Nu is het zijn beurt om hier naast mij te zitten en mee te lezen wat ik typ...en wellicht ook commentaar zal leveren...
Voor de lieden uit onze streken, je hebt nog een paar minuten respijt voor de regen er is, ik zie dat het weerbericht van Munte is overgesprongen van bewolkt op regen, dus mag ik het hier "verwachten"... (Ik vind dit een slecht woord in deze context, verwachten heeft zoiets leuks in zich, en die regen ...)
Vannacht redelijk geslapen, en opgestaan zonder abnormale pijn. Dus nog een paar dagen voorzichtig zijn tot die spier (of wat het ook is) geheeld is, en dan weer proberen stillekes op te bouwen.
Ik kreeg nog geen reactie van Odiel op mijn ruimte-theorie, ofwel heeft hij het nog niet gelezen, ofwel is het ook een materie die buiten zijn dinges valt. Nu ja, het interesseert mij ook maar in zover dat ik graag eens een toets krijg op mijn blog...
Het is niet makkelijk om inspiratie te krijgen met een stilzwijgende sfinks naast je. Hij zit daar met zijn armen over kruis, en doet mij denken aan een leraar die volop bezig is zijn leerlingen te pesten met een onverwacht examen. Hij grinnikt. (Ik heb dus gelijk)
Vorige week begonnen de vissen in mijn tuinvijver al wat om eten te komen, maar nu zitten ze weer allemaal heel stillekes in 't diepste puntje van de vijver, roerloos... Met andere woorden het is nog steeds geen weer om te gaan vissen, 't water is nog te koud. Het zou eens enkele dagen goed warm weer moeten zijn, want mijn vispermis is al betaald, mijn lijnen zijn nog in orde, dus zit ik alleen nog te wachten op het ogenblik dat de vis echt in beweging komt.
Bij Luc (vis) zijn de werken nu in gang, of zullen ze binnenkort in gang schieten ! Hij heeft een lek in zijn grooooooote visvijver. Hij zal dus zoveel mogelijk water van de vijver in kuipen bewaren, en de vissen ook tijdelijk in kuipen moeten onderbrengen. Dan de rest van het water wegpompen, en in gans die grote vlakte een nieuwe vijverfolie leggen. Die folie heeft hij al liggen, maar hij wacht op zijn vriend om hem te helpen bij het leegpompen en uitvangen van de vissen, en dan het herleggen van de nieuwe folie boven op de oude. Het wordt een heel werk, en een serieuze waterrekening, want alhoewel hij zoveel mogelijk zal recupereren, het is een vijver van iets meer dan 16.000 literkes.... Wedden dat hij, ondanks het weer geen kou zal hebben? Tenzij aan zijn handen, van in dat koude water te zitten...
Ik las ooit een artikel van iemand die een vijver maakte zonder van folie gebruik te maken. Hij maakte gebruik van ... klei ! Zijn vijver was gemaakt met glooiende wanden, en glad afgewerkt. Dan begon hij van in het midden van de vijver blokken klei tegen een te zetten en te kloppen, zodat hij over heel de oppervlakte een laag klei opbouwde van een tien cm dik. Daarop legde hij dan een worteldoek (een soort vilt waar plantenwortels en dergelijke niet door kunnen) en legde dan nog zo'n laag klei. Dan vulde hij de vijver langzaam. In het artikel was de vijver dan al twee jaar oud, en bleef perfect werken. Ik zou het toch niet aandurven ! Als er vuil in het water valt en dat vuil werkt zich langzaam aan in de kleilaag, dan krijg je m.i. toch een soort kanaaltjes waarlangs het water duwt om te ontsnappen. Het voordeel is wel dat je een natuurlijke bodem hebt, en dat dus ongeveer natuurlijke plantengroei mogelijk is... Ik denk dat het systeem veiliger zou zijn als je ook begint met een laag worteldoek, zodat je de onderste laag zeker vrijwaart van indringend vuil.
Ik denk dat dit ook het systeem is dat gebruikt wordt door "Groen!" als ze hier en daar "natuurlijke" putten aanleggen om amfibieën te lokken. Ze wijzen hier op de oude drenkputten in de weiden, maar die drenkputten heb ik altijd horen benoemen als resten van de twee wereldoorlogen, namelijk putten van bominslagen, bomtrechters. Nu, wat het ook is, het zijn putten die inderdaad wel wat "leven" lokken, wij gingen er indertijd op watervlooienjacht voor onze aquariumvissen. Nu vind je die putten niet meer, en ook geen watervlooien. Ik weet niet of in het stukje West Vlaanderen, waar ik vandaan kom, nog steeds die koeieputten bestaan, of zijn die daar ook vervangen door de waterleiding, met zo'n drinksysteem ? Het zijn niet alleen de koeieputten die verdwenen zijn, ook de vele grachten tussen de velden zijn weg, en daarmee ook de kantwallen met wilgentronken... In die tijd was er veel minder erosie, omdat die kanten en die grachten barrières vormden voor de wegspoelende aarde. Maar met de ruilverkavelingen hebben ze de velden allemaal veel groter gemaakt, zonder grachten, want ze moesten bereikbaar en bewerkbaar zijn met die grote mastodonten van machines, die de grond tot meters diep in elkaar drukken en alle leven uit de bodem dooddrukken... Waar is de tijd dat je met een riek of een spa naar buiten trok, om in enkele minuten een hele doos regenwormen bij elkaar uit de grond te schudden... Nu mag ik hier in het veld voor mijn deur staan schudden tot st juttemis, er zal nog steeds geen regenworm te speuren zijn... Dus wordt de grond ook niet meer doorlucht en verdwijnt alle leven...
Wat doen we toch allemaal onszelf aan ?
Nogal een geluk dat Kyoto niet telt voor de ontwikkelingslanden, nu kunnen we het daar ook allemaal naar de kloten helpen ! Alles waarvan we weten dat het nefast is, is ook goedkoop, dus goed genoeg voor die stomme inboorlingen... Erg
ik ga stoppen, de sfinks is al een keer weggelopen, mijn teksten zijn blijkbaar niet geschikt voor 12-jarigen, ze bevatten niet genoeg horror-gehalte...
tot de volgende ?
donderdag, maart 20, 2008
woensdag, maart 19, 2008
Lieselotte
Ze staat hier naast me, over mijn schouder mee te lezen wat ik typ...
Het is weeral "conferentie" voor de leerkrachten, en dus zit ze hier en mama op school. Morgen zit Ewoud hier, het is dan waarschijnlijk conferentie in zijn (middelbare) school, en dan is hij de baby waarop wij moeten passen...
In het begin van de week zaten de tweeling hier, ook al voor een conferentie...'t Is weer druk in 't onderwijs !
Bij Lieselotte is het gelukkig de woensdag, en dus komt mama al kort na de middag om haar op te pikken, maar Ewoud zit hier weer een volle dag, en zal zich weer schromelijk zitten vervelen...Opa, mag ik op de computer spelletjes spelen? Nee Ewoud, 't is al wel dat ge den uwen naar de filistijnen hebt geholpen...dan grommelt hij wat en zit te zuchten en te zuchten en te zuchten, precies of hij al het leed van de wereld over zijn bolleke uitgegoten krijgt... Maar dat helpt niet, opa is onverbiddelijk als het over zijn pc gaat... Geen deuren openzetten naar virussen, spam en ander ongedierte ! Kijk wat naar websites die u interesseren.. Maar toevallig heeft hij die dag een chronisch gebrek aan interesse... Dan geef ik hem een boek waarvan ik weet dat het iets is dat hem interesseert, maar nee, net die dag niet. Zucht.
Lieselotte heeft tekenpapier meegebracht, en zit nu gewoon nog steeds te lezen wat ik typ. Hei! zegt ze als ze dit nu leest ! Is dat soms erg ? Nee hoor, je mag rustig mee lezen Lieselotte... Maar nu ga ik naar andere onderwerpen.
Vannacht heb ik weer bijna niet geslapen, bij het ontkleden schoot plots die pijn er weer in, en heel de nacht zat hij mij te pesten. Dus heb ik weer ettelijke keren het licht aan gedaan en wat liggen lezen in "De naam van de roos (en naschrift)) van Umberto Eco. Het is de tweede keer dat ik dit boek lees! Het is inderdaad een meesterwerk, al is het niet echt een makkelijk boek! Je moet je echt door de eerste 50 à 100 bladzijden wringen voor aleer je die gedachtwereld gewoon wordt, maar eens je zover bent is het echt een heerlijk boek ! Het is niet dat je die eerste bladzijden niet mooi zult vinden, het is gewoon wat moeilijk om die manier van denken en schrijven te absorberen.
Het is dus een van die boeken die je meerdere keren kunt lezen, tenminste als je een echte boekenwurm bent. Waarom ik dat zeg? Het exemplaar dat ik nu aan het lezen ben, komt van de rommelmarkt en kostte mij 1 (één) euro ! Bovendien was het nog niet uit het originele plastic gehaald, alleen gedeeltelijk geopend, en wellicht na enkele (moeilijke ) bladzijden, naar de rommelmarkt mee genomen... Waarmee ik wil zeggen dat er soorten van lezers zijn ! Je hebt de boekenwurmen, zoals ik er dus een ben, je hebt de gewone lezers die mij verbaasd staan aan te kijken dat ik een boek méér dan één keer kan lezen...(als ik zeg dat ik er heb dat ik al meer dan 10 keer heb gelezen, dan twijfelen ze aan mijn geestelijke vermogens.) Dergelijke mensen zou ik aanraden nooit een boek te kopen, maar zich te beperken tot een bibliotheekkaart... Dan heb je nog de occasionele lezers (de mensen die ieder jaar op een zonnig strand in een ver heet land een boek meenemen naar het strand.) en tenslotte heb je niet-lezers... een hier niet te bespreken ras. De tweede soort is de voor mij interessante soort ! Mensen die een boek kopen, het één maal lezen (soms niet eens volledig) en het dan proberen weer kwijt te raken, want boeken zijn voor hem (haar) geen hebbeding. Eén week na het verschijnen van een nieuwe strip van Suske en Wiske, liggen er al exemplaren van op de rommelmarkt ! Dat zijn de mensen op wie ik dus teer...Mensen die veel geld uitgeven en mij goedkope boeken bezorgen. Er is nog een tweede bron van boeken, dat is van overlijdens en zolderopruimingen...maar daar spreken we over oudere boeken. Vorige week kocht ik twee dikke turven van Readers Digest (naslagwerken) en één etymologisch woordenboek, voor de prijs van 1 euro (voor de drie samen !!!!). Als je weet dat die boeken van Readers Digest allemaal héél duur zijn, dan zit je nu wellicht (net als ik, maar ik toon het niet omwille van de aankooptechniek) te schuddebollen.
Ik heb boeken die echt héél héél duur waren in mijn bezit, en ik kocht die dan voor een habbekrats... Dat is ook de enige manier om boeken te kopen! Als ik boeken in een boekenwinkel zou kopen, dan zou ik wellicht meer uit geven bij de aankoop van één boek per jaar, dan nu voor de tientallen boeken die ik nu koop... En dan moet ik zeggen dat sedert het verschijnen van de euro de prijzen van de boeken op de rommelmarkt heel veel duurder zijn geworden. Vroeger kocht je boeken voor 2 frank, 5 frank en een hele dure voor 20 frank. Nu zijn de goedkope een halve euro, de gewone aan één euro, een heel groot pakket aan 2 euro, en zo tot 5 euro...maar dat voor héél speciale. Je hebt natuurlijk nog duurdere, maar dan spreken we over antikwarische, of heel speciale of heel mooie boeken... Maar je las hier wellicht dat ik al Nobelprijs-werken kocht aan 20 cent het stuk.... Met andere woorden, het hangt ook wat af van de persoonlijke interpretatie van de verkoper... je koopt best boeken bij mensen die geen enkel benul hebben van een boek, of voor wie een boek een dood gewicht is.
Het is raar... je ziet reproducties van schilderijen en die gaan stuk voor stuk duur van de hand, en een boek, dat tenslotte net zo goed een kunstwerk is die vermenigvuldigd op de markt komt, dat gaat weg voor minder dan geen geld. Bizar. Ik hou wel van reproducties, maar dan het liefst in een boek, dan heb er een heel pak bijeen, goedkoop en een ware bron van inspiratie. Niet dat ik nooit ene aan de muur zou hangen, ik heb ooit aans ons ma een reproduktie van the Cross of st John of the cross van Dali cadeau gedaan, omdat dit voor mij (nu nog steeds) een van de mooiste afbeeldingen is van de gekruisigde kristus dat ik ken. Je moet zelfs niet geloven om vol bewondering naar die afbeelding te kijken... (Voor de leken: dat is dat kruis dat je boven de wereld ziet hangen, je ziet het van boven uit, en helemaal, heel diep onder het kruis zie je enkele vissers (de apostelen). Het is de symboliek en het technische hoogstandje die dit kruis zo mooi maakt)
Hoewel ons moeder niet veel brood had gegeten van kunst (behalve ook boeken !) vond ze dit een schitterende afbeelding, en hoewel ze Dali een rare bietekwiet vond, was dat ook voor haar een prachtig werk. Niet dat ons moeder geen eerbied had voor de kunst, maar het was niet zo dat ze bijvoorbeeld naar Antwerpen zou gaan om een dag door te brengen in het Middelheim park... (Wat ik wel deed, met gans het gezin, en doodgelukkig was met het feit dat mijn kinderen oog hadden voor die zaken)
Mijn rug is weer wat aan het beteren ondertussen, maar ik zal wellicht een hele periode heel voorzichtig moeten zijn om die spier of zenuw of wat dan ook tot rust en herstel te laten komen, maar dan ga ik weer -goegeweten- herbeginnen met wat julesmastiek om mijn spieren weer wat op te bouwen...
Voila, ik stop er mee voor vandaag... 't was een moeilijke bevalling, telkens onderbroken door ons Lieselotje om tekenboeken en uitleg en bijkomden uitleg en... maar dat is plezant voor mij, alleen ben ik soms wat de draad kwijt... dus... bereid je maar voor, morgen zit er hier weer ene !
tot de volgende
Het is weeral "conferentie" voor de leerkrachten, en dus zit ze hier en mama op school. Morgen zit Ewoud hier, het is dan waarschijnlijk conferentie in zijn (middelbare) school, en dan is hij de baby waarop wij moeten passen...
In het begin van de week zaten de tweeling hier, ook al voor een conferentie...'t Is weer druk in 't onderwijs !
Bij Lieselotte is het gelukkig de woensdag, en dus komt mama al kort na de middag om haar op te pikken, maar Ewoud zit hier weer een volle dag, en zal zich weer schromelijk zitten vervelen...Opa, mag ik op de computer spelletjes spelen? Nee Ewoud, 't is al wel dat ge den uwen naar de filistijnen hebt geholpen...dan grommelt hij wat en zit te zuchten en te zuchten en te zuchten, precies of hij al het leed van de wereld over zijn bolleke uitgegoten krijgt... Maar dat helpt niet, opa is onverbiddelijk als het over zijn pc gaat... Geen deuren openzetten naar virussen, spam en ander ongedierte ! Kijk wat naar websites die u interesseren.. Maar toevallig heeft hij die dag een chronisch gebrek aan interesse... Dan geef ik hem een boek waarvan ik weet dat het iets is dat hem interesseert, maar nee, net die dag niet. Zucht.
Lieselotte heeft tekenpapier meegebracht, en zit nu gewoon nog steeds te lezen wat ik typ. Hei! zegt ze als ze dit nu leest ! Is dat soms erg ? Nee hoor, je mag rustig mee lezen Lieselotte... Maar nu ga ik naar andere onderwerpen.
Vannacht heb ik weer bijna niet geslapen, bij het ontkleden schoot plots die pijn er weer in, en heel de nacht zat hij mij te pesten. Dus heb ik weer ettelijke keren het licht aan gedaan en wat liggen lezen in "De naam van de roos (en naschrift)) van Umberto Eco. Het is de tweede keer dat ik dit boek lees! Het is inderdaad een meesterwerk, al is het niet echt een makkelijk boek! Je moet je echt door de eerste 50 à 100 bladzijden wringen voor aleer je die gedachtwereld gewoon wordt, maar eens je zover bent is het echt een heerlijk boek ! Het is niet dat je die eerste bladzijden niet mooi zult vinden, het is gewoon wat moeilijk om die manier van denken en schrijven te absorberen.
Het is dus een van die boeken die je meerdere keren kunt lezen, tenminste als je een echte boekenwurm bent. Waarom ik dat zeg? Het exemplaar dat ik nu aan het lezen ben, komt van de rommelmarkt en kostte mij 1 (één) euro ! Bovendien was het nog niet uit het originele plastic gehaald, alleen gedeeltelijk geopend, en wellicht na enkele (moeilijke ) bladzijden, naar de rommelmarkt mee genomen... Waarmee ik wil zeggen dat er soorten van lezers zijn ! Je hebt de boekenwurmen, zoals ik er dus een ben, je hebt de gewone lezers die mij verbaasd staan aan te kijken dat ik een boek méér dan één keer kan lezen...(als ik zeg dat ik er heb dat ik al meer dan 10 keer heb gelezen, dan twijfelen ze aan mijn geestelijke vermogens.) Dergelijke mensen zou ik aanraden nooit een boek te kopen, maar zich te beperken tot een bibliotheekkaart... Dan heb je nog de occasionele lezers (de mensen die ieder jaar op een zonnig strand in een ver heet land een boek meenemen naar het strand.) en tenslotte heb je niet-lezers... een hier niet te bespreken ras. De tweede soort is de voor mij interessante soort ! Mensen die een boek kopen, het één maal lezen (soms niet eens volledig) en het dan proberen weer kwijt te raken, want boeken zijn voor hem (haar) geen hebbeding. Eén week na het verschijnen van een nieuwe strip van Suske en Wiske, liggen er al exemplaren van op de rommelmarkt ! Dat zijn de mensen op wie ik dus teer...Mensen die veel geld uitgeven en mij goedkope boeken bezorgen. Er is nog een tweede bron van boeken, dat is van overlijdens en zolderopruimingen...maar daar spreken we over oudere boeken. Vorige week kocht ik twee dikke turven van Readers Digest (naslagwerken) en één etymologisch woordenboek, voor de prijs van 1 euro (voor de drie samen !!!!). Als je weet dat die boeken van Readers Digest allemaal héél duur zijn, dan zit je nu wellicht (net als ik, maar ik toon het niet omwille van de aankooptechniek) te schuddebollen.
Ik heb boeken die echt héél héél duur waren in mijn bezit, en ik kocht die dan voor een habbekrats... Dat is ook de enige manier om boeken te kopen! Als ik boeken in een boekenwinkel zou kopen, dan zou ik wellicht meer uit geven bij de aankoop van één boek per jaar, dan nu voor de tientallen boeken die ik nu koop... En dan moet ik zeggen dat sedert het verschijnen van de euro de prijzen van de boeken op de rommelmarkt heel veel duurder zijn geworden. Vroeger kocht je boeken voor 2 frank, 5 frank en een hele dure voor 20 frank. Nu zijn de goedkope een halve euro, de gewone aan één euro, een heel groot pakket aan 2 euro, en zo tot 5 euro...maar dat voor héél speciale. Je hebt natuurlijk nog duurdere, maar dan spreken we over antikwarische, of heel speciale of heel mooie boeken... Maar je las hier wellicht dat ik al Nobelprijs-werken kocht aan 20 cent het stuk.... Met andere woorden, het hangt ook wat af van de persoonlijke interpretatie van de verkoper... je koopt best boeken bij mensen die geen enkel benul hebben van een boek, of voor wie een boek een dood gewicht is.
Het is raar... je ziet reproducties van schilderijen en die gaan stuk voor stuk duur van de hand, en een boek, dat tenslotte net zo goed een kunstwerk is die vermenigvuldigd op de markt komt, dat gaat weg voor minder dan geen geld. Bizar. Ik hou wel van reproducties, maar dan het liefst in een boek, dan heb er een heel pak bijeen, goedkoop en een ware bron van inspiratie. Niet dat ik nooit ene aan de muur zou hangen, ik heb ooit aans ons ma een reproduktie van the Cross of st John of the cross van Dali cadeau gedaan, omdat dit voor mij (nu nog steeds) een van de mooiste afbeeldingen is van de gekruisigde kristus dat ik ken. Je moet zelfs niet geloven om vol bewondering naar die afbeelding te kijken... (Voor de leken: dat is dat kruis dat je boven de wereld ziet hangen, je ziet het van boven uit, en helemaal, heel diep onder het kruis zie je enkele vissers (de apostelen). Het is de symboliek en het technische hoogstandje die dit kruis zo mooi maakt)
Hoewel ons moeder niet veel brood had gegeten van kunst (behalve ook boeken !) vond ze dit een schitterende afbeelding, en hoewel ze Dali een rare bietekwiet vond, was dat ook voor haar een prachtig werk. Niet dat ons moeder geen eerbied had voor de kunst, maar het was niet zo dat ze bijvoorbeeld naar Antwerpen zou gaan om een dag door te brengen in het Middelheim park... (Wat ik wel deed, met gans het gezin, en doodgelukkig was met het feit dat mijn kinderen oog hadden voor die zaken)
Mijn rug is weer wat aan het beteren ondertussen, maar ik zal wellicht een hele periode heel voorzichtig moeten zijn om die spier of zenuw of wat dan ook tot rust en herstel te laten komen, maar dan ga ik weer -goegeweten- herbeginnen met wat julesmastiek om mijn spieren weer wat op te bouwen...
Voila, ik stop er mee voor vandaag... 't was een moeilijke bevalling, telkens onderbroken door ons Lieselotje om tekenboeken en uitleg en bijkomden uitleg en... maar dat is plezant voor mij, alleen ben ik soms wat de draad kwijt... dus... bereid je maar voor, morgen zit er hier weer ene !
tot de volgende
dinsdag, maart 18, 2008
geen golven zonder water,
Geen rook zonder vuur...
Deze wijsheden gaan slechts op in zoverre je ook een gedegen detaillering geeft over welk rook en welke golf je hier bedoelt...
Ik heb vannacht een heel stuk zitten lezen over ons heelal... De meeste geleerden zijn het er over eens dat alles is begonnen met de oerknal (big bang)...
Ik heb na dat hele stuk doorworsteld te hebben, toch nog heel wat bedenkingen en vragen...
's Nachts is het niet zo klaar als tijdens de dag, en dat komt omdat de sterren te ver staan, en van vele sterren het licht ons nog niet heeft bereikt ... Bovendien dijt het heelal uit, en gaan de sterren steeds verder uit elkaar staan... OKé ?
Ik snap het niet ! Als de oerknal gepaard is gegaan met die grote hitteontwikkeling die er de oorzaak van is en de oorzaak is van het gloeien van de sterren (ook onze zon) dan kunnen wij toch onmogelijk het licht missen ???? Feit: de knal gaat gepaard met hitte en dus licht. De brokstukken vliegen weg door de ontploffing, ja ? Licht heeft een snelheid van 300.000 km per seconde, en deze snelheid kan door niets anders overtroffen worden, ja ? Dus kunnen die brokstukken niet sneller dan het licht uiteen zijn gevlogen, ja? Dus kunnen ze ook nu niet plots zo ver staan dat het licht ons NOG niet heeft bereikt ! Ja? Het licht was er vanaf de start, en de ster verwijdert zich trager dan het licht, dus moet het licht hier nog steeds blijven toekomen in even grote sterkte ? Ja ?
Het doet het niet !
Dus is er ofwel geen oerknal geweest, ofwel zijn er dingen die niet kloppen, zoals de snelheid van het licht in alle omstandigheden, of dat het heelal "leeg" is, en dus het licht onbelemmerd zou moeten doorlaten...
We weten dat licht kan opgeslorpt worden door "zwarte gaten", maar wordt het daardoor ook afgeremd ?
Is het ganse systeem een kringloop ? Alles wordt steeds sterker en sterker aangezogen door de zwarte gaten, daardoor worden de zwarte gaten sterker en zuigen meer aan, tot de zwarte gaten elkaar opzuigen tot een groot zwart gat ? En dat kolossale niets ontploft dan in een oerknal ?
Er zijn nog zo een dingen, het heelal is oneindig (???) groot, en de sterren zwerven steeds verder uit een... Hoe kun je dat meten? Je projecteert dan een virtuele rechte van waar je staat tot de ster in kwestie... Maar is een rechte wel recht ?
Kan het niet zijn dat een recht in werkelijkheid een spiraal is, waardoor het ronddraaiend heelal dus in feite rechtdoor gaat terwijl het een spiraal beschrijft ? (Kunnen wij dan niet de ster zien van uit de zuidelijke helft van de aarde die we veel verder zien aan de noordelijke ?)
Ik hou het simpel... Ik klop een paaltje in de grond, één meter verder een tweede paaltje. Ik leg daar een balk op, en controleer de waterpas . Als de balk water pas is, dan klop ik mijn derde paaltje, ook weer tot waterpas. en zo ga ik steeds verder. Als ik zo een twintig paaltjes ver ben,kan ik daar dat een rechte balk van 20 meter opleggen, of volgt de waterpas de lijn ten opzichte van de aarde ? Als het een rechte is, dan zal ik steeds hogere palen nodig hebben, en raak ik maar een beperkt aantal km ver, gewoon door de kromming van de aarde ... Heb jij het antwoord ? Het lijkt mij natuurlijk zo dat ik dan wel een rechte krijg, maar slechts een beperkte afstand kan maken door de technische onmogelijkheid... Maar dat geeft me uiteraard nog steeds geen antwoord op de vraag hoe die rechte loopt als hij oneindig is... Bovendien vermoed ik dat een waterpas niet meer werkt als je buiten de aantrekkingskracht van de aarde komt, ja zelfs fouten kan geven door aantrekkingskrachten van bv de maan...
Geef toe, er zijn minder prangende vragen om je nacht mee door te brengen... en wat ik hier debiteer is uiteraard maar de korte inhoud van al wat ik daarbij en daar rond nog zat in te brengen... Maar het heeft gewerkt, mijn pijn is weer teruggebracht tot het normale achtergrondsmuziekje... Het is net zoiets als mijn oorsuis... Dat is er ook altijd, maar ambeteert maar als je er aandacht aan schenkt. (Ja, ik heb ook nog onderdelen die wel in orde zijn!) (Dank u)
Ik vraag me nu wel af, of ik de wiskundige(n) onder mijn lezers nu heb wakker gemaakt. Want het lijkt mij dat die vragen wel wiskundige kantjes hebben ook. Hoewel de relativiteitstheorie mij heel aannemelijk lijkt, is het toch vastgelegd in een wiskundige formule (die mij niets zegt, de relativiteit op zich zegt mij wel heel veel...)
Denk nu niet dat wat ik hierboven debiteer niet juist kan zijn! Een van de grootste ontdekkingen (de oneindigheid van het heelal) is voor het eerst gedebiteerd door Edgard Allen Poe, in een van zijn boeken ! Waarom zou ik dan niet bij toeval eens raak kunnen zijn? Bovendien weten wij nu al heel wat meer dan Poe in zijne tijd !
Ik weet niet of het verdwijnen van de pijn alleen te maken heeft met deze geestelijke gymnastiek, of dat er meer bij komt kijken... Ik heb al een hele tijd het gevoel dat mijn toestand verergert, ondanks het feit dat ik nu omzeggens niets meer doe die verdere schade zou kunnen veroorzaken... dus ben ik aan het denken gegaan naar aanleiding van een opmerking van dr Erwin van de pijnkliniek, die mij mijn korste deed afdoen, want "anders gaan je spieren nog meer verzwakken en ga je nog meer pijn hebben"... Toen heb ik dat korset afgedaan en in het begin duidelijk meer pijn gehad... Enige tijd geleden had ik weer veel en langdurig pijn, en dan heb ik met het idee gespeeld om toch mijn korset weer aan te doen... Maar ik deed het niet, en toen de tijn weer op "normaal" (?) stond, ben ik -dievelings, want Anny weet het niet- begonnen met stillekes oefeningen te doen voor mijn rugspieren en buikspieren... en ik had de indruk dat ik er werkelijk baat bij had, tot gisteren, één verkeerde beweging en boempataat, de pijn was er weer. Maar hoewel het heel erg was, is het deze keer "vlug" weer weggeëbt... Vanmorgen deed ik geen julesmastiek, omdat ik bang ben en eerst de volledige heling wil bereikt hebben, maar morgen of overmorgen of zo, zal ik weer beginnen... ik voel dat ik wat winst heb. Ergens is dat logisch, door sterkere spieren vang je met die spieren een deel van de druk op die anders alleen gedragen wordt door de wervels, die daar door meer en meer op elkaar drukken... en waar bij mij bijna overal de tussenwervelschijven verdemoliert zijn of minstens geschonden, kan dat niet anders dan minder pijn geven... dus stillekes voortdoen met "turnen"... Ik zet turnen tussen haakjes, omdat wat ik maar meer kan bedroevend is, en ergens toch een bewijs vormt dat de spieren moeten heropgebouwd worden.. Ik doe dat dus op mijn eigen snelheid, een heel lage...
Voila, ik ga er mee stoppen. Als je bij de vroege lezers hoort zul je al gedacht hebben dat er geen blog kwam, maar we moeten deze week rekening houden met de conferentiedagen in drie verschillende scholen, dus met kinderoppas... dus zijn we vanmorgen snel snel snel gaan winkelen.
tot de volgende ?
Deze wijsheden gaan slechts op in zoverre je ook een gedegen detaillering geeft over welk rook en welke golf je hier bedoelt...
Ik heb vannacht een heel stuk zitten lezen over ons heelal... De meeste geleerden zijn het er over eens dat alles is begonnen met de oerknal (big bang)...
Ik heb na dat hele stuk doorworsteld te hebben, toch nog heel wat bedenkingen en vragen...
's Nachts is het niet zo klaar als tijdens de dag, en dat komt omdat de sterren te ver staan, en van vele sterren het licht ons nog niet heeft bereikt ... Bovendien dijt het heelal uit, en gaan de sterren steeds verder uit elkaar staan... OKé ?
Ik snap het niet ! Als de oerknal gepaard is gegaan met die grote hitteontwikkeling die er de oorzaak van is en de oorzaak is van het gloeien van de sterren (ook onze zon) dan kunnen wij toch onmogelijk het licht missen ???? Feit: de knal gaat gepaard met hitte en dus licht. De brokstukken vliegen weg door de ontploffing, ja ? Licht heeft een snelheid van 300.000 km per seconde, en deze snelheid kan door niets anders overtroffen worden, ja ? Dus kunnen die brokstukken niet sneller dan het licht uiteen zijn gevlogen, ja? Dus kunnen ze ook nu niet plots zo ver staan dat het licht ons NOG niet heeft bereikt ! Ja? Het licht was er vanaf de start, en de ster verwijdert zich trager dan het licht, dus moet het licht hier nog steeds blijven toekomen in even grote sterkte ? Ja ?
Het doet het niet !
Dus is er ofwel geen oerknal geweest, ofwel zijn er dingen die niet kloppen, zoals de snelheid van het licht in alle omstandigheden, of dat het heelal "leeg" is, en dus het licht onbelemmerd zou moeten doorlaten...
We weten dat licht kan opgeslorpt worden door "zwarte gaten", maar wordt het daardoor ook afgeremd ?
Is het ganse systeem een kringloop ? Alles wordt steeds sterker en sterker aangezogen door de zwarte gaten, daardoor worden de zwarte gaten sterker en zuigen meer aan, tot de zwarte gaten elkaar opzuigen tot een groot zwart gat ? En dat kolossale niets ontploft dan in een oerknal ?
Er zijn nog zo een dingen, het heelal is oneindig (???) groot, en de sterren zwerven steeds verder uit een... Hoe kun je dat meten? Je projecteert dan een virtuele rechte van waar je staat tot de ster in kwestie... Maar is een rechte wel recht ?
Kan het niet zijn dat een recht in werkelijkheid een spiraal is, waardoor het ronddraaiend heelal dus in feite rechtdoor gaat terwijl het een spiraal beschrijft ? (Kunnen wij dan niet de ster zien van uit de zuidelijke helft van de aarde die we veel verder zien aan de noordelijke ?)
Ik hou het simpel... Ik klop een paaltje in de grond, één meter verder een tweede paaltje. Ik leg daar een balk op, en controleer de waterpas . Als de balk water pas is, dan klop ik mijn derde paaltje, ook weer tot waterpas. en zo ga ik steeds verder. Als ik zo een twintig paaltjes ver ben,kan ik daar dat een rechte balk van 20 meter opleggen, of volgt de waterpas de lijn ten opzichte van de aarde ? Als het een rechte is, dan zal ik steeds hogere palen nodig hebben, en raak ik maar een beperkt aantal km ver, gewoon door de kromming van de aarde ... Heb jij het antwoord ? Het lijkt mij natuurlijk zo dat ik dan wel een rechte krijg, maar slechts een beperkte afstand kan maken door de technische onmogelijkheid... Maar dat geeft me uiteraard nog steeds geen antwoord op de vraag hoe die rechte loopt als hij oneindig is... Bovendien vermoed ik dat een waterpas niet meer werkt als je buiten de aantrekkingskracht van de aarde komt, ja zelfs fouten kan geven door aantrekkingskrachten van bv de maan...
Geef toe, er zijn minder prangende vragen om je nacht mee door te brengen... en wat ik hier debiteer is uiteraard maar de korte inhoud van al wat ik daarbij en daar rond nog zat in te brengen... Maar het heeft gewerkt, mijn pijn is weer teruggebracht tot het normale achtergrondsmuziekje... Het is net zoiets als mijn oorsuis... Dat is er ook altijd, maar ambeteert maar als je er aandacht aan schenkt. (Ja, ik heb ook nog onderdelen die wel in orde zijn!) (Dank u)
Ik vraag me nu wel af, of ik de wiskundige(n) onder mijn lezers nu heb wakker gemaakt. Want het lijkt mij dat die vragen wel wiskundige kantjes hebben ook. Hoewel de relativiteitstheorie mij heel aannemelijk lijkt, is het toch vastgelegd in een wiskundige formule (die mij niets zegt, de relativiteit op zich zegt mij wel heel veel...)
Denk nu niet dat wat ik hierboven debiteer niet juist kan zijn! Een van de grootste ontdekkingen (de oneindigheid van het heelal) is voor het eerst gedebiteerd door Edgard Allen Poe, in een van zijn boeken ! Waarom zou ik dan niet bij toeval eens raak kunnen zijn? Bovendien weten wij nu al heel wat meer dan Poe in zijne tijd !
Ik weet niet of het verdwijnen van de pijn alleen te maken heeft met deze geestelijke gymnastiek, of dat er meer bij komt kijken... Ik heb al een hele tijd het gevoel dat mijn toestand verergert, ondanks het feit dat ik nu omzeggens niets meer doe die verdere schade zou kunnen veroorzaken... dus ben ik aan het denken gegaan naar aanleiding van een opmerking van dr Erwin van de pijnkliniek, die mij mijn korste deed afdoen, want "anders gaan je spieren nog meer verzwakken en ga je nog meer pijn hebben"... Toen heb ik dat korset afgedaan en in het begin duidelijk meer pijn gehad... Enige tijd geleden had ik weer veel en langdurig pijn, en dan heb ik met het idee gespeeld om toch mijn korset weer aan te doen... Maar ik deed het niet, en toen de tijn weer op "normaal" (?) stond, ben ik -dievelings, want Anny weet het niet- begonnen met stillekes oefeningen te doen voor mijn rugspieren en buikspieren... en ik had de indruk dat ik er werkelijk baat bij had, tot gisteren, één verkeerde beweging en boempataat, de pijn was er weer. Maar hoewel het heel erg was, is het deze keer "vlug" weer weggeëbt... Vanmorgen deed ik geen julesmastiek, omdat ik bang ben en eerst de volledige heling wil bereikt hebben, maar morgen of overmorgen of zo, zal ik weer beginnen... ik voel dat ik wat winst heb. Ergens is dat logisch, door sterkere spieren vang je met die spieren een deel van de druk op die anders alleen gedragen wordt door de wervels, die daar door meer en meer op elkaar drukken... en waar bij mij bijna overal de tussenwervelschijven verdemoliert zijn of minstens geschonden, kan dat niet anders dan minder pijn geven... dus stillekes voortdoen met "turnen"... Ik zet turnen tussen haakjes, omdat wat ik maar meer kan bedroevend is, en ergens toch een bewijs vormt dat de spieren moeten heropgebouwd worden.. Ik doe dat dus op mijn eigen snelheid, een heel lage...
Voila, ik ga er mee stoppen. Als je bij de vroege lezers hoort zul je al gedacht hebben dat er geen blog kwam, maar we moeten deze week rekening houden met de conferentiedagen in drie verschillende scholen, dus met kinderoppas... dus zijn we vanmorgen snel snel snel gaan winkelen.
tot de volgende ?
maandag, maart 17, 2008
de tijd waarin de dagen lengen breekt binnen 4 dagen aan...
Dju, wat ne lange titel, terwijl er eigenlijk alleen staat: de lente breekt binnen 4 dagen aan...
De betekenis van lente is immers de tijd waarin de dagen lengen...
Dat is te vinden in een etymologisch woordenboek.
Dat is een knoertlang voorbeeld, maar er zijn er ook heel leuke en verrassende bij.
muf: (zie ook muff: schimmel, rottige lucht.) familie van MEU- vuil zijn, stinken, zie ook modder/
Mug komt van de klanknabootsing van het geluid van een vliegende mug. In het mnl meusie, iets wat wij nog in het Maters zeggen ne meuzjie...Je ziet de tijd bleef hier wat stille staan...
Met andere woorden, ik zit weer in en met woorden te spelen... Ook in het synoniemen woordenboek kun je spelen...want synoniem en synoniem is twee ! Denk aan wind... dan kan je denken aan storm of zacht briesje, maar ook aan een scheet. Als je dat opzettelijk gaat vermengen, dan kom je tot : "de stormscheet bracht de vissers in moeilijkheden"...Geef toe, ook al is het synoniem, 't is toch niet je dat hé ?
Maar misschien wordt het nu wel duidelijk dat ik me gewoon niet kan vervelen ! Ook al is mijn lichaam iet of wat geblokkeerd, mijn geest is dat duidelijk niet, en ik heb ontelbaar veel dingen om geestelijk mee onledig te zijn. Bovendien kan ik nog wel een en ander met mijn handen, en die combinatie leidt tot een onuitputtelijke hoeveelheid dingen om mee bezig te zijn. Ik weet niet hoe mensen dat doen om zich te vervelen.
Als ik in een fotoboek kijk, zoals "De beste foto's uit de 19° eeuw", dan kijk ik niet alleen naar de foto's, dan kijk ik naar de mensen in die omgeving, hun kledij, hun toestand...Dan ga ik terug in wat ik weet over die tijd, dan brei ik een hele entourage in elkaar, tot die oude foto begint te leven, en ook al ken ik geen een van die lieden, plots iets eigens krijgen, iets sprekends, en ik zie veel meer het stille bedeesde bedienende meisje op de achtergrond, dan de hautaine Madaaame op de voorgrond... Dan probeer ik de gezichtsuitdrukking in taal om te zetten, en zie ik soms alleen slaafs, soms spot, soms nauw verholen opstandigheid... Met andere woorden, ik kijk niet naar die foto, ik "lees" ze.
Net zoals ik een boek lees... ik noteer niet alleen een rij woorden, nee, ik laat me door die woorden een wereld binnenvoeren... Als ik lees dat de man verbaasd in de spiegel kijkt, zich afvragend wie hij daar ziet, dan beleef ik dat... Ik steek met het mes en ik voel het mes in mijn lijf gaan... Het boek is dan niet meer van de schrijver, maar van mij... Ik vul de beelden in, mijn beelden ! Dat is het waarschijnlijk de oorzaak van dat een echte lezer steeds zegt dat het boek véél beter is dan de film ! In de film onderga je de fantasie, in een boek beleef je dat zelf ! Zelfs in science fiction vul je de beelden is en de e.t.'s zien er héél anders uit dan die van Spielberg !
Soms moet ik mij echt inspannen om nog te weten wat de realiteit is, en wat de fictie. Dat is het ook wat Anny vroeger boos maakte, als ik in een boek zit, dan moet ze vijf, zes keer roepen vooraleer ik luister... (Nu is ze niet meer boos daar om, ze weet dat het toch niet helpt) Maar ze roept van uit een andere wereld dan de - op dat ogenblik - de mijne !
Denk niet dat al die "belevenissen" zinloos zijn ! Of dat ze geen enkele link hebben met de werkelijkheid... Heel dikwijls heb ik uit die ideeën oplossingen gehaald, of omschrijvingen gevonden die klaarder waren dan de mijne. Als ik hier zit te bloggen, dan put ik uit immense reservoirs van herinneringen en fictieve herinneringen, en soms mix ik deze om tot leuke, of bizarre of snijdende teksten te komen. Wat zou ik mij kunnen vervelen !
Zelfs nu, nu ik behoorlijk veel pijn heb, luk ik er in om de pijn naar de achtergrond te duwen ten voordele van de tekst die ik aan het typen ben. Ik bind mijn hersenen vast aan het schrijven, om de pijn buiten te houden. Denk je dat ik overdrijf ? Nee hoor ! Net zoals wachten in de wachtzaal of op de trein veel langer duurt dan dezelfde tijdspanne tijdens een plezante avond, net zoals je net geen pijn meer voelt op het ogenblik dat je bij de tandarts binnenstapt, net zo kun je de pijn doelbewust naar achteren duwen. Jammer genoeg lukt dit maar tot op een bepaald niveau... op het moment dat de pijn te scherp wordt, zodat hij door de gedachten heen komt, verlies je die controle. Maar hoe meer (hoe langer je pijn hebt) je kunt oefenen, hoe beter je ook de pijn kunt wegduwen. Heb je ooit gestopt met roken? Een dieet gevolgd ? Dan weet je waarover ik praat ! Dan weet je dat denken aan het verbodene de lust aan wakkert, en het doen van totaal andere dingen die je werkelijk je aandacht benemen, dan denk je niet meer aan die sigaret of aan eten. Net zo met pijn. En ja, oefening baart kunst ! Ook oefening in het verbergen en verduwen van pijn. Op het moment dat je niet meer aan de pijn denkt, is hij er ook niet meer ! (Het klopt niet 100 %, maar toch werkt het) ! Dat is het ook wat pijnpatiënten doet zeggen dat ze de pijn leren verdragen. Ze verdragen het niet echt beter, maar de trukendoos om de pijn weg te duwen in een hoekje van de geest, die trukendoos wordt groter.
Dan krijg je "Je ziet er goed uit" terwijl je in feite een onderhuids gevecht voert om de pijn te verduwen. Niet erg, laat het een schouderklopje zijn omdat je spel ook werkt naar buiten toe!.
Dat is het wellicht ook dat ik (en vele pijnpatiënten met mij) niet echt gelukkig zijn met het steeds terugkerende "en, hoe gaat het nu" (Ik zeg "goed", tenzij ik net in een bui zit waarin ik het loodje leg tegen de pijn, ondanks de trukendoos)... Als ik er goed uit zie, praat er dan niet van, en zie ik er niet goed uit, praat er dan zeker niet van ! Want net zoals het verdringen van de pijn, door te denken op iets anders helpt, zo helpt het aandacht trekken op de pijn je steeds dieper de pijn in !
Met andere woorden, pijn is niet alleen een lichamelijk, een lijfelijk iets ! Pijn is net zo goed iets wat op en in de geest zit te werken. En het is dat stuk dat je dus zelf kunt en moet behandelen ! Door bezig te zijn ! je mag aan alles denken, behalve aan wat je voelt, dat moet buiten gehouden worden.
En weet je, ook met verdriet werkt dat
tot de volgende ?
De betekenis van lente is immers de tijd waarin de dagen lengen...
Dat is te vinden in een etymologisch woordenboek.
Dat is een knoertlang voorbeeld, maar er zijn er ook heel leuke en verrassende bij.
muf: (zie ook muff: schimmel, rottige lucht.) familie van MEU- vuil zijn, stinken, zie ook modder/
Mug komt van de klanknabootsing van het geluid van een vliegende mug. In het mnl meusie, iets wat wij nog in het Maters zeggen ne meuzjie...Je ziet de tijd bleef hier wat stille staan...
Met andere woorden, ik zit weer in en met woorden te spelen... Ook in het synoniemen woordenboek kun je spelen...want synoniem en synoniem is twee ! Denk aan wind... dan kan je denken aan storm of zacht briesje, maar ook aan een scheet. Als je dat opzettelijk gaat vermengen, dan kom je tot : "de stormscheet bracht de vissers in moeilijkheden"...Geef toe, ook al is het synoniem, 't is toch niet je dat hé ?
Maar misschien wordt het nu wel duidelijk dat ik me gewoon niet kan vervelen ! Ook al is mijn lichaam iet of wat geblokkeerd, mijn geest is dat duidelijk niet, en ik heb ontelbaar veel dingen om geestelijk mee onledig te zijn. Bovendien kan ik nog wel een en ander met mijn handen, en die combinatie leidt tot een onuitputtelijke hoeveelheid dingen om mee bezig te zijn. Ik weet niet hoe mensen dat doen om zich te vervelen.
Als ik in een fotoboek kijk, zoals "De beste foto's uit de 19° eeuw", dan kijk ik niet alleen naar de foto's, dan kijk ik naar de mensen in die omgeving, hun kledij, hun toestand...Dan ga ik terug in wat ik weet over die tijd, dan brei ik een hele entourage in elkaar, tot die oude foto begint te leven, en ook al ken ik geen een van die lieden, plots iets eigens krijgen, iets sprekends, en ik zie veel meer het stille bedeesde bedienende meisje op de achtergrond, dan de hautaine Madaaame op de voorgrond... Dan probeer ik de gezichtsuitdrukking in taal om te zetten, en zie ik soms alleen slaafs, soms spot, soms nauw verholen opstandigheid... Met andere woorden, ik kijk niet naar die foto, ik "lees" ze.
Net zoals ik een boek lees... ik noteer niet alleen een rij woorden, nee, ik laat me door die woorden een wereld binnenvoeren... Als ik lees dat de man verbaasd in de spiegel kijkt, zich afvragend wie hij daar ziet, dan beleef ik dat... Ik steek met het mes en ik voel het mes in mijn lijf gaan... Het boek is dan niet meer van de schrijver, maar van mij... Ik vul de beelden in, mijn beelden ! Dat is het waarschijnlijk de oorzaak van dat een echte lezer steeds zegt dat het boek véél beter is dan de film ! In de film onderga je de fantasie, in een boek beleef je dat zelf ! Zelfs in science fiction vul je de beelden is en de e.t.'s zien er héél anders uit dan die van Spielberg !
Soms moet ik mij echt inspannen om nog te weten wat de realiteit is, en wat de fictie. Dat is het ook wat Anny vroeger boos maakte, als ik in een boek zit, dan moet ze vijf, zes keer roepen vooraleer ik luister... (Nu is ze niet meer boos daar om, ze weet dat het toch niet helpt) Maar ze roept van uit een andere wereld dan de - op dat ogenblik - de mijne !
Denk niet dat al die "belevenissen" zinloos zijn ! Of dat ze geen enkele link hebben met de werkelijkheid... Heel dikwijls heb ik uit die ideeën oplossingen gehaald, of omschrijvingen gevonden die klaarder waren dan de mijne. Als ik hier zit te bloggen, dan put ik uit immense reservoirs van herinneringen en fictieve herinneringen, en soms mix ik deze om tot leuke, of bizarre of snijdende teksten te komen. Wat zou ik mij kunnen vervelen !
Zelfs nu, nu ik behoorlijk veel pijn heb, luk ik er in om de pijn naar de achtergrond te duwen ten voordele van de tekst die ik aan het typen ben. Ik bind mijn hersenen vast aan het schrijven, om de pijn buiten te houden. Denk je dat ik overdrijf ? Nee hoor ! Net zoals wachten in de wachtzaal of op de trein veel langer duurt dan dezelfde tijdspanne tijdens een plezante avond, net zoals je net geen pijn meer voelt op het ogenblik dat je bij de tandarts binnenstapt, net zo kun je de pijn doelbewust naar achteren duwen. Jammer genoeg lukt dit maar tot op een bepaald niveau... op het moment dat de pijn te scherp wordt, zodat hij door de gedachten heen komt, verlies je die controle. Maar hoe meer (hoe langer je pijn hebt) je kunt oefenen, hoe beter je ook de pijn kunt wegduwen. Heb je ooit gestopt met roken? Een dieet gevolgd ? Dan weet je waarover ik praat ! Dan weet je dat denken aan het verbodene de lust aan wakkert, en het doen van totaal andere dingen die je werkelijk je aandacht benemen, dan denk je niet meer aan die sigaret of aan eten. Net zo met pijn. En ja, oefening baart kunst ! Ook oefening in het verbergen en verduwen van pijn. Op het moment dat je niet meer aan de pijn denkt, is hij er ook niet meer ! (Het klopt niet 100 %, maar toch werkt het) ! Dat is het ook wat pijnpatiënten doet zeggen dat ze de pijn leren verdragen. Ze verdragen het niet echt beter, maar de trukendoos om de pijn weg te duwen in een hoekje van de geest, die trukendoos wordt groter.
Dan krijg je "Je ziet er goed uit" terwijl je in feite een onderhuids gevecht voert om de pijn te verduwen. Niet erg, laat het een schouderklopje zijn omdat je spel ook werkt naar buiten toe!.
Dat is het wellicht ook dat ik (en vele pijnpatiënten met mij) niet echt gelukkig zijn met het steeds terugkerende "en, hoe gaat het nu" (Ik zeg "goed", tenzij ik net in een bui zit waarin ik het loodje leg tegen de pijn, ondanks de trukendoos)... Als ik er goed uit zie, praat er dan niet van, en zie ik er niet goed uit, praat er dan zeker niet van ! Want net zoals het verdringen van de pijn, door te denken op iets anders helpt, zo helpt het aandacht trekken op de pijn je steeds dieper de pijn in !
Met andere woorden, pijn is niet alleen een lichamelijk, een lijfelijk iets ! Pijn is net zo goed iets wat op en in de geest zit te werken. En het is dat stuk dat je dus zelf kunt en moet behandelen ! Door bezig te zijn ! je mag aan alles denken, behalve aan wat je voelt, dat moet buiten gehouden worden.
En weet je, ook met verdriet werkt dat
tot de volgende ?
zondag, maart 16, 2008
't ga regenen, 't ga waoien, Pietje goa noar de kaoie
Pietje goa noar de bassing, en ne vaolt er in...
Een baby-liedje van on moeder, ze wipte den kleinen dan, met zijn gezichtje naar haar, en hem vasthoudend aan zijn handjes op en neer, op en neer, en bij vallen in de bassing opende ze haar benen en "viel" de kleinen enkele centimeters... Ik heb dat gedaan bij mijn kinderen, en ook bij mijn kleinkinderen...
Een oud liedje, waar geen spoor van te vinden is in de literatureluurderij...
en zo zijn er wellicht heel veel. Ik weet wel dat er organisaties zich onledig houden met dergelijke dingen, maar ik denk dat er heelwat zijn die stillekes verdwijnen (of al verdwenen zijn). Jammer, het zijn pure uitingen van volkskunst. Ik heb twee mooie werken over volkskunst in de lage landen, maar daar staat niets in over muziek. Ik herinner me wel dat er ooit (héél lang geleden) iets over gezegd werd op tv...maar dat is al eeeeeeuwen terug, en sindsdien hoor ik niets meer.
Nu moet ik eerlijk zijn, en zeggen dat muziek zowat het enige terrein is van de kunst(en) waar ik geen fluit van ken, en ik volg het ook niet. (Ik zing graag, maar de meeste liedjes hebben heel veel stukken lalalalala in de tekst... het interesseert me niet echt.)
Toch heb ik interesse voor die oude dingen, dat mag niet verloren gaan ! Zo heb ik het dure boek en cd gekocht die enige jaren geleden is verschenen over trommel en fluitje, en de cd met de gespeelde muziekwerkjes van uit de vele gewesten in ons landje waar nog trommel en fluitje bestaan, of op zijn minst nog kunnen gespeeld worden... Dat is een cd die om de vijf jaar eens het daglicht ziet, maar mijn bedoeling was dan ook in de eerste plaats helpen bij het bewaren!
Er zijn al zo veel dingen verloren gegaan...
En dat is jammer.
Heel jammer.
Ik lig soms te denken (in plaats van te slapen), mochten we door een of ander onheil plots weer in de situatie terecht komen van 100 -150 jaar terug... zouden we ons nog kunnen redden? Ik vrees van niet. De wijsheid om alle dingen te kunnen benutten en bewaren en zelf maken zijn nu al grotendeels verdwenen... Wie weet nu nog hoe je zelf zeep moet maken? Hoe je eieren kunt inleggen om te bewaren... en noem al die dingen maar op..
We zouden naar mijn mening niet alleen musea voor volkskunde moeten hebben, maar daar zou men ook al die dingen moeten in bewaren en beschrijven.
Ik herinner me dat we ooit met ons gezinnetje plus oma zaliger, het museum voor volkskunde in de kraanlei te Gent bezochten... Ons moeder heeft uren zitten vertellen en uitleggen aan onze kinderen, wat dat allemaal was, hoe dat ging en waarvoor dat diende... We hebben er uren in rondgedwaald, en het was een kermis voor ons moeder, maar ook voor ons... Niet zolang geleden heb ik met de gepensioneerden van ons werk in Wallonië ook zo'n (klein) museum bezocht, en ik dacht meer aan ons ma dan aan de dingen die daar te zien waren...
Wat we vooral niet mogen laten verloren gaan, dat zijn de oude handwerktuigen, de dingen waarmee we met eenvoudig materiaal toch heel goed ons plan konden trekken om alle benodigdheden te maken. Ik heb hier nog hele pakken moulureschaven liggen, en al het materiaal van een klompenmaker... Ik doe dat niet weg, dat zijn dingen die niet mogen verloren gaan. Ik droom er van dat wij ergens een levend museum zouden opzetten, waar we alles nog eens konden zien gebruiken, niet als dode voorwerpen in een vitrine, maar echt in werkelijk gebruik. Er is niet zo ver van hier een dorp uit het stenen tijdperk, en uit de tijd van oude belgen (in Aubechies), maar dat is héél ver af... Je ziet er wel hoe ze silex bewerken tot pijlpunten en zo, maar ik zou in een Bokrijk niet alleen de oude huizen willen zien, ik zou ze bevolkt willen zien, en met de nijverheid van toen gevuld. De oude thuiswever, de spinster, de klompenmaker, de rietsnijder en de dakdekker en noem maar op... Het maken en verwerken van de kalkmengeling om mee te metsen, te veel om op te noemen... Dan zou je een week nodig hebben om Bokrijk te kunnen vluchtig bekijken, maar dan zou het werkelijk een levend museum zijn. Ik denk zelfs dat de producten die ze maken voor het grootste gedeelte makkelijk zouden verkocht kunnen worden... Denk maar aan de vele mensen die nu terug naar de windmolen gaan om nog echte bloem te hebben zoals vroeger... denk aan kantwerkjes, klompen, wanten, moffen, en noem maar op ! Ook de restaurantjes zouden kunnen werken met eigen produkten en de bakkers zouden hun broden niet rap genoeg kunnen bakken in de oude houtovens...
Ik weet niet of het echt duurder zou zijn dan de huidige formule, waar ze in feite geen echte "eigen" verkoop hebben. (Leest er een polletieker mijne blog ? )
Het zou een droom zijn om het ganse gezin op het veld te zien kruipen om de patatten te rapen, het vlas te wieden en de korenschoven in stuiken te zetten... Laat ze dan nog in de klederdracht van toen zitten, en bier drinken uit een aarden kruik die koel ligt te zijn in het beekje... Geef artiesten en semi-artiesten de kans op bepaalde dagen om er te komen tekenen en schilderen en noem maar op, toon hoe je zelf een steel maakt aan een riek die je er zag smeden. Laat er je naam in branden als je hem koopt... Zie je het al voor je ? Droom je er ook van van eens te kunnen overnachten in zo'n huisje, 's avonds bij het haardvuur en 's nachts onder de pannen... Ik denk dat je het waarschijnlijk kunt doen op een manier dat niet eens meer kost dan wat het nu kost. Je zou er alvast geen "bewakers" meer moeten hebben, als alle huizen als het ware bewoond zijn.
Droom.
Durf te dromen... Komt het niet uit, wordt het geen werkelijkheid, dan heb jij het toch gezien in je eigen droomwereld... en je ziet, je kunt zelfs dat mee delen en mee laten genieten door de anderen... Ik weet zeker dat er nu enigen zijn die ook wat wegdromen en dat levend museum voor hun ogen zien...
Durf dat toch ook eens... schep je eigen wereld, een wereld die je eigen is, omdat het jouw wereld is... Droom jij van de volksdansen in jou museum, zeg het mij dan, want die had ik vergeten !
Gek, enige tijd na het verlies van onze Koen, heb ik geleerd om van alles te genieten, om iedere bloem leeg te zuipen, tot de laatste druppel nectar... Dat is stilletjes gegroeid, uit een " en dat heeft Koen ook niet gezien", tot een "zo mooi, dat moet ik goed bekijken, daar moet ik tenvolle van genieten, dat moet ik kunnen meenemen voor hem... Ik weet niet of er een "hiernamaals" is, of een reïncarnatie, of wat dan ook...maar voor mij is hij er op een of andere manier nog, al is het misschien alleen in mijn verlangen... Weet je, ik maak mij daar ook niet echt druk over, is er na het leven niets meer, dan zal ik dat ook nooit weten, dus moet ik er mij niet druk in maken... Maar ooit ben ik eens bij een medisch ingrijpen "bewusteloos (???)) gevallen van de pijn. Toen was ik in een prachtige zonnige wereld, vol groen en bomen en vol van vrienden... Ik weet dat ik heel sterk tegen mijn zin terug ging naar de wereld met zijn pijn en miserie... Was dit een zicht op de wereld van toen, van later van eeuwig ??? Ik weet het niet, maar ik hoop het, en ik droom dat Koen daar nu zich zit te vermeien in een lachende wereld.
Ik ga stoppen, het is zondag, rustdag... tot de volgende ?
Een baby-liedje van on moeder, ze wipte den kleinen dan, met zijn gezichtje naar haar, en hem vasthoudend aan zijn handjes op en neer, op en neer, en bij vallen in de bassing opende ze haar benen en "viel" de kleinen enkele centimeters... Ik heb dat gedaan bij mijn kinderen, en ook bij mijn kleinkinderen...
Een oud liedje, waar geen spoor van te vinden is in de literatureluurderij...
en zo zijn er wellicht heel veel. Ik weet wel dat er organisaties zich onledig houden met dergelijke dingen, maar ik denk dat er heelwat zijn die stillekes verdwijnen (of al verdwenen zijn). Jammer, het zijn pure uitingen van volkskunst. Ik heb twee mooie werken over volkskunst in de lage landen, maar daar staat niets in over muziek. Ik herinner me wel dat er ooit (héél lang geleden) iets over gezegd werd op tv...maar dat is al eeeeeeuwen terug, en sindsdien hoor ik niets meer.
Nu moet ik eerlijk zijn, en zeggen dat muziek zowat het enige terrein is van de kunst(en) waar ik geen fluit van ken, en ik volg het ook niet. (Ik zing graag, maar de meeste liedjes hebben heel veel stukken lalalalala in de tekst... het interesseert me niet echt.)
Toch heb ik interesse voor die oude dingen, dat mag niet verloren gaan ! Zo heb ik het dure boek en cd gekocht die enige jaren geleden is verschenen over trommel en fluitje, en de cd met de gespeelde muziekwerkjes van uit de vele gewesten in ons landje waar nog trommel en fluitje bestaan, of op zijn minst nog kunnen gespeeld worden... Dat is een cd die om de vijf jaar eens het daglicht ziet, maar mijn bedoeling was dan ook in de eerste plaats helpen bij het bewaren!
Er zijn al zo veel dingen verloren gegaan...
En dat is jammer.
Heel jammer.
Ik lig soms te denken (in plaats van te slapen), mochten we door een of ander onheil plots weer in de situatie terecht komen van 100 -150 jaar terug... zouden we ons nog kunnen redden? Ik vrees van niet. De wijsheid om alle dingen te kunnen benutten en bewaren en zelf maken zijn nu al grotendeels verdwenen... Wie weet nu nog hoe je zelf zeep moet maken? Hoe je eieren kunt inleggen om te bewaren... en noem al die dingen maar op..
We zouden naar mijn mening niet alleen musea voor volkskunde moeten hebben, maar daar zou men ook al die dingen moeten in bewaren en beschrijven.
Ik herinner me dat we ooit met ons gezinnetje plus oma zaliger, het museum voor volkskunde in de kraanlei te Gent bezochten... Ons moeder heeft uren zitten vertellen en uitleggen aan onze kinderen, wat dat allemaal was, hoe dat ging en waarvoor dat diende... We hebben er uren in rondgedwaald, en het was een kermis voor ons moeder, maar ook voor ons... Niet zolang geleden heb ik met de gepensioneerden van ons werk in Wallonië ook zo'n (klein) museum bezocht, en ik dacht meer aan ons ma dan aan de dingen die daar te zien waren...
Wat we vooral niet mogen laten verloren gaan, dat zijn de oude handwerktuigen, de dingen waarmee we met eenvoudig materiaal toch heel goed ons plan konden trekken om alle benodigdheden te maken. Ik heb hier nog hele pakken moulureschaven liggen, en al het materiaal van een klompenmaker... Ik doe dat niet weg, dat zijn dingen die niet mogen verloren gaan. Ik droom er van dat wij ergens een levend museum zouden opzetten, waar we alles nog eens konden zien gebruiken, niet als dode voorwerpen in een vitrine, maar echt in werkelijk gebruik. Er is niet zo ver van hier een dorp uit het stenen tijdperk, en uit de tijd van oude belgen (in Aubechies), maar dat is héél ver af... Je ziet er wel hoe ze silex bewerken tot pijlpunten en zo, maar ik zou in een Bokrijk niet alleen de oude huizen willen zien, ik zou ze bevolkt willen zien, en met de nijverheid van toen gevuld. De oude thuiswever, de spinster, de klompenmaker, de rietsnijder en de dakdekker en noem maar op... Het maken en verwerken van de kalkmengeling om mee te metsen, te veel om op te noemen... Dan zou je een week nodig hebben om Bokrijk te kunnen vluchtig bekijken, maar dan zou het werkelijk een levend museum zijn. Ik denk zelfs dat de producten die ze maken voor het grootste gedeelte makkelijk zouden verkocht kunnen worden... Denk maar aan de vele mensen die nu terug naar de windmolen gaan om nog echte bloem te hebben zoals vroeger... denk aan kantwerkjes, klompen, wanten, moffen, en noem maar op ! Ook de restaurantjes zouden kunnen werken met eigen produkten en de bakkers zouden hun broden niet rap genoeg kunnen bakken in de oude houtovens...
Ik weet niet of het echt duurder zou zijn dan de huidige formule, waar ze in feite geen echte "eigen" verkoop hebben. (Leest er een polletieker mijne blog ? )
Het zou een droom zijn om het ganse gezin op het veld te zien kruipen om de patatten te rapen, het vlas te wieden en de korenschoven in stuiken te zetten... Laat ze dan nog in de klederdracht van toen zitten, en bier drinken uit een aarden kruik die koel ligt te zijn in het beekje... Geef artiesten en semi-artiesten de kans op bepaalde dagen om er te komen tekenen en schilderen en noem maar op, toon hoe je zelf een steel maakt aan een riek die je er zag smeden. Laat er je naam in branden als je hem koopt... Zie je het al voor je ? Droom je er ook van van eens te kunnen overnachten in zo'n huisje, 's avonds bij het haardvuur en 's nachts onder de pannen... Ik denk dat je het waarschijnlijk kunt doen op een manier dat niet eens meer kost dan wat het nu kost. Je zou er alvast geen "bewakers" meer moeten hebben, als alle huizen als het ware bewoond zijn.
Droom.
Durf te dromen... Komt het niet uit, wordt het geen werkelijkheid, dan heb jij het toch gezien in je eigen droomwereld... en je ziet, je kunt zelfs dat mee delen en mee laten genieten door de anderen... Ik weet zeker dat er nu enigen zijn die ook wat wegdromen en dat levend museum voor hun ogen zien...
Durf dat toch ook eens... schep je eigen wereld, een wereld die je eigen is, omdat het jouw wereld is... Droom jij van de volksdansen in jou museum, zeg het mij dan, want die had ik vergeten !
Gek, enige tijd na het verlies van onze Koen, heb ik geleerd om van alles te genieten, om iedere bloem leeg te zuipen, tot de laatste druppel nectar... Dat is stilletjes gegroeid, uit een " en dat heeft Koen ook niet gezien", tot een "zo mooi, dat moet ik goed bekijken, daar moet ik tenvolle van genieten, dat moet ik kunnen meenemen voor hem... Ik weet niet of er een "hiernamaals" is, of een reïncarnatie, of wat dan ook...maar voor mij is hij er op een of andere manier nog, al is het misschien alleen in mijn verlangen... Weet je, ik maak mij daar ook niet echt druk over, is er na het leven niets meer, dan zal ik dat ook nooit weten, dus moet ik er mij niet druk in maken... Maar ooit ben ik eens bij een medisch ingrijpen "bewusteloos (???)) gevallen van de pijn. Toen was ik in een prachtige zonnige wereld, vol groen en bomen en vol van vrienden... Ik weet dat ik heel sterk tegen mijn zin terug ging naar de wereld met zijn pijn en miserie... Was dit een zicht op de wereld van toen, van later van eeuwig ??? Ik weet het niet, maar ik hoop het, en ik droom dat Koen daar nu zich zit te vermeien in een lachende wereld.
Ik ga stoppen, het is zondag, rustdag... tot de volgende ?
zaterdag, maart 15, 2008
Wiskunde
Gisteren stuurde ik een mailtje naar vrienden en kennissen met een bizar vraagje, kies een nr, kies een kleur en de computer zei wat je gekozen had...Ik had er eerlijk geen moment tijd aan gespendeerd om te zien hoe dat kon (van dat kaarttruukje indertijd had ik het meteen door, zonder te zoeken), en dus kreeg ik een mailtje van Odiel om me nog eens door de neus te wrijven dat wiskunde en ik niets met elkaar hadden... Hij heeft gelijk... Ik hoop dat wiskunde ook met hem niet TE veel uitstaans heeft ! Als ik met echt berekenende mensen in contact kom, dan voel ik precies iets onaangenaams, iets glibberigs over mijn rug naar beneden glippen... brrr...
Ik vind het leven veel te leuk om ook nog eens wakker te liggen van hoeveel engelen er op de punt van een naald kunnen staan... Ik vind het leuk te weten dan je de gulden snede in de natuur in bijna alles kunt terugvinden, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand zich onledig heeft gehouden om die leuke dingen ook nog eens te onderwerpen aan berekeningen...
Ik heb ook nooit ook maar één leraar wiskunde gekend die ook nog kon lachen... Oh ja, ene, maar dan alleen uit leedvermaak met de sukkelaars die niet meteen die of die stelling snapten.
Ik heb bewondering voor de mensen die het kunnen, maar compassie met hen die alles in het licht van rekenen stellen. Ik heb ooit eens gelezen dat iemand alle grassprietjes op een vierkante decimeter had geteld, dit enkele keren had herhaald, en op basis daarvan had berekend hoeveel grassprietjes er op een vierkante meter staan... Ook kun je lezen hoeveel haartjes er op de gemiddelde schedel staan... en een heleboel van die "wetenswaardig(?)heden...
Als ik een pelouze zie, dan ben ik veeleer geneigd een schatting te maken van het aantal madeliefjes, en als ik aan tien kom, en ik heb nog een hele vlakte over, dan schrijf ik over de miltiejoenen bloempjes die ons verblijden...overtuigd dat niemand dat aantal zal controleren. Mis dus, er zijn er toch die dat doen. Wat het nut is van die wetenschap ? Ik wil het zelfs niet weten, ik wil alleen genieten van die wit en gele kleurspatten op dat groene veld, die als je wat dichter komt hier en daar ook nog een rozerood randje hebben... Ik wil dat groen in al zijn tinten schilderen, en er dan met witte verf het plezier op spatten...
Ik ben ooit de eerste van de klas geweest, MET een deliberatie voor wiskunde ! Mijn wiskunde is nooit veel verder gegroeid dan het lager onderwijs, eens men begon met algebra en formules allerhande, dan was al mijn plezier weg. Wat ik wel ken is een paar handigheidjes om netjes te kunnen werken en zo...zoals het metserstruukje om een rechte hoek op te zetten (een lat van 3, een van 4 en een van 5 meter, en je hebt een rechte hoek (reken maar uit: reken de tweede macht maar uit van 3 en van 4, tel dat samen, en de tweede macht van 5 is exact hetzelfde resultaat))... Verder zie ik in mijn tekeningen en schilderijen wel eens na dat ik ongeveer die gulden snede benader, omdat ik weet dat dit het mooiste effect geeft... maar veel meer wiskunde heb ik (gelukkig) niet nodig.
Maar ik veroordeel de wiskunde niet...te contrarie ! Zonder die mensen hadden wij ondermeer dit wondere masjien, onze kwampjoeter niet ! En dat zou mij spijten ! Veel erger vind ik dan dat het ook wiskundigen zijn die het benodigde springstof berekenen en de instelhoek om een bom te lanceren van hier naar daar... Je ziet, heel veel goeds en heel veel kwaad kwam uit de wiskunde, maar dat is met alles het geval ! Er zijn ook schrijfsels die veel kwaad hebben veroorzaakt ! En kijk maar ne keer hoe kwaad sommigen mensen zich kunnen maken over cartoons ! (Ik heb je al eens verteld dat ik een nota in mijn agenda kreeg dat ik aan porno deed, omdat ik een ventje had getekend (op de rug gezien !!!) die stond te wateren...) Je kunt dus duidelijk "kwaad" doen met alles... Wat heb ik dan in godsnaam meer tegen wiskunde dan tegen andere dingen? Ik denk twee dingen : één: ik kan het niet, en ten tweede: het lijkt mij dat wiskunde niets maar dan ook niets hartverwarmends heeft... (Maar misschien is er hier of daar wel iemand die wegsmelt bij het zien van de schoonheid van een wiskundige formule ?) (Ik hoop van niet)
En dat brengt mij tot wat mij in al die jaren dat ik hier rondloop heeft gekitteld !
Doen mensen iets niet graag omdat ze het niet goed kunnen, of kunnen ze het niet goed omdat ze het niet graag doen???
Voor mij was een opstel maken een fluitje van een cent, dat was plezant, maar velen van mijn klasgenoten zaten dan te zuchten en te klagen... En de dag dat er algebra-les was heb ik in het rijden naar 't school nog geprobeerd zo'n apetoeren uit te halen op mijn fiets, in de hoop dat ik zou vallen en terug naar huis zou moeten, deerlijk verwond of met gescheurde kleren, zo erg zag ik daar tegen op... Gek, als de wiskunde gelinkt was aan een echt praktische toepassing, dan had ik er veel minder miserie mee, gaf mij de intrinsiek zelfde vraag, zonder de link naar de praktijk, dan interesseerde mij dat ding geen bal meer, en zag ik ook de oplossing niet meer. Net zoals al die anderen in mijn klas perfect konden schrijven, maar op het moment dat ze een brief of een opstel moesten maken, plots alles kwijt waren... Zelfs diegenen die op schitterende wijze moppen konden vertellen... Raar hé ! Ik heb me al heel dikwijls die vraag gesteld, en ik heb nog geen antwoord, tenzij het vermoeden dat het in feite een wisselwerking is...niet graag doen omdat je het niet goed kent, en geen inspanning doen om het goed te kennen omdat je het niet graag doet.
Maar, ik heb maar heel zelden iets gemankeerd op mijn werk, door dat gebrek aan wiskundig inzicht... Eén ding was voor mij een echt karwei, en daar was dan ook de link met wiskunde bij, als ik de toestand van een bedrijf moest bekijken, op basis van de jaarrekening en financiële informatie.... Gelukkig dat we daar een boekje bij hadden met de manier waarop we dat allemaal stuk voor stuk moesten bekijken...Maar ik heb het nooit gekund zonder dat boekje er bij... Maar verder ? Nee, wat ik nodig had, dat was te doen met rekenkunde, daar had ik geen wiskunde bij nodig... Nu nog, bij het winkelen, zit ik uit het hoofd te berekenen wat er voordeliger is... Soms rond ik wel wat af, als het in die onmogelijke engelse maten is, maar dat doe ik wél voor mijn plezier !
Mijn eerste tegenstand tegen wiskunde is eigenlijk al begonnen bij de gewone vraagstukken...een bad met 4 kranen en twaalf gaten... mijn oplossing was simpel, een nieuw bad kopen, zonder gaten ! Ik zag ons moeder al dweilen, iedere zaterdag bij de wekelijkse wasbeurt. Of koffie van 0.14 fr de kilo mengen met koffie aan 0.21 fr de kilo... Ik wist zeker als mijn moeder dat zou lezen, dan moest ik dat vraagstuk niet oplossen, maar direct om die koffie gaan ! Aan zo'n prijzen ! En waar komt de trein van Brussel den diene tegen van Oostende ? Daar ligt toch geen mens van wakker ? Die mensen op de trein willen alleen weten wanneer ze zullen toekomen in het station waar ze heen willen ! Bovendien klopten die dingen van geen fluit ! Een trein rijdt aan 95 km per uur ! Dat kan niet ! Hij moet stillekes aanzetten en zachtjes stoppen ! Anders zou je die reizigers kunnen opvegen met stoffer en blik ! Nee, die dingen waren niet van aard om mij plots interesse te doen krijgen om dat allemaal te berekenen ! Te contrarie!
Diele, g'hebt me op mijn paard gekregen hé ! Je wist dat toch op voorhand dat je tegen mij niet over wiskunde moet beginnen ? Ik ga er weer een paar weken niet goed van zijn.
Ik ga stoppen...Tot de volgende ?
Ik vind het leven veel te leuk om ook nog eens wakker te liggen van hoeveel engelen er op de punt van een naald kunnen staan... Ik vind het leuk te weten dan je de gulden snede in de natuur in bijna alles kunt terugvinden, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand zich onledig heeft gehouden om die leuke dingen ook nog eens te onderwerpen aan berekeningen...
Ik heb ook nooit ook maar één leraar wiskunde gekend die ook nog kon lachen... Oh ja, ene, maar dan alleen uit leedvermaak met de sukkelaars die niet meteen die of die stelling snapten.
Ik heb bewondering voor de mensen die het kunnen, maar compassie met hen die alles in het licht van rekenen stellen. Ik heb ooit eens gelezen dat iemand alle grassprietjes op een vierkante decimeter had geteld, dit enkele keren had herhaald, en op basis daarvan had berekend hoeveel grassprietjes er op een vierkante meter staan... Ook kun je lezen hoeveel haartjes er op de gemiddelde schedel staan... en een heleboel van die "wetenswaardig(?)heden...
Als ik een pelouze zie, dan ben ik veeleer geneigd een schatting te maken van het aantal madeliefjes, en als ik aan tien kom, en ik heb nog een hele vlakte over, dan schrijf ik over de miltiejoenen bloempjes die ons verblijden...overtuigd dat niemand dat aantal zal controleren. Mis dus, er zijn er toch die dat doen. Wat het nut is van die wetenschap ? Ik wil het zelfs niet weten, ik wil alleen genieten van die wit en gele kleurspatten op dat groene veld, die als je wat dichter komt hier en daar ook nog een rozerood randje hebben... Ik wil dat groen in al zijn tinten schilderen, en er dan met witte verf het plezier op spatten...
Ik ben ooit de eerste van de klas geweest, MET een deliberatie voor wiskunde ! Mijn wiskunde is nooit veel verder gegroeid dan het lager onderwijs, eens men begon met algebra en formules allerhande, dan was al mijn plezier weg. Wat ik wel ken is een paar handigheidjes om netjes te kunnen werken en zo...zoals het metserstruukje om een rechte hoek op te zetten (een lat van 3, een van 4 en een van 5 meter, en je hebt een rechte hoek (reken maar uit: reken de tweede macht maar uit van 3 en van 4, tel dat samen, en de tweede macht van 5 is exact hetzelfde resultaat))... Verder zie ik in mijn tekeningen en schilderijen wel eens na dat ik ongeveer die gulden snede benader, omdat ik weet dat dit het mooiste effect geeft... maar veel meer wiskunde heb ik (gelukkig) niet nodig.
Maar ik veroordeel de wiskunde niet...te contrarie ! Zonder die mensen hadden wij ondermeer dit wondere masjien, onze kwampjoeter niet ! En dat zou mij spijten ! Veel erger vind ik dan dat het ook wiskundigen zijn die het benodigde springstof berekenen en de instelhoek om een bom te lanceren van hier naar daar... Je ziet, heel veel goeds en heel veel kwaad kwam uit de wiskunde, maar dat is met alles het geval ! Er zijn ook schrijfsels die veel kwaad hebben veroorzaakt ! En kijk maar ne keer hoe kwaad sommigen mensen zich kunnen maken over cartoons ! (Ik heb je al eens verteld dat ik een nota in mijn agenda kreeg dat ik aan porno deed, omdat ik een ventje had getekend (op de rug gezien !!!) die stond te wateren...) Je kunt dus duidelijk "kwaad" doen met alles... Wat heb ik dan in godsnaam meer tegen wiskunde dan tegen andere dingen? Ik denk twee dingen : één: ik kan het niet, en ten tweede: het lijkt mij dat wiskunde niets maar dan ook niets hartverwarmends heeft... (Maar misschien is er hier of daar wel iemand die wegsmelt bij het zien van de schoonheid van een wiskundige formule ?) (Ik hoop van niet)
En dat brengt mij tot wat mij in al die jaren dat ik hier rondloop heeft gekitteld !
Doen mensen iets niet graag omdat ze het niet goed kunnen, of kunnen ze het niet goed omdat ze het niet graag doen???
Voor mij was een opstel maken een fluitje van een cent, dat was plezant, maar velen van mijn klasgenoten zaten dan te zuchten en te klagen... En de dag dat er algebra-les was heb ik in het rijden naar 't school nog geprobeerd zo'n apetoeren uit te halen op mijn fiets, in de hoop dat ik zou vallen en terug naar huis zou moeten, deerlijk verwond of met gescheurde kleren, zo erg zag ik daar tegen op... Gek, als de wiskunde gelinkt was aan een echt praktische toepassing, dan had ik er veel minder miserie mee, gaf mij de intrinsiek zelfde vraag, zonder de link naar de praktijk, dan interesseerde mij dat ding geen bal meer, en zag ik ook de oplossing niet meer. Net zoals al die anderen in mijn klas perfect konden schrijven, maar op het moment dat ze een brief of een opstel moesten maken, plots alles kwijt waren... Zelfs diegenen die op schitterende wijze moppen konden vertellen... Raar hé ! Ik heb me al heel dikwijls die vraag gesteld, en ik heb nog geen antwoord, tenzij het vermoeden dat het in feite een wisselwerking is...niet graag doen omdat je het niet goed kent, en geen inspanning doen om het goed te kennen omdat je het niet graag doet.
Maar, ik heb maar heel zelden iets gemankeerd op mijn werk, door dat gebrek aan wiskundig inzicht... Eén ding was voor mij een echt karwei, en daar was dan ook de link met wiskunde bij, als ik de toestand van een bedrijf moest bekijken, op basis van de jaarrekening en financiële informatie.... Gelukkig dat we daar een boekje bij hadden met de manier waarop we dat allemaal stuk voor stuk moesten bekijken...Maar ik heb het nooit gekund zonder dat boekje er bij... Maar verder ? Nee, wat ik nodig had, dat was te doen met rekenkunde, daar had ik geen wiskunde bij nodig... Nu nog, bij het winkelen, zit ik uit het hoofd te berekenen wat er voordeliger is... Soms rond ik wel wat af, als het in die onmogelijke engelse maten is, maar dat doe ik wél voor mijn plezier !
Mijn eerste tegenstand tegen wiskunde is eigenlijk al begonnen bij de gewone vraagstukken...een bad met 4 kranen en twaalf gaten... mijn oplossing was simpel, een nieuw bad kopen, zonder gaten ! Ik zag ons moeder al dweilen, iedere zaterdag bij de wekelijkse wasbeurt. Of koffie van 0.14 fr de kilo mengen met koffie aan 0.21 fr de kilo... Ik wist zeker als mijn moeder dat zou lezen, dan moest ik dat vraagstuk niet oplossen, maar direct om die koffie gaan ! Aan zo'n prijzen ! En waar komt de trein van Brussel den diene tegen van Oostende ? Daar ligt toch geen mens van wakker ? Die mensen op de trein willen alleen weten wanneer ze zullen toekomen in het station waar ze heen willen ! Bovendien klopten die dingen van geen fluit ! Een trein rijdt aan 95 km per uur ! Dat kan niet ! Hij moet stillekes aanzetten en zachtjes stoppen ! Anders zou je die reizigers kunnen opvegen met stoffer en blik ! Nee, die dingen waren niet van aard om mij plots interesse te doen krijgen om dat allemaal te berekenen ! Te contrarie!
Diele, g'hebt me op mijn paard gekregen hé ! Je wist dat toch op voorhand dat je tegen mij niet over wiskunde moet beginnen ? Ik ga er weer een paar weken niet goed van zijn.
Ik ga stoppen...Tot de volgende ?
vrijdag, maart 14, 2008
Kinderporno
Nee, ik ga er niets over vertellen.
Waarom dan deze titel ?
Gewoon, op tv hebben ze gezegd dat onze onvolprezen BOB (Belgische speurneuzen NV) stelselmatig het internet onderzoeken op KINDERPORNO... dus op die manier moet (als ze hun werk goed doen) ik een vreemde lezer ontdekken in mijn tellerke... Ontdek ik er een heleboel, dan zijn er in ons klotelandje en omgeving toch heel wat smerige ventjes die abnormale neigingen hebben, en krijg ik wellicht een lawine van scheldwoorden als reactie... (Of zouden er ook smerige madamtjes bij zijn ? een soortement Marc(ia) Dutroux of zo ? ?)
Dus ! Teller in de gaten houden, na de FBI nu de BOB !
Er is nog een bijkomende reden waarom ik deze titel neem, ook mijn mailbox wordt overspoeld door SPAM, hoe die daar komt, je gaat op een site, vult er iets in omdat dat je interesseert, en die mannen verkopen je adres, of je adres wordt daar gepikt, of ze hebben je adres gevonden op je wesite, of of of of ..... In ieder geval heb ik ook al mailtjes gekregen waar men mij verwijst naar alle soorten van porno, ook kinderporno ! Meer weet ik er niet over, want die dingen gaan regelrecht de prullenbak in bij mij, maar als ze zo maar die publiciteit verspreiden, dan zou ons zo vaak geroemde BOB en FBI en CIA en europees dinges en noem maar op, dat toch ook moeten zien ??? Hoe blijven die dingen dan komen ? Ik heb de indruk dat die mannen of niet goed zoeken, of niet op de juiste manier zoeken... Maar ja, zeker in ons absurdistan, zijn de handen van die mensen gebonden hé ! Waar ik mij en u op zich kan inschrijven op bepaalde websites, en zo via via dan de mailboxes vol krijgen met diene brol, mogen die mannen dat niet doen, want dat heet dan uitlokking, en zo mag de politie niet te werk gaan... Bullshit, maar het is zo !
Ik krijg dat altijd maar op een mailbox, omdat ik die box gebruik om me in te schrijven op die dingen waar ik toch wel wat meer wil van weten... en ik weet dat ik dan het risico loop daar ook andere dingen te ontvangen. Bovendien heb ik op mijn andere mailboxes een spamfilter staan, en daar zie het geeneens of er zo'n dinges bij zitten... Maar op die ene laat ik het bewust gebeuren, omdat ik wel eens wil weten wat die zo beruchte gevaren van internet wel zijn... en ze zijn er !
Bij de tweeling heb ik een programma opgezet waardoor sex en dergelijke automatisch niet bereikbaar is, en via spyware terminator zien ze, als ze iets opzoeken, of het gevaarlijke sites zijn. Op die manier bescherm ik hen zo veel en zo goed mogelijk, maar wellicht komt er nu en dan toch nog iets door, en dan moet ik wel rekenen op het gezond verstand van de kinderen zelf.
Bovendien, ik moet toegeven dat mijn normen veel hoger liggen dan de normen van de huidige ouder-generatie ! In onze tijd mocht niets, en nu zien de kinderen alles open en bloot op die vervloekte kijkkast ! Ik had laatst een van die tijdschriften waar ik op geabonneerd ben, en die ik dan doorspeel aan Ewoud, een artikel waarvan ik mij afvroeg of hij dat wel mocht lezen... Ik vroeg het aan Bart, en die vroeg mij van welke tijd ik was, pa, ze weten al in 't lang en in 't breed alles, ze zien het op tv met tekst en uitleg, pa wat zitte gij nu nog te broebelen... (Hij zei het beleefder, maar eigenlijk was dat het wat hij bedoelde...) En dan denk ik...
en denk ik...
Ik weet wel dat het in onze tijd absurd was, en dat wij dan op alle soorten manieren alles probeerden te ontdekken,( maar nooit op de goede manier !) en moesten opletten dat we nooit verraadden dat we bepaalde dingen wisten... Ik behoor tot de generatie waarvan ons pa ooit bij een stop in een duitse autobahn-restaurant, zijn handen ging wassen en een condoom kocht om zijn handen mee af te drogen... (Wij hoorden dit pas véél later, want daar mocht zelfs niet om gelachen worden !!!!)
Maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen, dat ze nu veel te ver doorslaan in de andere richting ! Er valt niets meer te ontdekken, alles is al in 't lang en in 't breed ontbloot en ontluisterd. Het is geen ver en onbereikbaar iets meer, nee, je wordt er als kind als het ware met je neus in gewreven... Er is geen dromen meer, alles is bikkelharde realiteit... Er is geen zoektocht meer, alle staat klaar gedekt op tafel je moet alleen consumeren... Er is geen groeien naar elkaar meer, alleen de vaststelling van den dien kent er nog niet veel van, 't is zeker zijn eerste keer ...
Ik weet niet, als ik mocht kiezen, dan koos ik weer voor het systeem van mijn jeugdjaren, waar je als jongeling echt voor onbekend gebied stond... De enige voorlichting die wij ooit kregen ging over de tempel van de H Geest... en de eerbied die wij daar voor moesten hebben, maar God, wat was het heerlijk om echt ontdekkingsreiziger te zijn in je eigen leven...
Oh, ja, ik weet het, ik ben ouderwets... Hoewel ik in mijn jeugd als revolutionair beschouwd werd.
En we waren misschien wel wat te nieuwsgierig door al dat verborgene en verzwegene, we wilden en zouden het ontdekken, en we wilden dat veel te vlug volgens onz' ouders, die dus wellicht nog veel dommer waren dan wij... Ons Ma kreeg in de franstalige nonnenschool in Deinze zelfs onderricht hoe je 's morgens je kleren moet aantrekken zonder dat er ook maar iets kon gezien worden... een soortement goocheltoer onder het wijde slaapkleed...
Ik heb altijd gedroomd van een middenweg... maar die is er nooit gekomen... De vertrekbasis van het leven is voor onze kleinkinderen heel anders dan voor ons... Hopelijk wordt het een goed en gelukkig leven.
Aan mijn voordeur staat een klimhortensia, en nu al zie je in bijna ieder openbarstende bladknop, de piepkleine knopjes van de bloemen zitten... Het wordt weer een zee van bloemen! En met veel pijn in het hart moet ik ieder jaar stukken afknippen van die prachtige plant, maar ja, ik moet nog binnen en buiten kunnen, de mensen moeten nog mijn bel vinden, mijn beeldhouwwerk op mijn gevel moet zichtbaar zijn... Bijna ieder jaar heb ik ook een nest van winterkoninkjes (soms vergezeld van een merelnest !) aan mijn voordeur. En waar Groen! zich ongerust maakt over de mussen, zitten ze bij mij volop ! Ik zie weeral de mezen rondvoyageren om nest te zoeken in de vele bakjes die er hangen, en gisteren hoorde ik de typische kreet van de specht ! 't Is nog wat vroeg, maar de lente is er ! Overal barst de aarde open en wringen de planten zich naar buiten ! Na iedere regenvlaag (en er zijn er veel !) zie je weer vers groen piepen. Ik hou niet van de regen, maar nu is hij welgekomen, hij wast ieder groen blaadje telkens weer proper, en het groen schittert dan ook in alle tinten... Ik zie van hier uit al dat de populieren dat heel eigenaardig roodbruingroenige kleed aantrekken, de kleur van de botten van die anders saaie bomen is zo uniek en zo schoon ! Daar zie je aan, dat herinnert je dat alles en iedereeen zijn schone kanten heeft.
met deze hoopgevende gedachte sluit ik vandaag mijn blog af...
hou mijn tellerke in 't oog !
tot de volgende ???
Waarom dan deze titel ?
Gewoon, op tv hebben ze gezegd dat onze onvolprezen BOB (Belgische speurneuzen NV) stelselmatig het internet onderzoeken op KINDERPORNO... dus op die manier moet (als ze hun werk goed doen) ik een vreemde lezer ontdekken in mijn tellerke... Ontdek ik er een heleboel, dan zijn er in ons klotelandje en omgeving toch heel wat smerige ventjes die abnormale neigingen hebben, en krijg ik wellicht een lawine van scheldwoorden als reactie... (Of zouden er ook smerige madamtjes bij zijn ? een soortement Marc(ia) Dutroux of zo ? ?)
Dus ! Teller in de gaten houden, na de FBI nu de BOB !
Er is nog een bijkomende reden waarom ik deze titel neem, ook mijn mailbox wordt overspoeld door SPAM, hoe die daar komt, je gaat op een site, vult er iets in omdat dat je interesseert, en die mannen verkopen je adres, of je adres wordt daar gepikt, of ze hebben je adres gevonden op je wesite, of of of of ..... In ieder geval heb ik ook al mailtjes gekregen waar men mij verwijst naar alle soorten van porno, ook kinderporno ! Meer weet ik er niet over, want die dingen gaan regelrecht de prullenbak in bij mij, maar als ze zo maar die publiciteit verspreiden, dan zou ons zo vaak geroemde BOB en FBI en CIA en europees dinges en noem maar op, dat toch ook moeten zien ??? Hoe blijven die dingen dan komen ? Ik heb de indruk dat die mannen of niet goed zoeken, of niet op de juiste manier zoeken... Maar ja, zeker in ons absurdistan, zijn de handen van die mensen gebonden hé ! Waar ik mij en u op zich kan inschrijven op bepaalde websites, en zo via via dan de mailboxes vol krijgen met diene brol, mogen die mannen dat niet doen, want dat heet dan uitlokking, en zo mag de politie niet te werk gaan... Bullshit, maar het is zo !
Ik krijg dat altijd maar op een mailbox, omdat ik die box gebruik om me in te schrijven op die dingen waar ik toch wel wat meer wil van weten... en ik weet dat ik dan het risico loop daar ook andere dingen te ontvangen. Bovendien heb ik op mijn andere mailboxes een spamfilter staan, en daar zie het geeneens of er zo'n dinges bij zitten... Maar op die ene laat ik het bewust gebeuren, omdat ik wel eens wil weten wat die zo beruchte gevaren van internet wel zijn... en ze zijn er !
Bij de tweeling heb ik een programma opgezet waardoor sex en dergelijke automatisch niet bereikbaar is, en via spyware terminator zien ze, als ze iets opzoeken, of het gevaarlijke sites zijn. Op die manier bescherm ik hen zo veel en zo goed mogelijk, maar wellicht komt er nu en dan toch nog iets door, en dan moet ik wel rekenen op het gezond verstand van de kinderen zelf.
Bovendien, ik moet toegeven dat mijn normen veel hoger liggen dan de normen van de huidige ouder-generatie ! In onze tijd mocht niets, en nu zien de kinderen alles open en bloot op die vervloekte kijkkast ! Ik had laatst een van die tijdschriften waar ik op geabonneerd ben, en die ik dan doorspeel aan Ewoud, een artikel waarvan ik mij afvroeg of hij dat wel mocht lezen... Ik vroeg het aan Bart, en die vroeg mij van welke tijd ik was, pa, ze weten al in 't lang en in 't breed alles, ze zien het op tv met tekst en uitleg, pa wat zitte gij nu nog te broebelen... (Hij zei het beleefder, maar eigenlijk was dat het wat hij bedoelde...) En dan denk ik...
en denk ik...
Ik weet wel dat het in onze tijd absurd was, en dat wij dan op alle soorten manieren alles probeerden te ontdekken,( maar nooit op de goede manier !) en moesten opletten dat we nooit verraadden dat we bepaalde dingen wisten... Ik behoor tot de generatie waarvan ons pa ooit bij een stop in een duitse autobahn-restaurant, zijn handen ging wassen en een condoom kocht om zijn handen mee af te drogen... (Wij hoorden dit pas véél later, want daar mocht zelfs niet om gelachen worden !!!!)
Maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen, dat ze nu veel te ver doorslaan in de andere richting ! Er valt niets meer te ontdekken, alles is al in 't lang en in 't breed ontbloot en ontluisterd. Het is geen ver en onbereikbaar iets meer, nee, je wordt er als kind als het ware met je neus in gewreven... Er is geen dromen meer, alles is bikkelharde realiteit... Er is geen zoektocht meer, alle staat klaar gedekt op tafel je moet alleen consumeren... Er is geen groeien naar elkaar meer, alleen de vaststelling van den dien kent er nog niet veel van, 't is zeker zijn eerste keer ...
Ik weet niet, als ik mocht kiezen, dan koos ik weer voor het systeem van mijn jeugdjaren, waar je als jongeling echt voor onbekend gebied stond... De enige voorlichting die wij ooit kregen ging over de tempel van de H Geest... en de eerbied die wij daar voor moesten hebben, maar God, wat was het heerlijk om echt ontdekkingsreiziger te zijn in je eigen leven...
Oh, ja, ik weet het, ik ben ouderwets... Hoewel ik in mijn jeugd als revolutionair beschouwd werd.
En we waren misschien wel wat te nieuwsgierig door al dat verborgene en verzwegene, we wilden en zouden het ontdekken, en we wilden dat veel te vlug volgens onz' ouders, die dus wellicht nog veel dommer waren dan wij... Ons Ma kreeg in de franstalige nonnenschool in Deinze zelfs onderricht hoe je 's morgens je kleren moet aantrekken zonder dat er ook maar iets kon gezien worden... een soortement goocheltoer onder het wijde slaapkleed...
Ik heb altijd gedroomd van een middenweg... maar die is er nooit gekomen... De vertrekbasis van het leven is voor onze kleinkinderen heel anders dan voor ons... Hopelijk wordt het een goed en gelukkig leven.
Aan mijn voordeur staat een klimhortensia, en nu al zie je in bijna ieder openbarstende bladknop, de piepkleine knopjes van de bloemen zitten... Het wordt weer een zee van bloemen! En met veel pijn in het hart moet ik ieder jaar stukken afknippen van die prachtige plant, maar ja, ik moet nog binnen en buiten kunnen, de mensen moeten nog mijn bel vinden, mijn beeldhouwwerk op mijn gevel moet zichtbaar zijn... Bijna ieder jaar heb ik ook een nest van winterkoninkjes (soms vergezeld van een merelnest !) aan mijn voordeur. En waar Groen! zich ongerust maakt over de mussen, zitten ze bij mij volop ! Ik zie weeral de mezen rondvoyageren om nest te zoeken in de vele bakjes die er hangen, en gisteren hoorde ik de typische kreet van de specht ! 't Is nog wat vroeg, maar de lente is er ! Overal barst de aarde open en wringen de planten zich naar buiten ! Na iedere regenvlaag (en er zijn er veel !) zie je weer vers groen piepen. Ik hou niet van de regen, maar nu is hij welgekomen, hij wast ieder groen blaadje telkens weer proper, en het groen schittert dan ook in alle tinten... Ik zie van hier uit al dat de populieren dat heel eigenaardig roodbruingroenige kleed aantrekken, de kleur van de botten van die anders saaie bomen is zo uniek en zo schoon ! Daar zie je aan, dat herinnert je dat alles en iedereeen zijn schone kanten heeft.
met deze hoopgevende gedachte sluit ik vandaag mijn blog af...
hou mijn tellerke in 't oog !
tot de volgende ???
Abonneren op:
Posts (Atom)