Mist

In de mist mis je veel... Heel de natuur is verdwenen in een wit nevelgordijn, en het lijkt wel of zelfs het geluid door een dikke deken moet kruipen. Alles is veel stiller, en er klinkt geen gezang van vogels, geen gekraai van mijn haan...Het is alsof je plots heel alleen bent, in een heel klein stukje dat nog amper zichtbaar is. Je weet niet eens of je dak er nog op zit, want ook dat zit in de ouate...

De baan ligt droog, maar de blaren van de bomen hangen af van de natte. En onder de boomranden zie je de sporen van het sombere gedruip van de nevel die van blad naar blad glijdt, en aan de laatste, de buitenste blaren niets rest dan vallen.

Waar is de zon? Waar is het leven ?

Mist... de ergste mist die ik ooit meemaakte was op de avond dat ik een algemene ledenvergadering moest houden in Gavere... Je zag letterlijk geen meter voor je uit, en dat het donker was maakte dat zeker niet beter... Ik hoopte, ik bad dat het toch een beetje zou opklaren, maar noppes. Het was zo erg dat Anny besloot mee te gaan, om te helpen turen op de witte muur. We reden stapvoets, vlugger kon echt niet, en we zagen heel de rit geen een, maar dan ook geen een andere auto. Toen wij daar aankwamen, ondanks mijn hebbelijkheid, voor één keer te laat, zat er in de zaal één, zegge en schrijve één man, om te zeggen dat er niemand was...Met die mist, de mensen durven er niet door, en jij komt dan nog van verst van allemaal... Was ik vet mee... Wij terug naar de auto, eerst de ruiten nog eens helemaal gereinigd van de dikke vuile laag van mist die erop scheen te plakken... en weer stapvoets naar huis...
Bijna even erg, toen ik van Kruishoutem kwam, na een vergadering... Het had gesneeuwd, het was al niet leuk rijden, maar toen ik naar huis moest, was er daar boven op nog dikke mist... Ik weet niet of je al eens het genoegen hebt gesmaakt om op de sneeuw in de mist te rijden ? Niet doen! Alles is wit ! Normaliter kun je je nog wat oriënteren op de kant van de weg, maar in de sneeuw is die kant ook weg... en alles is wit, onder je, naast je boven je, alles wit... Plots zag ik voor me uit een rood lichtje, het mistlicht van een auto voor mij... Ik iets dichter er naar toe, en me veilig in zijn kielzog houden... Zo reed ik enkele kilometer, tot plots het lichtje weg was, zo maar, plots ploep en weg...
Ik kroop over de weg, tot ik plots de bewuste auto zag staan aan de kant van de weg...Toen ik voorbij reed, kwam hij netjes achter me aan gekropen...Het was mijn beurt om te sukkelen !
Ondanks alles zat ik te grinnikken in mijn auto.
Mist... Je weet al dat ik gevaren heb, nu ja, varen, op de mailboat, telkens op en neer van Oostende naar Dover en terug... Ik heb je al verteld dat ik een paar stormen meemaakte en één keer lagen wij uren en uren in de vliegende storm voor Dover, maar we konden niet binnenvaren daar de storm te erg was... Iedereen was zeeziek, en wie moest werken sleepte zich voort, te ziek om iets te doen, maar het moest wel... Twee man wisten van niets, de commandant (de eerste luitenant dienstdoende als kapitein) en ikke, ik wist van niets. (Gek genoeg werd ik wat misselijk toen we na uren wiegen plots toch aan de wal konden...) Van die stormen had ik geen schrik, maar toen het mistig was op zee, dan was ik doodsbenauwd ! Oh ja, ik wist wel dat er radar was en zo, maar toch moest heel de bemanning op dek, aan de reling gaan staan, turen en luisteren in de mist... Je hoorde de scheepstoeters voor je uit, je hoorde het manueel luiden van de scheepsbellen van kleine scheepjes, maar je zag niets. Dood eng !

Ik kan het niet helpen, maar mist vind ik eng, nog steeds... Ik heb je verteld dat ik niet zo graag in Zwitserland was, omdat de bergen in mijn gezichtsveld stonden, maar met mist heb ik dat nog erger ! Ik heb geen claustrofobie, ik kan best in een lift zitten, en ook in de scanner, waar blijkbaar veel mensen het te kwaad hebben, voel ik niets, maar buiten, buiten moet ik zicht hebben, ik hou van die weidse wereld, die eindeloze verten, dat gevoel van oneindigheid. Ieder muur, ieder berg is een schending van het zicht op oneindig. Voor mij was de zee een droom, een niet eindigende wereld.

Het zal wel wat te maken hebben met mijn roots... Ik hoorde altijd dat in onze familie boeren en zeelieden zaten, twee mensensoorten die gewoon waren de wereld te zien als een oneindige vlakte... (Ik ben immers afkomstig van de kust, en daar zijn de enige oneffenheden de duinen.)

Duinen... een verdwijnend iets lijkt het wel! Onze belgische kust is zodanig volgebouwd, dat je moet zoeken naar de duinen... Gelukkig is de mooiste duinenrij aan Koksijde bewaard gebleven, en kun je nog steeds moeizaam door het rulle zand naar de top van de Hoge Blekker klimmen, en van daar uitkijken over de oneindige vlakten, vlakten zee, vlakten polder... Vlakbij heb je dan de mooiste moderne kerk die ik ken, een kerk waar ik steeds een beetje verliefd op ben, gek genoeg in de vorm van aan halve maan... Je zou denken aan andere godsdiensten hé ?... Maar het is buiten en binnen een sereen gebouw, waar niets lijkt te storen, waar de blik door niets weerhouden wordt, dan door het gewilde rustpunt, het altaar... Als je ooit in Koksijde komt, bezoek dan eens dit prachtige gebouw. Het is het tegendeel van de pracht en praal der gotische kathedralen, het is van een puurheid die me telkens weer raakt...
Ik heb dat niet vaak, dat de lijn van een gebouw me raakt, diep raakt... Waar ik dat ook had, was in de gotische kerk van St Omer in Frans Vlaanderen... Daar ook zijn de lijnen zo puur, zo juist, zo zuiver dat je diep geraakt wordt door het volmaakte...
Dat zijn echte kunstwerken, je hebt het gevoel van volmaaktheid, van niets kan beter.
Ik weet niet of jij dat ook soms voelt, dat je zo plots getroffen bent door de ultieme schoonheid ?
Het hoeft geen mensenwerk te zijn, ooit zag ik op de trein naar Haut Auvergne een vrouw, een mulattin, zo volmaakt van gestalte, iedere lijn zat op de juiste, de volmaakte plaats, het was een beeldhouwwerk van de natuur, ik wees er Anny op, en ook zij zag met bewondering naar die vrouw... In Middelheim, het prachtige park van beeldhouwwerken, heb ik ook zo staan kijken naar "De Profeet" van Pablo Gargallo, dat is ook zo'n werk dat me raakt met een kracht die me telkens weer met verwondering slaat. Eeuwige schoonheid, in de meest diverse vormen.
Zo had ik hier in Oudenaarde een vrijwillige medewerker in Lierde, die man zijn hoofd, daar moest ik mij telkens weer van losrukken... Die kop had ik willen beeldhouwen, dat zou de volmaakte kop zijn voor een Romeinse Keizer, met hoofdletters...

Ook in de natuur vind je soms zo'n volmaakte, onverbeterbare vormen terug... een verstild, versteend moment van eeuwige schoonheid... Zelfs zie je soms gebruiksvoorwerpen, die zo volmaakt zijn, dat ze eeuwig mooi blijven, volmaakt zijn... De volmaakte stoel...bestaat al vele tientallen jaren, maar blijft zo mooi dat hij nog steeds onbetaalbaar blijft... ook dat is een kunstwerk. Soms kun je, moet je iets vastnemen, iets voelen, om je te overtuigen dat het echt is, dat het werkelijk is...

Je kunt de schoonheid niet omschrijven, omdat het niet één ding is, het is een veelheid van onsterfelijke vormen, lijnen of tekening of kleur... Je voelt je plots zo klein, zo nietig tegenover dat oneindige... Ik geloof nooit dat een kunstenaar er ooit in slaagde meer dan één zo'n volmaaktheid te creeëren, dat zou bovenmenselijk zijn. Je kunt dat één keer bereiken, en dan de rest van je leven blijven zoeken daar het moment dat voorbij is...

Het hoeft niet, het kan bijna niet een weergave van de natuur te zijn, want dan zou je de natuur moeten overtreffen... Het kan bijna niets anders zijn dan een sublimatie van een idee, van een gevoel, van een ervaring... De volmaakte roos van een mens kan geen roos van de natuur zijn, maar zou een verheffing zijn van een roos tot een etherisch iets, een bijna ontastbaar iets.

Hog, ik ben weer aan 't zweven, maar weet dat het een diepe jaloersheid is, jaloersheid om dat volmaakte, dat oneindige, dat sublieme... het onbereikbare.

Ik ga stoppen, ik heb het boek van Middelheim weer eens bovengehaald, en ga nu weer wegdromen tussen beelden die me raken...

tot de volgende ?

vaderdag

Ik herinner mij nog, als de dag van gisteren, dat onze Koen geboren werd...
In die tijd wisten wij nog niet welk geslacht ons kindje zou hebben, maar ik was er zeker van dat het een zoon zou zijn...
De laatste maand ging ik met heel veel tegenzin naar het werk, het was verschrikkelijk om je vrouwtje daar alleen thuis te laten, en te weten dat je kind er aan kwam...
Op de nacht van 22 op 23 november 1968 was het zo ver. Anny voelde nog niet echt pijn, toen plots het water brak (water breken ??)... Ikke uit mijn bed, en gaan bellen bij de buren, twee al bejaarde mensen die beloofd hadden ons naar het moederhuis te brengen... Yvonne ging Anny wat helpen, terwij Maurits zijn auto uithaalde. De valies met alle benodigdheden stond al klaar in de gang, en wij weg. Ik zat voortdurend te duwen om de wagen sneller te doen rijden, nogal een geluk dat ik niet de chauffeur was !
Eens in de kliniek werd Anny in een bed gelegd, en regelmatig kwam de dokter en/of een verpleegster of een nonneke eens langs om te zien 'hoe ver het al stond". Ondertussen lag Anny daar te zweten en af te zien, ze hield mijn hand vast, en neep er zo fel in, dat ik nadien zag dat mijn hand had gebloed van de druk van haar nagels. Heel de nacht lag ze "in arbeid" zoals ze dat zo mooi noemen, maar ik hoop dat niemand ooit een werk krijgt die zo zwaar is als de eerste bevalling van een vrouw. Het was al een stuk in de morgen toen het eindelijk zo ver was, en Anny naar de verloskamer gebracht werd. In een laatste inspanning en mits wat knipwerk, kwam Koen ter wereld, meer dan 4.500 gr zwaar... Ik weet nog dat ik weende van opluchting dat alles goed gepasseerd was...
Dan naar de familie bellen (de ouders van Anny werkten in Zwitserland!) en hen op de hoogte brengen. Pa en ma waren de eersten die langs kwamen, gelukkig maar, want ma zag dat er iets mis was en riep de verpleegster er bij... Bleek dat de baarmoeder zich niet had dichtgetrokken, en dat Anny inwendig aan het uitbloeden was... Grote paniek, terug de verloskamer in, en Anny kende een tweede bevalling, van een enorme klonter bloed...Zij kreeg direkt bloed, bloedstollende middelen en dergelijke, en eindelijk kwam ze weer bovenop... In het bed naast haar lag een klagende en zeurende moeder dat "het" nooit meer waar zou zijn, dat ze "dat" nooit meer wilde meemaken, en Anny, met Koen aan de borst vroeg wanneer we zouden zorgen voor een broertje of een zusje...
Dus... Anny gaf de borst, op aanraden van de dokter, en vaststellende dat ze meer dan genoeg melk had. De verpleegster zei me dat ik moest zorgen voor een speciale bh om het makkelijk te maken om de borst te geven... Ikke ??? Ja, ikke !
Ik naar die winkel voor jonge moeders... Je staat daar dan, midden in de winkel, helemaal alleen als man, temidden van al die starende jonge moeders, nieuwe grootmoeders, toekomstige moeders... en je moet een bh bestellen. Ik weet wel, nu is dat niets meer, maar toen ging een man nooit ofte nooit een dergelijke winkel binnen, dat was taboe! De dame was vriendelijk, en ik was blijkbaar niet de eerste die daar om zo'n speciale bh kwam, zo'n model met blaffeturen noemde ik later dat ding...
De doopkaartjes van Koen had ik stuk voor stuk zelf getekend, met een penseel in chinese inkt, ragfijn, veel fijner dat je kunt tekenen met een pennetje... De mandjes voor de suikerbonen hadden we samen gevlochten, en mama had er ook nog een heel pak schoentjes bij gemaakt, die ze gehaakt had, mochten we te kort komen, we hadden voorraad.
Wellicht is het normaal, maar we hebben nooit meer zo intens naar de geboorte van een kind toegeleefd, als naar de geboorte van onze eersteling. We waren fier en gelukkig als geen een. Ik was vader, we waren eindelijk een echt gezinnetje, onze liefde droeg vrucht...
Soms zitten we nog wel eens, met veel weemoed, in "de dozen" te kijken, de "dozen", dat zijn de dozen waarin Anny heel zorgvuldig alles bijeen spaarde, een doos met alle kaartjes die we kregen op ons huwelijk, de menu's, de uitnodiging, en dergelijke, een doos van de geboorte van Koen, met nog enkele van de handgetekende doopkaartjes, een mandje en zo'n schoentje, en al de kaartjes die we ontvingen, een dergelijke doos van Bart en een van Veerle... Ze heeft ook fotoboeken met artikelen uit de krant en zo, over mijn loopbaan en over dingen die soms niets met mijn beroep te maken hadden, maar ook de krant haalden... Zo waren we de tweehonderdste spaarders bij de bac van Loppem, en we kregen een koffieservies en een foto in de krant... Dat ligt hier allemaal nog souvenir te wezen... Wellicht tot we alletwee ons kaars uitblazen, en alles zal verdwijnen in de grote definitieve opkuis... Misschien al eerder als wij het geluk kennen heel lang te leven en ook nog eens of bij een van de ons restende kinderen terecht komen, of in een home... Als we lang moeten leven, dan hoop ik dat we dat samen mogen doen, ik kan me niet voorstellen dat een van ons plots alleen zou moeten voortdoen.
Het is gek, maar die jaren dat ik nu al thuis zit met mijn pijn, hebben ons nog veel dichter bij elkaar gebracht dan vroeger al het geval was. Wij zijn al zover dat wij niet veel meer moeten praten om elkaar perfect aan te voelen, en meer dan ooit zijn we bezorgd om elkaar. Ook het verlies van onze Koen deed ons meer en meer bij elkaar aanleunen... In verdriet en zorgen moet je elkaar wel steunen, of er onder door gaan. Nu zijn we als twee bomen die met en door elkaar vergroeid zijn, geen mooie rechte stammen, maar zo dicht in elkaar vervlochten dat we als één boom zijn verworden. We staan in dezelfde grond, en houden elkaar recht, hoe zwaar de storm ook is... Gewoon, we zij het gewoon van elkaar te houden... er zijn geen hoogte- of dieptepunten meer, we groeiden gewoon ineen.

Vadertjesdag... eigenlijk moet dat niet gevierd worden, het zijn is al voldoende.

tot de volgende ?

't regent nog altijd ...

't Is proper, alles is afgespoeld...Buiten de wegen en banen, de natuur doet zijn zoveelste poging om die lelijke strepen in de groene aarde te verbergen, en dekt ze zorgvuldig toe met een dikke laag modder. De stadsdiensten spelen met hun bulldozerkes om ze terug te zoeken.

De takken van mijn linde en mijn notelaar hangen laag, zwaar van de natte. Ze treuren met mij mee naar de verleden zonnedagen.

Zelfs de hemel is weg, het is een eindeloos grijs ding dat ze boven ons, ter vervanging, hebben opgespannen. Niets, zelfs geen vogel durft dat grijs te doorbreken. Het begin van dat grijze tapijt ligt niet ver van hier, want zelfs Horebeke zit er achter. Misschien moet ik eens tot daar gaan, kijken of het aan de kanderennant geen mooi weer is... Bart was gisteren in Amsterdam, daar was het 25 graden en zonnig mooi weer. Hoe dichter hij bij huis kwam hoe natter en triestiger het was.

Voor de werkende mens is het weer een heerlijk weekend, in de zetel, voor de tv, kijken naar de heruitzendingen. Leuk ! In de gezinnen met kinderen is het stormtij, want die vervelen zich en willen naar Cartoons kijken, en pa wilt voetbal, en ma nog eens kijken naar episode 24.817 van Maffilie (van het maffe Familie)...

De depressie nestelt zich niet alleen boven onze contreien, maar ook in de inwoners. Allemaal depressieve weekendgenieters.

Wat deden wij vroeger, toen wij kind waren, op zo'n dagen? Claude herinnerde mij er aan toen hij hier op bezoek was: Als het goed weer was speelden wij bij hem of in 't bosje of zo, als 't slecht weer was, dan kwam hij bij mij om Suskes en Wiskes te lezen... TV was er immers nog niet.
Bij ons thuis was het dan al een uitzonderlijk huis, wij hadden dan al veel boeken, en veel strips. De enige die niet van de leesmicrobe gebeten was, was onze Suzanne, al de anderen waren echte boekenwormen. En lezen was nog dikwijls een grond-activiteit... Wij lagen plat op onze buik, de armen onder onze borst, en nu en dan één arm opheffend om een blad te draaien... Niet alleen de kinderen, soms lag ma er ook bij... Het was dan doodstil in huis, op het omslaan van de bladen hoorden je niets... Dat die gewoonte verdwenen is heeft alles te maken met de woning. Bij ons thuis was het een plankenvloer, gedekt met linoleum en daarop een tapijt. Dat was dus geen koude vloer, en het was gezellig liggen. Toen ik gehuwd was, woonde ik telkens in huizen met een koude kille stenen vloer, en zelfs een tapijt hield de opstijgende kilte niet tegen, dus was het uit met het grond-lezen...
Wat we ook veel deden, was tekenen... Claude kon goed tekenen, vooral in de stijl van de strips, ik tekende heel anders, veel meer naar de natuur. Ik was jaloers op de manier waarop Claude vliegtuigen kon tekenen, net zoals je wel eens zag in de comicbooks. Ik schetste eerst, Claude zette die dingen meteen neer, in duidelijke harde potloodlijnen. Hij hield ook (alle slagen van de leraars ten spijt) zijn potlood héél anders vast dan ik doe, hij "kneukelde" zegde de leraar van zo'n manier van schrijven. Waar mijn wijsvinger gewoon op mijn potlood lag, was de wijsvinger van Claude geplooid en drukte hij met zijn wijsvinger op zijn potlood. Vroeger werd dat door de leraars verboden, en kregen de "kneukelaars" regelmatig opmerkingen daarover... Ik heb altijd de indruk gehad dat je, met die kneukel ook minder goed kon schetsen, je kon precies minder goed je potlood laten "glijden" over het papier... Maar het kan ook zijn omdat die houding voor mij niet natuurlijk was. Nu mogen de kinderen "kneukelen" in de school... En ik heb vruchteloos geprobeerd om de tweeling te leren hun potlood losjes vast te houden...en toch kunnen ze alle twee (en vooral Gwendolyn) verbluffend goed tekenen... Ik kreeg van Gwendolyn gisteren een schilderij, een landschap. De bomen en het gras zijn niet zomaar groen, nee, ze heeft er bewust diepte in gebracht met donkere en bleke plekken. in de wei staat een paard en op de helling ligt een hert met gewei. In de lucht vliegt een pelikaan, toen ik vroeg welke vogel dat was, zei ze, even de naam kwijt, "zo een met zo'n zak in zijn bek"... Het is heel mooi ! Ook Bart was vol bewondering voor het kunstwerk, en ook hij stond stil bij het feit dat er in bomen en gras reliëf zat. Dat is niet zo evident voor een kind.

Ik ga eens zien of ik het werkje kan vernissen, en dan hang ik het op mijn kamer... Belofte maakt schuld, en het zal een mooie souvenir worden, als ze later groot zal zijn, en ziet wat ze vroeger allemaal aandurfde...Want fantasie is iets wat je moet koesteren, en geef toen zou jij het aandurven om tussen de knotwilgen door een pelikaan te laten vliegen? Heerlijk toch ?

Ze heeft duidelijk iets van haar opa, ondanks de aanwezige zon, zijn de kleuren niet echt zonnig te noemen... Het is gek, maar ik heb ook nooit dat zonnige in mijn werk... Wellicht regent het hier zo vaak dat onze kleur altijd wat somberder is ?

't regent nog altijd, zonder genade... Denk jij ook aan al die mensen die het water (en de modder) in huis binnen kregen? Dat moet verschrikkelijk zijn ! Niet alleen de meubels en talrijke elektrische besognes zijn stuk, maar ook de muren zijn doornat, het behang is kapot, en het duurt een eeuwigheid voor die muren weer droog zijn...Als er al geen schade ontstaat aan het pleisterwerk...
Ik ga stoppen voor vandaag... Ik wou dat de regen ook stopte

tot de volgende ?

en maar regenen...

Wie was (is) dat genie die vroeg om regen voor zijnen hof ? Wat zit er in zijn hof ? Slàkken, en wat nog ? rupsen ! Al wie zich ommedraait...die krijgt hem niet...
Eén voordeel is er aan, ze sproeien minder in zo'n weer !
Maar dat is wel het enige voordeel dat ik kan bedenken ! Alles is nat !
De grond is nat, de nevel nat, de wolken waar dat sop in zat, zijn nat... (naar A. Nahon)

Deze namiddag naar de home, naar tanteke... Mijn belofte houden, en haar met een lekkere Leffe tracteren...als ze sterk genoeg is om naar het cafetaria te gaan...

Regende dat al zo vaak toen we nog kind waren ? Ik kan mij dat niet herinneren...Buiten één jaar, toen hele stukken van het bosje ( het koningin Maria Hendrika Park) onder water stonden van de enorme langdurige regenval... Claude en ik speelden dan in dat water (dat net iets minder hoog stond dan onze laarzen hoog waren - dus natte voeten !!!) met een zelfgemaakte boot ... We hadden aan een stuk balk een punt gezaagd, en daarop hadden wij het mechaniek van een oud uurwerk gemonteerd, die dreef op zijn beurt de schoepen aan, en dat was onze raderboot op de Missisippi... Je zag anders geen mens in dat verzopen bos ! Voor ons was echter alles, dus ook die enorme plas, speelterrein... We testen uit hoe ver die boot kwam met een opgewonden oude wekker als aandrijving, en stuurden ons schip om beurten naar elkaar. Je ziet, wij waren altijd bezig met dingen te maken ! Dat was veel plezanter dan met gekocht speelgoed te moeten spelen, dat lelijke ding was in onze ogen een prachtige raderboot, meer hadden wij echt niet nodig om ons te amuseren.
Dat het water ijzig koud was, dat wij nu en dan een klak water in onze botten (laarzen) kregen, dat was bijzaak, dat voelden wij amper, wij zaten immers op de Missisippi...

Ik zie de kinderen niet meer op die manier spelen... Ze maken geen dingen meer, en ze fantaseren zich geen wereld meer...

Ik weet nog goed dat die fantasiewerelden voor ons echt waren, wij speelden met overtuiging onze rol, maar toch bleven wij ons steeds bewust dat het spel was, en als wij als ridder onze vriend met onze sabel doorboorden, deden wij dat min of meer voorzichtig om elkaar niet te veel pijn te doen. Soms was het toch eens te hard, en dan viel de doorboorde niet neer, maar sloeg met zijn sabel ook eens behoorlijk hard op de ander in. Dat hoorde er bij, en soms leidde dat tot een robbertje vechten, maar zodra we naar ons gevoel "effen" waren, speelden we weer zoals voorheen... Als het heel erg was geweest kon het wel eens dat we pas 's anderendaags weer bij elkaar kwamen... Pesten was een woord dat we niet kenden, het was plagen, en zo nodig vochten we dat eens uit, en het was voorbij... Nu mogen ze niet meer vechten, en nu is het echt pesten, want de logische zelfverdediging is hen ontnomen... Ik weet niet of dat wel de goede manier is...Wij hadden geen echte vijanden, we plaagden en sarden wat, en als we te ver gingen, dan werd het uitgevochten en het was weer goed voor een tijd... Ik vind dat veel gezonder dan het opkroppen en het hebben van complexen die we nu bij kinderen zien... Wij hadden ten opzichte van elkaar geen echte complexen, ik werd geplaagd omdat ik dik was, en als ze te ver gingen, dan klopte ik er op, en dan was dat voor een hele tijd gedaan... Er was een jongen in onze klas die een hoofd had dat verder dan normaal achteruit stak, en wreedaardig noemden wij dat zijn "annex" (vertaling: aanbouw)... Als hij dat moe was, verdedigde hij zich met eens hard tegen onze schenen te stampen, want hij was minder sterk, en wij huppelden dan wat op één been, en lieten hem een tijdje gerust, want die scheen deed wel enkele dagen zeer...
Ons moeder ging niet naar school om te reclameren over die blauwe plek en bobbel op ons scheenbeen, integendeel, wij "kumden" daar thuis niet over, want anders zouden wij wellicht gestraft zijn omdat we die jongen geplaagd hadden...
Heel anders dan nu ...
Veel spontaner, veel logischer ook... Maar wellicht zou dat systeem nu niet meer werken, nu zien ze op TV allerhande harde gevecht"sporten"... zien ze gewelddadigheid, en lijkt moord en doodslag een dagdagelijks iets... Wij lazen "De Rode Ridder"...
Och, dat vind ik het ergste niet... Veel erger vind ik dat de kinderen van vandaag overbeschermd zijn, en niet alleen thuis ! Als de school uitstormen, en met vijf, zes neveneen rijden, midden op de straat, dan staat de politie het verkeer te regelen, maar treedt niet op tegen dit foute gedrag... Hoe zullen ze zich later gedragen in het "echte" verkeer ? Want op dat moment geven wij duidelijk de verkeerde signalen !
Och, wellicht ben ik te pessimistisch, maar toch... Opvoeden is geen achturenjob, nee, dat is een levenswerk !

Ook in onze jeugd was de opvoeding niet perfect, dat is ze nooit... Maar wij hadden een heilig ontzag voor onze ouders, de leraar en ga zo maar door... Niet dat wij nooit poogden te revolteren, maar wij wisten wat het prijskaartje was. Nu is er ofwel geen prijskaartje meer, of wel een veel te zwaar verdict, want nu sturen ze de politie voor een kleinigheid... Ik had liever die rammeling, als ik mocht kiezen...
Van politie gesproken... Toen ik op de Wagons Lits werkte, stalde ik mijn fiets in het station. Op een dag kwam ik terug van mijn werk, en mijn fiets was riebedebie... Ik dat aangegeven bij de rijkswacht die in het station dienst deed, en te voet naar huis...
Op een mooie dag, toen ik toevallig thuis was (het was een onregelmatige dagtaak), stopte de rijkswacht aan ons huis... en ja, mijn velo was teruggevonden, en ik mocht hem afhalen in de rijkswachtkazerne. Die kazerne was een verdomd end van thuis, en ik vroeg aan de rijkswachters of ik niet kon mee rijden met hen... Dat mocht, maar ik moest dan wel achteraan in de jeep gaan zitten op het bankje... Wij naar buiten, de gendarme deed het zeil open van de jeep, ik er in, zeil weer dicht en weg...
Toen ik thuis kwam met mijn velo waren er al nieuwsgierige buren komen luisteren waarom de rijkswacht mij had mee genomen...
Ooit kwam ik 's avonds laat van mijn toenmalig lief... Ik was natuurlijk op het laatste nippertje vertrokken, en toen merkte ik dat mijn licht van mijn fiets niet brandde... Nu ja, dan maar zo ! Natuurlijk, als je anders nooit een flik ziet, die keer stonden ze er wel ! Twee gendarmes ! De jongste haalde meteen zijn boekje uit, en ik maar expliqueren dat ik het deed om niet te laat thuis te komen, dat mijn ouders ongerust zouden zijn en en en... De oudere gendarm vroeg wat er aan mijn licht mankeerde??? Ik zou het niet weten, ik ken dat niet, loog ik staalhard. De brave rijkwachter die wellicht ook wel eens zat ongerust te wezen over het te laat uitblijven van zijn kroost, bekeek mijn licht, zat er wat aan te prutsen, en ja hoor, gemaakt ! Brave gendarmes ! Allee, diene oudsten toch...

't regent nog altijd.

tot de volgende ?

en, gezocht ?

Als je nu, benieuwd door het doembericht goed gezocht hebt, dan heb je ongetwijfeld ook gezien dat er zijn die zeggen dat je nooit die golven strikt gebundeld door kunt zenden, dat die golven zich automatisch zouden verspreiden, en daardoor alle benodigde kracht zouden verliezen...
Wat weet je dan nu wel ?
Wel , je bent een stuk wijzer geworden, namelijk dat ondanks alle vertoningen en alle verklaringen dat kamerika de grote vredesboodschapper en -brenger is, ze nog steeds blijven en blijven zoeken naar middelen om hun wil te kunnen opleggen aan anderen. Je kunt moeilijk beweren dat dit de manieren zijn van iemand die alleen defensief is ingesteld!
Met andere woorden, het is goed om zoveel te lezen, om zo goed mogelijk alles goed te onderzoeken, en vooral !! vooral goed na te denken, op zo'n manier dat je zo onvooroordeeld de zaken kunt bekijken. Dat kun je maar als je zoveel mogelijk gegevens van zoveel mogelijk bronnen naast elkaar bekijkt ! Net zoals je altijd alleen het nieuws bekijkt op één zender, één krant leest, zul je ook niet jou mening hebben als je maar een bron onderzoekt !
Kijk 's middags naar vrt en 's avonds naar vtm, en alras zul je zien dat het nieuws er heel andere klemtonen heeft, ja zelfs meer, soms echt verschillend is ! De ene zal zeggen dat er sporen zijn die eventueel kunnen leiden naar, waar de andere zegt dat schuld nu wel duidelijk blijkt... dat is uiteraard beïnvloeding, of door de een of door de ander, maar je weet dan tenminste zeker dat ze je proberen te manipuleren !

Vandaag ben ik laat met mijn blog, dat komt zo, Veerle moest naar de keuring, en omdat het de eerste keer was dat ze dat zelf moest doen, ben ik met haar meegegaan. Uiteraard ben je direkt een pak tijd kwijt, vooral aan aanschuiven...

En zo ben ik schromelijk veel later dan anders. Dat is voor mij héél erg, want ik ben een van die mensen die een hekel hebben aan te laat zijn ! Als ik ergens verwacht ben op een bepaald uur, dan ben ik steeds te vroeg, nooit te laat. Ik ben ook doodongelukkig als iemand mij zegt dat hier om x uur zal zijn, en hij komt een half uur later toe... Ik zit mij dan op te jagen, in zijn (haar) plaats. Gek, ik weet het, maar zo ben ik nu eenmaal! Sommige mensen zijn net andersom, en komen steeds later dan afgesproken, bij sommigen weet ik dat, verwacht ik dat, maar toch zit ik mij dan te verbijten....

Indertijd gaf ik veel vergaderingen, en ook daar was het steeds wachten, omdat de meesten te laat kwamen... en eigenlijk werden dan de goeien gestraft voor de fouten van de anderen. Op een bepaald ogenblik heb ik dan ook gezegd dat de vergadering begon op uur x, met of zonder volk, en dat ik niet meer van plan was de mensen te straffen die op tijd kwamen. Ik heb dat maar één keer moeten doen, en van dan af kwam iedereen op een behoorlijke tijd aan op de vergadering.
Doe je dat niet, dan zullen op de duur de mensen die normaliter op tijd komen, daar ook het nut meer van inzien.

Kimberly zit hier, ze heeft weer last van haar allergie, het is de tijd van de pollen. Normaal gezien gaat ze daarmee toch naar school, maar het was zwemmen, en daar, in die chloorlucht ziet ze te veel af. De andere helft van de tweeling, Gwendolyn, was heel boos omdat ze nu alleen naar de school moest ! Een tweeling is niet hetzelfde als twee kinderen die- ook al is het maar één jaar - schelen ! De ene begint schelpen te verzamelen, dus doet de andere dat meteen ook... In alles maar dan ook alles moet je alles afwegen dat het gelijk is voor alle twee, met uitzondering van de kledij, daar hebben we ze aan gewend, en nu hebben ze min of meer andere voorkeuren, alhoewel we soms vaststellen dat ze wel eens wisselen van een of ander kledingstuk.

Het verzamelen hebben ze blijkbaar mee van hun nonkels, Bart en Koen, die hadden elk een verzameling, de een van stenen, de ander van schelpen... de tweeling verzamelt én schelpen, én stenen... en alle twee sparen ze alle twee de zaken ! Ik heb al zitten stoken dat het beter elk één soort zou zijn, maar noppes.... Als we eens een mooie steen vinden, dan leggen we die aan de kant tot wij er nog eens één vinden, zodat ze alletwee een steen krijgen, en dan is er nog zevering over het feit dat het niet juist dezelfde zijn... Het betert wel met verouderen, maar toch !

Toen ik kind was verzamelde ik stekjesdozen. Heel de familie was gealarmeerd, en iedereen hield alle speciale stekjesdozen bij voor mij. Eén was er een speciale bron van bijzondere stekjesdozen, Lambert, die was loods, en van op al die vreemde schepen bracht hij stekjesdozen mee. Ik had er van landen waar ik nog nooit van had gehoord. Nu verzamel ik dus wandelstokken. Die zijn er niet zoveel als indertijd stekjesdozen... Want stekjesdoosjes, dat was indertijd een van DE items die geschikt waren voor het verspreiden van reclameboodschappen. Nu is dat niet meer het geval, je ziet zelfs bijna geen stekjesdoosjes en vooral die reclamestekjes in een geplooid stukje karton met reclame, die zijn wel heel zeldzaam geworden. Wellicht door het ontstaan van de wegwerpaanstekers, maar toch ook vooral omdat er niet meer zoveel moet ontstoken worden ! Er wordt minder gerookt, minder mensen werken met een kachel, meer en meer kookt men electrisch en minder met gas, en die gasvuren, die steek je niet meer aan met stekjes... en zo verdwenen de stekjes stilletjes uit het straatbeeld...

Bizar, als je er eens over nadenkt, hoeveel van de dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen er zo al stilletjes verdwenen zijn. En als ze niet verdwenen zijn, dan zijn ze helemaal veranderd. Ik heb bijvoorbeeld de kookpotten weten veranderen, op meer dan één manier ! Vroeger waren dat meest aluminium potten, min of meer afgerond onderaan, nu zijn de potten allemaal aangepast aan het koken op een electrisch vuur of inductie, en hebben daardoor een heel ander uitzicht. Ik heb ook de anti-aanbakpotten weten komen... Nu hoor je de tv-koks regelmatig zeggen dat ze een of ander gerecht alleen kunnen maken met een goede pot of pan, een waarin het nog kan aanbakken... met andere woorden, er komt iets terug van weggeweest...

Ook de fonoplaten, die zijn weggeweest, en nu komen er weer op de markt. De oude platen zie je op iedere rommelmarkt, en je ziet steeds de fans van het vinyl op hun knieën zitten om in die pakken oude platen hun gading te zoeken. Vinyl is weer in !

Ook de oude radiotoestellen, die grote houten bakken nog met lampen, die worden grif verkocht, zelfs als er geen klank meer uit komt, want dan zijn ze goed voor wisselstukken, of voor de handige harry's.... Ik weet niet of de winkel er nu nog is, maar in de ninoofse steenweg in brussel was (is) er een winkel waar ze nog lampen konden verkrijgen, en desnoods op bestelling laten maken ! Ooit moest ik om een speciale lamp, en zag ik dat daar gebeuren, en niet één, maar diverse mensen stonden daar aan te schuiven voor al dergelijke oude radiolampen. Nu moet ik zeggen dat die radio's een warme klank hadden, maar toen wij jong waren, moesten wij die plastic draagbare radiootjes hebben, en toen de fm er kwam, zeker ! Die dingen hadden een vreselijke klank, maar het was in, en op het strand hoorde je overal die dingen lawaai maken... Nu zijn het mp3 en dergelijke...

Het gaat steeds rapper en rapper, maar nu en dan, zie je een stapje terug...
Niet altijd omdat het beter was, maar veeleer uit nostalgie... Ik heb op de rommelmarkt zo'n heel oud transistorradiootje gekocht, nog "nagelnieuw", of liever winkelnieuw, nog in de verpakking. Dat zit nu in mijn visbak, en als de vis niet bijt, dan zet ik soms wel eens het radiootje aan. Je moet daarbij niet alleen de post zoeken, maar ook nog eens zoeken hoe je dat ding moet zetten om die post zo goed mogelijk te ontvangen... echte nieuwe antiek...met dat blikken geluid van toen... kostprijs twintig cent, de batterij kost meer...

tot de volgende ?

en wat nu ???

Al eens gehoord van HAARP ?
Nee? Zou toch wel moeten !
Als je de foto's bekijkt ziet het er naar uit, het is precies een enorm park van die droogrekken in paddestoelvorm, die je in de tuin hebt of op je terras...
Maar het is een verschrikkelijk wapen !
Ik ben geen technieker, maar ze zenden er een soort heel sterke microgolven mee de hemel in, daar weerkaatst het op een of andere laag in onze lucht, en kaatst terug naar de aarde. Door zorgvuldig de hoek en de richting ervan te bepalen "landt" de straal precies waar ze willen. Naar gelang de sterkte er van veroorzaken ze zo zware stormen, tot... heel zware aardbevingen.
De aardbeving in China zou zo zijn veroorzakt, en China zou al begonnen zijn met het nemen van tegenmaatregels !
Wellicht is het u ook al opgevallen dat voor de ramp in China er geen buitenlandse hulp wordt gevraagd ?
De laatste grote stormen ? Nog geen uitsluitsel !

Het principe van de storm is het simpelst, dat begrijp ik zelfs, de microgolfachtige golven hebben een zeker wisseling in de temperatuur tot gevolg, als ze zo in een bepaald gebied de lucht warmen, vlak naast een gebied met koude lucht, dan is het bingo... Maar met nog sterkere golven zouden ze zelfs de aarde doen trillen... Het zijn golven, net zoals geluid, net zoals radiogolven en noem maar op... als je die golven zo sterk maakt dat ze de aarde doen mee bewegen...

De Chinese maatregelen lijken momenteel vooral op economisch gebied te zullen vallen, maar als de rampen zich zouden herhalen, dan vrees ik met grote vrees... Op je internet vind je deze inlichtingen zelfs op amerikaanse sites ! Weet je, ik ben pacifist, ik geloof niet erg in oplossingen door geweld, maar ergens zou je beginnen te geloven dat het goed is dat in amerika de militia bestaan ! Deze militia vormen een serieuze macht tegen de steeds sterkere verrechtsing van de amerikaanse regering(en). Ook daar kun je heel wat over lezen... Natuurlijk zitten er ook enkele ultra-rechtse militia ook in dat grote land, maar niettemin vormen ze iets van een buffer in het eigen land.

Ik krijg visioenen van een wereld waar landen elkaar vernietigen via het misbruik van natuurkrachten. Als het inderdaad zo is dat de aardbeving in China uitgelokt is, dan lijkt mij dat de naschokken een oncontroleerbaar gevolg zijn van die test. Ik wil maar zeggen, ze spelen met dingen die niet echt te controleren zijn ! Er zijn mannen die het probleem van de aarde willen saneren door het vernietigen van 2/3 van de wereldbevolking... Het resterende 1/3 zou dan voldoende van alles hebben om verder breed te kunnen leven ! (Ook te vinden op internet, over een gesprek met een van de grootste kapitaaldragers van de wereld...)

Ik schrijf dit in voorwaardelijke wijs, omdat ik nog steeds hoop dat deze berichtgeving niet correct is, maar ik ben er practisch zeker van dat het wel juist is...

Weet je, ik vertelde je reeds eerder dat men soms de indruk moet krijgen dat er ooit, heel lang geleden nog grote beschavingen zijn geweest, die verdwenen zijn... Spelletjes met de krachten van de aarde zelf zouden dit makkelijk kunnen veroorzaken ! En denk maar niet, als die krachten inderdaad gebruikt worden door één land, de anderen het lijdzaam zullen ondergaan, ze zullen ook dergelijke wapens én bouwen én gebruiken ! Het zijn "eindelijk" de "propere" kernwapens die ze al zo lang zoeken...

Ook hier is het nog steeds belabberd weer. 't Zal wel niet van de kamerikanen komen, maar 't is toch nat. Ik zie Horebeke niet meer liggen, het is mistig en grauw.

Ken je het liedje "Le déserteur" ? Daar zingt de zanger onder meer:" s'il faut donner son sang, allez donner le vôtre, vous êtes le bon apôtre, Monsieur le Président..."
maar ook nu zenden de regeringsleiders hun onderdanen om elkaar uit te moorden, en zij, zij blijven ver, heel ver achter de linies... De doden krijgen een erelintje en de kous is af.
Als u en ik ruzie maken, dan kijven we eens, en in het allerergste geval meppen we elkaar een blauw oog, en daarmee is het uit. Nadien werken we weer samen of proberen elkaar te ontwijken om geen verdere escalaties van de ruzie meer te hebben... Soms lees je in de krant dat het toch uit de hand loopt, en dat er een dode is gevallen... Maar zelfs dat is niets in verhouding tot de mens die zijn medemensen uitstuurt om een ander volk uit te moorden of te knechten ! Als je je eigen bloed riskeert, dan is dat voor jou en voor je opponent, het blijft ergens persoonlijk, maar een regeringsleider stuurt anderen uit opdat zij volslagen vreemde medemensen zouden gaan doden. Ik kan me niet inbeelden welke geestesgesteldheid je voor zo iets moet hebben ! Denk je eens in wat het vergt om bewust je eigen leven op het spel te zetten, hoeveel erger is het dan het leven van tientallen, honderden, duizenden anderen op te offeren aan je eigen waanzin? Zouden die mensen nog één oog kunnen dicht doen, laat staan rustig slapen ? Of is het werkelijk gewoon waanzin, krankzinnigheid ? Het moet wel...

Ik ga sluiten voor vandaag, het was niet zo'n leuke blog, maar ik denk dat het minstens één voordeel heeft, het doet misschien nadenken, op wekken tot alertheid.
tot de volgende ?

Boven op mijne berg...

Gisteren in de late namiddag begon het rondomrond ons te donderen, te bliksemen, te waaien, te stortregenen...
Onze Bobbie lag weer onder de zetel te hijgen en te zuchten van de schrik, en tegen dat het onweer ver genoeg was om hem niet meer te verontrusten, lag er een hele plas kwijl juist onder zijn bakkes... De sukkelaar heeft een heidense schrik van onweer ! (Eigenlijk van alle speciale geluiden, als het Belgisch leger hier boven ons nog enkele duizenden literkes kerosine verprutst, zit hij ook onder de zetel, bange blikken te werpen op het raam.)
Maar enfin, het was voorbij... tot Anny op de kamer van onze Koen een natte plek zag op de muur !
Toen ze het me meldde, dacht ik aan een lekkage in het platte dakje boven die kamer, maar noppes, het was op de muur, onder het raam notabene !
Toen ik naar buiten ging, vermoedende dat het deklood weggewaaid was, bleek dat het water door de wind gewoon onder het lood geslagen was ! Het lood ligt er nog steeds, maar onder mijn raam zie je een hele vochtige plek op de buitenmuur, en binnen op een kleine plaats. Bij mijn buur is er niets te zien, maar zijn deklood is op een plaats wél opgewaaid.
Ik heb al mijn vaste stielman opgebeld, en vanavond komt hij nog om het lood vast te lijmen op de pannen, zodat waterinslag niet meer mogelijk zal zijn. Ik weet niet wat mijn buur zal doen, of hij dit ook zal laten doen, maar veilig is veilig !
Dan zit ik hier, boven op mijne berg, gerust te zitten zijn voor wateroverlast ! Dan heb ik last van de wind ! Nu ja, hoge bomen vangen veel wind, hoog staande huizen dus eveneens zeker ???

Ik was niet verbaasd dat het een fel onweer was... Niet alleen werd het drukkend warm, maar vooral, mijne barometer werkte ! Ik verrekte van de pijn, en het is nog niet helemaal weg !
Toch heb ik nog steeds geen pijnstiller genomen ! Na het stopzetten van de morfine heb ik nog niets gepakt, en ik zal het niet doen, totdat ik niet kan slapen van de pijn! Er zitten in mijn basismedicamenten al genoeg dingen om de pijn en vooral de ontstekingen tegen te houden, deze moeten in eerste instantie het werk doen. Misschien ben ik ook wat gevoeliger dan anders, omdat ik mijn morgendgymnastiek niet kan doen naar behoren... Veerle heeft de vroege, dat betekent dat Anny om kwart na zeven al bij de kinderen zit om ze op te roepen, te kleden en op de bus te zetten... en dat brengt met zich mee dat ik amper de tijd heb om mijzelf eens goed te wassen en mijn tanden te poetsen, en dan naar beneden om koffie te maken tegen dat Anny terug is (om 8 uur)... vanmorgen heb ik hier, tijdens het koffie opgieten, nog rap wat geturnd, maar dat is eigenlijk niet genoeg... en gek genoeg, nadien komt dat er niet zo van, ik ben een enorm gewoontedier, en alles hoort op zijn normale tijd te gebeuren, anders gebeurt het niet. Vroeger was ik niet zo...wellicht een bijverschijnsel van ziek zijn ? of van oud worden ?

Deze namiddag moeten we nog eens naar tanteke, morgen mag ze terug naar de home. Ze is redelijk goed, en kan daar rustig verder leven.

Ik moet er echt nog eens naartoe, want blijkbaar moeten er nog bepaalde documenten over de hospitalisatie ingevuld worden. Ik heb onder meer wat miserie met haar sis-kaart, want het blijkt dat die nog steeds op haar oude adres staat... Mij lijkt dat de homes die zo zorgvuldig en angstvallig al haar documenten onder hoede nam, dat ook wel had mogen regulariseren ! Nu heb ik die kaart van uit het hospitaal mee genomen, omdat hij toch zeker niet zou verloren gaan ! Bij mijn eerste bezoek daar, zal ik hem terug bezorgen aan de home, zij moeten er maar hun plan mee trekken, ik zal ze wel verwittigen, want wellicht zijn er nog siskaarten die zullen moeten geregulariseerd worden daar ! Ik vermoed, als ze een kaartlezer hebben, dat ze daar die gegevens zelf zouden kunnen doen wijzigen !

Voor mij ligt dat niet zo eenvoudig ! Tanteke is bij een mutualiteit die niet de mijne is, en gezien mijn beroepsverleden, lijkt het me niet wenselijk dat men me dààr ziet binnengaan, het zou de indruk geven dat ik mijn eigen verleden verloochen... en ik heb wel nog steeds zo veel liefde en overtuiging in mijn werk en mijn collega's, dat ik dat niet wil doen.

Buiten is alle groen nu echt intens groen, alle stof is er af geregend, en de wereld zit in een nieuw en fris kleedje. De drukkende warmte en de hevige regen hebben een echt boost gegeven aan de groei, en het veld voor mijn deur is nu een mooi groen tapijt. Natuurlijk staat maïs niet zo dicht bij elkaar dat je de grond niet meer zou kunnen zien, maar het globaal beeld is licht frisgroen.

Bovendien heb ik minder last van mijn neus, en is mijn ademhaling beter... Dat is een nieuw verschijnsel voor mij ! Blijkbaar ben ik -plots- gevoelig geworden voor stuifmeel ! Ik heb dat nooit gehad, maar nu wel. Niet alleen een lopende neus, enorm veel niesbuien, en mijn ademhaling ging niet echt lekker, het was precies of er iets rauws in mijn luchtpijp zat, waar iets over schuurde. Ik was niet kort van adem, maar toch ook niet zoals gewoonlijk ! Gisteren heb ik een van Anny's pilletjes gepakt, en na een uurtje was ik weer kerngezond. Nu met het onweer is mijn lucht weer lekker en fris. Binnenkort moet ik toch weer naar de dokter, ik zal hem eens laten kijken en eventueel iets nemen er voor... Misschien is het beter tijdig iets te doen dan te wachten tot het van kwaad naar erger gaat... en ochgottekes, een pilletje onder of boven zal wel geen verschil maken om te slikken zeker ? Ik denk juist aan iets... Het is de eerste keer dat mijn linde bloeit... het zou toch niet waar zijn zeker, dat ik juist gevoelig ben aan lindenstuifmeel ? tjudedju !

Ik ben nog steeds aan het zwoegen aan mijn hoorn, het is echt niet de gemakkelijkste stof om in te werken ! Ik ben nog steeds bezig aan de eerste drie figuren. Nu raak ik eindelijk bijna aan de slotfase, maar ik zoek nog steeds naar een middel om ze te doen glanzen. Anny zegt me eens te proberen met olie of boenwas... Toch eens uittesten op een klein stukje. Als het lukt, dan zal ik uiteindelijk wel een heel mooi ding hebben, die er uit ziet als een reliek uit de donkere middeleeuwen. Ik las ergens dat de hoorn van Roelant een olifantentand zou zijn geweest... Dat zou de bewerking ervan veel duidelijker maken, maar anderzijds zie ik niet in hoe ze die hoorn dan hebben uitgehold, met de middelen van toen moet dat dan een bijna onuitvoerbaar iets geweest zijn ! Ik hou het toch op een horen !
Het geluid die er uit komt is echt een oergeluid ! een diepe galmende toon ! Bobbie komt me steevast aanvallen, het geluid hoort bij de onuitstaanbare voor hem... Ook als ik op mijn didgeridoo blaas blaft en springt hij zenuwachtig rond me, en doet aanvallen op de lange buis die zo'n onaards geluid maakt.
Ik kan de geluiden van een didgeridoo perfect naspelen, maar ik luk er niet in te komen tot wat zij noemen het circulaire ademen... Als je eens luistert naar een goede didg speler, dan zal je ongetwijfeld opmerken dat die man nooit stopt met blazen... Op een of andere manier is dat ook zo, de man slaagt er in tegelijk in te ademen en toch te blijven blazen... Je moet dat oefenen met een rietje in een gals water, en dat lukt mij, omdat ik dan een voorraadje lucht in mijn mond benut, maar dat is niet voldoende om genoeg lucht te hebben om te blijven geluid maken in de didg ! Nu ja, het is ook niet de bedoeling alsnog een carrière uit te bouwen als didgeridoospeler.

Muziek is zowat het enige van de kunst waar ik nu eens echt nietws kan van bakken ! Ik kan schrijven, wat dichten, tekenen, schilderen, beeldhouwen, maar muziek ??? No way ! Wellicht is dat de achterliggende verklaring dat ik dan experimenteer op de didg, daar zit voor geen meter muziek in, alleen wat ritme en inspiratie van het ogenblik... en ik vind het heerlijk om dan toch ergens een geluid te maken die op zijn minst in het Australië van de Aboriginals muziek is !
Ooit, heel lang geleden, op de sociale school kregen wij een cursus in vrije expressie, en we moesten onder meer "muziek" maken op gevonden voorwerpen. In de praktijk waren dat dus bijna allemaal slag"instrumenten"... Een oude pot, twee stokken tegeneen kletsen en ga zo maar door... ik vond dat heerlijk, en speelde het nog enkele keren met de kinderen uit de chiro. Ik ben echt stik jaloers op mensen die wel muziek kunnen maken ! Ik voel dat als een lacune !

Wat ook leuk is, is het tjalken... Nu vind je dat gedeeltelijk terug in het rappen. Vroeger tijden blijken er inderdaad volkeren geweest te zijn, die teksten melodieus brachten, niet echt zingen, maar ook niet gewoon spreken. Oudelui zoals ik, die zich nog de latijnse missen herinneren van vroeger, moeten daarbij onder meer eens denken aan de manier waarop vroeger het evangelie voorgelezen werd in het latijn, ook dat was een soortement zingen... een soort tjalken zo je wilt.
Eén van de vormen die nu wat gesofisticeerder nog steeds bestaat is de portugese Fado, en de echte originele blues en gospels. Doe dat hier niet waar de lui je kunnen horen, anders bekijken ze je zeker als ene waar iets aan is.... Maar het is een hulpmiddel om bijvoorbeeld gedichten te maken die ook geschikt zijn voor liedjes !

Ik ga stoppen, nog wat heerlijk rondstruinen op mijne kwampjoeter, nog wat lezen bij de alternatieve nieuwsgaarders, en dat dan proberen te verifiëren, en mijn voormiddag zal weer heerlijk gevuld zijn, dan tanteke, dan mijn dak en en en en en en en en en en en en....enz...

tot de volgende ?