots verheven tot (on)gediplomeerde vervangers van de werkende ouders... Waarschijnlijk vinden hun ouders dat wij het gekund hebben met hun, dus ook met hun kroost? Als Ewoud hier logeert, dan is dat ondanks de banvloeken van minister Vandenbroucke, die de scholen bezwoer hun taak te vervullen tot het laatste uur... Wij nemen waar, meneer de minister, alleen waar...

Als Ewoud er is, dan zal ik mijne kwampjoeter goed in de gaten moeten houden, want ondanks alle banvloeken en bezweringen gaat hij toch op die verderfelijke sites met spelletjes, gaat hij chatten met zijn vriendjes, en dank ik de voorziening dat ik met Ubuntu werk, waar echt niet zoveel mee kan gebeuren... Maar dat is het hem juist, als hij hier zonder virussen en diergelijke kan rondstruinen op dubieuze spelletjessites, dan denkt hij dat hij dat thuis ook rustig kan, en daar zitten ze met dat erbarmelijke windows...
De thuiscomputer is door hem al eens meer dan een week in herstel geweest ! Hij had er ook een heel kwaad beestje in losgelaten... Vandaar dat ik ook hier de teugels niet mag laten vieren.

Bovendien, ik moet eerlijk zijn, ik word kierewiet als hij op die spelletjes zit te spelen...want dat gaat niet in een hemelse stilte, op die spelletjes zitten geluidjes, oervervelende pieptuutkrakgeluidjes die zeurderig op je systéme nerveux zitten te tokkelen... Vroeger had je zo van die kleine spelletjes ook, van die gorilla of van Mario en co, dan zaten ze hier met zo'n masjientje in hun handen zenuwachtig met hun duimen te tokkelen om het rekord in piepgeluidjes te breken... maar die geluidjes waren nog héél stilletjes in verhouding met die op je pc. Maar zij vinden dat leuk, je kunt dat geluid in de meeste van die spelletjes af zetten, maar nee, dan is het niet zo cool of hoe noemen ze dat nu ?

't Zal wel opa zijn die oud wordt.

Gisteren bij de specialist, had ik eventjes geluk! Ik ga steeds veel te vroeg door (Ik vertelde je al dat ik doodongelukkig ben als ik ergens te laat kom) en daar het verkeer min of meer meewerkte, was ik daar een halfuur te vroeg... Maar ik kon meteen bij de dokter! Ik zou dus ook heel vroeg thuis zijn gekomen, had ik niet plots vastgesteld dat ik op de normale plaats niet meer op de autosnelweg geraakte... Opritten tijdelijk versperd... En nu ? Weg gevraagd in een benzinepomp, terugkeren en iets verder kon ik via de R8 naar de E17... niettemin was ik nog om iets voor halfvier terug thuis. Hadden we dat geweten, dan had Anny mee gekund...

Ik heb alle nodige attesten weer ontvangen, heb ze al doorgemaild als veiligheid, naar de boekhouder van mijn werk, en vandaag gaan ze in de bus. Ik ben weer in regel voor een half jaar. Ik vind het oervervelend, ik ben zoals ik gisteren al schreef, volkomen afgeschreven, maar toch moet ik nog steeds mijn afwezigheid wettelijk maken met een doktersbriefje... Nu ja, zo kom ik nog eens buiten.

De zon schijnt, ook al voorspellen ze regen, ik kijk op een prachtige staalblauwe hemel (al heb ik nooit staal gezien met zo'n kleur). Van waar komt die uitdrukking ? Wij spreken nogal dikwijls met zo'n vage beschrijvingen: Als je ijzer smeed en wil uitharden, dan moet je, op het moment dat het ijzer kersenrood is, het onderdompelen in een oliebad ter afkoeling. Kersenrood ? Wat is dat ? Eerst en vooral er zijn veel soorten kersen, die allen wat verschillen in vorm in smaak maar ook in kleur ? Bovendien wordt een kers van heel lichtgroen langzaam geluwachtig, dan rozeoranje, dan rood en tenslotte bijna zwart, heel heel donkerrood... Wat is dan kersenrood ? Toch weten we allemaal wel ongeveer wat bedoeld wordt, en we zullen dus allemaal het ijzer op ongeveer dezelfde hittegraad in de olie dompelen... Hoe komt dat ? Wellicht een kwestie van opvoeding, van telkens en telkens weer die specifieke kleur als kersenrood te horen benoemen. Een andere oplossing is er niet.

Zeegroen... ook al zo iets! Onze eigen Noordzee heeft een grauw vuilblauwgrijze kleur, waarin je wellicht met wat moeite ook wat groen kunt bevroeden, maar groen? de zee groen Nee... Ik zag ook al de atlantische oceaan en die is blauw, de middellandse zee is ook blauw... Ik heb eerlijk gezegd nog nimmer een groene zee gezien ! Tenzij, tenzij je de nachtelijk opgloeiende zomerzee bedoelt, die heeft een weeïg groen licht af... tegen de donkere nachtelijke hemel. Heel mooi om zien, maar dat is niet de kleur van de zee, maar van de bloei van een of ander microscopisch klein wiertje of beestje of zoiets...(Een zee-versie van onze glimworm, maar veel kleiner en ontelbaar, massaal aanwezig)

Biljartgroen, heb je ook al vastgesteld dat de moderne biljarts blauw zijn gekleurd ? Of soms een heel ander kleur dan biljartgroen? Toch blijven we de term (vooralsnog) gebruiken...
En zo kunnen we doorgaan, met vaste kleuromschrijvingen, die in werkelijkheid noch kant noch wal raken. Moeten we misschien veronderstellen dat heel lang geleden, die kleuren echt waren ? Ik zou bijna denken van wel ! Kijk eens naar de schilderijen van oude Hollandse meesters met hun zeegezichten, daar is de zee wel groenachtig, en zeegroen is precies die kleur die we bedoelen! Was de zee vroeger zo ? Of is dat kleur onder invloed van de tijd veranderd in dat groenige ? Ik denk het eerste, ik denk dat we nu veel meer de gevolgen zien van de vervuiling, en dat onze zee van groen naar grauw is veranderd... Eigenlijk zouden we daarover, veel meer nog dan over andere vervuilingen, moeten ongerust zijn ! Want als de zee zo grauw geworden is, dan spreken we over 4/5 van héél onze wereld ! En nog steeds spoelen de schepen hun vuile olie stiekem in het al zo getormenteerde water...

Dat de Noordzee geen mooie bijna doorzichtige kleur heeft is natuurlijk, de zee is te ondiep, en de golfbewegingen reiken tot aan de zandige bodem, en het heel fijne stofzand is voortdurend in beweging in dat water. Dat is het ook waardoor in de Noordzee veel meer mensen zeeziek zijn dan in de Oceanen... Als er wind is heb je niet alleen de beweging van de golven onder de invloed van de wind, maar heb je ook de beweging die veroorzaakt wordt door het terugslaan van de beweging van op de bodem... Op de oceaan gaat een schip dan ook een beweging maken in één richting, je kunt je lichaamsbeweging betrekkelijk gemakkelijk aanpassen aan de steeds zelfde deining. In de Noordzee heb je meestal met de golfbeweging én met de grondgolving te maken, en het schip deint niet in één beweging, maar gaat op en neer en heen en weer in alle richtingen door elkaar. Bij Storm is het niet makkelijk je beweging aan te passen aan de bewegingen van het schip, omdat die bewegingen niet te voorspellen zijn. Het is ook daardoor dat de stabilisators die heel goed werken, op de noordzee niet zo effectief blijken, die soep van bewegingen is niet op te vangen.

Voila, ik ga stoppen, sorry dat het wat kort is, maar je snapt het wel, ik moet mijn grootvaderlijke plicht vervullen en de examenmoeë student gaan oppikken aan de kerk van Grotenberge, als ik de kerk maar vind...

tot de volgende ?

dromen (bis)

Ik mag het niet meer doen ! Echt niet, pas heb ik er over geschreven, of lap!, ik droom wel, en ik schiet er van wakker ook nog !
Als er lui onder jullie zijn die iets kennen van droomuitleg, ze zijn welkom, want 't is weer een bizar verhaal!
Ik ben wakker geschoten omdat ik met geweld een schop gaf tegen de radiator naast mijn bed. Ik hoorde en voelde Anny verspringen, maar heb van pijkens gebaard...en gedaan alsof ik voort sliep. Maar mijnen teen deed behoorlijk pijn!
Ik was voetballer (ik, hoe kan ik zo stom dromen!) en schopte de de strafschop (ik, ik kan nooit zeggen in welke richting de bal gaat als ik stamp), maar het strafste van al, ik was de vedette, de sterspeler, want ik was (s)Tommeke Boonen... (Hoe komt die vent nu plots op het voetbalveld ?)

Te gek om los te lopen... Best dat ik meestal mijn dromen niet herinner, dat ik niet weet dat ik droom, want als het allemaal zo'n zever is... Laat maar voor de moeite.

't Is weer al aan het regenen. We hebben eens een paar treffelijke dagen gehad, en 't is weeral van dadde. Kloteland.
Ik denk er over te verhuizen naar dat gebied ergens aan de voet van de Andes, dat is gekend als het droogste gebied op aarde, daar regent het maar eens in de tien jaar of zo iets... Maar wellicht vragen ze daar dan ook schandalige prijzen voor wat hier dagdagelijks in de riool wegloopt. 't Zal er ook niet ideaal zijn. Misschien twee huizen, een in Spanje voor de zomer, en een in Australië voor de gindse zomer... zo heb ik een redelijke kans op steeds goed weer. Maar de vervoerskosten zullen wel hoog oplopen... en iedere zes maand verhuizen is ook maar niets... Ik kan me niet voorstellen ergens te zitten zonder mijn boeken en mijn knutselmateriaal, en dat zal samen toch al rap enkele duizenden kilo's bedragen (meer dan 5000 boeken alleen al...).
Nee, ik heb me door mijn manier van leven vastgepind hier, boven op mijnen berg.
'k Zal hier moeten verslijten ook.
... en mijn ziel in lijdzaamheid bezitten...
Bovendien, waar het zo'n droge landen zijn, zal ik wel niet kunnen gaan vissen ook !
't Is overal iets.
en aan de andere kant van de heuvel is het gras altijd groener... zeggen de koeien, want dat gras zegt mij niet zo heel veel, buiten om er eens languit in te liggen.
Daar aan de Andes staat geen gras, en ik zie mij nog niet zo hendig in de cactussen gaan liggen mediteren.

Maar ondertussen regnt het hier weeral, en mijn linde staat grote druppels te bleiten. Het enige dat zich niets aantrekt van dat water, is de maïs voor mijn deur, dat groeit binst dadde er naar kijkt. Ik zie met angst in het hart de tijd tegemoet dat ik hier weer tegen een groene muur moet aankijken. Konden ze geen vlas zetten, dat komt niet hoog, en dat heeft zo'n leuke mooie witte en blauwe bloempjes. Maar nee, maïs, turkse tarwe...tju toch.

Dat ik zo zit te kneuten heeft alles te maken met het feit dat ik deze namiddag weer naar de specialist moet... en dan nog moederzielke alleen, want Veerle is gaan werken, en de kinderen moeten opgevangen worden. Feitelijk moet ik daar enkel en alleen naar toe om een bewijs voor mijn werk, want ik hoor bij de categorie van de onbehandelbaren, de afgeschrevenen, de voor niets meer geschikten, de nitwits... Leuk is anders, en ik moet toegeven dat dit pas tot me is doorgedrongen op het moment dat ik -ondertussen al weer jaren geleden - opgeroepen werd bij de adviseur van de ziekelijken kas... die me leukweg meedeelde dat ik afgekeurd was tot mijn pensioenleeftijd... Daarna ben ik dan wellicht plots mirakuleus genezen, of, veel waarschijnlijker, dan trekken zij zich er niets meer van aan...
Afgekeurd, afgeschreven, staal zonder waarde, emballage perdue en geef maar alle denkbare koosnaampjes die je nog te binnen schieten...
Weten die mannen wat ze je zeggen ? Beseffen ze dat eigenlijk wel ? Goed, ik weet ( en voel het ook jammer genoeg) dat ik niet veel meer kan doen, maar dan nog, dan nog is het niet leuk te horen te krijgen dat je voor de maatschappij niets meer betekent, buiten kosten.
En dan zijn we nog heel gelukkig dat we in een landje leven met een behoorlijke sociale zekerheid... Had ik in Oezbekistan of zo moeten leven, dan was ik nu wellicht al lang in memoriam... dood van de honger, kon zichzelf niet meer bedruipen. Tenzij, dat daar nog een maatschappij is waar de kinderen zich automatisch nog inzetten voor hun ouders, maar dat fenomeen verdwijnt pijlsnel onder druk van de moderne economie, waar beide partners moeten gaan werken om een min of meer menswaardig bestaan op te kunnen bouwen...
Leid nu niet van mijn woorden af dat ik tegen de tewerkstelling ben van de vrouw, dat ben ik niet, ik ben voorstander van een gelijkberechtiging, maar dan een waarin een vrouw ook moeder mag en kan zijn... Ik weet ik ben ouderwets, maar ik heb compassie met de "sleutelkinderen", kinderen die vanaf een leeftijd van zes, zeven jaar de sleutel van thuis meekrijgen, als ze van de school komen, zelf de deur moeten open doen en binnentreden in een lege woning. Ze hebben geleerd de stoel tegen de muur te schuiven en de thermostaat op 20 te draaien, de boterhammetjes liggen in de frigo, en 's avonds maakt moeder dan nog warm eten, uit de diepvries, zo'n pakje bereide gerechten... en zorg dat je huiswerk gedaan is tegen dat we thuis komen, zodat we naar de tv kunnen kijken zonder gestoord te worden door de kleine...
Ik verwijt die moegewerkte en afgepeigerde ouders niets, maar laat me toe meelij te hebben met die kinderen... Ooit woonden er hier, twee huizen van ons, zodat we dagelijks er mee geconfronteerd werden, twee meisjes waarvan beide ouders gingen werken. Vooral in de verlofmaanden was het triest om zien... Heel de dag zaten die meisjes alleen, en wij hoorden van onze kinderen dat die meisjes binst den dag leefden van frisco's... Na een tijdje zijn ze verhuisd, en ik was eerlijk gezegd niet kwaad, want we zagen toen al dat er regelmatig jongens daar binnen gingen zitten, nu ja, zitten??? Triest.

Misschien was dat een extreem voorbeeld, maar toch... Het kan voor een kind belangrijk zijn dat hij na een slechte dag op school thuis opgevangen wordt... en dat is er daar nooit bij. Dat bedoel ik nou, een vrouw moet de kans hebben om moeder te zijn! En vermits dat dit een zeer belangrijk iets is ook voor de maatschappij, mag ze van mij daar gerust voor betaald worden ! Ze vervult op dat moment een zeer belangrijke taak ! Ik vind dat we ook daarin moet investeren ! Nu zien we het omgekeerde, nu zien we vrouwen die opteren voor "de" carrière... Ik wil die keuze niet ontnemen, maar ik wil het moederschap als keuze evenwaardig maken!

't Regent nog altijd maar voort... Ik moet om naar de dokter te gaan langs de E17, en dat is een baan waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, gewoon omdat het de baan is met in verhouding het meeste zwaar vervoer... Je kunt er niet anders dan tussen de vrachtwagens te rijden, en dan denk je aan al die geplette autootjes tussen die grote bakbeesten... Nee, ik rij niet graag op die baan, en zeggen dat Bart iedere dag daar op moet ! Wellicht komt dat ook door dat ik niet zo veel en niet zo vaak meer met de auto rij, vroeger zat ik iedere dag in de auto, en nu een à twee keer per week. Vroeger veel behoorlijke afstanden en regelmatig door drukke steden zoals Gent en Brussel, nu nooit meer in die steden, tenzij in het weekend, als het verkeer er heel rustig is... Ik ben het wat ontwend... en ik woon op de boerenbuiten, dus het grootste stuk van mijn rijden rij ik op rustige banen. Misschien is het goed dat ik nu en dan ook nog eens op die E17 kom ?

Ik ga sluiten voor vandaag, tot de volgende ?

Het rode plein

Vanmorgen virtueel rondgewandeld op het rode plein van Moskou...Ik moet toegeven, het is én groter, én véél mooier dan ons rode plein te Eine (Oudenaarde)... Ons rode plein is een kale vlakte en dankt zijn naam aan de rode dallen waarmee het gevloerd is... Dat van Moskou bevat prachtige bouwwerken waarvan de voor ons wat bizarre kerk van de Gelukzalige Baziel... Bij ons zie je die "uien" boven op een kerk niet vaak, en zeker niet bij bosjes tegelijk. Bovendien zijn ze bij ons altijd eenkleurig, terwijl bij de Russen de kleuren er af spatten.
Het is gek, maar ik vind dat die gebouwen zo tegengesteld zijn aan het volk daar... Voor mij zijn Russen zo wat koud en kil, à la Poetin, maar misschien zijn die kerken wel allemaal gebouwd door wodka zuipende Jeltsins ? Raar dat wij de onhebbelijke gewoonte hebben een volk te klasseren in vakjes van DE karaktertrek... Of die juist is of niet, daar trekken wij ons niets van aan...
Zo zijn voor ons de nederlanders nogal vrekkig, gewoon omdat ze op een andere manier reageren dan wij gewoonlijk doen. Ooit hoorde ik er een leuk kenschetsend verhaaltje over...
Een Vlaamse vrachtwagenchauffeur was met zijn truck tot helemaal in het noorden van Nederland gereden, had daar nog wat uren verspeeld met het zoeken naar het juiste adres ('t was voor de gps!) en kwam 's avonds om zeven, acht uur ter bestemming. De Nederlandse familie zat aan tafel, en de heer des huizes vroeg vriendelijk " Een bakkie koffie" waarop de Vlaming beleefd antwoordde "Nee, dank u"... Later vertelde de Vlaming nog steeds kwaad op die lompe nederlanders: "En je moet niet denken dat ie het nog eens vroeg hé, nee! Ze zijn te gierig om je een tas koffie te geven, de vrekken !"
Waaruit duidelijk het misverstand moge blijken... Mijn Nederlandse lezers (het zijn er steeds meer !) zullen wellicht onbegrijpend kijken, maar in Vlaanderen moet je uit beleefdheid de eerste keer weigeren, en pas toegeven na een lichte aandringende vraag, zo niet sta je onherroepelijk als een onbeleefde boer te kijk ! Bij de Nederlander moet je, als je koffie wil, gewoon ja zeggen, wie zegt nou neen als hij eigenlijk ja bedoeld???
Maar het is op een dergelijke manier dat een heel volk aan zijn spotnaam komt... Er zullen wel vrekkige nederlanders zijn (er zijn er bij ons ook) en bij de Schotten ook, maar ik heb in Nederland en in Schotland gewandeld, heb gezien dat ze anders zijn, maar ik kan begot niet zeggen dat het vrekken zijn ! In Schotland komen twee vrienden elkaar tegen in een pub, bij ons betekent dat elkaar tracteren, in Schotland zijn ze heel blij elkaar te zien, en ieder bestelt zijn eigen pint... Is dat vrekkig ? Nee, niet echt, maar wij doen het anders...
Misschien is dat het wel dat ons dom doet lijken in de ogen van de nederlanders ? Omdat we te gul zijn, steeds mild iedereen tracterend ? Troost je dan, Nederlandse vriend(in), het gebruik verminderd ook hier... Vroeger was het hier in de mooie Vlaamse Ardennen, de mode om, als je een herberg binnen kwam, en je kende de mensen die er stonden min of meer, dan tracteerde je iedereen, waarop iedereen jouw tracteerde... Je ging gegarandeerd met een vlieg in je oog naar huis ... Dat is nu verdwenen, dat is gedaan. Waarom ? Ik vermoed dat het te maken heeft met een stijgende migratie van uit andere streken waar die gewoonte er niet was, en anderzijds de rigoureuze wet op alcohol en rijden, waardoor je verplicht zou zijn van emmers water te drinken na één pint...
Misschien heeft het ook te maken met het verenigd Europa, want de laatste decennia zien we hier steeds meer en meer nederlanders die zich vestigen in onze regio... en wie weet zijn ze besmettelijk ??? Krijgen we zo hun manieren?
Officiëel komen de nederlanders hier om belastingtechnische redenen... Kan het echt dat er landen zijn waar de druk van de belastingen nog groter is dan bij ons ??? 't Is niet te geloven !

Maar ik was begonnen met het virtueel rondwandelen op het rode plein... Dat vind ik heerlijk ! Ik zal er zelf wel nooit meer komen, tenzij er een wonder gebeurt en ik plots een nieuwe rug krijg... En dan zijn die mailtjes met al die mooie foto's uit al die vreemde landen een beetje reizen voor mij... en vergeet niet, men toont je alleen het mooiste, het meest bezienswaardige ! (Zoals in het mopje: de Japanners komen naar hier, fotograferen alles en alles, om thuis te bekijken wat ze hier allemaal hadden kunnen zien)...

In vroeger tijden kregen we dan hoogstens één postkaart, met een vue uit het land waar een of andere vriend zijn tijd in ledigheid doorbracht...en dat was het! Nu was de zoon van Luc (vis) vorig jaar op een van die tropische eilanden, en bracht me een geheugenstick met honderden foto's van ginder mee... Dat is héél anders dan een fotoboek, want dat krijg je niet mee naar huis om eens rustig te bekijken, zo'n geheugenstick lieten ze wel hier, en ik had een volle week, zodat ik nu en dan een honderd foto's kon bezien, en de rest voor de volgende dag houden...Bovendien heb ik dan iedere foto op de grootte van mijn scherm, en niet in zo'n postkaartformaat, en je ziet er ook nog eens je kennissen op...

Dat is nu onze vorm van reizen geworden... virtueel uitstapjes maken. Er zijn op internet heel veel van die uitstapjes te vinden, maar ik beperk me tot de mailtjes die ik krijg, omdat er zo een kleine persoonlijke toets aan hangt.

Gisteren was het dus visdag! We zijn voor het eerst dit jaar, naar het park geweest. Ik heb een karper aan de haak gehad, maar het beest wist zich in de plompbladeren te wringen, en dan is het hopeloos... karper weg... Bovendien brak ik ook nog eens mijn lijn bij het pogen de lijn te recupereren uit die wirwar van bladeren waar de karper zich door gedraaid had. Ik heb gelukkig nog mijn haak, lood en dergelijke kunnen recupereren, maar ik was toch een vijf, zes meter draad kwijt ! In het begin dat we daar zaten beet de bliek redelijk, maar je moest ze echt goed laten doorbijten, anders was het noppes. Na een twee uurtjes was het doodstil...Alle vis leek verdwenen ! Ik had nog een doosje maïs in conserven bij, en dan maar eens daarmee geprobeerd, en ja hoor, de vis was er terug, en nu bleken het plots allemaal behoorlijk grote blieken te zijn ook nog ! Het was een leuke visdag...Ook voor Willy, die in de periode van stilte besloot om eens op jacht te gaan op karper... De karpers op de parkvijver zijn gewoon om brood te krijgen (In feite zijn het de eenden die brood krijgen van de bezoekers, maar de karpers lusten dat ook, en mengen zich steeds in het debat) en Willy gaat dan met drijvend brood op karpers jagen, dicht bij de kant. Zo kun je bijna gegarandeerd karpers aan de haak krijgen, maar je vist dan bijna tussen de plompbladeren, met alle risico's vandien, en je moet iedere vijf minuten nieuw brood op je haak zetten, want na een tijdje zinkt het doorweekte brood van je haak weg... Hij heeft dan ook zijn onderlijn een keer verloren, maar lukte er dan toch in een karper van 5,5 kgr te vangen. Luc en ik vissen eerder passief op karper, wij laten onze lijn op de bodem liggen, midden in het lokaas, en hopen dat de karper langs komt...en vissen ondertussen actief op bliek. Elk zijn meug, en bovendien zou ik het niet aankunnen om steeds minutenlang te blijven staan, in de hoop dat een karper zich zou verwaardigen om in het brood te happen.

Luc was niet zo gelukkig ! Hij heeft drie keer een losschietende bliek gehad, en drie keer met het gevolg dat zijn lijn omhoogvloog en bleef hangen in de bomen... Zodoende was hij om vier uur al zonder blieklijn gevallen, en hij vond het de moeite niet meer om een van mijn lijnen te gebruiken. Gelukkig was dat net het moment dat Willy zijn karper ving, anders waren we wellicht veel vroeger thuis dan gepland...

Het was een heerlijke namiddag aan het water, eerst warm in de zon, dan wat frisser in de schaduw, en behoorlijke beet. Leuk, nog van dadde !

Ik ga stoppen, zonder filosofie of zware bedenkingen...tot de volgende ?

Dromen...

Vannacht liggen lezen in "de doornvogels", oudjes zullen zich nog wel het feuilleton op tv herinneren, een reeks die me mij persoonlijk niet echt beviel... Het boek echter is wel goed, zeker (voor één keer) de verkorte versie van Readers Digest...
Ik moet zeggen dat ik die verkorte versies gewoonlijk helemaal niet goed vind. Er mankeert naar mijn gevoel altijd een stuk van de sfeer aan, maar in het boek van de doornvogels is het wellicht juist dat wat mij bevallen is. Het is een lange geschiedenis, met veel stilstanden in, en ik ben een lezer die niet graag stil staat... Hoe mooi ook, de tijd van Streuvels is voorbij, in een dichtwerk kan ik een halve bladzij over de wolken best pruimen, maar niet in een boek, of liever niet meer.
Misschien is dat ook een teken van ouder worden ? Misschien wil ik geen tijd verbeuzelen en zoveel mogelijk nog lezen van al wat er te lezen valt ?
Nee, in de moderne boeken weet men de sfeer neer te zetten in enkele woorden, en men verspilt geen inkt meer aan ellenlange beschrijvingen (waar ik wel eens mee bezig ben, gewoon om het leuke van het spelen met woorden).
Toch weten ze ook zonder deze uitweidingen je werkelijk mee te trekken in de geladenheid van een situatie, misschien net omwille van het feit dat de situatie veeleer gesuggereerd wordt dan wel volledig uit de doeken gedaan? Ik mag geen kwaad schrijven over de doden, maar een Hugo Claus beheerste dat dus niet, ik heb maar een paar van zijn boeken gelezen, en ze altijd met een onvoldaan gevoel weer weggelegd... Neem nu zijn "meesterwerk" "Het Verdriet van België", daar heeft hij duizenden open deuren om je in de geladenheid van situaties mee te trekken, en hij vertikt het gewoon. Hij schrijft er als het ware een verslag van de vergadering van, nuchter, ongeëmotioneerd, en angstvallig vermijdend er bij betrokken te geraken... Misschien was dat zijn bedoeling, maar dat was dan naar mijn mening gewoon een gemiste kans... De geschetste situatie in dat boek is zo geladen dat het gewoon misdadig is dit niet te accentueren. Nee, sorry, met alle respect voor de andersdenkenden, maar voor mij is niet hij de prins der nederlandse letteren zoals ik over hem las... Ik ken er massa's andere en betere... Maar, het lijkt mij wel een eigenschap van de vlaming om veeleer het bizarre te prijzen dan het mooie... Je ziet dat in de kunst ook, waar men een pot met mosselschelpen verheft tot een GROOT Kunstwerk... Voor mij niet gelaten, maar weet dat men er binnen honderd jaar nog steeds even hard zal om lachen als nu !

Terwijl ik hier zit te schrijvelarerijen, is Anny de haag aan het scheren... Ik ben juist eens gaan zien of alles nog ok is, want ik ben telkens bang als ze daar aan bezig is. Op zo'n momenten vervloek ik mijn rugpijn en voel ik meer dan ooit de onmacht die het mij bezorgt ! Je kunt niet geloven hoe het aanvoelt als een werk dat duidelijk niet voor haar is, door haar gedaan wordt, omdat ik het niet meer kan. Ik heb die haag al vervloekt dat het niet schoon meer was, maar hoe harder ik vloek, hoe harder hij lijkt te groeien! Gelukkig heeft de boer dit keer niet net tegen mijn haag een voor gelegd, en kan Anny op normale hoogte staan om te werken.

Vannacht lag Anny weer te dromen, ik zie en hoor het. Niet dat ze hardop spreekt, maar ik zie haar bewegen, haar gezicht vertrekken... Veelal weet ze ook 's morgens nog precies waarover ze gedroomd heeft... Ik nooit, tenzij ik midden in de droom wakker schiet, dan wel. Andere dromen, ik weet niet of ik ze wel heb, want ik weet er nooit iets van. Ik zal ze wel hebben, want het schijnt zo te zijn dat iedereen droomt, en dat de dromen een nodige fase zijn van het menselijke denken, omdat het een vorm van verwerken is van alles wat bleef hangen. Een soort opkuisen van de harde schijf en een defragmenteren zodat alles netjes op zijn plaats wordt gezet.

Daar ik maar de dromen ken waarvan ik wakker schiet, ken ik maar de angstdromen, de andere slaap ik door en zijn tegen het ontwaken allang en breed verdwenen. Ik ken ook mensen die in hun slaap zaken oplossen, en die bij het ontwaken precies weten hoe het moet...Ook dat heb ik niet ! Als ik voor een moeilijk iets sta, dan raak ik gewoon niet in slaap, en als ik dan toch na lange tijd in slaap sukkel, dan is het onvast en schiet ik steeds weer wakker, om weer na te denken. Het lijkt wel of dat aspect van het leven niet aan mij is besteed, dromen doe ik wellicht al genoeg in de boeken die ik lees, en in de verhalen die ik verzin... 's Nachts heb ik soms briljante ideeën om eens een heel knappe blog voor u te schrijven, maar 's morgens ben ik steevast het idee weer kwijt, er rest alleen een verdriet omdat ik iets had en het weer kwijt ben. 's Nachts lig ik gedichten te maken, maar 's morgens ben ik ze kwijt, uitgewist door de slaap die toch over me kwam. Soms heb ik het idee dat ik beter al die dingen 's nachts zou noteren, maar dan kwam er van slapen helemaal niets meer in huis, en wie weet, misschien zou op papier het helemaal niet zo briljant zijn als in mijn kopke... Want in die speelse grijze massa van mij, gaan dan die dingen zo snel dat ik het wellicht niet echt zou kunnen volgen met de pen, en dat het toch slechts een verhaspeld restje van een idee zou zijn... Of ik zou gewoon niet bij machte zijn te verwoorden of te tekenen wat ik zo duidelijk voor ogen had? Nee, laat die wakende dromen van mij maar rustig waar ze zitten, diep tussen de kronkels van mijn hersenen...

De zon schijnt, dus deze namiddag: VISSEN ! We gaan voor de eerste maal naar het park. Dat zal wellicht betekenen dat we veel minder vangen, maar daar bestaat de kans op grote karper, en dat is op zichzelf al een aanlokkelijk idee. Tien minuten of meer zitten vechten met een tot op het laatst onzichtbare vis, dat is heerlijk... Ik heb al enkele keren mijn lijn moeten doorgeven aan Luc, omdat ik het gevecht niet kon afmaken, te veel pijn, maar niettemin is het dan toch mijn karper, aan mijn lijn... Gek als je het bekijkt... Als je de grote karper dan eindelijk dichtbij krijgt, en de "vijand" ziet, dan is de strijd nog niet gestreden, dan moet je het net in het water leggen, en proberen de karper er in te "schuiven", en dat beest ziet dat net, en begint het ultieme gevecht, slaat nog eens met zijn machtige staart om weg te raken van die dwingende lijn...
Als we hem dan eindelijk op de kant kregen, dan wordt hij met liefde gekeurd, bewonderd en gewogen, en dan liefdevol en voorzichtig weer in het water gezet, waar hij met een zwaai van zijn staart verdwijnt...
Het park dat is ook waar je aan je blieklijntje een van die grote sloebers krijgt, die dan in een ruk verdwijnt, en met hem je onderlijntje, of soms zelfs met je volledige lijn...
Het park, waar je bij een gevecht met een grote vis steevast wat kijkers achter je hebt, die dan, als de vis zich weet los te rukken, steevast vertellen wat je moest gedaan hebben... De beste stuurlui zijn ook de beste vissers, ze kijken en commentariëren alleen maar...
Het park, dat betekent dat ik mijn speciaal aas moet maken... ik ga dus stoppen, ik heb werk te doen....
Hopelijk, hopelijk...kan ik hier morgen stoefen over diene grote die ik ving...

tot de volgende ?

De spelen ?

Wie heeft dat sport(???)gebeuren in godsnaam zo genoemd ?
Als er ergens niet gespeeld wordt, dan is het wel daar !
Het is veeleer een min of meer (eerder min dan meer) geciviliseerde poging om elkaar de kop af te bijten.
Het moet de poort op groot geldgewin zo mogelijk nog wijder openzetten.
and that is it.
No more no less.

Ze is terug !
Van weggeweest !
De zon schijnt vrolijk mijn huiskamer binnen van uit het noorden. Allee, ze zit toch zeker een heel stuk in het noordoosten ! Maar 't kan mij niet schelen van waar ze schijnt, als ze er maar is ! En volgens de weerman (wots in a neem?) zal ze er morgen ook zijn ! En morgen is het dinsdag, en dinsdag is de visdag ! Leuk ons lijntje in werpen, rustig zitten zonnen en vissen...
Djiezuss, ik geniet nu al!
de dag kan niet meer stuk !

Vannacht lag ik te denken, zwaar te denken, op mezelf... Hoe ik (wij allebei) veranderd zijn na de dood van Koen. Hoe we gekwetst, verontwaardigd waren dat Men ons dat kon aandoen... Hoe we elk op onze manier ons opsloten in een bunker van gewapend beton, alles en allen afwerend. Bang ons nog aan iets of iemand te hechten met een kans op verliezen.
Maar als je niet zo bent, dan is beton maar een flinterdun papiertje, en gaat je hart uit naar de anderen, en hou je ondanks jezelf van het leven, niet van de dood.
Oh, er is véél veranderd, het beeld van de goede god is ver weg, is vervangen door een opperwezen, ergens ver weg, die zich er helemaal niet van aantrekt dat een mens verdwijnt, en zeker niet dat een mus uit de hemel valt... Of een opperwezen die in alles is, en alleen als één groot amoebe-achtig eencellig wezen alles omvat, en wij zijn minuscule celdeeltjes, waarbij het wegvallen van een cel alleen een langzamere groei betekent... Of een totaal vergeestelijkt item, waar we allen deel van zijn, of we nu leven of na-leven...
Een hollands professer heeft een druk besproken artikel geschreven in The Lancet, Hét tijdschrift van de geneeskunde, over het fenomeen van de bde's, de bijnadoodervaringen... Je hebt er ongetwijfeld al over gehoord of gelezen, mensen die een tijdje klinisch dood waren en die dan toch weer tot leven komen, hebben bijna allemaal een zelfde soort van ervaring in de tijd van hun doodzijn... Volgens die prof, na een zo gedegen mogelijk onderzoek, lijkt het er op dat er inderdaad een bewustzijn is buiten het lichamelijke.
Het wondere, voor mij althans, met mijn opvoeding en mijn achtergrond, is dat die ervaringen voor iedereen dezelfde zijn, wat ze ook waren, gelovig of niet en welk geloof ook... allemaal gelijk!
Wat ook voor iedereen gelijk is, is dat ze allen na deze ervaring helemaal anders staan tegenover het leven en tegenover de dood. Het is of ze alles veel meer relativeren, en te zelfdertijd veel meer verzoenend zijn, ze willen het leven veeleer laten voortkabbelen dan dat het van het ene hoogtepunt naar het volgende dieptepunt wil springen...
Gek, maar ergens heeft de dood van onze Koen ook op mij dat effect.
Het is of ik bewust of onbewust, met een schaar de hoogte en de dieptepunten in mijn leven afknip, en het zo egaal mogelijk wil houden... rust en rustgeven, relativeren, aanvaarden, en hoogstens wat bedaren.
Weten dat er geen wit is zonder het zwart, geen licht zonder de duisternis, geen kleur zonder het kleurloze. Geen haat zonder liefde, geen oorlog zonder vrede, geen vrijheid zonder tirannie... Het ene kan niet bestaan zonder het andere, en niet in het ene nog in het andere zit de waarheid, de goedheid, de liefde, maar die zitten in het midden... in het aanvaarden van het zijn van alles en het pogen het aanvaarden van dat alles te relativeren.
Je moet het zien als een zwaaibeweging, van twee kogels, aan even lange koorden, die in één zelfde cirkel bewegen, eerst lijkt het dat ze van elkaar weggaan, maar eens ze ver genoeg doorzwaaien, gaan ze in werkelijkheid weer naar elkaar toe, en de linkse zwaai wordt de rechtse, en de rechtse wordt de linkse, tot ze op het hoogtepunt tegen elkaar, in elkaar botsen en weer uiteen vliegen tot een nieuwe hereniging... een eeuwige beweging die telkens maar heel eventjes het ultieme evenwicht in het niets bevat.

Wat moet je je dan druk maken, alles komt toch ooit weer tot het niets, en het niets komt weer tot de tegenstelling van het alles. In een eeuwige beweging van het een tot het tegendeel, het andere...

Dit besef, is rust. Dit is wat een Boedha vond onder zijn vijgenboom... Het eeuwige is, omdat het tijdelijke is. En het tijdelijk is tijdelijk omdat het eeuwig is.

Pijn heeft dus ook zijn goede kanten, het laat je toe 's nachts ongestoord te denken, en uit het niet kunnen rusten (van de pijn) komt de rust (van de geest). Zo kun je zelfs pijn beter dragen, door het aanvaarden.

Het is als een wet van de fysica, eens je geest de Rust heeft gevonden, is het moeilijk het weer in beweging te krijgen...Er is ook geen behoefte aan, het is een rust die je diepe vreugde schenkt, die slechts kunt vinden in het aanvaarden.

Oef, ik ga stoppen, of je snapt het, of nog niet... Maar ooit komt ook voor jou de tijd van de aanvaarding van het zijn zoals het is.

Heb je ooit al eens die schilder bezig gezien op een van de Nederlandse zenders ? zo rond het middaguur... Die man schildert de mooiste bloemen, precies of het is niets. Hij beheerst de techniek zo danig dat alles wat hij doet eenvoudig lijkt... Maar in werkelijkheid is het dat niet, is het dat nooit... Zijn gevoel voor kleur is fenomenaal, en telkens weer denk ik:"nee! dat kun je niet maken, dat gaat toch niet!" maar het gaat telkens weer wel, en telkens accentueert hij met de meest onwaarschijnlijke kleuren de kleur van de bloem die hij maakt. In de groene bladeren van de stengel mengt hij plots enkele bladeren die rood zijn, en zie, in het geheel blijkt dat net de kleur te zijn die het af maakt, die het oh zo natuurlijk maakt. Anny en ik zitten telkens en telkens weer verbluft te kijken naar die man die in een klein halfuurtje een gloeiend paneel rozen schildert... Telkens vraag ik mij weer af, had die man dat van in het begin, of heeft hij dat bereikt na het schilderen van honderden rozen die dode afbeeldingen bleven ?
Ooit hoorde ik zo een sprookje... Een rijke man ging bij een beroemd schilder, en vroeg hem een haan te schilderen voor hem, een mooie haan, dé haan!
Eén jaar later ging de man weer bij de schilder langs, en vroeg om het schilderij van de haan. De schilder zei dat hij het nog niet gemaakt had. De rijke man was wat boos, en zei dat het mocht kosten wat het wilde, maar hij moest die haan voor hem schilderen. De schilder beloofde het. Eén jaar later ging de rijke man weer langs bij de schilder, en toen bleek dat de schilder nog niet aan het schilderij was begonnen, werd hij woedend. Daarop nam de schilder een doek, en schildere in een paar uur een prachtige sublieme haan... De koopman stond verbluft te kijken, en vroeg waarom hij daar twee jaar voor gewacht had, wat hij in twee uur kon... Daarop opende de schilder een kast, een hele grote kast, en uit de kast vielen duizenden en duizenden tekeningen en schetsen en kleurstudies van de haan...
Voor mij is dat geen sprookje, oefening baart kunst is een realiteit ! Hoe meer je iets doet, hoe beter je die materie gaat beheersen, hoe meer je er kunt uithalen.
Boven, in mijn werkkamer, ligt een benen visje... Ik heb eerst dat visje getekend en hertekend, tot de lijn me werkelijk beviel. Dan nam ik was, en modeleerde het visje in was, niet in één keer, maar het telkens en telkens weer verbeterend en aanpassend, tot ik het visje van mijn tekening, het visje van mijn geest in was had vastgelegd, en dan, pas dan heb ik het in een stuk been gesculpteerd... Het is een mooi visje geworden, zo mooi dat ik er eigenlijk geen ketting kon bij bedenken, bang om het beeld te kleineren... Bart zag dit ook, en suggereerde er een zwarte veter voor te gebruiken, zo, dat alleen het visje kan spreken.
Het is zo, als je een kerk binnengaat in rococo, dan zie je massa's mooie dingen, zoveel dat ze elkaar verdingen, zoveel dat het overdaad wordt, zoveel dat het eigenlijk weer net niet schoon meer is... Rococo is volgens mij de beste les om te leren dat in de eenvoud de echte schoonheid schuilt... niet in de overdaad.
Kijk naar de natuur... kijk naar een slakkenhuisje, en zie hoe eenvoudig het is in zijn herhaling van dezelfde lijnen, en toch zo volmaakt. Neem een stuk papier en probeer de slak na te tekenen, en stel vast dat het niet zo simpel is om die verhoudingen waarmee de slak moeiteloos opgroeide ook op papier te vangen... (Er bestaat een formule voor, een wiskundige formule!!!)

Maar je kunt ook anders te werk gaan, je kunt ook proberen niet de slak an sich weer te geven, maar het idee van een slak op papier te zetten, en ook dan zul je weer en telkens weer vaststellen dat wat je zo eenvoudig leek, eigenlijk best moeilijk is !
En toch, als je volhoud, als je blijft tekenen en blijft tekenen, dan zul je plots vaststellen dat die slak er is, IS !
niet in één keer, maar in tientallen, misschien honderden keren, maar het komt!
De wetenschap heeft vastgesteld dat tekenen en schilderen veel minder een talent is, dan wel de vrucht van de oefening... en van de opvoeding.
In plaats van je kinderen te kleineren in hun tekenen, stimuleer hen, loof en prijs hen en geef hen het talent van het graag doen, dan komt het "talent" ook wel, zo stellen ze, en ik denk dat dit wel waar is, en dat, had men mij in de wiskunde meer geprezen en meer vertrouwen gegeven, ik ook meer van mijn wiskunde zou hebben meegenomen... Ergens moeten wij in die zin onze opvoeding helemaal anders toepassen dan we tot nu toe deden... en moeten wij ook weer de vraag stellen: wat is intelligentie ? Oefening ? Misschien wel...

Ik ga sluiten, ik heb het gevoel dat ik je wagen veel te vol heb geladen, maar och, je bent best in staat de last te dragen, jij kunt dat !

tot de volgende ?

Hoed

Een tijdje geleden, toen de zon nog wel eens scheen, kocht ik mij een strooien hoed (Toen ik thuis kwam lagen er een pakje van die stoffen hoedjes aan de deur, zo maar van Luc - ik had Luc liever gezien dan de hoedjes te vinden-)
Ik had het niet mogen doen.
Sindsdien is de zon spoorloos.
Ik heb al gebeld naar Childfocus, maar de zon is boven de daar gezochte gemiddelde leeftijd.
Bovendien heb ik er zelfs geen foto van ! Mij was altijd geleerd dat je nooit in de richting van de zon moogt fotograferen... zodoende...
Je zou denken dat de zon wel door iedereen gekend zou zijn, maar nee hoor, toen hij er was vond men het zo normaal dat men hem eigenlijk nooit bekeek, en nu hij weg is herinneren ze alleen het licht en de warmte.
Ik heb nu een hoed die ik niet kan aandoen.
Ik had liever zo'n borsalino gekocht, zo'n vilten hoed met heel brede randen, echt iets voor een kunstenmaker, maar ik vind het veeleer dé hoed voor onze contreien ! Het is de enige hoed waaronder je droog blijft.
Ooit zag ik bij uitvindingen van de 19° eeuw een prentje van een hoofdband, met midden op je hoofd een paraplu bevestigd. De uitvinding prees het feit dat men eindelijk met vrije handen in de regen kon lopen.
Als het regent heb ik veeleer de neiging mijn handen diep in mijn zakken te steken.
Ik ben bovendien brildrager, en dan is de regen dubbel erg ! Zonder bril zie ik niet en met mijn bril dan ook niet. Herinner je je nog dat glas dat vroeger veel in keukendeuren zat, dat geschelpte glas ? Wel daardoor kijk je dan als het regent op je bril. Je ziet alleen wazige gedeformeerde vlekken bewegen. Je piert dan boven je bril, en dan krijg je die koude druppels in je oog en zie je helemaal niets meer... Als brildrager kun je eigenlijk niet meer buiten zonder bril ! Je ogen zijn zodanig gewoon aan dat windscherm dat ze helemaal niet meer bestand zijn tegen de aanraking van een mild windje... Je herkent de brildragers meteen, ook zonder bril, ze lopen dan met dichtgeknepen tranende ogen rond, en hebben van die gekke putjes in de neus gedrukt.
Trouwens, onze ogen zijn zowieso verkeerd gebouwd ! Als ik ga vissen, dan moet ik een polaroïd bril boven op mijn bril zetten, om de hinderlijke weerkaatsing op het water weg te filteren. Hadden wij optimale ogen, dan zou dat anti-reflectie-effect daar meteen moeten ingebouwd zijn !
Bovendien ben ik weer aan 't sukkelen met mijn ogen... Nu en dan kan ik nog amper lezen, zowel van dicht of van ver. Dan moet ik zitten focussen om toch maar het bordje te kunnen lezen. Op andere ogenblikken heb ik dat niet, en lijkt alles ok.
Ik denk dat dit nog altijd het gevolg is van mijn "spook"... Herinner je je dat nog ? Ik zag nu en dan iets bewegen in de hoeken van mijn ogen, en als ik keek was er niets... De oogarts verklaarde dat op een bepaalde leeftijd een of ander vlies in je ogen loskomt, en dat dit normaliter niet hindert, maar bij mij was dat niet netjes losgekomen, maar gescheurd, en daardoor wapperde dat soms voor mijn zicht... Dat zou verdwenen zijn na een half jaar... Dat is nu wellicht al wel twee jaar, en mijn spook spookt nog steeds... Bovendien hangt dat vlies regelmatig stil, juist in je beeld, en dan kijk ik met dat ene oog precies door de mist... Ik denk dat het dat is die mij hindert, door dat ik in werkelijkheid steeds meer en meer met één oog kijk, raakt dit wellicht nu en dan oververmoeid, en begint alles te schemeren voor mijn oog... Ik ga nog eens moeten gaan naar de oogarts, maar je zult zien, dan zal mijn oog nog niet vermoeid zijn, en dan zal alles ok blijken...

Ondertussen passeren er hier vandaag geen wandelaars, maar heelder kudden wieleraars. En wonder boven wonder, er zijn er bij die zelfs de wetgeving respecteren !

Toen ik vanmorgen op de baan was, voelde ik al enkele druppels regen, maar het is toch uitgebleven. Gelukkig, want ik heb een broertje dood aan regen ! Iedere dag leegt Anny onze pluviometer, en komt dan zeggen dat het weeral zoveel liter heeft geregend per vierkante meter. Weet je, ik ben blij dat ik boven op mijnen berg zit !

Vandaag was het rommelmarkt van de KWB in Merelbeke. Het was een mooie markt, met veel kraampjes van gewone mensen, en daar kun je soms iets moois vinden...Onder meer vond ik er een vlindergids voor onze contreien... Normaliter een zeer duur wetenschappelijk werk, nu heb ik dat voor een appel en een ei kunnen krijgen, weliswaar na een heel stuk afbieden. Dat vind ik bijna het leukste aan rommelmarkten, het afbieden, het marchanderen... en krijg ik er niet genoeg af, dan ga ik voort, hoe mooi het ook is...en soms komen ze je dan achterna en gaan toch akkoord met je bod. OOit zag ik zo een nieuwe vislijn, met een molen er op. Ik weet niet meer hoeveel de man er voor vroeg, maar ik zei dat ik die molen niet moest hebben, en maar zoveel (een stuk onder de helft) wilde betalen. Nee, dat ging niet, dan niet... en ik wandelde verder. Ik was zeker al twee kraampjes verder toen de man mij op de schouder klopte en toch akkoord ging met mijn bod, en ik kreeg de vislijn met molen en al... Toen ik later aan Luc vertelde hoeveel mijn vislijn kostte, dan kon hij het niet geloven.
Ik kocht ook een boek voor Bart, over spinnen, niet de beestjes, maar hetwerkwoord, niet van de poes, maar van garen. Leuk hé spinnen spinnen webben en de poes spint contentement. Bart spint gewoon garen uit allerlei soorten draderige dinges.
Vanaf 28 mei neemt hij deel aan een expositie in Deinze, over design, met enkele van zijn tapijten. Het affiche hangt hier aan mijn raam te pronk. Ik ga er zeker eens naar gaan kijken. Gewoon eens zwemmen in glorie.
Veel warmer dan water.

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Aardbei(d) adelt...

Deze week heb ik vier (4) dozen heerlijke aardbeien verorberd...
Ze komen van hooguit 500 meter in vogelvlucht hier vandaan !
Maar iedere keer valt het mij op dat het een verschrikkelijk aardbeidintensieve vrucht is ! Iedere keer zie ik zowel madam als meneer de kwekers, met hun gat omhoog tussen de rijen kruipen, een bakje mee trekkend en maar plukken en ondertussen al sorteren in eerste keus, tweede keus en confituuraardbeien...
En dan zien we we maar de oogst ! Ieder jaar opnieuw moeten de planten, voor een goede oogst vernieuwd worden, en opgebouwd uit de jonge scheuten van de eerste scheuten. (Zo hebben ze het mij ooit eens verteld...)
Ze kweken diverse variëteiten, teneinde een laaaaang seizoen te kunnen voorzien in deze heerlijkheden.
Vroeger, in de middeleeuwen van mijn bestaan, kenden wij een aardbeienkweker in Roborst, en daar mochten wij altijd de serre opkuisen... Dat wilde zeggen, wij stapten met heel het gezin de serre in, zetten ons op onze knieën, en trokken één voor één de aardbeiplanten uit de grond, plukten de er nog aan hangende aardbeien af, en deden die in de kistjes... Tot we genoeg aardbeien hadden voor het maken van confituur voor een gans gezin gedurende een jaar... Wij waren daar niet alleen, er waren nog zo'n gezinnen aan de confiturenpluk bezig... De ene keer had je geluk en hingen er nog veel aan de struik, het andere jaar waren de meeste al verdwenen of rot geworden... Wij waren héél blij met dat buitenkansje. Nu hoor ik nooit meer iemand vertellen dat ze konden aardbeien plukken voor de confituur... Gebeurt het niet meer, of krijgen ze die kans niet meer ?? Misschien mag het ook wel niet meer, met al de steeds meer en meer bijkomende wetten is onze vrijheid al maar een heel klein mager beestje geworden, en misschien is dat nu ook al sluikwerk geworden?
Niettemin, ze zijn nog steeds even lekker ! Ik ga maandag of zo nog eens wat voorraad opdoen.

Juist op een mailtje een leuk mopje gelezen (Merci Jan!) : Hoe bereid je Boonen met spek ? Je brengt eerst de Boonen aan de coke...

Gisteren had ik er al een hele boel van die mopjes, maar deze vind ik fijntjes... Zodra er zo iets gebeurt, zijn er mopjes over... Nu, hij moet zich niet ongerust maken, al die heisa gaat voorbij, en binnen zoveel jaar heeft hij kans om tot de adellijke stand verheven (???) te worden, kijk maar naar sancta Merkx, Ora pro nobis... Die hebben ze ook "gepakt" indertijd...

Terwijl ik hier zit te schrijvelen, passeren hier tientallen wandelaars voorbij... Het is de jaarlijkse wandeltocht van de Sloebers van Zingem. Aan het ijltempo van de stappers te zien, is het of de 42, of misschien de 100 km die hier passeert... Alhoewel, ik denk dat er op de 100 niet zo veel stappers zouden zijn. Waar is de tijd dat we ook iedere week bij het legioen stappers waren? Eén keer heeft Anny ook de 50 km willen stappen...ze had er de elfbergentocht voor uitgezocht. Nu, als je voor gaat, dan kun je net zo goed meteen helemaal er voor gaan, dus nam ze de zwaarste 50 die er bestaan in ons wandellandje... Je doet er al de Westvlaamse en Noordfrans-vlaanderse bergen aan, en ze zijn zwaar ! En wijlie maar stappen en stappen... En Anny begon stillekes te kraken, zo erg, dat de laatste vijf à zes kilometer de ambulance nevens haar bleef rijden, en de chauffeur in een saaie litanie altijd maar herhaalde: " Madam, stapt in...Madam, stapt in..." en Anny, " 'k valle nog liever dood dan op te geven" " Mor madamke, ge goat dood vallen !" riposteerde de ambulancier... Anny is toe geraakt, maar 't was de eerste en meteen de laatste 50 kilometer tocht...
Ze heeft heel de week pijn gehad in haar benen en haar gewrichten.

Het maximum dat ik deed was Wetteren - Brakel - Wetteren, dat was iets in de zeventig km... Dat was voor mij ook genoeg. Ik denk dat ik een 100 wel zou uitgestapt hebben, maar met die zeventig was het al niet meer echt "leuk", en meer een uithoudingsgevecht dan nog een wandeltocht. Dat hoeft voor mij niet. Sport moet leuk blijven, als het dat niet meer is, dan is het geen sport meer, dan ben je aan het afzakken naar een statuut van Boonen en consorten... dat zijn ook geen sportlui meer, maar echte beroepsmensen, die omwille van het smeer...

Het is een gekke keuze, kiezen voor een beroep waarin je maar enkele jaren kunt werken, hopende dat je tot de top geraakt, waar je zoveel kunt verdienen dat je de rest van je leven op je lauweren kunt rusten, maar waarvan je weet dat de overgrote meerderheid dat niveau nooit kan behalen, en zichzelf veroordeelt tot een leven zonder echte toekomst... Niet moeilijk om aan zo'n mensen dan pepmiddelen te verkopen...

Vroeger kon je nog eens gaan zien naar voetbalsport in de zeventiende provinciale, maar zelfs nu worden ze daar betaald en bijten ze elkaar de kop af om in de eerste ploeg te zitten... Leuk ! Je hebt er geen gedacht van !

Het lijkt wel of de mensheid zich niet meer rustig kan ontspannen op een sportieve manier... Ik heb je al verteld dat ik vroeger op de joggings al pillen zag slikken, gewoon om de eerste te zijn, waar joggen in feite niets maar dan ook niets met rangorde te maken heeft... Als ik kijk naar de wielertoeristen, die elkaar de loef afsteken inzake de kostprijs van hun koersmachientje, en elkaar dan nog zitten af te jakkeren dat het niet schoon meer is... Zelfs als ze eens alleen zijn, dan nog rijden ze zo vlug ze maar kunnen, en aan het rode licht staan ze van links naar rechts te surplacen, om toch niet hun voeten uit het kliksysteem te moeten halen, en als ze toevallig rechtsaf moeten, dan hebben ze het rode licht niet gezien, en rijden door, alles om toch maar niet opnieuw te moeten zoeken naar de juiste kant en de juiste plaats van het kliksysteem op hun pedaal... Dat ze daarbij tien keer onnodige risico's nemen en gevaar veroorzaken, dat telt niet... de ander moet maar zien dat...

Waar is de tijd dat we met de chiro met de fiets naar het ijzermonument reden, zo maar, gewoon als een uitstapje. We hadden allemaal gewone fietsen, en op de meeste daarvan zat er geen versnellingsapparaat. Het was geen koers, gewoon gezellig pedaleren, rustig en vooral op elkaar lettend.

Weet je, we leven veel te gestresseerd, en zelfs wat we onze ontspanning noemen, evoleert meer en meer naar inspanning, competitie, rivaliteit...wat uiteraard dan ook geen ontspanning meer kan zijn...

Werp toch eens even al die dwang van je af, geniet van het leven, neem de tijd om van je fiets te stappen om die bizarre witte papaver te bekijken tussen al zijn rode zusjes en broertjes, stop eens in die bocht waar je zo onbelemmerd heel ver kunt kijken over onze mooie streek, neem de tijd om een terrasje te doen en te genieten van onze Oudenaardse bruinen...Kortom, leef ! Leef !
Er zit meer schoonheid in het schamele bloempje langs de berm, dan in het behalen van een nieuw snelheidsrekord in het lopen of fietsen of wat dan ook...

Lig eens rustig in het groene gras, en proef de zoete smaak van het zachte stukje grashalm dat je netjes uittrok... Stop met denken, leef, laat je fantasie werken en kijk eens wat voor gekke beesten je vind in de wolkenformaties... probeer eens al de soorten groen te tellen in de rij bomen ginder...

onthaasten, het is een modewoord, maar echt, het is nodig, het is broodnodig om te overleven!

tot de volgende ?